Εδώ θα βρείτε ένα μωσαϊκό θεμάτων . Κλείσαμε 10ετία και γι αυτό κάποιες αναρτήσεις έχουν αλλοιωθεί.
Οι σελίδες που αναφέρω είναι τα νέα μου ιστολόγια που αλληλοστηρίζονται με αυτό εδώ το παλιό ... Σας ευχαριστώ!
Η χαρτοπαίχτρα - Η γουρλού Σαπφώ Νοταρά Να πάρει η ευχή. Άντε χάσου από 'δω. Γιατί χασμουρήθηκες; Όχι, να μη χασμουρηθείς γιατί μου έφερες γρουσουζιά. Αη μωρή, φύγε από 'δω πέρα. xa xa xa
Η εταιρία Μιχ.Σαριδάκης- Αθαν.Βιδάκης Ο.Ε. με την εμπορική ονομασία “Μινώταυρος” ιδρύθηκε επίσημα το 1958 στο Ηράκλειο Κρήτης.
Ήδη όμως από το 1952 οι δύο εταίροι είχαν συνεργαστεί και δημιούργησει ένα μηχανουργείο όπου αναλάμβαναν μηχανουργικές εργασίες. Οι ιδρυτές είχαν παράλληλη πορεία πριν συνεργαστούν. Ο Αθαν. Βιδάκης
δούλευε στον Σαχλαμπάνη ένα πολύ γνωστό μηχανουργείο και ρεκτιφιέ της
εποχής στη Λεωφ.Δικαιοσύνης στο κέντρο του Ηρακλείου όπου πελάτες τους
ήταν και όλα τα μηχανουργεία της εποχής. Έτσι γνώριζε και το Μιχ.Σαριδάκη που διατηρούσε κατάστημα με δύο
συνεταίρους, όπου έκανε ανατροπές σε καρότσες αυτοκινήτων και άλλες
βαριές μηχανουργικές εργασίες. Αργότερα ο Αθαν. Βιδάκης έφυγε από του Σαχλαμπάνη και αγόρασε δικό του τόρνο για να δημιουργήσει
τη δική του δουλειά ενω ο Μιχ.Σαριδάκης τελειώνοντας το στρατιωτική
του θητεία έπαυσε τη συνεργασία με τους προηγούμενους συνεταίρους του. Στο σημείο αυτό λόγω και της πρότερης γνωριμίας τους αποφάσισαν να συνεργαστούν. Ο εξοπλισμός τους ήταν μόνο ένας μικρός τόρνος και ένας πάγκος με εργαλεία και λίγο αργότερα ένα δράπανο.
Μιχαήλ Σαριδάκης
Πολύ σύντομα, πριν τα μέσα της δεκαετίας του 50΄,
διαβλέποντας τις ανάγκεςτης ελληνικής υπαίθρου αποφάσισαν να
πειραματιστούν κατασκευάζοντας
πρωτότυπα σκαπτικά μηχανήματα δικής τους επινόησης που με τα
πρωτόγονα μέσαπου διέθεταν κάθε εξάρτημα τους
ήταν κυριολεκτικά χειροποίητο,ακόμα και τα γρανάζια στο κιβώτιο μετάδοσης! Εώς τότε η καλλιέργεια της γης γινόταν χειρωνακτικά και παρόμοια μηχανήματα ήταν εντελώς άγνωστα στους Κρήτες αγρότες.
Αθανάσιος Βιδάκης
Το πρώτο τους μηχανουργείο βρισκόταν στην “Καινούργια Πόρτα” στη Λεωφ. Νικ. Πλαστήρα εντός των ενετικών τειχών του Ηρακλείου. Όταν μετά από λίγο ασχολήθηκαν με τα σκαπτικά μηχανήματα,ενοικίασαν
και δεύτερο κατάστημα στην λεωφόρο Θερίσσου στο Ηράκλειο για να
χρησιμοποιήθει αποκλειστικά ως συνεργείο επισκευών για αυτά.
Σε κοινή μεταγενέστερη φωτογραφία
Στα πρώτα σκαπτικά που κατασκεύαζαν τοποθετούσαν τετράχρονο κινητήρα BSA. Οι επιλογές ήταν πολύ περιορισμένες την εποχή εκείνη και οι κινητήρες
αυτοί είχαν προβλήματα ελλιπούς λίπανσης λόγω της ανώμαλης μορφολογίας
του εδάφους της κρητικής υπαίθρου που παρουσίαζαν τακτικά φθορές στον
διωστήρα τους. Αυτό τους ανάγκασε μετά από λίγο να στραφούν σε πιο
αξιόπιστη λύση που δεν ήταν άλλη από τους δίχρονους γερμανικούς
κινητήρες Fichtel & Sachs.
Οι πρώτες εργαλειομηχανές της εταιρίας.
Ο Μιχ. Σαριδάκης και ο Αθαν. Βιδάκης,συναρμολογώντας
το πρώτο μοντέλο (που μετονομάστηκε D4 αργότερα) με
κινητήρα BSA και μετάδοση διπλού ιμάντα.
Ο Μιχ. Σαριδάκης με το πρώτο μοντέλο έξω από το
μηχανουργείο στη Νικ.Πλαστήρα.
“Η Κοινή πορεία και η άνοδος με τη Sachs Motor”
Από τη στιγμή που ξεκίνησε η συνεργασία της εταιρίας με τη Sachs, λύθηκαν αρκετά προβλήματα αξιοπιστίας.
Οι κινητήρες ήταν δίχρονοι και η λίπανση δεν αποτελούσε πλέον
πρόβλημα και ήταν κατασκευασμένοι με τη γνωστή ποιότητα των προιόντων
της Sachs. Το να πεισθούν οι αγρότες να μηχανοποιήσουν την καλλιέργεια της γης όμως, αποτέλεσε μια μεγάλη πρόκληση τα πρώτα χρόνια.
Υπήρξε άγνοια και δυσπιστία μπροστά σε κάτι καινούργιο. Πολλοί ακόμα
ισχυρίζονταν ότι τα μηχανήματα αυτά θα καταστρέψουν τις καλλιέργειες.
Δόθηκε λοιπόν μεγάλος αγώνας για να πεισθεί ο κόσμος ότι αυτά τα
μηχανήματα αποτελούν το μέλλον και ότι θα κάνουν τη ζωή του πολύ
ευκολότερη. Γι’ αυτό το λόγο η εταιρία μας οργάνωσε αμέτρητες επιδείξεις στην
ύπαιθρο και πολλές φορές κοινές μαζι με μηχανικούς της Sachs για την
προώθηση κινητήρων και σκαπτικών. Σύντομα η αρχική δυσπιστία του κοινού μετατράπηκε σε πλήρη αποδοχή των μηχανημάτων “Μινώταυρος”.Εκτός από εργαλείο τους στη δουλειά αποτέλεσε και το μεταφορικό τους μέσον.
Με λιγοστά χρήματα για αγορά αυτοκινήτου ήταν η μόνη επιλογή για την προσωπική τους μετακίνηση.
Για το λόγο αυτό η εταιρία αποφάσισε να κατασκευάσει νέα τρίκυκλα
οχήματα που ονομάστηκαν “σύνθετα” επειδή σαν κινητήρας του οχήματος
τοποθετείτο ολόκληρο το σκαπτικό επάνω στο πλαίσιο του.
Έτσι εξυπηρετούσε διπλή χρήση, για μετακίνηση και για το σκάψιμο
αφαιρώντας το από το πλαίσιο. Αυτά τα οχήματα ήταν πιο ασφαλή, πιο
γρήγορα και με πολλαπλάσια δυνατότητα έλξης σε σχέση με τα συρόμενα
βαγόνια από σκαπτικό.
Ο Αθαν.Βιδάκης σε επίδειξη του σκαπτικού με …ατρόμητο βοηθό σαν επιπλέον φορτίο!
Λίγο αργότερα η εταιρία κατασκεύασε τρίκυκλα με ενσωματωμένο κινητήρα
τον Sachs St 282 με 12hp και κινητήρα Ruggerini RD500 πετρελαίου
παρόμοιας ιπποδύναμης, για ακόμα μεγαλύτερη έλξη, ενώ μεγάλωσε την γκάμα
των σκαπτικών σε μοντέλα και τύπους κινητήρων. Επειδή η αυξημένη ζήτηση δεν μπορούσε να καλυφθεί στα πρώτα
καταστήματα της εταιρίας, τα άφησαν και ενοικίασαν ένα μεγαλύτερο στην
πλατεία Σινάνη στο Ηράκλειο. Παράλληλα απέκτησαν νέες εργαλειομηχανές
αναγκαίες για αύξηση της παραγωγής και ποιότητας των προιόντων και
δούλευαν σε ημερήσια και βραδυνή βάρδια. Η συνεργασία με τη Sachs Motor εντάθηκε με εκπαιδευτικά σεμινάρια
των υπαλλήλων της εταιρίας μας στο εργοστάσιο της στο Schweinfurt της
Γερμανίας και δοκιμές των σκαπτικών μας ύπο την επίβλεψη των Γερμανών
μηχανικών της Sachs. Το προσωπικό της εταιρίας εκείνη την περίοδο
αριθμούσε τα 35 περίπου άτομα.
Τυπικό δείγμα σύνθετου τρικύκλου “Μινώταυρος”
Η αποδοχή του κόσμου για τα νέα τότε μηχανήματα “Μινώταυρος” αποτέλεσε κοινωνικόφαινόμενο. Παραπάνω, εικόνες από παρέλαση με τρίκυκλα και συρόμενα βαγόνιασε κεντρικό δρόμο κωμόπολης της Κρήτης με τον κόσμο να παρακολουθεί! (Αρκαλοχώρι)
Η ραγδαία αύξηση της ζήτησης ανάγκασε την εταιρία να αναζητήσει για
ακόμα μια φορά νέους μεγαλύτερους χώρους, περισσότερο προσωπικό και
νέες εργαλειομηχανές παραγωγής για πιο εξιδικευμένες εργασίες.
Στόχος της εταιρίας ήταν πάντοτε η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτονομία
και η μη εξάρτηση από τρίτους προμηθευτές για να μπορεί να ελέγχει
άμεσα την ποιότητα των εξαρτημάτων στα μηχανήματα που παρήγαγε.
‘Ολα τα παραπάνω αποτέλεσαν μονόδρομο για το χτίσιμο ιδιόκτητου
εργοστασίου στα 1972-73. Την περίοδο αυτή το προσωπικό της εταιρίας
έφτασε τα 120 άτομα.
Το νεόδμητο εργοστάσιο διέθετε όλα τα απαραίτητα τμήματα για την
παραγωγική διαδικασία, χωρισμένο σε επιμέρους χώρους, όπως τμήμα
κατασκευής εξαρτημάτων, τμήμα συναρμολόγησης, βαφείο, σχεδιαστήριο με
επικεφαλής μηχανολόγο, γραφεία για το διοικητικό προσωπικό, αποθήκη
ανταλλακτικών, εκθετήριο και χώρους σίτισης κατενεμημένα στους τρείς
ορόφους του εργοστασίου.
Εικόνα από εκδρομή του προσωπικού της εταιρίαςστο φαράγγι της Σαμαριάς (1972)
“Δεκαετία του 80 και 90” Η εταιρία μας στις αρχές του 1980 ξεκίνησε να αναζητά λύσεις για τον
εκσυγχρονισμό της ελαιοσυλλογής με νέα μηχανήματα. Το πρώτο μηχάνημα
διέθετε μετάδοση της κίνησης με εύκαμπτη μεταλική ντίζα, ενώ καινοτομίες
εφαρμόστηκαν σε αυτό όπως η τοποθέτηση όλου του συστήματος και του
κινητήρα σε περιστρεφόμενη βάση ώστε να ακολουθεί τις κινήσεις του
χειριστή. Αργότερα υιοθετήθηκε η λύση των ηλεκτρικών μοτέρ για πιο εύχρηστα και
ελαφριά μηχανήματα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με συνεχείς βελτιώσεις
στην απόδοση και στη μείωση του βάρους.
Απτό παράδειγμα τα νέα μοντέλα βέργας που κατασκευάστηκαν από carbon
fiber μετά από πολλές δοκιμές μέσα στο 2009 που αποτελεί πρωτιά σε όλη
την Ελλάδα. Στα τέλη της δεκαετίας του 80 το εργοστάσιο της Sachs έπαυσε να
παράγει κινητήρες. Η εταιρία μας στράφηκε για ένα διάστημα σε μια
ανταγωνιστική της Sachs εταιρία, την αυστριακή Rotax, πολύ γνωστή στο
ευρύ κοινό από την κατασκευή κινητήρων για αεροσκάφη και go-karts.
Η συνεργασία διήρκησε λίγα χρόνια εξαιτίας του υψηλού κόστους των
κινητήρων που με τη σειρά του ανέβαζε την τιμή πώλησης των σκαπτικών
μηχανημάτων.
Έτσι αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθούν κινητήρες από την Ισπανία και την
εταιρία Famosa (Campeon) σε πρώτο στάδιο και έπειτα από την επίσης
Ισπανική Minsel.
Οι συνεργασίες αυτές εξακολουθούν με επιτυχία έως και σήμερα.
Νέα τρίκυκλα πολυμηχανήματα κατασκευάστηκαν, όπως το Μ300 στο οποίο ο
χειριστής καθόταν επάνω στο μηχάνημα και διέθετε σαζμάν μιας ταχύτητα
εμπρός και όπισθεν και το Μ200 με δύο ταχύτητες εμπρός.
Και τα δύο με τετράχρονους κινητήρες και δυνατότητα λειτουργίας σαν μεταφορέας, ελαιοραβδιστική γεννήτρια, ψεκαστικό κ.α. . “Νέος αιώνας, νέα μοντέλα”
Δοκιμές σκαπτικών σε ελαιώνα
Μετά την έλευση του 2000 νέα μοντέλα μηχανημάτων όπως το σκαπτικό Μ14
και το μεταφορικό πολύμηχάνημα Μ150 εμπλούτισαν την γκάμα προιόντων
μας. Το Μ150 ήρθε σαν αντικατάσταση των Μ200 και Μ300 ως πιο απλό στην
συντήρηση και πιο οικονομικό μηχάνημα.
Παράλληλα συνεχίστηκε πιο εντατικά η αντιπροσώπευση σημαντικών
ευρωπαικών οίκων κατασκευής και η προβολή της εταιρίας μέσα από το
διαδίκτυο που ήδη διέθετε δική της ιστοσελίδα από το 1999, που
αναβαθμίστηκε σε διάφορες μορφές σε webshop έξι χρόνια αργότερα. Το 2005 η εταιρία δημιούργησε τμήμα κατασκευής πλαστικών εξαρτημάτων
με μια χυτόπρεσσα πλαστικών και παράλληλα βελτίωσε το τμήμα κατασκευής
καλουπιών με την αγορά ηλεκτροδιάβρωσης βύθισης EDM.
Πιστοί στο να είμαστε όσο το δυνατόν πιο αυτόνομοι δημιουργούμε στο
μέτρο του δυνατού τα ίδια μας τα καλούπια ώστε να χρησιμοποιηθούν στην
παραγωγική διαδικασία.
Τα 2008 και 2009 αποτέλεσαν μια πολύ δημιουργική περίοδο με το νέο τύπο
παλμικής βέργας ελαιοσυλλογής, τις βέργες με εκτεταμένη χρήση carbon
fiber και επίσης 2 νέα μοντέλα σκαπτικών τα Μ10 και Μ15.
Παράλληλα τα περισσότερα μοντέλα διατίθενται πλέον με διάφορους κινητήρες.
Μοίρασε
την περιουσία της και πέθανε από τα βασανιστήρια των Τούρκων.Το σπίτι
της αποτελεί το μοναδικό σωζόμενο δείγμα αρχοντικής κατοικίας των
μεταβυζαντινών χρόνων.
Κάτω από την Ακρόπολη. Σε μια πολύβουη γειτονιά της Πλάκας,
γεμάτη μαγαζιά με τουριστικά είδη πίσω από έναν ψηλό μαντρότοιχο -στην
οδό Αδριανού, αριθμός 96 – βρίσκεται ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα
κτίρια της πόλεως των Αθηνών. Πρόκειται για το αρχοντικό της οικογένειας
των Μπενιζέλων-Παλαιολόγων, ένα κτίριο με συνεχή ζωή από τον 16ο αιώνα
που είναι απολύτως συνδεδεμένο με στιγμές του βίου της Αγίας Φιλοθέης
της Αθηναίας.
«Το σπίτι της Αγίας Φιλοθέης», λοιπόν, όπως είναι γνωστό το κτίριο στους
ανθρώπους της περιοχής. Άλλωστε, μέσα σε αυτό το κτίριο φαίνεται πως
βρισκόταν καλά κρυμμένο το σκήνωμα της Αγίας μέχρι να παραδοθεί στις
αρχές του 20ου αιώνα στους ιερείς της Αρχιεπισκοπής. Σήμερα, το σκήνωμα
της Αγίας βρίσκεται στη Μητρόπολη των Αθηνών και φυλάσσεται σε ασημένια
λάρνακα. Το κτιριακό συγκρότημα στο διάβα των αιώνων υπέστη ουκ ολίγες
αλλαγές, τόσο στη μορφή, όσο και στη χρήση του. Για παράδειγμα, για
κάποια περίοδο φιλοξένησε ακόμη και ταβέρνα. Στα τέλη της δεκαετίας του
’90 με πρωτοβουλία του πατρός Θωμά Συνοδινού -τότε πρωτοσύγκελου της
Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και στενού συνεργάτη του μακαριστού
αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου- το κτίριο παραχωρήθηκε από το Υπουργείο
Πολιτισμού στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, η οποία και ανέλαβε να προχωρήσει
με την αποφασιστική συνδρομή μιας ομάδας ειδικών από το ΕΜΠ στην
αποκατάστασή του. Επικεφαλής της ομάδας ανέλαβε ο αρχιτέκτων καθηγητής
της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ Γιάννης Κίζης. Στην ομάδα του έργου
συμμετείχαν η πολιτικός μηχανικός Ελευθερία Τσακανίκα (λέκτορας στο ΕΜΠ)
και οι αρχιτέκτονες Κλήμης Ασλανίδης και Χριστίνα Πινάτση. Το φθινόπωρο του 2006, όταν η μελέτη αναστήλωσης εγκρίθηκε από το
Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) και οι μηχανικοί ανέλαβαν το έργο,
το αρχοντικό ήταν ερειπωμένο και βαθιά πληγωμένο από τον χρόνο και τις
πολλαπλές αλλοιώσεις. Σκοπός τους ήταν -και αυτό τελικά έγινε- το
κτιριακό συγκρότημα να αποκτήσει τη μορφή που είχε τον 17ο αιώνα. Σήμερα, το βασικό έργο της αναστήλωσης και της αποκατάστασης του
κτιρίου έχει ολοκληρωθεί και απομένει η διαμόρφωση του περιβάλλοντος
χώρου, έτσι ώστε ολόκληρο το κτιριακό συγκρότημα να καταστεί επισκέψιμο
για το κοινό. Μάλιστα, οι μελλοντικοί επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία
να δουν και να διαπιστώσουν τη σχέση αυτού του κτιρίου με την ιστορική
διαδρομή της ίδιας της πόλης. Στα έγκατά του -σε βάθος περίπου 4,5
μέτρων- βρίσκονται για παράδειγμα τα υπολείμματα του ρωμαϊκού τείχους.
Στο ισόγειο μπορεί κανείς να βρει ίχνη από παλαιότερα κτίσματα του 16ου
αιώνα -εποχή κατά την οποία έζησε εκεί η Αγία Φιλοθέη-, ενώ στον επάνω
όροφο που προστέθηκε πολύ αργότερα συναντάμε την αρχιτεκτονική ενός
τυπικού αθηναϊκού αρχοντικού της οθωμανικής περιόδου με τους οντάδες
κλπ. Το κτίριο μετά την αποκατάστασή του διατηρεί τα στοιχεία που
χαρακτήριζαν τα αρχοντικά της εποχής, την κομψή μαρμάρινη τοξωτή στοά
στο ισόγειο, το ανοικτό ευρύχωρο ξύλινο χαγιάτι σε σχήμα Τ στον όροφο,
τον κλειστό εξώστη (σαχνισί) στη νότια πλευρά του που βλέπει στην
Ακρόπολη, τους οντάδες με τα τζάκια, τα περιμετρικά μεντέρια και τους
περίτεχνους φεγγίτες.
Ολο το κτίριο θα λειτουργεί κυρίως ως μουσείο του εαυτού του, καθώς η
αναστήλωσή του αναπλάθει την εικόνα της ζωής της εύπορης αστικής τάξης
στην Αθήνα στα προεπαναστατικά χρόνια. Η Αγία Φιλοθέη Η Αγία ήταν μια αρχοντοπούλα της εποχής, κόρη Μπενιζέλων. Το κοσμικό
της όνομα ήταν Ρεγούλα ή Ρηγούλα. Το 1536 σε μικρή ηλικία -λέγεται πως
ήταν 14 χρονών- οι γονείς της την υποχρέωσαν σε γάμο με τον κατά πολύ
μεγαλύτερο της σε ηλικία Ανδρέα Χειλά. Τρία χρόνια μετά ο Χειλάς -γόνος
και εκείνος αρχοντικής οικογένειας της Αθήνας- πεθαίνει και εκείνη παρά
τις πιέσεις αρνείται να ξαναπαντρευτεί. Δέκα χρόνια αργότερα γίνεται
μοναχή λαμβάνοντας το όνομα Φιλοθέη. Τότε -το 1550 σύμφωνα με τις
διαθέσιμες πηγές- μετατρέπει τον γειτονικό οικογενειακό ναό του Αγίου
Ανδρέα σε γυναικείο μοναστήρι με 200 μοναχές. Εκεί διδάσκονταν γράμματα,
αλλά και κέντημα, ράψιμο, υφαντουργία κλπ. Μέσα στη μονή λειτουργούσε
νοσοκομείο, γηροκομείο αλλά και πτωχοκομείο. Το έργο της μοναχής Φιλοθέης προκάλεσε την αντίδραση των Οθωμανών.
Οι ταλαιπωρίες και τα δεινά της από τις αλλεπάλληλες διώξεις της δεν
έχουν τελειωμό. Τη νύχτα της 2ας Οκτωβρίου 1588 δέχθηκε μέσα στο
ασκητήριο της στην περιοχή της σημερινής Καλογρέζας επίθεση από Τούρκους
και υπέστη βαρύτατο τραυματισμό. Πέθανε λίγους μήνες αργότερα -19
Φεβρουαρίου 1589- και αγιοποιήθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη έναν
χρόνο αργότερα. Το αρχοντικό που έγινε και ταβέρνα! Στο βιβλίο των Θανάση Γιοχάλα και Τόνιας Καφετζάκη με τίτλο «Αθήνα,
Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία» (μια
έκδοση του Βιβλιοπωλείου της Εστίας) και πιο συγκεκριμένα στη σελ. 95
διαβάζουμε μεταξύ άλλων: ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΜΠΕΝΙΖΕΛΟΥ-ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ (Αδριανού 96):
«Διώροφη οικία, μάλλον του 18ου αιώνα, ένα από τα παλαιοτέρα κτίσματα
της Αθήνας. Ήταν η κατοικία της αρχοντικής οικογένειας των
Μπενιζέλων-Παλαιολόγων, από την οποία καταγόταν η Αγία Φιλοθέη
(1522-1589). Αποτελεί τυπικό αθηναϊκό αρχοντικό της οθωμανικής περιόδου
με χαρακτηριστικά στοιχεία το χαγιάτι, την εσωτερική αυλή με τη βρύση
και τα βοηθητικά κτίρια (πχ. ελαιοτριβείο). Μέσα στον χώρο υπάρχουν ίχνη
από δύο παλαιότερα κτίσματα, που ανάγονται στο 16ο αιώνα και ίσως εκεί
ζούσε η Αγία Φιλοθέη.
»Μετά την επανάσταση του 1821 το αρχοντικό χρησιμοποιήθηκε και ως
ταβέρνα. Το κτίσμα είχε υποστεί προσθήκες τον 19ο, αλλά και τον 20ο
αιώνα που αλλοίωσαν την μορφή του, και οι οποίες σήμερα έχουν αφαιρεθεί.
Αποτελεί ιδιοκτησία της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και αποκαθίσταται
προκειμένου να γίνει μουσείο».
ΔΥΟ
ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΑΠΟΜΕΝΟΥΝ ΤΩΡΑ ΕΛΛΗΝΕΣ... Ή ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ
ΓΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ Ή ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ,ΜΕ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ
ΑΝΟΧΗ ΜΑΣ , ...
Συγχαρητήρια
στην Ναταλία Καπατσούλια που με το βιβλίο της "Η μαμά πετάει" είναι
στην βραχεία λίστα του διαγωνισμού του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου
στην παρακάτω κατηγορία: Βραβείο σε εικονογράφο και σε συγγραφέα εικονοβιβλίου (Picture Book) για την εικονογράφηση και για το κείμενο: https://www.diaplasibooks.gr/product-326.html
Καθ’ όλη τη διάρκεια
της Τουρκοκρατίας δεν έλειψαν τα επαναστατικά κινήματα των υπόδουλων
Ελλήνων.
Σε όλες αυτές τις εξεγέρσεις υψωνόταν και από μια σημαία, «εν πανίον»,
αυτοσχέδια επινόηση του κάθε αρχηγού, γεγονός φυσιολογικό εφόσον δεν
υπήρχε ενιαία κρατική υπόσταση να επιβάλλει ένα κοινό έμβλημα. Οι
περισσότερες σημαίες είχαν μερικά κοινά χαρακτηριστικά (βυζαντινή
πορφύρα, δικέφαλος ή μονοκέφαλος αετός κ.α.), με κυριότερο όλων τον
σταυρό, επειδή η Εκκλησία αποτελούσε τον κυριότερο παράγοντα συσπείρωσης
των Ελλήνων επί Τουρκοκρατίας.
Πολύ γρήγορα ο σταυρός επιβλήθηκε ως θρησκευτικό και πολιτικό έμβλημα
του υποταγμένου έθνους, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε κληρικοί ετίθεντο
επικεφαλής εξεγέρσεων χρησιμοποιώντας ως σημαίες τα ιερά λάβαρα των
εκκλησιών τους. Στις αρχές της Επανάστασης του 1821 εμφανίστηκαν πολλές
σημαίες με διάφορες παραστάσεις, σύμφωνα με τη φαντασία καθενός αρχηγού,
με βάση το μίσος που είχε κατά των Τούρκων, τις ιστορικές γνώσεις, τις
οικογενειακές παραδόσεις και τη θρησκευτική του ευλάβεια. Αμέσως μετά
την κατάληψη της Τριπολιτσάς (Σεπτέμβριος 1821), ο Παπαφλέσσας έκοψε ένα
κομμάτι από την εσωτερική πλευρά του ράσου του και ταυτόχρονα ζήτησε
από τον οπλαρχηγό Παναγιώτη Κεφάλα να σχίσει δύο λωρίδες από τη λευκή
του φουστανέλα.
Πίνακας του Πέτερ φον Ες με θέμα την άλωση της Τριπολιτσάς. Ο Παναγιώτης
Κεφάλας υψώνει την επαναστατική σημαία στις επάλξεις των τειχών της
πόλης. Αν δεχθούμε τη συνεργασία του Παπαφλέσσα με τον Κεφάλα για την
κατασκευή της σημαίας ως γεγονός, τότε ο Γερμανός καλλιτέχνης δεν
απέδωσε στη σωστή θέση τα χρώματα.
Πίνακας του Πέτερ φον Ες με θέμα την άλωση της Τριπολιτσάς.
Ο Παναγιώτης Κεφάλας υψώνει την επαναστατική σημαία στις επάλξεις των
τειχών της πόλης.
Αν δεχθούμε τη συνεργασία του Παπαφλέσσα με τον Κεφάλα για την κατασκευή
της σημαίας ως γεγονός, τότε ο Γερμανός καλλιτέχνης δεν απέδωσε στη
σωστή θέση τα χρώματα.
Με αυτά τα κομμάτια κατασκευάστηκε μια αυτοσχέδια σημαία (γαλάζια με
λευκό σταυρό) η οποία υψώθηκε, κάτω από τις ιαχές των Ελλήνων
πολεμιστών, στο πρώην τουρκικό διοικητήριο της πόλης. Αυτή αποτέλεσε το
πρώτο σχέδιο της επίσημης σημαίας του ελληνικού κράτους μετά την
απελευθέρωση. Η ιστοριογραφία των πρώτων μετεπαναστατικών χρόνων έδωσε
και μια ρομαντική διάσταση στη σημαία, αποτέλεσμα συνεργασίας ενός
στρατιώτη και ενός ιερέα, αναφέροντας πως η γενναιότητα του
κλέφταρματολού στήριξε τις ελπίδες της στη χριστιανική πίστη.
Την 1η Ιανουαρίου 1822 συνήλθε στην Πιάδα της Επιδαύρου η
Α΄Εθνοσυνέλευση. Ανάμεσα στα πολλά που συζητήθηκαν τέθηκε και το ζήτημα
της καθιέρωσης ενιαίας επαναστατικής σημαίας, ώστε να σταματήσει η
σύγχυση που επικρατούσε μέχρι τότε από την εμφάνιση δεκάδων σημαιών. Με
το ΡΔ΄άρθρο του Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδας ορίστηκε η ενιαία
σημαία να συμβολίζει «την Πάρεδρον του Θεού Σοφίαν, την Ελευθερίαν και
την Πατρίδα» και καθιερώθηκε να φέρει ως σύμβολο τον σταυρό και ως
χρώματα το κυανό και το λευκό. Στις 15 Μαρτίου 1822 στην Κόρινθο, το
Εκτελεστικό Σώμα με το Διάταγμα 540 προσδιόρισε τις λεπτομέρειες της
παραπάνω απόφασης.
Η σημαία «των κατά γην δυνάμεων» θα ήταν τετράγωνη, κυανού χρώματος, με
έναν λευκό σταυρό στη μέση. Η ναυτική σημαία διακρινόταν σε πολεμική και
εμπορική. Η πολεμική διαιρέθηκε σε εννέα οριζόντια παραλληλόγραμμα.
Στην άνω εσωτερική γωνία της υπήρχε κυανό τετράγωνο με λευκό σταυρό στη
μέση. Τα παραπάνω ενέκρινε και επικύρωσε και το Πολιτικό Σύνταγμα της
Ελλάδας στην Τροιζήνα (Μάιος 1827), ορίζοντας να μη μεταχειρίζονται οι
Έλληνες άλλες σημαίες τόσο στην ξηρά όσο και στη θάλασσα. Η παραπάνω
διαταγή εφαρμόστηκε καθολικά στην αρχή, καθώς προσέκρουσε στο έντονο
τοπικιστικό πνεύμα των επαναστατών.
Βαθμιαία όμως η κυανόλευκη επικράτησε, με συνέπεια να τερματιστεί η
σύγχυση λόγω των ποικίλων χρωμάτων και σχημάτων. Στις 30 Ιουλίου 1828, ο
κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας εξέδωσε ένα ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο
«τα πολεμικά και εμπορικά πλοία της Ελλάδος θέλουν φέρει μιαν και την
αυτήν σημαίαν, την μέχρι σήμερον πολεμικήν», αποκαθιστώντας έτσι μια
μεγάλη αδικία σε βάρος του ελληνικού εμπορικού στόλου ο οποίος είχε
σηκώσει το βάρος του Αγώνα της Ανεξαρτησίας.
Όσον αφορά στο σκεπτικό της επιλογής των χρωμάτων (λευκού και κυανού),
τις σειρές και τους συμβολισμούς που επιδιώχθηκαν υπάρχουν ποικίλες
απόψεις, οι οποίες ακόμη και σήμερα οδηγούν σε διχογνωμία μεταξύ των
ιστορικών.
Συγκεκριμένα υποστηρίχθηκαν οι ακόλουθες απόψεις και εκδοχές αν και οι
περισσότερες αποτελούν ρομαντικές θεωρήσεις και στερούνται αποδεικτικών
στοιχείων.
Οι εκδοχές που έχουν ακουστεί
*Ο κυανόλευκος συνδυασμός προέρχεται από τα χρώματα του πέπλου της θεάς
Αθηνάς.
*Τα συγκεκριμένα χρώματα επελέγησαν από τις κυανόλευκες σημαίες του
στρατού του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή την κυανόλευκη επίσημη ενδυμασία των
Βυζαντινών αξιωματούχων ή από την αυτοκρατορική σημαία των Παλαιολόγων.
*Τα χρώματα και το σχήμα είναι δανεισμένα από τη σημαία του φημισμένου
οπλαρχηγού Ιωάννη Σταθά.
Πανομοιότυπο της σημαίας του Ιωάννη Στάθα.
Πανομοιότυπο της σημαίας του Ιωάννη Σταθά
*Το λευκό χρώμα συμβολίζει την αγνότητα και τον καλό σκοπό των Ελλήνων
που επιδίωκαν την ανεξαρτησία. Το κυανό χρώμα συμβολίζει τον ουρανό της
Ελλάδας, την ουράνια δύναμη η οποία βοήθησε τον άνισο αυτό Αγώνα να
τελειώσει ευνοϊκά για το ελληνικό έθνος (αυτή είναι και η επικρατούσα
άποψη).
*Τα χρώματα συμβολίζουν τον ουρανό (κυανό) και τον αφρό των κυμάτων της
θάλασσας (λευκό).
*Τα χρώματα είναι ο συνδυασμό της κυανής ναυτικής βράκας και της λευκής
φουστανέλας.
*Οι εννέα κυανές-λευκές οριζόντιες λωρίδες περιέχονταν στην
αυτοκρατορική σημαία του Νικηφόρου Φωκά, τις οποίες διατήρησε στο
οικόσημο της και στη σημαία της η οικογένεια των Καλλέργηδων πιστεύοντας
ότι αντλούσε την καταγωγή της από τον εν λόγω αυτοκράτορα.
*Οι εννέα οριζόντιες λωρίδες συμβολίζουν τις εννέα Μούσες.
*Οι παράλληλες επαναλαμβανόμενες λωρίδες συμβολίζουν τη θάλασσα και τους
κυματισμούς της.
*Οι οριζόντιες λωρίδες επιλέχθηκαν με βάση τα πρότυπα της αμερικανικής
σημαίας (πρόκειται για μια άποψη η οποία δεν στερείται σοβαρότητας).
*οι εννέα λωρίδες είναι μια, για κάθε συλλαβή της φράσης «ελευθερία η
θάνατος»
Greek Flag_GEORGE ARENTS COLLECTION_2Στο βιβλίο με τίτλο «Ιστορία του
Ελληνικού Στρατού 1821-1997», εκδόσεις ΓΕΣ/ΔΙΣ, αναφέρεται: «Με την
επιλογή του κυανού, του χρώματος του ουρανού, υποδηλώνεται η θεότητα του
Αγώνα, αφού ο Θεός ενέπνευσε στο έθνος τη μεγαλουργή ιδέα, παρότι
αδύνατο και άοπλο, να αναλάβει και να φέρει σε αίσιο πέρας τον άνισο
εκείνο αγώνα.
Με το λευκό υποδηλώνεται ο καθαρός, άμωμος και αγνός σκοπός των Ελλήνων
που μοναδική τους επιδίωξη ήταν η απελευθέρωση και η ανεξαρτησία του
έθνους και η απαλλαγή του από την πολύχρονη σκληρή τυραννία. Εξάλλου,
σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, οι εννέα κυανόλευκες ταινίες
αντιπροσωπεύουν τις εννέα συλλαβές της φράσης «Ελευθερία ή Θάνατος», που
ήταν και ο όρκος των παλικαριών της Επαναστάσεως».
Το βέβαιο είναι ότι σε κανένα από τα επίσημα κυβερνητικά έγγραφα, μέσω
των οποίων καθιερώθηκε η εν λόγω σημαία, δεν υπάρχει η αιτιολόγηση για
τη συγκεκριμένη χρωματική επιλογή και το σχήμα. Φαίνεται ότι η
κυανόλευκη κρατά ακόμα καλά κρυμμένα τα μυστικά της. Ωστόσο, συνεχίζει
να εμπνέει.
Νίκος Γιαννόπουλος
ιστορικός...
Σαν σήμερα στις 8 Απριλίου 1913 γεννήθηκε ο Μίμης Φωτόπουλος. Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, μέλος της
Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου και Πρόεδρος του Δ.Σ. Άρματος
Θέσπιδος. Έκανε θεατρικές περιοδείες στην Αμερική, Γερμανία, Αίγυπτο, Τουρκία και Κύπρο. Τιμήθηκε με τα παράσημα Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α' και Σταυρό του Αποστόλου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
