Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2018

Κατίνα Κωνσταντοπούλου-Παξινού

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
 
Πληροφορίες για αυτόν τον ιστότοπο
homouniversalisgr.blogspot.com
Η Κατίνα Κωνσταντοπούλου-Παξινού , μεγάλη ηθοποιός του θεάτρου και…
 
Η Κατίνα Κωνσταντοπούλου-Παξινού, μεγάλη ηθοποιός του θεάτρου και κινηματογράφου και μουσικός, γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1900 στον Πειραιά και πέθανε στις 22 Φεβρουαρίου 1973, στην Αθήνα, από καρκίνο. Παντρεύτηκε το 1917 με τον επιχειρηματία Γιάννη Παξινό, απέκτησαν δύο κόρες, την Έθελ και την Ιλεάνα και χώρισαν το 1923, ενώ τον το Μάρτιο του 1940, παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο, με τον επίσης ηθοποιό Αλέξη Μινωτή.


  Βιογραφία
Καταγόταν από το Άργος και ήταν δευτερότοκη κόρη, από τα έξι παιδιά, του επιχειρηματία Βασίλη Κωνσταντόπουλου, που με τα αδέλφια του διακινούσε αλεύρι σε όλη την Πελοπόννησο, και της Ελένης Μαλανδρίνου. Αδελφές της ήταν η λογοτέχνης Μαρία Κωνσταντοπούλου-Ράλλη, σύζυγος του πολιτικού Περικλή Ράλλη, η Αθηνά Κωνσταντοπούλου-Δηλαβέρη και η μουσικός Βαρβάρα Κωνσταντοπούλου. Παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Χιλλ, στη Σχολή Καλογραιών της Τήνου και στη συνέχεια εσωτερική, σε σχολείο της Ελβετίας και στο Consevatoire της Γενεύης, από όπου αποφοίτησε το 1917, με τιμητικές διακρίσεις.
Το μεγάλο της πάθος ήταν η μαγειρική. Ο Αλέξης Μινωτής την αποκαλούσε «Κυρία μανία επισιτισμού», επειδή κάθε φορά αναλάμβανε την διατροφή όλου του θιάσου και ο εγγονός της, γνωστός ηθοποιός Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, έχει πει ότι «εάν της έλεγες ότι η «Εκάβη» της δεν ήταν καλή, δεν έδινε σημασία. Εάν όμως της έλεγες ότι οι σουπιές της δεν πέτυχαν, μπορούσε να σε σκοτώσει». Επισκέπτονταν συχνά για διακοπές τοΆργος, όπου έμενε στο αρχοντικό «Κωνσταντοπούλειο Μέγαρο», στην οδό Δαναού 29. 


Καλλιτεχνική διαδρομή

Πρωτοεμφανίστηκε το 1920 στο γραμμένο για την ίδια, μελόδραμα «Αδελφή Βεατρίκη» του Δημήτρη Μητρόπουλου, στο δημοτικό θέατρο Αθηνών και ως το 1926 πραγματοποίησε εμφανίσεις ως λυρική καλλιτέχνης, στην Αθήνα. Συνέχισε παράλληλα τις μουσικές σπουδές της στην Κωνστάντζα της Ρουμανίας, τη Βιέννη και το Βερολίνο.



Ο Αλέξης Μινωτής ήταν εκείνος που την έπεισε να εγκαταλείψει την μουσική και να στραφεί στο αρχαίο δράμα. Μάλιστα όπως έλεγε «Τελικά, φαίνεται να επηρεάστηκε απ' όλα αυτά που της έλεγα και αποφάσισε να εγκαταλείψει την Γερμανία και τις μουσικές σπουδές της. Να φανταστείτε -πρόσθετε για να την πειράξει-, ούτε τα πράγματά της δεν πήγε να πάρει! Τα άφησε στο Βερολίνο!».
Μετά την αποχώρησή της από το δυναμικό του Εθνικού το 1968, παρουσίασε στο κινηματοθέατρο «Σινεάκ» που μετονομάστηκε σε «Θέατρο Παξινού», με δικό της θίασο τα έργα «Η Ήρα και το παγώνι» του Σον Ο' Κέιζι, «Οι παλαιστές» του Στρατή Καρρά, οι «Βρικόλακες» του Ίψεν, «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα, ενώ την περίοδο 1971-1972 παρουσίασε στο Θέατρο «Πάνθεον», το «Μάνα Κουράγιο», έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ. 



Θεατρική παρουσία
Η πρώτη εμφάνισή της στο θέατρο ήταν το Δεκέμβριο του 1928, στο έργο «Γυμνή γυναίκα» του Henri Bataille, στο πλάι της Μαρίκας Κοτοπούλη και αμέσως καθιερώθηκε ως πρωταγωνίστρια του δραματικού ρεπερτορίου. Το 1930 με τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Αλέξη Μινωτή και εμφανίστηκε στα έργα «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ο’ Νηλ και «Ο πατέρας του Στρίντμπεργκ». Τον Μάρτιο του 1931 αποχώρησε από το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη και τον Μάιο προσχώρησαν με τον Μινωτή, τον οποίο γνώρισε το 1928, στον συνεταιρικό θίασο του Αιμίλιου Βεάκη, που διαλύθηκε τον Ιούνιο του ίδιου έτους.



 Εθνικό Θέατρο

Το 1932 ο Φώτος Πολίτης την προσκάλεσε στο Εθνικό Θέατρο και μαζί με τον Αλέξη Μινωτή, πρωταγωνίστησε στην τραγωδία «Αγαμέμνονας» του Αισχύλου, συνεργασία που συνεχίστηκε για χρόνια με έργα κλασικού ρεπερτορίου και αρχαίου δράματος.



Ως το 1940 συμμετείχε στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο είχε ιδρυθεί το 1930, και έπαιξε σε έργα του Ίψεν, του Σω, του Ο’ Νηλ, του Χάουπτμαν, του Στρίντμπεργκ, του Όσκαρ Ουάιλντ, του Σίλλερ και του Σαίξπηρ αλλά και σε έργα του ελληνικού δραματολογίου, όπως στη «Θυσία του Αβραάμ» του Βιτσέντζου Κορνάρου και στην «Τρισεύγενη», του Κωστή Παλαμά.
Στην περίοδο αυτή συνέβαλε σημαντικά στην αναβίωση της αρχαίας τραγωδίας, ερμηνεύοντας την «Κλυταιμνήστρα» στον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου, την Άτοσσα στους «Πέρσες» του ίδιου τραγικού και τη «Φαίδρα» στον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Φώτου Πολίτη και Δημήτρη Ροντήρη. Με τον Αλέξη Μινωτή συνετέλεσαν το 1954, στην καθιέρωση των Επιδαυρίων, αλλά πριν ακόμη καθιερωθεί ο θεσμός «το 1938 για πρώτη φορά στο σύγχρονο κόσμο παίζεται στην Επίδαυρο η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή με την Κατίνα Παξινού, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη». Το 1950, μετά από πρόσκληση του τότε διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Γιώργου Θεοτοκά, εμφανίστηκαν σε αναβίωση της παράστασης του έργου «Βρυκόλακες» του Ibsen, στη σκηνοθεσία του 1934 από τον Φώτο Πολίτη

Το 1951 ερμήνευσε τη Μπερνάρντα Άλμπα, σε παράσταση του έργου του Lorca στο A.N.T.A. Playhouse στη Νέα Υόρκη και το καλοκαίρι του 1951 παρουσίασε τον «Οιδίποδα τύραννο» του Σοφοκλή στο αρχαίο θέατρο Δελφών. Περιόδευσε με τον κρατικό θίασο στις Η.Π.Α., παρουσιάζοντας τον «Οιδίποδα» και την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, ως το 1953 όταν με το Μινωτή, ήλθαν σε ρήξη με το Θεοτοκά. Το 1955, όταν διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου ανέλαβε ο Αιμίλιος Χουρμούζιος, επέστρεψε στο δυναμικό του και διατήρησε μόνιμη συνεργασία με την κρατική σκηνή ως πρωταγωνίστρια, σε έργα του παγκόσμιου σύγχρονου και κλασικού ρεπερτορίου. Το 1968, αποχώρησε από το Εθνικό Θέατρο και συγκρότησαν θίασο με τον Αλέξη Μινωτή. 


Φιλμογραφία
Τον Μάρτιο του 1940, αμέσως μετά το γάμο της με τον Μινωτή, έφυγε για το Λονδίνο, όπου ξεκίνησε πρόβες για την παράσταση του έργου «Βρυκόλακες» του Henrik Ibsen, στο Duchess Theatre, με τον θίασο του Charles Cochran και τον Μάιο του 1941, ενώ είχε ήδη αρχίσει ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος, ήταν εγκατεστειμένη στη Νέα Υόρκη. Στις Η.Π.Α., έζησε και εργάστηκε μέχρι το 1952 και εκτός από τις εμφανίσεις της στο θέατρο, υποδύθηκε το 1943 την Πιλάρ στην κινηματογραφική ταινία του Sam Wood, «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», [«For whom the bell tolls»], και το 1948 ερμήνευσε το ρόλο της Κριστίν Μάνον, στην κινηματογραφική απόδοση του έργου του Eugene O’Neil, «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», [«Mourning becomes Electra»], σε σκηνοθεσία του Dudley Nichols. Τελευταία της παρουσία στον κινηματογράφο ήταν το 1969, στην ταινία «Το νησί της Αφροδίτης», η μοναδική ελληνική συμμετοχή της, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σκαλενάκη, βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Αλέξη Πάρνη.
Συνολικά συμμετείχε σε 11 ταινίες, κυριότερες από τις οποίες είναι

  • «Για ποιόν κτυπά η Καμπάνα», το 1943, του Sam Woods,
  • «Ο κύριος Αρκάντον», το 1955, του Όρσον Ουέλς,
  • «Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του», το 1960, του Λουκίνο Βισκόντι,
  • «Το νησί της Αφροδίτης», το 1969. 
https://homouniversalisgr.blogspot.com/2013/02/blog-post_23.html?

2019 ιδέες δώρων

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία.

Ελευθερουδάκης - Etiquette Ηράκλειο
Καλά Χριστούγεννα με 2019 ιδέες δώρων
<< Είμαστε ΕΔΩ για ΕΣΑΣ >>
ελάτε ΤΩΡΑ στην οδο 1821 αρ.10 στην του ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Καλικάντζαροι

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
 
Πληροφορίες για αυτόν τον ιστότοπο
taxidistoanexigito.blogspot.com
Καλικάντζαροι: Μακραίωνη, πανελλήνια παραμυθία Το Δωδεκαήμερο, από…

 Καλικάντζαροι: Μακραίωνη, πανελλήνια παραμυθία

Το Δωδεκαήμερο, από τα Χριστούγεννα ως την παραμονή των Φώτων, σ' ολόκληρη την Ελλάδα, πιστεύουν πως βγαίνουν οι Καλικάντζαροι. Όπως τους φαντάζεται ο λαός, είναι «μαυριδεροί με κόκκινα μάτια, με τρίχινα πόδια, με χέρια σαν της μαϊμούς κι έχουν όλο το κορμί τους τριχωτό. Έρχονται τα δωδεκαήμερα και μπαίνουν στα σπίτια. Τους αρέσουν οι τηγανίτες και τ’ αϊ-βασιλιάτικα γλυκά».

Όλο το Δωδεκαήμερο και ως την παραμονή των Θεοφανείων, σε πολλές περιοχές ανάβουν φωτιές. Σ’ άλλους τόπους διατηρούν αναμμένο δαυλό στη γωνιά, για να φύγουν οι Καλικάντζαροι.


Ο Νικόλαος Πολίτης, στην περισπούδαστη πραγματεία του «Οι Καλικάντζαροι», έχει τη γνώμη ότι η συνήθεια να μασκαρεύονται από τα Χριστούγεννα ως τα Φώτα «παρέχε το ενδιαφέρον εις την φαντασίαν του λαού να πλάσει τους Καλικάντζαρους. Ο τρόπος ον ενέπνεον εις τα παιδιά μεν πάντοτε, πολλάκις δε εις τους ενήλικας, προσέδιδε δαιμονιώδη φύσιν εις τους οχληρούς και ταραχώδεις εκείνους πανηγυριστάς των Καλανδών, μέχρις ότου παντελώς συνέχισε και αφομοίωσεν αυτούς προς τα παντοία δείγματα των δεισιδαιμόνων παραστάσεων».

Ο Ν. Πολίτης μας πληροφορεί ακόμα, πως οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι Καλικάντζαροι είναι βρικόλακες Ατσιγγάνων. Έτσι εξηγείται και η ονομασία τους. Το πρώτο συνθετικό «Κάλι» είναι ονομασία Ατσιγγάνων. Το δεύτερο συνθετικό είναι ονομασία των Ατσιγγάνων της Αιγύπτου, που ήρθαν στην Ελλάδα τον 14ο αιώνα. Ονομάζονταν «Γαντζάροι». Οι Καλι-Γαντζάροι έγιναν Καλι-Καντάροι με αφομοίωση, που άλλαξε το Καλίγι σε Καλίκι.

Στην Κύπρο τους λένε και Καραμάνους. Αλλά Καρα-Μαύρους και Μάνους ονομάζουν τους Ατσιγγάνους. «Καρά» σημαίνει μαύρος και «Μάνους» άνθρωπος. Ο Πολίτης αναφέρει επίσης: «Οι Καλικάντζαροι πηγαίνουν εις την εκκλησίαν σαν κι εμάς και μόνον όταν βγαίνουν τ’ άγια γίνουντ’ άφαντοι». Το άλλο όνομά τους «Κάηδες», που το συναντάμε στη Ρόδο και την Κάρπαθο, χαρακτηρίζει Ατσιγγάνους που ήταν, όπως πίστευαν, απόγονοι του Κάιν.

Την παραμονή των Φώτων οι Καλικάντζαροι γυρίζουν στο υποχθόνιο βασίλειό τους, αφού αφήσουν τις στέγες των σπιτιών όπου έμειναν δώδεκα μέρες και, σύμφωνα με την παλιά παράδοση, όταν ο παπάς με τη σειρά του αγιάσει τα σπίτια.

Από μια άλλη άποψη, οι Καλικάντζαροι είναι επινόηση των πρώτων χριστιανών, που είχαν σκοπό, με αυτό τον τρόπο, να προκαλέσουν τη φρίκη και το δέος στους αβάφτιστους και στους αδιάλλακτους. Απόδειξη αυτού είναι ότι οι Καλικάντζαροι εγκαταλείπουν τις στέγες των σπιτιών την παραμονή των Φώτων, που γίνεται ο μικρός αγιασμός. Με τον καιρό όμως οι Καλικάντζαροι έγιναν στη συνείδηση του λαού «χαριτωμένα δαιμονάκια», που δεν προκαλούν φρίκη. Δεν αφήνουν, όμως, ευκαιρία, που να μην πειράξουν τους ανθρώπους τις δώδεκα μέρες που κρατά η δράση τους.

Στην Αντισσα της Λέσβου λένε, πως οι Καλικάντζαροι έρχονται την πρώτη μέρα του Δωδεκάμερου, που είναι τα Χριστούγεννα. Όποιος πεθάνει και πάει στον άλλο κόσμο άψαλτος κι αλιβάνιστος, βρικολακιάζει και γίνεται Καλικάντζαρος. Αυτός είναι δαίμονας με ανθρώπινη μορφή, μαύρος και ασχημομούρης, με κόκκινα μάτια σαν τη φωτιά, στραβός και ασχημομούρης, στραβοκάνης με πόδια σαν του τράγου, χέρια αρκουδίσια, κι όλο του το κορμί μαλλιαρό. Άλλοι κουτσοί, στραβοκάνηδες, κι άλλοι στραβοί, αλλήθωροι. Άλλοι μονόματοι, κι άλλοι μονοπόδαροι. Άλλοι ψηλοί, κι άλλοι κοντοί. Είναι τα στοιχειά, που δώδεκα μήνες κρατά στην εξουσία του ο Χριστός και μας φυλάει από το κακό, και δώδεκα μέρες αφύλαχτα, γιατί τα νερά δεν είναι αγιασμένα. Είναι αβάφτιστα και τότες τα στοιχειά αμολημένα, πειράζουνε τους ζωντανούς.

Μπαίνουν από τις καπνοδόχους στα σπίτια και βρωμάνε τα φαγητά και τα γλυκά. Πειράζουν τις γυναίκες και τις ψαχουλεύουν στα γυμνά τους. Όλο το Δωδεκαήμερο, ως τη μέρα των Φώτων που θ’ αγιαστούνε τα νερά με το μεγάλο αγιασμό, γυρίζουν και κυνηγάνε τους ανθρώπους. Γι’ αυτό οι γυναίκες τα Χριστούγεννα κάνουν αγιωτικά και θυμιάζουν για να μην μπουν οι Καλικάντζαροι στο σπίτι τους και τις πειράξουνε. Τώρα που ξέρουν πώς έγιναν οι Καλικάντζαροι και βγαίνουν κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα, όταν πεθάνει κάποιος και δεν έχουν παπά να τον ψάλουν και να τον θυμιάσουν, του βάζουν και παίρνει μαζί του ένα εικόνισμα, κι έτσι δε βρικολακιάζει.

Τα παιδιά που γεννιούνται τη μεγάλη βδομάδα των Χριστουγέννων, και γεννιέται κι ο Χριστός, αν δε βαφτιστούν ως τα Φώτα, γίνονται Καλ’κατζαρέλια, μικροί Καλικάντζαροι. Γι’ αυτό τα βαφτίζουν ανήμερα τα Φώτα, ακόμα και χωρίς παπά. Και δε φοβούνται πια μη γίνουν Καλικάντζαροι, γιατί βαφτίζονται μέσα στ’ αγιασμένα νερά, που είναι κείνη τη μέρα σαν τ’ άγιο μύρος.

Στην Κάρπαθο, οι μανάδες δένουν τη μέση των παιδιών τους, που είναι στις κούνιες, με «βάτους» τις χριστουγεννιάτικες μέρες, για να μην τους κάνουν κακό οι «Κάγοι», οι Καλικάντζαροι, που θα φύγουν απ’ τα σπίτια, όπως πιστεύουν, σαν περάσει η γιορτή τ’ Αϊ-Γιάννη.

Στη Ρόδο, όποιο παιδί γεννηθεί ανήμερα τα Χριστούγεννα, το λένε «Κάο», Καλικάντζαρο. Λέγεται, λοιπόν, ότι οι «Κάηδες» σηκώνονται τη νύχτα απ’ το κρεβάτι τους το πρώτο δεκαήμερο, κι ασυναίσθητα γυρίζουν έξω. Για να μην αγριέψει όμως το παιδί, οι δικοί του φροντίζουν να του κάνουν το «μονομερίτικο» ρούχο. Φωνάζουν, δηλαδή, στο σπίτι τους γυναίκες που να λέγονται Μαρίες και τους δίνουν μία μπάλα μπαμπάκι. Αυτές το κλώθουν, το κάνουν νήμα, το υφαίνουν και ράβουν ένα ρούχο, που θα το φορέσει ο Κάος. Όλη αυτή η δουλιά πρέπει να γίνει μέσα σε μια μέρα, γι’ αυτό και το ρούχο λέγεται «μονομερίτικο».

Στη Θράκη πιστεύουν ότι οι Καλικάντζαροι συνηθίζουν να κατεβαίνουν τη νύχτα από το τζάκι και ν’ αρπάζουν τα λουκάνικα, κι ότι χορεύουν γύρω από τα πηγάδια, όπου, αν πάει κανείς, τον βάζουν με το στανιό να χορέψει μαζί τους.

Στην Κυνουρία χαράζουν με κάρβουνο σταυρούς στις πόρτες και στα παράθυρα, για να μην μπαίνουν μέσα οι «Λυκοκαντζάροι».

Στην Κύπρο πιστεύουν πως ο Καλικάντζαρος μπορεί να «αιχμαλωτιστεί», φτάνει ο άνθρωπος να τον δέσει από το πόδι με «μόλινο» (λινή κλωστή). Την παραμονή των Φώτων τελειώνει η δράση των Καλικαντζάρων πάνω στη Γη. Βιάζονται τότε να χωθούν γρήγορα πίσω στα βάθη της Γης, προτού ο παπάς αρχίσει ν’ αγιάζει τα νερά. Και για να μην ξεμείνει κανένας πάνω στη Γη, παρακινεί ο ένας τον άλλο να φύγουν. Λένε: «Φορτώστε να φορτώσουμε, κι αϊντέστε να φύγουνε, τ’ έφτασε ο τουρλόπαπας, με την αγιαστούρα του».

Την τελευταία μέρα που θα φύγουν οι «Πλανήταροι» ή «Καραμάνοι», στην Κύπρο οι νοικοκυρές τους περιποιούνται, για να τους εξευμενίσουν. Τους ψήνουν «ξεροτήανα» (λουκουμάδες) με μπόλικο λάδι για να φάνε οι «Πλανήταροι που γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι και χαιρετιούνται που θα φύγουν». Επειτα τα περιχύνουν με μέλι.
 
 Όλη η οικογένεια συγκεντρώνεται, τώρα, γύρω από το τηγάνι με το ζεστό λάδι που αχνίζει. Πρώτο, όμως, οι Καλικάντζαροι θ’ γευτούν τα ξεροτήανα, που η νοικοκυρά θα ρίξει στη στέγη του σπιτιού και θα λέει: «Τσιτσί, τσιτσί λουκάνικο, κομμάτι ξεροτήανο, ρίξε στους Καλικάντζαρους, να φάσιν και να φύουσιν».
 
 Στην Κύπρο τους φαντάζονται σαν κουβάρια. Καθώς σκύβουν οι άνθρωποι να τους πάρουν εκείνα αρχίζουν να τρέχουν. Λίγο πιο πέρα αλλάζουν μορφή και γίνονται γαϊδουράκια και γκαμήλες. Όταν ο άνθρωπος ξεγελιέται κι ανεβαίνει στην πλάτη τους, τότε αυτά ψηλώνουν σα βουνό και τον ρίχνουν κάτω.

Στη Λήμνο πιστεύουν πως ο Χριστός είπε στους ανθρώπους να φυλάγονται το Δωδεκαήμερο από τους Καλικάντζαρους.

Στην Κομοτηνή φοβούνται τόσο πολύ τους «Καρκατζέλ», ώστε τη νύχτα δε σφυρίζουν ποτέ, για να μη μαζευτούν πολλοί μαζί και τους κάνουν κακό.

Στη Χίο, την παραμονή των Χριστουγέννων ο νοικοκύρης του σπιτιού φέρνει ένα μεγάλο ξύλο από τα χωράφια του και το βάζει μέσα στο σπίτι, στη μέση της κάμαρας. Το «χριστόξυλο», όπως το λένε, το ραίνουν καρύδια κι αμύγδαλα, που μαζεύουν τα παιδιά και τα τρώνε. Κατόπι η νοικοκυρά παίρνει το κούτσουρο και το βάζει στο τζάκι, όπου θα καίγεται συνέχεια όλο το Δωδεκαήμερο. Όταν περάσει το Δωδεκαήμερο θα μαζέψουν τη στάχτη και θα τη ρίξουν στις τέσσερις γωνιές του σπιτιού, για να προστατεύεται από τα «δαιμόνια», που αυτές τις μέρες ανεβαίνουν απ’ τα βάθη της Γης και πειράζουν τους ανθρώπους.

Σε πολλά χωριά, στην Πελοπόννησο, από τη μέρα των Χριστουγέννων ζωγραφίζουν σ’ όλες τις πόρτες και τα παράθυρα του σπιτιού ένα σταυρό με κάρβουνο, για να μην μπουν και να διώξουν τους Καλικάντζαρους.

Στα Εφτάνησα πιστεύουν ότι τα «Λυκοτσαρδά» ή «Παγανά» είναι αόρατες δυνάμεις που μπορούν να κάνουν χιλιάδες κακά. Είναι τα κακοποιά σύνεργα του σκότους και των ποταμίσιων νερών, που παρουσιάζονται με το πρώτο άστρο των Χριστουγέννων, κι εξασφαλίζονται με το αγίασμα των νερών, τα Φώτα.
 

Εντίθ Πιάφ ( 19 Δεκεμβρίου 1915 – 10 Οκτωβρίου 1963 )

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
 
homouniversalisgr.blogspot.com
Η Εντίθ Πιάφ (Édith Piaf, ορθή απόδοση ονόματος: Εντίτ Πιάφ, Παρίσι, 19 Δεκεμβρίου 1915 – Γκρας, 10 Οκτωβρίου 1963) ήταν Γαλλίδα τραγουδ...

Εντίθ Πιάφ ( 19 Δεκεμβρίου 1915 – 10 Οκτωβρίου 1963 )

Η Εντίθ Πιάφ (Édith Piaf, ορθή απόδοση ονόματος: Εντίτ Πιάφ, Παρίσι, 19 Δεκεμβρίου 1915 – Γκρας, 10 Οκτωβρίου 1963) ήταν Γαλλίδα τραγουδίστρια, η πιο σημαντική παρουσία στη γαλλική σκηνή των βαριετέ. Το πραγματικό της όνομα ήταν Εντίθ Τζοβάνα Γκασιόν (Édith Giovanna Gassion). Τραγούδια όπως το La vie en rose (1946) και το Non, je ne regrette rien (1960), εκτόξευσαν τη φήμη της και την κατέστησαν την πιο δημοφιλή τραγουδίστρια της Γαλλίας.
Γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1915, κάτω από μια λάμπα υγραερίου. Ο πατέρας της, Λουί Αλφόνς Γκασσιόν, ήταν ακροβάτης του δρόμου και η μητέρα της, Ανιτά Μεγιάρ (Anita Maillard), ήταν λυρική τραγουδίστρια, γνωστή με το ψευδώνυμο Line Marsa. Λίγες εβδομάδες μετά τη γέννησή της την εγκατέλειψε και η μικρή Εντίθ περνάει τα πρώτα της χρόνια πρώτα κοντά στη μητρική της γιαγιά. Το 1917 ο πατέρας της, που εργαζόταν ως ακροβάτης στο τσίρκο Ciotti, την πήγε στη δική του μητέρα, η οποία ζούσε στο Μπερνέ (Bernay) της Νορμανδίας και ήταν ιδιοκτήτρια ενός οίκου ανοχής. Το 1919 η Εντίθ αρρωσταίνει από κάποια πάθηση στον εγκέφαλο και τυφλώνεται. Μετά από δύο χρόνια όμως θεραπεύεται χωρίς τη βοήθεια γιατρού και η όρασή της επανέρχεται. Ήταν επτά ετών όταν ο πατέρας της άρχισε να την παίρνει μαζί του στις περιοδείες που έκανε με το τσίρκο και γυρνά μαζί του όλη τη Γαλλία. Στα εννιά της η Εντίθ άρχισε να τραγουδάει στους δρόμους. Αν και ο πατέρας της ήθελε να την κάνει ακροβάτη, γρήγορα κατάλαβε πως η κόρη του είχε «όλο το ταλέντο στο λαιμό και καθόλου στο κορμί» – όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος.


Η καριέρα

Στα 15, έχοντας ανακαλύψει τη θαυμάσια φωνή της, εγκατέλειψε τον πατέρα της για να ζήσει στο Παρίσι, τραγουδώντας στους δρόμους. Στα 17 συναντά τον Λουί Ντυπόν (Louis Dupont), ζουν μαζί και σε ένα χρόνο, στις 11/2/1933, κάνουν ένα κοριτσάκι, τη Μαρσέλ, που όμως μετά από δύο χρόνια πεθαίνει από μηνιγγίτιδα. Εκείνη συνεχίζει να τραγουδά στους δρόμους της Πιγκάλ, όπου και γνωρίζει τον Λουί Λεπλέ (Louis Leplée), διευθυντή του πιο κομψού παρισινού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία. Μαγεμένος από τη φωνή της, υπογράφει συμβόλαιο μαζί της και τη βαφτίζει «Môme Piaf» (μικρό σπουργίτι). Το 1935 της βγάζει και τον πρώτο της δίσκο. Λίγο αργότερα όμως ο μέντοράς της Λεπλέ δολοφονείται και η ίδια κατηγορείται πως γνωρίζει τον δολοφόνο αλλά δεν τον καταδίδει. Αν και αθωώθηκε με τη βοήθεια ενός νέου συντρόφου, του τραγουδοποιού Ρεμόν Ασό (Raymond Asso), που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της, φεύγει για να ζήσει στην επαρχία αλλά επιστρέφει στο Παρίσι το 1937.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και τη γερμανική κατοχή, δίνει συναυλίες για αιχμαλώτους πολέμου. Εισάγει πλαστές άδειες εργασίας στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων και βοηθάει πολλούς Γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν. Γύρω στα 23 της είναι πια μια μεγάλη προσωπικότητα και γυρίζει την πρώτη της ταινία, που θριαμβεύει. Από τότε συνεχίζει μια πετυχημένη καριέρα και κάνει μια έντονη ζωή, δίπλα σε αρκετούς συντρόφους. Στα 30 της ερωτεύεται τον Υβ Μοντάν και αναλαμβάνει να στήσει την καριέρα του. Στα τέλη του 1945, γράφει μόνη της την τεράστια επιτυχία της La vie en rose, που στην αρχή περνά απαρατήρητη. Καθ’ όλη την καριέρα της γράφει περίπου 80 τραγούδια.
συνεχεια

πεντανόστιμα πιτόψωμα στο τηγάνι!

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
 
xrysessyntages.gr
Σίγουρα, θα θυμάστε τα σαββατοκύριακα που μπορεί να πηγαίνατε στο…
 
Σίγουρα, θα θυμάστε τα σαββατοκύριακα που μπορεί να πηγαίνατε στο χωριό και όλο το σπίτι της γιαγιάς μύριζε ζυμωμένο σπιτικό ψωμί! Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να μυρίζουν καλύτερα από το σπιτικό ψωμί. Τα σπιτικά ψωμιά και τα ψωμιά του εμπορίου διαφέρουν αρκετά σε ποιότητα – και τα σπιτικά ψωμιά είναι επίσης πολύ πιο νόστιμα αλλά και πιο θρεπτικά.
Επίσης, αυτά έχουν και τέλειο άρωμα, γεγονός που τα κάνει ακόμη πιο λαχταριστά. Ωστόσο, δεν γνωρίζουμε όλοι μας  πώς να φτιάξουμε ψωμί στο σπίτι, και οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι περίπλοκο. Ωστόσο, υπάρχει μια απλή συνταγή με εύκολα διαθέσιμα υλικά που θα σας βοηθήσουν να κάνετε ένα ωραίο σπιτικό πιτόψωμο!
Δείτε τι πρέπει να κάνετε:
Συστατικά:
  • 3 φλιτζάνια αλεύρι
  • 1 ποτήρι ζεστό νερό
  • 1 πακέτο μαγιά
  • ½ κουταλιά της σούπας μπέικιν πάουντερ
  • ½  κουταλιά της σούπας φυτικό έλαιο
  • ½  κουταλιά της σούπας αλάτι
  • Λίγο έξτρα παρθένο ελαιόλαδο
  • 2 φλιτζάνια αλεύρι (προαιρετικό)
Παρασκευή:
Ανακατέψτε τη μαγιά, το νερό, και το αλεύρι σε ένα μεγάλο μπολ μέχρι να έχετε ένα ομοιογενές μείγμα, τότε αφήστε το για 15 λεπτά μέχρι να παρατηρήσετε φυσαλίδες στην επιφάνεια. Τώρα, προσθέστε το λάδι και το αλάτι, και στη συνέχεια, προσθέστε 2 ακόμη φλιτζάνια αλεύρι και ζυμώστε για περίπου 10 λεπτά. Αφήστε το μείγμα να ξεκουραστεί για 2 ώρες μέχρι η ζύμη να διπλασιάζεται σε μέγεθος.

Μόλις η ζύμη είναι έτοιμη, κόψτε τη σε 8 κομμάτια και αρχίστε να τη ζυμώνετε ώστε να πάρει σχήμα. Καλύψτε τη αργότερα με ένα διηθητικό χαρτί και αφήστε τη για 30 λεπτά. Μετά από μισή ώρα, τεντώστε τη ζύμη με τον πλάστη για να σχηματίσετε 12 εκατοστών πίτες με πλάτος 5 mm. . Βάλτε σε ένα τηγάνι, λίγο ελαιόλαδο να ζεσταθεί και προσθέστε τις πίτες μία προς μία, και τηγανίστε τες για περίπου 2 λεπτά ανά πλευρά. Αν προτιμάτε το φούρνο, βάλτε τις πίτες σε ένα ταψί αλειμμένο με λάδι και ψήστε για 10 λεπτά στους 240 βαθμούς.
Εκτός του οτι είναι πεντανόστιμα , αυτά τα σπιτικά πιτόψωμα είναι και πολύ θρεπτικά. Γαρνίρετε με λίγο τυρί, ελιές, μαρούλι, σαρδέλες, ντομάτες, αυγά ή μανιτάρια και απολαύστε!
ΠΗΓΗ
 

Η Αγία Ιουλιανή

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
 
Πληροφορίες για αυτόν τον ιστότοπο
ekklisiaonline.gr
 
ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ: Η Αγία Ιουλιανή εορτάζεται σήμερα Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2018. Οι γονείς της Ιουλιανής ήταν ειδωλολάτρες και θέλησαν να τη μνηστεύσουν με κάποιο διακεκριμένο αξιωματούχο της Αντιόχειας, τον Ελεύσιο. Αλλά η Ιουλιανή αρνήθηκε σθεναρά. Η άρνησή της κατέπληξε τους γονείς της, διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τους είχε φέρει καμιά αντίρρηση και ήταν υπάκουη κόρη. Ποιοι γιορτάζουν σήμερα.
 
συνέχεια
 

ΤΑ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ...

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.
Ο Nikos Pazaitis κοινοποίησε ένα σύνδεσμο στην ομάδα ΓΙΑ ΣΩΣΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΕΔΩ.
 
Πληροφορίες για αυτόν τον ιστότοπο
oraiokastromekatiallo.blogspot.com
 
Γαλάξια, Τρίεσπερο Ηρακλέους, Ισημερίες, Τροπή ηλίου, Ηλιοστάσιο.
Πρόκειται για μία πρωτίστως ελληνική εορτή με μικρές παραλλαγές βάση του τόπου και των εθίμων, που στην αρχή οι πρώτοι πολυθεϊστές αντιγραφείς των Ελλήνων, πχ. Ρωμαίοι την ‘’υιοθέτησαν’’, αλλά που στην συνέχεια, άλλοι λαοί, στην προσπάθειά τους να την προσαρμόσουν στα δικά τους μέτρα, την αντέγραψαν κακέκτυπα και συνεπώς την ευτέλισαν.
Ερώτηση: Θα τους την χαρίσουμε;
Σύμφωνα με τις διασωθείσες και εναπομείνουσες πηγές όπως μερικές εξ αυτών αναφέρονται κατωτέρω, η σύνδεση των λημμάτων του τίτλου (Γαλάξια, Τριέσπερο Ηρακλέους, Ισημερίες, Τροπή ηλίου, Ηλιοστάσιο), μας οδηγεί στην εθιμική εορτή των Ηλιοστασίων.
Συγκεκριμένα:
1) ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ
Γαλάξια: Δύο εορτές φέρονται με την ονομασία Γαλάξια.
Η μία τελείται στην Αθήνα, την Θήβα και την Δήλο προς τιμήν του Απόλλωνα την 22α του μηνός Ποσειδεώνος (Δεκεμβρίου), δηλαδή την ημέρα του αστρονομικού φαινομένου, του χειμερινού ηλιοστασίου, και η άλλη, τελείτε (αντιθετικά της πρώτης) προς τιμήν της Ρέας-Κυβέλης τον μήνα Ελαφηβολιώνα (Μάρτιο).
‘’Εορτή Αθήνησι μητρί Θεών αγομένη’’ την ονομάζει ο Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς στο γνωστό λεξικό του.
Οι πρόγονοί μας ονόμαζαν τριπλή νύχτα (τριέσπερο) την νύχτα του χειμερινού ηλιοστασίου διότι κατά την παράδοσή μας ‘’συνελήφθη’’ ο Ηρακλής (γνωστός ο μύθος περί Διός και Αλκμήνης) και η γιορτή ξεκινούσε την νύχτα της 21ης-22ας και κορυφωνόταν την 25η όταν μετά από την στασιμότητα του ηλίου άρχιζε να μεγαλώνει η ημέρα, για να φτάσει στην μεγαλύτερή της διάρκεια την ημέρα της 21ης Ιουνίου.
Για την χρήση του επιθέτου ‘’τριέσπερον’’ και την σύνδεσή του με τον Ηρακλή και τις ηλιακές θεότητες {Τιτάνες (Κρόνος), Ήλιος (αδελφές του Ήλιου Σελήνη και Ηώ)}, Απόλλων έχουμε τα ακόλουθα:
1) Ως επίθετο του Ηρακλέους, ‘’ου η σύληψης εγένετο εις τρεις κατά συνέχειαν νύκτας.’’ ΛΥΚΟΦΡΩΝ 33.
2) Κατά Διόδωρο Σικελιώτη. 4.9,2 ‘’τον γαρ Δία μισγόμενον Αλκμήνη τριπλασίαν την νύκτα ποιήσαι και τω πλήθει του προς την παιδοποιίαν αναλωθέντος χρόνου προσημήναι την υπερβολήν της του γεννηθησομένου ρώμης.’’
Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι τόσο τα προς τιμήν του Απόλλωνα και ηλιακών θεοτήτων (Γαλάξια), όσο και το τριέσπερο του Ηρακλέους, αναμφισβήτητα εορτάζονταν τον σημερινό Δεκέμβριο και δη συνέπιπταν τυχαία; με τις ημέρες του χειμερινού ηλιοστασίου. Όπως προαναφέρθηκε, ο Ησύχιος αποκαλεί την εορτή ‘’…Μητρί Θεών αγομένη’’.
Επιπλέον πηγές:
 
συνεχεια   
 

Δημοφιλείς αναρτήσεις