Ελληνική γλώσσα

 

Πληροφορίες για αυτόν τον ιστότοπο

odysseiatv.blogspot.com

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα... (βιβλίο Γκίνες) 

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπίλ Γκέϊτς, Microsoft) 

Η Ελληνική και η Κινέζικη, είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και…..στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος). 

 Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. 

Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον. 

 Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει. 

 Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. 

Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε. 

 Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). 

Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας. 

 Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. 

Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της. 

 Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο ΦΡΙΚΤΟ τρόπο στο σχολείο, ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό. 

 Η ΣΟΦΙΑ 

 Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). 

Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. 

Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. 

Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. 

Γι’ αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες. 

 Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάϊζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. 

Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο». 

 Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». 

Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι. 

 Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι). 

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη. 

 Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει ως ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; 

Μα, φυσικά, «άφθονο». 

 Έ

χουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». 

Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. 

Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. 

Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά ... 

Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!! 

 Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται.

 Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. 

Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. 

Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία. Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. 

Για σκεφτείτε το λίγο. 

 Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). 

Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. 

Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα. 

 Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. 

Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις. 

 «Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων. 

 Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. 

Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις. 

 Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». 

Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ. Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος: «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. 

Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. 

Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική». Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. 

Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. 

Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει». 

 Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής. 

 Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. 

Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου. «Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου. 

 Είναι γνωστό εξ άλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες». 

 Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.  

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως. 

 Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της. 

 Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα». 

 Δεκέμβριος 29, 2019 

 ΠΗΓΕΣ: 'planetnews.gr' 

&

'ινφογνώμων'

http://koukfamily.blogspot.com/2020/01/blog-post_407.html

η βέλτιστη σχέση γονέα-παιδιού

Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications 

Κάθε γονιός θέλει δύο βασικά πράγματα: Να είναι το παιδί του ευτυχισμένο και να μην τα θαλασσώσει με την ανατροφή του. Πώς επιτυγχάνονται όμως αυτά;

https://www.dioptra.gr/.../to-vivlio-pou-tha-itheles-na.../

 Σε αυτό το έξυπνο και με χιούμορ βιβλίο, η αναγνωρισμένη ψυχοθεραπεύτρια Philippa Perry εξηγεί πώς χτίζονται ισχυροί δεσμοί αγάπης με τα παιδιά μας και πώς αυτοί οι δεσμοί προάγουν την πνευματική και ψυχική υγεία τους τόσο στην παιδική όσο και στη μετέπειτα ζωή τους.

Αντί να καταστρώσει το «τέλειο» πλάνο ανατροφής, μας προσφέρει μια πλήρη εικόνα των στοιχείων που οδηγούν στη βέλτιστη σχέση γονέα-παιδιού και μας βοηθάει:

• Να καταλάβουμε πώς ο τρόπος που έχουμε μεγαλώσει και το ψυχολογικό μας υπόβαθρο επηρεάζουν την ανατροφή των παιδιών μας

• Να αποδεχτούμε τα λάθη μας και να μάθουμε τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτά

• Να σπάσουμε τα αρνητικά, επαναλαμβανόμενα μοτίβα ανατροφής

• Να διαχειριστούμε τόσο τα δικά μας συναισθήματα όσο και του παιδιού μας

• Να αντιληφθούμε τι μηνύματα περνούν οι διαφορετικές συμπεριφορές.

Mε εύστοχες και σοφές συμβουλές, είναι το βιβλίο που κάθε γονιός θα θέλει να διαβάσει και κάθε παιδί θα εύχεται να είχαν διαβάσει οι γονείς του! https://www.dioptra.gr/.../to-vivlio-pou-tha-itheles-na.../

Όρραον

huffingtonpost.gr

Από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο διασώζονται, σε σπάνιες περιπτώσεις μοιάζοντας κιόλας άθικτα από τον χρόνο, κτίρια και αρχιτεκτονήματα διαφόρων ειδών- ναοί, αμφιθέατρα, στάδια, μαντεία, αγορές, νεκροπόλεις. Όχι όμως και ιδιωτικές οικίες, παρά μόνο τα θεμέλιά τους και αυτό όταν η αρχαιολογική σκαπάνη σταθεί τυχερή.

Στον ελλαδικό χώρο, τα καλύτερα διατηρημένα σπίτια των αρχαίων Ελλήνων, διατρέχοντας όλη την χρονική περίοδο από τα κλασικά έως και τα ελληνιστικά χρόνια, δε βρίσκονται στις υπώρειες της Ακρόπολης των Αθηνών, ούτε σε κάποιον φημισμένο αρχαιολογικό χώρο- αλλά σε έναν γυμνό, πετρώδη λόφο της Ηπείρου, ακριβώς στα σύνορα των νομών Άρτας και Πρέβεζας.

Είναι το αρχαίο Όρραον, μια κωμόπολη των Μολοσσών της Ηπείρου- εκεί στέκουν ακόμη όρθια 4 κτίρια της ύστερης κλασικής περιόδου, τρεις ιδιωτικές κατοικίες και (μάλλον) ένα δημόσιο κτίριο. Και μόνο η ύπαρξη των κτιρίων αυτών, με τους τοίχους τους να στέκουν όρθιοι μέχρι το ύψος της στέγης του δευτέρου ορόφου τους, μεταμορφώνει τον άσημο λοφίσκο των 345 μέτρων ύψος, σε ένα εντυπωσιακό αρχαιολογικό τοπόσημο.

Το Όρραον ιδρύθηκε (πιθανότατα) στο δεύτερο μισό του 4ου αι. π.Χ., από τους Μολοσσούς σε θέση με στρατηγική σημασία, καθώς φρουρούσε την κυριότερη διάβαση από τον Αμβρακικό προς την ενδοχώρα τους- ήταν ένας σχετικά μικρός οικισμός, με περίπου 100 σπίτια, όλα τους κτισμένα από ντόπιο ασβεστόλιθο, όπως και το ισχυρό, διπλό πέτρινο τείχος που προστάτευε την αρχαία πολίχνη. Ο πολεοδομικός της σχεδιασμός είχε σαν πρότυπο αυτόν της γειτονικής Αμβρακίας (σημερινή Άρτα)- δώδεκα στενοί, παράλληλοι δρόμοι, διασταυρώνονται με δύο κάθετους, σχηματίζοντας ορθογώνια οικοδομικά «τετράγωνα».

Ο οικισμός υδρευόταν από μια πηγή που βρισκόταν εκτός των τειχών του- ένα μονοπάτι που ξεκινούσε από την ανατολική πύλη οδηγούσε εκεί. Εκτός της φυσικής πηγής, οι κάτοικοι του οικισμού διασφάλισαν την ύπαρξη πόσιμου νερού και με την κατασκευή μιας μεγάλης δεξαμενής όπου συγκεντρωνόταν το βρόχινο νερό. Η δεξαμενή ήταν έργο δημόσιο- ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα είναι μια κατασκευή άρτια τεχνικά. Μια πέτρινη κλίμακα από 19 σκαλοπάτια οδηγεί και τον σημερινό επισκέπτη στον πυθμένα της, που ήταν φτιαγμένος από πήλινα όστρακα. Περπατώντας τον αρχαίο οικισμό, παρατηρώ το άψογο λάξευμα των μεγάλων πέτρινων όγκων, τα απολύτως ευθετισμένα και (ακόμη) άρρηκτα μεταξύ τους «δεσίματα» και αναλογίζομαι την τεχνογνωσία των μηχανικών, μαστόρων και τεχνιτών που εργάστηκαν χιλιάδες χρόνια πριν στον ίδιο τόπο- το περφεξιονιστικό μεράκι και τον κόπο τους. Τα παράθυρα των σπιτιών υπάρχουν ακόμα- μέσα από αυτά διαγράφεται ο ίδιος ορίζοντας με τα χρόνια που στα σημερινά πέτρινα κουφάρια έδιναν ζωή πολυμελείς οικογένειες. Τα ίδια τα σπίτια ήταν διώροφα- στους τοίχους τους χάσκουν ακόμα οι τρύπες (δοκοθήκες) που «κούμπωναν» τα δοκάρια του πάνω πατώματος.,

Η κ. Ανθή Αγγέλη, είναι προϊσταμένη της Εφορίας Αρχαιοτήτων Πρέβεζας, αρχαιολόγος που έχει συμμετάσχει στις ανασκαφές του Όρραον.«Το Όρραον έχει την εξής ιδιαιτερότητα: γενικά τα αρχαία σπίτια κτίζονταν ως ένα επίπεδο 70- 80 εκατοστών με λίθινα θεμέλια αλλά από εκεί και πάνω η δόμηση συνεχιζόταν με πλίνθινα τούβλα, για αυτό και σώζονται μέχρι ένα μικρό ύψος. Επειδή, όμως, στη γύρω περιοχή του Όρραον αφθονεί, όπως και σήμερα, ο ασβεστόλιθος και η εξόρυξη του είναι σχετικά εύκολη, οι κάτοικοι εδώ έχτισαν τα σπίτια τους εξολοκλήρου από πέτρα, μέχρι και το ύψος της στέγης. Στον ελλαδικό χώρο δεν υπάρχουν άλλα τέτοια διατηρημένα σπίτια και αυτά στο Όρραον μας δίνουν μια πολύ καλή εικόνα για την αρχιτεκτονική των ιδιωτικών κατοικιών εκείνης της περιόδου. Υπήρχε ένας προθάλαμος και μια εσωτερική αυλή που γύρω της διατάσσονταν αρκετά δωμάτια. Ένα τμήμα του σπιτιού μπορεί να ήταν μονώροφο για να εξασφαλίζει καλύτερο φωτισμό αλλά τα σπίτια του Όρραον ήταν δύο ορόφων. Στην «Οικία Α» διασώζεται και η βάση της πέτρινης κλίμακας που οδηγούσε πάνω».

Ερείπια τοίχος, στο βάθος η Ιονία Οδός

Ρωτάω την κυρία Αγγέλη για το κίνητρο των Μολοσσών- ενός ελληνικού φύλου που από την βορειοδυτική Μακεδονία μετακινήθηκε στο οροπέδιο των Ιωαννίνων περίπου το 1.200 π.Χ.- να κτίσουν αυτή την πέτρινη πολίχνη. «Το Όρραον φύλασσε το πέρασμα από τον Αμβρακικό κόλπο προς το λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων. Γνωρίζουμε από αρχαίες πηγές ότι οι Μολοσσοί είχαν πρόσβαση στον Αμβρακικό, μάλιστα κατείχαν μια μικρή έκταση περίπου 80 σταδίων στις ακτές του. Κανείς δεν μπορούσε να περάσει από τον Αμβρακικό και την πεδιάδα της Άρτας χωρίς να γίνει αντιληπτός από το Όρραον. Επίσης, φύλασσε το πέρασμα από την κοιλάδα του Αράχθου, που ήταν το όριο της επικράτειας των Μολοσσών».

Ήταν λοιπόν το Όρραον ένα οχυρό- παρατηρητήριο; «Ο φρουριακός του χαρακτήρας είναι σαφής. Διακρίνεται από την ισχυρή οχύρωση, τους στενούς δρόμους, ώστε ακόμα και αν οι εχθροί εισέβαλαν από τα τείχη να εγκλωβίζονταν, όπως επίσης από τα κτερίσματα που βρέθηκαν στις ταφές. Σχεδόν σε όλες βρέθηκαν όπλα, σε αντίθεση με την Αμβρακία, όπου μόνο σε ελάχιστους από τους χιλιάδες τάφους που ανασκάφηκαν, βρέθηκαν όπλα».

Τι γνωρίζουμε σήμερα για την αρχαία ζωή στον μικρό οικισμό; Πόσοι άνθρωποι ζούσαν εκεί, πως κατάφερναν να βιοπορίζονται; «Ο πληθυσμός του Όρραον εκτιμάται, βάση των περίπου 100 σπιτιών που περικλείονται από τα τείχη (εκτός βρισκόταν μόνο η νεκρόπολη), σε δύο χιλιάδες κατοίκους. Σε κάποιους χώρους των σπιτιών υπάρχουν ενδείξεις ότι σταβλίζονταν ζώα- σίγουρα λοιπόν ήταν ποιμένες και κτηνοτρόφοι, ενώ και ένας μικρός κάμπος στον γειτονικό Αμμότοπο, μάλλον καλλιεργούνταν από αυτούς τους ανθρώπους. Και σίγουρα κατοικούσαν εδώ αρκετοί στρατιώτες. Οι σχέσεις τους με την κοντινή Αμβρακία, που ήταν το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Ηπείρου αλλά αποτελούσε αποικία των Κορινθίων και όχι τμήμα της «χώρας» των Μολοσσών, πιθανότατα ήταν φιλικές. Και εμπορικά αναπτυγμένες. Προϊόντα της Αμβρακίας, όπως αγγεία, αλλά και νομίσματα έχουν βρεθεί σε τάφους στο Όρραον. Η Αμβρακία ήταν μια τυπική πόλη- κράτος, που γύρω από το άστυ είχε μια αγροτική περιοχή που ήλεγχε για να εξασφαλίζει την επάρκεια της σε αγαθά. Το Όρραον δεν ανήκε στην επικράτεια της Αμβρακίας, αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι κάτοικοι του είχαν εμπορικές σχέσεις με την πόλη- θα διακινούσαν εκεί τα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα τους, αγοράζοντας μετά ότι τους έλειπε».

Αντικείμενα από το Όρραον

Η ταύτιση του αρχαίου οικισμού- που είχε εντοπίσει τη δεκαετία του ’30 ο Βρετανός αρχαιολόγος Νίκολας Χάμοντ- με το Όρραον που αναφερόταν στις αρχαίες πηγές, επιτεύχθηκε βάσει ανασκαφικών ευρημάτων στη σημερινή Άρτα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 σε ανασκαφές στον Ναό του Απόλλωνα, βρέθηκαν τμήματα ενεπίγραφης στήλης που καθόριζε τα όρια της χώρας της Αμβρακίας. Εκεί αναφερόταν και το Όρραον και σύμφωνα με τα τοπογραφικά στοιχεία που προέκυπταν- απόσταση από Αμβρακία, προς ποια κατεύθυνση- έγινε η ταύτιση του οικισμού με το Όρραον των αρχαίων πηγών.

Η μικρή αυτή αγροτική πολίχνη κρύβει και μια ηρωική ιστορία, που σχεδόν συμπίπτει με την παρακμή και το τέλος της. Το Όρραον υπήρξε μια από τις 4 μόνο πόλεις της Ηπείρου (του «Κοινού των Ηπειρωτών») που αντιστάθηκαν στους Ρωμαίους, το 168 π.Χ., έτος της ρωμαϊκής εισβολής. «Για αυτό οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν ολοσχερώς τα τείχη της πόλης. Όχι όμως και τα σπίτια της- ήταν μια πόλη που πολιορκήθηκε και κατακτήθηκε, υπήρξαν σίγουρα καταστροφές αλλά δεν ήταν ολοσχερείς. Οι Ρωμαίοι της επέτρεψαν να συνεχίσει να υπάρχει, ατείχιστη όμως, σαν ένδειξη της δικής τους, πλέον, εξουσίας στην περιοχή. Η πόλη τελούσε υπό την ρωμαϊκή κυριαρχία, δεν μπορούσε να έχει δική της άμυνα», σχολιάζει η κα Αγγέλη.

Στα τέλη του 1ου αι. π.Χ., τα χρόνια που ακολούθησαν τη ναυμαχία του Ακτίου (31 π.Χ.), οι εναπομείναντες κάτοικοι του Όρραον μεταφέρθηκαν αναγκαστικά από τους Ρωμαίους του Οκταβιανού Αύγουστου στη νεοϊδρυθείσα Νικόπολη. Η ανθρώπινη παρουσία στο Όρραον έγινε παρελθόν.

Έμειναν, μέχρι και σήμερα, οι σωροί από τις πέτρες του τείχους που γκρέμισαν οι λεγεωνάριοι, τα κουφάρια των σπιτιών αυτών των περήφανων ανθρώπων με το «αγύριστο, ηπειρώτικο κεφάλι» τους, η δεξαμενή που φύλασσε το νερό τους, η νεκρόπολη των προγόνων τους. Στο σύγχρονο αρχαιολογικό μουσείο της Άρτας, μια προθήκη είναι αφιερωμένη στο Όρραον- αγγεία, κοσμήματα, μικροπράγματα καθημερινής χρήσης, αγροτικά εργαλεία.

Σήμερα, από το παράθυρο της οικίας Α. διακρίνεται ένα αποπερατωμένο τμήμα της Ιόνιας Οδού και αν προχωρήσεις προς το άκρο του οικισμού, παράλληλα με τα πεσμένα τείχη, ο κάμπος της Άρτας και στο βάθος ο Αμβρακικός.

Φεύγοντας από τον οικισμό, στη δύση ενός ηλίου, καλοκαίρι του 2016, τους σκεφτόμουνα σεβαστικά- εκείνους τους Ηπειρώτες προπάτορες, να συσκέπτονται με τα βόρεια δωρικά τους για την στάση που θα κρατούσαν, βλέποντας από τα ίδια σπίτια τις ρωμαϊκές λεγεώνες να έρχονται.

Ελληνικός θησαυρός

homouniversalisgr.blogspot.com

Ελληνικός θησαυρός: Ασύλληπτης ομορφιάς ψηφιδωτά ανακαλύφθηκαν σε αρχαία Ελληνική πόλη στην Τουρκία

Ζεύγμα ψηφιδωτά: Μεγάλη είναι η ιστορία της Ελλάδας. Η Ζεύγμα ηταν μια αρχαία ελληνιστική πόλη στη σημερινή νότιο ανατολική Τουρκία.

 

1ο στην Ελλάδα

ekriti.gr

Το Πανεπιστήμιο Κρήτης 1ο στην Ελλάδα και μέσα στα καλύτερα του κόσμου

 

Η Ελβετία κόσμησε την Ζυρίχη με άγαλμα του Ιωάννη Καποδίστρια

diaforetiko.gr

Η Ελβετία κόσμησε την Ζυρίχη με άγαλμα του Ιωάννη Καποδίστρια

Όλες οι βασικές ζύμες !

 

Όλες οι βασικές ζύμες ! (Ζύμη σφολιάτα, κρουασάν, κουρού, πίτες)

Θέλετε ζύμη για σφολιάτα; Μήπως για φύλλο κρούστας; Ψάχνετε συνταγή για να κάνετε την κλασσική ζύμη κουρού; Εδώ θα βρείτε αυτές και άλλες πολλές ζύμες. Αποθηκεύστε το άρθρο για να το συμβουλεύεστε ξανά και ξανά! Φύγαμε λοιπόν! Ζύμη σφολιάτα (κλασική συνταγή) Την συγκεκριμένη συνταγή θα την αγαπήσετε! Υλικά 400 γρ. αλεύρι 7,5 γρ. ψιλό αλάτι […]

 

Δες και αυτό:   Σπιτικό κέικ λεμονιού 

 

 

 

Θέλετε ζύμη για σφολιάτα; Μήπως για φύλλο κρούστας; Ψάχνετε συνταγή για να κάνετε την κλασσική ζύμη κουρού; Εδώ θα βρείτε αυτές και άλλες πολλές ζύμες. Αποθηκεύστε το άρθρο για να το συμβουλεύεστε ξανά και ξανά! Φύγαμε λοιπόν!

Διαφήμιση

Ζύμη σφολιάτα (κλασική συνταγή)

Την συγκεκριμένη συνταγή θα την αγαπήσετε!

Υλικά

• 400 γρ. αλεύρι
• 7,5 γρ. ψιλό αλάτι
• 250 ml παγωμένο νερό
• 1 κ.σ. χυμός λεμονιού
• 400 γρ. βούτυρο πολύ καλής ποιότητας

Εκτέλεση

Δουλεύετε το βούτυρο με μια σπάτουλα και το πλάθετε σε σχήμα ορθογώνιο (8 x 12 x 1,5 εκ) το αλευρώνετε και το τυλίγετε σε μια λαδόκολλα. Το αφήνετε να παγώσει στο ψυγείο. Κοσκινίζετε το αλεύρι και σχηματίζετε στο κέντρο του ένα λακκάκι όπου προσθέτετε το αλάτι και το λεμόνι και στη συνέχεια αρχίζετε να προσθέτετε λίγο λίγο το νερό. Δουλεύετε τη ζύμη μέχρι να γίνει μαλακιά ώστε να κολλάει ελαφρά στα χέρια. Τη ζυμώνετε για 20 λεπτά και τη χτυπάτε πότε πότε στον πάγκο εργασίας για να γίνει ελαστικότερη. Βρέχετε τα δάχτυλα σας με κρύο νερό και τη ραντίζετε για να μη γίνει σφιχτή και στεγνή.

Μόλις τη νιώσετε να γίνεται λεία, την απλώνετε σε καθαρή πετσέτα και την ανοίγετε με τον πλάστη σε τετράγωνο. Βάζετε στο κέντρο του το βούτυρο, σηκώνετε τις άκρες του, τις διπλώνετε πάνω από το βούτυρο και τις κολλάτε ώστε να το κλείσετε μέσα. Την τυλίγετε σε λαδόκολλα και την αφήνετε στο ψυγείο για 20 λεπτά. Κατόπιν, ανοίγετε και πάλι τη ζύμη με τον πλάστη πάνω στην αλευρωμένη πετσέτα, δημιουργώντας και πάλι ένα ορθογώνιο φύλλο, το οποίο διπλώνετε στα τρία. Το αφήνετε στο ψυγείο για 20 λεπτά. Επαναλαμβάνετε τη διαδικασία ανοίγματος- διπλώματος- παραμονής στο ψυγείο, για άλλες 4 φορές. Μετά τον 6ο «γύρο», βάζετε τη ζύμη για άλλα 20 λεπτά στο ψυγείο. Τότε είναι έτοιμη για χρήση.

Ζύμη κουρού

Υλικά

• 1 κούπα γάλα
• 1 κούπα καλαμποκέλαιο
• 1 πλάκα μαργαρίνη
• 1 αυγό
• 1 φακελάκι μπέικιν πάουντερ
• 1 πρέζα αλάτι
• αλεύρι για όλες τις χρήσεις όσο πάρει

Εκτέλεση

Σε μια λεκανίτσα ρίχνουμε το γάλα, το καλαμποκέλαιο, την μαργαρίνη (προσοχή όχι λιωμένη αλλά μαλακωμένη σε ζεστό μέρος από πριν ή σε φούρνο μικροκυμάτων),το αυγό και το αλάτι.

Στην συνέχειά προσθέτουμε το αλεύρι με το μπέικιν κοσκινισμένο όσο χρειαστεί για να ξεκολλάει η ζύμη από τα χέρια μας (θα πρέπει να ρίχνουμε λίγο λίγο κάθε φορά και να ζυμώνουμε για να απορροφά όλο το αλεύρι πριν ρίξουμε κι άλλο).

Η ζύμη θα είναι έτοιμη όταν ξεκολλάει από χέρια μας και θα πρέπει να μας βγει μαλακή.

Λίγα μυστικά ακόμα

Όλα τα υλικά μας θα πρέπει να είναι σε θερμοκρασία δωματίου!!!

Ζύμη για φύλλο κρούστας

Υλικά

• Για 2-4 άτομα
• 1/2 κιλού αλεύρια για όλες τις χρήσεις
• 2 κουταλιές λάδι
• 1 κουταλιά ξίδι
• 2 κουταλάκια μπέικιν πάουντερ
• 2 κουταλάκια αλάτι
• 1 κούπα χλιαρό νερό
• Νισεστέ για το άνοιγμα των φύλλων

Εκτέλεση

Σε ένα μεγάλο μπολ κοσκινίζουμε το αλεύρι και κάνουμε ένα λάκκο στη μέση. Βάζουμε μέσα το λάδι, το ξίδι, το μπέικιν, το αλάτι και το νερό. Μαζεύουμε τη ζύμη σε μπάλα και ζυμώνουμε προσθέτοντας όσο νερό χρειασθεί για να γίνει λεία και απαλή.

Τη χωρίζουμε σε μπαλάκια, ανάλογα με τα φύλλα που θα χρειαστούμε.

Τα βάζουμε σε ταψάκι αλευρωμένο και τα σκεπάζουμε με υγρή πετσέτα και τα αφήνουμε να σταθούν 1 – 2 ώρες.

Με μια λεπτή μακριά βέργα, ανοίγουμε τα μπαλάκια σε φύλλο, πάνω σε επιφάνεια που έχουμε βάλει νισεστέ, αλευρώνοντας συχνά να μην κολλάει η βέργα.

Τα φύλλα ανοίγουν πιο εύκολα με νισεστέ και δεν έχουμε το φόβο μη κάνουν τρύπες όπως θα συνέβαινε με το αλεύρι.

Φύλλο χωριάτικο για πίτες

Οι καλύτερες πίτες που θα κάνετε ποτέ με την καλύτερη ζύμη !

Υλικά

• 450 γρ. αλεύρι σκληρό (τύπου Μ)
• 300 γρ. αλεύρι μαλακό, για όλες τις χρήσεις
• 1 ποτ. κρασιού ελαιόλαδο
• 2 κ. σ. ξύδι
• 1½ ποτ. νερού περίπου, χλιαρό νερό
• 1½ κ. γλ. αλάτι
• ελαιόλαδο για τα φύλλα
• αλεύρι για τα φύλλα

Εκτέλεση

Σε μια λεκάνη κοσκινίζουμε το αλεύρι. Κάνουμε μια λακούβα στη μέση και ρίχνουμε το ελαιόλαδο.

Το τρίβουμε με τα δυο μας χέρια, να γίνει σαν βρεμμένη άμμος.

Προσθέτουμε το ξύδι και το αλάτι, ανακατεύουμε, και λίγο – λίγο προσθέτουμε το νερό ζυμώνοντας, μέχρι να έχουμε μία ζύμη που δεν κολλάει στα χέρια και να ξεκολλάει απ᾿ τα τοιχώματα. (Αν χρειάστει νερό, προσθέτουμε λίγο).

Έπειτα τη βάζουμε στον πάγκο εργασίας και τη ζυμώνουμε για 5΄.

Θέλουμε μια ζύμη με απαλή υφή και εύπλαστη.

Την κάνουμε μπάλα, τη σκεπάζουμε με πλαστική μεμβράνη και την αφήνουμε να σταθεί το λιγότερο για 30΄.

Στη συνέχεια, την χωρίζουμε σε 4 ίσια κομμάτια και τα κάνουμε μπάλες

Παίρνουμε μία – μία τις μπάλες και σε αλευρωμένο πάγκο, τις ανοίγουμε σε λεπτά φύλλα, λίγο μεγαλύτερα απ᾿ το ταψί μας.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το παραδοσιακό φύλλο, για οποιαδήποτε πίτα μας αρέσει.

Ζύµη για πίτσα

Υλικά

• 500 γραμμ. περίπου αλεύρι δυνατό (αλεύρι σταρένιο για ψωμί)
• 350 ml χλιαρό νερό
• 1 φακελάκι (8 γραμμ.) ξηρή μαγιά
• 1 πρέζα ζάχαρη
• 4 κ.σ. ελαιόλαδο
• 1½ κ.γλ. αλάτι
• 1 κ.γλ. αποξηραμένα βότανα (ρίγανη, βασιλικό, θυμάρι) προαιρετικά

Εκτέλεση

Σε μπολ ανάδευσης βάζουμε το χλιαρό νερό, τη μαγιά, τη ζάχαρη, το ελαιόλαδο (και τα βότανα προαιρετικά). Ανακατεύουμε να διαλυθεί η μαγιά. Αφήνουμε 5΄-10΄ να αφρίσει η επιφάνεια, δείγμα ότι ενεργοποιήθηκε η μαγιά. Λίγο λίγο ρίχνουμε το αλεύρι και το αλάτι ανακατεύοντας με κουτάλι. Όταν η ζύμη αρχίσει να μαζεύει με την προσθήκη του αλευριού, τη μαζεύουμε σε μπάλα με το χέρι. Την αδειάζουμε σε αλευρωμένη επιφάνεια και τη ζυμώνουμε για 5΄-10΄ με δυνατές κινήσεις με τις άκρες των δαχτύλων. Η ζύμη πρέπει να είναι απαλή, ελαστική και εύπλαστη. Λαδώνουμε ελαφρά ένα βαθύ μπολ και βάζουμε μέσα τη ζύμη. Σκεπάζουμε με νωπή πετσέτα ή μεμβράνη και την αφήνουμε να διπλασιαστεί σε όγκο για περίπου μία ώρα σε ζεστό μέρος. Αφού ανέβει η ζύμη, τη χωρίζουμε σε 2 κομμάτια.

Φτιάχνουμε 2 πίτσες με διάμετρο 30-35 εκ. η καθεμία. Ανοίγουμε το κάθε κομμάτι ζύμης είτε με τις άκρες των δαχτύλων πιέζοντας με κυκλικές κινήσεις σε αλευρωμένη επιφάνεια, είτε με πλάστη αν θέλουμε να γίνει πιο λεπτή και πιο τραγανή. Πασπαλίζοντας το ταψάκι με λίγο καλαμποκάλευρο πετυχαίνουμε πιο τραγανή κρούστα στο κάτω μέρος της πίτσας. Διατηρείται στο ψυγείο για τρεις μέρες καλυμμένη με μεμβράνη και δύο μήνες στην κατάψυξη.

Ζύμη για κρέπες

Υλικά

• 1 ½ κούπα φρέσκο γάλα
• 1 ½ κούπα αλεύρι για όλες τις χρήσεις
• 3 αυγά
• 2 κουτ. σούπας λιωμένο βούτυρο ή μαργαρίνη
• 1 κουτ. γλυκού ζάχαρη
• 1 κουτ. γλυκού αλάτι
• 1 κουτ. γλυκού κονιάκ
• Μερίδες: 12 κρέπες περίπου

Εκτέλεση

Στο μπολ του μίξερ κοσκινίστε το αλεύρι με το αλάτι. Προσθέστε τη ζάχαρη και κατόπιν τα αυγά αφού πρώτα τα χτυπήσετε ελαφρά με 4 κουτ. σούπας από το γάλα και το κονιάκ.

Ανακατέψτε στη χαμηλή ταχύτητα να γίνει ένας λείος πηχτός χυλός και συνεχίζοντας το χτύπημα ρίξτε το υπόλοιπο γάλα και το βούτυρο ώστε να αραιώσει.

Σκεπάστε το μείγμα με μεμβράνη και αφήστε το να «σταθεί» στο ψυγείο για 30 λεπτά τουλάχιστον.

Ετοιμάστε τις κρέπες σε ένα μεγάλο τηγάνι, σε ειδικό μηχάνημα ή σε μαντεμένια πλάκα.

Γεμίστε με τα υλικά της αρεσκείας σας και καλή σας όρεξη!

Ζύμη για πεϊνιρλί

Υλικά

• ½ κιλό αλεύρι
• 20γρ. μαγιά
• 1 κούπα χλιαρό γάλα
• 4 κουτ. σούπας ελαιόλαδο
• 3 αυγά
• λίγο αλάτι

Μερίδες: 8

Εκτέλεση

Διαλύουμε τη μαγιά στο γάλα.

Κάνουμε μια λακουβίτσα στο αλεύρι και ρίχνουμε τα αυγά, το αλάτι, το λάδι και το γάλα με τη μαγιά και ζυμώνουμε όλα τα υλικά μαζί σε σφιχτή ζύμη.

Αφήνουμε να φουσκώσει και χωρίζουμε σε οχτώ μπαλίτσες.

Ανοίγουμε κάθε μπάλα σε ορθογώνιο σχήμα και διπλώνουμε τις άκρες για να κρατηθεί η γέμιση στο εσωτερικό.

Ζύμη γιαουρτιού για τυροπιτακια-λουκανοπιτακια

Υλικά

• 500 γραμμ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
• 400 γραμμ. γιαούρτι στραγγιστό (χρησιμοποίησα με 2% λιπαρά)
• 250 γραμμ. βιτάμ

Εκτέλεση

Βάζουμε όλα τα υλικά σε ένα μεγάλο μπολ και τα χτυπάμε με το μίξερ, με το ειδικό εξάρτημα που λέγεται γάντζος, μέχρι να σχηματιστεί μια ζύμη μαλακή και ελαστική. Την πλάθουμε σε μπάλα, την τυλίγουμε με διαφανή μεμβράνη και την αφήνουμε να ξεκουραστεί για 1 ώρα.

Αλευρώνουμε τον πάγκο εργασίας μας και με τον πλάστη ανοίγουμε τη ζύμη σε λεπτό φύλλο. Με ένα στρογγυλό κουπ πατ (χρησιμοποίησα ένα φλιτζάνι με διάμετρο περίπου 8 εκ.), κόβουμε στρογγυλά δισκάκια ζύμης.

Ζύμη για τάρτα

Υλικά

• 250 γραμμ. αλεύρι μαλακό
• 150 γραμμ. βούτυρο κομμένο σε καρέ, σε θερμοκρασία δωματίου
• 1 κ.γλ. αλάτι
• 1 κ.γλ. ζάχαρη
• 1 αυγό 1-2 κ.σ. κρύο γάλα ή κρύο νερό

Εκτέλεση

Πάνω στην επιφάνεια που θα δουλέψουµε τη ζύµη αφήνουµε για λίγη ώρα µία σακούλα γεµάτη µε πάγο ώστε να παγώσει. Κοσκινίζουµε το αλεύρι µε το αλάτι σε λοφάκι. Κάνουµε λακκούβα µε τα δάχτυλά µας. Βάζουµε µέσα το βούτυρο, τη ζάχαρη, το αλάτι και το αυγό. Με τα ακροδάχτυλα τα ανακατεύουµε να ενωθούν λίγο λίγο και γύρω γύρω παίρνουµε το αλεύρι µέσα στα υλικά µέχρι να γίνει σαν βρεγµένη άµµος. Προσθέτουµε το γάλα και αρχίζουµε να ενώνουµε τη ζύµη. Όλα αυτά γίνονται µε γρήγορες κινήσεις. Ανάλογα µε τη θερµοκρασία ή την ξηρότητα του αλευριού µπορεί η ζύµη να χρειαστεί λίγο παραπάνω υγρό. Με την παλάµη σπρώχνουµε, ανοίγοντας-απλώνοντας, τη ζύµη στον πάγκο. Τη µαζεύουµε πίσω και επαναλαµβάνουµε 2-3 φορές µέχρι να είναι απαλή η υφή της. Δίνουµε στη ζύµη σφαιρικό σχήµα και την τυλίγουµε µε µεµβράνη. Την αφήνουµε στο ψυγείο τουλάχιστον για 30΄. Όσο περισσότερο παγώσει τόσο πιο σωστά θα ανοίξει και δεν θα συρρικνωθεί κατά τη διάρκεια του ψησίµατος. Διατηρείται για 4-5 ηµέρες στο ψυγείο ή για 2 µήνες στην κατάψυξη, αρκεί να την ξεπαγώσουµε από την προηγούµενη µέρα στη συντήρηση του ψυγείου.

Άνοιγµα και στρώσιµο της τάρτας: Παγωµένη όπως είναι η ζύµη την ανοίγουµε σε φύλλο µε χοντρό πλάστη είτε ανάµεσα σε δύο λαδόκολλες είτε σε ελαφρώς αλευρωµένη επιφάνεια. Το πάχος της δεν πρέπει να ξεπερνά τα 3-4 χιλιοστά και πρέπει όταν τη στρώνουµε σε βουτυρωµένη ταρτιέρα 26 εκ. να καλύπτει και τα τοιχώµατα και να εξέχει λίγο. Με τη βοήθεια του πλάστη ανασηκώνουµε τη ζύµη και τη στρώνουµε στην ταρτιέρα. Την καθίζουµε σωστά στις γωνίες και φροντίζουµε να έχει αρκετή ζύµη στα τοιχώµατα. Με την ανάποδη του µαχαιριού αφαιρούµε τα περισσεύµατα. Τρυπάµε καλά το φύλλο της τάρτας και την αφήνουµε στο ψυγείο για 20΄. Όσο πιο παγωµένη είναι η ζύµη όταν µπει στο φούρνο τόσο πιο τραγανό και αφράτο θα γίνει το φύλλο όταν ψηθεί. Κόβουµε ένα κοµµάτι λαδόκολλα και το τσαλακώνουµε σε µπάλα. Το ανοίγουµε και το καθίζουµε πάνω στην τάρτα. Γεµίζουµε µέχρι το χείλος της τάρτας µε βαρίδια (όσπρια, ρύζι κ.λπ.). Ψήνουµε την τάρτα σε καλά προθερµασµένο φούρνο στους 180°C για 20΄. Αφαιρούµε τη λαδόκολλα µε τα βαρίδια. Ψήνουµε ξανά την τάρτα για 10΄-15΄, να ροδίσει καλά.

NA ΘΥΜΑΣΤΕ:

Τη ζύµη που περίσσεψε από τα τοιχώµατα την παγώνουµε, την ανοίγουµε σε φύλλο και µε κουπ πατ της δίνουµε σχήµατα. Την ψήνουµε είτε µε ζάχαρη είτε µε καρυκεύµατα και έχουµε µπισκότα γλυκά και αλµυρά.

Μπορούµε να διατηρήσουµε την ψηµένη τάρτα για 1 µήνα στην κατάψυξη, αρκεί να την τυλίξουµε µε µεµβράνη πολύ καλά.

Δεν πετάµε τα βαρίδια (όσπρια, ρύζι κ.λπ.) που χρησιµοποιήσαµε. Αφού κρυώσουν τα φυλάµε για επόµενες χρήσεις.

Γίνεται 1 φύλλο για ταρτιέρα 26 ή 28 εκ

Ζύμη για τηγανίτες

Υλικά

• 125 γραμμ. αλεύρι μαλακό
• 1 κ.γλ. μπέικιν πάουντερ
• 1 πρέζα αλάτι
• 2 κ.σ. ζάχαρη
• 125 ml κρέμα γάλακτος
• 1 αυγό
• 2 κ.σ. βούτυρο ή μαργαρίνη λιωμένη ξύσμα από ½ πορτοκάλι

Εκτέλεση

1. Κοσκινίζουμε το αλεύρι και το μπέικιν πάουντερ σε ένα μπολ. Με αυγοδάρτη χτυπάμε το αυγό με τη ζάχαρη και το αλάτι έως ότου διαλυθούν. Προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος ΝΟΥΝΟΥ και συνεχίζουμε το χτύπημα. Τέλος προσθέτουμε το βούτυρο και το ξύσμα.

2. Ρίχνουμε το μείγμα της κρέμας στο μπολ με το αλεύρι και ανακατεύουμε με το σύρμα μέχρι να ομογενοποιηθεί ο χυλός.

3. Ζεσταίνουμε ένα αντικολλητικό τηγάνι και ρίχνουμε μέσα ελάχιστο ελαιόλαδο. Κουταλιά κουταλιά ρίχνουμε μέσα το μείγμα και το αφήνουμε να ροδίσει για 2΄ από κάθε πλευρά.

4. Σερβίρουμε τις τηγανίτες ζεστές με ζάχαρη και κανέλα ή με μαρμελάδα

Ζύμη για κρουασάν

Υλικά

• 60 ml. γάλα σε θερμοκρασία δωματίου
• 65 ml νερό σε θερμοκρασία δωματίου
• 125 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
• 125 γρ. αλεύρι σκληρό
• 6 γρ. ξερή μαγιά διαλυμένη σε 25ml χλιαρό νερό
• 30 γρ. ζάχαρη άχνη
• Αλάτι 1/2κ.γ.
• 150 γρ. βούτυρο ανάλατο , παγωμένο και κομμένο σε φέτες

Εκτέλεση

Τοποθετούμε το γάλα, το νερό και μαγιά σε ένα μεγάλο μπολ και τα ανακατεύουμε καλά.

Βάζουμε το μίξερ το αλεύρι, τη ζάχαρη και το αλάτι και τα χτυπάμε καλά. Προσθέτουμε το βούτυρο και χτυπάμε μέχρι το βούτυρο να γίνει μικρά κομμάτια μεγέθους 1 εκατοστό. Δεν πρέπει να χτυπάμε το μίγμα μέχρι να λιώσει γίνει εντελώς ομοιογενές.

Τοποθετούμε το μίγμα του αλευριού στο μπολ με το μίγμα από γάλα που φτιάξαμε πριν και με μια σπάτουλα ενώνουμε τα στερεά με τα υγρά χωρίς όμως να προσπαθήσουμε να λιώσουμε περαιτέρω το βούτυρο. Μόλις ενωθεί το μίγμα, το τοποθετούμε σε μια επιφάνεια εργασίας και το ζυμώνουμε ελαφρά, σχηματίζοντας μια μπάλα ζύμης.

Βάζουμε την ζύμη σε ένα μπολ, καλύβουμε με μεμβράνη και την τοποθετούμε στο ψυγείο για μερικές ώρες.

Στην συνέχεια σε μια καθαρή και εντελώς στεγνή επιφάνεια εργασίας, πασπαλίζουμε λίγο αλεύρι και στη συνέχεια με ένα πλάστη ανοίγουμε ένα τετράγωνο φύλλο πάχους περίπου 1 εκατοστό. Διπλώνουμε τις 4 πλευρές της ζύμης μας προς το κέντρο του τετραγώνου, ώστε να έχουμε καλύψει και σφραγίσει το εσωτερικό του φύλλου μας. Ανοίγουμε και πάλι με το πλάστη τη ζύμη μας σε ορθογώνιο σχήμα. Στη συνέχεια διπλώνουμε και πάλι και ανοίγουμε με τον πλάστη και επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία για άλλη μια φορά.

Τέλος ανοίγουμε με τον πλάστη και διπλώνουμε τη ζύμη για τελευταία φορά.

Επαναλαμβάνουμε όλη τη διαδικασία συνολικά για 3 φορές. Στην συνέχεια τυλίγουμε την ζύμη με μία μεμβράνη και την βάζουμε στο ψυγείο όλη νύχτα πριν από τη χρήση.

Ζύμη για ψωμί του τοστ

Υλικά

Διαφήμιση

• 475 γρ. νερό
• 135 γραμμάρια Ζάχαρη κρυσταλλική
• 20 γραμμάρια μαγιά ξερή
• 60 γραμμάρια Ελαιόλαδο
• Αλάτι
• 800 Αλεύρι για όλες τις χρήσεις

Εκτέλεση

Ανακατεύουμε όλα τα υλικά εκτός από το αλεύρι για όλες τις χρήσεις που το προσθέτουμε σιγά σιγά. Αφήνουμε να φουσκώσει και να διπλασιαστεί, ξεφουσκώνει και το βάζουμε σε ένα ταψί και αφήνουμε να ξαναδιπλασιαστεί. Το ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 40-55 λεπτά.

Πηγή: fumara.gr