Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ~ POLITEIA BOOKSTORE
Ανεξάρτητο βιβλιοπωλείο
Ο χρήστης ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ~ POLITEIA BOOKSTORE πρόσθεσε μια νέα φωτογραφία στο άλμπουμ: παρουσιάσεις προτάσεις δημοσιεύσεις.
ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ
το σπουδαίο βιβλίο του Erich Kästner «Στο χείλος της αβύσσου – Η πλήρης
έκδοση του “Φάμπιαν”», την ιστορία του Γιάκομπ Φάμπιαν, άνεργου
διδάκτορα της φιλολογίας, ο οποίος, στις αρχές της δεκαετίας του ’30,
εξερευνά τον βερολινέζικο κόσμο της νύχτας.
Γύρω του ακμάζουν τα πορνεία, τα ατελιέ των καλλιτεχνών και τα παράνομα καμπαρέ, η ανεργία μαστίζει την κοινωνία, ο πληθωρισμός καλπάζει, οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις καταλήγουν σε βίαιες συγκρούσεις.
Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης καταρρέει, η πόλη βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι κάτοικοί της ζουν, ερωτεύονται, πολιτικοποιούνται σαν να μην υπάρχει αύριο, βιώνουν την πνευματική τους παρακμή και βυθίζονται στο αλκοόλ και στις καταχρήσεις, γνωρίζοντας πολύ καλά πως το μέλλον δεν υπόσχεται τίποτα.
Και, μέσα στη γενικευμένη ανηθικότητα, ο ήρωας του έργου παλεύει να επιβιώσει, παραμένοντας ένας ηθικός άνθρωπος.
«...και σ' όλα τα σημεία του ορίζοντα κατοικεί η παρακμή.»
«Και τι ακολουθεί την παρακμή;»
Ο Φάμπιαν έκοψε ένα κλαδάκι που πρόβαλλε πάνω από κάτι κάγκελα κι απάντησε: «Φοβάμαι, η ηλιθιότητα.»
«Η πόλη απ' όπου κατάγομαι έχει ήδη πληγεί από την ηλιθιότητα» είπε το κορίτσι. «Αλλά τι να κάνεις;»
«Όποιος είναι αισιόδοξος απελπίζεται. Εγώ όμως είμαι μελαγχολικός, δε γίνεται να πάθω τίποτα. Δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας, αφού ποτέ δεν κατάλαβα εκείνη την ανάγκη για δράση που αναγκάζει άλλους να χτυπάν το κεφάλι στον τοίχο, μέχρι να το φάνε.
Εγώ παρατηρώ και περιμένω. Περιμένω τη νίκη της ευπρέπειας και τότε θα προσφέρω τις υπηρεσίες μου. Περιμένω όμως, σαν άθεος που περιμένει ένα θαύμα...»
Τρομερά ιδιαίτερο βιβλίο. Πολλά μπορούν να γραφτούν και ακόμα πιο πολλά έχουν ήδη γραφτεί για τον Φάμπιαν, αλλά αυτό που κάνει τη μεγαλύτερη ίσως εντύπωση σ' αυτό το μυθιστόρημα του 1931 για την προ-ναζιστική εποχή της Βαϊμάρης, είναι πόσο παραπλανητικά ανάλαφρο και ανέμελο δείχνει. Είναι γραμμένο με πολύ χιούμορ – σε πολλά σημεία γελάς δυνατά. Ο ίδιος ο συγγραφέας το θεωρεί σάτιρα. Παραπλανεί επιτυχώς - τίποτα δεν περιγράφεται ώστε να προοιωνίζεται την φρίκη της επερχόμενης Αποκάλυψης· η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανομία (αλλά και η ανωμαλία, που έχει μπόλικη), τίποτα από αυτά δεν παρουσιάζεται σαν παρέκκλιση από τον κανόνα, τίποτα δεν ενοχλεί, πουθενά σε όλα τα κακά δεν φαίνεται να υπάρχει προμήνυμα συμφοράς.
«Η φτώχεια του είχε γίνει μια κακή συνήθεια, ήταν φτωχός όπως άλλοι καμπουριάζουν ή τρώνε τα νύχια τους.»
Πραγματικά σπουδαίο και ενοχλητικά μη-ενοχλητικό μυθιστόρημα.
"Έπρεπε να είναι σαφές από το εξώφυλλο κιόλας (Στο χείλος της αβύσσου), ότι το μυθιστόρημα έχει έναν συγκεκριμένο στόχο: να προειδοποιήσει. Να προειδοποιήσει για την άβυσσο στην οποία πλησίαζε η Γερμανία και, κατ' επέκταση, η Ευρώπη! Να κεντρίσει, έστω και την τελευταία στιγμή, με τα κατάλληλα μέσα - κι αυτό, εν προκειμένω, σήμαινε όλα τα μέσα - την ακοή και τις αισθήσεις.
Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, η κατάθλιψη που ακολούθησε την οικονομική ύφεση, ο εθισμός στην αποχαύνωση, η δράση αδίστακτων κομμάτων, όλα αυτά ήταν προειδοποιητικά σημάδια για την κρίση που θα ξεσπούσε." (Έριχ Κέστνερ, 1950)
Διαβάστε τον Φάμπιαν, σε μετάφραση της Άντζης Σαλταμπάση, από τις Εκδόσεις Πόλις
στην Πολιτεία: https://www.politeianet.gr/…/9789604355983-kastner-erich-po…
Γύρω του ακμάζουν τα πορνεία, τα ατελιέ των καλλιτεχνών και τα παράνομα καμπαρέ, η ανεργία μαστίζει την κοινωνία, ο πληθωρισμός καλπάζει, οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις καταλήγουν σε βίαιες συγκρούσεις.
Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης καταρρέει, η πόλη βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι κάτοικοί της ζουν, ερωτεύονται, πολιτικοποιούνται σαν να μην υπάρχει αύριο, βιώνουν την πνευματική τους παρακμή και βυθίζονται στο αλκοόλ και στις καταχρήσεις, γνωρίζοντας πολύ καλά πως το μέλλον δεν υπόσχεται τίποτα.
Και, μέσα στη γενικευμένη ανηθικότητα, ο ήρωας του έργου παλεύει να επιβιώσει, παραμένοντας ένας ηθικός άνθρωπος.
«...και σ' όλα τα σημεία του ορίζοντα κατοικεί η παρακμή.»
«Και τι ακολουθεί την παρακμή;»
Ο Φάμπιαν έκοψε ένα κλαδάκι που πρόβαλλε πάνω από κάτι κάγκελα κι απάντησε: «Φοβάμαι, η ηλιθιότητα.»
«Η πόλη απ' όπου κατάγομαι έχει ήδη πληγεί από την ηλιθιότητα» είπε το κορίτσι. «Αλλά τι να κάνεις;»
«Όποιος είναι αισιόδοξος απελπίζεται. Εγώ όμως είμαι μελαγχολικός, δε γίνεται να πάθω τίποτα. Δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας, αφού ποτέ δεν κατάλαβα εκείνη την ανάγκη για δράση που αναγκάζει άλλους να χτυπάν το κεφάλι στον τοίχο, μέχρι να το φάνε.
Εγώ παρατηρώ και περιμένω. Περιμένω τη νίκη της ευπρέπειας και τότε θα προσφέρω τις υπηρεσίες μου. Περιμένω όμως, σαν άθεος που περιμένει ένα θαύμα...»
Τρομερά ιδιαίτερο βιβλίο. Πολλά μπορούν να γραφτούν και ακόμα πιο πολλά έχουν ήδη γραφτεί για τον Φάμπιαν, αλλά αυτό που κάνει τη μεγαλύτερη ίσως εντύπωση σ' αυτό το μυθιστόρημα του 1931 για την προ-ναζιστική εποχή της Βαϊμάρης, είναι πόσο παραπλανητικά ανάλαφρο και ανέμελο δείχνει. Είναι γραμμένο με πολύ χιούμορ – σε πολλά σημεία γελάς δυνατά. Ο ίδιος ο συγγραφέας το θεωρεί σάτιρα. Παραπλανεί επιτυχώς - τίποτα δεν περιγράφεται ώστε να προοιωνίζεται την φρίκη της επερχόμενης Αποκάλυψης· η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανομία (αλλά και η ανωμαλία, που έχει μπόλικη), τίποτα από αυτά δεν παρουσιάζεται σαν παρέκκλιση από τον κανόνα, τίποτα δεν ενοχλεί, πουθενά σε όλα τα κακά δεν φαίνεται να υπάρχει προμήνυμα συμφοράς.
«Η φτώχεια του είχε γίνει μια κακή συνήθεια, ήταν φτωχός όπως άλλοι καμπουριάζουν ή τρώνε τα νύχια τους.»
Πραγματικά σπουδαίο και ενοχλητικά μη-ενοχλητικό μυθιστόρημα.
"Έπρεπε να είναι σαφές από το εξώφυλλο κιόλας (Στο χείλος της αβύσσου), ότι το μυθιστόρημα έχει έναν συγκεκριμένο στόχο: να προειδοποιήσει. Να προειδοποιήσει για την άβυσσο στην οποία πλησίαζε η Γερμανία και, κατ' επέκταση, η Ευρώπη! Να κεντρίσει, έστω και την τελευταία στιγμή, με τα κατάλληλα μέσα - κι αυτό, εν προκειμένω, σήμαινε όλα τα μέσα - την ακοή και τις αισθήσεις.
Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, η κατάθλιψη που ακολούθησε την οικονομική ύφεση, ο εθισμός στην αποχαύνωση, η δράση αδίστακτων κομμάτων, όλα αυτά ήταν προειδοποιητικά σημάδια για την κρίση που θα ξεσπούσε." (Έριχ Κέστνερ, 1950)
Διαβάστε τον Φάμπιαν, σε μετάφραση της Άντζης Σαλταμπάση, από τις Εκδόσεις Πόλις
στην Πολιτεία: https://www.politeianet.gr/…/9789604355983-kastner-erich-po…
