Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ (23 Οκτωβρίου 1919 – 30 Μαρτίου 1992)

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.

23 Οκτωβρίου στις 1:44 μ.μ.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ (23 Οκτωβρίου 1919 – 30 Μαρτίου 1992)

Μελίνα Μερκούρη, Σάντας, Γλέζος, Ανδρόνικος σε εντοιχισμό αναθηματικής πλάκας στην Ακρόπολη
   Ο Mανόλης Aνδρόνικος (1919 - 1992) του Λεωνίδα ήταν Έλληνας αρχαιολόγος. Γεννήθηκε στην Προύσα στις 23 Οκτωβρίου 1919. Αργότερα εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη.
Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,όπου προσωπικότητες όπως αυτή του καθηγητή ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Α. ΡΩΜΑΙΟΥ του κίνησαν σε πρώτο στάδιο το αρχαιολογικό του ενδιαφέρον. Το 1952 έγινε καθηγητής Kλασικής Aρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Οξφόρδη με τον Sir John D. Beazley (1954-1955). Υπηρέτησε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Το 1957 εξελέγη υφηγητής της Αρχαιολογίας (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), το 1961 έκτακτος καθηγητής της Β΄ έδρας Αρχαιολογίας, και το 1964 τακτικός καθηγητής στην ίδια έδρα.
Ήταν παντρεμένος με την Ολυμπία Kακουλίδου (1921-2012). Αγαπούσε ιδιαίτερα τις τέχνες και τα γράμματα. Διάβαζε πολύ και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του σύλλογου «Η τέχνη». Aγαπούσε τον Παλαμά, τον Σεφέρη και τον Eλύτη
   Πραγματοποίησε πολλές ανασκαφικές έρευνες στη Βέροια, τη Νάουσα, το Κιλκίς, τη Χαλκιδική, τη Θεσσαλονίκη, αλλά το κύριο ανασκαφικό του έργο συγκεντρώθηκε στη Βεργίνα, όπου ανέσκαψε το σημαντικότατο νεκροταφείο τύμβων των γεωμετρικών χρόνων και συνέχισε σε συνεργασία με τον Γ. Μπακαλάκη την ανασκαφή του ελληνιστικού ανακτόρου που είχε αρχίσει το 1937 ο Κ. Α. Ρωμαίος, εκ μέρους του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η κορυφαία στιγμή της καριέρας του θεωρείται η 8η Νοεμβρίου 1977, όταν στη Βεργίνα έφερε στο φως ένα από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά μνημεία, τον ασύλητο μακεδονικό τάφο ΙΙ της Μεγάλης Τούμπας. Διατύπωσε την άποψη ότι στο μνημείο αυτό τάφηκε ο Φιλίππου του Β΄, βασιλιάς της Μακεδονίας (359-336 π.Χ.). Ο τάφος ήταν ασύλλητος με πολυάριθμα ευρήματα, μεταξύ των οποίων και αξιόλογα έργα τέχνης, τα οποία εκτίθενται στη Μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας. Αν και ο συσχετισμός του τάφου αυτόυ με τον Φίλιππο Β' έχει πλέον απορριφθεί, λόγω της χρονολόγησης του περιεχομένου του μετά το 317 π.Χ. και ο τάφος πιστεύεται ότι είναι του Φιλίππου Γ' Αρριδαίου (βλέπε Palagia O.-Borza E., "The Chronology of the Macedonian Royal Tombs at Vergina",JdI 2008, 81-125), η σημασία του μνημείου αυτή είναι αναμφισβήτητη και θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 20ου αιώνα σε παγκόσμιο επίπεδο .ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ


Ο Μανόλης Ανδρόνικος διηγείται το χρονικό της ανακάλυψης του τάφου του Φιλίππου Β΄ στη Βεργίνα:

    Πήρα το τσαπάκι της ανασκαφής, που έχω μαζί μου από το 1952, έσκυψα στο λάκκο και άρχισα να σκάβω με πείσμα και αγωνία το χώμα κάτω από το κλειδί της καμάρας. Ολόγυρα ήταν μαζεμένοι οι συνεργάτες μου. (…) Συνέχισα το σκάψιμο και σε λίγο ήμουν βέβαιος. Η πέτρα του δυτικού τοίχου ήταν στη θέση της, απείραχτη, στέρια. (…) -Είναι ασύλητος! Είναι κλειστός! Ήμουν ευτυχισμένος βαθιά. Είχα λοιπόν βρει τον πρώτο ασύλητο μακεδονικό τάφο. Εκείνη τη στιγμή δεν ενδιαφερόμουν για τίποτε άλλο.
Εκείνη τη νύχτα -όπως και όλες τις επόμενες- στάθηκε αδύνατο να κοιμηθώ περισσότερο από δυο τρεις ώρες. Γύρω στις 12, τα μεσάνυχτα, πήρα το αυτοκίνητο και πήγα να βεβαιωθώ αν οι φύλακες ήταν στη θέση τους. Το ίδιο έγινε και στις 2 και στις 5 το πρωί. 
Οπωσδήποτε, συλλογιζόμουν, μέσα στη σαρκοφάγο πρέπει να κρύβεται μια ωραία έκπληξη. Η μόνη δυσκολία που συναντήσαμε ήταν πως την ώρα που ανασηκώναμε το κάλυμμα, είδαμε καθαρά πια το περιεχόμενο και έπρεπε να μπορέσουμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και να συνεχίσουμε τη δουλειά μας, μόλο που τα μάτια μας είχαν θαμπωθεί απ’ αυτό που βλέπαμε και η καρδιά μας πήγαινε να σπάσει από συγκίνηση. Μέσα στη σαρκοφάγο υπήρχε μια ολόχρυση λάρνακα. Επάνω στο κάλυμμά της ένα επιβλητικό ανάγλυφο αστέρι με δεκάξι ακτίνες, και στο κέντρο του ένας ρόδακας. 
Με πολλή προσοχή και περισσότερη συγκίνηση ανασήκωσα το κάλυμμα με το αστέρι πιάνοντάς το από τις δυο γωνίες της μπροστινής πλευράς. Όλοι μας περιμέναμε να δούμε μέσα σ’ αυτήν τα καμένα οστά του νεκρού. Όμως αυτό που αντικρίσαμε στο άνοιγμά της μας έκοψε για μιαν ακόμη φορά την ανάσα, θάμπωσε τα μάτια μας και μας πλημμύρισε δέος: πραγματικά μέσα στη λάρνακα υπήρχαν τα καμένα οστά. (…) Αλλά το πιο απροσδόκητο θέαμα το έδινε ένα ολόχρυσο στεφάνι από φύλλα και καρπούς βελανιδιάς που ήταν διπλωμένο και τοποθετημένο πάνω στα οστά. Ποτέ δεν είχα φανταστεί τέτοια ασύληπτη εικόνα. 
 Μπορώ να φέρω στη συνείδησή μου ολοκάθαρα την αντίδραση που δοκίμασα καθώς έλεγα μέσα μου: “Αν η υποψία που έχεις, πως ο τάφος ανήκει στον Φίλιππο, είναι αληθινή -και η χρυσή λάρνακα ερχόταν να ενισχύσει την ορθότητα αυτής της υποψίας- κράτησες στα χέρια σου τη λάρνακα με τα οστά του. Είναι απίστευτη και φοβερή μια τέτοια σκέψη, που μοιάζει εντελώς εξωπραγματική”. Νομίζω πως δεν έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου τέτοια αναστάτωση, ούτε και θα δοκιμάσω ποτέ άλλοτε. 
αποσπάσματα από το βιβλίο του ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ “ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΒΕΡΓΙΝΑΣ” Εκδόσεις ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ 
ΑΠΟ http://logomnimon.wordpress.com/


Μανόλης Ανδρόνικος,Η προστασία του περιβάλλοντος
Η αλόγιστη καταστροφή του φυσικού χώρου, μέσα στον οποίον και από τον οποίον ζούμε, έχει προχωρήσει τα τελευταία χρόνια με ρυθμό επικίνδυνο. Την ίδια στιγμή και παράλληλα μ' αυτήν, συντελείται και η καταστροφή, άμεση ή έμμεση, των μνημείων που ο πολιτισμός των αιώνων έχει κληροδοτήσει στον τόπο μας. Εταιρείες και άτομα προσπαθούν με διακηρύξεις και θεωρητικές αναλύσεις να πείσουν - ποιους; - για την ανάγκη και την υποχρέωση που έχουμε να σεβαστούμε και να προφυλάξουμε το "φυσικό περιβάλλον" και τα ιστορικά μας μνημεία. Η πρόθεση είναι αναντίρρητα ορθή και επαινετή, όμως φοβούμαι πως υπάρχει ο κίνδυνος να εξαντληθεί σε σχήματα λόγου, αν δεν αναζητηθούν οι αιτίες του κακού και δεν ανατραπούν από τη ρίζα τους.
Υποπτεύομαι ότι σε πολλές περιπτώσεις οι κρίσεις ξεκινούν από και κατευθύνονται προς θεωρητικές αναζητήσεις αισθητικής μορφής. Πιστεύουν πολλοί πως εκείνο που χρειάζεται είναι η διαφώτιση των ανθρώπων για την αξία του χώρου και του περιβάλλοντος. Κάποτε στο οπλοστάσιο των διαφωτιστών βρίσκει κανείς στατιστικά στοιχεία για τις βιολογικές και άλλες συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει η μεταβολή ή η καταστροφή που συντελείται. Όλα αυτά είναι σωστά- σκοπεύουν όμως το "τέλος", όχι την αιτία του κακού.
 
Νομίζω πως η αιτία βρίσκεται στη βάση της κοινωνικής μας δομής: Θέλω να πω, η αιτία υπάρχει στην τάση του αλόγιστου και ανεξέλεγκτου ιδιωτικού πλουτισμού, που έχει θέσει μοναδικό σκοπό του την πραγμάτωση του υλικού κέρδους. Είναι πολύ εύκολη η διαπίστωση της αλήθειας αυτής- το φυσικό τοπίο μεταμορφώνεται: α) από τις βιομηχανικές μονάδες που χρειάζονται τα φυσικά στοιχεία ως πρώτη ύλη, β) από τις βιομηχανικές μονάδες που χρειάζονται τα φυσικά στοιχεία (θάλασσα, ποταμούς κτλ.), για να απαλλαγούν με τον πιο οικονομικό τρόπο από τα περιττά υλικά της βιομηχανικής κατεργασίας, γ) από τις επιχειρήσεις που οικοδομούν τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και δ) από κάθε ιδιώτη που θέλει να αποκομίσει το μέγιστο κέρδος από το χώρο που του ανήκει ως ιδιοκτησία. Εδώ μπορεί και πρέπει να προστεθεί κάτι πολύ σημαντικό. Και στις τέσσερις αυτές κατηγορίες έχουν εισχωρήσει και εισχωρούν ολοένα πιο έντονα "πρόσωπα" νομικά ή φυσικά, που δεν ανήκουν στο εθνικό σύνολο της χώρας μας, γεγονός που επιτείνει την αλλοτρίωση της εθνικής περιουσίας σε πολλαπλάσιο βαθμό.
Αν αυτές οι αντικειμενικές διαπιστώσεις δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, τότε προκύπτουν με λογική συνέπεια τα επόμενα συμπεράσματα: 1) Καμιά "αισθητική" ή άλλη αγωγή δεν μπορεί να είναι η αιτία του κακού και καμιά τέτοια αγωγή δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για τη θεραπεία του. 2) Είναι αδύνατο να επιδιώκεται η "μεγιστοποίηση" (για να χρησιμοποιήσω τον κακό αυτό οικονομικό όρο) του οικονομικού κέρδους μιας "επενδύσεως" και ταυτόχρονα να παρακωλύεται αυτή από παράγοντες που την αντιστρατεύονται. 3) Είναι αδύνατο η απεριόριστη επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος να μην έρχεται σε σύγκρουση με το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. 4) Είναι αδύνατο στο κράτος, που πρέπει να αποτελεί την πολιτική έκφραση του εθνικού συνόλου, να ελέγξει τις ιδιωτικές αυτές τάσεις για κέρδος, όταν θεσμικά τις κατοχυρώνει και προγραμματικά τις ενισχύει, πιστεύοντας πως έτσι θεμελιώνει και προωθεί την οικονομική ανάπτυξη του τόπου. 5) Είναι αδύνατο να ελεγχθεί και να περιορισθεί το κακό με αποσπασματικά και περιπτωσιακά μέτρα, όταν δεν υπάρχει συνολικό εθνικό πρόγραμμα που να συνθέτει όλα τα δεδομένα, και τα οικονομικά και τα πολιτιστικά, με κριτήριο το συμφέρον του συνόλου και αυτό όχι βραχυπρόθεσμα αλλά με μακροχρόνιες προοπτικές, που να υπερβαίνουν την εφήμερη χρονική διάρκεια μιας γενιάς.
Δεύτερο, λοιπόν, συμπέρασμα που προκύπτει από τα προηγούμενα συμπεράσματα είναι ότι το "πρόβλημα προστασίας του περιβάλλοντος κτλ. κτλ." δεν είναι ούτε πρόβλημα αισθητικό, ούτε πρόβλημα αγωγής, ούτε ακόμη πρόβλημα "κάποιου" ελέγχου ή "κάποιου" προγραμματισμού. Είναι στη βάση του πρόβλημα πολιτικό, όπως πολιτικά είναι όλα τα θεμελιακά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ένα έθνος. Αλλά ακόμα και πρόβλημα "παιδείας" και μόνον αν το χαρακτήριζε κανείς, πάλι σε τελευταία ανάλυση θα έπρεπε να φτάσει στην ίδιαν αναγωγή, αφού ακριβώς αυτό το βασικό θέμα που ονομάζουμε "Παιδεία" είναι, περισσότερο ίσως από κάθε άλλο θέμα, πολιτικό.[...]σχολικό βιβλίο, Έκθεση - έκφραση γ΄ τεύχος,  σελ. 271-272



Αναρτήθηκε από

Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΈΠΟΣ του ΄40


πηγή visaltis.blogspot.gr

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΈΠΟΣ του ΄40

10:09 μ.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο
Τυχαία μας «πέφτει στο χέρι» κάποιο ελληνικό περιοδικό με τίτλο «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ » και διαβάζουμε με απορία, ότι κάποιου ηλικιωμένου Δερβιτσίωτη λεγόμενος Μιχάλης Μάσσιος, του είχαν εκδοθεί οι παλιές αναμνήσεις του από το Επος του ΄40, κυρίως από το χωριό του. Αυτές οι αναμνήσεις είχαν εκδοθεί υπό το ενδιαφέρον της Υποδιευθύντριας του 42 ου Δημοτικού Σχολείου της Αθήνας Πολυάνθη Βουτσινά, σχολείο στο οποίο σπουδάζει και ο μικρούλης εγγονός του πα- ππού Μιχάλη . Η κ. Βουτσινά μαζί με το περιοδικό, στέλνει στη Δερβιτσάνη, στον παππού Μιχάλη, και το παρακάτω γράμμα που μεταξύ άλλων γράφει :

Αθήνα 25 Ιουνίου 2010.
Κύριε, καλέ μας Μιχάλη ! ........Θερμά συγχαρητήρια για όσα μας διηγείστε....
Μας κάνατε υπερήφανους....Μπράβο ΣΑΣ ! .....Να είστε πάντα καλά !..............
........................................................Με απέραντι εκτίμηση
Πολυάνθη Βουτσινά.
Υποδιευθύντρια 42 ου Δημοτικό Σχολείο Αθηνών.

Διαβάζοντας με προσοχή τις αναμνήσεις του παππού Μιχάλη και στα πλαίσια της 70ης Επετείου του Έπος του ’40, δημοσιεύομε μερικές απ’ αυτές...

- 1939 : Στο χωριό μου τη Δερβιτσάνη, Ιταλοί επιστάτες με αλβανούς εργάτες άρχισαν να επισκευάζουν τον οδικό άξονα Κακαβιά – Αργυρόκαστρο. Θυμάμαι πως αραδιάζονταν οι Ιταλοί στρατιώτες απ’ τα λατομεία του χωριού μας μέχρι το σημείο Μογγίλα κάτω από τα αμπέλια και δίνοντας τις πέτρες ο ένας του άλλου, χτίζαν εκεί τους στρατώνες τους. Βεβαίως και είχαν τον σκοπό τους.

Σχεδόν καθημερινά τρία ιταλικά αεροπλάνα πετούσαν πέρα από την Κακαβιά ανιχνεύοντας φαίνεται το ελληνικό έδαφος.
« - Νομίζω, ότι δεν έχουν καλό σκοπό αυτοί οι πεπίνιδες, έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας μου. Όλη αυτή η κωλοζτρίμωση των Ιταλών δεν μου αρέσει....Κάποια μέρα θα επιτεθούν κατά της Ελλάδας, ..αλλά,...αλλά θα το πούνε « Παπούτσια να μπαλώσουμε » Και βγήκε ο λόγος του....
*
Στο Σπατς, τρομερές φυλακές και κάτεργα του καθεστώτος του Ενβερ Χότζα. Όντος με 8 χρόνια κάθειρξη ως φιλέλληνας και αντιφρονούντας του Κομουνιστικού Κόμματος Αλβανίας. Κατά το 1980 εκεί γνώρισα έναν καλοκάγαθο Ελληνόβλαχο γεροντάκο, τον Κήτα Μειντή, ο οποίος μεταξύ άλλων μου αφηγήθηκε :
« Ήμασταν τότε στο Δέλβινο με τα ζωντανά μας, όταν νέο παιδί εγώ, με επιστράτευσαν οι Ιταλοί με 7 μουλάρια και άλλους συμπατριώτες μου.
Μόλις περάσαμε τα ελληνο – αλβανικά σύνορα, μας έδωσαν από ένα κουτάλι σούπας με ένα υγρό σαν είδος ρετσινόλαδο. Μάς άναψε το σώμα....Ήταν αντιφοβικό υγρό. Σαν φτάσαμε στην Ιερά Μόνή της Βελλάς, βρήκαμε έναν και μόνο, περασμένο ηλικίας μοναχό, ο οποίος μας λέγει : « Που πάτε ρε παιδιά μου, γυρίστε πίσω ! Θα σκοτωθείτε !...Οι Έλληνες έχουν κλείσει τους Ιταλούς σε τανάλια !...
Ύστερα από λίγο φτάσαμε στο Καλπάκι. Ξεφορτώσαμε τα πυρομαχικά κάτω από ένα δέντρο και πάμε να ξεκουραστούμε ,όταν, ύστερα από λίγο περνάει από πάνω μας ένα μικρό καταδιωκτικό ελληνικό αεροπλάνο. Άφησε πάνω από το δέντρο των πυρομαχικών , έναν άσπρο κάπνό και έφυγε. Αμέσως μετά απ’ αυτό, οι Ιταλοί μας δίνουν εντολή να απομακρυνθούμε το γρηγορότερο !..Τι να σου πώ Μιχάλη μου !...
Σε λιγότερο από μισή ώρα δύο οβίδες σκάνε ! Έγινε του άγιου !... Ανατινάχτηκαν πυρομαχικά, άνθρωποι και ζώα...Μετά άρχισε το τουφεκίδι και ...στο σουρούπωμα , πέσαν σε μάχη σώμα με σώμα. Τότε από την μία μεριά ακούγαμε : « Αέρα παιδιά ! » και από την άλλη « Μάμα μία ! »
Πέφταν οι Ιταλοί και ποδοπατιώνταν από τους ίδιους τους συμπολεμιστές τους και όπου φύγει – φύγει !....
*
Δεκέμβριος 1940. Οι Ιταλοί με την ουρά κάτω στα σκέλη άρχισαν να υποχωρούν.
Σε λίγο διάστημα προσέξαμε στο χωριό μας να έρχονται πολλοί Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί. Το σπίτι του Κύρο Ντάρου μετατράπηκε σε στρατηγείο. Στο σπίτι μας φιλοξενήσαμε κάποιον λοχία από το Άργος της Πελοπονήσσου. Ονομαζόταν Θύμιος Πασπαλιάρης.Το σπίτι του Γρηγόρη Σιάνου μετατράπηκε σε φρουραρχείο, ενώ στου συγχωριανού μας Παντελή Δέδε φιλοξενούνταν οι Γεώργιος Ράλλης (τότε λοχαγός και αργότερα πρωθυπουργός) και οι Σπύρος Σκούρας και Θεόδωρος Λανάρας. Αυτό το διάστημα στο χωριό μας φιλοξενήθηκε και η διάσημη Σοφία Βέμπο και τραγούδησε ένα βράδυ στο καφενείο «Ταμπόρι» κοντά στην εκκλησία του χωριού. Την άλλη μέρα βάδισε προς Τεπελένι να εμψυχώσει τους έλληνες εκεί.
Στις 27 Δεκεμβρίου 1940 στο χωριό μας χτυπήθηκε από μία ιταλική βόμβα ο έλληνας ασυρματιστής Χριστόφορος. Εκατοντάδες κάτοικοι του χωριού και έλληνες στρατιώτες που βρισκόνταν εκεί, τον κλάψαν και τον τάφιασαν στο νεκροταφείο του χωριού. Μετά το 1990 ο τάφος του καί κάποιου άλλου έλλη- να φαντάρου με το όνομα Φώτο που σκοτώθηκε στο Παλαιόκαστρο, ενταφιάστηκαν ξανά σε επίσημη τελετή. Στο τάφιασμα του Χριστόφορου ασυρματιστή μία χωριανή μου μοιρολόγησε : « Που είναι η μανούλα σου νιάτα μας, να σε φιλήσει για τελευταία φορά. Σε επιθυμούσε για γαμπρό αλλά εσύ παντρεύτηκες τη λευτεριά της πατρίδας μας». Θυμάμαι πως κλαίγαμε μικροί και μεγάλοι, χωριανοί και Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί.

--του δάσκαλου Μιχάλη Μάσσιου--
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

Άγιος Νέστωρ

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.
Χθες στις 11:44 π.μ.


Sarantis Ronto

 Άγιος Νέστωρ
Ημερομηνία εορτής: 27/10/2018
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 27 Οκτωβρίου εκάστου έτους.
Ιερά Λείψανα: Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Ιβήρων και Ζωγράφου Αγίου Όρους, Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων, Ζάβορδας Γρεβενών, Κύκκου Κύπρου και στη Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως.
Βιογραφία
Ο Νέστορας ήταν πολύ νέος στην ηλικία, ωραίος στην όψη και γνώριμος του Αγίου και ενδόξου Δημητρίου (βλέπε 26 Οκτωβρίου).
Ο Νέστορας, λοιπόν, βλέποντας ότι ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός χαιρόταν για τις νίκες κάποιου σωματώδους βαρβάρου, ονομαζόμενου Λυαίου, μίσησε την υπερηφάνεια του. Βλέποντας όμως και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, πήρε θάρρος. Πήγε λοιπόν στη φυλακή, όπου ήταν κλεισμένος ο Μεγαλομάρτυρας, και έπεσε στα πόδια του. Δούλε του Θεού Δημήτριε, είπε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με το Λυαίο, γι' αυτό προσευχήσου για μένα στο όνομα του Χριστού. Ο Άγιος, αφού τον σφράγισε με το σημείο του τιμίου Σταυρού, του είπε ότι και το Λυαίο θα νικήσει και για το Χριστό θα μαρτυρήσει. Τότε, λοιπόν, ο Νέστορας μπήκε στο στάδιο χωρίς φόβο και ανεφώνησε: «Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοί». Και αφού πολέμησε με το Λυαίο, του κατάφερε δυνατό χτύπημα με το μαχαίρι του στην καρδιά και τον θανάτωσε.
Εξοργισμένος τότε ο Διοκλητιανός, διέταξε και σκότωσαν με λόγχη το Νέστορα, αλλά και το Δημήτριο. Έτσι, μ' αυτή του την ενέργεια ο Νέστορας δίδαξε ότι σε κάθε ανθρώπινη πρόκληση πρέπει να αναφωνούμε: «Κύριος ἐμοὶ βοηθός, καὶ οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος;» (Ψαλμός νε' 5). Ο Κύριος είναι βοηθός μου και δε θα φοβηθώ. Τι θα μου κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος;
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels: ,

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018

Άγιος Δημήτριος

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο
Όρος Σινά
25 Οκτωβρίου στις 10:18 π.μ.
ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΗΤΗΣ -26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ.
Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.
Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας (βλέπε 27 Οκτωβρίου), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.
Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.
Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, μα ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός λέγεται από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’.
Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels: ,

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018

Σήμερα...



ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΧΡΥΣΑΦΙΟΣ 
Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἦταν νοτάριοι καὶ γραμματικοὶ τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Παύλου τοῦ ὁμολογητῆ, στὰ χρόνια τοῦ ἀρειανοῦ βασιλέως Κωνσταντίου (337-349). Ἄριστα σπουδαγμένοι καὶ οἱ δυό, ὑπῆρξαν συνήγοροι θαῤῥαλέοι της ὀρθόδοξης ἀλήθειας. Ὅταν ὁ Πατριάρχης Παῦλος δὲν δέχθηκε νὰ συμφωνήσει μὲ τοὺς Ἀρειανούς, ἐξορίστηκε ἀπὸ τὸ βασιλιὰ στὴν Ἀρμενία καὶ πνίγηκε ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ Ἀρειανούς. Τότε οἱ δυὸ Ἅγιοι ἔμειναν πιστοὶ στὸν ποιμένα τους καὶ σταθεροὶ στὸ ὀρθόδοξο δόγμα, διότι πάντα στὸ μυαλὸ τοὺς κυριαρχοῦσε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μου ἔστε». Ἄν, δηλαδή, ἐσεῖς, μείνετε στερεοὶ στὴ διδασκαλία μου, λέει ὁ Κύριος, τότε πράγματι εἶσθε καὶ ἀληθινοὶ μαθητές μου. Ὁ Μαρκιανὸς καὶ ὁ Μαρτύριος τὸ ἀπέδειξαν περίτρανα αὐτό, ὅταν συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα. Ὁμολόγησαν μὲ θάῤῥος μπροστά του τὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ ἤλεγξαν αὐτὸν γιὰ τὶς παρανομίες του. Τότε, διατάχθηκε καὶ τοὺς σκότωσαν μὲ μαχαῖρι.
Ὁ Μάρτυρας αὐτὸς παρουσιάστηκε μὲ τὴν θέλησή του στοὺς τυράννους καὶ ὁμολόγησε μὲ θάῤῥος τὸν Χριστό. Τότε αὐτοί, ἐπειδὴ ὁ Ἅγιος παρέμεινε σταθερὸς στὴν ὁμολογία του, τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ τὸν ἔριξαν στὴ θάλασσα. Τότε κάποια εὐσεβὴς γυναῖκα, παρέλαβε τὸ τίμιο λείψανό του, ἀφοῦ τὸ ἔβγαλε ἡ θάλασσα, καὶ τὸ ἔθαψε μὲ τιμές. Ἐκεῖ ἐπίσης ἔκτισε ἐκκλησία στὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου, ποὺ τὸ ἱερὸ λείψανό του, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔκανε πολλὰ θαύματα.
Μαρτύρησε διὰ ξίφους.
Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.
Μαρτύρησε διὰ πυρός.
«Αὐτὴ ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν, ὧν ἐποίει». Ἔτσι πλέκει τὸ ἐγκώμιο τῆς ἁγίας Ταβιθᾶ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Ἡ λέξη Ταβιθᾶ εἶναι συριακὴ καὶ ἑρμηνεύεται Δορκάς. Τὸ ὄνομα αὐτὸ ἔφερε ἡ εὐσεβέστατη αὐτὴ καὶ φιλάνθρωπη χριστιανή, ποὺ κατοικοῦσε στὴν Ἰόππη. Ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (θ´ 36-40) πληροφορούμαστε ὅτι ἡ Δορκὰς ἦταν ἐξειδικευμένη ὑφάντρια ποὺ κατασκεύαζε χιτῶνες καὶ ἱμάτια, τὰ ὁποῖα πωλοῦσε καὶ ἀπὸ τὰ ἔσοδα συντηροῦσε φτωχούς, χῆρες καὶ ὀρφανά. Ὅταν ὁ ἀπόστολος Πέτρος, στὰ πλαίσια τῆς διάδοσης τοῦ Εὐαγγελίου, ἔφτασε στὴ Λύδδα τῆς Παλαιστίνης, συνέβη ν᾿ ἀσθενήσει ἡ Δορκὰς καὶ νὰ πεθάνει. Καὶ ἐνῷ εἶχαν ἑτοιμαστεῖ ὅλα γιὰ τὴν κηδεία της, ἔγινε γνωστὸ ὅτι ὁ Πέτρος ἦταν στὴ Λύδδα. Τότε δυὸ ἀπεσταλμένοι, παρακάλεσαν τὸν Πέτρο νὰ ἔλθει στὴν Ἰόππη. Ὅταν ἔφτασε, τὸν ἀνέβασαν στὸ ὑπερῷο, ὅπου ἦταν νεκρὴ ἡ Δορκάς. Συγκινημένος ὁ Πέτρος, χωρὶς νὰ πεῖ τίποτα, ἔβγαλε ὅλους ἔξω, γονάτισε καὶ προσευχήθηκε θερμά. Ἔπειτα εἶπε: «Ταβιθᾶ ἀνάστηθι». Καὶ πράγματι ἡ νεκρὴ ἀναστήθηκε! Αὐτὸ χαροποίησε ἀφάνταστα τοὺς παρευρισκόμενους, καὶ τὸ γεγονὸς διαδόθηκε σ᾿ ὅλη τὴν Ἰόππη μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πιστέψουν πολλοὶ στὸν Χριστό. Ἀπὸ τότε ἡ Ταβιθᾶ ἔζησε ἀρκετὰ χρόνια, γεμάτα ἀγαθὰ ἔργα καὶ ἐλεημοσύνες. Ὁ θάνατος τὴν βρῆκε σὲ βαθιὰ γεράματα. Καὶ ἔτσι ἡ φιλάγαθη αὐτὴ γυναῖκα, ἔφυγε εἰρηνικὰ καὶ μὲ ἀγαλλίαση διότι τὴν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ περάσει τὴ ζωή της ὠφέλιμα γεμάτη πνευματικοὺς καρπούς.
Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Μᾶλλον εἶναι ὁ ἴδιος μὲ αὐτὸν τῆς 19ης Ὀκτωβρίου.
Γεννήθηκε στὴν Κρώμνη κοντὰ στὴν Ἀμάστριδα καὶ ἦταν γιὸς εὐσεβῶν γονέων, τοῦ Θεοδοσίου καὶ τῆς Μεγέθους. Μετὰ τὶς πρῶτες του σπουδὲς στὴν πατρίδα του, ἔφυγε στὸ ὄρος τῆς Συρίκης (ἢ Σηρικῆς) καὶ ἐκεῖ ἀφοῦ βρῆκε γέροντα ἀσκητὴ διδάχτηκε τὰ περὶ τῆς μοναχικῆς ζωῆς καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο ἐκάρη μοναχός. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ γέροντά του, ὁ Γεώργιος πῆγε στὴ Βόνιτσα τῆς Ἀκαρνανίας καὶ ἐκεῖ ἀσκήτευε. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἐπισκόπου Ἀμάστριδος, ἡ Ἐκκλησία βραβεύοντας τὶς ἀρετὲς τοῦ Γεωργίου, τὸν ἔκανε ἐπίσκοπό της πόλης αὐτῆς. Ὁ Γεώργιος εἶναι καὶ ὁ ποιητὴς τῶν Κανόνων. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά, ἀφοῦ θεάρεστα ποίμανε τὸ ποίμνιο ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός.
Μαρτύρησαν στὰ χρόνια τοῦ Δεκίου (249-251). Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἀττάλεια τῆς Παμφυλίας καὶ στὸ ἐπάγγελμα ἦταν κτηνοτρόφοι. Προσκυνοῦσαν ὅμως τὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεὸ καὶ γι᾿ αὐτὸ τοὺς συνέλαβε ὁ ἡγεμόνας τῆς Παμφυλίας Πούπλιος. Καὶ ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ τοὺς ἀλλάξει τὸ φρόνημα, τελικά τους ἀποκεφάλισε.
Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Ἴσως εἶναι οἱ ἴδιοι με αὐτοὺς τῆς 6ης Φεβρουαρίου.
Ἡ μνήμη τους ἐπαναλαμβάνεται στὶς 8 Φεβρουαρίου. Μαρτύρησαν «ξεόμενοι».
Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Μᾶλλον ἦταν μοναχοὶ ἀσκητές, ποὺ ἔζησαν ὁσιακὰ τὴ ζωή τους. (Ἡ μνήμη τους ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 8η Φεβρουαρίου).
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἡ μνήμη του ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 8η Φεβρουαρίου.
Μαρτύρησαν, ἀφοῦ συμπιέστηκαν μεταξὺ δυὸ μεγάλων πετρῶν.
Ἡ μνήμη της ἀναφέρεται ἐπιγραμματικὰ στὸ «Μικρὸν Εὐχολόγιον ἢ Ἁγιασματάριον» ἔκδοση Ἀποστολικῆς Διακονίας 1956, χωρὶς ἄλλες πληροφορίες. Πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν ἀναφέρεται ἡ μνήμη της αὐτὴ τὴν μέρα. (Ἄλλες πληροφορίες ἀναφέρουν ὅτι εἶναι σύζυγος τοῦ Ἁγίου Χρυσάφου, ποὺ ἐπίσης ἡ μνήμη του ἀναφέρεται σήμερα).
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels: ,

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2018

Οι άνθρωποι στα δέντρα της Hanya Yanagihara

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.
Χθες στις 1:42 μ.μ. ·
Εκδόσεις Μεταίχμιο - Ekdoseis Metaixmio
22 Οκτωβρίου στις 11:59 π.μ. ·
Η νέα σταρ του αμερικανικού μυθιστορήματος Hanya Yanagihara καταδύεται στην καρδιά του σκότους της ανθρώπινης φύσης με ένα συναρπαστικό, έξυπνο κι ασυμβίβαστο μυθιστόρημα που σαγηνεύει και ταράζει. Μια ανθρωπολογική περιπέτεια για το τι συμβαίνει όταν οι πολιτισμοί έρχονται σε σύγκρουση.
Κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία!
Διαβάστε εδώ τις πρώτες σελίδες: http://bit.ly/2OnhYic
#metaixmio #newreleases #diavazo
 
metaixmio.gr
Οι άνθρωποι στα δέντρα της Hanya Yanagihara
Αγοράστε τώρα
 
 

Περιγραφή βιβλίου

Το 1950, ο Νόρτον Περίνα, ένας νεαρός γιατρός, συµφωνεί να συνοδεύσει τον ανθρωπολόγο Πολ Τάλεντ σε µια αποστολή στο αποµακρυσµένο νησί Ιβου’ίβου της Μικρονησίας, σε αναζήτηση µιας φηµολογούµενης χαµένης φυλής. Επιτυγχάνουν: Δεν βρίσκουν µονάχα τη φυλή αλλά και µια οµάδα δασόβιων που τους βαφτίζουν «ονειροβάτες» και οι οποίοι αποδεικνύεται πως είναι εξαιρετικά µακρόβιοι µα και ανοϊκοί. Ο Περίνα υποψιάζεται πως η πηγή της µακροζωίας τους είναι µια δυσεύρετη χελώνα• µην µπορώντας να αντισταθεί στην πιθανότητα της αιώνιας ζωής, σκοτώνει µια χελώνα και περνάει λαθραία το κρέας της στις ΗΠΑ. Αποδεικνύει την υπόθεσή του επιστηµονικά, κερδίζοντας παγκόσµια φήµη και το βραβείο Νόµπελ, σύντοµα όµως ανακαλύπτει ότι αυτή η θαυµατουργή ιδιότητα έχει ένα φρικτό τίµηµα...

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Η εξουσία και η κατάχρησή της είναι στην καρδιά αυτού του υπέροχα γραµµένου ντεµπούτου. Εντυπωσιακό και εξόχως απολαυστικό.
Guardian

Δοσµένο µε τη µορφή των αποµνηµονευµάτων του βαθιά αντιπαθητικού γιατρού Περίνα, το βιβλίο κάνει ακαταµάχητη την καταβύθιση στο µυαλό αυτού του ευφυούς, αλλά διεφθαρµένου άντρα. Και σου αφήνει µια µικρή ανησυχία που απόλαυσες µια τόσο παράδοξη αλλά εξαιρετικά ειπωµένη ιστορία. Το βιβλίο είναι µια συµφωνία σύνθετων θεµάτων που γίνονται προσιτά χάρη στην καθαρή ποίηση της γραφής της Γιαναγκιχάρα.
Daily Mail

Μες στο σασπένς. Χάρη στην πλούσια, αριστοτεχνική πρόζα της Γιαναγκιχάρα, δεν µπορείς να το αφήσεις απ’ τα χέρια σου... Πρόκειται για συγγραφέα άξια θαυµασµού.
New York Times

Πληροφορίες

  • Hanya Yanagihara
  • Μαρία Ξυλούρη
  • 978-618-03-1539-4
  • 496
  • 18/10/2018
  • 15 Χ 23
  • Μαλακό
 
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

«Ήμουν ευτυχισμένος ...

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
Χθες στις 1:51 μ.μ. ·
True
 ·
«Ήμουν ευτυχισμένος. Βρήκα τον 1ο ασύλητο Μακεδονικό τάφο». Ανδρόνικος, ο αρχαιολόγος που σφράγισε την…
 

«Ήμουν ευτυχισμένος. Βρήκα τον 1ο ασύλητο Μακεδονικό τάφο». Ανδρόνικος, ο αρχαιολόγος που σφράγισε την ελληνικότητα της Μακεδονίας



Ο Μανόλης Ανδρόνικος γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1919 στην Προύσα της Μικράς Ασίας. Σε πολύ μικρή ηλικία βρέθηκε, λόγω της μικρασιατικής καταστροφής, να μεγαλώνει σε μια προσφυγική γειτονιά της Θεσσαλονίκης.
Εκεί πέρασε τα μαθητικά, αλλά και τα φοιτητικά του χρόνια, καθώς σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή της πόλης του. Όταν ήταν φοιτητής γνώρισε τον καθηγητή Κωνσταντίνο Ρωμαίο, ο οποίος του έστρεψε για πρώτη φορά το ενδιαφέρον προς την Αρχαιολογία.
Μετά την αποφοίτησή του, συνέχισε τις σπουδές του στην Οξφόρδη και όταν επέστρεψε διορίστηκε καθηγητής στη Θράκη, αλλά δεν ολοκλήρωσε τη θητεία του εκεί.
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Κατετάγη στρατιώτης στις ελληνικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής και βρέθηκε στην Παλαιστίνη.
Όταν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε να εργάζεται ως καθηγητής σε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο. Εκεί γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγό του, Ολυμπία Κακουλίδου.
Παντρεύτηκαν το 1949 και έμειναν μαζί έως το τέλος της ζωής του αρχαιολόγου το 1992.
Το 1952 έγινε καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, αλλά η ακαδημαϊκή έδρα δεν του αρκούσε. Λάτρευε τις ανασκαφές και συμμετείχε σε πάρα πολλές. Κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Στη Βέροια, τη Νάουσα, το Κιλκίς, τη Χαλκιδική, αλλά το σημαντικότερο ανασκαφικό του έργο το πραγματοποίησε στη Βεργίνα.
Με τη σύζυγό του Ολυμπία έμειναν μαζί έως το τέλος της ζωής του
Το 1952 ξεκίνησε τις ανασκαφές στη Μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας. Και ενώ στην αρχή τα ταφικά ευρήματα, τον απογοήτευσαν, καθώς είχαν συληθεί, δεν το έβαλε κάτω.
Συνέχισε τις έρευνες μέχρι την 8η Νοεμβρίου του 1977, που ανακάλυψε τον τάφο του Φιλίππου Β΄.
Σαράντα χρόνια νωρίτερα είχε πρωτοεπισκεφτεί τη Βεργίνα στο πλευρό του καθηγητή του Κωνσταντίνου Ρωμαίου και είχε παρακολουθήσει κάποιες ανασκαφές έως το 1940, γεγονός που πολλοί χαρακτήρισαν σημάδι της μοίρας.
Η ανακάλυψη του τάφου και η αντίδραση του αρχαιολόγου
Ο καθηγητής Μανόλης Ανδρόνικος κι η ομάδα του, στις 8 Νοεμβρίου, είχαν βρεθεί μπροστά σε ένα αρχαιολογικό εύρημα, που προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση και κινητοποίηση της επιστημονικής κοινότητας. Τα νέα τις επόμενες εβδομάδες έκαναν τον γύρο του κόσμου.
Οι αρχαιολόγοι είχαν ανακαλύψει στη Βεργίνα, έναν ασύλητο μακεδονικό τάφο!
Μέσα στην ολόχρυση λάρνακα, φυλάσσονταν πολλούς αιώνες, τα οστά του Μακεδόνα βασιλιά Φιλίππου, του πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Ο καθηγητής Μανόλης Ανδρόνικος έκανε μια από τις σημαντικότερες ανασκαφές στην ιστορία της αρχαιολογίας και μαζί με τους συνεργάτες του, δικαιολογημένα, κέρδισαν τον παγκόσμιο θαυμασμό.
Με την ανακάλυψή τους «απάντησαν», σε ανύποπτο χρόνο, στη σκοπιανή προπαγάνδα, αποδεικνύοντας ότι ο Φίλιππος έζησε και έδρασε στην Ελλάδα και ήταν πρόγονος των Μακεδόνων.
Η στιγμή της ανακάλυψης του τάφου ήταν κορυφαία για τον Ανδρόνικο, ο οποίος τη διηγήθηκε στο βιβλίο του «Το Χρονικό της Βεργίνας»:
Η ανακάλυψη του Ανδρόνικου θεωρείται από τις πιο σημαντικές της σύγχρονης αρχαιολογίας
«Πήρα το τσαπάκι της ανασκαφής, που έχω μαζί μου από το 1952, έσκυψα στο λάκκο και άρχισα να σκάβω με πείσμα και αγωνία το χώμα κάτω από το κλειδί της καμάρας. Ολόγυρα ήταν μαζεμένοι οι συνεργάτες μου. (…) Συνέχισα το σκάψιμο και σε λίγο ήμουν βέβαιος. Η πέτρα του δυτικού τοίχου ήταν στη θέση της, απείραχτη, στέρια. (…) -Είναι ασύλητος! Είναι κλειστός! Ήμουν ευτυχισμένος βαθιά. Είχα λοιπόν βρει τον πρώτο ασύλητο μακεδονικό τάφο. Εκείνη τη στιγμή δεν ενδιαφερόμουν για τίποτε άλλο. Εκείνη τη νύχτα -όπως και όλες τις επόμενες- στάθηκε αδύνατο να κοιμηθώ περισσότερο από δυο τρεις ώρες. Γύρω στις 12, τα μεσάνυχτα, πήρα το αυτοκίνητο και πήγα να βεβαιωθώ αν οι φύλακες ήταν στη θέση τους. Το ίδιο έγινε και στις 2 και στις 5 το πρωί. Οπωσδήποτε, συλλογιζόμουν, μέσα στη σαρκοφάγο πρέπει να κρύβεται μια ωραία έκπληξη. Η μόνη δυσκολία που συναντήσαμε ήταν πως την ώρα που ανασηκώναμε το κάλυμμα, είδαμε καθαρά πια το περιεχόμενο και έπρεπε να μπορέσουμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και να συνεχίσουμε τη δουλειά μας, μόλο που τα μάτια μας είχαν θαμπωθεί απ’ αυτό που βλέπαμε και η καρδιά μας πήγαινε να σπάσει από συγκίνηση. Μέσα στη σαρκοφάγο υπήρχε μια ολόχρυση λάρνακα. Επάνω στο κάλυμμά της ένα επιβλητικό ανάγλυφο αστέρι με δεκάξι ακτίνες, και στο κέντρο του ένας ρόδακας. Με πολλή προσοχή και περισσότερη συγκίνηση ανασήκωσα το κάλυμμα με το αστέρι πιάνοντάς το από τις δυο γωνίες της μπροστινής πλευράς. Όλοι μας περιμέναμε να δούμε μέσα σ’ αυτήν τα καμένα οστά του νεκρού. Όμως αυτό που αντικρίσαμε στο άνοιγμά της μας έκοψε για μιαν ακόμη φορά την ανάσα, θάμπωσε τα μάτια μας και μας πλημμύρισε δέος: πραγματικά μέσα στη λάρνακα υπήρχαν τα καμένα οστά. (…) Αλλά το πιο απροσδόκητο θέαμα το έδινε ένα ολόχρυσο στεφάνι από φύλλα και καρπούς βελανιδιάς που ήταν διπλωμένο και τοποθετημένο πάνω στα οστά. Ποτέ δεν είχα φανταστεί τέτοια ασύλληπτη εικόνα. Μπορώ να φέρω στη συνείδησή μου ολοκάθαρα την αντίδραση που δοκίμασα καθώς έλεγα μέσα μου: “Αν η υποψία που έχεις, πως ο τάφος ανήκει στον Φίλιππο, είναι αληθινή -και η χρυσή λάρνακα ερχόταν να ενισχύσει την ορθότητα αυτής της υποψίας- κράτησες στα χέρια σου τη λάρνακα με τα οστά του. Είναι απίστευτη και φοβερή μια τέτοια σκέψη, που μοιάζει εντελώς εξωπραγματική”. Νομίζω πως δεν έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου τέτοια αναστάτωση, ούτε και θα δοκιμάσω ποτέ άλλοτε».
Ο Μανώλης Ανδρόνικος έφυγε από τη ζωή στις 30 Μαρτίου του 1992. Όλα τα χρόνια της ζωής του έμενε με τη σύζυγό του στο ίδιο σπίτι σε μια γειτονιά της Τούμπας.
Ο Μανόλης Ανδρόνικος αγαπούσε πολύ τη Θεσσαλονίκη. Ό,τι έκανε στην προσωπική και την επαγγελματική του ζωή το έκανε στη Θεσσαλονίκη και γύρω από αυτή. Έγραφε το όνομα του με «όμικρον» γιατί έτσι του άρεσε. (ΣΗΜ: εκείνη την εποχή το όνομα Μανόλης γραφόταν μόνο με «ω», οπότε ο καθηγητής, σε αντίθεση με σήμερα που έχει επικρατήσει το «ο», αποτελούσε εξαίρεση.
Του άρεσε πολύ η ποίηση που διάβαζε από μικρός, ενώ άφησε πίσω του και δικό του συγγραφικό έργο.
Η προσφορά του θεωρείται ανεκτίμητη καθώς με τις ανακαλύψεις του συμπλήρωσε τις σελίδες της ιστορίας.
Δείτε στο βίντεο της «Μηχανής του Χρόνου» την καθηγήτρια αρχαιολογίας του ΑΠΘ Στέλλα Δρούγου, η οποία ήταν βασική συνεργάτιδα του Μανόλη Ανδρόνικου να περιγράφει τις συγκλονιστικές στιγμές της ανακάλυψης.

https://www.youtube.com/watch?v=r01m9Hpdpag
πηγη: mixanitouxronou.gr
 
 
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels: , , ,
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

Δημοφιλείς αναρτήσεις