ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ

Εκδόσεις Καστανιώτη.

Η Μυρτώ Αλικάκη «ερμηνεύει» την πραγματική Κατερίνα Γώγου, 

σήμερα η πρεμιέρα. http://ow.ly/prVyu

Σήμερα...

Τραμπούκοι και κουτσαβάκηδες

http://mikros-romios.gr/4117/koytsavakis/

Τραμπούκοι και κουτσαβάκηδες στην Αθήνα στα τέλη του 19ου αιώνα

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Στα τέλη του 19ου αιώνα είχαμε δύο τάξεις του υποκόσμου, που αποτελούνταν από ένοπλους. Οι πρώτοι, οι τραμπούκοι, ήταν κατάλοιπα της πλέον σκοτεινής περιόδου πολιτικής τρομοκρατίας στην πόλη των Αθηνών, της εποχής του Δημ. Βούλγαρη, του περίφημου «Τζουμπέ». Οι δεύτεροι, οι κουτσαβάκηδες απομεινάρια των «ηρωϊκών» χρόνων της ληστοκρατίας.
Οι τραμπούκοι ασκούσαν εκβιασμούς σε βάρος των δημοσίων λειτουργών και όσων είχαν δοσοληψίες με το δημόσιο, όταν το κόμμα τους κυβερνούσε. Οι κουτσαβάκηδες, ή κούτσαβοι παρίσταναν τους γενναίους και παρουσίαζαν συγκεκριμένη κοινωνική συμπεριφορά και ενδυματολογικές συνήθειες: Μαλλιά λιγδωμένα, ακούρευτα, με κρεμασμένες αφέλειες, μαύρη φορεσιά και με το σακάκι φορεμένο μόνο στο ένα μανίκι ώστε να το πετούν αμέσως σε περίπτωση καβγά. Φορούσαν ρεπούμπλικα με διαρκές βαρύ πένθος, χλίψη όπως το αποκαλούσαν, δηλαδή θλίψη, που σήμαινε ότι κάποιος δικός τους είχε χαθεί σε καβγά. Το παντελόνι τους ήταν στενό κάτω και πλούσια ζαρωμένο επάνω στα παππούτσια, επειδή ήταν πολύ μακρύτερο από την κνήμη. Στο χέρι τους κρατούσαν κομπολόϊ και μαγκούρα, και στο ζωνάρι τους έφεραν κάμες και πιστόλες.
Συστηματικοί ταραξίες δρούσαν μεμονωμένοι ή αδελφωμένοι σε ολιγομελείς ομάδες. Περιφέρονταν στους δρόμους της παλιάς πόλης και της Αγοράς με βάδισμα ρυθμικό ή κάπως ανώμαλο, γεγονός που παρέπεμπε σε κάποιο παλιό τραύμα. Αναστάτωναν συχνά την πρωτεύουσα, ενώ η Αστυνομία αδυνατούσε να τους επιβληθεί. Έαν συλλαμβάνονταν και φυλακίζονταν το κόμμα στο οποίο ανήκαν φρόντιζε για την απελευθέρωσή τους. Δραστηριοποιούνταν στου Ψυρρή, σε μερικά τμήματα που ήταν απροσπέλαστα στους φιλήσυχους πολίτες μετά τη δύση του ηλίου.
Δημιουργήματα του συστήματος και απομεινάρια συνηθειών των ύστερων χρόνων της Τουρκοκρατίας, αποτελούσαν «εργαλεία» των πολιτικών για την οργάνωση των προεκλογικών συγκεντρώσεων, τις φασαρίες, τους ξυλοδαρμούς και την τρομοκρατία στις γειτονιές. Οι δραστηριότητές τους χρηματοδοτούνταν και οι παρανομίες τους υποθάλπονταν.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!

…Τώρα που τέλειωσε το καλοκαίρι, τώρα που μπαίνει ο μην Οκτώβρης, σαν αυτοκράτωρ με πορφύρα, και πέφτουν οι βροχές του φθινοπώρου, και αναπνέω τις μυρουδιές της μουσκεμένης γης, σκεπτόμενος…Α. ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

ΠΙΝΑΚΑΣ Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ

Γιάννης Ψυχάρης (15-5-1854 έως 30 Σεπτεμβρίου 1922)

Bigbook.gr.

Γιάννης Ψυχάρης (15-5-1854 έως 30 Σεπτεμβρίου 1922)

Ο Γιάννης Ψυχάρης γεννήθηκε το 1854 στην Οδησσό της Ρωσίας. Ο πατέρας του ήταν από τη Χίο και η μητέρα του από την Ήπειρο. Ο ίδιος ήταν μοναχοπαίδι, αφού η μητέρα του πέθανε δεκαοχτώ μήνες μετά τη γέννηση του κι ο πατέρας του δεν ξαναπαντρεύτηκε.

Ο πατέρας του, πλούσιος καθώς ήταν, φρόντισε να μην του λείψει τίποτα, μεγαλώνοντας τον σύμφωνα με τους τύπους και το γράμμα της αριστοκρατίας. Μετά από ένα σύντομο διάστημα παραμονής στην Πόλη, πήγε στο Παρίσι, όπου σπούδασε φιλολογία. Στη συνέχεια πήγε για λίγο στη Γερμανία, για να ξαναγυρίσει στο Παρίσι και να διοριστεί ως καθηγητής της Νέας Ελληνικής Γλώσσας στη Σχολή Ανωτέρων Σπουδών και στη Σχολή Ανατολικών Γλωσσών. Προηγουμένως όμως, και συγκεκριμένα το 1884, είχε γίνει υφηγητής της Γλωσσολογίας στη Σορβόνη, παίρνοντας την έδρα του δασκάλου του και ελληνιστή Εμίλ Λεγκράν.

Στην Ελλάδα ο Ψυχάρης δεν ήρθε πολλές φορές. Πέντε φορές κατέβηκε όλες κι όλες, κι αυτές μόνο και μόνο για να μπορέσει να προχωρήσει ορισμένες μελέτες που έγραφε.

Παρ όλη την οικονομική του άνεση και την κοινωνική του θέση, ο Ψυχάρης δεν έζησε ήρεμη οικογενειακή ζωή. Στα 1912 χώρισε από την πρώτη του γυναίκα, ενώ έχασε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τους δυο γιους του. Η δεύτερη του γυναίκα επίσης, δεν μπόρεσε να του προσφέρει την οικογενειακή γαλήνη και θαλπωρή, που με τόση επιμονή αναζητούσε ο μεγάλος αυτός λογοτέχνης μας.

Ακόμη, μια φοβερή αρρώστια στα τελευταία χρόνια της ζωής του, τον καθήλωσε στο κρεβάτι. Μα η πνευματική του διαύγεια δε χάθηκε σε καμιά στιγμή. Κι από τη θέση αυτή συνέχισε να γράφει. Τελικά όμως δεν μπόρεσε να αποφύγει το μοιραίο. Έτσι στις 30 του Σεπτέμβρη του 1929 ο Ψυχάρης άφησε την τελευταία του πνοή, αφήνοντας παράλληλα το δημοτικιστικό κίνημα χωρίς αρχηγό. Η σορός του μεταφέρθηκε και θάφτηκε στη Χίο, σύμφωνα με την επιθυμία του.

Ο ονομαστός Έλληνας λόγιος και εθνικός ευεργέτης Εμμανουήλ Μπενάκης φρόντισε να αγοράσει και να σώσει την αξιόλογη βιβλιοθήκη του Ψυχάρη. Σήμερα η βιβλιοθήκη αυτή αποτελεί παράρτημα της «Βιβλιοθήκης Μπενάκη».


Το έργο του

Ο Γιάννης Ψυχάρης διακρίθηκε ως φιλόλογος και συγγραφέας. Έγραψε πολλά έργα στην ελληνική, στη γαλλική και στην ιταλική γλώσσα. Σ' αυτά μας απεικονίζει με θαυμαστή ικανότητα τη ζωή. Είναι ένας ρεαλιστής συγγραφέας που περιγράφει αυτά που είδε κι' έζησε. Μα εδώ πρέπει να αναφέρουμε και το εξής: ο Ψυχάρης είδε κι έζησε τη ζωή ως αστός, ως κυρίαρχος. Δεν εμβάθυνε στο θέμα του, ούτε προσπάθησε να δει τα προβλήματα που παρουσιάζονται στις οικονομικά ασθενέστερες και κοινωνικά κατώτερες τάξεις του λαού.

Κι αυτή του η στάση δημιουργεί μια ανεξήγητη, ή τουλάχιστον παράξενη, αντινομία. Πώς ο άνθρωπος που τόλμησε πρώτος να ικα-νοποιήσει το αίτημα των απλών ανθρώπων για το θέμα της γλώσσας, ερχόμενος σε αντίθεση με τους λόγιους της κοινωνικής του τάξης, τους αστούς, δεν προσπάθησε να αγγίσει ή να δει τα προβλήματα τους; Δηλαδή από τη μια ο Ψυχάρης αδιαφόρησε για τη γνώμη των λόγιων αστών στο θέμα της γλώσσας, κι από την άλλη περιέγραφε κι έβλεπε τα πάντα από τη μεριά τους. Κι όμως ως πνευματικός και μορφωμένος άνθρωπος όφειλε να δει πως πίσω από το πρόβλημα της γλώσσας υπήρχαν άλλα, πιο πολύπλοκα και ουσιώδη.

Παρ' όλα αυτά, κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί πως ο Ψυχάρης υπήρξε μια σημαντική φυσιογνωμία της λογοτεχνίας μας κι ένας πρωτοπόρος αγωνιστής του δημοτικισμού, που με την πνευματική του δημιουργία συντέλεσε στην ανοδική πορεία του τόπου μας.

Σ όλα τα έργα του κυριαρχεί η λαϊκή γλώσσα. Τη γλώσσα αυτή την υποστήριξε με όλες του τις δυνάμεις, διακηρύσσοντας μάλιστα πως πρέπει να καθιερωθεί σ' όλα τα είδη του γραπτού λόγου έτσι όπως μιλιέται από το λαό, χωρίς γραμματικές ή συντακτικές μεταποιήσεις. Ο Ψυχάρης όμως στο θέμα αυτό δεν απόφυγε κι ένα μεγάλο λάθος: θέλησε να βάλει τη δημοτική γλώσσα σε καλούπια.

Το γκρέμισμα της καθαρεύουσας ήταν δυνατό και για την εποχή εκείνη η γλωσσική του μεταρρύθμιση, ο «ψυχαρισμός» όπως ονομάστηκε, ήταν μια αληθινή επανάσταση που προκάλεσε αρκετό μίσος και επικρίσεις της κοινής γνώμης και των ειδικών στα θέματα αυτά.

Ολόκληρη η γλωσσική μεταρρύθμιση του Ψυχάρη εφαρμόστηκε στο έργο του «Το ταξίδι μου», που εκδόθηκε το 1888. Μέσα στο έργο αυτό, που έχει ιστορική αξία, φαίνεται καθαρά η γλωσσική θεωρία του, που αποτελεί μια αναγέννηση για τη λογοτεχνία μας. Ωστόσο ο Ψυχάρης στον αγώνα του για την επικράτηση της δημοτικής δεν ήταν μόνος. Ένα πλήθος από αξιόλογους λογοτέχνες, όπως ο Ροίδης, ο Εφταλιώτης, ο Παλαμάς, ο Καρκαβίτσας και ο Πάλλης, τάχτηκε με το μέρος του και τον υποστήριξε θερμά.

Μετά από το «Ταξίδι», ο Γιάννης Ψυχάρης εξέδωσε κι άλλα βιβλία, κυρίως μυθιστορήματα, σε γλώσσα δημοτική. Τα βιβλία αυτά έχουν τους τίτλους: «Η Τζούλια», «Ζωή και Αγάπη στη μοναξιά», «Τα δυο αδέρφια», « Αγνή», «Τα δυο τριαντάφυλλα» και « Η άρρωστη δούλα».

Η κριτική του έργου του είναι αντιφατική, γιατί επηρεάστηκε και από τις αντιπάθειες που είχε. Έτσι από άλλους χαρακτηρίστηκε αριστουργηματικό και από άλλους ψυχρό και ασήμαντο. Η αλήθεια είναι ότι το έργο του σε ορισμένα σημεία, στην προσπάθεια του να εφαρμόσει τα γλωσσικά του πιστεύω, φαίνεται να χάνει τον αυθορμητισμό του και να γίνεται πλαστό. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν έχει αξία. Αντίθετα μάλιστα, αποτελεί αξιόλογο μέρος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.

Ένα τσαµπί σταφύλι...

http://www.agrotikabook.gr

Ένα τσαµπί σταφύλι...

Από την αρχαιότητα ο καρπός της αµπέλου, το σταφύλι, ταυτίστηκε µε τη γενναιόδωρη θεότητα της φύσης. Ηταν σύµβολο ειρήνης, αφθονίας, χαράς και γονιµότητας. Ενα δώρο των θεών που µέσα στη ζουµερή του ρώγα έκρυβε τη δύναµη να εµπνεύσει και να ανυψώσει το πνεύµα των θνητών σε µια ανώτερη σφαίρα. Για τους χριστιανούς το «αίµα» του σταφυλιού, το κρασί, συµβολίζει το αίµα του Θεανθρώπου. Οσο για τους Ελληνες... την ειδική σχέση τους µε το σταφύλι περιγράφει η ρήση του Ελύτη: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου αποµένουν µια ελιά, ένα αµπέλι κι ένα καράβι. Που σηµαίνει: µε άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».

Ποια ήταν, όµως, η πορεία της θεϊκής αµπέλου επί της γης; Ακολουθώντας µια σειρά κουκουτσιών σταφυλιού σκορπισµένα ανά τους αιώνες, οι ερευνητές οδηγούνται στο συµπέρασµα ότι τα άγρια σταφύλια έκαναν την εµφάνισή τους γύρω στο 7500 π.Χ., ενώ η εξηµέρωση της αµπέλου πιστεύεται ότι είχε ολοκληρωθεί γύρω στο 3500 π.Χ. Αρχικά, τα σταφύλια δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα ακόµη φρούτο που το κατανάλωναν νωπό ή αποξηραµένο. Χάρη, όµως, στην επιµονή του Homo sapiens να χρησιµοποιεί όλα τα φρούτα, τους καρπούς ή τους χυµούς των φυτών που µπορούσαν να υποστούν ζύµωση για την παρασκευή οινοπνευµατωδών ποτών, το προϊόν της αµπέλου έµελλε να έχει ένα ένδοξο πεπρωµένο. Από τη στιγµή που καλλιεργήθηκε το κλήµα και φτιάχτηκε το κρασί, αποκαλύφθηκε η ανωτερότητα των σταφυλιών σε σχέση µε όλα τα υπόλοιπα είδη που µπορούσαν να οινοποιηθούν. Η βασιλεία του σταφυλιού από τότε δεν αµφισβητήθηκε ποτέ. Αρχαιολογικά ευρήµατα που χρονολογούνται γύρω στο 6000 π.Χ. δείχνουν ότι η καλλιέργεια ξεκίνησε στην περιοχή της σηµερινής Γεωργίας. Τα σταφύλια, όµως, άφησαν σύντοµα το βόρειο κλίµα του Καυκάσου και ταξίδεψαν σε πιο εύκρατες περιοχές. Κατέβηκαν νοτιότερα, στη Μεσοποταµία, και έφτασαν µέχρι τον Νείλο. Οι Αιγύπτιοι στα γλυπτά τους απεικονίζουν σκηνές τρύγου και οινοποίησης, πράγµα που µας δείχνει ότι αν και λάτρεις της µπίρας τιµούσαν ιδιαίτερα τα αµπέλια και το κρασί. Η καλλιέργεια του αµπελιού στην περιοχή του Αιγαίου είναι γνωστή από τη Μινωική εποχή. Υπήρχαν µέθοδοι και τεχνικές που φαίνεται ότι οι νησιώτες διδάχθηκαν από τους κατοίκους της Νοτιοανατολικής Μεσογείου µε τους οποίους είχαν εµπορικές σχέσεις και χωρίς αµφιβολία από τους Σηµίτες που ζούσαν στην περιοχή της Συρίας. Σύµφωνα µε τον µύθο, ο Στάφυλος, βοσκός του βασιλιά Οινέα ή γιος του Διονύσου και της Αριάδνης, διέδωσε την αµπελοκαλλιέργεια και την οινοπαραγωγή στον ελλαδικό χώρο. Από την άλλη, νοµίσµατα που απεικονίζουν σταφύλια στη µία όψη και τον Διόνυσο στην άλλη επιβεβαιώνουν ότι η εξάπλωση της καλλιέργειας συντελέστηκε ταχύτατα. Ο τρύγος, το πάτηµα των σταφυλιών και η δοκιµή του καινούργιου κρασιού αποτελούσαν ορόσηµο του αγροτικού και θρησκευτικού ηµερολογίου, όπως άλλωστε αποδεικνύουν οι παραστάσεις µε τους ακόλουθους του Διονύσου, τους Σάτυρους, στη θέση των εργατών σε αγγεία και ανάγλυφα. Οι Ελληνες καλλιέργησαν νέες ποικιλίες σταφυλιού και το ελληνικό κρασί έγινε περιζήτητο. Ο Πλίνιος, παρά την υπερηφάνειά του για τα ρωµαϊκά προϊόντα, ποτέ δεν διακινδύνευσε να συγκρίνει τα ελληνικά µε τα ρωµαϊκά κρασιά. Οι Ρωµαίοι, πάντως, µε τη σειρά τους διέδωσαν την καλλιέργεια της αµπέλου σε ψυχρότερες περιοχές της Ευρώπης, όπως στις κοιλάδες του Ρήνου, του Μοζέλα, του Δούναβη και του Λίγηρα. Ακολουθώντας τα ταξίδια του Κολόµβου, η αµπελοκαλλιέργεια µεταφέρθηκε στον Νέο Κόσµο. Στη συνέχεια, οι Ολλανδοί µετέφεραν τα σταφύλια από την περιοχή του Ρήνου στη Νότια Αφρική, ενώ στις αρχές του 19ου αιώνα οι βρετανοί άποικοι φύτεψαν ευρωπαϊκά αµπέλια στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία. Κάπως έτσι – µέσα σε µερικούς αιώνες – το σταφύλι έκανε τον γύρο του κόσµου. Οπως και να έχουν τα πράγµατα, πέρα από την ιστορία και τους µύθους που βαραίνουν ένα τσαµπί σταφύλι, αυτό που πραγµατικά µάς συγκινεί είναι η απόλαυση η οποία κρύβεται µέσα στο βάζο µε το καλοφτιαγµένο, σχεδόν διάφανο, γλυκό σταφύλι ή σε ένα ποτήρι κεχριµπαρένιο ή στο χρώµα του ρουµπινιού κρασί.

Γλυκό του κουταλιού σταφύλι

ΚΡΗΤΙΚΙΑ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ

http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2013/03/blog-post_4153.html?spref=fbΗ 

ΚΡΗΤΙΚΙΑ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ

Ρένας Πετροπούλου Κουντούρη

 ΤΑ ΝΕΑΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

  (Εκδόσεις Γαβριηλίδη)

2013

Σε αναγνώστη

Έλα περίλαμπρο να δώσεις φως

Σ’ ανήλιαγες κλειστές σελίδες

Άκου τους κραδασμούς πίσω απ’ τις λέξεις

Εσένα περιμένουνε να τις αγγίξεις 

Να σκύψεις ανυπόμονα

Πάνω στο κίτρινο των φύλλων

Την πεθαμένη σκόνη και τα έντομα

Τη μύτη κλείνοντας στη μυρωδιά της μούχλας

Που αναδίδει η λησμονιά

Έλα αναγνώστη

Παραμέρισε τα εμπόδια

Και απερίσπαστος βυθίσου

Στων γηραλέων βιβλίων τη σαγήνη 

Εκείνα περιμένουν χρόνια σ’ ένα ράφι

Των απαλών δακτύλων σου την επαφή

Και τ’ ανυπόμονο θαυμαστικό σου βλέμμα

Όπως οι ξεχασμένοι των γηροκομείων

ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ

ΤΑ ΝΕΑΡΑ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ  Γ Α Β Ρ Ι Η Λ Ι Δ Η Σ

Όπως η σάρκα

Η ποίηση πρέπει να λειτουργεί

Όπως η σάρκα

Ν’ αναπνέει εκστατική

Βυθισμένη σε μεγαλοπρεπή λήθαργο

Απ’ τις ηδονικές ανάσες του αγαθού

Που λέγεται ζωή

Να πάλλεται ερωτευμένη

Μέσα στη δακρυόεσσα μοναξιά

Της καθαρτήριας φαντασίας

Να δίνεται λαγγεμένα

Τραγικά γυμνή

Τόσο υπέροχα αφημένη

Στα χέρια της έμπνευσης

Μια βουτιά του μυαλού είναι αρκετή

Για ν’ ανασύρει πετράδια

Να κυοφορεί το νέο

Που άξενο έρχεται

Να γεννά τέλος

’’Καθοδηγούμενα όνειρα’’

Ωραία υποσχόμενα ποιήματα

Τα καλοκαίρια της ευδαιμονίας

Τα καλοκαίρια της ευδαιμονίας

Τότε που επωάζονταν οι αναμνήσεις

Ερωτευμένοι άγγελοι περνούσαν

Φορτωμένοι άνθη

Χορεύοντας το allegretto της ζωής

Τα φθινόπωρα των αποχαιρετισμών

Τότε που οι αυτόχειρες φέρανε πάνω τους

Ραμμένο το μηδέν του θανάτου

Θλιμμένοι άγγελοι περνούσαν

Φορτωμένοι άρτους θυμιάματα κι αντίδωρα

Για να γλυκαίνονται οι ψυχές των πεθαμένων

Το προσωπείον της τέχνης

Εύθραυστες σκιές χορεύουν αργές κινήσεις

Πάνω στις φιδίσιες γραμμές

Του πλαστικού μπουκαλιού

Το νερό μέσα του λιγοστεύει

Διψώ

Οι λέξεις που γλιστρούν στο χαρτί

Γυάλινες πέτρες

Με χτυπούνε

Ματώνω

Κάτωχρο στόμα η σελίδα

Κραυγάζει τους φόνους μου

Η φωνή μου ασθμαίνει

Έχω πικρά μάτια σαν πρώιμες ελιές

Κι οι αιχμηρές ηλιαχτίδες της λάμπας

Μού γρατζουνούν τα βλέφαρα

Καθώς φορώ με αφοσίωση

Το προσωπείον της τέχνης μου

Πασχίζοντας να εξουσιάσω τον χρόνο

Αν ήμουν ο Τσαρούχης

Καθώς περνοδιαβαίνω εκστατική

Την Πινακοθήκη

Του Musee d’ Orsay των Παρισίων

Κάνω τη σκέψη

Όπως ο Μονέ ζωγράφιζε

Παραμυθένιους κήπους

Λίμνες με νούφαρα αχνογάλαζα

Γεφύρια καμπυλόγραμμα

Και ηλιοβασιλέματα χρυσές βεντάλιες

Έτσι θα σού πρεπε

Κάποιος Μεγάλος ν’ απεικόνιζε

Το θείο θάμβος της νεότητας

Με τον χρωστήρα του

Αν ήμουν ο Τσαρούχης θα σε ζωγράφιζα

Με την ταπεινή μεγαλοπρέπεια

Του νέου του Θέρους

Στις’’ Τέσσερις εποχές’’ του

Θηρίο ανίκητο η επιθυμία

Να σ’ αντικρίσω με γυμνό το στέρνο

ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ

ΤΑ ΧΑΪΚΟΥ

ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ

ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΝΥΧΤΑΣ

Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ Γ Α Β Ρ Ι Η Λ Ι Δ Η Σ

‘’Τα χαϊκού μιας μέρας κ μιας νύχτας’’

        Εκδόσεις Γαβριηλίδης’’2013

Μέρες και νύχτες

γερνώ, περιμένοντας

τον ερχομό σου.

------------------------

Γλυκό μου βάρος,

ο ήλιος έγειρε.

Αποκοιμήσου.

---------------

Παράξενο μα

όσο μεγαλώνουμε,

νωρίς νυχτώνει.

Συρματόπλεγμα

δεν έχει η αγάπη.

Φτερούγες έχει.

---------------------------------------

Η ομορφιά

Της ψυχής σου, πορφυρό

τριαντάφυλλο.

--------------------------------------------

Τα βήματά σου,

σαν πέταλα λουλουδιού

ξεδιπλώνονται.

---------

Ο Σοφούλης ο Ψαλιδούλης 2003

Μια φοβερή ανακάλυψη

Οι Ολυμπιακοί αγώνες

Αποστολή στο διάστημα’

Η περιπέτεια του Αη Βασίλη

Διηγήματα

Μια σοκολάτα αμυγδάλου σου φέρνει ευτυχία 2009

Εκδόσεις Δοκιμάκη

Ποίηση

Έρωτας σε χρόνια οδύνης 2006 Εκδόσεις Γαβριηλίδη

Όνειρα ασύνορα 2009 υπό την αιγίδα του Λογοτεχνικού Συν-

 δέσμου Ηρακλείου

Στον κήπο της μνήμης 2011 Εκδόσεις Γαβριηλίδη

Τα νεαρά ποιήματα 2013 Εκδόσεις Γαβριηλίδη

Τα χα’ι’κού μιας μέρας και μιας νύχτας 2013 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη

ΚΟΥΝΑΒΟΙ ΠΕΔΙΑΔΟΣ - ΝΟΜΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ !!!

http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2012/02/blog-post_05.html?spref=fb

ΚΟΥΝΑΒΟΙ ΠΕΔΙΑΔΟΣ - ΝΟΜΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ !!!

Οι Κουνάβοι είναι χωριό και πρώην κοινότητα στην επαρχία Πεδιάδος, 15 χλμ. από το Ηράκλειο, την πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού της Κρήτης. Βρίσκεται στην τοποθεσία της μινωικής πόλης Ελτυνία. σε μικρή κοιλάδα, νότια του υψώματος Κακή Ράχη (υψ. 336 μ.). 

Κατά την ελληνική απογραφή 2001 αριθμούσε 857 κατοίκους. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την ελαιοκομία και με την αμπελουργία. Παράγονται σταφίδα, επιτραπέζια σταφύλια και λάδι. Μεταξύ άλλων, στο χωριό λειτουργούν Δημοτικό Σχολείο και νηπιαγωγείο. Μέσα στο χωριό βρίσκονται τρεις ιεροί ναοί: ο τρίκλιτος βυζαντινός ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, Αγίου Νικολάου και Αγίου Δημητρίου, ο Άγιος Γεώργιος (ή Αποχαλικιάς) και η Κοίμηση της Θεοτόκου. Από τους προαναφερθέντες ναούς, ο τρίκλιτος οικοδομήθηκε από πέντε άγαμες αδερφές, σύμφωνα με την παράδοση, Καθεμιά τους έκτισε και από έναν τρούλο. Τα υπολείμματα των οικοδομικών υλικών (χαλίκια) χρησιμοποιήθηκαν για το κτίσιμο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου. Περίπου 300 μ. από τον οικισμό σε γραφική τοποθεσία μέσα σε αμπελώνες βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα, η οποία πανηγυρίζει στις 27 Ιουλίου.

Στη θέση Ζάγουρας έχουν βρεθεί μεγάλα κτήρια με ξεστή λιθοδομή, όπου βρέθηκαν όστρακα που χρονολογούνται από την ελληνική εποχή. Κοντά στον ακατοίκητο σήμερα οικισμό Ζαγουριάνοι ανακαλύφθηκαν το 1918 κατά τη διάρκεια εργασιών οδοποιίας κτίσματα και κιονόκρανα δωρικού ρυθμού, όπως επίσης και ενεπίγραφη πλάκα του 6ου αιώνα π.Χ. με γράμματα βουστροφηδόν, τεμάχιο νόμου για τα σπίτια, που ανήκει στη Μεγάλη Επιγραφή της Γόρτυνας. Από την τελευταία επιβεβαιώνεται ότι στη θέση του σημερινού οικισμού βρισκόταν η αρχαία πόλη Έλτυνα ή Ελτυναία Στη θέση Σκεντέρι βρέθηκαν πήλινα αναθηματικά πλακίδια με ανάγλυφη παράσταση που παριστάνει έφιππο πολεμιστή που καταβάλλει δράκοντα και θυμίζει έντονα τον Άγιο Γεώργιο. Χρονολογείται από τα ελληνιστικά χρόνια

Ο οικισμός αναγράφεται το 1212 Scovavi και Cunavo. O Barozzi τον αναφέρει ορθά Cunavus, ενώ το 1583 στην απογραφή του Καστροφύλακααναφέρεται Cunagus με 205 κατοίκους. Σε συμβόλαιο του 1271 βρίσκουμε το όνομα Conave

Όταν οι Κουνάβοι ήταν κοινότητα, σε αυτήν υπαγόταν και ο οικισμός Κώμες, στα νοτιοανατολικά του χωριού, σε υψόμετρο 370 μ. Το τοπωνύμιο το βρίσκουμε και σε συμβόλαιο του1271. Στο Κ94 του Καστροφύλακα αναφέρεται Comes με 82 κατοίκους το 1583. Ένας ακόμα οικισμός, ακατοίκητος πια, που υπαγόταν στην κοινότητα Κουνάβων ήταν οι Ζαγουριάνοι, σε υψόμετρο 350 μ. Κατά την Ενετοκρατία ήταν μεγαλύτερος οικισμός από τους Κουνάβους. Στα τέλη του 16ου αιώνα είχε 284 κατοίκους και το όνομα Gaidurianus. Σε όλους αυτούς τους οικισμούς κατά την Τουρκοκρατία οι κάτοικοι ήταν κυρίως Τούρκοι.

ΠΗΓΗ - ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΦΩΤ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ