Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Ο ΕΡΥΘΡΟΜΟΡΦΟΣ ΚΡΑΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙΝΟΜΑΟΥ


 
 
 
 
Ο ΕΡΥΘΡΟΜΟΡΦΟΣ ΚΡΑΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙΝΟΜΑΟΥ
.................................................................................
Ο ερυθρόμορφος κρατήρας του Πέλοπα και Οινομάου είναι αρχαιολογικό εύρημα που φιλοξενείται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολι.
Βρέθηκε στην Σάντα Αγκάτα ντε Γκότι της Καμπανίας και μεταφέρθηκε από τους Βουβρώνους στο Παλέρμο. Επέστρεψε το 1816 στην Νάπολι, όπου και φιλοξενείται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης.
Ως κρατήρας χρησίμευσε για την ανάμειξη κρασιού με νερό πριν σερβιριστεί. Είναι διακοσμημένος με ερυθρόμορφη αγγειογραφία με επιγραφές των ονομάτων. Αποδίδει τον μύθο του Πέλοπα και Οινομάου.
Στο κέντρο της εικόνας υψώνεται ένας κίονας ιονικού ρυθμού που ίσταται επάνω σε βωμό. Ο βωμός είναι διακοσμημένος με έλικες και ζωφόρο. Στον κίονα επάνω είναι τοποθετημένο ένα αρχαϊκό άγαλμα της θεάς Ήρας Ιππίας, όπως μαρτυράει η ξεθωριασμένη επιγραφή. Η θεά φοράει μακρύ χιτώνα με φαρδιά ζώνη και επίσης μακρύ μανδύα που είναι κουμπωμένος στο λαιμό. Η κεφαλή είναι στεφανωμένη με μόδιο. Κρατάει ομφαλικό κύλικα σπονδής στο δεξί χέρι και τόξο στο αριστερό.
Αριστερά και δεξιά της Ήρας παρίστανται ο καθήμενος Ποσειδώνας και η ορθή Αθηνά αντίστοιχα. Αριστερά του βωμού στέκει ο γενειοφόρος Οινόμαος με κράνος, θώρακα, δόρυ, κοντό χιτώνα και κοντό μανδύα. Ένας υπηρέτης στα δεξιά του βωμού του προσφέρει ένα μεγάλο ανθοπλεγμένο καλάθι και ένα κουτί με προσφορές, ενώ ένας άλλος υπηρέτης από αριστερά οδηγεί το κριάρι για την θυσία, κρατώντας το από τα σπειρωτά του κέρατα.
Στο αριστερό κάτω τέλος της εικόνας κάθεται επάνω στην χλαμύδα του ο νεαρός θεός Άρης με το σώμα στραμμένο προς τα αριστερά και το κεφάλι προς τα δεξιά, όπου εκτυλίσσεται η κυρίως σκηνή. Κρατάει δύο ακόντια στο αριστερό χέρι, ενώ η ασπίδα του είναι ακουμπισμένη στο έδαφος. Φοράει στο κεφάλι στεφάνι ελιάς.
Δεξιά του βωμού ο Πέλοπας με την Ιπποδάμεια σε τέθριππο που καλπάζει. Ο Πέλοπας κρατάει τα ηνία στα χέρια έχοντας την αγαπημένη του Ιπποδάμεια στην αγκαλιά του. Ο Πέλοπας φοράει κράνος λυδικού ρυθμού. Το βλέμμα τους με ανησυχία είναι στραμμένο στον βωμό.
Στο αριστερό επάνω τέλος της εικόνας εικονίζεται ο ηνίοχος του Οινομάου, Μυρτίλος. Φοράει μακρύ χιτώνα και αναμένει τον κύριό του, μετά το τέλος της ιερής τελετουργίας.
Στο δεξί επάνω τέλος της εικόνας εμφανίζονται ο Δίας που χαριετίζεται με τον Γανυμήδη που παίζει, ενώ παρευρίσκεται η θεά Αφροδίτη.


Πέλοπας από τη Φρυγία παππούς του Αγαμέμνονα και του Μενέλαου. Ο πατέρας του Τάνταλος τον έκοψε υποτίθεται κομμάτια και τον πρόσφερε στους θεούς οι οποίοι αμέσως αντιλήφθηκαν το ανουσιούργημα και δεν έφαγαν εκτός από τη Δήμητρα που εκείνο το διάστημα είχε χάσει την κόρη και αφηρημένη έφαγε τον ώμο του ο οποίος αντικαταστάθηκε με ελεφαντόδοντο όταν οι θεοί έδωσαν ζωή ξανά στον Πέλοπα. Πολύ γοητευτική η ιστορία αυτής της οικογένειας καθώς παιδιά του Πέλοπα ήταν ο Ατρέας και ο Θυέστης που εξ αιτίας τους ο Δίας παράλλαξε τη φορά της γης και έτσι ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει από εκεί που έδυε.

Και όπως καταλαβαίνεις ένα "ούφο" όπως εμένα δεν μπορεί παρά να ψάχνει τι κρύβεται πίσω από τις τόσο ενδιαφέρουσες ιστορίες... Φρύγας και ο Μίδας με το χρυσάφι του αλλά και με την απόφαση του να δώσει στον Πάνα-Μαρσύα το βραβείο του καλύτερου μουσικού αντί να το δώσει στον Απόλλωνα που για την απόφαση του αυτή απόκτησε άκουσον άκουσον αφτιά όνου χαχα Τι σου είναι αυτοί οι θεοί. Λέγεται πως οι Φρύγες ήταν Θρακικό Μακεδονικό φύλο που κάποια στιγμή εγκαταστάθηκε στην κεντρική τουρκία όπου και ο Γόρδιος που έλυσε με τον υπέροχο τρόπο του ο αλέξανδρος
πριν από μία ώρα περίπου · Μου αρέσει! · 1

Ευαγγελία Τσακίρη Η Μουσική του Πανός - Παντός πιθανόν καλύτερη από του ήλιου Απόλλωνα.
πριν από 58 λεπτά · Μου αρέσει! · 1

Ευαγγελία Τσακίρη Η Φρυγική καταγωγή του Αγαμέμνονα αναφέρεται και στην τραγωδία του Σοφοκλή "Αίας". Όλη αυτή η ιστορία με τον τεμαχισμό του Πέλοπα δεν μπορεί να μην μου φέρει στο μυαλό και την ιστορία του Διόνυσου όπου οι Τιτάνες φέρονται να τον κατακερματίζουν με την Αθηνά να ενώνει τα κομμάτια του. Ελληνικότατη περιοχή η Φρυγία με τους Έλληνες να την αποικούν γύρω στα 2000 χρόνια π.χ. με πόλεις όπως η Διόσπολης κτλ.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΘΡΥΛΙΚΗΣ ΛΑΙΔΗΣ ΓΚΟΝΤΑΙΒΑ ΣΤΟ ΚΟΒΕΝΤΡΙ (31 ΜΑΙΟΥ) ΠΙΝΑΚΑΣ - John Collier. « Lady Godiva»


Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΘΡΥΛΙΚΗΣ ΛΑΙΔΗΣ ΓΚΟΝΤΑΙΒΑ ΣΤΟ ΚΟΒΕΝΤΡΙ (31 ΜΑΙΟΥ)
ΠΙΝΑΚΑΣ - John Collier. « Lady Godiva»

John Collier (British, 1850-1934), “Lady Godiva” detail, 1914.
Ολόγυμνη σαν θεά, και καλυμμένη μόνο με τα μακριά υπέροχα μαλλιά της, πέρασε έφιππη, μέσα από τους δρόμους του Κόβεντρι. Ήταν ένα στοίχημα που έπρεπε να το κερδίσει, για χάρη του λαού της..."
Ο θρύλος της Λαίδης Γκοντάιβα

Σύμφωνα με την παράδοση, η Λαίδη Γκοντάιβα (980 - 1067) ήταν η όμορφη σύζυγος του Κόμη Λίοφρικ Γ' του Κόβεντρι. Ήταν μόλις 17 χρονών όταν παντρεύτηκε τον κατά πολύ μεγαλύτερό της, κόμη.
Επί των ημερών του, οι κάτοικοι της περιοχής υπέφεραν από τη δυσβάσταχτη φορολογία. Επανειλημμένως, η Γκοντάιβα είχε ζητήσει από τον σύζυγό της να μειώσει τους φόρους, αλλά εκείνος ήταν αδιάλλακτος. Στο τέλος, αφού κουράστηκε από την επιμονή της, υποσχέθηκε ότι θα ικανοποιούσε το αίτημά της, εάν εκείνη τολμούσε να ιππεύσει ολόγυμνη στους δρόμους της πόλης. Φυσικά πίστευε πως αυτό που της ζήτησε θα της ήταν αδιανόητο και αδύνατο να το κάνει, κι έτσι θα γλίτωνε οριστικά από τις πιέσεις της.

Η Γκοντάιβα όμως, πήρε τα λόγια του τοις μετρητοίς κι αφού έβγαλε ένα διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι κάτοικοι έπρεπε να παραμείνουν μέσα στα σπίτια τους με τις πόρτες και τα παράθυρα κλειστά, διέσχισε την πόλη με το άλογό της, σκεπάζοντας το σώμα της μόνο με τα μακριά μαλλιά της.

Σύμφωνα πάντα με το θρύλο, ένας ράφτης αγνόησε το διάταγμα και άνοιξε μια τρύπα στο παραθυρόφυλλό του, για να δει τη λαίδη γυμνή. Λέγεται ότι η τιμωρία του ήταν να τυφλωθεί. Η Γκοντάιβα, πάντως, πέτυχε το σκοπό της, αφού ο κόμης βλέποντας ότι η λαίδη κέρδισε, κράτησε το λόγο του και κατήργησε την εξαντλητική φορολογία.

Αιώνες αργότερα, το 1678, και στο πλαίσιο μιας έκθεσης στο Κόβεντρι, καθιερώθηκε ένας εορτασμός σε ανάμνηση της πορείας της θρυλικής Λαίδης Γκοντάιβα. Οι εκδηλώσεις διοργανώνονταν κάθε χρόνο στις 31 Μαΐου έως το 1826 και από το 1848 έως το 1887, ενώ αναβίωσαν και πάλι από τις αρχές του 21ου αιώνα.

Για τη Λαίδη Γκοντάιβα γράφτηκαν και πολλά δημοφιλή τραγούδια, όπως το «Lady Godiva's Operation» (1968) των Velvet Underground και το «Lady Godiva» (1967) των «Peter and Gordon», ενώ αναφορά σ' αυτήν υπάρχει και στο τραγούδι «Don't Stop Me Now» (1978) των Queen.

Ωστόσο, ο θρύλος δεν ήταν δυνατόν να μην εμπνεύσει και τους κινηματογραφικούς παραγωγούς. Έτσι λοιπόν το 1955 η Universal γυρίζει την ταινία "Lady Godiva of Coventry" με πρωταγωνίστρια την πανέμορφη ηθοποιό Μωρήν Ο' Χάρα.
ΠΗΓΗ http://diolkos.blogspot.com/

Δεν φταις εσύ


Δεν φταις εσύ,
που δεν μπόρεσες
να διαβάσεις την ψυχή μου,
που δεν έφτασες στον κήπο της
κι ας σου άνοιγαν δρόμο τ' αρώματα
των λουλουδιών της,
δεν φταις εσύ που γκρεμίστηκαν
οι ελπίδες μου, που πνιγήκαν
σε λίμνες δακρύων τα όνειρά μου,
που τους τριγμούς
ακούω της καρδιάς μου,
μόνο εγώ φταίω,
που στα λόγια σου πλανήθηκα
και δεν είδα πως αγκάθια
φύτρωναν στα χέρια σου,
που δεν άκουσα το τραγούδι
άλλης καρδιάς
γιατί στο δικό σου είχα κλειδώσει,
που σε βάφτισα αγάπη
σ' ονόμασα ζωή μου
και δεν είδα
πως είσαι ένας ακόμα βανδαλιστής,
ένας ακόμα
συλλέκτης ψυχών κι εσύ...

Γεωργία Σ.Λ.

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

29 Μαΐου 1453: Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους

http://arxaiaellinika.wordpress.com

29 Μαΐου 1453: Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους


Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αγώνας μέχρι θανάτου

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μόνο κατ’ όνομα υπήρχε τις παραμονές της Άλωσης. Ήταν περιορισμένη, κυρίως, στην περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη και σε κάποιες σκόρπιες περιοχές, όπως το Δεσποτάτο του Μυστρά.

Οι θρησκευτικές έριδες, οι εμφύλιες διαμάχες, οι σταυροφορίες, η επικράτηση του φεουδαρχισμού και η εμφάνιση πολλών και επικίνδυνων εχθρών στα σύνορά της είχαν καταστήσει την πάλαι ποτέ Αυτοκρατορία ένα «φάντασμα» του ένδοξου παρελθόντος της.
Το Βυζάντιο σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του με την οθωμανική λαίλαπα προ των πυλών του, δεν μπορούσε να ελπίζει παρά μόνο στη βοήθεια της καθολικής Ευρώπης, η οποία όμως ήταν μισητή στους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης. Η ύπαρξη «Ενωτικών» και «Ανθενωτικών» δίχαζε τους Βυζαντινούς.
Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια, στέλνοντας πρεσβεία στον πάπα Νικόλαο Ε’ για να ζητήσει βοήθεια. Ο Πάπας έβαλε και πάλι ως όρο την Ένωση των Εκκλησιών, αλλά αποδέχθηκε το αίτημα του αυτοκράτορα να στείλει στην Κωνσταντινούπολη ιερείς, προκειμένου να πείσουν τον λαό για την αναγκαιότητα της Ένωσης.
Οι απεσταλμένοι του Πάπα, καρδινάλιος Ισίδωρος και ο αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης Λεονάρδος, λειτούργησαν στην Αγία Σοφία, προκαλώντας την αντίδραση του κόσμου, που ξεχύθηκε στους δρόμους και γέμισε τις εκκλησίες, όπου λειτουργούσαν οι ανθενωτικοί με επικεφαλής τον μετέπειτα πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «την γαρ Λατίνων ούτε βοήθειαν ούτε την ένωσιν χρήζομεν. Απέστω αφ’ ημών η των αζύμων λατρεία».
Το μίσος για τους Λατίνους δεν απέρρεε μόνο από δογματικούς λόγους. Η λαϊκή ψυχή δεν είχε ξεχάσει τη βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Σταυροφόροι στην Πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, ενώ αντιδρούσε στην οικονομική διείσδυση της Βενετίας και της Γένουας, που είχε φέρει στα πρόθυρα εξαθλίωσης τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας, αλλά και στην καταπίεση των ορθοδόξων στις περιοχές, όπου κυριαρχούσαν οι καθολικοί.
Αντίθετα, οι Οθωμανοί φαίνεται ότι συμπεριφέρονταν καλύτερα προς τους χριστιανούς. Πολλοί χριστιανοί είχαν υψηλές θέσεις στην οθωμανική διοίκηση, ακόμη και στο στράτευμα, ενώ κυριαρχούσαν στο εμπόριο. Οι χωρικοί πλήρωναν λιγότερους φόρους και ζούσαν με ασφάλεια. Έτσι, στην Κωνσταντινούπολη είχε σχηματισθεί μία μερίδα που διέκειτο ευνοϊκά προς τους Οθωμανούς. Την παράταξη αυτή εξέφραζε ο Λουκάς Νοταράς με τη φράση «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν».
Από τις αρχές του 1453 ο Μωάμεθ προετοιμαζόταν για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Με έδρα την Ανδριανούπολη συγκρότησε στρατό 150.000 ανδρών και ναυτικό 400 πλοίων. Ξεχώριζε το πυροβολικό του, που ήταν ό,τι πιο σύγχρονο για εκείνη την εποχή και ιδιαίτερα το τεράστιο πολιορκητικό κανόνι, που είχαν φτιάξει Σάξωνες τεχνίτες. Στις 7 Απριλίου, ο σουλτάνος έστησε τη σκηνή του μπροστά από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού και κήρυξε επίσημα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.
Ο αγώνας ήταν άνισος για τους Βυζαντινούς, που είχαν να αντιπαρατάξουν μόλις 7.000 άνδρες, οι 2000 από τους οποίους μισθοφόροι, κυρίως Ενετοί και Γενουάτες, ενώ στην Πόλη είχαν απομείνει περίπου 50.000 κάτοικοι με προβλήματα επισιτισμού. Η Βασιλεύουσα περιβαλλόταν από ξηράς με διπλό τείχος και τάφρο.
Το τείχος αυτό, που επί 1000 χρόνια είχε βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη να αποκρούσει νικηφόρα όλες τις επιθέσεις των εχθρών της, τώρα ήταν έρμαιο του πυροβολικού του σουλτάνου, που από τις 12 Απριλίου άρχισε καθημερινούς κανονιοβολισμούς.
Οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές να σπάσουν την αλυσίδα που έφραζε τον Κεράτιο κόλπο και προστάτευε την ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Στις 20 Απριλίου ένας στολίσκος με εφόδια υπό τον πλοίαρχο Φλαντανελλά κατορθώνει να διασπάσει τον τουρκικό κλοιό μετά από φοβερή ναυμαχία και να εισέλθει στον Κεράτιο, αναπτερώνοντας τις ελπίδες των πολιορκούμενων.
Ο Μωάμεθ κατάλαβε αμέσως ότι μόνο το πυροβολικό του δεν έφθανε για την εκπόρθηση της Πόλης, εφόσον παρέμεινε απρόσβλητος ο Κεράτιος. Με τη βοήθεια ενός ιταλού μηχανικού κατασκεύασε δίολκο και τη νύχτα της 21ης προς την 22α Απριλίου, 70 περίπου πλοία σύρθηκαν από τον Βόσπορο προς τον Κεράτιο. Η κατάσταση για τους πολιορκούμενους έγινε πλέον απελπιστική, καθώς έπρεπε να αποσπάσουν δυνάμεις από τα τείχη για να προστατεύσουν την Πόλη από την πλευρά του Κεράτιου, όπου δεν υπήρχαν τείχη.
Η τελική έφοδος των Οθωμανών έγινε το πρωί της 29ης Μαΐου 1453. Κατά χιλιάδες οι στρατιώτες του Μωάμεθ εφόρμησαν στη σχεδόν ανυπεράσπιστη πόλη και την κατέλαβαν μέσα σε λίγες ώρες. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που νωρίτερα απέκρουσε με υπερηφάνεια τις προτάσεις συνθηκολόγησης του Μωάμεθ, έπεσε ηρωικά μαχόμενος.
Αφού έσφαξαν τους υπερασπιστές της Πόλης, οι Οθωμανοί Τούρκοι προέβησαν σε εκτεταμένες λεηλασίες και εξανδραποδισμούς. Το βράδυ, ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και προσευχήθηκε στον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», όπως αναφέρουν οι χρονικογράφοι της εποχής.
Λίγες ώρες πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε την τελευταία του ομιλία στην Αγιά Σοφία και είπε απευθυνόμενος προς τους στρατηγούς του.  «Σας παραδίδω την εκλαμπρότατη και φημισμένη αυτή πόλη, πατρίδα σας και βασίλισσα των πόλεων. Ξέρετε καλά, αδέρφια, ότι για τέσσερις λόγους οφείλουμε όλοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή: πρώτον, για την πίστη και την ευσέβειά μας· δεύτερον, για την πατρίδα· τρίτον, για το βασιλέα και το Χριστό και τέταρτον, για τους συγγενείς και φίλους.
Λοιπόν αδέρφια, αν οφείλουμε να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για έναν και μόνο από τους τέσσερις αυτούς λόγους, πολύ περισσότερο για όλους μαζί, όπως προφανώς κατανοείτε. Αν για τις αμαρτίες μας παραχωρήσει ο Θεός τη νίκη στους ασεβείς, θα διακινδυνεύσουμε υπέρ της πίστεως της αγίας που μας παραχώρησε ο Χριστός με το αίμα του. Αυτό είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα.
Τι θα ωφεληθεί κανείς αν κερδίσει τον κόσμο όλο και χάσει την ψυχή του; Δεύτερον, χάνουμε έτσι μια περίφημη πατρίδα και, ακόμη, την ελευθερία μας. Τρίτον, χάνουμε την άλλοτε περιφανή και σήμερα ντροπιασμένη, ταπεινωμένη και εξουθενωμένη βασιλεία, η οποία γίνεται έρμαιο του ασεβούς τυράννου. Τέταρτον, στερούμεθα τις προσφιλείς γυναίκες και τα παιδιά μας και τους συγγενείς μας».
Λόγια που δείχνουν το θάρρος του Αυτοκράτορα. Λόγια που ακόμη και σήμερα πρέπει να διδάσκονται σε όλους για τη σημασία που έχει πολεμάμε μέχρι τέλους για να υπερασπιστούμε τα εδάφη μας.
Πηγή : [sansimera]

Ο Φύλακας των Βιβλίων



Ο Φύλακας των Βιβλίων

«Εδώ είν’ οι κήποι, οι ναοί και η αιτία που υπάρχουν οι ναοί
η μουσική που πρέπει, τα λόγια τα σωστά,
τα εξηντατέσσερα εξάγραμμα,
τελετουργίες – η μοναδική σοφία
που το Στερέωμα παραχωρεί στους ανθρώπους,
η εξουσία εκείνου του αυτοκράτορα
που αντανακλούσε τη γαλήνη του στον κόσμο – τον
καθρέπτη του,
έτσι που να καρπίσουν τα χωράφια
και να μην ξεχειλίσουν τα ποτάμια από τις όχθες τους,
ο πληγωμένος μονόκερος,
που ξαναγύρισε για να σημάνει το τέλος,
οι μυστικοί αιώνιοι νόμοι,
η αρμονία του κόσμου.
Όλα αυτά ή η ανάμνηση τους, βρίσκονται εδώ
μες στα βιβλία που φυλάω σ’ αυτόν τον πύργο.

Με λένε Χσιάγκ. Φυλάω τα βιβλία,
που ίσως είναι και τα τελευταία.
Γιατί ούτε για την Αυτοκρατορία ξέρουμε πια τίποτα.
Ούτε και για τον Γιό του Ουρανού.
Εδώ είναι, στα ράφια ψηλά,
την ίδια ώρα μακρινά και κοντινά,
κρυφά και φανερά, όπως τα άστρα.
Εδώ είναι οι κήποι, οι ναοί»

* Borges, Jorge Luis, Ο φύλακας των βιβλίων

Στο: Περί Βιβλιοθηκών, Αθήνα, Εκδ. Αγρα, 1993
(μετφρ. Δημ. Καλοκύρη)


*via BIBΛΙΟΘΗΚΗ ΣΑΜΟΥ με ευχαριστίες/ φωτό: via Casa das L.

....... ΧΕΝΡΥ ΜΥΛΛΕΡ

Μυθικη Αναζητηση.
"Στήν Ελλάδα, έχεις τη βεβαιότητα πώς ή μεγαλοφυία, Οχι ή μετριότης είναι ο κανόνας. Κανένας τόπος δέν έδωσε , αναλογία με τόν πληθυσμό του τόσα μεγάλα πνεύματα , οσα η Ελλάς. Σ ενα μόνο αίώνα , αυτό τό μικροσκοπικό έθνος έδωσε τουλάχιστον πεντακόσιους ανθρώπους μεγαλοφυείς ! Το πρότυπο της Ελλάδος μένει πάντα σαν αρχέτυπο τοϋ θαύματος που έδημιούργησε τό ανθρώπινο πνεύμα. "Ενας ολόκληρος λαός καθώς μαρτυρεί το εργο που πραγματοποιησε , υψώθηκε σε σημείο υπέρτατο στο παρελθόν, όπως και στο παρόν.
Ηταν θαυμάσιος.
Είναι πάντοτε !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ΧΕΝΡΥ ΜΥΛΛΕΡ

Θανάσης Βέγγος




Θανάσης Βέγγος.jpg
Ο Θανάσης Βέγγος ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. Είχε παίξει σε 126 ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής και είχε σκηνοθετήσει (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) ακόμη επτά ταινίες. Θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ μέχρι πρόσφατα συνέχιζε να εμφανίζεται σε ταινίες, στην τηλεόραση και το θέατρο.
Γεννήθηκε στον Πειραιά, στο Νέο Φάληρο, στις 29 Μαΐου του 1927 από τον Βασίλη και την Ευδοκία Βέγγου, των οποίων ήταν και το μοναδικό παιδί. Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, συγκεκριμένα εργαζόταν στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού, και ήρωας της αντίστασης. Μετά τον πόλεμο, εκδιώχθηκε από τη δουλειά του εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων. Η απόλυση του πατέρα του προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια του Θανάση, κάτι που τον ανάγκασε να ριχτεί στον αγώνα για το μεροκάματο. Κυριότερη μεταξύ των επαγγελμάτων με τα οποία ασχολήθηκε ήταν η απασχόλησή του σε επεξεργασίες δερμάτων. Παράλληλα έκανε διάφορα μικροθελήματα στη γειτονιά.

Τα χρόνια 1948-1950 υπηρέτησε τη θητεία του ως "ανεπιθύμητος" στρατιώτης στη Μακρόνησο, όπου γνωρίστηκε με τον μετέπειτα γνωστό σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Αυτή η γνωριμία οδήγησε στην πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, το 1954, στην ταινία Μαγική Πόλη του Κούνδουρου. Για τα επόμενα πέντε χρόνια έπαιξε μικρούς ρόλους, εργαζόμενος παράλληλα και ως φροντιστής στα κινηματογραφικά πλατό. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως Ο δράκος, Διακοπές στην Αίγινα, Μανταλένα, Ο Ηλίας του 16ου, Ποτέ την Κυριακή. Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος είναι μαζί με τον Νίκο Σταυρίδη στην ταινία Οι δοσατζήδες του 1960. Τον ίδιο καιρό, το 1959, πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού, όχι από Σχολή αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Η πρώτη του θεατρική παράσταση ήταν στην επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς-πλουτς», δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη, επίσης το 1959.

Τα επόμενα χρόνια, συνεργαζόμενος κυρίως με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη, αναπτύσσει τον τύπο του νευρικού, αεικίνητου τύπου, που τον καθιέρωσε και αρχίζει να γίνεται δημοφιλής. Με ταινίες όπως Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ, Μην είδατε τον Παναή, Ζήτω η τρέλλα!, Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, καθιερώνεται στη συνείδηση του κοινού. Το 1964, σε αναζήτηση καλλιτεχνικής ελευθερίας, ίδρυσε τη δική του εταιρία παραγωγής ΘΒ-Ταινίες Γέλιου. Την περίοδο 1965-1969, συνεργαζόμενος με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό αλλά και σκηνοθετώντας ο ίδιος κάποιες φορές, γύρισε τις καλύτερες κατά γενική ομολογία ταινίες του, όπως τις Φανερός πράκτωρ 000, Τρελός, παλαβός και Βέγγος, Ποιος Θανάσης;, που τις χαρακτηρίζουν το σουρεαλιστικό χιούμορ, ο αυτοσχεδιασμός και η πηγαία ερμηνεία. Παρά την εμπορική και καλλιτεχνική τους επιτυχία, οι ταινίες αυτές οδηγούν την εταιρία του Βέγγου σε κλείσιμο και τον ίδιο σε οικονομική καταστροφή, από την οποία θα συνέλθει μόνο μετά από πολλά χρόνια.

Η καριέρα του συνεχίζεται με τον σκηνοθέτη Ντίνο Κατσουρίδη, ενώ η δημοτικότητά του παραμένει σταθερή κι οδηγεί στην αποθέωση του από τον κόσμο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1971, όπου η ταινία Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση; αποσπά τα βραβεία κριτικών και κοινού. Άλλη σημαντική ταινία αυτής της περιόδου είναι Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας του 1976. Η θεματολογία των ταινιών του μετατοπίζεται προς την κοινωνική κριτική, ενώ το 1983 σταματά για λίγα χρόνια να κάνει κινηματογράφο. Τη δεκαετία του '80 ασχολείται με το γύρισμα έξι βιντεοταινιών και της τηλεοπτικής σειράς Βεγγαλικά που, μετά από προσπάθειες πολλών ετών, προβλήθηκε τελικά στην τηλεόραση το 1988. Το 1990 εμφανίστηκε στη σειρά του ΑΝΤ1 Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης.

Η επιστροφή του στον κινηματογράφο γίνεται με την ταινία Ήσυχες μέρες του Αυγούστου του Παντελή Βούλγαρη. Η ερμηνεία του έχει πια διαφοροποιηθεί, είναι χαμηλών τόνων αλλά μεγάλης εκφραστικότητας, με κορυφαία στιγμή το ρόλο του στην ταινία Όλα είναι δρόμος του 1998. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε επίσης στην Επίδαυρο, το 1997, στο ρόλο του Δικαιόπολι στους Αχαρνής και το 2001 στην Ειρήνη του Αριστοφάνη με μεγάλη επιτυχία. Το 2002, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, ο Θανάσης Βέγγος κράτησε έναν από τους βασικούς ρόλους στην τηλεοπτική σειρά Περί ανέμων και υδάτων. Συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι από τους πιο αγαπημένους και δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου. Η τελευταία κινηματογραφική συμμετοχή του ήταν στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Ψυχή βαθιά", το 2009.

Ο Θανάσης Βέγγος ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και του Σωματείου Παραγωγών. Ήταν μόνιμος κάτοικος της Αθήνας. Την εποχή που γυριζόταν Ο δράκος παντρεύτηκε την Ασημίνα Βέγγου, με την οποία ήταν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του, και είχαν δύο γιους.

Ο Θανάσης Βέγγος νοσηλευόταν από τις 19 Δεκεμβρίου 2010 στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου "Ερυθρός Σταυρός" λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου - εκεί απεβίωσε στις 3 Μαΐου 2011, λίγο πριν συμπληρώσει τα 84 χρόνια του.[1] Τάφηκε στην Αμοργό, τόπο καταγωγής της μητέρας του και της γιαγιάς του.[2]

Υπήρξε φειδωλός σε δηλώσεις και συνεντεύξεις, ωστόσο στο παρελθόν ο ίδιος είχε δηλώσει: "Δουλεύω με το ένστικτο, δεν έχω κανένα ταλέντο, μόνο αυτή τη φάτσα. Εδώ είναι αποτυπωμένη όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία, όλος ο πόνος του ασήμαντου Έλληνα".
http://el.wikipedia.org/wiki/Θανάσης_Βέγγος

Στον ποιητή



Στον ποιητή

Μην εκτιμάς του κόσμου την αγάπη, ποιητή!
Εκστατικών εγκωμίων ο θόρυβος αμέσως θα περάσει.
Θ’ ακούς την κρίση του ανόητου, το γέλασμα του πλήθους απαθές,
Όμως εσύ να μείνεις ήρεμος, και ο Θεός θα σε φυλάξει.

Να ζεις μοναχικός σαν βασιλιάς. Βάστα το δρόμο τον ελεύθερο,
Εκεί που σε τραβά το δημιουργικό σου πνεύμα.
Και τελειοποιώντας τους καρπούς των σκέψεων ενδόμυχων,
Να μη ζητάς ανταμοιβή για το πολύτιμό σου έργο.

Ο ίδιος είσαι ο ανώτατος κριτής και της αλήθειας ο επιτετραμμένος.
Μπορείς να εκτιμάς πιό δίκαια απ’ όλους το δικό σου έργο.
Εις ’ευχαριστημένος άραγε, φίλε μου καλλιτέχνη αυστηρέ;

Είσαι! Τότε ας βρίζει το έργο σου ο όχλος μανιασμένος,
Ας ιεροσυλεί πάνω στον ιερόν σου , ας νοθεύει
Και με παιδιάστικη του ζωηράδα το θρόνο σου ας ταλαντεύει.

Поэту

Поэт! Не дорожи любовию народной.
Восторженных похвал пройдет минутный шум;
Услышишь суд глупца и смех толпы холодной,
Но ты останься твёрд, спокоен и угрюм.

Ты царь: живи один. Дорогою свободной
Иди, куда влечет тебя свободный ум,
Усовершенствуя плоды любимых дум,
Не требуя наград за подвиг благородный.

Они в самом тебе. Ты сам свой высший суд;
Всех строже оценить умеешь ты свой труд.
Ты им доволен ли, взыскательный художник?

Доволен? Так пускай толпа его бранит
И плюет на алтарь, где твой огонь горит,
И в детской резвости колеблет твой треножник.

1830
Αλεξάντρ Πούσκιν

1799 – 1837
«Τις περισσότερες προσπάθειες που κάνουν οι άνθρωποι τις κάνουν απ' την αγάπη τους προς τον έπαινο, καθώς παθαίνουν και τις μεγαλύτερες καταστροφές από την αγάπη τους προς τις απολαύσεις.»

Δημοφιλείς αναρτήσεις