...είμαστε συνάθροιση δισεκατομμυρίων ετών μνήμης...

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Αφύπνιση Συνείδησης ( Consciousness Awakening ).

Βαγγέλης Παπαθανασίου: «Oλοι είμαστε συνάθροιση δισεκατομμυρίων ετών μνήμης»

Βαγγέλης Παπαθανασίου: «Oλοι είμαστε συνάθροιση δισεκατομμυρίων ετών μνήμης» - Αφύπνιση Συνείδησης

awakengr.com

http://www.tovima.gr/vimagazino/interviews/article/?aid=831518&h1=true

Παπαδόπουλος Παύλος  

Βαγγέλης Παπαθανασίου: «Oλοι είμαστε συνάθροιση δισεκατομμυρίων ετών μνήμης»

Με αφορμή το έργο «Rosetta» που κυκλοφόρησε σε όλον τον κόσμο την Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου ο έλληνας δημιουργός μιλάει στο BHmagazino για τα μυστικά της δημιουργικότητας, για τον τρόπο που εργάζεται, για τη σχέση του με την Ελλάδα καθώς και για τη βαθύτερη ουσία, το νόημα και τη νόηση της μουσικής

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  26/09/2016 08:25

emailεκτύπωση 

9  φωτογραφίες

 

Φωτογραφία: Στάθης Ζαλίδης
Το άλμπουμ «Rosetta» του Βαγγέλη Παπαθανασίου κυκλοφόρησε στις 23 Σεπτεμβρίου από την Decca Records.
 

Πώς συνδέεται η εξερεύνηση τoυ Διαστήματος και των απαρχών του Σύμπαντος με το έργο του μεγάλου έλληνα συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου; 

Η παγκόσμια κυκλοφορία προ δύο ημερών του νέου άλμπουμ του συνθέτη με τίτλο «Rosetta» σημαδεύει την ολοκλήρωση της ομώνυμης διαστημικής αποστολής από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (European Space Agency, ESA). Το διαστημικό όχημα Rosetta, που πήρε το όνομά του από τη Στήλη της Ροζέττας η οποία αποτέλεσε το κλειδί για την αποκρυπτογράφηση των αιγυπτιακών ιερογλυφικών,   ολοκλήρωσε πριν από λίγες ημέρες τη μελέτη του κομήτη 67P/Churyumov-Gerasimenko επεκτείνοντας ακόμη περισσότερο τον ορίζοντα των γνώσεών μας για τη γένεση του ηλιακού συστήματος. Με αφορμή αυτό το γεγονός ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, μια προσωπικότητα της τέχνης με ακτινοβολία πολύ ευρύτερη από εκείνη που σηματοδοτεί το Οσκαρ που κέρδισε το 1982 για την ταινία «Οι δρόμοι της φωτιάς», παραχώρησε στο BHMAgazino μια σπάνια συνέντευξη. Στη συνέντευξη αυτή μίλησε όχι για τη μουσική με όρους «μουσικής βιομηχανίας», αλλά για το βαθύτερο νόημα, τη σημασία και τη νοητική υπόσταση της μουσικής, για τον κώδικα της δημιουργίας, για τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνονται στην πραγματικότητα τα αριστουργήματα, τα επιτεύγματα, κάθε υλική και πνευματική έκφραση, για το «σύστημα» με το οποίο και ο ίδιος εργάζεται και δημιουργεί μουσική. Και είναι βέβαιο πως όσοι διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη θα προβληματιστούν δημιουργικά και θα αιφνιδιαστούν θετικά γιατί θα διαφωτιστούν αρκετά σχετικά με θεμελιώδεις αλήθειες που αποκρυσταλλώνονται μέσα στη μουσική, αλήθειες που ενώ μοιάζουν αφηρημένες και «φιλοσοφικές» έχουν επίδραση και εφαρμογή σε οτιδήποτε σκεφτόμαστε και πράττουμε.  

Κύριε Παπαθανασίου, ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της διαστημικής αποστολής της Rosetta που σας ενέπνευσε ώστε να δημιουργήσετε ένα νέο πρωτοποριακό άλμπουμ; Πώς, με αφορμή αυτή τη διαστημική αποστολή, φτάσατε σε αυτές τις συνθέσεις;  

«Κατ' αρχάς, κύριε Παπαδόπουλε, μου κάνει εντύπωση το ενδιαφέρον σας για μελλοντικά θέματα που αφορούν το Διάστημα γιατί παρόλο που είναι άκρως σημαντικά φαίνεται ότι δεν αφορούν το ευρύ κοινό όσο θα έπρεπε. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που με οδήγησαν να ασχοληθώ με αυτή την προσπάθεια αλλά ο κύριος λόγος είναι το ότι η αποστολή Rosetta μέσα από τις πολυάριθμες επιστημονικές έρευνες που έκανε προσπάθησε να δώσει στοιχεία για τα ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο της επιστήμης. Σήμερα ο άνθρωπος, περισσότερο από ποτέ, προσπαθεί να ανακαλύψει την αρχή του κόσμου και από πού προέρχονται η ζωή και ο ίδιος, και ένας από τους τρόπους εξερεύνησης είναι η μελέτη των παλαιότερων χώρων του Σύμπαντος και ειδικά πλανήτες ή κομήτες οι οποίοι βρίσκονται σε προγενέστερη κατάσταση και οι οποίοι φέρουν στοιχεία τα οποία δεν βρίσκονται σε πλανήτες όπως π.χ. στη Γη».  

Πρόκειται για σπουδαία επιστημονική προσπάθεια...  

«Η προσπάθεια, η επιμονή, η οργάνωση και η επιστημονική γνώση που εφάρμοσαν όσοι επιστήμονες ασχολήθηκαν με ένα τέτοιο ταξίδι (539 εκατομμύρια χιλιόμετρα) με απίστευτη ακρίβεια, δεν μπορούν παρά να είναι άξιες θαυμασμού. Φανταστείτε ότι σε τέτοιου είδους διαδρομές δεν ξέρουμε ποτέ αν θα φθάσουμε στον προορισμό μας και όταν φτάσουμε, δεν ξέρουμε αν θα βρούμε αυτό που ζητάμε. Στην περίπτωση της Rosetta αυτό το ταξίδι θεωρείται απόλυτα επιτυχές. Τα δε αποτελέσματα σιγά σιγά με τον καιρό τους θα ανακοινώνονται».  

Δεν είναι η πρώτη φορά που συνδέετε το όνομά σας με διαστημικές αποστολές. Αλλωστε, έχετε συνεργαστεί με τη NASA. Πολλοί θυμούνται π.χ. την αποστολή στον Αρη το 2001, για την οποία γράψατε τη «Μυθωδία». «Πράγματι. Και μέσα σε αυτό το διαστημικό πανδαιμόνιο που συμβαίνει σήμερα δεν μπορώ να μην αναφέρω άλλες αποστολές της NASA και κυρίως μία κατά έναν τρόπο παρόμοια, την αποστολή Juno, για να συλλέξουν παρόμοιες πληροφορίες από τον πρωτόγονο πλανήτη Δία (προστάτη μας, αφού αυτός απορροφά πολλά από τα επικίνδυνα διαστημικά σώματα που θα μπορούσαν να πλήξουν τον πλανήτη μας), για την οποία αποστολή εργάζομαι από τον σχεδιασμό της έως και τώρα που έχει φτάσει στον προορισμό της - για παράδειγμα, το Ιδρυμά μου (σ.σ.: Ιδρυµα Ερευνών, Μουσικής, Τεχνών και Επιστηµών Ευάγγελου Παπαθανασίου) διοργάνωσε στη γενέτειρά μου, τον Βόλο, τo 2007 ένα από τα πρώτα συνέδρια της ΝASA για αυτή την αποστολή με τη συμμετοχή 55 σημαντικών επιστημόνων».  

Το Juno έφτασε στον Δία πρόσφατα, στις 5 Ιουλίου... 

 «Ναι, περιστρέφεται τώρα γύρω από τον Δία και συλλέγει πληροφορίες. H αποστολή θα ολοκληρωθεί σε περίπου 18 μήνες».

Αυτό σημαίνει ότι σε 18 μήνες θα έχουμε ένα ακόμη ολοκληρωμένο μουσικό έργο, όπως έγινε τώρα με τη «Rosetta». 

 «Σίγουρα, ναι».

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με τη NASA; 

 «Η πρώτη επαφή έγινε με τον Καρλ Σαγκάν. Δεν τον γνώριζα όταν το 1980 παρουσίαζε την εκπομπή "Cosmos: A Personal Voyage" με θέμα το Σύμπαν. Στα επεισόδια της εκπομπής αυτής αξιοποίησε σχεδόν όλη τη μουσική που είχα συνθέσει μέχρι τότε. Υπήρχε μια κατηγορία ανθρώπων, επιστημόνων, που παρακολουθούσαν τη δουλειά μου χωρίς εγώ να το ξέρω. Υπήρχε ένα ρεύμα. Στη συνέχεια, τη δεκαετία του '90, συναντήθηκα με τον Σκοτ Μπόλτον, θεωρητικό φυσικό και αστροφυσικό της NASA. Από τότε συνεργαζόμαστε».

Εχετε πει ότι από πολύ μικρός θέτατε διαρκώς ερωτήσεις για το Σύμπαν και τη σύστασή του, τον τρόπο λειτουργίας του. Θα έλεγε κανείς ότι από τότε εξερευνάτε το Σύμπαν μέσα από την πηγαία σχέση σας με τη μουσική. Πώς συνδέεται η μουσική με το Σύμπαν και ποια είναι η «θεμελιώδης απάντηση» την οποία έχετε κατακτήσει για το Σύμπαν μέσα από αυτή την εξερεύνηση; «Σε αυτές τις τρυφερές ηλικίες των 3-4 ετών, είναι αδύνατον να γνωρίζεις πράγματα με τον ίδιο τρόπο που τα γνωρίζεις ενήλικος πια. Και για να γίνω πιο σαφής: γνώριζα το μέτρο, γνώριζα τον ρυθμό, γνώριζα την αρμονία. Ολα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μουσική. Αλλά σε αυτή την ηλικία η γνώση μου ήταν καθαρά ενστικτώδης, χωρίς να σκέφτομαι αν είναι σωστό ή λάθος, αφού αυτό ήταν μόνο αυτό που αισθανόμουν. Ετσι, παρατηρώντας και μελετώντας τη φύση που με περιέβαλλε, έβλεπα ότι το ίδιο σύστημα με το οποίο λειτουργούσαν τα πράγματα γύρω μου ήταν ταυτόσημο με τη μουσική. Λίγο αργότερα, ανακαλύπτοντας από πού πηγάζει η λέξη ΚΟΣΜΟΣ, είδα, μέσα από τη μουσική, την απόλυτη σχέση πώς μετατρέπεται η ακοσμία σε κόσμο. Ως εκ τούτου, η αταξία σε τάξη και η δυσαρμονία σε συμφωνία. Θέλω να κάνω μια παρένθεση: η λέξη ΚΟΣΜΟΣ χρησιμοποιείται λανθασμένα στις άλλες γλώσσες αντί της σωστής λέξης ΣΥΜΠΑΝ, διότι ο θαυμασμός των προγόνων μας για το ΣΥΜΠΑΝ τούς έκανε να το αποκαλούν ΚΟΣΜΟ, κάτι όμορφο δηλαδή (κόσμημα κ.τ.λ.)».

Δηλαδή, αντιλαμβάνομαι ότι προσεγγίζετε τον άνθρωπο ως μέρος της φύσης, του Σύμπαντος, ενός Σύμπαντος που διέπεται από τη μουσική... 

 «Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά μέρος του Σύμπαντος. Αλλά και μέλος του Σύμπαντος. Κι εδώ θα ήθελα να σας αναφέρω ένα συνήθειο που είχα όταν ήμουν μικρός: όταν συναντούσα για πρώτη φορά ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας, τους έλεγα"Ξέρεις κάτι;Ξέρω τη μελωδία σου", και όταν τους το έλεγα αυτό, οι περισσότεροι, χωρίς να καταλαβαίνουν, γελώντας μού χάιδευαν τα μαλλιά. Είναι εντυπωσιακό πως όταν προσεκτικά παρατηρείς και ακούς τη φύση, εκείνη σου τα λέει όλα. Αρα, για να μη μακρηγορώ, αυτό που έχω αποκομίσει για αυτό που με ρωτάτε είναι πως μουσική και Σύμπαν είναι ταυτόσημα και αν θέλετε η μουσική είναι ο συμπαντικός κώδικας που διέπει τα πάντα. Με τον όρο μουσική δεν εννοώ ένα μουσικό ρεπερτόριο διαφόρων μουσικών κομματιών αλλά τις προπατορικές παλμώσεις του Σύμπαντος».  

Πώς φτάνει κανείς σε αυτή τη βαθύτερη συνειδητοποίηση;  

«Οι πληροφορίες που παίρνουμε από το περιβάλλον είναι δύο ειδών, αυτές που είναι απτές μέσω των αισθήσεών μας και αυτές που είναι νοητές. Απτή πληροφορία είναι βλέπω, μυρίζω, αγγίζω κ.τ.λ., ενώ οι νοητές πληροφορίες είναι η έννοια της ελευθερίας, η έννοια του δικαίου κ.τ.λ. 

Οι απτές πληροφορίες που πηγάζουν από τις αισθήσεις μας μάς ωθούν να βλέπουμε τον κόσμο σε τρεις διαστάσεις. Με τη νόησή μας, όμως, τον βλέπουμε σε πολλές διαστάσεις. Σήμερα η επιστήμη κάνει λόγο για 11 διαστάσεις και ποιος ξέρει στο μέλλον».

14  φωτογραφίες

Εχω μια ερώτηση που με προβληματίζει  σχετικά με αυτές τις«11 διαστάσεις». Εάν η συνολική πραγματικότητα εκτείνεται σε 11 διαστάσεις, τότε οτιδήποτε υπάρχει στις τρεις διαστάσεις και στον χρόνο (ακόμη κι εμείς οι ίδιοι) μπορεί να ναι εκδήλωση ή αντανάκλαση των υπόλοιπων διαστάσεων 

στη συγκεκριμένη κόγχη της πραγματικότητας; Και όταν αυτό που εκδηλώνεται χαθεί από την κόγχη αυτή, αν πεθάνει δηλαδή, μπορούμε να πούμε βασίμως ότι υπάρχει στις υπόλοιπες διαστάσεις που προφανώς αποτελούν τον κυριότερο και πιο θεμελιώδη ιστό της πραγματικότητας; «Κάθε πράγμα στον καιρό του. Ας αφήσουμε αυτή την ερώτηση για την επόμενη φορά. Δράττομαι, όμως, της ευκαιρίας να σας πω ότι ειδικά σε τέτοιες ερωτήσεις δύο πράγματα έχουν τεράστια σημασία. Είναι η διαφορά μεταξύ του αντικειμενικού με το υποκειμενικό και μεταξύ της πραγματικότητας με την αλήθεια. Οταν αυτά τα δύο είναι σωστά ρυθμισμένα στον άνθρωπο, τότε τέτοιες ερωτήσεις μπορούν να απαντηθούν πολύ πιο εύκολα και γρήγορα. Πάντως, εμείς οι άνθρωποι σαν όντα αντιλαμβανόμαστε τον χώρο με τρεις διαστάσεις. Και γνωρίζουμε, σύμφωνα με τη σύγχρονη Φυσική, ότι η δημιουργία του κόσμου ξεκίνησε με μία διάσταση, το μήκος που είχαν οι υπερχορδές. Εξ ου και ο ορισμός του Ευκλείδη "γραμμή εστί συνεχές μήκος απλατές". Δηλαδή, ο χώρος ξεκίνησε να δημιουργείται από μία διάσταση (το μήκος) και από εκεί εξελίχθηκε σε τρεις ή περισσότερες διαστάσεις. Ο χρόνος δεν είναι διάσταση. Ο Αριστοτέλης τον ονομάζει "μέτρο άνευ υπόστασης". Δηλαδή είναι το μέτρο που μετρά τις μεταβολές λόγω των νόμων της γενέσεως και της φθοράς. Δηλαδή, δεν γερνάμε επειδή πέρασαν τα χρόνια. Μετράμε τη μεταβολή με χρόνια. Από εκεί με τη νοηματική μας δύναμη μπορούμε να θεωρήσουμε ότι υπάρχουν και άλλες διαστάσεις, αλλά για την ώρα αναμένουμε να τις αποδείξει η επιστήμη».

Θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι το οποίο είμαι περίεργος να μάθω. Για αρκετά χρόνια τώρα υπάρχουν ομάδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που αναλύουν τους «στίχους» της «Μυθωδίας». Εχουν ειπωθεί πολλά κι έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες. Ολον αυτόν τον καιρό δεν έχουμε ακούσει την άποψή σας. Ποια είναι η αλήθεια; «Οντως, όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω εκφραστεί για αυτό το ζήτημα. Μπορώ να σας πω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Στους "στίχους" της "Μυθωδίας" υπάρχει ποσοστό κωδικοποίησης, άλλες φορές κατά το 1/3 της λέξης και σε άλλα σημεία κατά το 1/2. Αλλά, κύριε Παπαδόπουλε, το υποτιθέμενο μυστικό δεν βρισκόταν ποτέ εκεί. Είναι κάπου που ποτέ κανείς δεν ανέφερε έως σήμερα. Βρίσκεται στο μουσικό μέρος της "Μυθωδίας" και όχι στο λυρικό. Είναι το περισσότερο που μπορώ να πω. Αλλωστε, υπάρχουν και άλλα συμφωνικά έργα που έχω συνθέσει, χωρίς στίχους αυτά, βασισμένα στους κώδικες της Δημιουργίας».

Εχετε πει ότι η μουσική είναι τοποθετημένη μέσα στον άνθρωπο ή ότι ενυπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Πώς είστε τόσο βέβαιος; «Στα μέσα της δεκαετίας του '70 είχα αναφέρει ότι "κάθε ανθρώπινη και ζωική και φυτική ύπαρξη, ή και αυτή ακόμη η ανόργανη ύλη, εμπεριέχει τη σφραγίδα του κύκλου της Δημιουργίας. Ο ήχος ακολουθεί πάντοτε τη συχνότητα των μεταβολών αυτού του κύκλου ως λειτουργικός κώδικας των συμπαντικών διαστάσεων και ταυτόχρονα ως γεννήτωρ. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να αναδιφήσουμε στη μνήμη μας και ας θυμηθούμε. Τότε θα κατορθώσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τον κώδικα της Δημιουργίας του Σύμπαντος και κατά συνέπεια τον δικό μας. Τι υπέροχο και θείο κλειδί είναι η μουσική!". Και όσο με ρωτάτε ύστερα από αυτό,  τόσο θα σας απαντώ: "Μέτρον, ρυθμός, αρμονία ίσον μουσική, η οποία μετατρέπει την ακοσμία σε κόσμο, την αταξία σε τάξη και τη δυσαρμονία σε συμφωνία"».  

Ωστόσο, η παραδοχή αυτή μάς οδηγεί σε ένα βασικό ερώτημα: Αν η ύπαρξη και ο άνθρωπος προγραμματίζονται με βάση τον κώδικα της μουσικής, ποια είναι η ισορροπία και το όριο ανάμεσα στην ελεύθερη βούληση και στην προδιάθεση; Είναι και η ελεύθερη βούληση κομμάτι της μουσικής; «Για την ελεύθερη βούληση θα έλεγα ότι το θετικό είναι πως την έχουμε και το αρνητικό είναι πως την έχουμε. Διότι η ελεύθερη βούληση προϋποθέτει σωστή κρίση και ωριμότητα που και αυτά, ως στοιχεία προδιάθεσης μας οδηγούν και πάλι στην αρμονία κ.τ.λ. Το φυσικό είναι η μουσική να οδηγεί τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος τη μουσική. Οσο αισθανόμαστε ανώτεροι και προσπαθούμε να οδηγήσουμε τη μουσική, τόσο μας οδηγεί σε αδιέξοδο, σαν αυτό που ζούμε σήμερα. Αντίθετα, όταν μας οδηγεί η μουσική, αισθανόμαστε την ευδαιμονία της». 

Εχει διαφορά η μουσική που προέρχεται από ηλεκτρονικές πηγές με τη μουσική που προέρχεται από τα φυσικά όργανα; «Αν η μουσική προέρχεται από τα ονομαζόμενα παραδοσιακά φυσικά όργανα ή από σύγχρονες ηλεκτρονικές πηγές, δεν έχει καμία σημασία και καμιά διαφορά. Ολα εξαρτώνται από τον χρήστη. Γιατί πολλή κουβέντα γίνεται για ένα θέμα άνευ σημασίας. Διότι, από όπου και αν προέρχονται οι παλμικές δονήσεις, τείνουν στο τέλος να είναι όμοιες. Και για να επανέλθω στο προηγούμενο ζήτημα, θα σας φέρω ως παράδειγμα κάτι από τον Ηράκλειτο: Λέει ότι η φωτιά εξατμίζει το νερό αλλά και το νερό σβήνει τη φωτιά. Ο άνθρωπος, όμως, παρόλο που αποτελείται κυρίως από νερό, έχει πάντα σταθερή θερμοκρασία. Αυτό σημαίνει αρμονία. Διότι ο ορισμός της αρμονίας, αν και δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ ρητά, κατά τον Φιλόλαο είναι "πολυμιγέων ένωσις και δίχα φρονεόντων συμφρόνησις"».

Μιλήσατε πριν από λίγο για τον ήχο ως «λειτουργικό κώδικα των συμπαντικών διαστάσεων και ταυτόχρονα ως γεννήτορα». Είπατε ότι ο άνθρωπος είναι «μέρος και μέλος του σύμπαντος», όπως επίσης ότι μόλις βλέπετε έναν άνθρωπο τον αντιλαμβάνεστε αμέσως ως μουσική. Επομένως, είναι η μουσική αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «έλλογη ενέργεια»; Είναι η μουσική νοητική; «Θα μπορούσαμε να πούμε "ναι". Δηλαδή, είτε βλέπεις το Σύμπαν ως μία θεωρία, ως μαθηματικά, είτε το βλέπεις ως οντότητες. Ολο το Σύμπαν είναι ζωντανό σαν ένας οργανισμός. Θα ήθελα, όμως, να προσθέσω κάτι που με στεναχωρεί. Αν οι μεγάλοι επιστήμονες κάθε κλάδου, οι νομπελίστες, είχαν τις πρέπουσες επιστημονικές μουσικές γνώσεις, είμαι σίγουρος ότι η αντίληψη περί του Σύμπαντος και οι απαντήσεις σε πολλαπλά ερωτήματα θα ήταν κατά πολύ πιο πλήρεις».

Τι εννοείτε; «Για παράδειγμα, αν πάρουμε την αρχή της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ, περί συνεχούς μετακίνησης στην τροχιά των ηλεκτρονίων, αν γνώριζαν οι επιστήμονες μουσική θα ήξεραν ότι για να πας από το ντο στο σολ, δεν είσαι υποχρεωμένος να περάσεις από τα ρε, μι, φα.  Η μουσική κάποτε ήταν από τους πέντε κλάδους των μαθηματικών, δηλαδή: αριθμητική, γεωμετρία, στερεομετρία, μουσική και αστρονομία. Και την εποχή των δεινών, την εποχή που γκρεμίστηκαν οι βιβλιοθήκες, που κάηκαν βιβλία, που έκλεισαν Ακαδημίες, που σταμάτησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, δηλαδή την περίοδο της μεγάλης καταστροφής της Ελληνικής Σκέψης, ξεκόλλησαν, όπως τα Γλυπτά του Παρθενώνα, το κομμάτι της μουσικής από τα μαθηματικά. Γιατί; Διότι αφαιρώντας τη μουσική, το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορεί να υλοποιηθεί το όνειρο της επιστήμης που είναι η διατύπωση μιας γενικής θεωρίας του Σύμπαντος. Είναι ένα είδος ευνουχισμού που εξακολουθεί έως τις μέρες μας».

Επομένως, εφόσον η μουσική είναι έλλογη, τότε θα πρέπει να τη θεωρείτε ενεργό παράγοντα στη Δημιουργία... «Βεβαίως, απολύτως».

Γιατί, όμως, να είναι η μουσική νοητική και όχι η ζωγραφική; «Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η ζωγραφική χρειάζεται τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος φτιάχνει έναν πίνακα. Η μουσική δεν έχει ανάγκη κανέναν. Η μουσική είναι ένα θείο πράγμα. Είναι μια τεράστια δύναμη που διαμορφώνει τον κόσμο».

Αυτό που ακούμε στη Γη και αποκαλούμε «μουσική» είναι αντικειμενικό ή είναι μια ατελής αντανάκλαση μιας βαθύτερης και άπιαστης αλήθειας που απλώς συλλαμβάνεται και «ακούγεται» με τον τρόπο που ακούγεται από εμάς στις δεδομένες συνθήκες της Γης; «Η μουσική είναι η μόνη δύναμη η οποία μπορεί να συλλάβει την αλήθεια διότι ως πνευματικό εργαλείο λειτουργεί απολύτως αφαιρετικά. Η αλήθεια είναι πάντοτε αντικειμενική».

Εάν επικεντρωθούμε στην έννοια της αρμονίας, καταλαβαίνουμε ότι όλα είναι μουσική και ότι η μουσική μπορεί να συλλάβει την αλήθεια. Αλλά θα έλεγε κανείς ότι η μουσική εξαρτάται από προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, στο κενό δεν υπάρχει μουσική... «Υπάρχει».

Μα στο κενό δεν ακούμε τη μουσική. «Η μουσική δεν χρειάζεται να ακουστεί. Οι νόμοι είναι οι ίδιοι, είτε την ακούμε είτε όχι».

Πώς έρχεται η μουσική σε εμάς; «Υπάρχει το εξής. Κάποιος γράφει ένα μουσικό κομμάτι. Μπορεί να το γράφει επειδή το σκέφτηκε, είναι δηλαδή κάτι υποκειμενικό, που μπορεί να είναι και πάρα πολύ ωραίο. Μπορεί να μη σκέφτεται τίποτα. Τότε το γράφει η ίδια μουσική. Χρησιμοποιεί, δηλαδή, η μουσική κάποιον ή κάποια προκειμένου να γραφτεί».

Αρα το ταλέντο του συνθέτη είναι να είναι διαθέσιμος... «Σωστά. Γι' αυτό λέω πάντα ότι πάντα πρέπει να είσαι έτοιμος».

Χρειάζεσαι έναν τρόπο για να είσαι έτοιμος. Εσάς ποιος είναι ο τρόπος σας; Πώς κατορθώνετε να είστε διαθέσιμος για τη μουσική; «Δεν ξέρω. Από μικρός ήμουν».  

Δεν έχετε «κλειδιά» για την έμπνευση; «Δεν έχω έμπνευση».

Δηλαδή, είστε απλώς διαθέσιμος... «Ναι, το έχω πει πολλές φορές. "Ποια είναι η έμπνευση;" με ρωτούν. Ποια έμπνευση; Δεν υπάρχει έμπνευση».

Είστε αυτονόητα διαθέσιμος ή υπάρχουν εποχές που δεν είστε; «Πάντα είμαι».

Δεν έχετε διακυμάνσεις στην ικανότητά σας να είστε διαθέσιμος; «Οχι. Διαχειρίζομαι κάτι για το οποίο δεν ευθύνομαι. Βεβαίως υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Πάντως, προσέξτε, δεν μιλάω ποτέ προσωπικά. Δεν αναφέρομαι στο "εγώ". Δεν υπάρχει το "εγώ" με τα βραβεία και τις επιτυχίες. Είναι μεγάλη ασέβεια μπροστά στη μουσική να λες "εγώ"».

Δεν έχετε πει ποτέ «εγώ»; «Οχι. Στη μουσική δεν έχω πει ποτέ "εγώ". Εκτός αν είναι τρόπος του λέγειν. Δεν υπάρχει το "εγώ". Είναι ασεβές να υπάρχει. Πώς να υπάρχει όταν υπάρχει η μουσική;».

Θέλατε να κατορθώσετε να έχετε μόνος σας το αποτέλεσμα συμφωνικής ορχήστρας; Να είστε ταυτόχρονα ο συνθέτης, ο διευθυντής ορχήστρας και όλοι οι μουσικοί; Αυτό ήταν το σχέδιό σας; «Απόλυτα, ναι. Αυτό είναι το επίτευγμα στη ζωή μου, αυτό που προσπάθησα να κάνω για να έχω το ολοκληρωμένο έργο. Δεν λέω το καλύτερο έργο, λέω απλώς το έργο. Το έργο στην πιο πλήρη φόρμα του».

Αυτό έγινε σαν σύλληψη ότι προς τα εκεί πρέπει να πάτε από τότε που εργάζεστε μόνος σας; «Ακριβώς. Και ο λόγος είναι ότι δεν πήγα ποτέ στο Ωδείο, δεν έμαθα νότες, δεν ήθελα».

Ισως ξέρετε τη μουσική χωρίς να την έχετε διδαχθεί. «Η μουσική υπάρχει παντού αρκεί να τη διαβάζεις. Και δεν διδάσκεται η μουσική, η μουσική εμπεριέχεται. Κολυμπάμε μέσα στη μουσική».

Είναι λάθος που τη διδάσκουμε; «Οχι, κακό δεν κάνει. Αν τη διδάσκουμε λάθος, μας οδηγεί σε λάθη. Αναλόγως του τι θέλει να κάνει κανείς. Αν θέλεις να μάθεις ένα όργανο, είναι θετικό. Από εκεί και πέρα, αυτό που κάνουν τα ωδεία είναι να διδάσκουν ρεπερτόριο. Αλλά δεν μιλάμε γι' αυτό. Κάποιος μπορεί να γίνει ένας απίστευτα σημαντικός εκτελεστής με εμπειρία, σοφία και ωριμότητα και με πολύ σημαντική δική του συνεισφορά».

Εχετε πει ότι το χάρισμά σας προέρχεται από ένα μέρος που ονομάζεται «μνήμη». Εννοείτε, ίσως, ότι περιέχετε τη μουσική και κατ' επέκταση ότι κάθε άνθρωπος περιέχει «εν υπνώσει» όλες τις αλήθειες. Και ότι αυτό που εσείς κάνετε με τη μουσική είναι να ξυπνήσετε τη μνήμη στους ανθρώπους. Εχετε επίσης πει (σε συνέντευξή σας στον Τόνι Χάρις για το Al Jazzera το 2011) ότι «πρέπει να επενδύουμε στην ομορφιά, η οποία είναι αρμονία που έρχεται από το χάος». Επομένως, πώς εσείς ενεργοποιείτε τη μνήμη; Πώς συντονίζεστε ώστε να μπορέσετε να δράσετε, όπως έχετε επίσης πει, ως «γέφυρα ή κανάλι από το οποίο η μουσική εκδηλώνεται μέσα από το χάος του θορύβου»; «Ο,τι σας έχω πει μέχρι τώρα δεν είναι ο μόνος τρόπος που προσεγγίζω, ενεργώ, εργάζομαι με τη μουσική. Εχω χρησιμοποιήσει όλους τους τρόπους, και γι' αυτό μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά. Ο τρόπος που αναφέρθηκα σε αυτή μας τη συζήτηση είναι ο ιδανικός επιστημονικός τρόπος που μπορεί να φέρει αντικειμενικά αποτελέσματα στα πολλά ανθρώπινα ερωτήματα και ανάγκες μας όσον αφορά τη σπουδαιότητα, τη λειτουργία και χρήση της μουσικής. Το κλειδί για εμένα και επιστημονικά και εμπειρικά είναι να σεβόμαστε και να ακολουθούμε τη μουσική και ως προς τη μνήμη - στην οποία επί χρόνια αναφέρομαι - και δεν εννοώ τη μνήμη για γεγονότα της προηγουμένης εβδομάδας αλλά τη μνήμη από τα βάθη των αιώνων που φέρουμε ως άνθρωποι και ως μέρος του Σύμπαντος. Με άλλα λόγια, θυμάμαι κάτι γιατί είμαι αυτό το κάτι. Είτε το θέλουμε είτε όχι, όλοι είμαστε συνάθροιση δισεκατομμυρίων ετών μνήμης. Τέτοιες βουτιές αξίζει τον κόπο να τις κάνουμε. Το Σύμπαν είναι απλό αλλά ατελείωτο».

Η έννοια του αγώνα για τη δημιουργία της αρμονίας και της τάξης μέσα από το χάος και τη δυσαρμονία βρίσκεται στον πυρήνα της αρχαίας ελληνικής σκέψης. Θα έλεγε κανείς ότι η αρχαία ελληνική πνευματική δημιουργία συγκροτεί στο σύνολό της ένα σύστημα οργάνωσης του χάους σε τάξη, έναν κώδικα, τον θεμελιώδη κώδικα του πολιτισμού. Η έννοια του αγώνα για την αρμονία και την υπέρβαση σφραγίζει επίσης το έργο σας, τόσο στα γνωστά όσο και στα λιγότερο γνωστά έργα σας. Θα λέγατε ότι αυτό είναι το «κομβικό σημείο» για τη «Rosetta», για τη «Μυθωδία» ή για το «Blade Runner»; «Αντί να πω "αγών", θα προτιμούσα να πω ανάγκη. Αισθάνομαι βαθύτατα ότι το Συμπάν ζητά τη μετατροπή του χάους σε αρμονία. Οποια αρμονία και αν επιτευχθεί, επειδή το χάος είναι πάντα μεγαλύτερο, θα υπάρξει μία περίοδος που θα επιτρέπει τη δημιουργία. Σε αυτή την περίοδο θα δημιουργηθεί ό,τι είναι να δημιουργηθεί. Επειτα, να μην ξεχνάμε ότι πάντα υπάρχει η τάση της απόκλισης (η τάση να ξαναγυρίσουμε στην ακοσμία), δηλαδή αυτό που ονομάζουμε εντροπία. Με άλλα λόγια, ό,τι ωραίο να γίνεται άσχημο και ό,τι σωστό να γίνεται λάθος, και πάλι από την αρχή. Η ελληνική σκέψη βρίσκεται στον πυρήνα αυτού του αγώνα και όχι το αντίθετο».  

Μπορώ να υποθέσω ότι θα υπάρχει πάντα δημιουργία γιατί πάντα θα υπάρχει το χάος για να τροφοδοτεί τη δημιουργία; «Σε γενικές γραμμές και χωρίς λεπτομέρειες, ας πούμε ότι υπάρχει ένας χώρος όπου επικρατεί χάος. Και μετά κάτι συμβαίνει και μετατρέπεται σε αρμονία».  

Προφανώς εισέρχεται η νόηση και μετατρέπει κομμάτι του χάους σε αρμονία... «Οχι, εισέρχεται η ανάγκη της μετατροπής του χάους σε αρμονία. Η αρμονία είναι το οργανικό στοιχείο που θα κάνει όλα τα υπόλοιπα να λειτουργούν και, όπως σας ανέφερα στην αρχή, κατά κάποιον τρόπο το χάος επιθυμεί να μετατραπεί σε αρμονία».

Νόμιζα ότι είναι σαν να μπαίνω σε ένα δωμάτιο, σκέφτομαι κάτι και βάζω τάξη στην ακαταστασία... «Στη φύση τα πράγματα δεν γίνονται έτσι... Η φύση δεν σκέφτεται. Προσέξτε τι συμβαίνει με τη σκέψη. Οι σκέψεις γίνονται παρελθόν μέχρι να πραγματοποιηθούν. Οι σκέψεις βρίσκονται πάντα στο παρελθόν. Και εφόσον βρίσκονται στο παρελθόν, δεν πραγματοποιούνται στο παρόν. Αλλά η δημιουργία λαμβάνει χώρα στο παρόν».  

Δηλαδή, η δημιουργία έρχεται αυτόματα και αυτονόητα στο παρόν μέσα από το κενό; Μέσα από το τίποτα; Χωρίς σκέψη;  «Ναι. Και προσέξτε για να συλλάβετε το "γιατί": Δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι χωρίς ήδη να υπάρχει κάπου αυτό το κάτι. Ο Πλάτωνας το διέκρινε αυτό με τη Θεωρία των Ιδεών. Επομένως, η σκέψη δεν δημιουργεί αυτό το "κάτι". Για παράδειγμα, ένα μουσικό κομμάτι δεν χρειάζεται τη σκέψη του συνθέτη για να υπάρξει στον κόσμο των μορφών. Υπάρχει εκεί διαρκώς, ανεξαρτήτως χρόνου και ανεξαρτήτως συνθέτη. Κατ' επέκταση, η εκδήλωση αυτής της σύνθεσης στη δική μας πραγματικότητα του χώρου και του χρόνου επίσης δεν απαιτεί σκέψη. Αν σκεφτείς μια σύνθεση ή κατ' επέκταση οτιδήποτε άλλο, τότε η σκέψη αυτής της μορφής βρίσκεται ήδη στο παρελθόν. Δεν βρίσκεται στο παρόν και γι' αυτό δεν μπορεί ή δυσκολεύεται πολύ να εκδηλωθεί στο παρόν. Για να εκδηλωθεί "κάτι" στο παρόν, δεν πρέπει να το σκεφτείς γιατί αν το σκεφτείς τότε μεταφέρεται αμέσως στο παρελθόν. Για να "φέρεις" κάτι στο παρόν, πρέπει να παραμένεις διαρκώς στο παρόν και να είσαι διαθέσιμος έτσι ώστε η δημιουργία να εκδηλωθεί μέσα από εσένα. Αν θέλεις κάτι στο παρόν, προτιμότερο είναι να μην επέμβεις και να το αφήσεις ελεύθερα να εκδηλωθεί».

Ετσι εργάζεστε εσείς; «Ναι. Αυτό είναι το σύστημα με το οποίο εκφράζομαι, με το οποίο δημιουργώ τη μουσική. Αν και ντρέπομαι να πω το ρήμα "δημιουργώ", ακριβώς γιατί, όπως σας είπα, η μουσική είναι ήδη δημιουργημένη. Δεν σημαίνει ότι υποτιμώ τους μουσικούς και τους συνθέτες που δεν εργάζονται κατ' αυτόν τον τρόπο, που χρειάζεται να σκέφτονται, να σβήνουν και να γράφουν πάνω σε ένα χαρτί. Δεν σημαίνει ότι αυτό τους εμπόδισε να γράψουν αριστουργήματα. Απλώς εγώ δεν ήθελα και δεν θέλω να το κάνω αυτό».

Γιατί δεν θέλετε; «Γιατί επιδιώκω οτιδήποτε συμβεί να βγει και να εκφραστεί ατόφιο με τον λιγότερο χρόνο μεταξύ της ας πούμε "έμπνευσης" και της εκτέλεσής του χωρίς την προσωπική μου παρέμβαση. Η μουσική που δεν περνάει από τη συνειδητοποίηση και τη σκέψη είναι πιο ατόφια. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό επίτευγμα για εμένα. Γιατί έχουμε ένα αποτέλεσμα, χωρίς καμία παρέμβαση, χωρίς όσο το δυνατόν καμία παρέμβαση».

Θα έλεγε κανείς ότι περιγράφετε ένα μυστικό δημιουργίας... «Είναι. Γιατί αφαιρούμε τον άνθρωπο. Ακριβέστερα, αφαιρούμε τη σκέψη. Ο άνθρωπος επιστρατεύεται ως εκτελεστικό όργανο για κάτι που δεν υπήρχε πριν από πέντε λεπτά, αλλά ταυτόχρονα υπήρχε από πάντα. Ολα κάπου υπάρχουν. Σκεφτείτε ότι υπάρχει ένας μεγάλος αποθηκευτικός χώρος στο Σύμπαν στον οποίο μπορείς να παίρνεις και διαρκώς να δοκιμάζεις. Υπάρχει για όλα τα όντα, όχι μόνο για εμένα. Εξαρτάται βεβαίως τι θα πάρεις από εκεί. Αυτό που κάνω είναι να μειώσω όσο γίνεται περισσότερο αυτή την πάρα πολύ επικίνδυνη στιγμή, την απόσταση ανάμεσα στη λεγόμενη "έμπνευση", στο ερέθισμα, και τη στιγμή που αυτή θα αποτυπωθεί στον κόσμο. Και γιατί όλα αυτά; Για να επιτύχω και να προσεγγίσω την πιο αντικειμενική έκβαση της μουσικής (του κώδικα και της πληροφορίας). Να σας πω κι άλλο ένα παράδειγμα; Μεταξύ της πηγής του ρεύματος και μίας λάμπας μεσολαβεί το καλώδιο. Το καλώδιο δεν σκέπτεται. Απλώς μεταφέρει».

Για να το κατανοήσω καλύτερα - και διορθώστε με αν κάνω λάθος. Μπορείτε, όντας διαρκώς διαθέσιμος, να συλλάβετε ένα έργο συμφωνικής μουσικής και με τα ηλεκτρονικά όργανα, δηλαδή τον συνδυασμό από συνθεσάιζερ που έχετε εγκαταστήσει στο στούντιό σας, αμέσως να το εκτελέσετε σαν να έχετε μπροστά σας όλους τους μουσικούς μιας συμφωνικής ορχήστρας και να τους διευθύνετε, σαν να βρίσκεται μια συμφωνική ορχήστρα μέσα στο δικό σας στούντιο πάντοτε έτοιμη, πάντοτε διαθέσιμη; «Ακριβώς. Αυτό κάνω κάθε μέρα. Ετσι προέκυψε και το έργο "Rosetta"».

Θυμήθηκα μια σκηνή από το ντοκιμαντέρ «Journey to Ithaka» του 2008 που παρουσιάζει στιγμιότυπα από τη μακρά διαδρομή σας στη μουσική. Σας βλέπουμε, λοιπόν, το 1992 στο στούντιο στο Παρίσι να συζητάτε με τον σκηνοθέτη Ρίντλεϊ Σκοτ για το κινηματογραφικό έργο «1492». Βλέπετε στις οθόνες κάποιες εικόνες από το πρώτο cut της ταινίας και ταυτόχρονα, ενώ παρακολουθείτε τις εικόνες, παίζετε για λίγη ώρα στο συνθεσάιζερ. Σταματάτε, σηκώνεστε, και λέτε στον Ρίντλεϊ Σκοτ: «Εντάξει, θα δούμε πώς θα το γράψουμε». Και σας απαντά: «Μα ήδη το έγραψες». «Και μετά γελάμε! Ναι, έχω πολλές τέτοιες ιστορίες να σας πω. Ετσι γράφω τη μουσική. Είναι κάτι απλούστατο. Βέβαια, για άλλους δεν είναι καθόλου απλό. Ωστόσο, επιμένω. Για να πας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη πρέπει να πας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη και όχι μέσω Ισπανίας».

Εχετε διδάξει μουσική; «Δεν μπορώ να διδάξω. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι όσο το δυνατόν να είμαι απών. Και να αφήνω τη μουσική να έρχεται μπροστά, να εκφράζεται και να εκδηλώνεται. Είναι λίγο γελοίο να θέλουμε να πάρουμε εμείς τη λάμψη από μία δύναμη που λάμπει πιο πολύ από εμάς».  

Δεν λέτε τη φράση «η μουσική μου»; «Σπανίως. Το "μου" δεν μου αρέσει καθόλου. Είναι ασέβεια. Μπορεί να πω "η μουσική μου" με την έννοια που θα έλεγε κάποιος "Εγώ πήρα αυτή τη βαλίτσα και την έφερα εδώ". Απλώς μέχρι εκεί. Βέβαια, θα πω "η μουσική μου" όταν ένας άλλος μου πει "Οχι, εγώ έφερα αυτή τη βαλίτσα"».

Εντάξει, υπάρχει ένα όριο... «Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Από μικρός δεν άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική με βάση τις αξίες της κοινωνίας που, δυστυχώς, είναι τελείως διαφορετικές από τις αξίες του Σύμπαντος...».

Είναι ευχής έργον, βέβαια, ότι οι γονείς σας δεν σας εμπόδισαν. «Βεβαίως είναι, αλλά δεν είχαν και άλλη επιλογή».

Επειδή ήσασταν επίμονος; «Οχι μόνο επειδή ήμουν επίμονος, αλλά και λόγω ηλικίας. Τι να πεις σε ένα παιδάκι 3-4 ετών που ασχολείται συνεχώς με τη μουσική και τον ήχο; Να του πεις να κάνει κάτι άλλο;».

Ναι, γιατί μπορεί να ανησυχείς ότι δεν θα τα βγάλει πέρα στη ζωή του... «Ναι... Κάποτε έπρεπε να είσαι γιατρός ή δικηγόρος ή αρχιτέκτων. Υπάρχει το κοινωνικό θέμα, αλλά σε εμένα δεν υπήρχε. Οι γονείς μου ήταν πάρα πολύ καλοί, αλλά δεν υπήρχε χώρος να σκεφτούν ότι πρέπει να κάνω κάτι άλλο».

Θα ήταν προφανές το ταλέντο σας. «Θα σας το πω απλά. Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο. Και δεν μπορώ να ζήσω αλλιώς».

Είναι γνωστό ότι ζείτε μέσα στη μουσική κάθε μέρα. Είστε κάθε μέρα στο στούντιο. «Είμαι κάθε μέρα στο στούντιο, αλλά ζω μέσα στη μουσική ακόμη κι όταν δεν είμαι στο στούντιο. Δεν είμαι ένας σπασίκλας που κάθεται στο στούντιο και δεν βλέπει κανέναν. Ολα έχουν ένα μέτρο. Ωστόσο, πού να βρω μεγαλύτερη ευδαιμονία από αυτόν τον παράδεισο των ήχων;».

Εχετε πει ότι δεν είστε μόνος σας μέσα στη μουσική... «Ναι. Γίνεται να είσαι μόνος σου στη μουσική;».

Κάποιος άλλος θα έλεγε ότι γίνεται... «Ισως ξεκινά από άλλες αφετηρίες. Γιατί η αφετηρία η δική μου, η αντίληψη για τη μουσική σε συνδυασμό με την παρακολούθηση μουσικών σπουδών μού έδωσε το πιο πολύτιμο πράγμα που λέγεται ελευθερία».

Η ελευθερία είναι το πιο πολύτιμο πράγμα; «Βεβαίως, και όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, η ελευθερία είναι να μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Τι είναι ελευθερία; Να μπορείς να κάνεις κι αλλιώς».

Αλλά να μην κάνεις αλλιώς γιατί αυτό που κάνεις το έχεις επιλέξει... «Ακριβώς. Δεν πρέπει, βεβαίως, να προκαλείς κακό. Αλλά όταν είσαι ελεύθερος δεν έχεις ανάγκη να κάνεις κακό. Το κακό προκύπτει από ανάγκες κι από τις δυσκολίες. Αλλά εκεί κερδίζονται και τα χρήματα...».

Ωστόσο, χρήματα κερδίζονται και με το καλό... «Ασφαλώς. Πάντως, η ουσία είναι μία, όταν βρίσκεσαι μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο, στον κόσμο της μουσικής, τότε είσαι υγιής. Ακόμη και η στενοχώρια είναι υγιής. Οταν είσαι στον κόσμο της μουσικής είναι σαν να κάνεις ένα εσωτερικό λουτρό, είναι απίστευτο».

Σε ποιον βαθμό πιστεύετε ότι επικρατεί αρμονία στη σημερινή Ελλάδα; Γιατί η πολιτική και κοινωνική ζωή περιέχουν και αναπαράγουν τόσο πολύ χάος και τόσο θόρυβο; «Κάποτε η Ελλάδα, αυτός ο τόπος που λέγεται Ελλάδα, ήταν το γίγνεσθαι. Τώρα αυτή η λέξη έχει σβηστεί από την ελληνική μας συνείδηση και τώρα που όλοι ζητούν, δήθεν με τεράστιο ενδιαφέρον, το φάρμακο για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση, μόνο μία λύση υπάρχει αντικειμενικά. Ελληνική Παιδεία. Η οποία βάλλεται ηθελημένα αλλά και από άγνοια εδώ και 1.700 χρόνια λυσσωδώς. Η Παιδεία, που αποτελεί τον κορμό της μόρφωσης σε σχεδόν όλον τον κόσμο, δεν διδάσκεται στην Ελλάδα. Νομίζω ότι η καταστροφή της χώρας μπορεί να έχει παγκόσμιες συνέπειες».

Με ποια έννοια το λέτε; «Δεν έπρεπε η Ελλάδα να φτάσει σε αυτό το σημείο, η Ελλάδα ήταν πηγή θετικών πραγμάτων και βρίσκεται σήμερα σε μια δεινή θέση».

Πάντως, δεν φαινόταν ότι θα γίνει έτσι. Οταν έγινε η συναυλία της «Μυθωδίας» το 2001 στο Ολυμπιείον στην Αθήνα, η Ελλάδα βρισκόταν σε άνοδο και ακμή, όδευε προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες... «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ένα λούστρο πανάκριβο και προσωρινό, η καταστροφή είχε ήδη ξεκινήσει προ πολλού».

Το είχατε συνειδητοποιήσει από τότε; «Οχι απλώς από τότε. Το έλεγα σαράντα χρόνια και μου απαντούσαν σκωπτικά. Οχι ότι είμαι έξυπνος, αλλά λίγο να δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να σκεφτεί, θα δεις πράγματα. Και μιλώ ενεργειακά, όχι οικονομικά. Η σχέση μου με την Ελλάδα είναι ουσιαστική, είναι δύσκολο να αφήσεις τη χώρα σου, παρ' όλα αυτά έζησα πολλές δεκαετίες στο εξωτερικό. Το αντιμετώπισα ως υποχρεωτική μετανάστευση...».

Ας ελπίσουμε ότι θα ανατραπεί η πορεία της παρακμής. «Το εύχομαι. Δεν ξέρω, όμως, πότε η Ελλάδα θα γίνει το γίγνεσθαι που πάντα ήταν. Που ο Ελληνας δημιουργούσε και έβγαινε και έξω από τη χώρα. Δεν ξέρω πότε θα γίνει αυτό. Τα πνευματικά αγαθά που κατέθεσε η Ελλάδα στην ανθρωπότητα δεν έχουν ξεπεραστεί. Γιατί ο Ελληνας έθετε ως μέτρο τη φύση. Δεν έκανε τον σπουδαίο. Ετσι ανακάλυψε τις αναλλοίωτες αντικειμενικές αλήθειες».   

Το αντιλήφθηκα αυτό όταν περπάτησα πρόσφατα μόνος μου στους αρχαιολογικούς χώρους, από την Ακαδημία Πλάτωνος έως τον Παρθενώνα και το Λύκειο του Αριστοτέλη. «Χαίρομαι πολύ που το λέτε γιατί είναι μια διαδρομή που έκανα πολύ συχνά στην Αθήνα. Ωστόσο, υπάρχει μια αντιστοιχία σήμερα, θα έλεγε κανείς ότι τα σημερινά ερείπια του αρχαίου κάλλους αντιστοιχούν στην πνευματική ερείπωση της σύγχρονης Ελλάδας».

Ωστόσο, η χώρα προχωρά μέσα από τις εξαιρέσεις της... «Ναι, αλλά χρειάζεται και κάτι διαφορετικό. Εχουμε ξεχωριστούς ανθρώπους. Απαιτείται, όμως, το πρότυπο οργάνωσης που στηρίζεται στο ορθό και αντικειμενικό. Με άλλα λόγια, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ».

Σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη αυτή, κύριε Παπαθανασίου. «Εγώ σας ευχαριστώ».

Το άλμπουμ «Rosetta» του Βαγγέλη Παπαθανασίου κυκλοφόρησε στις 23 Σεπτεμβρίου από την Decca Records.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

αυξάνουν την ευφυΐα μας

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

5 είδη βιβλίων που αυξάνουν την ευφυΐα μας

Το διάβασμα δεν είναι μόνο απασχόληση για να περάσετε δημιουργικά τον ελεύθερό σας χρόνο ή για να αποκτήσετε...

www.diaforetiko.gr

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Ο μπρούτζινος καβαλάρης

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications.

Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications

16 Μαΐου στις 2:38 μ.μ. ·

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ! Νέα έκδοση για ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία των τελευταίων χρόνων, το οποίο κυκλοφορεί ξανά σε λίγες ημέρες:
https://www.dioptra.gr/Vivl…/…/711/O-mprountzinos-kavalaris/
Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Οι χρυσαφένιοι ουρανοί, το διάφανο λυκόφως, οι λευκές νύχτες ξεχειλίζουν υποσχέσεις· για νιάτα, για έρωτα, για αιώνια ανανέωση. Ο πόλεμος δεν έχει αγγίξει ακόμη τούτη την πόλη με τα περασμένα μεγαλεία, ούτε τη ζωή της Τατιάνας Μετάνοβα, που ζει στριμωγμένα σε δυο κάμαρες με όλη την οικογένειά της. Ο κόσμος της όμως διαλύεται όταν οι στρατιές του Χίτλερ επιτίθενται στη Ρωσία και αρχίζουν να σφυροκοπούν αδιάκοπα το Λένινγκραντ.
Ωστόσο, ένα φως συνεχίζει να λάμπει μέσα σ’ αυτό το ζοφερό σκοτάδι. Η Τατιάνα γνωρίζει τον Αλεξάντερ, έναν νεαρό αξιωματικό του Κόκκινου Στρατού. Οι δύο νέοι νιώθουν μια αμοιβαία έλξη. Εκείνος, δυνατός και γεμάτος αυτοπεποίθηση, κρύβει ένα μυστηριώδες και προβληματικό παρελθόν. Σύντομα, όμως, ο τρομερός χειμώνας και η ανελέητη πολιορκία των Γερμανών φέρνουν στην πόλη την πείνα, την απελπισία, τον φόβο. Ο συγκλονιστικός έρωτας της Τατιάνας και του Αλεξάντερ απειλεί να διαλύσει την οικογένεια των Μετάνοφ και να βγάλει στην επιφάνεια το επικίνδυνο μυστικό που τόσο προσεκτικά κρύβει ο Αλεξάντερ· ένα μυστικό καταστροφικό όσο κι ο πόλεμος.
Αιχμάλωτοι του πάθους, οι δύο ερωτευμένοι νέοι παρασύρονται από την άγρια παλίρροια που θα αλλάξει για πάντα τις ζωές τους.
Αποκτήστε το βιβλίο με 10% έκπτωση και δωρεάν έξοδα αποστολής και αντικαταβολής: https://www.dioptra.gr/Vivl…/…/711/O-mprountzinos-kavalaris/

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ - Διαδραστικά

Το απόλυτο όπλο του M.Αλεξάνδρου προσπαθούσαν να βρουν η ναζιστική Γκεστάπο μέσα από το ινστιτούτο Ανενέρμπε («προγονική κληρονομιά»), και η Σοβιετική…

diadrastika.com|Από Σπυρος Μακρης

http://www.diadrastika.com/2016/04/apolyto-oplo-megalou-alexandrou.html

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Το απόλυτο όπλο του M.Αλεξάνδρου προσπαθούσαν να βρουν η ναζιστική Γκεστάπο μέσα από το ινστιτούτο Ανενέρμπε («προγονική κληρονομιά»), και η Σοβιετική Τσέκα – OGPU – NKVD – KGB :
Γράφω λίγα γιαυτό το θέμα .
Για τον Μέγα Αλέξανδρο δεν τα ξέρουμε όλα Δεν ξέρουμε π.χ. ότι πήγε μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό (απέναντι την Ιαπωνία) .Έχει επιγραφή εκεί που εκβάλει ο ποταμός Αμούρ .
Η επιγραφή γράφει στα αρχαία ελληνικά ότι «Μέχρι εδώ έφτασε ο βασιλιάς Μέγας Αλέξανδρος και έκρυψε το όπλο».
Γι αυτό το όπλο και μέχρι σήμερα γίνεται καυγάς .Ξέρω μόνο λίγα πράγματα γι αυτό .Είναι το κεραυνείο του Δια .Από την ελληνική Υπερβόρεια το πήρε ο Μ. Αλέξανδρος .
Όταν φανέρωσε ο Αριστοτέλης λίγα πράγματα από τα Καβείρια Μυστήρια ο Μ. Αλέξανδρος θύμωσε και έστειλε επιστολή στον Αριστοτέλη .
Δεν τον ενδιέφεραν οι νίκες. Άλλο ζητούσε ο Αλέξανδρος .
(Ομοίωμα) ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ Kva Bahal ΤΟΥ ΝΕΠΑΛ.



ΒΑΤΣΑΡΑ: ΑΣΤΡΟΠΕΛΕΚΙ Ή ΔΙΑΜΑΝΤΕΝΙΟ ΣΚΗΠΤΡΟ
(Όπως το διαμάντι είναι η αδαμάντινη φύση και απεικονίζει την πνευματική δύναμη, σαν διπλό βάτζρα είναι κεραυνός και αστραπή και αντιπροσωπεύει τις δυνάμεις της καταστροφής και της γονιμοποίησης, τη χορήγηση της ζωής και του θανάτου, τις εναλλακτικές και συμπληρωματικές δυνάμεις του σύμπαντος.}
Το τετραπλό ή σταυρωτό βάτζρα μετέχει και του συμβολισμού του τροχού.
Το <<διαμαντένιο>> συμβολίζει το αγνό και ακατάστρεφτο και τον άνθρωπο τον οποίο τίποτα δεν μπορεί να <<κόψει>> ή να διαταράξει.
Η στάση βατζρασάνα του Βούδα απεικονίζει την κατάσταση της αιώνιας υπέρβασης.

Περιοδικό Αναζήτηση Δαρίβας Κατερίνη

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

ο ναός του Σουνίου «φωτίζει» τον Γαλαξία!

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

Η εκπληκτική φωτογραφία της NASA που ο ναός του Σουνίου «φωτίζει» τον Γαλαξία!

Μια φωτογραφία η οποία τραβήχτηκε στις 8 Ιουνίου από τον Αλέξανδρο Μαραγκό «δανείστηκε» η NASA για να… δείξει τον Γαλαξία μας!...

notioanatolika.gr
http://www.notioanatolika.gr/news/8406-i-ekpliktiki-fotografia-tis-nasa-pou-o-naos-tou-souniou-fotizei-ton-galaksia

Μια φωτογραφία η οποία τραβήχτηκε στις 8 Ιουνίου από τον Αλέξανδρο Μαραγκό «δανείστηκε» η NASA για να… δείξει τον Γαλαξία μας!
Η φωτογραφία αυτή δείχνει στο βάθος αριστερά τον φωτισμένο Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και σε όλο το υπόλοιπο τμήμα της έχει χαρτογραφηθεί ο Γαλαξίας στον οποίο βρίσκεται και η Γη μας.
Οι ακτίνες που βλέπετε στον Ναό, προέρχονται από τον φωτισμό του και είναι εντυπωσιακό ότι αντανακλώνται και στη θάλασσα!
Όπως περιγράφεται στην ιστοσελίδα της NASA ο ναός του Σουνίου μοιάζει με φάρο και τα φώτα του φαίνονται να επισημαίνουν σημεία στον ουρανό!
Για παράδειγμα η μεγάλη ακτίνα προς τα δεξιά «οδηγεί» στο Νεφέλωμα Λιμνοθάλασσας (Lagoon Nebula) που είναι ένα διάχυτο νεφέλωμα, βρίσκεται στον αστερισμό του Τοξότη (στην κεντρική ζώνη του Γαλαξία μας) και είναι ορατό με γυμνό μάτι υπό καλές συνθήκες ορατότητας.
Άλλη ακτίνα «οδηγεί» στο σμήνος της Αγριόπαπιας που βρίσκεται στον αστερισμό της Ασπίδας σε απόσταση περίπου 6.200 ετών φωτός.
Περιλαμβάνει 2.900 άστρα (ηλικίας περίπου 220 εκατομμυρίων ετών) και ονομάστηκε έτσι διότι τα λαμπρότερα άστρα του σχηματίζουν ένα τρίγωνο, σαν το σχηματισμό πτήσης των αγριόπαπιων!
Παράλληλα όμως, όπως γίνεται σαφές, άλλες ακτίνες από τον Ναό Ποσειδώνα δείχνουν σε άλλα σημεία του Γαλαξία μας!
Δείτε τη φωτογραφία με τη χαρτογράφηση του Γαλαξία μας: 



 

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Κορνήλιος Καστοριάδης

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (Κωνσταντινούπολη, 11 Μαρτίου 1922- Παρίσι, 26 Δεκεμβρίου 1997) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής. Συγγραφέας του έργου Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας, διευθυντής σπουδών στην Σχολή Ανωτέρων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από το 1979, και φιλόσοφος της αυτονομίας, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα.

Γεννήθηκε το 1922 στην Κωνσταντινούπολη και την ίδια χρονιά, ένα μήνα πριν τη μικρασιατική καταστροφή, η οικογένεια του μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σημαντικές ήταν επιρροές από το οικογενειακό του περιβάλλον: ο πατέρας του: λατρεία για τη μόρφωση, άθεος, αντιβασιλικός, μητέρα:ιδιαίτερη μόρφωση, λατρεία για τη μουσική. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης άρχισε να διαβάζει φιλοσοφία απ'την ηλικία των 11-12 ετών, ενώ πρωτοήρθε σε επαφή με την μαρξιστική σκέψη σε ηλικία 13 ετών, οπότε και γεννήθηκε και το ενδιαφέρον του τόσο για την σκέψη όσο και για την πολιτική.

Η πρώτη ενεργός ανάμειξη και δραστηριοποίηση του στην πολιτική, ήρθε όταν επί δικτατορίας Μεταξά (1937) προσχώρησε στην ΟΚΝΕ. Ενεγράφη στο κομμουνιστικό κόμμα και το 1941 και λίγο μετά την αρχή της κατοχής συγκρότησε μαζί με άλλους νέους μία ομάδα που εναντιωνόταν στο προσανατολισμό του ΚΚΕ. Το 1943 προσχώρησε στην τροτσκιστική ομάδα του Σπύρου Στίνα, πράγμα που είχε ως συνέπεια τη δίωξή του όχι μόνο από τους Γερμανούς αλλά και από το ΚΚΕ. Το 1944 γράφει τα πρώτα του κείμενα για τις κοινωνικές επιστήμες και τον Μαξ Βέμπερ (Max Weber), τα οποία δημοσιεύει στο περιοδικό Αρχείο Κοινωνιολογίας και Ηθικής.

Σπούδασε αρχικά νομικά και οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά τα Δεκεμβριανά, αποδοκίμασε την στάση του ΚΚΕ και, στη συνέχεια, μετέβη με το πορτογαλικό πλοίο Ματαρόα από τον Πειραιά στο Παρίσι όπου έμελλε να εγκατασταθεί μόνιμα. Συνεπιβάτες σε αυτό το πλοίο και οι άλλοι δύο Έλληνες, μετέπειτα στοχαστές του Παρισιού, ο Κώστας Αξελός και ο Κώστας Παπαϊωάννου, που μαζί με διακόσιους ακόμα (ανάμεσα στους οποίους και οι: Μέμος Μακρής, Μιμίκα Κρανάκη) είχαν εξασφαλίσει, με την βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ (Octave Merlier), υποτροφία του Γαλλικού Ινστιτούτου από την γαλλική κυβέρνηση.

Στο Παρίσι έγινε μέλος της τροτσκιστικής Τετάρτης Διεθνούς και του Διεθνιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος, από τις οποίες όμως άρχισε σταδιακά να απομακρύνεται, ώσπου μετά το 1948 να εγκαταλείψει οριστικά το τροτσκιστικό κίνημα. Παράλληλα από την ίδια χρονιά άρχισε να εργάζεται στην υπηρεσία Στατιστικής Εθνικών Λογαριασμών και Μελετών Ανάπτυξης του Οργανισμού Οικονομικής Ανάπτυξης και Συνεργασίας (ΟΟΣΑ), μια θέση την οποία διατήρησε ως και το 1970.

Το 1946 ξεκίνησε και η γνωριμία του με τον διανοούμενο Κλωντ Λεφώρ, με τον οποίο συγκρότησαν μία εσωτερική τάση στο PCI, από το οποίο αποχώρησαν το 1948 και ίδρυσαν την ομάδα Socialisme ou Barbarie («Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα»), η οποία από το επόμενο έτος μέχρι το 1965 εξέδιδε το ομώνυμο περιοδικό. Από τα κείμενα εκείνης της περιόδου προέκυψαν τα βιβλία: Η Γραφειοκρατική Κοινωνία (1973), Η Πείρα του Εργατικού Κινήματος (1974), Το Περιεχόμενο του Σοσιαλισμού, Σύγχρονος Καπιταλισμός και Επανάσταση, Η Γαλλική Κοινωνία (1979).

Μέσα από το συγκεκριμένο περιοδικό βρήκαν βήμα τα επόμενα χρόνια γνωστοί διανοούμενοι της Γαλλίας, όπως ο Ζαν-Φρανσουά Λιοτάρ και ο Γκυ Ντεμπόρ. Το περιοδικό κινείτο πέραν των τροτσκιστικών κύκλων και ήταν ιδιαίτερα επικριτικό στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Χαρακτηριστική της γραμμής του περιοδικού ήταν η ανάλυση του Καστοριάδη για το πολιτικό σύστημα της Σοβιετικής Ένωσης, το οποίο το χαρακτήρισε καθεστώς "Γραφειοκρατικού Καπιταλισμού". Ανέφερε χαρακτηριστικά: «Η ρωσική επανάσταση οδήγησε στην εγκαθίδρυση ενός νέου τύπου καθεστώτος εκμετάλλευσης και καταπίεσης όπου μια νέα κυρίαρχη τάξη, η γραφειοκρατία, σχηματίστηκε γύρω από το κομμουνιστικό κόμμα». Όσον αφορά τις «φιλελεύθερες δημοκρατίες» της Δύσης θεωρούσε ότι το κριτήριο ταξικής διαφοροποίησης είχε πάψει να είναι πλέον η κατοχή και ο έλεγχος των μέσων παραγωγής, αλλά η κατοχή και η ικανότητα άσκησης εξουσίας. Σταδιακά και προς τα τελευταία χρόνια της έκδοσης του περιοδικού ο Καστοριάδης απομακρύνθηκε από την μαρξιστική φιλοσοφία και θεωρία της Ιστορίας όσο και από την μαρξιστική οικονομική ανάλυση, πράγμα εμφανές στο κείμενο του «Μαρξισμός και επαναστατική κοινωνία» το οποίο αργότερα συμπεριελήφθη στο Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ οι θέσεις και οι απόψεις του Καστοριάδη γνώρισαν μεγάλη απήχηση στους επαναστατικούς κύκλους πολλών χωρών της εποχής, ο ίδιος δεν είχε την ανάλογη αναγνώριση, καθώς ήταν αναγκασμένος να υπογράφει τα κείμενα του χρησιμοποιώντας διάφορα ψευδώνυμα (Pierre Chaulieu, Paul Cardan, Marc Noiraud κ.α). Αυτό συνέβαινε διότι δεν είχε γαλλική υπηκοότητα ή διαβατήριο ακόμη, με συνέπεια να βρίσκεται συνεχώς υπό τον φόβο της απέλασης στην Ελλάδα. Στις σελίδες του περιοδικού πρωτοεμφανίστηκαν και μερικά από τα σημαντικότερα κείμενα της πρώτης περιόδου της σκέψης του, τα οποία αργότερα έμελλε να δημοσιευθούν μέσα από τις εκδόσεις βιβλίων του, όπως τα: «Η Γραφειοκρατική Κοινωνία», «Η Πείρα του Εργατικού Κινήματος» και του ίσως σημαντικότερου έργου του «Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας».

Το 1967 η ομάδα του Socialisme ou Barbarie διαλύεται, ωστόσο όμως δύο χρόνια αργότερα, τα κείμενα και η σκέψη της ομάδας και κυρίως του Καστοριάδη αποτελούν βασική πηγή έμπνευσης των εξεγερμένων φοιτητών του Μάη του '68. Το 1970 ο Καστοριάδης αποκτά την γαλλική υπηκοότητα και έτσι παύει πλέον ο συνεχής φόβος της απέλασης. Αυτή την περίοδο ο Καστοριάδης στρέφεται στην ψυχανάλυση, μάλιστα εργάζεται και ως ψυχαναλυτής ο ίδιος από το 1974, και γίνεται μέλος της επονομαζόμενης Τέταρτης Ομάδας, ενός κινήματος διαφωνούντων της σχολής του Λακάν (Jacques Lacan).

Αυτή η στροφή προς την ψυχανάλυση χαρακτηρίζει πλέον το σύνολο της σκέψης του, πράγμα το οποίο τον οδηγεί σε μια καινούργια φιλοσοφική κατανόηση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του ανθρώπου, η οποία αποτυπώνεται στο κλασικό πλέον έργο του 'Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας'. Κεντρική θέση στην σκέψη του αποκτά η έννοια του Φαντασιακού, το οποίο θεωρεί ως το θεμέλιο στοιχείο της ανθρώπινης δημιουργίας. Ο Καστοριάδης αντιλαμβάνεται την κοινωνική διαφοροποίηση ως μια διαδικασία συνεχούς δημιουργίας ex nihilo σημασιών, νοημάτων, εικόνων οι οποίες θεσπίζονται και δομούν την εικόνα του κόσμου και της κοινωνίας κάθε εποχής. Ο Καστοριάδης αρνείται την ύπαρξη οποιουδήποτε ντετερμινισμού όσον αφορά την κοινωνική αλλαγή, οποιασδήποτε προδιαγεγραμμένης πορείας της κοινωνίας, καθώς αυτή είναι συνεχής δημιουργία που γεννιέται και νοηματοδοτείται μέσω του «Κοινωνικού Φαντασιακού». Σύμφωνα με τον Καστοριάδη, αν και όλες οι κοινωνίες δημιουργούν οι ίδιες τις φαντασιακές σημασίες τους (δηλαδή τους θεσμούς, τους κανόνες, τις πεποιθήσεις, τις αντιλήψεις κ.λπ.) δεν έχουν όλες συνείδηση του γεγονότος αυτού. Πολλές κοινωνίες συγκαλύπτουν τον κοινωνικό χαρακτήρα της θέσμισης των φαντασιακών σημασιών τους, αποδίδοντας την θέσμιση και την θεμελίωση τους σε εξω-κοινωνικούς παράγοντες (π.χ. το Θεό, την παράδοση, το νόμο, την ιστορία). Με βάση αυτή την συνείδηση της αυτοθέσμισης των φαντασιακών σημασιών από κάθε κοινωνία, ο Καστοριάδης διέκρινε μεταξύ των αυτόνομων κοινωνιών, αυτών δηλαδή που είχαν συνείδηση της αυτοθέσμισης αυτής, και των ετερόνομων κοινωνιών, στις οποίες η θέσμιση αποδιδόταν σε κάποια εξωκοινωνική αυθεντία.

Το 1979 ο Καστοριάδης εξελέγη διευθυντής της Ecoles des Hautes Etudes en Sciences Sociales, όπου διοργάνωσε σεμινάριο με τίτλο "Θέσμιση της κοινωνίας και ιστορική δημιουργία".

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κορνήλιος Καστοριάδης επισκέφθηκε αρκετές φορές την Ελλάδα, δίνοντας σειρά διαλέξεων, μεταξύ άλλων στη Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο, τον Βόλο το Ρέθυμνο κ.α. Το 1989 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Στις 24 Φεβρουαρίου 1993 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης απεβίωσε σε ηλικία 75 ετών, στις 26 Δεκεμβρίου του 1997.
Φιλοσοφία
Αυτονομία

Βασική θέση στο έργο του Καστοριάδη κατέχει η έννοια της "Αυτονομίας", σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που ο ίδιος αποκαλέστηκε και "Φιλόσοφος της Αυτονομίας". Ετυμολογικά βέβαια, η λέξη σημαίνει την πολιτική πράξη κατά την οποία μια κοινωνία δημιουργεί τους δικούς της νόμους και θεσμούς. Εκτός όμως από τους ίδιους τους νόμους, οι κοινωνίες έχουν και την ανάγκη της "νομιμοποίησης" αυτών, την απάντηση δηλαδή στο γιατί αυτοί οι νόμοι να είναι οι δίκαιοι. Προγενέστερες κοινωνίες νομιμοποιούσαν τους νόμους τους μέσα από την μεταφυσική, λέγοντας κυρίως ότι τους είχαν δοθεί από κάποιο θεό ή θεϊκό πρόγονο. Ο Καστοριάδης παρατήρησε ότι οι προσπάθειες αυτές για νομιμοποίηση είναι, ως επί το πλείστον τους, ταυτολογικές. Οι νόμοι της Παλαιάς Διαθήκης για παράδειγμα, νομιμοποιούνται από το Θεό, η ύπαρξη του οποίου βεβαιώνεται από το γεγονός ότι έδωσε αυτούς τους νόμους. Ο καπιταλισμός από την άλλη έχει σαν νομιμοποίηση του την "ορθολογικότητα" [1], το ότι δηλαδή αποτελεί ένα σύστημα στηριγμένο στη λογική. Παρομοίως όμως, ορίζει πρώτα το τι είναι λογικό, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η μεγιστοποίηση ενός "προϊόντος" παραγωγής και η ελαχιστοποίηση ενός "κόστους", των οποίων τις έννοιες ορίζει και πάλι ο ίδιος. Ένας τέτοιος ορισμός της λογικής όμως δεν μπορεί να στηριχτεί ο ίδιος στη λογική, μιας και έχουν υπάρξει πολλές κοινωνίες, που σίγουρα δεν θα αποκαλούνταν "παράλογες", που τον αγνοούσαν πλήρως και έτσι απαιτείται να τον δεχτούμε ως παραδοχή. Μία δεύτερη νομιμοποίηση του καπιταλιστικού συστήματος έχει επιχειρηθεί και με τη χρήση της Δαρβινικής θεωρίας της εξέλιξης των ειδών μέσω φυσικής επιλογής. Εδώ ο καπιταλισμός παρουσιάζεται ως "φυσικός", έχοντας δήθεν προέλθει από την ίδια διαδικασία που δημιούργησε και τον άνθρωπο. Ο Καστοριάδης, εκφράζοντας πρώτα την άποψη ότι η εφαρμογή της θεωρίας αυτής σε κοινωνικά μορφώματα είναι άτοπη, μας θυμίζει ότι η διαδικασία της εξέλιξης αφήνει πίσω της τον καταλληλότερου προς επιβίωση, με οποιοδήποτε μέσο, και όχι κάποιο ιδανικό αισθητικής ή δικαιοσύνης. Η νομιμοποίηση λοιπόν του καπιταλισμού είναι για άλλη μια φορά ταυτολογική, κάτι που δεν τον καθιστά αυτόματα λογικό ή φυσικό ως σύστημα.

Εδω παρατηρεί ότι πολλές κοινωνίες, τη στιγμή της δημιουργίας τους, παρουσιάζουν φαινόμενα αυτονομίας, όπως οι δημαρχιακές συναντήσεις πολιτών (town hall meetings) κατά την Αμερικανική Ανεξαρτησία και οι οργανώσεις πολιτών κατά την Κομμούνα του Παρισίου. Στην εξέλιξη τους όμως, τα συστήματα αυτά, δίνουν την νομοθετική εξουσία σε εκλεγόμενους άρχοντες με αποτέλεσμα την πλήρη αποξένωση του πολίτη από αυτήν. Κατά τον Καστοριάδη, μόνον η λεγόμενη εκτελεστική εξουσία που πρέπει να πράττει μόνο κατά κυριολεξία του όρου, εκτελώντας τα βουλεύματα του δήμου, μπορεί να μεταβιβάζεται σε ειδικούς ενώ οι υπόλοιπες, συμπεριλαμβανομένης και της δικαστικής, πρέπει να μένουν στα χέρια των πολιτών μέσω της άμεσης δημοκρατίας.

Σε αντίθεση αυτής της τάσης, οι Έλληνες κατά την αρχαιότητα ως πραγματικά αυτόνομη κοινωνία, γνώριζαν ότι οι νόμοι είναι ανθρώπινοι και κατ' ουσίαν αυτονομιμοποιούμενοι. Μπόρεσαν έτσι να τους αλλάζουν διαρκώς, συχνά με δημοκρατικά μέσα. Το ότι παρά τη συνειδητοποίηση αυτή, οι Έλληνες συνέχισαν να σέβονται και να υπακούουν τους νόμους τους, απέδειξε κατά τον Καστοριάδη ότι οι αυτόνομες κοινωνίες είναι δυνατές μέσα στην ιστορία σε αντίθεση με το επιχείρημα που παρουσιάζει τη θρησκεία ως αναγκαία προϋπόθεση για την διατήρηση της έννομης τάξης[2].
Φαντασιακή Θέσμιση της κοινωνίας

Ο Καστοριάδης πίστευε ότι η θέσμιση των κοινωνιών, είτε ως αυτόνομες είτε όχι, προϋποθέτει μια συγκεκριμένη σύλληψη του κόσμου και της σχέσης του ανθρώπου με αυτόν. Ο καπιταλισμός για παράδειγμα, αναδυόμενος μέσα από τη βιομηχανική επανάσταση, συλλαμβάνει έναν επιστημονικά ορισμένο κόσμο με μία κοινωνία βασισμένη σε αυτό που ο ίδιος ορίζει ως "ορθό λόγο" (λογική). Παραδόξως όμως, όπως επισημαίνει αναλυτικά στο πρωτοποριακό του έργο "Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας" [1975], ο Κομμουνισμός βασίζεται επίσης στην ίδια φαντασιακή σύλληψη, καθώς οραματίζεται με τη σειρά του μια κατ' ουσία βιομηχανική κοινωνία, όπου η ευημερία του ανθρώπου είναι υλικά μετρήσιμη και βελτιστοποιήσιμη μέσω της τεχνολογίας. Αποδέχεται έτσι τις ίδιες καπιταλιστικές κατηγορίες και ορισμούς, όπως το τι είναι "προϊόν", "κόστος" κλπ. Έτσι λοιπόν, η ιστορική εξέλιξη της Μαρξιστικής θεωρίας, όπως το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης, δεν αποτελεί δολιοφθορά ή "έκπτωση" της αρχικής της ιδεολογίας αλλά η μοιραία της πραγμάτωση μέσα στο χρόνο. Η Ιστορία, δηλαδή, "δείχνει στα γεγονότα αυτό που ή θεωρητική ανάλυση δείχνει απ' την πλευρά της στις ιδέες: ότι το Μαρξιστικό σύστημα αποτελεί μέρος της καπιταλιστικής κουλτούρας" [3]

Στο σημείο αυτό, επανέρχεται στο θέμα της αρχαίας Ελλάδας όπου το θεμελιώδες φαντασιακό, όπως φαίνεται από τον Όμηρο και τον Ησίοδο στις αντίστοιχες κοσμογονίες τους, έχει τον κόσμο να γεννιέται από το Χάος. Σήμερα, και ενώ ο όρος αυτός έχει αναχθεί σε επιστημονική θεωρία (Θεωρίας του Χάους), ο Καστοριάδης προτιμά τον ορισμό του ως "τίποτα"[4]. Αυτή η σύλληψη ήταν, κατά τον Καστοριάδη, η γενεσιουργός δύναμη της αρχαίας δημοκρατίας αφού αφήνει τον άνθρωπο δημιουργό του δικού του νοήματος, σε έλλειψη κάποιου ανώτερου προϋπάρχοντος νόμου.
Αρχαία Ελλάδα και Δύση

Ασχολούμενος με το φαινόμενο της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας ο Καστοριάδης βρίσκει πάλι το φαινόμενο της αυτοθέσμισης και αυτονομίας ενώ αντικρούει την άποψη που θέλει το πολίτευμα αυτό να πηγάζει από τα φαινόμενα της δουλείας, της γεωγραφίας του Ελλαδικού χώρου ή την οπλική φάλαγγα. Όπως παρατηρεί, σε μια διάλεξη του στο Λεωνίδιο το 1984[5], η Γερμανία, ενώ θα έπρεπε με βάση το επιχείρημα της γεωγραφίας να αποτελεί, ήδη από το Μεσαίωνα, ένα ενιαίο κράτος, γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε παρά μόνο πρόσφατα και ότι αυτός ο κατακερματισμός με τη σειρά του δεν οδήγησε σε καμία μορφή δημοκρατίας. Ούτε και η παρουσία της δουλείας σε άλλες κοινότητες η οποία μάλιστα δεν ήταν βασικό στοιχείο της πρώτης δημοκρατικής κοινωνίας την εποχή του Κλεισθένη, οδήγησε αυτόματα στη δημοκρατία. Αντίθετα, η δημοκρατία της αρχαίας Ελλάδος στηρίχτηκε όχι στην τάξη των δούλων αλλά σε αυτή των μικροεμπόρων, κάτι γνωστό στον ίδιο το Μαρξ όπως επισημαίνει στην ίδια διάλεξη.

Το φαινόμενο της μικρής αυτονομούμενης πόλης κράτους αναδύεται ξανά στις ανεξάρτητες πόλεις της βορείου Ιταλίας κατά την Αναγέννηση, βασιζόμενη ξανά στην τάξη των μικροεμπόρων.

Η αρχαία Ελλάδα κατά τον Καστοριάδη δεν πρέπει να αποτελέσει πρότυπο αλλά έμπνευση για μία σύγχρονη αυτόνομη δημοκρατία.
Εργογραφία

Τα περισσότερα έργα του Καστοριάδη έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά. Μερικά από αυτά είναι τα εξής:

Το Επαναστατικό Πρόβλημα Σήμερα
Η Πείρα του Εργατικού Κινήματος
Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας
Από την Οικολογία στην Αυτονομία
Τα Σταυροδρόμια του Λαβύρινθου
Η Άνοδος της Ασημαντότητας
Ο Θρυμματισμένος Κόσμος
Χώροι του Ανθρώπου
Ανθρωπολογία, Πολιτική, Φιλοσοφία
Η «Ορθολογικότητα» του Καπιταλισμού
Τα κινήματα της δεκαετίας του ’60, Μετάφρ. Μπάμπης Λυκούδης. Αντί 373 (1988), 34-37.
Η ελληνική ιδιαιτερότητα - ΤΟΜΟΣ Α' - Από τον Όμηρο στον Ηράκλειτο / ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ 1982-1983
Η ελληνική ιδιαιτερότητα - ΤΟΜΟΣ Β' - Η πόλις και οι νόμοι / ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ 1983-1984
Η ελληνική ιδιαιτερότητα - ΤΟΜΟΣ Γ' - Θουκιδίδης, η ισχύς και το δίκαιο / ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ 1984-1985

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΜΑΣ ΑΓΑΠΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια παλιότερη δημοσίευση.

ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΜΑΣ ΑΓΑΠΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ
Αυτό που όλοι γνωρίζουμε αποδεικνύεται τώρα και επιστημονικά. Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Claremont της Καλιφόρνιας έχουν βρει ό...
Δείτε περισσότερα

Αυτό που όλοι γνωρίζουμε αποδεικνύεται τώρα και επιστημονικά. Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Claremont της Καλιφόρνιας έχουν βρει ότι η ορμόνη τοξυτοκίνη, γνωστή και ως «ορμόνη του έρωτα», εκκρίνεται τόσο στο σώμα ανθρώπων όσο και στο σώμα σκύλων.

Η οξυτοκίνη είναι στενά συνυφασμένη με τη φιλία και τον έρωτα, αφού όπως έχει διαπιστωθεί τα επίπεδά της αυξάνονται, όταν υπάρχει ανταλλαγή ερωτικών διαχύσεων ανάμεσα στο ζευγάρι ή όταν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ φίλων. Αυτό συμβαίνει τόσο στην περίπτωση ανθρώπων όσο και στην περίπτωση σκύλων.

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Σήμερα... 11/3

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! 

ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑ