Γαρίδες Γιουβέτσι

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Από ένθετο του ΖΑΠΙΝΓΚ

Πολίτικα νηστίσιμα 

από την Μίμα Καρβούνη

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ ( 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1902 - 29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1930 )

 

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ ( 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1902 - 29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1930 )
 

"ΣΑΝ ΠΕΘΑΝΩ"

 

Θὰ πεθάνω μίαν αὐγούλα μελαγχολικὴ τοῦ Ἀπρίλη,
ὅταν ἀντικρὺ θἀνοίγη μέσ᾿ στὴ γάστρα μου δειλὰ
ἕνα ρόδο - μία ζωούλα. Καὶ θὰ μοῦ κλειστοῦν τὰ χείλη
καὶ θὰ μοῦ κλειστοῦν τὰ μάτια μοναχά τους, σιωπηλά.

Θὰ πεθάνω μίαν αὐγούλα θλιβερὴ σὰν τὴν ζωή μου,
ποὺ ἡ δροσιά της, κόμποι δάκρι θὰ κυλάη πονετικὸ
στὸ ἅγιο χῶμα ποὺ μὲ ρόδα θὰ στολίζῃ τὴ γιορτή μου,
στὸ ἅγιο χῶμα ποὺ θὰ μοῦ εἶνε κρεβατάκι νεκρικό.

Ὅσα ἀγάπησα στὰ χρόνια τῆς ζωῆς μου θὰ σκορπίσουν
καὶ θἀφανιστοῦν μακριά μου, σύννεφα καλοκαιριοῦ.
Ὅσα μ᾿ ἀγαπῆσαν μόνο θἄρθουν νὰ μὲ χαιρετίσουν
καὶ χλωμὰ θὰ μὲ φιλοῦνε σὰν ἀχτίδες φεγγαριοῦ.

Θὰ πεθάνω μίαν αὐγούλα μελαγχολικὴ τοῦ Ἀπρίλη.
Ἡ στερνὴ πνοή μου θἄρθη νὰ στὸ πῆ καὶ τότε πιά,
ὅση σοῦ ἀπομένει ἀγάπη, θἆναι σὰ θαμπὸ καντύλι
- φτωχὴ θύμηση στοῦ τάφου μου τὴν ἀπολησμονιά.
( ΤΙΤΛΟΣ "ΣΑΝ ΠΕΘΑΝΩ" )

Η εγκύκλιος «περί του μη σολοικίζειν»

http://mikros-romios.gr/3757/%CE%B7-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CF%8D%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BF

Η εγκύκλιος «περί του μη σολοικίζειν»

 

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

 

Οι σολοικισμοί, δηλαδή τα σφάλματα, ιδίως συντακτικά κατά τη χρήση της γλώσσας, η παραβίαση των κανόνων και η χρήση προτάσεων ή εκφράσεων που δεν ανταποκρίνονται στα συμφραζόμενα ταλάνιζαν ιδιαίτερα τη δημόσια διοίκηση κατά τον 19ο αιώνα. Οι παντός είδους δημόσιοι υπάλληλοι συνέτασσαν «σεντόνια» ολόκληρα γράφοντας καθαρευουσιάνικες εκφράσεις, τις οποίες ανακάτευαν με το καθημερινό λεξιλόγιό τους και τις τοπικές διαλέκτους παρουσιάζοντας ένα τραγελαφικό αποτέλεσμα.
«Ο υποσημειούμενος εγκατασταθείς ενταύθα νομίμως, και ούσα έλλειψις εφημερίου, εχειροτονήθην ιερεύς» έγραφε μια αναφορά. «Όπως τα τέκνα των ομογενών, διδασκόμενα την πάτριον γλώσσαν και θρησκείαν, διεγείρηται εις τας τρυφεράς αυτών καρδίας το θρησκευτικόν και εθνικόν αίσθημα» ανέφερε κάποια άλλη. Τέτοιου είδους αναφορές σε υπηρεσιακά έγγραφα φαίνεται πως διάβαζε το 1872 και αγανάκτησε ο Τήνιος αγωνιστής της Επανάστασης και Υπουργός Παιδείας Δημήτριος Δρόσος. Εξέδωσε λοιπόν πριν από εκατό σαράντα χρόνια μία εγκύκλιο «περί του μη σολοικίζειν».
Απευθυνόμενος στους υπηρεσιακούς παράγοντες, ιδιαιτέρως δε στους δημοδιδάσκαλους, στην αρχή επισήμαινε πως «τινες εξ υμών, εξ απροσεξίας πάντως, διότι δυσωπούμεθα ν’ αποδώσωμεν το πράμα απλώς εις αμάθειαν, γράφοντες και προς αυτό το Υπουργείον, σολοικίζουσιν ασυστόλως, αναρτώντες ασυνδέτως απολύτους ονομαστικάς επί ετεροπροσωπίας»! Στη συνέχεια ακολουθούσε και η σχετική απειλή: «Πας ός αν ολισθήση του λοιπού εις το αλλότριον της ελληνικής φωνής τούτο παράπτωμα, θέλει παραπέμπεσθαι, έστω και πρωτοβάθμιος, εις την διαρκή εξεταστικήν των δημοδιδασκάλων επιτροπήν προς νέαν εξέτασιν». Εννοείται ότι αυτή η εγκύκλιος δεν γέννησε αποτελέσματα και σίγουρα δεν ανέκοψε το κύμα των σολοικισμών. Εξάλλου, σόλοικος ήταν και ο λόγος του Υπουργού και του Υπουργείου Παιδείας. Τέλος, η λέξη «σολοικισμός» προήλθε από τους Σόλοικους, όπως ονομάζονταν οι Αθηναίοι άποικοι της πόλης Σόλοι της Κιλικίας, οι οποίοι μιλούσαν ελληνικά με επιδράσεις από άλλες γλώσσες.

Κική Δημουλά "Η απαρηγορία"

Κική Δημουλά "Η απαρηγορία"

Οι βιολέτες, όπως ανήσυχα;/ διορατικά μυρίζουν
όταν κάτι δεν πάει καλά/ κάτι απογοητεύει πάλι.
Η μεγάλη εβδομάδα,/ όπως στάζει κερί και τάμα
στη θρησκόληπτη ανάμνηση, στην άθεη απουσία.

Η Κυριακή του Νυμφίου,/ όπως αναστατώνει,

βασίζεις δε βασίζεις το Μεγάλο/ στις αφίξεις.
Οι διάφοροι Νυμφίοι,/ που κάτι τους τυχαίνει και δεν έρχονται,
κάποια διήμερη εκδρομή,/ κάποια ευκολότερη θρησκεία/ που την ασπάζονται.
Οι πολλαπλασιασμένοι κήποι της Γεσθημανή
σε κάθε βήμα,/ όπως κατασταλάζεις για το έθιμο
έχουν δεν έχουν ανθίσει οι απορίες.
Οι πατέρες μας, γέροι στο σπίτι,/περιμένουν αυγά και τσουρέκι.
Οι πολλαπλασιασμένοι κήποι της Γεσθημανή,
τα περιστύλια της υπομονής,
τα παγκάκια να κάτσεις να περιμένεις/ τον ετήσιο Ιούδα,
που αργεί να ‘ρθει/ από το ράφτη, απ’ τον κουρέα.
Το μεγάλο ποσόν που του δίνεις
για να δεχτεί να σε προδίνει ανεξήγητα.
Της καμπάνας η μεγάλη εξάντληση/ κι η απαρηγορία,
ο νηστικός της ήχος/ όπως λιποθυμάει
στα εαρινά αρμόνια/ των καθολικών απογευμάτων.

Οι αργίες,/ οι αργοπορίες,/ οι αγριότητες,
όπως τις πάμε ως επάνω μόνοι μας.
Ο Σίμων, που στο τέλος αδιαφόρησε/ κι έφτιαξε τη ζωή του.
Η Μυροφόρος έλλειψις,/ που θα σε ψάχνει απόψε να σε ράνει.
Η Προηγιασμένη των διαφόρων θρήνων/ τη Μεγάλη Εβδομάδα
και τις διάφορες άλλες εβδομάδες τα ίδια.
Η Αγία Επανάληψη/ η θαυματουργή,/ η αχειροποίητος,
όπως τη βρήκανε ανυπόγραφη τα πράγματα,/ θαμμένη/
σε κάποια παλαιότητα της μοίρας μας,
σε κάποιο πρόγονό μας μέλλον./ Όπως την πιστεύω.
(Κική Δημουλά, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος)

Αγγινάρες με κουκιά

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Από ένθετο του ΖΑΠΙΝΓΚ

Πολίτικα νηστίσιμα 

από την Μίμα Καρβούνη

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ !!!

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ !!!
( και η σημασία της χρήσης των νομισμάτων τον -6ο αι. )
Αμερικανός συλλέκτης, εύπορος φυσικά, πρόσφερε στο Νομισματικό Μουσείο Αθηνών 22 νομίσματα από τα Άβδηρα, τα οποία αγόρασε το 2000 από δημοπρασία στη Νέα Υόρκη.
Ο θησαυρός του 54χρονου Τζόναθαν Κέιγκαν αποτελούνταν από 22 αργυρά νομίσματα, τα οποία παρέδωσε πέρυσι τον Σεπτέμβριο στο Προξενείο μας στη Νέα Υόρκη, αφού προηγουμένως τα μελέτησε ο ίδιος και δημοσίευσε τα συμπεράσματά του σε έναν τόμο αφιερωμένο στο έργο του κορυφαίου Αμερικανού νομισματολόγου John Η. Kroll.
Η επιθυμία του ήταν, ο θησαυρός να πλουτίσει τις συλλογές του Νομισματικού Μουσείου της Αθήνας, προς τιμήν του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τέξας John Η. Kroll, το έργο του οποίου αποτελεί σταθμό στη μελέτη της νομισματοκοπίας της Αθήνας.
Πόσο στοίχισε η αγορά
Τον θησαυρό αποτελούν τρία δίδραχμα, μία δραχμή, ένα ημίδραχμο, δύο οβολοί και δεκαπέντε ημιόβολα. Τα νομίσματα πρωτοεμφανίστηκαν στην αγορά του Λονδίνου το 2000 και διασκορπίστηκαν. Μερικά από αυτά συμπεριελήφθησαν σε καταλόγους δημοπρασιών. Η Ελλάδα δεν τα διεκδίκησε, προφανώς γιατί δεν είχε τεκμήρια για την παράνομη εξαγωγή τους από τη χώρα.
Ο κ. Κέιγκαν που είναι ανώτατο στέλεχος εταιρείας, που δραστηριοποιείται σε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας στη Ν.Υ., απόφοιτος του Χάρβαρντ, με μεταπτυχιακά στην Οξφόρδη, απέκτησε το μεγαλύτερο μέρος του θησαυρού την ίδια χρονιά. Ο ίδιος είναι συλλέκτης και έχει στο παρελθόν δωρήσει κομμάτια της συλλογής του και σε άλλα αμερικανικά μουσεία. Είναι λάτρης της αρχαίας τέχνης και η γυναίκα του Ute Warlenberg Kagan, είναι επικεφαλής της Αμερικανικής Νομισματικής Εταιρείας με πλούσιο συγγραφικό έργο στην αρχαία ελληνική νομισματική.

Πόσο τού στοίχισε η αγορά των 22 σπάνιων νομισμάτων των Αβδήρων; «Δεν γνωρίζω. Αλλά είτε τα αγόρασε μία δραχμή είτε πέντε εκατομμύρια, σημασία έχει η χειρονομία του, κάτι που δείχνει ότι έχει ευαισθητοποιηθεί πλέον ο κόσμος και ανταποκρίνεται στο κάλεσμα για την επιστροφή αρχαιοτήτων», μας είπε χθες η διευθύντρια του Νομισματικού Μουσείου Δέσποινα Ευγενίδου, η οποία ετοιμάζει ήδη την έκθεση του θησαυρού, κατά το δεύτερο 15ήμερο του προσεχούς Νοεμβρίου.
Η επιστημονική αξία των νομισμάτων αυτών είναι μεγάλη. Αποδεικνύουν ότι σε μια πρώιμη εποχή, όπως είναι ο 6ος αιώνας π.Χ., οι πολίτες χρησιμοποιούσαν χρήματα και μάλιστα μικρές ασημένιες υποδιαιρέσεις της δραχμής, οι οποίες λίγα χρόνια αργότερα αντικαταστάθηκαν από χάλκινα νομίσματα. Τα χρήματα αυτά δεν ήταν για να πληρώσουν φόρους ή να αγοράσουν σιτάρι από άλλες περιοχές. Ηταν το μέσον για να καλύψουν τις καθημερινές τους ανάγκες (τρόφιμα, χρηστικά αντικείμενα). «Οι μεγαλύτερης κλίμακας συναλλαγές, όπως η πληρωμή φόρων και το υπερπόντιο εμπόριο, σε σημαντικό βαθμό πρέπει να εξυπηρετούνταν με τις μεγάλες αργυρές κοπές, δηλαδή τα οκτάδραχμα και τετράδραχμα», υποστηρίζει η διευθύντρια του Νομισματικού Μουσείου. Με την ύπαρξη αυτού του θησαυρού, τεκμηριώνεται ότι υπήρχαν εγχρήματες κοινωνίες σε εποχές αρκετά πρώιμες. Επίσης, μας γνωρίζει ποια ήταν η νομισματοκοπία των Αβδήρων από τα τέλη του 6ου αιώνα, μέχρι τον 1ο αι. μ.Χ..
Απόλλωνας και γρύπας
«Πρόκειται για μια σημαντικότατη δωρεά, καθώς όχι μόνο εμπλουτίζει τις νομισματικές σειρές των Αβδήρων που έχουμε στο Νομισματικό Μουσείο, αλλά έρχεται να προστεθεί σε έναν ιδιαίτερα σημαντικό τομέα συλλογών μας, αυτόν των θησαυρών», τονίζει η κ. Ευγενίδου.
Τα Αβδηρα ιδρύθηκαν σύμφωνα με τη μυθολογία από τον Ηρακλή, για να τιμηθεί η μνήμη του συντρόφου του Αβδηρου, ο οποίος κατασπαράχθηκε από τα άλογα του Διομήδη. Πρώτος οικιστής όμως υπήρξε ο Κλαζομένιος Τιμήσιος το 654 π.Χ. Η πόλη αυτή επανιδρύθηκε το 545 π.Χ., όταν μετανάστευσαν εκεί οι κατοίκοι της ιωνικής πόλης Τέω, για να αποφύγουν την υποδούλωσή τους από τους Πέρσες. Τα νομίσματα που έκοψαν οι νέοι άποικοι ήταν όμοια με εκείνα που είχαν στην πατρίδα τους. Στη μία όψη έφεραν κεφαλή του Απόλλωνα και στην άλλη γρύπα, το μυθικό τέρας που εθεωρείτο φύλακας των μεταλλείων χρυσού και αργύρου. Γρύπες φέρουν και τα νομίσματα που μας πρόσφερε ο κ. Κέιγκαν. Ιδιαίτερης σημασίας φαίνεται πως είναι αυτά που δεν τα πιάνει το μάτι σου: οι μικρές ασημένιες «ψείρες» που κυκλοφόρησαν για σύντομο χρονικό διάστημα και αντικαταστάθηκαν από μεγαλύτερα χάλκινα.
Πηγή: Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ, Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"

Λεμονιά - Καλλιέργεια, ποικιλίες εχθροί και ασθένειες

Λεμονιά - Καλλιέργεια, ποικιλίες εχθροί και ασθένειες

Τα είδη του γένους Citrus ανήκουν στην οικογένεια Rutaceae και στη φυλή Citreae. Όλα τα μέλη της φυλής έχουν χαρακτηριστικό καρπό, το εσπερίδιο που είναι είδος ράγας με χρώμα κίτρινο και ο φλοιός δεν αποσπάται από τη σάρκα. Τα είδη αυτά είναι η λεμονιά, η κιτριά και το βοτρυόκαρπο. Το λεμόνι είναι καλλιεργημένο υβρίδιο που προέρχεται από άγριες ποικιλίες όπως είναι το κίτρο και το μανταρίνι. Η λεμονιά προέρχεται από την κεντρική Ινδία, όπου καλλιεργήθηκαν και τα πρώτα δένδρα.
Η λεμονιά μπορεί να μεγαλώσει μέχρι 6 μέτρα ύψος αλλά συνήθως είναι πιο κοντή. Τα κλαδιά της έχουν αγκάθια, τα φύλλα είναι πράσινα και λαμπερά. Τα άνθη είναι λευκά εξωτερικά, ενώ εσωτερικά τείνουν προς το μωβ.

Εικόνα 1. Άνθη λεμονιάς.

Εικόνα 2. Καρποί λεμονιάς.
Κοινή ονομασία: Λεμονιά, οικογένεια Ρυτοειδών
Επιστημονική ονομασία: Citrus limon, οικογένεια Rutaceae

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Είδη και ποικιλίες της λεμονιάς

Στην Ελλάδα, η κυριότερη ποικιλία είναι η Μαγληνή, η οποία έχει πολλές ομοιότητες με την ιταλική ποικιλία Femminelo. Η ελληνική ποικιλία είναι αρκετά παραγωγική αλλά ευαίσθητη στη κορυφοξήρα. Ο καρπός της είναι μεσαίου μεγέθους με λείο και λεπτό φλοιό και ωριμάζει νωρίς το φθινόπωρο. Θεωρείται ότι είναι καλή ποικιλία και αποτελεί τη βάση της λεμονοπαραγωγής της χώρας αφού αποτελεί το 55% της συνολικής παραγωγής.
Ακολουθεί σε όγκο παραγωγής η Καρυστινή, ποικιλία χωρίς αγκάθια και με μέτρια ανθεκτικότητα στη κορυφοξήρα. Ο καρπός της είναι καλής ποιότητας, πλούσιος σε χυμό με όξινη γεύση και ο φλοιός είναι τραχύς, μετρίου πάχους. Ωριμάζει από τα τέλη φθινοπώρου μέχρι και τις αρχές άνοιξης. Συμμετέχει κατά 20% στη συνολική παραγωγή λεμονιών στην Ελλάδα.
Τώρα τελευταία διαδίδεται και η Αδαμοπούλου που έχει ομοιότητες με τη ποικιλία Libson. Η ποικιλία Αδαμοπούλου είναι πολύ παραγωγική, ανθεκτική στη κορυφοξήρα και προωθείται για τη παραγωγή καλοκαιρινού λεμονιού. Ο καρπός της είναι μετρίου έως μεγάλου μεγέθους, ο φλοιός είναι παχύς με επιφάνεια τραχεία.
Στη Κρήτη, γνωστή είναι η ποικιλία Κιτρολεμονιά, με μεγάλο καρπό, παχύ φλοιό και λίγα οξέα. Χρησιμοποιείται κυρίως στη ζαχαροπλαστική. Επίσης, στην Κρήτη συναντάμε και τη ποικιλία Ζαμπετάκη, γνωστή και στη Πελοπόννησο.
Πολύ καλή ποικιλία είναι η Εύρηκα ή Eureka, όπου το δένδρο δεν έχει καθόλου αγκάθια και οι καρποί της ωριμάζουν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους και κυρίως την άνοιξη και το καλοκαίρι.
Μια άλλη ποικιλία που ο καρπός της  μοιάζει με τον καρπό της Εύρηκα είναι η Libson, αλλά αυτή έχει αγκάθια. Ο καρπός της είναι πλούσιος σε κιτρικό οξύ και παρουσιάζει μεγάλη περίοδο ωρίμανσης των καρπών.
Στην Κύπρο, ενδιαφέρον παρουσιάζει η ποικιλία Λάπηθος, η οποία έχει ομοιότητες με τη Libson και είναι ανθεκτική στη κορυφοξήρα.
Τέλος, στις ελληνικές ποικιλίες συγκαταλέγεται κα η Μικρόκαρπη Χίου ή αλλιώς γνωστή και σαν “Λεμονάκι της Χίου”.
Υπάρχουν Ιταλικές ποικιλίες όπως: Femminelo, Monachello, Lunario και Interdonato.
Υπάρχουν Ισπανικές ποικιλίες όπως: Verna και Fino.

Η συνέχεια στον σύνδεσμο πηγή
http://www.kalliergo.gr/home-kalliergo/lemonia-kalliergeia-mpalkoni-kipos.html

Ήλιος και Γυαλιά Ηλίου

Χορηγά Σωτηρία.

Ήλιος και Γυαλιά Ηλίου: Συμβουλές για τη σωστή επιλογή.....Η αλόγιστη έκθεση των ματιών μας στην υπεριώδη ακτινοβολία για μεγάλο χρονικό διάστημα αποδεδειγμένα περιορίζει (τουλάχιστον προσωρινά) τη βραδινή όραση και την περιμετρική ευαισθησία του ανθρώπινου ματιού (οπτικό πεδίο) και ευθύνεται για την αύξηση των νεοπλασιών του δέρματος και των βλεφάρων, των εκφυλιστικών αλλοιώσεων της επιφάνειας του ματιού (στεάτιο και πτερύγιο), κερατοπάθεια droplet, φωτοκερατίτιδα, -τουλάχιστον- φλοιώδη καταρράκτη και την εκδήλωση εκφυλιστικών φωτοχημικών αλλοιώσεων στους φωτοϋποδοχείς και τον αφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού (ηλιακή εκφυλιστική ωχροπάθεια).

Σήμερα, λοιπόν, είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητη η προστασία των ματιών με τα κατάλληλα γυαλιά ηλίου. Βέβαια όλα τα γυαλιά ηλίου δεν προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες. Παρακάτω σας μαθαίνουμε πώς να επιλέγετε τα σωστά γυαλιά ηλίου για σας.

Σε τι διαφέρουν τα γυαλιά ηλίου μεταξύ τους;

Στο Υλικό Κατασκευής: Οι φακοί με γυαλί και η NTX πολυουρεθάνη είναι άριστοι στην οπτική ποιότητα και ανθεκτικότητα αλλά ακριβοί. Αντίθετα, οι πολυκαρβονικοί και ακρυλικοί φακοί είναι ανάλαφροι και φθηνοί, αλλά χαράζονται εύκολα και η οπτική τους απόδοση και προστασία είναι μειωμένη.
Στη Μεθοδολογία Κατασκευής: Η μεθοδολογία των γυαλιών ηλίου συναρτά και το τελικό κόστος τους.
Στην Απορροφητικότητα και στις Αποχρώσεις: Ένας φακός μπλε απορροφά περισσότερο το κόκκινο και το πράσινο παρά το μπλε χρώμα και επηρεάζει τη χρωματική αντίληψη κατά την οδήγηση. Πρασινωπά κρύσταλλα είναι ακατάλληλα για ασθενείς με πρωτανωμαλία, δηλαδή την κληρονομική ανωμαλία της αντίληψης του κόκκινου χρώματος, οι οποίοι πρέπει να επιλέγουν καστανόχρωμα γυαλιά. Η απορροφητικότητα βέβαια είναι ανάλογη και της χρήσης. Οι κίτρινοι φακοί επιλέγονται για χρήση στο χιόνι (σε κακές καιρικές συνθήκες), ενώ οι ροζ φακοί είναι κατάλληλοι για οδήγηση και βελτιώνουν την ευαισθησία αντίθεσης άρα και την οπτική μας ευκρίνεια σε ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες (συννεφιά). Γενικά θα πρέπει να προτιμώνται για γενική χρήση από υγιείς χρήστες τα χρώματα καφέ, γκρι και πράσινο.
Τύποι φακών που παράγονται από τη βιομηχανία οπτικών προϊόντων

Οι φωτοχρωματικοί φακοί. Σκουραίνουν σταδιακά με μέγιστη απόδοση στα 20-40 λεπτά, χαράσσονται εύκολα και έχουν μειωμένη απόδοση στην οδήγηση όπου οι πιθανοί χρωματισμοί είναι περιορισμένοι.
Οι πολωτικοί φακοί ( Polaroid). Έχουν το χρώμα και τα χαρακτηριστικά UV απορροφητικότητας του υλικού κατασκευής τους και σταματούν τη δίοδο ακτινών από αντανακλάσεις.
Οι κατοπτρικοί φακοί. Αντανακλούν την ακτινοβολία.
Οι φακοί ‘μελανίνης’. Προστατεύουν απ’ το ορατό φως υψηλής ενέργειας (κοντά στην υπεριώδη ακτινοβολία) που προκαλεί την εκφύλιση της ωχράς κηλίδας. Δεν επηρεάζουν τη χρωματική αντίληψη.
Μικρά Μυστικά για τη σωστή επιλογή του ιδανικού γυαλιού ηλίου

Για να θεωρηθεί ένα ζευγάρι γιαλιών ηλίου ιδανικό, θα πρέπει να έχει:

Πιστοποίηση ποιότητας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ένδειξη CE mark).
Πιστοποίηση ποιότητας απορροφητικότητας φακών από την υπεριώδη ηλιακή ακτινοβολία (UVA και UVB) με αυτοκόλλητο UV προστασίας 100%. Τυπικά η απορροφητικότητα θα πρέπει να είναι το λιγότερο 85%, ενώ για τους ηλικιωμένους χρήστες και λόγω της μικρότερης διαμέτρου της κόρης χρειάζονται γυαλιά μικρότερης απορροφητικότητας.
Υλικό και χρωματισμός κρυστάλλων ίδιο και για τα δύο μάτια.
Φακούς άθραυστους.
Επιπλέον, θα πρέπει να

Μην παρεμποδίζεται η χρωματική αντίληψη των χρηστών (ιδιαιτέρα κατά την οδήγηση).
Μη μειώνουν την οπτική ευκρίνεια.
Να επιλέγεται η κατηγορία των φακών ανάλογα με την ηλιοφάνεια της περιοχής όπου κατοικούμε. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, η κατηγορία 3 είναι η ενδεδειγμένη. Στα μεγάλα υψόμετρα με πολύ έντονη ηλιοφάνεια συστήνεται η κατηγορία 4.
Εν κατακλείδι, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι τα γυαλιά ηλίου εκτός από αισθητικά ωραία και οικονομικά θα πρέπει να προσφέρουν την καλύτερη δυνατή προστασία για την υγεία και φροντίδα των ματιών μας.

Τρόποι συντήρησης των αυγών.

http://epistrofi-sti-fysi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_1095.html

Τρόποι συντήρησης των αυγών.

Μέχρι περίπου το 1800 η συντήρηση των αυγών ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα διότι εξαιτίας του ανέμου τα αυγά σάπιζαν πολύ γρήγορα. Από τότε μέχρι σήμερα ανακαλύφτηκαν κάποιοι τρόποι ώστε τα αυγά να προστατεύονται και να διατηρούνται φρέσκα και ασφαλή για κατανάλωση.

Ένας τρόπος, τον οποίο κάποιες αγρότισσες στη Γαλλία το γνωρίζουν, είναι το να μπαίνουν τα αυγά μέσα σε βυτίο, τα οποία είναι σε απόσταση το ένα απ’ το άλλο, σε επάλληλα στρώματα από πίτουρα, λεπτή άμμο, στάχτη, ρινίσματα ξύλου, γύψου ή άνθρακα σε σκόνη. Αυτός ο τρόπος αποδίδει σε ικανοποιητικό βαθμό. 

Ακόμα αποτελεσματικότερος τρόπος είναι η διατήρηση των αυγών μέσα σε άχυρα ή σε πολύ στεγνή άμμο, αφού προηγουμένως καλυφτεί το κάθε αυγό ξεχωριστά με λεπτό χαρτί. 

Άλλος τρόπος διατήρησης των αυγών είναι το να αλειφτούν με βερνίκι ή άλλο παχύ υλικό, το οποίο αντιστέκεται στην εξάτμιση του εσωτερικού νερού και στην είσοδο του αέρα. 

Αυγό που καλύπτεται με ελαφρύ στρώμα λινέλαιου, με το δάχτυλο, το οποίο χρειάζεται λίγα 24ωρα για να στεγνώσει, διατηρείται φρέσκο για μισό χρόνο αποβάλλοντας μονάχα το 3% του αρχικού του βάρους. Αντίθετα αν το αυγό αφεθεί στη τύχη του στο ίδιο χρονικό διάστημα χάνει το 18% του αρχικού του βάρους, μένει κενό το μισό και μυρίζει πολύ άσχημα. Κάνοντας πράξη αυτούς τους τρόπους συντήρησης, οι έμποροι πουλάνε στους πελάτες αυγά καλυμμένα με βερνίκι, που είναι φτηνό, αποτελεσματικό και αλείφεται εύκολα. 

Μετά από ένα έτος τα αυγά παραμένουν ακόμα φρέσκα για να καταναλωθούν. 

Επίσης τα στοιβάζουν μέσα σε κιβώτια με ρινίσματα ξύλου, ανά 500 τεμάχια τοποθετημένα σε όρθια θέση, για να διατηρηθούν τα εσωτερικά μέρη τους αναλλοίωτα. Συνήθως μετά από 3 μήνες φύλαξης μπορούν να επωασθούν ακόμη χωρίς κανένα πρόβλημα. 

Τέλος, υπάρχει και μία μέθοδος διατήρησης των αυγών σημαντική σε ορισμένες περιπτώσεις. Σπάζονται τα αυγά σε πιάτο γυάλινο ή πορσελάνινο και το περιεχόμενό τους τοποθετείται σε λίγο ζεστό φούρνο για να αποξηρανθούν τελείως. Μετά από μία μέρα περίπου αυτό το μίγμα μεταμορφώνεται σε μια στεγνή μάζα, η οποία μετατρέπεται σε σκόνη. Αυτή η σκόνη διατηρείται σε δοχεία που προφυλάσσονται από τον άνεμο. Στη συνέχεια 1 κιλό από αυτή τη σκόνη διαλύεται μέσα σε 2 κιλά κρύο νερό και χτυπιέται με το μαγειρικό σύρμα. Ο αριθμός των αυγών από τη διάλυση αγγίζει τα 100 και χρησιμοποιείται για να φτιαχτούν ομελέτες ή για άλλες ανάγκες μαγειρείων και ζαχαροπλαστείων.

Πηγή: www.ecotimes.gr

Διήγημα : Φεγγαρόσκονη του Πάνου Ζώη (Ian Wicker) *

http://www.ideostato.gr/2013/04/blog-post_28.html

Διήγημα : Φεγγαρόσκονη

του Πάνου Ζώη (Ian Wicker) *

Στη σπηλιά δεν υπήρχε μάγισσα, ούτε μαγική σφαίρα. Όσο κι αν ψάξαμε, παρέα με το φόβο μας, δεν τα βρήκαμε. Φεγγαρόσκονη υπήρχε και ήταν χυμένη κάτω, ενώ αρκετή ήταν απλωμένη πάνω σε δυο βράχους και τους έκανε να δείχνουν παραμυθένιοι. Άλλωστε, κι εμείς σε παραμύθι νομίζαμε πως παίζαμε. Όχι μόνο τότε, εκείνη τη νύχτα στη σπηλιά, αλλά κι αργότερα.

Θελήσαμε να μαζέψουμε τη σκόνη του φεγγαριού. Ανακατεμένη, όμως, όπως ήταν με χώματα θα έχανε τη δύναμή της. Θέλαμε να μαζέψουμε μόνο αυτή, καθαρή φεγγαρόσκονη να είναι.

Η Δανάη άρχισε να τη μαζεύει με τα χέρια. Μέχρι που έβγαλε κραυγή και την πέταξε. Μαζί με τα χώματα. Τα χέρια της έγιναν κατακόκκινα.

Τρομάξαμε. Φύγαμε. Γυρίσαμε σπίτι. Δεν είπαμε τίποτα στη μάνα. Δεν τολμήσαμε. Ούτε πού πήγαμε, ούτε τι είδαμε, ούτε ποια αλήθεια βρήκαμε. Έστω την αλήθεια ενός παραμυθιού στο οποίο οικειοθελώς συμμετείχαμε. Για να μην αποδεχτούμε την πραγματικότητα.

Ο πατέρας ήταν ψαράς. Πιο πολύ του άρεσε να ξανοίγεται με τη βάρκα παρά να ψαρεύει. Ξανοιγόταν κάθε μέρα. Ψάρευε λίγες μέρες. Στο σπίτι έφερνε ψάρια μόνο όταν τελείωνε το αλεύρι και η μάνα δε είχε άλλο για να ζυμώσει. Τότε ψάρευε και μας έλεγε από την προηγούμενη μέρα τι ψάρι θα φέρει. Έλεγε σαργούς; Σαργούς έφερνε. Έλεγε γόπες; Έφερνε γόπες. Σε σημείο που, όταν έλεγε χταπόδι, έφερνε καμιά δεκαριά. Αυτά ειδικά μας κρατούσαν καιρό μακριά απ' την πείνα. Η μάνα τα έβαζε σε αλατόνερο και κρατούσαν. Όταν τα έψηνε, άναβε φωτιά στον κήπο. Τι κήπος δηλαδή; Μην φανταστείς με λουλούδια. Τίποτα σκόρδα και κρεμμύδια. Αλλά εμείς τα λέγαμε λουλούδια. Μια φορά ο πατέρας πήρε χρώματα και έβαψε τις πόρτες απ' το σπίτι. Την εξώπορτα και τις δυο εσωτερικές. Την εξώπορτα την έβαψε μπλε. Τη μια εσωτερική πόρτα την έβαψε πορτοκαλί και την άλλη πράσινη. Η μάνα ούρλιαξε. Τη μέρα που τις έβαψε ο πατέρας, εκείνη έλειπε στο διπλανό χωριό. Όταν γύρισε, κόντεψε να λιποθυμήσει. «Καρνάβαλο μου το' κανες το σπίτι», του' πε. Αλλά, το χρώμα είχε στεγνώσει. Οι πόρτες είχαν βαφτεί. Θυμάμαι που πήραμε κρυφά τα κουτάκια με το χρώμα που είχε περισσέψει και βάψαμε τα σκόρδα και τα κρεμμύδια. Από τότε τα λέγαμε λουλούδια. Από εκείνη τη μέρα ο πατέρας δεν ασχολήθηκε ξανά με το σπίτι. Νόμιζε πως θα ευχαριστούσε τη μάνα. Νόμιζε πως θα έσπαγε ένα χαμόγελο στα χείλη της βλέποντας τις βαμμένες πόρτες. Απέτυχε. Θύμωσε, έβρισε, δάκρυσε και περιορίστηκε στις δηλώσεις του για το ψάρεμα: θα φέρω σαργούς, γόπες, χταπόδια. Κι έφερνε σαργούς, γόπες και χταπόδια. Τώρα, το πώς τα έπιανε όλα αυτά, μας ήταν άγνωστο. Γιατί στη βάρκα δεν είχε ούτε δίχτυα, ούτε αγκίστρι. Τα κουπιά είχε μόνο. Και ένα μικρό σακί. Τα ψάρια τα έβαζε σ' αυτό το σακί. Όταν είχε φεγγάρι, έλειπε αρκετά. Απ' όταν άρχιζε αυτό να γεμίζει μέχρι που άρχιζε να χάνει. Έφευγε λίγες μέρες πριν την πανσέληνο, γυρνούσε λίγες μέρες μετά. Τότε, όταν έφευγε, σφιχταγκάλιαζε τη μάνα, σα να' ταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπε. Αυτό το έκανε πάντα. Και πριν και μετά που έβαψε τις πόρτες. Εμάς καθόλου. Δεν μας αγκάλιαζε, δεν μας ακουμπούσε καν. Μας χαιρετούσε μόνο με το υψωμένο χέρι του. Από μακριά. Η μάνα δεν λυπόταν. Τουναντίον, μόλις ο πατέρας ξανοιγόταν με τη βάρκα, μας έφτιαχνε τηγανίτες. Σαν να γιόρταζε. Εμείς χορταίναμε τηγανίτες.

Τις νύχτες που ο πατέρας έλειπε, σκεφτόμασταν πως βρισκόταν πολύ βαθειά στη θάλασσα. Εκεί, η βάρκα βυθιζόταν κι εκείνος ακολουθούσε ένα δρόμο του βυθού. Ο πατέρας, με κάποιον μαγικό τρόπο, δεν πνιγόταν. Περπατούσε πάνω στο βυθό, πάνω σε τεράστια όστρακα, ίσως και κάποιο σελάχι να τον έπαιρνε στην ράχη του, για να ξεκουραστεί.. Μας έφερνε και αστακούς καμιά φορά. Σελάχι δεν είχε φέρει ποτέ. Πήγαινε κάτω, στο βυθό. Για ώρα πολλή, ίσως και για μέρες. Αυτά τα έλεγε κυρίως η Δανάη. Αυτή ήταν μεγαλύτερη από μένα κι εγώ την άκουγα με προσοχή. Με προσοχή και δέος. Η μόνη μου παρεμβολή στα λεγόμενά της ήταν όταν της έλεγα πως τον πατέρα θα τον κλέψει μια όμορφη γοργόνα. Η Δανάη εκνευριζόταν και μου απαντούσε «ποτέ». Τότε σταματούσε να μιλάει και πήγαινε στο πίσω μέρος του σπιτιού και έκλαιγε. Η Δανάη έκλαιγε περίεργα. Το κλάμα της θύμιζε ήχους δελφινιού. Είχε κάτι το χαρούμενο το κλάμα της. Δεν τη λυπόμουν που έκλαιγε, ούτε την παρηγορούσα. Περίμενα απλά να τελειώσει το κλάμα της.

Όταν μάθαμε το νέο, η Δανάη δεν έκλαψε. Από τότε, τα βράδια, έβγαζε εκείνον το μουντό ήχο των κοχυλιών, όταν τα βάζεις στο αυτί σου κι ας είχε το στόμα της κλειστό. Απ' τα σωθικά της έβγαινε ο ήχος. Αυτό μετά το μαντάτο. Μας το' πε η μάνα. Ότι ο πατέρας δεν θα ξαναγυρίσει. Ήταν μετά από πανσέληνο και τον περιμέναμε. Η μάνα είχε ψήσει ψωμί από το πρωί, αλλά ο πατέρας πουθενά. Πέρασαν δέκα μέρες. Η μάνα έψηνε καινούριο ψωμί κάθε μέρα. Αυτό δεν το αγγίζαμε. Το αφήναμε για εκείνον. Εμείς τρώγαμε της προηγούμενης μέρας. Αλλά ο πατέρας δεν φάνηκε ποτέ. Η Δανάη άργησε πολύ να ξαναβγάλει κλάμα. Μόνο τον ήχο του κοχυλιού έκανε στον ύπνο της. Εγώ δεν λυπήθηκα πολύ. Ήμουν σίγουρος πως ο πατέρας ζει στο παλάτι της γοργόνας που τον έκλεψε και πως είναι καλά. Αυτό δεν το είπα τότε στη Δανάη. Της το είπα πολλά χρόνια μετά. Μ' αυτόν τον καημό πέθανε η μάνα. Εγώ λέω πως πέθανε από τις τύψεις της που δε χάρηκε, όταν ο πατέρας έβαψε τις πόρτες του σπιτιού. Το πιστεύω ακόμα. Η Δανάη όχι.

Όταν πέρασαν μέρες μετά την πανσέληνο και ο πατέρας ήταν άφαντος, η μάνα άρχιζε να βλαστημά και να καταριέται. Να καταριέται μια Μάγισσα. Ότι αυτή τον πήρε. Ότι τον έχει φυλακισμένο στη σπηλιά.

Τη φεγγαρόσκονη ο πατέρας τη μάζευε εκεί γύρω, τις μέρες που πλησίαζε η πανσέληνος. Η φεγγαρόσκονη πέφτει απ' το φεγγάρι, όταν αυτό αρχίζει και γεμίζει και την πρώτη μέρα που αρχίζει και χάνει. Ο πατέρας ήξερε πού να τη βρει. Και μπορούσε να τη μαζέψει με τα χέρια του χωρίς να καεί. Δεν ξέρω πώς. Το έκανε όμως. Έτσι μας είπε η μάνα.

Μετά την πήγαινε στη Μάγισσα. Στη σπηλιά. Κι εκείνη του έβαζε ψάρια στη βάρκα. Αυτή ήταν η συμφωνία. Εκείνος τη φεγγαρόσκονη, εκείνη τα ψάρια.

Εγώ πιστεύω πως η μάγισσα ήταν γοργόνα. Πιστεύω πως ο πατέρας την αγάπησε. Πιστεύω πως της έβαψε το παλάτι με τα ομορφότερα χρώματα. Τους τοίχους, τις πόρτες, ακόμα και για τα ρούχα της θα έφτιαξε μοναδικά χρώματα
από φυτά των θαλάσσιων κήπων. Ο πατέρας πίστευε πως υπάρχουν θαλάσσιοι κήποι, ομορφότεροι απ' αυτούς που έχουν οι άνθρωποι πάνω στο χώμα. Το χώμα είναι για τους πεθαμένους, έλεγε. Πιστεύω πως και η γοργόνα τον αγάπησε πολύ.

Το είπα κι αυτό στη Δανάη. Πριν από λίγο καιρό. Και η Δανάη άρχισε να κλαίει πάλι και το κλάμα της είχε κάτι από τους ήχους του δελφινιού. Σήκωσε το χέρι της και με την παλάμη της σκούπισε τα δάκρυα. Στο μικρό της δάκτυλο φάνηκε εκείνο το μικρό σημάδι απ' το κάψιμο της φεγγαρόσκονης, που είχε γίνει τότε, όταν την έπιασε μαζί με χώμα. Τότε, τότε που ήδη ξέραμε.


* Ο Πάνος Ζώης (Ian Wicker) γεννήθηκε στα Γιάννενα στις 4 Νοεμβρίου του 1969. Σπούδασε κτηνίατρος στη Θεσσαλονίκη. Το 1997 επέστρεψε στην πόλη του, όπου ασκεί το επάγγελμα του κτηνιάτρου.  Στην ζωή του τον συντροφεύει η Τιτίκα  και το μεγάλο του πάθος: η συγγραφή. Έχει μια λατρεμένη κόρη, τη Σαββίνα, 6,5 ετών, που σκέφτεται πολύ και μιλά λίγο, ενώ η καθημερινότητά του διανθίζεται από τη θεατρικότητα της εξάχρονης, πολυαγαπημένης του Μυτρώς.