West Side Story...26 Σεπτεμβρίου 1957, πρεμιέρα στο Μπροντγουέϊ...

Bigbook.gr.

2 ώρες πριν

West Side Story...26 Σεπτεμβρίου 1957, πρεμιέρα στο Μπροντγουέϊ...

Διάσημο μιούζικαλ των Μπέρνσταϊν / Λόρεντς / Σοντχάιμ, που έκανε πρεμιέρα στις 26 Σεπτεμβρίου 1957 στο Μπρόντγουέϊ. Βασισμένο στη σεξπιρική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, εκτυλίσσεται στις λαϊκές γειτονιές της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του '50. Το σκοτεινό θέμα, η απαιτητική μουσική, τα εκτεταμένα χορευτικά και η στόχευση στα κοινωνικά προβλήματα, αποτέλεσαν αποφασιστική καμπή στο αμερικανικό μουσικό θέατρο.

Η ιστορία του έργου ξεκινά το 1949, όταν ο θεατρικός συγγραφέας Άρθουρ Λόρεντς αποφάσισε να γράψει ένα μοντέρνο μιούζικαλ, με βάση την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, σε μουσική του διευθυντή ορχήστρας και συνθέτη Λέοναρντ Μπερνστάιν. Εβραϊκής καταγωγής και οι δύο ήταν φυσικό να εμπνευστούν πρωτίστως από το περιβάλλον τους και στη συνέχεια να τοποθετήσουν την ιστορία στο πολυπολιτισμικό υπόβαθρο της Νέας Υόρκης.

Ήρωες του έργου, ο ιταλοαμερικανός Αντόνιο και η αμερικανοεβραία Μαρία, επιζήσαζα του Ολοκαυτώματος. Τα δύο νεαρά παιδιά ερωτεύονται και δημιουργούν μία σχέση, που δεν αρέσει στις οικογένειες και τον περίγυρό τους. Ο προσωρινός τίτλος του έργου ήταν East Side Story, επειδή εκτυλισσόταν στη γειτονιά East Side του Μανχάταν. Ο Λόρεντς δεν προχώρησε στην υλοποίηση της ιδέας του, καθώς θεώρησε την υπόθεση του έργου παρωχημένη και χιλιοειπωμένη.

Το 1954 ο Λόρεντς επανήλθε στο σχέδιο του, όταν διάβασε στις εφημερίδες για τον πόλεμο των νεανικών συμμοριών στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Αποφάσισε να το προσαρμόσει στη νέα πραγματικότητα, που είχε δημιουργηθεί από την άφιξη χιλιάδων πορτορικάνων μεταναστών. Ο Αντόνιο του East Side Story έγινε Τόνι και ήταν ο αρχηγός της λευκής συμμορίας των Jets, ενώ η Μαρία από Εβραία έγινε Πορτορικανή και ήταν αδελφή του αρχηγού της αντίπαλης συμμορίας των Sharks. Οι δύο νέοι ερωτεύονται, προκαλώντας την εμπλοκή των δύο συμμοριών στη σχέση τους. Τόπος δράσης του έργου είναι η συνοικία Upper West Side του Μανχάταν, εξ ου και ο τίτλος του μιούζικαλ West Side Story.

Στα μέσα του 1955 το έργο άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Οι Λόρεντς και Μπερνστάιν ανέθεσαν στον 25χρονο Στίβεν Σοντχάιμ να γράψει τους στίχους και στον Τζερόμ Ρόμπινς τις χορογραφίες. Στην επιλογή του πρωταγωνιστή στάθηκαν άτυχοι, καθώς ο Τζέιμς Ντιν σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου. Την παραγωγή του μιούζικαλ ανέλαβαν η Τσέριλ Κρόφορντ και ο Ρότζερ Στίβενς.

Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι την άνοιξη του 1957 κι ενώ ο θίασος ήταν έτοιμος για να ξεκινήσει πρόβες, η Κρόφορντ αποχώρησε από την παραγωγή. Προς στιγμήν, η παράσταση απειλήθηκε με ναυάγιο. Όμως, ο έτερος των παραγωγών Ρότζερ Στίβενς πήρε την παράσταση στις πλάτες του και η πρεμιέρα του West Side Story δόθηκε κανονικά στις 26 Σεπτεμβρίου 1957. Οι κριτικές ήταν ενθουσιώδεις και η ανταπόκριση του κοινού μεγάλη. Το έργο παίχθηκε για 732 παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ -σημαντικός αριθμός για εκείνη την εποχή- προτού ξεκινήσει τη μεγάλη διεθνή καριέρα του.

Το 1961 το West Side Story έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο μέσα από τη μεγάλη οθόνη. Μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον σκηνοθέτη Ρόμπερτ Γουάιζ με τους ίδιους συντελεστές και πρωταγωνιστές τη Νάταλι Γουντ (Μαρία) και τον Ρίτσαρντ Μπέιμερ (Τόνι). Η ταινία θριάμβευσε τόσο στο ταμείο, όσο και στα Όσκαρ, αποσπώντας 10 από τα 11 προταθέντα. Ένα από αυτά, το βραβείο δεύτερου ανδρικού ρόλου, απονεμήθηκε στον συμπατριώτη μας ηθοποιό και χορευτή Τζορτζ Τσακίρις.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/articles/312#ixzz2fyhGdSXo

Μετατρέψτε ένα μέτριο κρασί σε υπέροχη μαρμελάδα

http://www.agrotikabook.gr/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%88%CF%84%CE%B5-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%AF-%CF%83%CE%B5-%CF%85%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1

Μετατρέψτε ένα μέτριο κρασί σε υπέροχη μαρμελάδα

Παρ, 2013-09-20 15:30

Αν όχι σε όλους αλλά στους περισσότερους από εμάς έχει τύχει στις αναζητήσεις μας για ένα καλό κρασί να πέσουμε σε ξύδι…!
Σε μία τέτοια περίπτωση συνήθως φυλάμε το κρασί για μαγείρεμα (αν και πρέπει να είναι καλό το κρασί για να γίνει καλό το φαγητό) ή κλείνουμε τη μύτη και το πίνουμε.
Υπάρχει και μία τρίτη εναλλακτική που πιστεύω ότι είναι και η καλύτερη, φτιάχνουμε μία πολύ γευστική και ιδιαίτερη μαρμελάδα που μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε σαν σιρόπι σε παγωτά και γλυκά, να συνοδεύσουμε διάφορα τυριά, να φτιάξουμε σάλτσες για φαγητό ή σαλάτα και για να μαρινάρουμε Ψητά.
Υλικά
1 μπουκάλι “καλό” κρασί (άσπρο ή κόκκινο)
3 φλιτζ. ζάχαρη
1/2 φλιτζάνι πηκτίνη φρούτων
χυμό από 1/2 λεμόνι
1 κ.σ βούτυρο
Προετοιμασία
Βράζουμε 1 1/2 φλιτζ. κρασί σε χαμηλή φωτιά μέχρι να μειωθεί στο 1/3 του φλιτζανιού και το αφήνουμε στην άκρη.
Βράζουμε το υπόλοιπο κρασί μαζί με τη ζάχαρη πάντα σε χαμηλή φωτιά.
Μόλις μειωθεί στο μισό ρίχνουμε την πηκτίνη, το λεμόνι και το βούτυρο.
Ανακατεύουμε καλά και το αφήνουμε να μειωθεί στο 1/4 της αρχικής ποσότητας.
Ρίχνουμε και το συμπυκνωμένο κρασί που φτιάξαμε στην αρχή για να ενισχύσουμε τη γεύση, αφήνουμε για 2 – 3 λεπτά ακόμα στη φωτιά και το αποσύρουμε.
Μεταφέρουμε τη μαρμελάδα σε ένα βάζο και την αφήνουμε να κρυώσει σε θερμοκρασία δωματίου.
Κλείνουμε το βάζο και το βάζουμε για 24 ώρες στο ψυγείο πριν το χρησιμοποιήσουμε.

Πηγή:greenchef

Α. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ "Την νύκτα όλην άγρυπνος"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

2 ώρες πριν

Α. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ "Την νύκτα όλην άγρυπνος"

Την νύκτα όλην άγρυπνος,
νύκτα μακράν χειμώνος,
ο ναύτης προ του κύματος,
σιωπηλός και μόνος,
τηρεί τον ουρανόν, ενώ
αβύσσους διαβαίνει
και την χρυσήν ανατολήν
ανήσυχος προσμένει.
Ομοίως σ`επερίμενα
να έλθης χθες, ομοίως
μακράν σου είναι έρημος
και αφεγγής ο βίος.
Οπόταν νέος, εκ μακράς
προκύπτων ασθενείας,
σκιώδες φάσμα και ωχρόν
εκ της αδυναμίας,
τον κόσμον, την μαγευτικήν
γωνίαν του απείρου,
ην εστερήθη, θεωρεί
διά του παραθύρου,
πόσους τω πέμπει ασπασμούς
και πόθους, αδελφή μου,
ομοίως σ’ επεθύμησεν,
ομοίως η ψυχή μου.
Προ της εικόνος του Χριστού
ο ευσεβής ο κύπτων
και αμαρτίας λογισμούς
εντός του στήθους κρύπτων,
με ποταμούς τους πόδας του
δακρύων καταβρέχει,
και η ψυχή του σπαραγμόν
και πόνον πολύν έχει.
Ομοίως η καρδία μου
θερμώς σ`επικαλείται
και διά σε πάσαν χαράν
του κόσμου απαρνείται.
http://faidonalkinoos.blogspot.gr/2011/03/blog-post_20.html

ΠΙΝΑΚΑΣ - Enckell, Magnus Knut

Βότανα για το δέρμα

http://www.agrotikabook.gr/%CE%B2%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B1-%CE%B3

Βότανα για το δέρμα

Τετ, 2013-09-25 14:30

Όσοι υποφέρουν από δερματικά, ξέρουν πόσο επίμονες είναι μερικές φορές αυτές οι παθήσεις. Προ πάντων τα εκζέματα. Συνήθως δε θεραπεύονται με φάρμακα. Υπάρχουν όμως πλήθος φυτών, τα οποία, όπως μαρτυρεί η πείρα του λαού, έχουν θαυματουργές ιαματικές ιδιότητες.
1) Βράζουμε φύλλα καρυδιάς, καθώς και λίγο απ’ το φλοιό του δέντρου και με το αφέψημα πλένουμε την ερεθισμένη περιοχή.
2) Βράζουμε τα πράσινα φλούδια των καρυδιών και κάνουμε τοπικές πλύσεις στα εκζέματα.
3) Βράζουμε φύλλα δεντρομολόχας και πλένουμε την ερεθισμένη περιοχή.
4) Βράζουμε 100 γρ τριφύλλι σε τρία ποτήρια νερό και πλένουμε την ερεθισμένη περιοχή. Είναι εξαίρετο για τις επίμονες λειχήνες. Αν χρησιμοποιήσουμε ξερό τριφύλλι, πρέπει να Βάλουμε λιγότερη ποσότητα.
5) Δροσιστικό για τους δερματικούς ερεθισμούς είναι το κριθαρόζουμο. Βράζουμε καλά το κριθάρι, μέχρι να σκάσει και με το ζουμί του κάνουμε τοπικές πλύσεις.
6) Επιθέματα από φέτες αγγουριού ανακουφίζουν τους ερεθισμούς και τη φαγούρα του δέρματος. Πρέπει να τις ανανεώνουμε συχνά.
7) Βράζουμε για πέντε λεπτά 50 γρ από άνθη μποράντσας σε τρία ποτήρια νερό και κάνουμε τοπικές πλύσεις. Είναι εξαίρετο για τον έρπη και για διάφορα εξανθήματα.
8) Απολυμαίνουμε φρέσκα φύλλα λάχανου με μια ελαφριά διάλυση Λιζόλ και κάνουμε τοπικά επιθέματα σε σπυριά, σε φλεγμονές, σε καλόγερους και σε κάθε δερματικό ερεθισμό. Τα αλλάζουμε τρεις-τέσσερις φορές την ημέρα.
9) Βράζουμε φύλλα λειχηνόχορτου και πλένουμε με το αφέψημα τις λειχήνες.
10) Βράζουμε 15 γρ φλομόχορτου σ’ ένα ποτήρι γάλα και πλένουμε την ερεθισμένη περιοχή. Είναι καλό για τα δερματικά έλκη και τα σπυριά.
11) Βράζουμε 6 γρ από τη ρίζα της ακόνιζας με ενάμισι ποτήρι νερό, ώσπου να μείνει το ένα ποτήρι και πίνουμε ένα φλιτζάνι αφέψημα τη μέρα, όχι εντελώς γεμάτο. Είναι καλό για τις λειχήνες, τα εκζέματα και σχεδόν όλες τις δερματικές παθήσεις.
12) Βράζουμε ρίζες φραουλιάς και πίνουμε δυο ποτήρια του κρασιού τη μέρα.
13) Θα ζητήσουμε απ’ το φαρμακείο θειάφι(άνθος θείου). Ρίχνουμε λίγο-λίγο μέλι, όσο χρειάζεται για να γίνει πολτός και τα δουλεύουμε καλά.
Απ’ τον πολτό αυτό, θα τρώμε ένα κουταλάκι του γλυκού το πρωί, νηστικοί κι ένα το βράδυ, προτού κοιμηθούμε. Αν ο οργανισμός μας αντέχει, μπορούμε να παίρνουμε το βράδυ δύο κουταλάκια του γλυκού, αντί για ένα. Είναι αποτελεσματικό για όλες τις δερματικές παθήσεις, ακόμα και για μερικά επίμονα εκζέματα. Επιπλέον μας βοηθά να διατηρήσουμε δέρμα καθαρό και νεανικό, επειδή είναι ελαφρύ καθαρτικό για τον οργανισμό κι ειδικά για τα έντερα.
14) Για την ψώρα, αλλά και τα σπυριά μπορούμε να φτιάξουμε την εξής αλοιφή με θειάφι(άνθος θείου που θα ζητήσουμε στο φαρμακείο): ρίχνουμε σ’ ένα κατσαρολάκι 15 γρ θειάφι, 30 γρ αγνό κερί και 155 γρ πράσινο σαπούνι. Βάζουμε το κατσαρολάκι μέσα σε μεγαλύτερη κατσαρόλα με νερό και την βάζουμε στη φωτιά να βράσει(το λεγόμενο “μπεν-μα-ρί’). Με τους υδρατμούς, θα διαλυθεί το μείγμα στο μικρό κατσαρολάκι. Το δουλεύουμε συνεχώς, μέχρι να γίνει αλοιφή. Βάζουμε την αλοιφή αυτή πάνω στην ερεθισμένη περιοχή.
15) Σε τρία ποτήρια καυτό νερό, ρίχνουμε 20 γρ άνθη και φύλλα άγριου ραδικιού, τα αφήνουμε για ένα τέταρτο και τα σουρώνουμε. Πίνουμε τρία φλιτζάνια του τσαγιού κάθε μέρα. Είναι περίφημο για εξανθήματα, σπυριά, λειχήνες, ερεθισμούς του δέρματος.
16) Σ’ ένα ποτήρι καυτό νερό, ρίχνουμε 2 γρ από το άνθος του πανσέ. Το αφήνουμε δέκα λεπτά και μετά το σουρώνουμε.Πίνουμε το μισό το πρωί και το μισό το βράδυ. Είναι καλό για διάφορες δερματικές παθήσεις, εκζέματα, λειχήνες, σπυριά και διάφορα εξανθήματα. Για τις ίδιες παθήσεις, βράζουμε 10 γρ πανσέ σ’ ενάμισι ποτήρι νερό και κάνουμε τοπικές πλύσεις.
Από Λακωικά Νέα

Ο προδότης του Μεγάλου Κάστρου !

http://www.cretalive.gr/history/view/o-prodoths-tou-megalou-kastrou/108443

Ο προδότης του Μεγάλου Κάστρου !

οι επιθέσεις από τον Προμ. Αγ. Ανδρέα και Σαμπιονάρα όπως περίπου τους είχε υποδείξει ο Μπαρότσης

Για την πράξη του αυτή ο Μπαρότσης αμείφτηκε πολύ καλά από τον Κιοπρουλή. Η ανταμοιβή και το δώρο που πήρε δεν έμοιαζε με κανενός άλλου. .Εκδόθηκε ειδικό αυτοκρατορικό μπεράτι που τον κατέτασσε σε ιδιαίτερη τιμητική σειρά και θέση που ακόμα και μουσουλμάνος σπάνια θα μπορούσε να έχει.Μια σκοτεινή νύχτα ένας άνθρωπος με μαύρη ψυχή έφυγε από το μεγάλο Κάστρο και χάθηκε στο σκοτάδι. Ήταν  Βενετσάνος. Ο επίβουλος μηχανικός, ραδιούργος, πολυμήχανος, έξυπνος, φιλοχρήματος Ανδρέας Μπαρότσης , ο προδότης του Μεγάλου Κάστρου. Ήταν Νοέμβριος του 1667. Οι φρουροί δεν ξαφνιάστηκαν που είδαν τον άνδρα αυτόν στις γραμμές τους, είχαν συνηθίσει  σε τέτοιες νυχτερινές επισκέψεις. Ήταν τόσες πολλές οι αυτομολήσεις τον τελευταίο καιρό που θεωρούνταν πια κάτι πολύ κοινό. Λέγανε πως τούτος ο άνθρωπος είχε μια εξαιρετική τεχνική ιδιοφυΐα , ακριβό σχεδιασμό και πολύ φιλοδοξία.
«…Κι ειπέν του απού του Δερματά μπορεί να μας νικήση,
Όχι από μέσα του γιαλού, αμμ΄απού το Καντόνι
Τ΄ αγίου Πνευμάτου το τειχιό, όπου ΄τον το ροκιόνι.
Κι απού τηνΆμμο αν έλθουνε και ΄κει για να σιμώσουν
όσαις κι α ρίξουν λουμπαρδαίς, δεν ημπορά του δώσου.
Τούτοι δυο τόποι ήτονε κάτω ΄ς  τα περιγιάλια
Και τύχαινε για να το πη τούτο αγάλια ΄γάλια.
Μα το ‘ πε όξω φανερά ο λόγος όπου ΄βγήκε
Και του Μπαρότση  ΄ς τη καρδιά ο δάιμονας εμπήκε,
Γιατ΄ έτονε με το μουσού κι΄ ότ΄ είχανε συντύχη…

…οπού της Άμμος τη μεργιά κι απόυ τον Άγιον Αντρέα ,
Γιατί δεν ήτον φύλαξαις ΄ς  εκέινηςν την μερέαν. ..

Μπαρότσης ο αλύπητος κ έίχεν αποφασίση
Και γίνηκε επίβουλος Ιούδας και προδότης
Κι ΄όξω  την  νύκτα έδωκε και ΄γινε καταδότης.»
                                 Μαρίνος Ζάνε Μπουνιαλής, Ο Κρητικός πόλεμος

Ο Κρητικός Πόλεμος όπως λέγεται ο πόλεμος ανάμεσα στους Ενετούς και τους Τούρκους , όπως όλοι γνωρίζουμε κράτησε είκοσι τέσσερα  ολόκληρα χρόνια και απ΄ αυτά τα 22 αφιερώθηκαν στην πολιορκία της πόλης του Ηρακλείου . Είναι γνωστό επίσης πως από τους βασικούς λόγους που η πόλη « έπεσε » στα χέρια των Τούρκων ήταν μεταξύ άλλων και οι προδοσίες πολλών βενετών, γάλλων  και άλλων που αυτομολούσαν στην αντίθετη μεριά , με πιο γνωστή και οδυνηρή για την εξέλιξη των γεγονότων, αυτήν του Ενετού Μηχανικού Ανδρέα Μπαρότση. Αυτός τους υπέδειξε ποια ήταν τα ευάλωτα σημεία του Μ. Κάστρου και τους είπε από πού πρέπει το κτυπήσουν αν θέλουν αυτός ο πόλεμος κάποτε να τελειώσει και να βρει τους Τούρκους νικητές.
Μέχρι το τέλος του 1667 οι Τούρκοι πολεμούσαν την ΝΔ μεριά των Τειχών στον Προμαχώνα του Παντοκράτορα, Βηθλεέμ και Μαρτινέγκου. Οι δύο άκρες της θάλασσας οι προμαχώνες του Αγίου Ανδρέα και Σαμπιονέρας δεν είχαν δεχτεί επίθεση μέχρι τότε λόγω της ιδιομορφίας του εδάφους , επειδή ήταν βραχώδες και με άμμο. Από τον Ιανουάριο του 1668 από πληροφορίες πολλών  αυτομόλων και κυρίως του Ανδρέα Μπαρότση ο  Μ. Βεζίρης  αλλάζει τακτική ακολουθώντας τις οδηγίες του. Ο Μπαρότσης γνώριζε πολύ καλά τα μηχανικά έργα αμύνης και λέγανε πως η στρατηγική του ιδιοφυία  ήταν  αναμφισβήτητη. Ο φθόνος, η πλεονεξία η απόκτηση πολλών χρημάτων και τιμαρίων πιθανόν να τον οδήγησαν σε τέτοια προδοτική δράση.  Αποκαλύπτει λοιπόν στους Τούρκος όλες τις αδυναμίες του αμυντικού συστήματος των Ενετών και μάλιστα υπάρχει αναφορά σε κείμενα του Pavanello  ότι χάραξε πάνω σε μαλακό λίθο λεπτομερές σχέδιο της πόλης για να κατατοπίσει τον Μεγάλο Βεζίρη.  Φτιάχνουν επιχωματώσεις μεγάλης κλίμακας, κτίζουν ισχυρά λίθινα βάθρα για να στηρίξουν τα κανονιοστάσια τους, και υψηλούς πύργους απέναντι από τα δύο άκρα τοποθετώντας σ΄ αυτούς τα πυροβόλα τους έτσι ώστε να προκαλούν συνεχείς ζημιές στους δύο προμαχώνες.
Για την πράξη του αυτή ο Μπαρότσης αμείφτηκε πολύ καλά από τον Κιοπρουλή. Η ανταμοιβή και το δώρο που πήρε  δεν έμοιαζε με κανενός άλλου. .Εκδόθηκε ειδικό αυτοκρατορικό μπεράτι που τον κατέτασσε σε ιδιαίτερη τιμητική σειρά και θέση που ακόμα και μουσουλμάνος σπάνια θα μπορούσε να έχει. Συνήθως δεν χορηγούνταν τιμάρια και φέουδα στους Χριστιανούς αλλά αυτή εδώ ήταν μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Ο Κιοπρουλής τον θεώρησε φίλο του και μια από τις διακρίσεις του ήταν ο τίτλος : « Ο τύπος και ο υπογραμμός του έθνους των Χριστιανών ο Ανδρέας* ».Το δε φέουδο που του παραχωρήθηκε βρισκόταν στην επαρχία Τεμένους  και συγκεκριμένα το χωριό Επάνω Αρχάνες  με την κοινοτική του περιφέρεια καθώς και μια μεγάλη έκταση δυτικά του Κανλί – Καστελλίου.
Στα Τούρκικα Αρχεία Ηρακλείου σύμφωνα με τον Ν.Σταυρινίδη οι Μπαρότσηδες ήλθαν στην Κρήτη σαν άποικοι ευγενείς στα 1252 , περίπου 41 χρόνια μετά την κατάκτηση του νησιού από τους Ενετούς. Ο πρώτος Μπαρότσης που εγκαθίσταται στην Δυτική  Κρήτη ονομάζεται  Ανδρέας και   δίδεται σ  αυτόν δύο καβαλλαρίες , δηλ. δύο φέουδα που ήταν τα χωριά Μυριοκεφάλα, Αργυρούπολη, Άγιος Κωνσταντίνος και Ρούστικα του Ν. Ρεθύμνης .Ακόμη και σήμερα μια ολόκληρη συνοικία της Αργυρούπολης ονομάζεται « Μπαροτσιανά». Επίσης υπάρχει και μια εκκλησία στην ίδια συνοικία με το όνομα « Η Παναγία του Μπαρότση». Μέχρι και το 1941 στο χωρίο Αργυρούπολη σωζόταν το μέγαρο Μπαρότση το οποίο κατεδαφίστηκε από τους Γερμανούς για να χρησιμοποιηθούν τα υλικά σε ένα κέντρο διασκέδασης. Σα Ρούστικα υπάρχει η τοποθεσία « Μπατσουναριά » και μια μεγαλοπρεπής βρύση με πολλά εδώλια που φέρει την επιγραφή Φραγκίσκος Μπαρότσης και χρονολογείται το 1509. Οι Μπαρότσηςδες συναντούνται και σε άλλα μέρη της Κρήτης, όπως στο μοναστήρι της Κεράς Γωνιάς Κισάμου στα 1659, αλλά και στο Μεγάλο Κάστρο που στο μόνο έγγραφο που σώζεται αναφέρεται ότι ανήκαν στην τάξη των « πολιτών». Στο Μεγάλο Κάστρο υπήρχε επίσης μια ορθόδοξη εκκλησία « η Παναγία η Μπαροτσανή » που πιθανόν στο ίδιο κτίσμα ή τοποθεσία υπήρχε και η οικία Μπαρότση.
Ο Ανδρέας Μπαρότσης που θα απασχολήσει εμάς ανήκε δογματικά και φυλετικά στην οικογένεια των Βενετσιάνων Μπαρότσηδων και μάλιστα οι ιστορικοί της εποχής τον θεωρούν Λατίνο στο θρήσκευμα .

Μετά το τέλος  του περίφημου Κρητικού πολέμου σύμφωνα με τα Τούρκικα Αρχεία Ηράκλειου , ο Ανδρέας Μπαρότσης παραμένει στην πόλη για δύο περίπου χρόνια. Προσπαθεί να ζήσει από το φέουδο που του παραχωρήθηκε σαν αμοιβή για την προδοσία του  όμως συναντά πολλές δυσκολίες και από τους Χριστιανούς δουλοπάροικούς του και από τους Τούρκους αγάδες και άλλους ισχυρούς ης εποχής.
Συνεχίζει να χρηματίζεται για διάφορες υπηρεσίες του , όμως το φέουδό του αν και ήταν προσοδοφόρο δεν του αποφέρει τα έσοδα που εκείνος είχε υπολογίσει. Ειδικά από τα χωριά των Επάνω Αρχανών και Κανλί Καστελλίου όσοι ήθελαν να επισκεφθούν μέρη που οδηγούσαν στο Μονοφάτσι και στη Μεσσαρά έμεναν σ αυτά μαζί με τα ζώα τους και ανάγκαζαν τους κατοίκους Χριστιανούς να τους τροφοδοτούν. Επιπλέον οι τουρκικές αρχές ανάγκαζαν τον Μπαρότση να τους πληρώνει διάφορα ποσά , δημιουργώντας πολλά εμπόδια όταν ήθελε να εισπράξει τα νόμιμα δικαιώματα που τα εισέπρατταν αυτοί οι ίδιοι που θεωρούνταν εισπράκτορες του Δημοσίου. Όλος ο χριστιανικός πληθυσμός μισούσε θανάσιμα τον Μπαρότση ώστε ακόμα και οι δικοί του δουλοπάροικοι τον εγκαταλείπουν και τα χωριά από το φέουδό του αρχίζουν να ερημώνονται . Άρχισε να νοιώθει ανασφαλής στην Κρήτη και ειδικότερα μετά την αποκατάσταση των Ενετών με την Οθωμανική Αυτοκρατορία όταν οι ενετοί έμποροι δεν έλειπαν από τα Κρητικά λιμάνια. Ήξερε πως για τους Ενετούς θα ήταν πάντα ένα « μαύρο πρόβατο» αφού τον θεωρούσαν κύριο υπεύθυνο για τον χαμό του πιο σπουδαίου τους φρουρίου στη  Μεσόγειο θάλασσα. Η αλήθεια ήταν πως ο Μπαρότσης παρακολουθείτο συνέχεια σε κάθε του κίνηση. Ήθελε λοιπόν να φύγει από το νησί και να αλλάξει το φέουδό του με ένα άλλο αυτό της Χίου ή να εγκατασταθεί στην Κων/λη. Φεύγει από την Κρήτη το 1671 για την Ανδριανούπολη πράγμα που οι Βενετσιάνοι πράκτορες πληροφορούνται αμέσως όπως και ο Βάϊλος ( πρέσβης ) της Ενετίας στην Κων/λη. Μάλιστα στις αρχές του Ιανουαρίου του 1672 γίνεται μια απόπειρα δολοφονίας του Μπαρότση από έναν Γάλλο Ευγενή που ονομαζόταν Κόντε , με πιστόλι, την ώρα που έπαιζαν μαζί,  χαρτιά. Ο υπηρέτης του Γάλλου έβαλε μπροστά το χέρι του και ο  Μπαρότσης δεν έπαθε τίποτα.
Επιστρέφει και πάλι στην Κρήτη,  τον  παρακολουθούν άγρυπνα .Ένα μυστικό έγγραφο του αρχείου της Ενετίας αναφέρει πως ο Κιοπρουλής που βρίσκεται στην Πολωνία χρειάζεται τη γνώμη του Μπαρότση για ο φρούριο Καμενέτζ που  πληροφορείται από ένα Γάλλο αρχιμηχανικό. Μεταφέρεται στην Κων/λη με γαλέρα και συναντιέται με τον Μεγάλο Βεζίρη. Του χαράζει μάλιστα πάνω σε πέτρα το φρούριο του Καμενέτζ για να δει ο Κιοπρουλής αν ήταν το ίδιο με αυτό που έλεγε ο Γάλλος μηχανικός και τωρινός προδότης σχεδίων. Η βοήθεια του Μπαρότση αποδείχτηκε τόσο πολύτιμη που το κάστρο έπεσε στα χέρια των Τούρκων, καταστώντας τον Μπαρότση απαραίτητο τεχνικό σύμβουλο του Μ. Βεζίρη. Είναι η στιγμή που βρίσκει την ευκαιρία ο Μπαρότσης να ζητήσει την εγκατάλειψη του φέουδού του στην Κρήτη παραθέτοντας ένα σωρό λόγους και να του δοθεί αυτό της Χίου. Ο Μ. Βεζίρης όμως δεν εκπληρώνει την επιθυμία του αμέσως και ο Μπαρότσης επιστρέφει ξανά στην Κρήτη φέρνοντας « φιρμάνι » από το Τελωνείο της Κωνσταντινούπολης για αυτό το θέμα. Οι διαταγές αυτές όμως δεν γίνονται δεκτές από τους Γενίτσαρους και Αγωνιστές που έχουν πια εγκατασταθεί στο Μ. Κάστρο . Είναι Γενάρης του 1673. Ο Μπαρότσης ξαναφεύγει από την Κρήτη για την Ανδριανούπολη. Συνεχίζει να είναι ο ευνοημένος του Κιοπρουλή και να τον βοηθά σε όλες τους τις στρατιωτικές επιχειρήσειςμέχρι και το 1676 που ο Φεζίλ Αχμέτ Πασάς Κιοπρουλής πεθαίνει. Η θέση του Μπαρότση γίνεται πολύ δύσκολη τώρα και προσπαθεί αν κερδίσει την εύνοια του νέου πασά Καρά Μουσταφά συνεχίζοντας να προδίδει χίλια δυο σχέδια . Έχει χάσει πια κάθε αίσθημα ανθρωπισμού και χριστιανικής συνείδησης και γίνεται όργανο δολοπλοκιών και πολίτικων βλέψεων και για άλλα κράτη. Τον χρησιμοποιούν οι Γάλλοι που έχουν συμφέροντα να εξωθήσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά των Γερμανών. Έτσι πια αμείβεται από παντού.   Το Σεπτέμβριο του 1677 επιτελούς καταφέρνει να ανταλλάξει το φέουδό του στην Κρήτη με το χωριό Χαλκούση της Χίου. Νομίζει ότι μ αυτόν τον τρόπο θα ησυχάσει πια από τις τύψεις και τις φοβίες του .Οι Ενετοί όμως δεν λησμονούν ανθρώπους σαν αυτό και η ώρα της εκδίκησης φτάνει σιγά σιγά.
Οι Βενετσιάνοι Βάϊλοι έχουν εξουσιοδοτηθεί από την προϊσταμένη τους αρχή να μην λυπηθούν όσα χρήματα και αν ξοδέψουν στην υπόθεση αυτή, αρκεί να τον εξοντώσουν. Στα 1680 επιχειρείται μια νέα απόπειρα εναντίον του Μπαρότση. Ο Τζιοβάννι Μοροζίνι Πρέσβης της Ενετίας στην Κωνσταντινούπολη, εξαγοράζει με πολλά χρήματα κάποιον Βενετσιάνο Τζουάννε Ντάμπι που ήταν εξόριστος στην Κωνσταντινούπολη  καθώς και ένα εξωμότη του Χασάν Αγά, πρόγονο του Νταμπί και φίλο του Καρά Μουσταφά Πασά. Του βάζουν  μια μέρα στο κρασί μερικές στάλες δηλητήριο, όμως ή λόγω γερής κράσης του Μπαρότση ή γιατί το δηλητήριο δόθηκε σε λίγη ποσότητα ή λόγω παλαιότητας είχε χάσει την δραστικότητά του, ο Μπαρότσης αν και έχασε τις αισθήσεις του και πάλι σώθηκε.
Άλλη μια απόπειρα γίνεται τον Απρίλιο του 1682 που θα είναι και η τελευταία. Του στήνουν παγίδα και τον δηλητηριάζουν ξανά. « …οι γιατροί του βρήκαν ότι είχε εσωτερικές διαβρώσεις, φλογώσεις στο πρόσωπο και η διάγνωσή του ήταν πως έπασχε από κακοήθη πυρετό…άρχισαν τις εντομές και τις καυτηριάσεις. Στο τέλος είπαν ότι το κακό της αρρώστιας βρισκόταν στα έντερα του αρρώστου κι απελπίσθηκαν, δεν πήγε ο νους τους στην πραγματική αφορμή της ασθένειας.* »
Κι όπως δεν είχε κανένα συγγενή , ούτε φίλο κανένας δεν ενδιαφέρθηκε γι  αυτόν. Στην κηδεία του ακολούθησαν μερικοί από τους Βενετσιάνους και η λειτουργία εψάλλει από τον Επίσκοπο μόνο και μόνο από ευσπλαχνία και για να εκπροσωπήσει την παροικία των Καθολικών της Κωνσταντινούπολης.
Η αμοιβή των δύο ανδρών που έβαλαν τέλος στη ζωή του Ανδρέα Μπαρότση ήταν : Στον Χασάν Αγά 2 πουγκιά χρήματα και του Τζουάννε Ντάμπι  εκτός από ημερήσια επιχορήγηση πήρε σαν δώρο και 200 ρεάλια και φυσικά πήρε χάρη για τον υπόλοιπο χρόνο της εξορίας του.
Όλοι όσοι επέζησαν εκείνα τα χρόνια ήταν της γνώμης πως το Μεγάλο Κάστρο δεν έπεσε από σπαθί αλλά από προδοσία .Ο μεγάλος Ρεθεμνιώτης ποιητής του Κρητικού πολέμου Ζάνε Μπουνιαλής λέει τελειώνοντας το υπέροχο έργο των 11.000 στίχων του :

Κι ήρθες και με πολέμησες και θέλεις να διγάσαι
Μα πως με πήρες με σπαθί ποτέ σου μην καυχάσαι.

Την  ίδια γνώμη ασπαζόμαστε ως τις μέρες μας.

Πηγές :

*Ο Κρητικός Πόλεμος, Χρυσούλα Τζομπανάκη , Εκδ. Χρ. Τζομπανάκη, 2008
*Ανδρέας Μπαρότσης, ο προδότης του Μεγάλου Κάστρου, Κρητικά Χρονικά , Ηράκλειο
*Η τελευταία περίοδος της πολιορκίας του Μ. Κάστρου,Νικ. Σταυρινίδη, 1979
*Αρχεία Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ηρακλείου
Ο Κρητικός Πόλεμος, Μαρίνου  Ζάνε Μπουνιαλή, εκδ. Αγαθ. Ξηρουχάκη 1908
Μνημεία της Κρητικής Ιστορίας , τόμος 1-6, Σπανάκης Στ.Ηράκλειο 1940-1969,
Χάνδαξ , Στέφανου Ξανθουδίδη, παλαιά έκδοση
« Κρητικά Χρονικά » τόμος Α΄ 1947
http://zhtunteanagnostes.blogspot.com/

"Εξπρές Σάμινα"

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!

πριν από μία ώρα περίπου

Σαν σήμερα, 26 Σεπτεμβρίου 2000

Το επιβατηγό πλοίο "Εξπρές Σάμινα" προσαράζει στις βραχονησίδες Πόρτες Πάρου και βυθίζεται με απολογισμό 79 νεκρούς.

Το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου του 2000 το «Εξπρές Σάμινα» αναχωρεί από τον λιμένα του Πειραιά με 533 άτομα, από τα οποία τα 472 ήταν επιβάτες και τα υπόλοιποι 61 το πλήρωμα. Περί ώρα 22.12 ενώ το πλοίο πλησιάζει να προσεγγίσει τον λιμένα της Παροικιάς (πρωτεύουσα-χώρα) της Πάρου, με ανέμους 8 μποφόρ, 2 μίλια ανοικτά της Πάρου, προσκρούει με ταχύτητα 18 κόμβων, στις νησίδες «Πόρτες Πάρου» με συνέπεια το πλοίο να υποστεί ρήγμα στα δεξιά ύφαλά του, μήκους περίπου τριών μέτρων, στη βάση του δεξιού πτερυγίου ευσταθείας, το νερό να κατακλύσει το μηχανοστάσιο του πλοίου, παίρνοντας γρήγορα κλίση προς τα δεξιά και μετά 25 λεπτά να βυθιστεί.

Μεγάλος πανικός προκλήθηκε στους επιβαίνοντες λόγω της συσκότισης που προκλήθηκε στο πλοίο από ηλεκτρική βλάβη καθώς δεν λειτούργησε ούτε η εφεδρική ηλεκτρογεννήτρια (emergency generator) αλλά και από την απουσία ειδοποίησης της σειρήνας έκτακτης ανάγκης αλλά και της σχετικής ενημέρωσης από τα φορητά μεγάφωνα του πλοίου, με πολλούς από αυτούς να πηδούν στη θάλασσα.

Αρχικά το περιστατικό στο θάλαμο επιχειρήσεων του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας (ΥΕΝ) δεν εμπνέει κάποια ανησυχία παρ' ότι την διαφορετική εικόνα που έδιναν οι επιβαίνοντες, επικοινωνώντας με τα κινητά τηλέφωνα στους τηλεοπτικούς σταθμούς. Μετά από αρκετή ώρα το Λιμεναρχείο Πάρου διατάσσει όλα τα παραπλέοντα σκάφη να σπεύσουν στον τόπο του ναυαγίου με πρώτους να φτάνουν στο σημείο του ναυαγίου οι ψαράδες, ενώ στη στην συνέχεια και σκάφη του Λιμενικού και βρετανικά πολεμικά που συμμετείχαν σε άσκηση του ΝΑΤΟ. Μέρος των διασωθέντων μεταφέρθηκαν στο στο Κέντρο Υγείας της Πάρου. Ο λιμενάρχης Πάρου, Δημήτρης Μάλαμας, έχασε τη ζωή του το ίδιο βράδυ από το άγχος και την πίεση κατά τη διάρκεια της επιχείρησης για τη διάσωση των ναυαγών.

Τα Φυτά στην..Ελληνική Μυθολογία

http://www.agrotikabook.gr/%CF%84%CE%B1-%CF%86%CF%85%CF%84%CE%AC-%CF%83

Τα Φυτά στην..Ελληνική Μυθολογία

Αμυγδαλιά - Μυγδαλιά

 

Η ελληνική μυθολογία μας μιλά για μια όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς, και που ήταν θυγατέρα ενός βασιλιά της Θράκης. Αυτή ερωτεύτηκε τον γιο του Θησέα τον Δημοφώντα. Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία και ο βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και την θυγατέρα του για γυναίκα. Μετά από κάποιο διάστημα ο Δημοφών νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ που ζήτησε να πάει εκεί για λίγο διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι εκείνος μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς έμεινε εγκαταλειμμένη περιμένοντας τον εκλεκτό της καρδιάς της, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του, αλλά τελικά πέθανε από μαρασμό. 

Οι θεοί, από οίκτο, μεταμόρφωσαν την Φυλλίδα σε δέντρο, σε αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο περιπλανώμενος, γεμάτος τύψεις, Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα σαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

Ανεμώνη - Ανεμολούλουδο

Το όνομα του λουλουδιού συνδέεται με τον αρχαίο ερωτικό μύθο του Άδωνη και της Αφροδίτης. Ο μύθος είναι πολύ γνωστός. Ενέπνευσε μάλιστα και μεγάλους ποιητές όπως ο Οβίδιος και αρκετά αργότερα ο Σαίξπηρ να γράψουν ύμνους σ' αυτόν τον έρωτα. Σύμφωνα με το μύθο ο Άδωνης βγήκε για κυνήγι στο δάσος. Εκεί όμως τον παραφύλαγε ο θεός Άρης ο προηγούμενος εραστής της Αφροδίτης που ζήλευε τον Άδωνη αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου νέου. Ο Άρης μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνη και τον πλήγωσε θανάσιμα. Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του Άδωνη και έσπευσε να τον βρει. Όμως ήταν πια αργά. Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του αγαπημένου της και όπως λέγεται ράντισε με νέκταρ την πληγή.

Από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά. Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο, επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του. Θα ήταν παράληψη αν δεν αναφέραμε ότι υπάρχει και λουλούδι με το όνομα Άδωνης το οποίο μάλιστα έχει και φαρμακευτικές ιδιότητες.

Άδωνης - Αγριοπαπαρούνα

Το λουλούδι που αναφέρει ο μύθος είναι η γνωστή σε όλους μας παπαρούνα των λιβαδιών με το υπέροχο κόκκινο χρώμα (το αίμα του Άδωνη).

Ίρις - Ίριδα

Αυτή η πληροφορία δεν είναι ακριβώς ένας μύθος αλλά έχει συμβολικό περιεχόμενο. Το λουλούδι Ίρις πήρε το όνομα του από την αρχαία θεά Ίριδα, την θεά του ουράνιου τόξου. Η Ίρις ήταν επίσης και αγγελιοφόρος των θεών κυρίως του Δία και της Ήρας. Μετέφερε μηνύματα από το "μάτι του ουρανού" στη γη με την καμπύλη του ουράνιου τόξου. Η λέξη ίρις σημαίνει "μάτι του ουρανού". Ήταν το όνομα πού δόθηκε στη θεά , στο λουλούδι και στην κόρη των ματιών μας. Αυτό σημαίνει ότι καθένας από μας κουβαλάει μαζί του ένα κομμάτι ουρανού.

Υάκινθος - Ζουμπούλι

Ο Υάκινθος ήταν ένας όμορφος νέος από τη Σπάρτη. Ο Υάκινθος ήταν σύντροφος του Απόλλωνα, θεού του ήλιου και του Ζέφυρου, θεού του ανέμου. Οι δύο θεοί συναγωνίζονταν ποιος θα κερδίσει την εύνοια του όμορφου νέου. Μια μέρα καθώς ο Απόλλωνας μάθαινε στο Υάκινθο δισκοβολία, του ξέφυγε ο δίσκος και χτύπησε τον άτυχο νέο σκοτώνοντάς τον.

Από το αίμα του νέου ο Απόλλωνας έπλασε ένα λουλούδι που στο άνθισμά του κάθε του πέταλο έμοιαζε να έχει γραφτεί μια θρηνητική κραυγή ("ΑΙ" δηλαδή γοή στην αρχαιοελληνική γλώσσα).

Μια άλλη εκδοχή: ο Ζέφυρος ζηλεύοντας επειδή ο νεαρός προτιμούσε την παρέα του Απόλλωνα φύσηξε πάνω στο δίσκο κατευθύνοντας τον να χτυπήσει τον Υάκινθο. Η αλήθεια είναι πως ο υάκινθος του μύθου δεν ήταν πιθανά το γνωστό μας σήμερα λουλούδι, γατί το είδος δεν είναι ενδημικό της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα, ο μύθος μπορεί να μην είναι καν η σωστή πηγή της λέξης "υάκινθος". Ίχνη της λέξης συναντιόνται στην βαθιά αρχαιότητα σε μια μη Ελληνική διάλεκτο που ομιλιούνταν πριν από 4000 περίπου χρόνια, την "θρακοπελασγιακή".

Νάρκισσος - Μανουσάκι

Ο πιο κατάλληλος τρόπος να αποδώσει κανείς την ομορφιά του λουλουδιού νάρκισσος είναι αυτός ο αρχαιοελληνικός μύθος. Ο Νάρκισσος ήταν ένας εξαιρετικά όμορφος νέος. Η μητέρα του, του είχε πει ότι θα παραμείνει έτσι σ΄ όλη του τη ζωή αν δεν δίνει σημασία στην ομορφιά του. Ο Νάρκισσος αποφάσισε να δει την αντανάκλασή του στα νερά μιας πηγής. Γοητεύτηκε τόσο από την ομορφιά του πού έμεινε εκεί ακίνητος θαυμάζοντας τον εαυτό του μέχρι που μαράζωσε και πέθανε στις όχθες της πηγής. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, νόμισε πως η αντανάκλαση του ήταν η νύμφη που έμενε εκεί. Πήδησε στο νερό για να την πιάσει και πνίγηκε. Το λουλούδι νάρκισσος φύτρωσε σε εκείνο το σημείο.

Κρόκος - Ζαφορά

Ο Κρόκος ήταν φίλος του θεού Ερμή. Μια μέρα και ενώ οι δύο φίλοι έπαιζαν, ο Ερμής χτύπησε κατά λάθος τον Κρόκο στο κεφάλι και τον σκότωσε. Στον τόπο του συμβάντος φύτρωσε ένα λουλούδι. Τρεις σταγόνες από το αίμα του άτυχου νέου που έπεσαν στο κέντρο του λουλουδιού έδωσαν τα στίγματα του φυτού που από τότε πήρε το όνομα κρόκος. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή ο Κρόκος ήταν ένας νεαρός, που εξαιτίας ενός άτυχου έρωτα για τη Νύμφη Σμίλακα μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό. Ταυτόχρονα η Σμίλαξ έγινε το ομώνυμο αναρριχητικό φυτό (Σμίλαξ Ασπίρα-Ουρβιά).

Δάφνη 

Η Δάφνη ήταν μια νεαρή όμορφη νύμφη, κόρη του ποτάμιου θεού Πηνειού. Ήταν κυνηγός και είχε αφιερώσει τη ζωή της στην Άρτεμη τη θεά του κυνηγιού. Όπως η θεά έτσι και αυτή αρνιόταν να παντρευτεί. Την περιτριγύριζαν πολλοί θαυμαστές αλλά αυτή τους απέρριπτε όλους, ακόμα και τον ισχυρό γιο του Δία τον Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας ερωτεύθηκε την Δάφνη και όταν αυτή αρνήθηκε τις προτάσεις του την κυνήγησε ανάμεσα στα δέντρα.

 Η Δάφνη φοβήθηκε και προσευχήθηκε στον πατέρα της να την βοηθήσει. Τότε λοιπόν ο πατέρας της είπε ότι θα την προστάτευε μεταμορφώνοντάς την σε δέντρο που θα ρίζωνε στην όχθη του ποταμού του, (την γνωστή μας δάφνη). Όταν ο Απόλλωνας ήρθε ψάχνοντας τη Δάφνη, ο πατέρας της του είπε ότι μεταμορφώθηκε σε δέντρο. Ο Απόλλωνας τότε έκοψε μερικά κλαδιά και έπλεξε ένα στεφάνι σε ανάμνηση της ομορφιάς της και του έρωτά του για αυτήν. 

Ο Απόλλωνας έκανε τη δάφνη ιερό του φυτό. Καθιέρωσε την απονομή δάφνινου στεφανιού στους πρωταθλητές και σε όσους υπερείχαν σε διάφορα επίπεδα. Στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες όλοι οι νικητές στεφανώνονταν με δάφνινο στεφάνι.

Τριαντάφυλλο - Ρόδο

Στην Ελληνική μυθολογία το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε από την θεά των λουλουδιών και της βλάστησης την Χλωρίδα. Αυτή μια μέρα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος και το μεταμόρφωσε σε λουλούδι. Κάλεσε τότε την Αφροδίτη τη θεά της αγάπης και το Διόνυσο το θεό του κρασιού. Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος πρόσθεσε νέκταρ για να του δώσει γλυκιά ευωδιά. Ο Ζέφυρος ο θεός του ανέμου φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας ο θεός του Ήλιου μπόρεσε να λάμψει και να κάνει το λουλούδι να ανθίσει.

Έτσι το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε και στέφθηκε "Βασιλιάς των λουλουδιών".

Άστερ - Αστράκι

Αυτό το είδος λουλουδιού ξεκίνησε να φυτρώνει από τα δάκρυα της Αστερέας, της θεάς του έναστρου ουρανού, όταν αυτή έκλαιγε επειδή δεν έβλεπε καθόλου άστρα όταν κοίταζε κάτω στη γη.

Παιώνια 

Η παιώνια πήρε το όνομα της από τον Παίωνα ή Παιάνα που φαίνεται ότι ήταν μια θεότητα της θεραπείας αφού είχε θεραπεύσει τον Άδη και τον Άρη από τραύματα. Ο μύθος που έχει σχέση με το λουλούδι λέει πως ο Παίων ήταν μαθητής του Ασκληπιού, του θεού της υγείας και της ιατρικής. Κάποτε, η Λητώ (μητέρα του Απόλλωνα και θεά της γονιμότητας), του δίδαξε πως να αποκτήσει μια μαγική ρίζα που φύτρωνε στον Όλυμπο η οποία απάλυνε τον πόνο των γυναικών κατά τον τοκετό. Ο Ασκληπιός ζήλεψε και αποπειράθηκε να σκοτώσει το μαθητή του. Ο Δίας έσωσε τον Παίωνα από την οργή του Ασκληπιού μεταμορφώνοντάς τον στο λουλούδι της παιώνιας.

Οι σπόροι της παιώνιας χρησιμοποιούνταν για τις έγκυες γυναίκες στην αρχαιότητα.

Ελλέβορος - Το ρόδο των Χριστουγέννων

Στην ελληνική μυθολογία ο Μελάμπους ο μεγάλος μάντης και θεραπευτής χρησιμοποίησε αυτό το φυτό σαν βότανο για να θεραπεύσει την τρέλα των θυγατέρων του βασιλιά του Άργους Πρόετου, όπως και άλλων γυναικών, που είχαν χάσει τα μυαλά τους και περιπλανιόνταν σκορπισμένες ανάμεσα στα βουνά και στην έρημο της Τύρινθας νομίζοντας ότι είναι αγελάδες. Ο Μελάμπους και ο αδερφός του ο Βίας κέρδισαν μια περιουσία (τα δύο τρίτα από το βασίλειο του βασιλιά Πρόετου) αφού παντρεύτηκαν τις θεραπευμένες πριγκίπισσες.

Αχιλλέα - Χιλιολούλουδο

Πήρε το όνομά της από τον ομηρικό ηρώα Αχιλλέα, ο οποίος όπως λέγεται έδινε αυτό το φυτό στους στρατιώτες του, τους θρυλικούς Μυρμιδόνες για να τους βοηθήσει να σταματήσουν το αίμα που έτρεχε από τις πληγές τους κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου.

Νεότερες δοκιμές στο φυτό απέδειξαν ότι περιέχει χημικά συστατικά που το κάνουν χρήσιμο ως αιμοστατικό.

Αγαύη - Αμάραντος, Αθάνατος

Η λέξη αγαύη σημαίνει θαυμαστή ή ευγενικής καταγωγής. Το φυτό της Αγαύης ήρθε στην Ελλάδα από το Μεξικό. Ωστόσο το όνομά του είναι ελληνικό και πιθανώς του αποδόθηκε επειδή η Ελληνίδα Αγαύη ήταν μια από τις δευτερεύουσες θεές του φεγγαριού, και αυτό σήμαινε πως ότι ήταν μια όψη της αρχαίας Μητέρας γης της Μεσογείου που θυμίζει το έδαφος του Jalisco του Μεξικό. Η Αγαύη ήταν κόρη του βασιλιά της Θήβας Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης της μητέρας του Διόνυσου. Όταν η Σεμέλη κεραυνοβολήθηκε από τον Δία τον εραστή της, η Αγαύη διέδωσε πως ο Δίας τιμώρησε την αδερφή της γιατί τον συκοφάντησε. Αργότερα ο Διόνυσος εκδικήθηκε για την μητέρα του και επέβαλε βαριά τιμωρία στην Αγαύη. Όταν ο Διόνυσος επέστρεψε στη Θήβα, όπου βασίλευε τότε ο Πενθέας ο γιος της Αγαύης, διέταξε όλες τις γυναίκες της πόλης να πάνε στο βουνό Κιθαιρώνα, για να τελέσουν τα μυστήριά του. Ο Πενθέας που δεν συμφωνούσε με την εισαγωγή της λατρείας, προσπάθησε να κατασκοπεύσει τις Βάκχες. Η μητέρα του τον αντιλήφθηκε, τον πήρε για άγριο ζώο και μέσα στην μανία της τον κατασπάραξε διαμελίζοντάς τον.

Αλθαία - Δεντρομολόχα

Ο μύθος που ακολουθεί δεν έχει καμιά σύνδεση με το φυτό Αλθαία εκτός του ονόματος. Η Αλθαία ήταν γυναίκα του Οινέα, του βασιλιά της Καλυδώνας και μητέρα της Δηιάνειρας και του Μελέαγρου. Όταν ο γιος της έγινε εφτά ημερών, οι Μοίρες οι θεές του πεπρωμένου, ήρθαν την βρήκαν και της είπαν πως το παιδί της θα πέθαινε, αν ο δαυλός που έκαιγε τότε επάνω στην εστία καιγόταν ολόκληρος. Αμέσως η Αλθαία πήρε το δαυλό, τον έσβησε και τον έκρυψε μέσα σε μια κασέλα. Ο Μελέαγρος μεγάλωσε και έγινε διάσημος ήρωας. Στη διάρκεια όμως του κυνηγιού του κάπρου της Καλυδώνας Ο Μελέαγρος σκότωσε κατά τύχη τους θείους του τα αδέρφια της Αλθαίας. Εκείνη γεμάτη οργή έριξε τότε στη φωτιά το δαυλό, από τον οποίο κρεμόταν η ζωή του γιου της. Ο Μελέαγρος πέθανε αμέσως. Η Αλθαία από απελπισία κρεμάστηκε.

Έλατο - Ελάτι

Στις μέρες μας το γνωρίζουμε σαν το ιδανικότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τι αναφέρουν όμως οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι για το έλατο; Το έλατο ονομαζόταν από τους αρχαίους Έλληνες πίτυς, όπως και το πεύκο, και ήταν το ιερό δέντρο του θεού Πάνα. Αυτός είχε κάποτε ερωτευθεί την νύμφη Πίτυ που άρεσε και στον Βοριά. Η Πίτυς προτίμησε τον Πάνα που έκανε λιγότερο θόρυβο, κι ο Βοριάς για να την εκδικηθεί την φύσηξε και την γκρέμισε κάτω από ένα βράχο. Εκεί την βρήκε ξεψυχισμένη ο Πάνας και την μεταμόρφωσε στο ιερό του δέντρο έλατο. Από τότε η νύμφη έκλαιγε κάθε φορά που φυσούσε ο βοριάς και τα δάκρυά της είναι οι σταγόνες ρετσινιού που στάζουν κάθε φθινόπωρο από τα κουκουνάρια του έλατου.

Κυπαρίσσι - Κυπάρισσος

Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση ο Κυπάρισσος ήταν ένας όμορφος νέος από την Κέα, γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή. Ήταν αγαπημένος του Απόλλωνα αλλά και του Ζέφυρου. Αγαπημένο του σύντροφο είχε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Αλλά κάποια καλοκαιρινή μέρα ενώ το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο, ο Κυπάρισσος το σκότωσε από απροσεξία με ένα ακόντιο. Ο νέος γεμάτος απελπισία, θέλησε να πεθάνει. Ζήτησε από τον ουρανό τη χάρη να κυλούν τα δάκρυα του αιώνια. Οι θεοί τον μετέτρεψαν σε κυπαρίσσι, το δέντρο της θλίψης.

Από τότε το κυπαρίσσι θεωρείται σαν πένθιμο δέντρο και φυτεύεται μέχρι σήμερα στα νεκροταφεία.

Κενταύρια - Χειρωνιάς, γαϊδουράγκαθο

Λέγεται ότι αυτό το είδος λουλουδιού πήρε το όνομα του από τον σοφό Κένταυρο Χείρωνα, δάσκαλο του Ασκληπιού του Αχιλλέα του Ιάσονα αλλά και του Απόλλωνα. Στην τιτανομαχία ο Χείρωνας ήταν με το μέρος του Ηρακλή στη μάχη του εναντίον των Κενταύρων. Ο Ηρακλής όμως τον πλήγωσε κατά λάθος στο πόδι με ένα βέλος ποτισμένο στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας.

Ο Χείρωνας τότε χρησιμοποίησε το φυτό της κενταύριας σαν βότανο για να γιατρέψει την πληγή του.

Ορχιδέα - Όρχις, σαλέπι, σερνικοβότανο

Στην ελληνική μυθολογία, ο Όρχις ήταν γιος μιας νύμφης και ενός σάτυρου. Κατά την διάρκεια των εορτών προς τιμή του Βάκχου, διέπραξε ιεροσυλία, επιχειρώντας να βιάσει μια ιέρεια. Η τιμωρία του ήταν να κατασπαραχθεί από άγρια θηρία και να μεταμορφωθεί σε ένα αδύνατο και σεμνό φυτό. 

Ο Θεόφραστος ήταν ο πρώτος από τους αρχαίους συγγραφείς που αναφέρθηκε στις ορχιδέες. Ήταν αυτός που τους έδωσε την ονομασία Όρχις επιστημονικά, ορμώμενος από τον μύθο του Όρχι και αντανακλώντας την ομοιότητά της διπλοκόνδυλης ρίζας τους με τα ανδρικά γεννητικά όργανα, αυτά που ήταν αιτία της περιπέτειας του γέρου Όρχι. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μπορούσαν να ελέγξουν το φύλο των αγέννητων παιδιών τους τρώγοντας κονδύλους ορχιδέας. Αν ο πατέρας έτρωγε μεγάλους νεαρούς κονδύλους το παιδί θα ήταν αρσενικό, αν η μητέρα έτρωγε μικρούς κονδύλους το παιδί θα γεννιόταν θηλυκό.

Το σαλέπι είναι γνωστό σαν βότανο από τον Ασκληπιό και τον Ιπποκράτη. Βγαίνει από το σπόρο της άγριας ορχιδέας και εικάζεται πως το πήραν οι Μικρασιάτες μαζί τους όταν έφυγαν από την πατρίδα τους. Από αυτούς το έμαθαν οι Τούρκοι, ενώ πολλοί από εμάς πιστεύουμε πως είναι τουρκικό ρόφημα. Παλιά, οι γιατροί θεράπευαν με βότανα και το σαλέπι το χρησιμοποιούσαν σαν φαρμακευτικό βότανο για το λαιμό, το στομάχι, το άσθμα και το κρυολόγημα. 

 

Πηγή:.ftiaxno.gr