Φρεντερίκ Μιστράλ - Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

 

 

Φρεντερίκ Μιστράλ - Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

**Με την αυγή και η θάλασσα μενεξεδένια
λάμπει, και με το φως τα πάντα ξανανιώνουν.

Να η άνοιξη γυρίζει, να το χελιδόνι

στον Παρθενώνα ξαναχτίζει τη φωλιά του!

Πανίερη Αθηνά, τίναξε το πουλί σου

στ' αμπέλια μας απάνου τα σαρακωμένα.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

**Αγάλια αγάλια αποχρυσώνεται το κύμα,

να η άνοιξη γυρίζει, μα στα κορφοβούνια

του Προμηθέα τα σπλάχνα σκίζοντας ένα

όρνιομεγάλο, ασάλευτο ξανοίγεται μακριάθε'

για να διώξεις το μαύρο γύπα που σε τρώει,

αρμάτωσέ μας, νέε νησιώτη, το καράβι.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.


**Τ' ανάκρασμα τ' ακούτε της αρχαίας Πυθίας:

"Νίκη στων ημιθέων τ' αγγόνια!" Από την 'Ιδη

ως στης Νικαίας τ' ακρογιάλια ξανανθίζουν

αιώνιες οι ελιές. Με τ' άρματα στα χέρια

εμπρός! Τα ύψη των βουνών ας τ' ανεβούμε,

τους σαλαμίνικους αντίλαλους ξυπνώντας!

Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.


**Κι έλα, ετοιμάστε τα λευκά φορέματά σας,

αρραβωνιαστικές, για να στεφανωθείτε

στο γυρισμό τους ακριβούς σας' μέσ' στο λόγγο

γι' αυτούς που σας γλιτώσανε κόφτε τη δάφνη.

Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη,

ας πιούμε ξέχειλη τη δόξα, παλικάρια.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.


**'Ο,τι έγινε μπορεί να ξαναγίνει, αδέρφια!

Στων πυρωμένων τούτων βράχων τη λαμπράδα

με σάρκα θεία μπόρεσ' ο άνθρωπος να ντύσει

το φωτερότερο κι απ' όλα τα όνειρά του.

Κι η χριστιανή ψυχή βουβή εκεί πέρα θα είναι;

Κι εμείς ενός κορμού ξερόκλαδα εκεί πέρα;

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Φρεντερίκ Μιστράλ
(8 Σεπτεμβρίου 1830 - 25 Μαρτίου 1914) Γάλλος ποιητής, συγγραφέας και λεξικογράφος, ο οποίος, τον 19ο αιώνα, ηγήθηκε της προσπάθειας αναβίωσης της οξιτανικής γλώσσας και λογοτεχνίας.
Το 1904 μοιράστηκε με τον Ισπανό Χοσέ Eτσεγκαράι υ Eϊζαγκίρε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για τις συμβολές του στη λογοτεχνία και τη φιλολογία. Προς τιμήν του πήρε το ψευδώνυμο επίθετό της η Χιλιανή συγγραφέας και Νομπελίστρια Γκαμπριέλα Mιστράλ (Lucila Godoy Alcayaga). Προτομή του έχει στηθεί στην Καλλιθέα Αττικής, στην πλατεία Αγίας Ελεούσης.

Σήμερα... 27/3

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΜΑΤΡΩΝΑ

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 27/3

http://www.skai.gr/news/culture/article/227537/minuma-gia-tin-pagosmia-mera-theatrou-dia-heiros-dario-fo/

Μήνυμα για την Παγκόσμια Μέρα θεάτρου δια χειρός Ντάριο Φο

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου η σημερινή και το φετινό μήνυμα που υπογράφει ο Ιταλός κωμικός, συγγραφέας, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης Ντάριο Φο δεν θα μπορούσε παρά να αναφέρεται στην κρίση και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα οι ηθοποιοί.

O Ιταλός κωμικός, συγγραφέας, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης Ντάριο Φο

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου η σημερινή και το φετινό μήνυμα που υπογράφει ο Ιταλός κωμικός, συγγραφέας, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης Ντάριο Φο δεν θα μπορούσε παρά να αναφέρεται στην κρίση και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα οι ηθοποιοί.

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (ΔΙΘ) για τις 27 Μαρτίου.

Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΙΘ επιλέγει κάθε χρόνο μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου για να γράψει μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σε όλον τον κόσμο.

Φέτος το μήνυμα έγραψε ο Ντάριο Φο ο οποίος έχει τιμηθεί και με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει μεταξύ άλλων στο παρελθόν οι: Ζαν Κοκτώ, 'Αρθουρ Μίλλερ, Λόρενς Ολίβιε, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, , Τζον Μάλκοβιτς κ.α.
Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου:

«Πριν πολλά χρόνια, η εξουσία επίλυσε το πρόβλημα της ανοχής της απέναντι στους ηθοποιούς της Commedia dell' Arte διώχνοντας τους από την χώρα.

Σήμερα, ηθοποιοί και θίασοι έχουν πρόβλημα ανεύρεσης δημόσιων σκηνών, θεάτρων και θεατών, εξαιτίας της κρίσης.

Επομένως, οι κυβερνώντες, δεν έχουν πρόβλημα να ελέγχουν αυτούς που εκφράζονται μέσω της ειρωνείας και του σαρκασμού, μιας και δεν υπάρχει κανένας χώρος για τους ηθοποιούς, αλλά ούτε και κοινό στο οποίο να μπορούν να απευθυνθούν.

Τουναντίον, κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, στην Ιταλία, οι κυβερνώντες έπρεπε να προσπαθήσουν αρκετά για να φέρουν τους κωμικούς σε δύσκολή θέση μιας και τους απολάμβανε μεγάλη μερίδα του κοινού.

Είναι γνωστό ότι η μεγάλη έξοδος των ηθοποιών της Κομέντια Ντελ Άρτε πραγματοποιήθηκε στον αιώνα της Αντιμεταρρύθμισης, με τη θεσμοθέτηση της κατάργησης όλων των θεατρικών χώρων, ιδιαιτέρως στην Ρώμη, όπου κατηγορήθηκαν ότι πρόσβαλλαν την 'Αγια Πόλη. Το 1967, ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΒ', κάτω από την συνεχόμενη πίεση της συντηρητικής πλευράς της αστικής τάξης και του κλήρου, διέταξε την κατεδάφιση του Θεάτρου Tordonina, το οποίο σύμφωνα με τους ηθικολόγους, είχε παρουσιάσει τον μεγαλύτερο αριθμό άσεμνων σκηνών.

Την εποχή της Αντιμεταρρύθμισης, ο Καρδινάλιος Κάρλο Μπορομέο, ο οποίος δρούσε στον βορρά της Ιταλίας, είχε αφιερώσει τον εαυτό του στην λύτρωση «των παιδιών του Μιλάνου», θέτοντας για την τέχνη έναν σαφή διαχωρισμό, ως την υψηλότερη μορφή πνευματικής εκπαίδευσης, και το θέατρο ως την έκφραση της αισχρολογίας και της ματαιοδοξίας. Σε ένα γράμμα που απεύθυνε στους συνεργάτες του, το οποίο παραθέτω σχεδόν αυτούσιο, εξέφρασε τις πεποιθήσεις του περίπου ως εξής: «ανησυχώ για την εξάλειψη του κακού σπόρου, έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να κάψουμε τα κείμενα που περιέχουν μιαρούς λόγους, για να τους εξαλείψουμε από την μνήμη των αντρών, και την ίδια στιγμή να διώξουμε αυτούς που κυκλοφορούν αυτά τα κείμενα σε έντυπη μορφή. Προφανώς όμως ενώ κοιμόμασταν, ο διάβολος δούλευε με ανανεωμένο ζήλο. Αυτό που μπορούν να δουν τα μάτια μπορεί να είναι πιο διεισδυτικό για την ψυχή απ' αυτό που μπορούν να διαβάσουν σε τέτοια βιβλία! Πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι για το μυαλό των νεαρών αντρών και κοριτσιών ο προφορικός λόγος και οι απρεπείς κινήσεις, παρά μία άψυχη λέξη τυπωμένη σε βιβλία. Γι' αυτό είναι επείγον να απαλλάξουμε τις πόλεις μας από αυτούς που κάνουν θέατρο, όπως κάνουμε και με τις ανεπιθύμητες ψυχές».

Επομένως η μοναδική λύση για την κρίση είναι να ελπίζουμε ότι το μεγάλο κυνήγι μαγισσών οργανώνεται εναντίον μας και ιδιαίτερα ενάντια στους νέους ανθρώπους που επιθυμούν να διδαχθούν την τέχνη του θεάτρου: μια νέα διασπορά κωμικών, δημιουργών του θεάτρου, οι οποίοι μέσα από αυτό τον περιορισμό θα δημιουργήσουν αφάνταστα οφέλη για μια νέα εκπροσώπηση».
Πηγή: ΑΜΠΕ

Πηγή: http://www.skai.gr/news/culture/article/227537/minuma-gia-tin-pagosmia-mera-theatrou-dia-heiros-dario-fo/#ixzz2OoWBRPY9
Follow us: @skaigr on Twitter | skaigr on Facebook

Oι παρελάσεις της 25ης Μαρτίου

http://mikros-romios.gr/3678/25martioy/

Oι παρελάσεις της 25ης Μαρτίου

Αεροφωτογραφία από τον εορτασμό της εθνικής εορτής της 25ης Μαρτίου 1935. Στο κέντρο η Μητρόπολη των Αθηνών.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Παρελάσεις μαθητών, φοιτητών, στρατιωτικών αγημάτων και λαμπαδηφορίες σημειώνονται ήδη από τον 19ο αιώνα με αφορμή εθνικά, θρησκευτικά, κοινωνικά, αθλητικά κ.ά. γεγονότα. Από τα χρόνια του Όθωνα ακόμη, κυρίως σε περιόδους εθνι-κών εξάρσεων, μαθητές της Σχολής Ευελπίδων, λόχοι ευζώνων και πυροβολητών, ίλες ιππικού, ορειβατικές και πεδινές πυροβολαρχίες περιδιαβαίνουν κεντρικά σημεία των Αθηνών, όπως η Μητρόπολη, το Σύνταγμα, η πλατεία μπροστά από το Πανεπι-στήμιο ή το Ζάππειο και το Πεδίον του Άρεως και αργότερα το Παναθηναϊκό Στάδιο. Οι διάφορες στρατιωτικές μουσικές χρησιμοποιούνται για κοινωνικούς σκοπούς προς τέρψιν του κοινού ή συνοδεύουν τις παρελάσεις.
Ωστόσο, παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς και τις ατεκμηρίωτες φη-μολογίες, οι παρελάσεις στην Αθήνα, με αφορμή την 25η Μαρτίου και με τη μορφή που τις γνωρίζουμε μέχρι τις ημέρες μας, δεν υπήρξαν προϊόν κάποιου ολοκληρωτι-κού καθεστώτος. Καθιερώθηκαν το 1924 ως «Γιορτή της Δημοκρατίας», στα πρότυπα των παρελάσεων που ήδη διεξάγονταν σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες – κυρίως του Παρισιού. Με αφορμή την Εθνική Γιορτή της 25ης Μαρτίου συνδέθηκαν με την ανακήρυξη της Α’ Ελληνικής Δημοκρατίας και την ανάληψη της πρώτης Πρωθυ-πουργίας από τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου (1876-1936), τον αποκαλούμενο και «Πατέρα της Δημοκρατίας»!

Η Κυβέρνηση Παπαναστασίου μπροστά από τα Παλαιά Ανάκτορα κατά τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1924, που συνέπεσε με την Ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Εικονίζονται από αριστερά προς τα δεξιά οι Γ. Κονδύλης, Α. Παπαναστασίου, Α. Χατζηκυριάκος, Π. Αραβαντινός, Κ. Σταμούλης, Γ. Ησαΐας, Α Μπακάλμπασης, Σπ. Μελάς (διευθυντής της εφημερίδας «Δημοκρατία»). Στη δεύτερη σειρά διακρίνονται οι Ι. Λυμπερόπουλος, Α. Μητσοτάκης, Δ. Πάζης.

Η απαρχή
Ως γνωστόν ο πρώτος εορτασμός της 25ης Μαρτίου πραγματοποιήθηκε στη σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος, μπροστά από το πρώτο Παλάτι του Όθωνος, το 1838, δεκαεπτά χρόνια μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης. Ο διττός, εθνικός και θρησκευτικός, χαρακτήρας του εορτασμού αποτυπώνεται στο επίσημο κείμενο που υπέγραψε ο βασιλιάς: «Θεωρήσαντες ότι η ημέρα της 25ης Μαρτίου, λαμπρά καθ’ εαυτήν εις πάντα Έλληνα διά την εν αυτή τελουμένην εορτήν του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά και χαρμόσυνος διά την κατ’ αυτήν την ημέραν έναρξιν του υπέρ της ανεξαρτησίας αγώνος του Ελληνικού Εθνους, καθιερούμεν την ημέραν ταύτην εις το διηνεκές ως ημέραν ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΟΡΤΗΣ».
Το ακριβέστατο πρόγραμμα του εορτασμού περιλάβανε κανονιοβολισμούς, στρατιωτική μουσική, δοξολογία στη Μητρόπολη –που ήταν ακόμη η Αγία Ειρήνη της οδού Αιόλου- ενώ τιμητικά δόθηκε στην πλατεία η ονομασία «25ης Μαρτίου», η οποία αργότερα σκεπάστηκε από το «Κλαυθμώνος» για τους γνωστούς λόγους. Πά-ντως, από τότε, με διαφορετικούς τρόπους, σε διαφορετικούς τόπους, με πρωτόκολλο και τη συμμετοχή –κυρίως– του Στρατού, μαθητών, φοιτητών και ενίοτε συντεχνιών πραγματοποιούνταν τελετές διατηρώντας τον διττό εθνικό και θρησκευτικό χαρακτή-ρα. Οι παντός είδους παρελάσεις διεξάγονταν ενώπιον του βασιλιά.

Εορτασμός της εθνικής εορτής της 25ης Μαρτίου 1932. Κατά την τελετή των Αποκαλυπτηρίων του Αγνώστου Στρατιώτη.

Το πολιτικό σκηνικό
Τομή λοιπόν θεωρείται για τον θεσμό των παρελάσεων το έτος 1924, αφού εκείνη τη χρονιά η παρέλαση συνδέθηκε με τις πολιτικές και πολιτειακές εξελίξεις. Από τα μέσα 1923 είχε υπογραφεί η Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία αν και σταμά-τησε τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, έθεσε τέρμα και στο όνειρο της Μεγάλης Ελλάδος βάζοντας τη χώρα σε σειρά περιπετειών. Οι Τούρκοι παίρνουν την Ανατολική Θρά-κη, την Ίμβρο και την Τένεδο, επικρατεί ένταση με την Ιταλία, απομακρύνεται ο Βα-σιλιάς Γεώργιος Β’ και αναλαμβάνει Αντιβασιλιάς ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώ-της.
Τον αρχηγό της Επαναστατικής Κυβέρνησης Νικόλαο Πλαστήρα διαδέχεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος αναλαμβάνει Πρόεδρος της Συντακτικής Συνέλευ-σης. Αδυνατεί να ελέγξει το πολυδιασπασμένο βουλευτικό σώμα και παραδίδει στον Γεώργιο Καφαντάρη, ο οποίος παραιτείται για να παραδώσει στον Αλέξανδρο Παπα-ναστασίου. Ο τελευταίος επιλέγει την 25η Μαρτίου, την ημέρα της εθνικής γιορτής, για να αποσπάσει Ψήφισμα της Εθνοσυνέλευσης που κήρυσσε έκπτωτη τη δυναστεία και ανακήρυσσε επισήμως τη Δημοκρατία.

Παρέλαση για την 25η Μαρτίου στην Πανεπιστημίου μπροστά στην Ακαδημία Αθηνών το 1933.

Η πρώτη στρατιωτική παρέλαση μπροστά από τα Παλαιά Ανάκτορα
Τον Μάρτιο 1924 «Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΩΡΤΑΣΕ ΤΗΝ ΑΝΑΚΗΡΥΞΙΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», όπως αναφέρει ο Τύπος της εποχής. Τότε καθιερώνονται και οι παρελάσεις μπροστά από την «πλατεία Ανακτόρων», όπως ονομαζόταν ο ευρύς χώρος όπου αργότερα ανε-γέρθηκε το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Στις 25 Μαρτίου 1924 το Υπουργικό Συμβούλιο συμμετείχε πανηγυρικά και συμβολικά στη συνεδρίαση της Εθνοσυνέ-λευσης η οποία επικύρωσε και τυπικά την ανακήρυξη της Αβασίλευτης Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Το γεγονός ανακοινώθηκε στις εφημερίδες, οι οποίες κάλεσαν τον α-θηναϊκό λαό να συμμετάσχει στη μεγάλη «Γιορτή της Δημοκρατίας», ενώ ο Υπουρ-γός Στρατιωτικών με διαταγή που εξέδωσε προς τα στρατιωτικά σώματα κανόνισε τον μεγαλοπρεπή πανηγυρισμό «του μεγαλειώδους γεγονότος της ανακηρύξεως της Δημοκρατίας»!
Ο κόσμος συγκεντρωμένος στην πλατεία Συντάγματος στράφηκε προς την οδό Αμαλίας, απ’ όπου θα περνούσε η παρέλαση. Το μεσημέρι ολόκληρο το Υπουρ-γικό Συμβούλιο κατευθύνθηκε στην πλατεία των Παλαιών Ανακτόρων. Έτσι, γύρω στις δύο το μεσημέρι ο Υπουργός των Στρατιωτικών έδωσε το σύνθημα και άρχισε η παρέλαση του Στρατού υπό τους ήχους της Μουσικής της Φρουράς που παιάνιζε ε-θνικά εμβατήρια. Επικεφαλής της παρέλασης τέθηκαν ο Διοικητής του Α’ Σώματος Στρατού και ο Διοικητής της ΙΙ Μεραρχίας με τα επιτελεία τους. Ακολουθούσαν κατά τετράδες οι ανάπηροι πολέμου, οι μαθητές της Σχολής Ευελπίδων, οι ναυτικοί δόκι-μοι και αμέσως μετά οργανωμένες στρατιωτικές μονάδες.

 

Η καθιέρωση
Παρά τους περί αντιθέτου ισχυρισμούς, οι οποίοι συχνά πυκνά βλέπουν το φως της δημοσιότητας, η πρώτη παρέλαση –με τη μορφή που αναφέρθηκε ήδη- συν-δέθηκε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Συνδυάσθηκε βεβαίως με τον εορτασμό της εθνικής εορτής, αλλά και με την αφαίρεση των στεμμάτων από τα πηλήκια των αξιωματικών και των οπλιτών του Ελληνικού Στρατού. Ο εορτασμός ήταν τριήμερος και προέβλεπε –για πρώτη φορά– να ριχτούν 21 κανονιοβολισμοί κα-τά την ανατολή του ήλιου, στη μία το μεσημέρι και κατά τη δύση του ήλιου. Τα στρατιωτικά καταστήματα φωταγωγήθηκαν, οι στρατιωτικές μουσικές βγήκαν στους δρόμους και σειρά ακόμη εορταστικών μέτρων εφαρμόσθηκε.
Από τότε οι παρελάσεις πραγματοποιούνταν με αυστηρό πρωτόκολλο κάθε χρόνο και με τροποποιήσεις και μικρές αλλαγές. Παραδείγματος χάριν το 1926 η ε-θνική επέτειος γιορτάστηκε μεγαλοπρεπώς στο Παναθηναϊκό Στάδιο, αλλά η στρατι-ωτική παρέλαση συνδυάστηκε με τα εγκαίνια της Ακαδημίας των Αθηνών, το από-γευμα της ίδιας μέρας, στην οδό Πανεπιστημίου. Αλλά και το 1929 τα στρατεύματα παρέλασαν μπροστά από την Ακαδημία Αθηνών, προφανώς γιατί είχε καθιερωθεί να γίνεται ετησίως την 25η Μαρτίου η πανηγυρική συνεδρίασή της.

 

Από το 1932 μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη
Από την 25η Μαρτίου του 1932, όμως, οπότε και έγιναν τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη μπροστά από τα ανάκτορα, δηλαδή τη ση-μερινή Βουλή των Ελλήνων, πλέον η έναρξη της παρελάσεως της επετείου της Εθνι-κής Παλιγγενεσίας γινόταν από αυτό το σημείο, γεγονός που συνεχίζεται μέχρι και τη σημερινή εποχή.
Βεβαίως, στις περιόδους των απολυταρχικών καθεστώτων, όπως συνέβη γι’ αυτού του είδους τα καθεστώτα σε όλη τη Γη, αλλά και στη χώρα μας τα παντός εί-δους δημοφιλή γεγονότα και οι εκδηλώσεις δημόσιας ζωής έδιναν αφορμή για προ-παγάνδα και διαμόρφωση συλλογικής εικόνας σύμφωνα με τις επιθυμίες των καθε-στώτων.

ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΤΙΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΛΕΕΙΝΟΣ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

 

 

Ενα ποίημα του Γεωργίου Σουρή

ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΤΙΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΛΕΕΙΝΟΣ

Απάνω σε παληόσκαμνα μια κάσσα στηριγμένη
είχ' ένα γέροντα νεκρό με ρούχα λερωμένα,
απ’ τη μεγάλη γενεά αυτή τη δοξασμένη,
που τόσο αγωνίστηκε εις το Εικοσιένα.
Κανείς δεν τον εγνώριζε, κανείς δεν τον τιμούσε,
και όμως μια φορά κι’ αυτός με δόξα πολεμούσε.

 

Στη δεξιά του τη μεριά ολιγοστό λιβάνι
σε κεραμίδι έκαιγε με τόση ευωδία,
κι αριστερά ένα πανί, όποιος περνά να βάνη
λίγα λεπτά για να γενή του γέρου η κηδεία.
Κανένας δεν τον έκλαιγε, μόνον ένα κλητήρα
είδαν να στέκη όρθιος εις της αυλής τη θύρα.

 

Αυτός που αγωνίστηκε για την Πατρίδα μόνον
Κι’ επέρασε με το σπαθί της νειότης του τα χρόνια,
έλαβε ως αντάλλαγμα των τόσων του αγώνων
τη φτώχια και την φοβερή του κόσμου καταφρόνια.
Και ζωντανός δοκίμασε απ’ όλους μας τη χλεύη,
και μεσ’ στην κάσσα του νεκρός ακόμα ζητιανεύει.
Ιανουάριος 1885
Φωτογραφία: Ο Κολοκοτρώνης στη Φυλακή
από το Μουσείο Ελληνικής Ιστορίας Κέρινα Ομοιώματα Παύλου Βρέλλη

Σήμερα... 26/3

 

Εκμέκ με μπαγιάτικο ψωμί

Εκμέκ με μπαγιάτικο ψωμί

Bαθμολογία:

4 ψήφοι

Προστέθηκε από mmay, 10.02.09

 

Περιγραφή

Ένα γρήγορο και ανάλαφρο εκμέκ της στιγμής με υλικά που έχετε πάντα στην κουζίνα σας!!!!!

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 καρβελάκι μπαγιάτικο ψωμί (χωριάτικο) (μπορεί να είναι και 2 μισά που έχουν ξεμείνει)
• 1/2 κούπας αμύγδαλο καβουρδισμένο καιψιλοκομμένο
• 1 κ.γ. κανέλλα σκόνη
• 1 φακελάκι γιώτης στιγμής βανίλια
• 1 φακελάκι γιώτης garni βανίλια
• 500 ml γάλα

Για το σιρόπι

• 2 κούπες ζάχαρη
• 1 1/2 κούπες νερό
• 1 κ.σ. χυμό λεμονιού
• 1 ξυλάκι κανέλα

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Σιροπιαστά γλυκά

Μέθοδος

Χωρίς μαγείρεμα

Διατροφή

Χορτοφαγική

Δυσκολία

Γρήγορο

Εύκολο

Περιέχει

Γάλα

Ξηρούς καρπούς

Σερβίρει

6-8 άτομα

Διαβάστε

Πως το κάνουμε:

περισότερο: Εκμέκ με μπαγιάτικο ψωμί http://www.sintagespareas.gr/sintages/ekmek-me-mpagiatiko-psomi.html#ixzz24t2zAzzZ 

Διήγημα : All about love issues του Απόστολου Μωραϊτέλλη *

http://www.ideostato.gr/2013/03/all-about-love-issues.html

Διήγημα : All about love issues

του Απόστολου Μωραϊτέλλη *

Βαδίζεις το δρόμο του πεπρωμένου με την φωτιά της πίστης για νίκες χωρίζοντας τα σύνορα της Γης που πατάς. Τα βήματα σου φουντώνουν την φωτιά των εχθρών κι εσύ αναγνωρίζεις το σημάδι που λάμπει κάτω από ένα ουρανό που κρίνει το άδικο και συνομωτεί μαζί σου. Θάλασσα γύρω σου οι ψυχές στήνουν χορό αταίριαστο στον πόλεμο σου. Κρατάς ανάσες για το αύριο που διψά να καταπιεί τους φάρους σου, να σβήσει τα βήματα, τις νίκες και τις ήττες.
Οργώνουμε σαν το νερό στ' αυλάκι νεους δρόμους, χτίζουμε οχυρώσεις για τις μάχες που έρχονται. Φωτιά στο κάθε μας βήμα ανάβει πολέμους που γεννάνε εχθρούς. Πιστός στο πεπρωμένο και ταγμένος να χαράξω την νέα πραγματικότητα αυξάνω την ένταση των στιγμών. Κληρονόμος ιδέας άλλων εποχών αγωνίζομαι σε καιρούς φτηνούς πουλημένους στον χαμένο. Γοητεύει το φτιαχτό αλλά κερδίζει το αληθινό. Σε μια εποχή χωρίς Θεούς σφραγίζουμε την πίστη σε φάρο του στόχου αλλάζοντας τον κόσμο σαν κύμα παλίροιας που φουντώνει παρασέρνοντας τα πάντα.
Τελικά τι είναι η επιτυχία ; Η επιβράβευση του ζωντανού νεκρού ; Μήπως ένας διαγωνισμός απώλειας κάθε σημασίας για την ζωή ; Πετυχαίνεις όταν φτάσεις στο σημείο που εύχεσαι να μην έχεις άλλη ζωή ; Κάθε Δευτέρα μετράω τους αγώνες που έδωσα και έχω αυτήν την πικρή γεύση της προσπάθειας που δεν νίκησε. Ανυπόμονος ; ίσως, ζωντανός ; έτσι φαίνεται αφού ελπίζω να ξυπνάω για να νικήσω τον πόνο.

Μέσα στον φόβο την άσχημη γεύση των κακών καιρών πασχίζω να κρατήσω ζωντανή τη φλόγα της πίστης μου. Αγώνας που δεν έχει όμοιο του συναντήσει σε αυτή την ζωή μου. Άνθρωποι χαμένοι σε μια κακή κάθε ημέρα. Άνθρωποι έτοιμοι να παραδοθούν σε μια ήττα χωρίς μάχη. Κι εγώ να παρατώ την φωνή που μου ζητά εξηγήσεις. Που πάμε; για πόσο ακόμα; γιατί; Ένας εθελοντής μάρτυρας, σε ένα παράτολμο ακροβατικό στο μεγαλύτερο τσίρκο ...του Κόσμου. Χωρίς δίχτυ και με μια ανάσα. Είμαι ψηλά ρισκάροντας την ζωή μου. Είμαι εκεί που η θέα είναι μοναδική. Αναπνέω τον αέρα του Θεού, γεμίζω με ελπίδα που δεν υπάρχει. Είμαι ζωντανός και ακουμπώ την ψυχή μου σε κάθε μου βήμα.


* O Απόστολος Μωραϊτέλλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Πρωτίστως δηλώνει αθλητής και είναι ακαταπόνητος ποδηλάτης. Οι σπουδές του είχαν σαν αντικείμενο τον επιχειρησιακό χώρο με έμφαση στον τομέα της πληροφορικής αλλά και του μάρκετινγκ. Εμφορείται από την αγάπη του για τους ανθρώπους αλλά και την φύση. Μπήκε στην κοινότητα των προσκόπων στα 6 και έμεινε ως τα 22. Διδάχθηκε την αυτοδιάθεση και την αλληλεγγύη. Φυσιολάτρης και φυσιοδίφης από τα μικρά του χρόνια γράφει…
Το «7 γράμματα», το πρώτο του βιβλίο, είναι η απάντησή του στα σημεία των καιρών. Mε αυτο θέλει να συστήσει την αγάπη, τον ύμνο στην γυναίκα και τις πολυδαίδαλες ανθρώπινες σχέσεις. Εύχεται όλοι οι αναγνώστες να οπτικοποιήσουν και τις δικές τους ιστορίες Αγάπης διαβάζοντας το «7 γράμματα» και να πιστέψουν σε όνειρα και θαύματα… Τον συγγραφέα του «7» μπορείτε να ανταμώσετε στο facebook και στο twitter…

Γ ΔΡΟΣΙΝΗΣ «Ύμνος των προγόνων»

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Γ ΔΡΟΣΙΝΗΣ «Ύμνος των προγόνων».
Εσείς, που πρωτοσπείρατε
της λευτεριάς το σπόρο,
λαχταρισμένο δώρο
στη σκλαβωμένη γη,
Εσείς, κι όταν ωρίμασαν
τα στάχυα καρποφόρα,
του θερισμού την ώρα,
μας γίνατε οδηγοί.

Σαν ίσκιοι μεγαλόκορμοι
κι απείραχτοι απ’ τα χρόνια
σέρνετε εμάς τ’ αγγόνια
στο δρόμο της τιμής.
Κι όπου πολέμου κράξιμο
κι όπου της μάχης κρότοι,
εσείς περνάτε πρώτοι
κι ακολουθούμ’ εμείς.

Στη μνήμη σας ανάβομε
χρυσά λιβανιστήρια,
για σας τα νικητήρια
τα χείλη μας υμνούν,

και πλέκοντας τα χέρια μας
της δόξας τα στεφάνια,
δική μας περηφάνεια,
στους τάφους σας κρεμνούν.

Ντάριο Φο

Ο Ντάριο Φο (24 Μαρτίου 1926 — ) είναι ένας Ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης. Πήρε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1997. Χρησιμοποιεί τεχνικές της κομέντια ντελ' άρτε και συνεργάζεται στενά με τη σύζυγό του Φράνκα Ράμε.
Ο Φο γεννήθηκε στο Λεγκιούνο-Σαντζιάνο, στην επαρχία του Βαρέζε, κοντά στην ανατολική πλευρά της λίμνης Λάγκο Ματζιόρε. Ο πατέρας του Φελίτσε ήταν διευθυντής των ιταλικών σιδηροδρόμων και η οικογένεια άλλαζε συχνά κατοικία λόγω των μεταθέσεων του. Ο Φελίτσε ήταν επίσης ερασιτέχνης ηθοποιός και σοσιαλιστής. Ο Ντάριο έμαθε την τέχνη της διήγησης απ' την γιαγιά του και από Λομβαρδούς ψαράδες και φυσητές γυαλιού.

Το 1940, μετακόμισε στο Μιλάνο για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στη Brera Art Academy, αλλά ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τού χάλασε τα σχέδια. Η οικογένειά του πήρε μέρος στην αντιφασιστικό αγώνα και λέγεται πως βοηθούσε τον πατέρα του να φυγαδεύει πρόσφυγες και στρατιώτες των Συμμάχων στην Ελβετία. Κοντά στο τέλος του πολέμου, ο Φο στρατολογήθηκε στο στρατό της Δημοκρατίας του Σαλό, αλλά δραπέτευσε και κατάφερε να κρυφτεί για το υπόλοιπο του πολέμου.

Μετά τον πόλεμο, συνέχισε τις σπουδές αρχιτεκτονικής στο Μιλάνο. Εκεί αναμείχθηκε με τα λεγόμενα μικρά θέατρα {teatri piccoli), στα οποία άρχισε να παρουσιάζει τους αυτοσχέδιους μονολόγους του. Το 1950 άρχισε να εργάζεται στο θέατρο του Φράνκο Παρέντι, και σταδιακά εγκατέλειψε την εργασία του ως βοηθός αρχιτέκτονα.

Το 1951 ο Φο συναντάει τη Φράνκα Ράμε, γόνο θεατρικής οικογένειας, όταν δούλευαν μαζί στην παραγωγή της επιθεώρησης Εφτά ημέρες στο Μιλάνο. Μετά από λίγο καιρό, αρραβωνιάστηκαν. Τον ίδιο χρόνο προσκλήθηκε να παρουσιάσει τη ραδιοφωνική εκπομπή Κοκορίκο στη RAI, το εθνικό ραδιόφωνο της Ιταλίας. Έκανε 18 σατιρικούς μονολόγους όπου μετέτρεπε βιβλικές ιστορίες σε πολιτική σάτιρα. Οι αρχές, σκανδαλισμένες, ακύρωσαν την εκπομπή.

Το 1953 γράφει και σκηνοθετεί το σατιρικό έργο Δάχτυλο στο μάτι (Il dito nell'occhio). Μετά από αρχική επιτυχία, η κυβέρνηση και η εκκλησία αντιδρούν και εν συνεχεία η θεατρική ομάδα με δυσκολία έβρισκε θέατρο όπου μπορούσε να παίξει. Παρ' όλα αυτά, το έργο έτυχε θερμής υποδοχής απ' το κοινό.

Η Φράνκα Ράμε και ο Ντάριο Φο παντρεύτηκαν στις 24 Ιουνίου 1954. Ο Φο δούλευε στο Μικρό Θέατρο (Piccolo Teatro) στο Μιλάνο και παρόλο που η σάτιρά του υπέφερε όλο και πιο πολύ απ' τη λογοκρισία, συνέχιζε να παραμένει δημοφιλής.

Το 1955 ο Φο και η Ράμε δούλεψαν σε κινηματογραφικές παραγωγές στη Ρώμη. Ο Φο έγινε σεναριογράφος και δούλεψε σε πολλές παραγωγές, συμπεριλαμβανομένων και μερικών του Ντίνο ντε Λαουρέντις. Ο γιος τους Τζάκοπο, γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου του ίδιου έτους. Η Ράμε δούλευε στο Τέατρο Στάμπιλε στο Μπολτσάνο. Το 1956 ο Φο κι η Ράμε έπαιξαν μαζί στην ταινία του Κάρλο Λιτσάνι, Ο περίεργος (Lo svitato). Κι άλλες ταινίες ακολούθησαν.

Το 1959 γυρίζουν στο Μιλάνο και ιδρύουν τη θεατρική ομάδα Ντάριο Φο—Φράνκα Ράμε. Ο Φο έγραφε σενάρια, έπαιζε, σκηνοθετούσε, και σχεδίαζε τα κουστούμια και τα σκηνικά. Η Ράμε ανάλαβε τις διοικητικές δουλειές. Η ομάδα έκανε πρεμιέρα στο Μικρό Θέατρο και μετά άρχισε, για πρώτη φορά, τις ετήσιες τουρνέ της σ' ολόκληρη την Ιταλία.

Το 1960 κερδίζουν την εθνική αναγνώριση με το Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ στο θέατρο Οντεόν του Μιλάνο. Κι άλλες επιτυχίες ακολουθούν. Το 1961 τα θεατρικά έργα του αρχίζουν να παίζονται σε Σουηδία και Πολωνία.

Το 1962 γράφει και σκηνοθετεί την εκπομπή Καντσονίσιμα στη RAI. Ο Φο χρησιμοποιεί το σόου για να περιγράψει τη ζωή των απλών ανθρώπων και γρήγορα γίνεται επιτυχία. Ένα επεισόδιο για ένα δημοσιογράφο που σκοτώθηκε απ' τη Μαφία ενόχλησε τους πολιτικούς που είχε ως συνέπεια ο Φο και η Ράμε να λάβουν απειλές κατά της ζωής τους και να μπουν κάτω από αστυνομική προστασία. Φεύγουν απ' την εκπομπή όταν η RAI αρχίζει να λογοκρίνει το πρόγραμμα. Η ιταλική ένωση ηθοποιών καλεί τα μέλη της να αρνηθούν να τους αντικαταστήσουν. Απαγορεύεται η εμφάνισή τους στη RAI για τα επόμενα 15 χρόνια. Συνεχίζουν να παίζουν στο Οντεόν.

Το 1962 το έργο τους για τον Χριστόφορο Κολόμβο ενοχλεί ακροδεξιές ομάδες και προκαλεί βίαιες επιθέσεις. Το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα τούς προμηθεύει σωματοφύλακες.

Το La Signora e da buttare (1967) είχε σχόλια για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον Λι Χάρβι Όσβαλντ και τη δολοφονία του Κένεντι. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ το θεώρησε ασέβεια προς τον πρόεδρο Τζόνσον, και ο Φο δεν μπορούσε να βγάλει αμερικανική βίζα για πολλά χρόνια μετά.

Ο Φο έγινε διεθνώς διάσημος όταν το έργο του Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ παίχτηκε στο Ζάγκρεμπ (τότε στη Γιουγκοσλαβία).

Το 1968 ο Φο και η Ράμε ιδρύουν την θεατρική κολλεκτίβα Νέα Σκηνή (Associazione Nuova Scena) με κινούμενες σκηνές θεάτρου. Στο Μιλάνο μετέτρεψαν ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο σε θέατρο.

Ο Ντάριο Φο αφαίρεσε τα δικαιώματα που απαιτούνταν για να παιχτούν τα έργα του στην Τσεχοσλοβακία μετά την συντριβή της Άνοιξης της Πράγας από δυνάμεις της συνθήκης της Βαρσοβίας σαν διαμαρτυρία, και αρνήθηκε να δεχτεί τη λογοκρισία που απαιτούσαν οι Σοβιετικοί λογοκριτές. Οι παραγωγές έργων του στο Ανατολικό μπλοκ σταμάτησαν.

Το 1969 παρουσίασε για πρώτη φορά το Μίστερο Μπούφο, ένα θεατρικό έργο μονολόγων βασισμένο στη μείξη μεσαιωνικών έργων και τοπικών προβλημάτων. Είχε επιτυχία και έκανε 5.000 παραστάσεις ακόμα και σε γήπεδα. Ο Μίστερο Μπούφο επηρέασε πολλούς νέους ηθοποιούς και συγγραφείς: μπορεί να θεωρηθεί σαν η ιδρυτική στιγμή αυτού που οι Ιταλοί αποκαλούν αφηγηματικό θέατρο teatro di narrazione, ένα είδος θεάτρου στο οποίο δεν υπάρχουν ηθοποιοί που παίζουν ένα δραματικό ρόλο, ένα θέατρο παρόμοιο με το λαϊκό παραμύθι. Οι πιο διάσημοι Ιταλοί παραμυθάδες είναι οι Μάρκο Παολίνι, Λάουρα Κουρίνο, Ασάνιο Σελεστίνι, Ντάβιντε Ένια και Αντρέα Κοζεντίνο.

Το 1970 ο Φο και η Ράμε άφησαν τη Νέα Σκηνή λόγω πολιτικών διαφορών. Ξεκίνησαν την τρίτη τους θεατρική ομάδα, Collettivo Teatrale La Comune.

Παρήγαγαν έργα (βασισμένα στον αυτοσχεδιασμό) για τα σύγχρονα προβλήματα με πολλές αναθεωρήσεις. Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού (1970) ασκούσε κριτική στην κατάχρηση εξουσίας του συστήματος δικαιοσύνης. Ο Φο το έγραψε μετά από μια τρομοκρατική επίθεση από ακροδεξιούς στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα (Banca Nazionale dell'Agricoltura) στο Μιλάνο. Το Φενταγίν (1971 ήταν ένα θεατρικό έργο για την ασταθή κατάσταση στα παλαιστινιακά εδάφη και οι ηθοποιοί αποτελούνταν από πραγματικά στελέχη της PLO. Από το 1971 ως το 1985, η θεατρική ομάδα δώρισε μέρος των εισπράξεών της για την υποστήριξη απεργιών του ιταλικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Το 1973 η ομάδα μετακομίζει στο Σινεμά Ροσίνι στο Μιλάνο. Όταν ο Φο άσκησε κριτική στην αστυνομία σε ένα από τα έργα του, ακολούθησαν αστυνομικές επιδρομές και η λογοκρισία αυξήθηκε. Στις 8 Μαρτίου, μια νεοφασιστική ομάδα απήγαγε τη Φράνκα Ράμε, βασανίζοντάς την και βιάζοντας την. Η Ράμε επέστρεψε στη σκηνή μετά από δύο μήνες με νέους αντιφασιστικούς μονολόγους.

Αργότερα τον ίδιο χρόνο, η ομάδα κατέλαβε ένα εγκαταλελειμμένο εμπορικό κτίριο στο κέντρο του Μιλάνο και το ονόμασε Παλατάκι Liberty (Ελευθερία) (Palazzina Liberty). Άνοιξαν το Σεπτέμβρη με το Λαϊκός Πόλεμος στη Χιλή (Guerra di popolo in Cile), ένα έργο για μια εξέγερση ενάντια στην χιλιανή στρατοκρατική κυβέρνηση. Γράφτηκε μετά το θάνατο του Σαλβαντόρ Αλιέντε. Ο Φο συνελήφθη όταν προσπάθησε να αποτρέψει την αστυνομία να σταματήσει την παράσταση. Το έργο του Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω! 1974 ήταν μια φάρσα για το κίνημα αυτοδιαχείρισης όπου γυναίκες (και άντρες) έπαιρναν ότι ήθελαν από την αγορά, πληρώνοντας μόνο ότι μπορούσαν. Το 1975 έγραψε το Φανφάνι ράπιτο (Fanfani rapito) προς υποστήριξη ενός δημοψηφίσματος υπέρ της νομιμοποίησης της έκτρωσης. Τον ίδιο χρόνο αυτός και η Ράμε επισκέφτηκαν την Κίνα. Το 1975 ο Φο προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ για πρώτη φορά.

Το 1976 ο νέος διευθυντής της RAI προσκαλεί το Φο να κάνει ένα καινούριο πρόγραμμα, Το Θέατρο του Ντάριο (Il Teatro di Dario). Εντούτοις, όταν η δεύτερη έκδοση του Μίστερο Μπούφο παρουσιάζεται στην τηλεόραση το 1977, το Βατικανό το θεωρεί "βλάσφημο" και οι Ιταλοί ακροδεξιοί άρχισαν να γκρινιάζουν ξανά. Παρ' όλα αυτά, η Φράνκα Ράμε, έλαβε το βραβείο IDI σαν η καλύτερη τηλεοπτική ηθοποιός.

Το 1978 ο Φο κάνει την τρίτη έκδοση του Μίστερο Μπούφο. Ξαναγράφει και σκηνοθετεί το Η Ιστορία ενός Στρατιώτη (La storia di un soldato), βασισμένο σε μια όπερα του Στραβίνσκι. Αργότερα διασκευάζει, επίσης, όπερες του Ροσίνι. Γράφει κι ένα έργο για το θάνατο του Άλντο Μόρο, το οποίο ποτέ δεν παίχτηκε δημόσια.
Οι δεκαετίες '80 και '90 και το βραβείο Νόμπελ

Το 1980 ο Φο και η οικογένεια του βρίσκουν ένα νέο καταφύγιο, το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Αλκατράζ (Libera Universita di Alcatraz), στους λόφους κοντά στο Γκούμπιο και την Περούτζια. Αγόρασαν την κοιλάδα κομμάτι-κομμάτι. Το "καταφύγιο", επί του παρόντος, το διαχειρίζεται ο Τζάκοπο Φο.

Το 1981 το America Repertory Theater του Κέιμπριτζ προσκάλεσε τον Φο να πάρει μέρος στο Φεστιβάλ Ιταλικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ αρχικά αρνήθηκε να του παραχωρήσει βίζα αλλά αργότερα, το 1984, συμφώνησε να του δώσει μία για 6 μέρες μετά από διαμαρτυρίες Αμερικανών συγγραφέων. Το 1985 τους παραχωρήθηκε ακόμη μία και έπαιξαν στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, στο θέατρο του πανεπιστημίου του Νιού Χέιβεν, στο Κέντρο του Κένεντι στην Ουάσινγκτον, στο Θέατρο των Εθνών στη Βαλτιμόρη και στο θέατρο Τζόυς της Νέας Υόρκης.

Το 1989 έγραψε Γράμμα απ' την Κίνα (Lettera dalla Cina) σε διαμαρτυρία για τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν. Τον ίδιο χρόνο ήταν ο πρώτος Ιταλός που σκηνοθέτησε στην Κομεντί Φρανσέζ (Comedie Francaise).

Το 1981 πήρε το βραβείο Σόννινγκ απ' το πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, το 1985 το βραβείο Premio Eduardo, το 1986 το βραβείο Όμπι στην Νέα Υόρκη και το 1987 το βραβείο Agro Dolce. Στις 9 Οκτωβρίου του 1997 τού απενεμήθη το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.

Στις 17 Ιουλίου του 1995, ο Φο έπαθε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και έχασε σχεδόν όλη την όρασή του. Η Ράμε τον αντικατέστησε στις παραγωγές για ένα διάστημα. Ο Φο ανένηψε σε ένα χρόνο.

Στα έργα του έχει ασκήσει κριτική, μεταξύ των άλλων, στην πολιτική της Καθολικής εκκλησίας για τις αμβλώσεις, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. Τα έργα του συχνά βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, στο ύφος της commedia dell'arte. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες.

Το 2006, ο Φο έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια να εκλεγεί δήμαρχος του Μιλάνο, την πιο σημαντική, οικονομικά πόλη της Ιταλίας. Ο Φο, που πήρε πάνω απ' το 20% των ψήφων, υποστηριζόταν από την Κομμουνιστική Επανίδρυση.

http://el.wikipedia.org/wiki/Ντάριο_Φο