Μια εμβληματική προσωπικότητα των Ματάλων ο Δημήτρης, ή Scotty όπως τον γνώριζαν οι περισσότεροι, ο τελευταίος χίπις των Ματάλων ο οποίος έφυγε απο την ζωή το Νοέμβριο του 2016, έχοντας περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωή του ξεχασμένος σε ένα γηροκομείο της Κρήτης.
Ο γλυκός χίπις γεννήθηκε στη Σκωτία αλλά έζησε 54 χρόνια στο νησί,
φτιάχνοντας και πουλώντας πίνακες ζωγραφικής, ενώ η ζωή του έγινε πολλές
φορές αντικείμενο δημοσιογραφικού ρεπορτάζ.
Στην ανάρτηση ο δημοσιογράφος Δημήτρης Αλικάκος είχε γράψει με αφορμή τον θάνατο του :
Ποιος είναι αυτός;
Αυτό ρώτησα κι εγώ όταν επισκέφτηκα (για προσωπικούς λόγους) το γηροκομείο της "Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου" στο Ηράκλειο Κρήτης.
Δεν έμοιαζε Έλληνας. Μάλλον βόρειος. «Τι δουλειά έχει εδώ;» ρώτησα μια εργαζόμενη.
«Ήταν χίπις στα Μάταλα, κακογέρασε και τον έφεραν εδώ».
Ήταν
κουλουριασμένος στο κρεβάτι, μισοσκεπασμένος με την κουβέρτα, και δεν
μιλούσε. Προσπάθησα να ακούσω τη φωνή του ρωτώντας «πως σε λένε;», «από
πού είσαι;». Τίποτα.
«Χίπις στα Μάταλα»;… Βγήκα αμέσως έξω πήγα στο αυτοκίνητο και πήρα τη φωτογραφική μηχανή.
Μόλις την έστρεψα στο πρόσωπό του χαμογέλασε.
- «My name is Dimitris».
- «Scotty my nickname. Real name Hans».
Δυο άτομα που ήταν μέσα στο δωμάτιο, και έρχονταν καθημερινά στο γηροκομείο, κοιτούσαν απορημένα: «μα δεν μιλάει».
«Χίπις στα Μάταλα»;… Βγήκα αμέσως έξω πήγα στο αυτοκίνητο και πήρα τη φωτογραφική μηχανή.
Μόλις την έστρεψα στο πρόσωπό του χαμογέλασε.
- «My name is Dimitris».
- «Scotty my nickname. Real name Hans».
Δυο άτομα που ήταν μέσα στο δωμάτιο, και έρχονταν καθημερινά στο γηροκομείο, κοιτούσαν απορημένα: «μα δεν μιλάει».
«Κι όμως μιλάει!»
Το επώνυμό σου; τον ρωτώ στα αγγλικά.
Με δυσκολία άκουσα αυτό: Γκούντγκεντζ.
Του δίνω στυλό και ένα χαρτάκι. «Γράψτο».
Δεν τα κατάφερε. Ακαταλαβίστικα σχήματα πάνω στο χαρτί.
Του δίνω στυλό και ένα χαρτάκι. «Γράψτο».
Δεν τα κατάφερε. Ακαταλαβίστικα σχήματα πάνω στο χαρτί.
Πήγα στη γραμματεία. Ήταν αργά και έλειπε η προϊσταμένη. Μια αλλοδαπή υπάλληλος δεν γνώριζε που είναι ο φάκελός του.
Επέστρεψα στο δωμάτιο και συνέχισα τις ερωτήσεις: «Πόσων ετών είσαι;» «Πότε ήρθες στην Κρήτη;» «Έχεις συγγενείς;». Καμία απάντηση.
«Στα αζήτητα είναι, εγώ δεν έχω δει κανέναν να τον επισκέπτεται» είπε ένας ηλικιωμένος δίπλα του.
Έπρεπε να φύγω. Σήκωσα το χέρι. «Γεια σου Scotty!». Το σήκωσε κι εκείνος με δυσκολία.
Όταν επέστρεψα στην Αθήνα με περίμενε μια έκπληξη. Με μια γρήγορη έρευνα στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι ο Scotty υπήρξε θρύλος. «Ο τελευταίος χίπι των Ματάλων».
Το 2013 κάποιος κινηματογραφιστής τον απαθανάτισε στα παλιά γνωστά του λημέρια στα Μάταλα (δες εδώ και εδώ: αλλά και εδώ σε ένα σπάνιο φιλμάκι του 1989! )
Επιγραμματικά:
Ο Scotty γεννήθηκε στη Σκωτία (το 1939 ή 1940 – δείχνει πολύ
μεγαλύτερος) από Σκωτσέζα μητέρα και Γερμανό πατέρα. Έκανε σπουδές πάνω
στην Τέχνη σε Σουηδία και Γερμανία και στα Μάταλα ζούσε πουλώντας
πίνακες. Στην Ελλάδα ήρθε το 1964 και έκτοτε δεν ξαναέφυγε…
Το «παιδί των λουλουδιών» δεν ζει πια ανάμεσα σε λουλούδια, κιθάρες, μαγικά ηλιοβασιλέματα και προβληματισμούς για το μέλλον του πλανήτη.
Το «παιδί των λουλουδιών» δεν ζει πια ανάμεσα σε λουλούδια, κιθάρες, μαγικά ηλιοβασιλέματα και προβληματισμούς για το μέλλον του πλανήτη.
