Χριστουγεννιάτικες μελωδίες

Χριστουγεννιάτικες μελωδίες

Για μεγάθυνση πατήστε ροάκι 

να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό

Η μελαγχολία των Χριστουγέννων

 Η μελαγχολία των Χριστουγέννων 

για μεγέθυνση πατήστε ροδάκι 

να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό

Χριστούγεννα στο Ιερό Παλάτιον

Χριστούγεννα στο Ιερό Παλάτιον

 http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2013/12/blog-post_3097.html

Σχεδιαστική αναπαράσταση του Ιερού Παλατιού από τον αρχιτέκτονα C. Vogt (1934). Σημειώνονται με αριθμούς τα κτίρια από τα οποία διερχόταν η αυτοκρατορική πομπή την ημέρα των Χριστουγέννων κατευθυνόμενη προς το ναό της Αγίας Σοφίας

Της ΜΑΡΙΝΑΣ ΛΟΥΚΑΚΗ , βυζαντινολόγου

        Η τελετουργική πομπή του Βυζαντινού αυτοκράτορα προς τnν Aγία Σοφία τnν ημέρα των Χριστουγέννων ήταν ένα από τα λαμπρότερα θεάματα και από τα σημαντικότερα κοινωνικά γεγονότα στη ζωή της μεσαιωνικής Κωνσταντινούπολης.
       Το Βυζάντιο, ένα κράτος κατ' εξοχήν μοναρχικό, είχε από πολύ νωρίς μια αυστηρά καθορισμένη ιεραρχία αξιωματούχων και τιτλούχων και ένα πρωτόκολλο απαρέγκλιτο που ρύθμιζε οποιαδήποτε εκδήλωση. Η τάξις αποτελούσε μέρος της αυτοκρατορικής ιδεολογίας. Χαρακτηριστικά, ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος δικαιολογεί την απόφασή του να γράψει το «Περί βασιλείου τάξεως», ένα εγχειρίδιο της βυζαντινής αυλικής τελετουργίας, λέγοντας ότι «χάρη στην επαινετή τάξη, η αυτοκρατορική εξουσία φαίνεται ευπρεπέστερη, γίνεται μεγαλοπρεπέστερη και γι' αυτό τη θαυμάζουν όλοι, ημεδαποί και ξένοι» (1). Το εγχειρίδιο αυτό του 10ου αιώνα είναι μια από τις κυριότερες πηγές πληροφοριών για την επίσημη ζωή της βυζαντινής αυτοκρατορικής αυλής. Πρόκειται, ωστόσο, για συμπληρωματικό έργο, στο οποίο έχουν ενσωματωθεί διάφορα κείμενα προηγούμενων εποχών, χωρίς ο συντάκτης του να επιλέγει πάντοτε και αυστηρά μόνο τα στοιχεία που αφορούν στην πραγματικότητα της εποχής του.
         Έτσι, ο προσεκτικός αναγνώστης του μπορεί να μελετήσει, τουλάχιστον μέχρι τον 10ο αιώνα, τη διαχρονία τελετών, αξιωμάτων, συμβόλων του βυζαντινού κόσμου.

                                                   
Λεπτομερής περιγραφή

      Ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά γεγονότα στη ζωή της μεσαιωνικής Κωνσταντινούπολης και ένα από τα λαμπρότερα θεάματα που πρόσφερε το Ιερό Παλάτι στους κατοίκους της πρωτεύουσας ήταν αναμφίβολα η τελετουργική πομπή του αυτοκράτορα που διέσχιζε τους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και κατευθυνόταν σε κάποια από τις εκκλησίες της πόλης την ημέρα μιας θρησκευτικής γιορτής. Η επισημότερη όμως και μεγαλοπρεπέστερη πομπή όλων, n εύσnμoς και περιφανής προέλευσις, όπως την ονομάζει το «Περί βασιλείου τάξεως», ήταν η πομπή προς την Μεγάλη Εκκλησία, την Αγία Σοφία, κατά τις πέντε μεγάλες δεσποτικές εορτές, τα Χριστούγεννα, τα Θεοφάνια, την Κυριακή του Πάσχα, την Πεντηκοστή και τη Μεταμόρφωση. Η πομπή αυτή, η οποία περνούσε από διάφορους τόπους και αίθουσες του Ιερού Παλατιού, περιγράφεται λεπτομερέστατα από τον Πορφυρoγέvvnτo. Αξίζει να διευκρινιστεί ότι το σύνολο των οικοδομημάτων που συγκροτούσαν το Ιερό Παλάτι της Κωνσταντινούπολης τον 10ο αιώνα καταλάμβανε όλο το νότιο άκρο της χερσονήσου της Κωνσταντινούπολης, στην είσοδο του Βοσπόρου.

         

        Ήταν μια ολόκληρη πόλη μέσα στην Πόλη, που άνοιγε τις πύλες της την ημέρα μιας γιορτής. Στο σύντομο αυτό σημείωμα θα αναφερθούμε σε ορισμένα μόνο μέρη του τελετουργικού της μεγάλης πομπής κατά την ημέρα των Χριστουγέννων, που ωστόσο αρκούν για να δώσουν μια εικόνα του χαρακτήρα και των συμβολισμών της.

                                                          Προετοιμασίες

       Την παραμονή της γιορτής οι δύο πραιπόσιτοι του παλατιού, ευνούχοι αξιωματούχοι επικεφαλής του αυλικού προσωπικού, υπενθυμίζουν επίσημα στον αυτοκράτορα την επικείμενη γιορτή και εκείνος δίνει την εντολή για να αρχίσουν οι προετοιμασίες. Οι δρόμοι απ' όπου θα περάσει η πομπή καθαρίζονται, στρώνονται με πριονίδι, στολίζονται με κισσό, δάφνη, δενδρολίβανο κι άλλα μυρωδικά. Ανήμερα, η τελετή αρχίζει με την προετοιμασία της ένδυσης του αυτοκράτορα. Αξιωματούχοι του αυτοκρατορικού βεστιαρίου φέρνουν τα επίσημα ρούχα και τα στέμματα που θα φορέσει ο αυτοκράτορας στο οικοδομικό συγκρότημα του παλατιού της Δάφνης, ένα από τα αρχαιότερα κτίσματα του Ιερού Παλατιού, που η κατασκευή του αποδίδεται στον Μεγάλο Κωνσταντίνο.
       Οι αυτοκρατορικοί σπαθάριοι, φέρνουν τα αυτοκρατορικά όπλα, την ασπίδα, το ξίφος, το δόρυ και το αυτοκρατορικό φλάμoυλο στο Οινοπόδιο, τον μεγάλο προθάλαμο του παλατιού της Δάφνης. Άλλοι αξιωματούχοι παίρνουν από το παρεκκλήσι του Αγίου Θεοδώρου τη ράβδο του Μωυσή και από ναό του Αγίου Στεφάνου τον σταυρό του Μεγάλου Κωνσταντίνου και τα φέρνουν στο Κονσιστώριο, την αίθουσα του θρόνου στο παλάτι της Δάφνης. Σε δύο κεφάλαια το Περί βασιλείου τάξεως αναφέρεται λεπτομερώς στην ενδυματολογία, τόσο του ηγεμόνα όσο και των αξιωματούχων που συνοδεύουν την πομπή των Χριστουγέννων: το αξίωμα, η τάξη αλλά και η σημασία της γιορτής διακρίνονται και προσδιορίζονται από τα χαρακτηριστικά και την πολυτέλεια των στολών.
                                                                

                                                              Διαδρομή

       Ο αυτοκράτορας βγαίνει από τον ιερό κοιτώνα και έρχεται στον Χρυσοτρίκλινο, τη λαμπρή αίθουσα του θρόνου, που κατασκευάστηκε από τον Ιουστινιανό Β' και αποτελούσε τον κέντρο των ανακτόρων, για να προσευχηθεί μπροστά την εικόνα του ένθρονου Χριστού που κοσμεί την κόγχη του θρόνου. Στη συνέχεια, περνά από διάφορες αίθουσες και ναούς του Παλατιού, όπου συγκεκριμένοι κάθε φορά αξιωματούχοι τον περιμένουν για να τον προσκυνήσουν και να προστεθούν στην ακολουθία του. Εκείνος, σε ένδειξη ευλάβειας ανάβει κεριά στους χώρους λατρείας που συναντά και προσκυνά τα φυλασσόμενα ιερά λείψανα. Με αυτόν τον τρόπο σχηματίζεται η πομπή, που καταλήγει στο συγκρότημα του παλατιού της Δάφvnς. Εκεί, ο αυτοκράτορας, μόλις λάβει ειδοποίηση από τον απεσταλμένο του πατριάρχη, τον ρεφερενδάριο, ότι πλησιάζει η ώρα της θείας λειτουργίας, φοράει με τη βοήθεια των πραιποσίτων τη βασιλική στολή και το στέμμα. Συνοδευόμενος από στρατηγούς, πατρικίους και οι αξιωματούχους του βεστιαρίου φτάνει στο Ονοπόδιο, όπου οι βασιλικοί σπαθάριοι κρατώντας το βασιλικά όπλα προστίθενται στην πομπή. Το ίδιο συμβαίνει και στο Κονσιστώριο όπου βρίσκεται ο σταυρός του Μεγάλου Κωνσταντίνου και η ράβδος του Μωυσή. Η πομπή με τα ιερά σύμβολα αυτά να προπορεύονται φτάνει στις συνοικίες των στρατιωτικών ταγμάτων του Παλατιού, των εκσκουβίτων, των κανδιδάτων, των σχολών κ.λπ. Διέρχεται πρώτα από τον τρίκλινο των εκσκουβίτων, όπου δεξιά και αριστερά απλώνονται τα ρωμαϊκά σκήπτρα, τα λεγόμενα βήλα, λάβαρα και άλλα εμβλήματα στρατιωτικών σωμάτων. Είναι αξιοπρόσεκτο ότι το «Περί βασιλείου τάξεως» διακρίνει τα ρωμαϊκά σκήπτρα (επιβίωση των σκήπτρων των υπάτων) από τα υπόλοιπα εμβλήματα.
        Στην αίθουσα αυτή στέκονται οι καγκελάριοι του κοιαίστωρος, αξιωματούχοι με αστυνομικά καθήκοντα μεταξύ άλλων στην Κωνσταντινούπολη, και επευφημούν τον αυτοκράτορα στα λατινικά!     

        Το Περί βασιλείου τάξεως παραδίδει τιε επευφημίες τους ως εξής:
«Δε Μαρίε Βέργηνε νάτουs ετ Μάγια δ' ωριέντε κουμ μούνερα αδοράντες». Ερμηνεύεται: «Εκ Μαρίας της παρθένου εγεννήθη και Μάγοι εξ ανατολών μετά δώρων προσκυνούσιν».
Απόκριμα: «Κρίστους, Δέουs νόστερ, κουμβέρσετ ημπέριουμ βέστρουμ περ μουλτουσάννοs ετ βόνος». Ερμηνεύεται: «Χριστός ο Θεόs ημών, φυλάξη την βασιλείαν υμών επί πολλοίs έτεσι και καλοίς».
       Είναι προφανέs ότι την εποχή του Πορφυρογέννητου τα λατινικά ήταν πλέον μια ξεχασμένη γλώσσα και οι τυπικές φράσεις που απαγγέλλονταν στις τελετές χρειάζονταν μετάφραση.
      Πριν φύγει η πομπή από τον τρίκλινο των εκσκουβίτων, ο αυτοκράτορας πραγματοποιεί εκεί τους διορισμούς ορισμένων νέων στρατιωτικών αξιωματούχων, στους οποίους ο αυτοκράτορας εγχειρίζει το σύμβολο του αξιώματός τους, για παράδειγμα, στους σκρίβωνες δίνει μια βεργούλα. Το ίδιο συμβαίνει και στη συνέχεια όταν ο μονάρχης φτάνει στις Σχολές. Εκεί διορίζονται οι νέοι κόμητες.
      Το πέρασμα όμως της πομπής από τις συνοικίες των Σχολών σηματοδοτείται κυρίως από τις αναφωνήσεις των δήμων. Ο πρώτος που χαιρετίζει τον μονάρχη είναι ο δήμος των Βενέτων, που τον επευφημεί ως εξής:
       Οι κράκται «Αστήρ τον ήλιον προμηνύει εν Βηθλεέμ Χριστόν ανατείλαντα εκ παρθένου».
       Ο λαόs: «Πολλά έτη, ειs πολλά» κ.λπ.
       Ακολουθούν οι δοχές των άλλων δήμων μέχρις ότου η αυτοκρατορική πομπή περάσει τη Χαλκή Πύλη και την πλατεία του Αυγουσταίου για να καταλήξει στην Αγία Σοφία. Τα ρωμαϊκά κατάλοιπα από τις πομπές υπάτων, τα ιερά χριστιανικά σύμβολα που συνδέουν τον βυζαντινό ηγεμόνα με την ουράνια βασιλεία, μαζί με τελετουργικές εκδηλώσεις ανατολικής προέλευσης, αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά της εορταστικής αυτής πομπής.

                                                          
Στο ναό

         Στην είσοδο του ναού της Αγίας Σοφίας ο πραιπόσιτοs αφαιρεί το στέμμα από το κεφάλι του αυτοκράτορα. Στη συνέχεια τον υποδέχεται ο πατριάρχης με την ακολουθία του και μαζί εισέρχονται στον κυρίως ναό. Ο αυτοκράτορας κατευθύνεται στο θυσιαστήριο και απλώνει πάνω στην Αγία Τράπεζα δύο λευκούς αέρες, ασπάζεται τα δύο δισκοπότηρα και τα σπάργανα του Κυρίου και αφήνει το αποκόμβιον, μια χρηματική προσφορά. Στη διάρκεια της θείας λειτουργίας, όταν βγαίνουν τα άγια, ο αυτοκράτορας, συνοδευόμενος από τους πατρικίους και άλλους άρχοντες, κρατώvτας λαμπάδα και προχωρώντας ανάμεσα στους συγκλητικούς που στέκονται δεξιά και αριστερά, ακολουθεί την ιερή πομπή μέχρι τη σωλαία. Εκεί στέκεται και περιμένει να περάσουν τα άγια. Πατριάρχης και αυτοκράτορας προσκυνούν αλλήλους.

                                                     
 Έξοδος

         Μετά τη θεία κοινωνία, ο αυτοκράτορας μαζί με τον πατριάρχη βγαίνουν από τον ναό και κατευθύνονται προς το Άγιο Φρέαρ, το στόμιο του πηγαδιού που ακούμπησε ο Χριστός όταν μιλούσε με τη Σαμαρίτιδα, ιερό κειμήλιο που τον 10ο αιώνα βρισκόταν στα νοτιοανατολικά της Αγίας Σοφίας. Εκεί ο αργυροχόος δίνει στον πραιπόσιτo χρυσά πουγκιά και αυτός με τη σειρά του τα μεταβιβάζει στον αυτοκράτορα, ο οποίος τα μοιράζει σε εκείνους που καλεί ο αργυροχόος. Στη συνέχεια, ο πατριάρχης παίρνει από τα χέρια του πραιπόσιτου το στέμμα και στέφει τον αυτοκράτορα, δίνοντας του ευλογία (αντίδωρο). Ο αυτοκράτορας προσφέρει στον πατριάρχη αποκόμβιον και εκείνος αντιχαρίζει αρωματικά έλαια. Ασπάζονται ο ένας τον άλλον και ο αυτοκράτορας αναχωρεί.
     Η πομπή ακολουθεί την ίδια ανάστροφη πορεία και σε όλη τη διαδρομή ο αυτοκράτορας επευφημείται από τους δήμους, τη σύγκλητο και άλλους αξιωματούχους. Όταν φτάσει στο συγκρότημα της Δάφνης, οι αξιωματούχοι του κουβουκλίου, του αυτοκρατορικού ενδιαιτήματος, αναφωνούν ρωμαϊστί:
      «Ηλθετε, μούλτουs άvvουs, φιλληκήσιμε». Ο μονάρχης, με m βοήθεια των βεστητόρων, βγάζει τη βασιλική στολή και το στέμμα, ενώ οι παριστάμενοι εύχονται «Εις πολλούς και αγαθούς χρόνους». Τότε, οι πόρτες της πλατείας του Αυγουσταίου ασφαλίζονται και το Ιερό Παλάτι κλείνει.

 

Διατηρήσετε το Αλεξανδρινό σας Ζωντανό!

http://spirossoulis.com/deite-pos-that-diatirisete-to-alexandrino-sas-zontano/

Δείτε πως θα Διατηρήσετε το Αλεξανδρινό σας Ζωντανό!

Κατηγορίες: ΕΠΟΧΙΚΟ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

• 
  

HIGHLIGHTS

• To αλεξανδρινό κατάγεται από την Κεντρική Αμερική.
• Ο μεγαλύτερος εχθρός του αλεξανδρινού είναι το κρύο για αυτό φροντίστε να το τοποθετήσετε σε εσωτερικό χώρο.
• H θερμοκρασία του χώρου στον οποίο «κατοικεί» πρέπει να κυμαίνεται μεταξύ 18-20 C.

Σας αρέσει γιατί θυμίζει Χριστούγεννα, αλλά δεν γνωρίζετε πώς να το διατηρήσετε; Μάθετε πώς θα αυξήσετε τη διάρκεια ζωής του και μετά τον Γενάρη.
Με ρίζες από το Μεξικό και την Κεντρική Αμερική, το αλεξανδρινό είναι το πιο δημοφιλές φυτό των Χριστουγέννων, αλλά σπάνια καταφέρνει να επιβιώσει μετά τις γιορτές. Ο μεγαλύτερος εχθρός του αλεξανδρινού είναι το κρύο (ειρωνικό, αφού πρόκειται για το κατεξοχήν γιορτινό φυτό), γι’ αυτό φροντίστε να το τοποθετήσετε σε εσωτερικό χώρο, σε κάποιο φωτεινό σημείο του σπιτιού. Να θυμάστε ότι για να διατηρήσει την καλή του υγεία, η θερμοκρασία του χώρου στον οποίο «κατοικεί» πρέπει να κυμαίνεται μεταξύ 18-20^οC.  Τέλος, μην ξεχνάτε να το ποτίζετε συχνά, αλλά όχι υπερβολικά - ειδικά κατά την περίοδο της ανθοφορίας του, το χώμα του πρέπει να είναι πάντα υγρό.

Tο χώμα του αλεξανδρινού πρέπει να είναι πάντα υγρό.

Ιερά λείψανα της Γεννήσεως

Ιερά λείψανα της Γεννήσεως στην Κωνσταντινούπολη

 

Η Γέννηση του Χριστού, μεσαίο φύλλο  τριπτύχου από ελεφαντόδοντο, 10^ος αιώνας , μουσείο Λούβρου

 
http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2013/12/blog-post_22.html 

           Το ενδιαφέρον των Βυζαντινών για το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους δε μειώθηκε ποτέ, μετά όμως την κατάληψη της Παλαιστίνης από τους Άραβες και την άφιξη των Σταυροφόρων, τα σημαντικότερα λείψανα μεταφέρθηκαν στην Πόλη. Σημάδι αυτής της ιστορικής πορείας είναι η αφιέρωση μιας μονής της Πόλης στην <<Αγία Βηθλεέμ>>, όπως μαθαίνουμε από τη συλλογή κειμένων που είναι γνωστά ως τα <<Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως>> (10ος αιώνας). Επίσης από τον 9ο ως το 12ο αιώνα οι αυτοκράτορες και οι στρατηγοί τους, επιστρέφοντας από τις εκστρατείες τους στις ανατολικές επαρχίες, μετέφεραν από τους τόπους εκείνους ιερά λείψανα του Χριστού και της Παναγίας. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν κυρίως τα αντικείμενα που σχετίζονταν με τα θαύματα και τα πάθη του Κυρίου ενώ πιο περιορισμένος ήταν ο αριθμός των λειψάνων που μπορούσε κανείς να συνδέσει με τη Γέννηση. Παρ΄ όλα αυτά κάποια λείψανα της Γέννησης αναφέρονται σε ναούς της Βασιλεύουσας.
             Το πιο σημαντικό λείψανο της Γεννήσεως ήταν η φάτνη, την κατοχή της οποίας όμως διεκδικούσε η Δυτική Εκκλησία. Αλλά ο ηγούμενος Νικόλαος της Thyngeirar,   που το 1156 ταξίδεψε από τη μονή Munkathvera της Ισλανδίας μέχρι τη Ρώμη, την  Πόλη και τους Αγίους Τόπους μνημονεύει την φάτνη <<όπου τέθηκε ο Κύριος>> μεταξύ των ιερών αξιοθέατων της  βυζαντινής πρωτεύουσας. Αν και πρόκειται για τη μοναδική αναφορά αυτού του κειμηλίου, δεν αποκλείεται να φιλοξενούνταν σε μια από τις ιερές συλλογές λειψάνων της Κωνσταντινούπολης, όπως ήταν το αυτοκρατορικό παρεκκλήσιο της Παναγίας του Φάρου και της Χαλκής, καθώς και το σκευοφυλάκιο των Βλαχερνών και η ίδια η Αγία Σοφία.
            Οι βυζαντινές πηγές αναφέρουν ότι στο ναό του Φάρου υπήρχαν οστά των Αγίων Αθώων Παίδων μαζί με κάποια τρίχα του νεογέννητου Ιησού και τα σπάργανά Του. Τα τελευταία, σύμφωνα με τον χρονικογράφο Rigordus,  ήταν από λευκό λινό ρούχο και παραχωρήθηκαν το 1205 στο Γάλλο βασιλιά Φίλιππο, που τα μετέφερε στο Παρίσι. Πηγές της περιόδου της λατινικής κυριαρχίας (1204-1261), μνημονεύουν ότι στο ναό του Μεγάλου Παλατιού φυλάσσονταν επίσης κάποιες σταγόνες από το γάλα της Παναγιάς, τις οποίες αγόρασε μαζί με τα λείψανα τους Πάθους του Ιησού, ο βασιλιάς Λουδοβίκος Θ΄  για το σκευοφυλάκιο Sainte-Chapelle. Παρ΄ όλα αυτά ο Ρώσος ταξιδευτής Ζώσιμος (β΄ μισό του 14ου αιώνα) αναφέρει ότι το γάλα της Παναγίας υπήρχε στο σκευοφυλάκιο του ναού του Προδρόμου της Πέτρας στην Κωνσταντινούπολη.

           Tα σημαντικότερα λείψανα της Γεννήσεως υπήρχαν στη Μεγάλη Εκκλησιά, πριν από την καταστροφή της στη διάρκεια της άλωσης από τους Σταυροφόρους. Μια λατινική Έκφραση της Κωνσταντινούπολης του 11ου αιώνα αρχίζει τον κατάλογο των αξιοθέατων με τα σπάργανα του Χριστού-βρέφους και <<το χρυσάφι το οποίο έφεραν οι Μάγοι>>. Αυτό αξίζει ιδιαίτερης προσοχής γιατί <<όταν το πλησιάζει κανείς στο αυτί του>>, σημειώνει ο ανώνυμος συντάκτης της Εκφράσεως, <<ηχεί κάτι σαν κουδούνισμα και ακούγεται ένα μουρμουρητό>>. Όπως μας πληροφορεί ο Ρώσος περιηγητής Αντώνιος του Νοβγκορόντ, που επισκέφτηκε την Πόλη γύρω στο 1200, αυτό το αντικείμενο είχε τη μορφή αγγείου. Πρόκειται λοιπόν για ένα από τα λίγα λείψανα που είχαν σχετιστεί με θαυματουργά γεγονότα σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε με τις θαυματουργές εικόνες της Πόλης. Ίσως η παράδοση της Μονής Αγίου Παύλου στο Άγιον Όρος διατηρεί την ανάμνηση του κειμηλιου της Αγίας Σοφίας. Στο σκευοφυλάκιο του Καθολικού φυλάσσονται μέχρι σήμερα τα τρία δώρα των Μάγων (χρυσό, σμύρνα και λιβάνι) τα οποία προσέφερε σύμφωνα με την παράδοση η Μάρα, κόρη του Σέρβου ηγεμόνα Γεωργίου – Τζούρατς Μπρανκοβίτς, η οποία είχε παντρευτεί το Σουλτάνο Μουράτ το  β΄. Επομένως αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος της συλλογής των  χριστιανικών κειμηλίων τα οποία ο  Μωάμεθ ο Πορθητής, πρόγονος του συζύγου της Μάρας, είχε τοποθετήσει στο Σεράι μετά την άλωση της Πόλης.
             Εξάλλου, ο σουλτάνος υπερηφανευόταν για το ότι ειχε στην κατοχή του κι άλλα λέιψανα της Γεννήσεως του Χριστού, παρ΄ όλο που δυστυχώς δεν είναι δυνατό να γνωρίζουμε από ποιες εκκλησίες προέρχονταν. Όταν το 1489, ένας διαμεσολαβητής του Βαγιαζήτ Β΄, πρότεινε στον Κάρολο Θ΄της Γαλλίας να αγοράσει  τη συλλογή των λειψάνων του Βαγιαζήτ, ο κατάλογος άρχιζε με <<την Πέτρα πάνω στην οποία γεννήθηκε ο Χριστός>>, για την οποία οι Ενετοί είχαν ήδη προσφέρει 30.000 δουκάτα, παρ΄ όλο που άξιζε τουλάχιστον 100.000. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι επρόκειτο για την ίδια φάτνη την οποία μνημόνευε το 1157 ο Ισλανδός ηγούμενος Νικόλαος  της  Munkathvera. Μια σχετική με το ίδιο επεισόδιο γαλλική μάρτυρία προσθέτει ότι η προσφορά συμπεριλάμβανε και το <<ύφασμα, το οποίο η Παναγία φορούσε στο κεφάλι, όταν γέννησε τον Κύριο υμών Ιησού Χριστό>>. Ίσως να μπορούμε στην περίπτωση αυτή να υποθέσουμε ότι αυτό ήταν <<το μετωπιαίο ύφασμα>>, το οποίο ο Αντώνιος του Νοβγκορόντ είδε το 1200 στο αυτοκρατορικό παρεκκλήσι της Παναγίας του Φάρου.

 

 

                                               

                                             

Ο εορτασμός των Χριστουγέννων

            Το πιο σημαντικό από τα λείψανα που βρισκοταν στην Αγιά- Σοφιά και συνδεόταν με τη Γέννηση, ήταν τα Άγια Σπάργανα που σύμφωνα με ένα λατινικο κείμενο του 12ου αιώνα, αποτελούνταν από διάφορα υφάσματα, δηλ. λινά κομμάτια, κάποια γεννοφάσκια, ένα μαντίλι, μια πετσέτα (την οποία πιθανόν χρησιμοποίησε η Σαλώμη για να σκουπισει το Θείο Βρέφος μετά το λουτρό). Αυτά τα κειμήλια οπωσδήποτε συνέβαλλαν  στο συμβολικό ρόλο που η Αγία Σοφία πάντα έπαιζε στην αντίληψη  των Βυζαντινών.
            Για το ναό της Αγίας Σοφίας ο εορτασμός των Χριστουγέννων είχε ιδιαίτερη σημασία, από τη στιγμή που γινόταν αμέσως μετά την ετήσια μνημόνευση των εγκαινίων του ναού, τα οποία από τον 6ο αιώνα είχαν οριστεί στις 23 Δεκεμβρίου. Από την άποψη της λειτουργίας οι δύο εορτασμοί, συνδέονταν στενά, από την στιγμή που τα τροπάρια των Χριστουγέννων, άρχισαν να ψέλνονται από τον εσπερινό της 22ης Δεκεμβρίου, όταν το εκκλησίασμα επικαλούνταν την Παναγιά για την προστασία της Πόλης.
           Οι τελετές των Χριστουγέννων στην Αγία Σοφία διέφεραν από τις κανονικές λόγω του επίσημου τονου τους. Ακολουθούνταν από μια μεγάλη σειρά όρθρων, εσπερινών και παννυχίδων και περιλάμβαναν και κάτι ασυνήθιστο: ψέλνονταν και μερικοί ειδικοί ύμνοι, όπως το τροπάριο  της Αγγελίας στους ποιμένες στον όρθρο 24 ή το μεγαλυνάριον της Παναγίας στις 25 και, στη λειτουργία της παραμονής υπήρχε και μια προανάγνωση από το βιβλίο του Ησαία, που αποτελούσε έθιμο της παλαιοχριστιανικής εκκλησίας και είχε πλέον εξαφανιστεί από την καθημερινή λειτουργία. Μια άλλη ιδιαίτερότητα αποτελούσε το γεγονός ότι ο Πατριάρχης δεν μπορούσε να καθίσει στον θρόνο του στην αψίδα, γιατί εκεί είχε τοποθετηθεί το Άγιο Ευαγγέλιο.
                                                       

                                                     

Επίσημος εορτασμός

          Η λειτουργία των Χριστουγέννων  αποκτούσε επισημο χαρακτήρα λόγω της συμμετοχής του αυτοκράτορα, πράγμα που επέβαλε την τήρηση αυστηρού βασιλικού πρωτοκόλλου. Όπως συνέβαινε και κατά την τήρηση άλλων κορυφαίων εορτών (Πάσχα, Τιμίου Σταυρού), τα Χριστούγεννα προσέφεραν στη βυζαντινή αυλή την ευκαιρία για μεγαλοπρεπείς τελετές. Οι διάφοροι αξιωματούχοι φορούσαν ειδικά ενδύματα καθ΄όλη τη διάρκεια του δωδεκαημέρου, ενώ ο αυτοκράτορας εμφανιζόταν με πλήρη μεγαλοπρέπεια, φορώντας χλαμύδα και στέμμα και ακολουθούσε μια συγκεκριμένη διαδρομή από το Ιερό  Παλάτι στη Μεγάλη Εκκλησιά.
 

                                       

MICHELE BACCI , βυζαντινολόγος 

http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2013/12/blog-post_22.html

Μελομακάρονα τα παραδοσιακά

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Sintayes.gr - Συνταγές της μαμάς.

Μελομακάρονα τα παραδοσιακά.!!!
https://www.sintayes.gr/syntag…/melomakarona-ta-paradosiaka/

Μελομακάρονα τα παραδοσιακά | Συνταγές - Sintayes.gr

sintayes.gr

Μια συνταγή για υπέροχα, πεντανόστιμα Μελομακάρονα. Μια παραδοσιακή συνταγή για το απόλυτο Χριστουγεννιάτικο γλυκό Μελομακάρονα με μοσχοκάρυδο. 

Υλικά συνταγής

• 400 γρ. χυμό πορτοκαλιού
• 400 γρ. σπορέλαιο
• 180 γρ. ελαιόλαδο
• 50 γρ. ζάχαρη άχνη
• 1/2 κ.γ. γαρύφαλο
• 3 κ.γ. κανέλα
• 1/4 κ.γ. μοσχοκάρυδο
• 1 κ.γ. σόδα
• ξύσμα από 2 πορτοκάλια
• 1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις
• 200 γρ. σιμιγδάλι ψιλό
• καρύδια για πασπάλισμα
• Για το σιρόπι:
• 500 γρ. νερό
• 800 γρ. ζάχαρη κρυσταλλική
• 150 γρ. μέλι
• 2-3 στικ κανέλας
• 4-5 ολόκληρα γαρύφαλα
• 1 πορτοκάλι κομμένο στη μέση

Εκτέλεση συνταγής

1. Για το σιρόπι: Ρίχνουμε σε ένα κατσαρολάκι τη ζάχαρη, το νερό, τα γαρύφαλλα, την κανέλα και το πορτοκάλι. Ζεσταίνουμε το μέλι στον φούρνο μικροκυμάτων. Μόλις πάρει βράση το μείγμα, αποσύρουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε το μέλι και το αφήνουμε στην άκρη, να κρυώσει.
2. Για τα μελομακάρονα: Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 190 βαθμούς. Σε ένα μπολ ρίχνουμε τον χυμό πορτοκαλιού, το ξύσμα, την κανέλα, το μοσχοκάρυδο, τα γαρύφαλλα και την άχνη και ανακατεύουμε. Προσθέτουμε σπορέλαιο και ελαιόλαδο και συνεχίζουμε το ανακάτεμα.
3. Σε ένα άλλο μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι και το σιμιγδάλι. Ενώνουμε τα 2 μείγματα και προσθέτουμετη σόδα. Ανακατεύουμε για λίγο με τα χέρια.
4. Απλώνουμε λαδόκολλα σε 2 ταψιά. Πλάθουμε τα μελομακάρονα σε ομοιόμορφο σχήμα (3-4 εκ. διάμετρο, 30 γρ. το κάθε ένα) και τα τρυπάμε από πάνω με ένα πηρούνι. Ψήνουμε στους 190 βαθμούς, για περίπου 20-25 λεπτά, μέχρι να τραγανίσουν. Μόλις είναι έτοιμα, ρίχνουμε τα καυτά μελομακάρονα στο κρύο σιρόπι και αφήνουμε για 10 δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια τα σουρώνουμε και τα πασπαλίζουμε με μέλι και καρύδια.

Άγιοι Δέκα Μάρτυρες

Άγιοι Δέκα Μάρτυρες που μαρτύρησαν στην Κρήτη

Τύπος εορτής:	Σταθερή. Εορτάζει στις 23 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Θεοδουλος Που Μαρτυρησε Στην Κρητη, Αγιος Σατορνινος Που Μαρτυρησε Στην Κρητη, Αγιος Ευπορος Που Μαρτυρησε Στην Κρητη, Αγιος Γελασιος Που Μαρτυρησε Στην Κρητη, Αγιος Ευνικιανος Που Μαρτυρησε Στην Κρητη, Αγιος Ζωτικος Που Μαρτυρησε Στην Κρητη, Αγιος Αγαθοπους Που Μαρτυρησε Στην Κρητη, Αγιος Βασιλειαδης Που Μαρτυρησε Στην Κρητη, Αγιος Ευαρεστος Που Μαρτυρησε Στην Κρητη, Αγιος Πομπιος Που Μαρτυρησε Στην Κρητη

Τοῦ ποιμενάρχου θρέμματα Χριστοῦ δέκα, Εἰσηλάθη τμηθέντα μάνδρᾳ Μαρτύρων. Εἰκάδι τῇ τριτάτῃ δέκα ἐν Κρήτῃ τάμον ἄνδρας.

Βιογραφία Οι άγιοι Δέκα μάρτυρες μαρτύρησαν τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος. Από αυτούς, οι μεν Θεόδουλος, Σατορνίνος, Εύπορος, Γελάσιος και Ευνικιανός, ήταν από τη Γορτυνία της Κρήτης. Ο Ζωτικός, από την Κνωσό. Ο Αγαθόπους από το λιμένα Πανούρμου. Ο Βασιλειάδης (ή Βασιλείδης) από την Κυδωνιά. Ο Ευάρεστος και ο Μόβιος (ή Πόμπιος, ή Πόντιος) από το Ηράκλειο. Και οι δέκα με πολύ ζήλο εργάζονταν για τη διάδοση του Ευαγγελίου στο νησί. Καταγγέλθηκαν στον έπαρχο Κρήτης, που ήταν συνώνυμος του αυτοκράτορα, ονομαζόταν δηλαδή κι αυτός Δέκιος. Ο έπαρχος, όταν είδε την ανθηρή νεότητά τους και το αρρενωπό τους παράστημα, προσπάθησε να τους παρασύρει με πολλές υποσχέσεις εγκόσμιων απολαύσεων και ηδονών. Αλλά όταν είδε ότι τίποτα δεν πετύχαινε, διέταξε να τους μαστιγώσουν, και κατόπιν τους λιθοβόλησαν. Οι γενναίοι μάρτυρες του Χριστού υπέμειναν ηρωικά τα βασανιστήρια, ενθυμούμενοι τα λόγια του ψαλμωδού: «Ἀνδρίζεσθε καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία ὑμῶν, πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ Κύριον» (Ψαλμός Λ' στ. 25). Δηλαδή, να έχετε γενναίο και ανδρείο φρόνημα, και η καρδιά σας ας γίνεται κραταιά και ατρόμητη, όλοι εσείς που ελπίζετε στον Κύριο. Κατόπιν, με διαταγή του έπαρχου, οι στρατιώτες έκοψαν με τα ξίφη τους τις τίμιες κεφαλές των δέκα χριστιανών Αγίων.

Ἀπολυτίκιον Ήχος γ’. Την ωραιότητα. Κρήτης τα εύοσμα άνθη τιμήσωμεν, τα διαπνέοντα, οσμήν την ένθεον, Θεόδουλον και Ζωτικόν, Γελάσιον, Σατορνίνον, Εύπορον Ευάρεστον, Αγαθόποδα Πόμπιον, Ευνικιανόν ομού, Βασιλειάδην τε ένδοξον, βοώντες αυτούς αυτούς ομοφρόνως, χαίρε Δεκάς η των μαρτύρων.

Το λαμπερό αστέρι

 Το λαμπερό αστέρι

 

 για μεγέθυνση πατήστε ροδάκι 

να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό

Τα κάλαντα στην αρχαία Ελλάδα

Τα κάλαντα στην αρχαία Ελλάδα

  

για μεγέθυνση πατήστε ροδάκι 

να ανοίξει νεα καρτέλα με φακό

Τα δακρυσμένα Χριστούγεννα του 1922

Γράφει ο  Ελευθέριος  Γ. Σκιαδάς

Με αυτόν τον τίτλο υποδέχτηκε τα Χριστούγεννα του 1922 ο σπουδαίος Κώστας Αθάνατος, ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Καραμούζη, ο οποίος, έχοντας προ οφθαλμών τη μικρασιατική συμφορά, μας έδωσε ένα από τα μνημειώδη κείμενα της νεοελληνικής εορταστικής λογοτεχνίας. Έγραψε ότι «Πρόσφυξ εφέτος ο Υιός του Ανθρώπου δεν ευρίσκει απόψε Φάτνην να γεννηθή»! Η εθνική ήττα, οι συνθήκες διαβίωσης των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, η διάχυτη ανασφάλεια, η οικονομική δυσπραγία, η αδυναμία εξασφάλισης των απαραίτητων, η κατάσταση της αγοράς και περισσότερο το ψυχικό άλγος των Ελλήνων έσπρωχναν το χέρι του διανοητή να γράψει ότι: «Η Θεομήτωρ δέσποινα φεύγει διωκομένη, διασχίζει αλλόφρων και έντρομος επί υποζυγίου τας εκτάσεις των ερήμων και εις την αγκάλη της σφίγγει με λαχτάρα το νεογνόν».
Ο ευαίσθητος δημοσιογράφος διαπίστωνε πως ο κακούργος, βάναυσος και ανηλεής εχθρός είχε εισβάλει στη Βηθλεέμ του Γένους κατά την Άγια Νύκτα. Πυρπόλησε τη φάτνη, έπνιξε τη φωνή των ποιμένων και ανάγκασε τους μάγους να λοξοδρομήσουν κλείνοντας δια παντός τους ουρανούς. Ανάγκασε τη Μητέρα να διαβεί ποταμούς αιμάτων και να τραπεί σε φυγή προς άλλους τόπους για να σώσει το παιδί της. Οι άγγελοι δεν πρόφτασαν ν’ ανέβουν στα υπέργεια δώματα για να ανακράξουν με τη γλυκιά μουσική τους το επί «Γης Ειρήνη». Κάθισαν με κομμένα τα φτερά και θρήνησαν όσους σφάδαζαν εγκαταλελειμμένοι από τον Καλό Θεό…
Ανάλογος και ο επίλογος, ο οποίος σε ημέρες αγάπης υπόσχεται εκδίκηση: «Ο νέος Θεός, καθώς τα παγωμένα δάκτυλα της Μητρός Του εγγίζουν τα παγωμένα μέλη Του, δακρύζει από τον πόνον, ζαρώνει εις την μητρικήν αγκάλην, θηλάζει το γάλα της οδύνης, και με τα δάκρυα του πόνου Του, ενώπιον των αγίων εικόνων που τον περιστοιχίζουν, υπόσχεται εκδίκησιν!…».

http://mikros-romios.gr/xristoygenna1922/