Η Διάνοια έχει δύναμη ελκτική

Η Διάνοια έχει δύναμη ελκτική και αναλόγως της διαθέσεως στην οποία ευρίσκεται, αντλεί και φέρει εις εμάς, πράγματα καλά ή κακά, ωφέλιμα ή επιζήμια ευάρεστα ή δυσάρεστα. Μπορείς να ρύθμισης την διάνοιά σου κατά τέτοιον τρόπο ώστε, εάν μονίμως την διατηρείς έτσι, να σου φέρει πλούτο, δύναμη, υγεία, ολβιότητα. Η απαιτούμενη προς τούτο διανοητική κατάσταση συνίσταται σε συνεχή γαληνιότητα, ησυχία, μεθοδικότητα βίου, αποφασιστικότητα, αυτοπερισυλλογή και νοερή επιδίωξη ενός σκοπού ο οποίος αποβλέπει στο διαρκές δικό σου καλό και των άλλων.

Δυνατή επίσης είναι και μία άλλη διανοητική κατάσταση στην οποία εάν μονίμως διατηρείς τον εαυτόν σου, τα πλούτη, ή δύναμη, ή υγεία και ή ολβιότητα φυγαδεύονται από σένα.

Από όσα υπάρχουν στο σύμπαν, ελάχιστο μόνο μέρος έχουμε την δυνατότητα να δούμε, ψηλαφήσουμε ή αντιληφθούμε με τις σωματικές αισθήσεις. Τό μεγαλύτερο μέρος από όσα υπάρχουν και έχουν μορφή, σχήμα δεν είναι ούτε ορατό ούτε ψηλαφητό ούτε με άλλο τρόπο αισθητό.

Το λεγόμενο κενό είναι μεστό πραγματικοτήτων. Κενός χώρος στην φύση δεν υπάρχει. Οι πραγματικότητες αυτές θα ήσαν φανερές σε εμάς εάν ήμαστε περισσότερο ανεπτυγμένοι. Με αυτές τις πραγματικότητες ή διάνοια έχει συγγένεια και γι αυτό τις έλκει. Όσο οι λεπτότερές μας αισθήσεις αναπτύσσονται, τόσο αι πραγματικότητες γίνονται λίγο ή πολύ φανερές σε εμάς.

Οτιδήποτε έχεις στον νου σου, αυτό δημιουργείς. Δημιουργείς ακατάπαυστα αόρατες πραγματικότητες εν όσω συλλογίζεσαι. Εάν συλλογισθής κάτι επί ένα δευτερόλεπτο, καθιστάς αυτό τό κάτι αόρατη πραγματικότητα για ένα δευτερόλεπτο. Εάν τό συλλογισθής επί ώρες, ημέρες, έτη , θά ελκύσης την ούτως ή άλλως δημιουργηθείσα πραγματικότητα στον εαυτό σου υλικώς.

Εάν διατηρείς στον νου σου οιαδήποτε Ιδέα καλή ή κακή επί μήνες και επί έτη εξακολουθητικώς, την καθιστάς ουσιώδη αόρατη πραγματικότητα, και επειδή αυτή γίνεται όλο και περισσότερο ισχυρή, στο τέλος θα λάβει κατ΄ ανάγκην μορφή και θά εμφανισθεί στον ορατό και υλικό κύκλο των περιστάσεων σου.

Ελκύεις ακαταπαύστως από τό αόρατο ρεύμα των πραγματικοτήτων πράγματα συγγενή προς εκείνα για τα οποία συλλογίζεσαι. "Έχε τον νου σου σε οποιοδήποτε είδος εγκλήματος, και θά ελκύσεις και θά φέρεις στον εαυτό σου εγκληματικές πραγματικότητες από τό αόρατο μέρος του βίου. Θέτεις σε κίνηση αόρατες δυνάμεις οι οποίες θα φέρουν υλικά μέσα προς εκτέλεση εγκλήματος.

Όταν διαβάζεις με ενδιαφέρον στις εφημερίδες περί φόνων, κλοπών, σκανδάλων και φρικαλέων συμβάντων στην Γή και στην θάλασσα, ελκύεις στον εαυτόν σου αόρατες πραγματικότητες της αυτής φύσεως. Συνδέεις τον εαυτόν σου με αυτές, οι οποίες είναι κατωτέρας περιωπής, και όταν βρίσκεσαι στο ρεύμα τους, ενώ διαβάζεις με ενδιαφέρον κάθε μέρα, διατρέχεις τον κίνδυνο να φέρεις στον εαυτόν σου μιά κάποια μορφή αυτών των φρικαλεοτήτων και αθλιοτήτων.

Οι αόρατες πραγματικότητες σχηματίζουν τα στοιχεία των ορατών πραγματικοτήτων. Συνδέεις τό πνεύμα σου με τό ρεύμα των στοιχείων τούτων όταν διατηρείς τά φρικτά αυτά πράγματα στην σκέψη σου. Τό ρεύμα αυτό τότε επενεργεί επάνω σου. Σε σύρει και σε συναρπάζει. Έτσι με μεγάλη ταχύτητα φέρνει σε σένα τα στοιχεία του εγκλήματος και του κακού.

Εάν αρέσκεσαι να διαβάζεις για τις πράξεις του λωποδύτη και του κλέφτη, διατρέχεις τον κίνδυνων να φέρεις τον λωποδύτη και τον κλέφτη κοντά σου, στο σπίτι σου. Εσύ και αυτός θά συναντηθείτε αργά ή γρήγορα, διότι εσύ και αυτός ευρίσκεστε εντός του αυτού νοερού ρεύματος. Ούτε εσύ ούτε αυτός γνωρίζετε την δύναμη ή οποία φέρει τον ένα κοντά στον άλλον.

Αλλά καμία δύναμη δεν είναι τόσο ακαταγώνιστη όσο ή δύναμη της οποίας την επενέργεια επάνω μας και την ύπαρξη αγνοούμε. Εάν επί δέκα δευτερόλεπτα συλλογίζεσαι κάτι αποτρόπαιον και ειδεχθές, κάτι τό οποίο προξενεί σωματικό πόνο ή αδημονία σε άλλον, τότε θέτεις σε κίνηση δύναμη ή οποία έλκει σε σένα κάποιο μέρος αυτού του κακού.

Εάν επί δέκα δευτερόλεπτα συλλογίζεσαι κάτι ευχάριστο, εύθυμο και ωραίο —κάτι τό οποίο δύναται να παράσχει ηδονή σε άλλον χωρίς να αφήσει κατόπιν κάποια πικρία— τότε θέτεις σε κίνηση δύναμη φέρουσα σε σένα κάποιο μέρος αυτού του καλού.

Όσο περισσότερο χρόνο έχεις τον νου σου σε ένα οποιοδήποτε πράγμα, καλό ή κακό, τόσο Ισχυρότερο τό κάνεις αυτό τό πράγμα ως αόρατη πραγματικότητα. Κατ αναπόδραστη ανάγκη εν τέλει, καθ’ όσον έχεις τον νου σου σε αυτό, θά καταστεί στον ορατό κόσμο και εντός του κύκλου των περιστάσεών σου, όργανον λύπης ή χαράς. Η δύναμη του να προσηλώνεις τον νου σου επιμόνως σε κάποιον ορισμένο σκοπό η σε κάποια ορισμένη ψυχική διάθεση, φερ' ειπείν σε γαληνιαία Αποφασιστικότητα ή του να απομακρύνεις τόν νου σου από θορυβήσεις δεν είναι σήμερα πολύ συνηθισμένο.

Κοίταξε πολλούς τριγύρω σου. Σε τί συνίσταται ή αιώνια σκέψη τους ή ο καθορισμένος σκοπός του βίου τους; Στο να λάβουν τον μισθό τους με την λήξη του μηνός. Πέρα Από αυτό τίποτε. Στο να Αγοράσουν ένα νέο φόρεμα, στο να κάνουν ένα ταξίδι. Πέρα Από αυτό τίποτε. Στο να ζουν ημέρα με την ημέρα ή εβδομάδα με την εβδομάδα. Πέρα από αυτό τίποτε. Πολλοί Αδυνατούν να προσηλώσουν τον νου τους σε κάποιο ωφέλιμο σκοπό για δύο συνεχείς ήμερες. Σήμερα ποθούν διακαώς τό ένα, αύριο τό άλλο. Οι διανοητικές τους δυνάμεις εγκολπούνται για κάποιον χρόνο ένα πράγμα, τό εγκαταλείπουν, κατόπιν εγκολπούνται για κάποιον χρόνο άλλο και τό εγκαταλείπουν και αυτό. Δεν ασκείται ή ελκτική δύναμη της διανοίας τους ως προς ένα Αντικείμενο. Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι επιτελούν πολύ ολίγα, οι οποία είναι πάντοτε φτωχοί και ως επί τό πλείστον ατελούς υγείας. Αυτές οι διάνοιες όσες φορές προσηλωθούν σε κάτι θά προσηλωθούν σε κάτι άχρηστο και επιβλαβές. Διαβάζουν μετ' απληστίας περί φρικαλεοτήτων και θανατικών εκτελέσεων. Και όσο λεπτομερείς είναι οι περιγραφές τόσο περισσότερον αρέσκονται σε αυτές. 'Αρέσκονται σε δράματα πού παριστάνουν βιαιοπραγίες ή ψυχικά βασανιστήρια. Το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών τους σπαταλάται κατ' αυτόν τον τρόπο. Θέτοντας τις δυνάμεις τους προς αυτήν την κατεύθυνση έλκουν προς τον εαυτόν τους από αυτές κάποιο είδος κακού. Εάν τις στρέψουν σε άλλη κατεύθυνση θά έλξουν προς τον εαυτόν τους κάτι καλό.

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε, 

πατήστε το play στο μαύρο πλαίσιο πάνω δεξιά

Σας ευχαριστώ !

 

Ο λόγος; δεν φαντάζεστε!

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

Παίρνει μια χούφτα αλάτι και το ρίχνει έξω από την πόρτα του σπιτιού της. Ο λόγος; δεν φαντάζεστε!

Οι άνθρωποι, για εκατοντάδες χρόνια, χρησιμοποιούν το αλάτι στα σπίτια τους για σκοπούς καθαρισμού. Υπάρχει ένας καλός λόγος για τον οποίο πολλοί άνθρωποι

olasimera.gr

http://fanpage.gr/diy/%cf%80%ce%b1%ce%af%cf%81%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%87%ce%bf%cf%8d%cf%86%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%bb%ce%ac%cf%84%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%cf%81%ce%af%cf%87%ce%bd%ce%b5%ce%b9/

Οι άνθρωποι, για εκατοντάδες χρόνια, χρησιμοποιούν το αλάτι στα σπίτια τους για σκοπούς καθαρισμού. Υπάρχει ένας καλός λόγος για τον οποίο πολλοί άνθρωποι έχουν στηριχθεί σε αυτό το καταπληκτικό συστατικό για την απολύμανση και τον καθαρισμό του σπιτιού τους. Το αλάτι δεν έχει καμία τοξική επίδραση. Σήμερα, αγοράζουμε το αλάτι σε πολύ χαμηλή τιμή, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε να το χρησιμοποιούμε χωρίς σκέψη για αυτούς τους σκοπούς. Πέρα από αυτό, πολλά προϊόντα καθαρισμού που διατίθενται στην αγορά είναι γεμάτα με επιβλαβείς χημικές ουσίες που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές βλάβες στην υγεία σας.

Το αλάτι εμποδίζει την εξάπλωση των μυρμηγκιών.

Μπορείτε να υπολογίζετε στο αλάτι, αν ψάχνετε για ένα φυσικό τρόπο για την πρόληψη της εξάπλωσης των μυρμηγκιών. Αν θέλετε να απαλλαγείτε από τα μυρμήγκια από το σπίτι σας, απλά πασπαλίστε λίγο αλάτι στην περιοχή που υπάρχουν.
Επίσης, το αλάτι θα μειώσει το επίπεδο υγρασίας στο σπίτι σας, αν επιλέξετε να χρησιμοποιήσετε το αλάτι με αυτόν τον τρόπο.

Το αλάτι γυαλίζει τα χάλκινα και ασημένια αντικείμενα.

Αυτά τα αντικείμενα, τείνουν να χάνουν το χρώμα τους και τη γυαλάδα τους αν δεν τα γυαλίζετε μια στο τόσο. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αλάτι, προκειμένου να αποφευχθεί αυτό το πρόβλημα.
Η διαδικασία είναι πολύ απλή και εύκολη. Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να κάνετε είναι να αναμίξετε αλάτι και ξύδι μήλου.
Με ένα πανί, τρίψτε την επιφάνεια του κάθε αντικειμένου μέχρι να λάμψει. Θα απαλλαγείτε από κάθε βρωμιά και λεκέδες με τη βοήθεια αυτού του φυσικού μίγματος.

Το αλάτι καθαρίζει τα παράθυρα του αυτοκινήτου και του σπιτιού σας.

Αναμείξτε χλιαρό νερό με δύο κουταλιές της σούπας αλάτι. Με το μείγμα που προκύπτει, καθαρίστε τα παράθυρά και απομακρύνετε τους επίμονους λεκέδες.
Χρησιμοποιήστε αυτό το μίγμα για να γυαλίσετε και να καθαρίσετε τα παράθυρα και θα φαίνονται σαν καινούργια. Τα τελικά αποτελέσματα θα διαρκέσουν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Πέρα από αυτό, μπορείτε επίσης να καθαρίσετε τα παράθυρα του αυτοκινήτου σας.

Κάντε το νεροχύτη σας να λάμψει ξανά.

Αναμείξτε λίγο αλάτι και ζεστό νερό. Χρησιμοποιήστε το μείγμα που προκύπτει απ ‘ευθείας στο νεροχύτη στην κουζίνα ή στο μπάνιο σας. Το αλάτι είναι σε θέση να διαλύει τη συσσώρευση λίπους και οδηγεί στην απομάκρυνση της βαριάς μυρωδιάς.

Το αλάτι κάνει το δέρμα να φαίνεται νεότερο.

Μπορείτε να κάνετε μια καταπληκτική αναζωογονητική απολέπιση με τη χρήση αλατιού. Το μόνο πράγμα που χρειάζεται να κάνετε είναι να αναμίξετε το αλάτι με αιθέριο έλαιο λεβάντας ή ελαιόλαδο.
Εφαρμόστε αυτήν την πάστα στο σώμα σας. Περιμένετε για μερικά λεπτά και με χλιαρό νερό, ξεπλύνετε. Θα επιτύχετε γρήγορη και αποτελεσματική απολέπιση, λόγω του αλατιού. Πέρα από αυτό, το δέρμα σας θα φαίνεται νέο και υγιές.

Ανανεώστε τα χρώματα από τις κουρτίνες σας και τις κουβέρτες σας.

Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα αλατούχο διάλυμα αν θέλετε να ανανεώσετε τα χρώματα από τις κουρτίνες και τα χαλιά σας.
Πάρτε ένα πανί και τοποθετήστε το σε πυκνό αλμυρό νερό. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, βγάλτε το πανί από το διάλυμα και τρίψτε τα χαλιά, τις κουβέρτες και τις κουρτίνες σας. Πολλοί άνθρωποι έχουν επιβεβαιώσει τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας.

Το αλάτι θεραπεύει τα δόντια.

Εάν αντιμετωπίζετε πονόδοντους, σας προτείνουμε μια απίστευτη θεραπεία με αλάτι. Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να αναμίξετε λίγο αλάτι και ζεστό νερό.
Ξεπλύνετε το στόμα σας με το μείγμα. Αυτό το φυσικό στοματικό διάλυμα θα σας δώσει απίστευτα αποτελέσματα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Λεύκανση δοντιών και φροντίδα της στοματικής υγείας.

Προκειμένου να δημιουργηθεί ένα μείγμα για την λεύκανση των δοντιών, αναμίξτε ίσα μέρη σόδας και αλατιού. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτό το μείγμα όποτε θέλετε.

Κρατήστε τα ρούχα σας σαν καινούργια.

Αν θέλετε να προστατεύσετε τα ρούχα σας από τη συρρίκνωση, ρίξτε λίγο αλάτι στο πλυντήριο μαζί με τα ρούχα σας. Στη συνέχεια, στεγνώστε τα έξω στον ήλιο. Τα ρούχα σας θα είναι απολύτως καθαρά και απαλά.
Credit: Goodmorningcenter

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε, 

πατήστε το play στο μαύρο πλαίσιο πάνω δεξιά

Σας ευχαριστώ !

Χούλιο Ραμόν Ριμπέυρο

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη ο αναγνώστης o anagnostis.

"Η ύπαρξη ενός μεγάλου συγγραφέα συνιστά ένα θαύμα, προϊόν καθώς είναι της τυχαίας σύγκλισης τόσων παραγόντων όσοι κι εκείνοι που συμβάλλουν στην εμφάνιση κάποιας καλλονής παγκόσμιου βεληνεκούς, από κείνες που στοιχειώνουν τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς. Για κάθε μεγάλο συγγραφέα, πόσες ανεπαρκείς εκδοχές χρειάζεται να δοκιμάσει η φύση! Πόσοι ατελείς Τζόυς, Κάφκα και Σελίν...." Ανακαλύψτε τον Ριμπέυρο.

Χούλιο Ραμόν Ριμπέυρο: Απάτριδες πρόζες (Prosas apátridas) - ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

Μάθετε περισσότερα

oanagnostis.gr

http://www.oanagnostis.gr/%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF-%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CE%BD-%CF%81%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%85%CF%81%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B6/

Της Δήμητρας Παπαβασιλείου (Μετάφραση για τον «Α»).

Πόσα βιβλία, Θεέ μου, και πόσο λίγος χρόνος –και, συχνά, πόσο λίγη διάθεση– για να τα διαβάσει κανείς! Η ίδια μου η βιβλιοθήκη, στην οποία άλλοτε ενσωματώνονταν μόνο έργα που είχαν προηγουμένως διαβαστεί και χωνευτεί, γεμίζει ολοένα με παρασιτικά βιβλία, τα οποία φτάνουν ως εκεί ένας Θεός ξέρει πώς και, μέσω ενός φαινομένου έλξης και σύμφυρσης, συμβάλλουν στο να μεγαλώνει επ’ άπειρον η σωρεία των γραπτών των μη προορισμένων να διαβαστούν· κάπου χαμένα μέσα σ’ αυτό το συνονθύλευμα βρίσκονται και τα δικά μου πονήματα… Ας μην πούμε σ’ εκατό χρόνια, μα σε δέκα, ή σε είκοσι, τι θα έχει μείνει απ’ όλα αυτά; Ενδεχομένως μόνο οι συγγραφείς που έρχονται από πολύ παλιά, η ντουζίνα των κλασικών που διασχίζουν τους αιώνες, συχνά δίχως να πολυδιαβάζονται, αλλά πάντα αγέρωχοι και ρωμαλέοι, μέσω ενός είδους φυσικής ώθησης ή κεκτημένου δικαιώματος. Τα βιβλία του Καμύ ή του Ζιντ, που μόλις πριν από δύο δεκαετίες διαβάζονταν μετά πάθους, πόσο ενδιαφέρον παρουσιάζουν σήμερα, έστω κι αν γράφτηκαν με μεράκι και μ’ αίμα; Γιατί σ’ εκατό χρόνια ο κόσμος θα συνεχίζει να διαβάζει Κεβέδο και όχι Ζαν-Πωλ Σαρτρ; Γιατί θα διαβάζεται ακόμη ο Φρανσουά Βιγιόν και όχι ο Κάρλος Φουέντες; Ποιο «συστατικό» πρέπει να βάλει κανείς σ’ ένα έργο για να το κάνει να διαρκέσει; Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως η λογοτεχνική δόξα είναι μια λοταρία και η διάρκεια ενός έργου τέχνης ένα αίνιγμα. Και, παρ’ όλα αυτά, ο κόσμος συνεχίζει να γράφει, να εκδίδει, να διαβάζει, να σχολιάζει τα γραφόμενα. Η είσοδος σ’ ένα βιβλιοπωλείο είναι πράξη που φοβίζει σε σημείο παράλυσης κάθε συγγραφέα, αφού πρόκειται για τον προθάλαμο της λήθης: στις ξύλινες κόγχες του, τα βιβλία ετοιμάζονται κιόλας να κοιμηθούν τον αιώνιο ύπνο τους, πολλές φορές χωρίς καν να έχουν ζήσει. Ποιος Κινέζος αυτοκράτορας ήταν εκείνος που αφάνισε το αλφάβητο και κάθε ίχνος γραφής; Και ποιος Ηρόστρατος έκαψε τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας; Ίσως αυτό που θα μπορούσε να μας χαρίσει εκ νέου την απόλαυση της ανάγνωσης να είναι η καταστροφή όλων όσα έχουν γραφτεί και το γεμάτο αθωότητα κι ευφροσύνη ξεκίνημα από το μηδέν.
***
Η ύπαρξη ενός μεγάλου συγγραφέα συνιστά ένα θαύμα, προϊόν καθώς είναι της τυχαίας σύγκλισης τόσων παραγόντων όσοι κι εκείνοι που συμβάλλουν στην εμφάνιση κάποιας καλλονής παγκόσμιου βεληνεκούς, από κείνες που στοιχειώνουν τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς. Για κάθε μεγάλο συγγραφέα, πόσες ανεπαρκείς εκδοχές χρειάζεται να δοκιμάσει η φύση! Πόσοι ατελείς Τζόυς, Κάφκα και Σελίν, άλλοτε κρυμμένοι και άλλοτε υπερβολικά προβεβλημένοι, έχουν υπάρξει! Κάποιοι πέθαναν νέοι, κάποιοι άλλαξαν επάγγελμα, άλλοι το έριξαν στο ποτό, άλλοι πάλι τρελάθηκαν, ενώ μερικοί απλώς στερούνταν ενός ή δύο από τα γνωρίσματα εκείνα που διαφοροποιούν τους μεγάλους λογοτέχνες από τους μέτριους ή και τους «παραλογοτέχνες». Ανεπαρκής μόρφωση, ασθένειες, έλλειψη υπομονής, οκνηρία, απουσία ερεθισμάτων, οικονομικές δυσχέρειες, έλλειψη φιλοδοξίας ή αποφασιστικότητας ή απλώς τύχης: όλοι ετούτοι οι παράγοντες μοιάζουν με το τελευταίο ψηφίο του τυχερού λαχνού, κρίσιμο για κάποιον που του λείπει μονάχα το καταληκτικό νούμερο για να κερδίσει το λαχείο. Ορισμένοι πιθανότατα συγκέντρωναν όλες τις αναγκαίες ιδιότητες, τους έλλειπε όμως η τυχαία –και φαινομενικά ασήμαντη– εκείνη συγκυρία (η ανάγνωση ενός βιβλίου, η συναναστροφή με τον τάδε φίλο) που θα λειτουργούσε ως αντιδραστήριο στην τέλεια κατά τα άλλα χημική ένωση και που θα της προσέδιδε το αληθινό της χρώμα. Κατά ανάλογο τρόπο, βλέπω μερικές φορές στο μετρό μια γυναίκα και σκέφτομαι: «Θα μπορούσε να είναι η Μπριζίτ Μπαρντό, κρίμα που της λείπουν είκοσι πόντοι ύψος»· ή «Ετούτη η ξανθιά μοιάζει στη Μαίριλυν Μονρόε, τα πόδια της όμως είναι σαν στέκες». Οι γυναίκες αυτές αποτελούν, με τη σειρά τους, τις ατελείς εκδοχές του πρωτότυπου μοντέλου, το ελαττωματικό εμπόρευμα που πωλείται σωρηδόν.
***
Ένας Γάλλος εκδότης, διαπιστώνοντας πως οι πωλήσεις των κλασικών έχουν πέσει, αποφασίζει να βγάλει μια νέα σειρά, στην οποία όμως οι πρόλογοι δεν θα ανατεθούν σε λογίους άγνωστους στο ευρύ κοινό, αλλά σε αστέρια της εποχής. Έτσι, η Μπριζίτ Μπαρντό θα γράψει τα προλεγόμενα στον Μπωντλαίρ, ο ποδηλάτης Ραϋμόν Πουλιντόρ εκείνα του Προυστ και ο ηθοποιός Ζαν-Πωλ Μπελμοντό, ο οποίος στο παρελθόν ήταν μποξέρ, εκείνα του Ρεμπώ. Ο Μπελμοντό ξεκινά τον πρόλογό του μ’ αυτά τα λόγια: «Κάθε φορά που διαβάζω ένα ποίημα του Ρεμπώ νιώθω σαν να δέχομαι γροθιά στο σαγόνι». Εγγυημένες πωλήσεις.
***
Λογοτεχνία σημαίνει εκζήτηση. Όποιος επιλέγει, προκειμένου να εκφραστεί, ένα τεχνητό μέσο, όπως είναι η γραφή, και όχι κάποιο φυσικό, όπως ο προφορικός λόγος, οφείλει να υπακούει στους κανόνες του παιχνιδιού. Γι’ αυτό και κάθε προσπάθεια να δώσει κανείς την εντύπωση ότι δεν είναι εξεζητημένος –εσωτερικός μονόλογος, αυτόματη γραφή, καθημερινή γλώσσα– αποτελεί, με τη σειρά της, μια εκζήτηση εις το τετράγωνο. Όσο εξεζητημένος είναι ένας Προυστ άλλο τόσο είναι, στην ουσία, κι ένας Σελίν, ή όσο είναι ένας Μπόρχες άλλο τόσο μπορεί να θεωρηθεί κι ένας Ρούλφο. Αυτό που θα πρέπει να αποφεύγεται δεν είναι η σύμφυτη με τη γραφή εκζήτηση, αλλά ρητορική που συχνά προστίθεται σ’ αυτήν.
***
Η τέχνη του διηγήματος συνοψίζεται στην ευαισθησία που μας επιτρέπει να αντιληφθούμε την αληθινή διάσταση των πραγμάτων. Αν εγώ πω: «Ο άντρας στο μπαρ ήταν ένας φαλακρός τύπος», κάνω, φαινομενικά, μια απλοϊκή παρατήρηση. Θα μπορούσα επίσης να πω: «Όλες οι φαλάκρες είναι άχαρες, αλλά υπάρχουν φαλάκρες που εμπνέουν μια βαθιά λύπηση. Είναι οι άδοξες εκείνες φαλάκρες, που αποτελούν καρπό της ρουτίνας και όχι της ευχαρίστησης, όπως αυτή του άντρα που έπινε χθες μπίρα στο Τσιγγάνικο Βιολί. Αντικρίζοντάς τον, συλλογίστηκα: “Σε ποια δημόσια υπηρεσία να έχασε άραγε αυτός ο χριστιανός τα μαλλιά του!”. Ωστόσο, η τέχνη της αφήγησης βρίσκεται, ενδεχομένως, στην πρώτη διατύπωση.
***
Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως η δική μου, η δημιουργική πράξη εδράζεται στην αυτοκαταστροφή. Όλες οι υπόλοιπες αξίες –υγεία, οικογένεια, μέλλον, κ.ο.κ.– υποτάσσονται στην πράξη της δημιουργίας και χάνουν την ισχύ τους. Το πρωταρχικό, αυτό που βρίσκεται πάνω απ’ όλα, είναι η αράδα, η φράση, η παράγραφος που συγγράφει κανείς, και που μετατρέπεται σε παρακαταθήκη της ίδιας της ύπαρξής μας, στο βαθμό που προϋποθέτει τη θυσία της ύπαρξής μας. Για το λόγο αυτό θαυμάζω τους καλλιτέχνες που δημιουργούν σε αρμονία με τη ζωή τους και όχι ενάντια στη ζωή τους, τους μακρόβιους, μακάριους όσο και γνήσιους εκείνους καλλιτέχνες που τρέφονται από την ίδια τους τη δημιουργία αντί να τη μετατρέπουν, όπως εγώ, στο απομεινάρι μιας ζωής λειψής.
***
Η προσωπική βιβλιοθήκη είναι ένας αναχρονισμός. Καταλαμβάνει υπερβολικό χώρο σε σπίτια ολοένα και πιο μικρά, η συγκρότησή της είναι μια επίμοχθη διαδικασία, ενώ ποτέ δεν την αξιοποιεί κανείς πραγματικά κατ’ αναλογίαν προς το κόστος ή τον όγκο της. Άλλωστε, ένα διαβασμένο βιβλίο δεν έχει βρει ήδη τη θέση του στο πνεύμα μας, δίχως να καταλαμβάνει χώρο; Για ποιο λόγο να το διατηρούμε, λοιπόν; Στην εποχή μας δεν είναι εξάλλου αρκετές οι δημόσιες βιβλιοθήκες, στις οποίες μπορούμε να βρούμε όχι μόνο αυτά που θέλουμε, αλλά κι εκείνα που ούτε καν είχαμε φανταστεί; Η προσωπική βιβλιοθήκη ανταποκρίνεται σε συνθήκες περασμένων καιρών: όταν κατοικούσε κανείς στον πύργο ή στο προγονικό σπίτι, κι όντας απομονωμένος από τον κόσμο ήταν απαραίτητο να έχει τον κόσμο στα χέρια του, τυπωμένο· όταν τα βιβλία ήταν σπάνια και, συχνά, μοναδικά, κι ένιωθε κανείς την ακατανίκητη ανάγκη να κατέχει το ζηλευτό αρχέτυπο· όταν οι επιστήμες και οι τέχνες εξελίσσονταν με λιγότερη ταχύτητα και το περιεχόμενο των βιβλίων συχνά παρέμενε σε ισχύ για πολλές γενιές· όταν η οικογένεια ήταν πιο σταθερή και με εδραία εστία, και κατά συνέπεια μια βιβλιοθήκη μπορούσε ν’ αλλάζει χέρια παραμένοντας στο ίδιο οίκημα και στο ίδιο δωμάτιο και στα ίδια ράφια, χωρίς τον κίνδυνο του διασκορπισμού των βιβλίων της. Οι πιο πάνω συνθήκες δεν ισχύουν πλέον. Κι όμως, υπάρχουν τρελοί που θα ήθελαν να έχουν στην κατοχή τους όλα τα βιβλία του κόσμου. Γιατί είναι υπερβολικά οκνηροί για να πάνε στις δημόσιες βιβλιοθήκες· γιατί υπάρχει η πεποίθηση ότι το να κοιτάξει κανείς τη ράχη ενός τόμου ισοδυναμεί με την ανάγνωσή του· γιατί έχει κανείς ιδιοσυγκρασία νεκροθάφτη και του αρέσει να περιστοιχίζεται από νεκρούς· γιατί μας έλκει το αντικείμενο αυτό καθαυτό –ανεξάρτητα από το περιεχόμενό του–, μας ευχαριστεί να το μυρίζουμε, να το ψαύουμε. Γιατί πιστεύει κανείς, ενάντια σε όλες τις ενδείξεις, ότι το βιβλίο είναι μια εγγύηση αθανασίας και ότι η συγκρότηση μιας βιβλιοθήκης ομοιάζει στην οικοδόμηση ενός πανθέου, όπου θα του άρεσε να έχει εξασφαλισμένη τη δική του θέση.
***
Κατηγορούν τους συγγραφείς για την τάση τους να καταπιάνονται με θέματα ζοφερά, θλιβερά, δραματικά, συχνά απωθητικά, και ποτέ –ή σχεδόν ποτέ– με ευχάριστα θέματα. Πιστεύω ότι το πιο πάνω γεγονός δεν αντικατοπτρίζει την προτίμησή τους, αλλά μάλλον την ανικανότητά τους να αποφύγουν το σκόπελο. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορείς να μιλήσεις με πολλά λόγια για την ευτυχία, δεν γίνεται να την περιγράψεις. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο τα λαϊκά παραμύθια και οι ιστορίες για παιδιά –καθώς και οι βορειοαμερικάνικες ταινίες με happy end– τελειώνουν πάντα κάπως έτσι: «Παντρεύτηκαν κι έζησαν στο εξής πολύ ευτυχισμένοι». Στο σημείο αυτό ο αφηγητής σταματά, γιατί δεν έχει πλέον τίποτα να πει. Εκεί όπου ξεκινά η ευτυχία, ξεκινά και η σιωπή.
***
Δεν πιστεύω ότι για να γράψει κανείς είναι αναγκαίο να αναζητά περιπέτειες. Η ζωή μας είναι η μοναδική, η μεγαλύτερη περιπέτεια. Η ταπετσαρία κάποιου τοίχου που είδαμε όταν ήμασταν παιδιά, ένα δέντρο το σούρουπο, το πέταγμα ενός πουλιού, εκείνο το πρόσωπο που μας έκανε εντύπωση στο τραμ, μπορεί να είναι σημαντικότερα για μας από τα μεγάλα γεγονότα της οικουμένης. Ίσως όταν θα έχουμε λησμονήσει κάποια επανάσταση, κάποια επιδημία ή ακόμη και τα χειρότερα σκαμπανεβάσματα του δικού μας βίου, θα μείνει μονάχα η ανάμνηση του τοίχου, του δέντρου, του πουλιού, του προσώπου εκείνου. Και αν μείνουν αυτά, είναι γιατί κάτι τα έκανε αξιομνημόνευτα, γιατί είχαν μιαν άφθαρτη ποιότητα, και η τέχνη τρέφεται αποκλειστικά από κείνα τα πράγματα που συνεχίζουν να πάλλονται στη μνήμη μας.
Μικρό βιογραφικό
Ο Julio Ramón Ribeyro (1929-1994) συγκαταλέγεται στις κορυφαίες μορφές των γραμμάτων του Περού, θεωρείται δε ένας από τους σημαντικότερους διηγηματογράφους της ισπανόφωνης Αμερικής. Πρόκειται για τον μεγάλο άγνωστο του λεγόμενου «Μπουμ», της εκρηκτικής άνθησης του λατινοαμερικάνικου αφηγήματος κατά τη δεκαετία του 1960. Γεννημένος στη Λίμα, πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στην Ευρώπη, και προπάντων στο Παρίσι, όπου έκανε διάφορες δουλειές προτού διοριστεί πολιτιστικός ακόλουθος και πρεσβευτής του Περού στην Unesco. Το 1994, λίγο πριν το θάνατό του, του απονεμήθηκε το Βραβείο Χουάν Ρούλφο. Εκτός από τα (αστικά στην πλειονότητά τους) διηγήματά του, έγραψε επίσης μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια και αφορισμούς.

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε, 

πατήστε το play στο μαύρο πλαίσιο πάνω δεξιά

Σας ευχαριστώ !

ΠΕΡΣΕΑΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ

  ΠΕΡΣΕΑΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ

Ο Ακρίσιος, ο Βασιλιάς του Άργους, είχε μία μοναχοκόρη, τη Δανάη, αλλά δεν είχε γιους ώστε να κληρονομήσουν το βασίλειο του. Η επιθυμία του να αποκτήσει ένα γιο ήταν τόσο μεγάλη, που αποφάσισε να ταξιδέψει μέχρι το μαντείο των Δελφών για να συμβουλευτεί την Πυθία. «Όχι εσύ, Ακρίσιε, αλλά η κόρη σου Δανάη θα αποκτήσει ένα γιο. Κι αυτό το παιδί θα είναι η αιτία του θανάτου σου!» του είπε η ιέρεια του μαντείου

Για να εμποδίσει την πραγματοποίηση του χρησμού, ο Ακρίσιος έδωσε εντολή να κατασκευαστεί μια υπόγεια φυλακή, στο κέντρο της αυλής του παλατιού του, όπου έκλεισε την όμορφη Δανάη. Μόνο η τροφός της Δανάης μπορούσε να την επισκέπτεται καθημερινά σ' αυτό το παράξενο κελί που έμοιαζε με τάφο, για να της πηγαίνει φαγητό και να τη φροντίζει. Όμως το σχέδιο του Ακρίσιου δε στάθηκε ικανό να εμποδίσει το Δία να δει την κοπέλα και να την ερωτευτεί. Για να καταφέρει να την πλησιάσει, ο πατέρας των θεών μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή που μπήκε μέσα στην υπόγεια φυλακή από μια σχισμή στη μεταλλική σκεπή της.

Έτσι, έπειτα από λίγο καιρό η Δανάη έφερε στον κόσμο ένα γιο, τον Περσέα, και με τη βοήθεια της τροφού της τον κράτησε κρυφό από τον κόσμο.

Είχαν περάσει τρία με τέσσερα χρόνια, όταν μια μέρα, περπατώντας στην αυλή του παλατιού του, ο Ακρίσιος άκουσε μια παιδική φωνή κάτω από το έδαφος. Ήταν η φωνή του Περσέα, που γέλαγε χαρούμενος παίζοντας. Οργισμένος ο βασιλιάς που εξαπατήθηκε, καταδίκασε σε θάνατο την τροφό της κόρης του και ανάγκασε τη Δανάη να ομολογήσει μπροστά στο ιερό του Δία το όνομα του πατέρα του παιδιού της.

«Το όνομα του είναι Δίας» ομολόγησε η Δανάη, αλλά ο Ακρίσιος θύμωσε ακόμα περισσότερο, πιστεύοντας πως η κόρη του έλεγε ψέματα.

«Κλείστε μητέρα και παιδί σε μια λάρνακα, σφραγίστε την και πετάξτε την στη θάλασσα» διέταξε ο βασιλιάς. Έτσι κι έγινε, αλλά η λάρνακα δεν βούλιαξε. Παρασυρμένη από τα θαλάσσια ρεύματα, ταξίδεψε στο πέλαγος και έφτασε έπειτα από καιρό στη Σέριφο, ένα από τα νησιά των Κυκλάδων. Εκεί βασιλιάς ήταν ο Πολυδέκτης. Ένας ψαράς που τον έλεγαν Δίκτη είδε τη λάρνακα να επιπλέει στο νερό και με τη βοήθεια μερικών συντρόφων του πέταξε στη θάλασσα ένα δίχτυ και την τράβηξε στη στεριά. Έτσι η Δανάη και ο Περσέας σώθηκαν από βέβαιο πνιγμό, αλλά όχι και από τις συμφορές που ήταν γραφτό να τους βρουν στο μέλλον.

Ο Περσέας μεγάλωσε στο νησί και έγινε ένα δυνατό παλικάρι που φρόντιζε τη μητέρα του, η οποία στο μεταξύ είχε γοητεύσει το βασιλιά Πολυδέκτη. Μια μέρα, ο βασιλιάς κάλεσε τον Περσέα σε ένα από τα συμπόσια του παλατιού ζητώντας του, όπως και με τους υπολοίπους καλεσμένους, να του φέρει δώρο ένα άλογο. Βέβαιος πως ο Περσέας, που είχε μεγαλώσει δίπλα σε έναν απλό ψαρά, δε θα μπορούσε να εκπληρώσει την επιθυμία του. Ο νέος, όμως, δεν πτοήθηκε και ανακοίνωσε στο Βασιλιά πως θα ερχόταν στο συμπόσιο, αλλά αντί για άλογο θα του έφερνε το κεφάλι της Μέδουσας.

Η Μέδουσα ήταν μία από τις Γοργόνες, τις τρείς τρομακτικές αδελφές με μορφή τεράτων. Στα χέρια τους είχαν νύχια αρπακτικού, στο κεφάλι τους αντί για μαλλιά ζωντανά φίδια και στην πλάτη χρυσά φτερά που τους επέτρεπαν να πετούν. Τα μάτια τους, με βλέμμα ανατριχιαστικό, μεταμόρφωναν σε πέτρα όποιον θνητό τα κοιτούσε. Από τις τρείς αδελφές η μόνη θνητή ήταν η Μέδουσα.

Όταν ο Περσέας ξανασκέφτηκε την υπόσχεση που τόσο απερίσκεπτα είχε δώσει στο βασιλιά, ρίγησε. Ήταν υποχρεωμένος να τηρήσει την υπόσχεση του, αλλά δεν είχε ιδέα πώς θα τα κατάφερνε! Σκεπτικός, άρχισε να περπατά κατά μήκος της ακτής του νησιού. Είχε φτάσει στην άκρη της ακτής, αλλά ακόμα δεν είχε βρει τη λύση.

Αποκαμωμένος, κάθισε σ' ένα βράχο και έβαλε τα κλάματα. «Αλίμονο, πώς θα βρω τις Γοργόνες; Και με τι τρόπο θα καταφέρω να πιάσω την τρομερή Μέδουσα;» αναρωτιόταν. Ο πρώτος από τους θεούς που βοήθησε τον Περσέα ήταν ο Ερμής, ο αγγελιαφόρος των θεών. «Οι Γοργόνες ζουν στην άλλη άκρη του Ωκεανού, κοντά στους κήπους των Εσπερίδων, εκεί όπου αρχίζει το Βασίλειο της Νύχτας» είπε ο Ερμής προσφέροντας στον Περσέα ένα κοφτερό ξίφος.

Μόλις έφυγε ο Ερμής, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Περσέα εμφανίστηκε η Αθηνά, που τον οδήγησε στις Ναϊάδες, τις Νύμφες του υγρού στοιχείου, που κατοικούσαν στο νησί, σε μια σπηλιά εκεί κοντά. «Μόνο εσείς μπορείτε να βοηθήσετε τον Περσέα» τις παρακάλεσε η Αθηνά. Αμέσως, οι Ναϊάδες έσπευσαν να βοηθήσουν το νέο. Η μία του έδωσε ένα ζευγάρι φτερωτά σανδάλια, η άλλη του φόρεσε στο κεφάλι το κράνος του Άδη που έκανε αόρατο όποιον το φορούσε, ενώ η τρίτη του έδωσε ένα σακί μέσα στο οποίο θα έπρεπε να βάλει το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας.

Ο Περσέας ξεκίνησε αμέσως το ταξίδι του. Ελαφρύς σαν πούπουλο χάρη στα φτερωτά του σανδάλια, μπορούσε να πετάει ψηλά στον αέρα. Διέσχισε με ευκολία τον Ωκεανό και έφτασε γρήγορα στα σύνορα του βασιλείου της Νύχτας. Εκεί, στις υπόγειες στοές μιας μυστηριώδους σπηλιάς, που τη φυλούσαν οι Γραίες, κρύβονταν οι εφιαλτικές Γοργόνες.

Οι Γραίες, κόρες κι αυτές, όπως και οι Γοργόνες, του θαλασσινού θεού Φόρκη, ήταν τρεις θεές με μορφή γερασμένων γυναικών. Φαλακρές από τότε που γεννήθηκαν, είχαν ένα μόνο δόντι και ένα μόνο μάτι, που το δανείζονταν με τη σειρά. Για το λόγο αυτό, φυλούσαν την είσοδο της σπηλιάς μία κάθε φορά και ποτέ όλες μαζί. Τη στιγμή, μάλιστα, που η μία από τις Γραίες έβγαζε το μάτι για να το παραδώσει στην επόμενη ήταν και οι τρεις τους τυφλές. Ο Περσέας φόρεσε το κράνος του Άδη που τον έκανε αόρατο, πλησίασε τις θεές και, τη στιγμή που το μοναδικό τους μάτι άλλαζε χέρια, το άρπαξε σαν αστραπή. «Θα σας επιστρέψω το μάτι σας, αν μου δείξετε πού κρύβονται οι Γοργόνες» απάντησε αποφασιστικά ο Περσέας στις τρεις γριές που άρχισαν να διαμαρτύρονται.

Αφού πήρε την απάντηση που ήθελε, ξεκίνησε το ταξίδι του μέσα στη σπηλιά, με την προστασία της Αθηνάς, που τον ακολουθούσε σιωπηρά. Περπάτησε αρκετή ώρα μέσα στο λαβύρινθο με τις υπόγειες σήραγγες, ώσπου έφτασε στην κρυψώνα των Γοργόνων, που κοιμόνταν ανυποψίαστες. Πλησίασε τη Μέδουσα και, κοιτάζοντας την αντανάκλαση της στην ασπίδα της Αθηνάς, ώστε να αποφύγει το θανατηφόρο βλέμμα της, σήκωσε το σπαθί του και με μια γρήγορη κίνηση έκοψε το φοβερό κεφάλι.

Από το άψυχο σώμα της τερατώδους Μέδουσας δεν έτρεξε μόνο αίμα. Από τον ακέφαλο λαιμό της πετάχτηκε ένα φτερωτό άλογο, ο Πήγασος, και ένας γίγαντας, ο Χρυσάορας. Ο Περσέας, αφού έβαλε το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας στο σακί του, ανέβηκε στη ράχη του φτερωτού Πήγασου και πέταξε μακριά από τη σπηλιά.

Οι άλλες δύο Γοργόνες, που στο μεταξύ είχαν ξυπνήσει, Βλέποντας το ακέφαλο σώμα της αδελφής τους, πήραν στο κυνήγι τον Περσέα. Έτρεξαν οργισμένες έξω από τη σπηλιά και συνέχισαν την καταδίωξη στον ουρανό. Όμως ο Περσέας, φορώντας το κράνος του Άδη, έγινε αόρατος και κατάφερε να τους ξεφύγει και να εξαφανιστεί.

Στον δρόμο της επιστροφής του από την Σέριφο, ο Περσέας πέρασε από την Αιθιοπία. Εκεί, αντίκρισε μια πανέμορφη κοπέλα αλυσοδεμένη πάνω σε ένα βράχο, την Ανδρομέδα, κόρη του βασιλιά Κηφέα και της Κασσιόπειας. Η μητέρα της κοπέλας, περήφανη για την ομορφιά της, είχε τολμήσει να ανταγωνιστεί τις Νηρηίδες. Εκείνες, θυμωμένες, έτρεξαν στον πατέρα τους, τον Ποσειδώνα, για να εκδικηθεί την προσβολή. Ο θεός, οργισμένος, έστειλε ένα φοβερό δράκο που γεννήθηκε από τα αφρισμένα κύματα, για να καταστρέψει την Αιθιοπία. Ο βασιλιάς της χώρας, απελπισμένος, έτρεξε στο μαντείο του Άμμωνα για να ζητήσει βοήθεια.

«Η κόρη του Κηφέα και της Κασσιόπειας, η Ανδρομέδα, πρέπει να θυσιαστεί για να σταματήσει η συμφορά» ήταν ο τρομερός χρησμός που έδωσε το μαντείο.

Έτσι, η κοπέλα δέθηκε πάνω στο βράχο για να την κατασπαράξει το θαλάσσιο τέρας του Ποσειδώνα, και εκεί την είδε για πρώτη φορά ο Περσέας. «Θα ελευθερώσω την κόρη σας, αν μου υποσχεθείτε ότι θα μου δώσετε το χέρι της» είπε ο Περσέας στους γονείς της κοπέλας.

Έχοντας ακόμα μαζί του τα θεϊκά όπλα που του είχαν δώσει οι Νύμφες, δε δυσκολεύτηκε καθόλου να σκοτώσει το δράκο. Όμως ο Φινέας, αδελφός του Κηφέα, που είχε βάλει σκοπό να παντρευτεί εκείνος την Ανδρομέδα, επιτέθηκε στον Περσέα για να τον εξοντώσει. Εκείνος, όμως, χρησιμοποιώντας το κεφάλι της Μέδουσας με το θανατηφόρο βλέμμα, μεταμόρφωσε σε πέτρα το Φινέα και τους στρατιώτες του. Ελεύθερος και με την όμορφη Ανδρομέδα στο πλευρό του, ο Περσέας μπορούσε πλέον να επιστρέψει στη Σέριφο.

Όταν έφτασε στο νησί, ο Περσέας χρησιμοποίησε για άλλη μια φορά τις μαγικές δυνάμεις της Μέδουσας ώστε να γλιτώσει τη μητέρα του Δανάη από την ενοχλητική πολιορκία του βασιλιά Πολυδέκτη. Ο ήρωας έβγαλε από το σακί του το κομμένο κεφάλι της Γοργόνας και το κράτησε μπροστά στα μάτια του βασιλιά, ο οποίος μεταμορφώθηκε αμέσως σε πέτρα.

«Από εδώ και μπρος βασιλιάς της Σερίφου θα είναι Δίκτης» ανακοίνωσε ο Περσέας, ανταμείβοντας έτσι τον άνθρωπο που του είχε σώσει κάποτε τη ζωή και τον είχε μεγαλώσει σαν πατέρας.

Ο Ερμής, που είχε τόσο βοηθήσει τον Περσέα στις περιπέτειες και τα κατορθώματα του, ανέλαβε να επιστρέψει στις Ναϊάδες τα μαγικά αντικείμενα που τους ανήκαν: τα φτερωτά σανδάλια, το σακί και το κράνος του Άδη. Ο Περσέας εμπιστεύτηκε στην Αθηνά το κεφάλι της Μέδουσας, το οποίο η θεά τοποθέτησε στο κέντρο , της ασπίδας της.

Οι περιπέτειες του Περσέα, όμως, δεν είχαν φτάσει στο τέλος τους. Ο χρησμός που τόσα χρόνια πριν είχε προβλέψει το χαμό του παππού του Ακρίσιου δεν είχε ακόμα επαληθευτεί.

Ο Περσέας φλεγόταν από την επιθυμία να επιστρέψει στην πατρίδα του, το Άργος. Ο βασιλιάς Ακρίσιος, μαθαίνοντας τις προθέσεις του εγγονού του, εγκατέλειψε την πόλη και κατέφυγε στη Λάρισα ελπίζοντας να αποφύγει την εκπλήρωση του φοβερού χρησμού. Ο Περσέας, που ήταν ήδη στο δρόμο για το Άργος ταξιδεύοντας με τη γυναίκα του, την Ανδρομέδα, αποφάσισε να πάει στη Λάρισα, για να λάβει μέρος στους αγώνες που διοργάνωνε ο βασιλιάς της πόλης προς τιμήν του πατέρα του. Επέλεξε τη δισκοβολία, πήρε θέση στον αγωνιστικό χώρο και έριξε με όλη του τη δύναμη το δίσκο όσο πιο μακριά μπορούσε. Το βαρύ αντικείμενο, όμως, ξέφυγε από την πορεία του και χτύπησε έναν από τους θεατές στο κεφάλι σκοτώνοντάς τον στη στιγμή. Ο άτυχος θεατής δεν ήταν άλλος από τον Ακρίσιο. Έτσι, ο ηλικιωμένος ηγεμόνας του Άργους σκοτώθηκε από το χέρι του εγγονού του, όπως ακριβώς είχε προβλέψει το μαντείο των Δελφών χρόνια πριν.

Ο Περσέας δεν δέχτηκε να στεφθεί νέος βασιλιάς του Άργους. Ο πόνος του για το χαμό του παππού του, που ο ίδιος προκάλεσε άθελα του, ήταν αβάσταχτος. «Θα γίνω βασιλιάς της Τίρυνθας, στη θέση του εξαδέλφου μου Μεγαπένθη, ο οποίος με τη σειρά του θα γίνει Βασιλιάς του Άργους.» αποφάσισε ο Περσέας. Από τον ευτυχισμένο γάμο του με την Ανδρομέδα, ο Περσέας απέκτησε πολλά παιδιά, από τα οποία ήταν γραφτό να γεννηθούν πολλοί και σημαντικοί ήρωες, ανάμεσα τους και ο Ηρακλής.

Στο τέλος της επίγειας ζωής τους, οι δύο σύζυγοι τιμήθηκαν ως ημίθεοι και έγιναν αστερισμοί.

Ο Περσέας και η Ανδρομέδα στέλνουν πλέον τη λάμψη τους στον κόσμο από τον ουρανό, διατηρώντας ζωντανές στη μνήμη των ανθρώπων τις θαυμαστές τους περιπέτειες.

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε, 

πατήστε το play 

στο μαύρο πλαίσιο πάνω δεξιά

Σας ευχαριστώ !