Αγγινάρες με κουκιά

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Από ένθετο του ΖΑΠΙΝΓΚ

Πολίτικα νηστίσιμα 

από την Μίμα Καρβούνη

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ !!!

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ !!!
( και η σημασία της χρήσης των νομισμάτων τον -6ο αι. )
Αμερικανός συλλέκτης, εύπορος φυσικά, πρόσφερε στο Νομισματικό Μουσείο Αθηνών 22 νομίσματα από τα Άβδηρα, τα οποία αγόρασε το 2000 από δημοπρασία στη Νέα Υόρκη.
Ο θησαυρός του 54χρονου Τζόναθαν Κέιγκαν αποτελούνταν από 22 αργυρά νομίσματα, τα οποία παρέδωσε πέρυσι τον Σεπτέμβριο στο Προξενείο μας στη Νέα Υόρκη, αφού προηγουμένως τα μελέτησε ο ίδιος και δημοσίευσε τα συμπεράσματά του σε έναν τόμο αφιερωμένο στο έργο του κορυφαίου Αμερικανού νομισματολόγου John Η. Kroll.
Η επιθυμία του ήταν, ο θησαυρός να πλουτίσει τις συλλογές του Νομισματικού Μουσείου της Αθήνας, προς τιμήν του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τέξας John Η. Kroll, το έργο του οποίου αποτελεί σταθμό στη μελέτη της νομισματοκοπίας της Αθήνας.
Πόσο στοίχισε η αγορά
Τον θησαυρό αποτελούν τρία δίδραχμα, μία δραχμή, ένα ημίδραχμο, δύο οβολοί και δεκαπέντε ημιόβολα. Τα νομίσματα πρωτοεμφανίστηκαν στην αγορά του Λονδίνου το 2000 και διασκορπίστηκαν. Μερικά από αυτά συμπεριελήφθησαν σε καταλόγους δημοπρασιών. Η Ελλάδα δεν τα διεκδίκησε, προφανώς γιατί δεν είχε τεκμήρια για την παράνομη εξαγωγή τους από τη χώρα.
Ο κ. Κέιγκαν που είναι ανώτατο στέλεχος εταιρείας, που δραστηριοποιείται σε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας στη Ν.Υ., απόφοιτος του Χάρβαρντ, με μεταπτυχιακά στην Οξφόρδη, απέκτησε το μεγαλύτερο μέρος του θησαυρού την ίδια χρονιά. Ο ίδιος είναι συλλέκτης και έχει στο παρελθόν δωρήσει κομμάτια της συλλογής του και σε άλλα αμερικανικά μουσεία. Είναι λάτρης της αρχαίας τέχνης και η γυναίκα του Ute Warlenberg Kagan, είναι επικεφαλής της Αμερικανικής Νομισματικής Εταιρείας με πλούσιο συγγραφικό έργο στην αρχαία ελληνική νομισματική.

Πόσο τού στοίχισε η αγορά των 22 σπάνιων νομισμάτων των Αβδήρων; «Δεν γνωρίζω. Αλλά είτε τα αγόρασε μία δραχμή είτε πέντε εκατομμύρια, σημασία έχει η χειρονομία του, κάτι που δείχνει ότι έχει ευαισθητοποιηθεί πλέον ο κόσμος και ανταποκρίνεται στο κάλεσμα για την επιστροφή αρχαιοτήτων», μας είπε χθες η διευθύντρια του Νομισματικού Μουσείου Δέσποινα Ευγενίδου, η οποία ετοιμάζει ήδη την έκθεση του θησαυρού, κατά το δεύτερο 15ήμερο του προσεχούς Νοεμβρίου.
Η επιστημονική αξία των νομισμάτων αυτών είναι μεγάλη. Αποδεικνύουν ότι σε μια πρώιμη εποχή, όπως είναι ο 6ος αιώνας π.Χ., οι πολίτες χρησιμοποιούσαν χρήματα και μάλιστα μικρές ασημένιες υποδιαιρέσεις της δραχμής, οι οποίες λίγα χρόνια αργότερα αντικαταστάθηκαν από χάλκινα νομίσματα. Τα χρήματα αυτά δεν ήταν για να πληρώσουν φόρους ή να αγοράσουν σιτάρι από άλλες περιοχές. Ηταν το μέσον για να καλύψουν τις καθημερινές τους ανάγκες (τρόφιμα, χρηστικά αντικείμενα). «Οι μεγαλύτερης κλίμακας συναλλαγές, όπως η πληρωμή φόρων και το υπερπόντιο εμπόριο, σε σημαντικό βαθμό πρέπει να εξυπηρετούνταν με τις μεγάλες αργυρές κοπές, δηλαδή τα οκτάδραχμα και τετράδραχμα», υποστηρίζει η διευθύντρια του Νομισματικού Μουσείου. Με την ύπαρξη αυτού του θησαυρού, τεκμηριώνεται ότι υπήρχαν εγχρήματες κοινωνίες σε εποχές αρκετά πρώιμες. Επίσης, μας γνωρίζει ποια ήταν η νομισματοκοπία των Αβδήρων από τα τέλη του 6ου αιώνα, μέχρι τον 1ο αι. μ.Χ..
Απόλλωνας και γρύπας
«Πρόκειται για μια σημαντικότατη δωρεά, καθώς όχι μόνο εμπλουτίζει τις νομισματικές σειρές των Αβδήρων που έχουμε στο Νομισματικό Μουσείο, αλλά έρχεται να προστεθεί σε έναν ιδιαίτερα σημαντικό τομέα συλλογών μας, αυτόν των θησαυρών», τονίζει η κ. Ευγενίδου.
Τα Αβδηρα ιδρύθηκαν σύμφωνα με τη μυθολογία από τον Ηρακλή, για να τιμηθεί η μνήμη του συντρόφου του Αβδηρου, ο οποίος κατασπαράχθηκε από τα άλογα του Διομήδη. Πρώτος οικιστής όμως υπήρξε ο Κλαζομένιος Τιμήσιος το 654 π.Χ. Η πόλη αυτή επανιδρύθηκε το 545 π.Χ., όταν μετανάστευσαν εκεί οι κατοίκοι της ιωνικής πόλης Τέω, για να αποφύγουν την υποδούλωσή τους από τους Πέρσες. Τα νομίσματα που έκοψαν οι νέοι άποικοι ήταν όμοια με εκείνα που είχαν στην πατρίδα τους. Στη μία όψη έφεραν κεφαλή του Απόλλωνα και στην άλλη γρύπα, το μυθικό τέρας που εθεωρείτο φύλακας των μεταλλείων χρυσού και αργύρου. Γρύπες φέρουν και τα νομίσματα που μας πρόσφερε ο κ. Κέιγκαν. Ιδιαίτερης σημασίας φαίνεται πως είναι αυτά που δεν τα πιάνει το μάτι σου: οι μικρές ασημένιες «ψείρες» που κυκλοφόρησαν για σύντομο χρονικό διάστημα και αντικαταστάθηκαν από μεγαλύτερα χάλκινα.
Πηγή: Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ, Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"

Λεμονιά - Καλλιέργεια, ποικιλίες εχθροί και ασθένειες

Λεμονιά - Καλλιέργεια, ποικιλίες εχθροί και ασθένειες

Τα είδη του γένους Citrus ανήκουν στην οικογένεια Rutaceae και στη φυλή Citreae. Όλα τα μέλη της φυλής έχουν χαρακτηριστικό καρπό, το εσπερίδιο που είναι είδος ράγας με χρώμα κίτρινο και ο φλοιός δεν αποσπάται από τη σάρκα. Τα είδη αυτά είναι η λεμονιά, η κιτριά και το βοτρυόκαρπο. Το λεμόνι είναι καλλιεργημένο υβρίδιο που προέρχεται από άγριες ποικιλίες όπως είναι το κίτρο και το μανταρίνι. Η λεμονιά προέρχεται από την κεντρική Ινδία, όπου καλλιεργήθηκαν και τα πρώτα δένδρα.
Η λεμονιά μπορεί να μεγαλώσει μέχρι 6 μέτρα ύψος αλλά συνήθως είναι πιο κοντή. Τα κλαδιά της έχουν αγκάθια, τα φύλλα είναι πράσινα και λαμπερά. Τα άνθη είναι λευκά εξωτερικά, ενώ εσωτερικά τείνουν προς το μωβ.

Εικόνα 1. Άνθη λεμονιάς.

Εικόνα 2. Καρποί λεμονιάς.
Κοινή ονομασία: Λεμονιά, οικογένεια Ρυτοειδών
Επιστημονική ονομασία: Citrus limon, οικογένεια Rutaceae

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Είδη και ποικιλίες της λεμονιάς

Στην Ελλάδα, η κυριότερη ποικιλία είναι η Μαγληνή, η οποία έχει πολλές ομοιότητες με την ιταλική ποικιλία Femminelo. Η ελληνική ποικιλία είναι αρκετά παραγωγική αλλά ευαίσθητη στη κορυφοξήρα. Ο καρπός της είναι μεσαίου μεγέθους με λείο και λεπτό φλοιό και ωριμάζει νωρίς το φθινόπωρο. Θεωρείται ότι είναι καλή ποικιλία και αποτελεί τη βάση της λεμονοπαραγωγής της χώρας αφού αποτελεί το 55% της συνολικής παραγωγής.
Ακολουθεί σε όγκο παραγωγής η Καρυστινή, ποικιλία χωρίς αγκάθια και με μέτρια ανθεκτικότητα στη κορυφοξήρα. Ο καρπός της είναι καλής ποιότητας, πλούσιος σε χυμό με όξινη γεύση και ο φλοιός είναι τραχύς, μετρίου πάχους. Ωριμάζει από τα τέλη φθινοπώρου μέχρι και τις αρχές άνοιξης. Συμμετέχει κατά 20% στη συνολική παραγωγή λεμονιών στην Ελλάδα.
Τώρα τελευταία διαδίδεται και η Αδαμοπούλου που έχει ομοιότητες με τη ποικιλία Libson. Η ποικιλία Αδαμοπούλου είναι πολύ παραγωγική, ανθεκτική στη κορυφοξήρα και προωθείται για τη παραγωγή καλοκαιρινού λεμονιού. Ο καρπός της είναι μετρίου έως μεγάλου μεγέθους, ο φλοιός είναι παχύς με επιφάνεια τραχεία.
Στη Κρήτη, γνωστή είναι η ποικιλία Κιτρολεμονιά, με μεγάλο καρπό, παχύ φλοιό και λίγα οξέα. Χρησιμοποιείται κυρίως στη ζαχαροπλαστική. Επίσης, στην Κρήτη συναντάμε και τη ποικιλία Ζαμπετάκη, γνωστή και στη Πελοπόννησο.
Πολύ καλή ποικιλία είναι η Εύρηκα ή Eureka, όπου το δένδρο δεν έχει καθόλου αγκάθια και οι καρποί της ωριμάζουν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους και κυρίως την άνοιξη και το καλοκαίρι.
Μια άλλη ποικιλία που ο καρπός της  μοιάζει με τον καρπό της Εύρηκα είναι η Libson, αλλά αυτή έχει αγκάθια. Ο καρπός της είναι πλούσιος σε κιτρικό οξύ και παρουσιάζει μεγάλη περίοδο ωρίμανσης των καρπών.
Στην Κύπρο, ενδιαφέρον παρουσιάζει η ποικιλία Λάπηθος, η οποία έχει ομοιότητες με τη Libson και είναι ανθεκτική στη κορυφοξήρα.
Τέλος, στις ελληνικές ποικιλίες συγκαταλέγεται κα η Μικρόκαρπη Χίου ή αλλιώς γνωστή και σαν “Λεμονάκι της Χίου”.
Υπάρχουν Ιταλικές ποικιλίες όπως: Femminelo, Monachello, Lunario και Interdonato.
Υπάρχουν Ισπανικές ποικιλίες όπως: Verna και Fino.

Η συνέχεια στον σύνδεσμο πηγή
http://www.kalliergo.gr/home-kalliergo/lemonia-kalliergeia-mpalkoni-kipos.html

Ήλιος και Γυαλιά Ηλίου

Χορηγά Σωτηρία.

Ήλιος και Γυαλιά Ηλίου: Συμβουλές για τη σωστή επιλογή.....Η αλόγιστη έκθεση των ματιών μας στην υπεριώδη ακτινοβολία για μεγάλο χρονικό διάστημα αποδεδειγμένα περιορίζει (τουλάχιστον προσωρινά) τη βραδινή όραση και την περιμετρική ευαισθησία του ανθρώπινου ματιού (οπτικό πεδίο) και ευθύνεται για την αύξηση των νεοπλασιών του δέρματος και των βλεφάρων, των εκφυλιστικών αλλοιώσεων της επιφάνειας του ματιού (στεάτιο και πτερύγιο), κερατοπάθεια droplet, φωτοκερατίτιδα, -τουλάχιστον- φλοιώδη καταρράκτη και την εκδήλωση εκφυλιστικών φωτοχημικών αλλοιώσεων στους φωτοϋποδοχείς και τον αφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού (ηλιακή εκφυλιστική ωχροπάθεια).

Σήμερα, λοιπόν, είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητη η προστασία των ματιών με τα κατάλληλα γυαλιά ηλίου. Βέβαια όλα τα γυαλιά ηλίου δεν προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες. Παρακάτω σας μαθαίνουμε πώς να επιλέγετε τα σωστά γυαλιά ηλίου για σας.

Σε τι διαφέρουν τα γυαλιά ηλίου μεταξύ τους;

Στο Υλικό Κατασκευής: Οι φακοί με γυαλί και η NTX πολυουρεθάνη είναι άριστοι στην οπτική ποιότητα και ανθεκτικότητα αλλά ακριβοί. Αντίθετα, οι πολυκαρβονικοί και ακρυλικοί φακοί είναι ανάλαφροι και φθηνοί, αλλά χαράζονται εύκολα και η οπτική τους απόδοση και προστασία είναι μειωμένη.
Στη Μεθοδολογία Κατασκευής: Η μεθοδολογία των γυαλιών ηλίου συναρτά και το τελικό κόστος τους.
Στην Απορροφητικότητα και στις Αποχρώσεις: Ένας φακός μπλε απορροφά περισσότερο το κόκκινο και το πράσινο παρά το μπλε χρώμα και επηρεάζει τη χρωματική αντίληψη κατά την οδήγηση. Πρασινωπά κρύσταλλα είναι ακατάλληλα για ασθενείς με πρωτανωμαλία, δηλαδή την κληρονομική ανωμαλία της αντίληψης του κόκκινου χρώματος, οι οποίοι πρέπει να επιλέγουν καστανόχρωμα γυαλιά. Η απορροφητικότητα βέβαια είναι ανάλογη και της χρήσης. Οι κίτρινοι φακοί επιλέγονται για χρήση στο χιόνι (σε κακές καιρικές συνθήκες), ενώ οι ροζ φακοί είναι κατάλληλοι για οδήγηση και βελτιώνουν την ευαισθησία αντίθεσης άρα και την οπτική μας ευκρίνεια σε ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες (συννεφιά). Γενικά θα πρέπει να προτιμώνται για γενική χρήση από υγιείς χρήστες τα χρώματα καφέ, γκρι και πράσινο.
Τύποι φακών που παράγονται από τη βιομηχανία οπτικών προϊόντων

Οι φωτοχρωματικοί φακοί. Σκουραίνουν σταδιακά με μέγιστη απόδοση στα 20-40 λεπτά, χαράσσονται εύκολα και έχουν μειωμένη απόδοση στην οδήγηση όπου οι πιθανοί χρωματισμοί είναι περιορισμένοι.
Οι πολωτικοί φακοί ( Polaroid). Έχουν το χρώμα και τα χαρακτηριστικά UV απορροφητικότητας του υλικού κατασκευής τους και σταματούν τη δίοδο ακτινών από αντανακλάσεις.
Οι κατοπτρικοί φακοί. Αντανακλούν την ακτινοβολία.
Οι φακοί ‘μελανίνης’. Προστατεύουν απ’ το ορατό φως υψηλής ενέργειας (κοντά στην υπεριώδη ακτινοβολία) που προκαλεί την εκφύλιση της ωχράς κηλίδας. Δεν επηρεάζουν τη χρωματική αντίληψη.
Μικρά Μυστικά για τη σωστή επιλογή του ιδανικού γυαλιού ηλίου

Για να θεωρηθεί ένα ζευγάρι γιαλιών ηλίου ιδανικό, θα πρέπει να έχει:

Πιστοποίηση ποιότητας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ένδειξη CE mark).
Πιστοποίηση ποιότητας απορροφητικότητας φακών από την υπεριώδη ηλιακή ακτινοβολία (UVA και UVB) με αυτοκόλλητο UV προστασίας 100%. Τυπικά η απορροφητικότητα θα πρέπει να είναι το λιγότερο 85%, ενώ για τους ηλικιωμένους χρήστες και λόγω της μικρότερης διαμέτρου της κόρης χρειάζονται γυαλιά μικρότερης απορροφητικότητας.
Υλικό και χρωματισμός κρυστάλλων ίδιο και για τα δύο μάτια.
Φακούς άθραυστους.
Επιπλέον, θα πρέπει να

Μην παρεμποδίζεται η χρωματική αντίληψη των χρηστών (ιδιαιτέρα κατά την οδήγηση).
Μη μειώνουν την οπτική ευκρίνεια.
Να επιλέγεται η κατηγορία των φακών ανάλογα με την ηλιοφάνεια της περιοχής όπου κατοικούμε. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, η κατηγορία 3 είναι η ενδεδειγμένη. Στα μεγάλα υψόμετρα με πολύ έντονη ηλιοφάνεια συστήνεται η κατηγορία 4.
Εν κατακλείδι, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι τα γυαλιά ηλίου εκτός από αισθητικά ωραία και οικονομικά θα πρέπει να προσφέρουν την καλύτερη δυνατή προστασία για την υγεία και φροντίδα των ματιών μας.

Τρόποι συντήρησης των αυγών.

http://epistrofi-sti-fysi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_1095.html

Τρόποι συντήρησης των αυγών.

Μέχρι περίπου το 1800 η συντήρηση των αυγών ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα διότι εξαιτίας του ανέμου τα αυγά σάπιζαν πολύ γρήγορα. Από τότε μέχρι σήμερα ανακαλύφτηκαν κάποιοι τρόποι ώστε τα αυγά να προστατεύονται και να διατηρούνται φρέσκα και ασφαλή για κατανάλωση.

Ένας τρόπος, τον οποίο κάποιες αγρότισσες στη Γαλλία το γνωρίζουν, είναι το να μπαίνουν τα αυγά μέσα σε βυτίο, τα οποία είναι σε απόσταση το ένα απ’ το άλλο, σε επάλληλα στρώματα από πίτουρα, λεπτή άμμο, στάχτη, ρινίσματα ξύλου, γύψου ή άνθρακα σε σκόνη. Αυτός ο τρόπος αποδίδει σε ικανοποιητικό βαθμό. 

Ακόμα αποτελεσματικότερος τρόπος είναι η διατήρηση των αυγών μέσα σε άχυρα ή σε πολύ στεγνή άμμο, αφού προηγουμένως καλυφτεί το κάθε αυγό ξεχωριστά με λεπτό χαρτί. 

Άλλος τρόπος διατήρησης των αυγών είναι το να αλειφτούν με βερνίκι ή άλλο παχύ υλικό, το οποίο αντιστέκεται στην εξάτμιση του εσωτερικού νερού και στην είσοδο του αέρα. 

Αυγό που καλύπτεται με ελαφρύ στρώμα λινέλαιου, με το δάχτυλο, το οποίο χρειάζεται λίγα 24ωρα για να στεγνώσει, διατηρείται φρέσκο για μισό χρόνο αποβάλλοντας μονάχα το 3% του αρχικού του βάρους. Αντίθετα αν το αυγό αφεθεί στη τύχη του στο ίδιο χρονικό διάστημα χάνει το 18% του αρχικού του βάρους, μένει κενό το μισό και μυρίζει πολύ άσχημα. Κάνοντας πράξη αυτούς τους τρόπους συντήρησης, οι έμποροι πουλάνε στους πελάτες αυγά καλυμμένα με βερνίκι, που είναι φτηνό, αποτελεσματικό και αλείφεται εύκολα. 

Μετά από ένα έτος τα αυγά παραμένουν ακόμα φρέσκα για να καταναλωθούν. 

Επίσης τα στοιβάζουν μέσα σε κιβώτια με ρινίσματα ξύλου, ανά 500 τεμάχια τοποθετημένα σε όρθια θέση, για να διατηρηθούν τα εσωτερικά μέρη τους αναλλοίωτα. Συνήθως μετά από 3 μήνες φύλαξης μπορούν να επωασθούν ακόμη χωρίς κανένα πρόβλημα. 

Τέλος, υπάρχει και μία μέθοδος διατήρησης των αυγών σημαντική σε ορισμένες περιπτώσεις. Σπάζονται τα αυγά σε πιάτο γυάλινο ή πορσελάνινο και το περιεχόμενό τους τοποθετείται σε λίγο ζεστό φούρνο για να αποξηρανθούν τελείως. Μετά από μία μέρα περίπου αυτό το μίγμα μεταμορφώνεται σε μια στεγνή μάζα, η οποία μετατρέπεται σε σκόνη. Αυτή η σκόνη διατηρείται σε δοχεία που προφυλάσσονται από τον άνεμο. Στη συνέχεια 1 κιλό από αυτή τη σκόνη διαλύεται μέσα σε 2 κιλά κρύο νερό και χτυπιέται με το μαγειρικό σύρμα. Ο αριθμός των αυγών από τη διάλυση αγγίζει τα 100 και χρησιμοποιείται για να φτιαχτούν ομελέτες ή για άλλες ανάγκες μαγειρείων και ζαχαροπλαστείων.

Πηγή: www.ecotimes.gr

Διήγημα : Φεγγαρόσκονη του Πάνου Ζώη (Ian Wicker) *

http://www.ideostato.gr/2013/04/blog-post_28.html

Διήγημα : Φεγγαρόσκονη

του Πάνου Ζώη (Ian Wicker) *

Στη σπηλιά δεν υπήρχε μάγισσα, ούτε μαγική σφαίρα. Όσο κι αν ψάξαμε, παρέα με το φόβο μας, δεν τα βρήκαμε. Φεγγαρόσκονη υπήρχε και ήταν χυμένη κάτω, ενώ αρκετή ήταν απλωμένη πάνω σε δυο βράχους και τους έκανε να δείχνουν παραμυθένιοι. Άλλωστε, κι εμείς σε παραμύθι νομίζαμε πως παίζαμε. Όχι μόνο τότε, εκείνη τη νύχτα στη σπηλιά, αλλά κι αργότερα.

Θελήσαμε να μαζέψουμε τη σκόνη του φεγγαριού. Ανακατεμένη, όμως, όπως ήταν με χώματα θα έχανε τη δύναμή της. Θέλαμε να μαζέψουμε μόνο αυτή, καθαρή φεγγαρόσκονη να είναι.

Η Δανάη άρχισε να τη μαζεύει με τα χέρια. Μέχρι που έβγαλε κραυγή και την πέταξε. Μαζί με τα χώματα. Τα χέρια της έγιναν κατακόκκινα.

Τρομάξαμε. Φύγαμε. Γυρίσαμε σπίτι. Δεν είπαμε τίποτα στη μάνα. Δεν τολμήσαμε. Ούτε πού πήγαμε, ούτε τι είδαμε, ούτε ποια αλήθεια βρήκαμε. Έστω την αλήθεια ενός παραμυθιού στο οποίο οικειοθελώς συμμετείχαμε. Για να μην αποδεχτούμε την πραγματικότητα.

Ο πατέρας ήταν ψαράς. Πιο πολύ του άρεσε να ξανοίγεται με τη βάρκα παρά να ψαρεύει. Ξανοιγόταν κάθε μέρα. Ψάρευε λίγες μέρες. Στο σπίτι έφερνε ψάρια μόνο όταν τελείωνε το αλεύρι και η μάνα δε είχε άλλο για να ζυμώσει. Τότε ψάρευε και μας έλεγε από την προηγούμενη μέρα τι ψάρι θα φέρει. Έλεγε σαργούς; Σαργούς έφερνε. Έλεγε γόπες; Έφερνε γόπες. Σε σημείο που, όταν έλεγε χταπόδι, έφερνε καμιά δεκαριά. Αυτά ειδικά μας κρατούσαν καιρό μακριά απ' την πείνα. Η μάνα τα έβαζε σε αλατόνερο και κρατούσαν. Όταν τα έψηνε, άναβε φωτιά στον κήπο. Τι κήπος δηλαδή; Μην φανταστείς με λουλούδια. Τίποτα σκόρδα και κρεμμύδια. Αλλά εμείς τα λέγαμε λουλούδια. Μια φορά ο πατέρας πήρε χρώματα και έβαψε τις πόρτες απ' το σπίτι. Την εξώπορτα και τις δυο εσωτερικές. Την εξώπορτα την έβαψε μπλε. Τη μια εσωτερική πόρτα την έβαψε πορτοκαλί και την άλλη πράσινη. Η μάνα ούρλιαξε. Τη μέρα που τις έβαψε ο πατέρας, εκείνη έλειπε στο διπλανό χωριό. Όταν γύρισε, κόντεψε να λιποθυμήσει. «Καρνάβαλο μου το' κανες το σπίτι», του' πε. Αλλά, το χρώμα είχε στεγνώσει. Οι πόρτες είχαν βαφτεί. Θυμάμαι που πήραμε κρυφά τα κουτάκια με το χρώμα που είχε περισσέψει και βάψαμε τα σκόρδα και τα κρεμμύδια. Από τότε τα λέγαμε λουλούδια. Από εκείνη τη μέρα ο πατέρας δεν ασχολήθηκε ξανά με το σπίτι. Νόμιζε πως θα ευχαριστούσε τη μάνα. Νόμιζε πως θα έσπαγε ένα χαμόγελο στα χείλη της βλέποντας τις βαμμένες πόρτες. Απέτυχε. Θύμωσε, έβρισε, δάκρυσε και περιορίστηκε στις δηλώσεις του για το ψάρεμα: θα φέρω σαργούς, γόπες, χταπόδια. Κι έφερνε σαργούς, γόπες και χταπόδια. Τώρα, το πώς τα έπιανε όλα αυτά, μας ήταν άγνωστο. Γιατί στη βάρκα δεν είχε ούτε δίχτυα, ούτε αγκίστρι. Τα κουπιά είχε μόνο. Και ένα μικρό σακί. Τα ψάρια τα έβαζε σ' αυτό το σακί. Όταν είχε φεγγάρι, έλειπε αρκετά. Απ' όταν άρχιζε αυτό να γεμίζει μέχρι που άρχιζε να χάνει. Έφευγε λίγες μέρες πριν την πανσέληνο, γυρνούσε λίγες μέρες μετά. Τότε, όταν έφευγε, σφιχταγκάλιαζε τη μάνα, σα να' ταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπε. Αυτό το έκανε πάντα. Και πριν και μετά που έβαψε τις πόρτες. Εμάς καθόλου. Δεν μας αγκάλιαζε, δεν μας ακουμπούσε καν. Μας χαιρετούσε μόνο με το υψωμένο χέρι του. Από μακριά. Η μάνα δεν λυπόταν. Τουναντίον, μόλις ο πατέρας ξανοιγόταν με τη βάρκα, μας έφτιαχνε τηγανίτες. Σαν να γιόρταζε. Εμείς χορταίναμε τηγανίτες.

Τις νύχτες που ο πατέρας έλειπε, σκεφτόμασταν πως βρισκόταν πολύ βαθειά στη θάλασσα. Εκεί, η βάρκα βυθιζόταν κι εκείνος ακολουθούσε ένα δρόμο του βυθού. Ο πατέρας, με κάποιον μαγικό τρόπο, δεν πνιγόταν. Περπατούσε πάνω στο βυθό, πάνω σε τεράστια όστρακα, ίσως και κάποιο σελάχι να τον έπαιρνε στην ράχη του, για να ξεκουραστεί.. Μας έφερνε και αστακούς καμιά φορά. Σελάχι δεν είχε φέρει ποτέ. Πήγαινε κάτω, στο βυθό. Για ώρα πολλή, ίσως και για μέρες. Αυτά τα έλεγε κυρίως η Δανάη. Αυτή ήταν μεγαλύτερη από μένα κι εγώ την άκουγα με προσοχή. Με προσοχή και δέος. Η μόνη μου παρεμβολή στα λεγόμενά της ήταν όταν της έλεγα πως τον πατέρα θα τον κλέψει μια όμορφη γοργόνα. Η Δανάη εκνευριζόταν και μου απαντούσε «ποτέ». Τότε σταματούσε να μιλάει και πήγαινε στο πίσω μέρος του σπιτιού και έκλαιγε. Η Δανάη έκλαιγε περίεργα. Το κλάμα της θύμιζε ήχους δελφινιού. Είχε κάτι το χαρούμενο το κλάμα της. Δεν τη λυπόμουν που έκλαιγε, ούτε την παρηγορούσα. Περίμενα απλά να τελειώσει το κλάμα της.

Όταν μάθαμε το νέο, η Δανάη δεν έκλαψε. Από τότε, τα βράδια, έβγαζε εκείνον το μουντό ήχο των κοχυλιών, όταν τα βάζεις στο αυτί σου κι ας είχε το στόμα της κλειστό. Απ' τα σωθικά της έβγαινε ο ήχος. Αυτό μετά το μαντάτο. Μας το' πε η μάνα. Ότι ο πατέρας δεν θα ξαναγυρίσει. Ήταν μετά από πανσέληνο και τον περιμέναμε. Η μάνα είχε ψήσει ψωμί από το πρωί, αλλά ο πατέρας πουθενά. Πέρασαν δέκα μέρες. Η μάνα έψηνε καινούριο ψωμί κάθε μέρα. Αυτό δεν το αγγίζαμε. Το αφήναμε για εκείνον. Εμείς τρώγαμε της προηγούμενης μέρας. Αλλά ο πατέρας δεν φάνηκε ποτέ. Η Δανάη άργησε πολύ να ξαναβγάλει κλάμα. Μόνο τον ήχο του κοχυλιού έκανε στον ύπνο της. Εγώ δεν λυπήθηκα πολύ. Ήμουν σίγουρος πως ο πατέρας ζει στο παλάτι της γοργόνας που τον έκλεψε και πως είναι καλά. Αυτό δεν το είπα τότε στη Δανάη. Της το είπα πολλά χρόνια μετά. Μ' αυτόν τον καημό πέθανε η μάνα. Εγώ λέω πως πέθανε από τις τύψεις της που δε χάρηκε, όταν ο πατέρας έβαψε τις πόρτες του σπιτιού. Το πιστεύω ακόμα. Η Δανάη όχι.

Όταν πέρασαν μέρες μετά την πανσέληνο και ο πατέρας ήταν άφαντος, η μάνα άρχιζε να βλαστημά και να καταριέται. Να καταριέται μια Μάγισσα. Ότι αυτή τον πήρε. Ότι τον έχει φυλακισμένο στη σπηλιά.

Τη φεγγαρόσκονη ο πατέρας τη μάζευε εκεί γύρω, τις μέρες που πλησίαζε η πανσέληνος. Η φεγγαρόσκονη πέφτει απ' το φεγγάρι, όταν αυτό αρχίζει και γεμίζει και την πρώτη μέρα που αρχίζει και χάνει. Ο πατέρας ήξερε πού να τη βρει. Και μπορούσε να τη μαζέψει με τα χέρια του χωρίς να καεί. Δεν ξέρω πώς. Το έκανε όμως. Έτσι μας είπε η μάνα.

Μετά την πήγαινε στη Μάγισσα. Στη σπηλιά. Κι εκείνη του έβαζε ψάρια στη βάρκα. Αυτή ήταν η συμφωνία. Εκείνος τη φεγγαρόσκονη, εκείνη τα ψάρια.

Εγώ πιστεύω πως η μάγισσα ήταν γοργόνα. Πιστεύω πως ο πατέρας την αγάπησε. Πιστεύω πως της έβαψε το παλάτι με τα ομορφότερα χρώματα. Τους τοίχους, τις πόρτες, ακόμα και για τα ρούχα της θα έφτιαξε μοναδικά χρώματα
από φυτά των θαλάσσιων κήπων. Ο πατέρας πίστευε πως υπάρχουν θαλάσσιοι κήποι, ομορφότεροι απ' αυτούς που έχουν οι άνθρωποι πάνω στο χώμα. Το χώμα είναι για τους πεθαμένους, έλεγε. Πιστεύω πως και η γοργόνα τον αγάπησε πολύ.

Το είπα κι αυτό στη Δανάη. Πριν από λίγο καιρό. Και η Δανάη άρχισε να κλαίει πάλι και το κλάμα της είχε κάτι από τους ήχους του δελφινιού. Σήκωσε το χέρι της και με την παλάμη της σκούπισε τα δάκρυα. Στο μικρό της δάκτυλο φάνηκε εκείνο το μικρό σημάδι απ' το κάψιμο της φεγγαρόσκονης, που είχε γίνει τότε, όταν την έπιασε μαζί με χώμα. Τότε, τότε που ήδη ξέραμε.


* Ο Πάνος Ζώης (Ian Wicker) γεννήθηκε στα Γιάννενα στις 4 Νοεμβρίου του 1969. Σπούδασε κτηνίατρος στη Θεσσαλονίκη. Το 1997 επέστρεψε στην πόλη του, όπου ασκεί το επάγγελμα του κτηνιάτρου.  Στην ζωή του τον συντροφεύει η Τιτίκα  και το μεγάλο του πάθος: η συγγραφή. Έχει μια λατρεμένη κόρη, τη Σαββίνα, 6,5 ετών, που σκέφτεται πολύ και μιλά λίγο, ενώ η καθημερινότητά του διανθίζεται από τη θεατρικότητα της εξάχρονης, πολυαγαπημένης του Μυτρώς.

Μπακαλιάρος σκορδαλιά

Μπακαλιάρος σκορδαλιά (με τέλειο κουρκούτι)

Υλικά:

Για τον μπακαλιάρο

• 1 κιλό μπακαλιάρο παστό, ξαλμυρισμένο
• 1 ποτήρι μπίρα
• 1 αυγό κι 1 ασπράδι
• 1 ποτήρι (περίπου) αλεύρι, κοσκινισμένο
• λίγο αλάτι (προσοχή, γιατί ο μπακαλιάρος είναι αλμυρός)
• πιπέρι
• αρκετό ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Για τη σκορδαλιά

• 6 πατάτες
• 6 σκελίδες σκόρδο
• Χυμός 1/2 λεμονιού
• 3 κουταλιές της σουπας ξύδι
• 1 1/2 φλυτζάνι ελαιόλαδο
• Αλάτι

Εκτέλεση :

Ξαλμύρισμα μπακαλιάρου: Αγοράστε χοντρά φιλέτα μπακαλιάρου (τα χοντρά φιλέτα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ξαλμυρίζουν πιο εύκολα εφόσον συνήθως είναι πιο αφράτα). Αφαιρέστε από την προηγούμενη μέρα την πέτσα και κόψτε το ψάρι σε τετράγωνα κομμάτια. Βάλτε τον μπακαλιάρο σε ένα μπολ με αρκετό νερό, το οποίο θα αλλάζετε κάθε 3-4 ώρες περίπου. Ο μπακαλιάρος χρειάζεται από 12-24 ώρες ξαλμύρισμα. Όσο πιο συχνά αλλάζετε το νερό τόσο πιο γρήγορα θα ξαλμυριστεί. Αφού ξαλμυριστεί (δοκιμάστε ένα πολύ μικρό κομματάκι για να βεβαιωθείτε), αφήστε τα κομμάτια σε χαρτί κουζίνας ώστε να στραγγίσουν πολύ καλά από τα νερά πριν τηγανίσετε. Κοιτάξτε καλά κι αφαιρέστε τυχόν κόκαλα που μπορεί να έχουν μείνει πάνω στα φιλέτα σας.

Για το κουρκούτι: Χτυπήστε τα ασπράδια των αυγών σε μαρέγκα. Χτυπήστε τον κρόκο του αυγού μαζί με τη μπύρα (αν δεν έχετε μπύρα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κι ανθρακούχο νερό). Ανακατέψτε το μίγμα της μπύρας σιγά σιγά με το αλεύρι (το οποίο ρίχνετε λίγο λίγο μέχρι να έχετε ένα μέτριο χυλό, ούτε σφιχτό ούτε αραιό). Ρίχνετε λίγο αλάτι και αρκετό πιπεράκι και προσθέτετε τέλος την μαρέγκα, την οποία ανακατεύετε απαλά μέχρι να ενσωματωθεί με το μίγμα σας. Αφήνετε το χυλό στο ψυγείο για τουλάχιστον 30 λεπτά πριν το χρησιμοποιήσετε. Πριν τον χρησιμοποιήσετε ανακατεύετε και πάλι και βουτάτε μέσα ένα-ένα τα κομμάτια του μπακαλιάρου. Αφήνετε να στραγγίσει το πολύ κουρκούτι και τα ρίχνετε μέσα σε βαθύ τηγάνι (ή κατσαρόλα) που έχετε ζεστάνει πολύ το ελαιόλαδο. Αφήνετε για λίγα λεπτά μέχρι να ροδίσουν γύρω-γύρω. Τα βγάζετε και τα αφήνετε σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας ώστε να φύγει το πολύ λάδι.

Για τη σκορδαλιά: Καθαρίστε τις πατάτες και βράστε τις σε λίγο νερό. Καθαρίστε τις σκελίδες (αν θέλετε να έχει λιγότερη ένταση η σκορδαλιά αφαιρέστε τις φύτρες) και βάλτε τις σε ένα πολυμίξερ μαζί με τις πατάτες ώστε να πολτοποιηθούν. Στη συνέχεια ρίχνετε αλάτι, το χυμό λεμονιού και το ξύδι. Το ελαιόλαδο το ρίχνετε λίγο λίγο και συνεχόμενα καθώς χτυπάτε το μείγμα. Μόλις η σκορδαλιά αποκτήσει μια ομοιόμορφη υφή είναι έτοιμη.

 

Από τη συντακτική ομάδα του dietup.gr

ΠΗΓΗ

Ύσπληγα

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/04/ysplhga.html

Ύσπληγα

Ύσπληγα
Μηχανισμός που χρησιμοποιούνταν στην αρχαία Ελλάδα κατά τους Ολυμπιακούς και άλλους αθλητικούς αγώνες, για να αποφεύγεται η πρόωρη εκκίνηση των αθλητών.
Αποτελούνταν συνήθως από δύο κατακόρυφους πασσάλους, που έφεραν δύο οριζόντια σχοινιά (το ένα στο ύψος των γονάτων και το άλλο στο ύψος της κοιλιάς των αθλητών).
Όταν ο αφέτης τραβούσε το σχοινί απομανδάλωσης των πασσάλων, αυτοί έπεφταν απότομα στο έδαφος λόγω της δύναμης της «νευράς» (στριμμένων νεύρων ζώων ή μαλλιών γυναικών) που υπήρχε στη βάση τους και επέτρεπαν την εκκίνηση των αθλητών.
Επιλέχθηκε ο σχεδιασμός και η ανακατασκευή ενός ελαφρού τύπου φορητού μηχανισμού που μπορεί να λειτουργήσει με δύο τρόπους:
α) με τη χρήση του κρίκου σκανδαλισμού σύμφωνα με τα πρότυπα της ύσπληγας της Νεμέας.
Σε αυτή την περίπτωση ο αφέτης τινάσσει απότομα επάνω το σχοινί χειρισμού για να απελευθερωθούν οι κρίκοι και να πέσουν απότομα οι πάσσαλοι
β) με τη χρήση ράβδων μανδάλωσης - απομανδάλωσης εφαρμόζοντας γνωστές τεχνικές από την πολεμική μηχανική της εποχής.
Σε αυτή την περίπτωση ο αφέτης τραβά απαλά το σχοινί χειρισμού για να απομανδαλωθούν και να πέσουν απότομα οι πάσσαλοι.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΗΡΩΑ !!! Κωνσταντίνος Κουκίδης.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΗΡΩΑ !!! Κωνσταντίνος Κουκίδης. Ο ήρωας που αρνήθηκε να παραδώσει τη σημαία στους Γερμανούς.

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα. Oι Γερμανοί αντικρίζουν στο ακραίο σημείο τού βράχου της Ακρόπολης πού δεσπόζει τής πόλης, την γαλανόλευκη σημαία πού θ' αντικατασταθεί από τον αγκυλωτό σταυρό.
Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνο που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει. Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωί έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα.
Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος... απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση..."ΟΧΙ"! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη. Ο εύζωνας τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ' ένα σάλτο στον γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα.
Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει.
Όμως οι στρατιώτες κι οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν συγκλονιστεί απ' αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό. Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με τίτλο: "A Greek carries his flag to the death" (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο).
Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται και η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί στα Αναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες, που είδαν το παλληκάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους τυλιγμένο με την Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό του στις 27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη μνήμη του.

Συνταγή για Κερκυραική τσιτσιμπύρα!!!

http://epistrofi-sti-fysi.blogspot.gr/2012/12/blog-post_783.html

Συνταγή για Κερκυραική τσιτσιμπύρα!!!

Ένα από τα πιο γνωστά τοπικά προϊόντα και σήμα κατατεθέν της Κέρκυρας είναι η τσιτσιμπύρα. Την έφεραν στο νησί οι Άγγλοι στις αρχές του 19ου αιώνα και άρεσε πολύ στους Κερκυραίους. Τόσο πολύ που όταν έφυγαν οι Βρετανοί, συνέχισαν να φτιάχνουν τσιτσιμπύρα!

Τα βασικά συστατικά της............ είναι το τζίντζερ (πιπερόριζα) και το λεμόνι. Είναι πολύ δροσιστική και έχει μοναδική γεύση.Έχει την γεύση λεμονάδας. Είναι πιό γλυκιά. Αισθητή η μοναδική γεύση του ginger. Νιώθεις ένα πολύ ελαφρό κάψιμο στην γεύση, όπως το πιπέρι. Αναρωτιόμουν για ποιό λόγο το όνομα αυτού του αναψυκτικού τελειώνει σε -μπύρα. Κατάλαβα όταν είδα τον αφρό. ;)

Η τσιτσιμπύρα είναι χωνευτική, κάνει καλό στο στομάχι και θεραπεύει τη διάρροια και τη ναυτία. Το τζίντζερ μπορεί να ελαττώσει τους πόνους από αρθριτικά ενώ βοηθά και στην κυκλοφορία του αίματος και κατεβάζει τη χοληστερίνη. 
 

Εδώ είναι και μια συνταγή για Κερκυραϊκή τσιτσιμπύρα:

• Ξεκινάμε με ένα πλαστικό μπουκάλι 2 λίτρων. (ΟΧΙ ΓΥΑΛΙΝΟ, η τσιτσιμπύρα μπορεί να σκάσει!).
• Ρίχνουμε μέσα μια κούπα ζάχαρη και ένα τέταρτο κουταλάκι του γλυκού ξερή μαγιά και ανακατεύουμε καλά.
• Προσθέτουμε 2 κουταλιές τριμμένο τζίντζερ και το χυμό ενός λεμονιού. Κλείνουμε το μπουκάλι και ανακατεύουμε μέχρι να διαλυθεί η ζάχαρη.
• Γεμίζουμε με νερό αλλά όχι μέχρι πάνω, αφήνουμε 4 δάχτυλα. Κλείνουμε το μπουκάλι καλά και το βάζουμε σε ένα ζεστό μέρος για να γίνει η ζύμωση. Η τσιτσιμπύρα παράγει το ανθρακικό της φυσικά!
• Η τσιτσιμπύρα είναι έτοιμη όταν δεν μπορείτε να ζουλήξετε το μπουκάλι (έχει ανεβάσει πίεση). Βάζουμε το μπουκάλι στο ψυγείο και όταν κρυώσει το ανοίγουμε προσεκτικά, φιλτράρουμε την τσιτσιμπύρα και τη φυλάμε σε άλλο μπουκάλι.

Διατηρείται για ένα μήνα στο ψυγείο. Ιδανικό δροσιστικό κοκτειλ!! Στην υγειά σας !!!

 Πηγή: http://www.greencorfu.com/gr/local-products/tstitsibyra.html