Εδώ θα βρείτε ένα μωσαϊκό θεμάτων . Κλείσαμε 10ετία και γι αυτό κάποιες αναρτήσεις έχουν αλλοιωθεί.
Οι σελίδες που αναφέρω είναι τα νέα μου ιστολόγια που αλληλοστηρίζονται με αυτό εδώ το παλιό ... Σας ευχαριστώ!
O κ. Γιώργος Λεκάκης, συγγραφέας του βιβλίου «Αιγαίο-ετυμολογίες νήσων»
εξηγεί ότι «… κατά την αρχαιότητα υπήρχαν περίοδοι μεγάλων γεωλογικών
αναταράξεων. Έτσι οι ονομασίες των νησιών εξυπηρετούσαν και την ανάγκη
καταγραφής των αναταράξεων αυτών. Τι συμβαίνει όμως με τη λέξη «Κρήτη»;
Για παράδειγμα το Αγκίστρι, ονομαζόταν Κεκρυφάλεια, και έτσι ο αρχαίος καταλάβαινε ότι επρόκειτο για ύφαλο» και προσθέτει: «Όποιος μπορεί και διαβάζει πίσω από τις λέξεις, θα γνωρίσει την προϊστορία της Ελλάδας. Το όνομα κρύβει μνήμη».
Η Κεφαλονιάπήρε
το όνομα της από τον ήρωα Κέφαλο, τον πρώτο ηγεμόνα του νησιού, ο
οποίος ήταν Αθηναίος αρχηγός και γιος του Διονύσου. Ο Κέφαλος εκδιωχθείς
από την Αθήνα για κάποιο φόνο, εξορίστηκε και εγκαταστάθηκε το νησί.
Γι’ αυτό μάλιστα και η ορθή ονομασία είναι Κεφαλονιά με ένα λάμδα….
Από πού πήρε όμως το όνομά της η Κρήτη και τι σημαίνει;
Το όνομά της σημαίνει κραταιή, αυτή που είναι κράτος. Κραταιή σημαίνει ισχυρή, δυνατή. Η Κρήτη
υπήρξε η μεγαλύτερη θαλασσοκράτειρα του κόσμου και οι πρώτοι της
φύλακες ήταν οι Κουρήτες από τους οποίους πήραν το όνομά τους οι
Κρήτες…. Πηγή: mixanitouxronou.gr
Aπό το 1948, η 10η Δεκεμβρίου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα…
Aπό
το 1948, η 10η Δεκεμβρίου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων, σε ανάμνηση της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ. Τιμώντας την συγκεκριμένη
επέτειος, στην Κινηματογραφική Στήλη του Tvxs.gr συγκεντρώσαμε και
παρουσιάζουμε δέκα (10) χαρακτηριστικές κινηματογραφικές δημιουργίες, οι
οποίες κυκλοφόρησαν στις Αίθουσες τον 21ο αιώνα και αναδεικνύουν τα
ανθρώπινα δικαιώματα.
«Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης.» - 1ο Άρθρο της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Ο.Η.Ε. «Ο Πιανίστας» (The Pianist - 2002) του Ρόμαν Πολάνσκι
Ο Βλαντισλάβ Σπίλμαν (Άντριεν Μπρόντι),
είναι ένας διάσημος Εβραιοπολωνός πιανίστας που δουλεύει στον
ραδιοφωνικό σταθμό της Βαρσοβίας. Όμως βλέπει τον κόσμο του να καταρρέει
όταν ξεσπά ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, με την εισβολή των Γερμανών
στην Πολωνία, τον Σεπτέμβριο του 1939. Αφού ο ραδιοφωνικός σταθμός
καταστρέφεται από τις εκρήξεις, ο Βλαντισλάβ επιστρέφει σπίτι του όπου
και μαθαίνει ότι η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία έχουν κηρύξει πόλεμο
ενάντια στη Γερμανία. Πιστεύοντας ότι ο πόλεμος θα τελειώσει γρήγορα,
αυτός και η οικογένειά του γιορτάζουν το γεγονός.
Ωστόσο κατά τη
διάρκεια της γερμανικής κατοχής που λαμβάνει χώρα τους επόμενους μήνες,
οι συνθήκες διαβίωσης των Εβραίων σταδιακά χειροτερεύουν και τα
δικαιώματά τους περιορίζονται. Κάθε οικογένεια επιτρέπεται να έχει ένα
ελάχιστο χρηματικό ποσό. Ενώ παράλληλα όλοι πρέπει να φοράνε ένα
περιβραχιόνιο με το Αστέρι του Δαβίδ για να ξεχωρίζουν, οφείλοντας
παράλληλα να δέχονται αδιαμαρτύρητα διάφορες ταπεινώσεις.
Με τον Άντριεν Μπρόντι στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του, η ταινία έδωσε την ευκαιρία στον Πολάνσκι να εξερευνήσει τις Πολωνικές του ρίζες και τα δύσκολα παιδικά του βιώματα. Το φιλμ, βασισμένο στο βιβλίο του Wladyslaw Szpilman, δέχτηκε διθυραμβικές κριτικές, κερδίζοντας αρκετά βραβεία, μεταξύ των οποίων και τρία Όσκαρ:
Καλύτερου Ηθοποιού για τον Έντριαν Μπρόντι, Καλύτερου Διασκευασμένου
Σεναρίου για τον Ρόναλντ Χάργουντ και Σκηνοθεσίας για τον Ρόμαν
Πολάνσκι.
«Το Λιβάδι που Δακρύζει» (2004) του Θόδωρου Αγγελόπουλου
Μια
ομάδα περιπλανώμενων Ελλήνων της Οδησσού φτάνει σ' ένα βαλτότοπο της
Ελλάδας που ορίζεται από ένα ποτάμι που τον διασχίζει. Οι πρόσφυγες
εγκαθίσταται εκεί, χτίζουν έναν οικισμό και προσπαθούν να ξαναφτιάξουν
τη ζωή τους. Μια οικογένεια κυριαρχεί. Ο πατέρας αυστηρός και πείσμων,
μετά τον θάνατο της γυναίκας του θα θελήσει να παντρευτεί την Ελένη, ένα
κοριτσάκι που μεγάλωσε στο σπίτι του αφού το είχαν περιμαζέψει στο
φευγιό τους μέσα στο χαμό του διωγμού. Ο γάμος δε θα γίνει ποτέ και η
Ελένη φεύγει με τον γιο του, που αγαπιούνται από παιδιά
Η
περιπλάνηση των δύο νέων στην Ελλάδα, υπό την προστασία μιας ομάδας
μουσικών, μετατρέπεται σε μια τραγική ιστορία. Η ταραγμένη πολιτική
σκηνή οδηγεί τους νέους να αντιμετωπίσουν μια σειρά από γεγονότα που
σημαδεύουν οριστικά τη ζωή τους. Μη μπορώντας να μείνουν πουθενά,
κουβαλώντας την κατάρα του πατέρα για την προδοσία, ο νέος θα αναγκαστεί
να φύγει στην Αμερική σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Η Ελένη, μόνη
της πλέον θα βιώσει τη φρίκη του πολέμου και του εμφύλιου, χάνοντας και
τα δυο της παιδιά. Μετά από διαδοχικές φυλακίσεις για αντιστασιακή
δράση, θα εξοριστεί από την πατρίδα που νόμισε ότι είχε βρει, φτάνοντας
μια ημέρα μικρό παιδάκι στην Ελλάδα...
Το «Λιβάδι που Δακρύζει», αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στην ταινία, οι
δρόμοι της εξορίας και της προσφυγιάς - τόσο κυριολεκτικής, όσο και
μεταφορικής - ως μόνιμο χαρακτηριστικό της ιστορίας του 20ού αιώνα,
αποτυπώνονται στο «Λιβάδι που Δακρύζει» με επίκεντρο την Ελλάδα της
χρονικής περιόδου μεταξύ 1919 - 1949. Το θέμα αυτό απεικονίζεται με
ελεγειακό τρόπο μέσα από τη ζωή μιας γυναίκας, της Ελένης. Είναι το θύμα
και ο μάρτυρας των μεγάλων ιστορικών δραμάτων του ελληνισμού...
«Η Άλλη Όχθη» (Gagma napiri - 2009) του Γκεόργκε Οβασβίλι
Με
πρωταγωνιστή έναν νεαρό πρόσφυγα που αναζητά τον πατέρα του, η ταινία
αποτυπώνει τις εχθρικές σχέσεις μεταξύ κρατών και ανθρώπων, μέσα σ’
έναν κόσμο όπου τα πάντα καταρρέουν και οι δεσμοί αλληλεγγύης κόβονται.
Το φιλμ πραγματεύεται επίσης την ανάγκη της συμβίωσης, της αποδοχής του
Άλλου, της επικοινωνίας και τελικά της συμφιλίωσης. Το μεταναστευτικό ζήτημα συνδέεται με την αναζήτηση μιας νέας πατρίδας.
Η αναζήτηση του πατέρα στην ταινία, δεν είναι παρά η αναζήτηση του
εαυτού και της βαθύτερης ταυτότητας του ίδιου του ήρωα. Όσο τα σύνορα
ανάμεσα στις χώρες και στους ανθρώπους θα καθορίζονται από τη βία του
πιο ισχυρού, τόσο περισσότερο θα βαθαίνει το τραύμα του πιο αδύναμου,
του ανυπεράσπιστου, του θύματος. Μια ταινία βαθιά ανθρωπιστική, ευαίσθητη και τραγικά επίκαιρη.
«12 Χρόνια Σκλάβος» (12 Years a Slave - 2013) του Στιβ ΜακΚουίν
Στο προ-εμφυλιακό τοπίο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ο Νεοϋορκέζος Σόλομον Νόρθαπ (Τσιούιτελ Ιτζίοφορ)
ζει ως ελεύθερος Αμερικανός πολίτης. Παρότι καλλιεργημένος
οικογενειάρχης και ταλαντούχος μουσικός, ο Σόλομον έχει ένα σημαντικό
μειονέκτημα. Το χρώμα του δέρματός του δεν είναι συμβατό με εκείνο της
καθεστηκυίας τάξης. Η μοίρα του επιφυλάσσει μια αρκετά απρόβλεπτη, όσο
και δυσάρεστη έκπληξη. Ο Νόρθαπ απάγεται και πωλείται ως σκλάβος στον
οπισθοδρομικό Νότο, αντιμετωπίζοντας τη βιαιότητα μιας πολωμένης
κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που παρουσιάζεται προσωποποιημένη μέσα από τα
μάτια ενός σκληρού, δυνάστη σωματέμπορου, τον οποίον υποδύεται
πειστικότατα ο Μάικλ Φασμπέντερ.
Διατηρώντας την
πίστη του στην ανθρωπιά και στην εγγενή καλοσύνη του κόσμου, ο Σόλομον
δεν χάνει ποτέ την ελπίδα και το κουράγιο του για δικαιοσύνη. Παρόλο που
η μοίρα του μοιάζει απόλυτα καταδικασμένη, ο ίδιος κοιμάται και ξυπνά
αναζητώντας το άρωμα της χαμένης ελευθερίας. Μέσα από την ευτυχή
συγκυρία της γνωριμίας του με έναν φιλάνθρωπο Καναδό (Μπραντ Πιτ),
ρεφορμιστή και πολέμιο της θανατικής καταδίκης, ο Σόλομον καταφέρνει εν
τέλι όχι μόνο να επιζήσει μέσα σ’ αυτή τη δωδεκαετή κόλαση, αλλά να
βγει αλώβητος από την απίστευτη αυτή δοκιμασία, διατηρώντας, στο
ακέραιο, το ήθος και την αξιοπρέπειά του. Ο αξιόλογος
Βρετανός σκηνοθέτης Στιβ Μακουίν, μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη την
συγκλονιστική και βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, ιστορία του Σόλομον
Νόρθαπ, ενός ανθρώπου που αγωνίστηκε για την προσωπική του
ελευθερία και επιβίωση. Η ιστορία εξελίσσεται σε μία εποχή που το τίμημα
της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, διακυβευόταν από το χρώμα του δέρματος...
Διαβάστε επίσης: «12 Χρόνια Σκλάβος» - Όταν η αξιοπρέπεια δεν κρατιέται με αλυσίδες https://tvxs.gr/news/sinema/deka-tainies-gia-ta-anthropina-dikaiomata?utm_source=FacebookE&
Υπάρχει κάποιος μικρός ή αλλά μεγάλος δεν λατρεύει τα σοκολατάκια ferrero rocher;
Μια συνταγή για φανταστικά σοκολατάκια ferrero rocher που θα φτιάξετε
μόνοι σας και θα ενθουσιάσουν με τη γεύση τους και την εμφάνισή τους
εσάς και τους φίλους σας…
Υλικά
•120 γρ. φουντούκια • 200 γρ. Νutella • 70 γρ. γκοφρέτες με γέμιση κρέμας κακάο • 350 γρ. κουβερτούρα γάλακτος
Εκτέλεση
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 175oC και βάζουμε λαδόκολλα στο ταψί
του φούρνου. Απλώνουμε τα φουντούκια και τα ψήνουμε για 10 λεπτά. Αφού
τα βγάλουμε από το φούρνο, βάζουμε στην άκρη 25 φουντούκια και τα
υπόλοιπα τα αλέθουμε στο multi.
Βάζουμε τη Νutella σε ένα μπολ και ρίχνουμε μέσα τα μισά από τα
αλεσμένα φουντούκια. Ανακατεύουμε καλά με ένα κουτάλι και βάζουμε στο
ψυγείο για 1 ώρα. Αλέθουμε τις γκοφρέτες και τις αναμιγνύουμε μαζί με τα
υπόλοιπα αλεσμένα φουντούκια. Βάζουμε το μείγμα σε ένα βαθύ μπολ.
Πλάθουμε τη nutella παίρνοντας με ένα κουταλάκι τη nutella (να
γεμίσει το κουταλάκι), βάζουμε στη μέση ένα ολόκληρο φουντούκι (από αυτά
που κρατήσαμε στην άκρη) και μετά μαζί με ένα δεύτερο κουταλάκι
καλύπτουμε το φουντούκι με nutella (αυτήν που ήδη υπάρχει στο ένα
κουταλάκι, δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κι άλλη).
Ρίχνουμε την μπαλίτσα μέσα στο μείγμα με τις γκοφρέτες και πάλι
χρησιμοποιώντας δύο καθαρά κουταλάκια την καλύπτουμε με το μείγμα ενώ
ταυτόχρονα πιέζοντας την ελαφρά με τα κουταλάκια της δίνουμε και ένα πιο
σφαιρικό σχήμα. Δουλεύουμε κατ΄ αυτό τον τρόπο μέχρι να μας τελειώσει η
νουτέλα αραδιάζοντας τις μπαλίτσες σε ένα μεγάλο πιάτο στο οποίο έχουμε
στρώσει ασημόχαρτο.
Βάζουμε στο ψυγείο για μισή ώρα ενώ στο μεταξύ λιώνουμε σε μπεν μαρί
την κουβερτούρα. Βουτάμε μία μία τις μπαλίτσες μέσα στη λιωμένη
κουβερτούρα και χρησιμοποιώντας δύο κουταλάκια τις καλύπτουμε προσεχτικά
με τη σοκολάτα. Τοποθετούμε τα σοκολατάκια σε ασημόχαρτο και αφήνουμε
στο ψυγείο μέχρι να στερεοποιηθεί η σοκολάτα .
Παρασκευή,
04 Αυγούστου 2017 21:56 Γράφτηκε από τον Εμφανίσεις: 4780 Ο Χριστός
ειναι ο Σωτήρας μας, ήλθε να μας δώσει την αθανασία, την Βασιλεία των
Ουρανών, τη θέωση. Ο Ιησο...