Μωσαϊκό: Οι καλές πράξεις αυξάνουν την ευτυχία των παιδιών

Μωσαϊκό: Οι καλές πράξεις αυξάνουν την ευτυχία των παιδιών: Οι καλές πράξεις αυξάνουν την ευτυχία των παιδιών Παράλληλα ενισχύουν την αποδοχή από τους συνομηλίκους τους Νέα...

 

Οι καλές πράξεις αυξάνουν την ευτυχία των παιδιών
Παράλληλα ενισχύουν την αποδοχή από τους συνομηλίκους τους
Νέα έρευνα, που πραγματοποιήθηκε σε παιδιά στον Καναδά, ανακάλυψε ότι οι πράξεις ευγένειας όχι μόνο ενισχύουν την ευτυχία και ευεξία των παιδιών αλλά τα κάνουν πιο δημοφιλή.

Η Kimberly Schonert-Reichl, του University of British Columbia και η Kristin Layous, από το University of California, Riverside, εξέτασαν το κατά πόσον οι καλές πράξεις αυξάνουν την ευεξία των παιδιών. Επιλέχτηκαν περισσότερα από 400 παιδιά, ηλικίας 9 έως 12 ετών, από 19 τάξεις στο Βανκούβερ, τα οποία χωρίστηκαν σε 2 ομάδες.

Τα παιδιά στην πρώτη ομάδα έπρεπε να εκτελέσουν 3 πράξεις ευγένειας κάθε εβδομάδα για ένα μήνα. Στις πράξεις περιλαμβάνονταν το να αγκαλιάσουν τη μαμά όταν ήταν στρεσαρισμένη ή να σκουπίσουν το πάτωμα στο σπίτι.

Τα παιδιά στη δεύτερη ομάδα έπρεπε να επισκεφτούν 3 ευχάριστα μέρη κάθε εβδομάδα για ένα μήνα, είτε ένα γήπεδο είτε το σπίτι των παππούδων.

Πριν και μετά την περίοδο της έρευνας, οι μαθητές ανέφεραν την ικανοποίηση από τη ζωή τους, την ευτυχία και το θετικό συναίσθημα. Τους δόθηκε επίσης μια λίστα με τους συμμαθητές τους και τους ζητήθηκε να κυκλώσουν τα ονόματα συμμαθητών με τους οποίους θα ήθελαν να μοιράζονται εξωσχολικές δραστηριότητες.

Τα παιδιά και στις 2 ομάδες δήλωσαν ότι ήταν πιο ευτυχισμένα μετά από 4 εβδομάδες, αλλά παιδιά που πραγματοποίησαν πράξεις ευγένειας επέλεξαν περισσότερα παιδιά για να μοιραστούν εξωσχολικές δραστηριότητες κερδίζοντας 1,5 φίλους κατά μέσον όρο.

Οι ερευνητές σημειώνουν στο περιοδικό «Plos One» ότι η έρευνά τους υποδεικνύει ότι οι καλές πράξεις ωφελούν αυτούς που τις κάνουν, οι οποίοι κερδίζουν όχι μόνο βελτιωμένη ευεξία αλλά και δημοφιλία.

Οι ερευνητές επίσης υπέδειξαν ότι η ενίσχυση της αποδοχής από τους συνομηλίκους όχι μόνο αυξάνει την αίσθηση ευεξίας των παιδιών αλλά μειώνει και την πιθανότητα να πέσουν θύμα πειραγμάτων. Πρόσθεσε ότι προσπαθούμε να κάνουμε πιο ευτυχισμένα τα παιδιά, που στη συνέχεια θα είναι λιγότερο πιθανό να εναντιωθούν στους συνομηλίκους.

Επίσης οι συμμαθητές επιθυμούσαν να μοιραστούν δραστηριότητες με παιδιά που έκαναν καλές πράξεις, το οποίο επίσης φαίνεται πως μειώνει τις πιθανότητες να γίνουν θύματα πειραγμάτων.

Ένα άλλο θετικό στοιχείο είναι ότι σε τάξεις όπου κάθε παιδί συμπαθιέται το ίδιο με τους συνομηλίκους του υπάρχει καλύτερη ψυχική υγεία κατά μέσον όρο, σε σχέση με τάξεις στις οποίες υπάρχουν αγαπητά παιδιά και περιθωριοποιημένα.

Δεδομένων των αποτελεσμάτων της έρευνας και αυτών που είναι γνωστά για τα οφέλη της αποδοχής από τους συνομηλίκους, οι ερευνητές υποδεικνύουν να ενθαρρύνονται τα παιδιά να βοηθούν τακτικά τους άλλους.

iatronet.gr

Μωσαϊκό: ΒΑΡΚΑ ΧΩΡΙΣ ΠΑΝΙΑ_Μιχάλης Βιολάρης

Μωσαϊκό: ΒΑΡΚΑ ΧΩΡΙΣ ΠΑΝΙΑ_Μιχάλης Βιολάρης: Ελληνική θάλασσα άκρως ερωτική

14 Ιανουαρίου 1900 - Η όπερα «Τόσκα» του Τζιάκομο Πουτσίνι

14 Ιανουαρίου 1900 - Η όπερα «Τόσκα» του Τζιάκομο Πουτσίνι ανεβαίνει στη Ρώμη.
Η "Τόσκα" είναι δράμα σε τρεις πράξεις που συνέγραψε ο Βικτοριέν Σαρντού.

Η υπόθεση (σκηνή) του έργου φέρεται να διαδραματίζεται περί το 1800. Ο ζωγράφος Μάριο Καβαραντόσσι, εραστής της διάσημης αοιδού Τόσκας, φερόμενος ότι παρείχε άσυλο σε κάποιον καταδιωκόμενο κατά διαταγή του Διευθυντή της Αστυνομίας Σκάρπια συλλαμβάνεται και ρίχνεται στη φυλακή μέχρι την εις θάνατο καταδίκη του. Την παραμονή της εκτέλεσης η Τόσκα εκλιπαρεί τον διοικητή της Αστυνομίας για να του χαρίσει τη ζωή. Εκείνος την διαβεβαιώνει πως τα όπλα των ανδρών του εκτελεστικού θα γεμίζονταν απλώς με πυρίτιδα αντί σφαιρών με την προϋπόθεση να του παραδοθεί. Εκείνη υποκρινόμενη ότι δέχεται την πρόταση και μόλις εξασφαλίζει την έγγραφη άδεια εξόδου που θα εξασφάλιζε και τη φυγή της με τον Μάριο φονεύει με ένα εγχειρίδιο τον Σκάρπια.

Τελικά όμως ο Μάριο κατά την εκτέλεση πέφτει νεκρός από τα αληθινά πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος και η Τόσκα έξαλλη και απελπισμένη ρίπτεται στον Τίβερη.

Το δράμα αυτό όταν πρωτοανέβηκε στη θεατρική σκηνή προκάλεσε μεγάλη εντύπωση. Ειδικά όμως υπό την ηθοποιία της Σάρα Μπερνάρ το έργο "Τόσκα" βρήκε μια τέλεια ερμηνεύτρια του ρόλου.
Όπερα "Τόσκα"

Με βάση το δράμα του Σαρντού οι Τζακόζα και Ίλικα έγραψαν το λιμπρέτο και ο Τζιάκομο Πουτσίνι συνέθεσε την μουσική της όπερας "Τόσκα", επίσης σε τρεις πράξεις, η οποία ανέβηκε για πρώτη φορά στην Οπερά Κομίκ στο Παρίσι στις 13 Οκτωβρίου του 1903. Πολύ αργότερα ως εξαιρετική ερμηνεύτρια του πρωταγωνιστικού ρόλου αναδείχθηκε η Ελληνίδα Μαρία Κάλλας.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CF%83%CE%BA%CE%B1

Η ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ απόσπασμα.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ (9 Δεκεμβρίου 1867 - 14 Ιανουαρίου 1951)
Η ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ απόσπασμα.

Έμεινε πίσω ξεπίτηδες. Κι άμα προχώρησαν λίγο κι οι τελευταίοι της συντροφιάς, πήγε ως τ' αχείλι του γκρεμνού και με τη μεγαλύτερη απά¬θεια άρχισε να λοξοκατεβαίνει. 

Θάμα πώς έβρισκαν στήριγμα τα πόδια του στην κατηφοριά εκείνη και πώς κρατούσε την ισορροπία το πελώριο εκείνο κορμί! Εύρισκαν όμως τα πόδια• και το κορμί, γυρμένο προς τα πίσω, καθιστό σχεδόν, κρατιόταν και κατέβαινε... κατέβαινε...
Μόνο μια στιγμή ο Ντένης κινδύνεψε αληθινά: Τη στιγμή που, γυ¬ρίζοντας το κεφάλι πίσω, η Κλαίλια τον είδε κι ανακραύγασε έντρομη.

Αμέσως γύρισαν όλοι κι άρχισαν να φωνάζουν: — Ντένη!... Ντένη!... Ντένη! Η Μεμάραινα μάλιστα ξεφώνιζε, έτοιμη πάλι να λιγοθυμήσει. Ευτυχώς, ο Ντέλης είχε φτάσει πια ως τα πρώτα κρινάκια. Κάθισε χάμω, πιάστηκε με το 'να χέρι, άπλωσε τ' άλλο, ξερίζωσε όσα μπόρεσε, σύρθηκε με τη μπάντα για να ξεριζώσει ακόμα λίγα και - το δυσκολό¬τερο απ' όλα - έστριψε για ν' ανεβεί. Γιατί ο όχτος που σχημάτιζε κει η πλαγιά - και σ' αυτό τον όχτο άνθιζαν γραμμή τα πρώτα κρινάκια - ήταν τόσο στενός, που μόλις χωρούσε το πόδι του πλάι. Ωστόσο γύρισε κι άρχισε ν" ανεβαίνει, ή καλύτερα να σκαρφαλώνει, με πόδια και με χέρια. Οι φωνές, που λίγο έλειψε γα τον σαστίσουν, είχαν πάψει. Μια βουβή αγωνία έσφιγγε όλα τα στήθη. Από την άκρη του μονοπατιού, σκυμμένοι, στηριγμένοι, επρότειναν στον Ντένη τα μπαστούνια τους για να πιαστεί. Αλλά εκείνος δεν πιάστηκε από κανένα. Εμπιστευόταν περισσότερο στην ίδια του ορμή παρά σ' έν' αμφίβολο στήριγμα που μπορούσε να τον ξεγελάσει και να τον παραλύσει. Έπειτα ούτε τα έβλε¬πε τα μπαστούνια! Κινιόταν σε μια ζάλη, σε μια μέθη, που αυτή η ίδια, θα 'λεγες, τον εφτέρωνε και τον κρατούσε... Μια στιγμή, ύστερ' από ένα δυνατό πάτημα, αιστάνθηκε την πέτρα να υποχωρεί και το πόδι του να σέρνεται προς τα κάτω. Αλλά ήταν πιασμέ¬νος από μιαν άλλη πέτρα, που αυτή δεν υποχωρούσε. Κρεμάστηκε και, με τ' άλλο του πόδι, πάτησε πιο γερά. Έτσι μπόρεσε ν' ανεβάσει και το πρώ¬το και να πατήσει πια στην άκρη του μοναστηριού. Είχε ανεβεί - είχε σωθεί!

Έβγαλαν πάλι τις φωνές. Τον εμάλωσαν, και πρώτη η Κλαίλια. Τι ήταν αυτό που πήγε να κάμει; Ωραία ιδέα.'... Να κινδυνέψει να βρεθεί στον πάτο του φαραγ¬γιού, όπου ρουθούνι δε θα 'μνεσκε από δαύτον, και να τους κόψει το αίμα!... Ακούς εκεί τρέλα!... Και γιατί; Για δέκα παλιόκρινα!... Κι η μητέρα του τα ίδια, κι ο κόντε-Τζώρτζης κι όλοι. Ως κι ο Τζουάνες είπε πως έπρεπε πρώτα «να ξαγορευτεί και να μεταλάβει...»

Ο Ντένης μιλιά. Χαμογελούσε μόνο και φαινόταν ν' απορεί για το καλό που έκαναν. Σπουδαίο πράμα, βλέπεις!... Άσε με, καλέ!... Και πάρε, Κλαίλια, τα κρινάκια σου, να μωρώσεις!

Αυτά έλεγε το ύφος του Ντένη καθώς επρόσφερε τα λουλούδια στην Κλαίλια. Τα πήρε κείνη σα θυμωμένη. Και μάλιστα ψιθύρισε: - Με υποχρέωσες! Μ' από τη στιγμή εκείνη τα μάγια λύθηκαν όλα. Θωρούσε τον Ντένη σαν ένα ήρωα, που για την αγάπη της ήταν ικανός να κάμει τα πάντα. Αφού έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή του, για να της δώσει τ' αγριολούλουδα που είχε ποθήσει! Όλα θα του τα συγχωρούσε, όλα θα του τα ξεχνούσε. Δε θα Θυμόταν παρά την αγάπη του και τη αφοσίωση του. Και τον Παύλο, ω, αυτόν, δε θα τον συλλογιζόταν πια παρά σαν αδερφό.

Τελείωσε! Δεν ήταν άλλος στον κόσμο για την Κλαίλια από τον Ντένη! Από τον Ντένη που με τόση «θυσία» της είχε κόψει τα ωραιότε¬ρα λουλούδια που είδε στη ζωή της! Από τον Ντένη που είχε ανεβεί ξοπίσω της ως το πιο ψηλό σημείο του νησιού! Από τον Ντένη που θ' ανέβαινε μαζί της κι ως τον ουρανό!... http://skouliki-skoulikia.blogspot.gr/

Μωσαϊκό: Κύμινο. Οι θεραπευτικές του ιδιότητες.

Μωσαϊκό: Κύμινο. Οι θεραπευτικές του ιδιότητες.: http://proionta-tis-fisis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_3333.html Κύμινο. Οι θεραπευτικές του ιδιότητες. Η λ...

 

 

 

 

 

 

 

 

http://proionta-tis-fisis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_3333.html

Κύμινο. Οι θεραπευτικές του ιδιότητες.

Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι Cuminum cyminum (Κούμινον το κύμινον) και ανήκει στην οικογένεια των Σκιαδανθών. Στη χώρα μας το συναντούμε και με το όνομα αρτύσια.
Είναι φυτό μονοετές που μπορεί να φτάσει σε ύψος τα 30 εκατοστά. Κατάγεται από την Εγγύς Ανατολή και την Αίγυπτο. Τα φύλλα του είναι τριχωτά και τα άνθη του έχουν λευκό χρώμα, ενώ μοιάζουν με εκείνα του κάρβι.
Οι καρποί του έχουν σχήμα δρεπανοειδές, φτάνουν τα 5 χιλιοστά και το σχήμα τους είναι ακριβώς ίδιο με αυτό του κάρβι. (Carum carvi), το χρώμα τους όμως είναι λίγο πιο ανοιχτό στο συνηθισμένο κύμινο, ενώ στο μαύρο κύμινο το χρώμα των σπόρων είναι σκούρο καφέ-καστανό. Σήμερα το βότανο καλλιεργείται στην Μεσόγειο, στις Ινδίες, την Κίνα και την Κεντρική Αμερική. Το μαύρο κύμινο καλλιεργείται στο Πακιστάν. Δεν αυτοφύεται στην Ελλάδα, ενώ καλλιεργείται σε μικρή έκταση στη Χίο. Ευδοκιμεί σε περιοχές με πολύ ήπιο κλίμα και σε χωράφια μέτριας γονιμότητας .

Συστατικά-χαρακτήρας: Σε όλα τα βλαστικά όργανα, κυρίως στο περικάρπιο, περιέχει αιθέρια έλαια, όπως η κουμινόλη, στα οποία οφείλεται η μυρουδιά του που γίνεται αισθητή όταν τρίψουμε το φυτό.
Οι σπόροι του βοτάνου περιέχουν αιθέριο έλαιο με βασικό συστατικό κουμινικές αλδεϋδες, κουμινική αλκοόλη, μυρκίνη, λιμονίνη, πικρές ουσίες, μέταλλα και σταθερό έλαιο.
Οι σπόροι έχουν οσμή δυνατή και ευχάριστη, ενώ έχουν γεύση όξινη, καυστική, διεγερτική και αρωματική.

Ιστορικά στοιχεία: Είναι μπαχαρικό γνωστό από την αρχαιότητα. Αναφέρεται σε πινακίδες της Γραμμικής Β που ήταν γνωστή στην Εγγύς Ανατολή το 2000 π.Χ. Το ελληνικό του όνομα έχει ανατολίτικη καταγωγή. Οι Αιγύπτιοι έβαζαν κύμινο στους τάφους των Φαραώ και το χρησιμοποιούσαν σαν γιατρικό στη θεραπεία πνευμονικών παθήσεων. Οι Ρωμαίοι γνώριζαν τις φαρμακευτικές του ιδιότητες, Ο Θεόφραστος και ο Διοσκουρίδης το περιγράφουν, ενώ αναφέρεται σε κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Κατά τον Μεσαίωνα ήταν ένα από τα συνηθέστερα καρυκεύματα, ενώ στη λαϊκή ιατρική χρησιμοποιούσαν το κατάπλασμα από πολτό σπόρων για ανακούφιση της ορχίτιδας και τις χιονίστρες. Το έγχυμα των σπόρων του βοτάνου το χρησιμοποιούσαν για πλύσεις σε πρόβλημα βαρηκοΐας.

Άνθιση – συλλογή – χρησιμοποιούμενα μέρη: Ανθίζει στο τέλος της Άνοιξης και για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούμε τους σπόρους του βοτάνου. Ο σπόροι συλλέγονται όταν το φυτό ξεραθεί και πάρουν γκριζοπράσινο χρώμα.

Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις: Το κύμινο δρα ως καθαρτικό, διουρητικό, ορεκτικό και ευστόμαχο, σπασμολυτικό, εμμηναγωγό, γαλακταγωγό, καρδιοτονωτικό και αντιφυσητικό.
Είναι ευεργετικό για το πεπτικό σύστημα. Ρυθμίζει τη λειτουργία του στομάχου και των εντέρων και κάνει καλό στη γαστρίτιδα, ιδιαίτερα με μειωμένη οξύτητα, σπασμούς του στομάχου, φλεγμονές του λεπτού εντέρου, μετεωρισμό, δυσκοιλιότητα. Δρα θετικά ως χολαγωγό μέσο στις ασθένειες της χολής και του παγκρέατος  Το τσάι των σπόρων αυξάνει το γάλα στις θηλάζουσες. Το αιθέριο έλαιο του βοτάνου ανακουφίζει από τα αέρια του στομάχου. Το ίδιο αποτέλεσμα έχουμε όταν μασήσουμε τους σπόρους, ενώ λειτουργούν και ως ορεκτικό.

Παρασκευή και δοσολογία: Το έγχυμα του βοτάνου για πλύσεις σε περίπτωση βαρηκοΐας γίνεται με 2-4 γραμμάρια σπόρους σε 1 λίτρο νερό.
Για προβλήματα μετεωρισμού, παρασκευάζεται ως αφέψημα. Βράζουμε για 2 λεπτά ένα κουταλάκι του τσαγιού από τους σπόρους, σβήνουμε τη φωτιά και το αφήνουμε σκεπασμένο για 15 λεπτά και στη συνέχεια σουρώνουμε και πίνουμε 3 φορές την ημέρα.

*Άρθρο του Σάκη Κουβάτσου στα Χανιώτικα Νέα

Πηγή

Μωσαϊκό: Κωστής Παλαμάς

Μωσαϊκό: Κωστής Παλαμάς: Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 13 Ιανουαρίου 1859 - Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943) ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός κ...

Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 13 Ιανουαρίου 1859 - Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943) ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με το Νίκο Καμπά και το Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής.

Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου 1859 από γονείς που κατάγονταν από το Μεσολόγγι. Η οικογένεια του πατέρα του ήταν οικογένεια λογίων, με αξιόλογη πνευματική δραστηριότητα και ασχολούμενων με τη θρησκεία: Ο προπάππος του Παναγιώτης Παλαμάς (1722-1803) είχε ιδρύσει στο Μεσολόγγι την περίφημη "Παλαμαία Σχολή" και ο παππούς του Ιωάννης είχε διδάξει στην Πατριαρχική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολης. Ο θείος του Ανδρέας Παλαμάς υπήρξε πρωτοψάλτης και υμνογράφος, τον οποίο ο Κωστής Παλαμάς αναφέρει στα "Διηγήματά" του (Β' έκδοση, 1929, σελ. 200). Ο Μιχαήλ Ευσταθίου Παλαμάς (αδελφός του Ανδρέα) και ο Πανάρετος Παλαμάς ήταν ασκητές. Ο Δημήτριος Ι. Παλαμάς, επίσης θείος του Κωστή, ήταν ψάλτης και υμνογράφος στο Μεσολόγγι.[1]

Όταν ο ποιητής ήταν 6 χρονών έχασε και τους δύο γονείς του σε διάστημα σαράντα ημερών (Δεκέμβριος 1864-Φεβρουάριος 1865). Στενοί συγγενείς ανέλαβαν τότε τα τρία παιδιά της οικογένειας: το μικρότερο αδερφό του η αδερφή της μητέρας του και εκείνον και το μεγαλύτερο αδερφό του ο θείος τους Δημήτριος Παλαμάς, που κατοικούσε στο Μεσολόγγι. Εκεί έζησε από το 1867 ως το 1875, σε ατμόσφαιρα μάλλον δυσάρεστη και καταθλιπτική, που ήταν φυσικό να επηρεάσει τον ευαίσθητο ψυχισμό του, όπως φαίνεται και από ποιήματα που αναφέρονται στην παιδική του ηλικία. Το σπίτι του Παλαμά στην Πάτρα Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1875, όπου γράφτηκε στην Νομική Σχολή. Σύντομα όμως εγκατέλειψε τις σπουδές του αποφασισμένος να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Το πρώτο του ποίημα το είχε γράψει σε ηλικία 9 ετών, μιμούμενος τα πρότυπα της εποχής του, "ποίημα για γέλια", όπως το χαρακτήρισε αργότερα ο ίδιος. Η αρχή του ποιήματος εκείνου ήταν: "Σ΄ αγαπώ εφώνησα, / κι εσύ μ΄ αστράπτον βλέμμα /Μη - μ΄ απεκρίθης - μη θνητέ, / τολμήσης να μιάνης / δια της παρουσίας σου / τας ώρας τας ωραίας / που έζησα στον κόσμον /...". Από το 1875 δημοσίευε σε εφημερίδες και περιοδικά διάφορα ποιήματα και το 1876 υπέβαλε στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό την ποιητική συλλογή Ερώτων Έπη, σε καθαρεύουσα, με σαφείς τις Σχολή|Α' Αθηναϊκής Σχολής]]. Η συλλογή απορρίφθηκε με το χαρακτηρισμό "λογιωτάτου γραμματικού ψυχρότατα στιχουργικά γυμνάσματα". Η πρώτηεπιδράσεις της [[Α' Αθηναϊκή του αυτοτελής έκδοση ήταν το 1878 το ποίημα "Μεσολόγγι". Από το 1898 εκείνος και οι δύο φίλοι και συμφοιτητές του Νίκος Καμπάς (με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο) και Γεώργιος Δροσίνης άρχισαν να συνεργάζονται με τις πολιτικές-σατιρικές εφημερίδες "Ραμπαγάς" και "Μη χάνεσαι". Οι τρεις φίλοι είχαν συνειδητοποιήσει την παρακμή του αθηναϊκού ρομαντισμού και με το έργο τους παρουσίαζαν μια νέα ποιητική πρόταση, η οποία βέβαια ενόχλησε τους παλαιότερους ποιητές: τους αποκαλούσαν περιφρονητικά "παιδαρέλια" ή ποιητές της "Νέας Σχολής".

Το 1886 δημοσιεύτηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή Τραγούδια της Πατρίδος μου στη δημοτική γλώσσα, η οποία εναρμονίζεται απόλυτα με το κλίμα της Νέας Αθηναϊκής Σχολής. Το 1887 παντρεύτηκε τη συμπατριώτισσά του Μαρία Βάλβη, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά, μεταξύ των οποίων και ο Λέανδρος Παλαμάς. το 1889 δημοσιεύτηκε ο Ύμνος εις την Αθηνάν, αφιερωμένος στη γυναίκα του, για τον οποίο βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό την ίδια χρονιά. Ένδειξη της καθιέρωσής του ως ποιητή ήταν η ανάθεση της σύνθεσης του Ύμνου των Ολυμπιακών Αγώνων, το 1896. Το 1898, μετά το θάνατο του γιου του Άλκη σε ηλικία τεσσάρων ετών, δημοσίευσε την ποιητική σύνθεση "Ο Τάφος". Το 1897 διορίστηκε γραμματέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ' όπου αποχώρησε το 1928. Από την ίδια χρονιά (1897) άρχισε να δημοσιεύει τις σημαντικότερες ποιητικές του συλλογές και συνθέσεις, όπως οι "Ίαμβοι και Ανάπαιστοι" (1897), "Ασάλευτη Ζωή" (1904), "ο Δωδεκάλογος του Γύφτου" (1907), "Η Φλογέρα του Βασιλιά" (1910). Το 1918 του απονεμήθηκε το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ από το 1926 αποτέλεσε βασικό μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών, της οποίας έγινε πρόεδρος το 1930. Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Κωστής Παλαμάς μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους διανοούμενους ολόκληρου του κόσμου, με την οποία αφ' ενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφ' ετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα. Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943 έπειτα από σοβαρή ασθένεια 40 ημέρες μετά το θάνατο της συζύγου του (τον οποίο δεν είχε πληροφορηθεί επειδή και η δική του υγεία ήταν σε κρίσιμη κατάσταση). Η κηδεία του έμεινε ιστορική, καθώς μπροστά σε έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές χιλιάδες κόσμου τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία, στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. Η οικία του Παλαμά στην Πάτρα σώζεται ως σήμερα, στην οδό Κορίνθου 241. Τρία χρόνια πριν τη γέννηση του Παλαμά στο ίδιο σπίτι γεννήθηκε η μεγάλη Ιταλίδα πεζογράφος Ματθίλδη Σεράο.[2] Ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας αρκετές φορές από το 1926 έως το 1940.[3] Σήμερα "τιμής ένεκεν" φέρεται αφιερωμένη στο όνομά του μεγάλη αίθουσα εκθέσεων του πολυχώρου Τεχνόπολις στην Αθήνα. Ο Παλαμάς ήταν ένας από τους πολυγραφότερους Έλληνες λογοτέχνες και πνευματικούς ανθρώπους. Δημοσίευσε συνολικά σαράντα ποιητικές συλλογές, καθώς και θεατρικά έργα, κριτικά και ιστορικά δοκίμια, συγκριτολογικές μελέτες και βιβλιοκριτικές. Την επιμέλεια της επανέκδοσης των έργων του μετά το θάνατό του ανέλαβε ο γιος του Λέανδρος Παλαμάς επίσης ποιητής και κριτικός της λογοτεχνίας. Το ποιητικό έργο

Το ποιητικό του έργο είναι μεγάλο σε έκταση και σε σημασία και είχε τεράστια απήχηση στην εποχή του. Διαμετρικά αντίθετες πολιτικές και πνευματικές προσωπικότητες, όπως ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και ο Νίκος Ζαχαριάδης αισθάνθηκαν την ανάγκη να τοποθετηθούν απέναντι στο Δωδεκάλογο του Γύφτου. Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει πει ότι ο Παλαμάς είχε μεγαλύτερη επιρροή από 10 Πρωθυπουργούς. Το ενδιαφέρον για το έργο του μειώθηκε στη μεταπολεμική Ελλάδα, όταν αφενός επικράτησαν διαφορετικά αισθητικά ρεύματα και αφετέρου υποχώρησε το ενδιαφέρον για την ποίηση γενικότερα. Οι δύο πρώτες του συλλογές, Τραγούδια της πατρίδος μου και Τα μάτια της ψυχής μου είχαν ακόμα απηχήσεις του ρομαντισμού της Α' Αθηναϊκής Σχολής και κάποια κατάλοιπα καθαρεύουσας. Η πρώτη σημαντική στάση στο έργο του ήταν η συλλογή Ίαμβοι και Ανάπαιστοι (1897), κυρίως για την ανανεωμένη μετρική της, με την εναλλαγή ιαμβικού και αναπαιστικού ρυθμού (ο ίδιος επισήμανε ότι παρακινήθηκε από την μετρική του Κάλβου), αλλά και για την εκφραστική λιτότητα και σαφήνεια. Το επόμενο έργο του, ο Τάφος (1898), αποτελείται από ποιήματα - μοιρολόγια για τον θάνατο του γιου του Άλκη. Η πρώτη περίοδος της δημιουργίας του κλείνει με την συλλογή Ασάλευτη Ζωή (1904), η οποία περιέχει υλικό από όλα τα προηγούμενα χρόνια της δράσης του. Κεντρική θέση στη συλλογή έχουν τα ποιήματα Η Φοινικιά (αναγνωρίζεται ως το καλύτερο ίσως έργο του), Ασκραίος και Αλυσίδες (συναποτελούν την ενότητα "Μεγάλα οράματα") και η ενότητα σονέτων Πατρίδες. Η κορυφαία έκφραση της "λυρικής σκέψης" του Παλαμά είναι Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907). Στο πνευματικό του ταξίδι ο Γύφτος θα γκρεμίσει και θα ξαναχτίσει τον κόσμον όλο. Θα απαρνηθεί τη δουλειά, την αγάπη, τη θρησκεία, τους αρχαίους, τους βυζαντινούς και όλες τις πατρίδες, αλλά και θα τα αναστήσει όλα μέσα από την Τέχνη, μαζί και τη μεγάλη χίμαιρα της εποχής, τη Μεγάλη Ιδέα. Θα υμνήσει τον ελεύθερο λαό του, αλλά θα τραγουδήσει και έναν νιτσεϊκό αδάκρυτο ήρωα. Θα καταλήξει προσκυνώντας τη Φύση και την Επιστήμη. 'Η Φλογέρα του βασιλιά (1910) διαδραματίζεται στο Βυζάντιο και αφηγείται το ταξίδι του Βασίλειου Β' ("Βουλγαροκτόνου") στην Αθήνα. Κεντρικό σημείο του έργου είναι το προσκύνημα του αυτοκράτορα στον Παρθενώνα, που έχει γίνει ναός της Παναγίας. Αυτό συμβολίζει για τον ποιητή τη σύνθεση και την ενότητα όλης της ιστορίας του Ελληνισμού, αρχαίας, βυζαντινής και σύγχρονης. Η έμπνευση της Φλογέρας του Βασιλιά είναι αποτέλεσμα και του ανανεωμένου τότε ενδιαφέροντος για το Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αλλά κυρίως του μακεδονικού αγώνα.

Μετά τις μεγάλες συνθέσεις επανήλθε σε μικρότερες λυρικές φόρμες, με τις συλλογές Οι καημοί της Λιμνοθάλασσας και Η Πολιτεία και η Μοναξιά (1912), μαζί με τις οποίες εξέδωσε και τα σατιρικά ποιήματά του (Σατιρικά γυμνάσματα). Στις επόμενες συλλογές του γενικά δεν παρουσιάστηκε κάτι νέο στην ποιητική του εξέλιξη, παρά μόνο στις τελευταίες, Ο κύκλος των τετράστιχων (1929) και Οι νύχτες του Φήμιου(1935): αποτελούνται αποκλειστικά από σύντομα, τετράστιχα ποιήματα. Η εποχή της εμφάνισης του Κωστή Παλαμά, αλλά και των άλλων ποιητών της Νέας Αθηναϊκής Σχολής συνέπεσε με την έξαρση του προβληματισμού για το γλωσσικό ζήτημα: το 1888 εκδόθηκε το Ταξίδι μου του Ψυχάρη, ενώ είχε προηγηθεί η διαμάχη Κωνσταντίνου Κόντου- Δημ. Βερναρδάκη, το 1882. Ενώ σταδιακά στην ποίηση η δημοτική καθιερώθηκε (με τη συμβολή και των ποιητών της Νέας Αθηναϊκής Σχολής), στην πεζογραφία (και φυσικά στον επίσημο λόγο) επικρατούσε η καθαρεύουσα. Ο Παλαμάς, υποστηρικτής της δημοτικής, υποδέχθηκε με ευνοϊκή κριτική το Ταξίδι μου: μια μόλις μέρα αφ' ότου το διάβασε, έγραψε το άρθρο "Το επαναστατικόν βιβλίον του κ. Ψυχάρη", εκφράζοντας ενθουσιώδεις κρίσεις, χωρίς βέβαια να παραλείψει να επισημάνει και τις ακρότητες του συγγραφέα. Η υποστήριξή του προς όλες τις προσπάθειες καθιέρωσης της δημοτικής ήταν συνεχής και έμπρακτη: συνεργαζόταν με το περιοδικό-όργανο του δημοτικισμού Ο Νουμάς από το πρώτο κιόλας τεύχος και στη δημοτική έγραψε όχι μόνο τα ποιήματα, αλλά και τα (λίγα) διηγήματά του. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ενώ στο λογοτεχνικό (και αργότερα και στο κριτικό) έργο χρησιμοποιούσε τη δημοτική, ως Γραμματέας του Πανεπιστημίου ήταν υποχρεωμένος να συντάσσει τα επίσημα έγγραφα σε αυστηρή καθαρεύουσα: όπως ανέφερε ο ίδιος σε επιστολή του, στην φιλολογική του εργασία ήταν "μαλλιαρός" και στην υπηρεσία του "αττικιστής απ' την κορφή ως τα νύχια". Η επίσημη θέση του, όπως ήταν φυσικό, δύσκολα μπορούσε να συνδυαστεί με την υποστήριξη στο δημοτικισμό: βρέθηκε πολλές φορές στο επίκεντρο επιθέσεων, ειδικά κατά τα "Ευαγγελικά" (1901) και τα "Ορεστειακά" (1903). Παρά ταύτα ο ίδιος δε δίστασε να δηλώσει δημοσίως ότι ο δημοτικισμός ήταν η αρετή του (1908).

Ποιητικό έργο

Τραγούδια της πατρίδος μου (1886) Ύμνος εις την Αθηνάν (1889) Τα μάτια της ψυχής μου (1892) Ίαμβοι και ανάπαιστοι (1897) Τάφος (1898) Οι χαιρετισμοί της Ηλιογέννητης (1900) Η ασάλευτη ζωή (1904) Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907) Η φλογέρα του Βασιλιά (1910) Οι καημοί της λιμνοθάλασσας (1912) Σατιρικά Γυμνάσματα (1912) Η πολιτεία και η μοναξιά (1912) Βωμοί (1915) Τα παράκαιρα (1919) Τα δεκατετράστιχα (1919) Οι πεντασύλλαβοι- Τα παθητικά κρυφομιλήματα- Οι λύκοι- Δυό λουλούδια από τα ξένα (1925) Δειλοί και σκληροί στίχοι (1928) Ο κύκλος των τετράστιχων (1929) Περάσματα και χαιρετισμοί (1931) Οι νύχτες του Φήμιου (1935) Βραδινή φωτιά (1944, μεταθανάτια έκδοση επιμελημένη από τον γιό του Λέανδρο) Η Κασσιανή To φάντασμα Πεζογραφικό έργο Διηγήματα Θάνατος παληκαριού, διήγημα, (1901) Διηγήματα, 1920 Θέατρο Τρισεύγενη, δράμα (1903). Κριτική-Δοκίμιο Ήταν ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες κριτικούς. Σε αυτόν οφείλεται η επανεκτίμηση του έργου των Ανδρέα Κάλβου, Διονύσιου Σολωμού, της Επτανησιακής Σχολής εν γένει, του Κώστα Κρυστάλλη και άλλων. "Το έργο του Κρυστάλλη" (1894), "Σολωμός Η ζωή και το έργο του" (1901) "Γράμματα" (2 τόμοι, 1904 - 1907) "Ηρωικά πρόσωπα και κείμενα" (1911) "Τα πρώτα κριτικά" (1913) "Αριστοτέλης Βαλαωρίτης" (1914) "Βιζυηνός και Κρυστάλλης" (1916) "Ιούλιος Τυπάλδος" (1916) "Πως τραγουδούμε τον θάνατο της κόρης" (1918) "Πεζοί δρόμοι" (3 τόμοι 1929 - 1933) "Ο Γκαίτε στην Ελλάδα" (1932) "Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου" (1933) "Η ποιητική μου" (1933) "Πεζοί δρόμοι. Κάποιων νεκρών η ζωή" (1934) "Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου" 2ος τομος (1940). Μεταφράσεις "Β΄Ολυμπιονικός" του Πινδάρου εφημ.΄΄Εστία΄΄, 1896 "ΙΔ΄Ολυμπιονικός" Πινδάρου, εφημ. ΄΄Ακρόπολις΄΄, 1896 "Πρόας ο Νικίου" υπό Αντρέ Λωρί, έκδοση Διάπλασης των Παίδων, 1898. "Η Ελένη της Σπάρτης" του Αιμ. Βεράβεν 1906.

Μωσαϊκό: 9 αντιγηραντικές τροφές

Μωσαϊκό: 9 αντιγηραντικές τροφές:   9 αντιγηραντικές τροφές και το…μυστικό της μακροζωίας! Οι περισσότεροι άνθρωποι επιθυμούν όχι μόνο να παραμείνουν...






 

9 αντιγηραντικές τροφές και το…μυστικό της μακροζωίας!

Οι περισσότεροι άνθρωποι επιθυμούν όχι μόνο να παραμείνουν νέοι αλλά και να έχουν μια μακρά και υγιή ζωή. Σημαντικός παράγοντας για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός είναι η σωστή διατροφή. Ξηροί καρποί, φρούτα, κρέας, ψάρια αλλά και λαχανικά μπορούν να γίνουν οι σύμμαχοι σας σε αυτόν τον αγώνα. Διαβάστε παρακάτω τις τροφές που επέλεξε να σας παρουσιάσει το lifezone και αποκτήστε αυτό που θέλουν όλοι. Νεότητα και μακροζωία.

1. Δαμάσκηνο: Επιβραδύνει τη διαδικασία της γήρανσης

Το δαμάσκηνο έχει ισχυρή αντιοξειδωτική δράση και είναι πλούσιο σε κάλιο, σίδηρο, φυτικές ίνες και βιταμίνες Α, B3, B6. Το κάλιο βοηθά στον έλεγχο της πίεσης του αίματος, η Β6 προστατεύει την καρδιά, η Βιταμίνη Α διατηρεί νεανικό δέρμα και ο σίδηρος μας δίνει ενέργεια.

2. Μάραθος: Προλαμβάνει τη γήρανση των αρτηριών

Πλούσιο σε κάλιο, φυτικές ίνες, βιταμίνη C , φολικό οξύ και φυτοθρεπτικά συστατικά (ρουτίνη, ανιθόλη) που βοηθούν στη μείωση των φλεγμονών. Οι φυτικές ίνες μειώνουν τη χοληστερίνη, ενώ το φολικό οξύ αποσοβεί τον κίνδυνο παθήσεων που συνδέονται με την καρδιά. Η βιταμίνη C παίζει σημαντικό ρόλο στην πρόληψη της γήρανσης των αρτηριών, αλλά και βοηθάει στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού σύστημα.

3. Ηλιόσπορος για ελαστικό και νεανικό δέρμα

Πλούσιο σε Βιταμίνη Ε, Β-βιταμίνες, ασβέστιο, μαγνήσιο, σελήνιο, ψευδάργυρο και λιπαρά οξέα Ωμέγα-6. Οι ηλιόσποροι βοηθούν στη μείωση των καρδιακών παθήσεων και των φλεγμονών, συμβάλλουν στην υγιή δομή των οστών αλλά και στην καλύτερη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος.

4. Κριθάρι: Μας κάνει νέους

Το κριθάρι περιέχει β-βιταμίνες, βιταμίνη Ε, σελήνιο και φυτικές ίνες. Είναι ένα δυνατό «όπλο» κατά της γήρανσης, αφού με την αντιοξειδωτική του δράση καταπολεμά τις ελεύθερες ρίζες. Το κριθάρι δυναμώνει, βοηθά στο δέρμα και τα μαλλιά, θεωρείται ότι διαθέτει αντικαρκινικές ιδιότητες και προλαμβάνει τις παθήσεις της καρδιάς.

5. Νεροκολοκύθα: Προλαμβάνει την πρόωρη γήρανση

Πλούσια σε φυτικές ίνες, βιταμίνη C και καροτονοειδή. Μειώνει την εμφάνιση καρδιακών παθήσεων αλλά και παθήσεων που συνδέονται με τα μάτια. Ακόμη βοηθά στον περιορισμό των βλαβερών συνεπειών του ήλιου στο δέρμα που μπορούν να προκαλέσουν πρόωρη γήρανση λόγω της υψηλής ποσότητας βήτα καροτίνης που περιέχει.

Ορισμένες ακόμη τροφές που βοηθούν στη μακροζωία και στη διατήρηση της νεότητας είναι οι παρακάτω:

6. Ρέγκα: Συμβάλλει στην αντιγήρανση και στην πρόληψη των καρδιαγγειακών παθήσεων.

Κάσιους: Εμποδίζει τη δημιουργία ρυτίδων και βοηθάει στην αποτροπή της οστεοπόρωσης

8. Σέσκουλο: Προλαμβάνει τη γήρανση, την απώλεια μαλλιών και ενισχύει την παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων.

9. Κοτόπουλο: Βοηθά στην ανάπλαση των κυττάρων, προλαμβάνει τις ρυτίδες και προστατεύει την καρδιά.

■ Το ξέρατε αυτό;

Πρόσφατη έρευνα Ιταλών επιστημόνων "ανακήρυξε" τη μεσογειακή διατροφή ως το "κλειδί" της μακροζωίας.

Η μεσογειακή διατροφή που είναι πλούσια σε φρούτα και λαχανικά, ελαιόλαδο, επεξεργασμένα δημητριακά και γαλακτοκομικά προϊόντα, μπορεί να μας βοηθήσει να ζήσουμε περισσότερο.

Οι ερευνητές κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα μετά από μια διαδικασία στην οποία συμμετείχαν 19 εθελοντές ηλικίας από 100-107 ετών.

Οι 19 εθελοντές ακολουθούσαν μια ισορροπημένη διατροφή που περιλάμβανε τροφές με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη δηλαδή τροφές που δεν αυξάνουν απότομα το σάκχαρο στο αίμα. Συγκεκριμένα τρέφονταν με όσπρια, φρούτα, λαχανικά και δημητριακά ολικής αλέσεως και με μικρές ποσότητες κόκκινου κρέατος και γλυκών.

7. Φράουλα: Βοηθά στη διατήρηση της υγιούς δομής του δέρματος και έχει αντικαρικινικές ιδιότητες.

lifezone.gr