Μωσαϊκό: ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ - ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Μωσαϊκό: ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ - ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ:   ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ - ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Ποϊνσέτια ή Αλεξανδρινό είναι ίσως το πιο δημοφιλές φυτό αυτή την εποχή και δίκαια α...

ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ - ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 



ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ - ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ποϊνσέτια ή Αλεξανδρινό είναι ίσως το πιο δημοφιλές φυτό αυτή την εποχή
και δίκαια αποκαλείται λουλούδι των Χριστουγέννων. Οι Γάλλοι το λένε
«αστέρι της αγάπης».Eπίσης λέγεται και Αστέρι της Βηθλεέμ και το
επιστημονικό του όνομα είναι Euphorbia pulcherrima (Ευφορβία η
κομψότατη).



Το όνομά της το πήρε από τον πρώτο πρέσβη των ΗΠΑ στο Μεξικό Joel Poinsett,
που εντυπωσιασμένος από τα κόκκινα λουλούδια που φύτρωναν στις άκρες
του δρόμου, έστειλε μοσχεύματα στην πατρίδα του από όπου και ξεκίνησε η
εξάπλωσή της.

MIA ΙΣΤΟΡΙΑ «Αλεξανδρινό. Δώρο στο Χριστό»

Εδώ και πολλά χρόνια ο κόσμος γιόρταζε τα Χριστούγεννα με περισσότερη κατάνυξη.
Σ' ένα μακρινό χωριό, λοιπόν, ο παπάς έκανε κάθε χρόνο μια φάτνη στη μέση της εκκλησίας, την παραμονή των Χριστουγέννων.

Οι κάτοικοι πήγαιναν πρώτα πρώτα στην εκκλησία, για ν' ακούσουν τη θεία
λειτουργία, γονάτιζαν κι άναβαν το κεράκι τους μπροστά στη φάτνη. Κάθε
κεράκι έπρεπε να σβήσει από μόνο του, λιώνοντας σιγά σιγά, γι' αυτό γύρω
από τη φάτνη ήταν αμέτρητα κεράκια, όσα και οι πιστοί, κι η εκκλησία
λαμποκοπούσε κι έφεγγε σαν να ήταν ο ήλιος μέσα της. Όταν η λειτουργία
τελείωνε, ο κόσμος πήγαινε στα γύρω κεντράκια, για να φάει και να πιει,
να γλεντήσει τη χαρά του για τη γέννηση του Χριστού.
Οι χωριανοί άρχιζαν τις προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα εβδομάδες πριν.

Οι νοικοκυρές έψηναν κουλούρια, πίτες και γλυκά κι οι άντρες έβαφαν την
πλατεία του χωριού, την εκκλησία και τα σπίτια τους. Ο παπάς με τα
παιδιά του σχολείου και τους δασκάλους σκάλιζε τα ζώα της φάτνης στο
ξύλο, τους τρεις μάγους, τους βοσκούς, το αστέρι, την Παναγία και το
Χριστό.
Το βράδυ της παραμονής όλα ήταν έτοιμα κι οι άνθρωποι
ντυμένοι τα καλά τους πήγαιναν στην εκκλησιά κι άφηναν μπροστά στη φάτνη
ένα δώρο για το Χριστό, ό,τι μπορούσε ο καθένας.
Η Μαρία, που ήταν
έξι χρονών, πήγαινε κι αυτή κάθε χρόνο με τους γονείς της στην εκκλησία
κρατώντας το καλαθάκι με τα κουλούρια που είχε φτιάξει για το
νεογέννητο Χριστό. Εκείνο το χρόνο, όμως, η μητέρα της αρρώστησε, κι ο
πατέρας της ταξίδεψε σε μια μεγάλη πόλη για να βρει δουλειά και να τα
βγάλει πέρα με τα φάρμακα και τα άλλα έξοδα. Ούτε δραχμή δεν τους
περίσσευε, για ν' αγοράσουν δώρο στο Χριστό.
Πώς να πάει στην εκκλησία η Μαρία με άδεια χέρια;

Την ώρα που χτύπησαν οι καμπάνες, η Μαρία μπήκε δειλά δειλά στην
εκκλησία και κρύφτηκε πίσω από μια κολόνα. Δεν ήθελε να τη δει κανείς με
τα χέρια αδειανά.
Οι άλλοι προσκυνούσαν το Χριστό, άναβαν το κεράκι τους και  του πρόσφεραν το δώρο τους.
Εκείνη γονάτισε κοιτάζοντας τη φάτνη από μακριά και ψιθύρισε:

- Αχ, Παναγίτσα μου, φέτος δε θα έρθω στη λειτουργία. Δεν έχω να χαρίσω
τίποτε στο παιδί σου που γεννήθηκε. Η μητέρα μου αρρώστησε. Δεν έχουμε
καθόλου χρήματα. Θα το εξηγήσεις στο Χριστό γιατί δεν του έφερα δώρο;
Ο κόσμος είχε αρχίσει να ψάλλει μαζί με τον παπά το «Χριστός γεννάται σήμερον».

Τα μάτια της Μαρίας θόλωσαν από τα δάκρυα, βγήκε από την κρυψώνα της κι
έτρεξε προς το σπίτι της. Δεν είχε κάνει ούτε τρία βήματα, όταν άκουσε
πίσω της μια φωνή να τη ρωτάει:
- Γιατί κλαις, κοριτσάκι μου, μια τέτοια χαρούμενη μέρα;
Ήταν μια γριούλα με γλυκό πρόσωπο και μάτια γεμάτα καλοσύνη.
- Κλαίω, γιαγιάκα, γιατί δε μου περισσεύει ούτε μια δεκάρα, για ν' αγοράσω ένα δώρο στο Χριστό.
- Γι' αυτό κλαις, Μαρία; Ο Χριστός ευχαριστιέται και μόνο που τον σκέφτεσαι.
Και μόνο που τον αγαπάς. Να, κοίταξε εκείνον το θάμνο με τα πράσινα φύλλα.
Γιατί δεν κόβεις ένα μπουκέτο να του το πας;

Το κορίτσι σταμάτησε τα κλάματα, έσκυψε, κι άρχισε να κόβει ένα
μπουκέτο από κλαδιά. Έκοψε αρκετά, ώσπου η αγκαλιά της δε χωρούσε πια
άλλα.
- Φτάνουν αυτά, γιαγιάκα; ρώτησε τη γριούλα κοιτάζοντας πίσω της,
αλλά εκείνη είχε εξαφανιστεί.

Η Μαρία με τα κλαδιά στην αγκαλιά της προχώρησε θαρρετά και μπήκε στην
εκκλησία μ' ένα χαμόγελο αγαλλίασης. Όλα έλαμπαν στο φως των κεριών. Ο
κόσμος έψελνε με κατάνυξη. Περπάτησε πάνω στο κόκκινο χαλί που απλωνόταν
μπροστά στη φάτνη κι απόθεσε το δώρο της.
- Κοιτάτε αυτό το κοριτσάκι, είπε χαμηλόφωνα μια γυναίκα.
Φέρνει κλαδιά από θάμνους στο Χριστό. Και μη χειρότερα.
Όταν τελείωσε το τροπάριο ακούστηκαν ψίθυροι στην εκκλησία.
- Κοιτάξτε, κοιτάξτε τα κλαδιά των θάμνων!

Η Μαρία ήταν ακόμα γονατιστή με σταυρωμένα τα χέρια της. Ακούγοντας τις
φωνές, σήκωσε το κεφάλι της τρομοκρατημένη και είδε τα κλαδιά, τα δικά
της κλαδιά, να έχουν ανθίσει και να έχουν βγάλει κάτι όμορφα κόκκινα
λουλούδια που έμοιαζαν με αστέρια.
- Μα τι έγινε;
- Θαύμα!
- Ήτανε θάμνοι κι έβγαλαν λουλούδια!
Ο παπάς και το πλήθος γονάτισαν μπροστά στη φάτνη, δοξολογώντας το Χριστό γι' αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο.

Η γριούλα - ποια να 'ταν άραγε; - είχε δίκιο. Το δώρο που δίνεται από
την καρδιά είναι το πιο αξιόλογο δώρο. Τα φτωχά κλαδάκια ήταν το πιο
σημαντικό δώρο που είχε πάρει ο Χριστός εκείνη τη μέρα...
Από τότε,
κάθε χρόνο, τις μέρες των Χριστουγέννων, αυτοί οι θάμνοι ανθίζουν με τα
αμέτρητα κόκκινα αστράκια τους, κι ο κόσμος τα ονομάζει «λουλούδια των
Χριστουγέννων».
Από το μακρινό εκείνο χωριό έφτασαν και στην
πατρίδα μας κι ο κόσμος τα ονόμασε «Άστρα του Χριστού». Το λουλούδι
λέγεται αλεξανδρινό.
Ανθίζει Δεκέμβριο με Ιανουάριο και η ανθοφορία του διαρκεί 6 - 8 εβδομάδες.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ http://magdalini.pblogs.gr/

Μωσαϊκό: Ο Καρυοθραύστης

Μωσαϊκό: Ο Καρυοθραύστης: Ο Καρυοθραύστης (Ρωσικά: Щелкунчик, Σσιελκούντσικ) είναι μπαλέτο σε δύο πράξεις και τρεις σκηνές του ρώσου συνθέτη Πιότρ Ιλίτς Τσα...

Ο Καρυοθραύστης

Ο
Καρυοθραύστης (Ρωσικά: Щелкунчик, Σσιελκούντσικ) είναι μπαλέτο σε δύο
πράξεις και τρεις σκηνές του ρώσου συνθέτη Πιότρ Ιλίτς Τσαϊκόφσκι. 

Ο
Τσαϊκόφσκι συνέθεσε το έργο το 1892, ενώ το λιμπρέτο βασίστηκε στη
διασκευή του παραμυθιού 

Ο Καρυοθραύστης και ο βασιλιάς των ποντικών του
Ε. Τ. Α. Χόφμαν από τον Αλέξανδρο Δουμά. 

Η πρωτότυπη χορογραφία είναι
του Λεβ Ιβανόφ.[1]. Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στο
θέατρο Μαριίνσκι στην Αγία Πετρούπολη την Κυριακή, 18 Δεκεμβρίου 1892,
σε μια διπλή παράσταση μαζί με την όπερα του Τσαϊκόφσκι, Γιολάντα.


Η ιστορία αναφέρεται στο δώρο που έκανε στη μικρή Κλάρα ο νονός της, ο
Ντροσελμάγιερ, την παραμονή των Χριστουγέννων σε μια μικρή Γερμανική
πόλη. Ήταν ένας κινούμενος στρατιώτης, που λειτουργεί ως καρυοθραύστης.
Όταν η γιορτή τελειώνει και οι καλεσμένοι φεύγουν, η Κλάρα μπαίνει στο
ήσυχο σαλόνι για να κοιμίσει τον καρυοθραύστη. Καθώς το ρολόι χτυπά
μεσάνυχτα, το κορίτσι αποκοιμάται και μεταφέρεται σε έναν παραμυθένιο
κόσμο. Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μεγαλώνει μαγικά, όλα τα παιχνίδια,
ανάμεσά τους και ο καρυοθραύστης, ζωντανεύουν και ρίχνονται στη μάχη με
μεγάλα ποντίκια που εισβάλλουν στο δωμάτιο. Τελικά ο καρυοθραύστης
κερδίζει τη μάχη και μεταμορφώνεται σε έναν όμορφο πρίγκηπα.


Στη δεύτερη πράξη η Κλάρα και ο πρίγκηπας - Καρυοθραύστης ξεκινούν για
ένα μαγικό ταξίδι. περνούν από την Βασίλισσα του Χιονιού αλλά και από
την χώρα των Ζαχαρωτών με την νεράιδα Ζαχαρένια. Η Κλάρα δεν θέλει να
αποχωριστεί τον Καρυοθραύστη της, όμως την ημέρα των Χριστουγέννων καθώς
ξυπνά κοντά στην οικογένειά της, το μόνο που κρατά στα χέρια της είναι ο
Καρυοθραύστης, η κούκλα που της είχε χαρίσει ο νονός της.

 
Η
πρεμιέρα της παράστασης δόθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1892 στο θέατρο
Μαριίνσκι της Αγίας Πετρούπολης. Η πρώτη παράσταση στο εξωτερικό δόθηκε
42 χρόνια αργότερα, στο Λονδίνο το 1934. Από τότε έχουν γίνει πολλές
παραστάσεις σε όλο τον κόσμο, με αρκετές διασκευές στη χορογραφία, καθώς
ο κάθε χορογράφος προσπαθεί να δώσει τη δική του εκδοχή της ιστορίας,
πάντα μέσα στα πλαίσια του πρωτότυπου κειμένου.Το μπαλέτο έχει
χορογραφηθεί επίσης και από δύο εκ των κορυφαίων χορευτών του 20ου
αιώνα. Από τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ για τα Βασιλικά Μπαλέτα της Σουηδίας
και τον Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ για το American Ballet Theater. Η συνηθέστερη
εποχή που ανεβαίνει είναι τα Χριστούγεννα, καθώς τότε είναι κατάλληλο
το ρεαλιστικό σκηνικό για τη φανταστική αυτή ιστορία και παρουσιάζεται
κάθε χρόνο.

Μωσαϊκό: Zουάν Μιρό

Μωσαϊκό: Zουάν Μιρό: Ο Zουάν Μιρό (στα καταλανικά αποδίδεται Ζουάν ή Τζουάν Μιρό, ενώ η ισπανική εκδοχή Χουάν Μιρό είναι λανθασμένη προφορά του ον...

Ο Zουάν Μιρό (στα καταλανικά αποδίδεται Ζουάν ή Τζουάν Μιρό, ενώ η
ισπανική εκδοχή Χουάν Μιρό είναι λανθασμένη προφορά του ονόματος) (Joan
Miró i Ferrá, 20 Απριλίου 1893 – 25 Δεκεμβρίου 1983) ήταν Καταλανός
ζωγράφος και γλύπτης και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους
υπερρεαλιστές καλλιτέχνες του 20ού αιώνα.

Γεννήθηκε το 1893 στην Βαρκελώνη και σε ηλικία 14 ετών φοίτησε στην Εμπορική Σχολή, αν
και παράλληλα παρακολουθούσε κρυφά μαθήματα στην Σχολή Καλών Τεχνών και
αργότερα στην Ακαδημία Galí μέχρι το 1915. Το 1920 μετακόμισε στο
Παρίσι όπου συμμετείχε στους καλλιτεχνικούς κύκλους της Μονμάρτης και
γνωρίστηκε αρχικά με το κίνημα του ντανταϊσμού και αργότερα με τους
υπερρεαλιστές, κάτω από την επίδραση των οποίων άρχισε να διαμορφώνει
ένα ιδιαίτερο και προσωπικό ύφος στη ζωγραφική του. Ο μεγαλύτερος ίσως
θεωρητικός του υπερρεαλισμού και ένα από τα ηγετικά στελέχη του, ο Αντρέ
Μπρετόν, αναφερόμενος στον Μιρό δήλωσε πως "είναι ο περισσότερο
σουρρεαλιστής από όλους". Το 1921 πραγματοποιήθηκε η πρώτη ατομική του
έκθεση στο Παρίσι, ενώ περίπου δέκα χρόνια αργότερα, η πρώτη ατομική του
έκθεση στη Νέα Υόρκη.

Το 1926 ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία και
σε συνεργασία με τον Μαξ Ερνστ σχεδίασε τα κοστούμια και τα σκηνικά για
τα Ρώσικα Μπαλέτα Σεργκέι Ντιαγκίλεφ. Το 1955 εγκατέλειψε προσωρινά τη
ζωγραφική και αφοσιώθηκε περισσότερο στις γραφικές τέχνες και τα
κεραμικά.

Το 1975 δημιουργήθηκε το Ίδρυμα Ζουάν Μιρό στο Κέντρο
Σπουδών Σύγχρονης Τέχνης στη Βαρκελώνη. Ο ίδιος ο Μιρό δώρισε στο
ίδρυμα περίπου 5000 σχέδια του.

Πέθανε το 1983 στην πόλη της Μαγιόρκα, σε ηλικία 90 ετών. 

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CE%B9%CF%81%CF%8C

Μωσαϊκό: ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ

Μωσαϊκό: ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ

Μωσαϊκό: ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ: ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ http://whitewomenfront-cooking.blogspot.gr/2011/12/blog-post.html   Το Χριστόψωμο ή Σταυρόψωμο ή Κουλούρα τ...

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ

http://whitewomenfront-cooking.blogspot.gr/2011/12/blog-post.html
Το Χριστόψωμο ή Σταυρόψωμο ή Κουλούρα του Χριστού, ευλογείται στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Παλιά ήταν από τα κυριότερα φαγητά στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι μαζί με μεγάλες ποσότητες από ξερά σύκα, ξηρούς καρπούς και μέλι. Παραδοσιακά την παραμονή των Χριστουγέννων κάθε νοικοκυρά έψηνε το δικό της Χριστόψωμο. Έβαζαν ό,τι πιο εκλεκτό υπήρχε και με μεγάλη δεξιοτεχνία οι νοικοκυρές στόλιζαν(κεντούσαν) το ψωμί με σύμβολα που αντιπροσώπευαν την κύρια ασχολία του αρχηγού του σπιτιού. Η αφθονία των σπόρων και των ξηρών καρπών είναι σύμβολα γονιμότητας της γης και καλής σοδειάς και η χρήση τους στο γιορτινό ψωμί διατηρείται από την αρχαιότητα. Τα Κρόνια (παρόμοια με τα Σατουρνάλια των Ρωμαίων) γίνονταν στην Αττική προς τιμή του Κρόνου, του Θεού του θερισμού των δημητριακών, καρπών και προστάτη των γεωργών.
Συνήθως γίνεται ένα στρογγυλό ψωμί, παρόμοιο με το Πασχαλινό ψωμί. Σ’ αυτό προστίθενται σταφίδες, ξηροί καρποί, όπως αμύγδαλα, καρύδια, κουκουνάρι, και μπαχαρικά όπως κανέλα, γαρύφαλλα, μοσχοκάρυδο τα οποία είναι μερικά από τα πολλά υλικά που μπαίνουν σ’ αυτό το παραδοσιακό γλυκό ψωμί. Η κύρια διαφορά με τα άλλα συνήθη ψωμιά είναι ο πλούσιός του στολισμός με λογής-λογής κεντήματα (κεντίδια) ή «πλουμίδια» όπως ονομάζονται. Αυτά δε τα πλουμίδια δεν είναι τυχαία και επιπόλαια κεντίδια αλλά σεβαστά σχήματα που συμβολίζουν τον καημό και το όνειρο της ελληνικής αγροτιάς.

Ένα κεφαλαίο Β συμβολίζει το ζυγό του αλετριού (από την ιστορία της σποράς) ενώ άλλες παραστάσεις αλέτρι βόδια κλπ συμβολίζουν το αυτό. Στο άλλο μισό της επιφάνειας του Χριστόψωμου με «σωρό» ζύμης παρίσταται η «στοίβα» (οι θημωνιές), πλαισιωμένη με φύλλα αμπέλου και ελιάς, η προσδοκία, το όνειρο για το ερχόμενο Καλοκαίρι. Επίσης πολλές φορές απεικονίζεται και το σπίτι στο οποίο και θα έρθει η ευτυχία της χρονιάς μια ιδιαίτερη σημασία που τονίζεται και στα κάλαντα:
«Σ' αυτό το σπίτι πού ΄ρθαμε πέτρα να μη ραΐσει κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια χρονιά να ζήσει»

Ασφαλώς και δεν εννοείται ράγισμα πέτρας αλλά την απευχή του θανάτου που με τους θρήνους και ολοφυρμούς μπορούν να κάνουν και «τις πέτρες να
ραΐσουν» γι΄ αυτό και αμέσως μετά η ευχή "καμιά συμφορά κι ο νοικοκύρης χίλια χρόνια να ζήσει".

Αυτό το ψωμί αφιερώνει η ελληνική οικογένεια με ευλάβεια στη Γέννηση του Χριστού που θα στέρξει να μεταβάλει τα «πλουμίδια» σε ευλογημένη πραγμάτωση. Αυτή είναι και η βάση της λατρευτικής ψυχολογίας από πανάρχαιους χρόνους της ελληνικής φυλής που βεβαίως έχει προσαρμοστεί στη νεότερη Θρησκεία της.

Σε πολλά μέρη της Ελλάδας παρασκευάζουν κουλούρες τα «Χριστοκούλουρα» που μοιάζουν με τα Χριστόψωμα, είναι όμως μικρότερα, τα οποία και κρεμούν δίπλα στα εικονίσματα για όλο το έτος ενισχύοντας τους πόθους της οικογένειας. 

ΑΠΟ http://whitewomenfront-cooking.blogspot.gr/2011/12/blog-post.html

Χριστόψωμο, Παραδοσιακή Συνταγή

Χρόνος προετοιμασίας: Όλο το πρωινό!

Χρόνος ψησίματος: 2 ώρες


Υλικά:

• 2 κιλά αλεύρι για όλες τις χρήσεις

• 1 κουταλάκι αλάτι

• 2 φακελάκια μαγιά (18 γρ.)

• 1 φλιτζάνι χλιαρό νερό (105F, 40C)

• 1 φλιτζάνι χλιαρό κόκκινο ξηρό κρασί

• 1/2 φλιτζάνι ελαιόλαδο

• Χυμό 2 πορτοκαλιών (περίπου ½ ποτήρι)

• 1/4 ποτηριού κονιάκ

• Το ξύσμα 2 πορτοκαλιών

• 1 φλιτζάνι ζάχαρη

• 1 φλιτζάνι σταφίδες

• 1 φλιτζάνι καρύδια, χονδροκομμένα

• 1 φλιτζάνι αμύγδαλα χονδροκομμένα ή κουκουνάρια

• 1 κουταλάκι κοπανισμένη μαστίχα ή 1 κουταλάκι κοπανισμένο γλυκάνισο

• 1 κουταλάκι κανέλλα τριμμένη

• 1 κουταλάκι γαρύφαλλα τριμμένα

• ¼ κουταλάκι μοσχοκάρυδο τριμμένο

• 1 κουταλάκι κόλιαντρο κοπανισμένο

• ½ κουταλάκι σπόρια από κάρδαμο, κοπανισμένα


Για επάλειψη και στόλισμα

• γάλα

• 2 ολόκληρα καρύδια

• σουσάμι


Εκτέλεση:

1. Το προηγούμενο βράδυ βάζουμε το ¼
από το αλεύρι, τη μαγιά και τα ζυμώνουμε με χλιαρό νερό. Σκεπάζουμε το
μπωλ με μεμβράνη και από επάνω το σκεπάζουμε με πετσέτες ή και με
κουβέρτα.

2. Την επομένη σε
μεγάλη λεκάνη κοσκινίζουμε το αλεύρι, προσθέτουμε το αλάτι και κάνουμε
μια λακκούβα στο κέντρο. Βάζουμε το ζυμάρι με τη μαγιά και ζυμώνουμε με
το χλιαρό κρασί και χλιαρό νερό.

3.
Ζυμώνουμε μέχρι να γίνει μαλακή ζύμη και σκεπάζουμε με μεμβράνη
κουζίνας και με νωπή πετσέτα. Αφήνουμε τη ζύμη να φουσκώσει για 1 1/2
έως 2 ώρες, μέχρι να διπλασιαστεί σε όγκο.

4.
Ξαναζυμώνουμε μέχρι να κάτσει η ζύμη και προσθέτουμε το λάδι, το χυμό
πορτοκαλιού, το κονιάκ, το ξύσμα πορτοκαλιού και το υπόλοιπο αλεύρι.

5.
Σε ξεχωριστό μπωλ ανακατεύουμε με τη ζάχαρη, τα αμύγδαλα, τη σταφίδα,
τα καρύδια, το κουκουνάρι και όλα τα μπαχαρικά. Ζυμώνουμε καλά όλα τα
υλικά μέχρι η ζύμη να μην κολλάει (γύρω στα 10 λεπτά) το σκεπάζουμε με
το συνηθισμένο τρόπο και το αφήνουμε να φουσκώσει για μισή ώρα.

6.
Σε ταψί βάζουμε λαδόκολλα και τη λαδώνουμε ελαφρά. Σχηματίζουμε δύο
ψωμιά στρογγυλά (το ένα ψωμί ήταν για τους ανθρώπους και το άλλο για τα
ζώα της οικογένειας),
κρατώντας λίγη ζύμη για να το στολίσουμε. Πλάθουμε κορδόνια και με αυτά
σχηματίζουμε σταυρό και σε κάθε άκρη και στο κέντρο βάζουμε ½ καρύδι..
Εάν θέλουμε κάνουμε άλλα σχέδια της αρεσκείας μας. Ξανασκεπάζουμε και
αφήνουμε να φουσκώσουν μέχρι να διπλασιαστούν σε όγκο.

7.
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180ο και ψήνουμε περίπου 1.30 ώρα. Στη
μισή ώρα αλείβουμε το ψωμί με γάλα και πασπαλίζουμε με σουσάμι.
Συνεχίζουμε το ψήσιμο και αφήνουμε να κρυώσει. Σε πολλά μέρη της
Ελλάδας, όταν το βγάζουν απ' το φούρνο, το αλείφουν με λίγο μέλι
αραιωμένο σε νερό.

Συμβουλή: Την ημέρα
που θα ζυμώσετε φτιάξετε κάποιο φαγητό στο φούρνο, έτσι η κουζίνα θα
είναι ζεστή για να βοηθήσει τη ζύμη να φουσκώσει. 

Παραδοσιακά το ζύμωμα γίνεται
εφτά φορές (ζυμώνουμε, αφήνουμε να ξεκουραστεί και να φουσκώσει,
ξαναζυμώνουμε -επτάκις) και η νοικοκυρά "ζυμώνει" μαζί και προφορικές
ευχές και προσευχές για την οικογένειά της.

Καλά Χριστούγεννα, με παράδοση και όχι κατανάλωση.

Μωσαϊκό: Εικονοθεραπεία 45

Μωσαϊκό: Εικονοθεραπεία 45: Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-  

Εικονοθεραπεία 45

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

 

Μωσαϊκό: Σήμερα...

Μωσαϊκό: Σήμερα...:   ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ! ΕΥΓΕΝΙΑ Αγία Ευγενία η Οσιοπαρθενομάρτυς Ημερομηνία εορτής:  24/12/2012 Τύπος εορτής:  Σταθερή...

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !

ΕΥΓΕΝΙΑ

Αγία Ευγενία η Οσιοπαρθενομάρτυς

Αγία Ευγενία η Οσιοπαρθενομάρτυς

Ημερομηνία εορτής:	24/12/2012
Τύπος εορτής:	Σταθερή. Εορτάζει στις 24 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγια Ευγενια Η Οσιοπαρθενομαρτυς (; - 262)

Στεφθεῖσα πρῶτον τοῖς πόνοις Εὐγενία, Bαφὴν ἐβάψω δευσοποιὸν ἐκ ξίφους.Τέτλαθι Εὐγενίη ξίφος εἰκάδι ἀμφὶ τετάρτῃ.

Βιογραφία Η Αγία Ευγενία η Οσιοπαρθενομάρτυς έζησε στο δεύτερο μισό του 3ου αιώνα μ.Χ. Καταγόταν από τη Ρώμη και οι γονείς της ονομάζονταν Φίλιππος και Κλαυδία. Επίσης, είχε και δύο άλλα αδέλφια, τον Αβίτα και το Σέργιο. Ο πατέρας της διορίστηκε έπαρχος στην Αλεξάνδρεια και πήγε εκεί με όλη του την οικογένεια. Εκεί η Ευγενία σπούδασε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο και έμαθε άριστα την ελληνική και ρωμαϊκή φιλολογία. Όταν τελείωσε τις σπουδές της, ψάχνοντας για περισσότερη γνώση πήρε στα χέρια της από μια χριστιανή κόρη τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Όταν τις διάβασε, εντυπωσιάσθηκε πολύ. Εκεί μέσα δεν υπήρχαν θεωρίες και φιλοσοφικές δοξασίες. Οι γραμμές τους ενέπνεαν ζωή και ελπίδα. Εκείνη την περίοδο, οι γονείς της ήθελαν να τη δώσουν σύζυγο σε κάποιο Ρωμαίο αξιωματούχο, τον Ακυλίνα. Τότε η Ευγενία, αρνούμενη να δεχθεί αυτή την πρόταση των γονέων της, κάποια νύχτα ντύθηκε ανδρικά και έφυγε σε άλλη πόλη. Εκεί κατηχήθηκε, βαπτίσθηκε χριστιανή και έλαβε συγχρόνως το μοναχικό σχήμα. Μετά από χρόνια, επέστρεψε στο σπίτι της και η αναγνώριση από τους γονείς της έγινε μέσα σε δάκρυα και ανέκφραστη χαρά. Δεν πέρασε πολύς καιρός και όλοι στο σπίτι της Ευγενίας δέχθηκαν το χριστιανισμό. Από μίσος τότε οι ειδωλολάτρες τραυμάτισαν θανάσιμα τον πατέρα της. Και όταν η Ευγενία επέστρεψε στη Ρώμη, επειδή δε θυσίαζε στα είδωλα, την αποκεφάλισαν, τερματίζοντας έτσι ένδοξα «τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως» (Α' προς Τιμόθεον, στ' 12), μαζί με την επίγεια ζωή της.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Θείου Πνεύματος τῇ ὑμνωδίᾳ, φῶς προσέλαβες θεογνωσίας, Εὐγενία Χριστοῦ καλλιπάρθενε· καὶ ἐν ὁσίων χορείᾳ ἐκλάμψασα, ἀθλητικῶς τὸν ἐχθρὸν ἐθριάμβευσας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Μωσαϊκό: Τι είναι και πως "πιάνουν" προζύμι.

Μωσαϊκό: Τι είναι και πως "πιάνουν" προζύμι.: http://proionta-tis-fisis.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2011.html Τι είναι και πως "πιάνουν" προζύμι. ...

http://proionta-tis-fisis.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2011.html

Τι είναι και πως "πιάνουν" προζύμι.

 


                                                                       Πολύ δύσκολα βρίσκουμε πλέον ψωμί με κανονικό προζύμι.
Πολλοί φούρνοι που  διαφημίζουν ότι φτιάχνουν ψωμί με προζύμι κατά 99% το φτιάχνουν μόνο με μαγιά αλλά με μια τεχνική που μοιάζει με το προζύμι. Έτσι για άλλη μια φορά το σπιτικό ψωμί μπορεί να γίνει ισάξιο ή και καλύτερο από το ψωμί των καλύτερων φούρνων.

Με το προζύμι φτιάχνουμε με διαφορά το πιο νόστιμο, πιο υγιεινό και με καλύτερα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά ψωμί απ'ότι με οποιοδήποτε άλλο τρόπο.

Ιστορικά(ότι θυμάμαι, μην ανοίγω paper τώρα με τις κοίλες...)
-------------------------------------------------------------
Ο άνθρωπος ξεκίνησε την κατανάλωση άγριων, στην αρχή, δημητριακών που πρώτα τα έψηνε σε φωτιά. Οταν ξεκίνησε να καλλιεργεί την γή τα δημητριακά έγιναν η βασική τροφή κυρίως σε μορφή χυλού.
Η μέθοδος εξελίχθηκε στην Αίγυπτο όπου υπάρχουν οι πρώτες αποδείξεις οτι ψήνονταν σε φούρνους ζυμάρια, τα οποία όμως δεν ήταν φουσκωμένα (πως
είναι το καλαμποκίσιο το σκέτο, τέτοια φάση). Επίσης στην Αίγυπτο λειτούργησαν οι πρώτοι επαγγελματικοί φούρνοι ψωμιού οι οποίοι ήταν ικανοί να παράγουν τεράστιες για την εποχή ποσότητες ψημένων ζυμαριών και να θρέφουν ανάλογο κόσμο.
Η πιο κοινώς αποδεκτή θεωρία για την ανακάλυψη του προζυμιού είναι πως ζυμάρι που έμεινε για 1-2 μέρες(σ/κ?) χωρίς να το φτιάξουν στον πάτο ενός πυθαριού φούσκωσε και έτσι έγινε το πρώτο "φουσκωτό" ψωμί.

Τί είναι το προζύμι
----------------------
Η λέξη προζύμι δεν είναι τόσο καλή για να προσδιορίσει ακριβως τί είναι.
Το προζύμι είναι μια συμβιοτική καλλιέργεια μικροοργανισμών. Οι μικροοργανισμοί είναι των οικογενειών

• saccharomyces
  και
• lactobacillus

O σακχαρομύκητας είναι κυρίως υπεύθυνος για την παραγωγή CO2 και είναι συνήθως σε πολύ μικρότερες ποσότητες από τον λακτοβάκιλο.
Ο λακτοβάκιλος είναι υπεύθυνος για την παραγωγή οξέων (lactic, acetic acid)

Υπάρχουν και άλλοι μικροοργανισμοί σε μικρότερους αριθμούς στην καλλιέργεια αλλά αν διατηρούνται οι συνθήκες κατάλληλες τότε οι κυρίαρχοι είναι οι
παραπάνω και το αποτέλεσμα τους μας δίνει ένα φανταστικό ψωμί.

Γιατί είναι πιο υγιεινό

Παλιότερα πίστευαν πως το ψωμί με προζύμι γιατρεύει τον καρκίνο  το aids(και όλα
τα ΣΜΝ), την φαλάκρα και την δυσοσμία των κάτω άκρων. Επιστημονικές έρευνες έδειξαν πως όλα αυτά είναι αλήθεια :P

Η ζύμωση του ζυμαριού από το προζύμι του δίνει, εκτός απο φανταστική γεύση και μυρωδιά, κάποιες ιδιότητες που δεν έχει το ψωμί με μαγιά. Tα έξτρα
χαρακτηριστικά τα δίνουν κυρίως οι λακτοβάκιλοι.

1. Κατά
   την κατανάλωση ψωμιού με προζύμι το σάκχαρο στο αίμα ανεβαίνει πολύ πιο ομαλά και σε χαμηλότερα επίπεδα απ'ότι με το ψωμί με μαγιά. Αυτή η επίδραση κρατάει για αρκετές ώρες μετά την κατανάλωση ψωμιού, σαν φάρμακο που ρυθμίζει τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Έτσι είναι
   ψιλοιδανικό για κατανάλωση ακόμα και απο διαβητικούς.
2. Το ίδιο συμβαίνει και με την γλουτένη έτσι άνθρωποι με δυσανεξία στην γλουτένη μπορούν πολύ πιο εύκολα να τρώνε ψωμί με προζύμι.
3. Ένα σημαντικό που δεν ήξερα ειδικά για το ολικής άλεσης ψωμί είναι πως περιέχει φυτικό οξύ(phytic acid) που δεν επιτρέπει στον οργανισμό μας να
   αφομοιώσει κάποια στοιχεία Fe, Mg κλπ κάτι το οποίο μακροχρόνια έχει αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία του ανθρώπου. Το προζύμι διασπά ένα πολύ
   μεγάλο ποσοστό του φυτικού οξέως, αντίθετα με την μαγιά που διασπά πολύ λιγότερο.

Πως πιάνουμε το προζύμι;
--------------------------------

Για να πιάσουμε προζύμι χρειάζεται μονο να φτιάξουμε τις κατάλληλες συνθήκες για να αναπτυχθούν και να κυριαρχήσουν οι μικροοργανισμοί που θέλουμε.

Αφου δεν βάζουμε μαγιά όμως απο που θα βρούμε τους μικροοργανισμούς?
Υπαρχουν δύο θεωρίες με την δεύτερη να με κερδίζει

• Οι μικροοργανισμοί βρίσκονται στον αέρα και έτσι αφήνουμε ξεσκέπαστο το μπολάκι με το αλευρι-νερο
• Οι μικροοργανισμοί βρίσκονται στο ίδιο το αλεύρι και μόλις βρεθούν σε σωστές συνθήκες αρχίζουν την ζύμωση και πολλαπλασιάζονται. Και οι δύο δουλεύουν, αν δηλαδή αφήσεις ξεσκέπαστο το μπολάκι ή το κλείσεις με σελοφάν δεν θα έχει μεγάλη διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα.

Πως θα τους αιχμαλωτίσουμε
----------------------------------------------------------

Η διαδικασία είναι πολύ απλή. Ανακατεύουμε αλεύρι με νερό(70-100% νερό) σε θερμοκρασίες 18+-5 βαθμούς. Τα υλικά μπορεί να είναι απο αλεύρι για
όλες τις χρήσεις και νερό βρύσης μέχρι 60% σίκαλη 40% σταρένιο ολικής και αποσταγμένο νερό. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι με σταφίδες, με προσθήκη
ή όχι ζάχαρης... Μπορούμε να πιάσουμε με διάφορους τρόπους, εγώ θα σας δώσω τον πιο απλό.
Η μόνη διαφορά στους τρόπους αφορά το strain του
σακχαρομύκητα και λακτοβάκιλου που θα πιάσουμε με μηδαμινές αλλαγές στο τελικό αποτέλεσμα.

Τί θα χρειαστούμε:
1 βάζο 0.5->1 λίτρο διάφανο για να βλέπουμε τί γίνεται αλεύρι νερό υπομονή λιγότερη απο την μπύρα βέβαια αφοσίωση να ταΐζουμε και να προσέχουμε το καινούργιο μας ζωάκι

Διαδικασία - Συνταγή
---------------------------------------

*Ανάλογα τις θερμοκρασίες η διαδικασία ταΐσματος ανανέωσης αλλάζουν κατα μερικά λεπτά μέχρι και μερικές ώρες. Επίσης εγώ σπάνια προσέχω την απολύμανση.


Μέρα 1η
............

Καθαρίζουμε το βάζο και το κουτάλι με βραστό νερό(δεν το κάνω)

Προσθέτουμε στο βάζο:

• 50γρ νερό
• 50γρ αλεύρι

Ανακατεύουμε και το αφήνουμε ένα 24ωρο.

Ανάλογα με την θερμοκρασία καμιά φορά ξεκινάνε πιο αργά άλλες πιο γρήγορα.
Ιδανική είναι 30 C αλλά όσο πιο ψηλά είναι  τόσο πιο εύκολο είναι να χάσουμε κάποιο "τάισμα" και "κακοί" μικροοργανισμοί να μας σκοτώσουν το προζύμι. Κυρίως στους 18C έχω πιάσει πιο εύκολα προζύμι.


Μέρα 2η
............

Δεν θα έχει γίνει καμια τρελή αλλαγή στο μελλοντικό προζύμι.

Προσθέτουμε στο βάζο:

• 50γρ νερό
• 50γρ αλεύρι

Ανακατεύουμε με καθαρό κουτάλι και αφήνουμε για άλλο ένα 24ωρο.


Μέρα 3η
............

Ακόμα δεν θα δούμε καμια κινητικότητα στο ζυμάρι

Προσθέτουμε άλλη μια κλασσική δόση με:

• 50γρ νερό
• 50γρ αλεύρι

Ανακάτεμα, κούμπωμα του βάζου και άλλο ένα 24ωρο

Μερα 4η
............

Κάπου εδώ ίσως δούμε μερικές φουσκάλες στο ζυμάρι.

Πετάμε το περισσότερο και κρατάμε το πολύ μια μεγάλη κουταλιά. Αυτό γίνεται για δύο λογους. Ενας οτι θα γεμίσει το βάζο αλλα κυρίως γιατί μια δόση φαγητό μπορεί να διατηρήσει τους μικροοργανισμούς που βρίσκονται σε μια κουταλιά για ενα 12ωρο και έτσι για 12 ώρες θα έχουν να φάνε και δεν θα πεθάνουν (κυριολεκτικά) της πείνας.

Δίνουμε μια διπλή δόση φαγητό με 100γρ νερό και 100γρ αλεύρι
Ανακατεύουμε και αφήνουμε για άλλο ενα 24ωρο


Μερα 5η
............

Θα έχει φουσκάλες αλλά δεν είναι πως θα έχει αυξηθεί πολύ σε όγκο.

Πάλι πετάμε το περισσότερο και το ταίζουμε με 100γρ νερό 100γρ αλεύρι, το αφήνουμε κλασσικά ένα 24ωρο

Μερα 6η
............

Βλέπουμε οτι άρχισε να αυξάνει και σε όγκο, περίπου κατα 1/3 και έχει φουσκάλες στην επιφάνεια. Σε μυρωδιά ίσως έχει μια περίεργη ωριμο-φρουτένια.

Πάντα αφήνουμε περίπου μια κουταλιά προζύμι, πετάμε το υπόλοιπο και το ταίζουμε κλασσικά με 100γρ νερό και 100γρ αλεύρι. Το αφήνουμε για την
επόμενη μέρα.

Μέρα 7η-και πέρα
.........................

Συνεχίζου με αυτόν τον κύκλο για κανα περίπου 2 μέρες όπου θα το δούμε οτι θα διπλασιάζεται σε μέγεθος. Τώρα μπορούμε να ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε ψωμί αλλά θέλει καμια βδομάδα μέχρι να έχουμε μια σταθερή καλλιέργεια. Η μυρωδιά θα περάσει διάφορες φάσεις απο μπανανοκατάσταστη(wyest 3068??) και γενικά φρουτώδη σε τυροξυνίλα και θα είναι έτοιμο όταν στο τέλος του 24ωρου έχει έντονη μυρωδιά απο ξύδι(acetic acid).
Ανάλογα τις θερμοκρασίες και τα ταίσματα μπορούμε να το "ρυθμίσουμε" να παράγει lactic acid ή acetic acid αλλά δεν είναι για μετά αυτή η κουβέντα.

*Η
συνταγή και μερικές φωτογραφίες είναι απο sourdough.com αλλαγμένη λίγο.
Εγώ το κάνω οπτικά πλέον αλλά αν το περιέγραφα σε κάποιον κάπως έτσι θα
το έλεγα.

Προβήματα κατά το πιάσιμο του προζυμιού
---------------------------------------------

Αν δεν βγάζει φουσκάλες σε αυτά τα χρονικά διαστήματα δώστε του περισσότερο χρόνο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην μολυνθει με κατάλληλους
μικροοργανισμούς.

Αν οι μυρωδιές περιέχουν sulfur δεν σημαίνει
οτι σίγουρα χάλασε, μεταφέρουμε μια κουταλιά σε καθαρό βάζο και συνεχίζουμε τα κλασσικά ταίσματα.

Γενικά οταν αποκτήσει μια υποτυπώδη δραστηριότητα δεν το ταίζουμε/ανενεώνουμε πολύ νωρίς γιατί
μπορεί να μην έχει προλάβει να πολ/σιαστεί πριν το πετάξουμε, με αποτέλεσμα να το γυρίσουμε πισω κανα δυο μέρες.

Πηγή: forum.beer.gr

Μωσαϊκό: Το δέντρο που έδινε

Μωσαϊκό: Το δέντρο που έδινε:   ...

 

 

 

Παρουσίαση

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά. . . κι αγαπούσε ένα αγοράκι». Έτσι αρχίζει το όμορφο παραμύθι που το διάβασμά του αφήνει τη γεύση μιας αξέχαστης ευαισθησίας. Κάθε μέρα το αγόρι πήγαινε στη μηλιά κι έτρωγε τα μήλα της, έκανε κούνια απ' τα κλαδιά της, σκαρφάλωνε στον κορμό της. . . κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα όσο το αγόρι μεγάλωνε, τόσο περισσότερα ζητούσε απ' το δέντρο και το δέντρο έδινε, έδινε, έδινε αδιάκοπα. Γραμμένο κι εικονογραφημένο απ' τον προικισμένο και πολυσύνθετο Σελ Σιλβερστάιν, αυτό το τρυφερό και παραβολικό παραμύθι καταφέρνει να συγκινήσει αναγνώστες κάθε ηλικίας. Είναι μια συναισθηματική ερμηνεία του χαρίσματος που έχουν εκείνοι που ξέρουν να δίνουν κι εκείνοι που ξέρουν να ανταποδίδουν με αγάπη. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Λεπτομέρειες

Ξενόγλωσσος τίτλος	THE GIVING TREE
ISBN13	9789602792834
Εκδότης	ΔΩΡΙΚΟΣ
Χρονολογία Έκδοσης	Δεκέμβριος 1998
Αριθμός σελίδων	58
Διαστάσεις	23x17
Μετάφραση	ΣΚΑΠΕΝΤΖΗ Χ.
Συγγραφέας/Δημιουργός (Ελληνικά)	ΣΙΛΒΕΡΣΤΑΙΝ ΣΕΛ
Κωδικός Πολιτείας	1260-0203
Θέμα	ΠΑΙΔΙΚΑ/ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ

Το δέντρο που έδινε

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά και αγαπούσε ένα αγοράκι.
Και κάθε μέρα το αγόρι θα ερχόταν και θα μάζευε τα φύλλα του και θα έφτιαχνε στέμματα παίζοντας τον βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό του και τραμπαλιζόταν στα κλαδιά του και έτρωγε τα μήλα του.

Και έπαιζαν κρυφτό.

Κι όταν κουραζόταν το αγόρι πλάγιαζε στη σκιά του δέντρου.
Και το αγόρι αγαπούσε το δέντρο πάρα πολύ.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Μα ο χρόνος περνούσε.

Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και το δέντρο έμενε συχνά μόνο του.

Τότε μια μέρα το αγόρι ήρθε στο δέντρο και το δέντρο είπε «έλα, Αγόρι, έλα και σκαρφάλωσε στον κορμό μου, κάνε κούνια στα κλαδιά μου και φάε τα μήλα μου και παίξε στον ίσκιο μου και γίνε ευτυχισμένο.»

«Είμαι πολύ μεγάλο για να σκαρφαλώνω και να παίζω», απάντησε το αγόρι.
«Θέλω να αγοράζω πράγματα και να περνάω καλά. Θα ήθελα κάποια χρήματα. Μπορείς να μου δώσεις μερικά;»
«Λυπάμαι», είπε το δέντρο, «αλλά δεν έχω χρήματα. Μόνο φύλλα και μήλα έχω. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα κερδίσεις χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένο.»

Και το αγόρι σκαρφάλωσε στο δέντρο και αφού μάζεψε τα μήλα του τα πήρε μαζί του.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο. Αλλά το αγόρι έμεινε μακριά από το δέντρο για πολύ καιρό…και το δέντρο ήταν δυστυχισμένο.

Και τότε, μια μέρα, το αγόρι ήρθε πάλι πίσω και το δέντρο τραντάχτηκε από τη χαρά του και είπε

«έλα, Αγόρι, σκαρφάλωσε στον κορμό μου και τραμπαλίσου στα κλαδιά μου και γίνε ευτυχισμένο.»
«Έχω πολλές δουλειές για να σκαρφαλώνω σε δέντρα», είπε το αγόρι.
«Θέλω ένα σπίτι για να με ζεσταίνει», είπε.
«Θέλω μια γυναίκα και θέλω και παιδιά, γι” αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. Μπορείς εσύ να μου δώσεις ένα σπίτι;»
«Δεν έχω σπίτι να σου δώσω», απάντησε το δέντρο.
«Το δάσος είναι το σπίτι μου, αλλά μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα είσαι ευτυχισμένος.»

Και έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά του δέντρου και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Αλλά το αγόρι έλειψε για πολύ καιρό. Και όταν επέστρεψε, το δέντρο ήταν τόσο ευτυχισμένο που μόλις που μπορούσε να μιλήσει.

«Έλα, Αγόρι, έλα και παίξε.»
«Είμαι πολύ γέρος και θλιμμένος για να παίξω», είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα που να με πάει κάπου πολύ μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;» «Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα» είπε το δέντρο. «Τότε θα μπορέσεις να ταξιδέψεις και να είσαι ευτυχισμένο.»

Τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό του δέντρου και έφτιαξε μια βάρκα και ταξίδεψε μακριά.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο….αλλά όχι αληθινά.

Μετά από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι, αλλά δεν έχω πια τίποτα να σου δώσω. Τα μήλα μου τέλειωσαν.»
«Τα δόντια μου είναι πολύ αδύναμα πια για μήλα», απάντησε το αγόρι.
«Τα κλαδιά μου κόπηκαν. Δε μπορείς να κάνεις κούνια σ” αυτά», είπε το δέντρο.
«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.
«Ο κορμός μου κόπηκε», είπε το δέντρο, «δε μπορείς να σκαρφαλώσεις»
«Είμαι πολύ κουρασμένος για να σκαρφαλώνω» , είπε το αγόρι.
«Λυπάμαι», απάντησε το δέντρο, «μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι. Αλλά δε μου έχει μείνει πια τίποτα. Είμαι μόνο ένα γερασμένο κούτσουρο. Λυπάμαι…»
«Δε χρειάζομαι πολλά πια», είπε το αγόρι, «μόνο ένα ήσυχο μέρος να καθήσω και να ξεκουραστώ. Είμαι πολύ κουρασμένος.»
«Τότε» είπε το δέντρο ισιώνοντας όσο μπορούσε τον κορμό του, «ένα παλιό κούτσουρο είναι ένα καλό μέρος να καθήσεις και να ξεκουραστείς. Έλα, Αγόρι, κάθισε. Κάθισε και ξεκουράσου.»

Και το αγόρι κάθησε και ξεκουράστηκε.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Shel Silverstein (1930 – 1999)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ http://blogs.sch.gr/