Η Ημέρα της Γής

Η Ημέρα της Γής

 Η γή χρειάζεται την προσοχή μας. 
Αν προσπαθήσουμε όλοι, όσο μπορεί ο καθένας μας,  στο τέλος οι  μεγάλοι ωφελημένοι θα είμαστε εμείς . Η γή είναι  γενναιόδωρη απέναντί μας. Το έχει αποδείξει με το να μας ανέχεται ακόμη. ΄Ομως η ανεκτικότητά της εξαντλείται όσο συνεχίζουμε να μολύνουμε και να μή σεβόμαστε το περιβάλον  Πρέπει ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ να αλλάξουμε συμπεριφορά για το καλό τουλάχιστον των παιδιών μας.
                                                       

 Αγναντεύοντας το Λυβικό Πέλαγος από τους λόφους δυτικά της Ιεράπετρας που διακρίνεται στο βάθος.


    

                                                                    

Ευτυχώς υπάρχει ακόμη αυτό το άκτιστο κομμάτι, από τα λίγα που έχουν μείνει μέσα στην πόλη του Ηρακλείου. Το χώμα του έχει μείνει χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση ακόμη και  αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να εχει πλούσια βλάστηση, που αν τη μελετήσει κάποιος ειδήμων, θα βρεί σ'αυτήν όλη την κρητική χλωρίδα. Κάτω από τις μαργαρίτες (μαντηλίδες στην τοπική διάλεκτο) που φτάνουν το 1 μ. υπάρχει πληθώρα μικρότερων αυτοφυών φυτών που είναι διαφορετικά κάθε εποχή.Τα περισσότερα απ'αυτά αποτελούσαν είδος φαγώσιμο για τους προγόνους μας. Το χωράφι αυτό είναι γύρω στα 3 στρέμματα και αποτελεί πνεύμονα για την περιοχή και ευχάριστη λύση για τους φιλόζωους και τα σκυλιά τους.


Εδώ, ένας υπεραιωνόβιος πλάτανος στο χωριό Αμιρά Βιάννου,  Η περίμετρός του είναι γύρω στα 6 μέτρα. Ας ελπίσουμε να μην κριθεί ποτέ σαν εμπόδιο στα οποιαδήποτε ενδεχόμενα έργα...


 

      

 

 

 

 Εδώ είναι ένα ελαιόφυτο σε πλαγιά βουνού στην επαρχία Ιεραπέτρας προς τη Βιάννο χωρίς ιδιαίτερο σχεδιασμό, σε ένα ... κυριολεκτικά επικλινές  έδαφος και αρκετά επικίνδυνο την εποχή του λιομαζώματος Εδώ οι ελιές μόνο με τη βροχούλα του Θεού και χωρίς κανένα φάρμακο

 

 

 

 

 

Εδώ ένα από τα πανύψηλα πλατάνια στο χωριό Βρύσες Ρεθύμνου στη σκιά των οποίων υπάρχουν καφετέριες για να απολαμβάνουμε το παραδοσιακό γιαούρτι της περιοχής σε διάφορες παραλλαγές σερβιρίσμαος. Λίγο πιο κεί ελεύθερες στα ρυάκια που τρέχουν συνεχώς , κάνουν βόλτα αρκετές πάπιες όπως φαίνεται στην επόμενη φωτ. Από το ίδιο μέρος τραβήχτηκαν και οι δυο φωτ.

Τα μώβ αγρολούλουδα οι μολόχες ανάμεσα σε τσουκνίδες, σιτηρά, μαντριλίδες, είναι μικρό τμήμα του πρώτου σκηνικού με τις μαργαρίτες

Η παραλία της Αμμουδάρας δυτικά του Ηρακλείου . Η θάλασσα  βόρρεια είναι  το κρητικό πέλαγος όπου ανάμεσα στους λουόμενους κολυμπούν και τα παρακάτω ψάρια

Αυτή η κομψή σαύρα ύστατος απόγονος  των δεινοσαύρων, βρέθηκε μπροστά μας σε μια πλατανοσκέπαστη ρεμματιά στο νομό Ρεθύμνης στις "πέντε Παρθένες"

  












Στις "5 Παρθένες"                                                 Εδώ η φύση με μεγαλοπρέπεια υποδέχεται τον κουρασμένο ταξιδιώτη σε μια δοσερή πλατανοσκέπαστη ρεμματιά με δέντρα πανύψηλα και μεγάλη ποικιλία φυτών . Μας φίλεψε το κάτι τις της καθώς οι καρποί κόπηκαν "εκεί και τότε". Εκεί υπάρχει εκκλησάκι αφιερωμένο στις"πέντε παρθένες" που κατά την παράδοση μαρτύρησαν επί Δεκίου γύρω στο 250 μ.Χ.Μέσα στον βράχο βρέθηκαν 5 μνήματα κι εκεί αναβλύζει αγίασμα . Η εκκλησία εορτάζει την Τρίτη του Πάσχα. Είναι βορειοδυτικά της Αργυρούπολης 1 χιλιόμετρο.

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Σήμερα...21/4

Πιέτρο ντελα Βάλλε

Ο Πιέτρο ντελα Βάλλε, γνωστός και ως Πιέτρο Πελλεγρίνο, (2 Απριλίου, 1586– 21 Απριλίου, 1652) ήταν Ιταλός περιηγητής, που αφιέρωσε ένα σημαντικό τμήμα των περιηγήσεών του στην Ασία και την Αίγυπτο.

Γεννήθηκε στη Ρώμη στους κόλπους πλούσιας οικογένειας ευγενών. Ιδιαίτερα καλλιεργημένος για την εποχή του γνώριζε Λατινικά, αρχαία Ελληνικά, είχε μελετήσει την ελληνική μυθολογία και τη Βίβλο. Φαίνεται πως οι περιηγήσεις του ξεκίνησαν ως εναλλακτική λύση στην αυτοκτονία, εξαιτίας ερωτικής απογοήτευσης, καθ υπόδειξιν του καθ. της Ιατρικής στη Νάπολη, του Μάριο Σιπάνο[εκκρεμεί παραπομπή]. Ταξίδεψε αρχικά στη Τύνιδα και από εκεί διαδοχικά στην Κωνσταντινούπολη, τη Ρόδο και τους Αγίους τόπους (1614), όπου παρέμεινε αρκετά για να αποκτήσει καλή γνώση της Τουρκικής και κάποια γνώση της Αραβικής. Το 1615 μετέβη στην Αλεξάνδρεια και μετά από μια περιήγηση στο όρος Σινά εγκατέλειψε το Κάιρο με δύο πορτραίτα Φαγιούμ στις αποσκευές του για να λάβει μέρος στον εορτασμό του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ

Κατόπιν ταξίδεψε προς τη Βαγδάτη για να συναντήσει μια Σύρια χριστιανή πριγκίπισσα ονόματι Μάανι, η οποία δυστυχώς πέθανε το 1621. Με τη συνοδεία της συζύγου του πέρασε στο Ισπαχάν το καλοκαίρι του 1618, όπου συνάντησε τον Σάχη Αμπάς, στη διάρκεια μιας εκστρατείας του στη βόρειο Περσία τον οποίο και ακολούθησε επισκεπτόμενος περιοχές της Κασπίας. To 1623 με το αγγλικό πλοίο Whale κατάφερε εν τω μέσω του περσοτουρκικού πολέμου να φθάσει στο Γαμπρούν και Σουράτ, από όπου συνέχισε την περιοδεία του στην Ινδία. Στο δρόμο της επιστροφής πέρασε από το Χαλέπι στον κόλπο της Αλεξανδρέττας και με γαλλικό πλοίο στην Κύπρο και από εκεί μετέβη στη Μάλτα, τη Σικελία απ΄ όπου μέσω Νάπολης επέστρεψε στη Ρώμη, όπου τον υποδέχθηκε με τιμές ο Πάπας Ουρβανός Η΄.

Ο Πιέτρο Πελλεγρίνο παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, τη γεωργιανή ευγενή Μαριούτσια ντε Ζιμπά (Mariuccia Tinatin de Ziba), υιοθετημένη κόρη της πρώτης του συζύγου. Πέθανε στη Ρώμη στις 21 Απριλίου 1652. Κατέγραψε εκτενείς σημειώσεις και εντυπώσεις από την μεγάλη του αυτή περιοδεία τις οποίες εξέδωσαν οι γιοι του λίγο αργότερα του θανάτου του.

"Funeral Oration on his Wife Maani", (Επικήδειος της συζύγου του Μάανι) (1627)
Account of Shah Abbas (Αφήγηση του Σάχη Αμπάς) (1628)
The Travels in Persia (Τα ταξίδια στην Περσία) (2 μέρη) εκδόθηκαν από τους γιους του το 1658 και το τρίτο μέρος (Ινδία) το 1663.
http://el.wikipedia.org/wiki/Πιέτρο_ντελα_Βάλλε

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Σαρλότ Μπροντέ

Η Σαρλότ Μπροντέ (21 Απριλίου 1816-31 Μαρτίου 1855) ήταν Αγγλίδα συγγραφέας. Ήταν η μεγαλύτερη από τις Αδελφές Μπροντέ.

Γεννήθηκε στο Θόρτον, Γιόρκσαϊρ της Αγγλίας το 1816 κι ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά του Ιρλανδού κληρικού Πάτρικ Μπροντέ και της Μαρία Μπράνγουελ.

Μετά το θάνατο της μητέρας της από καρκίνο, την ανατροφή αυτής και των αδερφών της ανέλαβε η θεία της, ενώ τον Αύγουστο του 1824, η Σαρλότ, μαζί με την Έμιλι, τη Μαρία και την Ελίζαμπεθ, στάλθηκε σε εκκλησιαστικό σχολείο στο Λάνκασαϊρ. Οι κακές συνθήκες του σχολείου επηρέασαν την υγεία και τη φυσική κατάσταση της Σαρλότ, ενώ επέσπευσαν το θάνατο των δυο μεγαλύτερων αδερφών της (Μαρία και Ελίζαμπεθ) από φυματίωση το 1825.
Στο πατρικό τους σπίτι, η Σαρλότ μαζί με τα αδέρφια της, Μπράνγουελ, Έμιλι και Άννα, άρχισαν να γράφουν για τη ζωή και τα έργα των κατοίκων των φανταστικών βασιλείων τους: η Σαρλότ κι ο Μπράνγουελ για το βασίλειο της Άνγκρια, η Έμιλι κι η Άννα για το βασίλειο του Γκόνταλ.

Η Σαρλότ συνέχισε την εκπαίδευσή της κι έγινε δασκάλα. Από το 1839 ως το 1841 δούλεψε ως οικονόμος σε αρκετές οικογένειες, ενώ το 1842 μαζί με την Έμιλι εργάστηκαν σε ένα οικοτροφείο στις Βρυξέλλες, μέχρι το θάνατο της θείας τους το 1842.

Το 1843, η Σαρλότ επέστρεψε στο οικοτροφείο, όπου έγινε μοναχικός χαρακτήρας, νοσταλγούσε το πατρικό της σπίτι κι ήταν ιδιαίτερα δεμένη με τον εργοδότη της, Κονσταντέν Εζέ. Επέστρεψε το 1844 και τα βιώματά τής ενέπνευσαν κάποια από τα μετέπειτα έργα της.

Το 1846, η Σαρλότ, η Έμιλι κι η Άννα εξέδωσαν μια ποιητική συλλογή με τα ψευδώνυμα Κάρερ, Έλλις και Άκτον Μπελ.

Έγραψε τα εξής έργα:

Jane Eyre (Τζέιν Έιρ, 1847) ― ελλην. μετάφρ. Β.Λιάσκας, "ΔΑΜΙΑΝΟΥ"
Shirley (Σίρλεϊ, 1849)
Villette (Βιλέτ, 1853) ― ελλην. μετάφρ. Μαργ.Πετρακοπούλου, "Γ.ΖΕΡΒΑ"
The Professor (Ο Καθηγητής, 1857)

Τα έργα της δεν βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση από τους κριτικούς, ενώ υπήρξαν αρκετές συζητήσεις για την πραγματική ταυτότητα του "Κάρερ Μπελ". Το πρώτο της βιβλίο, "Ο Καθηγητής", ήταν εμπνευσμένο από τον έρωτα της για τον Εζέ, ενώ μεγάλη επιτυχία κι αναγνώριση της έφερε η Τζέιν Έιρ, που ήταν ουσιαστικά σαν αυτοβιογραφία της.

Όλα τα έργα της χαρακτηρίζονται από έντονο ρομαντισμό και λυρισμό και είναι κυρίως εμπνευσμένα από τις προσωπικές της εμπειρίες.

Πέθανε το 1855 ένα χρόνο μετά τον γάμο της με τον Άρθουρ Μπελ Νικόλς και κατά την διάρκεια εγκυμοσύνης. Τα περισσότερα στοιχεία για τη ζωή της είναι γνωστά από τη βιογραφία της, από την Ελίζαμπεθ Γκάσκελ.

http://el.wikipedia.org/wiki/Σαρλότ_Μπροντέ

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Σήμερα...21/4

Ημέρα του Δισκοπωλείου

 
Η Ημέρα του Δισκοπωλείου ξεκίνησε το 2007 από τις ΗΠΑ ως γιορτή των 700 ανεξάρτητων δισκοπωλείων της χώρας και σύντομα απέκτησε διεθνή χαρακτήρα.
Είναι η ημέρα, κατά την οποία τα ανεξάρτητα δισκάδικα του κόσμου, μαζί με τους καλλιτέχνες, γιορτάζουν την τέχνη της μουσικής και μας θυμίζουν ότι η ύπαρξή τους απειλείται από την επέλαση της ψηφιακής τεχνολογίας στη μουσική.
Ως Ημέρα του Δισκοπωλείου (Record Store Day) έχει καθιερωθεί το τρίτο Σάββατο κάθε Απριλίου.

https://www.sansimera.gr/worldays/227#ixzz2Qyi69FDf

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Σήμερα...20/4

Σήμερα...20/4

Η Μαντζουράνα και οι χρήσεις της...

http://epistrofi-sti-fysi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_19.html

Η Μαντζουράνα και οι χρήσεις της...

Αγγειόσπερμο, δικότυλο, πολυετές φυτό η ματζουράνα (Ορίγανον η μαντζουράνα, λατ. Origanum majorana) ανήκει στην τάξη λαμιώδη και στην οικογένεια χειλανθή. Φυτό ποώδες με πολλές παραφυάδες, με φύλλα μικρά και μυρωδάτα, συγγενικό της ρίγανης. Τα άνθη της είναι φαιά με λέπια. Ανθίζει από Ιούλιο μέχρι Σεπτέμβριο. 

Ιθαγενές των χωρών της Μεσογείου με 6 είδη ποωδών φυτών. Το πιο σημαντικό είδος είναι η ματζουράνα ορίγανο ή κοινή, το ύψος της φτάνει τα 60 εκατοστά, ο βλαστός είναι τετραγωνικός, πολύκλαδος. Τα φύλλα της είναι μικρά, αντίθετα, χνουδωτά, ωοειδή και έχουν μία χαρακτηριστική όμορφη οσμή λεβάντας. Τα άνθη της είναι μικρά λευκού χρώματος. Τα φύλλα της χρησιμοποιούνται ως μπαχαρικό, συνήθως στο κρέας και το ψάρι, αλλά και ως αφέψημα. Από τα φύλλα του φυτού λαμβάνεται αιθέριο έλαιο που χρησιμοποιείται ως αντισηπτικό και αντισπασμωδικό ενώ έχει χρήσεις και στην αρωματοποιία.

Στην Ελλάδα η ματζουράνα υπάρχει σαν αυτοφυές φυτό , ωστόσο είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια όπου την χρησιμοποιούσαν ως φάρμακο κατά στομαχικών και εντερικών ενοχλήσεων. Ο Γαληνός προτρέπει την χρήση της ως χωνευτικού. Ο Ιπποκράτης το χρησιμοποιούσε σαν αντισηπτικό. Σήμερα καλλιεργείται ως καλλωπιστικό και αρωματικό φυτό σε γλάστρες και κήπους.

Η μαντζουράνα χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, την μαγειρική, την ζαχαροπλαστική και σαν θεραπευτικό υλικό. 

Στον ξένο τύπο έχει γραφτεί : απορούμε γιατί πεθαίνουν οι Έλληνες από την στιγμή που αυτοφύεται η μαντζουράνα. 

Χρήση: Ως αφέψημα, βράζουμε λίγα λεπτά ένα κουταλάκι του γλυκού μαντζουράνα σε ένα μπρίκι νερό. Το σουρώνουμε και το πίνουμε ζεστό με μέλι. Ως έγχυμα: ένα κουταλάκι του γλυκού μαντζουράνα σε ένα μπρίκι με καυτό νερό. Το αφήνουμε 10 λεπτά, το σουρώνουμε και το πίνουμε ζεστό με μέλι.

Το ρόφημα καταπραΰνει τους πονοκεφάλους, ιλίγγους, βοηθά στις νευρικές παθήσεις, καταπραΰνει το βήχα και τον πόνο των δοντιών, βοηθά σε πόνους ρευματισμών, σε εντερικές διαταραχές και πόνους της κοιλιάς.

Οι ανθισμένες της κορυφές χρησιμοποιούνται ως αρωματικό στην κουζίνα. Από αυτές βγαίνει και το έλαιο που χρησιμοποιείται στην φαρμακευτική και στην αρωματοποιία.

Εξωτερικά βοηθά στην αντισηψία των τραυμάτων. Αφέψημα μαντζουράνας στο νερό του μπάνιου καταπραΰνει και τονώνει (βράζουμε 100γρ. ρίγανης σε 1 λίτρο νερό).

Αιθέριο έλαιο: 3-4 σταγόνες σε μία κουταλιά μέλι, 2-3 φορές την ημέρα. Το έλαιο χρησιμοποιείται στην παρασκευή σαπουνιών, μύρων και οδοντόκρεμας.

Θεραπευτικές ιδιότητες

Οι ιδιότητες της μαντζουράνας είναι ίδιες με αυτές του θυμαριού και της μέντας. Η μαντζουράνα είναι πιο γνωστή για τις στομαχικές της ιδιότητες ως χωνευτικό και καταπραϋντικό για τους στομαχοπόνους. Είναι όμως και ηρεμιστικό και σε μεγάλες δόσεις ναρκωτικό .

Είναι πολύ καλό αναλγητικό σε μυϊκούς πόνους, διαστρέμματα, στραμπουλήγματα και νευραλγίες. Επίσης είναι έξοχο αντίδοτο στα μικρόβια του τυφοειδούς πυρετού.

Για τις παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος θεωρείται αποχρεμπτικό, εφιδρωτικό και ευεργετικό για το νευρικό βήχα, το κρυολόγημα, τις αμυγδαλές, τη βρογχίτιδα, το άσθμα . 

Για τις ανωμαλίες του πεπτικού συστήματος είναι χωνευτικό, σπασμολυτικό, αντιεμετικό, ανακουφίζει από το μετεωρισμό και τη δυσπεψία, διεγείρει το συκώτι και τη σπλήνα . 

Είναι ακόμη διουρητικό, αγγειδιασταλτικό, υποτασικό, αντιδιαβητικό, αλλά και ευεργετικό σε νευρικής φύσεως παθήσεις, υπερευαισθησία, νευρασθένεια, ψυχασθένεια, άγχος, αϋπνίες, ημικρανίες, ίλιγγο, επιληψία, απώλεια μνήμης. Σε εξωτερική χρήση είναι επουλωτικό, παυσίπονο σε ρευματισμούς και πονόδοντο.

Ακολουθεί ένα σύντομο βιντεάκι από το www.diytv.gr που μας δίνει πληροφορίες για την μαντζουράνα και την μεταφύτευση του φυτού..

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Πάολο Βερονέζε

Ο Πάολο Βερονέζε (1528 – 1588) ήταν φημισμένος Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης στην Βενετία γνωστός για τους πίνακές του Ο Γάμος στην Κανά (σήμερα στο Λούβρο) και Το Δείπνο στου Λευί (Μουσείο της Ακαδημίας, Βενετία). Yιοθέτησε το όνομα Πάολο Κάλιαρι (Paolo Cagliari ή Paolo Caliari),[1] και έγινε γνωστός με το όνομα Βερονέζε (Veronese) εξαιτίας της καταγωγής του από την πόλη της Βερόνας.

Ο Βερονέζε, ο Τιτσιάνο (Titian) και ο Τιντορέττο (Tintoretto) αποτελούν τους κυριότερους εκπροσώπους της Βενετικής Σχολής στη «Χρυσή εποχή» της Βενετίας στο τέλος της Αναγέννησης (16ος αιώνας). Ο Βερονέζε είναι γνωστός για τις ικανότητά του να χρησιμοποιεί με μαεστρία λαμπρούς χρωματικούς τόνους και για τις πλούσιες διακοσμήσεις τόσο των τοιχογραφιών όσο και των πινάκων που φιλοτέχνησε. Τα πιο διάσημα έργα του είναι περίτεχνες απεικονίσεις σκηνών που χαρακτηρίζονται από έναν πομπώδη χρωματικά, δραματικό, και σχεδόν τελετουργικό, χαρακτήρα, με πολλά αρχιτεκτονικά στοιχεία και πλούσιο διάκοσμο. Οι μεγάλοι του πίνακες βιβλικών σκηνών που εκτελέστηκαν για να διακοσμήσουν τις τραπεζαρίες μοναστηριών στην Βερόνα και στη Βενετία είναι ιδιαίτερα αξιόλογοι. Το 1572 δικάζεται από το Ιεροδικείο της Ιεράς Εξέτασης, για τον πίνακα Μυστικός Δείπνος, στη μονή των Αγίων Ιωάννη και Παύλου. Ο Βερονέζε υποστήριξε ότι οι ζωγράφοι πρέπει να «απολαμβάνουν την ελευθερία που απολαμβάνουν οι ποιητές και οι τρελοί», χωρίς όμως ποτέ να εισακουστεί. Η μετονομασία του τίτλου σε «Δείπνο στο σπίτι του Λευί», σύμφωνα με ένα απόσπασμα από το Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, διέσωσε ένα σημαντικό έργο, σήμερα στην Ακαδημία της Βενετίας.
Παιδική ηλικία

Το αρχείο απογραφών της Βερόνας δείχνει ότι ο Βερονέζε γεννήθηκε το 1528, γιος ενός σμιλευτή του Γκαμπριέλε (Gabriele) και της συζύγου του Κατερίνας. Στην ηλικία των 14 χρονών, ο Βερονέζε μαθήτευσε στον ντόπιο καλλιτέχνη Αντόνιο Μπαντίλε (Antonio Badile), και ίσως με τον Τζιοβάννι Φραντσέσκο Καρότο (Giovanni Francesco Caroto). Τμήματα ενός πίνακα του Μπαντίλε το 1543, εικάζεται από ειδικούς ότι αποτελούν έργο του μαθητευόμενου ζωγράφου. Το ταλέντο του Βερονέζε πολύ γρήγορα ξεπέρασε αυτό των δασκάλων του και του εργαστηρίου στο οποίο δούλευε και το 1544 δεν εργαζόταν πλέον με τον Μπαντίλε
Βενετία

Μετά τη Βερόνα εργάστηκε για ένα μικρό χρονικό διάστημα στη Μάντοβα το 1958, στην υπηρεσία του Καρδινάλιου Έρκολε Γκονζάγκα, όπου ζωγράφισε τοιχογραφίες του καθεδρικού ναού της πόλης Αγίου Αντωνίου, πριν εγκατασταθεί τελικά στην Βενετία. Η πρώτη του παραγγελία ήταν η Ιερή Συνομιλία (Sacra Conversazione) από την εκκλησία του Σαν Φραντσέσκο ντέλλα Βίνια (San Francesco della Vigna) 1552. Το 1533 έλαβε την πρώτη δημόσια παραγγελία για την αίθουσα του Συμβουλίου των Δέκα Sala dei Cosiglio dei Dieci και άλλες αίθουσες όπως η Sala dei Tre Capi del Consiglio, του παλατιού των Δόγηδων. Στη συνέχεια ζωγράφισε την Ιστορία της Εσθήρ στην οροφή της εκκλησίας του Σαν Σεμπαστιάνο (San Sebastiano). Ήταν οι τοιχογραφίες αυτές στην εκκλησία του Σαν Σεμπαστιάνο, στο παλάτι των Δόγηδων και στη Μαρκιανή Βιβλιοθήκη που τον καθιέρωσαν σαν έναν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους της Βενετίας και της εποχής του [5]. Ήδη τα έργα του επιδεικνύουν μια αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία που συνδυάζει τόσο την προοπτική απεικόνισης που πρωτοχρησιμοποίησε ο Κορέτζιο (Correggio) και τον ηρωισμό που χαρακτηρίζει το έργο του Μικελάντζελο (Michelangelo)[6].Το 1566 του ανατέθηκε να ζωγραφίσει την πρώτη από τις μνημειώδεις σκηνές γευμάτων του, το Δείπνο στου Σίμωνα, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1570. Ωστόσο, εξαιτίας της αποσπασματικής της σύνθεσης και έλλειψης εστίασης δεν θεωρείται η πιο επιτυχημένη τοιχογραφία που επιμελήθηκε προσωπικά[7].
Η έπαυλη Μπάρμπαρο

Στα τέλη του 1550, ο Βερονέζε διέκοψε την εργασία του στο Σαν Σεμπαστιάνο και ανέλαβε τη διακόσμηση της έπαυλης Μπάρμπαρο στο Μασέρ της Ιταλίας, ενός πρόσφατα ολοκληρωμένου κτιρίου που σχεδίασε ο διάσημος αναγεννησιακός αρχιτέκτονας Αντρέα Παλλάντιο (Andrea Palladio). Οι τοιχογραφίες σχεδιάστηκαν έτσι ώστε να συνδυάσουν την ουμανιστική τέχνη με την Χριστιανική πνευματικότητα. Οι τοιχογραφίες περιελάμβαναν απεικονίσεις της οικογένειας Μπάρμπαρο ενώ οι οροφές του κτιρίου διακοσμήθηκαν με μπλε ουρανούς και μυθολογικές φιγούρες. Ο Βερονέζε διακόσμησε την έπαυλη Μπάρμπαρο με έναν πληθωρικό οίστρο, ακτινοβόλα χρώματα και έφτασε σε εξαίρετα ευρήματα προοπτικής απόδοσης [8]. Η συνάντηση αυτή του καλλιτέχνη Βερονέζε και του αρχιτέκτονα Παλλάντιο ήταν ένας αισθητικός θρίαμβος της Αναγέννησης.

Ο Γάμος στην Κανά

Ο Γάμος στην Κανά φιλοτεχνήθηκε το 1562-1563 και ήταν παραγγελία για την σχεδιασμένη από τον Παλλάντιο τραπεζαρία του μοναστηριού του Σαν Τζιόρτζιο Ματζιόρε (San Giorgio Maggiore). Όπως σε άλλους πίνακες γευμάτων, η σκηνή καταφέρνει να αποδώσει την εορταστική ζωντάνια και ατμόσφαιρα της κοσμοπολίτικης Βενετίας του 16ου αιώνα. Ο πίνακας ήταν τεράστιος: υπήρχαν πάνω από 100 μορφές, συμπεριλαμβανομένου του Τιτσιάνο, του Τιντορέτο και του ίδιου του Βερονέζε που εκτείνονται σε μία επιφάνεια σχεδόν 10 μέτρων. Στο πρώτο πλάνο του πίνακα υπάρχει ένα διάζωμα με περίτεχνες αχνές φιγούρες και εκατέρωθεν υπάρχουν δύο σκάλες που οδηγούν σε μία εξέδρα περιστοιχισμένη με Ρωμαϊκές κολόνες. Το όλο σύνολο πλαισιώνεται με έναν εκπληκτικό γαλάζιο ουρανό [8].Στον πίνακα Η Οικογένεια του Δαρείου ενώπιον του Αλεξάνδρου (1565-1570) ο Βερονέζε οργανώνει αριστουργηματικά, τα αρχιτεκτονικά στοιχεία του πίνακα έτσι ώστε ο νοητός τους άξονάς να διατρέχει παράλληλα με το εγκάρσιο επίπεδο της εικόνας, προβάλλοντας έτσι εντυπωσιακά το χαρακτήρα πομπής της σύνθεσης. Η συνθετική ιδιοφυία του καλλιτέχνη έγκειται στο ότι αντιλήφθηκε έγκαιρα σαν καλλιτέχνης τις επιπτώσεις της προοπτικής στα έργα τέχνης, που χωρίς αυτή θα ήταν ανιαρά σε κάποια τραπεζαρία ή σαλόνι ευγενούς, και ότι η αφήγηση ενός πίνακα γίνεται πολύ πιο αντιληπτή και εύγλωττη μέσα από τη χρήση ενός λαμπρού χρωματικού ιδιώματος [10].

Ωστόσο, οι πίνακες αυτοί δεν διακατέχονται από συναίσθημα, είναι πολύ περισσότερο, άρτια οργανωμένες, ζωντανές απεικονίσεις ενός πολύπλοκου θέματος σε ένα οριζόντιο κυρίως άξονα , όπου η διάχυση του φωτός και των χρωμάτων παίζουν τον κύριο ρόλο ενώ το συναίσθημα έχει δευτερεύουσα σημασία, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι οι πίνακες αυτοί δεν δημιουργούν έντονα αισθήματα στο θεατή[11]. Η διαυγής και πολύχρωμη δουλειά του Βερονέζε την περίοδο αυτή ίσως αντανακλά την ευτυχισμένη προσωπική ζωή του καλλιτέχνη που έχοντας παντρευτεί την κόρη του Μπαντίλε, Έλενα το 1565 έχει αποκτήσει 4 γιους και μία κόρη [11].
Το Δείπνο στου Λευί

Το 1573 ο Βερονέζε ολοκλήρωσε τον πίνακά του Το Δείπνο στου Λευί που προοριζόταν για την τραπεζαρία της βασιλικής του Σαν Ζανίπολο (San Zanipolo). Αρχικά ο πίνακας είχε ως θέμα τον Μυστικό Δείπνο, που σχεδιάστηκε για να αντικαταστήσει έναν παρόμοιο πίνακα του Τιτσιάνο που καταστράφηκε σε μία πυρκαγιά. Ο πίνακας είχε ύψος 5 μέτρων και πλάτος 12 μέτρων και αποτελεί αναμφισβήτητα τον καλύτερο πίνακα του καλλιτέχνη, με σκηνές δείπνων. Η θεματολογία αυτή τη φορά δεν είχε μόνο τη σκηνή του δείπνου αλλά και άλλα στοιχεία όπως Γερμανούς στρατιώτες, κωμικούς νάνους και μια ποικιλία εξωτικών ζώων [12]. Η χρωματική επιδεξιότητα του Βερονέζε φτάνει στον πίνακα αυτό σε νέα ύψη έντασης και λαμπρότητας και μια νεοαποκτηθείσα επιμέλεια στις ανθρώπινες εκφράσεις και τον εσωτερικό κόσμο των φιγούρων του, σηματοδοτεί μία στροφή του καλλιτέχνη σε ένα πιο προσωπικό και στοχαστικό ύφος [13].

Εκτός από τις τοιχογραφίες και τις διακοσμήσεις οροφών ο Βερονέζε δημιούργησε και πολλούς πίνακες για τη διακόσμηση τέμπλων εκκλησιών (Η Αγιοποίηση του Αγίου Νικολάου, 1561-2, (Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο,[1]), πίνακες με μυθολογικά θέματα (Αφροδίτη και Άρης, 1578, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη, [2]), και πορτραίτα (Πορτραίτο μιας κυρίας, 1555, Λούβρο, Παρίσι). Ένας σημαντικός αριθμός σχεδίων με μολύβι, μελάνη, κιμωλία σε στυλ κιαροσκούρο (chiaroscuro) και ρικόρντι (ricordi), που διασώζονται ακόμα και εκτίθενται σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές.

Ο Βερονέζε ήταν ένας από τους πρώτους καλλιτέχνες που τα έργα του ήταν περιζήτητα από τους συλλέκτες της εποχής του, ενώ ήταν ακόμη εν ζωή [14]. Ο Βερονέζε ηγείτο ενός οικογενειακού εργαστηρίου, συμπεριλαμβανόμενου του αδερφού του Μπενεντέτο Κάλιαρι (Benedetto Caliari), τους γιους του Κάρλο (Carlo Caliari) και Γκαμπριέλε Κάλιαρι (Gabriele Caliari), που παρέμεινε ενεργό μετά το θάνατό του στη Βενετία το 1588. Ανάμεσα στους μαθητές του ήταν οι Τζιοβάννι Μπαττίστα Ζελότι (Giovanni Battista Zelotti), Τζιοβάννι Αντόνιο Φασόλο (Giovanni Antonio Fasolo), Λουίτζι Μπενφάτο (Luigi Benfatto), ο Έλληνας Αντώνιος Βασιλάκης (Antonio Bassilacchi) αλλά και πολλοί άλλο...
http://el.wikipedia.org/wiki/Πάολο_Βερονέζε