΄Αγιος Γεώργιος πολιούχος Ιεράπετρας

Άγιος  Γεώργιος -  Ιεράπετρα

Ο Άγιος Γεώργιος ήταν και είναι ο προστάτης και πολιούχος της Ιεράπετρας, ο οποίος τιμάται με ιδιαίτερη ευλάβεια και πίστη από το λαο της και παλαιότερα και σήμερα. Πολλοί άνθρωποι της πόλεως, ηλικιωμένοι και νεώτεροι αλλά και άλλοι που πρόσφατα έχουν φύγει από τη ζωή, βεβαίωναν και βεβαιώνουν με συγκλονιστικά γεγονότα και περιστατικά την παρουσία του Αγίου, ο οποίος ήταν και είναι πάντοτε παρών στην πόλη αυτή.

Είναι συγκινητικές οι διηγήσεις πολλών ότι στο παρελθόν κυρίως ο Άγιος Γεώργιος γινόταν έντονα αισθητός με τα βήματα του αλόγου του, καθώς έφιππος διερχόταν τα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης. Αλλά και στην εποχή της Τουρκοκρατίας προστάτευε με θαυμαστές επεμβάσεις το λαό του από τις αυθαιρεσίες και θηριωδίες των Τούρκων ενώ πολλοί από τούς τελευταίους τον ευλαβούνταν και τον τιμούσαν ιδιαίτερα. Λέγεται μάλιστα πως ανώτερος Τούρκος αξιωματούχος περνώντας έδενε το άλογό του στην αυλόπορτα του Ναού, και ο ίδιος βγάζοντας το καπέλο του έμπαινε μέσα προσφέροντας τα δώρα του και την προσκύνησή του στον Άγιο. Πολλοί επίσης απ΄ αυτούς υπήρξαν δωρητές του Ιερού αυτού Ναού.

Τόσο μεγάλη λοιπόν υπήρξε η απήχηση της ζωντανής παρουσίας του Αγίου στο παρελθόν ώστε να δικαιολογείται εύκολα και η σημερινή μεγάλη αφοσίωση και τιμητική ευλάβεια του ευσεβούς λαού μας στο πρόσωπο του  Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και θαυματουργού, αλλά και η καθιέρωση από πολύ παλιά του Ναού του, ως Μητροπολιτικού ναού της Ιεράς Μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας.

                                                                                                    
 http://www.imis.gr/iera-mhtropolh/peripheries/ieroi-naoi/agios-georgios/html/agios-georgios-ierapetra.html

                                     
Ο βίος του Αγίου Γεωργίου

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος  ο Τροπαιοφόρος ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και είναι από τους λαοφιλεστέρους Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε κατά τα τέλη του 3ου αιώνος μ.Χ. και τας αρχάς του 4ου επί της βασιλείας του Διοκλητιανού.

περισσότερα στον συνδεσμο  

http://www.impantokratoros.gr/agios-georgios.el.aspx

Ο Άγιος Γεώργιος, αποκαλούμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος, είναι από τους δημοφιλέστερους αγίους σε ολόκληρο το Χριστιανικό (και μη) κόσμο. Η μνήμη του τιμάται στις 23 Απριλίου ή για τις Εκκλησίες που πηγαίνουν σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, όπου εάν η ημέρα συμπέσει πριν την Ανάσταση, μετατίθεται τη Δευτέρα της Διακαινησίμου. Ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται Άγιος της Καθολικής, της Αγγλικανικής, της Ορθόδοξης, της Λουθηρανικής, της Αγγλικανικής και της Αρμενικής Εκκλησίας.

Γεννήθηκε μεταξύ των ετών 280-285 μ.Χ., πιθανώς στην περιοχή της Αρμενίας, από τον Έλληνα Συγκλητικό, στρατηλάτη στο αξίωμα, κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, Γερόντιο. Εκεί, σε ένα μοναστήρι της περιοχής, ο Άγιος δέχθηκε το Μυστήριο του Βαπτίσματος και έγινε μέλος της Εκκλησίας.

Σε νεαρή ηλικία ο Γεώργιος κατατάχθηκε στο ρωμαϊκό στρατό. Διακρίθηκε για την τόλμη και τον ηρωισμό του και έλαβε το αξίωμα του Τριβούνου. Λίγο αργότερα ο Διοκλητιανός τον έκανε Δούκα (διοικητή) με τον τίτλο του Κόμητος (συνταγματάρχη) στο τάγμα τον Ανικιώρων της αυτοκρατορικής φρουράς· «πολλάκις πρότερον μεγαλοπρεπώς διαπρέψας του των σχολών μετά ταύτα πρώτου τάγματος κόμης κατ' εκλογήν προεβλήθη».

Το 303 μ.Χ., όταν άρχισαν οι διωγμοί του Διοκλητιανού, ο Άγιος Γεώργιος δε δίστασε να ομολογήσει τη χριστιανική του πίστη, προκαλώντας το μένος του Διοκλητιανού, ο οποίος τον υπέβαλε σε σειρά βασανιστηρίων

Περισσότερα στον σύνδεσμο

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82 



\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Η Μάχη της Αλαμάνας

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

Η Μάχη της Αλαμάνας

Μία από τις πρώτες μάχες του Εθνικού Ξεσηκωμού, που δόθηκε στην ξύλινη γέφυρα της Αλαμάνας (Σπερχειού), πλησίον των Θερμοπυλών, στις 23 Απριλίου 1821...

sansimera.gr

Μία από τις πρώτες μάχες του Εθνικού Ξεσηκωμού, που δόθηκε στην ξύλινη γέφυρα της Αλαμάνας (Σπερχειού), πλησίον των Θερμοπυλών, στις 23 Απριλίου 1821 και συνδέθηκε με την ηρωική προσπάθεια του Αθανασίου Διάκου να αναχαιτίσει τις Οθωμανικές ορδές του Κιοσέ Μεχμέτ και του Ομέρ Βρυώνη.
Στις αρχές Απριλίου του 1821 η Ανατολική Ρούμελη (Στερεά Ελλάδα) βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό, όπως και η Δυτική Ρούμελη και ο Μοριάς (Πελοπόννησος). Ο Αθανάσιος Διάκος, που πρωτοστάστησε στην κήρυξη της επανάστασης στην περιοχή αυτή της Ελλάδας, είχε καταλάβει τη Λιβαδειά, τη Θήβα και την Αταλάντη, όχι όμως και το διοικητικό κέντρο της περιοχής, το Ζητούνι (σημερινή Λαμία), καθώς ο τοπικός οπλαρχηγός Μήτσος Κοντογιάννης θεωρούσε πρόωρη την έκρηξη της Επανάστασης και δεν συμμετείχε στον Αγώνα.

Τα κακά μαντάτα δεν άργησαν να φθάσουν στον διοικητή της Πελοποννήσου (Μόρα-Βαλεσί) Χουρσίτ Πασά, ο οποίος βρισκόταν στην Ήπειρο, επικεφαλής στρατευμάτων για να τιμωρήσει τον Αλή Πασά, που έδειχνε τάσεις αυτονομίας από τον Σουλτάνο. Ο Χουρσίτ διέταξε τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιοσέ Μεχμέτ να καταστείλουν την Επανάσταση στη Ρούμελη και στη συνέχεια να προχωρήσουν από δύο κατευθύνσεις προς την Πελοπόννησο, για την άρση της πολιορκίας της Τριπολιτσάς.

Στις 17 Απριλίου οι δυο πασάδες με 8.000 άνδρες στρατοπεδεύουν στο Λιανοκλάδι, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Λαμία. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος για τους επαναστατημένους Έλληνες. Οι τοπικοί οπλαρχηγοί συσκέπτονται στο χωριό Καμποτάδες (20 Απριλίου 1821) και αποφασίζουν και υπερασπιστούν όλες τις διαβάσεις του Σπερχειού ποταμού (Αλαμάνας), διαμοιράζοντας τους 1500 άνδρες που διαθέτουν, ώστε να αποκόψουν την πρόσβαση των Τούρκων προς τα Σάλωνα (Άμφισσα) και τη Λιβαδειά.

Το εναλλακτικό σχέδιο του Γιάννη Δυοβουνιώτη για την από κοινού αντιμετώπιση των Τούρκων στον Γοργοπόταμο απορρίπτεται. Έτσι, ο Πανουργιάς Πανουργιάς με 600 άνδρες οχυρώνεται στα υψώματα της Χαλκωμάτας, ο Δυοβουνιώτης καταλαμβάνει τη χαράδρα του Γοργοποτάμου με 400 άνδρες και ο Διάκος με 500 άνδρες θα αντιμετώπιζε τον εχθρό στην ξύλινη γέφυρα της Αλαμάνας (Σπερχειού), πλησίον των Θερμοπυλών.

Το πρωί της 23ης Απριλίου οι Τούρκοι επιτίθενται ταυτόχρονα και στα τρία σώματα των επαναστατών. Ο Πανουργιάς και ο Δυοβουνιώτης υποχρεώνονται να υποχωρήσουν, προ των υπέρτερων δυνάμεων του Ομέρ Βρυώνη, με συνέπεια ο κύριος όγκος των Οθωμανών υπό τον Κιοσέ Μεχμέτ να επιπέσει επί του Διάκου στην Αλαμάνα. Ο Διάκος αρνείται να φύγει και να σωθεί, όπως τον προέτρεψαν οι συμπολεμιστές του και ως άλλος Λεωνίδας με μόνο 48 άνδρες μένει και πολεμά μέχρις εσχάτων. Κατά τη διάρκεια της μάχης το σπαθί του σπάει κι ένα εχθρικό βόλι τον τραυματίζει στον δεξιό ώμο, στο οποίο κρατούσε το πιστόλι. Πέντε Τουρκαλβανοί ορμούν στο χαράκωμά του και τον συλλαμβάνουν αιχμάλωτο.
Ο επίλογος της μάχης, που στοίχισε τη ζωή σε 200 Έλληνες και 500 Οθωμανούς, γράφτηκε την επομένη ημέρα. Ο Διάκος μεταφέρθηκε στη Λαμία σιδηροδέσμιος, με ανοιχτές και αιμάσσουσες τις πληγές του και τιμωρήθηκε παραδειγματικά δια ανασκολοπισμού. Ο μαρτυρικός θάνατος του Διάκου ατσάλωσε τους επαναστάτες, παρά την ήττα και την καταστροφή στην Αλαμάνα. Οι δύο πασάδες, παρά τη νίκη τους επί του πεδίου της μάχης, δεν πέτυχαν τους αντικειμενικούς τους στόχους. Η καθυστέρηση στην Αλαμάνα έδωσε τον απαραίτητο χρόνο στον Οδυσσέα Ανδρούτσο να οργανώσει την αντίσταση στο χάνι της Γραβιάς και να εκδικηθεί τη θυσία του Διάκου και των συμπολεμιστών του.

Σήμερα... 23/4

Φυστίκι Αιγίνης γλυκό κουταλιού

► Φυστίκι Αιγίνης γλυκό κουταλιού

• 700 γρ. φυστίκια φρέσκα
• 2 κιλά ζάχαρη
• 4 φλ. νερό • Χυμό μισού λεμονιού
• Άρωμα βανίλιας (προαιρετικά)

Βράζετε τα φυστίκια σε μπόλικο νερό μέχρι να τρυπιούνται με οδοντογλυφίδα ή καλύτερα με βελόνα. Τα στραγγίζουμε και αμέσως μετά τα βάζουμε σε χνουδωτή πετσέτα, να απορροφηθούν τα υγρά.

Σε ανάλογη κατσαρόλα βράζουμε τη ζάχαρη με το νερό για 7-8 λεπτά, και αφήνουμε το σιρόπι να γίνει χλιαρό.

Αφαιρούμε την εξωτερική φλούδα απο τα φυστίκια και τα ρίχνουμε στο σιρόπι. Τα αφήνουμε για 24 ώρες.

Στη συνέχεια τα βράζουμε μέχρι να δέσει το γλυκό, και πρός το τέλος ρίχνουμε το χυμό λεμονιού και την βανίλια.

Αφήνουμε να κρυώσει και βάζουμε στα βάζα το γλυκό μας.

Εάν η φλούδα απο τα φυστίκια είναι αρκετά τρυφερή δεν την αφαιρούμε.

Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ

Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ (ρωσ. Влади́мир Влади́мирович Набо́ков) ήταν Αμερικανός συγγραφέας, ρωσικής καταγωγής.

Γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη στις 22 Απριλίου του 1899. Το 1919 έφυγε από τη Ρωσία. Σπούδασε για τέσσερα χρόνια ρωσική και γαλλική λογοτεχνία στο Τρίνιτι Κόλετζ του Καίμπριτζ και έζησε στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στην Ελβετία και στις ΗΠΑ απομονωμένος, γράφοντας πρωτότυπα πεζογραφήματα και μεταφράζοντας έργα του Πούσκιν. Πέθανε στις 2 Ιουλίου 1977 στο Μοντρέ της Ελβετίας.

Έγραψε μυθιστορήματα, όπως «Λολίτα», «Το δώρο», «Απελπισία», «Άντα», «Η αληθινή ζωή του Σεμπάστιαν Νάιτ».

Αναζητούσε την αισθητική ευδαιμονία, έδειχνε τρυφερότητα για τα πράγματα που συνήθως οι άλλοι αδιαφορούσαν. Τα βιβλία του ήταν θρίλερ, αστυνομικά μυθιστορήματα, ρομαντικά μυθιστορήματα, κάτι ανάμεσα στην παρωδία και την κοινοτοπία.

Το σπίτι του στην Αγία Πετρούπολη λειτουργεί σήμερα ως μουσείο.

http://el.wikipedia.org/wiki/Βλαντιμίρ_Ναμπόκοφ

Το βιβλίο είναι μια σίγουρη αξία

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Βιβλια.

https://ovigreek.wordpress.com/…/%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%…/

 

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

«Το βιβλίο είναι μια σίγουρη αξία κι ένα ασφαλές καταφύγιο σε περιόδους κρίσης» Με αυτήν την εισαγωγική φράση, ανοίγει το αφιέρωμα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου για την καθιέρωση της 23ης Απριλίου, ω…

ovigreek.wordpress.com

«Το βιβλίο είναι μια σίγουρη αξία κι ένα ασφαλές καταφύγιο σε περιόδους κρίσης» Με αυτήν την εισαγωγική φράση, ανοίγει το αφιέρωμα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου για την καθιέρωση της 23^ης Απριλίου, ως Παγκόσμιας Ημέρας Βιβλίου.
Η ημέρα έχει καθιερωθεί από την UNESCO, το 1995, και έχει επιλεγεί ως αφιερωματική στη μνήμη δύο μεγάλων λογοτεχνών, των Μιγκέλ ντε Θερβάντες και Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που απεβίωσαν στις 23 Απριλίου του 1616.   
Την ίδια μέρα, στην Καταλονία της Ισπανίας, η επέτειος γιορτάζεται με έναν εντελώς ξεχωριστό τρόπο, ως μια διαφορετική εκδοχή της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου. Σύμφωνα με το τοπικό έθιμο, την Ημέρα των Βιβλίων και των Ρόδων, όπως αποκαλείται, οι βιβλιοπώλες χαρίζουν από ένα τριαντάφυλλο σε κάθε αγοραστή βιβλίων. Με το σύνθημα “ένα τριαντάφυλλο για την αγάπη, ένα βιβλίο για πάντα”, ο άνδρας χαρίζει στην αγαπημένη τους ένα τριαντάφυλλο και εκείνη του το ανταποδίδει με ένα βιβλίο. Στη Βαρκελώνη, την ημέρα αυτή, υπολογίζεται ότι διακινούνται περίπου 500.000 βιβλία και 4.000.000 τριαντάφυλλα.

Πηγές:
Εθνικό Κέντρο Βιβλίου
naftemporiki.gr

Χένρυ Φήλντινγκ

Ο Χένρυ Φήλντινγκ (Henry Fielding, 22 Απριλίου 1707 - 8 Οκτωβρίου 1754) ήταν Άγγλος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, από τους θεμελιωτές του αγγλικού μυθιστορήματος.

Από αριστοκρατική αλλά όχι εύπορη οικογένεια, σπούδασε στο Ήτον, έκανε κοσμική ζωή για λίγο κι ανέβασε ένα θεατρικό του έργο στο Ντρούρυ Λέιν. Για ενάμιση χρόνο μελέτησε τους κλασσικούς στο πανεπιστήμιο του Λέιντεν της Ολλανδίας. Όταν επέστρεψε στο Λονδίνο άρχισε να γράφει θεατρικά έργα προς βιοπορισμόν, σατιρίζοντας την πολιτική κατάσταση της εποχής. Αλλά ο Licencing Act του 1737, που επέβαλε την προληπτική λογοκρισία, έβαλε τέλος στην δραματουργική του σταδιοδρομία.

Το 1734 είχε παντρευτεί και το 1737, μετά τον Licencing Act, άρχισε να σπουδάζει νομικά, ενώ εξέδιδε την τρισεβδομαδιαία εφημερίδα The Champion που την έγραφε σχεδόν μόνος του. Το 1740 πήρε την άδεια δικηγορίας.

Η σατιρική φλέβα του βρήκε διέξοδο στο μυθιστόρημα. Άρχισε παρωδώντας την Παμέλα του Ρίτσαρντσον (Ιστορία του κ. Άντριους) και συνέχισε διευρύνοντας τους στόχους του (Μέγας Αλέξανδρος, Καίσαρ κ.α.) στην Ζωή του Τζόναθαν Ουάιλντ. Το 1744 η γυναίκα του πέθανε και το 1747 ο Φήλντινγκ παντρεύτηκε την καμαριέρα της, αγνοώντας την κατάπληξη της Λονδρέζικης κοινωνίας.

Το 1748, σε ανταμοιβή της δημοσιογραφικής του στάσης έναντι της εξέγερσης των καθολικών Ιακωβιτών, διορίστηκε ειρηνοδίκης στο Λονδίνο. Δεν υπήρχε μισθός, οι διάδικοι πλήρωναν (δηλ. δωροδοκούσαν) τον δικαστή. Παρά το ότι ο Φήλντινγκ ήταν καλύτερος από τους προκατόχους του, χαρακτήριζε τις απολαβές του αυτές ως «τα βρωμερότερα χρήματα επί της γης». Πάντως προσέφερε έργο, καθώς κι ο ετεροθαλής αδελφός του που τον διαδέχθηκε ως ειρηνοδίκης, γιατί οργάνωσαν αστυνομική δύναμη που διέλυσε συμμορίες ληστών και επέβαλε την τάξη.

Το 1749 δημοσίευσε το ονομαστότερο έργο του, τον Τομ Τζόουνς, μια πανοραμική εικόνα της αγγλικής μεσαίας τάξης της υπαίθρου, δοσμένη με πολύ χιούμορ και εκφραστική δύναμη.

Τελευταίο του έργο ήταν η Αμέλια, ένα βιβλίο χωρίς το χιούμορ των προηγουμένων του. Ήταν ένας φόρος τιμής στην πρώτη του γυναίκα, που είχε όπως φαίνεται όλες τις αρετές της ηρωίδας.

Ο Φήλντινγκ έβαλε τις βάσεις του αγγλικού ρεαλιστικού μυθιστορήματος και η επίδρασή του στους μετέπειτα μυθιστοριογράφους ήταν καθοριστική.

http://el.wikipedia.org/wiki/Χένρυ_Φήλντινγκ