Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
viralman.gr
Ο ιστορικός Ντράγκαν Ζαΐκοφσκι, ο οποίος εργάζεται στο Ινστιτούτο
Εθνικής Ιστορίας των Σκοπίων, είναι μια σπάνια περίπτωση διότι ομολογεί
την ιστορική αλήθεια. Παραδέχεται ότι πριν το 1870 δεν υπήρχε βουλγαρική
εθνική συνείδηση. Λέει ότι «Βούλγαροι» στη Μακεδονία αποκαλούνταν οι
αγράμματοι ορθόδοξοι χριστιανοί χωρικοί.
Οι μορφωμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί και ιδιαίτερα οι αστοί ήταν οι Έλληνες, οι οποίοι και μίλαγαν ελληνικά, σε αντίθεση με τους αγροίκους που μίλαγαν μια σλαβική λαλιά.
Η βουλγαρική εθνική συνείδηση είναι δημιούργημα των Ρώσων και επιβλήθηκε μετά το 1870, με τη σχισματική Εκκλησία της Βουλγαρικής Εξαρχίας, ώστε να εμποδιστεί η ελληνική εξάπλωση μέχρι τον Δούναβη και παράλληλα να αποκτήσει η Ρωσία έξοδο στο Αιγαίο μέσω μιας βουλγαρικής Θράκης και Μακεδονίας.
Τα ρωσικά μπερδέματα στα Βαλκάνια πληρώνουμε σήμερα όλοι οι λαοί της χερσονήσου μας.
Εάν δεν τα είχαν μπερδέψει οι Ρώσοι από τα μέσα του 19ου αιώνα, σήμερα το πιθανότερο είναι τα Βαλκάνια να ήταν μια ομοσπονδία, ή ενιαίο κράτος -όπως τα είχε ονειρευτεί ο Ρήγας Φεραίος- με κυρίαρχο τον ελληνικό πολιτισμό και θα άνηκαν εξαρχής στον δυτικό κόσμο, λόγω δε της γεωπολιτικής τους θέσης και του πλούσιου ορυκτού τους πλούτου θα ήταν η πιο αναπτυγμένη περιοχή της Ευρώπης.
Τα ανακάτεψαν όμως οι Ρώσοι και σήμερα τα Βαλκάνια -εξαιρουμένης της Ελλάδας- είναι η λιγότερο αναπτυγμένη περιοχή της Ευρώπης.
Ακόμα και τα δεινά που υπέστησαν οι βαλκανικοί λαοί την περίοδο των κομμουνιστικών τυραννίδων εξαιτίας των σοβιετικών -των Ρώσων δηλαδή με άλλο όνομα- τα υπέστησαν.
Ο ιστορικός Ντράγκαν Ζαΐκοφσκι λοιπόν λέει ευθέως ότι το VMRO, της εξέγερσης του Ίλιντεν του 1903, ήταν μια βουλγαρική οργάνωση και άρα ουδεμία σχέση είχε με κάποια «μακεδονική» επανάσταση.
Βρήκε το σθένος και υποστήριξε, σε φόρουμ που έγινε την περασμένη
εβδομάδα, ότι οι σημαντικότεροι «επαναστάτες» της Μακεδονίας του Βαρδάρη
αισθάνονταν Βούλγαροι (σ.σ. είναι αυτοί τους οποίους εμείς αποκαλούμε
«κομιτατζήδες»).
Τόνισε επίσης ότι «οι δικοί μας, μέχρι τη διαφυγή του Νίκολα Γκρούεφσκι, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ως έθνος είμαστε αρχαίοι, ότι δεν είμαστε Σλάβοι μετανάστες στο Βυζάντιο, αλλά προερχόμασταν από την Αυτοκρατορία της Αλεξάνδρειας -που ήταν δήθεν μακεδονικό κράτος και όχι ελληνικό, αλλά η ιστορία μας λέει άλλα…».
«Ο «Βούλγαρος» κατά τον 19ο αιώνα είχε την έννοια του «φτωχού» του απλού ανθρώπου που ήταν χριστιανός. Η λέξη «Γκρέκ» (Έλληνας) σήμαινε τον πλούσιο τον μορφωμένο χριστιανό. Επίσης αποκαλούνταν και ως «αρναούτης» (σ.σ. Βλάχος) που ήταν ο φτωχός αγρότης που ανήκε σε νομάδες», εξήγησε ορθά ο ιστορικός.
Υπενθυμίζουμε ότι στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα αποκαλούμε «Βλάχους» τους άξεστους, ή τους χωριάτες, δίχως να σημαίνει ότι οι Έλληνες βλαχικής καταγωγής είναι τέτοιοι.
Όπως λοιπόν σήμερα λέμε κάποιον «Βλάχο», δίχως να τον διαχωρίζουμε από τους Έλληνες, έτσι και τότε αποκαλούσαν τους άξεστους «Βούλγαρους» δίχως επίσης να τους διαχωρίζουν από το ελληνικό έθνος. Μετά ήρθαν οι Ρώσοι και είπαν πως όσοι μιλάνε σλαβικά στη Θράκη και στη Μακεδονία δεν είναι Έλληνες αλλά άλλο έθνος, δηλαδή Βούλγαροι.
Να επισημανθεί εδώ ότι ήταν ελληνική γραμμή, τουλάχιστον μέχρι τον Ψυχρό Πόλεμο, ότι οι σλαβόφωνοι της Μακεδονίας ήταν Έλληνες εξισλαβισμένοι.
Ο ιστορικός Ντράγκαν Ζαΐκοφσκι είπε ακόμα ότι στη Μακεδονία, επί
τουρκοκρατίας, «ο «Βούλγαρος» χωρικός χαρακτήριζε εκείνους που έμεναν σε
πόλεις με τη λέξη «Έλληνες» [„Грк“, ] και την κοσμική ενδυμασία που
φορούσαν «ελληνική φορεσιά» [„грчка носија“].
Συνήθως οι κάτοικοι των πόλεων αποκαλούσαν τον εαυτό τους «Έλλην» [„Елин“], ενώ οι Σλάβοι της Μακεδονίας αποκαλούνταν συνήθως «Βούλγαροι»/’бугарски’, δηλαδή κάτοικοι των χωριών-αγρότες, αμόρφωτοι.
Το όνομα «Βούλγαρος» δεν είχε εθνική απήχηση, αλλά είχε την έννοια του χριστιανού πριν από το 1870, πριν τη βουλγαρική Εξαρχία.
Το περιεχόμενο της λέξης «Βούλγαρος» περιελάμβανε την κοινωνική υπόσταση του ατόμου, δηλαδή τον χωριάτη Χριστιανό Ορθόδοξο σε αντίθεση με τους μουσουλμάνους Οθωμανούς.
Όταν, μάλιστα, έλεγαν «είμαστε Βούλγαροι» σκέφτονταν όχι εθνικά αλλά ότι ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι.
Ο Ρώσος αυτοκράτορας για αυτούς ήταν «Βούλγαρος τσάρος», όχι από άποψη εθνικότητας αλλά ως Ορθόδοξος Χριστιανός» αναφέρει μεταξύ άλλων σκοπιανό δημοσίευμα στην express.mk που αναμεταδίδει το Βαλκανικό Περισκόπιο.
ΠΗΓΗ: apocalypsejohn.com
Οι μορφωμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί και ιδιαίτερα οι αστοί ήταν οι Έλληνες, οι οποίοι και μίλαγαν ελληνικά, σε αντίθεση με τους αγροίκους που μίλαγαν μια σλαβική λαλιά.
Η βουλγαρική εθνική συνείδηση είναι δημιούργημα των Ρώσων και επιβλήθηκε μετά το 1870, με τη σχισματική Εκκλησία της Βουλγαρικής Εξαρχίας, ώστε να εμποδιστεί η ελληνική εξάπλωση μέχρι τον Δούναβη και παράλληλα να αποκτήσει η Ρωσία έξοδο στο Αιγαίο μέσω μιας βουλγαρικής Θράκης και Μακεδονίας.
Τα ρωσικά μπερδέματα στα Βαλκάνια πληρώνουμε σήμερα όλοι οι λαοί της χερσονήσου μας.
Εάν δεν τα είχαν μπερδέψει οι Ρώσοι από τα μέσα του 19ου αιώνα, σήμερα το πιθανότερο είναι τα Βαλκάνια να ήταν μια ομοσπονδία, ή ενιαίο κράτος -όπως τα είχε ονειρευτεί ο Ρήγας Φεραίος- με κυρίαρχο τον ελληνικό πολιτισμό και θα άνηκαν εξαρχής στον δυτικό κόσμο, λόγω δε της γεωπολιτικής τους θέσης και του πλούσιου ορυκτού τους πλούτου θα ήταν η πιο αναπτυγμένη περιοχή της Ευρώπης.
Τα ανακάτεψαν όμως οι Ρώσοι και σήμερα τα Βαλκάνια -εξαιρουμένης της Ελλάδας- είναι η λιγότερο αναπτυγμένη περιοχή της Ευρώπης.
Ακόμα και τα δεινά που υπέστησαν οι βαλκανικοί λαοί την περίοδο των κομμουνιστικών τυραννίδων εξαιτίας των σοβιετικών -των Ρώσων δηλαδή με άλλο όνομα- τα υπέστησαν.
Ο ιστορικός Ντράγκαν Ζαΐκοφσκι λοιπόν λέει ευθέως ότι το VMRO, της εξέγερσης του Ίλιντεν του 1903, ήταν μια βουλγαρική οργάνωση και άρα ουδεμία σχέση είχε με κάποια «μακεδονική» επανάσταση.
Τόνισε επίσης ότι «οι δικοί μας, μέχρι τη διαφυγή του Νίκολα Γκρούεφσκι, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ως έθνος είμαστε αρχαίοι, ότι δεν είμαστε Σλάβοι μετανάστες στο Βυζάντιο, αλλά προερχόμασταν από την Αυτοκρατορία της Αλεξάνδρειας -που ήταν δήθεν μακεδονικό κράτος και όχι ελληνικό, αλλά η ιστορία μας λέει άλλα…».
«Ο «Βούλγαρος» κατά τον 19ο αιώνα είχε την έννοια του «φτωχού» του απλού ανθρώπου που ήταν χριστιανός. Η λέξη «Γκρέκ» (Έλληνας) σήμαινε τον πλούσιο τον μορφωμένο χριστιανό. Επίσης αποκαλούνταν και ως «αρναούτης» (σ.σ. Βλάχος) που ήταν ο φτωχός αγρότης που ανήκε σε νομάδες», εξήγησε ορθά ο ιστορικός.
Υπενθυμίζουμε ότι στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα αποκαλούμε «Βλάχους» τους άξεστους, ή τους χωριάτες, δίχως να σημαίνει ότι οι Έλληνες βλαχικής καταγωγής είναι τέτοιοι.
Όπως λοιπόν σήμερα λέμε κάποιον «Βλάχο», δίχως να τον διαχωρίζουμε από τους Έλληνες, έτσι και τότε αποκαλούσαν τους άξεστους «Βούλγαρους» δίχως επίσης να τους διαχωρίζουν από το ελληνικό έθνος. Μετά ήρθαν οι Ρώσοι και είπαν πως όσοι μιλάνε σλαβικά στη Θράκη και στη Μακεδονία δεν είναι Έλληνες αλλά άλλο έθνος, δηλαδή Βούλγαροι.
Να επισημανθεί εδώ ότι ήταν ελληνική γραμμή, τουλάχιστον μέχρι τον Ψυχρό Πόλεμο, ότι οι σλαβόφωνοι της Μακεδονίας ήταν Έλληνες εξισλαβισμένοι.
Συνήθως οι κάτοικοι των πόλεων αποκαλούσαν τον εαυτό τους «Έλλην» [„Елин“], ενώ οι Σλάβοι της Μακεδονίας αποκαλούνταν συνήθως «Βούλγαροι»/’бугарски’, δηλαδή κάτοικοι των χωριών-αγρότες, αμόρφωτοι.
Το όνομα «Βούλγαρος» δεν είχε εθνική απήχηση, αλλά είχε την έννοια του χριστιανού πριν από το 1870, πριν τη βουλγαρική Εξαρχία.
Το περιεχόμενο της λέξης «Βούλγαρος» περιελάμβανε την κοινωνική υπόσταση του ατόμου, δηλαδή τον χωριάτη Χριστιανό Ορθόδοξο σε αντίθεση με τους μουσουλμάνους Οθωμανούς.
Όταν, μάλιστα, έλεγαν «είμαστε Βούλγαροι» σκέφτονταν όχι εθνικά αλλά ότι ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι.
Ο Ρώσος αυτοκράτορας για αυτούς ήταν «Βούλγαρος τσάρος», όχι από άποψη εθνικότητας αλλά ως Ορθόδοξος Χριστιανός» αναφέρει μεταξύ άλλων σκοπιανό δημοσίευμα στην express.mk που αναμεταδίδει το Βαλκανικό Περισκόπιο.
ΠΗΓΗ: apocalypsejohn.com
