7 Αυγούστου 1929....

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

(Ανακατεύθυνση από Γ.Σ. Εργοτέλης Ηρακλείου)

Πήδηση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση

     Για τμήματα του σωματείου και άλλες χρήσεις της ονομασίας, δείτε: Εργοτέλης (αποσαφήνιση).

Γ.Σ. Εργοτέλης
Όνομα	Γυμναστικός Σύλλογος «Ο Εργοτέλης» Ηρακλείου Κρήτης
Ίδρυση	1929
Πόλη	Ηράκλειο, Ηράκλειο, Ελλάδα
Χρώματα	Κίτρινο, Μαύρο
Πρόεδρος	Γιώργος Στειακάκης
Ιστοσελίδα	www.ergotelis.gr

Ενεργά τμήματα του Εργοτέλη
Ποδόσφαιρο (Ανδρών)	Ποδόσφαιρο (Γυναικών)	Μπάσκετ (Ανδρών)
Μπάσκετ (Γυναικών)

Ο Γυμναστικός Σύλλογος «Ο Εργοτέλης» Ηρακλείου Κρήτης είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στην πόλη του Ηρακλείου, στον ομώνυμο νομό, όπου και βρίσκονται οι έδρες των τμημάτων του. Το όνομα της ομάδας προέρχεται από τον αρχαίο Κρητικό αθλητή Εργοτέλη, που στέφθηκε Ολυμπιονίκης το 472 π.Χ. Επίσημο έτος ίδρυσης του σωματείου είναι το 1929 και αγωνίζεται με χρώματα το κίτρινο και το μαύρο. Διατηρεί τμήματα ποδοσφαίρου, ανδρικό και γυναικείο, καθώς και τμήματα καλαθοσφαίρισης για αθλητές όλων των ηλικιών.

Πίνακας περιεχομένων

• 1 Ποδόσφαιρο
  • 1.1 Ανδρών
    • 1.1.1 Γυναικών
• 2 Καλαθοσφαίριση
  • 2.1 Ανδρών
  • 2.2 Γυναικών
• 3 Παραπομπές
• 4 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ποδόσφαιρο

Ανδρών

Κύριο λήμμα: Εργοτέλης Ηρακλείου (ποδόσφαιρο ανδρών)

Πανθρακικος − Εργοτέλης, 2009-10.

Ο Γ.Σ. Εργοτέλης διατηρεί και διαχειρίζεται συνολικά τέσσερα αγωνιστικά τμήματα ποδοσφαίρου ανδρών. Το τμήμα ποδοσφαίρου ανδρών του Εργοτέλη εδρεύει στο Ηράκλειο, και είναι το αρχαιότερο και πιο επιτυχημένο τμήμα του Συλλόγου, με επίσημη ημερομηνία ίδρυσης την 7η Αυγούστου 1929. Την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο η ομάδα αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής και διεξάγει τα εντός έδρας παιχνίδια της στο σύγχρονο Παγκρήτιο Στάδιο, χωρητικότητας 26.240 θεατών. Είναι η δεύτερη (χρονολογικά) ποδοσφαιρική ομάδα του Ηρακλείου που έχει ποτέ αντιπροσωπεύσει την πόλη στην κορυφαία κατηγορία των Ελληνικών Πρωταθλημάτων, έχοντας συνολικά 9 παρουσίες κατά το διάστημα 2004−2015. Η καλύτερη θέση που έχει τερματίσει η ομάδα στην Πρώτη κατηγορία είναι η 7η, την σεζόν 2013−14. Έχει κερδίσει το πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής μια φορά, το 2006, καθώς και το Κύπελλο ερασιτεχνών το 1983.
Τα υπόλοιπα αγωνιστικά τμήματα ποδοσφαίρου ανδρών του Εργοτέλη περιλαμβάνουν τους Νέους Εργοτέλη, τα Κανάρια Εργοτέλη και το πλέον πρόσφατο Μαρτινέγκο (έτος ίδρυσης 2016). Τα τμήματα αυτά στελεχώνονται από νεαρούς αθλητές από τις ακαδημίες του Συλλόγου και αγωνίζονται στα τοπικά πρωταθλήματα της ΕΠΣ Ηρακλείου, χωρίς δικαίωμα ανόδου μετά από απόφαση της διοίκησης του Εργοτέλη. Αντί τούτου, οι νεαροί αθλητές προωθούνται στις ομάδες που αγωνίζονται στις μεγαλύτερες κατηγορίες με βάση ηλικιακά κριτήρια, είτε στελεχώνουν την επίσημη ομάδα Κ-19 που αγωνίζεται στο Πρωτάθλημα Νέων Β' Εθνικής. Όλα τα προαναφερθέντα τμήματα ποδοσφαίρου του Εργοτέλη αγωνίζονται με έδρα το Γήπεδο "Νίκος Καζαντζάκης" (πρώην Γήπεδο Μαρτινέγκο).

Ομάδα	Τρέχουσα Περίοδος (2017−18)
ΠΑΕ Εργοτέλης	Β΄ Εθνική
Νέοι Εργοτέλη	Α2 ΕΠΣ Ηρακλείου
Κανάρια Εργοτέλη	Β ΕΠΣ Ηρακλείου (1ος Όμιλος)
Μαρτινέγκο	Γ ΕΠΣ Ηρακλείου

Γυναικών

Ο Εργοτέλης διαχρονικά διατηρούσε ισχυρό τμήμα ποδοσφαίρου γυναικών. Οι Νέες Εργοτέλη εκπροσωπούσαν τον Σύλλογο στο πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής για πολλά χρόνια. Είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών στην Κρήτη, έχοντας τερματίσει στην 4η θέση του Πρωταθλήματος παράλληλα με την παρουσία της στα ημιτελικά του Κυπέλλου τη σεζόν 2015−16.^[1] Ως εκ τούτου, πολλές από τις αθλήτριες του Συλλόγου έχουν κατα καιρούς κληθεί στην Εθνική ομάδα. Το 2016, εσωτερικές αναταράξεις οδήγησαν την ηγεσία του Συλλόγου να προχωρήσει σε εκκαθάριση του τμήματος, και προσωρινή αναστολή της λειτουργίας του, ώστε να εξυγιανθεί από «άτομα και πρακτικές που δεν αρμόζουν στο ήθος και στην ιστορία του Εργοτέλη».^[2] Την τρέχουσα περίοδο αγωνίζεται στην Γ΄ Κατηγορία.
Το 2012, ο Εργοτέλης ίδρυσε και δεύτερο γυναικείο αγωνιστικό τμήμα, τον Γ.Σ. Εργοτέλη, στελεχώνοντάς το κυρίως με νεαρές αθλήτριες από τις ακαδημίες του Συλλόγου.^[3] Μετά από απόφαση εκκαθάρισης του τμήματος των Νέων Εργοτέλη από τους υπευθύνους του Συλλόγου το 2016, η ομάδα αυτή προάχθηκε ως νέα πρώτη ομάδα. Μετά την προαγωγή της, η ομάδα γυναικών του Γ.Σ. Εργοτέλη κατέκτησε συνεχόμενους τίτλους στην Γ΄^[4] και Β' Εθνική,^[5] εξασφαλίζοντας την άμεση επάνοδο του γυναικείου τμήματος του Εργοτέλη στην κορυφαία Κατηγορία και συνεχίζοντας έτσι την παράδοση του Εργοτέλη στο γυναικείο ποδόσφαιρο. Ως εκ τούτου, ο Γ.Σ. Εργοτέλης αγωνίζεται πλέον στο Πρωτάθλημα Ελλάδας ποδοσφαίρου γυναικών.

Ομάδα	Τρέχουσα Περίοδος (2017−18)
Γ.Σ. Εργοτέλης	Β' Εθνική
Νέες Εργοτέλη	Γ΄ Εθνική

Καλαθοσφαίριση

Ανδρών

Κύριο λήμμα: Εργοτέλης Ηρακλείου (καλαθοσφαίριση)

Επίσημο έτος ίδρυσης του τμήματος καλαθοσφαίρισης του Εργοτέλη είναι το 1968, χρονιά κατά την οποία εντάχθηκε στα μητρώα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αθλοπαιδιών.^[6] Το 1983 ήταν ένα από τα σωματεία που συνυπέγραψαν την ίδρυση της Ένωσης Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Κρήτης.^[7] Σήμερα τα τμήματα καλαθοσφαίρισης του Εργοτέλη, ανδρικό και γυναικείο, διαθέτουν νομική μορφή ερασιτεχνικών σωματείων. Επίσημη έδρα τους αποτελεί το Κλειστό Γυμναστήριο Λίντο, χωρητικότητας 1.400 θεατών.^[8]
Την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, η ομάδα αγωνίζεται στο τοπικό Πρωτάθλημα ΕΚΑΣΚ. Διατηρεί το ρεκόρ τίτλων στην Κρήτη, έχοντας κατακτήσει 15 Πρωταθλήματα Κρήτης και δύο Κύπελλα Κρήτης από την ίδρυση της Ένωσης Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Κρήτης το 1968. Παράλληλα, είναι η πρώτη ομάδα καλαθοσφαίρισης της Κρήτης που κατάφερε άνοδο σε Εθνικό πρωτάθλημα το 1977, καθώς και η πρώτη ομάδα στην προπονητική καριέρα του εκ των κορυφαίων προπονητών στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, Γιάννη Ιωαννίδη

Γυναικών

Ο Εργοτέλης διατηρεί τμήματα καλαθοσφαίρισης για νεαρές αθλήτριες τα οποία λαμβάνουν μέρος στα Πρωταθλήματα Νεανίδων και Κορασίδων που διοργανώνει η Ένωση Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Κρήτης. Προς το παρόν δεν διατηρεί τμήμα ενηλίκων γυναικών.
=========================================================

7 Αυγούστου 1929....
Iδρύεται στο Ηράκλειο της Κρήτης το αθλητικό σωματείο Εργοτέλης, που πήρε την ονομασία του από τον αρχαίο κρητικό ολυμπιονίκη.

Ο Γ.Σ. Εργοτέλης είναι ιστορικό αθλητικό σωματείο με έδρα το Ηράκλειο Κρήτης. Το όνομα της ομάδας προέρχεται από τον αρχαίο Κρητικό αθλητή Εργοτέλη, που στέφθηκε ολυμπιονίκης το 472 π.Χ.. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1929 και αγωνίζεται με χρώματα το κίτρινο και το μαύρο. Διατηρεί τμήματα ποδοσφαίρου, ανδρικό και γυναικείο, καθώς και τμήματα καλαθοσφαίρισης όλων των ηλικιών.

Εργοτέλης ιδρύθηκε στις 7 Αυγούστου 1929. Είναι η δεύτερη (χρονολογικά) ποδοσφαιρική ομάδα του Ηρακλείου (μετά τον ΟΦΗ) που έχει αντιπροσωπεύσει την πόλη στο πρωτάθλημα της Superleague. Η ομάδα αγωνιζόταν για αρκετά χρόνια στα τοπικά πρωταθλήματα του Νομού Ηρακλείου και στην Δ΄ Εθνική, αγωνιζόταν σποραδικά στην Γ΄ Εθνική αλλά και στην Β΄ Εθνική την σεζόν 1970-71. Το 2003 μετά από 32 χρόνια η ομάδα ανέβηκε ξανά στην Β΄ Εθνική και την αμέσως επόμενη σεζόν 2003-04 πετυχαίνει την άνοδο της για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Superleague. Δεν καταφέρνει να κρατηθεί στην μεγάλη κατηγορία την επόμενη σεζόν το 2004-05 και επιστρέφει στην Β΄ Εθνική. Την σεζόν 2005-06 η ομάδα επιστρέφει άμεσα στην Superleague κατακτώντας το πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής. Ο Εργοτέλης τις τέσσερις επόμενες σεζόν καθιερώθηκε στην κορυφαία κατηγορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου κατακτώντας μάλιστα την 8η θέση με 39 βαθμούς τη σεζόν 2010-2011 που είναι και η καλύτερη θέση στην ιστορία της ομάδας. Δύο φορές έχει καταλάβει την 9η θέση τις σεζόν 2006-07 και τις σεζόν 2008-09 ενώ τη σεζόν 2009-2010 αναδείχθηκε στην 11η θέση. Τη σεζόν 2011-2012 υποβιβάστηκε στη Football League καταλαμβάνοντας τη 14η θέση. Την επόμενη σεζόν επιστρέφει στη Super league παίρνοντας τη 2η θέση.
http://el.wikipedia.org/wiki/Γ.Σ._Εργοτέλης_Ηρακλείου

σπιτικόs τραχανάs και χυλοπίτες

Elena Kilimcook with elena

6 Αυγούστου

Καλημέρα!
Στην σημερινή μας ανάρτηση η Βιβή, φτιάχνει σπιτικό τραχανά και χυλοπίτες με τα χεράκια της!!!
http://syntageskardias.blogspot.gr/2013/08/blog-post_6.html

Απλώνω τραχανά και χυλοπίτες

Μια φορά κι ένα καιρό, πολλά χρόνια πριν, ήταν ένα κοριτσάκι που όταν πήγαινε τέτοια εποχή, στο πατρικό του σπίτι στη Λαμία, έβλεπε τη γιαγιά του να ανασκουμπώνεται στη κουζίνα.
Κατσαρόλες, κουτάλες, σεντόνια, μαξιλαροθήκες και κρεβάτια επιστρατεύονταν, και όλοι ξέραμε ότι είχε έρθει η ώρα του τραχανά και της χυλοπίτας.
Όλοι ξέραμε ότι η γιαγιά θα γέμιζε τις μαξιλαροθήκες με τα κεντίδια, και κάθε κλωνάρι της οικογένειας θα είχε το δικό του μερτικό - εφόδιο στο χειμώνα που θα έμπαινε.
Τα χρόνια πέρασαν, το κοριτσάκι μεγάλωσε - αυτό μη το δέσετε και κόμπο - και κάθε χρόνο παρέα με τη γιαγιά να παρακολουθεί χαμογελαστή από ψηλά, σηκώνει μανίκια, στρωσίδια και άντρα από τα κρεβάτια, για να συνεχίσει τη παράδοση.
Τραχανάς Αγόρασε ( το - λέμε τώρα - κοριτσάκι ) :
- 5 κιλά γάλα πρόβειο
(αυτό για να είμαστε ειλικρινείς, το έχει εξασφαλίσει ως εξής : Σταμάτησε πριν κάτι χρόνια στη ψύχρα ένα βοσκό που πέρναγε με το κοπάδι του την Εθνική, στον Αυλώνα... κατσικώθηκε το κοπάδι, λαχτάρησε ο βοσκός, έβριζαν οι από πίσω που σταμάτησε η κυκλοφορία, αλλά το κοριτσάκι απτόητο!! Κατέβηκε, έμαθε πού ήταν η στάνη και από τότε κάθε φορά που θέλει γάλα, αβγά, γίδα και κατσίκι, τσουπ στη στάνη)
- 2 κιλά σταρένιο ( πλιγούρι )
- 1 κιλό σιμιγδάλι χοντρό
- αλάτι (τόσο όσο να σας αρέσει στην γεύση)
- σίτα ( κόσκινο με χοντρές τρύπες - αυτό δεν το αγόρασε, το κληρονόμησε )
Αν δεν θέλετε να βάλετε σταρένιο, βάλτε 3 κιλά σιμιγδάλι. ( εγώ βάζω και τα δύο, η γεύση είναι πιο γεμάτη, πιο παραδοσιακή) ...και ανασκουμπώθηκε κάπως έτσι :
Βράζουμε το γάλα σε μεγάλη κατσαρόλα και του προσθέτουμε το σταρένιο και το σιμιγδάλι, ανακατεύοντας συνεχώς με ξύλινη κουτάλα. Προσθέτουμε και το αλάτι.
Το κατεβάζουμε από τη φωτιά και σκεπάζουμε την κατσαρόλα με βρεγμένο πανί.
Μόλις κρυώσει, το …. τσιμπάμε! Παίρνουμε δηλαδή "τσιμπιές" μεγάλες από το μείγμα, τις απλώνουμε επάνω σε ένα καθαρό σεντόνι και αφήνουμε να ψιλοξεραθούν για μερικές ώρες.
Αν το αφήσουμε για την άλλη μέρα, ο τραχανάς μας θα είναι κάπως ξινός.
Αφού ξεραθούν οι τσιμπιές μας, οπλιζόμαστε με υπομονή και αρχίζουμε να τις τρίβουμε στη σίτα.
Απλώνουμε πάλι τον τριμμένο τραχανά στο σεντόνι μας και τον αφήνουμε να στεγνώσει τελείως.
Τον διατηρούμε σε μαξιλαροθήκη, έτσι ώστε να μη πάρει υγρασία και χαλάσει.
TIPάκια :
- Μια συμβουλή για όσες τυχερές μπορούν να βρουν γάλα πρόβειο, κατευθείαν από μαντρί ή βοσκό.
Το πρόβλημα σε αυτό το κατά τα άλλα αγνό γάλα που δεν έχει υποστεί επεξεργασία, είναι ο κίνδυνος μελιταίου πυρετού. Όταν το γάλα φτάσει σε σημείο βρασμού, φουσκώνει, έτσι δεν μπορούμε να το βράσουμε σε μεγαλύτερη θερμοκρασία ώστε να είμαστε σίγουροι ότι κάθε ανθεκτικό μικρόβιο έχει καταστραφεί.
Τι κάνουμε: Παίρνουμε ένα άδειο κουτί από γάλα εβαπορέ, αφαιρούμε την ετικέτα, το πλένουμε πολύ καλά, του ανοίγουμε τρύπες και από τις δύο πλευρές, και το βάζουμε να βράσει μαζί με το γάλα.
Η ανακύκλωση που γίνεται από τις τρύπες, δεν αφήνει το γάλα να φουσκώσει και να χυθεί, συνεπώς η θερμοκρασία που αναπτύσσεται είναι μεγάλη και τα μικρόβια δεν αντέχουν.
Το κόλπο μου το είπε ο κτηνίατρος της περιοχής που προμηθεύομαι το πρόβειο γάλα από το μαντρί.
- Άλλο κολπάκι για όσες δεν έχουν καμία διάθεση να κατακόψουν τα ωραία τους χεράκια τρίβοντας στη σίτα.
Τρίψτε τον τραχανά στο μούλτι. Θα είναι το ίδιο νόστιμος, απλά πιο "λεπτός", χωρίς εκείνα τα μικρά κομματάκια, που εμένα μου αρέσουν πολύ!
- Και τέλος, αν δεν έχετε σκοπό να πετάξετε τον άντρα σας ή τα παιδιά σας από τα κρεβάτια τους για να απλώσετε τραχανά, βάλτε τον τριμμένο τραχανά σε ταψί και στεγνώστε τον στο φούρνο για 45 λεπτά περίπου σε θερμοκρασία 100 βαθμών.
Ελέγξτε αν είναι εντελώς στεγνός - σε αντίθετη περίπτωση, όταν αποθηκευθεί, υπάρχει κίνδυνος να μουχλιάσει - και αποθηκεύστε σε μαξιλαροθήκες, βάζοντας μέσα και μερικά φύλλα δάφνης.
Τί...??? Νομίσατε ότι τελειώσαμε...???
Αμ δε!!
Εμπρός...έτοιμες για χυλοπίτες!!
Χυλοπίτες Χρειαζόμαστε:
- 1 κιλό γάλα (το γνωστό ..το παραδοσιακό … από το μαντρί … ξέρετε εσείς...)
- μισό κιλό σιμιγδάλι ψιλό
- 3 κιλά περίπου αλεύρι από σιτάρι (ή όσο πάρει για να γίνει μια μαλακή και ελαστική ζύμη)
- 30 αβγά
- 1 κουταλιά σούπας περίπου αλάτι 

συνέχεια στην πηγη 

Σιταρόχορτο..η Αμβροσία των Θεών

http://www.agrotikabook.gr

Σιταρόχορτο..η Αμβροσία των Θεών

Το σιταρόχορτο τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πάρα πολύ διάσημο για τις εξαιρετικές ευεργετικές του ιίότητες στον ανθρώπινο οργανισμό.
Είναι πολύ απλό στην παρασκευή του και εξαιρετικά φθηνό.
Το σιταρόχορτο τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πάρα πολύ διάσημο για τις εξαιρετικές ευεργετικές του ιίότητες στον ανθρώπινο οργανισμό.
Διαβάστε παρακάτω τι κάνει.
Είναι το μοναδικό προϊόν που γνωρίζει ο άνθρωπος που έχει την ιδιότητα να καθαρίζει τον οργανισμό μας από βαριά μέταλλα, νεκρά κύτταρα, νεκρές μεμβράνες και τοξίνες που συσσωρεύονται στους πόρους του παχέος εντέρου για χρόνια.
Αποτοξινώνοντας και τρέφοντας τον οργανισμό μας συγχρόνως επέρχεται η εξισορρόπηση της υγείας μας.
 
35ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΙΤΑΡΟΧΟΡΤΟΥ (ΧΛΩΡΟΦΥΛΛΗ)
1) Η χλωροφύλλη είναι αντιβακτηριακή και μπορεί να χρησιμοποιηθεί εσωτερικά και εξωτερικά για θεραπεία.
2) Ο Δρ. Jenssen M.D. είπε μεταξύ άλλων ότι χρειάζονται μόνο λίγα λεπτά για να αφομοιωθεί ο χυμός χλωροφύλλης από τον ανθρώπινο οργανισμό και ότι αυτό γίνεται χωρίς κόπο.
3) Η χλωροφύλλη από σιταρόχορτο αναπλάθει το αίμα.Έρευνες σε πειραματόζωα με αναιμία έδειξαν μετά τη χρήση χλωροφύλλης ότι ο αιματοκρίτης επέστρεψε στα φυσιολογικά όρια μέσα σε 4 – 5 ημέρες.
4) Αγρότες τάισαν ανίκανα βόδια κα αγελάδες με σιταρόχορτο και επανέκτησαν την γονιμότητα τους. Το περιεχόμενο υψηλής ποσότητας μαγνησίου στη χλωροφύλλη χτίζει ένζυμα και αναπλάθει τις σεξουαλικές ορμόνες, φανταστείτε τι μπορεί να κάνει στον ανθρώπινο οργανισμό.
5) Χλωροφύλλη μπορεί να εξαχθεί ατό πολλά φυτά, η χλωροφύλλη όμως από σιταρόχορτο είναι ανώτερη διότι είναι η μόνη που περιέχει πάνω απο 100 στοιχεία που χρειάζεται ο ανθρώπινος οργανισμός και είναι μη τοξική σε οποιαδήποτε ποσότητα σε σύγκριση με τη χλωροφύλλη από φύλλα πολλών δέντρων όπως π.χ. φύλλο ελιάς, ελάτου, πορτοκαλιάς. Είναι αξιοσημείωτο οτι και τα ζώα δεν τρώνε αυτά τα φύλλα λόγω πιθανής τοξικότητας.
6) Το σιταρόχορτο συντηρεί επιτυχώς όλα τα φυτοφάγα ζώα στον πλανήτη για αιώνες.
7) Η Δρ. Γουιγκμορ βοηθούσε κόσμο να θεραπευτεί από χρόνιες και ορατές ασθένειες χρησιμοποιώντας σιταρόχορτο εδώ και 30 χρόνια
8) Ο χυμός χλωροφύλλης αναπλάθε τους ιστούς.
9) Είναι ο ανώτερος αποτοξινωτικός παράγοντας που γνωρίζει ο άνθρωπος σε σύγκριση με άλλους χυμού πράσινων λαχανικών ή καρότου. Ο Δρ. ΤΗΟΜΑS, συνεργάτης της Δρ. Γουίγκμορ, έδειξε ότι 7 κιλά φρέσκου σιταροχορτου ισοδυναμεί με 170 κιλά από τα καλύτερα Φρέσκα λαχανικά όπως καρότο, μαρούλι, σέλινο κ.λ.π.
10) Το σιταρόχορτο περιέχει οξυγόνο όπως όλα τα φυτά που περιέχουν χλωροφύλλη. Και όπως είναι γνωστό ο εγκέφαλος και τα αγγεία λειτουργουν στο μάξιμουμ μέσα σ’ ένα περιβάλλον υψηλό σε οξυγόνο.
11) Η χλωροφύλλη σιταροχορτου εξουδετερώνει τοξίνες που βρίσκονται μέσα στον οργανισμό μας.
12) Καταπολεμά τους όγκους
13) Βελτιώνει το ζάχαρο στο αίμα μας (διαβήτη) ειδικά όταν συνδυάζεται με ωμές “ζωντανές τροφές”
14) Στο περιοδικό American Surgeons Journal ο Δρ,Benjamin Cluskin συνιστά χλωροφύλλη για κακοσμία σώματος, μολύνσεις, πληγές,χρόνια ιγμορίτιδα, φλεβίτιδες και κολπικές μολύνσεις, επίσης εξαφανίζει αιμορροΐδες
15) Λειτουργεί σαν καθαρτικό, επίσης χρησιμοποιείται και σαν αποσμητικό
16) Μόνο μιά μικρή ποσότητα στον ανθρώπινο οργανισμό,προλαμβάνει και διατηρεί υγιή δόντια
17) Κρατώντας το χυμό σιταρόχορτου για 6 λεπτά στο στόμα σταματάει τον πονόδοντο, απορροφά τις τοξίνες και συσφίγγει τα χαλαρά ούλα
18) Γαργάρα για ερεθισμένες αμυγδαλές,
19) Εξαλείφει την πυορία, Πολτός σιταρόχορτου μαζί με το χυμό του στην πάσχουσα
περιοχή ή το μασάμε και φτύνουν τον πολτό.
20) Πίνουμε σιταρόχορτο για δερματικά προβλήματα όπως ψωρίαση και έκζεμα.
21) Προλαμβάνει το άσπρισμα των μαλλιών και επαναφέρει το φυσικό
χρώμα ειδικά όταν οι συνδιάζεται με “ζωντανές τροφές*»
22) Μπορεί και κάποιος να νοιώσει άμεση ενέργεια,αντοχή και την αίσθηση της ευφορίας.
23) Βελτιώνει την πέψη
24) Μοναδικό για αιματολογικές παθήσεις όλων των ειδών λίγο της υψηλής περιεκτικότητας σε ένζυμα ειδικά όταν συνοδεύεται από ωμή ζωντανή διατροφή
25) Τέλειο για καθαρισμό δέρματος, απορροφάται από το δέρμα και το τρέφει. Στο μπάνιο ρίχνουμε στο σώμα μας φρέσκια χλωροφυλλη για15-20 λεπτά και ξεπλένουμε.
26) Στην δυσκοιλιότητα είναι το τέλειο και κρατάει το έντερο χαλαρό.
27) Βοηθάει τις λειτουργίες της καρδιάς, το αρτηριακό,τα εντόσθια, την ουρήθρα και τους πνεύμονες.
28) Διαλύει ουσίες στους πνεύμονες που έχουν δημιουργηθεί από διάφορα οξέα (μονοξείδιο του άνθρακα) κ.λ.π.
29) Ρίχνει την πίεση γιατί βοηθάει στην συντήρηση των αγγείων.
30) Το σιταρόχορτο αναζωογονεί τα γερασμένα κύτταρα,αντιστρέφει τη γήρανση και μας κάνει να νοιώθουμε πιο ζωντανοί
31) Ενεργοποιεί το θυρεοειδή κατά της παχυσαρκίας.
32) Θεραπεύει την ακμή.
33) Καταπραΰνει και θεραπεύει κοψίματα, καψίματα,δηλητηριώδη, κισσούς, μύκητες ποδιών, τσιμπήματα εντόμων, πληγές κλπ
34) Ανακουφίζει από εγκαύματα ηλίου.
35) Στα μαλλιά μασάζ πριν το λούσιμο, εξαλείφει πιτυρίδα και φαγούρα
Πως παρασκευάζεται;
Υπάρχουν διάφορες μέθοδοι παρασκευής του σιταρόχορτου, όμως εγώ θα αναφέρω την μέθοδο που έχω χρησιμοποιήσει ο ίδιος.

Υλικά:
2 ζαρτινιέρες
σπόρους σταριού (εάν είναι δυνατόν να είναι φρέσκος)
χώμα με πολύ τύρφη (όλα τα φυτώρια έχουν)
Γεμίζουμε την μισή ζαρτινιέρα με χώμα, ρίχνουμε τους σπόρους και ρίχνουμε και το υπόλοιπο χώμα μέχρι επάνω. Ποτίζουμε καλά και σκεπάζουμε την ζαρτινιέρα με κάτι ώστε να υπάρχει πλήρες σκοτάδι και την τοποθετούμε σε σκιερό μέρος.
Μετά από εφτά μέρες, την ξεσκεπάζουμε και ήδη θα έχουν αρχίσει να πετάγονται οι βλαστοί.
Αφήνουμε τους βλαστούς λίγο να μεγαλώσουν μέχρι 10 – 15 εκατοστά περίπου.
Πιάνουμε μια μικρή τούφα από πάνω, την κόβουμε και την βάζουμε σε έναν αποχυμωτή, ή μίξερ με ένα ποτηράκι του κρασιού νερό.
Το στραγγίζουμε και είναι έτοιμο να το πιούμε.
Κοντά στο μήνα οι βλαστοί θα αρχίσουν να κιτρινίζουν, προνοήστε πριν χαλάσουν να έχετε βάλει την δεύτερη ζαρτινιέρα για να μην ξεμένετε ποτέ.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ   ΥΓΕΙΑ-ΔΙΑΤΡΟΦΗ

www.annwigmore.gr

http://www.cretalive.gr/culture/view/sth-charh-tou-afenth-christou/98254

Στη Χάρη του Αφέντη Χριστού …

Άλλοι πάλι λένε πως οι ίδιοι οι Αρχανιώτες αποφάσισαν να χτίσουν μια εκκλησία την κορυφή του βουνού που να την βλέπουν από τα γυροτρίγυρα όλες οι τότε πολιτείες και τα χωριά. Πήρανε τις πέτρες από το ίδιο το βουνό και κουβαλούσαν ασβέστη και νερό από το χωριό με ασκιά και μικρά γαϊδουράκια .Βοηθούσαν όλοι μαζί ώσπου μια μέρα δεν άργησε να γίνει το κακό...

της Ελένης Μπετεινάκη
..Λένε κάποτε πως ένα μαστορόπουλο όταν χτιζόταν η εκκλησιά έπεσε από την πιο απόκρημνη πλαγιά στον μεγάλο γκρεμό κι ένας αετός το πήρε και το ανέβασε στην κορυφή χωρίς να πάθει τίποτα απολύτως… Οι βασιλικοί αετοί είναι είδος προστατευόμενο πια και οι Αρχανιωτες έχουν αναλάβει να τους φροντίζουν…! «… 6 Αυγούστου  ξημέρωνε …Ξυπνούσαμε πολύ πρωί , γύρω στις 5.00 και ετοιμαζόμασταν όλοι στη γειτονιά , στο πόδι κάθε ηλικίας άνθρωπος , για τα απαραίτητα, για την μεγάλη ανάβαση. Οι άρτοι της κυρά Ρήνης είχαν ήδη φορτωθεί στους ώμους του πιο δυνατού άντρα και πολύ πριν καλά καλά χαράξει είχαμε φτάσει μέχρι τη Ρίζα, στους πρόποδες του Γιούχτα .Η περιπέτεια ξεκινούσε .Βάζαμε στοιχήματα μεταξύ  μας, ποιος θα πρωτο ανέβει και πόση ώρα θα μας πάρει ίσαμε το μεγάλο πλάτεμα λίγο πριν  ακουμπήσουμε τον μεγάλο βράχο που ήταν χτισμένη η μοναδική  τετραμάρτυρη εκκλησία του Αφέντη Χριστού. Στο δρόμο σαν ανεβαίναμε χίλιες δυο μυρωδιές μας καθάριζαν τα πνευμόνια , ρίγανη, θυμάρι, δίκταμο και φασκόμηλο που αν και ήταν προς το τέλος της εποχής τους υπήρχαν παντού. Το μικρό άγονο μονοπάτι γνώριζε τις δόξες του τούτη την μέρα και την χθεσινή  . Είχε τόσο κόσμο που συχνά  πατούσαμε στις διπλανές πέτρες και στα χαράκια για να περάσουμε μπροστά. Μόνο σαν βλέπαμε κάποια γυναίκα που ανέβαινε με τα γόνατα σταματούσαμε. Παράξενο θέαμα ,μεγάλο το τάμα της για να αντέχει τόσο δύσκολο δρόμο να τον αναβαίνει με πολλά ζευγάρια κάλτσες δεμένα γύρω γύρω για να μην την γδέρνουν οι πέτρες κι ένα χαμόγελο πλατύ γιατί τα είχε καταφέρει να το εκπληρώσει . Το βουνό δεν ήταν δύσκολο, ήταν όμως απότομο και χωρίς σκιά. Θυμόμασταν όλες τις ιστορίες και παραδόσεις που είχαμε ακούσει από τις γιαγιάδες μας κι όσο να ναι αγρίευε η σκέψη μας… « …Κάποτε μας  λέγανε πως πέρασε ,  από τις Αρχάνες ο Απόστολος Παύλος, όταν σταμάτησε σαν ναυαγός στους Καλούς Λιμένες και πριν φύγει για την Ρώμη ήθελε να δει το βουνό με την ανθρώπινη μορφή και την παγκόσμια ακτινοβολία. Οι  Αρχανιώτες τότε τον παρακάλεσαν να τους απαλλάξει από τα φαρμακερά φίδια που βρίσκονταν  στο δασοσκέπαστο Γιούχτα. Εκείνος καταράστηκε το βουνό και τα φίδια εξαφανίστηκαν με μιας . Μαζί τους όμως εξαφανίστηκαν και τα δέντρα και από τότε όσο κι αν προσπάθησαν οι άνθρωποι το βουνό παραμένει γυμνό και με ελάχιστη βλάστηση…. » Συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε και ακούσαμε ένα παράξενο σύρσιμο. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα με οδηγό τους φακούς μας προχωρούσαμε και το λιγοστό φως από το γλυκοχάραμα. Ήμασταν στη μέση της διαδρομής , όταν ένας φοβισμένος άρκαλος , σαν να χε χάσει τον προσανατολισμό του μας προσπέρασε.  Πιάστηκε η ανάσα μας γιατί μας είχαν πει πως με τα τρομερά του νύχια μπορεί να πνίξει ακόμα και άνθρωπο αναζητώντας την τροφή του. Έτρεχε όμως τόσο γρήγορα που μάλλον τρόμο του είχαμε προκαλέσει παρά επιθυμία  για ανεύρεση  τροφής. Κοιτάξαμε πίσω μας κι από όσο μπορούσαμε να διακρίνουμε η θέα ήταν μαγευτική. Είχε αρχίσει να χαράζει , ο ουρανός σιγά σιγά γέμιζε χρώματα, ακόμα όμως άναβαν τα φώτα του χωριού και  η φωταγωγημένη  γιρλάντα που κρατούσε από το εκκλησάκι ίσαμε τον Σταυρό είχε αρχίσει να φαίνεται. Γρηγορέψαμε το βήμα μας να προλάβουμε κείνη τη μαγική στιγμή που ο ήλιος , σαν άρχοντας σωστός με όλα του τα χρυσοκόκκινα ρούχα ξυπνούσε σιγά σιγά και ανέβαινε με βήμα αργό και σταθερό από την πιο ψηλή κορφή του Ψηλορείτη  και έσκαγε τα πρώτα του χαμόγελα σ όλους εκείνους τους πιστούς που είχαν περάσει όλη τη νύχτα  στην αυλή της εκκλησίας ή κοντά σε έναν βράχο που τους προστάτευε από τον αέρα και τα αγιάζι της νύχτας. Τότε θυμήθηκα άλλη μια ιστορία για το χτίσιμο της εκκλησίας του Αφέντη μας.  Αυτό συνέβη πριν πολλά πολλά χρόνια . Τότε που οι Ενετοί είχαν κατακτήσει το νησί. Στην πιο απόμερη πλαγιά του ιερού βουνού χτίστηκε ένα μοναστήρι που έμεναν καλόγριες και άνθρωποι με πολύ ισχυρή θέληση , πίστη και ατσάλινα νεύρα. Ο άνεμος, η πέτρα  και η έλλειψη τροφής πολλές φορές κάνουν τους ανθρώπους σκληρούς , απότομους και πολύ δυνατούς. Εκεί  λοιπόν στα « κελιά των καλογράδων » λένε πως με τα νύχια τους έσκαβαν τη γη για να ανοίξουν ένα « σαρνίτσι » και να μαζεύουν τα νερά της βροχής που έπεφταν από τη σκεπή της εκκλησίας και των κελιών τους για να τόχουν τους καλοκαιρινούς μήνες γα πόσιμο. Με  τον ίδιο τρόπο καλλιεργούσαν και τη γη για λίγη τροφή με δημητριακά ή οτιδήποτε άλλο μπορούσε να τους δώσει καρπό. Λιτή και απέρριτη η ζωή των μοναχών, άγονη ,σκληρή και μονότονη όμως γεμάτη πίστη και θέληση για την υπέρβαση και ανύψωση της ψυχής που μόνο ο ιερός χώρος του βουνού μπορεί να προσφέρει σε μια νοητή συνάντηση για πιο κοντά στο ίδιο το Θεό … 1443 μ. Χ. Υπάρχει μια πέτρα στην είσοδο της εκκλησίας και σε μια γωνιά στο ύψος του γκρεμού που μαρτυρεί  πότε χτίστηκε για πρώτη φορά και μια  παράδοση   εκείνη του ναυαγού που βρέθηκε κάποτε στο Κρητικό πέλαγος να παλεύει για την ζωή του με τα μανιασμένα κύματα. Γύρισε λέγανε κάποια στιγμή και είδε το βουνό που είχε ανθρώπινη μορφή σαν κεφαλή άνδρα που κείτονταν ανάσκελα . Παρακάλεσε για την σωτηρία του και θα κτίζε το εκκλησάκι του Σωτήρα του, του  Χριστού στην πιο ψηλή κορφή…. Άλλοι  πάλι λένε πως οι ίδιοι οι Αρχανιώτες αποφάσισαν να χτίσουν μια εκκλησία την κορυφή του βουνού που να την βλέπουν από τα γυροτρίγυρα όλες οι τότε πολιτείες και τα χωριά. Πήρανε τις πέτρες από το ίδιο το βουνό και κουβαλούσαν ασβέστη και νερό από το χωριό με ασκιά και μικρά γαϊδουράκια .Βοηθούσαν όλοι μαζί  ώσπου μια μέρα δεν άργησε να γίνει το κακό. Ένας εργάτης που τα όνομά του ήτανε Χακή Μπαράς κρατούσε με τα χέρια του ένα μεγάλο πελέκι  και καθώς ανέβαινε το δύσβατο μονοπάτι γλιστράει και πέφτει στον μεγάλο γκρεμνό. Όλοι μαρμάρωσαν και δεν τολμούσαν να κοιτάξουν γιατί ήξεραν ότι θα τον έβρισκαν κομμάτια. … «πιάσαμε το βούκινο κι αρχίζουμε τις πένθιμες μουγκρές. Γροικούνε στο χωριό κι όσοι είχανε πορίσει στσι εξοχές και παραιτούνε τα όλα λυτά δεμένα κι αγλακούσανε. Ανεμαζώνανε ζεμπίλια και σκάλες και σκοινιά και πιάνουνε τα όρη. Και ίδια πως είχανε φτερά στσι φτέρνες κι επαιτούσανε και φτάξανε στην κορφή. Όλοι λέγανε για τον κακομοίρη τον Χακή και τον φριχτό θάνατο που του μέλλε να πάθει. Σκύφτουνε και ξανοίγουνε και τότες ήντα θωρούνε. Ο Χακή Μπαράς με το πελέκι του αγκαλιά εσκαρφάλωνε από πιο πέρα από χαράκι σε χαράκι , βουβός και άλαλος. Μιλούνε ντου, δε μιλεί. Εθαρρούσανε πως ήτονε φάντασμα. Εκείνος εσυνέχιζε σαν νάχε ένα όραμα μπροστά στα μάθια ντου και τον οδήγανε στην κορφή. Όλοι είχανε σαστίσει. Και σαν έφτασε εκιά που ήθελε γυρίζει και λέει ντος. ‘’Εγώ με μπρε , επρόκαμα πριν φτάξω στη γης σαν ήπεφτα και είπα Σώσε με Χριστέ μου να σε χτίσω με τέσσερα ιερά. Μόνο το νου σας εδά γιατί ΄χομε πολύ δουλειά ακόμη να κάμουμε’’. » …κι επιτέλους με τόσες θύμησες και κουβέντες φτάσαμε κι εμείς στην ποδιά του Χριστού πάνω στον αμαξωτό και μια μεγάλη στροφή μας χώριζε από τον αρχικό προορισμό μας. Λίγο ήθελε ακόμη να ξημερώσει ολότελα. Αρχίσαμε να τρέχουμε μ όση δύναμη είχε απομείνει στα κουρασμένα μας πόδια. Βλέπαμε τις τέντες από τα υπαίθρια μικρά μαγαζιά που είχαν στήσει οι μικροπωλητές και σκεφτόμασταν πως ήταν η τελευταία μας ευκαιρία να αποκτήσουμε τα πολυπόθητα παιχνίδια για τον χειμώνα. Ήθελα τόσο πολύ ένα « τσουρλιχτάρι », μια ρόδα που σαν θα  έτρεχα και θα την κρατούσα θα έκανε ένα παράξενο συνεχόμενο θόρυβο και θα ταν ότι πιο όμορφο παιχνίδι θα είχα δει. Το δίλλημα μεγάλο , να σταματήσουμε για τα  παιχνίδια ή να προχωρήσουμε ως την κορφή πάνω στο Σταυρό μήπως και κερδίζαμε το στοίχημα και την ίδια στιγμή να βλέπαμε τον ήλιο που ετοιμαζόταν επιτέλους να μας κάνει την  χάρη και να εμφανιστεί. Δεν το πολυσκεφτήκαμε και περάσαμε γρήγορα γρήγορα τους πάγκους με τα παιχνίδια, τις πλαστικές τσατσάρες, τις ζαχαρωτές μαντινάδες , τα πολύτιμα φυλακτά και δακτυλίδια , τα κουρδιστά αυτοκινητάκια και  κείνον τον πολύ δροσιστικό πάγκο με τις γκαζόζες, τις λεμονάδες ,τις ζελίτες  και το παγωμένο νερό . Λίγα σκαλοπάτια μας χώριζαν από τον απέραντο ουρανό. Και να …επιτέλους φτάσαμε μόνο που δεν ήμασταν μόνοι μας. Μόνο τότε είδαμε και αναρωτηθήκαμε που βρέθηκαν τόσοι άνθρωποι εκεί, τόσες κουβέρτες , τόσες μπατανίες και βούργιες και άρτοι και μια γαργαλιστική μυρωδιά όχι πια από δίκταμο , φασκόμηλο ή ρίγανη αλλά από σουβλάκι που μας τρυπούσε τα ρουθούνια. Στο πιο ψηλό σημείο ο μεγάλος ξύλινος σταυρός και μια θέα που σου κοβε την ανάσα . Νοιώθαμε κι εμείς σαν μεγάλοι κατακτητές που στα πόδια μας απλωνόταν το απέραντο βασίλειο μας. Ο Ψηλορείτης, τα Αστερούσια ,τα Λασηθιώτικα βουνά , οι Αρχάνες  σε όλη τους την ομορφιά , τα αμπέλια , οι ελιές και η θάλασσα, απέραντη, μακρινή και πανέμορφη πάντα… Και πριν χορτάσει το βλέμμα την απεραντοσύνη του υπέροχου τοπίου , μείναμε με το στόμα ορθάνοιχτο. Η στιγμή της Ανατολής είχε φτάσει . Απίστευτα χρώματα  κι ένας πελώριος δίσκος ανέβαινε σιγά σιγά στον ουρανό με μια μοναδική μεγαλοπρέπεια και χάρη. Άξιζε σκεφτήκαμε , χαλάλι και το τόσο πρωινό ξύπνημα και  το περπάτημα και όλα… Κι ύστερα ακούστηκε η μεγάλη καμπάνα και η λειτουργία άρχισε. Αγουροξυπνημένοι άνθρωποι μάζευαν τα λιγοστά τους ρούχα να κάνουν χώρο στο προαύλιο για όλους όσους είχαν αρχίσει να καταφθάνουνε με τα πόδια, με φορτηγά που είχε κανονίσει ο Δήμος Αρχανών τότε, με αγοραία ταξί  ή με τα λιγοστά αυτοκίνητα και τις τρίκυκλες μηχανές. Στο μικρό σπιτάκι δίπλα στην εκκλησιά μύριζε άρτος και μας είχε πιάσει  μια πείνα που σε συνδυασμό με την μυρωδιά από το κρέας που ψηνόταν λίγο παραπέρα δεν μας άφηνε να σκεφτούμε πως κι η σημερινή μέρα ήταν μέρα νηστείας .Μόνο ψάρι θα μπορούσαμε να φάμε  όμως που να βρεθεί πάνω στο βουνό κείνη την ώρα. Αυτό που μας είχε κάνει εντύπωση ήταν πως δίπλα στο τραπέζι με τους άρτους που θα ευλογούσε ο παππάς ήταν και μεγάλα κοφίνια με σταφύλια σουλτανιά που λίγο  αργότερα μας εξήγησε ο πατέρας μας πως ήταν παλαιϊνό έθιμο η προσφορά τους στην εκκλησία , η ευλογία τους και το μοίρασμα στους πιστούς για να ξεκινήσει καλά η περίοδος του τρύγου που σίμωνε λίγο μετά και την γιορτή της Παναγίας. Κι αφού ανάψαμε το κερί  μας στη χάρη του Χριστού  ήρθε και η ώρα για τις « αγορές των ονείρων μας ». Το δώρο μου για φέτος ήταν το « τσουρλιχτάρι » που είχα δει και μια κούκλα με μακριά ξανθά μαλλιά, γαλάζια μάτια και φόρεμα που την έβγαλα Ροζίτα και αν και με τα χρόνια και τα πλυσίματα το χρώμα στο φόρεμά της ξεθώριασε υπάρχει ακόμα για να μου θυμίζει εκείνο το πανηγύρι στη Χάρη του Αφέντη Χριστού ένα καλοκαίρι που όλα ήταν τόσο αγνά , τόσο αθώα και όμορφα και  η ζωή μας είχε άλλο ρυθμό και νόημα κι ας μετριόταν σε μια παγωμένη ζελίτα στην κορφή του πιο ιερού δικού μας βουνού  του Γιούχτα μας !

Πηγές : Οι Αρχάνες δια μέσου των αιώνων, Νικ. Χριστινίδη – Μαν. Μπουνάκη, εκδ. Μ.Σ.Α., 1970 Λαογραφικά Σταχυολογήματα, Ειρήνη ουσταγιαννάκη – Ταχατάκη, 1976 Η εκκλησία της Παναγίας της Φανερωμένης των Αρχανών, Νίκος Χριστινίδης, 2001 «Λόγια του Αέρα», Ιδ. Συλ. Διηγημάτων, 2013

Σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ

 Σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ

Ο Σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ (Alexander Fleming, 6 Αυγούστου 1881 – 11 Μαρτίου 1955) ήταν Σκωτσέζος βιολόγος και φαρμακολόγος, που ασχολήθηκε ερευνητικά με τη Βακτηριολογία, την Ανοσολογία και τη Χημειοθεραπεία. Είναι πολύ γνωστός για την ανακάλυψη του πρώτου αντιβιοτικού, της πενικιλλίνης, το 1928, για την οποία και πήρε το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1945 μαζί με τους Φλόρεϋ και Τσέιν

Μια άλλη σημαντική ανακάλυψή του είναι αυτή του ενζύμου λυσοζύμης, το 1922.

Ο Φλέμινγκ γεννήθηκε στο αγρόκτημα Lochfield, κοντά στο Ντάρβελ του Ανατολικού Άυρσαιρ, στη Σκωτία. Υπήρξε το τρίτο από τα 4 παιδιά του Χιού Φλέμινγκ (Hugh Fleming, 1816 – 1888) εκ του δεύτερου γάμου του. Μητέρα του ήταν η Γκρέις Μόρτον (Grace Stirling Morton, 1848 – 1928), κόρη ενός γείτονα κτηματία. Ο Χιού Φλέμινγκ είχε άλλα 4 παιδιά από τον πρώτο του γάμο, ενώ ο ίδιος ήταν 59 ετών όταν πήρε τη δεύτερη σύζυγό του και πέθανε όταν ο Αλεξάντερ (γνωστός ως Alex) ήταν μόλις επτά ετών.

Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ παρακολούθησε για δύο χρόνια την Ακαδημία του Kilmarnock. Αφού δούλεψε σε ένα ναυτιλιακό γραφείο επί τέσσερα χρόνια, ο εικοσάχρονος Φλέμινγκ κληρονόμησε ένα θείο του, τον Τζων Φλέμινγκ. (Για την ιστορία ότι ο πατέρας του έσωσε ένα παιδί, βλ. την ενότητα Προσωπικές ιστορίες). Ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Τομ, είχε ήδη σπουδάσει Ιατρική και συνέστησε στον Αλεξάντερ να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Το 1901 λοιπόν ο Αλεξάντερ εγγράφηκε στο Νοσοκομείο Σαιν Μαίρυ του Λονδίνου. Κέρδισε την εισαγωγή του στην Ιατρική Σχολή με διάκριση το 1906, οπότε είχε την επιλογή να γίνει χειρουργός.

Ο Φλέμινγκ ωστόσο ήταν και μέλος λέσχης σκοποβολής. Ο επικεφαλής της λέσχης, θέλοντας να κρατήσει τον Φλέμινγκ στην ομάδα, του συνέστησε να ακολουθήσει το τμήμα ερευνών στο Σαιν Μαίρυ, όπου έγινε βοηθός βακτηριολόγου στον Σερ Άλμροθ Ράιτ, έναν πρωτοπόρο στη θεραπεία με εμβόλια και στην Ανοσολογία. Ο Αλεξάντερ πήρε πτυχίο με «Χρυσό Μετάλλιο» το 1908 και έμεινε ως επιμελητής στο Σαιν Μαίρυ ως το 1914. Στις 23 Δεκεμβρίου 1915 ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ πήρε ως σύζυγό του μια νοσοκόμα, τη Σάρα Μάριον Μάκελροϋ (Sarah Marion McElroy), από το Κιλάλα της Ιρλανδίας, η οποία πέθανε το 1949. Το μόνο παιδί τους, ο Ρόμπερτ, έγινε παθολόγος. Μετά τον θάνατο της Σάρα, ο Φλέμινγκ έκανε δεύτερο γάμο με την Ελληνίδα δρα. Αμαλία Κουτσουρή-Βουρέκα, συνάδελφό του στο Σαιν Μαίρυ, στις 9 Απριλίου 1953. Η Αμαλία έζησε 31 χρόνια μετά τον θάνατο του Φλέμινγκ.

Σε όλη τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου ο Φλέμινγκ υπηρέτησε ως λοχαγός του Υγειονομικού Σώματος του Βασιλικού Στρατού (Royal Army Medical Corps), απασχολούμενος και σε ιατρεία στο πεδίο της μάχης στο Δυτικό Μέτωπο, στη Γαλλία. Το 1918 επέστρεψε στο Νοσοκομείο Σαιν Μαίρυ, στην Ιατρική Σχολή. Εκλέχθηκε Καθηγητής της Βακτηριολογίας εκεί το 1928.

Κατά τον Μεσοπόλεμο, ο Φλέμινγκ ερεύνησε για αντιβακτηριακούς παράγοντες, έχοντας ζήσει πολλούς θανάτους στρατιωτών από σηψαιμία από πληγές που μολύνθηκαν. Δυστυχώς τα αντισηπτικά εξουδετέρωναν το ανοσοποιητικό σύστημα των ασθενών αποτελεσματικότερα από ό,τι τα εισβάλλοντα βακτήρια. Σε ένα άρθρο που υπέβαλε στο ιατρικό περιοδικό The Lancet κατά τον Α΄ Παγκ. Πόλεμο, ο Φλέμινγκ περιέγραψε ένα έξυπνο πείραμα που μπόρεσε να πραγματοποιήσει χάρη στις δικές του υαλουργικές γνώσεις. Εξηγούσε στο άρθρο αυτό γιατί τα αντισηπτικά σκότωναν στην πραγματικότητα περισσότερους στρατιώτες από ό,τι οι ίδιες οι μολύνσεις στον πόλεμο. Τα αντισηπτικά επέφεραν τον θάνατο των μικροβίων στην επιφάνεια, αλλά τα βαθιά τραύματα έτειναν να προφυλάσσουν τα αναερόβια βακτήρια από την αντισηπτική ουσία, ενώ τα αντισηπτικά φαινόταν ότι εξουδετέρωναν ευεργετικές ουσίες που προστάτευαν τους ασθενείς σε αυτές τις περιπτώσεις. Ο Σερ Άλμροθ Ράιτ υπεστήριξε ισχυρώς τα ευρήματα του Φλέμινγκ, αλλά παρόλα αυτά οι περισσότεροι στρατιωτικοί ιατροί κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκ. Πολέμου συνέχισαν να χρησιμοποιούν αντισηπτικά, ακόμα και όταν αυτό χειροτέρευε εμφανώς την κατάσταση των ασθενών.

«Ξυπνώντας το ξημέρωμα της 28ης Σεπτεμβρίου 1928, ασφαλώς δε σχεδίαζα να φέρω επανάσταση σε όλη την Ιατρική ανακαλύπτοντας το πρώτο αντιβιοτικό, φονιά δηλαδή βακτηρίων», θα έγραφε αργότερα ο Φλέμινγκ, «αλλά καταλαβαίνω ότι αυτό ακριβώς έκανα τότε» (Kendall F. Haven: Marvels of Science, Libraries Unlimited, 1994, σελ. 182)

Το 1928 ο Φλέμινγκ ερευνούσε τις ιδιότητες των σταφυλόκοκκων. Είχε ήδη κάποια φήμη από τις προηγούμενες έρευνές του, ως ευφυούς ερευνητή αλλά και απρόσεκτου τεχνικού εργαστηρίου: συχνά ξεχνούσε τις καλλιέργειες μικροβίων πάνω στις οποίες εργαζόταν και γενικώς το εργαστήριό του ήταν συνήθως πολύ ακατάστατο. Αφού επέστρεψε από διακοπές, ο Φλέμινγκ πρόσεξε ότι πολλά από τα δισκία μικροβιακών καλλιεργειών είχαν μολυνθεί από ένα μύκητα (κοινώς: είχαν μουχλιάσει) και τα έρριξε σε δοχείο με απορρυπαντικό. Αλλά στη συνέχεια χρειάστηκε να δείξει σε έναν επισκέπτη τι ερευνούσε, κι έτσι ανέσυρε κάποια από τα δισκία που δεν είχαν βυθισθεί στο απορρυπαντικό. Τότε πρόσεξε μία ζώνη γύρω από τη μούχλα που ήταν ελεύθερη (φαινομενικά τουλάχιστον) από βακτήρια. Αυτό θα πρέπει να συνέβαινε αν η μούχλα παρήγαγε κάποια βακτηριοκτόνο ουσία. Ο Φλέμινγκ απεμόνωσε ένα δείγμα από τη μούχλα, το ταυτοποίησε σωστά ως μύκητα του γένους πενικίλλιο και για τον λόγο αυτό ονόμασε τη νέα ουσία πενικιλλίνη.

Ο Φλέμινγκ διερεύνησε τη βακτηριοκτόνο δράση της πενικιλλίνης σε πολλούς μικροοργανισμούς. Βρήκε ότι επηρέαζε βακτήρια όπως οι σταφυλόκοκκοι και γενικά όλα τα «Θετικά κατά Γκραμ» παθογόνα (μικρόβιο της οστρακιάς, πνευμονιόκοκκος, μηνιγγιτιδόκοκκος, διφθερίτιδα), αλλά όχι τα μικρόβια του τυφοειδούς ή του παρατυφοειδούς πυρετού, για τον οποίο αναζητούσε μια θεραπεία εκείνη την εποχή. Επίσης επηρέαζε τη γονόρροια, παρότι αυτή προκαλείται από έναν «Αρνητικό κατά Γκραμ» μικροοργανισμό.

Ο Φλέμινγκ δημοσίευσε την ανακάλυψή του το 1929 στο Βρετανικό Περιοδικό Πειραματικής Παθολογίας (British Journal of Experimental Pathology), χωρίς να προκαλέσει ιδιαίτερη προσοχή. Ο Φλέμινγκ συνέχισε τις έρευνές του, αλλά συνειδητοποίησε ότι η καλλιέργεια του πενικιλλίου ήταν αρκετά δύσκολη και ότι στη συνέχεια ήταν ακόμα δυσκολότερο να απομονώσει την αντιβιοτική ουσία από τη μούχλα. Η προσωπική του εντύπωση ήταν ότι εξαιτίας του προβλήματος της παραγωγής της σε μεγάλη ποσότητα και της βραδείας της δράσεως, η πενικιλλίνη δεν θα ήταν σημαντική στην καταπολέμηση των μολύνσεων. Ο Φλέμινγκ ήταν επίσης πεισμένος ότι η πενικιλλίνη δεν θα παρέμενε αρκετά μέσα στο ανθρώπινο σώμα (in vivo) ώστε να σκοτώσει σε αποτελεσματικό βαθμό μικρόβια. Πολλές κλινικές δοκιμές της δεν έδωσαν σαφή αποτελέσματα, ίσως επειδή τη χρησιμοποιούσαν ωε επιφανειακό αντισηπτικό. Κατά τη δεκαετία του 1930 οι δοκιμές του Φλέμινγκ έδωσαν σε κάποιες περιπτώσεις πιο ενθαρρυντικά αποτελέσματα — ο Keith Bernard Rogers, συνεργάτης του Φλέμινγκ, θεραπεύθηκε με πενικιλλίνη κατά τη διάρκεια των ερευνών τους — και συνέχισε ως το 1940 να προσπαθεί να κινήσει το ενδιαφέρον κάποιου χημικού αρκετά ικανού ώστε να παραγάγει χρησιμοποιήσιμη ποσότητα καθαρής πενικιλλίνης.

Ωστόσο, ο Φλέμινγκ εγκατέλειψε τις έρευνες σχετικά με την πενικιλλίνη, λίγο πριν οι Φλόρεϊ και Τσέιν αναλάβουν την έρευνα και τη μαζική παραγωγή της με κονδύλια της αμερικανικής και της βρετανικής κυβερνήσεως. Η έναρξη της μαζικής παραγωγής έγινε μετά τον Βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ. Κατά την Απόβαση της Νορμανδίας είχαν παρασκευάσει αρκετή πενικιλλίνη για τις ανάγκες όλων των τραυματιών των συμμαχικών δυνάμεων.

Ο Φλέμινγκ πέθανε το ξαφνικά στο σπίτι του στο Λονδίνο από καρδιακή προσβολή. Η σορός του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του ενταφιάσθηκαν στον Καθεδρικό του Αγ. Παύλου μία εβδομάδα αργότερα. Ο Φλέμινγκ ήταν Ρωμαιοκαθολικός.

Ο Φλέμινγκ ήταν μετριόφρονας ως προς τον ρόλο του στην ανάπτυξη της πενικιλλίνης, περιγράφοντας τη δόξα του ως τον «Μύθο Φλέμινγκ» (the "Fleming Myth"), και επαινούσε τους Φλόρεϋ και Τσέιν για τη μετατροπή μιας «εργαστηριακής περιέργειας» σε ένα πρακτικά χρήσιμο φάρμακο. Ο Φλέμινγκ υπήρξε ο πρώτος που κατόρθωσε να απομονώσει τη δραστική ουσία, γι' αυτό εξάλλου και την ονόμασε («πενικιλλίνη»). Επίσης συντηρούσε, καλλιεργούσε και διένεμε τον μύκητα επί 12 χρόνια, συνεχίζοντας μέχρι το 1940 να προσπαθεί να κινήσει το ενδιαφέρον οποιουδήποτε χημικού αρκετά ικανού ώστε να παραγάγει χρησιμοποιήσιμη ποσότητα καθαρής πενικιλλίνης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A6%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA

της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού

6 Αυγούστου: Εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού

---

https://www.vimaorthodoxias.gr/vioi-agion/6-avgoustou-eorti-tis-metamorfoseos-tou-sotiros-christou-2/

---

Τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού, τιμά σήμερα, 6 Αυγούστου, η Εκκλησία μας. Κατά τη διήγηση των Ευαγγελιστών, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός πήρε από τους μαθητές τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο και ανέβηκε στό όρος Θαβώρ για να προσευχηθεί.

Όπως σημειώνει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Eπήρε δε τρεις μόνους Aποστόλους, ως προκρίτους και υπερέχοντας. O μεν γαρ Πέτρος επροκρίθη, επειδή ηγάπα πολλά τον Xριστόν. O δε Iωάννης, επειδή ηγαπάτο από τον Xριστόν. O δε Iάκωβος, επειδή εδύνετο να πίη το ποτήριον του θανάτου, το οποίον και ο Kύριος έπιεν».
Οι τρεις μαθητές Του, όπως ήταν κουρασμένοι από τη δύσκολη ανάβαση στο Θαβώρ και ενώ κάθισαν να ξεκουραστούν, έπεσαν σε βαθύ ύπνο. Όταν, ξύπνησαν, αντίκρισαν απροσδόκητο και εξαίσιο θέαμα. Το πρόσωπο του Κυρίου άστραφτε σαν τον ήλιο, και τα φορέματα Του ήταν λευκά σαν το φως. Τον περιστοίχιζαν δε και συνομιλούσαν μαζί Του δυο άνδρες, ο Μωϋσής (βλέπε 4 Σεπτεμβρίου) και ο Ηλίας (βλέπε 20 Ιουλίου). Γράφει χαρακτηριστικά ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Έφερε δε εις το μέσον τους τον Mωυσήν και τον Ηλίαν, διά να διορθώση τας σφαλεράς υποψίας, οπού είχον οι πολλοί περί αυτού. Kαθότι, άλλοι μεν έλεγον τον Kύριον, πως είναι ο Ηλίας. Άλλοι δε, πως είναι ο Iερεμίας. Διά τούτο λοιπόν επαράστησεν εις το Θαβώρ τους πρώτους και κορυφαίους Προφήτας, διά να γνωρίσουν οι μαθηταί, και διά των μαθητών όλοι οι άνθρωποι, πόση διαφορά είναι αναμεταξύ του Xριστού, και των Προφητών. O μεν γαρ Xριστός, είναι Δεσπότης. Oι δε Προφήται, είναι δούλοι. Kαι ίνα μάθουν, ότι ο Kύριος έχει την εξουσίαν του θανάτου και της ζωής. Διά τούτο, από μεν τους αποθαμένους, έφερε τον Mωυσήν. Aπό δε τους ζωντανούς, έφερε τον Ηλίαν».
Αφού οι μαθητές συνήλθαν κάπως από την έκπληξη, ο πάντα ενθουσιώδης, Πέτρος, θέλοντας να διατηρηθεί αυτή η αγία μέθη που προκαλούσε η ακτινοβολία του Κυρίου, ικετευτικά είπε να στήσουν τρεις σκηνές. Μια για τον Κύριο, μια για το Μωϋσή και μια για τον Ηλία. Πριν προλάβει, όμως, να τελειώσει τη φράση του, ήλθε σύννεφο που τους σκέπασε και μέσα απ’ αυτό ακούστηκε φωνή που έλεγε: «Οὗτος ἐστὶν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε» (Λουκά, θ’ 28-36). Δηλαδή, Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, που τον έστειλα για να σωθεί ο κόσμος. Αυτόν να ακούτε.
Οφείλουμε, λοιπόν, και εμείς όχι μόνο να Τον ακούμε, αλλά και να Τον υπακούμε. Σε οποιοδήποτε δρόμο μας φέρει, είμαστε υποχρεωμένοι να πειθαρχούμε.
Ἀπολυτίκιον: Ἦχος βαρύς.
Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδυναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Νίκος Τσιφόρος (Αλεξάνδρεια Αιγύπτου 27 Αυγούστου 1909-Αθήνα 6 Αυγούστου 1970)

O Νίκος Τσιφόρος (Αλεξάνδρεια Αιγύπτου 27 Αυγούστου 1909 - Αθήνα 6 Αυγούστου 1970) υπήρξε ένας από τους πιο εξαίρετους δημοσιογράφους, θεατρικούς συγγραφείς, σεναριογράφους αλλά και σκηνοθέτες.

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1909. Δυο χρόνια αργότερα η οικογένεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Από τα έντεκά του χρόνια ο Νίκος Τσιφόρος άρχισε να ασχολείται μανιωδώς με το γράψιμο, ενώ την πρώτη του επιθεώρηση την έγραψε το 1928 για ένα θερινό θέατρο στη Φρεαττύδα. Η πρώτη του αυτή προσπάθεια απέτυχε αλλά ο Νίκος δεν απογοητεύτηκε. Αφού πήρε το πτυχίο της Νομικής, εργάστηκε για δυο χρόνια στο Ελεγκτικό Συνέδριο και στη συνέχεια παραιτήθηκε για να μπαρκάρει στα καράβια. Ως το 1939 άλλαζε συνέχεια επάγγελμα, αλλά συνέχιζε να γράφει δημοσιεύοντας κείμενά του σε διάφορα έντυπα. Η πρώτη μεγάλη του επιτυχία ήρθε το 1944 όταν ο θίασος του Δημήτρη Χορν και της Μαίρης Αρώνη αποφάσισε να ανεβάσει στο θέατρο Ακροπόλ το θεατρικό έργο του Τσιφόρου «Η πινακοθήκη των ηλιθίων». Τέσσερα χρόνια αργότερα, την περίοδο 1948-49 έκανε και την πρώτη του ταινία, η οποία προβλήθηκε με τον τίτλο «Τελευταία αποστολή», σε σενάριο και σκηνοθεσία δική του.

Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες (Φιλελεύθερος, Βήμα, Ελεύθερος Κόσμος) και περιοδικά (Τραστ, Ρομάντσο, Ταχυδρόμος, Πάνθεον), ενώ έγραψε πάνω από 40 θεατρικά έργα και περισσότερα από 80 σενάρια. Κάποια αυτά τα έγραψε μόνος του και άλλα σε συνεργασία, κυρίως με τον Πολύβιο Βασιλειάδη, με τον οποίο δημιούργησαν ένα από τα πιο σημαντικά δίδυμα θεατρικών συγγραφέων.

Ο Τσιφόρος πέθανε στις 6 Αυγούστου 1970.
Έργο
Συγγραφικό Έργο

Άνθρωποι και ανθρωπάκια
Βιβλικά χαμόγελα
Διηγήματα
Ελληνική κρουαζιέρα
Ελληνική μυθολογία
Εμείς και οι Φράγκοι
Εορταστικά
Η Αθήνα σήμερα - Κρουαζιέρες μέσα στην ιστορία
Η γυναίκα κουρσάρος
Η Ιστορία της Αθήνας
Η πινακοθήκη των ηλιθίων
Θεότρελα ρεπορτάζ
Ιστορία της Αγγλίας
Ιστορία της Γαλλίας
Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών
Μίλων Φιρίκης
Ο Γκιούλιβερ στη χώρα των Γιγάντων - Ο Γκιούλιβερ στη χώρα των νάνων
Ο κόσμος κι ο κοσμάκης
Ο πρώτος Τσιφόρος
Ο σατανάς ινκόγνιτο
Οι μυστικές εταιρίες
Όμορφη Θεσσαλονίκη
Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα
Σταυροφορίες
Στηβ το χαρούμενο κάθαρμα
Τα παιδιά της πιάτσας
Τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα
Τα ρεμάλια ήρωες (ή Οι Κονκισταδόροι)
Τζιμ κακής ποιότητος
Το τυχερό μου αστέρι
Χρονογραφήματα

Κινηματογράφος
Σκηνοθεσία

Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο κοντός (1960)
Τρεις κούκλες κι εγώ (1960)
Ο θησαυρός του μακαρίτη (1959)
Ο λεφτάς (1958)
Ο γυναικάς (1957)
Τρεις ντεντέκτιβς (1957)
Τσιγγάνικο αίμα (1956)
Γλέντι, λεφτά και αγάπη (1955)
Η ωραία των Αθηνών (1954)
Ο άνεμος του μίσους (1954)
Το ποντικάκι (1954)
Ο πύργος των ιπποτών (1952)
Το παιδί μου πρέπει να ζήσει (1951)
Έλα στο θείο (1950)
Τελευταία αποστολή (1949)
Χαμένοι άγγελοι (1948)
http://el.wikipedia.org/wiki/Νίκος_Τσιφόρος

Άντι Γουόρχολ (Andy Warhol [Andrew Warhola], 6 Αυγούστου 1928 — 22 Φεβρουαρίου 1987)

O Άντι Γουόρχολ (Andy Warhol [Andrew Warhola], 6 Αυγούστου 1928 — 22 Φεβρουαρίου 1987) ήταν Αμερικανός πολυσχιδής καλλιτέχνης, ζωγράφος, γλύπτης, κινηματογραφιστής, συγγραφέας και συλλέκτης, πρωτοπόρος του κινήματος της Ποπ Αρτ
Γόνος μεταναστών από τη Σλοβακία που εγκαταστάθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, γεννήθηκε στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια. Την περίοδο 1945-9 σπούδασε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Κάρνεγκι και κατόπιν εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε αρχικά σαν σχεδιαστής παπουτσιών όπου και τον πρόσεξε ο πασίγνωστος τότε γκαλλερίστας Αλέξανδρός Ιόλας και τον προώθησε στο περιοδικό Glamour σαν εικονογράφο. Η ενασχόλησή του με τη ζωγραφική ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και αρχικά ήταν επηρεασμένη από θέματα διαφημίσεων, καθημερινά αντικείμενα και την εικονογραφία των κόμικς, δίνοντας τα πρώτα δείγματα γραφής της Ποπ Αρτ. Με πίνακες που απεικόνιζαν κουτιά σούπας της εταιρείας Κάμπελ ή μπουκάλια Κόκα Κόλα, απέκτησε μεγαλύτερη φήμη και μέχρι το 1963 παρήγαγε μαζικά τέτοιου τύπου επιτηδευμένα κοινότοπες αναπαραστάσεις καταναλωτικών προϊόντων, καθώς και προσωπογραφίες διασημοτήτων - μεταξύ αυτών και αρκετά πρόσωπα που αποτελούσαν σύμβολα της αμερικανικής ποπ κουλτούρας - σε φανταχτερά χρώματα και συχνά ως μεταξοτυπίες.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Γουόρχολ αφοσιώθηκε στον κινηματογράφο, σκηνοθετώντας ταινίες που χαρακτηρίζονταν από τη διάθεση πειραματισμού και πρόκλησης, το ερωτικό στοιχείο και ενίοτε την ασυνήθιστη διάρκειά τους. Στα πιο γνωστά έργα του ανήκουν τα The Chelsea Girls (1966), Eat (1963), My Hustler (1965) και Blue Movie (1969). Στην ταινία Empire (1964), διάρκειας οκτώ ωρών με πλάνα αποκλειστικά του Empire State Building σε πραγματικό χρόνο, ο Γουόρχολ παρουσίασε στην πιο ακραία μορφή της, τη δική του αισθητική τού βαρετού. Από το 1962 μέχρι το 1968, εργαστήριο του αποτέλεσε ένας χώρος που στο παρελθόν στέγαζε εργοστάσιο, και για αυτό ονομάστηκε Factory. Σύντομα εξελίχθηκε σε τόπο συγκέντρωσης διασημοτήτων, καλλιτεχνών, μελών της αβάν γκαρντ και αντεργκράουντ κουλτούρας, τοξικομανών, ομοφυλόφιλων, μουσικών και φιλότεχνων. Μετά από απόπειρα δολοφονίας του στο Factory από τη Βαλερί Σολάνας, στις 3 Ιουνίου του 1968, ο Γουόρχολ κράτησε αποστάσεις από τον αντισυμβατικό περίγυρό του, συναναστρεφόμενος περισσότερο με πλούσια μέλη της υψηλής κοινωνίας. Από το έργο του στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, ξεχωρίζουν οι κατά παραγγελία προσωπογραφίες που τύπωνε ως μεγεθύνσεις φωτογραφιών Polaroid, πολλές από τις οποίες αφορούσαν πολιτικές φυσιογνωμίες και διασημότητες του Χόλυγουντ. Στη δεκαετία του 1980, συνεργάστηκε με τον Φραντσέσκο Κλεμέντε και τον νεοεξπρεσιονιστή ζωγράφο Ζαν Μισέλ Μπασκιά. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε εκ νέου με τη ζωγραφική, δίνοντας μια σειρά πινάκων βασισμένων σε θρησκευτικά θέματα της αναγέννησης, όπως ο Μυστικός Δείπνος (1986).

Πέθανε το Φεβρουάριου του 1987, στην πόλη της Νέα Υόρκης, μετά από επιπλοκές κατά τη διάρκεια επέμβασης αφαίρεσης της χολής του. Ο Γουόρχολ υπήρξε συστηματικός συλλέκτης έργων, κυρίως κοσμημάτων, διακοσμητικής και λαϊκής τέχνης, τα οποία δημοπρατήθηκαν μετά το θάνατό του. Το Μουσείο Άντι Γουόρχολ, με πλούσια συλλογή έργων του, εγκαινιάστηκε το 1994 στο Πίτσμπουργκ.
Συγγραφικό έργο

Andy Warhol’s Index (New York, 1967)
A: A Novel (New York, 1968)
The Philosophy of Andy Warhol (From A to B and Back Again) (1975)
Andy Warhol’s Exposures (1979)
POPism: The Warhol ’60s (1983)
America (1985)
The Andy Warhol Diaries (1989)
http://el.wikipedia.org/wiki/Άντι_Γουόρχολ