Κ. ΑΞΕΛΟΣ (26 Ιουνίου 1924 - 4 Φεβρουαρίου 2010) Η Μοίρα Της Σύγχρονης Ελλάδας

Κ. ΑΞΕΛΟΣ (26 Ιουνίου 1924 - 4 Φεβρουαρίου 2010)

Η Μοίρα Της Σύγχρονης Ελλάδας

Γραμμένο το 1954, όταν ο Κώστας Αξελός ήταν μόλις τριάντα χρονών, το κείμενο αυτό αποτελεί μια διεισδυτική ματιά στο πρόβλημα του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Παρότι είναι γνωστό στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό από το 1978, όταν μεταφράστηκε για πρώτη φορά, εντούτοις, δεν έτυχε της αναγνώρισης και της ανάλυσης που του αξίζει. Το απόσπασμα που ακολουθεί μπορεί να δώσει το έναυσμα για πολλές γόνιμες συζητήσεις σχετικά με το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσει η χώρα, τώρα που για άλλη μια φορά, στέκεται στο μεταίχμιο των εποχών και στο σταυροδρόμι των επιλογών της.

Μπορεί η νεωτερική Ελλάδα να μη συνιστούσε έθνος νεωτερικού (δυτικού) τύπου. Τη θέση αυτή υποστήριξε, ευφυέστατα μάλιστα, όχι ένας Έλληνας αλλά ένας Γερμανός: ο Σπένγκλερ. Η «νεωτερική» Ελλάδα θα αποτελούσε, σύμφωνα με την άποψη αυτή, μέρος του «μαγικού κόσμου» που διαδέχθηκε τον ελληνορωμαϊκό κόσμο και προηγήθηκε του δυτικού και νεωτερικού κόσμου. Θα ήταν έθνος μαγικό, το ίδιο όπως οι Βυζαντινοί και οι Εβραίοι: ένα έθνος χωρίς οριοθετημένο έδαφος, αλλά που είχε τη δική του ψυχή μια ψυχή ούτε απολλώνια ούτε φαουστική παρά μόνο μαγική· το τελειότερο σύμβολό της θα ήταν η κρύπτη. Και τι κρύβει η κρύπτη αυτή; Ονομάζοντας τη μαγική, έχουμε μήπως ξορκίσει το μυστικό της νέας Ελλάδας; Ισχυρή ή όχι, η νεοελληνική πραγματικότητα συνιστά παρ’ όλα αυτά μια πραγματικότητα. Κι αν ακόμη η πραγματικότητα αυτή είναι στρωμένη με στάχτες, υπάρχουν ακόμη εστίες φωτιάς. Και άνθρωποι που μάχονται ηρωικά υπέρ των εστιών αυτών.

Βεβαίως η Ελλάδα δεν παρέχει το πρότυπο ενός νεωτερικού έθνους, εντούτοις ζει στο κέντρο του νεωτερικού κόσμου. Μήπως κάνει μόνον ωσάν να ήταν νεωτερική; Ή μήπως ζει μιαν ύπαρξη παρόμοια μ’ εκείνη των φελάχων ή των «πρωτόγονων», οι οποίοι επίσης ζουν συγχρόνως και στο περιθώριο και στο κέντρο του υπερπολιτισμένου κόσμου; Αυτό θα μπορούσαν να το διαβεβαιώσουν όσοι της επιτίθενται, αλλά διαβεβαιώνοντάς το θα έλεγαν την αλήθεια ή θα έκαναν λάθος;

Μαγική ή όχι, η Ελλάδα δεν είναι πια ένα σύνολο το οποίο ζει αποκλειστικά από τον μαγικό και ανατολικό χριστιανισμό. Θα ήταν λάθος να ειπωθεί ότι άλλο δεν κάνει παρά να επιβιώνει αυτού του χριστιανισμού και υπήρξε εκείνος του Βυζαντίου. Είναι «κάτι» διαφορετικό.

Και το οποίο ζει με τι; Αποκλειστικά και μόνον από τα σωματίδια του φωτός που έρχονται από τις χώρες του δύοντος ήλιου; Για να μπορέσουν τα σωματίδια αυτά να τη φωτίσουν, πρέπει η ίδια να κατευθυνθεί προς εκείνα· και η σύγχρονη Ελλάφα αναζητώντας, έστω και πολύ συγκεχυμένα, τη δική της ουσία, συναντά τη νεωτερική Δύση. Αυτή η συνάντηση φωτίζει άραγε αρκετά το νεοελληνικό πρόβλημα;

Στον αντίποδα της «ελληνοκεντρικής» τάσης, μια άλλη τάση εκδηλώθηκε. Συνιστώντας κι αυτή μιαν αυταπάτη της εθνικής αυτοσυνείδησης, χαρακτηρίζεται από τον ριζικό «δυτικισμό» της. Οι οπαδοί της συγκεκριμένης θέσης βλέπουν την Ελλάδα λουσμένη στο δυτικό φως. Θα έπρεπε έτσι η μεσογειακή τούτη χώρα, να γίνει, και πολύ γρήγορα, χώρα ευρωπαϊκή με σχεδιασμένη οικονομία και ορθολογική πολιτική, αναπτύσσοντας την επιστήμη και παράγοντας τεχνική. Και οι καλλιτεχνικές της εκφράσεις θα ήσαν προσαρτημένες (τρέχοντας γρήγορα για να προλάβουν τα προβαδίσματα) σ’ εκείνες των ευρωπαϊκών χωρών που σέρνουν το χορό. Όλα τούτα, όμως, συνιστούν μήπως κάποιο σχέδιο ή είναι, αντιθέτως, μια απλή προβολή της τόσο ζωηρής νεοελληνικής φαντασίας; Οι «άλλοι» (στους οποίους τόσο συχνά οι Έλληνες αποδίδουν τη σχετιλιαστική ονομασία «Φράγκοι»), δηλαδή οι Δυτικοί, είναι Ευρωπαίοι και νεωτερικοί, επειδή το είναι τους το ίδιο συνεπάγεται το γίγνεσθαι τους.

Μετά το τέλος του αρχαίου κόσμου και το τέλος του μεσαιωνικού κόσμου, ρίχτηκαν στην ιστορική αρένα, εμψυχωμένοι από τον καινούριο νεωτερικό τους ζήλο· δεν μιμούνταν κανέναν, προσφέρονταν ως παράδειγμα. Το ζήτημα δεν είναι καθόλου αν, επειδή οι χώρες αυτές είναι «προωθημένες» και οι άλλες μένουν «καθυστερημένες», πρέπει οι δεύτερες να προσπαθήσουν να φθάσουν πρώτες. Ο καλπασμός των ιστορικών εποχών κατά κανένα τρόπο δεν συγκρίνεται με ιπποδρομία. Οι χώρες που δεν δημιούργησαν τον νεωτερικό κόσμο οφείλουν να πραγματοποιήσουν ξανά, και για δικό τους λογαριασμό, τούτες τις κατακτήσεις αν δεν θέλουν να ζουν διαρκώς σαν φτωχοί συγγενείς τους οποίους από καιρό σε καιρό (ή έστω συχνά) έρχονται να επισκεφτούν οι πλούσιοι συγγενείς τους για να γευτούν τη χάρη της γραφικής τους ζωής. Οι σπόροι που μας μεταφέρθηκαν πρέπει να φυτρώσουν σε γόνιμο έδαφος και μάλιστα να ριζώσουν. Για να γίνει η Ελλάδα αληθινά νεωτερική θα πρέπει να υπάρξει ένα κίνημα προερχόμενο από τη δική της ουσία, το οποίο να τη σπρώξει όχι προς το «μοντερνισμό» αλλά προς τη νεωτερικότητα.
Κώστας Αξελός Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας, μτφ. Κατερίνα Δασκαλάκη, Αθήνα, 2010, εκδόσεις Νεφέλη.

ΠΗΓΗ http://bibliotheque.gr/?p=5099

Παγκόσμια Ολυμπιακή ημέρα 23 Ιουνίου

 http://www.tragiko.com/2012/06/blog-post_761.html

Παγκόσμια Ολυμπιακή ημέρα

 Στις 23 Ιουνίου γιορτάζεται κάθε χρόνο παγκοσμίως η Ολυμπιακή Ημέρα που είναι η ημέρα ίδρυσής της το 1894 και ανάθεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα...


Το 1946 η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, με τη συμπλήρωση 50 ετών από την αναβίωση των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων το 1896, άρχισε να εορτάζει την επέτειο της έναρξης των Αγώνων στις 6 Απριλίου, έχοντας μάλιστα κάνει πρόταση στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, όπως η ημερομηνία αυτή αποτελέσει κοινό εορτασμό.


Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αποφάσισε, όμως, να ορίσει ως Ολυμπιακή Ημέρα την 23 Ιουνίου, ημέρα ίδρυσής της το 1894 και ανάθεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα.


Η ΕΟΕ και όλες οι Εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές ανά τον κόσμο, ακολουθώντας την απόφαση της ΔΟΕ, εορτάζουν την Ολυμπιακή Ημέρα στις 23 Ιουνίου κάθε χρόνο.

22 Ιουνίου – Παγκόσμια Ημέρα Σκαραβαίου!

Η μέρα αυτή, είναι αφιερωμένη στους λάτρεις του μοναδικού αυτού αυτοκινήτου. Το μοντέλο «σκαραβαίος» ή αλλιώς το γνωστό μας «κατσαριδάκι», θεσμοθετήθηκε να έχει την τιμητική του, στις 22 Ιουνίου, εξαιτίας του ότι στις 22 Ιουνίου το 1934 υπογράφηκε το συμβόλαιο μεταξύ της «German Automobilistic Industry National Association» και του Δόκτορα Φερδινάδου Πόρσε.

Σύμφωνα με το συμβόλαιο αυτό, ο Φερδινάδος Πόρσε δεσμευόταν να αναπτύξει το αυτοκίνητο του «λαού» και να υποβάλλει προς έγκριση το πρωτότυπο εντός δέκα μηνών.

Η παραγωγή του σκαραβαίου, ξεκίνησε το 1938 όπου και συνέχισε μέχρι και πολύ πρόσφατα με το μοντέλο “New Beetle”. Ο σκαραβαίος αποτέλεσε αυτό που λέμε «αυτοκίνητο του λαού» εφόσον η τιμή του ήταν ιδιαίτερα προσιτή και έτσι πολλές οικογένειες μπορούσαν να το αποκτήσουν χωρίς απαραίτητα να έχουν μεγάλη οικονομική δυνατότητα.

Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουμε, είναι ότι ο σκαραβαίος, δεν θα μπορούσε να προχωρήσει σε μαζική παραγωγή, αν πρώτα δεν είχε συναινέσει σ’ αυτό ο Αδόλφος Χίτλερ. Σε μία συνάντηση που είχε ο δικτάτορας Αδόλφος Χίτλερ με τον Φερδινάδο Πόρσε στο Βερολίνο, το 1933 ο πρώτος ζήτησε να φτιαχτεί μεν ένα τέτοιο αυτοκίνητο αλλά με τις δικές του προδιαγραφές, οι οποίες και ήταν: να είναι μικρό, με αξιόπιστη μηχανή και να μην καίει περισσότερο από ένα γαλόνι βενζίνης κάθε 40 μίλια. Το τελευταίο που τόνισε ο Αδόλφος Χίτλερ, ήταν το αυτοκίνητο να διατίθεται στο κοινό σε ιδιαίτερα χαμηλή τιμή, που δεν θα ξεπερνούσε τα 1.000 μάρκα.

Παγκόσμια Ημέρα Υδρογραφίας 21-6-2018

http://www.zougla.gr/perivallon/article/pagosmia-imera-idrografias

Παγκόσμια Ημέρα Υδρογραφίας

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2012, 02:08 

Η Παγκόσμια Ημέρα Υδρογραφίας γιορτάστηκε για πρώτη φορά στις 21 Ιουνίου 2006, μετά από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Το επίκεντρο του εορτασμού σε παγκόσμιο επίπεδο βρέθηκε ο Διεθνής Υδρογραφικός Οργανισμός, στην έδρα του οποίου, στο Μονακό, πραγματοποιήθηκαν διάφορες εκδηλώσεις, με θέμα τα «85 χρόνια συνεισφοράς του Διεθνούς Υδρογραφικού Οργανισμού (International Hydrographic Organization - IHO) στην ασφάλεια της διεθνούς ναυσιπλοΐας».

Το Διεθνές Υδρογραφικό Γραφείο ιδρύθηκε την 21η Ιουνίου 1921, με σκοπό την ασφαλέστερη και ευκολότερη ναυσιπλοΐα. Σήμερα, μετά από 85 χρόνια λειτουργίας, ο Διεθνής Υδρογραφικός Οργανισμός είναι ένας διακυβερνητικός Οργανισμός, που αποτελείται από 76 κράτη και συντονίζει, θέτει τα πρότυπα και προωθεί τη συλλογή, απεικόνιση και διασπορά των ναυτιλιακών πληροφοριών.

Η Ελληνική Υδρογραφική Υπηρεσία, όντας ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Διεθνούς Υδρογραφικού Οργανισμού, έχει διαδραματίσει αυτά τα χρόνια το δικό της ξεχωριστό ρόλο και έχει συνδράμει σημαντικά στην εξέλιξη των διαδικασιών για την προώθηση της ασφαλούς ναυσιπλοΐας.

Eπιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2012, 02:12

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων 20 Ιουνίου 2018

http://www.zougla.gr/kosmos/article/pagosmia-imera-prosfigon-555921
Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων

Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη, 20 Ιουνίου 2012, 00:21

Η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων καθιερώθηκε για πρώτη φορά με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 4 Δεκεμβρίου του 2000 και πρωτογιορτάσθηκε στις 20 Ιουνίου 2001, με αφορμή τα 50 χρόνια από την υπογραφή της «Συνθήκης για το καθεστώς των προσφύγων».

Η Συνθήκη αυτή προέβλεπε, μεταξύ άλλων, τη σύσταση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, η οποία ήταν επιφορτισμένη να βοηθήσει στη μετεγκατάσταση των 1,2 εκατομμυρίων Ευρωπαίων που είχαν μείνει άστεγοι εξαιτίας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Στα 54 χρόνια της ύπαρξής της, η Ύπατη Αρμοστεία έχει βοηθήσει πάνω από 50 εκατομμύρια ανθρώπους και για τις προσπάθειές της αυτές έχει τιμηθεί δύο φορές με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Το διεθνές δίκαιο ορίζει ότι πρόσφυγες είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιστρέψουν στις χώρες τους, εξαιτίας βάσιμου φόβου δίωξης, με βάση τη φυλή, το θρήσκευμα, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, την εθνικότητά τους ή τη συμμετοχή τους σε μία ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα.

Σήμερα, η Ύπατη Αρμοστεία είναι ένας από τους κυριότερους ανθρωπιστικούς οργανισμούς στον κόσμο. Τα περισσότερα από 5.000 στελέχη της, πολλά από τα οποία αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρούς κινδύνους κατά της προσωπικής τους ασφάλειας, βοηθούν πάνω από 20 εκατομμύρια ανθρώπους πουν συγκεντρώνουν την ιδιότητα του πρόσφυγα.

Τα τελευταία χρόνια και κυρίως μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», τα κράτη - μέλη και η Ε.Ε. υιοθετούν ολοένα και αυστηρότερα μέτρα, τόσο ως προς τον χαρακτηρισμό των αιτούντων άσυλο ως προσφύγων, όσο και ως προς την όλη διαδικασία του ασύλου. Η αντίληψη που κυριαρχεί είναι ότι οι αιτούντες άσυλο δεν εγκαταλείπουν τη χώρα τους επειδή κινδυνεύει η ζωή τους, αλλά για οικονομικούς λόγους.

Η Ελλάδα αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό για τους πρόσφυγες. Δέχεται μικρό αριθμό αιτήσεων για άσυλο, αλλά είναι η χώρα με το χαμηλότερο ποσοστό αναγνώρισης προσφυγικού και ανθρωπιστικού καθεστώτος. Τα τελευταία χρόνια το ποσοστό αναγνώρισης κυμαίνεται περίπου στο 1% επί των αιτήσεων. Η πλειοψηφία των αιτούντων άσυλο διαμένουν για μεγάλο χρονικό στη χώρα μας, αφού η διαδικασία για τη χορήγηση ή όχι του προσφυγικού ή ανθρωπιστικού καθεστώτος είναι μακροχρόνια, με αποτέλεσμα να καταλήγουν στην παρανομία χωρίς να διαφαίνεται η πολιτική βούληση για την αναγνώρισή τους και την ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία.

Eπιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Τετάρτη, 20 Ιουνίου 2012, 00:29

                          ----------------------------------------------------------------

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/pagkosmia-imera-prosfygon-poios-thymatai-ntantamp-tis-rebeka-papadopoyloy

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων: Ποιος θυμάται το Νταντάμπ; Της Ρ. Παπαδοπούλου

13:06, 20 Ιουν 2012 | tvxsteam

Η Αμίνα έφτασε στο Νταντάμπ το 1992, όταν ήταν ενός έτους. Γεννημένη στο Αφμαντόου της Σομαλίας, έφυγε από τη χώρα της για να γλιτώσει από τη βία, την ξηρασία και την έλλειψη τροφής. Στον καταυλισμό των προσφύγων συγκατοικεί με τον άντρα της, την μικρή της κόρη και άλλα 12 μέλη της εκτεταμένης οικογένειάς της.

Η Αμίνα πιστεύει ότι πολλά θα μπορούσαν να γίνουν για να βελτιωθεί η κατάσταση στα στρατόπεδα: ο συνωστισμός, η έλλειψη νερού και τροφής, η κατάσταση των καταλυμάτων, οι ελάχιστα εκπαιδευμένοι δάσκαλοι στα δημοτικά σχολεία των καταυλισμών... Συχνά φοβάται που ζει εδώ: οι επιθέσεις από ληστές, οι λεηλασίες και οι βιασμοί είναι καθημερινότητα.

Εδώ και 20 χρόνια δεν βγήκε ποτέ από τον καταυλισμό. Πιστεύει ότι αν είχε καταφέρει να συνεχίσει την εκπαίδευσή της θα είχε ένα καλύτερο μέλλον. Τώρα, η μόνη της ελπίδα είναι να καταφέρει να εγκατασταθεί σε μια άλλη χώρα.

Εδώ και δύο δεκαετίες, η Σομαλία ταλανίζεται από εσωτερικές ένοπλες συγκρούσεις. Η ξηρασία και η εντεινόμενη από το 2011 βία απλώς ήρθαν να επιδεινώσουν μια ήδη απελπιστική κατάσταση. Εκατοντάδες χιλιάδες Σομαλοί εκτοπίζονται μέσα στην ίδια τους τη χώρα ή διαφεύγουν σε γειτονικές χώρες για να γλιτώσουν.

Το 2011, περίπου 200.000 άνθρωποι έφτασαν στο Νταντάμπ, σε μια βορειοανατολική επαρχία της Κένυας, ανεβάζοντας τον πληθυσμό των καταυλισμών που υπάρχουν εκεί σχεδόν στο μισό εκατομμύριο. Οι καταυλισμοί αυτοί αποδείχθηκαν εξαιρετικά ανεπαρκείς για να υποστηρίξουν μια τόσο πολυάριθμη εισροή ανθρώπων. Ως εκ τούτου, οι περισσότεροι νεοαφιχθέντες υπέφεραν από σοβαρότατη έλλειψη νερού, τροφής, καταλύματος και ιατρικής περίθαλψης. Μόνο από ον Ιούλιο κατάφεραν οι ανθρωπιστικές οργανώσεις να ανταποκριθούν σωστά στις τεράστιες ανάγκες των προσφύγων.

Αλλά και μετά ακόμη, εκδηλώθηκαν επιδημίες ιλαράς και χολέρας, με περισσότερα από 1500 κρούσματα ιλαράς μεταξύ των προσφύγων, όλων των ηλικιών. Στο πρόγραμμα ψυχικής υγείας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα –ένα από τα πολλά προγράμματα που λειτουργεί η οργάνωση στο Nταντάμπ- έλαβαν περίθαλψη περισσότεροι από 1500 ασθενείς ενώ σήμερα διεξάγονται περισσότερες από 700 εξετάσεις ψυχικής υγείας κάθε μήνα.

Οι συνθήκες ασφαλείας έχουν επίσης επιδεινωθεί από τον περασμένο Οκτώβριο, οδηγώντας τις περισσότερες οργανώσεις σε μείωση των προγραμμάτων τους. Οι πρόσφυγες αναγκάστηκαν να πάρουν στα χέρια τους το έργο της περίθαλψης που έως τότε πρόσφεραν οι ανθρωπιστικές οργανώσεις, παρότι στερούνται τις απαραίτητες γνώσεις και εμπειρία.

Από τότε που έκλεισε το κέντρο καταγραφής νέων αφίξεων, τον περασμένο Οκτώβριο, η παροχή περίθαλψης στους νεοαφιχθέντες έγινε εξαιρετικά δύσκολη, καθώς δεν υπάρχει τώρα υποδομή αναγνώρισης και παρακολούθησης των προσφύγων που καταφτάνουν.
Πολλοί από τους νεοαφιχθέντες λαμβάνουν συσσίτιο αλλά σε κάνεναν δεν δίνονται υλικά κατασκευής καταλύματος ούτε παρέχεται βοήθεια για να βρούν που θα καταλύσουν. Επίσης, τους τελευταίους εννιά μήνες, οι πρόσφυγες δεν εμβολιάζονται και δεν εξετάζονται ιατρικώς κατά την άφιξή τους. Αυτά σε συνδυασμό με τις στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης στους καταυλισμούς και τον συνωστισμό θέτουν σε εξαιρετικό κίνδυνο την υγεία των προσφύγων, και καθιστούν το ξέσπασμα επιδημιών πιο πιθανό.
Γι’αυτό το λόγο είναι εξαιρετικά σημαντικό τα κέντρα καταγραφής να ξαναλειτουργήσουν μόνιμα σε όλους τους καταυλισμούς.

Ένα χρόνο μετά την κρίση, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα βρισκόμαστε ακόμη σε επαγρύπνηση για τις συνθήκες διαβίωσης στον Νταντάμπ και εκφράζουμε έντονες ανησυχίες για την κατάσταση των προσφύγων που διαμένουν εκεί. Ενώ τα ποσοστά θνησιμότητας μειώνονται και βλέπουμε λιγότερα σοβαρώς υποσιτισμένα παιδιά στα επισιτιστικά προγράμματά μας απ’ ό,τι πριν, οι πρόσφυγες βρίσκονται σε εξαιρετικά επισφαλή κατάσταση. Οι συνθήκες διαβίωσής τους τους καθιστούν πολύ ευάλωτους σε μια σειρά από εξωτερικούς παράγοντες όπως οι επιδημίες, οι φυσικές καταστροφές, ή σε άλλη μια ενδεχόμενη μαζική εισροή προσφύγων στους καταυλισμούς όπως συνέβη πέρυσι.

Οι πρόσφυγες του Νταντάμπ δεν έχουν σε καμία περίπτωση διαφύγει τον κίνδυνο. Παρακολουθούμε ακόμη και σήμερα 850 σοβαρώς υποσιτισμένα παιδιά στο επισιτιστικό μας πρόγραμμα, γνωρίζουμε ότι ένα στα 60 παιδιά είναι τόσο σοβαρώς υποσιτισμένο ώστε κινδυνεύει να πεθάνει. Ο αριθμός ασθενών πολυανθεκτικής φυματίωσης βρίσκεται επίσης σε άνοδο.

Πόσες ακόμη επισιτιστικές κρίσεις ή επιδημίες ιλαράς θα χρειαστούν πριν αποφασίσουμε να αναζητήσουμε λύση; Το να περιθάλπουμε πρόσφυγες στο Νταντάμπ καθώς αναμένουμε το επόμενο επείγον να εκδηλωθεί θέτει περισσότερα ηθικά ζητήματα παρά ιατρικά

Ένας προσεκτικός σχεδιασμός στρατηγικής για το μέλλον γι’αυτόν τον πληθυσμό προσφύγων είναι ζωτικής σημασίας. Έχει γίνει σαφές ότι το μοντέλο του καταυλισμού πρέπει να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Μια μεγάλης κλίμακας εκούσια επιστροφή προσφύγων στη Σομαλία δεν είναι ρεαλιστική επιλογή υπό τις παρούσες συνθήκες.

Εναλλακτικές λύσεις - όπως πιο γενναιόδωρες προτάσεις για μετεγκατάσταση στο εξωτερικό, και ευκαιρίες να φτιάξουν οι πρόσφυγες τη ζωή τους- σίγουρα απαιτούν περαιτέρω σχεδιασμό. Σε μια τόσο πολύπλοκη κατάσταση, ένα μέγεθος δεν ταιριάζει σε όλους.
Εν τω μεταξύ, βραχυπρόθεσμα, οι άμεσες ανάγκες του σομαλικού πληθυσμού δεν πρέπει να συναντούν την αδιαφορία μας, και το δικαίωμα τους στην αίτηση ασύλου πρέπει να προστατευθεί.

* Η Ρεβέκα Παπαδοπούλου είναι Γενική Διευθύντρια του Ελληνικού Τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα

Παγκόσμια Ημέρα Κυματοδρομίας (Σέρφινγκ) 20 Ιουνίου 2018

http://www.zougla.gr/kosmos/article/pagosmia-imera-kimatodromias-serfing

Παγκόσμια Ημέρα Κυματοδρομίας (Σέρφινγκ)

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2012, 03:01

Μέρα γιορτής για τους κυματοδρόμους (σέρφερ) όλου του κόσμου, αλλά και μέρα οικολογικής προσφοράς. Σε πολλές χώρες οι λάτρεις του αθλήματος συμμετέχουν σε προγράμματα καθαρισμού των ακτών και προστασίας της αειφορίας του θαλασσίου περιβάλλοντος.

Η Ημέρα καθιερώθηκε το 2004 με πρωτοβουλία του περιοδικού Surfing Magazine και της οικολογικής οργάνωσης The Surfrider Foundation. Εορτάζεται κάθε χρόνο ανήμερα του θερινού ηλιοστασίου (20 Ιουνίου και 21 Ιουνίου τα δίσεκτα χρόνια).

Eπιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2012, 03:10

ΚΟΥΡΤ ΣΒΙΤΤΕΡΣ (20 Ιουνίου 1887 - 8 Ιανουαρίου 1948)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΚΟΥΡΤ ΣΒΙΤΤΕΡΣ (20 Ιουνίου 1887 - 8 Ιανουαρίου 1948) ΠΙΝΑΚΑΣ - Painting for Noble Ladies, painting and collage, 1919
Ο Κουρτ Σβίττερς (πραγματικό όνομα Herman Edward Karl Julius Switters, 20 Ιουνίου 1887 - 8 Ιανουαρίου 1948) ήταν Γερμανός καλλιτέχνης. Το έργο του συνδέθηκε κυρίως με τα κινήματα του ντανταϊσμού και του κονστρουκτιβισμού και εκδηλώθηκε σε διαφορετικά είδη τέχνης, στη ζωγραφική, στη γλυπτική, στην ποίηση και κυρίως στην τεχνική του κολάζ.
Γεννήθηκε το 1887 στο Αννόβερο, όπου την περίοδο 1908-1909 παρακολούθησε μαθήματα στη σχολή τεχνών Kunstgewerbeschule. Στη συνέχεια, συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Τεχνών της Δρέσδης, μέχρι το 1914. Τα πρώτα του καλλιτεχνικά έργα ήταν εμπνευσμένα από τον κυβισμό και τον εξπρεσιονισμό. Το 1918, πραγματοποίησε τα πρώτα έργα κολάζ και την ίδια περίοδο ήρθε σε επαφή με το ντανταϊστικό κινημα. Η γνωριμία του με το Ζαν Αρπ υπήρξε καθοριστική, καθώς υπό την επίδρασή του εγκατέλειψε τα καθιερωμένα ακαδημαϊκά αισθητικά πρότυπα. Ο ίδιος εισήγαγε τον όρο Merz, προκειμένου να περιγράψει το σύνολο του καλλιτεχνικού του έργου, το οποίο αν και υπήρξε εν γένει συγγενικό με το ντανταϊστικό κίνημα, διατήρησε παράλληλα κάποια απόσταση από αυτό. Αποτέλεσε μέλος της ντανταϊστικής ομάδας του Βερολίνου, ωστόσο μετά από διαφωνίες, εγκατέλειψε και εγκαταστάθηκε στο Αννόβερο. Ιδιαίτερη συνεισφορά είχε στην αφηρημένη ηχητική ποίηση των ντανταϊστών και ειδικότερα με το ποίημα Ursonate.
Από το 1923 και για συνολικά εννέα χρόνια υπήρξε ο εκδότης του περιοδικού Merz. Τον ίδιο χρόνο, ξεκίνησε την κατασκευή του έργου που αναφέρεται ως Merzbau, ένα κολάζ σε τρεις διαστάσεις, με κάθε είδους αντικείμενα που συνέλεγε ο ίδιος - μεταξύ αυτών και προσωπικά αντικείμενα συναισθηματικής αξίας - και τα οποία σχημάτιζαν σταδιακά ένα είδος κτίσματος. Αυτό αποτέλεσε το έργο ζωής του Σβίττερς, που βρισκόταν διαρκώς υπό εξέλιξη και το οποίο δημιούργησε από την αρχή τρεις φορές, αρχικά στο Αννόβερο, όπου καταστράφηκε στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής, αργότερα στη Νορβηγία όπου κάηκε το 1951 και τέλος στην Αγγλία, το μοναδικό Merzbau (γνωστό και ως Merzbarn) που διασώθηκε.
Τον Ιανουάριο του 1937, εγκατέλειψε τη Γερμανία και εγκαταστάθηκε στη Νορβηγία. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, φιλοξενήθηκαν έργα του στην έκθεση Παρακμιακής Τέχνης (Entartete Kunst) που διοργάνωσε το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας στο Μόναχο. Τρία χρόνια αργότερα, εξαιτίας της εισβολής των ναζιστικών δυνάμεων στη Νορβηγία, αναγκάστηκε εκ νέου να μετεγκατασταθεί, αυτή τη φορά με προορισμό την Αγγλία. Μέχρι το 1945, έζησε στο Λονδίνο και αργότερα στο Άμπλσαϊντ, όπου με χρηματοδότηση από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης ξεκίνησε τη δημιουργία του Merzbarn. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1948, αφήνοντας το έργο του ημιτελές.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

20 Ιουνίου 1840

20 Ιουνίου 1840 
Ο Σάμουελ Μορς κερδίζει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τον τηλέγραφο...
Ο ηλεκτρικός τηλέγραφος είναι μια διάταξη με την οποία γραπτά σημεία μεταδίδονται από τον ένα σταθμό στον άλλο με τη βοήθεια του ηλεκτρικού ρεύματος.
Κάθε τηλεγραφικό σύστημα αποτελείται από:
την πηγή της ηλεκτρικής ενέργειας, που είναι ηλεκτρική στήλη, γεννήτρια ή συσσωρευτής,
το μηχάνημα - πομπό για την παραγωγή διακοπτόμενου ηλεκτρικού ρεύματος,
τη γραμμή για τη μεταβίβαση του ρεύματος από τον ένα σταθμό στον άλλο και
το μηχάνημα - δέκτη για τη λήψη των διακοπτόμενων ρευμάτων και τη μετατροπή τους σε γραπτά, ηχητικά ή οπτικά σημεία.
Η πρώτη τηλεγραφική μηχανή εφευρέθηκε από τον Σάμιουελ Μορς το 1838. Ο Μορς σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να διαβιβάσει με δύο σύρματα ηλεκτρικό ρεύμα με διακοπές. Οι διακοπές θα αντιπροσώπευαν τα γράμματα του αλφαβήτου. Έτσι επινόησε ένα αλφάβητο, που αποτελείται από ρεύμα μικρής και μεγάλης διάρκειας (στιγμές και γραμμές ή παύλες). Ο συνδυασμός στιγμών και γραμμών δίνει όλο το αλφάβητο και τους αριθμούς 0 ως 9.
Το σύστημα Μορς τέθηκε σε εφαρμογή. Η πρώτη σπουδαία τηλεγραφική επικοινωνία έγινε μεταξύ Ουάσιγκτον και Βαλτιμόρης στις Η.Π.Α. Αργότερα η ενσύρματη τηλεπικοινωνία τελειοποιήθηκε. Στην αρχή τα σήματα Μορς τα κατέγραφε η συσκευή λήψης πάνω σε ταινία. Κατόπιν χρησιμοποιήθηκαν ηχεία και η λήψη γινόταν κύρια με το αφτί. Σήμερα σχεδόν παντού χρησιμοποιούνται συσκευές που μετατρέπουν αυτόματα τα σήματα Μορς σε αλφάβητο.Με την εφεύρεση του ασύρματου, το αλφάβητο Μορς χρησιμοποιήθηκε και στην ασύρματη τηλεπικοινωνία. Έτσι, όλα τα πλοία και όλα τα απομονωμένα από τον κόσμο εργοστάσια ή ακόμη και αεροπλάνα ή αυτοκίνητα μπορούν να επικοινωνούν και να συνεννοούνται με όλο τον κόσμο.
Ο ενσύρματος τηλέγραφος αποτελείται από ένα διακόπτη, από έναν ηλεκτρονόμο, από μια μπαταρία και τις γραμμές σύνδεσης. Μαζί με αυτά υπάρχει και ένας ωρολογιακός μηχανισμός, που ξετυλίγει μια χάρτινη κορδέλα, πάνω στην οποία γίνεται η εγγραφή σημάτων του Μορς που εκπέμπει ο ανταποκριτής. Γράφονται δηλαδή αυτόματα κατά τη λήψη των σημάτων οι στιγμές και οι γραμμές που αποτελούν τα γράμματα των λέξεων.http://el.wikipedia.org/wiki/Τηλέγραφος

Η καταστροφή των Ψαρών 20 Ιουνίου 1824

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

H καταστροφή των Ψαρών 20 Ιουνίου 1824...
Κατά το τέταρτο έτος της Εθνικής Παλιγγενεσίας, ο σουλτάνος Μαχμούτ βρισκόταν σε αδυναμία να καταστείλει την Επανάσταση και ζήτησε τη βοήθεια του υποτελούς του Μεχμέτ Αλή Πασά της Αιγύπτου. Το Μάρτιο του 1824 συνήφθη μεταξύ των δύο ανδρών συμφωνία, με την οποία ο Μεχμέτ Αλή δεχόταν να συμπράξει, υπό τον όρο να του παραχωρηθεί η Κρήτη, η Κύπρος και να διορισθεί ο θετός γιος του, Ιμπραήμ, διοικητής της Πελοποννήσου. Την ίδια ώρα, οι ελληνικές δυνάμεις, ευρισκόμενες στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου, είχαν φθαρεί και αποσυντονισθεί.

Οι Τουρκοαιγύπτιοι έδιδαν πρωταρχική σημασία στις κατά θάλασσα επιχειρήσεις, γιατί αν δεν καταστρεφόταν ο ελληνικός στόλος και δεν εξουδετερώνονταν οι ναυτικές βάσεις των Ελλήνων, δεν θα ήταν δυνατό να ευδοκιμήσουν οι κατά ξηρά προσπάθειές τους. Αποφασίσθηκε, λοιπόν, ο αιγυπτιακός στόλος υπό τον περιβόητο Χουσεΐν να προσβάλλει την Κάσο και ο τουρκικός υπό τον Χοσρέφ Πασά τα Ψαρά.

Τα Ψαρά, ένα μικρό νησί στα βορειοδυτικά της Χίου, είχε σπουδαία θαλασσινή παράδοση και ήταν η τρίτη ναυτική δύναμη της Ελλάδας, μετά την Ύδρα και τις Σπέτσες, με ονομαστούς πυρπολητές, όπως ο Παπανικολής, ο Κανάρης και ο Πιπίνος. Ο Χοσρέφ είχε εντολή από τον σουλτάνο να εξαφανίσει από προσώπου γης τα Ψαρά, που τόσα προβλήματα δημιουργούσαν στον δυσκίνητο τουρκικό στόλο.

Το πρωί της 20ης Ιουνίου ο τουρκικός στόλος απέπλευσε από το Σίγρι Μυτιλήνης με προορισμό τα Ψαρά. Απετελείτο από 176 πλοία (πολεμικά και φορτηγά) και 12 χιλιάδες άνδρες (τούρκους και τουρκαλβανούς). Η τουρκική αρμάδα έφθασε στον αβαθή ορμίσκο Κάναλος, στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού, το απόγευμα της ίδιας μέρας. Τη στιγμή εκείνη, άρχισε μία εκ των πλέον δραματικών δοκιμασιών του Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Έπειτα από ισχυρό κανιοβολισμό, οι Τούρκοι πέτυχαν την απόβαση των αγημάτων τους.

Οι κάτοικοι του νησιού ανέρχονταν σε 30.000, οι 7.000 ντόπιοι και οι υπόλοιποι πρόσφυγες από τη Χίο και τις ακτές της Μικράς Ασίας. Το υπερασπίζονταν 1.300 Ψαριανοί, 700 πάροικοι και 1027 μισθοφόροι από τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία.

Οι μαχητές των Ψαρών υπέπεσαν σε ένα σοβαρό λάθος, καθώς αποφάσισαν να περιορισθεί ο αγώνας στην άμυνα της νήσου. Έτσι, έθεσαν σε απραξία τον στόλο και δεν χρησιμοποίησαν καθόλου τα πυρπολικά. Μάλιστα, αφαίρεσαν τα πηδάλια των πλοίων. Ακόμη, διασκόρπισαν τις δυνάμεις τους στην ξηρά και δεν έδιωξαν τα γυναικόπαιδα.

Οι αποβιβασθέντες Τούρκοι του Χοσρέφ κατέβαλαν με σχετική ευκολία τους αμυνομένους και μέσα σε δύο μέρες είχαν καταλάβει το νησί. Επακολούθησε η φοβερή καταστροφή. Το πλήθος έσπευσε να σωθεί στα λίγα πλοία, από τα οποία δεν είχαν αφαιρεθεί τα πηδάλια. Λίγοι τα κατέφεραν, καθώς ο στόλος του Χοσρέφ είχε περικυκλώσει το νησί.

Μόνη εστία αντίστασης παρέμεινε το Παλαιόκαστρο, η οχυρή θέση που δεσπόζει της Χώρας. Οι υπερασπιστές του, ανάμεσά τους και πολλά γυναικόπαιδα, αμύνθηκαν σθεναρά εναντίον 6.000 Τούρκων που τους πολιορκούσαν. Όταν η αμυντική γραμμή τους έσπασε και το φρούριο πλημμύρισε από Τούρκους, ο Αντώνιος Βρατσάνος έβαλε φωτιά στην πυριταδοποθήκη για να μην πέσουν στα χέρια των εισβολέων.

Η καταστροφή και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε τρομερή. Από τους 30.000 κατοίκους του νησιού, οι 18.000 θανατώθηκαν ή πωλήθηκαν ως σκλάβοι. Την εικόνα της καταστροφής δίνει με τον πιο παραστατικό τρόπο ο εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός στο περίφημο επίγραμμά του:

“
Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη
περπατώντας η Δόξα μονάχη
μελετά τα λαμπρά παλληκάρια
και στην κόμη στεφάνι φορεί
γινωμένο από λίγα χορτάρια
πούχαν μείνει στην έρημη γη.

”
Από τα περίπου 100 πλοία των Ψαριανών, μόνο 16 διασώθηκαν, καθώς και 7 πυρπολικά με τον Κανάρη. Όσοι από τους κατοίκους των Ψαρών γλίτωσαν από το γιαταγάνι των Οθωμανών εγκαταστάθηκαν στη Μονεμβασιά και μετά την απελευθέρωση στην Αρχαία Ερέτρια, που πήρε την ονομασία Νέα Ψαρά.

Η Καταστροφή των Ψαρών υπήρξε δεινό πλήγμα για την Επανάσταση. Χάθηκε μία από τις σημαντικές βάσεις του ελληνικού ναυτικού, ενώ διέτρεξαν άμεσο κίνδυνο οι υπόλοιποι. Η άμεση κινητοποίηση και η αντίδραση των υπόλοιπων δυνάμεων της μαχόμενης Ελλάδας έσωσε την κατάσταση.

Προσπάθεια ανακατάληψης


Μετά την καταστροφή των Ψαρών, Νικόλαος Γύζης
Το ολοκαύτωμα των Ψαρών συγκλόνισε την επαναστατημένη Ελλάδα και ιδιαίτερα τα νησιά, που απειλούνταν πλέον άμεσα από τον οθωμανικό στόλο. Όμως, ο Χοσρέφ Πασάς, αντί να επιτεθεί στη Σάμο, όπως ήταν σχεδιασμένο, προτίμησε να επιστρέψει στη Λέσβο για να γιορτάσει το μπαϊράμι. Με πρωτοβουλία τότε του υδραίου Λάζαρου Κουντουριώτη συγκροτήθηκε στόλος υπό τους Σαχτούρη και Μιαούλη, προκειμένου να ανακαταλάβει το μαρτυρικό νησί και να εκδικηθεί τους Οθωμανούς για τη μεγάλη σφαγή.

Οι ναυτικές μοίρες των δύο ναυάρχων συναντήθηκαν στο ακρωτήρι Λιμνιονάρι των Ψαρών τα ξημερώματα της 3ης Ιουλίου 1824. Σε σύσκεψη, που ακολούθησε, αποφασίσθηκε να πραγματοποιηθεί άμεση απόβαση στο νησί. Το ελληνικό αποβατικό σώμα αριθμούσε 1500 άνδρες, ενώ τα Ψαρά υπερασπίζονταν 600 Τουρκαλβανοί. Οι Έλληνες κατέβαλαν δια περιπάτου τους υπερασπιστές του νησιού, οι περισσότεροι από τους οποίους κατέφυγαν στα τουρκικά πλοία, που ναυλοχούσαν στο λιμάνι των Ψαρών. Γύρω στους 150 δεν μπόρεσαν να φθάσουν στα πλοία και ταμπουρώθηκαν στα σπίτια των Ψαρών, προσπαθώντας να αποκρούσουν τους επιτιθέμενους Έλληνες, που είχαν καταλάβει όλες τις οχυρωματικές θέσεις, μεταξύ αυτών και το Παλαιόκαστρο.

Τα πληρώματα των 25 εχθρικών πλοίων, προσπάθησαν να αντιδράσουν, αλλά όταν πληροφορήθηκαν από τους πανικόβλητους τουρκαλβανούς, ότι οι έλληνες ήταν κύριοι σχεδόν όλου του νησιού, έλυσαν τους κάβους και προσπάθησαν να διαφύγουν στην Λέσβο. Ο Μιαούλης τους κατεδίωξε και στ' ανοιχτά της Χίου συνήφθη ναυμαχία, που κράτησε σχεδόν 5 ώρες, με νικηφόρο αποτέλεσμα για τους έλληνες. Μόνο 5 από τα 20 τουρκικά σκάφη έφθασαν σώα στον προορισμό τους, ενώ σύμφωνα με τις αναφορές του Μιαούλη οι απώλειές τους ξεπέρασαν τους 1000 άνδρες. Οι έλληνες είχαν μόνο ένα νεκρό και έξι τραυματίες.

Μετά τη νικηφόρα ναυμαχία, ο Μιαούλης και τα πλοία του επέστρεψαν στα Ψαρά. Αντί, όμως, οι ελληνικές δυνάμεις να φροντίσουν να διώξουν τους λίγους τουρκαλβανούς που παρέμειναν οχυρωμένοι στα σπίτια και να γίνουν κύριοι του νησιού, άρχισαν το πλιάτσικο. Ναύτες και πλοίαρχοι επιδόθηκαν σε αρπαγή κανονιών, τροφίμων και εμπορευμάτων, όσων είχαν απομείνει στο νησί, για να τα μεταφέρουν ο καθένας στα πλοία του. Τα περισσότερα κανόνια ήταν λάφυρα των Οθωμανών από την καταστροφή του ψαριανού στόλου, ενώ τα τρόφιμα και τα εμπορεύματα τα είχαν αρπάξει οι τουρκαλβανοί από τα σπίτια πλουσίων Ψαριανών, μετά το Ολοκαύτωμα.

Η διαταγή του ναυάρχου Μιαούλη να θεωρηθούν τα κανόνια περιουσία του ελληνικού κράτους δεν εκτελέσθηκε ποτέ. Η διαμάχη για τη μοιρασιά της λείας παρέλυσε την πειθαρχία του στόλου. Με επιστολή του στους προκρίτους της Ύδρας, στις 6 Ιουλίου, ο Μιαούλης διεκτραγωδούσε την κατάσταση: «…Σας αφήνω να στοχασθήτε οποία ακαταστασία, ασυμφωνία και ιδιοτέλεια βασιλεύει εις τον στόλο μας και αν εις τοιαύτην κατάστασιν ευρισκομένου του στόλου εμπορούμεν να βάλωμεν βάσιν και να ελπίζομεν εις αυτόν…».

Προφητική διαπίστωση, που θα επαληθευθεί μια μέρα αργότερα. Στις 7 Ιουλίου, η γολέτα του Τομπάζη, που έπλεε μεταξύ Χίου και Ψαρών, ειδοποίησε ότι μοίρα του οθωμανικού στόλου κατευθυνόταν προς τα Ψαρά. Ο Μιαούλης διέταξε τον στόλο να τεθεί σε πολεμική ετοιμότητα. Από τα 51 ελληνικά πλοία μόνο τα 14 πειθάρχησαν. Ο τουρκικός στόλος κατόρθωσε να επιβιβάσει ενισχύσεις στο νησί, που ενώθηκαν με τους ολίγους πολιορκούμενους τουρκαλβανούς. Στις 10 Ιουλίου 1824 ο Μιαούλης βλέποντας την κακή κατάσταση του στόλου έλυσε την πολιορκία και εγκατέλειψε την περιοχή με τα πλοία του. Κατέφυγε στο Σούνιο, όπου περίμενε διαταγές από την Ύδρα, ενώ τα υπόλοιπα ελληνικά πλοία κατευθύνθηκαν προς το Κάβο-Ντόρο.

Έτσι, η εκστρατεία του ελληνικού στόλου για την ανακατάληψη των Ψαρών δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα, εκτός από την καταστροφή της τουρκικής ναυτικής μοίρας. Το νησί θα παραμείνει υπό οθωμανική κυριαρχία ως το 1912, οπότε θα ενσωματωθεί στον εθνικό κορμό κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων.



Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/articles/156#ixzz2WjTuovFi

Πατατοκροκέτες

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα βίντεο.

25 Φεβρουαρίου ·

https://www.facebook.com/maria.dimitriou.5/posts/1591509234279186

Twisted

17 Φεβρουαρίου ·

Cheesy Mashed Potato Dippers