Η αξία της Συγχώρεσης
Οι έρευνες για προηγούμενες ζωές αποδεικνύουν πως οι ψυχές επιστρέφουν
με άλλες από την ψυχική ομάδα τους για να επιλύσουν συγκεκριμένες
καρμικές ανισορροπίες.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας προς την
ενότητα, δημιουργούμε ενεργειακές ανισορροπίες που πρέπει να
αποκατασταθούν. Αυτές οι ανισορροπίες αποτελούν το κάρμα μας. Για
παράδειγμα, αν εκμεταλλευτούμε και εξαπατήσουμε ανθρώπους,
πρέπει σε κάποια στιγμή να βιώσουμε την εμπειρία της εκμετάλλευσης και
της εξαπάτησης ώστε να εξισορροπήσουμε την ενέργεια. Αυτή η πρακτική δεν
είναι ηθική, δεν έχει καμιά σχέση με σωστό ή λάθος. Χρειάζεται να
γνωρίζουμε πως το Σύμπαν είναι ουδέτερο. Και ο Νόμος του κάρμα, επίσης.
Αυτό συμβαίνει απλώς ως ενεργειακή εξισορρόπηση και καθορίζεται από τον
Νόμο της Αιτίας και του Αποτελέσματος, ο οποίος ορίζει ότι για κάθε
πράξη πρέπει να υπάρχει μια ισοδύναμη αντίδραση. Οι άνθρωποι με τους
οποίους παίζουμε, όπως και τα ίδια τα παιχνίδια, έχουν να κάνουν με την
εξισορρόπηση της ενέργειας. Η ψυχή μας θεραπεύεται και ενοποιείται κάθε
φορά που εξισορροπούμε καρμικές ενέργειες. Με αυτό τον τρόπο, κάθε
ενσάρκωση συνεισφέρει στη θεραπεία της ψυχής.
Παρεμπιπτόντως, εφόσον
ο χρόνος δεν υπάρχει στον Κόσμο της Θεϊκής Αλήθειας, όλες οι
ενσαρκώσεις μας συμβαίνουν ταυτοχρόνως. Όταν θεραπευόμαστε σε μια ζωή,
θεραπεύουμε όλες τις άλλες ενσαρκώσεις. Γι' αυτό, η χρήση της
Συγχώρεσης σε μια ζωή προσδίδει απίστευτη αξία στην ψυχή, επειδή
θεραπεύει όλες τις προηγούμενες ενσαρκώσεις της παράλληλα με την
τρέχουσα θεραπεία. Φανταστείτε το συλλογικό κάρμα που εξισορρόπησε ο
Νέλσον Μαντέλα, συγχωρώντας μια ολόκληρη γενιά λευκών στη Νότια Αφρική
για την κακομεταχείριση των μαύρων. Με τον ίδιο τρόπο, φανταστείτε το
συλλογικό κάρμα που περιμένει να εξισορροπηθεί στην Αμερική για την
κακομεταχείριση των σκλάβων και των ιθαγενών Ινδιάνων.
Η ψυχή μας
κατευθύνεται πάντα προς τη θεραπεία και δημιουργεί συνεχώς καταστάσεις
που μας δίνουν την ευκαιρία να εξισορροπήσουμε την καρμική ενέργεια.
Όταν όμως αυτή η θεραπεία δεν επιτυγχάνεται στο επίπεδο της Θεϊκής
Αλήθειας, δημιουργούμε ξανά ανισορροπία μέσω των κύκλων της μνησικακίας
και της εκδικητικότητας και διατηρώντας τη νοοτροπία του θύματος. Έτσι, ο
κύκλος του κάρμα διαρκώς επαναλαμβάνεται. Η Συγχώρεση είναι ένας από
τους καλύτερους τρόπους για να πάψει η περιστροφή του τροχού, επειδή
σπάει τον κύκλο.
Εικασία: Ενώ τα σώματα και οι αισθήσεις μάς λένε
πως είμαστε ξεχωριστές οντότητες, στην πραγματικότητα είμαστε όλοι ένα.
Όλοι δονούμαστε σαν τμήματα ενός και μοναδικού συνόλου.
Δεν είμαστε
το σώμα μας. Δεν είμαστε το Εγώ μας. Δεν είμαστε η προσωπικότητά μας,
ούτε οι ρόλοι που παίζουμε καθημερινά. Αν το πιστεύουμε αυτό, ενισχύουμε
την πεποίθηση του διαχωρισμού και γίνεται αδύνατον να θυμηθούμε ποιοι
είμαστε στ' αλήθεια — μια ατομική ψυχή που είναι κομμάτι του Θεού και
υπάρχει σε ενότητα με Αυτόν.
Εικασία: Όταν όλες οι ψυχές ήταν ενωμένες με τον Θεό, πειραματιστήκαμε με τη σκέψη ότι ο διαχωρισμός ήταν πιθανός.
Παγιδευτήκαμε σε εκείνη τη σκέψη, η οποία μετατράπηκε στην ψευδαίσθηση ή
στο όνειρο που ζούμε τώρα.. Είναι όνειρο επειδή ο διαχωρισμός δεν
συνέβη ποτέ. Βρίσκεται μόνο στη σκέψη μας— και αυτή η σκέψη γεννά το
σύστημα πεποιθήσεων
Κάποτε μας περιέβαλλαν Όλα Όσα Είναι - δηλαδή, ο
Θεός. Δεν είχαμε σχήμα, παραμέναμε αμετάβλητοι, αθάνατοι και γνώση μας
ήταν η αγάπη. Κάποια στιγμή κάναμε μια σκέψη. Πώς θα ήταν,
αναρωτηθήκαμε, αν ερχόμαστε στη φυσική πραγματικότητα και βιώναμε
αντίθετες ενέργειες - όπως μορφή, αλλαγή, διαχωρισμό, φόβο, θάνατο,
περιορισμό και διττότητα; Παίξαμε για λίγο με την ιδέα αυτή, σκεπτόμενοι
συνεχώς πως θα μπορούσαμε να αποτραβηχτούμε από το πείραμα οποιαδήποτε
στιγμή το επιθυμούσαμε, εφόσον πράγματι αποφασίζαμε να βάλουμε σε
εφαρμογή την ιδέα εκείνη. Δεν είδαμε κανέναν κίνδυνο. Έτσι, πήραμε την
απόφαση και χαμηλώσαμε την ενεργειακή μας δόνηση έτσι ώστε να
συμπυκνωθεί η ενέργειά μας σε φυσική μορφή. Κατά τη διαδικασία, ξεχάσαμε
τη σύνδεσή μας με τον Θεό, φανταστήκαμε πως πράγματι διαχωριστήκαμε από
Εκείνον και δεν είχαμε τρόπο να επιστρέψουμε στα Όλα Όσα Είναι.
Αυτό το όνειρο έγινε πολύ ρεαλιστικό και νιώσαμε μεγάλη ενοχή για τον
διαχωρισμό μας (προπατορικό αμάρτημα) από τον Θεό. Φοβηθήκαμε πως ο Θεός
θα οργιζόταν για την πράξη μας αυτή.
Αυτή η ισχυρή πίστη στην
αμαρτία, στην ενοχή "τον φόβο δημιούργησε το Εγώ. Έγινε τόσο ισχυρή
δύναμη που έπλασε στον νου μας έναν κόσμο που κυβερνάται από φόβο. Ο
κόσμος μας ακόμα κυβερνάται από φόβο αντί από αγάπη.
Παρόλο που
έχουμε την τάση να το προσωποποιούμε, το Εγώ δεν είναι από μόνο του μια
ξεχωριστή οντότητα, ούτε αντιπροσωπεύει την προσωπικότητά μας. Το Εγώ
αντιπροσωπεύει μια ομάδα βαθιά εγκαταστημένων πεποιθήσεων οι οποίες μας
πείθουν για τον διαχωρισμό από τον Θεό. Η εξαιρετική δύναμη αυτών των
υποσυνείδητων πεποιθήσεων, μέσα από τις δυναμικές της ενοχής, του φόβου,
της απώθησης και της προβολής, μας κάνει να νιώθουμε ότι το εγώ
κατοικεί μέσα μας. Το Εγώ μας κρατά προσκολλημένους στον Κόσμο της
Ανθρωπότητας και κοιμισμένους (Ασυνείδητους) να ονειρευόμαστε ότι έχουμε
διαχωριστεί από τον Θεό.
