Καφενεία στην Κρήτη

Περπατήσαμε στους άδειους δρόμους των κρητικών χωριών, φιλοδοξώντας να φωτογραφίσουμε την ίδια τη ζωή, όπως εκδηλώνεται και εκφράζεται σε ένα χώρο με δικούς του κανόνες λειτουργίας, στο μεταίχμιο μιας εποχής. Χωριά που φθίνουν - θύματα της αστικοποίησης, άνθρωποι που ζουν με αναμνήσεις, αλλά και καφενεία που συνεχίζουν να επιτελούν ένα σπουδαίο κοινωνικό ρόλο. Εκεί συναντήσαμε τις αγέρωχες μορφές που θυμίζουν την Κρήτη του χθες, εκεί γίναμε κοινωνοί ενός πολιτισμού που εκφράζεται με ιδιαίτερους κανόνες και παράλληλα εκφράζει το ήθος των παραδοσιακών κοινωνιών, εκεί κατανοήσαμε τους απαράβατους κανόνες που διέπουν τη φιλοξενία. Και τους ακολουθήσαμε. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται σ αυτό βιβλίο φιλοδοξούν να δώσουν μια πολύπλευρη εικόνα του κρητικού καφενείου, να μεταφέρουν εμπειρίες, βιώματα, συναισθήματα, κώδικες συμπεριφοράς και τρόπους λειτουργίας. Εμείς αρκούμαστε να πούμε απλά πως προσεγγίσαμε το καφενείο με αγάπη. Και πως εισπράξαμε περισσότερη από αυτήν που προσφέραμε.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=180169#.UCj2X6DdMSE

Παγκόσμια ημέρα Αριστερόχειρων 13 Αυγούστου

πηγή : http://livinginpyrgos.wordpress.com/2009/08/13/%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CF%89%CE%BD/

Παγκόσμια Ημέρα Αριστερόχειρων

 

Ενας στους 10 ανθρώπους είναι αριστερόχειρας, ενώ οι άνδρες έχουν μιάμιση φορά περισσότερες πιθανότητες να είναι αριστερόχειρες από ότι οι γυναίκες. Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με τα αίτια της αριστεροχειρίας. Αυτή που μάλλον επικρατεί είναι εκείνη που λέει πως είναι θέμα γονιδίων. Ο λόγος δηλαδή που κάποιοι από εμάς είναι αριστερόχειρες ενώ κάποιοι άλλοι δεξιόχειρες είναι ο ίδιος για τον οποίο κάποιοι από εμάς έχουν πράσινα μάτια ενώ κάποιοι άλλοι καστανά.

Τι κάνουν όμως οι αριστερόχειρες που τους ξεχωρίζει από τους δεξιόχειρες; Μεταξύ άλλων, τους ξεχωρίζει η προτίμησή τους να χρησιμοποιούν το αριστερό χέρι για διάφορες δραστηριότητες (να πιάνουν, να δείχνουν, να πετούν πράγματα κλπ). Για δραστηριότητες που απαιτείται ιδιαίτερη «επιδεξιότητα» (αναρωτηθήκατε ποτέ από πού προήλθε αυτή η λέξη;) ένας αριστερόχειρας προτιμά να χρησιμοποιήσει το αριστερό του χέρι γιατί του έρχεται πιο βολικό, πιο φυσικό. Το ίδιο ισχύει και με άλλα μέλη του σώματος. Έτσι έχουμε ποδοσφαιριστές που προτιμούν να σουτάρουν με το αριστερό πόδι, ενώ κάποιοι δείχνουν προτίμηση στη χρήση του αριστερού ματιού σε τηλεσκόπια, φωτογραφικές μηχανές κλπ.

Το να είναι κανείς αριστερόχειρας σημαίνει πως ο δεξιός λοβός του εγκεφάλου του «υπερισχύει» έναντι του αριστερού. Και αυτό γιατί το σώμα μας δέχεται εντολές από τον εγκέφαλο «χιαστί», δηλαδή η δεξιά πλευρά του σώματος από το αριστερό ημισφαίριο ενώ η αριστερή πλευρά του σώματος από το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου. Μελέτες έχουν δείξει ότι η προτίμηση προς το αριστερό χέρι έχει έμμεσες επιπτώσεις στη ζωή ενός ατόμου. Οι αριστερόχειρες συχνά υπεραντιπροσωπεύονται σε περιοχές δραστηριοτήτων που εξαρτώνται από ικανότητες οι οποίες εξυπηρετούνται από το δεξί ημισφαίριο, όπως η αρχιτεκτονική, η εφαρμοσμένη μηχανική, η μουσική, οι πλαστικές τέχνες κ.α.

Αυτό ίσως βασίζεται στο γεγονός ότι το αριστερό ημισφαίριο έχει… ένα χαρακτήρα ακουστικο-λεκτικό ενώ το δεξί οπτικό. Το ότι υπάρχουν περισσότεροι δεξιόχειρες από ότι αριστερόχειρες οφείλεται απλά στο ότι το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου υπερισχύει πιο συχνά από ότι το δεξί. Αυτό το φαινόμενο δεν δικαιολογεί με κανέναν τρόπο την αμφισβήτηση που έχει παρατηρηθεί στο παρελθόν για τους αριστερόχειρες. Πρέπει ακόμη να τονιστεί ότι η θεωρία που ήθελε τους αριστερόχειρες να ζουν λιγότερα χρόνια από τους άλλους ανθρώπους όπως και διάφοροι μύθοι θρησκευτικής και μη προέλευσης, δεν έχει καμία επιστημονική υπόσταση και χρησιμεύουν μόνο ως παραδείγματα μη επιστημονικής έρευνας και μισαλλόδοξης φαντασίας.

Σε παλαιότερες κοινωνίες οι αριστερόχειρες πιέζονταν από πολύ μικρή ηλικία για να πάψουν να χρησιμοποιούν το αριστερό τους χέρι με τρόπους που σήμερα μόνο πολιτισμένους δεν θα τους χαρακτήριζε κανείς. Αυτό βέβαια σήμαινε πολύ σκληρή προσπάθεια από την πλευρά των παιδιών αλλά και των γονιών τους και στις περισσότερες περιπτώσεις είχε αρνητικά αποτελέσματα. Το παιδί ένοιωθε μη αποδεκτό από την οικογένεια και το σχολείο (αφού αντιμετώπιζε μεγαλύτερη δυσκολία στο να γράψει με το δεξί χέρι από τους συμμαθητές του) με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ευτυχώς τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει.

Οι διάφορες δεισιδαιμονίες που σχετίζονταν με τους αριστερόχειρες στο παρελθόν έχουν εκλείψει, τουλάχιστον στις δυτικές χώρες. Στους αριστερόχειρες αποδίδονται διάφορα χαρακτηριστικά όπως ισχυρή μνήμη, κατασκευαστική ικανότητα, πρακτική σκέψη, καλλιτεχνική φύση κλπ. Αυτά έχοντας επιστημονική – ή έστω στατιστική – βάση και όντας θετικά έχουν βοηθήσει σημαντικά μέσα από τα χρόνια στην αποπεριθωριοποίηση της αριστεροχειρίας. Ωστόσο εξακολουθούν να είναι αρκετά ώστε να προσδίδουν στους αριστερόχειρες μια ξεχωριστή ταυτότητα: αυτή του ξεχωριστού ανθρώπου.

Παρόλο που η αριστεροχειρία έχει πάψει να θεωρείται ελάττωμα. Ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να εξυπηρετεί κυρίως την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή τους δεξιόχειρες. Αυτό ισχύει για πάρα πολλά αντικείμενα γύρω μας, από τα απλά (ψαλίδια-μαχαίρια) ως τα τεχνολογικά εξελιγμένα (δημόσια καρτοτηλέφωνα). Αυτός είναι και ο λόγος που οι αριστερόχειρες συχνά θεωρούνται «αδέξιοι» (και δικαίως, αν το δει κανείς ετυμολογικά!). Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι οι αριστερόχειρες πρέπει πάντα να προσαρμόζονται σε έναν κόσμο σχεδιασμένο για δεξιόχειρες.

Η αριστεροχειρία δεν είναι αναπηρία και δεν αποτελεί περιορισμό! Αντίθετα, είναι μια ιδιαιτερότητα η οποία αν συνδυαστεί με άλλες κλίσεις και ταλέντα μπορεί να βοηθήσει ώστε πραγματικά να αναδειχθεί ένας άνθρωπος.

Οι διάσημοι τενίστες John McEnroe και Bjorn Borg αποτελούν την απόδειξη.

Φανταστείτε να είσαστε αριστερόχειρας και να προσπαθήσετε να μάθετε να παίζετε κιθάρα η οποία θα είναι για δεξιόχειρα.

O Τζίμι Χέντριξ (Jimi Hendrix, πραγματικό όνομα Τζέιμς Μάρσαλ Χέντριξ) ήταν Αμερικάνος συνθέτης, τραγουδιστής και αριστερόχειρας κιθαρίστας. Θεωρείται από πολλούς ως ο κορυφαίος κιθαρίστας όλων των εποχών.

Ήταν αυτοδίδακτος και μάλιστα τα πρώτα ?βήματα? ήτανε επάνω σε κιθάρα σχεδιασμένη για δεξιόχειρους.

Η 13η Αυγούστου καθιερώθηκε ως παγκόσμια ημέρα Αριστερόχειρων απο το κλάμπ Αριστερόχειρων της Μεγάλης Βρετανίας και με το χρόνο απέκτησε παγκόσμια εμβέλεια.

Ως στόχο έχει την ενημέρωση των αριστερόχειρων για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν ζώντας σ΄ένα κόσμο δεξειόχειρων.

Πατάτες βραστές (για συνοδευτικό)

Πατάτες βραστές (για συνοδευτικό)

Bαθμολογία:

8 ψήφοι

Προστέθηκε από almavraki, 23.01.09

Περιγραφή

Ένα διαφορετικό συνοδευτικό για ψάρι ψητό, μπακαλιάρο, γλώσσα τηγανιτή. Ιδιαίτερα νόστιμο και σε συνδυασμό με βρασμένα λαχανικά, όπως μπρόκολο κα κουνουπίδι. Καλή ιδέα και για δίαιτα!
 

photo: Ginger

Τι χρειαζόμαστε:

• Πατάτες (σε ό,τι μεγεθος προτιμάτε)
• Λεμόνι
• Βούτυρο/Βιτάμ (λιωμένο) ή ελαιόλαδο
• Κρεμμυδάκι φρέσκο ψιλοκομμένο
• Αλάτι και πιπέρι
• Μαιντανός ψιλοκομμένος

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Με πατάτες

Μέθοδος

Κατσαρόλας

Διατροφή

Πλούσια σε ενέργεια

Vegan

Χορτοφαγική

Δυσκολία

Εύκολο

Και για αρχάριους

Νηστίσιμα

Νηστίσιμα με λάδι/αλκοόλ

 

 

 

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Πατάτες βραστές (για συνοδευτικό) http://www.sintagespareas.gr/sintages/patates-brastes-gia-sinodeitiko.html#ixzz23FZqMd3c

Η ειρήνη της ψυχής

πηγή : http://www.facebook.com/athina.eleftheriou

Ο …αναρχικός Οδυσσέας Ελύτης

πηγή : http://anoixti-matia.blogspot.gr/2011/09/blog-post_5158.html?spref=fb

Ο …αναρχικός Οδυσσέας Ελύτης

«Ο κόσμος έχει κουραστεί ν’ ακούει κηρύγματα που δεν έχουν αντίκρισμα ή που το ίδιο το αντίκρισμα τους τα διαψεύδει.

Η έμφυτη τάση του ανθρώπου ν’ αλλάξει την απαράδεκτη σήμερα τάξη του κόσμου, αυτή η επαναστατική του διάθεση, διοχετεύεται σε σχήματα, καλουπάρεται και διατίθεται στο εμπόριο των κοινωνικών ιδεών, κατά τρόπο που υποβιβάζει τη νοημοσύνη του και εξαφανίζει την ατομικότητά του. Η διχρωμία των καιρών μας -η δεξιά και η αριστερά- καλύπτει το αληθινό πρόβλημα του ανθρώπου, που, βέβαια, βρίσκεται πολύ πιο πέρα από το αν θα φορέσει καλύτερο ή όχι παντελόνι. Κάτι τέτοιο είναι η χειρότερη τυραννία...

 

Προσωπικά, αισθάνομαι να καταπιέζομαι από τις εξουσίες. Αν αυτό είναι αναρχισμός, τότε είμαι αναρχικός.

Όχι βέβαια με την έννοια να βάζω μπόμπες. Αλλά να μην ανέχομαι με κανένα τρόπο να με διαθέτουν κατά τη βούλησή τους, χωρίς τη συγκατάθεσή μου, οι τρίτοι, οι άσχετοι, οι σωτήρες.

Και αυτό είναι ένα αίσθημα που ολοένα και περισσότερο κυριεύει σήμερα μερικές συνειδήσεις.»

Συνέντευξη στον Γιώργο Πηλιχό, εφημ. «Τα Νέα», 15 Ιουνίου 1982.

http://www.tsantiri.gr/ellada/o-anarchikos-odisseas-elitis.html

[Κυριακή της μελαγχολίας]…

[Κυριακή της μελαγχολίας]…

Πάλι Κυριακή. Πάντα οι Κυριακές ήταν θλιμμένες, κυοφορούσαν μιαν άτυπη κατάθλιψη και επώαζαν τη μοναξιά. Aπό τα παιδικά μου χρόνια, μετακατοχική Ελλάδα, εμφυλιακή επαρχία και αργότερα φοιτητικές έρημες Κυριακές, όπου μόνη διέξοδος ήταν το ποδόσφαιρο- ερασιτεχνικό τότε, χωρίς αγορασμένους ξένους παίχτες και χωρίς μεταγραφές- ή ο μεταμεσημβρινός κινηματογράφος.Βραδινή ζωή στην επαρχία, έστω και την Κυριακή, ανύπαρκτη και στην Αθήνα της δεκαετίας του ΄50, μια έξοδος με φίλους, κυρίως συμφοιτητές, με το περισσευούμενο μηνιάτικο για κανένα ούζο με μαριδάκι στις ανηφοριές της Πλάκας και στο Παλιό Πανεπιστήμιο (εκεί που τώρα, αναπαλαιωμένο, είναι το Μουσείο του Πανεπιστημίου). Οσοι είμαστε μυημένοι στο ρεμπέτικο κι αν το σήκωνε το φοιτητικό πορτοφόλι, φτάναμε στις παρυφές των Τζιτζιφιών και ακούγαμε τον Μητσάκη και τον Παπαϊωάννου. Αλλοτε πάλι κατηφορίζαμε προς το Ζάππειο όπου στο υπαίθριο πάλκο ο Οικονομίδης ή ο Αθηναίος ή ο Λάμπρος Ζούνης, κομφερασιέ της εποχής, παρουσίαζαν ένα «λαϊκό» θέαμα με τραγουδιστές, χορευτικά ντουέτα, ζογκλέρ και ταχυδαχτυλουργούς. Στην πλατεία του Ζαππείου απλώνονταν εκατοντάδες τραπεζάκια με καρέκλες καφενείου, όπου το μικροαστικό συνήθως κοινό της εποχής, μεσήλικοι σύζυγοι με πεθερά ή μητέρα και παιδιά, έναντι λεμονάδας, υποβρυχίου ή μιας, σπάνια, νουγκατίνας, απολάμβαναν το πρόγραμμα. Υπήρχαν γύρω – τριγύρω και όρθιοι, ανάμεσά τους και το φοιτηταριό, που έκλεβαν θέαμα τσάμπα. Ηταν τότε που θαύμασα την ιδιοφυΐα του Λάμπρου Ζούνη να σκαρώνει οκτάστιχα με δοσμένες από το κοινό ομοιοκαταληξίες και τον ανεκδοτολογικό οίστρο του Γιώργου Οικονομίδη. Οι ορχήστρες του Ρουχωτά, του Μουζάκη, του Σουγιούλ και οι φωνές του Γούναρη, του Μαρούδα, του Μακούλη και της Μπελίντας, της Κούλας Νικολαΐδη και εκτάκτως της Δανάης με την κιθάρα της ή της Νινής Ζαχά που έπαιζε και τραγουδούσε με τέσσερα όργανα αυτοσχεδιάζοντας.

Το ίδιο συνέβαινε με παραλλαγές στο Αλσος του Πεδίου του Αρεως, στον Κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου, στην πλευρά του κήπου προς τη Μαυρομματαίων. Στο τελευταίο στέκι, κλειστό πίσω από τον μαντρότοιχο δεν μπορούσαμε να δούμε αλλά ακούγαμε πίνοντας γκαζόζα στο ζαχαροπλαστείο «πολυτελείας» Λουμπιέ, ενώ μέσα έκανε κατ΄ αρχάς ως έξοχος μίμος τις πρώτες του εμφανίσεις ο Χάρρυ Κλυνν. Στο Αλσος πάλι υπό τη σκέπη του προστάτη των νέων ταλέντων πρωτοακούσαμε τον νεαρούλη τραγουδιστή ρομάντζας Μίμη Χρυσομάλλη, πριν εξελιχθεί σε υπέροχο ηθοποιό.
Δύσκολες εποχές και για δημόσιους εκτεθειμένους ερωτικούς περιπάτους. Οι πιο τολμηροί (μάλλον οι πιο τολμηρές) στέκονταν ζευγαρωμένοι όρθιοι στα όρια των αναψυκτηρίων πιασμένοι χέρι χέρι και ανταλλάσσοντας πυρίκαυστες ματιές όταν τα ρεφρέν των τραγουδιών καλούσαν «τα ματάκια κλείσ΄ τα μες την πίστα» ή «σφίξε με κι ενωμένα τα χείλη…». Επρεπε να φτάσει η επανάσταση του ΄60 και οι μπουάτ για να αλλάξει λίγο κλίμα η θλίψη της Κυριακής και του σαββατόβραδου που το έψαλλε εξάλλου την ίδια εποχή ο Τάσος Λειβαδίτης με τη μουσική του Μίκη και τη φωνή του Μπιθικώτση. Ενώ ο Κώστας Γιαννίδης μάς συνόδευε στα δασάκια της Πνύκας με το «Ξύπνα αγάπη μου» και ο Χατζιδάκις με το «Τώρα που είναι άνοιξη». Και οι «αγαπημένες σιωπές της σελήνης», που μας μάθαινε τη γοητεία και τη θλίψη τους ο Σεφέρης και που ταυτιζόμαστε μαζί του. Το καλοκαίρι ήταν και το Ηρώδειο και ευτυχίσαμε από τα «βραχάκια» να δούμε και ν΄ ακούσουμε τον Μητρόπουλο, την Κάλλας, την Γκράχαμ, τον Οϊστραχ, τον Καζάλς, την Πλισέτσκαγια, τον μεγάλο Κρόιτσμπεργκ, τη Μαρί Μπελ, τον Πεντερέσκι, τον Χατζατουριάν και τον Κάραγιαν.
Γιατί, θα μου πείτε, αυτή η συναισθηματολογική αναμνησιολογία; Γιατί κάτι μου λέει πως επιστρέφουμε. Τώρα τις Κυριακές, τουλάχιστον στη γειτονιά που κατοικώ (όχι μακριά από τη χλαλοή της κίνησης του κέντρου) παίρνει καινούργια σημασία το σήμαντρο της κοντινής εκκλησίας. Και όταν μετά τη λειτουργία οι γείτονες (ανάμεσά τους και νεαρά αγόρια και κορίτσια) κινάνε για το σπίτι κρατάνε στη φούχτα το αντίδωρο και την πρωτομηνιά ένα μπουκαλάκι με αγιασμό. Η ελπίδα πάλι βρίσκει καταφύγιο στην πίστη. Τώρα κάθε Κυριακή γύρω στις οχτώ το πρωί διασχίζει τα δρομάκια της γειτονιάς ένας, πιθανόν αλλοδαπός, με ακορντεόν και με ωραία φωνή τενορίνου τραγουδάει ελληνικά τραγούδια της δεκαετίας του ΄50. Λέω πιθανόν γιατί πριν από λίγα χρόνια, πριν από την πτώση του υπαρκτού, στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, όπου υποχρεωτικά ακόμη και τα μικρά ζαχαροπλαστεία είχαν μουσική ζωντανή (έξοχη διέξοδος για την ανεργία των μουσικών που παρήγαγαν κιλά τα ωδεία), ακουγόταν ελληνική μουσική (τανγκό, βαλς και καλαματιανοί). Ετσι τώρα ξυπνάμε με το «Ασ΄ τα τα μαλάκια σου» του Σουγιούλ και το «Δυο πράσινα μάτια» του Κατριβάνου. Αρχισαν να αδειάζουν τα σκυλάδικα και στα μεγάλα γήπεδα του νεοπλουτίστικου γούστου συνασπίζονται για να επιβιώσουν οι μεγάλες φίρμες σε καλλιτεχνικούς γάμους σχεδόν μαζοχιστικούς.
Στα ταβερνάκια που είχαν έως πρόσφατα πελάτες εργατικούς και αλλοδαπούς, τώρα αναβιώνουν οι παλιές παρέες της γειτονιάς και μαθαίνω πως αναβιώνουν και οι μεσημεριάτικες προβολές των σινεμάδων. Μετά τις δώδεκα το βράδυ εστιατόρια φιρμάτα κατεβάζουν ρολά και οι φιλικές συντροφιές ανακάλυψαν τη σπιτική συνάθροιση, με το λιτό σπιτίσιο φαγητό. Σκεφτείτε να αναβιώσουν η τυφλόμυγα και η «μπουκάλα»! Πύκνωσαν και οι κυριακάτικες επισκέψεις σε συγγενικά σπίτια επ΄ ευκαιρία ονομαστικών εορτών, γενεθλίων, επετείων γάμων αλλά και η χαρτοπαιξία, παλιά μας τέχνη κόσκινο, άρα και προδοσία των συχνών επελάσεων σε καζίνο και λέσχες. Παρ΄ όλο που τα θέατρα, σε σχέση με τα πριν από πενήντα χρόνια, έχουν εκατονταπλασιαστεί (μιλώ σοβαρά) κι όταν ταμειακά φυτοζωούν έχουν θεατές είτε μέσω προσκλήσεων είτε φιλικών δεσμών. Η μόνη διαφορά από την παλαιά επαρχιακή ακόμη και στο άστυ ατμόσφαιρα είναι το νέο ναρκωτικό της νεολαίας, το Διαδίκτυο. Παλιά ήταν η τσάρκα στα στενά και στα δασάκια, και τώρα η τσάρκα είναι στην άυλη και εικονική πραγματικότητα. Τη νέα αρρώστια του αιώνα.
Μα, θα μου πείτε, διαφέρουν τα μέσα γιατί και οι σημερινές Κυριακές το ίδιο θλιβερές και θλιμμένες είναι, το ίδιο τραγικά μοναχικές, την ίδια ερημιά ψυχής επωάζουν. Κι όμως διαφέρουν. Τότε κάπου ελπίζαμε, πιστεύαμε πως κάτι θ΄ αλλάξει. Τώρα; οι σημερινές Κυριακές το ίδιο θλιβερές και θλιμμένες είναι, το ίδιο τραγικά μοναχικές, την ίδια ερημιά ψυχής επωάζουν. Κι όμως διαφέρουν.

(του Κώστα Γεωργουσόπουλου, από τα «ΝΕΑ»

Το μαγικό βουνό

πηγή :http://www.facebook.com/RANTISMENA

 ΤΟΜΑΣ ΜΑΝ ( 6 Ιουνίου 1875 - 12 Αυγούστου 1955)

Τόμας Μαν, Το μαγικό βουνό, εκδ. Εξάντας
Γράφει ο Δημήτρης Παλάζης
Το μαγικό βουνό του Τόμας Μαν (1875-1955) είναι ένα μνημειώδες έργο που αποπειράται να φωτίσει βασικές προκλήσεις της ύπαρξης, όπως Θάνατος και ζωή, το μυστήριο του χρόνου, τον έρωτα, μέσα από μια περιπετειώδη διαδικασία που προσομοιάζει με μύηση.

Ο νεαρός μηχανικός Χανς Κάστορπ από το Αμβούργο μεταβαίνει στο διεθνές σανατόριο Μπέργκχοφ της Ελβετίας για να επισκεφτεί τον ξάδερφό του Γιοάχιμ Τσείμσεν. Όμως ένας παρατεταμένος ελαφρύς πυρετός και μια αντίστοιχη ιατρική διαπίστωση οδηγεί τον αυλικό σύμβουλο Μπέρενς, προϊστάμενο γιατρό του ιδρύματος, να του προτείνει μια πιο μακρόχρονη παραμονή. Η παραμονή ανανεώνεται, ώστε η αρχική διάρκεια της επίσκεψης των τριών εβδομάδων να καταλήξει τελικά σε μια επταετή παραμονή.
Ο νεαρός μηχανικός Χανς Κάστορπ από το Αμβούργο μεταβαίνει στο διεθνές σανατόριο Μπέργκχοφ της Ελβετίας για να επισκεφτεί τον ξάδερφό του Γιοάχιμ Τσείμσεν. Όμως ένας παρατεταμένος ελαφρύς πυρετός και μια αντίστοιχη ιατρική διαπίστωση οδηγεί τον αυλικό σύμβουλο Μπέρενς, προϊστάμενο γιατρό του ιδρύματος, να του προτείνει μια πιο μακρόχρονη παραμονή. Η παραμονή ανανεώνεται, ώστε η αρχική διάρκεια της επίσκεψης των τριών εβδομάδων να καταλήξει τελικά σε μια επταετή παραμονή.
Στην πραγματικότητα όμως, ή παράλληλα με τις ιατρικές αιτιάσεις και προτροπές, ο ανοιχτός σε εμπειρίες Χανς Κάστορπ παραμένει γιατί γοητεύεται ή παρασύρεται να γοητευτεί από την ιδιότυπη ατμόσφαιρα του μαγικού βουνού και, με τη διαδοχή των εμπειριών ενός καινούργιου κόσμου, υφίσταται μια συνειδησιακή μετάλλαξη που τον μεταφέρει σε περιπέτειες και «κυβερνητικούς» προβληματισμούς πολλαπλών επιπέδων, αισθησιακών, ηθικών, πνευματικών, που δεν θα είχε τολμήσει καν να ονειρευτεί στα «πεδινά».
Κρίσιμο ρόλο στην παρουσία του στο σανατόριο παίζουν ο μέντοράς του Σεττεμπρίνι, ουμανιστής και ηθικολόγος λογοτέχνης και τέκτων, σε συνδυασμό με τον ρητορικό αντίπαλο του Σεττεμπρίνι, τον Ιησουίτη Νάφτα, καθηγητή των κλασικών γλωσσών και της φιλοσοφίας, καθώς επίσης ο μεγάλος του έρωτας, η Κλάβντια Σωσά και φυσικά ο ξάδερφός του Γιοάχιμ Τσείμσεν.
Πλήθος άλλων ηρώων συμμετέχουν στις συνειδησιακές ανατροπές του νεαρού Κάστορπ: ο αυλικός σύμβουλος Μπέρενς, ο βοηθός Κροκόφσκι και προς το τέλος ο Μυνχέερ Πέπερκορν, άνθρωπος επιβλητικής παρουσίας και προσωπικότητας.
Το σανατόριο εκφράζει μια θανατερή ατμόσφαιρα, που λόγω της ιδιότητάς της διαβρώνει το χαρακτήρα του Κάστορπ, ελκύοντας παράλληλα το ενδιαφέρον του και την περιέργειά του. Μόνο ο μέντοράς του, ο Σεττεμπρίνι, του επισημαίνει ότι οι συνεχείς κατακλίσεις, τα πολυπληθή πλούσια γεύματα και η αποκοπή από το σύνηθες περιβάλλον στα «πεδινά» δεν είναι ό,τι καλύτερο για τον νεαρό μηχανικό.
Το στοιχείο του χρόνου αντιμετωπίζεται με δυο τρόπους στο μυθιστόρημα. Κατ’ αρχάς με την ιστορική έννοια, τοποθετώντας το ιστορικά. Εκεί όμως που εστιάζεται κυρίως ο συγγραφέας και μας δίνει εκπληκτικές στοχαστικές σελίδες είναι το είδος του χρόνου που βιώνει στο σανατόριο ο ήρωάς του. Ο χρόνος απεκδύεται το συνηθισμένο του ένδυμα, τις ανθρώπινες βάσεις του στην επανάληψη, στην κυκλικότητα, στην κίνηση και προσομοιάζει περισσότερο ως εμπειρία στο όριο της απώλειας της αίσθησής του, στην αχρονικότητα. Ο ίδιος ο ήρωας, επιζητώντας κάθε φορά να δίνει μια διαρκή ολοκληρωμένη παρουσία στον κόσμο των ιδεών του, καθιστά κάθε χρονική στιγμή ένα ανανεούμενο παρών.
Οι χαρακτήρες του έργου, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Χανς Κάστορπ εμφανίζονται να υπερβαίνουν εαυτούς, δηλαδή λειτουργούν και ως εκπρόσωποι από κόσμους, φυλές, πνευματικούς χώρους. Σε καμιά περίπτωση όμως χάρις στο διεισδυτικά αναλυτικό ύφος του συγγραφέα δεν χάνουν τη ζωντάνια και την πειστικότητά τους.

ΑΠΟ http://www.critique.gr/index.php

ένα - δύο - τρία ποιήματα

πηγή :  http://www.facebook.com/stamonopatiatonmononkaitonmegalonzografon

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές -ΣΕΦΕΡΗΣ

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

υπάρχει μια δίψα

υπάρχει μια αγάπη

υπάρχει μια έκσταση

Όλα σκληρά σαν τα κοχύλια

μπορείς να τα κρατήσεις

μες στη παλάμη σου

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

Μέρες ολόκληρες σε κοίταζα

μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια

και δεν σε γνώριζα

μήτε με γνώριζες.

πηγή : http://www.facebook.com/RANTISMENA

Κική Δημουλά:

“Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.
Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.
Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.
Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι
στο πάνω πάνω ράφι που δεν φτάνω.”  

Κ. Καρυωτάκης, «Κυριακή»

«Ο ήλιος ψηλότερα θ’ ανέβει σήμερα που ‘ναι Κυριακή.
Φυσάει το αγέρι και σαλεύει μια θημωνιά στο λόφο εκεί…
Τώρα καμπάνες που χτυπάνε είναι ο θεός αληθινός.

Πέρα τα σύννεφα σκορπάνε και μεγαλώνει ο ουρανός.
Άσε τον κόσμο στη χαρά του κι έλα, ψυχή μου, να σου πω,
σαν τραγουδάκι χαρωπό, ένα τραγούδι του θανάτου.»

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΑ 2 ΟΝΟΜΑΤΑ της Σύνθιας Κει *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/29257397511/2

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΑ 2 ΟΝΟΜΑΤΑ

της Σύνθιας Κει *

.

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, ξύπνησε, πήγε στο μπάνιο, έριξε νερό στο πρόσωπό του και προσπάθησε να ανακαλέσει στη μνήμη του το όνειρο που μόλις είχε δει. Λίγο πριν ανοίξει τα μάτια, μέχρι ακόμα και εκείνη την ώρα, είχε το συναίσθημα που του άφησε το όνειρο. Το συναίσθημα έμενε. Οι εικόνες του ονείρου είχαν χαθεί. 

Προσπάθησε να ξυπνήσει ολόκληρο το σώμα και το νου και να ακολουθήσει το πεπατημένο δρομολόγιο βημάτων για να φτάσει στον καθημερινό προορισμό του, εκείνο που οι πολιτισμένοι ονομάζουν “εργασία”, όταν κοντοστάθηκε κοιτάζοντας μες τον καθρέφτη: “Ποιος είμαι σήμερα;”

Πέρασαν λίγα λεπτά και έχει ήδη βγει στο δρόμο. Ο ήλιος είναι εκτυφλωτικός, ψάχνει στην τσάντα με τα έγγραφα, σχεδόν τυφλός. “Κάπου εδώ θα έχω ρίξει τα γυαλιά μου, δεν μπορεί..”,σκέφτηκε και βγάζει ένα γκρινιάρικο επιφώνημα..”γρουμφ!..”. Σταματά στο περίπτερο, αγοράζει χυμό και τσίχλες και συνεχίζει. 

Περιμένει στη στάση, ανάβει τσιγάρο, το πατάει μισό και μπαίνει στο λεωφορείο. 

Μισή ώρα μετά και η ώρα έχει πάει “και δέκα”. Φτου! Πάλι άργησε και επιταχύνει το βήμα. Διασχίζει τη μεγάλη πόρτα, χαιρετάει και μόλις ακούσει Καλημέρα, ξέρει ποιος είναι. Κάθεται στο γραφείο και ονειροπολεί…”Κάποια μέρα θα ξυπνήσω και θα είμαι ο άλλος”. 

.

Η Σύνθια Κει ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Γεμίζει τις μέρες με δουλειά και διάβασμα, και τις νύχτες γράφοντας, παίζοντας, ακούγοντας, χορεύοντας, παρακολουθώντας και απολαμβάνοντας. Η κοινωνικοποίηση και η απομόνωση είναι σημαντικά στοιχεία, καθένα στην ώρα του. Μην την ψάξεις, (ότ)αν θέλει θα σε βρει εκείνη.

[ twitter ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Το ελληνικό φυτό θάψα

πηγή : http://anoixti-matia.blogspot.gr/2012/08/blog-post_1904.html?spref=fb

Το ελληνικό φυτό θάψα, φάρμακο για τον καρκίνο;

Ένα φυτό που υπάρχει σε αφθονία στην ελληνική εξοχή και ήταν γνωστό για τις θεραπευτικές ιδιότητές του από την αρχαιότητα, ίσως αποτελέσει το επόμενο όπλο της επιστήμης ενάντια στον καρκίνο.

Ο λόγος για τη θάψια (Thapsia garganica) ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, μια εργαστηριακή «απομίμηση» της δραστικής ουσίας της, που θα χορηγηθεί σε ασθενείς με καρκίνο του προστάτη σε κλινικές δοκιμές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν το τεστ έχει επιτυχή έκβαση, το φυτό της Μεσογείου αναμένεται να αποτελέσει το «κλειδί» για την ανάπτυξη μιας νέας γενιάς αντικαρκινικών φαρμάκων.

Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τη θάψια ως εμετικό και αποχρεμπτικό. Παράλληλα όμως – και αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αναφέρεται ακόμη και ως τη μεσαιωνική βιβλιογραφία ως «θανατηφόρος κόνδυλος» – γνώριζαν επίσης ότι έχει ισχυρές τοξικές ιδιότητες, εφόσον μπορούσε να σκοτώσει τα ζώα που έκαναν το λάθος να τη «γευτούν» σε ικανές ποσότητες.

Μια ομάδα ερευνητών του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς με επικεφαλής τον ογκολόγο Σάμιουελ Ντενμίντ σκέφτηκε να στρέψει την ισχυρή τοξική δράση της θάψιας εναντίον των καρκινικών όγκων.

 pygmi

http://logioshermes.blogspot.com/

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω