Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

"Κρητικά Κάλαντα Πρωτοχρονιάς"

Να σας τα πω??  
"Κρητικά Κάλαντα Πρωτοχρονιάς"
Απο την εκμπομπη "στου Κυκλου τα γυρισματα" λιγο πριν την παρουσιαση του τελευταιου cd του συγκροτηματος.
Παιζουν:Αντωνης Μαρτσακης (βιολι) Νικος Μαρεντακης και Γιωργος Κλωστρακης (Λαουτο)




Απο την εκμπομπη "στου Κυκλου τα γυρισματα" λιγο πριν την…
YOUTUBE.COM


Πρωτοχρονιάτικα Ελληνικά Έθιμα

Πρωτοχρονιάτικα Ελληνικά Έθιμα


Το μόνο ελληνικό online περιοδικό αφιερωμένο αποκλειστικά στo σπίτι, τη διακόσμηση, το design, τις τάσεις, την οικολογία, την κατασκευή, τα νέα υλικά και…
Spiros Soulis - the home issue
Η Ελλάδα μας είναι γεμάτη υπέροχες παραδόσεις, ήθη και έθιμα, που υπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Την Πρωτοχρονιά υπάρχουν έθιμα που τηρούνται σε πολλές χώρες στον κόσμο, αλλά υπάρχουν και έθιμα που τα συναντάμε μόνο στη χώρα μας.
Στις περισσότερες χώρες σε όλο τον κόσμο ο Άγιος Βασίλης παραδίνει τα δώρα του την Παραμονή των Χριστουγέννων. Στην Ελλάδα, ο Άγιος περιμένει μερικές μέρες και κάνει την παράδοσή του την Παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Κυκλάδες Στα νησιά των Κυκλάδων, θεωρείται καλός οιωνός να έχουν βόρειους ανέμους την Ημέρα της Πρωτοχρονιάς. Αν ένα περιστέρι προσγειωθεί στην αυλή εκείνη την ημέρα, φέρνει καλή τύχη. Αλλά εάν ένα κοράκι πετάξει πάνω από το σπίτι σε ευθεία γραμμή, τότε αυτός είναι κακός οιωνός.
Πανέξυπνα DIY: Διακοσμήστε το Σπίτι σας μέσα σε 1 Λεπτό (VIDEO)!
Φλώρινα Στη Φλώρινα αναβιώνουν τα «Μπαμπάρια». Πρόκειται για άντρες μεταμφιεσμένους με στολές και προσωπίδες από προβιές αρνιού, που προσπαθούν να παραδώσουν σώα τη νύφη στο γαμπρό. Το έθιμο γιορτάζει το ξύπνημα της γης.


Κεντρικός ήρωας είναι η γυναίκα που συμβολίζει τη γονιμότητα. Στο συγκεκριμένο έθιμο το ρόλο της γυναίκας παίζει ο άνδρας που ντύνεται με παραδοσιακή νυφιάτικη ενδυμασία.

Κεντρικός ήρωας είναι η γυναίκα, καθώς συμβολίζει τη γονιμότητα. Στο συγκεκριμένο έθιμο το ρόλο της γυναίκας παίζει ο άντρας που ντύνεται με παραδοσιακή νυφιάτικη ενδυμασία.
Κρήτη Στην Κρήτη το άγριο κρεμμύδι που αναπτύσσεται στο νησί μοιάζει με μεγάλο κρεμμύδι. Είναι δηλητηριώδες και προκαλεί δερματικό εξάνθημα. Αν το ξεριζώσετε, θα εξακολουθεί να αυξάνεται με νέα φύλλα και άνθη. Για τους ανθρώπους της Κρήτης, αυτή η σπάνια ποιότητα σημαίνει μεγάλη φυσική δύναμη και έτσι κρεμούν τα άγρια ​​κρεμμύδια στα σπίτια τους ανήμερα της Πρωτοχρονιάς.
Απίστευτα Πράγματα που Μπορείτε να Φτιάξετε με τα Κουπάτ για τα Μπισκότα!
Το ρόδι είναι σύμβολο αφθονίας, γονιμότητας και καλής τύχης και γι'αυτό σε πολλές περιοχές της Ελλάδας κρεμάται στην πόρτα μέχρι την Πρωτοχρονιά. Την Πρωτοχρονιά, η οικογένεια σπάει το ρόδι στην πόρτα φωνάζοντας «Ευτυχισμένο το νέο έτος».


Το ρόδι είναι σύμβολο τύχης και

Το ρόδι είναι σύμβολο τύχης και αφθονίας!
Θάσος Στη Θάσο υπάρχει ένα πολύ ιδιαίτερο και παλιό έθιμο. Οι οικογένειες κάθονται γύρω από το αναμμένο τζάκι και ρίχνουν στα αναμμένα κάρβουνα φύλλα ελιάς. Καθώς ρίχνουν τα φύλλα ελιάς κάνουν από μια ευχή χωρίς να την ακούσουν οι άλλοι. Πραγματοποιείται η ευχή εκείνου που το φύλλο θα γυρίσει περισσότερο.
Αυτά Είναι τα Πιο Πρωτότυπα Δώρα για Άντρες!
Καβάλα Στην Καβάλα υπάρχει ένα πρωτοχρονιάτικο έθιμο που προέρχεται από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Τα αγόρια που πρόκειται να φύγουν στρατιώτες, συγκεντρώνουν ξύλα στην πλατεία και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ανάβουν μια μεγάλη φωτιά ψέλνοντας κάλαντα. Μόλις το ρολόι δείξει δώδεκα ακριβώς, ξεκινάει το γλέντι με φαγητό, τσίπουρο και γλυκά.
Σάμος Στη Σάμο εκτός από τη βασιλόπιτα φτιάχνεται και η «προβέντα». Πρόκειται για ένα πιάτο γεμάτο με γλυκά που δείχνουν πόσο νοικοκυρά είναι η κάθε γυναίκα.


Η λεγόμενη «προβέντα».

Η λεγόμενη «προβέντα».
Παλιό έθιμο που έχει εκλείψει Υπάρχει ένα παλιό έθιμο που πλέον δε συνηθίζεται αλλά τα παλιά χρόνια ακολουθούνταν από κάθε οικογένεια. Πρόκειται για το σφάξιμο του χοίρου. Κάθε οικογένεια μεγάλωνε στην αυλή του σπιτιού της έναν χοίρο με σκοπό να τον σφάξει την παραμονή. Ο χασάπης με τη βοήθεια των αντρών της οικογένειας έσφαζε τον χοίρο ενώ η νοικοκυρά έβραζε νερό σε καζάνι. Η νοικοκυρά έβγαζε τις τρίχες σε κοχλαστό νερό και αμέσως μετά οι άντρες χώριζαν τον χοίρο σε κομμάτια. Η ουροδόχος κύστη, καθαριζόταν, τη φούσκωναν και την έδιναν στα παιδιά για να παίξουν. Στη συνέχεια ψιλόκοβαν κομμάτια κρέατος, τα έβαζαν για 8 μέρες μέσα σε κρασί και με αυτά γέμιζαν τα έντερα του χοίρου. Έτσι έφτιαχναν λουκάνικα που έτρωγαν όλο τον χρόνο.

Το Ηρακλειώτικο έθιμο

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη IScreta.gr.

Το Ηρακλειώτικο έθιμο
χαμένοι ή κερδισμένοι έπρεπε να κρατούν στα σπίτια τους, σαν γυρνούσαν, μπογάτσα για το καλό του καινούργιου χρόνου.


iscreta.gr


Το Ηρακλειώτικο έθιμο
Ως γνωστόν, τα πιο φημισμένα μπουγατσατζίδικα της πόλης μας είναι συγκεντρωμένα στην πλατεία των Λιονταριών και όλα αναφέρουν ως έτος ίδρυσής τους το 1922, παραπέμποντας ευθέως στην έλευση των Μικρασιατών προσφύγων. Οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις είναι γνωστές στο πανελλήνιο και κανείς δεν αμφισβητεί την πολυετή προσφορά τους στην γαστρονομική παράδοση του Ηρακλείου. Ωστόσο, η χρονολογική αυτή αναφορά ίσως δημιουργήσει στους αδαείς την εσφαλμένη εντύπωση ότι η μπουγάτσα και τα σχετικά με αυτήν έθιμα, πρωτοεμφανίστηκαν στην Κρήτη μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών. Μαρτυρίες περί του αντιθέτου συναντάμε σε πολλά κείμενα Καστρινών της παλαιάς εποχής.
Το θέμα αξιοποίησε λογοτεχνικά ο Ηρακλειώτης ηθογράφος Γ. Μαράντης (Γιώργος Καφφετζάκης). Συγκεκριμένα στις πρώτες σελίδες της νουβέλας “Το Κάστρο μου” που τοποθετείται στα χρόνια της Κρητικής Πολιτείας, βρίσκουμε τον νεαρό πρωταγωνιστή να κάθεται με την παρέα του στο καφενείο του Σαλή αγά:
“Τις βραδιές αυτές του ραμαζανιού, σύχναζαν περισσότεροι χριστιανοί από άλλα βράδια για να παρακολουθήσουν την τόμπολα, το παιχνίδι που άρεσε ιδιαίτερα και παρακολουθούσαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και οι Τούρκοι και οι Χριστιανοί για τα έξυπνα καλαμπούρια που έκαναν οι εκφωνητές στα νούμερα, μα και γιατί τα κέρδη ήσαν ελκυστικά – ταψιά κανταϊφια και γαλακτομπούρεκα ή μπουγάτσες, συνοδευόμενα και σεβαστά ποσά”.
Και αν για τους μουσουλμάνους της πόλης η μπουγάτσα είχε την τιμητική της κατά το Μπαϊράμι, για τους χριστιανούς συνδεόταν με την αλλαγή του χρόνου και την εορτή των Θεοφανίων. Σε μαρτυρία του για την τελετή καταδύσεως του Σταυρού γύρω στο 1900, ο Θρασύβουλος Μαρκίδης σημειώνει:
“Η ονομαστή μπογάτσα του Ηρακλείου ήτο το καθιερωμένον και απαραίτητον σερβίρισμα εις τα καταστήματα και τας οικίας από τας οποίας παρηκολουθείτο η τελετή προσφερομένη εις το μεταξύ της καθόδου και της ανόδου της πομπής χρονικόν διάστημα”.
Την πληρέστερη αναφορά στο θέμα κάνει ο αυτοδίδαχτος λογοτέχνης, μουσικός και “αγράμματος ψαράς” Γιάννης Δελιβασίλης, που διαχωρίζει τα έθιμα των δύο θρησκευτικών κοινοτήτων και τοπθετεί το πιο γνωστό μπογατσατζίδικο της εποχής πολύ κοντά στη γνώριμη σε όλους θέση:
Ένας από τους καλυτερους και φημισμένους Μπογατσατζήδες της εποχής εκείνης ήταν ο Ξεϊν Εφέντης Μεμιχιάκης. Το μπουγατσατζίδικό του ήταν στ’ Αχτάρικα και δίπλα στο καπνοπωλείο των Αδελφών Βολιωτάκη (όπου σήμερα η είσοδος του Δημοτικού Μεγάρου Ηρακλείου και Βικελαίας Βιβλιοθήκης). Όλο το μήνα του Ραμαζανιού ως τη γιορτή του Μπαϊραμιού, το μπογατσατζίδικο του Μεμιχιάκη διανυκτέρευε και οι καλοφαγάδες και λιχούδηδες Καστρινοί, περίμεναν την ευκαιρία για ν’ απολαύσουν τους θαυμάσιους και με Ντερνιώτικο βούτυρο κουραμπιέδες του, τον Πολίτικο μπακλαβά, το Ατζέμικό του κανταϊφι, τον Γιαγλίδικο χαλβά τα Κετενχελβασύ κ.ά.
Ήταν αναμφισβήτητο, ότι τη φινέτσα της φημισμένης Τουρκικής ζαχαροπλαστικής την έδιναν η μαεστρία και τα πιτήσια χέρια του Μεμιχιάκη.
Μαχιαλλά, μαχιαλλά…!
Βέβαια ξενυχτούσε και σε πολλές γιορτές δικές μας και μάλιστα από τις παραμονές των Χριστουγέννων ως το Νέο Έτος και πολλές φορές ως το Πάσχα.
Τότε όμως δεν έκανε άλλα γλυκά παρά μόνο μπουγάτσα για τους ξενύχτηδες και πεινασμένους κουμαρτζήδες και που όλοι χαμένοι ή κερδισμένοι έπρεπε να κρατούν στα σπίτια τους, σαν γυρνούσαν, μπογάτσα για το καλό του καινούργιου χρόνου. Ήταν σαν έθιμο, αυτοί που έχαναν όλα τους τα λεφτά στο τζόγο, να περιμένουν ώσπου να τελέψη το παιχνίδι, για να διπλαρώσουν σε κανένα συμπαίκτη τους κερδισμένο (γνωστό ή άγνωστο) για να σελεμίσουν τη μπογάτσα, όχι μόνο εκείνη που θάτρωγαν, αλλά και εκείνη που θάπαιρναν για το σπίτι τους.
Το σελέμισμα αυτό της μπογάτσας, όπως είπαμε, κανένα δεν δυσαρεστούσε.Ήταν άγραφος νόμος των κουμαρτζήδων. Πολλές φορές μάλιστα, στο παιχνίδι τύχαιναν ξένοι, κι ήταν φυσικό να μην ξέρουν το έθιμο και τους τραβούσαν να τους τρατάρουν μπορεί να πει κανείς και με το ζόρι, γιατί ντρέπονταν. Πόσες όμως φιλίες δεν δένονταν με τη ζεστή και νόστιμη μπογάτσα του Μεμιχιάκη τις Άγιες αυτές μέρες στο Κάστρο μας.
Στο Ηράκλειο λοιπόν, όποιος χάνει στα χαρτιά κερδίζει στην… μπογάτσα. Καλές γιορτές και καλά κέρδη σε όλους, προπάντων στους ζαχαροπλάστες που θα ξενυχτήσουν και πάλι φέτος για να τηρήσουμε εμείς το έθιμο!
Ο Ανωμερίτης
Πηγές:
Ι.Κ. Δελιβασίλης “Ο Φτηνάκης – ο Χασάν – αγάς – η μπουγάτσα”, περ. Κνωσός 13 (Μάρτιος – Απρίλιος 1955), 27-28.
Γ. Μαράντης. Στο “Κάστρο”. Κρητικό ηθογράφημα. Αθήνα: Ιδιωτική έκδοση, 1946.
Θ. Κ. Μαρκίδης. “Η τελετή καταδύσεως του σταυρού”, περ. Κνωσός 11 (Αύγουστος 1954), 16-17.
patris.gr


Το σπάσιμο του ροδιού


Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Φίλοι Ελληνικού Πολιτισμού.

Το σπάσιμο του ροδιού, έθιμο της Πελοποννήσου
Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία και ο νοικοκύρης κρατάει στην τσέπη του ένα ρόδι, για να το λειτουργήσει. Γυρνώντας σπίτι, πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας – δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του – και έτσι να είναι ο πρώτος που θα μπει στο σπίτι, για να κάνει το καλό ποδαρικό, με το ρόδι στο χέρι. Μπαίνοντας μέσα, με το δεξί, σπάει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα, το ρίχνει δηλαδή κάτω με δύναμη, για να σπάσει και να πεταχτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει: "με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά".
Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν οι ρώγες, αν είναι τραγανές και κατακόκκινες. Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες, τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος.
(Από το ηλεκτρονικό περιοδικό «Παπάκι»)

Το ρόδι


Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Μυθικη Αναζητηση.




Μυθικη Αναζητηση

Το ρόδι και η παρουσία του στην Ελληνική Μυθολογία.
"Το ρόδι, το οποίο το "σπάμε" ως έθιμο την Πρωτοχρονιά και σε γάμους, θεωρείται σύμβολο της καλοτυχίας, της αφθονίας και της γονιμότητας, λόγω της εσωτερικής δομής του. Αν ανατρέξουμε πολλούς αιώνες πίσω, θα δούμε πως αναφέρεται στην μυθολογία μας και από αυτό το γεγονός συμπεραίνει κάποιος πως το έθιμο συνδέεται με την αρχαϊκή παράδοση της χώρας μας...http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html

Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017

γιατί στη Βασιλόπιτα βάζουμε φλουρί;

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.


Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έθιμα των ημέρων είναι η Βασιλόπιτα και η κοπή της. Και όσες και αν είναι οι συνταγές για την παρασκευή…
iscreta.gr
http://iscreta.gr/2016/12/%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%AC%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%86/

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έθιμα των ημέρων είναι η Βασιλόπιτα και η κοπή της. Και όσες και αν είναι οι συνταγές για την παρασκευή της, όλες συγκλίνουν στο έξης ένα σημείο: «στο…πολυπόθητο φλουρί».


Βασιλόπιτα: η ιστορία της ξεκινά πριν από εκατοντάδες χρόνια, περίπου 1500, στη Μικρά Ασία και πιο συγκεκριμένα στην πόλη Καισαρεία της Καππαδοκίας. Την εποχή που ο  Μέγας Βασίλειος,  ήταν δεσπότης της Καισαρείας και ζούσε αρμονικά με τους συνανθρώπους του, με αγάπη, κατανόηση και αλληλοβοήθεια.

Κάποια μέρα όμως, ένας αχόρταγος στρατηγός – τύραννος της περιοχής, ζήτησε να του δοθούν όλοι οι θησαυροί της πόλης της Καισαρείας, αλλιώς θα πολιορκούσε την πόλη για να την κατακτήσει και να τη λεηλατήσει.
Ο Μέγας Βασίλειος ολόκληρη τη νύχτα προσευχόταν να σώσει ο Θεός την πόλη. Ξημέρωσε η νέα μέρα και ο στρατηγός αποφασισμένος με το στρατό του περικύκλωσε αμέσως την Καισαρεία. Μπήκε με την ακολουθία του και ζήτησε να δει το Δεσπότη, ο οποίος βρισκόταν στο ναό και προσευχόταν. Με θράσος και θυμό ο αδίστακτος στρατηγός απαίτησε το χρυσάφι της πόλης καθώς και ότι άλλο πολύτιμο υπήρχε στην πόλη.
Ο Μέγας Βασίλειος απάντησε ότι οι άνθρωποι της πόλης του δεν είχαν τίποτε άλλο πέρα από πείνα και φτώχεια, δεν είχαν να δώσουν τίποτε αξιόλογο στον άρπαγα στρατηγό. Ο στρατηγός με το που άκουσε αυτά τα λόγια θύμωσε ακόμα περισσότερο και άρχισε να απειλεί τον Μέγα Βασίλειο ότι θα τον εξορίσει πολύ μακριά από την πατρίδα του ή κι ακόμη μπορεί να τον σκοτώσει.
Οι χριστιανοί της Καισαρείας αγαπούσαν πολύ το Δεσπότη τους και θέλησαν να τον βοηθήσουν. Μάζεψαν λοιπόν από τα σπίτια τους ότι χρυσαφικά είχαν και του τα πρόσφεραν, ώστε δίνοντάς τα στο σκληρό στρατηγό να σωθούν. Στο μεταξύ ο ανυπόμονος στρατηγός κόντευε να σκάσει από το κακό του. Διέταξε αμέσως το στρατό του να επιτεθεί στο φτωχό λαό της πόλης.
Ο Δεσπότης, ο Μέγας Βασίλειος, που ήθελε να προστατέψει την πόλη του προσευχήθηκε και μετά παρουσίασε στο στρατηγό ότι χρυσαφικά είχε μαζέψει μέσα σε ένα σεντούκι. Τη στιγμή όμως που ο στρατηγός πήγε να ανοίξει το σεντούκι και να αρπάξει τους θησαυρούς, με το που ακούμπησε τα χέρια του πάνω στα χρυσαφικά έγινε το θαύμα!
‘Όλοι οι συγκεντρωμένοι είδαν μια λάμψη και αμέσως μετά έναν λαμπρό καβαλάρη να ορμάει με το στρατό του επάνω στον σκληρό στρατηγό και τους δικούς του. Σε ελάχιστο χρόνο ο κακός στρατηγός και οι δικοί του αφανίστηκαν. Ο λαμπρός καβαλάρης ήταν ο Άγιος Μερκούριος και στρατιώτες του οι άγγελοι.
Έτσι σώθηκε η πόλη της Καισαρείας. Τότε όμως, ο δεσπότης της, ο Μέγας Βασίλειος, βρέθηκε σε δύσκολη θέση! Θα έπρεπε να μοιράσει τα χρυσαφικά στους κατοίκους της πόλης και η μοιρασιά να είναι δίκαιη, δηλαδή να πάρει ο καθένας ό,τι ήταν δικό του. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο. Προσευχήθηκε λοιπόν ο Μέγας Βασίλειος και ο Θεός τον φώτισε τι να κάνει. Κάλεσε τους διακόνους και τους βοηθούς του και τους είπε να ζυμώσουν ψωμάκια, όπου μέσα στο καθένα ψωμάκι θα έβαζαν και λίγα χρυσαφικά. Όταν αυτά ετοιμάστηκαν, τα μοίρασε σαν ευλογία στους κατοίκους της πόλης της Καισαρείας. Στην αρχή όλοι παραξενεύτηκαν, μα η έκπληξή τους ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν κάθε οικογένεια έκοβε το ψωμάκι αυτό κι έβρισκε μέσα τα χρυσαφικά της. Ήταν λοιπόν ένα ξεχωριστό ψωμάκι, η βασιλόπιτα . Έφερνε στους ανθρώπους χαρά κι ευλογία μαζί. Από τότε φτιάχνουμε κι εμείς τη βασιλόπιτα με το φλουρί μέσα, την πρώτη μέρα του χρόνου, τη μέρα του Αγίου Βασιλείου.
Πηγή: dogma.gr

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Ηράκλειο - Άγιος Νικόλαος



Μια διαδρομή με λεωφορείο Διατρέχουμε τον βόρειο οδικό άξονα της Ανατολικής Κρήτης περνώντας δίπλα ή μέσα από τουριστικές περιοχές όπως Αμνισσό, Κοκκίνη Χάνι, Γούρνες, Γούβες, Χερσόνησο, Μάλια με μια παράκαμψη στη γοητευτική Νεάπολη για να καταλήξουμε στον κοσμοπολίτικο Άγιο Νικόλαο... Απολαύστε τη διαδρομή....


Εορτάζει στις 30 Δεκεμβρίου ο Άγιος Γεδεών ο Νέος Οσιομάρτυρας.

Φωτογραφία του χρήστη ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ.

Οι Άγιοι Ιωάννης ο Ερημίτης και Γεδεών.

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ

www.monastiriaka.gr
Εορτάζει στις 30 Δεκεμβρίου ο Άγιος Γεδεών ο Νέος Οσιομάρτυρας.
Οι Άγιοι Ιωάννης ο Ερημίτης και Γεδεών.
Ο Άγιος Γεδεών γεννήθηκε στο χωριό Κάπουρνα της Δημητριάδος (Νομός Μαγνησίας) και κατά κόσμον ονομαζόταν Νικόλαος. Οι ευσεβείς γονείς του, ονομάζονταν Αυγερινός και Κυράτζα ενώ είχε άλλους τρεις αδελφούς και τέσσερις αδελφές.
Δώδεκα χρονών, με την οικογένειά του ήλθε στο χωριό Γιερμή και από 'κει στο Βελεστίνο, όπου εργαζόταν κοντά στο θείο του. Τον άρπαξε όμως κάποιος Τούρκος και τον εξισλάμισε με το όνομα Ιμπραήμ. Μετά από δυο μήνες, ο Νικόλαος, κατόρθωσε και δραπέτευσε και επανήλθε στην οικογένειά του. Ο πατέρας του τον φυγάδευσε στο χωριό Κεραμίδι, όπου κοντά σε κάποιους οικοδόμους πήγε στην Κρήτη. Εκεί εξομολογήθηκε σε κάποιο Ιερέα και βρήκε άσυλο στο εξωκλήσι του.
Μετά τον θάνατο του ιερέα, ο Νικόλαος έφυγε για το Άγιον Όρος. Εκεί πάλι εξομολογήθηκε, έλαβε των αχράντων μυστηρίων και στη Μονή Καρακάλου, εκάρη μοναχός με το όνομα Γεδεών. Οι πατέρες της Μονής του ανέθεσαν το διακόνημα του Εκκλησιάρχου.
Την 6η Ιουνίου 1797 μ.Χ. ο Γεδεών με την ευλογία των Πατέρων διωρίσθηκε μετοχιάρης με τον προηγούμενο Γαβριήλ, στο Μετόχιο της Μεταμορφώσεως, στην περιοχή του Ρεθύμνου Κρήτης. Μετά από έξι έτη παραμονής στο μετόχι, επέστρεψεν στην μονή της μετανοίας του.
Με τον πόθο όμως του μαρτυρίου, ήλθε στο Βελεστίνο, στον τόπο που αρνήθηκε την πίστη του, όπου μέσα στην αγορά με θάρρος ομολόγησε τον Χριστό.
Διωκόμενος από τους Τούρκους, ήλθε στην Αγιά, όπου συνελήφθηκε. Οι Τούρκοι, αφού τον διαπόμπευσαν στους δρόμους του Τιρνάβου, κατόπιν του έκοψαν τα πόδια και τα χέρια και στη συνέχεια τον έριξαν στα αποχωρητήρια. Εκεί, μέσα σε φρικτούς πόνους, παρέδωσε το πνεύμα του στις 30 Δεκεμβρίου 1818 μ.Χ.
Η τίμια κάρα του μάρτυρα, αποθησαυρίστηκε στην αγία Τράπεζα του Μητροπολιτικού Ναού του Τυρνάβου, Παναγίας Φανερωμένης. http://www.saint.gr/1070/saint.aspx

Ο υπέρβαρος Αι-Βασίλης...


Ο υπέρβαρος Αι-Βασίλης....παιδί της coca cola δεν έχει καμία σχέση με τον Μέγα Βασίλειο.
Ο υπέρβαρος Αϊ-Βασίλης με τα ροδοκόκκινα μάγουλα, τη λευκή γενειάδα και κόκκινο-άσπρο κοστούμι δεν είναι τίποτα άλλο από το διαφημιστικό... παιδί της Coca Cola. Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της εταιρείας, ο Άγιος Βασίλης γιορτάζει φέτος τα 79α γενέθλιά του: ο σχεδιαστής του, Χέιντον Σάντμπλομ, τον δημιούργησε το 1931.
Ο σχεδιαστής του Αϊ-Βασίλη, Χέιντον Σάντμπλομ, τον δημιούργησε το 1931 κατά παραγγελία της Coca Cola.
Η διαφημιστική καμπάνια ήταν τόσο επιτυχημένη, που η μοντέρνα εικόνα του αγίου των Χριστουγέννων έκανε τον γύρο του κόσμου και καθιερώθηκε!
Δεν πρόκειται ωστόσο για τη μοναδική περίπτωση: όπως τονίζουν οι ειδικοί, πολλά από τα χριστουγεννιάτικα σύμβολα λειτουργούν ως εμπορικά σήματα, ανεβάζοντας τον τζίρο των καταστημάτων κατά τον πιο καταναλωτικό μήνα του έτους. Άλλωστε, ο Santa Claus δεν είναι καν ελληνικό... προϊόν.
«
Τόσο για τους Έλληνες όσο και τους λοιπούς ορθόδοξους λαούς, ο Αϊ-Βασίλης είναι ο Μέγας Βασίλειος, που έζησε στην Καππαδοκία και αφιέρωσε σχεδόν όλη του τη ζωή στους συνανθρώπους του. Και η εικόνα του Μεγάλου Βασιλείου ουδεμία σχέση έχει με αυτή που κυριαρχεί σήμερα: ήταν ψηλόλιγνος, με μαύρα μάτια, μελαψός και με γένια», τονίζει στα «ΝΕΑ» ο καθηγητής Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Μηνάς Αλεξιάδης. Εκτός ελληνικών εθίμων είναι και η ανταλλαγή δώρων τα Χριστούγεννα.
Τα Ελληνόπουλα συνήθιζαν να ανοίγουν τα δώρα τους την 1η Ιανουαρίου, την ημέρα δηλαδή της γιορτής του Μεγάλου Βασίλειου. Πάντως, την περίοδο των γιορτών, οι αγορές παιχνιδιών στη χώρα μας φτάνουν στο 50% του συνόλου των ετήσιων αγορών, όταν τους υπόλοιπους μήνες το αντίστοιχο ποσοστό δεν ξεπερνά το 5% και το Πάσχα το 10%!
Εμπορικό τρικ με δέλεαρ τα... αυθεντικά Χριστούγεννα είναι και το Ροβανιέμι ή αλλιώς το χωριό του Αϊ-Βασίλη, όπως τουλάχιστον υποστηρίζει ο φινλανδικός τουριστικός οργανισμός. Μάλιστα, οι Φινλανδοί έχουν «βουτήξει» για τα καλά στο μάρκετινγκ με αποτέλεσμα να βάζουν τον Άγιο Βασίλη να κάνει υπερωρίες μοιράζοντας δώρα εις διπλούν: στις 25 Δεκεμβρίου αλλά και την 1η Ιανουαρίου, ώστε να κρατά περισσότερες ημέρες η τουριστική περίοδος.

ΕΥΧΕΣ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Νίκος Ψιλάκης - Nikos Psilakis - Karmanor.gr.

ΟΙ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ
ΤΩΝ ΠΑΛΙΩΝ ΚΡΗΤΙΚΩΝ
http://karmanor.gr/el/article/eyhes-grammenes-stin-petra



Οι ευχές μας για το 2018 Βρυγιά και άθωρη πέτρα... Λέξεις ξεχασμένες στο δισάκι του χρόνου, στοιχεία ταυτότητας ενός…
karmanor.gr
Βρυγιά και άθωρη πέτρα... Λέξεις ξεχασμένες στο δισάκι του χρόνου, στοιχεία ταυτότητας ενός πολιτισμού που αναζήτησε τα σύμβολά του στη γη και όχι σε φανταχτερές μιμήσεις Αγιοβασίληδων ντυμένων με κόκκινες κάπες. Βρυγιά θα πει σκεπασμένη με βρύα, ακίνητη δηλαδή. Και άθωρη θα πει χωμένη βαθιά στη μήτρα της γης, ανέγγιχτη, να μην την έχει δει ανθρώπινο μάτι, δηλαδή ακίνητη πάλι.

Τέτοιες πέτρες κρατούσαν κάποτε όσοι πήγαιναν σε σπίτια συγγενών και φίλων τη μέρα της Πρωτοχρονιάς. Στους παραθαλάσσιους οικισμούς, κυρίως στις μεγάλες μας πόλεις, προτιμούσαν χοχλάκους βγαλμένους από τον πάτο της θάλασσας. Τους διάλεγαν μεγάλους, να έχουν παλέψει με την ορμή των κυμάτων και να 'χουν βγει νικητές! Κι αν έμπαινες σε κρητικό σπίτι τούτη τη χρονιάρα μέρα θα έβλεπες σωρό τις πέτρες πίσω από την πόρτα. Τις μετρούσαν οι νοικοκυρές και καμάρωναν, «είκοσι πέτρες, είκοσι καλαντιστάδες ήρθανε φέτος, καλά θα πάει, δόξα τω Θεώ, η χρονιά».

Με τούτες τις πέτρες μετέφεραν οι κοντινοί μας πρόγονοι τις πιο όμορφες ευχές τους: «Γεροί σαν την πέτρα... Σαν την πέτρα στερεωμένο το σπιτικό σας... Όσες οκάδες είναι η πέτρα, τόσο χρυσάφι να βγάλετε φέτος...». Κι ήξεραν πως χρυσάφι αληθινό ήταν μόνο το χαμόγελο, η σταθερότητα του οίκου, η επάρκεια των αγαθών που τα πρόσφερε απλόχερα η γης· φύτρωναν κι αυτά ανάμεσα στις άθωρες πέτρες, ίσως και να έπαιρναν δύναμη απ' αυτές. Γι' αυτό κι όλα τα καλούδια της Πρωτοχρονιάς ήταν παιδιά της Μεγάλης Μάνας, της γης μας. Αμύγδαλα, καρύδια, φιστίκια, φουντούκια, σύκα ξερά, όλα πάνω σ' ένα τραπέζι πλουμισμένο με συναίσθημα και κοσμημένο με αναλογικούς συμβολισμούς, με γλυκίσματα και με πράσινα φύλλα, αρχέγονα σύμβολα της αιωνιότητας, κλάδους αειθαλείς του δικού μας, αλλά και πανανθρώπινου Ιερού Δέντρου της Ζωής...

Αφουγκραζόμαστε σήμερα, Πρωτοχρονιά του 2018, τα μηνύματα ενός πολιτισμού ριζωμένου βαθιά στις ψυχές μας, του πολιτισμού που μεταμόρφωσε τα κοινότατα πράγματα της φύσης σε λαλούντα και πολύσημα σύμβολα. Την πέτρα, το νερό, το πράσινο φύλλο. Ίσως να είναι αποστάγματα σοφίας, ίσως να είναι ο τρόπος με τον οποίο έβλεπαν οι πρόγονοί μας τον κόσμο: ένα αδιατάρακτο σύνολο εμψύχων κι αψύχων, υλικών πραγμάτων και άυλων μαζί.

Τούτα τα απλά και πανέμορφα σύμβολα διάλεξε φέτος η (ευρύτερη) οικογένεια του Νίκου και της Μαρίας Ψιλάκη για να σας στείλει τις ευχές της. Να είστε γεροί σαν την πέτρα. Να έχει κι ο κάθε οίκος τη σταθερότητα του ταπεινού μα και λαλίστατου πρωτοχρονιάτικου συμβόλου. Έτσι γιατί σταθερότητα του οίκου σημαίνει γαλήνη και δηλώνει έναν κόσμο χωρίς πολέμους, χωρίς πείνα, χωρίς προσφυγιές.

Χρόνια πολλά!

Δημοφιλείς αναρτήσεις