νηστίσιμα τσουρέκια

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

Συνταγή για νηστίσιμα τσουρέκια του Πάτερα Αθανάσιου. -

Το τσουρέκι ως σημαντικό στοιχείο της ελληνικής παράδοσης, συνδέεται με τοπικά ήθη και έθιμα και αποκτά μια μοναδική σημασία για όλους τους Έλληνες ιδίως την…

expresstime.grΤο τσουρέκι ως σημαντικό στοιχείο της ελληνικής παράδοσης, συνδέεται με τοπικά ήθη και έθιμα και αποκτά μια μοναδική σημασία για όλους τους Έλληνες ιδίως την περίοδο του Πάσχα. Συγκεκριμένα, το τσουρέκι συμβολίζει την ανάσταση του Χριστού, καθώς το αλεύρι ζωντανεύει και μεταμορφώνεται σε ψωμί, ενώ το ζύμωμα σε σχήμα πλεξούδας συμβολίζει την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων.
Στις μέρες μας το τσουρέκι καταναλώνεται όλο το χρόνο, ενώ οι διάφορες εκδοχές στις οποίες είναι διαθέσιμο –σκέτο ή με διάφορες γεμίσεις- το «μεταμορφώνουν»  στην απόλαυση που μπορείς να γευτείς σε κάθε στιγμή της ημέρας! Ας δούμε όμως μια νηστίσιμη συνταγή του του Πάτερ Αθανάσιου από το Άγιο Όρος.
για το προζύμι: 5 κουτ. γλυκού ξερή μαγιά ή 3 φακελάκια. 1 κουτ. σούπας ζάχαρη 1 φλ. τσαγιού χλιαρό νερό 4 κουτ. σούπας αλεύρι Για τη ζύμη: 1/2 λίτρο φρεσκοστυμμένος χυμός πορτοκαλιού ξύσμα από 2 πορτοκάλια 2 φλ. τσαγιού ζάχαρη 1 φλ. τσαγιού ηλιέλαιο 1/2 κουτ. γλυκού σκόνη μαστίχας 3 κουτ. γλυκού μαχλέπι 1 βανίλια 1 πρέζα αλάτι περίπου 1.250 γραμ. αλεύρι για τσουρέκι
Εκτέλεση: -Πρώτη μας δουλειά το στύψιμο των πορτοκαλιών για να πάρουμε χυμό, ο οποίος δεν πρέπει να είναι παγωμένος, αλλά σε θερμοκρασία δωματίου. -Σε δοχείο με καπάκι διαλύουμε τη μαγιά στο χλιαρό νερό. Προσθέτουμε τη ζάχαρη και το αλεύρι και ανακατεύουμε καλά να γίνει χυλός. Σκεπάζουμε το δοχείο και περιμέ-νουμε για 30΄ να φουσκώσει το προζύμι.
-Βάζουμε σε λεκάνη τον φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκαλιού και την ζάχαρη και ανα-κατεύουμε καλά να διαλυθεί. -Ρίχνουμε στη συνέχεια το προζύμι και ανακατεύουμε καλά. Έπειτα όλα τα υπόλοιπα υλικά για τη ζύμη, εκτός από το αλεύρι και ανακατεύουμε. -Προσθέτουμε κατόπιν λίγο-λίγο το αλεύρι και ζυμώνουμε ώσπου η ζύμη μας να μη κολλάει στα χέρια.
-Βάζουμε τη ζύμη σε δοχείο με καπάκι. Σκεπάζουμε και αφήνουμε να διπλασιαστεί σε όγκο, περίπου 1 ½ ώρα (εγώ βάζω το δοχείο με την ζύμη στο φούρνο μικροκυμάτων και κλείνω την πόρτα του, εννοείται χωρίς να τον βάλω σε λειτουργία).
-Έπειτα πλάθουμε τα τσουρέκια σε σχήμα που μας αρέσει και τα βάζουμε σε ταψιά με λαδόκολλα.
-Τα αφήνουμε στα ταψιά να φουσκώσουν τουλάχιστον για 30΄ και τα ψήνουμε σε προ-θερμασμένο φούρνο τους 160ο C για 30΄ ανάλογα με τον φούρνο.
Από την σελίδα Αγαπημενες Συνταγες Της Αργυρως Πορπατονελη.


πηγη tilestwra.com

Σπύρος Φλώρος : Ένας Πλατωνιστής ποιητής

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια παλιότερη δημοσίευση.

Σπύρος Φλώρος : Ένας Πλατωνιστής ποιητής που ήρθε να μας χαρίσει «…Και λίγο φως…»

3.3.2016 της Σοφίας Μπασκάκη Γεννημένος το 1974, μόλις στα 42 του χρόνια, έχει ήδη καταφέρει να ξεχωρίσει στο χώρο των Γραμμάτων και του Πνεύματος.…

apopsi-tora.gr

της Σοφίας Μπασκάκη

Γεννημένος το 1974, μόλις στα 42 του χρόνια, έχει ήδη καταφέρει να ξεχωρίσει στο χώρο των Γραμμάτων και του Πνεύματος. Ένας ταξιδευτής στον κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα, που ήρθε να μας χαρίσει «…Και λίγο φως…» μέσα από την πρώτη ποιητική συλλογή του.

Ο διακεκριμένος φιλόλογος Σπύρος Φλώρος, γνωστός εδώ και πολλά χρόνια για την προσφορά του στο χώρο της Εκπαίδευσης, μέσα από τα 20, σχεδόν, βιβλία-βοηθήματα που έχει συγγράψει για την Ελληνοεκδοτική και τα δύο φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης που διατηρεί στον Αγ. Στέφανο και τη Δροσιά, έρχεται να μας δείξει και μια ακόμη πλευρά της βαθυστόχαστης προσωπικότητας του μέσα από την ποίηση.

Ο Σπύρος Φλώρος, μοιράζεται μαζί μας τις φιλοσοφημένες σκέψεις του, τους προβληματισμούς αλλά και τα χρώματα της ψυχής του, σε μια συνέντευξη -που περισσότερο θυμίζει φιλική κουβέντα- η οποία εντυπωσιάζει με τις απόψεις και τη στάση που ο ίδιος επέλεξε να υμνεί τη ζωή: μέσα από την αλήθεια της φιλοσοφίας και τον ρομαντισμό της ίδιας της ζωής…

Του ζήτησα να μου μιλήσει για την Ποίηση περιμένοντας αφελώς να μου περιγράψει τα συναισθήματα που ξυπνούν οι στίχοι, τη μελωδία των λέξεων «Αυτοί που ρωτούν και περιμένουν το εγκώμιο της Ποίησης, δεν θα το κάνω εγώ. Αυτοί, εμείς, νιώθουμε μέσα μας σαν οξυγόνο, σαν φως, μα και σαν έρεβος, -άξιο και αυτό κι άξιο για περιπλάνηση εντός του-, σαν μέθη, σαν τον παλμό το δυνατό της ψυχής μας, σαν τη ζωή την ίδια, σαν πόνο και σαν λύτρωση, σαν καθαρμό, σαν εξαγνισμό, και σαν  μιαν ομορφιά μέσα στην τόση ασχήμια, σαν Έρωτα άλλοτε την ποίηση και έτσι μπορούμε να διαφυλάττουμε αλώβητη, άτρωτη, ακέραιη την ύπαρξη μας, την Ανθρώπινη» είναι η απάντηση που κλείνει μέσα της όλα όσα νιώθει και αποτυπώνει έντεχνα στα ποιήματα του.

«Και να το πάλι το ερώτημα, το συνηθισμένο, το προβοκατόρικο» συνεχίζει, καθώς έρχεται αντιμέτωπος με τη συνηθισμένη ερώτηση «τι χρειάζεται η Ποίηση σε τούτους τους καιρούς; Σε αυτόν τον κόσμο, της μηχανής, της μηχανιστικής ζωής, της ταχύτητας, τι έχει να δώσει η Ποίηση;» και απαντά:

«Λοιπόν σε όσους θέτουν αυτό το ερώτημα και πραγματικά το έχουν, αληθινά απορούν αν έχει χρησιμότητα η ποίηση, θα απαντήσω ευθέως: όχι, για εσάς, δεν έχει! Κύριοι, η Ποίηση είναι άχρηστη. Η Ποίηση, η Λογοτεχνία, η μουσική (η αληθινή βέβαια), η Τέχνη εν γένει, δεν χρειάζονται… για τον απλό λόγο: όλα δεν είναι για όλους! Αφοριστικό; Ρατσιστικό; Πείτε το όπως θέλετε! Όμως αυτός που δεν την ένιωσε τη δίψα, την ανάγκη της Τέχνης, της μαγείας του λόγου, της Ποίησης, δεν θα τη συλλάβει ούτε σε θεωρητικό επίπεδο».

Πως είναι όμως για έναν «αθεράπευτο» Πλατωνιστή ποιητή να βιώνει όσα συμβαίνουν γύρω μας; Με σεβασμό απέναντι σε όσους έχουν πληγεί πραγματικά από την κρίση και παλεύουν να επιβιώσουν, ο Σπύρος Φλώρος «στέκεται» στους υπόλοιπους λέγοντας χαρακτηριστικά «Μα οι υπόλοιποι; Εμείς; Η πλειονότητα του κόσμου; Μάλλον μια κρίση πανικού μπροστά στο «δράμα» ενός απολεσθέντος παραδείσου, που μόνο τέτοιος δεν ήταν. Επειδή αυτό το «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», όσο κι αν έχει μια απολυτότητα στην αποφθεγματικότητά του, κρύβει μεγάλη αλήθεια μέσα του, νομίζω ότι η κρίση αγγίζει πολύ ή λίγο τον καθένα αναλόγως το τι έχει, τι κουβαλά μέσα του…».

Η ζωή όμως μπορεί να είναι όμορφη μέσα από την ανασφάλεια που γεννιέται από αυτή την κατάσταση; «Η ζωή μπορεί να είναι γεμάτη, πλούσια, δυνατή, πλήρης μεγάλων, συνταρακτικών συγκινήσεων, μεγάλων και δυνατών λυτρωτικών στιγμών, όταν αυτές μπορεί να στις χαρίζουν οι ώρες και ώρες στοχασμού, φιλοσοφικών κι ανθρώπινων αναζητήσεων με δυο-τρεις (ή έναν ακόμα καλύτερα) ανθρώπους, να στις χαρίζει η ανάγνωση, η μαγική διαδικασία της ανάγνωσης ενός βιβλίου, οι όμορφες στιγμές φυγής, σιωπής εύρεσης με τον εαυτό σου» θα μας πει με μια ζωντάνια στο βλέμμα που μαρτυρά την αταραξία της ψυχής του. Ο κ. Φλώρος συνεχίζει τονίζοντας «Νομίζω ό άνθρωπος έχασε πια τη δυνατότητα να απολαμβάνει, να γεύεται την μαγεία, την ηδονή θα έλεγα των απλών, μα τόσο μεγάλων πραγμάτων κι έτσι η «κρίση» έγινε τρομερή, εφιαλτική, για έναν τέτοιο άνθρωπο».

«Χάθηκε ο έρωτας μέσα στην κρίση» θα πει, «ο πλατωνικός έρωτας που σε κάνει να ταξιδεύεις με τις αισθήσεις, μέσα από μια αέναη διαδρομή. Ο έρωτας με το θαύμα της φύσης, με την μαγεία της ίδιας της ζωής. Ικανός να σε ανυψώσει στο υπέρτατο ιδεώδες αντικρίζοντας την μοναδική κι αδιαπραγμάτευτη αλήθεια… την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση μέσα από την πνευματικότητα που προσδίδει το νόημα της ύπαρξης… Ο έρωτας που σε κάνει να ριγείς από θαυμασμό για το θρόισμα των φύλλων, για το λίκνισμα που κάνουν τα σύννεφα ξεγελώντας το βλέμμα, για όλα όσα αρμονικά συμβιώνουν μαζί σου, αλλά τα προσπερνάς βιαστικά τρέχοντας στο μετά και χάνοντας τη στιγμή στο παρόν. Δυστυχώς ο πλατωνικός έρωτας αποτελεί μια ουτοπία πλέον, έναν άγνωστο χώρο στο πλήθος των ανθρώπων, μα έλα που κάποιοι κάποτε τη βίωσαν την ουτοπία τους…».

Προβληματισμένη φαίνεται η ματιά του απέναντι στους νέους του σήμερα, καθώς αντικρίζει μια «θλιβερή εικόνα» όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος. «Είναι μια θλιβερή εικόνα αυτή που βγάζει -σε μεγάλο, όχι απόλυτο βαθμό-  ο νέος σήμερα. Είναι φορές που λες ότι οι νέοι δεν ζουν πραγματικά. Φοβούμαι ότι νομίζουν πως ζουν, μα αγνοούν μάλλον ό,τι υπάρχει ως αληθινή ζωή. Μοιάζει σαν εικονική η ζωή…. Καθηλωμένοι σε μια οθόνη ώρες επί ωρών… μια νάρκωση, μια νέκρωση, μια απουσία ζωής… Αφιέρωσαν κάποιες στιγμές να περπατήσουν, στη θάλασσα θες; Στο βουνό θες; Να σκεφτούν, να στοχαστούν, να ρουφήξουν την ομορφιά δίπλα τους, να μυρίσουν τη γη, τη θάλασσα; Εδώ κι όταν στην θάλασσα βρεθούν, κάθονται μπροστά σε μια οθόνη… πόσο μελαγχολική, πόσο ταπεινωτική θα έλεγες -για το ανθρώπινο είδος- μοιάζει  η εικόνα αυτή…».

Με πολλή αγάπη προς τα νέα παιδιά, που επί χρόνια υπηρετεί ως φιλόλογος το δικαίωμα τους στη γνώση, επισημαίνει ότι «Οι φίλοι μετριούνται στο facebook, ακόμα και η ομορφιά εκχυδαΐζεται όταν γίνεται μια αυτάρεσκη αυτοπροβολή της με φωτογραφίες, που αποσκοπούν στο να αλαλάξει το πλήθος των ηδονοβλεψιών ενθουσιώδες και να χαρεί και να καμαρώνει η «εκδιδόμενη στην κοινή θέα» εικόνα…» και τα παροτρύνει να ζήσουν πραγματικά λέγοντας «Κι όμως έχει μια τόση ομορφιά και γαλήνη και αληθινή ευτυχία εκεί έξω ο κόσμος…».

Συνεχίζοντας την «περιπατητική» κουβέντα μας, σκέφτομαι να τον ρωτήσω τις απόψεις του σχετικά με την Πολιτική, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί στις μέρες μας. «Πολιτική; Γιατί τώρα το κάνετε αυτό; Δεν είναι τόσο όμορφα όσα λέμε; Γιατί να στάξουν πινελιές αταίριαστες, στα χρώματα μας; Φυσικά και η πολιτική είναι μια πράξη αμιγώς ανθρώπινη, είναι μια ύψιστη ανθρώπινη κατάκτηση, μα είναι που μιαν άλλη θα ήταν η πολιτική που θα δικαίωνε το ρόλο της, το ύψος και τη σημασία της. Εγώ -θες λίγο Πλατωνιστής; –  θα ήθελα άλλον τον πολιτικό, αλλιώς τον ποθούσα: έναν άνθρωπο πνευματώδη, ποιοτικό, ευπρεπή, έναν άνθρωπο που θα όριζε ως στόχο την πνευματική, ποιοτική ανύψωση των ανθρώπων, έναν άνθρωπο ολιγαρκή, στοχαστή».

Τα χαρακτηριστικά που θεωρεί ο Σπύρος Φλώρος ότι πρέπει να έχει ένας πολιτικός αλλά και όλοι όσοι του δίνουν το χρίσμα, ανάγονται στη σφαίρα του ιδεατού, μιας αλλοτινής Πολιτείας που απέχει μακράν από την Ελλάδα του σήμερα «Θα ήθελα να τον φαντάζομαι ότι γυρνά στο σπίτι του, να κάθεται και να μελετά τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, να μπορεί να κάνει όμορφες ποιοτικές συζητήσεις και να διαπνέεται από ευγένεια, να  μην είναι σαν αυτές τις καρικατούρες που βλέπουμε, τις απαίδευτες, αστοιχείωτες, ακαλλιέργητες, έμπλεες εμπάθειας, φανατισμού, μικρότητας και μικροπρέπειας, χυδαιότητας και που δεν μπορούν καν να μιλήσουν σωστά, να διαχειριστούν το λόγο και το Λόγο. Κάποτε βλέποντας τους, (όχι πια, χρόνια  τώρα  -όσο λάθος, όσο κατακριτέο κι αν είναι- απέχω, ιδιωτεύω) απορώ.  Όχι με αυτούς. Με τον κόσμο τον περιλάλητο «σοφό λαό» και την ποιότητα του, το επίπεδο του, αφού ακολουθεί αυτούς τους τόσο μικρούς και λίγους και αλαλάζει –όχλος αμαθής- κάτω από μπαλκόνια».

Φτάνοντας η κουβέντα προς το τέλος της, εκφράζω ότι μου δημιούργησε την εντύπωση πως διακατέχεται από μια αδιόρατη απογοήτευση, με όσα από ψυχής κατέθεσε. «Απογοήτευση; Δεν θα το έλεγα!» απαντά και συνεχίζει «Αν μιλήσουμε ως φιλόλογοι (έχουμε αυτή την «άτιμη» αλλά υπέροχη, υπέροχη ιδιότητα), για να από-γοητευτείς από κάποιον, πρέπει πρώτα να έχεις γοητευτεί. Λοιπόν, ο άνθρωπος σήμερα δύσκολα γοητεύει, δύσκολα μπορώ (μιλώντας προσωπικά πάντα) να θυμηθώ ανθρώπους που εξέπεμπαν κάτι μεγάλο, ξεχωριστό, δύσκολα με γοήτευσαν εκπρόσωποι του είδους τούτου… κι όταν αυτό συνέβη, ααα όχι! Για να είμαι ειλικρινής αυτοί οι λίγοι δεν με απογοήτευσαν…». Χαμογελά για λίγο, σκεπτόμενος πάντα και συνεχίζει «Μα πώς να αισθανθείς το θαυμασμό, τη γοητεία, το δέος για τον άνθρωπο; Φοβούμαι ότι ο άνθρωπος είναι –όχι απολύτως, αλίμονο- αλλά πολλοί, οι πολλοί είναι άνθρωποι «στεγνοί», ρηχοί, απαίδευτοι, αφιλοσόφητοι, -ναι, αυτό που πρώτα από όλα θα έπρεπε να είναι: σκεπτόμενοι, αληθινά φιλοσοφούντες, στοχαζόμενοι, και και να δικαιώνεται ο μέγας τίτλος του Ανθρώπου, αυτού του πνευματώδους όντος- και δυστυχώς αγενείς, ανάγωγοι. Λείπει το πνεύμα, λείπει ο στοχασμός, λείπει η καλαισθησία, λείπει η ποιότητα… στα πάντα… Δείτε ποια είναι η κουλτούρα της διασκέδασης, ακούστε ποια είναι η «τέχνη» με την οποία τρέφεται -και ατροφεί- η νεολαία μας… Λοιπόν σιωπώ… δε συνεχίζω…».

Αποφεύγω να σβήσει το χαμόγελο του μέσα στην μελαγχολία της σιωπής του. Προτιμώ να τον αποχαιρετίσω και να τον ευχαριστήσω για τον χρόνο που μου αφιέρωσε αλλά πάνω από όλα για τις σκέψεις που μοιράστηκε μαζί μου. Με μια εγκάρδια χειραψία αποχαιρετώ τον Σπύρο Φλώρο που ετοιμάζεται να επιστρέψει σπίτι του, στο καταφύγιο της ψυχής του. Εκεί, παρέα με τη σύζυγο, λαχταρώντας να δώσει ένα χάδι στα τρία υπέροχα παιδιά του, παίζοντας στον κήπο με τον Κάιζερ, το Αγίου Βερνάρδου που τον περιμένει καλόκαρδα να επιστρέψει. Μέσα στην αγκαλιά των χαρτιών, των βιβλίων και των λέξεων, όπου βρίσκει τη γαλήνη και την αταραξία της ανήσυχης ψυχής του.

ΜΑΝΗ

Ο Κωστας Μητρογιαννης κοινοποίησε το βίντεο του χρήστη Greece-world.

Greece-world

24 Φεβρουαρίου στις 7:23 μ.μ.

ΜΑΝΗ...απίστευτη ομορφιά!!! (Ενα like στή σελίδα μας ειναι πάντα αρεστό!!)

«Ο Ελληνισμός της Ρωσίας και η προσφορά του στο Έθνος»

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Ελληνορωσικός Σύλλογος Ιωαννίνων Греко-Русское Обществo Иоаннина.

Βιβλίο «Ο Ελληνισμός της Ρωσίας και η προσφορά του στο Έθνος»

Ο Ελληνισμός της Ρωσίας και η προσφορά του στο Έθνος.

Το βιβλίο « Ο Ελληνισμός της Ρωσίας και η προσφορά του στο Έθνος », που…

Μάθετε περισσότερα

ellas-russia.blogspot.com

http://ellas-russia.blogspot.gr/2017/02/blog-post_11.html

Ο Ελληνισμός της Ρωσίας και η προσφορά του στο Έθνος.

Το βιβλίο «Ο Ελληνισμός της Ρωσίας και η προσφορά του στο Έθνος», που αναφέρεται στις τέσσερις ελληνικές εστίες σε Νίζνα, Μόσχα, Πετρούπολη και Οδησσό, και τη συμβολή των Ηπειρωτών εμπόρων-ευεργετών και δασκάλων του γένους, παρουσιάστηκε την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου, στις 7 το απόγευμα, στην αίθουσα διαλέξεων της Εταιρίας Ηπειρωτικών Μελετών.

Την εκδήλωση διοργάνωσαν η περιφέρεια Ηπείρου, οι δήμοι Ζίτσας, Μετσόβου και Ζαγορίου, και ο Σύνδεσμος Αποφοίτων Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων.

Πρόκειται για έναν αναμνηστικό τόμο, συνέχεια του συγγραφικού και εκδοτικού έργου του Συνδέσμου Αποφοίτων Ζωσιμαίας Σχολής, που επισημαίνει πως έχει ως βασικό σκοπό την «ανάδειξη της δράσης και της προσφοράς των εθνικών ευεργετών και δασκάλων του γένους, με επίκεντρο τους Ηπειρώτες, οι οποίοι ανέδειξαν την Ήπειρο, ως «πατρίδα των ευεργετών και δασκάλων του γένους», πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες προς το έθνος, κατά τα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς, στόλισαν, μετά την απελευθέρωση, την πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους με μεγαλοπρεπή οικοδομήματα και ιδρύματα, που αποτελούν στολίδια της πόλης των Αθηνών μέχρι σήμερα, και συνέβαλαν αποφασιστικά στην εδραίωση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους».

Η απόφαση για τη συγγραφή και έκδοση αυτού του αναμνηστικού τόμου, με βάση το πολύτιμο αρχειακό και μνημειακό υλικό, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου βλέπει για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας, ελήφθη με αφορμή τις εκδηλώσεις στο πλαίσιο του έτους Ελλάδας-Ρωσίας, όπως επισημαίνουν τα μέλη του Συνδέσμου.

~ Φωτο: Ο Περιφερειάρχης Ηπείρου κ. Αλέξανδρος Καχριμάνης στην παρουσίαση του βιβλίου που εκδόθηκε από τον Σύνδεσμο Αποφοίτων Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων "Οι Ζωσιμάδες" και την Περιφέρεια Ηπείρου.

«Και με αυτόν εδώ τον αναμνηστικό τόμο θέλουμε να πιστεύουμε πως μένουμε πιστοί στην εθνική μας παρακαταθήκη, σύμφωνα με την οποία "το τιμάν τους αγαθούς πάτριον τη Ελλάδι". Και εκεί όπου αποδίδεται η πρέπουσα τιμή στους αγαθούς, εκεί όπου επιβραβεύεται, κατά τον πιο τέλειο τρόπο, η αρετή, εκεί, όπως μας διαβεβαιώνει ο Περικλής στον Επιτάφιό του, οι πολίτες γίνονται τέλειοι. Αυτό ήταν ακριβώς το ιδανικό που φλόγιζε τις ψυχές των εκλεκτών εκείνων τέκνων του λαού μας, των οποίων αναλογιζόμαστε και προβάλλουμε τις πολύτιμες υπηρεσίες τους προς το έθνος μας και προς όλες εκείνες τις χώρες, τη ζωή και την ιστορία των οποίων σημάδεψαν με το πέρασμά τους. Μια απ’ αυτές τις χώρες, ίσως η πιο πολύτιμη για την εξέλιξη των εθνικών μας πραγμάτων, στις πιο δύσκολες στιγμές της εθνικής μας ζωής, ήταν η Ρωσία. Είναι η χώρα με τη μεγάλη και πολυκύμαντη ιστορία της, στην οποία κατέφυγαν, σε καιρούς ιδιαίτερα δύσκολους για την πατρίδα μας, εκλεκτοί συμπατριώτες μας, ευδοκίμησαν σ’ αυτήν επαγγελματικά, καταξιώθηκαν κοινωνικά, και άφησαν, τελικά, κληρονόμο της τεράστιας περιουσίας τους, το ελληνικό έθνος», σημειώνουν χαρακτηριστικά.

Ο Σύνδεσμος πρόκειται να προσφέρει το πλούσιο –αρχειακό και μνημειακό– υλικό που συγκέντρωσε, σε κάποιο δημόσιο πνευματικό ίδρυμα, ώστε να αποτελέσει έτσι τη βάση για την ίδρυση Μουσείου Εθνικών Ευεργετών και Δασκάλων του Γένους και να αποβεί αντικείμενο μελέτης εκ μέρους νέων μελετητών.

πλεκτά επι κεφαλής

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε το άλμπουμ του χρήστη orguevim.com.

Ο χρήστης orguevim.com πρόσθεσε 239 νέες φωτογραφίες στο άλμπουμ: bayan bere modelleri — με την Nurten Mesut Turkurka Furundaoturan και 19 ακόμη.

26 Μαρτίου 2016 · 

 

     +236

 

 

Τα Βερβελάκια…

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του Nikos Psilakis.

Nikos Psilakis

27 Δεκεμβρίου 2015 ·

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ...
Η μάνα ήταν κλεισμένη στο φτωχόσπιτό της, στο Κεφαλοβρύσι της Βιάννου, στη νότια Κρήτη. Περίμενε να μάθει κάποιο νέο για τον Γιώργη, τον άντρα της. Εκείνες τις μέρες οι Ναζί είχαν ξεκληρίσει ολόκληρη τη επαρχία. Εκατόμβες τα θύματα. 360 τόσοι οι σκοτωμένοι.
Περνούσε η ώρα, η αγωνία της φούντωνε, οι πυροβολισμοί και οι κρότοι που ηχούσαν σαν σαλπίσματα θανάτου δεν είχαν σταματήσει μήτε λεπτό. Ένας παράξενος θόρυβος ακούστηκε ξαφνικά στην αυλή της. Έτρεξε, άνοιξε την πόρτα... Ο γάιδαρος ήταν, το μεταφορικό μέσο της εποχής. Μοναχός είχε έρθει, χωρίς τον αφέντη του. Σκούπιζε τα πνιγμένα στα δάκρυα μάτια της, κοίταξε καλύτερα, Μα ο νους της δεν μπορούσε να χωρέσει εκείνο που έβλεπε. Στο σαμάρι του ζώου ήταν φορτωμένα τρία άψυχα κορμιά. Τα παιδιά της! Κανείς δεν ξέρει πώς κατάφερε να αντέξει.
Είναι απ' αυτά τα περιστατικά που δεν τα χωρεί ο νους του ανθρώπου! Τρία παιδιά, 7, 12 και 15 χρονών βασανίστηκαν άγρια και δολοφονήθηκαν σε μια φρικτή για την ανθρωπότητα εποχή. Τον Σεπτέμβρη του 1943. 
Είναι, ίσως, οι πιο μικροί ήρωες του αντιναζιστικού αγώνα. Οι "διαπνεόμενοι από τα ιδανικά του ιπποτισμού" κατακτητές τα πυροβόλησαν εξ' επαφής επειδή διέπραξαν το μέγιστο έγκλημα: Δεν μαρτύρησαν που βρισκόταν ο πατέρας τους!
Είχα συναντήσει τους επιζήσαντες της οικογένειας το 1999. Κι έγραψα ένα κείμενο - σπονδή στη μνήμη (δημοσιεύτηκε στο "Έθνος" στις 16 Σεπτεμβρίου του 2000).
Επειδή η περίοδος αυτή δεν έχει πάψει να απασχολεί όχι μόνο την ιστορία (όπως θα έπρεπε), αλλά και την επικαιρότητα (δυστυχώς...) αναρτώ και εδώ μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΝΗΛΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΒΙΑΝΝΟΥ
Τα Βερβελάκια… Έτσι τα λένε. Τρία παιδιά που ζουν ακόμη στις καρδιές των ανθρώπων και θα ζουν όσο οι άνθρωποι εξακολουθούν να θεωρούν την προδοσία έσχατη εξαθλίωση! Αν ρωτήσεις στη Βιάννο για ποιο λόγο έφτασε ο κατακτητής σ’ αυτή την εξαθλίωση του ανθρώπινου είδους, θα σου πουν πως είχαν ζητήσει από τα παιδιά να μαρτυρήσουν την κρυψώνα του πατέρα τους. Κι εκείνα, έχοντας εγγράψει στα γονίδιά τους πως η παροχή πληροφορίας στον εχθρό είναι προδοσία, κράτησαν το στόμα τους κλειστό!
Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει τι έγινε στο κτήμα των Βερβελάκηδων εκείνο τον Σεπτέμβρη. Τα παιδιά ήταν εκεί μόνα τους. Το βράδυ τα βρήκαν σκοτωμένα, με έντονα σημάδια βασανιστηρίων στα κορμιά τους. Μια ξιφολόγχη είχε σκίσει τον τένοντα στο πόδι της Βαγγελιώς. Και ήταν η Βαγγελιώ μόλις εφτά χρονών! Από το στόμα του Στέλιου έλειπε ένα δόντι. Του το είχαν βγάλει, ίσως και να το είχαν σπάσει. Και ήταν ο Στέλιος μόλις 15 χρονών! Οι πατούσες της Μαρίας ήταν χαρακωμένες με την ξιφολόγχη. Κι ήταν η Μαρία μόλις 12 χρονών. Τρεις μάρτυρες!
Ο Γιώργης Βερβελάκης είχε έξι παιδιά. Τα τρία δεν βρέθηκαν στα πόδια των Ναζί και σώθηκαν. Σώθηκαν επειδή βρέθηκαν μακριά από τον τόπο του μαρτυρίου. Η Καλλιόπη που ήταν 10 χρονών το 1943, βρισκόταν πολύ κοντά, λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα. Και λίγο πιο πάνω, ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Νίκος, 18 χρονών τότε. Ο Νίκος και η Καλλιόπη ζουν στην Κρήτη. Μια ακόμη αδελφή, το έκτο παιδί της οικογένειας, ζει σήμερα (1999) στο Λονδίνο. Η τραγωδία τους έχει σημαδέψει όλους. Τα δάκρυα είναι έτοιμα να κυλήσουν, ο αναστεναγμός έτοιμος να σημαδέψει την ανάμνηση. Ο πόνος δεν βρίσκει τόπο να κρυφτεί.
ΝΙΚΟΣ: Οι Γερμανοί είχαν κηρύξει απαγορευμένη ζώνη την περιοχή. Ξέραμε πως σκότωναν, αλλά λίγο πριν ο Στέλιος βρέθηκε στο δρόμο τους και δεν τον είχαν πειράξει. Τον είχαν σπρώξει μόνο με δύναμη για να φύγει. Έτσι έβγαλε το συμπέρασμα πως δεν σκοτώνουν παιδιά και δεν φρόντισε να φύγει και να κρυφτεί. Τα παιδιά βρίσκονταν στο μετόχι μας. Ποιος μπορούσε να φανταστεί πως αυτά τα αθώα παιδιά θα ήταν ανάμεσα στα 360 θύματα εκείνων των ημερών; Και δεν ήταν μόνον αυτά. Στη Λυγιά σκότωσαν ένα μωρό, τον Συμβουλάκη, στην αγκαλιά του πατέρα του. Τους έστησαν μαζί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Και η τύχη έπαιξε ένα περίεργο παιγνίδι: Το μωρό σκοτώθηκε αλλά ο πατέρας σώθηκε καταπλακωμένος από τα άλλα πτώματα.
ΚΑΛΛΙΟΠΗ: Βρισκόμουν πολύ κοντά στο μετόχι και έβοσκα τα ζώα του πατέρα μου. Οι Γερμανοί πέρασαν από δίπλα μου σχεδόν αλλά δεν με είδαν. Εγώ, δεκάχρονο παιδί, τους κοίταζα με φόβο και τους μετρούσα. Ήταν 25! Τους είδα που προχωρούσαν και πήγαιναν στο μετόχι μας αλλά δεν κουνήθηκα για να μη με δουν. Ήμουν από την πίσω πλευρά του σπιτιού και δεν είχα οπτική επαφή, δεν έβλεπα τι γινόταν. Πού να φανταστώ ότι θα έφταναν σ’ αυτό το έγκλημα; Μόνον ο θεός και οι εγκληματίες αυτοί ξέρουν τι συνέβη εκείνη τη μέρα. Επειδή τα βασάνισαν υποθέτομε πως τα πίεζαν να μιλήσουν για τον πατέρα τους ή για τους αντάρτες. Κι αφού εκείνα δεν μίλησαν τα σκότωσαν. Σε λίγη ώρα η γιαγιά μου ήταν η πρώτη που έφτανε στον τόπο της συμφοράς. Πήγαμε κι εμείς τα παιδιά. Άκουσε τα κλάματα ο πατέρας και κατέβηκε στο μετόχι. Η εικόνα εκείνη που συνάντησα στο μετόχι βρίσκεται από τότε συνέχεια στο μυαλό μου. Η γιαγιά έδειξε γενναιότητα.
ΝΙΚΟΣ: Η γιαγιά μου… Μια ηρωίδα! Την είχαν χτυπήσει δυο σφαίρες στο πόδι και της είχαν προκαλέσει διαμπερή τραύματα, χωρίς να βρουν το κόκαλο. Δεν είπε τίποτα για το δικό της πόνο, αλλά φρόντιζε για τα παιδιά. Εμείς δεν ξέραμε καν πως είχε τραυματιστεί. Ύστερα από λίγο καιρό μας είπε πως έβγαλε το κεφαλομάντηλό της κι έδεσε πρόχειρα τις πληγές για να βοηθήσει πρώτα να μεταφερθούν τα παιδιά στο χωριό. Όλη τη νύχτα πονούσε φρικτά μα δεν είπε τίποτα.
ΚΑΛΛΙΟΠΗ: Οι πληγές της δεν έκλεισαν. Και χρειάστηκε να μείνει τέσσερις μήνες στο Νοσοκομείο.
ΣΗΜΕΡΑ η γιαγιά εκείνη δεν υπάρχει. Αλλά οι πληγές της ψυχής της μπορεί να υπάρχουν. Και να αιμορραγούν. Οι πληγές των αδελφών δεν θα κλείσουν ποτέ. Ο Νίκος δεν καταφέρνει να κρύψει το λυγμό και το δάκρυ. Τον ρωτήσαμε αν προσπαθεί να ξεχάσει για να μην τον βασανίζουν αυτές οι στιγμές που έζησε. Και απάντησε κοφτά: «Δεν θέλω, δεν θέλω να ξεχάσω! Δεν είναι δυνατόν να ξεχάσω, ακόμη κι αν το θέλω κι αν το προσπαθήσω. Νομίζω πως ζω συχνά εκείνες τις στιγμές. Θυμούμαι τις σφαίρες που είχαν τρυπήσει τα κρανία, θυμούμαι στιγμή με στιγμή το καθετί. Κι ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω…»

Η ΛΑΪΚΗ ΜΟΥΣΑ διέσωσε τη μνήμη του Στέλιου, της Μαρίας, της Βαγγελιώς. Με μαντινάδες, όπως ξέρουν οι Κρητικοί να τραγουδούν τη χαρά και να απαλύνουν τον πόνο.
«Τρία παιδιά σκοτώσανε εις το Κεφαλοφρύσι
η απονιά των Γερμανών είναι παρά τη φύση
πως δεν εμαρτυρούσανε πού είναι ο μπαμπάς τους
τις σάρκες τους εκόβανε γουλιές με τα σπαθιά τους.
Οι αιμοβόροι Γερμανοί που δεν τα λυπηθήκαν,
κομμάτια κόβαν τα παιδιά ώσπου νεκρά τ’ αφήκαν…»
(Οι μαντινάδες είναι από το βιβλίο του Γ. Χρηστάκη «Επαρχία Βιάννου 1940-1945)
ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ: Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ. 14-9-1943:
360 νεκροί, μια επαρχία στα μαύρα!
Κάθε Σεπτέμβρη η Βιάννος, αυτή η μικρή επαρχία στη ζεστή θάλασσα του νότου, πενθεί! Έχουν περάσει 56 Σεπτέμβρηδες (1999) αλλά οι μεγαλύτερες γυναίκες δεν έβγαλαν ακόμη τα μαύρα. Ποτέ δεν θα τα βγάλουν! 14 του μήνα, ημέρα του Σταυρού, του 1943 οι Ναζί αιματοκύλησαν τα χωριά. Οι νεκροί πάνω από 360! Κυρίως άνδρες, αλλά και γυναίκες και παιδιά. Τίποτα δεν σεβάστηκαν. Ακόμη και ετοιμόγεννες γυναίκες ξεκοίλιασαν. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο.
Κέντρο επαναστατικής δράσης η μικρή αυτή επαρχία της Κρήτης αποτελούσε βάση επικοινωνίας των υποβρυχίων με τη Μέση Ανατολή. Οι αντάρτικες ομάδες κινούνταν ελεύθερα στα χώματα της. Και το πλήρωσε ακριβά. Στις 13 του Σεπτέμβρη τυπώθηκε στη γερμανόφωνη εφημερίδα η ανακοίνωση του κατακτητή: «Δέον να εκκενωθή αμέσως η περιοχή αύτη υφ’ όλων των κατοίκων. Όστις φωραθή εις την περιοχήν ταύτην θα φονεύεται άνευ προειδοποιήσεως.»
Το είπαν και το έκαναν. Σε λίγες μέρες οι γυναίκες ανασκουμπώνονταν σαν ηρωίδες αρχαίας τραγωδίας. Πρώτο τους μέλημα να ενταφιάσουν τους εκατοντάδες νεκρούς πριν αρχίσει η σήψη. Στους δρόμους, στα σπίτια στα χωράφια παντού πτώματα. Εκεί που στήθηκαν τα εκτελεστικά αποσπάσματα η εικόνα της τραγωδίας ήταν πιο χειροπιαστή: Ο ένας πάνω στον άλλο! Αδυνατούσαν να προσφέρουν στους αγαπημένους νεκρούς εκείνο που υπαγορεύει οι καρδιά και οι συνήθειες τόσων και τόσων αιώνων! Το ύστατο χρέος, εκείνο που αιώνες πριν είχε οπλίσει την ψυχή της Αντιγόνης.
Πέρασαν τα χρόνια. Οι μαυροφορεμένες γυναίκες κυκλοφορούν ακόμη σαν έκφραση του αβάσταχτου πόνου στους δρόμους. Άλλη μετρά δυο, άλλη τρεις, άλλη πέντε νεκρούς. Δεν υπήρχε σπιτικό χωρίς θύματα.
Κάθε Σεπτέμβρη οι γυναίκες αυτές συγκεντρώνονται στο κέντρο περίπου της επαρχίας, κοντά στο χωριό Αμιρά, όπου έχει στηθεί το μνημείο – κραυγή του Γιάννη Παρμακέλη, στο μεγάλο μνημόσυνο. Όσοι είναι πάνω από τα 60 θυμούνται. Οι πιο μικροί έχουν ζήσει τη συμφορά σαν βίωμα μέσα από τις αφηγήσεις. Η Βιάννος, μια ολόκληρη επαρχία, θυμάται…
ΝΙΚΟΣ ΨΙΛΑΚΗΣ, Σεπτέμβρης του 2000.

Βασίλης Τσάγκλος

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

17 Φεβρουαρίου 
Πέθανε ο ηθοποιός Βασίλης Τσάγκλος

Πέθανε σε ηλικία 77 ετών ο Βασίλης Τσάγκλος, ένας από τους πλέον δραστήριους Έλληνες ηθοποιούς με σημαντική προσφορά στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ο Βασίλης Τσάγκλος γεννήθηκε στην Πύλο της Μεσσηνίας στις 20 Ιουνίου…

atexnos.gr
Πέθανε σε ηλικία 77 ετών ο Βασίλης Τσάγκλος, ένας από τους πλέον δραστήριους Έλληνες ηθοποιούς με σημαντική προσφορά στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ο Βασίλης Τσάγκλος γεννήθηκε στην Πύλο της Μεσσηνίας στις 20 Ιουνίου 1939. Το Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα (ΔΗ.ΘΕ.ΜΑ) ξεκίνησε τις δραστηριότητές του το 1989 με την προτροπή και καθοδήγηση του καταξιωμένου ηθοποιού και σκηνοθέτη.

 Ο Βασίλης Τσάγκλος δημιούργησε τον πρώτο πυρήνα του ΔΗ.ΘΕ.ΜΑ., δίδαξε, σκηνοθέτησε και έβαλε το θεμέλιο λίθο για την σύσταση του ως νομικό πρόσωπο και μέχρι την τελευταία στιγμή υπήρξε συμπαραστάτης σε κάθε θεατρική απόπειρα της ομάδας. Προς τιμήν του, το θερινό θέατρο του δημοτικού θεάτρου Μαραθώνα φέρει την επωνυμία «Βασίλης Τσαγκλός».

 Στον κινηματογράφο συμμετείχε, μεταξύ άλλων στις ταινίες: «Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο» (1970), «Ο Αστραπόγιαννος» (1970), «Μέρες του ’36» (1972), «Ο Θίασος» (1975), «Οι Κυνηγοί» (1977), «Ο Ανθρωπος που το’ παιζε πολύ» (1983) «Εδώ είναι Βαλκάνια» (1984), «Ταξίδι στα Κύθηρα» (1984), «Η κάθοδος των εννιά» (1985), «Ο Αδέξιος Εραστής» (1985), «Made in Greece» (1988), «Και δειλός και τολμηρός» (1989), «Μπίζνες στα Βαλκάνια» (1996), «Το Παιχνίδι της Σκιας» (2001), «Uranya» (2006), «Ο γιος του φύλακα» (2006), «Καντίνα» (2009).

 Στη μικρή οθόνη συμμετείχε, μεταξύ άλλων, στις τηλεοπτικές σειρές: «Παράξενος ταξιδιώτης» (1972), «Βεντέτα» (1986), «Οι φωτογράφοι» (1998), «Το παιχνίδια της σκιάς» (2001), «Μυστικά και λάθη» (2003), «Αν θυμηθείς το όνειρο μου» (2003), «Θανάσιμες πεθερές» (2004). Η τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στην τηλεοπτική σειρά «Στο παρά πέντε» (2005).

"Οι Έλληνες Έστησαν Τον Άνθρωπο Στα Πόδια Του!"

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη The Secret Real Truth.

Συγκλονιστικό Κείμενο Των New York Times 1975: "Οι Έλληνες Έστησαν Τον Άνθρωπο Στα Πόδια Του!"

Συγκλονιστικό Κείμενο Των New York Times 1975: "Οι Έλληνες Έστησαν Τον Άνθρωπο Στα Πόδια Του!"

«…Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που…

thesecretrealtruth.blogspot.com  http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/02/new-york-times-1975.html?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook

Συγκλονιστικό Κείμενο Των New York Times 1975: "Οι Έλληνες Έστησαν Τον Άνθρωπο Στα Πόδια Του!"

«…Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες.Οι ‘Έλληνες όμως, πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Τον δίδαξαν να είναι υπερήφανος…
Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο.Οι Έλληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως ο Περικλής το τοποθέτησε, ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν τις προσωπικές του ελευθερίες.

 

Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος για τον εαυτόν του και για τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύττοντας μαζί με τον Σωκράτη ότι μια ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να την ζούμε.
Οι ‘Έλληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γιʼ αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του Ομήρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού.Χωρίς τους ‘Έλληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση.

 

 

Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από την γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς την βαθιά αίσθηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Από τους ‘Έλληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό…».
(The New York Times, Μάρτιος 1975).

*Πρώτη δημοσίευση Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016.

Το διαβάσαμε από το: Συγκλονιστικό Κείμενο Των New York Times 1975: "Οι Έλληνες Έστησαν Τον Άνθρωπο Στα Πόδια Του!" http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/02/new-york-times-1975.html#ixzz4sadbQK4l