homouniversalisgr.blogspot.com
“Πρέπει”. Ο πιο άδειος λόγος μέσ’ στην απέραντη κενολογία της…
“Πρέπει”. Ο πιο άδειος λόγος μέσ’ στην απέραντη κενολογία της ανθρώπινης γλώσσας.
συνέχεια
https://homouniversalisgr.blogspot.com/2014/06/23-1908-14-1960.html?fbclid=IwAR0GxQPw3zjxnS2vy
“Πρέπει”. Ο πιο άδειος λόγος μέσ’ στην απέραντη κενολογία της ανθρώπινης γλώσσας.
Ο Μ[ΙΤΙΑ] ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ
(λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Δημήτρη Ροδόπουλου) γεννήθηκε στην Αθήνα,
ένα από τα πέντε παιδιά του Γεώργιου Ροδόπουλου και της Ανθής το γένος
Μουλούλη. Ο πατέρας του καταγόταν από οικογένεια γαιοκτημόνων της
Πάτρας, ήταν δικηγόρος και πολιτικός και διετέλεσε διευθυντής της
Εθνικής Τράπεζας και διοικητής της Τράπεζας Κρήτης. Λόγω των συνεχών
μεταθέσεών του, η οικογένεια έζησε σε διάφορες επαρχιακές πόλεις της
Ελλάδας. Ο Καραγάτσης πέρασε μέρος των παιδικών του χρόνων στη Λάρισα
ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές του το 1924 στη Θεσσαλονίκη και τον
ίδιο χρόνο έφυγε για σπουδές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της
Γκρενόμπλ. Το 1925 επέστρεψε στην Ελλάδα και συνέχισε τις σπουδές του
στα τμήματα Νομικής (αποφοίτησε το 1930) και Πολιτικών και Οικονομικών
Επιστημών (αποφοίτησε το 1931) του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1931 ως
το 1939 (χρονιά θανάτου του πατέρα του) εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος
ανώνυμης ασφαλιστικής εταιρείας. Παράλληλα εργάστηκε ως δημοσιογράφος
στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο (Βραδυνή, Πρωία, Νέα Εστία κ.α.) και
ταξίδεψε σε πολλές χώρες. Το 1946 πέθανε η μητέρα του, στη μνήμη της
οποίας αφιέρωσε το μυθιστόρημα Ο μεγάλος ύπνος.
Από το 1952
εργάστηκε στη διαφημιστική εταιρεία ΑΔΕΛ, της οποίας διετέλεσε και
διευθυντής και συμμετείχε στις εκλογές του 1956 και 1958 με το κόμμα των
Φιλελευθέρων. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 52 χρόνων · έπασχε από την
καρδιά του από το 1958. Ο Μ.Καραγάτσης πρωτοεμφανίστηκε στο λογοτεχνικό
χώρο του 1927 με τη συμμετοχή και βράβευσή του (με τον Α΄ Έπαινο) στον
Α΄ Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Νέας Εστίας με το διήγημα Η κυρία Νίτσα. Η
μετέπειτα πορεία του τον ανέδειξε ως έναν από τους πολυγραφότερους
συγγραφείς της γενιάς του Τριάντα. Ασχολήθηκε με την πεζογραφία
(μυθιστόρημα - διήγημα - νουβέλα), το θέατρο, τη λογοτεχνική μετάφραση,
τη θεατρική κριτική, την ταξιδιωτική λογοτεχνία, την ιστορία. Από το
πεζογραφικό του έργο σημειώνουμε ενδεικτικά τα Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν,
Η μεγάλη χίμαιρα, Το μπουρίνι, Σέργιος και Βάκχος, Ο Κίτρινος
φάκελλος.
Το έργο του
τοποθετείται συμβατικά στα πλαίσια του ρεαλισμού, με έντονη ωστόσο την
παρουσία ιδεαλιστικών και λυρικών εξάρσεων. Κυρίαρχη είναι επίσης η
ψυχολογική εμπλοκή του συγγραφέα στον κόσμο των ηρώων του και στις
ακραίες καταστάσεις που βιώνουν, στα πλαίσια μιας προσπάθειας
αναθεώρησης και σκόπιμης επανερμηνείας της ιστορίας με λογοτεχνικά μέσα
με στόχο τον προσδιορισμό της νεοελληνικής ταυτότητας και την κριτική
της σύγχρονής του κοινωνικής πραγματικότητας.
 |
| ΑΠΟ http://www.ethnos.gr/ |
Το ψευδώνυμο Καραγάτσης προήλθε από το δέντρο πτελέα ή καραγάτσι
στο εξοχικό της οικογένειάς του στη Ραψάνη της Θεσσαλίας, όπου περνούσε
τα περισσότερα εφηβικά καλοκαίρια του. Εκεί συνήθιζε να διαβάζει
καθισμένος κάτω από ένα καραγάτσι που βρισκόταν στον περίβολο της
εκκλησίας του χωριού. Το «Μ.» του ψευδωνύμου του προήλθε πιθανότατα από
το ρώσικο όνομα «Μίτια» (ρωσική εκδοχή του Δημήτρης), με το οποίο τον
αποκαλούσαν φίλοι και συμφοιτητές του, λόγω της μεγάλης του αγάπης για
τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ιδιαίτερα για το έργο Αδερφοί Καραμάζοφ. Το
γεγονός ότι υπέγραφε τα έργα του ως «Μ. Καραγάτσης» προκάλεσε σύγχυση
σε αρκετούς φιλολόγους, που συχνά ερμήνευαν το «Μ» ως Μιχάλης, λόγω των
ηρώων του, Μιχάλη Καραμάνου (στον Γιούγκερμαν) και Μιχάλη Ρούση (στον
Μεγάλο ύπνο), που θεωρούνται περσόνες του συγγραφέα
 |
Ντυμένος συνταγματάρχης Λιάπκιν στο δικό του μπαλκόνι, στο σπίτι τους στην πλ. Αμερικής ΑΠΟ http://www.enet.gr/
|
συνέχεια
https://homouniversalisgr.blogspot.com/2014/06/23-1908-14-1960.html?fbclid=IwAR0GxQPw3zjxnS2vy
