ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ

Η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή του Αγίου Διονυσίου στο Λιτόχωρο

Η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω (Παλιά Μονή) ιδρύθηκε το 1542 και βρίσκεται 18 χλμ. από το Λιτόχωρο Πιερίας, στις παρυφές του Ολύμπου. Η Νέα Μονή, στην οποία πλέον είναι εγκαταστημένη η ανδρική αδελφότητα, βρίσκεται λίγο έξω (3 χλμ.) από το Λιτόχωρο, στην περιοχή της Σκάλας.

Η Παλαιά Μονή

Κτίτορας της παλιάς μονής είναι ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, ο οποίος έλαβε την επωνυμία από τον Όλυμπο ως πρώτος οικιστής – ασκητής αυτού. Κοντά στο παλιό μοναστήρι υπάρχει και σώζεται  το Σπήλαιο όπου ασκήθηκε ο Άγιος στον Όλυμπο, μέσα σ’ ένα υπέροχο τοπίο. Τη μονή, που έκτισε ο Άγιος Διονύσιος, την αφιέρωσε στην Αγία Τριάδα, μετά από Θεία αποκάλυψη. Αργότερα επικράτησε να ονομάζεται με το όνομα του ιδρυτού της. Βρίσκεται 15 χλμ. ψηλότερα από τη νέα σημερινή της θέση. 

Στο βορειοδυτικό παρεκκλήσι της, βρίσκεται και ο τάφος του Αγίου Διονυσίου.

Η παλιά μονή, το 1821, πυρπολήθηκε από τον Βελή Πασά, γιο του Αλή Πασά. Μετά από τριήμερη μάχη ο ηγούμενος του μοναστηριού Μεθόδιος Παλιούρας κρεμάστηκε μαζί με 12 ακόμη μοναχούς της μονής στην κεντρική πλατεία της Λάρισας. Στην Επανάσταση του Ολύμπου το 1878, η μονή συμμετείχε και πάλι ενεργά, προσφέροντας καταφύγιο στα γυναικόπαιδα του Λιτόχωρου. Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, υπήρξε εκ νέου καταφύγιο αγωνιστών και σταθμός ανεφοδιασμού. Το 1943 ανατινάχθηκε από τους Ναζί επειδή στα κτίριά της κρύβονταν Έλληνες αντάρτες. Έκτοτε, μεταφέρθηκε χαμηλότερα, στο Μετόχι της (Νέα Μονή), όπου βρίσκεται σήμερα.

     

Το Σπήλαιο στον Όλυμπο, όπου ασκήθηκε ο Άγιος Διονύσιος και η Παλιά Μονή

Η Νέα Μονή

Από το 1989 επανήλθε το άβατο της Μονής, σύμφωνα με την παράδοση που άφησε ο Άγιος Διονύσιος και ακολουθούνται τα αγιορείτικα πρότυπα. Στον εσωτερικό χώρο του άβατου βρίσκονται τα κελιά των μοναχών, τα εργαστήρια, η Τράπεζα και το Καθολικό που είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου και οι εικόνες του τέμπλου αγιογραφήθηκαν από τον μεγάλο Φώτη Κόντογλου το 1955.

Στον εξωτερικό χώρο, τον οποίο μπορούν να επισκεφθούν και οι γυναίκες, βρίσκεται η νέα, μεγαλόπρεπη εκκλησία του αγ. Διονυσίου, η αίθουσα ομιλιών και το εκθετήριο.

Επίσης, στο νέο σκευοφυλάκιο (Εκκλησιαστικό Βυζαντινό Μουσείο) που εγκαινιάστηκε το 1999 από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, φυλάσσονται άγια λείψανα, τμήμα Τιμίου Ξύλου, εικόνες του 15ου-19ου αιώνα και εκκλησιαστικά κειμήλια μεγάλης ιστορικής και καλλιτεχνικής αξίας.

Η μονή αναπτύσσει πνευματική και φιλανθρωπική δραστηριότητα, με ολοήμερες εξομολογήσεις και πνευματικές διδαχές κάθε Κυριακή πρωί μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, όπως επίσης διαλόγους, συνέδρια και ολονύκτιες αγρυπνίες.

Στον προσκυνηματικό Ναό τελείται κάθε Κυριακή Θ. Λειτουργία. Τις καθημερινές, οι ιερές ακολουθίες τελούνται εντός του αβάτου. Η ανδρική συνοδεία της μονής (περίπου 25 μοναχοί) ασχολείται με ποικίλα διακονήματα, όπως: αγιογραφία, θυμίαμα, τυροκομική, μελισσοκομία, κηροποιία, κηπουρική, ξυλουργική, βιβλιοδεσία κ.λ.π.

Η μονή πανηγυρίζει στις 23 Ιανουαρίου, στην εορτή του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω.

Ο Άγιος Διονύσιος, καταγόμενος από τη Θεσσαλία, έζησε τον 16ο αιώνα. Πριν έρθει στον Όλυμπο υπήρξε Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου του Αγίου Όρους, ενώ ασκήτεψε και στο Πήλιο. Έκανε μεγάλο ιεραποστολικό έργο στη Μακεδονία στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας και κατά κάποιο τρόπο υπήρξε πρόδρομος του επίσης Φιλοθεϊτη μοναχού, Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Τηλ.: (+30)2352081220 ,  (+30)2352021125   E-mail:  ekthesis@imado.gr 

(Οι φωτογραφίες αντλήθηκαν από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μονής www.imado.gr )

<p><i class="x-icon-tags" data-x-icon=""></i> Tags: <a href="http://www.monastiria.gr/tag/iera-moni-ag-dionysiou-olympos/" rel="tag">iera-moni-ag-dionysiou-olympos</a></p> </footer> </div> </article> </div> <aside class="x-sidebar right" role="complementary"> <!-- fixed widget --><div id="text-11" class="widget widget_text"> <div class="textwidget"><div style="text-align:center;margin-top:-30px;"><a href="http://strikoudis-silver.gr/lang/gr" target="_blank" onclick="ga('send', 'event', { eventCategory: 'Outbound Link', eventAction: 'click', eventLabel: 'Strikoudis' });"><img src="http://www.monastiria.gr/wp-content/uploads/2016/01/strikoudis.gif" alt="Strikoudis"></a> </div></div> </div><!-- fixed widget --><div id="text-9" class="widget widget_text"> <div class="textwidget"><div style="text-align:center;"> <a href="http://incensetrade.com/" target="_blank" onclick="ga('send', 'event', { eventCategory: 'Outbound Link', eventAction: 'click', eventLabel: 'Vlachakis' });"><img class="alignnone wp-image-18564 size-full" src="http://www.monastiria.gr/wp-content/uploads/2017/03/vlachakis.gif" alt="Vlachakis" width="200" height="200" /></a> <br/> <a href="http://www.kanems.com/" target="_blank" onclick="ga('send', 'event', { eventCategory: 'Outbound Link', eventAction: 'click', eventLabel: 'Profitis' });"><img class="alignnone wp-image-18564 size-full" src="http://www.monastiria.gr/wp-content/uploads/2016/01/profitis.gif" alt="Profitis" width="200" height="200" /></a> <!--<a href="https://www.dimitrisotiropoulosbooks.com/" target="_blank" rel="attachment wp-att-18398"><img class="alignnone wp-image-18564 size-full" src="http://www.monastiria.gr/wp-content/uploads/2017/03/sotiropoulos.gif" alt="" width="200" height="200"></a>--> <br/><br/> </div> </div> </div> </aside> </div> <a class="x-scroll-top right fade" href="#top" title="Back to Top"> <i class="x-icon-angle-up" data-x-icon=""></i> </a> <script> jQuery(document).ready(function($) { var windowObj = $(window); var body = $('body'); var bodyOffsetBottom = windowObj.scrollBottom(); // 1 var bodyHeightAdjustment = body.height() - bodyOffsetBottom; // 2 var bodyHeightAdjusted = body.height() - bodyHeightAdjustment; // 3 var scrollTopAnchor = $('.x-scroll-top'); function sizingUpdate(){ var bodyOffsetTop = windowObj.scrollTop(); if ( bodyOffsetTop > ( bodyHeightAdjusted * 0.75 ) ) { scrollTopAnchor.addClass('in'); } else { scrollTopAnchor.removeClass('in'); } } windowObj.bind('scroll', sizingUpdate).resize(sizingUpdate); sizingUpdate(); scrollTopAnchor.click(function(){ $('html,body').animate({ scrollTop: 0 }, 850, 'easeInOutExpo'); return false; }); }); </script> <footer class="x-colophon top" role="contentinfo"> <div class="x-container max width"> <div class="x-column x-md x-1-1 last"><div id="text-4" class="widget widget_text"> <div class="textwidget"><div style="text-align:center;"> <!--<a href="http://www.zakar.gr/" target="_blank" onclick="ga('send', 'event', { eventCategory: 'Outbound Link', eventAction: 'click', eventLabel: 'Zakar' });"><img src="http://www.monastiria.gr/wp/wp-content/uploads/2016/01/zakar.jpg" alt="Zakar" height="158"></a>--> <a href="http://www.perigraptos.eu/" target="_blank" onclick="ga('send', 'event', { eventCategory: 'Outbound Link', eventAction: 'click', eventLabel: 'Perigraptos' });"><img src="http://www.monastiria.gr/wp-content/uploads/2017/04/perigptos_1.gif" width="316" height="158" style="margin-left:10px;" alt="perigraptos"></a> </div> <div style="margin:10px auto;width:140px;"> <a href="https://www.facebook.com/Monastiriagr" target="_blank"> <img src="http://www.monastiria.gr/wp/wp-content/images/fb.png" /> </a> <a href="https://twitter.com/monastiria" target="_blank"> <img src="http://www.monastiria.gr/wp/wp-content/images/twitter.png" /> </a> <a href="https://www.youtube.com/user/monastiriagr?feature=mhee" target="_blank"> <img src="http://www.monastiria.gr/wp/wp-content/images/youtube.png" /> </a> <a href="https://plus.google.com/+MonastiriaGrPage/posts" target="_blank"> <img src="http://www.monastiria.gr/wp/wp-content/images/gplus.png" /> </a> </div> <div style="margin:10px auto;text-align:center;"> <a href="http://www.orthodox-christianity.org/" target="_blank"><img src="http://www.monastiria.gr/wp/wp-content/uploads/2016/01/orthodox-christianity.gif" alt="Orthodox Christianity"></a> </div></div> </div></div> </div> </footer> <footer class="x-colophon bottom" role="contentinfo"> <div class="x-container max width"> <div class="x-social-global"></div> <ul id="menu-mobile-menu" class="x-nav"><li id="menu-item-13143" class="menu-item menu-item-type-post_type menu-item-object-page menu-item-13143"><a href="http://www.monastiria.gr/%ce%bb%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b7%cf%81%ce%b9%cf%8e%ce%bd/">Monastiria Google Maps</a></li> <li id="menu-item-17858" class="menu-item menu-item-type-post_type menu-item-object-page menu-item-17858"><a href="http://www.monastiria.gr/%ce%bb%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b7%cf%81%ce%b9%cf%89%ce%bd/">ΛΙΣΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΝ</a></li> <li id="menu-item-13132" class="menu-item menu-item-type-post_type menu-item-object-page menu-item-13132"><a href="http://www.monastiria.gr/%cf%80%ce%bb%ce%b7%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%b7%ce%bb%ce%ad%cf%86%cf%89%ce%bd%ce%b1/">Πληροφορίες και Τηλέφωνα Μονών</a></li> <li id="menu-item-17859" class="menu-item menu-item-type-taxonomy menu-item-object-category menu-item-17859 tax-item tax-item-1400"><a href="http://www.monastiria.gr/category/monastiria-ektos-ellados/">Μοναστήρια εκτός Ελλάδος</a></li> <li id="menu-item-17860" class="menu-item menu-item-type-post_type menu-item-object-page menu-item-17860"><a href="http://www.monastiria.gr/%ce%b7-%cf%84%ce%b1%cf%85%cf%84%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%ac-%ce%bc%ce%b1%cf%82/">Η ταυτότητά μας</a></li> <li id="menu-item-4110" class="menu-item menu-item-type-post_type menu-item-object-post menu-item-4110"><a>Διαφήμιση στο Site</a></li> </ul> <div class="x-colophon-content"> <p>Powered by <a href="https://kapaweb.gr" target="_blank">kapaweb</a> ~ Design: <a href="http://www.netart.gr" target="_blank">www.netart.gr</a></p> </div> </div> </footer> </div> <!-- END #top.site --> <meta http-equiv="imagetoolbar" content="no"><!-- disable image toolbar (if any) --> <script type="text/javascript"> /*<![CDATA[*/ document.oncontextmenu = function() { return false; }; document.onselectstart = function() { if (event.srcElement.type != "text" && event.srcElement.type != "textarea" && event.srcElement.type != "password") { return false; } else { return true; } }; if (window.sidebar) { document.onmousedown = function(e) { var obj = e.target; if (obj.tagName.toUpperCase() == 'SELECT' || obj.tagName.toUpperCase() == "INPUT" || obj.tagName.toUpperCase() == "TEXTAREA" || obj.tagName.toUpperCase() == "PASSWORD") { return true; } else { return false; } }; } document.ondragstart = function() { return false; }; /*]]>*/ </script> <script type='text/javascript' src='http://www.monastiria.gr/wp-content/plugins/contact-form-7/includes/js/jquery.form.min.js?ver=3.51.0-2014.06.20'></script> <script type='text/javascript'> /* <![CDATA[ */ var _wpcf7 = {"recaptcha":{"messages":{"empty":"Please verify that you are not a robot."}}}; /* ]]> */ </script> <script type='text/javascript' src='http://www.monastiria.gr/wp-content/plugins/contact-form-7/includes/js/scripts.js?ver=4.7'></script> <script type='text/javascript' src='http://www.monastiria.gr/wp-content/themes/x/framework/js/dist/site/x-body.min.js?ver=4.3.4'></script> <script type='text/javascript'> /* <![CDATA[ */ var ajaxsearchlite = {"ajaxurl":"http:\/\/www.monastiria.gr\/wp-admin\/admin-ajax.php","backend_ajaxurl":"http:\/\/www.monastiria.gr\/wp-admin\/admin-ajax.php","js_scope":"jQuery"}; var ASL = {"ajaxurl":"http:\/\/www.monastiria.gr\/wp-admin\/admin-ajax.php","backend_ajaxurl":"http:\/\/www.monastiria.gr\/wp-admin\/admin-ajax.php","js_scope":"jQuery","detect_ajax":"0",
"scrollbar":"1","version":"4712"}; /* ]]> */ </script> <script type='text/javascript' src='http://www.monastiria.gr/wp-content/plugins/ajax-search-lite/js/min/jquery.ajaxsearchlite.min.js?ver=4.7.3'></script> <script type='text/javascript'> var q2w3_sidebar_options = new Array(); q2w3_sidebar_options[0] = { "sidebar" : "sidebar-main", "margin_top" : 10, "margin_bottom" : 0, "stop_id" : "", "screen_max_width" : 0, "screen_max_height" : 0, "width_inherit" : false, "refresh_interval" : 1500, "window_load_hook" : false, "disable_mo_api" : false, "widgets" : ['text-11','text-9'] }; </script> <script type='text/javascript' src='http://www.monastiria.gr/wp-content/plugins/q2w3-fixed-widget/js/q2w3-fixed-widget.min.js?ver=5.0.4'></script> <script type='text/javascript' src='http://www.monastiria.gr/wp-content/plugins/x-shortcodes/js/dist/site/x-shortcodes-body.min.js?ver=3.0.2'></script> <script type='text/javascript' src='http://www.monastiria.gr/wp-includes/js/wp-embed.min.js?ver=1c0d300cf7abdacb19675c847dce1ce8'></script> <script type='text/javascript'> /* <![CDATA[ */ var icl_vars = {"current_language":"el","icl_home":"http:\/\/www.monastiria.gr","ajax_url":"http:\/\/www.monastiria.gr\/wp-admin\/admin-ajax.php","url_type":"3"}; /* ]]> */ </script> <script type='text/javascript' src='http://www.monastiria.gr/wp-content/plugins/sitepress-multilingual-cms/res/js/sitepress.js?ver=1c0d300cf7abdacb19675c847dce1ce8'></script> </body> </html>

http://www.monastiria.gr/makedonia/nomos-pierias/iera-moni-ag-dionysiou-olympos/

ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ (1894-28/9/1988) ΔΙΗΓΗΜΑ "ΚΕΝΕΣ ΩΡΕΣ"

ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ (1894-28/9/1988)
 

ΔΙΗΓΗΜΑ "ΚΕΝΕΣ ΩΡΕΣ"

Φανταστείτε έναν άνθρωπο, μια γυναίκα, την Ανθή, που στις πέντε το πρωί αποφασίζει πια ν’ αυτοκτονήσει. Είναι γι’ αυτήν η μοναδική λύση, και λύση όχι ευκαταφρόνητη. Άλλοτε αυτή η ώρα της ημέρας, το ξημέρωμα, το ξύπνημα των πουλιών, με τα δειλά τους πρώτα τιτιβίσματα, σα να γυρεύουνε να βρούνε τον τόνο, τη γέμιζε ευφροσύνη. Ένιωθε ως μέσα της ένααφάνταστο πλημμύρισμα χαράς. Τώρα, τα ίδια τα κίνητρα που άλλοτε της έδιναν τη χαρά, έχουνε γίνει πηγή καταθλιπτικής δυσθυμίας. Θα επιθυμούσε πολύ, λόγου χάρη, να μη ’ρθουνε φέτος τα χελιδόνια. Την ενοχλεί αυτή τους η αεικίνητη φροντίδα, να χτίσουνε φωλιά, να ’τοιμάσουνε νοικοκυριό, ν’ αγαπηθούν, να κάμουν μικρά... και δε θα ήθελε οι τριανταφυλλιές και τ’ αγιοκλήματα του κήπου να ξανανθίσουν. Κι όμως ανθίσανε όλες τους τόσο πλούσια, όσο ποτέ, και τα δέντρα φορτώθηκαν καρπούς, αδιάφορα, αναίσθητα, σα να μην έχει μέσα στο σπίτι τίποτε αλλάξει...

«Κάποτε βέβαια θα πεθάνω, λέει η Ανθή, ζητώντας να τονωθεί στην απόφασή της, αμφιβολία πάνω σε τούτο δε χωρεί. Και θα ’ναι ή από πνευμονία, ή από καρκίνο, ή από συμφόρηση, ή ποιος ξέρει από ποιαν άλλη αρρώστια, όλες το ίδιο βασανιστικές με κρεβατώματα και πόνους. Και θα γίνω στους γύρω μου αβάσταχτο βάρος, και θ’ ακούω καθώς θα ’μαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι να σιγαλοψιθυρίζουν στο διάδρομο: ναι ο θάνατός της είναι παρακαλετός... ο θεός ας την ξεκουράσει... Τώρα. θα πεθάνω με τη δική μου θέληση· γερή και καλή. Και δε θα δώσω βάρος σε κανέναν και το σπουδαιότερο θ’ αλαφρώσω απ’ τις πίκρες που βαραίνουν απάνω μου και δεν τις αντέχω άλλο. Υπομονή έκανα αρκετές μέρες, γιατί είμαι ένας άνθρωπος πολύ λογικός. Αποφάσεις δεν παίρνω ποτέ εύκολα· εξαντλώ πρώτα κάθε όριο. Σκέφτηκα πως όλα περνούν, και δεν αποκλείεται και οι δικές μου πληγές να επουλωθούνε κι ας τις νόμιζα αθεράπευτες. Και... περίμενα... Αλλά όχι! τώρα πια πιστεύω, πως δε βγαίνει τίποτα. Το δοκίμασα κι αυτό και ησύχασα· τώρα ξέρω στα σίγουρα, πως η αυτοκτονία είναι η μοναδική λύση, γιατί ούτε καταφέρνω ύστερα από τόσες μέρες να ηρεμήσω, ούτε να κοιμηθώ, ούτε καν να περισπάσω την προσοχή μου. Λοιπόν δεν πρέπει και να περιμένω. Καθώς είμαι ιδιοσυγκρασίας νευρασθενικής, δεν αποκλείεται και να τρελαθώ, μόνο ποιος τρόπος να ’ναι άραγε ο καλύτερος. Λένε η μορφίνη... Το βερονάλ... επειδή φέρνουν ύπνο. Παίρνεις μερικές συνηθισμένες αμπούλες μορφίνης, τις σπάζεις μέσα σ’ ένα ποτήρι, και τις πίνεις. Αυτά τα δυο είναι ιδεώδη· γιατί το σουμπλιμέ ή η στρυχνίνη είναι φρικώδη φάρμακα. Ούτε λόγος να γίνεται γι’ αυτά. Θυμάμαι τη Μερόπη, το καημένο το κορίτσι! αυτή αυτοκτόνησε πολύ νωρίς δεκαοχτώ χρονώ, και τι ωραίο, καθώς το θυμάμαι, το μουτράκι της! Όταν μου ’παν πως δε μπορεί κι έτρεξα... τι φριχτές αναμνήσεις διατηρώ! τι πόνους τράβαγε! συσπαζότανε, στριφογύριζε πάνω στο κρεβάτι και φώναζε: «Σώστε με!», «Σώστε με!» «Σώσε με γιατρέ!» μα ήτανε αργά, είχε πάρει μεγάλη δόση σουμπλιμέ, κι είχε μελανιάσει κι είχε παραμορφωθεί το ψημιδευτό της προσωπάκι. Μια Μερόπη αγνώριστη! Βιάστηκε ν’ αυτοκτονήσει... πολύ βιάστηκε! επειδή δεν της δίνανε τον άνθρωπο που αγαπούσε...., και ποιος τη βεβαίωνε πως ο άνθρωπος αυτός, που τον αγαπούσε τόσο πολύ, δε θα την πίκραινε αργότερα σε σημείο που πάλι να καταλήξει στην αυτοκτονία; αυτά κανένας δε μπορεί να τα προμαντέψει, και πάλι το βερονάλ δεν πουλιέται σε μεγάλες δόσεις· μπορείς όμως να πας ν’ αγοράσεις από πεντέξη φαρμακεία συγχρόνως κι έτσι να μην κινήσεις υποψίες. Ένα γιατρό είχα γνωρίσει μια φορά, που έπλεκε το εγκώμιο κάποιου φάρμακου, αν θυμάμαι καλά το ’λεγε υδροκυάνιο· «ένα», έλεγε «είναι το φάρμακο που θεραπεύει όλες ανεξαιρέτως τις αρρώστιες από τις πιο αθεράπευτες ως τις πιο παραμικρές. Αυτό έπρεπε να συνιστούμε μεις οι γιατροί στους μισούς τουλάχιστον από τους αρρώστους μας. επειδή έχει και το μεγάλο προτέρημα να ’ναι δραστικό, αποτελεσματικό· μόνο να το αγγίξεις στη γλώσσα σου, θεραπεύεσαι για πάντα. Πεθαίνεις αυτοστιγμής από συγκοπή. Αλλά το φάρμακο αυτό πού να το βρεις! Ποιος να σου κάμει αυτή τη μεγάλη εκδούλευση!...».

Έπειτα άπλωσε η Ανθή το χέρι της δίπλα στο κρεβάτι, ψαχούλεψε, βρήκε το ρολόι της και κοίταξε την ώρα: εφτά παρά δέκα! Ίσια ίσια που προφταίνω να ντυθώ, να ετοιμαστώ, και να βρεθώ στη δουλειά μου με την ώρα μου.

Οχτώ μ’ εννιά είχε μάθημα στην Έκτη περί της «χρήσεως του απαρεμφάτου». Ύστερα ένα κενό, και ξανά τρία μαθήματα σειρά σε διάφορες τάξεις. Για φανταστείτε λοιπόν αυτή τη γυναίκα, που στις πέντε αποφασίζει ν’ αυτοκτονήσει και κανονίζει τις λεπτομέρειες, και στις οχτώ αρχίζει και διδάσκει μπροστά στον πίνακα περί απαρεμφάτου... να ’ναι άραγε το φαινόμενο τούτο κωμικό ή τραγικό; και ποια η ανάγκη να πηγαίνουμε στο θέατρο; Πρόκειται το θέατρο να θαυμάσουμε ηθοποιούς δυνατότερους από μας τους ίδιους: Ποια πρωταγωνίστρια από τις γνωστές η τις άγνωστες, θα ‘παιζε τούτο το ρόλο, με τη φυσικότητα που τον έπαιξα εγώ; έτσι συλλογιέται η κ. Ανθή καθώς βγαίνοντας από την τάξη διασχίζει το ατελείωτο κοριντόρ, που οδηγεί στο βάθος, στο Γραφείο των καθηγητών.

Στο Γραφείο μπαίνανε τώρα ένας ένας οι διάφοροι καθηγητές· άλλοι βιάζονταν ν’ ανάψουν το τσιγάρο τους, άλλοι να γράψουν στο «βιβλίο ύλης», άλλοι να βγούνε στην ταράτσα να περπατήσουν πάνω κάτω στον καθαρόν αέρα. Καθένας κι απάνω του. Η Ανθή νόμιζε πως δεν είχε με κανένα τους κείνη την ψυχική συγγένεια, που σε κάνει ν’ ανοίγεις την καρδιά σου και ν’ ανακουφίζεσαι. Τους αγαπούσε όλους, γιατί ήσανε καλοί και συμβιούσαν μέσα σε θερμήν ατμόσφαιρα συναδέλφωσης· κάνανε αστεία μιλούσαν και γελούσαν, μα στην ψυχή της έμενε πάντα ένας μικρούτσικος χώρος για την ατομική της μόνο κυκλοφορία. Ολότελα με το θεολόγο τους τον κ. Πέπα, η το μαθηματικό τους τον κ. Βαλτή η απόσταση ήτανε μεγάλη. Δέκα φράσεις δεν είχανε ανταλλάξει τα χρόνια που συνυπηρετούσαν. Ποιος έφταιγε; η Ανθή που δεν τους έμοιαζε σε τίποτα; ή αυτοί που δε μοιάζανε σε τίποτα της Ανθής;

Η Ανθή καθισμένη σε μια καρέκλα παρακολουθούσε τους καθηγητές που κυκλοφορούσαν να γύρο, κι έλεγε: «Πότε να τελειώσει το διάλειμμα! Ν’ ακουστεί το κουδούνι που θα τους μαζέψει πάλι όλους και θα τους ξανακλείσει στις τάξεις! Να χαρώ την κενή μου ώρα, να μείνω μόνη, να παραδοθώ ανενόχλητη στα σχέδιά μου...».

Βγήκαν επιτέλους πάλι όλοι από το Γραφείο, η Ανθή έκλεισε καλά την πόρτα, κι άρχισε να κάνει βόλτες πάνω κάτω. Ύστερα άνοιξε το τζάμι για να δει με μεγαλύτερη διαύγεια τη θάλασσα. Απλωνότανε μισή καταπράσινη, πέρα κατά το βάθος, και μισή γαλάζια. «Το σκολειό μας είναι σ’ εξαιρετική θέση χτισμένο. Αγναντεύει μια κατά τη θάλασσα και μια κατά τα περιβόλια κι είναι η κοινωνία του γεωργοί, αγαθοί ανθρώποι... τα παιδιά καλόκαρδα, μα πως το ’λεγε η μητέρα; ήτανε τότες, που είχαν νοικιάσει οι γονείς μου κείνο το ξανοιχτό σπίτι... που υψωνότανε ανάμεσα σε λεμονιές και νεραντζιές που μοσκομύριζαν... μα η μητέρα ήτανε πολύ πικραμένη. Δε μπορούσαν τα μάτια της να δούνε τις ομορφιές του σπιτιού· η θλίψη έπλεκε υφάδι και της εμπόδιζε την όραση. Κι όταν της το παίνευαν και της λέγανε, το σπίτι σας είναι παράδεισος, «τι το θέλεις το χρυσό το τάσι, τους αποκρινότανε, άμα είναι να φτύνεις αίμα μέσα;» Έτσι είναι τα καλοχτισμένα σκολειά, και την όμορφη θέα, και τα καλά παιδιά, ας τα χαίρονταν εκείνοι που ήτανε στο χέρι τους· η Ανθή τα ’βλεπε, κι είχε την εντύπωση πως ετοιμάζεται για ταξίδι και πως αποχαιρετάει. Ύστερα πήγε κατά το πιάνο, το άνοιξε, το ξεσκόνισε και κάθισε. Έκαμε να παίξει μα οι ήχοι του την ενόχλησαν· το ξανάκλεισε. Πήρε δυο καρέκλες και κάθισε, απλώνοντας τα πόδια της στη μια. Ένιωθε φοβερή κούραση. Ακούμπησε και το κεφάλι στην ανοιχτή παλάμη σκεπάζοντας συγχρόνως τα μάτια της. Δεν είχε καλά καλά ταχτοποιηθεί, κι η πόρτα του Γραφείου άνοιξε και μπήκε μέσα ο μαθηματικός τους ο κ. Βαλτής. Δεν είπε ούτε καλημέρα στην Ανθή, τίποτα. Πλησίασε στο τραπέζι, σωριάστηκε σε μια καρέκλα, έβγαλε από την τσέπη του το μαντήλι του κι άρχισε να κλαίει φωναχτά σα μωρό· έκλαιγε κι έλεγε, έλεγε!... Η Ανθή τα ’χασε. Τρόμαξε. Μα ο κ. Βαλτής τώρα και τέσσερα χρόνια, που συνυπηρετούσαν, δεν είχε ανοίξει το στόμα του να πει πέντε λόγια! Οι πληροφορίες των συναδέλφων για την εν γένει ιδιωτική του ζωή, συμποσούνταν στις πενιχρές απαντήσεις, που έδινε αυτός ο ίδιος κάθε χρόνο συμπληρώνοντας το ατομικό του δελτίο: Έγγαμος: ναι. Τέκνα: τέσσερα... Μα μήτε πού καθότανε ξέρανε οι συνάδελφοι — έφευγε από το σχολείο με τα πόδια κι έκοβε μέσα από τα χωράφια — ούτε τι σκαρί ήτανε η γυναίκα του, και τα «τέσσαρά» του τέκνα δεν τα είχανε δει ποτέ στα μάτια τους. Τις παρέες με το σύλλογο τις απόφευγε. Στην εικοστή πέμπτη Μαρτίου, στην εορτή των Τριών Ιεραρχών, στα «αποτελέσματα» που ο Γυμνασιάρχης καλούσε το σύλλογο να του προσφέρει μια μπύρα, ένα γλυκό, ο κ. Βαλτής δεν ερχότανε: «ευχαριστώ πολύ, κ. Γυμνασιάρχα, δυστυχώς δε θα μπορέσω». Στις εκδρομές που όλοι οι συνάδελφοι ακολουθούσαν οικογενειακώς, εκείνος προφασιζότανε, πως κάποτε είχε πάθει ρευματισμούς κι αποφεύγει τη σωματική κόπωση. Λιγομίλητος, μαζεμένος, ανεκδήλωτος. Και τώρα!... ό,τι μάζευε τόσα χρόνια ό,τι κράταγε κρυμμένο μέσα του τόσους καιρούς, με ευλάβεια και φανατισμό, τώρα; το σκορπούσε χωρίς να του το ζητάει κανένας. Το ποτήρι είχε ξεχειλίσει... Έλεγε, έλεγε, τόσα πολλά που δεν πρόφταινε κανένας ν’ ακούει: «ήρθανε, ξαναήρθανε ένα σωρό γιατροί, τι κάμανε; τίποτα. Ήρθε ο Μαρούλης, ήρθε ο Κιστήνιος, ήρθε ο Οικονομόπουλος. Τη βασανίζουνε. Την ταλαιπωρούνε χτύπησε, ξαναχτύπησε, ακροάσου, τρύπησε, ξανατρύπησε, την περασμένη βδομάδα, την Τρίτη, λένε χρειάζεται σανατόριο. Τρέχω πάνω κάτω, προεξοφλώ τέσσερις μισθούς, γιατί είχα και χρέη, και την πηγαίνω στα Μελίσσια... τώρα, αφού είδανε πως την έβλαψε το σανατόριο, μου ξαναλένε πίσω! κλινική! τι θα γίνω! που θα μείνουν τέσσερα μωρά! Είμαστε ξένοι· είμαι ξένος!

- Μα τι έχετε, κ. Βαλτή, τι σας συμβαίνει;

- Μένω έρημος... μα το περισσότερο, εκείνη κλαίω, είκοσι οχτώ χρονώ γυναίκα. Και δε γνώρισε κοντά μου μήτε τόση δα! να! τόση δα χαρά! Την πήρα μικρή μικρή από τη μάνα της, άμα μετατέθηκα στη Σάμο κι ήμουν εγώ βαρύς κι αυτή είχε ψυχή αγγέλου...

- Μα νομίζετε πως έχει σημασία ποιος απ’ τους δυο είναι βαρύς...

- Δε χάρηκε κοντά μου στο παραμικρό! κι όλα στενόχωρα. Ένας δασκαλίστικος μισθός πού να φτάξει... άμα είχαμε ρούχο, δεν είχαμε παπούτσια, κι άμα είχαμε παπούτσια, δεν είχαμε καπέλο... Τα ’χει δει κανένας σας τα παιδιά μου; την ξέρει κανένας σας τη γυναίκα μου; ξέρει κανένας σας πού κάθουμαι; και ήτανε αδύνατη η καρδιά της, έλεγε ο γιατρός ξεκούραση, κι αυτή έκανε ως και τη μπουγάδα μονάχη της, όλες τις δουλειές τις έκανε δίχως κανένα βοηθό, έτρεχα άμα σκολνούσα, με τα πόδια, για να γλιτώνω τα έξοδα του τραμ, κι είχα την αγωνία πότε θα φτάσω... κι όλο με το γέλιο... να βγαίνει η ψυχή της κι αυτή να γελά... τι θα γίνω! Τι να κάμω!

- Υπομονή να κάμετε, κ. Βαλτή, υπομονή κάνουμε όλοι μας και περνάμε τούτη την αχάριστη κι άσκοπη ζωή.

- Είμαι ξένος... πενήντα χρονώ με τέσσερα μωρά. Τα τελευταία, τα δίδυμα, είναι τριάμισι χρονώ. Δεν τ’ αφήνουμε να πάνε κοντά της, μα τα μικρά τη θέλουνε, εκείνη δεν έφερε καθόλου την ομιλία τους... σα να μην έχει παιδιά... δε μπορεί και να μιλήσει... χτες όμως ακούστηκε στο διάδρομο της κλινικής ένα παιδάκι που γελούσε και πρόσεξα το βλέμμα της, που στράφηκε μονομιάς κατά την πόρτα, κι είχε μιαν αγωνία! κι ύστερα, βούρκωσε, μα δε μου ’πε τίποτα... Μα ξέρετε τι θα πει άγγελος; ξέρετε τι θα πει άγγελος;

- Οι δυστυχίες είναι για μας... όλος ο κόσμος το ίδιο βασανίζεται... μα είναι που σεις δεν το ξέρετε και θαρρείτε πως είστε μονάχος... είναι ανθρώποι που έχουνε μερόνυχτα στη σειρά να κλείσουν μάτι, που στέκονται στα πόδια τους με τις ασπιρίνες και με τους ·καφέδες...

- Είκοσι οχτώ χρονώ γυναίκα! κι είναι πια σα σκελετός, να δείτε το χέρι της, να! εδώ! καθώς το σηκώνει... μόνο ανάσα που παίρνει, για να με παρηγορά πως ζει ακόμη... Την έχουνε στηλωμένη με τα μαξιλάρια, γιατί γέρνει...

- Μα γιατί κλαίτε διαρκώς και δεν ακούτε και μένα τι σας λέω;

- Ακούω... ακούω... Αχ! τι θα γίνω! Φεύγει από κοντά μου και δε μπόρεσα να της δώσω τόση χαρά! Στα χέρια μου γνώρισε μόνο στέρηση... ούτε τόση χαρά!

- Είναι ανθρώποι, κ. Βαλτή, σκαλιά και σκαλιά πιο δύστυχοι από σας, γιατί ό,τι προέρχεται από τη φύση, όπως είναι ο φυσικός θάνατος, σηκώνει παρηγοριά. Έτσι είναι πλασμένος ο κόσμος να παρηγοριέται γρήγορα στο θάνατο. Χάνουμε τα παιδιά μας, τους προστάτες μας, ό,τι αγαπούμε και σ’ να μήνα μέσα έχουμε ξεχάσει... για διαβάστε στην εφημερίδα τις αυτοκτονίες... κοιτάξετε τα αίτια που τους έφεραν ως εκεί... όσοι δεν είναι νευρασθενικοί, αυτοκτονούνε για λόγους αισθηματικούς: χάσανε τον άνθρωπο που αγαπούσαν. Αν ο άνθρωπός τους όμως πέθαινε, να δείτε, που δε θα τους περνούσε στο μυαλό ν’ αυτοκτονήσουν. Κάθε μέρα ο θάνατος παίρνει τόσα προσφιλή πρόσωπα· γονείς χωρίζουνται από τα μοναχοπαίδια τους οι μανάδες τους, όμως γρήγορα παρηγοριούνται!

- Κι είχε κάμει μια χαρά προχτές... Όχι! την Τετάρτη το βράδυ ήτανε, που μου ζήτησε και λίγο γιαούρτι. Της άρεσε το δωμάτιο, που την έβαλαν. Κοίταζε από το παράθυρο κι έλεγε: Τι ωραία! φαίνεται όλο το δασάκι του Λυκαβηττού. Την είχε βρει ο γιατρός πολύ καλύτερα και μου ’πε: μη στενοχωριέσαι! η καρδιά της θ’ αντιδράσει....

- Μα είναι πολύ καλύτερό αυτό... να είναι βαριά άρρωστη και να καρτερείς πως σήμερα, αύριο θα ξεψυχήσει... Γιατί θα πεθάνει ο άνθρωπός σου, μα θα πεθάνει για όλον τον κόσμο. Θα θέλατε όμως η γυναίκα σας να πεθάνει μόνο για σας; Μα για προσέξτε αυτό που σας λέω... να πεθάνει μόνο για σας και για όλους τους άλλους να ζει...

- Αν, κ. Ανθή, δεν της έμπαινε πυρετός... Μα ξέρετε τι είναι; σ’ αυτό το βασανισμένο κορμί να μπει 39ο πυρετός; τι θα κάνει η καρδιά; τι θα γίνω! τι θα γίνω!

- Να μπει 40ο, να μπει 41ο, κι ύστερα να πεθάνει· και να ξέρεις πως τα μάτια αυτού του ανθρώπου, που θα του τα κλείσεις εσύ με τα χέρια σου, δε θα βρεθούνε άλλα χέρια να του τ’ ανοίξουν. Εσύ να ’σαι ο τελευταίος άνθρωπος που θ’ ασχοληθεί μ’ αυτόν. Θα θέλατε, κ. Βαλτή, να είναι η γυναίκα σας γερή και καλή, και στα καλά καθούμενα να σηκωθεί ένα πρωινό να σας πει χαίρετε! να σας πει πως αρκετά βάστηξε αυτή η συγκατοικία κι είναι καιρός να διαλυθεί; εσύ να φοβηθείς και ν’ ανησυχείς μην τρελάθηκε... και να της λες γιατί; τι συμβαίνει; τι έπαθες; κι αυτή να σου λέει: κείνο που μου συμβαίνει είναι, πως αποφάσισα με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο να διαλύσω την εταιρία... κι είστε, κ. Βαλτή, μεγάλος, όπως λέτε στην ηλικία! και κείνη δεν το λογαριάζει, μόνο σας κοιτάζει απολιθωμένη, βλέπουνε τα μάτια της πολύ καλά την απόγνωσή σας, μα έχουνε στην έκφραση την απάθεια και την αδιαφορία που παίρνουνε τα πρόσωπα των τρελών. Μιλήσατε ποτέ σας με τρελούς; Τι φοβερό! εσύ τους μιλάς με την ανθρώπινη, τη συνηθισμένη λογική, ενώ αυτοί έχουν αρχίσει πια να συνεννοούνται με δικό τους κώδικα... Καταλαβαίνεις τότε πως χάνεις τα λόγια σου. Έχεις να πεις πολλά, πολλά, και δε λες τίποτα· μήτε μια λέξη! Έχεις δει πως είσαι απομονωμένος. Ενώ ως χτες βαδίζατε μαζί σ’ αυτόν το μακρινό, αγκαθερό δρόμο και πότε ακουμπούσε αυτή απάνω σου και πότε συ απάνω σ’ αυτήν, και νιώθατε ανακούφιση, μια στιγμή την έχασες! κοιτάζεις δεξιά, αριστερά, μπρος, πίσω, τίποτα! άφαντη! Λοξοδρόμησε δίχως να την πάρεις είδηση. Κι ο δρόμος που περάσατε μαζί μπορεί να ’τανε εξαιρετικά δύσβατος κι αγκαθερός, μα ήτανε τουλάχιστον ίσιωμα, μα από τώρα κι ύστερα αρχίζει όλο ανηφορικός...

Τώρα αρχίζει να κλαίει και η Ανθή. Βγάζει κι αυτή το μαντίλι της και κλαίει. Κλαίνε κι οι δυο τους. Ο ένας στη μιαν άκρη του τραπεζιού κι ο άλλος στην άλλη.

- Εγώ λυπάμαι το περισσότερο τα δυο μικρά, μάλιστα το κοριτσάκι, που είναι από φυσικό του χαδιάρικο και ήτανε πάντα κρεμασμένο στην ποδιά της. Τώρα την αναζητάει. Δεν έχει πού ν’ ακουμπήσει...

- Ναι! αλήθεια! αυτό είναι φοβερό· άμα δεν έχει κανένας πού ν’ ακουμπήσει... Είναι το φοβερότερο πράμα που υπάρχει στον κόσμο..

Χτύπησε πάλι το κουδούνι. Τέλειωσε η «κενή ώρα» κι άρχιζαν ένας ένας οι καθηγητές να μαζεύονται στο γραφείο. Ο κ. Βαλτής πρόφτασε προτού μπούνε οι άλλοι κι έφυγε. Θα περνούσε από το γραφείο του κ. Γυμνασιάρχη.

- Χαίρετε! κ Ανθή, πηγαίνω να ζητήσω άδεια να φύγω... Εδώ ήμουνα κι ο νους μου πετούσε άλλού... μα σαν ήρθα, είχε ήδη μπει στο μάθημα... χαίρετε!

- Χαίρετε!...

- Τα μάτια σας κ. Ανθή, είναι κατακόκκινα! κλαίγατε! Τι έχουν;

- Ναι! Έκλαιγα... Ήταν εδώ ο κ. Βαλτής και μου πόνεσε η καρδιά, καθώς τον άκουγα να μιλάει για τη γυναίκα του... φαίνεται πως είναι στα τελευταία της. Κι είναι, λέει, πολύ νέα, καλή, και του αφήνει και τέσσερα μικρά παιδιά.

- Το δυστυχή! γι’ αυτό ο καημένος απουσιάζει τόσες μέρες...

Βιογραφικά στοιχεία ΑΠΟ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1894 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Ηρακλείου και για έξι χρόνια υπηρέτησε ως δασκάλα στο Γ' Χριστιανικό Παρθεναγωγείο και στη "Στέγη Μικρών Αδελφών". Το 1920 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μετά το γάμο της με το Βασίλη Δασκαλάκη. Ακολούθησε σπουδές Παιδαγωγικών και Φιλολογίας, όπου και διορίστηκε καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης διδάσκοντας 19 χρόνια. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση (ΕΑΜ Λογοτεχνών). Το 1945 μετέβη για σπουδές στη Σορβόνη, απ΄ όπου έλαβε δίπλωμα φωνητικής και γαλλικής, ενώ παράλληλα δίδασκε σε σχολεία της ελληνικής παροικίας αλλά της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Από το 1949 μέχρι το 1962 διορίστηκε εκπαιδευτικός σύμβουλος για τα ελληνικά σχολεία των σοσιαλιστικών χωρών. Μετά από αναγκαστική προσφυγιά, λόγω των επανειλημμένων διώξεων που υπέστη από την ανάμιξή της σε προοδευτικά κινήματα, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1962. Αργότερα όμως συνελήφθη και το 1965 βρέθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Στη συνέχεια ελευθερώθηκε και μετέβη στη Ρουμανία ως το 1966, οπότε και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Με την επιστροφή της συνελήφθη με βάση βούλευμα εναντίον της που είχε εκδοθεί το 1952, δικάστηκε και απαλλάχθηκε. Έκτοτε και μέχρι το θάνατό της, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1988, αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Τα έργα της διακρίνονται για τον ποιητικό ρεαλισμό του ύφους καθώς και για τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό τους.

Ανηψιός της ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ενώ η ίδια ήταν αδελφή της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Για πολλά χρόνια συζούσε με τον ποιητή Μάρκο Αυγέρη.

Η Έλλη Αλεξίου είχε λάβει μέρος στο Α' και Β' Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και Βαρσοβία (1950) αντίστοιχα, καθώς και στα Συνέδρια: των Διανοουμένων, στο Βρότσλαβ Πολωνίας (1948), για το Παιδί στη Βιέννη (1952), για τη Γυναίκα, στη Κοπεγχάγη (1953) κ.ά. όπως και της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Βερολίνο 1957). Υπήρξε μέλος του Συλλόγου Γυναικών Επιστημόνων, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Κίνησης για την Ύφεση και την Ειρήνη κ.ά. Μιλούσε επίσης γαλλικά, γερμανικά και ρωσικά. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (Λ. Αλεξάνδρας).

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε πατήστε το  

play start mining πάνω δεξιά

σας ευχαριστώ! 

«Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν»

ΒΙΒΛΙΟ-ΜΠΕΤΤΥ ΣΜΙΘ«Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν»

Η ιστορία

Το μυθιστόρημα ΄Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν (A tree grows in Brooklyn) αν και θεωρείται ένα βιβλίο ενηλικίωσης πηγαίνει ακόμη παραπέρα. Έχει πλούσια πλοκή γιατί δείχνει τις τύχες τριών γενεών μιας φτωχής αλλά περήφανης αμερικανικής οικογένειας και προσφέρει ένα πορτρέτο μιας έντονης ζωής σε μια από τις σημαντικότερες συνοικίες της Νέας Υόρκης, το Μπρούκλιν. Η ιστορία ξεκινάει το 1912 όταν η Φράνση Νόλαν και ο μικρός της αδελφός, Νήλυ, μαζεύουν πράγματα του πεταμού για να βγάλουν λίγα χρήματα. Τα μισά από αυτά τα λεφτά τα αποταμιεύουν σε τενεκεδάκια, που τα κρύβουν με προσοχή. Είναι η μικρή τους τράπεζα που αποδεικνύει την επιμονή και τις προσδοκίες της οικογένειας Νόλαν για μια καλύτερη ζωή. Όλοι στην οικογένεια ονειρεύονται ένα διαφορετικό αύριο, όχι μόνον τα παιδιά. Η μάνα καθαρίζει πατώματα και παλεύει πιο πολύ από τον άντρα της, τον Τζόνι, που βρίσκεται συνεχώς άνεργος και μεθυσμένος.

Μπορεί η ίδια να έπεσε έξω στους σχεδιασμούς της όμως είναι πολύ αισιόδοξη για τα παιδιά της για τα οποία και μοχθεί. Θέλει να τα σπουδάσει και θέλει ο Νέλη να γίνει γιατρός. Η Φράνση φαίνεται πιο σταθερή και θα υλοποιήσει κάποια στιγμή τα όνειρά της. Η Φράνση πάντως δείχνει να είναι πιο κοντά στον διαλυμένο πατέρα της παρά στη μάνα της που θυσιάζεται για όλους. Τελικά ο Τζόνι της εξασφαλίζει μια θέση σε ένα καλύτερο σχολείο, έξω από την γειτονιά. Όταν ο πατέρας θα πεθάνει από το αλκοόλ η Φράνση θα δώσει μάχη επιβίωσης μέσα στις δύσκολες συνθήκες. Με την αποφασιστικότητα της μητέρας τους τα δύο παιδιά θα τελειώσουν την έκτη τάξη αλλά θα δυσκολευτούν να προχωρήσουν στο λύκειο. Σχολείο αληθινό θα γίνει η ίδια η ζωή γιατί θα αναγκαστούν να δουλέψουν πέρα από την γέφυρα του Μανχάταν και έτσι θα γνωρίσουν έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από την μικρή παρωχημένη συνοικία τους. Η Φράνση θα αγαπήσει για πρώτη φορά και πεισματάρα, σαν τη μητέρα της, θα ολοκληρώσει τις σπουδές της. Μπορεί να αφήσει πίσω της μια μικρή γειτονιά, ανοίγοντας τα φτερά της για το μέλλον, αλλά θα κρατήσει το Μπρούκλν μέσα στην καρδιά της για πάντα, σαν τον αγαπημένο τόπο της παιδικής ηλικίας της.

Απόσπασμα
«Για τη Φράνση, το Σάββατο άρχιζε με τη βόλτα στον παλιατζή. Όπως και τ? άλλα παιδιά του Μπρούκλιν, έτσι κι εκείνη κι ο αδελφός της ο Νήλυ μάζευαν ένα πλήθος κουρέλια, χαρτιά, σιδερικά, λάστιχα κι άλλα τέτοια πράματα, και τα φύλαγαν πως και τι, σε κασέλες κλειδωμένες ή σε κουτιά που τα ?κρυβαν κάτω από τα κρεβάτια τους. Όλη τη βδομάδα η Φράνση γύριζε από το σχολείο στο σπίτι σιγά-σιγά, με τα μάτια στο αυλάκι του δρόμου, κι έψαχνε για ασημένια χαρτιά από πακέτα τσιγάρα ή από τσίκλες?»

Ο συγγραφέας
Η συγγραφέας Μπέττη Σμίθ έζησε κάπως σαν την ηρωίδα της. Γεννήθηκε το 1896 σε μια φτωχική σπίτι στη Νέα Υόρκη και από μικρή ονειρευόταν να αποκτήσει λεφτά. Οι γονείς της ήταν μετανάστες από την Γερμανία. Εγκατέλειψε το σχολείο στα δεκατέσσερα, όταν πέθανε ο πατέρας της. Δούλεψε σκληρά να βοηθήσει την οικογένειά της και κατόρθωσε να σπουδάσει στα καλύτερα κολλέγια και να γίνει καθηγήτρια. Στα 47 της έγραψε το μυθιστόρημα «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν» και πούλησε αμέσως 4 εκατομμύρια αντίτυπα. Έτσι είδε τους κόπους της να ανταμοίβονται. Πέθανε το 1972 αφού έγραψε ακόμη τρία μυθιστορήματα.

Γύρω από το βιβλίο

Το μυθιστόρημα παραμένει ένα από τα πιο αγαπητά βιβλία κάθε ηλικίας. Ειδικά όμως οι νέοι συγκινούνται από τον αγώνα της Φράνση και ταυτίζονται με τους στόχους της. Μπορεί η βασική ηρωίδα του βιβλίου να είναι η Φράνση όμως είναι εμφανές ότι και το Μπρούκλιν πρωταγωνιστεί στο μυθιστόρημα. Το δέντρο είναι επίσης ένα σύμβολο ελπίδας, αφού υπάρχει στη γειτονιά της Φράνσης, ανάμεσα στα τσιμέντα, ζεί χωρίς ήλιο και νερό μόνον που οι άνθρωποι δύσκολα μπορούν να το ξεχωρίσουν ανάμεσα στα άλλα δέντρα. Το μυθιστόρημα γυρίστηκε σε ταινία το 1945 με σκηνοθέτη τον Ηλία Καζάν, Έλληνα μετανάστη της Μικρασίας, που διέπρεψε και έγινε ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της Αμερικής.

Θεόδωρος Γρηγοριάδης ΑΠΟ http://www.serrelib.gr/bookneous.php?id=70

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε πατήστε το  

play start mining πάνω δεξιά

σας ευχαριστώ! 

Γρίφοι: 8 αινίγματα για δυνατά μυαλά

πηγή http://anoixti-matia.blogspot.gr/2012/09/8.html?spref=fb

Γρίφοι: 8 αινίγματα για δυνατά μυαλά

Σας προκαλούμε να… σπαζοκεφαλιάσετε με οκτώ απλούς αλλά «ξύπνιους» γρίφους, που ακονίζουν το μυαλό και το κρατούν σε εγρήγορση. Μπορείτε να βρείτε τις λύσεις των αινιγμάτων, χωρίς να κλέψετε;


Ακολουθούν οκτώ γρίφοι που χρειάζονται σκέψη –από λίγη έως πολύ- και σύντομα αινίγματα, με τα οποία, ακόμη κι αν δεν καταφέρετε να βρείτε την απάντηση, περνά ευχάριστα η ώρα. Δείτε στην συνέχεια τις απαντήσεις, πιο κάτω, και πείτε μας στο τέλος του δημοσιεύματος αν καταφέρατε να βρείτε τις λύσεις. Έτοιμοι;

1. Το χαλασμένο ασανσέρ
Η Μαρία φτάνει στην νέα της δουλειά, σε ένα κτίριο 60 ορόφων. Κι ενώ περιμένει το ασανσέρ για να πάει στο γραφείο της, βλέπει ότι είναι χαλασμένο. Φυσικά, δεν είναι διατεθειμένη να ανέβει σκαλιά 60 ορόφων με τα πόδια της. Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να φτάσει στο γραφείο της. Πώς το κάνει;

2. Ένας άνδρας κάθεται σε ένα εστιατόριο και ζητά από τον σερβιτόρο να του φέρει ένα πιάτο, ένα άδειο ποτήρι, νερό, ένα σπίρτο και μια φέτα λεμονιού. Ο άνδρας άδειασε στο πιάτο τόσο νερό ώστε να το γεμίσει και στην συνέχεια είπε στον σερβιτόρο: Αν μπορέσεις να μεταφέρεις το νερό από το πιάτο στο ποτήρι, χωρίς να ακουμπήσεις ή να μετακινήσεις το πιάτο, θα σου δώσω 100 ευρώ.
Λίγα λεπτά αργότερα, ο σερβιτόρος έφυγε με τα 100 ευρώ στην τσέπη. Πώς τα κατάφερε;

3. Είναι κάτι που το έχει ο Πάπας, αλλά δεν το χρησιμοποιεί. Το έχει ο πατέρας σου αλλά το χρησιμοποιεί κι η μητέρα σου. Κάτι που οι μοναχές δεν το χρειάζονται. Του Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ είναι μεγάλο. Του Jaime Fox είναι μάλλον μικρό. Τι είναι αυτό;

4.Η μικρή Άννα είναι μόνη της στο σπίτι, καθώς οι γονείς της λείπουν σε έκτακτο ταξίδι. Το βράδυ, ακούει θορύβους και βγαίνει από το δωμάτιό της να δει τι συμβαίνει, όταν κάποιος την αρπάζει από πίσω και την σφίγγει από το λαιμό. «Δώσε μου ό,τι χρήματα υπάρχουν στο σπίτι», της λέει, αλλά εκείνη του απαντά πως δεν υπάρχουν καθόλου χρήματα. Ξαφνικά, χτυπά το τηλέφωνο. «Αν δεν απαντήσω, θα ανησυχήσουν», λέει η μικρή Άννα, και ο διαρρήκτης την αφήνει να το σηκώσει, με τον όρο να μην πει τίποτα γι’ αυτόν στο τηλέφωνο, δείχνοντάς της απειλητικά ένα μαχαίρι. Η Άννα σηκώνει το ακουστικό και απαντά στην συμμαθήτριά της που καλούσε:

«Γεια σου Βάσω, τι κάνεις; Θυμάσαι εκείνες τις σημειώσεις που σου δάνεισα; Δυστυχώς, τις χρειάζομαι πίσω. Θα ήταν μεγάλη βοήθεια για μένα, για το διάβασμα για το διαγώνισμα. Είναι επείγον, οπότε όποτε μπορέσεις να έρθεις και να μου τις φέρεις τις επόμενες ημέρες θα ήταν καλά. Ναι, καληνύχτα».

Ο διαρρήκτης, ευχαριστημένος που δεν ανέφερε τίποτα ύποπτο για εκείνον, την ξαναπλησίασε και την απείλησε με το μαχαίρι. Εκείνη, αφού αντιστάθηκε για λίγη ώρα, του είπε πως τα χρήματα βρίσκονται στο δωμάτιο των γονιών της. Εκείνος την οδήγησε στο δωμάτιο και ξεκίνησε να ψάχνει για τα χρήματα. Μέχρι που κάποια στιγμή, ακούστηκε η σειρήνα ενός περιπολικού, και ο διαρρήκτης έσπευσε να φύγει. Τελικά, τον έπιασαν στην είσοδο, ενώ η Άννα είδε την Βάσω και έτρεξε να την ευχαριστήσει. «Έξυπνα παιδιά», αναφώνησε ένας αστυνομικός.
Τι είχε συμβεί;

5. Κάποτε, κάποιος ρώτησε τον διευθυντή ενός φρενοκομείου, με ποια κριτήρια αποφασίζουν ποιος πρέπει να εισαχθεί σε αυτό. Τότε, εκείνος του είπε πως μία από τις δοκιμασίες είναι η εξής: Γεμίζουμε μια μπανιέρα με νερό, και δίνουμε σε κάποιον ένα κουταλάκι, μια κούπα και έναν κουβά, και του ζητάμε να αδειάσει την μπανιέρα. Τι θα χρησιμοποιούσατε εσείς για να την αδειάσετε;

6. Ένας αγρότης προκαλεί έναν μηχανικό, έναν φυσικό και έναν μαθηματικό σε μια δοκιμασία: Με το ίδιο κομμάτι φράχτη που τους έδωσε, να διαγωνιστούν για το ποιος θα καταφέρει να περιφράξει το μεγαλύτερο κομμάτι γης.

Ο μηχανικός έκανε τον φράχτη κυκλικό, και είπε πως αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος περίφραξης.

Ο φυσικός έστησε τον φράχτη σε μια μεγάλη ευθεία γραμμή και θεώρησε πως εκτείνεται επ’ άπειρο. Στην συνέχεια είπε πως κατόρθωσε να περιφράξει τον μισό πλανήτη.
Ο μαθηματικός κάγχασε, και με τον τρόπο που χρησιμοποίησε τον φράχτη, κέρδισε την δοκιμασία. Τι έκανε;

7. Υπήρχε ένα κολλέγιο στις ΗΠΑ, που πρόσφερε το μάθημα «Πιθανότητες και η εφαρμογή τους στον πραγματικό κόσμο» , αλλά υπήρχε κάτι ιδιαίτερο σε αυτό: Δεν υπήρχαν τεστ ή εργασίες, παρά μόνο μια τελική εξέταση, στην οποία δινόταν μόνο μια ερώτηση. Στο τέλος μιας χρονιάς, ο καθηγητής μοίρασε τις κόλλες με την ερώτηση και το μόνο που έγραφαν επάνω ήταν «Τι είναι ρίσκο;»

Αρκετοί από τους φοιτητές κατάφεραν να περάσουν το μάθημα, αλλά μόνο ένας από αυτούς πήρε 100 στα 100, γράφοντας, μάλιστα, μία και μοναδική λέξη. Μπορείτε να βρείτε ποια ήταν αυτή;
8.Ένας άνδρας είναι παγιδευμένος σε ένα δωμάτιο , το οποίο έχει μόνο δύο πιθανές εξόδους: δύο πόρτες, οι οποίες οδηγούν σε χώρους από όπου μπορεί να φύγει. Η μία οδηγεί σε ένα δωμάτιο, φτιαγμένο από γυαλί μεγεθυντικού φακού, και ο ήλιος καίει αυτόματα ό,τι και όποιον μπει στο δωμάτιο. Η δεύτερη οδηγεί σε ένα δωμάτιο με έναν φονικό δράκο που βγάζει φωτιά από το στόμα. Πώς μπορεί ο άνδρας να φύγει από το δωμάτιο;

• Απαντήσεις:

1. Ευτυχώς, η Μαρία δεν χρειάζεται να ανέβει 60 ορόφους με τα πόδια. Κανείς δεν είπε ότι το γραφείο της είναι στον 60ο όροφο. Αντίθετα, είναι στον 1ο, επομένως ανεβαίνει ωραιότατα τα ελάχιστα σκαλιά της.

2. Πρώτα, ο σερβιτόρος στερέωσε το σπίρτο στο λεμόνι, ώστε να στέκεται όρθιο. Στην συνέχεια, το άναψε και το έβαλε, μαζί με το λεμόνι, στη μέση του πιάτου. Έπειτα, γύρισε το ποτήρι ανάποδα και το στερέωσε στο πιάτο, σκεπάζοντας το σπίρτο και το λεμόνι. Η φλόγα, καταναλώνοντας το οξυγόνο του ποτηριού, δημιούργησε μια μορφή «σκούπας» στο ποτήρι, που με αυτό τον τρόπο τράβηξε προς το μέρος του το νερό.

3. Το επώνυμο

4. Κατά την διάρκεια του τηλεφωνήματος, η Άννα πατούσε το mute ανά διαστήματα, ώστε το μόνο που άκουσε τελικά η φίλη της ήταν οι λέξεις «Χρειάζομαι, βοήθεια, επειγόντως, να έρθεις».
5. Ο πιο λογικός τρόπος είναι να τραβήξετε την τάπα της μπανιέρας.

6. Ο μαθηματικός έστησε έναν μικρό φράχτη γύρω από τον εαυτό του. Στην συνέχεια, δήλωσε πως ο ίδιος ήταν έξω από τον φράχτη.

7. Στην ερώτηση «Τι είναι ρίσκο;» ο φοιτητής απάντησε «Αυτό». Αφενός, ο φοιτητής δήλωνε με αυτόν τον τρόπο ότι το να απαντήσει μονολεκτικά και με τρόπο που ο καθηγητής μπορεί να μην «έπιανε», ήταν ρίσκο για τις εξετάσεις, και αφετέρου δήλωνε πως το να βασίζεται η επιτυχία σε ένα μάθημα από μία και μόνο ερώτηση, ήταν επίσης ρίσκο. 8. Περιμένει να νυχτώσει και φεύγει από την πρώτη πόρτα.
Πηγή: in2life.gr

 http://www.otherside.gr/

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε πατήστε το  

play start mining πάνω δεξιά

σας ευχαριστώ! 

ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ του Δημήτρη Δεγαμινιώτη *

πηγή http://www.onestory.gr/post/32583895915

ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

του Δημήτρη Δεγαμινιώτη *

.

Κουτάκια μπύρας και τσιγάρα στο τραπεζάκι.. πιο κάτω τα ρούχα είναι πεταμένα αριστερά και δεξιά.. τα σεντόνια κάποια στιγμή πρέπει να τα αλλάξω.. μπουρδέλο η γκαρσονιέρα μπουρδέλο.. Παρασκευή βράδυ τι είχαμε τι χάσαμε - που θα πάμε σήμερα; Πουθενά.. Σήμερα λέω να κάτσω μέσα.. Βαριέμαι να βγω.. άσε που δεν θέλω να δω κανέναν.. έχω κάνει κεφάλι και με τις μπύρες και επειδή όταν πίνω μου αρέσει και να οδηγώ, καλύτερα να κάτσω μέσα.. Είναι από τις φορές που δεν μου κάνει όρεξη να βγω έξω να γνωρίσω μουνιά.. η να πάω στις καβάτζες μου ρε αδερφέ.. ευτυχώς κάποιες καβάτζες δουλεύουν βράδυ και μπορώ να πάω να πιω ένα ποτό μόνος μου.. Καλή φάση.. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς το έχετε κάνει ποτέ.. αλλά είναι καλή φάση.. τις πιο πολλές γυναίκες έτσι τις γνωρίζω.. πηγαίνω στο μαγαζί και κάθομαι σε μια γωνία στο μπαρ.. παίρνω το βλέμμα το θλιμμένο -και το concept είναι έτοιμο. Εκτός από το ότι οι γυναίκες έρχονται σε εσένα, χαλαρώνεις κιόλας, τα λες λίγο με τον εαυτό σου. Αλλά σήμερα όχι λέω να κάτσω μέσα.. Δεν γαμάμε κύριε σήμερα κλείσαμε.. Μας γαμάνε άλλοι αυτό τον καιρό έχουμε πάρει τον ρόλο τον παθητικό και να δεις που στο τέλος θα μας αρέσει.. Νομίζω πως το τελευταίο καιρό είμαι πρωταγωνιστής σε όργιο.. Κάνω την πρωταγωνίστρια.. γαμίση-γαμίση και πάλι δώστου γαμίση.. μου έχουν αλλάξει τα φώτα. Έχω ανάδρομο Ερμή δεν εξηγείται αλλιώς.. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί έχω γίνει τόσο περίεργος, μου φταίνε όλοι και τα πάντα.. θέλω να βγω και να φωνάξω. «Γιατί δεν έρχεσαι.. γιατί δεν έρχεσαι όταν σε θέλω.. από της ζωής μου το ιερό ως της ψυχής μου το μπουρδέλο είσαι μια γέφυρα να πάω και να ‘ρθώ»… Θέλω να βγω έξω και να το φωνάξω με όλη την δύναμη της φωνής μου, να βγούνε όλοι οι γείτονες έξω και να με κοιτάζουν, κάποιος μαλάκας θα φωνάξει την αστυνομία να με μαζέψει. Αλλά θέλω να βγω και να το φωνάξω: θέλω να το φωνάξω και να έρθει.. να έρθει.. Ξέρω δεν γίνονται αυτά που λέω αλλά θέλω να έρθει.. Να είναι σαν παραμύθι σαν κάτι μαγικό.. Να δω στο βάθος του δρόμου να έρχεται.. Να με πλησιάσει αργά-αργά και να με χαϊδέψει.. Να με κάνει να ηρεμήσω να με πάρει μια αγκαλιά.. Να ακουμπήσω το χέρι μου στον λαιμό της και να νιώσω τις φλέβες της να ανεβοκατεβαίνουν σε κάθε αναπνοή της.. Να ακουμπήσω τα χείλη μου στον ώμο της και να την φιλήσω τρυφερά.. Να αισθανθώ το δέρμα της, τόσο απαλό και λείο που τρέμεις ολόκληρος σε κάθε χάδι της.. Γιατί δεν έρχεσαι; Γιατί δεν έρχεσαι; Πόσο εγωϊστικό είναι όμως να θέλεις ένα τέτοιο πλάσμα να σε βγάλει από της ζωής σου το μπουρδέλο.. Εγωιστικό δεν είναι; Είναι σαν το πλυντήριο δεν αναμιγνύεις ποτέ τα λευκά με τα σκούρα γιατί στο τέλος όλα θα βγουν μαύρα.. Πως λοιπόν θέλεις να έρθει το αγνό σε εσένα; Δεν το αξίζεις φίλε μου δεν το αξίζεις.. Και όμως λένε πως τα αντίθετα έλκονται, μαλακίες - όσες έχω γνωρίσει πουτάνες είναι σαν και εμένα Και εγώ μια πουτάνα είμαι.. Μια μπεκρού πουτάνα.. Γιατί λοιπόν να ζητάω κάτι το οποίο δεν αξίζω; Γιατί λοιπόν να ζητάω κάτι για το όποιο δεν έχω την εικόνα του στο μυαλό μου; Και όμως και - εγώ θέλω να έρθει.. θέλω και εγώ να γίνω για λίγο παιδί. θέλω και εγώ να αισθανθώ μια γυναικεία αγκαλιά, να χαθώ μέσα της χωρίς να σκέφτομαι εάν κάποιος με βλέπει και χαλάσει το πρεστίζ μου να χαθώ μέσα της και να κλάψω σαν μικρό παιδί.. Να χαθώ μέσα της και για μισό λεπτό να νιώσω γαλήνη να νιώσω καθαρός να νιώσω λίγο όπως ήμουν παιδί, αγνός, καθάριος - και μετά θέλω να φύγει.. Να φύγει μακριά μου πριν προλάβει η μαυρίλα μου να ποτίσει το δέρμα της πριν προλάβει να την αγγίξει, ακούγοντας αυτό το τραγούδι του Μάλαμα συνειδητοποιώ πως στην δική μου ζωή δεν υπάρχει κάποιος για να έρθει.. Και ίσως αυτό είναι χειρότερο, να ακούς ένα τραγούδι που σε αγγίζει τόσο πολύ και να μην μπορείς να το μετουσιώσεις σε μια μικρή εικόνα μέσα στο μυαλό σου.. Και εκεί κατηγορώ τον εαυτό μου που πάντα μα πάντα έμενε σε αυτό που έβλεπε. Τελικά το να είσαι αναίσθητος σε όλες αυτές τις καταστάσεις έχει και το τίμημα του.. Χάνεις τον πραγματικό λόγο μιας σχέσης - που είναι η αγάπη. Και εκεί σκέφτομαι μα δεν υπάρχει αγάπη, ποιον κοροϊδεύουμε.. Και αρχίζω να μπερδεύομαι.. Και να συνέρχομαι.. να σκέφτομαι πόσες γυναίκες έχω γνωρίσει και να χαζογελάω λες και έχω κάνει κάποιο κατόρθωμα.. Αλήθεια πόσες γυναίκες έχω πραγματικά γνωρίσει.. Μπορεί και καμία. Δεν πιστεύω πως έχω ζητήσει κάτι άλλο πέρα από το σεξ. Ε, βέβαια, είδες μαλακία που έκανα.. Έχασα τα καλύτερα. Αλήθεια όμως ποια είναι τα καλύτερα;

Δεν υπάρχει αγάπη. Δεν υπάρχει. Όταν παίζεις τον ρόλο του τρίτου σε πολλές σχέσεις τα απομυθοποιείς όλα -και τώρα τι γίνεται; Τι κάνεις εκείνες τις στιγμές που θέλεις λίγη αγάπη; Θέλεις αυτήν την ξεχωριστή φιγούρα να έρθει και να γίνει μια γέφυρα στην ζωή σου και την ψυχή σου, να σε κάνει να νιώσεις την μαγεία του να είσαι άνθρωπος -τι κάνεις; Δεν ξέρω μάλλον αυτές τις στιγμές τις κρατάς μέσα σου.. Και όλες αυτές μαζί λειτουργούν αθροιστικά, είναι ένα κουτάκι μέσα σου που όλο και το γεμίζεις γεμίζεις, γεμίζεις- και αλίμονο σε αυτόν που δεν το ανοίξει ποτέ και αλίμονο σε αυτόν που έχει σταματήσει να πιστεύει σε παραμύθια.

.

Ο Δημήτρης Δεγαμινιώτης ζει στην Αθήνα σε μια παλιά πολυκατοικία και δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνικός. Του αρέσει κάθε απόγευμα να κάθεται παρέα με το ουίσκι του στο μπαλκόνι και να χαζεύει τους γείτονες του.. 

[ blog ] [ facebook ] [ twitter ] [ e-mail ]

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε πατήστε το  

play start mining πάνω δεξιά

σας ευχαριστώ! 

Ιωσήφ Αγιασμένος, ο επο­νομαζόμενος Σαμάκος

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του Αντώνης Κρήτη Πόλεις.

 

Ο όσιος Ιωσήφ ο Ηγιασμένος απο τον Αζωκέραμο του δήμου Σητείας | Σητειακά νέα

Cress arugula peanut tigernut wattle seed kombu parsnip. Lotus root mung bean arugula tigernut horseradish endive yarrow gourd. Radicchio cress avocado garlic quandong collard greens.

sitiakanea.gr

Ο όσιος Ιωσήφ ο Ηγιασμένος απο τον Αζωκέραμο του δήμου Σητείας

Written By ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ on Τετάρτη, 7 Ιουνίου 2017 | Ιουνίου 07, 2017

Το Σκήνωμά του

Από τον Αζωκέραμο Σητείας κατάγονταν ένας ακόμη Κρητικός Όσιος, ο Ιωσήφ ο Ηγιασμένος η μνήμη του οποίου εορτάζεται στις 22 Ιανουαρίου. Ο Όσιος Ιωσήφ έζησε στο Ηράκλειο, όπου και μόνασε στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και διακρίθηκε στην αντιγραφή χειρογράφων. Μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, έγινε Ιερέας και πέθανε στο Ηράκλειο στις 22 Ιανουαρίου 1511. Το λείψανο του μεταφέρθηκε στη Ζάκυνθο στα 1969. 

Η πανήγυρη του Ιερού Ναού Οσίου Ιωσήφ του Ηγιασμένου στον Αζωκέραμο Σητείας

 Όσιος Πατέρας μας Ιωσήφ  Αγιασμένος, ο επο­νομαζόμενος Σαμάκος, είναι γέννημα και θρέμμα της Κρή­της. Ήλθε στον κόσμο λίγο πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, γύρω στο 1440, από ευσεβείς και θεοφοβούμενους γονείς σ’ ένα χωριό ονομαζόμενο Κέρα­μοι, το οποίο, όπως υποστηρίζεται και όλοι σχεδόν αποδέ­χονται, ταυτίζεται με το μικρό χωριό Αζωκέραμος, που βρίσκεται στην ανατολική εσχατιά της Επαρχίας Σητείας, μια περιοχή, που ακόμα και σήμερα διακρίνεται για την ευσέβεια των ανθρώπων της

Οι καλοί γονείς του τον ανάθρεψαν με το άδολο γάλα της θεοσέβειας και τον διαπαιδαγώγησαν με την αρχή της σοφίας, που είναι ο φόβος του Θεού. Έτσι, από βρέφος έ­μαθε τα ιερά γράμματα και γέμισε από ιερό ζήλο η ψυχή του κι έτρεχε ο μακάριος σαν το διψασμένο ελάφι στο σε­βάσμιο Μοναστήρι της Παναγίας της Ακρωτηριανής, που βρίσκεται κοντά στην περιοχή του χωριού του και τότε ή­ταν σε άνθηση και πνευματική ακμή. Το Μοναστήρι αυτό, Πατριαρχικό Σταυροπήγιο, υφίσταται και σήμερα, περισ­σότερο όμως, δυστυχώς, ως προσκύνημα και αντικείμενο περιηγητικού ενδιαφέροντος και λιγότερο ως καθαυτό Μονή, γνωστό από τα κάτω χρόνια της Τουρκοκρατίας ως Τοπλού. Κάτω από τη σκέπη της Ακρωτηριανής Κυράς έ­θρεψε την ψυχή του με τη στερεά τροφή της νηπτικής παραδόσεως και έμαθε ν’ αγωνίζεται τον αόρατο πόλεμο ενά­ντια στο τρικέφαλο θεριό: σάρκα-κόσμο-διάβολο. Μυήθηκε στα γλυκύτατα μυστικά της καθαράς προσευχής και της φιλόθεης αδολεσχίας και γέμισε η καρδιά του από τον θείο έρωτα του Χριστού. Με την ευχή κατόπιν του Πνευματικού του, όταν πια είχε φθάσει και σε ηλικία κατάλλη­λη, αναχώρησε και πήγε στον Χάνδακα, το Μεγάλο Κάστρο -όπως λεγόταν τότε- το σημερινό Ηράκλειο, ό­που βρισκόταν ένα Μοναστηράκι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Μετόχι της Παναγίας της Ακρωτηριανής της Σητείας, στη θέση Δερματά, εκεί που σήμερα υψώνεται ο Ναός της Αγίας Τριάδος. Εκεί έβαλε μετάνοια κι υποτάχτηκε στον σεβάσμιο Γέροντα και Πνευματικό της Μο­νής.

Δίπλα στον άγιο Γέροντά του, με την μακάρια εν Αγίω Πνεύματι υπακοή, άρχισε την άσκηση και τις νηστείες, τη σκληραγωγία και τον υποπιασμό του σώματος για την τιθάσσευση του παλαιού ανθρώπου, ώσπου έγινε σιγά – σι­γά δοχείο καθαρό και ευρύχωρο, έτοιμο να χωρέσει μέσα του τη Χάρη του Θεού. Όταν δε οι ευσεβείς γονείς του κοιμήθηκαν εν Κυρίω, τότε, αφού μοίρασε όλη την πατρι­κή κληρονομιά του στους φτωχούς, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου: «Αν θέλεις να γίνεις τέλειος, πήγαινε, πούλη­σε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα χρήματα στους φτω­χούς, και θα έχεις θησαυρό κοντά στο Θεό, κι έλα να με ακολουθήσεις» (Ματθ. 19, 21), είπε στον κόσμο και στις χαρές του κόσμου-Έχετε γεια!… κι αφιέρωσε ολοκληρω­τικά τον εαυτό του στο Χριστό, φορώντας το ιερό τριβώνιο του Μοναχού. Με το αγγελικό σχήμα πια του Μονα­χού, με πολύ φιλότιμες προσπάθειες κι υπομονή, έλκυσε πάνω του τη Θεία Χάρη, η οποία ευλόγησε τους κόπους του και τα δάκρυά του και αύξησε στο χωράφι της ψυχής του τα άνθη και τα δένδρα των αγίων ευαγγελικών αρετών που εκείνος καλλιεργούσε. Μ’ αυτές τις χριστομίμητες αρετές στολισμένος, ξεχώριζε μέσα στην αδελφότητα και, παρά τη νεαρή ακόμη ηλικία του, στα πνευματικά ήταν φθασμένος ψηλά, σαν να ήταν ασπρομάλλης γέροντας. Ή­ταν, όπως λέγεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, παιδαριογέ­ρων. Όλοι τον σέβονταν και τον υπολήπτονταν βλέποντας την πνευματική του προκοπή, την αρετή και την κατά Θε­όν σύνεση και σοφία του. Γι’ αυτό και πολύ σύντομα, με προτροπή του Γέροντά του, έλαβε το χάρισμα της Ιερωσύνης, φόρεσε το άγιο επιτραχήλιο και καταστάθηκε των αγίων λειτουργός και οικονόμος των Μυστηρίων του Θεού.

Όταν ο φιλόστοργος Γέροντάς του αναπαύθηκε ειρη­νικά, ο ιερός Ιωσήφ εκτέλεσε τις υποθήκες και θεόσοφες παραγγελίες του κατά γράμμα, με κάθε ευλάβεια και προ­σοχή, ως υιός αφοσιωμένος. Ταυτόχρονα αύξησε τον άγιο ζήλο του και όσα τάλαντα και χαρίσματα του είχε δώσει ο Θεός τα καλλιέργησε μ’ ακόμα περισσότερη φιλοτιμία. Ζούσε τη μοναχική ζωή σαν ασώματος Άγγελος, έχοντας κατά νουν αποκλειστικά και μόνο πως θα ευαρεστήσει στον Κύριο παντού και πάντοτε. Εβίαζε τον εαυτό του με σκληραγωγία, επρόσεχε αυστηρά τις αισθήσεις του, άγνιζε το σώμα του, κρατούσε καθαρό το στόμα του, προσευχόταν αδιάκοπα και είχε πάντα τη μνήμη του θανάτου να χαλιναγωγεί τα ανθρώπινα πάθη και να απομακρύνει τον κίνδυνο της αμαρτίας. Από την άλλη μεριά, καλλιεργούσε τίμια το χάρισμα της αγίας Ιερωσύνης, βόσκοντας τα λο­γικά πρόβατα του Χριστού με αγάπη και αυταπάρνηση, παρηγορώντας, στηρίζοντας, νουθετώντας, διδάσκοντας, ελέγχοντας, κατά περίπτωση. Ιδιαίτερα όμως φρόντιζε να καλλιεργεί με απερίγραπτη επιμέλεια την αγάπη, ασκώντας τη φιλοπτωχεία και τη φιλαδελφία. Η ιερατική του συνείδηση δεν μαγαρίστηκε ποτέ από τη λίγδα της φιλαργυρίας, κι όσα φιλότιμα (τα σήμερα κακώς λεγόμενα τυχε­ρά) του έδιδαν οι πιστοί, αυτός τα μοίραζε στους φτω­χούς. Κι όχι μόνο τα χρήματα, αλλά και τα πρόσφορα α­κόμα που έμεναν από τη Λειτουργία, χωρίς να κρατά ούτε τα τελείως αναγκαία για τη ζωοθροφία του. Πάμφτωχος για τον Χριστό, απόλυτα πιστός στη μοναχική απαίτηση της τέλειας ακτημοσύνης!… Κάποτε, μάλιστα, λέγεται ότι είχε μοιράσει προκαταβολικά στους φτωχούς όλα τα πρό­σφορα, χωρίς να κρατήσει καν ένα για τη Θεία Λειτουρ­γία! Όταν ήρθε η ώρα για να λειτουργήσει και ο διακονητής του ανάγγειλε περίλυπος ότι δεν είχαν πρόσφορο, ε­κείνος, χωρίς καθόλου να ταραχτεί, απάντησε πως ο Θεός θα φροντίσει για τα πρόσφορα της Ευχαριστίας κι άρχισε να προσεύχεται. Έτσι είχε απαντήσει κάποτε κι ο Αβρα­άμ στην ερώτηση του υιού του Ισαάκ για το αρνί που θα θυσίαζαν: «Ο Θεός θα φροντίσει για το αρνί της θυσίας, παιδί μου!» (Γεν. 21, 8). Και όντως εφρόντισε ο Θεός κι έ­στειλε ένα κριάρι πάνω σ’ έναν θάμνο σαβέκ, το οποίο και θυσίασε ο σεβάσμιος γέροντας, αντί για τον Ισαάκ. Ό­μοια και τώρα ο Θεός εφρόντισε για τα πρόσφορα της α­ναίμακτης θυσίας και, ω του θαύματος! Μόλις ο διακονητής μπήκε στο άγιο βήμα, βρήκε μπροστά του ένα πλήθος ζεστά και καλοζυμωμένα πρόσφορα, έτοιμα για την ιε­ρουργία! Βλέπετε, ο Θεός μας, «ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χθες και σήμερα και για πάντα!» (Εβρ. 13, 8). Κι έτσι ανταποκρίνεται ανάλογα στα αιτήματα και τις ανάγκες των αγίων Του…

Ολόκληρη η ζωή του ταπεινού Ιερομονάχου Ιωσήφ ήταν χριστοζωή. Η σκέψη του χριστοσκέψις. Η αίσθησή του χριστοαίσθησις. Ό,τι ήταν δικό του ήταν πρώτα του Χριστού και κατόπιν δικό του, η ψυχή του η ίδια ήταν πρώτα του Χριστού κι έπειτα δική του. Σ’ αυτόν τα πάντα και εν πάσι ήταν Χριστός Κύριος! Έτσι, η ζωή του ήταν η ίδια η ζωή του Χριστού, παρατεινόμενη δι’ αυτού ως τις ημέρες του. Η ζωή του σαρκωθέντος Θεού-Λόγου, του Θεανθρώπου Ιησού, ο Οποίος γι’ αυτό και έγινε άνθρω­πος, για να μας δώσει και μεταδώσει ως άνθρωπος την θεία ζωή Του (Πρβλ. Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς (+), Συν πάσι τοις Αγίοις. Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, σελ. 80- 81). Πλην όμως, επειδή ο Χριστός είπε στους δικούς Του ότι «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε» (Ιωάν. 16, 33), δηλ. «ο κόσμος θα σας κάνει να υποφέρετε», γι’ αυτό συγχωρήθηκε να πειρασθεί και ο Όσιος. Έτσι μια μέρα, κάποιοι χυδαίοι Εβραίοι του Μεγάλου Κάστρου, προφασιζόμενοι φιλοφροσύνη και ευγένεια, επρόσφεραν στον άνθρωπο του Θεού, που έτυχε να περνάει από τον δρόμο τους, ένα ποτήρι κρασί, τάχα για να τον φιλέψουν, θέλοντας στην πραγματικότητα να τον χλευάσουν. Εκείνος το δέχτηκε, το ευλόγησε ως ιερέας που ήταν σε σχήμα σταυρού, ήπιε λίγο για την αγάπη και για να τους ευχηθεί, και το υπό­λοιπο, αφού τους ευχαρίστησε, το έχυσε μέσα στο αγγείο που ήταν το άλλο. Εκείνοι όμως οι κακόβουλοι, την ευλογία αυτή του Αγίου τη θεώρησαν ως ύβρη και προσβολή, έπεσαν πάνω του υβρίζοντάς τον καπηλικότατα και με βαρβαρότητα και βία τον τράβηξαν μέχρι το κριτήριο του Δουκός, όπου τον κατηγόρησαν αναίσχυντα για προσβο­λή και εξύβριση τάχα της θρησκείας τους. Ο άνθρωπος του Θεού όμως δικαιώθηκε από τον αμερόληπτο δικαστή, ενώ οι κατήγοροί του έφυγαν ντροπιασμένοι.

Στα εβδομηνταένα χρόνια που έζησε ο μακάριος Ιω­σήφ πάνω σε τούτη τη γη, με την αδιάλειπτη προσευχή του και την έντονη μυστηριακή ζωή αφ’ ενός, και με τη συστηματική καλλιέργεια των ευαγγελικών αρετών και την κατά δύναμη μίμηση του Κυρίου στα πλαίσια της αγ­γελικής μοναχικής πολιτείας αφ’ ετέρου, ντύθηκε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος τον Χριστό, γέμισε ολόκληρος από την Χάρη του Θεανθρώπου Χριστού, και μετα­μορφώθηκε βαθμηδόν σε άνθρωπο χριστοφόρο και χριστοειδή, σε άνδρα τέλειο, σύμφωνα με το πρότυπο του Ιησού Χριστού (Πρβλ. Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, ένθ’ ανωτ., σελ. 97). Σε τέτοια κατάσταση τον βρήκε το κάλε­σμα του Κυρίου για την αιώνια ζωή και βασιλεία, που του ήλθε στις 22 Ιανουαρίου 1511. Έτσι ο θάνατός του ήταν οσιακή κοίμηση εν Κυρίω. Ήταν πάσχα. Διάβαση δηλα­δή και πέρασμα από τη φθορά και τη ματαιότητα, στην αθανασία και την αιωνιότητα. Από την κοιλάδα τούτη των δακρύων, στον τόπο της ατέλειωτης ευφροσύνης, όπου ο καθαρός ήχος εκείνων πούχουν πάντοτε γιορτή και χαρά και μελωδούν με αγαλλίαση το Κύριε, δόξα Σοι! Από την Αίγυπτο του θανάτου, στη Γη της Επαγγελίας της αιώ­νιας Ζωής και Βασιλείας του Πανάγιου Τριαδικού Θεού.

Θαύματα και σημεία πολλά ακολούθησαν την Κοίμη­σιν του Ιερομονάχου Ιωσήφ. Οράματα, ιερές οπτασίες εί­δαν πολλοί κατ’ επανάληψη. Έτσι έγινε μετά από μερικά χρόνια ανακομιδή της σεπτής σορού, και τότε, το ιερό λείψανο βρέθηκε άφθορο κι ακέραιο, ενώ απέπνεε μια θεσπέσια ευωδία, που έτερπε και χαροποιούσε όσους το προ­σκυνούσαν. Παράλληλα, θαύματα πολλά, και μάλιστα θε­ραπείες ποικίλων ασθενειών κι αρρωστημάτων, συνέβαιναν σ’ όσους πλησίαζαν και προσκυνούσαν με πίστη και ευλάβεια. Είναι κι αυτό μια απόδειξη χειροπιαστή ότι ό­ντως ο Θεός, κατά την πολλή Του αγαθότητα και φιλαν­θρωπία, είναι μεθεκτός ως προς τις άκτιστες θείες Του ε­νέργειες, όπως οι Άγιοι Πατέρες θεοδίδακτα μας διδά­σκουν. Γιατί, τί άλλο από τη μετοχή, και μάλιστα όχι μό­νο ψυχικά, αλλά και σωματικά, σ’ αυτές τις θείες ενέρ­γειες μαρτυρούν η αφθαρσία, η ευωδία, και τα θαύματα που ενεργεί το ιερό λείψανο του Αγίου; Δοξασμένο, και γι’ αυτό, το υπερύμνητο και προσκυνητό Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος! Τίς Θεός μέγας ως ο Θεός ημών;…

Όταν το άσεβές γένος των Αγαρηνών, κατά παραχώ­ρηση Θεού εξ αιτίας των αμαρτιών μας, κατέλαβε το πε­ριώνυμο νησί της Κρήτης το 1669, ένας Ιερέας ευλαβής ονόματι Αντώνιος Αρμάκης, προκειμένου να προφυλάξει το ιερό λείψανο του Αγίου από τα ακάθαρτα χέρια των θεοστυγών βαρβάρων, το πήρε μαζί του και κατέφυγε στη Ζάκυνθο, όπου και το κατέθεσε στις 29 Αυγούστου του ί­διου έτους στο γυναικείο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Μαντινειού, στην περιοχή Ξεροβούνια. Από εκεί μετακομίσθηκε το 1915 στον Ιερό Ναό του Παντοκράτορος, στο προάστειο της πόλεως Ζακύνθου το καλούμενο Γαϊτά­νι, όπου και θησαυρίζεται μέχρι σήμερα ακέραιο, αποκείμενο σε προσκύνηση των ευσεβών, οι οποίοι πολλή πνευ­ματική ενίσχυση και θεία ευλογία λαμβάνουν, θαύματα δε κατά καιρούς, κατά την πίστη των προσερχομένων, υπερ­φυή σημειώνονται.

Στη γενέτειρα του Αγίου, τον Αζωκέραμο της Σητείας, κτίσθηκε μικρός τρουλλαίος Ναός, ο οποίος πανηγυρίζει στις 22 Ιανουαρίου, οπότε και συγκεντρώνεται πλήθος προσκυνητών από τη Σητεία και τα γύρω χωριά, αξιωθήκαμε δε κι εμείς κατ’ επανάληψη, ως Πρωτοσύγκελλος και Ιεροκήρυκας της τοπικής Μητροπόλεως, να ιερουργή­σουμε και να πούμε τον δίκαιο έπαινο του Αγίου, προς δό­ξαν Θεού και ψυχική μας ωφέλεια και σωτηρία. Αλλά και στην πόλη της Σητείας, στη νεόδμητη τρίκλιτη βασιλική του Αγίου Γεωργίου, το νότιο κλιτός αφιερώθηκε στον Ό­σιο Ιωσήφ, όπου οι πιστοί καταφεύγουν στην προστασία του Αγιασμένου (όπως απλά τον ονομάζουν) συμπατριώ­του τους. Στην πόλη του Ηρακλείου, στον ενοριακό Ναό της Αγίας Τριάδος, που βρίσκεται στο χώρο του παλαιού Μονυδρίου του Αγίου, η μνήμη του Οσίου Ιωσήφ επίσης τιμάται με επισημότητα, ενώ στη Ζάκυνθο τιμάται κυρίως η εκεί κατάθεση του ιερού λειψάνου, στις 29 Αυγούστου, οπότε και λιτανεύεται το ιερό λείψανο στους δρόμους του Γαϊτανιού.

Ας σκεπάζει πάντοτε η χάρη του Οσίου τόσο την Κρήτη που τον γέννησε, όσο και την Ζάκυνθο που φυλάσ­σει το λείψανό του, μα και κάθε πιστό και φιλάγιο, από πάσης ανάγκης και θλίψεως. Αμήν.

(Πηγή: Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ, Βίος και Ακολουθία του Οσίου Ιωσήφ του Ηγιασμένου, Αθήναι 2010, σ. 17-23)

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/

www.pemptousia.gr

http://stigmes.gr/

http://www.imis.gr/