Ο
Διονύσιος Σολωμός (8 Απριλίου 1798 - 9 Φεβρουαρίου 1857) ήταν
Ζακυνθινός Έλληνας ποιητής, περισσότερο γνωστός για τη συγγραφή του
ποιήματος Ύμνος εις την Ελευθερίαν το 1823, οι πρώτες δυο στροφές του
οποίου έγιναν ο ελληνικός εθνικός ύμνος. Κεντρικό πρόσωπο της
Επτανησιακής σχολής, ο Διονύσιος Σολωμός θεωρήθηκε και θεωρείται ο
εθνικός ποιητής της Ελλάδας, όχι μόνον γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά
και γιατί αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική
λογοτεχνία, Δημοτικό τραγούδι) και ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε
συστηματικά τη δημοτική γλώσσα και άνοιξε τον δρόμο για τη χρησιμοποίησή
της στη λογοτεχνία, αλλάζοντας ακόμη περισσότερο τη στάθμη της.[1]
Σύμφωνα με τις απόψεις του δημιουργούσε «από τον ρωμαντισμό μαζί με τον
κλασικισμό ένα [...]είδος μιχτό, αλλά νόμιμο[...]».[2][3]Εκτός από τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν, τα σπουδαιότερα έργα του είναι: Ο Κρητικός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ο Πόρφυρας, Η Γυναίκα της Ζάκυνθος, Λάμπρος. Το βασικό χαρακτηριστικό της ποιητικής παραγωγής του είναι η αποσπασματική μορφή: κανένα από τα ποιήματα που έγραψε μετά τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν δεν είναι ολοκληρωμένο και με ελάχιστες εξαιρέσεις, τίποτα δεν δημοσιεύτηκε από τον ίδιο. Ο Κώστας Βάρναλης περιέγραψε εύστοχα την αποσπασματικότητα του σολωμικού έργου με τη φράση «...(Ο Σολωμός) πάντα τα έγραφε, αλλά ποτές του δεν τα έγραψε».
http://el.wikipedia.org/
