Αυτή είναι η Αγάπη...

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Όταν δύο ψυχές τελικά συναντιώνται

 και ανακαλύπτουν ότι ταιριάζουν, 

ότι αλληλοσυμπληρώνονται και αντιλαμβάνονται 

ότι είναι φτιαγμένες η μια για την άλλη, 

ότι τελικά μοιάζουν αναπτύσσεται μεταξύ τους 

μια καθαρή και φλογερή σχέση, 

όπως ακριβώς είναι και οι ίδιες,

μια σχέση που αρχίζει στη γη 

και συνεχίζει για πάντα στους ουρανούς.

Αυτή είναι η Αγάπη που εσύ εμπνέεις σε μένα...

Β.ΟΥΓΚΟ

Ο Πόνος και οι αιτίες του

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

πηγή http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/filosofias/o-ponos-kai-oi-aities-tou.html

Ο πόνος και οι αιτίες του

της Delia Steinberg Guzman,
Πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Νέα Ακρόπολη, Σταυρός των Παρισίων του Πανεπιστημίου της Σορβόνης σε Επιστήμες, Τέχνες και Γράμματα.

Η ύπαρξη του πόνου και οι αιτίες τουΑπό τη στιγμή που ερχόμαστε στη ζωή καθώς επίσης κι όταν είμαστε ήδη έτοιμοι να αφήσουμε τη φυσική μας παρουσία από τον κόσμο, ο πόνος εμφανίζεται με πολλές μορφές.

Ο πόνος είναι πάντα μια απώλεια.

Για το σώμα, μπορεί να είναι η απώλεια της υγείας κι αυτή η φυσική ανισορροπία μεταφράζεται σε πόνο διαφόρων τύπων που αιχμαλωτίζουν την προσοχή και γενικά τη συνείδηση.

Για την ψυχή, ο πόνος βασίζεται στο χάσιμο ενός συναισθήματος (τόσο σε αυτά που τρέφουμε όσο, κυρίως, σε αυτά που δεχόμαστε από άλλα πρόσωπα). Τέλος πάντων, ας μας αφήνουν ν' αγαπάμε κι ας αφήνουμε κι εμείς τους άλλους να μας αγαπούν.

Μπορεί να είναι η απώλεια της εμπιστοσύνης σε κάτι ή σε κάποιον.
Ή η απώλεια των προσδοκιών που άρχισαν και δεν ολοκληρώθηκαν.
Ή η απώλεια της εμπιστοσύνης στον εαυτό μας, που εκφράζεται ως φόβος για την αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων ακόμη και εύκολων. Ή ο πόνος που προκαλείται από την απώλεια ανεκτίμητων αγαθών ή αγαπημένων προσώπων. Και, συνολικά, όλες εκείνες οι συγκινήσεις που αντικατοπτρίζουν την απώλεια ενός κάτι που πιστεύαμε ότι κατέχουμε ή ελπίζαμε να κατέχουμε.

Για το νου, ο πόνος προέρχεται από την έλλειψη κατανόησης. Όταν ο νους κλείνεται, μπλοκάρεται και δεν καταλαβαίνει το νόημα των περιστάσεων, υποφέρει.

Όταν ο νους δεν έχει αναπτυχθεί ως ευφυία και δεν έχει τα μέσα για να αντιληφθεί τις αιτίες της ζωής, υποφέρει.
Το ίδιο συμβαίνει αν ένας νους είναι λίγο ή πολύ εκπαιδευμένος ή καλλιεργημένος. Αν μπλοκάρεται όταν πρέπει να προσπαθήσει για να φθάσει στο βάθος των πραγμάτων, το αποτέλεσμα είναι πάντα πόνος.

Ο πόνος επίσης προκαλείται όταν επαληθεύουμε ότι κυνηγάμε λανθασμένες ιδέες ή ότι ενεργούμε με λανθασμένα κριτήρια.
Ή ανακαλύπτουμε ότι έχουμε λάθος εικόνα για τον εαυτό μας και ότι δεν είμαστε στην πραγματικότητα αυτό που ονειρευόμαστε ότι είμαστε.

Η κατάπαυση του πόνου

Είναι πιθανόν ο πόνος να μη σταματήσει ποτέ τελείως, επειδή βρισκόμαστε σ΄ ένα δρόμο προοδευτικής εξέλιξης κι επειδή, παρ' όλο που προχωρούμε λίγο, ο πόνος χάνεται επίσης σιγά - σιγά, αλλά όχι εντελώς. Η εξαφάνισή του βρίσκεται σ' ένα επίπεδο πνευματικής απελευθέρωσης που είναι για μας πολύ μακρινό προς το παρόν.
Αυτό που πρέπει, και μπορούμε να κάνουμε, είναι ν' αρχίσουμε να περιορίζουμε τις αιτίες που τον προκαλούν.

Γι' αυτό χρειάζεται να βλέπουμε τα πράγματα με τρόπο ήρεμο, έξυπνο και αντικειμενικό. Να βλέπουμε τον εαυτό μας από μακριά, για να αξιολογούμε τις πραγματικότητες οι οποίες, διαφορετικά, μας απορροφούν τόσο πολύ που μας τυφλώνουν τόσο ώστε να μη μπορούμε να τους δώσουμε όνομα και ορισμό.

Αν δεν βλέπει κανείς τα πράγματα, σαν πρώτο βήμα, είναι αδύνατο να αναζητήσει την κατάπαυση του πόνου.

Σαν δεύτερο βήμα, πρέπει να αναζητήσει λύσεις για να καταλήξει στα κίνητρα που μας οδηγούν στον πόνο. Όλα έχουν μια λύση, λίγο ή πολύ καλή. Αλλά αν δεν έχει κανείς τη βούληση για να την αναζητήσει κι ακόμα λιγότερο να εφαρμόσει την ή τις λύσεις, ο πόνος θα παραμένει. Και όχι μόνο θα παραμένει, αλλά και θα μας κάνει να κατηγορούμε εξωτερικούς παράγοντες γι' αυτό που δεν τολμήσαμε ν' αντιμετωπίσουμε.

Ο πόνος δεν φεύγει, πρέπει να τον απομακρύνουμε.

Ο πόνος δεν ξεχνιέται. Μετατρέπεται σε αντικειμενική εμπειρία που μας εμπλουτίζει.

Ο πόνος που αναλαμβάνεται και οδηγείται σε λύση είναι μια εξασφάλιση για να μη ξαναπέσουμε στις ίδιες αιτίες που τον προκάλεσαν.
Οι δρόμοι για την κατάπαυση του πόνου.

Η "Μεγάλη Οδός ή η ευγενής Οκταπλή Ατραπός" της βουδιστικής φιλοσοφίας, περιλαμβάνει βήματα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, αφού όλα είναι στο χέρι μας χωρίς την ανάγκη να ακολουθήσουμε μια θρησκεία, αλλά απλά να σκεφθούμε.

Οι ορθές γνώμες πρέπει να είναι το καθημερινό μας έργο για να βγούμε από την άγνοια και να φτάσουμε σταδιακά στη σοφία. Αυτό συμβούλευε επίσης ο σοφός Πλάτων.

Οι γνώμες μας θα είναι κάθε φορά σωστότερες όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τον υποκειμενισμό, από την υπεροψία των δικών μας πεποιθήσεων που τις θεωρούμε ανώτερες των άλλων, από την επιθυμία να έχουμε πάντα δίκιο. Αντίθετα, πρέπει να βασιστούμε στις διδασκαλίες των σοφών, στις συμβουλές τους που είναι γεμάτες από εμπειρία και στο καθαρό όραμα που αυτοί μας προσφέρουν.

Οι ορθές προθέσεις ξεκινούν από ένα καθαρό ιδεώδες για τη Ζωή, από κάποιες αρχές που μπορούν να μετατραπούν σε σκοπούς. Αν έχουμε ένα ιδεώδες ως πηγή έμπνευσης, έχουμε τη δυνατότητα να κατευθύνουμε σωστά τις προθέσεις μας. Με λίγα λόγια: ας αντικαταστήσουμε τον εγωισμό με τη γενναιοδωρία.

Οι ορθές πράξεις θα είναι η λογική συνέπεια των ορθών γνωμών ή ιδεών και των γενναιόδωρων προθέσεων. Σ΄ αυτό πρέπει να προστεθεί, με τρόπο τελεσίδικο, η βούληση για δράση.

Τα ορθά λόγια μάς υποχρεώνουν να σκεφθούμε πριν να ανοίξουμε το στόμα. Αντί να πούμε το πρώτο που μας προκαλούν οι συγκινήσεις (και όχι απαραίτητα οι ιδέες), πρέπει να υπολογίζουμε το αποτέλεσμα που μπορεί να προκαλέσουν τα λόγια μας. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο αν θέλουμε να επικοινωνούμε με τους ανθρώπους ή αν απλά θέλουμε να συζητάμε και να γεμίζουμε τη σιωπή με άδειες φωνές.
Τα ορθά μέσα ζωής υποδηλώνουν μια ηθική συμπεριφορά. Όλοι πρέπει να εργαζόμαστε για να ζούμε. Αυτό, παρόλα όσα λέγονται για το αντίθετο, είναι ένας θαυμάσιος νόμος της ύπαρξης που μας διατηρεί ενεργούς και μας κάνει να αναπτυσσόμαστε εσωτερικά και εξωτερικά. Αλλά δεν βρίσκονται όλες οι εργασίες στο ύψος της φιλοσοφικής αξιοπρέπειας. Δεν αναφερόμαστε στις ταπεινές εργασίες, αλλά σ' εκείνες που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κάτω από τα χίλια πρόσωπα της διαφθοράς.

Και είναι επίσης ορθά τα μέσα της ζωής που είναι ακριβώς αυτό: μέσα και όχι σκοποί που απορροφούν όλη την ύπαρξη.

Η ορθή προσπάθεια συνίσταται στο να χρησιμοποιούμε τις ενέργειές μας, χωρίς να τις σπαταλάμε, αλλά χωρίς την τσιγγουνιά εκείνου που δεν θέλει να θυσιαστεί ή θυσιάζεται όσο το δυνατό λιγότερο.

Η προσπάθεια είναι ορθή όταν κατευθύνεται στους σκοπούς που επιλέγονται σαν οι καλύτεροι και όταν δεν περιορίζεται στην ελάχιστη προσπάθεια, αλλά στη μέγιστη που μπορούμε να προσφέρουμε. Αυτός που προσπαθεί να δώσει και να κάνει στο μάξιμουμ, διευρύνει τα όρια της ικανότητάς του. Όσο περισσότερο προσπαθεί τόσο περισσότερο μπορεί.

Η ορθή προσοχή είναι μια εστία φωτός που συγκεντρώνεται στα βιώματά μας, πράγμα το οποίο μας δίνει τάξη και καθαρότητα στη συνείδηση. Αρκεί να πούμε, συνοψίζοντας, ότι η Προσοχή είναι η Δύναμη της Συνείδησης.

Η ορθή συγκέντρωση συνίσταται στο να είμαστε κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας (συνεπώς και της ζωής) στον εσωτερικό μας άξονα, στο κέντρο μας, εξαλείφοντας σταδιακά τις διακυμάνσεις της συνείδησης που οφείλονται στις συγκινησιακές και νοητικές διακυμάνσεις.

Είναι η προσπάθεια να κατευθύνουμε τις εκφράσεις της ψυχής και τις δράσεις του σώματος από το πραγματικό μας Εγώ. Τι να κάνουμε ενώ προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τον πόνο;

Ξέρουμε ότι, όσο καλές και να είναι αυτές οι συμβουλές - που διαμόρφωσαν τόσους ανθρώπους στην Ιστορία - δεν μπορούν να εφαρμοστούν αμέσως, ούτε τα αποτελέσματα επιτυγχάνονται αμέσως.
Υπάρχει, επομένως, μια περίοδος κατά την οποία, παρά την προσπάθεια να συλλάβουμε τις αιτίες του και να τον κάνουμε να σταματήσει, ο πόνος συνεχίζεται.

Να μη παραλύουμε γι' αυτό. Να μη περιμένουμε ότι ο πόνος θα εξαφανιστεί εξ ολοκλήρου για να συνεχίσουμε τις δράσεις μας ούτε ότι θα αναλάβουμε άλλες, νέες και καλύτερες. Πρέπει να μάθουμε να βαδίζουμε με τον πόνο από το χέρι, χωρίς να του δίνουμε μεγάλη προσοχή. Η προσοχή πρέπει να κατευθύνεται προς τα μέσα που θα μας επιτρέψουν να τον εγκαταλείψουμε τελείως.

Να μη γινόμαστε ανυπόμονοι. Αν ο πόνος έκανε πολύ καιρό για να εγκατασταθεί στη ψυχή και να εκδηλωθεί, χρειάζεται επίσης χρόνο – όχι τόσο πολύ - για να δώσει πέρασμα στον εξαγνισμό και την απελευθέρωση. Ας αναπτύξουμε μια ενεργητική υπομονή, μια υπομονή που δεν θα παύει να εργάζεται για τις υποχρεώσεις της.

Να μη πέφτουμε σε συγκινήσεις ή ιδέες υποτιμητικές. Αντί να υποτιμήσουμε τον εαυτό μας, ας προσπαθήσουμε να βγούμε από το σκοτεινό πηγάδι του πόνου και να βάλουμε όλη τη βούληση γι΄ αυτό. Έτσι θα αυξηθεί η αυτοεκτίμηση. Αυτός που παραδίνεται και εγκαταλείπεται στον πόνο, δεν θα μπορεί να νοιώσει καλά με τον εαυτό του.

Να μην εξοργιζόμαστε. Να μη κατηγορούμε τους άλλους ούτε να αφήνουμε να πέφτει επάνω τους η αρνητική κατάσταση του πόνου. Καλύτερα να προσπαθήσουμε να δείξουμε την ευτυχία της μάχης που έχουμε ξεκινήσει για να μπορούμε να συνεχίσουμε.

Και πάνω απ΄ όλα να λαμβάνουμε υπ΄ όψιν τούς πολλούς παράγοντες που μας δίνουν ικανοποίηση, που μας δίνουν χαρά και ενθουσιασμό, τα πολλά οφέλη που η ζωή μάς έχει δώσει, χωρίς να είμαστε αχάριστοι με το Πεπρωμένο και τα δώρα που παίρνουμε. Δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει τίποτα, εκτός κι αν έχει κλείσει τελείως τις εσωτερικές του αισθήσεις σε κάθε πραγματικότητα.

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το σημαντικό είναι να αγαπάμε τη Ζωή και τις ευκαιρίες της. Και αν κάποιες φορές μας κάνουν να πονάμε, ας αντικαταστήσουμε τις σκιές με το φως. Αυτή είναι η έννοια της εξέλιξης.

Άρθρο από το περιοδικό "Νέα Ακρόπολη"

Τεύχος : 110

Joomla SEF URLs by Artio

 

Πάρτο αλλιώς, στρίψε το τιμόνι.

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

Όταν κάποιος έρχεται ''γονατισμένος'' από τα βάσανά του και θέλει να τα μοιραστεί μαζί σας, τι του λέτε;
«Άρον τον κρεββατόν σου και περιπάτει».
Ολόκληρη Σοφία περιέχει αυτή η φράση.
Σημαίνει: Σήκω επάνω, στάσου στα πόδια σου, έχεις Δύναμη, θυμήσου την.
Και πιο λαϊκά :

Πάρτο αλλιώς, στρίψε το τιμόνι. Ποτέ δεν υπάρχει μόνο μια ερμηνεία στα γεγονότα. Άλλαξε την ερμηνεία ώστε να σου δίνει δύναμη αντί για αποδυνάμωση.
«Αν δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο άλλαξε τα μάτια που τον κοιτάζουν».
Σκεφτείτε όμως: «έρχεται να μοιραστεί μαζί μας τα βάσανά του».
Δεν μοιραζόμαστε τη δική του αδυναμία, του προσφέρουμε απλόχερα τη δική μας δύναμη και τον ενδυναμώνουμε να βρει τη δική του.
Ο μόνος τρόπος να σωθούμε από τους σωτήρες είναι να απαλλαγούμε ΕΜΕΙΣ από το σύνδρομο του σωτήρα!

ΚΕΝ ΣΑΡΟ ΟΥΙΟΥΑ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΚΕΝ ΣΑΡΟ ΟΥΙΟΥΑ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΤΗΚΕ ΣΤΙΣ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1995

(Νιγηριανός συγγραφέας, παραγωγός της τηλεόρασης και ακτιβιστής οικολόγος)

Αποσπάσματα από την απολογία του ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου του Πορτ Χάρκουρ:

"Κύριε πρόεδρε, Ολοι θα κριθούμε από την ιστορία. Είμαι ένας άνθρωπος της ειρήνης και των ιδεών. Συγκλονισμένος από την εξευτελιστική φτώχεια του λαού μου, που ζει σε μια πλούσια γη, συντετριμμένος από την πολιτική του περιθωριοποίηση και τον οικονομικό του στραγγαλισμό, οργισμένος από την ερήμωση της γης του, της μοναδικής του κληρονομιάς, αλλά και αποφασισμένος να βοηθήσω να επικρατήσει σε ολόκληρη τούτη τη χώρα ένα δίκαιο δημοκρατικό σύστημα που θα προστατεύει κάθε πολίτη και κάθε εθνοτική ομάδα (...), αφιέρωσα όλες μου τις πνευματικές και υλικές δυνάμεις, την ίδια μου τη ζωή, σε μια υπόθεση στην οποία έχω απόλυτη πίστη και την οποία δεν πρόκειται να εγκαταλείψω ακόμη και αν εκβιαστώ ή απειληθώ. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για την τελική έκβαση του σκοπού μου, όσα δικαστήρια και δοκιμασίες κι αν περιμένουν εμένα και τους συντρόφους μου. Ούτε η φυλάκιση ούτε ο θάνατος μπορούν να ματαιώσουν την τελική μας νίκη.

Επαναλαμβάνω ότι όλοι θα κριθούμε από την ιστορία. Αλλά εγώ και οι σύντροφοι μου δεν είμαστε οι μόνοι που δικαζόμαστε. Μαζί μας δικάζεται και η Shell, που καλώς πράττει και εκπροσωπείται εδώ από κάποιο νομικό σύμβουλο που παριστάνει τον παρατηρητή. Βεβαίως, η εταιρεία απέφυγε τούτη τη δίκη, αλλά θα έρθει σίγουρα και η δική της ώρα και τα σημερινά μαθήματα μπορεί τότε να της φανούν χρήσιμα, γιατί πιστεύω βαθιά ότι ο οικολογικός πόλεμος που προκάλεσε η Shell στο Δέλτα αργά ή γρήγορα θα κριθεί και τα εγκλήματα της θα τιμωρηθούν όπως τους αξίζει. Και θα τιμωρηθούν τελικά τα εγκλήματα των βρόμικων αυτών πολέμων της εταιρείας κατά του λαού των Ογκόνι. Αυτή τη στιγμή, όμως, δικάζεται και το νιγηριανό κράτος, οι σημερινοί του ηγέτες και εκείνοι που τους στηρίζουν (...), οι πολιτικοί, οι δικηγόροι, οι δικαστές, οι πανεπιστημιακοί και οι επιχειρηματίες, όλοι αυτοί που κρύβονται πίσω από τον ισχυρισμό ότι απλώς εκτελούν το καθήκον τους". http://www.iospress.gr/ios1995/ios19951126b.htm

Ο Κεν Σάρο-Ουίουα (Kenule "Ken" Beeson Saro-Wiwa, 10 Οκτωβρίου 1941 - 10 Νοεμβρίου 1995) ήταν Νιγηριανός συγγραφέας, παραγωγός της τηλεόρασης και ακτιβιστής οικολόγος. Ο Σάρο-Ουίουα ήταν μέλος της φυλής Ογκόνι, μιας εθνοτικής μειονότητας της οποίας η περιοχή διαβίωσης στο δέλτα του Νίγηρα χρησιμοποιείται για την εξόρυξη πετρελαίου από τη δεκαετία του 1950. Αρχικά ως εκπρόσωπος και στη συνέχεια ως Πρόεδρος του Κινήματος για την Επιβίωση του Λαού των Ογκόνι, ο Σάρο Ουίουα ηγήθηκε μιας μη-βίαιης εκστρατείας εναντίον της καταστροφής που προκαλούσαν στο Δέλτα και στο λαό του οι δραστηριότητες των πολυεθνικών εταιρειών πετρελαίου, και ειδικά αυτές της Shell.

Το 1995 ο Κεν Σάρο-Ουίουα εκτελέστηκε με απαγχονισμό από το στρατιωτικό καθεστώς της Νιγηρίας, και ο θάνατός του προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή.

Ζωή, ακτιβισμός και εκτέλεση

Ο Σάρο-Ουίουα γεννήθηκε στο Μπόρι στην περιοχή του Δέλτα του Νίγηρα,[1] και ήταν γιος του Τζιμ Ουίουα, ενός από τους αρχηγούς των Ογκόνι. Πέρασε την παιδική του ηλικία στο πολυγαμικό, αγγλικανικό περιβάλλον της οικογένειάς του και αποδείχτηκε εξαιρετικός μαθητής, κερδίζοντας υποτροφία για σπουδές αγγλικής λογοτεχνίας. Μετά τις σπουδές του δίδαξε για λίγο καιρό στο Πανεπιστήμιο του Λάγκος.

Κατόπιν διορίστηκε Πολιτικός Διοικητής του λιμανιού Μπόννυ στο Δέλτα και υποστήριξε τις ενέργειες της Νιγηριανής κυβέρνησης κατά του κρατιδίου της Μπιάφρα κατά τον εμφύλιο πόλεμο της Νιγηρίας. Το πιο γνωστό μυθιστόρημά του, Sozaboy: A Novel in Rotten English, αφηγείται την ιστορία ενός αγροτόπαιδου που στρατολογείται κατά τον εμφύλιο του 1967-70 και αποκαλύπτει τη διαφθορά στο Νιγηριανό στρατό εκείνης της εποχής. Επιπλέον, ο Σάρο-Ουίουα έγινε επιτυχημένος επιχειρηματίας και τηλεοπτικός παραγωγός. Η σατιρική τηλεοπτική σειρά δικής του παραγωγής Basi & Co., θεωρείται η σαπουνόπερα με τη μεγαλύτερη θεαματικότητα στην Αφρική.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο Ουίουα ήταν Περιφερειακός Επίτροπος για την Εκπαίδευση της τοπικής κυβέρνησης της Πολιτείας Ρίβερς, καθαιρέθηκε όμως το 1973 επειδή υποστήριζε την αυτονομία των Ογκόνι. Στο τέλος της δεκαετίας ίδρυσε διάφορες επικερδείς κτηματομεσιτικές και εμπορικές επιχειρήσεις, και κατά τη δεκαετία του 1980 επικεντρώθηκε στο γράψιμο, τη δημοσιογραφία και τις τηλεοπτικές παραγωγές.Οι δραστηριότητές του αυτές διακόπηκαν το 1987 όταν ξαναμπήκε στην πολιτική σκηνή, αυτή τη φορά διορισμένος από τον δικτάτορα Ιμπραίμ Μπαμπανγκίντα, προκειμένου να βοηθήσει στη μετάβαση της χώρας στη δημοκρατία. Ο Ουίουα σύντομα παραιτήθηκε, καθώς πίστευε ότι οι εξαγγελίες για επιστροφή στη δημοκρατία ήταν ψεύτικες. Αυτή αποδείχτηκε να είναι και η πραγματικότητα, καθώς ο Μπαμπανγκίντα δεν εγκατέλειψε την εξουσία: το 1993 κήρυξε άκυρο το αποτέλεσμα των γενικών εκλογών που θα μετέφεραν την εξουσία σε πολιτική κυβέρνηση, προκαλώντας αντιδράσεις που οδήγησαν στην παραίτησή του τον ίδιο χρόνο.

Το 1990 ο Σάρο-Ουίουα άρχισε να αφιερώνει ολοένα και περισσότερο χρόνο σε θέματα σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και το περιβάλλον, ειδικά στην περιοχή των Ογκόνι. Ήταν ένα από τα πρώτα μέλη του Κινήματος για την Επιβίωση του Λαού Ογκόνι. Η Χάρτα των Δικαιωμάτων των Ογκόνι, γραμμένη από το Κίνημα, διακήρυξε τα αιτήματά του, όπως αυξημένη αυτονομία για τους Ογκόνι, ένα δίκαιο μερίδιο από τα κέρδη της εξόρυξης πετρελαίου, και επανόρθωση της περιβαλλοντικής καταστροφής της γης τους. Το 1992 ο Σάρο-Ουίουα φυλακίστηκε από το στρατιωτικό καθεστώς της Νιγηρίας για πολλούς μήνες χωρίς δίκη.

Τον Ιανουάριο του 1993 το Κίνημα διοργάνωσε ειρηνικές πορείες στις οποίες συμμετείχαν περίπου 300.000 Ογκόνι -περισσότερο από το μισό πληθυσμό τους- που πέρασαν από τέσσερα οικιστικά κέντρα των Ογκόνι και προκάλεσαν διεθνές ενδιαφέρον για τα προβλήματά τους. Την ίδια χρονιά η Shell σταμάτησε τις δραστηριότητές της στην περιοχή, ενώ η Νιγηριανή χούντα κατέβασε το στρατό καταλαμβάνοντας την περιοχή.

Ο Σάρο-Ουίουα συνελήφθη ξανά και κρατήθηκε από τις νιγηριανές αρχές τον Ιούνιο του 1993, αφέθηκε όμως ελεύθερος μετά από ένα μήνα. Το Μάϊο του 1994 συνελήφθη και κατηγορήθηκε για ηθική αυτουργία στο φόνο τεσσάρων φιλοκυβερνητικών Ογκόνι προεστών από το εξαγριωμένο πλήθος κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης του Κινήματος. Ο Σάρο-Ουίουα αρνήθηκε τις κατηγορίες, αλλά φυλακίστηκε για ένα χρόνο πριν κριθεί ένοχος και καταδικαστεί σε θάνατο από ένα δικαστήριο που συστάθηκε ειδικά για την περίπτωσή του. Κατά τη διάρκεια της δίκης σχεδόν όλοι συνήγοροι υπεράσπισης παραιτήθηκαν, καταγγέλλοντάς την ως στημένη από το καθεστώς του Σάνι Αμπάτσα. Έτσι οι κατηγορούμενοι υπερασπίστηκαν μόνοι τους εαυτούς τους ενώπιον του δικαστηρίου, που συνέχισε να φέρνει μάρτυρες κατηγορίας, πολλοί από τους οποίους αργότερα παραδέχτηκαν ότι είχαν δωροδοκηθεί από τη νιγηριανή κυβέρνηση προκειμένου να στηρίξουν τις κατηγορίες. Η δίκη δέχτηκε έντονη κριτική από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων• έξι μήνες μετά την έναρξή της, ο Κεν Σάρο-Ουίουα τιμήθηκε με το Right Livelihood Award για το θάρρος του και το Goldman Environmental Prize.

Η καταδικαστική απόφαση ήταν μάλλον αναμενόμενη, κατάπληξη όμως προκάλεσε η καταδίκη και των εννέα κατηγορουμένων σε θάνατο δι' απαγχονισμού. Πιστευόταν όμως ότι οι εκτελέσεις δεν θα πραγματοποιούνταν, καθώς η νιγηριανή κυβέρνηση θα δεχόταν διεθνή κατακραυγή και πιθανές νομικές και εμπορικές κυρώσεις αν η απόφαση αυτή εφαρμοζόταν.

Όμως στις 10 Νοεμβρίου του 1995 ο Σάρο-Ουίουα και άλλοι οκτώ υπεύθυνοι του Κινήματος κρεμάστηκαν από στρατιωτικό προσωπικό. Σύμφωνα με αναφορές, ο Ουίουα ήταν ο τελευταίος που εκτελέστηκε, και χρειάστηκαν αρκετές επαναλήψεις της διαδικασίας του απαγχονισμού μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή. Ο θάνατός του προκάλεσε διεθνή κατακραυγή και την άμεση αποβολή της Νιγηρίας από την Κοινοπολιτεία, που εκείνες τις ημέρες συνεδρίαζε στη Νέα Ζηλανδία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες εξέτασαν το ενδεχόμενο επιβολής οικονομικών κυρώσεων στη Νιγηρία. Λίγο μετά την εκτέλεση των εννέα, η Shell ξεκίνησε και πάλι την εκμετάλλευση του πετρελαίου της γης των Ογκόνι. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Ολοκαύτωμα...«Νύχτα των Κρυστάλλων»

Bigbook.gr

Ολοκαύτωμα..................!!!

Ο όρος Kristallnacht (Κρίσταλναχτ, που σημαίνει στα γερμανικά η «Νύχτα των Κρυστάλλων»), επίσης Reichskristallnacht (Ράιχσκρισταλναχτ, κατά λέξη, «Αυτοκρατορική Νύχτα των Κρυστάλλων»), Pogromnacht (Πογκρόμναχτ, δηλαδή η «Νύχτα του Πογκρόμ»), περιγράφει το μαζικό πανεθνικό πογκρόμ στη Γερμανία και στην Αυστρία τη νύχτα της 9ης προς 10η Νοεμβρίου 1938. Ο στόχος ήταν οι Εβραίοι πολίτες όλης της χώρας και αποτέλεσε την απαρχή του Ολοκαυτώματος

Τη δεκαετία του 1930 πολλοί Εβραίοι, πολωνικής κυρίως καταγωγής, ζούσαν στη Γερμανία. Πολλοί είχαν ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στη Γερμανία και κάποιοι είχαν παρασημοφορηθεί για την συμμετοχή τους στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Την Παρασκευή, 28 Οκτωβρίου 1938, οι Ναζιστές συγκέντρωσαν 17.000 από αυτούς, χωρίς καμία προειδοποίηση, μέσα στη νύχτα, και τους απέλασαν από τη Γερμανία στην Πολωνία.

Χέρσελ Γκρίνσπαν (φωτ. Deutsches Bundesarchiv)

Η πολωνική κυβέρνηση αρνήθηκε να τους δεχτεί, με αποτέλεσμα την επίπονη πεζοπορία μεταξύ των γερμανικών και πολωνικών συνοριακών φυλακίων κατά τη διάρκεια της κρύας ημέρας και νύχτας, μέχρι να πείσουν οι γερμανικές αρχές την πολωνική κυβέρνηση να τους επιτρέψει την είσοδο.

Ο Χέρσελ Γκρίνσπαν (Herschel Grynszpan), Γερμανός Εβραίος που είχε διαφύγει στην Γαλλία, έλαβε ένα γράμμα από την οικογένειά του, το οποίο περιέγραφε τις φρικτές συνθήκες που έζησαν κατά την απέλαση. Αναζητώντας τρόπο για να τους ανακουφίσει από αυτή την κατάσταση, έκανε επανειλημμένες εκκλήσεις, μέσα στις επόμενες ημέρες προς τον Ερνστ φομ Ρατ (Ernst vom Rath), γραμματέα της Γερμανικής Πρεσβείας στο Παρίσι, ο οποίος δεν είχε, ως εκπρόσωπος της Ναζιστικής Γερμανίας, την παραμικρή πρόθεση να βοηθήσει. Κατά τραγική ειρωνία, ο Ρατ ήταν αντιπαθής στους κύκλους του Ναζιστικού Κόμματος και παρακολουθείτο από τη Γκεστάπο, καθώς θεωρείτο ότι ήταν ομοφυλόφιλος.

Τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου, ο Γκρίνσπαν πυροβόλησε τον Φομ Ρατ στο στομάχι, ενώ αστόχησε άλλες τρεις φορές. Δύο μέρες αργότερα, στις 9 Νοεμβρίου, ο γραμματέας της Πρεσβείας πέθανε.

Kristallnacht: Η νύχτα που έσπασαν τα κρύσταλλα

Η δολοφονία του Φομ Ρατ εξυπηρέτησε ως άλλοθι για την έναρξη βιαιοπραγιών κατά των Εβραίων κατοίκων σε ολόκληρη τη Γερμανία. Υπήρχε η πρόθεση να φανεί η επίθεση αυτή σαν αυθόρμητη αντίδραση, αλλά, στην πραγματικότητα, είχε ενορχηστρωθεί από τις γερμανικές αρχές και, ειδικότερα, από τον Ράινχαρντ Χάιντριχ (Reinhard Heydrich). Η κυβέρνηση αξιοποίησε, εκτός από τα επίσημα κρατικά μέσα, κυρίως την οργάνωση του Ναζιστικού κόμματος, για να οργανώσει και να υλοποιήσει τις ταραχές.

Το πογκρόμ που ακολούθησε είχε ως αποτέλεσμα να προκληθούν ζημιές και, σε πολλές περιπτώσεις, να καταστραφούν, 1.574 συναγωγές (σχεδόν όλες όσες υπήρχαν στη Γερμανία, οι περισσότερες καταστράφηκαν από εμπρησμό), πολλά εβραϊκά κοιμητήρια, πάνω από 7.000 καταστήματα και 29 πολυκαταστήματα που ανήκαν σε Εβραίους. Κάποιοι Εβραίοι ξυλοκοπήθηκαν έως θανάτου, ενώ άλλοι εξαναγκάζονταν να παρακολουθούν.

Περισσότεροι από 30.000 άρρενες Εβραίοι συνελήφθησαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης· κατά κύριο λόγο στο Νταχάου, στο Μπούχενβαλντ και στο Ζάξενχαουζεν. Η μεταχείριση στα στρατόπεδα ήταν κτηνώδης, αλλά οι περισσότεροι αφέθηκαν ελεύθεροι κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών μηνών, υπό τον όρο ότι θα εγκατέλειπαν τη Γερμανία.

Ο ακριβής αριθμός των Γερμανών Εβραίων που θανατώθηκαν δεν έχει προσδιοριστεί, αλλά υπολογίζεται ότι κυμαίνεται μεταξύ 36 και 200 περίπου ατόμων για τις δύο ημέρες που διήρκεσαν οι αναταραχές. Ο ευρύτερα αποδεκτός αριθμός νεκρών κατά τη διάρκεια των ταραχών είναι 91 άτομα. Υπολογίζοντας και τους θανάτους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, περίπου 2.000 ως 2.500 ήταν οι νεκροί που μπορούν να αποδοθούν στο πογκρόμ της «Νύχτας των Κρυστάλλων». Επίσης, μικρός αριθμός Γερμανών θανατώθηκαν κατά τις ταραχές της Νύχτας των Κρυστάλλων, καθώς τους θεώρησαν, κατά λάθος, Εβραίους.

Τα γεγονότα στην Αυστρία δεν ήταν λιγότερο φρικτά και οι περισσότερες από τις 94 συναγωγές και τόποι προσευχής της Βιέννης υπέστησαν μερική ή ολική καταστροφή. Τα θύματα υπέστησαν κάθε είδους ταπεινώσεις, περιλαμβανομένου του εξαναγκασμού να σφουγγαρίζουν ενόσω τους υπέβαλαν σε μαρτύρια οι συμπολίτες τους Αυστριακοί, κάποιοι από τους οποίους ήταν προηγουμένως φίλοι και γείτονές τους.

Αντιδράσεις σε όλο τον κόσμο

Το πογκρόμ της «Νύχτας των Κρυστάλλων» προκάλεσε την οργή όλου του κόσμου. Αποτέλεσε δυσφήμηση για το κύρος των προναζιστικών κινημάτων στην Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική, οδηγώντας τα στην επακόλουθη διάλυσή τους. Πολλές εφημερίδες όχι μόνο καταδίκασαν το πογκρόμ, αλλά τα συνέκριναν με τα δολοφονικά πογκρόμ που υποκίνησε η Τσαρική Ρωσία κατά τη δεκαετία του 1880. Οι Η.Π.Α. ανακάλεσαν τον πρέσβη τους, αλλά δεν διέκοψαν τις διπλωματικές τους σχέσεις, ενώ άλλες κυβερνήσεις προχώρησαν στη διακοπή των διπλωματικών τους σχέσεων, ως μορφή διαμαρτυρίας.

Παρεπόμενα

Ο διωγμός και η οικονομική καταστροφή που προκλήθηκε στους Γερμανούς Εβραίους δεν σταμάτησαν με το πογκρόμ, ακόμη και μετά τις λεηλασίες των σπιτιών και των επιχειρήσεών τους. Τους υποχρέωσαν να πληρώσουν συλλογικό πρόστιμο ενός δισεκατομμυρίου μάρκων προς τη ναζιστική κυβέρνηση για το θάνατο του Φομ Ρατ και να καταβληθούν στο δημόσιο τα έξι εκατομμύρια μάρκα των ασφαλιστικών πληρωμών που θα έπαιρνε η εβραϊκή κοινότητα εξαιτίας των καταστροφών στις περιουσίες τους.

Ο ανώτατος αξιωματούχος των Ναζί Χέρμαν Γκέρινγκ (Hermann Göring) συναντήθηκε με άλλα μέλη της ηγεσίας των Ναζί στις 12 Νοεμβρίου, ώστε να σχεδιάσουν τα επόμενα βήματα μετά τις ταραχές, θέτοντας τη βάση για την επίσημη κρατική δράση που θα οδηγούσε σύντομα στο Ολοκαύτωμα. Ο Γκέρινγκ είχε πει σε εκείνη την συνάντηση:

«Έχω λάβει μια επιστολή κατ' εντολή του Φύρερ, η οποία απαιτεί την άμεση και οριστική διευθέτηση και επίλυση του εβραϊκού ζητήματος με οποιονδήποτε τρόπο... Δεν θα ήθελα να υπάρξουν οποιεσδήποτε αμφιβολίες, κύριοι, όσον αφορά στο σκοπό της σημερινής συνάντησης. Δεν συγκεντρωθήκαμε όλοι απλώς για να μιλήσουμε για μια ακόμη φορά, αλλά για να πάρουμε αποφάσεις και παρακαλώ όλες τις υπηρεσίες να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την εξάλειψη των Εβραίων από τη γερμανική οικονομία και για να τους κάνετε να υποκύψουν σε εμένα». [1]

Η νύχτα εκείνη αποτέλεσε την αρχή μιας νέας φάσης στις αντισημιτικές δραστηριότητες του ναζιστικού κόμματος και των κρατικών μηχανισμών, που οδήγησε στον εκπατρισμό και, τελικά, στη μαζική δολοφονία της πλειονότητας των Εβραίων που ζούσαν στη Γερμανία. Αν και λίγοι άνθρωποι το γνώριζαν εκείνη την εποχή, το πογκρόμ της «Νύχτας των Κρυστάλλων» αποτέλεσε το πρώτο βήμα για την συστηματική δίωξη και μαζική δολοφονία των Εβραίων σε όλη την Ευρώπη, που είναι πλέον γνωστή ως το «Ολοκαύτωμα».

Ennio Morricone

Bigbook.gr

Ο Ennio Morricone γεννήθηκε στης 10 Νοεμβρίου του 1928 στη Ρώμη. Ο πατέρας του ήταν τρομπετίστας σε μια συνοικιακή ορχήστρα σε κλαμπ και μοιραία ο γιος Ένιο έμαθε το ίδιο όργανο. Το 1945 πήρε τα σκήπτρα του από το πατέρα του σαν τρομπετίστας στην ορχήστρα του Κονσταντίνο Φέρι. Όμως ταυτόχρονα σπούδαζε σύνθεση, ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας στο Conservatorio (Ωδείο) di Santa Cecilia, από το οποίο αποφοίτησε το 1956. Τα πρώτα βήματα στο χώρο, αλλά και τις πρώτες του απολαβές, ο Μορικόνε τις απέκτησε με μικρές χαρακτηριστικές συνθέσεις για ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές του δικτύου RAI. Αυτό ήταν και το έναυσμα για τη συνεργασία του με τη δισκογραφική εταιρεία RCA, για λογαριασμό της οποίας κατάφερε μέσα σε 8 χρόνια (1956-1967) να διασκευάσει 500 (!!!) τραγούδια. Συνεργάτες του εκείνη την εποχή έτυχε να είναι και οι Mario Lanza, Paul Anka, Peggy March και Gianni Morandi.

Ο Ennio Morricone μπήκε στο χώρο του κινηματογράφου για καθαρά βιοποριστικούς σκοπούς: έπρεπε να δουλέψει για να ζήσει, κάτι που δεν του εξασφάλιζε η σοβαρή (κλασικής υφής) σύνθεση αλλά ούτε και το μεροκάματό του ως τρομπετίστα στα κλαμπ της Ρώμης. Μπαίνοντας λοιπόν σε ένα περιορισμένης δράσης αλλά αρκετά επικερδές μουσικό πεδίο, ο Morricone φρόντισε να κινηθεί με βάση τα καλλιτεχνικά στάνταρντ.

Με τη συνεργασία του (η αρχή έγινε με το «A Fistful of Dollars» το 1964) στα κλασικά φιλμ του Sergio Leone αρχίζει να γίνεται ευρύτερα γνωστή η καινοτομική φύση της μουσικής του. Η σχέση του με την αβάν γκαρντ αλλά και οι πρακτικοί οικονομικοί περιορισμοί της παραγωγής ενός φιλμ (και ειδικά ενός «γουέστερν σπαγγέτι») τον αναγκάζουν να χρησιμοποιεί μινιμαλιστικές ενορχηστρώσεις – αλλά με έντονες θέσεις. Και φυσικά, πανίσχυρες μελωδίες που μένουν στο μυαλό μας ως αναπόσπαστο μέρος του έργου. Αν και πρακτικά δεν έχει μεγάλη σχέση με την τζαζ (παρόλο το πέρασμά του ως τρομπετίστα από το χώρο της)η μουσική του εμφορείται από μια «τζαζ ιδεολογία» - πράγμα που την κάνει κλασική και σύγχρονη εσαεί…

Όμως τα γουέστερν είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό της δουλειάς του Ennio Morricone που, πέραν του Sergio Leone, συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως Gillo Pontecorvo, Pier-Paolo Pasolini, Bernardo Bertolucci, Sergio Cobucci, Giuliano Montaldo, Roberto Faenza, Marco Bellocchio κ.ά. δίνοντας χαρακτηριστικό ύφος (και ήχο) σε ταινίες ερωτικές, κωμικές, πολιτικές κ.ο.κ.

Λίγο αργότερα, συνεργαζόμενος με τον Dario Argento, έδωσε μια συγκεκριμένη ηχητική ταυτότητα στο θρίλερ, εγκαινιάζοντας ουσιαστικά το χαρακτηριστικό giallo (ιταλικό θρίλερ). Όπως έχει πει και ο Bertolucci, «στο γύρισμα της δεκαετίας του ’70, ήταν πολύ δύσκολο να βρεις αξιόλογη ιταλική ταινία την μουσική της οποίας να ΜΗΝ έχει γράψει ο Ennio Morricone»!

Η δεκαετία του ’70 ήταν εξίσου δημιουργική για τον Morricone - που δούλευε πια σε διεθνές (ευρωπαϊκό και αμερικάνικο) επίπεδο. Τα 110 σάουντρακ των sixties είχαν γίνει περίπου 250 στα τέλη των seventies και κανένα από αυτά δεν είναι ούτε καν μέτριο! Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικές δουλειές του για τον κινηματογράφο και, μιλάμε για σύνθεση μουσικής για πάνω από 400 ταινίες. «Η τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου», «1900», του Bernardo Bertolucci, «Ο επαγγελματίας» του Georges Lautner, «The Thing» του John Carpenter, «Το κλουβί με τις τρελές Νο 3 του Lautner επίσης, «Η Βενετσιάνα» του Mauro Bolognini, «Κάποτε στην Αμερική» του Sergio Leone, «Η Αποστολή» του Roland Joffe, «Απώλειες Πολέμου», «Οι Αδιάφθοροι» του Brian De Palma, «Frantic» του Roman Polanski, «Σινεμά ο Παράδεισος», «Μαλένα», «Ο Θρύλος του 1900»,του Giuseppe Tornatore, επίσης, «Bugsy» και «Disclosure» του Barry Levinson, «Wolf» του Mike Nichols, «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος», «Κάποτε στη Δύση»,του Sergio Leone, «Allonsanfan», και «Il prato » των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι «Η Εργατική Τάξη πάει στον Παράδεισο», «Η Συμμορία των Σικελών», «Μαλένα», «Μάρκο Πόλο», «Απώλειες Πολέμου», «Η Αποστολή» κ.λπ. Ο Μορικόνε έχει τιμηθεί πέντε φορές με το βραβείο BAFTA, έχει πάρει δύο Χρυσές Σφαίρες, το Γκράμι για την ταινία «Οι αδιάφθοροι» του Μράιαν ντε Πάλμα και , βέβαια το Χρυσό Λιοντάρι του Φεστιβάλ Βενετίας για τη συνολική του προσφορά το 1995. Η Γαλλία του έχει απονείμει το παράσημο του Τάγματος των Γραμμάτων και των Τεχνών το 1992, ενώ το ιταλικό υπουργείο Εξωτερικών τον τίμησε το 2003 με το Χρυσό Βραβείο του, ως πρέσβη του ιταλικού πολιτισμού. Να προσθέσουμε ότι ο μεγάλος μαέστρος δεν έχει τιμηθεί με το βραβείο Όσκαρ αν και ήταν υποψήφιος πέντε φορές για της ταινίες [ «Days of Heaven» (1978), «Η αποστολή» (1986), «Οι αδιάφθοροι» (1987), «Μπάγκσι» (1991), «Μαλένα» (2000) ] αλλά η ακαδημία του έδωσε ένα τιμητικό Όσκαρ για την μέχρι τώρα δουλειά του στον κινηματογράφο

Σημασία έχει, πάνω απ’ όλα, ότι ο Ennio Morricone, στα 80 του, παραμένει το ίδιο δημιουργικός και εργατικός όπως πάντα. Ξυπνάει κάθε πρωί στις 5, συνθέτει στο γραφείο του - στην παρτιτούρα και όχι στο πιάνο! - ως το μεσημέρι, πηγαίνει στο στούντιο όπου τον περιμένουν οι φίλοι του από τη Roma Sinfonietta, ηχογραφεί ότι έχει συνθέσει και, αργά το απόγευμα, επιστρέφει στο σπίτι του και στην αγαπημένη του οικογένεια. Αφήνοντας εμάς να μετράμε τα αναρίθμητα αριστουργήματά του...

Στην Ελλάδα ο Ennio Morricone εμφανίστικε στο Θέατρο Ηρώδου του Αττικού μαζί με την Ορχήστρα Roma Sinfonietta, πολυμελής χορωδία, τη σοπράνο Susanna Rigacci και την πιανίστρια Gilda Butta την Κυριακή 28 και Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου του 2008. Στον ίδιο χώρο είχε εμφανιστεί και στις 4, 5 Ιουλίου του 2005.

http://www.melwdos.com/biographies/composers/97-ennio-morricone