ΑΨΙΝΘΟΣ«Να μάθεις μανταρίνι και άψινθο»

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.

5 ώρες ·

Homo universalis

Χθες στις 9:58 μ.μ. ·

Το 1859 ο Μανέ ζωγράφισε τον πρώτο μεγάλο πίνακα με θέμα το αψέντι και τίτλο “Πότης αψέντι”. Δημιουργήθηκε σκάνδαλο στην έκθεση του 1859 και η επιτροπή αρνήθηκε την έκθεση του έργου. Το λάτρεψαν παράφορα όλοι οι παρανοϊκά γοητευτικοί καλλιτέχνες της μετα-ντανταϊστικής παρέας των ερωτιδέων. Το γεγονός ότι αποτέλεσε τη μούσα των διανοουμένων της εποχής (Πικάσο, Χέμινγουεϊ, Βαν Γκογκ, Ζολά, Μποντλέρ, Μανέ, Ουάιλντ) μετέτρεψε το αψέντι σε έμβλημα αμφισβήτησης και έμπνευσης, εκτοξεύοντας την κατανάλωσή του στις αρχές του περασμένου αιώνα στα 36 εκατομμύρια γαλόνια το χρόνο, μόνο στη Γαλλία. Το αριστούργημα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ “Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα” γράφτηκε υπό την επήρεια της “πράσινης νεράιδας”

homouniversalisgr.blogspot.com

ΑΨΙΝΘΟΣ«Να μάθεις μανταρίνι και άψινθο»

Εδώ και μέρες τριγύριζε στο μυαλό μου ένας στίχος του Ελύτη «Να…

 https://homouniversalisgr.blogspot.com/2012/12/blog-post_4.html?spref=fb

ΑΨΙΝΘΟΣ«Να μάθεις μανταρίνι και άψινθο»

Εδώ και μέρες τριγύριζε στο μυαλό μου ένας στίχος του Ελύτη «Να μάθεις μανταρίνι και άψινθο»( από τη «Μικρή πράσινη θάλασσα»)Τριγύριζε τόσο βασανιστικά  που με ανάγκασε να υποκύψω στον πειρασμό : να ασχοληθώ με την ΑΨΙΝΘΟ, να μάθω …Το μόνο που γνώριζα γι’ αυτήν είναι ότι είναι αρωματικό φυτό και ότι από αυτήν προέρχεται το ποτό αψέντι. Χάος στο Ιντερνετ - πολλές πληροφορίες . μύθοι  και εκπλήξεις : πολλοί πίνακες ζωγράφων  με ανθρώπους που πίνουν αψέντι. 

ΤΟ ΦΥΤΟ ΑΨΙΝΘΟΣ

Η άψινθος είναι φυτό ποώδες, πολυετές, αρωματικό, πικρό στη γεύση, που χρησιμοποιείται στην κατασκευή του ποτού αψέντι με απόσταξη των φύλλων του συνώνυμα: αψιθιά, πισιδιά, μελιτίνη. http://www.livepedia

Η αψιθιά είναι γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη και θεωρείται ένα από τα πιο αρωματικά φυτά παρόλη την πικρή της γεύση. Στην Αρχαία Ελλάδα την ονόμαζαν Αρτεμισία, ενδεχομένως προς τιμή της θεάς Αρτεμης και την χρησιμοποιούσαν σε περιπτώσεις αμηνόρροιας. Αλλοι λαοί όπως οι Αραβες, οι Αιγύπτιοι, οι Κέλτες την χρησιμοποιούσαν το αψέντι ως ορεξιογόνο
Κατά τον μεσαίωνα αποδώσανε αρκετές ''μαγικές'' ιδιότητες στην αψιθιά και πίστευαν ότι η ύπαρξή της σε ένα σπίτι το προφυλάσσει από τα από τα κακά πνεύματα http://www.phyto.gr

           ΤΟ ΠΟΤΟ ΑΨΕΝΤΙ

Η ιστορία του Αψεντιού 

( http://www.apsenticafe.gr/)

Όλη η αλήθεια γύρω από το μυστηριώδες ποτό...

Ποτό που παράγεται από το φυτό αψιθιά(Artemisia Absinthium),κύρια πηγή της αμφιλεγόμενης ουσίας Thujone(Θυϊόνη). Η αψιθιά είναι γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη, ο οποίος τη χρησιμοποιούσε σαν φάρμακο και θεωρείται ένα από τα πιο αρωματικά φυτά παρά την πικρή γεύση της. Κατά το Μεσαίωνα απέδωσαν αρκετές «μαγικές» ιδιότητες στην αψιθιά, όπως ότι η ύπαρξη της στο σπίτι προφυλάσσει από τα κακά πνεύματα.

Υψηλής περιεκτικότητας αλκοολούχο απόσταγμα, για την παρασκευή του οποίου χρησιμοποιούνται, σύμφωνα με την παραδοσιακή συνταγή 3 βότανα: αψιθιά, γλυκάνισος και μάραθος. Η περιεκτικότητα σε αλκοόλ - που σε αυτό το στάδιο αγγίζει το 82%- μετριάζεται με την προσθήκη νερού. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα πράσινο σμαραγδί οινοπνευματώδες, που κιτρινίζει με την παλαίωση και η περιεκτικότητα του σε αλκοόλ κυμαίνεται από 45% - 74%.

 

Η γέννηση

Με ιστορία πάνω από 200 χρόνια, το αψέντι ξεκίνησε σαν φάρμακο και έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής με φανατικούς θαυμαστές και ορκισμένους εχθρούς. Πατέρας της σύγχρονης συνταγής θεωρείται ο Dr. Pierre Ordinaire , ο οποίος παρασκευάζει για πρώτη φορά το ποτό με τη σημερινή του μορφή το 1792 στη Val de Travers της Ελβετίας, το αποκαλεί «πράσινη νεράιδα» ( la fee verte) και το πουλάει ισχυριζόμενος ότι θεραπεύει τα πάντα. Λίγο καιρό αργότερα, o Major Dubied διαβλέπει τη δυνατότητα για τη χρήση της «πράσινης νεράιδας» όχι ως φαρμάκου αλλά ως «απεριτίφ», αγοράζει την πατέντα και ξεκινά την παραγωγή. Το 1805, ο γαμπρός του, Henri Louis Pernod, θα ιδρύσει τη θρυλική εταιρεία Pernod Fils στο Pontalier της Γαλλίας της οποία τα κέρδη από την παραγωγή αψεντιού θα αγγίξουν τα όρια του μύθου.

Η λατρεία και η απαγόρευση

 

Αγαπήθηκε για το σμαραγδένιο χρώμα του και την έμπνευση που χάριζε. Πολλοί μύθοι δημιουργήθηκαν γύρω από το αψέντι , με αποτέλεσμα να γίνει θρύλος. Θερμοί υποστηρικτές του οι Van Gogh, Picasso, Manet, Baudelaire, Emil Zola, Oscar Wilde, Ernest Hemingway. Σύμφωνα με τους ίδιους αποτέλεσε πηγή έμπνευσης. Στη συνέχεια όμως απαγορεύτηκε από τους συντηρητικούς και θρησκόληπτους της τότε κοινωνίας.

“The Green Fairy”

Το 1859 ο Manet ζωγράφισε τον πρώτο μεγάλο πίνακα με θέμα το αψέντι και τίτλο « Πότης αψεντιού», που προκάλεσε σκάνδαλο και λογοκρίθηκε. Το 1882 ο ηδονιστής Oscar Wilde έγραφε : "ένα ποτήρι αψέντι είναι τόσο ποιητικό όσο κι ένα ηλιοβασίλεμα». Χρόνια αργότερα ο Ernest Hemingway έγραψε το αριστούργημά του «Για ποιόν χτυπά η καμπάνα» υπό την επήρεια της «πράσινης νεράιδας». Ένα βράδυ του 1889 ο Toulouse Lautrec σερβίρει ένα cocktail με βάση το αψέντι στους θαμώνες του Moulin Rouge και η «πράσινη νεράιδα» αποκτά επισήμως το διαβατήριο της για τους κύκλους της διανόησης. Έτσι ο όρος «αψεντισμός» έκανε την εμφάνισή του και. το αψέντι έγραψε τη δική του σμαραγδένια ιστορία

Η αμφιλεγόμενη ουσία Thujone (κατηγορήθηκε για εθισμό, έπειτα από μακροχρόνια χρήση και πρόκληση παραισθήσεων - η θεωρία αυτή στηρίχτηκε κυρίως σε ενδείξεις και εικασίες και δεν κατάφερε να τεκμηριωθεί επιστημονικά)ήταν μόνο η αφορμή.΄ Αιτία της απαγόρευσής του το 1905 ήταν πιθανόν το γεγονός ότι για σχεδόν 30 χρόνια κατείχε μια εντελώς μονοπωλιακή θέση στην αγορά εκτοπίζοντας ουσιαστικά οποιοδήποτε άλλο αλκοολούχο ποτό καθώς και το κρασί.

Έτσι, τελικά, πρώτα απαγορεύτηκε στην Αμερική το 1912 και ακολούθησαν οι υπόλοιπες χώρες με τελευταία τη Γαλλία το 1915.

Η δικαίωση

Το 1998 νέα οδηγία της Ε.Ε. (EEC 88/388 Appendix II) καθόρισε χαμηλότερα όρια περιεκτικότητας σε Thujone, αλλά και σε οινόπνευμα. Έτσι, το αψέντι νομιμοποιήθηκε ξανά σε αρκετές χώρες ( στην Αμερική απαγορεύεται ακόμη).
                                     Αψέντι και Hollywood

To αψέντι έχει κάνει την εμφάνισή του και στο Hollywood. Πολλοί σκηνοθέτες κατά καιρούς το έχουν χρησιμοποιήσει στις ταινίες τους για να δώσουν μια νότα μυστηρίου και .. αμαρτίας. ΠΗΓΗ http://www.apsenticafe.gr/

                                          ΜΥΘΟΙ 

Στην ταινία Moulin Rouge, ο Τουλούζ Λωτρέκ και η παρέα του βρέχουν μια κουταλιά ζάχαρη με αψέντι, της βάζουν φωτιά, τη διαλύουν στο ποτό, τη σβήνουν με νερό και τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους. Αυτός ο τρόπος σερβιρίσματος, γνωστός ως bohemian style, καθιερώθηκε στα μπαρ της Πράγας στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Σύμφωνα με την παραδοσιακή συνταγή των αρχών του 19ου αιώνα, το αυθεντικό κουτάλι του αψεντιού –αυτό με τις τρύπες– τοποθετείται πάνω σε ένα ποτήρι γεμάτο κατά το 1/3 με αψέντι. Αφού βάλουμε στο κουτάλι ένα κυβάκι ζάχαρης, ρίχνουμε αργά παγωμένο νερό, έως ότου η ζάχαρη λιώσει και το ποτήρι γεμίσει. Η διαλυμένη ζάχαρη και το νερό θολώνουν το αψέντι, το οποίο αποκτά με τον τρόπο αυτό τη σωστή γεύση.

* Το 1864, ο Dr. Valentin Magnan συνέβαλλε στον πόλεμο κατά του αψεντιού με τα πειράματά που διενήργησε σε ινδικά χοιρίδια, και τα οποία κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η θυϊόνη που περιέχεται στο αψέντι προκαλεί σπασμούς και άλλες παρενέργειες, καθιστώντας το συγκεκριμένο ποτό περισσότερο επικίνδυνο από άλλα οινοπνευματώδη. Παρά το γεγονός ότι κατηγορήθηκε για πρόκληση παραισθήσεων, εθισμού, σχιζοφρένειας και άλλων παρενεργειών που οδήγησαν στην απαγόρευσή του, η σύνδεση των συμπτωμάτων αυτών με τη θυϊόνη ποτέ δεν αποδείχθηκε επιστημονικά. Η πράσινη νεράιδα που έβλεπαν ο Λωτρέκ και οι φίλοι του, και οι τουλίπες στα πόδια του Όσκαρ Ουάιλντ αποδόθηκαν, τελικά, στην υψηλή περιεκτικότητα του αψεντιού σε αλκοόλ –πράγμα που οδήγησε στην άρση της απαγόρευσης, με τον προαναφερθέντα όρο της περιορισμένης περιεκτικότητας σε θυϊόνη, η οποία μπορεί να μην είναι, τελικά, παραισθησιογόνος, είναι, όμως, σε μεγάλες ποσότητες, τοξική.

Henri de Toulouse-Lautrec At Gennelle, Absinthe Drinker. 1886

* Στη δαιμονοποίηση του αψεντιού ήρθε, το 1986, να προστεθεί ένας ακόμη αστικός θρύλος. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννη, «κατά το τρίτο σάλπισμα, έπεσε από τον ουρανό άστρο μεγάλο σα λαμπάδα στο 1/3 των ποταμών και στις πηγές των νερών. Το όνομα του άστρου είναι αψιθιά. Το ένα τρίτο των νερών έγινε αψιθιά και πολλοί άνθρωποι πέθαναν από το νερό διότι έγινε πικρό». Στα ουκρανικά, Τσέρνομπιλ ονομάζεται ένα φυτό παρεμφερές με την αψιθιά, η λατινική ονομασία του οποίου είναι Artemisia vulgaris –ενώ της αψιθιάς Artemisia absinthium. Λεπτομέρεια που παραλείφθηκε όταν οι New York Times δημοσίευσαν ένα σχετικό άρθρο μετά το πυρηνικό ατύχημα, στο οποίο ένας Ρώσος συγγραφέας, το όνομα του οποίου δε δόθηκε στη δημοσιότητα, φερόταν να λέει πως Τσέρνομπιλ στα ουκρανικά σημαίνει αψιθιά, προσφέροντας έδαφος για τη δημιουργία του μύθου.

ΠΗΓΗ http://www.phyto.gr

     ΠΙΝΑΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ 

  Édouard Manet 

"Absinthe Drinker"

Το 1859 ο Μανέ ζωγράφισε τον πρώτο μεγάλο πίνακα με θέμα το αψέντι και τίτλο “Πότης αψέντι”. Δημιουργήθηκε σκάνδαλο στην έκθεση του 1859 και η επιτροπή αρνήθηκε την έκθεση του έργου. Το λάτρεψαν παράφορα όλοι οι παρανοϊκά γοητευτικοί καλλιτέχνες της μετα-ντανταϊστικής παρέας των ερωτιδέων. Το γεγονός ότι αποτέλεσε τη μούσα των διανοουμένων της εποχής (Πικάσο, Χέμινγουεϊ, Βαν Γκογκ, Ζολά, Μποντλέρ, Μανέ, Ουάιλντ) μετέτρεψε το αψέντι σε έμβλημα αμφισβήτησης και έμπνευσης, εκτοξεύοντας την κατανάλωσή του στις αρχές του περασμένου αιώνα στα 36 εκατομμύρια γαλόνια το χρόνο, μόνο στη Γαλλία. Το αριστούργημα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ “Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα” γράφτηκε υπό την επήρεια της “πράσινης νεράιδας”

http://www.oneman.gr/

                                           Viktor Oliva 1901 Absinthe Drink

Ο ζωγραφικός πίνακας με τον τίτλο "Ο πότης του αψεντιού", έργο του καλλιτέχνη Viktor Oliva, που κοσμεί σήμερα μία από τις αίθουσες στο καφέ, αντικατέστησε το αλληγορικό και πανσλαβικού περιεχομένου τρίπτυχο "Μητέρα Σλάβια", φιλοτεχνημένο κι αυτό από τον Viktor Oliva, που υπήρχε προηγουμένως στους τοίχους του.
Στον "Πότη του αψεντιού" απεικονίζεται ένας μισοζαλισμένος από το αψέντι άντρας,με τις ανοικτές παλάμες στο πρόσωπό του, τις εφημερίδες απλωμένες στο τραπέζι του και την αιθέρια οπτασία μιας γυμνής κοπέλας καθισμένης στην άκρη του τραπεζιού του. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

                                                     2 ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΟΥ ΠΙΚΑΣΟ

                                                                     

ΠΙΚΑΣΣΟ"Absinthe Drinker"

ΠΙΚΑΣΣΟ"Absinthe Drinker"

“The Absinthe Drinker and the Hostile Silence” (2011): Pamela Wilson 

ALBERT MAIGNAN Absinthe "The Green Muse

Edgar Degas Absinthe Drinker

Raffaelli, Absinthe Drinkers, 1881

Absinthe Drinking Group 1024x746. Ils ont l'air de bien s'amuser !

ΑΠΟ http://www.absinthes.com/

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΣΤΑΘΗΚΕ Η ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Ο. ΕΛΥΤΗΣ Μικρή πράσινη θάλασσα

Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Που θα 'θελα να σε υιοθετήσω
Να σε στείλω σχολείο στην Ιωνία
Να μάθεις μανταρίνι και άψινθο
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Στο πυργάκι του φάρου το καταμεσήμερο
Να γυρίσεις τον ήλιο και ν' ακούσεις
Πως η μοίρα ξεγίνεται και πως
Από λόφο σε λόφο συνεννοούνται
Ακόμα κι οι μακρινοί μας συγγενείς
Που κρατούν τον αέρα σαν αγάλματα
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Με τον άσπρο γιακά και την κορδέλα
Να μπεις απ' το παράθυρο στη Σμύρνη
Να μου αντιγράψεις τις αντιφεγγιές στην οροφή
Από τα Κυριελέησον και τα Δόξασοι
Και με λίγο Βοριά λίγο Λεβάντε
Κύμα το κύμα να γυρίσεις πίσω
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Για να σε κοιμηθώ παράνομα
Και να βρίσκω βαθιά στην αγκαλιά σου
Κομμάτια πέτρες τα λόγια των Θεών
Κομμάτια πέτρες τ' αποσπάσματα του Ηρακλείτου.

Ρίχαρντ Στράους ( 11 Ιουνίου 1864 – 8 Σεπτεμβρίου 1949 )

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

5 ώρες ·

homouniversalisgr.blogspot.com

Ρίχαρντ Στράους ( 11 Ιουνίου 1864 – 8 Σεπτεμβρίου 1949 )

Ο Ρίχαρντ Στράους (Richard Georg Strauss, 11 Ιουνίου 1864 – 8 Σεπτεμβρίου 1949) ήταν Γερμανός συνθέτης της ύστερης ρομαντικής περιόδου. ...

https://homouniversalisgr.blogspot.com/2018/06/11-1864-8-1949.html

Ρίχαρντ Στράους ( 11 Ιουνίου 1864 – 8 Σεπτεμβρίου 1949 )

Ο Ρίχαρντ Στράους (Richard Georg Strauss, 11 Ιουνίου 1864 – 8 Σεπτεμβρίου 1949) ήταν Γερμανός συνθέτης της ύστερης ρομαντικής περιόδου. Είναι γνωστός για τις όπερές του, μεταξύ των οποίων Ο Ιππότης με το Ρόδο και η Σαλώμη, τα λήντερ, ιδιαίτερα τα Τέσσερα Τελευταία Τραγούδια, και τα συμφωνικά ποιήματα και άλλα ορχηστρικά έργα, όπως τα Θάνατος και Εξαΰλωση, Τα Φαιδρά Καμώματα του Τιλ Οϊλενσπίγκελ, Τάδε Έφη Ζαρατούστρα και Μεταμορφώσεις.

Γεννήθηκε στο Μόναχο το 1864, όπου και σπούδασε. Έκανε πολλές επιτυχείς περιοδείες στην Ευρώπη και στην Αμερική. Διακρίθηκε ως ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας. Χαρακτηρίστηκε «ο μουσουργός με τη μαγική μπαγκέτα». Συνέθεσε πολλά τραγούδια, μουσική δωματίου και συμφωνικά ποιήματα, όπως τα Δον Ζουάν, Μάκβεθ, Δον Κιχώτης, Οικογενειακή συμφωνία κ.ά. Από τα μελοδράματά του αναφέρουμε τα: Αριάδνη εν Νάξω, Σαλώμη και Ηλέκτρα. https://el.wikipedia.org/

Ρίχαρντ Στράους: Ο συνθέτης με τα πολλά πρόσωπα

Αναδημοσίευση από το http://www.tovima.gr/

Το πρωινό εκείνο του Απριλίου του 1945 ο Ρίχαρντ Στράους μελετούσε αμέριμνος στο ησυχαστήριό του στο Γκάρμις, ένα ορεινό θέρετρο στη Βαυαρία. Την ηρεμία του διέκοψε ο 17χρονος συνονόματος εγγονός του, ο οποίος, θορυβημένος από την παρουσία των αμερικανών αξιωματικών στη βίλα, όρμησε στο γραφείο του παππού του και του είπε: «Ελα γρήγορα, μας διέταξαν να φύγουμε σε 20 λεπτά!».

Ο συνθέτης καθησύχασε το παιδί και ατάραχος, με αργές κινήσεις, άνοιξε ένα συρτάρι και έβγαλε από μέσα διάφορα πιστοποιητικά που βεβαίωναν την ανακήρυξή του σε επίτιμο δημότη από διάφορες αμερικανικές πόλεις, καθώς και μερικά μουσικά χειρόγραφα. Ψηλός, ευθυτενής, στάθηκε στο κατώφλι του σπιτιού του και είπε στ' αγγλικά στους αμερικανούς αξιωματικούς: «Κύριοι, είμαι ο Ρίχαρντ Στράους. Ο συνθέτης του "Ιππότη με το Ρόδο" και της "Σαλώμης". Ορίστε, ρίξτε μια ματιά, αν θέλετε...». Ο επικεφαλής έκανε ένα βήμα πίσω αμήχανος. Μετά απ' αυτό όχι μόνο κανείς δεν ενόχλησε την οικογένεια του συνθέτη, αλλά λίγες ημέρες αργότερα ο ίδιος αξιωματικός και οι άνδρες του επέστρεφαν για δείπνο μαζί του. Σύντομα ο Ρίχαρντ Στράους και η σύζυγός του έπαιρναν τον δρόμο για την Ελβετία. Το 1948, μετά τη γερμανική «αποναζικοποίηση», ο συνθέτης κατεγράφη ως «μη ενοχοποιηθείς».

Η παραπάνω ιστορία αποτελεί τον επίλογο στην πολυσυζητημένη σχέση του Ρίχαρντ Στράους με το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς της Γερμανίας, η οποία κατά καιρούς έχει πυροδοτήσει έντονες αντιπαραθέσεις. Περί τίνος επρόκειτο, άραγε; Συνειδητή ιδεολογική επιλογή; Ανθρώπινη προσπάθεια ενός πατέρα να προστατεύσει την οικογένειά του; Ουτοπική ελπίδα ενός μουσικού ότι θα μπορούσε ο ίδιος να επηρεάσει ευνοϊκά τις εξελίξεις στην τέχνη του;

https://www.youtube.com/watch?v=IFPwm0e_K98

Ο εικονοκλάστης «δημόσιος υπάλληλος»

Παρά την αυστηρά παραδοσιακή μουσική εκπαίδευσή του και την εμφάνισή του, η οποία παρέπεμπε σε «τακτοποιημένο» δημόσιο υπάλληλο, η δημιουργία του Ρίχαρντ Στράους προκάλεσε έντονες αναταράξεις. Τα «εικονοκλαστικά» συμφωνικά έργα του πυροδότησαν ανεξάντλητες αντιπαραθέσεις μεταξύ των ειδικών, ενώ οι όπερές του με τα τοληρά θέματά τους προκάλεσαν θύελλες διαμαρτυριών.

Συνθέτης της ύστερης ρομαντικής περιόδου, ο Ρίχαρντ Στράους γεννήθηκε στο Μόναχο στις 11 Ιουνίου 1864. Ο πατέρας του Φραντς ήταν ο πλέον περιζήτητος ερμηνευτής κόρνου στη Γερμανία και χάρη σε αυτόν έλαβε σφαιρική μουσική μόρφωση. Το 1872 και έχοντας στο μεταξύ περάσει ένα διάστημα παρακολουθώντας πρόβες της Αυτοκρατορικής Ορχήστρας του Μονάχου και μελετώντας θεωρία της μουσικής και ενορχήστρωση, άρχισε να σπουδάζει βιολί. Δύο χρόνια αργότερα άκουσε τις πρώτες όπερες του Βάγκνερ: τον «Λόενγκριν» και τον «Ταγχόιζερ». Ο πατέρας του όμως τον απέτρεψε από το να τις μελετήσει καθώς ο ίδιος αντιμετώπιζε με καχυποψία τα έργα του Βάγκνερ. Παρά την αναμφισβήτητη επιρροή του Φραντς Στράους στη διαμόρφωση της αισθητικής του γιου του, ο τελευταίος μεγαλώνοντας εξέφραζε τη λύπη του για την έχθρα του οικογενειακού του περιβάλλοντος απέναντι στα ανανεωτικά έργα του συνθέτη της μνημειώδους «Τετραλογίας».

Εχοντας παράλληλα σπουδάσει Φιλοσοφία και Ιστορία Τέχνης στο Μόναχο, ο Ρίχαρντ Στράους εγκαινίασε τη μουσική καριέρα του με τη σύνθεση και την παρουσίαση κάποιων συμβατικών συμφωνικών έργων, καθώς και με μια σειρά ρεσιτάλ πιάνου στο Βερολίνο. Εκανε ένα επιτυχημένο πέρασμα από το πόντιουμ, συνέχισε όμως το δημιουργικό έργο του στρεφόμενος σε πιο τολμηρούς μουσικούς δρόμους.

Το 1889 η παρουσίαση του έργου του «Δον Χουάν» άφησε το κοινό άναυδο: την επόμενη στιγμή οι μισοί επευφημούσαν ενώ οι άλλοι μισοί σφύριζαν αποδοκιμαστικά. «Τώρα καταλαβαίνω ότι έχω βρει τον δρόμο επάνω στον οποίο θέλω να βαδίσω με τη σταθερή πεποίθηση ότι ουδέποτε υπήρξε πραγματικός καλλιτέχνης που δεν αμφισβητήθηκε από την πλειονότητα των συγχρόνων του» σχολίαζε χαρακτηριστικά ο ίδιος.

Το 1905 με την όπερά του «Σαλώμη» ο Στράους πέρασε στην Ιστορία ως ο συνθέτης του πιο σκανδαλώδους θεάματος της γενιάς του. Η παρακμή και ο παθιασμένος ερωτισμός που απέπνεε ξένισαν την αστική κοινωνία της εποχής. Το έργο ανέβηκε στη Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης τη μία βραδιά για να κατέβει την αμέσως επομένη κατόπιν οργισμένης αντίδρασης του κοινού. Στην πρεμιέρα της Δρέσδης η πρώτη ερμηνεύτρια του ρόλου αντιτάχθηκε στον περίφημο «Χορό των επτά πέπλων» αναφωνώντας: «Δεν πρόκειται να το κάνω. Είμαι μια αξιοπρεπής γυναίκα!».

https://www.youtube.com/watch?v=V7JjjU-PcLE

Η επόμενη όπερά του, η «Ηλέκτρα», όχι μόνο αναζωπύρωσε το κλίμα έντασης αλλά δημιούργησε και νέες «ζώνες πυρός». Κατόπιν όμως, τόσο ξαφνικά όσο εγκαινιάστηκε, η φάση της ανατρεπτικής δημιουργίας του Ρίχαρντ Στράους τελείωσε. Αρχίζοντας από τον «Ιππότη με το Ρόδο» και συνεχίζοντας με την «Αριάδνη στη Νάξο», τη «Γυναίκα δίχως σκιά», την «Αιγυπτία Ελένη» και την «Αραμπέλα», που κάλυψαν το διάστημα από το 1911 ως το 1933, οι εν λόγω όπερες χάρισαν στον Στράους το ευγενικό χειροκρότημα του κοινού και την αποδοχή των κριτικών, οι οποίοι βέβαια δεν έκρυψαν την έκπληξή τους για την εντυπωσιακή στροφή του συνθέτη.

https://www.youtube.com/watch?v=jq1qfG0r4LE

Τον Νοέμβριο του 1933, μερικούς μήνες μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, ο Στράους αποδέχθηκε τον διορισμό του στη θέση του προέδρου του Κρατικού Γραφείου Μουσικής ύστερα από πρόταση του Γκέμπελς. Μερικά χρόνια πριν, το 1924, ο μοναχογιός του Φραντς είχε παντρευτεί μια γυναίκα εβραϊκής καταγωγής χαρίζοντας στον συνθέτη δύο εγγόνια. Καθώς ουδέποτε έγινε μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και εθεωρείτο μάλλον απολίτικος, αρκετοί υποστήριξαν πως ο λόγος που αποδέχθηκε την πρόταση ήταν για να προστατέψει την οικογένειά του. Αλλοι θεώρησαν βασικότερο λόγο την ελπίδα του ότι ο Χίτλερ, φανατικός βαγκνερικός και θαυμαστής του Στράους από την εποχή της «Σαλώμης», θα προωθούσε γενικότερα τον γερμανικό πολιτισμό.

Ο Στράους άφησε την τελευταία του πνοή στις 8 Σεπτεμβρίου 1949, σε ηλικία 85 ετών. Στη διάρκεια της ζωής του θεωρήθηκε ο σπουδαιότερος συνθέτης του πρώτου μισού του 20ού αιώνα: κανείς άλλος από την εποχή του Βάγκνερ δεν είχε πιο καίρια συμβολή στην ιστορία της όπερας. Τα ύστερα έργα του, βασισμένα «στον θεϊκό Μότσαρτ στο τέλος μιας ζωής γεμάτης ευγνωμοσύνη», έχουν καταγραφεί ως οι σημαντικότερες συνθέσεις σε σχέση με οποιονδήποτε άλλον 80χρονο συνθέτη...

https://www.youtube.com/watch?v=OqH1ZYkiyhk

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ( 24 Ιουνίου 1898 - 8 Σεπτεμβρίου 1944 )

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.

5 ώρες ·

Homo universalis

8 Σεπτεμβρίου στις 8:30 π.μ. ·

«Ζητάτε από μια Ελληνίδα μάνα να προδώσει τους συνεργάτες της για την Πατρίδαης με την απειλή του τουφεκισμού των παιδιών της. Έ, λοιπόν, όχι. Μάθετε ότι τα παιδιά μου ανήκουν στην Ελλάδα και το αίμα τους θα πνίξει τους Ούνους και όλη τη Γερμανία σας !….»

homouniversalisgr.blogspot.com

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ( 24 Ιουνίου 1898 - 8 Σεπτεμβρίου 1944 )
https://homouniversalisgr.blogspot.com/2016/09/24-1898-8-1944.html

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ( 24 Ιουνίου 1898 - 8 Σεπτεμβρίου 1944 )

 «Ζητάτε από μια Ελληνίδα μάνα να προδώσει τους συνεργάτες της για την Πατρίδαης με την απειλή του τουφεκισμού των παιδιών της. Έ, λοιπόν, όχι. Μάθετε ότι τα παιδιά μου ανήκουν στην Ελλάδα και το αίμα τους θα πνίξει τους Ούνους και όλη τη Γερμανία σας !….»

Η Λέλα (Ελένη) Καραγιάννη γεννήθηκε το 1898 στο χωριό Λίμνη της Εύβοιας αλλά έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην Αθήνα. Παντρεύτηκε τον φαρμακοποιό Γεώργιο Καραγιάννη, με τον οποίο απέκτησαν επτά παιδιά.

Ηταν αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης, αρχηγός της αντιναζιστικής οργάνωσης «Μπουμπουλίνα», έπεσε στα χέρια της Γκεστάπο τον Ιούλιο του '44. Μαζί της πιάστηκαν από τους Γερμανούς και τα πέντε από τα επτά παιδιά της. Τα μεγαλύτερα ήταν μαζί της στην οργάνωση, όπως και ο φαρμακοποιός συζυγός της Νικόλαος.

Η οργάνωση στην αρχή της δράσης της αποτελούνταν «απ' τα μέλη της οικογένειάς μας και μερικούς φίλους μας πατριώτες», αφηγείται ο γιος της Λέλας Καραγιάννη Βύρων, σε ένα άρθρο του το 2001 για την προσφορά της μητέρας του. Οπως λέει, τον πρώτο καιρό, πηγαίνοντας «ψαχουλευτά», μην έχοντας συγκεκριμένα σχέδια, «ασχολήθηκε με την περίθαλψη και φυγάδευση των συμμάχων μας, με αυτούς που δεν τα κατάφεραν να φύγουν μαζί με το εκστρατευτικό σώμα και είχαν εγκλωβισθεί στην Ελλάδα».

Μετά η Λέλα Καραγιάννη «βρήκε μονοπάτια, που οδηγούσαν στην κατασκοπεία και στις δολιοφθορές. Βρήκε τον τρόπο να κατασκοπεύει τις κυριότερες υπηρεσίες του εχθρού. Oργάνωσε πιο καλά τα σχέδιά της, και χρειαζόταν ικανά στελέχη για να την βοηθήσουν. Μάζεψε γύρω της και άλλους ένθερμους πατριώτες. Έτσι η ομάδα της πλουτίσθηκε με πολλά δυναμικά στελέχη», θυμάται ο Βύρων Καραγιάννης στο κείμενό του.

Μετά τη σύλληψή της από την Γκεστάπο η Λέλα Καραγιάννη βασανίστηκε άγρια στα μπουντρούμια των Ες-Ες στην οδό Μέρλιν, χωρίς ποτέ να υποκύψει και να μιλήσει, μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου και τελικά εκτελέστηκε από τους κατακτητές, μαζί με άλλους 27 αγωνιστές της Αντίστασης, στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 στο Αλσος Χαϊδαρίου, λίγο πριν από την απελευθέρωση.

Το σπίτι της, η διώροφη μονοκατοικία στη συμβολή των οδών Λέλας Καραγιάννη αριθ. 1 και Σταυροπούλου, κοντά στην Πλατεία Αμερικής, που ήταν ταυτοχρόνως και το αρχηγείο της οργάνωσης που έστησε, ανήκει σήμερα στο Δήμο Αθηναίων. Χρονολογείται από το 1923 και το 1995 κηρύχθηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο.

http://www.tovima.gr/

"Σ' αυτό το σπίτι έζησε και το χρησιμοποίησε σαν αρχηγείο της η ηρωίδα της Κατοχής Λέλα Καραγιάννη, "Μπουμπουλίνα". Εκτελέστηκε στις 8.9.1944. Τιμής Ένεκεν, ο Δήμος Αθηναίων, 8-9-1987".

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ - Η Μπουμπουλίνα της Κατοχής

Της Κατερίνας Μπαλκούρα*

«Ευχαριστούμε το Αρωμα», μια φράση συνθηματική που ακουγόταν συχνά από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Καΐρου, παραπέμποντας στην ακόμα μια φορά επιτυχή έκβαση του σχεδίου της «Μπουμπουλίνας» της Αντίστασης, της Λέλας Καραγιάννη. Η λέξη «Αρωμα» παρέπεμπε στο Αρωματοπωλείο του φαρμακοποιού συζύγου της, μέσω του οποίου προσφέρθηκαν τεράστιες υπηρεσίες στην Εθνική Αντίσταση και με τα έσοδά του καλύφθηκαν πολλές από τις ανάγκες του Αγώνα. Αρχικά περιέθαλπτε τους πολεμιστές της Αλβανίας που δεν μπορούσαν να φτάσουν στα σπίτια τους, κάτι για το οποίο εξέφραζε τη θλίψη της: «Να πώς κατάντησαν οι νικητές μας, οι ήρωές μας που τους άξιζε να μπουν στην πόλη δαφνοστεφανωμένοι». Η θλίψη έγινε οργή και μίσος προς τους κατακτητές, κάτι που την οδήγησε στη δημιουργία μιας αυτοσχέδιας αντιστασιακής εθελοντικής οργάνωσης με κύριο γνώρισμα και διαφορά απ’ όλες τις άλλες ότι ψυχή και αρχηγός της ήταν μια γυναίκα, η Λέλα Καραγιάννη. Ακόμα και τα επτά παιδιά της θα πάρουν μέρος σε επικίνδυνες αποστολές. Ανέλαβε η ίδια τη φυγάδευση στο Κάιρο περίππου 140 Βρετανών συμμάχων. Οι φλυαρίες όμως του Τζον Ουίλσον, ενός Αυστραλού που βοήθησε, οδήγησαν στη σύλληψη του Γιώργου Καραγιάννη, ο οποίος αντιμετώπισε γενναία τα βασανιστήρια λέγοντας:

«Εγώ εγκαινίασα την τροχαλία». Πρώτη επιτυχία της οργάνωσης ήταν η σταδιακή απελευθέρωση Βρετανών αιχμαλώτων απ’ το στρατόπεδο των Γερμανών στην Κοκκινιά και η φυγάδευσή τους στη Μέση Ανατολή. Σημαντική εδώ ήταν και η συμβολή της αστυνομίας, που τους εφοδίασε με πλαστές ταυτότητες. Η «Μάνα Καραγιάννη», όπως πρώτος την αποκάλεσε έτσι ο Τζον Ατκινσον, μετέφερε -μεταμφιεσμένη- τρόφιμα και φάρμακα στους φυγάδες στο μοναστήρι του Αγίου Ιερόθεου Μεγάρων μέχρι να εξασφαλίσει τη διαφυγή τους με δικά της έξοδα, πουλώντας ακόμα και τα κοσμήματά της. Η αποστολή με καπετάνιο τον Ηλία Χρυσίνη στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και τότε ακούστηκε πρώτη φορά από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Καΐρου η φράση «Ευχαριστούμε το Αρωμα». Η εξάπλωση του δικτύου κίνησε τις υποψίες των Ιταλών, οδηγώντας στη σύλληψη εκείνης και του συζύγου της. Καταδότες, ένας δάσκαλος και ένας Αγγλος λοχίας που είχαν λυγίσει από τα βασανιστήρια. Συνεχίζει όμως τη δράση της και μέσα από τις φυλακές. Οταν αποφυλακίζεται, αρχίζουν οι επικίνδυνες αποστολές με παρακολούθηση δωσιλογικών ομάδων και στρατευμάτων κατοχής – κατασκοπία, παροχή όπλων και πυρομαχικών σε αντάρτες του ΕΔΕΣ.

Ενα ολόκληρο δίκτυο χάρη στην ικανότητά της να προσεγγίζει τους κατάλληλους ανθρώπους. Συνεργαζόταν με το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, με τον Αρχηγό της Αστυνομίας, με αντιφασίστες και αντιναζιστές που έδιναν πολύτιμες πληροφορίες, ακόμα και με Γερμανίδες που ζούσαν στην Ελλάδα. Χαρακτηριστική περίπτωση η Μαρία Γκλόκερ, στο σχέδιο της οποίας οφείλεται η ανατίναξη του αεροδρομίου του Τατοΐου και οι πολύτιμες πληροφορίες από το γερμανικό Ναυαρχείο.

Εκμεταλλευόμενη την αρχαιολατρεία των Γερμανών, επέλεξε έναν ξεναγό, τον Γεώργιο Σκηνίτη, που προσέγγισε τον αξιωματικό Φριτς Λίντερ του Φρουραρχείου Αθηνών, βγάζοντας όλα τα αντιχιτλερικά του αισθήματα, ώστε να δώσει τα ονόματα των πρακτόρων της γερμανικής αντικατασκοπίας σε Αθήνα και Κάιρο. Στην προσπάθειά της να μάθει τα ονόματα που «έδιναν» οι αγωνιστές που λύγιζαν στις φυλακές Αβέρωφ, πλησίασε μέσω της Γερμανίδας φίλης της Γκρέτας Ζαφειροπούλου (που είχε βοηθήσει και στην απόδραση της Κοκκινιάς) τον αξιωματικό της Γκε Εφ Πε (της μυστικής στρατιωτικής αστυνομίας της Βέρμαχτ), Χορστάιτ.

Επόμενος στόχος τα σχεδιαγράμματα για τους γερμανικούς καταυλισμούς σε Καστέλλα και Πασαλιμάνι μέσω του ανθυπιλάρχου-τοπογράφου Ιωάννη Βαρσόπουλου, ενώ ο ανθυπολοχαγός Μανώλης Λίτινας ήδη διείσδυε σε στρατιωτικά νοσοκομεία και στρατολογούσε εθελοντές. Η οργάνωση κατάφερε να απαγκιστρώσει τους αντάρτες του ΕΛΑΣ που είχε βάλει στόχο η γερμανική Μεραρχία Brandenburg με διοικητή του τάγματος το Χόλμαν, από τον οποίο και θα πάρει ένα σχέδιο του καταυλισμού του τάγματος στα Βίλια.

Η Λέλα Καραγιάννη ενίσχυε και βοηθούσε όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις, παρά το γεγονός ότι υπήρχε μια «συμπάθεια» στις λεγόμενες εθνικές οργανώσεις. «Ολα τα δάχτυλα του χεριού πρέπει να είναι ενωμένα σε γροθιά για να χτυπούν τον κατακτητή» έλεγε. Στην προσπάθειά της να προσεγγίσει τον Ντερτιλή, ήρθε στον δρόμο της ο μοιραίος άνθρωπος, ο Γιώργος Ριζόπουλος. Τον Μάρτιο του 1944, μπήκε στον «Ερυθρό Σταυρό» από καρδιοπάθεια και υπερκόπωση σε δωμάτιο-στρατηγείο. Τα πράγματα πήγαιναν καλά μέχρι τη σύλληψη του Ριζόπουλου. 8 Ιουλίου 1944 εκείνη θα ξαναμπεί στο νοσοκομείο. Ο άντρας της την ειδοποίησε να φύγει.

Ο Ριζόπουλος είχε μιλήσει και τα παιδιά της είχαν συλληφθεί. «Δεν φεύγω. Ας έρθουν να με πιάσουν. Είναι προτιμότερο, γιατί έτσι μπορεί ν’ απαλλαγούν τα παιδιά». Στη μεταπολεμική του έκθεση, ο γιατρός της, Μιχαήλ Σαρακηνός, σημειώνει: «Εκ των παραθύρων πολλοί δακρύοντες οφθαλμοί παρηκολούθουν μέχρις ότου εξηφανίσθη το απάγον την εθνομάρτυρα αυτοκίνητον μετά των δημίων της…».

Οδηγήθηκε στο κολαστήριο της οδού Μέρλιν βλέποντας βασανιστήρια για να σπάσει το ηθικό της και από κει στο Χαϊδάρι, στο Μπλοκ 15, ενώ οι δυο γιοι της ήταν στο κτίριο των μελλοθανάτων. Ο σατανικός δήμιος Μπέκε ήξερε ότι η Λέλα Καραγιάννη ήταν ο εγκέφαλος της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα». Στην ανάκριση εκείνη θα χαστουκίσει τον Ριζόπουλο, ενώ δεν θα διστάσει να αποκαλέσει «κτήνος» τον Μπέκε και να πετάξει το μελανοδοχείο στον ανακριτή. Την απειλούσαν να μιλήσει, έχοντας το πιστόλι στο κεφάλι των δυο γιων της. «Τα παιδιά μου εγώ τα γέννησα, αλλά ανήκουν στην πατρίδα». Οδηγείται στην απομόνωση και λίγες μέρες μετά σε κελί.

Χαράματα 8ης Σεπτεμβρίου, δεν υπάρχει πια η μαύρη κούρσα που τη μετέφερε πάντα και μαζί με 72 άλλους οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα σε μια χαράδρα στη Μονή Δαφνίου. Αντιμετώπισε τον θάνατο με ψηλά το κεφάλι, φορώντας ένα ανοιξιάτικο φόρεμα μέσα στον θλιβερό Σεπτέμβριο. Λίγες μέρες πριν από την Απελευθέρωση… Τα πτώματα μεταφέρθηκαν στην Κοκκινιά… εκεί από όπου όλα είχαν αρχίσει. Τα δύο αγόρια της σώθηκαν την τελευταία στιγμή χάρη στις προσπάθειες του πατέρα τους.

Στο νεκροταφείο ο πιστός της σύντροφος θα σκύψει πάνω από τον τάφο και θα της πει: «Λέλα μου, έσωσα τα παιδιά μας». Το σπίτι της σήμερα ανήκει στον Δήμο Αθηναίων ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Μετά τον θάνατό της η Ακαδημία Αθηνών τής απένειμε το Βραβείο Αρετής και Αυτοθυσίας, βραβεύτηκε ωστόσο και από τη βρετανική κυβέρνηση και από τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας για την προσφορά της.

* Ιστορικός, δημοσιογράφος

http://archive.efsyn.gr/?p=105613

ΒΙΒΛΙΟ  - Ζαούσης Αλέξανδρος Λ.

Λέλα Καραγιάννη. Η Μπουμπουλίνα της Κατοχής, 

1941-1944

Το πορτρέτο της Λέλας Καραγιάννη, μιας από τις κορυφαίες αγωνίστριες της Κατοχής.

«Ξαναγυρίζω στην οικεία για μένα περίοδο, διότι σ' αυτήν ανδρώθηκα και την έζησα από κοντά», λέει ο συγγραφέας. «Το βιβλίο αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι της Εθνικής Αντίστασης στην Κατοχή, που τόσο έχει παραμορφωθεί. Θέλω να τιμήσω τους ανθρώπους που έπεσαν για την Πατρίδα και παρέμειναν άγνωστοι ή λιγότερο γνωστοί από τα μεγάλα ονόματα».
http://www.oceanida.gr/