ΧΟΡΤΑ: ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΤΡΟΦΗ

http://proionta-tis-fisis.blogspot.gr/2012/12/blog-post_3997.html

ΧΟΡΤΑ: ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΤΡΟΦΗ

Ραδίκια, αντίδια, τσουκνίδα, σπανάκι, ρόκα, βλίτα, σπαράγγια, βρούβες, σέσκουλο… Ο κατάλογος είναι μακρύς αν προσπαθήσουμε να απαριθμήσουμε τα χόρτα της Ελληνικής Γης! Τα χόρτα είναι πραγματικά μία από τις πολυτιμότερες τροφές της Ελληνικής Παραδοσιακής Διατροφής, γεγονός το οποίο πολλοί άνθρωποι και ιδιαίτερα νέοι αμελούν. Τα χόρτα ή λάχανα, όπως ονομάζονται σε κάποιες περιοχές της Μακεδονίας, είναι πλούσια σε θρεπτικά συστατικά, απαραίτητα για τον οργανισμό.
Οι πρώτες αναφορές των θρεπτικών ιδιοτήτων που έχουν τα χόρτα καταγράφηκαν από την αρχαιότητα και φυσικά, επιβεβαιώνονται και σήμερα. Για τους αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους, τους Κινέζους και τους Άραβες, τα χόρτα είχαν θεραπευτικές ιδιότητες είτε μαγειρεμένα σε διάφορα φαγητά, είτε ως αφεψήματα.

Συγκεκριμένα, τα ραδίκια είναι ίσως ένα από τα αγαπημένα άγρια χόρτα της Μεσογείου.Τρώγονται κυρίως βραστά, αλλά και ωμά σε σαλάτες και θεωρούνται ένα άριστο τονωτικό για τον ανθρώπινο οργανισμό. Το ραδίκι διαθέτει διουρητικές ιδιότητες και ο ζωμός του αποτελεί ένα τονωτικό αφέψημα για τον οργανισμό, ιδιαίτερα αν συνδυαστεί με λίγες σταγόνες λεμονιού. Ο Ησίοδος είχε πει: Να φας τσουκνίδα για να προστατευτείς από όλες τις ασθένειες του έτους. Αιώνες αργότερα, αποδείχτηκε ότι τα λόγια αυτά δεν έκρυβαν καμία υπερβολή. Πράγματι, το μικρό αυτό φυτό είναι αρκετά πολύτιμο, πλούσιο σε βιταμίνη Α και C, σίδηρο, κάλιο, μαγγάνιο. Η αφθονία του σε Καροτίνη Β θωρακίζει τον οργανισμό και προλαμβάνει την ανάπτυξη των ‘ελεύθερων ριζών’, συμβάλλοντας στην προστασία από καρδιαγγειακά νοσήματα. Το μελισσόχορτο και η παπαρούνα (το λουλούδι της Θεάς Δήμητρας) θεωρούνται ελιξίρια της νεότητας και φυσικά ηρεμιστικά. Σύμφωνα με αναλύσεις, έχει διαπιστωθεί ότι τα χόρτα περιέχουν φλαβονοειδή, δηλαδή αντιοξειδωτικές ουσίες, οι οποίες προφυλάσσουν από τα καρδιαγγειακά νοσήματα και τον καρκίνο. Τα χόρτα με την υψηλότερη συγκέντρωση φλαβονοειδών είναι το μάραθο, το πράσο, η παπαρούνα, το λάπαθο και το άγριο καρότο.

Αναρίθμητα είναι τα χόρτα όπως και οι ιδιότητες που προσφέρουν στον άνθρωπο. Είναι σημαντικό βέβαια να σημειωθεί ότι τα άγρια χόρτα διατηρούν αναλλοίωτα τα περισσότερα πολύτιμα θρεπτικά συστατικά τους ακόμη και όταν τα μαγειρεύουμε!

Η Άνοιξη και ιδιαίτερα ο Μάρτιος και ο Απρίλιος είναι η ιδανική εποχή για τη συλλογή των άγριων χορταρικών.

Υπάρχουν κάποια σημεία που καλό είναι να γνωρίζετε:
1. Αποφεύγετε να μαζεύετε χόρτα από τις άκρες πολυσύχναστων δρόμων
2. Μην συλλέγετε χόρτα που δεν είστε σίγουροι ότι είναι βρώσιμα.
3. Μαζεύετε μόνο τα πράσινα και υγιή φυτά , τα οποία είναι δροσερά
4. Μην ξεριζώνετε ποτέ τα χόρτα
5. Συλλέγετε χόρτα τα οποία θα καταναλώσετε μέσα στις επόμενες 5-6 ημέρες

Και αν αγοράζετε χόρτα προσέξτε…
1. Να μην αγοράζετε χόρτα που είναι ξεθωριασμένα και μαραμένα
2. Ρωτήστε τον πωλητή από πού τα συλλέγει
3. Μην διστάσετε να ζητήσετε από τον μανάβη σας χόρτα με… παράξενα ονόματα, που θέλετε να δοκιμάσετε.

Σε κάθε περίπτωση, διατηρήστε τα χόρτα σε καλάθι ή σε βαμβακερό ύφασμα, αποφεύγοντας τις νάιλον σακούλες. Όταν βράσετε τα χόρτα, να αφήνετε το νερό να βράσει πολύ καλά πριν τα ρίξετε στην κατσαρόλα, ώστε να υπάρχει όσο γίνεται μικρότερη απώλεια θρεπτικών συστατικών. Επίσης, μην ψιλοκόβετε και μην πολτοποιείτε τα χόρτα, καθώς έτσι χάνεται μέρος των πολύτιμων ιδιοτήτων που έχουν.

Το φαρμακείο της φύσης είναι πλούσιο σε ποικιλία και είδη! Τα άγρια χόρτα και τα βότανα είναι αναρίθμητα. Η υψηλή θρεπτική τους αξία σε συνδυασμό με τις χαμηλές θερμίδες, τα καθιστά ιδανική τροφή για εσάς που προσέχετε την υγεία σας και την σιλουέτα σας. Από την παραδοσιακή Κρητική Χορτόπιτα μέχρι τις σύγχρονες γκουρμέ σαλάτες με ωμά χόρτα και φρούτα, αλλά και από το κρέας μαγειρεμένο με χόρτα μέχρι τις διαιτητικές χορτόσουπες, οι συνταγές είναι ατελείωτες! Διαλέξτε και γιατί όχι …επινοήστε και δικές σας συνταγές και επωφεληθείτε τις ιδιότητες των άγριων χόρτων , που ευτυχώς υπάρχουν σε αφθονία στην Χώρα μας!

Γράφει η Αναστασία Δ. Κόκκαλη, Κλινική Διαιτολόγος – Διατροφολόγος B.Sc(Hons)

Πηγή: www.solon.org.gr

Ταξιδιάρα ψυχή

http://anoixti-matia.blogspot.gr/2012/12/full.html?spref=fb

Γιάννης Αγγελάκας-Ταξιδιάρα ψυχή (Η Ταινία)-Full

Η ζωή του μοναδικού αυτού καλλιτέχνη μέσα από την ματιά της

Μια ταινία για εναν μουσικό που με τους στίχους του σημάδεψε την εναλλακτική ροκ σκηνή της χώρας μας. Ο Γιάννης Αγγελάκας ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι την δεκαετία του 80 και ως σήμερα η ποίηση του παραμένει το ίδιο επίκαιρη.

Η ταινία τον ακολουθεί στην καθημερινότητά του. Θίγει μέσα από τη ματιά του το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας, τον τρόπο που διαμορφώνει την πραγματικότητα η τηλεόραση και αναζητά τη διέξοδο από τις πόλεις προς τους αγαπημένους τόπους που εγκαταλείψαμε.

 Στα 2 χρόνια που διήρκεσαν τα γυρίσματα, βλέπουμε τις μουσικές συναντήσεις με τους συντρόφους του και την εξέλιξη των μουσικών διαδρομών τους μέσα από μια αναζήτηση στα ακούσματα της παιδικής τους ηλικίας, το ρεμπέτικο, τα ηπειρώτικα πολυφωνικά, τις κρητικές μελωδίες. «Μέσα μου ο αέρας που φυσά δεν λέει να ημερέψει, μου ξεσηκώνει την καρδιά και μου σκορπάει την σκέψη».

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΕΔΩ

Σκηνοθεσία: Αγγελική Αριστομενοπούλου
Παραγωγή: Ελληνική
Σκηνοθέτης: Αγγελική Αριστομενοπούλου, Χρήστος Μπάρμπας, Χρόνης Πεχλιβανίδης
Φωτογραφία: Δημήτρης Διακουμόπουλος
Μοντάζ: Ηρώ Βρετζάκη, Ιωάννα Πογιαντζή, Γωγώ Μπεμπέλου
Παραγωγή: Χρόνης Πεχλιβανίδης, Onos Productions
Παρουσιαστής: Λεωνίδας Αντωνόπουλος

Ιουλιανός

Ιουλιανός

...Ο τελικός σκοπός της κυνικής φιλοσοφίας, όπως εξάλλου και κάθε φιλοσοφίας, είναι η ευτυχία. Κι αυτή η ευτυχία συνίσταται στο να ζείς σύμφωνα με τη φύση κι όχι κατά πώς το θέλει ο πολύς κόσμος..... (από το «Κατά των αμόρφωτων κυνικών»)

Γεννήθηκε στα τέλη του 331 μ.Χ, από τον Φλάβιο Ιούλιο Κωνστάντιο, ετεροθαλή αδελφό του Μεγάλου Κωνσταντίνου και την Βασιλίνα. Ένα χρόνο μετά χάνει τη μητέρα του και το 337 δολοφονούνται ο πατέρας του και ένας από τα αδέλφια του μαζί με άλλους συγγενείς για πολιτικούς λόγους. Αφαιρέθηκε η περιουσία του και μεταφέρθηκε στη Νικομήδεια, στον επίσκοπο Ευσέβιο ο οποίος ανέλαβε την ανατροφή του μαζί με τον ευνούχο Μαρδόνιο. Από τον πρώτο έλαβε χριστιανική εκπαίδευση κι από τον δεύτερο την ισχυρή κλασσική παιδεία. Στην εφηβεία του επηρρεάστηκε από τον φιλόσοφο Λιβάνιο και τα ακμάζοντα στην Ασία μυστικά θρησκεύματα. Το 352 μυήθηκε στη λατρεία του ήλιου από τον νεωπλατωνικό Μάξιμο τον Εφέσιο. Παρ'όλα αυτά εξακολουθούσε να ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα ως χριστιανός. Γλύτωσε πολλές φορές το θάνατο από τις πολιτικές σκοπιμότητες και τις ίντριγκες και το 355 καλείται στα Μεδιόλανα από τον Κωνστάντιο(φονέα των συγγενών του), χρίζεται καίσαρας και παντρεύεται την αδελφή του Ελένη. Μετά από λίγες βδομάδες αναχωρεί για τη Γαλατία, για να την προστατεύσει από τις βαρβαρικές επιδρομές και ίσως να πεθάνει εκεί, αφού μέχρι τότε είχε δείξει λογοτεχνικές ικανότητες αλλά δεν είχε πάρει στρατιωτική εκπαίδευση. Όμως, προς έκπληξη όλων, ο Ιουλιανός εμφανίζει εξαιρετικά στρατιωτικά προσόντα, ξεκαθαρίζει και ειρηνεύει τη Ρηνανία. Ο Κωνστάντιος ανησυχεί για τις επιτυχίες αυτές και καλεί τον Ιουλιανό και τα στρατεύματα του, για τους πολέμους κατά των Περσών. Στο Παρίσι ο κόσμος έχει αναστατωθεί που χάνει τους υπερασπιστές του, το στράτευμα και ο λαός εξεγείρονται κατά των αποφάσεων και ανακυρήττουν τον Ιουλιανό αυτοκράτορα. Αν και προσπάθησε να συνδιαλλαγεί με τον Κωνστάντιο, αυτός εκινήθει με στρατό εναντίον του Ιουλιανού αλλά στο δρόμο αρρωσταίνει και πεθαίνει.

Σαν αυτοκράτορας έκανε σοβαρές στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις, ριζικές αλλαγές στην Αυλή, μεταβολές στα υψηλά αξιώματα της Πολιτείας ενώ προσπάθησε να ενοποιήσει τον εθνικό κλήρο με τη δημιουργία ιεραρχικής τάξης, σύμφωνα με τους τύπους της χριστιανικής Εκκλησίας και για την ηθική εξύψωση του κλήρου ίδρυσε ιεροδιδασκαλεία και φροντιστήρια.

Τον Ιούνιο του 362 αναχωρεί με το στρατό για την Αντιόχεια σε πόλεμο κατά των Περσών. Επειδή όμως, ο εχθρός απέφευγε τη μάχη, διέταξε την επιστροφή και στις 26 Ιουνίου του 363 σε κάποια αψιμαχία χτυπήθηκε από εχθρικό βέλος.
Από τα πιο γνωστά έργα του είναι οι λόγοι του, «Εις τον βασιλέα Ήλιο» και «Εις την μητέρα των Θεών"

Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός έζησε στο τέλος της Ρωμαϊκής παρακμής, σε μία εποχή κοινωνικού φανατισμού κατά την οποία ο χριστιανισμός απομακρύνθηκε από τις ηθικές βάσεις του περνώντας στις μάζες του λαού που γίνεται όχλος και αδιαφορώντας για την κατανόηση κάθε διδασκαλίας, του αρκούσε να επιβάλλει την νέα μόδα στο περιβάλλον του, με ασέβεια, βία και αναίδεια, απελευθερώνοντας από μέσα του τη ψυχολογική καταπίεση ανακατεμένη με τα πρωταρχικά ζωώδη ένστικτα. Η παρακμή έχει εξαθλιώσει τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να επιζητούν μια δικαιότερη κατάσταση πραγμάτων στα διδάγματα της νέας θρησκείας, ενώ παράλληλα, στη κοινή συνείδηση, οι μέχρι τότε σταθερές ηθικές αξίες έχουν απαξιωθεί χάνοντας τις έννοιες τους. Πρωτοπόροι στη νέα τάση, ήταν οι νέοι της εποχής, που περιφρονούν τους πάντες και αδιαφορούν για τις πατροπαράδοτες συνήθειες. Αν και δεν έχουν καταλάβει τα ιδανικά της νέας θρησκείας, αρνούνται όμως την αναβίωση της αρχαίας πίστης.

Τα ιστορικά γεγονότα που είχαν προηγηθεί και είχαν γίνει αιτίες αυτής της παρακμής για τον αποκαλούμενο Δυτικό πολιτισμό, ήταν η διάσπαση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τον Κωνσταντίνο τον «Μεγάλο» και το διάταγμα του αυτοκράτορα Θεοδόσιου με το οποίο διέταξε να κλείσουν οι παλιοί μυητικοί ναοί, τα Ελληνικά και Ελληνιστικά Πανεπιστήμια και κέντρα ρητορικής και να κατεδαφιστούν τα καλλιτεχνικά εργαστήρια. Με τον τρόπο αυτό έσπασε η σπονδυλική στήλη εκπαίδευσης και μόρφωσης, που ένωνε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους σε τρείς ηπείρους. Το αποτέλεσμα τέτοιων εφαρμογών είναι πάντα η άγνοια, ο σκοταδισμός, ο φανατισμός και η τρομοκρατία.

Οι αγνές και ηθικές διδασκαλίες του Χριστού είχαν γίνει υποχείριο στα χέρια των πολιτικών και των στρατιωτικών της εποχής για να κινήσουν το πάθος στις μάζες και να πολεμήσουν εξασφαλίζοντας τα συμφέροντα των ισχυρών. Μετά το πέρας των πολέμων, τα ένστικτα εξαπολύθηκαν ενάντια στα αρχαία μνημεία, τους ναούς και τα πανεπιστήμια, έτσι ώστε να καταπατηθεί το πνεύμα των προηγούμενων μυστών και φιλοσόφων και να αναστηλώσουν στη θέση του, το νέο ιδεώδες του χριστιανισμού. Αλλά χωρίς μόρφωση δεν ήξεραν τι να το κάνουν. Σαν φυσική ιστορική εξέλιξη τέτοιων πράξεων υπήρξε ο κατοπινός Μεσαίωνας.

Σεμνός και ταπεινόφρων, προτιμούσε τη φιλοσοφία και τα αγαπημένα του βιβλία από τα αυτοκρατορικά μεγαλεία και παρά το γεγονός ότι δέχτηκε την απόφαση του στρατού και του λαού διατυπώνει τις αμφιβολίες του αν αξίζει να στεφθεί αυτοκράτορας, σε επιστολή «Προς τον φιλόσοφο Θεμίστιον»

....Δεν είναι ούτε για να αποφύγω τους κόπους ούτε για να χαρώ τις απολαύσεις ούτε γιατί μ΄αρέσει η απραξία και η τεμπελιά, που δεν θέλω να ανακατευτώ στη πολιτική ζωή. Αλλά όπως το είπα εξ΄αρχής, ούτε την ανάλογη μόρφωση αισθάνομαι ότι έχω ούτε και τα φυσικά προσόντα κι επιπλέον, παρ΄όλη την αγάπη μου για τη φιλοσοφία, δεν έχω φθάσει ως αυτήν και φοβούμαι μήπως τη δυσφημίσω στους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν κιόλας τόσο καλή ιδέα γι΄αυτήν....

Ο Ιουλιανός ήταν εκείνος που προσπάθησε να ανακόψει τον ιστορικό κατήφορο ενάντια στις επιθυμίες των πολλών, ενάντια ακόμα και στις συμβουλές του μαντείου των Δελφών που προφήτευσε πως η Αυτοκρατορία θα πέθαινε μαζί μ΄ αυτόν. Αλλά ήταν φιλόσοφος και πολεμιστής και δεν μπορούσε να αρνηθεί τη φύση του.

Διέταξε να επισκευαστούν τα μυητικά κέντρα των Δελφών και της Ελευσίνας, καθώς και οι βιβλιοθήκες της Περγάμου και της Αλεξάνδρειας, που είχαν καεί από τον όχλο κατά τη βασιλεία του Κωνσταντίνου. Για να πολεμήσει την πρόληψη ότι η καταστροφή του κόσμου θα γινόταν με την αναστήλωση του Ναού των Ιεροσολύμων, διέταξε να επισκευαστεί ο ναός και απέδειξε ότι τίποτα τρομερό δεν συνέβηκε.

Συγχώρεσε όλους τους τρομοκράτες και ως ένδειξη ιπποτισμού αποδέχτηκε στην προσωπική του φρουρά ένα χριστιανό αξιωματικό και ένα γιατρό της ίδιας πίστης. Επειδή όμως η μεγαλοπρέπεια είναι προνόμιο των ελάχιστων, σε εκείνη τη μάχη, λέγεται οτι ο αξιωματικός τον πλήγωσε πισώπλατα και ο γιατρός του δηλητηρίασε τις πληγές. Ύστερα από λίγες μέρες πέθανε και μαζί του πήρε το χαμένο όνειρο ενός καλύτερου κόσμου. Λέγεται, ότι τη τελευταία νύχτα είδε ένα όραμα. Ο αυτοκρατορικός αετός της Ρώμης, κρατώντας το σύμβολο του Δία στα πόδια του, πετούσε προς τα ψηλότερα βουνά της Ανατολής. Έπειτα από πολλά χρόνια επέστρεψε στη Δύση με το ιερό σύμβολο στα πόδια του και η Αυτοκρατορία τον επευφημούσε και πάλι.

Μετά το θάνατο του Ιουλιανού οι χριστιανοί κατέκτησαν την εξουσία και η Ρωμαική αυτοκρατορία διαμελίστηκε στη Δύση με πρωτεύουσα τη Ρώμη και στην Ανατολή με πρωτεύουσα το Βυζάντιο. Η Δυτική αυτοκρατορία έπεσε τον 5ο αι. κατεστραμμένη από τους βαρβάρους ενώ η Ανατολική επέζησε σαν φεουδαρχικό κράτος μέχρι το 1453 κατά την Τουρκική εισβολή του 15ου αι.

Βιβλιογραφία

Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη
Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, εκδόσεις Γεωργιάδη.

Joomla SEF URLs by Artio

Παρεκκλήσιο του οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου στα Μετέωρα

Παρεκκλήσιο του οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου στα Μετέωρα 

Στην ιερά μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά της μοναστικής πολιτείας των Μετεώρων και στον υποβλητικό χώρο της κοιλότητας ενός φυσικού σπηλαίου έχει ιδρυθεί σπηλαιώδες παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον όσιο Σιλουανό τον Αθωνίτη, τον νεώτερο άγιο του Αγίου Όρους.

Επικίνδυνη η παρατεταμένη χρήση ακουστικών

Επικίνδυνη η παρατεταμένη χρήση ακουστικών

Πόσες ώρες μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε με ασφάλεια

Είναι γνωστή η συνήθεια όλων μας, να ακούμε μουσική από το κινητό μας τηλέφωνο ή από κάποια άλλη φορητή συσκευή, όταν μετακινούμαστε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Πρόσφατη έρευνα επιβεβαιώνει τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς όταν έχει ένα ηχείο, σε υψηλή ένταση, διαρκώς στο αυτί του.
Η ένταση του ήχου θα πρέπει να ρυθμίζεται το πολύ στο 50-60% του μεγίστου, σύμφωνα με τη Sharon Curhan, που ανακάλυψε πως ένας στους πέντε έφηβους υποφέρουν από κάποιου είδους ακουστική δυσλειτουργία, ποσοστό που ξεπερνά κατά 5% τα αντίστοιχα αποτελέσματα του 1980.

Η Sharon Curhan, επίσης κάνει και ένα συσχετισμό μεταξύ των διαφόρων ειδών μουσικής που ακούει κάποιος, την ένταση του ήχου και τη διάρκεια ακρόασης, λέγοντας πως «αν χρησιμοποιεί κανείς ακουστικά και ακούει Electronic, Heavy Metal ή Rock το ασφαλές χρονικό όριο είναι οι 3,5 ώρες όταν η ένταση είναι ρυθμισμένη στο 60%».

Όπως σημειώνει βέβαια, «αν η ένταση είναι χαμηλότερη αυξάνονται οι ώρες που μπορεί κανείς να ακούσει τη μουσική του με ασφάλεια».

«Αντίθετα, η Pop, Folk, Classic Rock και άλλα λιγότερο έντονα είδη μουσικής μπορεί κανείς να τα απολαύσει για όσο χρονικό διάστημα επιθυμεί, αν φυσικά παραμείνει στα ασφαλή όρια έντασης (50-60%)», εξηγεί η επιστήμων.

Ένας από τους λόγους που οδηγούμαστε στην αύξηση της έντασης του ήχου, είναι η ανάγκη να αποκόψουμε τους ενοχλητικούς ήχους του περιβάλλοντος.

Αυτό εκτός του ότι μειώνει σταδιακά την ικανότητά μας να μπορούμε να διακρίνουμε διαφορετικούς ήχους, μας κάνει να ανεβάζουμε την ένταση σε επίπεδα επικίνδυνα για την ακοή μας.

newsbeast.gr

Μωρίς Ραβέλ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 23/10/2010.

Μωρίς Ραβέλ
Ο Ραβέλ το 1912
Γέννηση	Ζοζέφ Μωρίς Ραβέλ 7 Μαρτίου 1875 Σιμπούρ Γαλλία
Θάνατος	28 Δεκεμβρίου 1937 (62 ετών) Παρίσι Γαλλία
Εθνικότητα	Γάλλος
Υπηκοότητα	Γαλλική
Σπουδές	Ωδείο των Παρισίων
Ιδιότητα	μαέστρος, χορογράφος, πιανίστας και συνθέτης[1]
Είδος τέχνης	μουσικοσυνθέτης
Καλλιτεχνικά ρεύματα	μουσικός ιμπρεσιονισμός
Σημαντικά έργα	Μπολερό(1928)
Πολυμέσα σχετικά με τον καλλιτέχνη
δεδομένα ( π • σ • ε )

Ο Μωρίς Ραβέλ[πλήρες ονοματεπώνυμο Ζοζέφ Μωρίς Ραβέλ (Joseph Maurice Ravel)](Σιμπούρ 7 Μαρτίου 1875 — Παρίσι, 28 Δεκεμβρίου 1937) ήταν Γάλλος συνθέτης. Μαζί με τον Κλωντ Ντεμπυσσύ θεωρούνται οι κύριοι εκπρόσωποι του μουσικού ιμπρεσιονισμού. Τα έργα του για πιάνο αποτελούν ιδιαίτερα δημοφιλή κομμάτια του κλασικού ρεπερτορίου. Πολλά από αυτά όπως τα Jeux d'eau, Miroirs, Le tombeau de Couperin και το Gaspard de la nuit απαιτούν ιδιαίτερη δεξιοτεχνία από τους εκτελεστές τους. Έχει γράψει επίσης σημαντικά έργα για ορχήστρα όπως το Δάφνις και Χλόη.
Το πιο γνωστό του έργο είναι το Μπολερό (1928), το οποίο ο ίδιος θεωρούσε ασήμαντο και κάποτε το είχε περιγράψει ως «ένα κομμάτι για ορχήστρα χωρίς μουσική»^{[εκκρεμεί παραπομπή]}.
Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας, τα έργα του Ραβέλ είναι κοινό κτήμα από την 1η Ιανουαρίου του 2008 στις περισσότερες χώρες. Στη Γαλλία, λόγω των ανώμαλων επεκτάσεων του νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων σχετικά με τους δύο παγκοσμίους πολέμους, δεν θα εισαχθούν στο ίδιο καθεστώς έως το 2015.
Ο Ραβέλ αν και ήταν ένας κακός μαθητής που κατείχε «λαμπρή θέση» στον κατάλογο των αποτυχημένων υποψήφιων του Ινστιτούτου^{[ασαφές]}, ήταν γραφτό να οδηγήσει τη μουσική του σε μορφολογική τελειότητα και να διαμορφώσει ένα πολύ προσωπικό στιλ που, προσπαθώντας να κρατηθεί όσο πιο πολύ μπορούσε μακριά από ξένες επιδράσεις, ανέβλυζε ελευθερία και πρωτοβουλία και αντανακλούσε την ίδια την προσωπικότητα του συνθέτη.
Γεννημένος ο Μωρίς Ραβέλ το 1875 στο Σιμπούρ, κοντά στα γαλλοϊσπανικά σύνορα, από πολύ μικρή ηλικία έρχεται στο Παρίσι όπου αρχίζει μαθήματα πιάνου φανερώνοντας εξαιρετική κλίση στη μουσική. Από την ηλικία των είκοσι χρονών παρουσιάζει τις πρώτες συνθέσεις του «Παβάνα για μια νεκρή Ινφάντη», «Συντριβάνια», κουαρτέτο, «Αντανακλασεις», σονατίνα, «Εισαγωγή και αλέγκρο», έργα που συναντούν ψυχρή υποδοχή.
Στα 1907, με την πρώτη ακρόαση των «Φυσικών ιστοριών», ο Ραβέλ γίνεται επίκεντρο δριμύτατων σχολίων αλλά έχει ήδη γίνει διάσημος. Εν τω μεταξύ αρχίζοντας να χρησιμοποιεί ισπανικό χρώμα από την ανεξάντλητη ηχητική του παλέτα «ζωγραφίζει» αριστουργήματα όπως η «Ισπανική Ραψωδία» , τα «Βαλς Ευγενικά και Αισθηματικά» και την «Ισπανική ώρα».
Λίγο πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1912) ανεβαίνει η εξαίσια χορογραφική του σουίτα «Δάφνις και Χλόη», με πρωταγωνιστές τους Νιζίνσκι και Καρσάβινα. Την ίδια χρονιά ενορχηστρώνεται και το αριστούργημα του «Η μάνα μου η χήνα» που έχει πρωτογραφτεί στα 1908 για πιάνο σε 4 χέρια.
Μετά τον πόλεμο ανοίγεται για αυτόν μια νέα εποχή που τη σημαδεύουν τα καινούρια του έργα «Βαλς», σονατίνα για βιολί, «Τσιγγάνα», δυο κοντσέρτα για πιάνο, «Το Παιδί και τα Μάγια», «Μπολερό». Πυροδοτεί πάλι την κοινή γνώμη με το να αρνηθεί τον τίτλο της Λεγεώνας της Τιμής (1920). Ταξιδεύει στις ΗΠΑ (1928), έπειτα στην Αγγλία και κατόπιν από το 1932 γυρίζει σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες για να παρουσιάσει το δημοφιλές κοντσέρτο του σε σολ.
Από το 1933 αρχίζει να έχει προβλήματα με την υγεία του που συνεχώς επιδεινώνεται. Πεθαίνοντας τέσσερα χρόνια αργότερα αφήνει ένα θησαυρό από έργα γραμμένα σε ξεχωριστά καλοδουλεμένη αρμονική και μελωδική γλώσσα, με θαυμάσια ενορχήστρωση, μια από τις καλύτερες όλων των εποχών, που φέρνει τη γνήσια σφραγίδα της εξαιρετικά γόνιμης και ευαίσθητης ιδιοφυίας του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82_%CE%A1%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CE%BB

«Τα πάθη της βροχής»

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ «Τα πάθη της βροχής»



Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ. Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.


ΠΙΝΑΚΑΣ - Leonid Afremov «Kiss under the rain"

Ρίγανη

http://to-perivoli-tis-kritis.gr/content/%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B7-0

Ρίγανη

Kλικ στη φωτογραφία για περισσότερα

Βάλτου ρίγανη...
Πατήστε για να αγοράσετε Ρίγανη
Οι Έλληνες ήξεραν εδώ και χιλιάδες χρόνια τη θεραπευτική αξία της ρίγανης και τη χρησιμοποιούσαν εσωτερικά (πίνοντας το αφέψημά της) και εξωτερικά για να ανακουφίζουν πρηξίματα που πονούσαν.
Οι κυνηγοί όταν σκοτώνουν λαγό, τον ξεκοιλιάζουν και βάζουν στην κοιλιά του μερικά κλωνάρια Ρίγανη, για να μη μυρίζει, μέχρι να γυρίσουν σπίτι. Απ’ αυτό βγήκε η γνωστή έκφραση «βάλτου Ρίγανη».
Kόβει την ευκοιλιότητα, καταπολεμά τα αέρια και ανακουφίζει πόνους μυών και ερεθισμένους πνεύμονες. Βοηθά σε περιπτώσεις άσθματος, ρευματισμών και πόνους των δοντιών (μασάμε ένα κλαράκι).
Με εξωτερική χρήση είναι παρασιτοκτόνο σε φθειρίαση και επουλωτική σε πληγές που πυορροούν.
Η ρίγανη είναι αρωματικό ποώδες, πολυετές, ιθαγενές και θαμνώδες φυτό της Μεσογείου και της Κεντρικής Ασίας είναι μικρόσωμος θάμνος με ύψος που δέν ξεπερνά τα 80 εκ. Η Ελληνική ρίγανη που θεωρείται η καλύτερη παγκοσμίως, είναι αυτοφυής και βρίσκεται σε ορεινές και βραχώδεις περιοχές.
Πέρα από το χαρακτηριστικό άρωμα και γεύση που αφήνει η ρίγανη στο φαγητό, έχει και πάρα πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες. Είναι τονωτική, ορεκτική, διεγερτική, αντιδιαρροϊκή, αντιφλεγμονώδης, βακτηριοκτόνα. Υπό μορφή αφεψημάτων χρησιμοποιείται για την ατονία των εντέρων, αποχρεμπτική για το βήχα, βοηθάει στην υπέρταση και την αρτηριοσκλήρυνση. Το αιθέριο έλαιο της ρίγανης (οριγανέλαιο) χρησιμοποιείται για τον πονόδοντο. Η ρίγανη έχει 12 φορές περισσότερο αντιοξειδωτική δράση από το πορτοκάλι, 30 από την πατάτα και 42 από το μήλο.
Με λίγη ρίγανη στην τροφή των πουλιών σας κρατάτε τις αρρώστιες μακριά τους.
Μία άλλη κύρια χρήση της είναι κατά των χρόνιων ρευματισμών. Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν τη θεραπευτική της αξία και τη χρησιμοποιούσαν πίνοντας το τσάι της σε κολικούς και εξωτερικά σε πρηξίματα ακόμα και για το στραβολαίμιασμα.
Χρησιμοποιείται σαν καρύκευμα στη μαγειρική αλλά και σπανιότερα ως αφέψημα, το οποίο αναφέρεται ως εξαιρετικό κατά του βήχα. Χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στη χωριάτικη σαλάτα.
Η συλλογή της ρίγανης γίνεται κατά την ανθοφορία του φυτού, την άνοιξη.
Είναι το βασικό καρύκευμα των χωρών της Μεσογείου και βασικό συστατικό της Ελληνικής, αλλά και της Ιταλικής κουζίνας.

Σαν σήμερα το 1928

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

Ἑλληνοϊστορεῖν

Σαν σήμερα το 1928, αρχίζουν τα έργα κατασκευής του υπογείου σταθμού της Ομονοίας και της σήραγγας προς την Πλατεία Αττικής.
Παρά την οικονομική κρίση που βρισκόταν προ των θυρών, ήταν η εποχή που προετοιμαζόταν η περίοδος της πολιτιστικής, κοινωνικής και οικονομικής ακμής γενικότερα των Αθηνών, ιδιαιτέρως δε της κεντρικής αυτής πλατείας. Ο κεντρικός υπόγειος σταθμός έπρεπε να δημιουργηθεί στα πρότυπα των υπογείων σιδηροδρόμων των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Έτσι άρχισε το σκάψιμο της Ομονοίας, για να εξασφαλιστεί το βάθος των οκτώ μέτρων που απαιτούνταν για τις υποδομές του πρώτου εκείνου υπογείου σταθμού.
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]

Το Συναξάρι της ημέρας

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

Ἑλληνοϊστορεῖν

Το Συναξάρι της ημέρας
Σήμερα, 7 Ιανουαρίου, γιορτάζουν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας:
+Σύναξη του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστού
+Άγιος Αθανάσιος εξ Ατταλείας
+Μνήμη του υπό του τιμίου Προδρόμου γεγονότος θαύματος εν Χίω κατά των Αγαρηνών
+Άγιος Cedd επίσκοπος Σκωτίας
+Άγιος Ιουλιανός ο Διάκονος, ο εξ Αιγίνης
+Άγιος Θεόδωρος ο Πρίγκιπας
Σύναξις (Πανήγυρις) Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου
Ἦταν γιὸς τοῦ ἱερέα Ζαχαρία καὶ τῆς Ἐλισάβετ. Μέχρι τὰ τριάντα του χρόνια, ζεῖ ἀσκητικὴ ζωὴ στὴν ἔρημο τῆς Ἰουδαίας, ἀφιερωμένη ὁλοκληρωτικὰ στὴν προσευχή, τὴν μελέτη καὶ τὴν πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ τελειοποίηση, ποὺ εἶναι βασικοὶ παράγοντες γιὰ τὴν ἐκτέλεση ὑψηλῶν καὶ θείων ὑπουργημάτων. Τὸ ῥοῦχο του ἦταν ἀπὸ τρίχες καμήλας, στὴ μέση του εἶχε δερμάτινη ζώνη καὶ τὴν τροφή του ἀποτελοῦσαν ἀκρίδες καὶ ἄγριο μέλι. Μὲ μορφὴ ἡλιοκαμένη, σοβαρός, ἀξιοπρεπὴς καὶ δυναμικός, ὁ Ἰωάννης φανέρωνε ἀμέσως φυσιογνωμία ἔκτακτη καὶ ὑπέροχη. Εἶχε ὅλα τὰ προσόντα μεγάλου καὶ ἐπιβλητικοῦ κήρυκα τοῦ θείου λόγου. Ἔτσι, μὲ μεγάλη χάρη κήρυττε «τὰ πλήθη». Κατακεραύνωνε καὶ κτυποῦσε σκληρὰ τὴν φαρισαϊκὴ ἀλαζονικὴ ἔπαρση, ποὺ κάτω ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ ἔνδυμα τῆς ψευτοαγιότητας ἔκρυβε τὶς πιὸ ἀηδιαστικὲς πληγὲς ψυχικῆς σκληρότητας καὶ ἀκαθαρσίας. Γενικά, ἡ διδασκαλία του συνοψίζεται στὴ χαρακτηριστικὴ φράση του: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», προετοιμάζοντας, ἔτσι, τὸ δρόμο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸ σωτήριο ἔργο Του. Ὅταν ὁ Χριστὸς ἄρχισε τὴν δημόσια δράση του, ὁ κόσμος ἄφηνε σιγὰ-σιγὰ τὸν Ἰωάννη καὶ ἀκολουθοῦσε Αὐτόν. Ἡ ἀντιστροφὴ αὐτή, βέβαια, θὰ προκαλοῦσε μεγάλη πίκρα καὶ θὰ γεννοῦσε ἀγκάθια ζήλειας καὶ φθόνου σ᾿ ἕναν, ἐκτὸς χριστιανικοῦ πνεύματος, διδάσκαλο ἢ φιλόσοφο. Ἀντίθετα, στὸν Ἰωάννη προκάλεσε μεγάλη χαρὰ καὶ εὐφροσύνη. Ἡ γιορτὴ αὐτὴ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Κύριος εἶπε ὅτι κανεὶς ἄνθρωπος δὲ στάθηκε μεγαλύτερός του, καθιερώθηκε τὸν 5ο μ.Χ. αἰῶνα. Τὸ δὲ μαρτυρικό του τέλος γιορτάζουμε σὲ ἄλλη ἡμερομηνία, ὅπου καὶ θὰ ἀναφερθοῦμε.
(ἀπὸ τὸ βιβλίον «Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδοξίας», ποὺ συνέγραψε ὁ Χρῆστος Τσολακίδης)
Ἀπολυτίκιον
Μνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων· σοί δέ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γάρ ὄντως καί Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καί ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τόν κηρυττόμενον· ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω καί τοῖς ἐν ᾅδῃ, Θεόν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καί παρέχοντα ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]