ΠΩΛ ΜΕΝΕΣΤΡΕΛ: Η άγνωστη ζωή του Κωνσταντινουπολίτη στιχουργού

http://mikros-romios.gr/4129/menestrel/

ΠΩΛ ΜΕΝΕΣΤΡΕΛ: Η άγνωστη ζωή του Κωνσταντινουπολίτη στιχουργού

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Σχεδόν για μισό αιώνα το όνομά του υπήρξε συνώνυμο της χαράς και του κεφιού, οι στίχοι του στον «Μπάρμπα Γιάννη Κανατά» και 850 ακόμη τραγούδια απλώθηκαν στον απανταχού της γης Ελληνισμό, αλλά ούτε μια λέξη δεν γράφτηκε ακόμη για την περιπετειώδη ζωή του. Πρόκειται για τον Ιωάννη Χιδίρογλου, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Πωλ Μενεστρέλ και φέτος συμπληρώνονται 110 χρόνια από τη γέννησή του (1903). Ο ευαίσθητος στιχουργός που ξεκίνησε –όπως και τόσοι άλλοι Έλληνες– από την Κωνσταντινούπολη για να ζήσει, να δημιουργήσει και να αγαπήσει την ελληνική πρωτεύουσα και τις γειτονιές της.

Γεννημένος στην Αντιγόνη των Πριγκιποννήσων ήταν το πέμπτο παιδί του Γρηγόρη και της Θάλειας Χιδίρογλου. Εσωτερικός στην Εμπορική Σχολή της Χάλκης, όταν ξεσπά πυρκαγιά (1913) μετεγγράφεται στο Αυτοκρατορικό Λύκειο της Πόλης (Γαλατά Σεράϊ). Αλλά ένα χρόνο αργότερα, οι πολεμικές εξελίξεις οδηγούν την Θάλεια Χιδίρογλου με τα τέσσερα μικρότερα παιδιά της στην Αθήνα. Φθάνουν στον Πειραιά, μέσω Αλεξανδρούπολης, και εγκαθίστανται στην οδό Σόλωνος. «Το δεκατέσσερα άφησα το φέσι, τη βελάδα, / κι ήρθα γεμάτος όνειρα, να ζήσω στην Ελλάδα», έγραφε σε έμμετρη αυτογραφία του ο Γ. Χιδίρογλου, ο οποίος φοίτησε στην αρχή στο Λύκειο Κωνσταντινίδη και μετά στο Λεόντειο της οδού Σίνα. Η μύησή του στη λογοτεχνία γίνεται από την Σοφία Σπανούδη (1878-1952), η οποία δημοσίευε διηγήματα και ποιήματά του στην εφημερίδα «Πρόοδο» της Πόλης.
Η γνωριμία του με τον Αττίκ, του ανοίγει διάπλατα τους δρόμους για να ψάλει το κέφι, την αισιοδοξία και το χαμόγελο. Δηλαδή τις ψυχικές αρετές που δαμάζουν τις καταστρεπτικές δυσκολίες της ζωής, όπως εύστοχα έγραψε ο Οκτάβιος Πιερ Μερλιέ (1897-1976) σε ανέκδοτο βιογραφικό του σημείωμα για τον Μενεστρέλ. Στη μεγάλη αντιπαράθεση βενιζελικών – βασιλικών η οικογένεια Χιδίρογλου τάσσεται με τους πρώτους, αντιμετωπίζοντας σημαντικά προβλήματα. Όταν ηττήθηκε ο Βενιζέλος (1920) ο 17χρονος Γιάννης φεύγει για την Κωνσταντινούπολη όπου εργάζεται ως τραπεζικός υπάλληλος με προϊστάμενο τον Φωκίωνα Δημητριάδη. Επιστρέφει στην Αθήνα με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Διδάσκει Γαλλικά και γνωρίζεται με τους Γρηγόρη Ξενόπουλο, Παντελή Χορν, Τίμο Μωραϊτίνη και Κώστα Ουράνη. Κάνει τις μεταφράσεις των έργων που ανεβάζει η Κυβέλη και ξεχειλίζει τις στήλες του περιοδικού «Φαντάζιο» του Αλέκου Μυράτ. Ο Ξενόπουλος προλογίζει το βιβλίο του «Διηγήματα» (1928).

Με το ψευδώνυμο «Γιαννάκης» έγραφε το 1923, με το Φοίβος Ατρείδης έγραψε ελληνικούς στίχους για τη διασημη Paloma του Yradier και για την Poema του Mario Melfi και με το Πωλ Μενεστρέλ έγραψε ελληνικούς στίχους για τις περισσότερες διεθνείς επιτυχίες της περιόδου 1930-1950, καθώς και στίχους για τραγούδια Ελλήνων συνθετών, όπως οι Γ. Βέλλας, Γρ. Κωνσταντινίδης, Α. Μαρτίνος, Ζ. Κορίνθιος, Χρ. Χαιρόπουλος, Μ. Σογιούλ, Θ. Σπάθης, Τ. Φαρουγγιάς, Μ. Πορτοκάλλης κ.ά. Στις οθόνες των κινηματογράφων και στις ετικέτες των δίσκων καθιερώθηκε το περίφημο «Στίχοι Πωλ Μενεστρέλ». «Μπάρμπα-Γιάννη με τις στάμνες / και με τα σταμνάκια σου / να χαρής τα μάτια σου» τραγουδούσαν και ξεφάντωναν οι κυράδες. «Ξετρέλανε τον κόσμο το ντουνιά / ωραία μπα, μοιραία μμμ, / γιατί έχει νιάτα, χάρη γλύκα τσαχπινιά / και σαν φανεί από καμιά γωνιά / της τραγουδάει όλ’ η γειτονιά» τραγουδούσαν οι ερωτοχτυπημένοι. Είναι το τραγούδι που γνωρίσαμε αργότερα σε εκτέλεση του Λουκιανού Κηλαϊδόνη. «Θέλω μαμά έν’ αντρούλη / λίγο νοστιμούλη / με ξανθά μαλλιά / να μην έχει ερωμένη / και να μη φορεί γιαλιά / γιά να είμαι ευτυχισμένη / και να μη μου αντιμιλά» τραγουδούσε η Ελένη Παπαδάκη στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και ψιθύριζαν με τσαχπινιά τα κορίτσια.

Και ενώ όλος ο κόσμος απολαμβάνει από τη φωνή του Πέτρου Επιτροπάκη το περίφημο «Τιριτόμπα» (1934) και τραγουδά «Τιριτόμπα, Τιριτόμπα / το φιλί σου είναι ζάχαρι γλυκό / Τιριτόμπα, Τιριτόμπα / είσαι μούρλια θηλυκό», ο Χιδίρογλου μεταφράζει θεατρικές κωμωδίες και οπερέτες για τον θίασο Παρασκευά Οικονόμου. Επίσης, μεταφράζει ορατόρια, όπως την Μαρία Μαγδαληνή (Μασενέ), «Εποχαί του Έτους» (Χάϋντεν), «Ιησούς στο όρος των Ελαιών» (Μπετόβεν) και «Στάμπατ Μάτερ» του Ροσίνι.
Διατηρώντας προσωπική φιλία με τον Κώστα Κοτζιά, παραμένει σχεδόν άγνωστο το γεγονός, ότι υπήρξε από τους πρωτεργάτες της εκλογής του ως Δημάρχου Αθηναίων (1934). Έγραψε το τραγούδι «Ψηφίστε τον Κοτζιά» που εξελίχθηκε σε σουξέ της εποχής: «Ψηφίστε τον Κοτζιά στις εκλογές / Να κλείσουν της Αθήνας οι πληγές»! Εξάλλου, ο Κ. Κοτζιάς ήταν κουμπάρος του, το 1951, όταν παντρεύτηκε την Κλαίρη Ι. Δαπόλλα, την γυναίκα που ύμνησε με δεκάδες στίχους. Ήταν ο δεύτερος γάμος του, αφού για πρώτη φορά παντρεύτηκε, το 1939, την Ειρήνη Διαμαντή Φιλιππίδου με κουμπάρο τον Μιλτιάδη Σινιόσογλου.

Θύμα της λογοκρισίας το 1939, την επόμενη χρονιά όταν ξέσπασε ο πόλεμος θα γράψει το «Πω πω τι έπαθε ο Μουσολίνι» και το «Αγγλοελληνική Συμμαχία» που τραγούδησε η Σοφία Βέμπο. Μεταπολεμικά συνεχίζει να σπέρνει το μεράκι του. Με τους «Τρεις Καμπαλέρος» με τον Τώνη Μαρούδα (1947) ή το «Ω Μαμά», τη σάμπα με τον Σώτο Παναγόπουλο (1950), κάνοντας όλους να τραγουδούν «Για μια γλυκειά κοπέλλα / θα κάνω κάθε τρέλλα / ναι μαμά / γιατί την αγαπώ». Ο τεράστιος όγκος των στίχων του που έχουν μελοποιηθεί, αλλά και εκείνων που παραμένουν ανέκδοτοι ή δημοσιευμένοι σε περιοδικά και εφημερίδες συγκεντρώνονται από τον Σύλλογο των Αθηναίων, του οποίου υπήρξε εκλεκτό μέλος για να παραδοθούν στους μελετητές.
Ο Πωλ Μενεστρέλ έφυγε από τη ζωή στις 10 Ιανουαρίου 1992, σε ηλικία 89 ετών, αφήνοντας πίσω την αγαπημένη του Κλαίρη. Κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου, όπου τον ακολούθησε περίπου ένα μήνα αργότερα η καλή του σύζυγος σε ηλικία 74 ετών.

ΑΠΟ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΩΝ ΜΙΝΩΙΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2013/10/blog-post_6827.html?spref=fb

Τετάρτη, 9 Οκτωβρίου 2013

ΑΠΟ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΩΝ ΜΙΝΩΙΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Οι Μινωίτες ήταν εκείνοι που πρώτοι ανέπτυξαν αυτό που σήμερα αποκαλούμε κρουαζιέρα, συνδυάζοντας το εμπόριο με την αναψυχή και τη γνωριμία με άλλους πολιτισμούς. Βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση της διοίκησης του ΟΛΗ, αλλά και στην «καρδιά» της στρατηγικής του προσέγγισης για την ανάπτυξη του τομέα της κρουαζιέρας, βρίσκεται η υποχρέωση απέναντι στη βαριά κληρονομιά που άφησαν πίσω τους οι σπουδαιότεροι κρητικοί θαλασσοπόροι.

Η κρουαζιέρα λοιπόν για το Ηράκλειο και το λιμάνι του είναι μια ιστορία 5.000 χρόνων, αν και οργανωμένες προσπάθειες γύρω από τον τομέα αυτό εντοπίζει κανείς μόλις τα τελευταία 40 χρόνια. Εντατικότερες, συστηματικές και πιο στοχευμένες ωστόσο είναι οι προσπάθειες της τελευταίας δεκαετίας. Από την αρχή της νέας χιλιετίας ο τομέας γνωρίζει ιδιαίτερη άνθηση για να φτάσει στην κορύφωσή του το 2009, οπότε και η επέλαση της οικονομικής κρίσης «χτυπά» και το σπουδαίο αυτό κομμάτι, καθώς η μείωση πόρων και ρευστότητας προκαλεί μια εύλογη καθυστέρηση στα σχέδια της συνεχούς βελτίωσης και αναβάθμισης των υποδομών και υπηρεσιών. Την περίοδο αυτή τρεις μεγάλες εταιρείες εγκαταλείπουν το λιμάνι του Ηρακλείου με την εξέλιξη αυτή να δημιουργεί έντονο προβληματισμό.

Μπορεί ωστόσο οι ρυθμοί της ανάπτυξης να αλλάζουν, δεν αλλάζει όμως ο στόχος που είναι να καθιερωθεί το λιμάνι του Ηρακλείου ως βάση αφετηρίας και τερματισμού για τα πλωτά παλάτια των μεγαλύτερων εταιριών κρουαζιέρας και να αναδειχτεί ως ένα από τα σημαντικότερα περιφερειακά home-port κρουαζιέρας όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου.

Ο κόπος αποφέρει καρπούς και τον Μάρτιο του 2011 ο μεγάλος ταξιδιωτικός οργανισμός Cruises News Media Group απένειμε σε Ηράκλειο-Σαντορίνη-Κω-Ρόδο το βραβείο της καλύτερης κρουαζιέρας (διαδρομής). Το βραβείο αυτό απονεμήθηκε στη συγκεκριμένη διαδρομή μετά από έρευνα-ψηφοφορία που έγινε μεταξύ 10.000 επιβατών και ταξιδιωτικών πρακτόρων που ανέδειξαν τη διαδρομή ως την καλύτερη για το 2010.

Στις αρχές του 2012 ο στόχος αυτός δείχνει να παίρνει σάρκα και οστά, αφού μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες κρουαζιέρας στον κόσμο -η Costa- η οποία είχε εγκαταλείψει το λιμάνι το 2009 επιστρέφει επιλέγοντας το Ηράκλειο ως home-port, αφήνοντας περιθώρια αισιοδοξίας στον ΟΛΗ και τους τουριστικούς φορείς της πόλης.

Ηεξέλιξη αυτή ήταν το αναμενόμενο αποτέλεσμα συνεχιζόμενων και συντονισμένων προσπαθειών, αλλά και της συνεργασίας των φορέων του νομού που έθεσε τις βάσεις για ένα σπουδαίο μέλλον στην ανάπτυξη του home porting και την αύξηση προσεγγίσεων τράνζιτ στο Ηράκλειο.

Η αναγνώριση των συντονισμένων προσπαθειών σφραγίζεται από το χαρακτηρισμό του λιμανιού ως πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση για τα λιμάνια κρουαζιέρας όλης της Ελλάδας από τον αντιπρόεδρο της Royal Caribbean, John Tercek ανοίγοντας δρόμους για μελλοντική συνεργασία.

www.portheraklion.gr

«Ο Καζαντζάκης θα υπέφερε σήμερα για την Ελλάδα...»

http://www.cretalive.gr/culture/view/o-kazantzakhs-tha-upefere-shmera-gia-thn-ellada/111334

«Ο Καζαντζάκης θα υπέφερε σήμερα για την Ελλάδα...»

Tι λέει η φίλη του συγγραφέα Ιβέτ Ρενού

Η κομψή κυρία δεξιά του Καζαντζάκη είναι η Ιβέτ Ρενού. Hταν στις αρχές του 1947, όταν σ' ένα διαμέρισμα στο Παρίσι συναντούσε για πρώτη φορά τον Νίκο Καζαντζάκη.
Πενήντα έξι χρόνια μετά τον θάνατό του κι εξήντα έξι από την πρώτη εκείνη συνάντηση, η Ρενού σε συνέντευξή της που παραχώρησε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο για τον Νίκο Καζαντζάκη, έτσι όπως τον γνώρισε - ως συνεργάτη στην UNESCO, επιστήθιο φίλο, άνθρωπο και συγγραφέα.
«Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς την ημέρα της πρώτης εκείνης συνάντησης. Αλλά ήταν στις αρχές του 1947. Τον συνάντησα για πρώτη φορά στο σαλόνι ενός διαμερίσματος, στο Παρίσι, όπου ζούσε με την Ελένη. Ηταν καθισμένος σε μια πολυθρόνα που, όπως έμαθα αργότερα, την αποκαλούσαν 'πολυθρόνα του ποιητή'. Με ρώτησε αν ήθελα να εργαστώ μαζί του στην UNESCO. Εγώ ήδη δούλευα για τον οργανισμό και μου φάνηκε συναρπαστικό να εργαστώ στο πλάι του. Γι' αυτό κι εντάχθηκα στη νεοσυσταθείσα υπηρεσία για την προώθηση μεταφράσεων κλασικών λογοτεχνικών έργων, με απώτερο στόχο τη γεφύρωση των διαφορετικών πολιτισμών, με τον ίδιο επικεφαλής» λέει η κ. Ρενού με τη φωνή της γεμάτη νοσταλγία.
«Ήταν ντροπαλός αλλά και πολύ φιλικός ταυτόχρονα. Δεν μιλούσε πολύ. Ένας άνδρας με ωραίο πρόσωπο, αν κι αρκετά μεγάλος ήδη σε ηλικία (σ.σ. ο Καζαντζάκης γεννήθηκε το 1883). Οταν χαμογελούσε ήταν πολύ γοητευτικός. Είχε καθαρή φωνή και μιλούσε εξαιρετικά τη γαλλική», θυμάται.
Η μύηση του Καζαντζάκη στο βουδισμό
Η νεαρή τότε Ιβετ γνώρισε τον Νίκο Καζαντζάκη μέσω του πατέρα της Ζαν Ερμπερτ, τον άνθρωπο που «μύησε» τον συγγραφέα στον ινδουισμό και τον βουδισμό. «Έγιναν φίλοι μέσω της Ελένης, της συζύγου του Νίκου. Ήταν δημοσιογράφος και είχε γράψει τότε ένα βιβλίο για τον Γκάντι (Μαχάτμα Γκάντι, Μια Άγια Ζωή). Το είχε γράψει στη γαλλική, την οποία και μιλούσε άπταιστα, και ο πατέρας μου τη βοήθησε να βρει εκδότη. Έτσι ξεκίνησε μια βαθιά φιλία με το ζεύγος Καζαντζάκη», επισημαίνει.
Η συνεργασία της με τον Νίκο Καζαντζάκη στην UNESCO ήταν εξαιρετική. «Περάσαμε πολύ καλά. Ήταν καλός μαζί μου και μου μιλούσε με ευγένεια και σεβασμό. Εγώ δούλευα από πριν στον οργανισμό και γνώριζα καλά τους κανονισμούς. Αυτός, από την άλλη, δεν έδειχνε ιδιαίτερη ζέση απέναντι σε ζητήματα διοικητικής ή διπλωματικής φύσης», λέει χαρακτηριστικά. «Ήθελε να επισκέπτεται ο ίδιος τους αρχηγούς κρατών, αν και βάσει πρωτοκόλλου έπρεπε να απευθύνεται σε αυτούς διά επιστολών» επισημαίνει.
Θυμάται δε, πως ο Καζαντζάκης, ο οποίος «είχε μια φυσική κομψότητα», απεχθανόταν την επίσημη περιβολή: «Δεν ήθελε να φορά κοστούμια και, φυσικά, καθόλου γραβάτα. Εγώ, ωστόσο, είχα πάντα μια γραβάτα στο συρτάρι μου και τον παρακαλούσα να τη φορέσει πριν από κάποια συνάντηση».
Δεν ήταν, όμως, μόνο τα κοστούμια και οι διπλωματικοί κανόνες που δεν ταίριαζαν στην ασυμβίβαστη προσωπικότητα του μεγάλου συγγραφέα. «Ο ίδιος δεν ήταν ευτυχής στην UNESCO καθώς σκοπός της ζωής του ήταν το γράψιμο», εξηγεί η κ. Ρενού και προσθέτει: «Καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας του δεν είχε χρόνο για γράψιμο, γι' αυτό και θεωρούσε πως η δουλειά τού 'έκλεβε' χρόνο. Όταν βρίσκαμε λίγες ελεύθερες στιγμές μεταξύ των συναντήσεων, μου μιλούσε και μου έλεγε ιστορίες. Μου είχε, μάλιστα, εξιστορήσει τις περιπέτειες του Ζορμπά, σε μια πρώτη, προφορική 'έκδοση' της ιστορίας. Μου ζητούσε, μάλιστα, να κρατάω σημειώσεις για να μην ξεχάσει αυτά που μου έλεγε».
Έντεκα μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Νίκος Καζαντζάκης αποχαιρέτισε την UNESCO αλλά όχι και τη συνεργάτιδά του, με την οποία τόσο ο ίδιος όσο και η Ελένη διατήρησαν στενή φιλία ως το τέλος της ζωής τους.
«Η Ελένη ήταν ανήσυχη για το μέλλον, αλλά ο ίδιος έλεγε πως δεν μπορούσε πια και πως ήθελε να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Ωστόσο, στην Ελλάδα δεν μπορούσε να επιστρέψει, για πολιτικούς λόγους, γι' αυτό κι έπρεπε να βρει κάπου να μείνει. Ήθελε να πάει στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν τού χορηγήθηκε βίζα γι' αυτό και παρέμεινε στη Γαλλία», μας αναφέρει η κ. Ρενού.
«Δε μπορούσε να ζήσει ο ένας χωρίς τον άλλο»
Η Ελένη και ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν ένα πολύ ενωμένο ζευγάρι. «Ο Νίκος δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς την Ελένη κι αυτή χωρίς τον Νίκο» θυμάται η κ. Renoux και συμπληρώνει: «Ήταν η σύντροφός του, η γραμματέας του, που φρόντιζε για όλα τα χειρόγραφα και τα έργα του, η νοσοκόμα του - ήταν ήδη άρρωστος και κάθε πρωί φρόντιζε να τον περιποιείται και να τού κάνει τις ενέσεις του».
Η Ελένη τον στήριζε σε όλα τα επίπεδα, ακόμη κι όταν βρέθηκαν σε δεινή οικονομική θέση κι, όπως λέει η στενή τους φίλη, «του συμπαραστάθηκε ανιδιοτελώς αν και θα μπορούσε να γράφει και η ίδια, όπως έκανε αργότερα».
«Ήταν πολύ έξυπνη και ο Καζαντζάκης υπολόγιζε σ' αυτήν πολύ περισσότερο απ' όσο μπορεί να φανταστεί κανείς. Είχε επίσης πολύ χιούμορ. Ένας πολύ ζωντανός και καλοσυνάτος άνθρωπος» υπογραμμίζει. Μετά το θάνατο του συντρόφου της, στις 26 Οκτωβρίου 1957, η Ελένη Καζαντζάκη μετακόμισε στη Γενεύη, όπου συνέχισε να διατηρεί στενές επαφές με τον καλό τους φίλο Ζαν Ερμπέρτ, που έμενε εκεί, αλλά και την Ιβετ Ρενού, που επισκεπτόταν συχνά τον πατέρα της στην Ελβετία. Έζησε αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του και η ζωή της ήταν αφιερωμένη εξ ολοκλήρου - και πάλι - σ' αυτόν και το έργο του, στις μεταφράσεις κι εκδόσεις των βιβλίων του.
Ερωτευμένος με την Κρήτη και την ελευθερία
Ο Καζαντζάκης - συνεχίζει την αφήγηση η κ. Ρενού - «ήταν ένας συγγραφέας και ποιητής, αλλά ταυτόχρονα και άνθρωπος της δράσης. Πολύ προσηλωμένος στη δουλειά του, είχε ένα ιδανικό στη ζωή κι αυτό ήταν η αγάπη και η 'μάχη' για την ελευθερία. Πολεμούσε για τις ιδέες του με 'όπλο' τα γραπτά του».
Ήταν, παράλληλα, κι ένας οραματιστής: «Θεωρούσε ότι η ανθρωπότητα ήταν σε πολύ άσχημη θέση και θα χρειάζονταν 200 χρόνια (ως το 2100) για να μπορέσει να βγει απ' αυτή την κρίση και να αλλάξει τροχιά. Ήταν σαν να μπορούσε να δει το μέλλον...»
Αλλά πρώτα απ' όλα ήταν Κρητικός. «Ήταν ερωτευμένος με την Κρήτη. Ήταν το σπίτι του, οι ρίζες του. Πάντα είχε ένα μικρό κουτί, όπου είχε φυλαγμένο χώμα από την πατρίδα του. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν και πολίτης του κόσμου, καθώς ταξίδευε πολύ και κάθε φορά που επισκεπτόταν μια χώρα δεν ήταν απλός τουρίστας αλλά προσπαθούσε να καταλάβει την 'ψυχή' τους», σημειώνει η επιστήθια φίλη του.
Αναφέρεται ακόμη στη διαρκή του αναζήτηση για τον Θεό και τη φύση εκτιμώντας πως δύο από τα έργα του, η «Ασκητική», που έγραψε σε πολύ νεαρή ηλικία, και το τελευταίο του έργο, η «Αναφορά στον Γκρέκο», που ο θάνατος δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει, είναι οι δύο πνευματικές του διαθήκες.
Τι θα σκεφτόταν, άραγε, ο Νίκος Καζαντζάκης για την κατάσταση στην Ελλάδα, σήμερα, αν ζούσε; «Δεν μπορώ να γνωρίζω τι ακριβώς θα σκεφτόταν, αλλά ξέρω πως ήταν πατριώτης» απαντά η κ. Renoux. Θυμάται, ωστόσο, πως «όταν ήμασταν στην UNESCO υπέφερε για την κατάσταση στην Ελλάδα το 1947».
Την απάντηση ίσως και να μπορούσαμε να την αναζητήσουμε σε μια από τις συνεντεύξεις των τελευταίων χρόνων της ζωής του, στον Πιερ Σιπριοτ, το 1955: «Ανέκαθεν ένοιωθα πως ζούμε και υπάρχουμε σε δυο Ελλάδες. Η μια είναι αυτή που μας 'πεθαίνει' και η άλλη αυτή που μας δίνει ανάσες αλλά και αφορμές να νιώθουμε περήφανοι. Κι αν το όνειρό μας για μια άλλη Ελλάδα έχει ακόμα χρώμα, είναι γιατί κάποιοι μεγάλοι Έλληνες ήξεραν να το ζωγραφίζουν έτσι ώστε η όποια ουτοπία να μετατρέπεται σε θαύμα..»
iefimerida.gr

Η πρώτη νίκη των Ελλήνων!

http://www.cretalive.gr/history/view/h-prwth-nikh-twn-ellhnwn/111202

Η πρώτη νίκη των Ελλήνων!

Η Μάχη του Σαρανταπόρου ή μάχη των στενών της Πέτρας αποτελεί την πρώτη πολεμική επιχείριση της Ελλάδας στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Έγινε στις 9 Οκτωβρίου του 1912 στα Στενά του Σαραντάπορου.

Την 5η Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο κατά της Τουρκίας και η Μάχη του Σαρανταπόρου ήταν η πρώτη σημαντική νίκη του ελληνικού στρατού στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο.
Η Στρατιά Θεσσαλίας, αφού πέρασε την 5η Οκτωβρίου την ελληνοτουρκική μεθόριο, απώθησε αρχικά τα τουρκικά φυλάκια των συνόρων και στη συνέχεια, την 6η Οκτωβρίου, τα εγκαταστημένα στην Ελασσόνα και Δεσκάτη τμήματα του εχθρού. Από την 7η Οκτωβρίου η Στρατιά άρχισε να προελαύνει προς τα βόρεια για να συναντήσει τις κύριες τουρκικές δυνάμεις, υπό το Στρατηγό Ταξίν Πασά, εγκαταστημένες αμυντικά στην οχυρή τοποθεσία Σαρανταπόρου και Λαζαράδων-Βογκόπετρας.
Η αμυντική γραμμή των στενών του Σαρανταπόρου ήταν φυσικώς οχυρή με εξαίρετα πεδία βολής προ αυτής. Επιπλέον είχε γίνει υποδειγματική αμυντική οργάνωση του τουρκικού στρατού απο τους Γερμανούς. Το σχέδιο της Τουρκικής Διοίκησης προέβλεπε σταθερή άμυνα με το σύνολο σχεδόν των δυνάμεών της, με σκοπό την απόφραξη των κατευθύνσεων Ελασσόνα-Σέρβια και Δεσκάτη-Λαζαράδες-Σέρβια και την απαγόρευση της προελάσεως του Ελληνικού Στρατού προς τα βόρεια.Το στρατηγείο του 8ου σώματος του τουρκικού στρατού βρισκόταν στα Χάνια της Βίγλας, ενώ το στρατηγείο μίας τουρκικής εφεδρικής μεραρχίας (10 τάγματα πεζικού) στο Γλύκοβο (Σαραντάπορο). Για την υπεράσπιση των στενών οι Τούρκοι είχαν διαθέσει 14 τάγματα πεζικού, 12 πυροβόλα, 3 λόχους πολυβόλων και 2 ίλες ιππικού. Ένα ακόμη τάγμα τουρκικού πεζικού βρισκόταν στο Λιβάδι.
Το σχέδιο ενεργείας του Ελληνικού Γενικού Στρατηγείου, υπό τις διαταγές του εγκατεστημένου στο Χάνι Χατζηγώγου τότε Διαδόχου και Αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου, προέβλεπε επίθεση κατά μέτωπο εναντίον των αμυνόμενων τουρκικών δυνάμεων στα Στενά Σαρανταπόρου, με ταυτόχρονη και από τα δύο πλευρά υπερκερωτική ενέργεια προς τα Σέρβια για την κατάληψη της γέφυρας του Αλιάκμονα και την αποκοπή της σύμπτυξης του εχθρού. Η επίθεση αυτή θα συνδυαζόταν και με ευρύτερο κυκλωτικό ελιγμό, από την περιοχή του χωριού Κρανιά, δια μέσου του πόρου Ζάμπουρδας προς την Κοζάνη.
Το πρωϊ της 9ης Οκτωβρίου 1912 ο Ελληνικός Στρατός με τις 2η, 3η και 6η Μεραρχίες στο κέντρο, την 1η Μεραρχία δεξιά, το Απόσπασμα Κωνσταντινοπούλου στο άκρο δεξιά, την 4η , 5η Μεραρχία και τη Ταξιαρχία Ιππικού στο αριστερό και το Απόσπασμα Γεννάδη στο άκρο αριστερό, εξόρμησε για την εκπόρθηση των Στενών του Σαρανταπόρου. Οι ελληνικές δυνάμεις, όλη την ημέρα της 9ης Οκτωβρίου, κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες, αφού έπρεπε να αντιμετωπίσουν, όχι μόνο έναν ισχυρά οργανωμένο αντίπαλο, αλλά και τις δυσχερέστατες εδαφικές και καιρικές συνθήκες.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας της 9ης προς 10η Οκτωβρίου οι Τούρκοι πληροφορήθηκαν την απειλητική γι' αυτούς υπερκερωτική ενέργεια της 4ης Μεραρχίας και, εκμεταλλευόμενοι το σκοτάδι και τη βροχή, υποχώρησαν από την αμυντική γραμμή Σαρανταπόρου-Λαζαράδες και άρχισαν να συμπτύσσονται εσπευσμένα προς τα Σέρβια. Την επόμενη ημέρα 10η Οκτωβρίου, οι Μεραρχίες του Ελληνικού Στρατού τέθηκαν σε κίνηση και πέτυχαν να κυριεύσουν ολόκληρο σχεδόν το Πεδινό Πυροβολικό, άφθονο πολεμικό υλικό των Τούρκων και να αιχμαλωτίσουν περιορισμένο αριθμό αποκομμένων τμημάτων και ανδρών. Η 4η Μεραρχία κινήθηκε γρήγορα και με την Ημιλαρχία της κατέλαβε άθικτη τη γέφυρα του Αλιάκμονα.
Οι Τούρκοι κατά την υποχώρησή τους εγκατέλειψαν στο πεδίο της μάχης στα στενά του Σαρανταπόρου ολόκληρο το πυροβολικό τους που έπεσε στα χέρια των Ελλήνων, ενώ το επόμενο  πρωί, αφού εκτέλεσαν 75 προκρίτους στα Σέρβια, τα εγκατέλειψαν και υποχώρησαν βορειότερα.
Τα στενά του Σαρανταπόρου ήταν η μοναδική θέση όπου η κατώτερη αριθμητικά τουρκική δύναμη μπορούσε να ανακόψει την ελληνική προέλαση. Ο Φον Ντερ Γκολτς μάλιστα, Γερμανός οργανωτής του τουρκικού στρατού, είχε πει ότι τα στενά αυτά «θα ήταν ο τάφος του ελληνικού στρατού». Ο ελληνικός στρατός όμως τον διέψευσε. Η γρήγορη και νικηφόρα έκβαση της μάχης του Σαρανταπόρου άνοιξε τις πύλες για την απελευθέρωση στη συνέχεια της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας.
Οι απώλειες των Τούρκων σε νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους ήταν σοβαρές. Οι απώλειες του Ελληνικού Στρατού κατά τη διήμερη μάχη σε αξιωματικούς και οπλίτες ήταν 182 νεκροί και 995 τραυματίες, προς τιμή των οποίων χτίστηκε το 1972 το Μουσείο Μάχης Σαρανταπόρου.
Την ατμόσφαιρα της μάχης μας διασώζει ο δημοσιογράφος Γιώργος Βεντήρης, που βρισκόταν στο Σαραντάπορο: «Στις 6 το βράδυ το πυρ δεν είχε παύσει. Κατά τις 7 το Σαραντάπορο φαινόταν σαν φλεγόμενο φρούριο. Ψηλά άστραφταν τα κανόνια. Άγρια θύελλα εξέσπασε τότε. Η κοιλάς του αιματηρού αγώνος εβυθισθη εις φρίκην, χειροτέραν από εκείνην της μάχης. Η νύκτα ήλθεν ως όνειρον τρόμου μετά τον εφιάλτην της ημέρας. Πληγωμένοι εσύροντο εις το λασπωμένο χώμα. Κανείς δεν επαράστεκε την αγωίαν των νεκρών. Οι νοσοκόμοι έτρεχαν ως φαντάσματα. ‘Οταν δεν έπεφτε αστροπελέκι, ακούοντο στεναγμοί Και η βροχή εμαστίγωνεν επίμονα, αλύπητα, τα πτώματα, τους ανθρώ­πους, τα άλογα, τα δένδρα…».

Αλλά και ο Απόστολος Πουλόπουλος( του 10ου Λόχου του 1ου Συντάγματος Πεζικού) στο ημερολόγιό του καταγράφει:
«Τρίτη 9 Οκτωβρίου: 06:30 συσσίτιον ζωμός και κρέας. Σύνταξις των λόχων και εκκίνησις προς πορείαν.
Εκκινήσαμεν βαδίζοντες διά λόφων οργωμένων. Εκεί ακούσαμεν κανονιο­βολισμούς προερχομένους εκ του εχθρού οχυρωμένου εις τα υψώματα Σαρανταπόρου βάλλοντος κατά του εξ αριστερών προχωρούντος 7ου πεζικού συντάγματος και εκ των προπορευομένων λόχων του 1ου τάγματος του συντάγματος μας. Αι οβίδαι εκρήγνυντο ολίγα βήματα μακράν μας άνωθεν των κεφαλών μας αλλά δεν μας κάμνουν καμμίαν εντύπωσιν. Ιδιάζουσα οσμή αισθανόμεθα προερχομένην εκ της πυρίτιδος.

ΠΗΓΕΣ
- Ιστορία του Ελληνικού Έθνους,Τόμος. ΙΔ΄, σελ. 290-292, Εκδοτική Αθηνών, 1977
-Αρχειακό υλικό ΔΙΣ/ΓΕΣ

Σχέδια για κέντημα

Magnolia de Melo.

9 Οκτωβρίου

Ανώνυμο άλμπουμ (74 φωτογραφίες)

 

 

 

Μια διευκρίνηση .

΄Οταν αναρτώ θέματα με φωτο για εργόχειρα 

να ανοίγετε τους συνδέσμους πηγής που αναφέρω 

για να δείτε όλες τις εικόνες πιο αναλυτικά  και για να βοηθηθείτε περισσότερο.

Καλή επιτυχία!

θεωρία της Πολλαπλής Νοημοσύνης

Bigbook.gr.

9 Οκτωβρίου

Η νοημοσύνη κάθε ανθρώπου είναι τόσο μοναδική όσο και ένα δακτυλικό αποτύπωμα, κάτι που αποδεικνύουν οι καθημερινές ιστορίες των ανθρώπων γύρω μας. 

 

Σκεφτόμαστε με ήχους, με χρώματα, με λέξεις, με κίνηση, με αριθμούς, με ενσυναίσθηση. Σκεφτόμαστε συνθετικά. Σκεφτόμαστε δημιουργικά, σκεφτόμαστε διαφορετικά.
 

Με τη θεωρία της Πολλαπλής Νοημοσύνης, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί έχουν ένα πολύ δυνατό εργαλείο στα χέρια τους προκειμένου να αξιοποιήσουν τις δεξιότητες των παιδιών τους.

 

Πέρα από αυτό, όμως, έχουν κι έναν θαυμάσιο τρόπο για να ανακαλύψουν σημαντικές πτυχές του εαυτού τους.

Σήμερα...

Τζουζέπε Φορτουνίνο Φραντσέσκο Βέρντι

Bigbook.gr.

10 Οκτωβρίου

Ο Τζουζέπε Φορτουνίνο Φραντσέσκο Βέρντι (ιταλικά:Giuseppe Fortunino Francesco Verdi, 10 Οκτωβρίου 1813 – 27 Ιανουαρίου 1901) ήταν Ιταλός μουσικός συνθέτης, από τους διασημότερους στο είδος της όπερας. Ανάμεσα στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν οι όπερες Ριγκολέττο, Ναμπούκο, Τραβιάτα και Αΐντα, μέρη των οποίων ("La donna è mobile", "Va, pensiero", "Libiamo" και θριαμβικό εμβατήριο αντίστοιχα) είναι πασίγνωστα.

Γεννήθηκε στη Ρονκόλα της τότε Γαλλικής Αυτοκρατορίας, κοντά στο Μπουσέτο της Ιταλίας και πέθανε στο Μιλάνο. Πολύ νωρίς έδειξε καταπληκτική κλίση στη μουσική και στα 23 του χρόνια πήρε τη θέση του διευθυντή της φιλαρμονικής του Μπουσέτο. Το 1839 παρουσιάστηκε η πρώτη του όπερα Ομπέρτο, στη Σκάλα του Μιλάνου, με πολύ καλές κριτικές. Τον ίδιο χρόνο ο θάνατος της γυναίκας του και των δύο παιδιών του τον έφεραν σε απελπισία σε σημείο να μη θέλει πλέον άλλο ν' ασχοληθεί με τη μουσική.
Η επιστροφή

Παρά ταύτα το 1840 παρουσιάστηκε η κωμική όπερα Μια μέρα βασιλείας, η οποία όμως σημείωσε αποτυχία. Στενοχωρημένος ο Βέρντι αποσύρθηκε στο σπίτι του στο Μιλάνο. Έτσι δύο χρόνια μετά, με τον θρίαμβο της τέχνης πάνω στον πόνο του, το 1842, αποδέχθηκε την πρόταση να ξαναρχίσει να γράφει όπερες για τη Σκάλα του Μιλάνου και η όπερά του Ναμπούκο (= Ναβουχοδονόσωρ) απέσπασε πολύ καλές κριτικές και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Από τότε ο Βέρντι αφοσιώθηκε στη σύνθεση όπερας. Ήταν η αρχή μιας θριαμβευτικής σταδιοδρομίας που συνδέθηκε πολύ στενά με τις προσπάθειες για την πολιτική ένωση (Risorgimento) της Ιταλίας. Μια τάση που ο ίδιος ο Βέρντι ενεθάρρυνε με τη θεματολογία των έργων του, τα οποία, εμπνεόμενα από το ιστορικό παρελθόν και επενδυμένα με εντυπωσιακά χορωδιακά, δημιουργούσαν εύκολα στο κοινό συνειρμούς με την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα. Χαρακτηριστικό της ταύτισης του ονόματος του Βέρντι με το Risorgimento ήταν το σύνθημα που ακουγόταν τότε Viva VERDI (Viva Vittorio Emanuele Re D'Italia - Ζήτω ο Βίκτωρ Εμμανουήλ βασιλιάς της Ιταλίας).
Η αναγνώριση εκτός Ιταλίας

Με τους Λομβαρδούς (1843), τον Ερνάνη (1844), τον Αττίλα (1846), τη Λουίζα Μίλλερ (1847) και τον Μάκβεθ (1849) ο Βέρντι πέτυχε την αναγνώρισή του ως συνθέτη και εκτός Ιταλίας. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1850 τρεις όπερές του, ο Ριγκολέττο (1851), ο Τροβατόρε (1853) και η Τραβιάτα (1853), είχαν τεράστια επιτυχία, όπως και Οι Σικελικοί Εσπερινοί (1855) και ο Χορός Μεταμφιεσμένων (1859). Η διεθνής του καταξίωση φαίνεται και από το γεγονός ότι οι επόμενες όπερές του πρωτοανέβηκαν σε λυρικά θέατρα εκτός Ιταλίας. Το 1862 Η δύναμη του πεπρωμένου παρουσιάστηκε στην Αγία Πετρούπολη, ο Δον Κάρλος το 1867 στο Παρίσι και η Αΐντα το 1871 στο Κάιρο, για τα εγκαίνια της διώρυγας του Σουέζ.
Τα τελευταία έργα και το τέλος

Μετά από ένα μεγάλο διάστημα σιωπής, η γνωριμία του με τον κατά πολύ νεότερό του ποιητή και συνθέτη Αρίγκο Μπόιτο ανανέωσε το ενδιαφέρον του Βέρντι για την όπερα. Το 1887 παρουσιάστηκε ο Οθέλλος και τέλος το 1893 ο Φάλσταφ και τα δύο σε λιμπρέτα του Μπόιτο βασισμένα σε έργα του Σαίξπηρ. Ο Βέρντι πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 1901 ύστερα από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Στην κηδεία του προσήλθαν 200.000 άνθρωποι, τιμή που άρμοζε στον μεγάλο Ιταλό που τόσο αγαπήθηκε.

Εκτός από τις 26 όπερες ο Βέρντι έγραψε και εκκλησιαστική μουσική. Κορυφαίο έργο του σε αυτό τον τομέα είναι το Ρέκβιεμ (1874), ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα Τέσσερα ιερά κομμάτια (1898). Επίσης έγραψε αρκετές ρομάνς και ένα κουαρτέτο για έγχορδα σε μι ελάσσονα (1873).

Εκτός μουσικής σκηνής διακρίθηκε για τον καλό χαρακτήρα του και τις αγαθοεργίες του. Μεταξύ άλλων χρηματοδότησε την ανέγερση και τη λειτουργία ενός νοσοκομείου και δημιούργησε έναν Οίκο Ανάπαυσης για τους αναξιοπαθούντες μουσικούς, σε μια κρύπτη του οποίου τάφηκε και ο ίδιος.
Όπερες

Oberto, 1839
Un giorno di regno (Μια μέρα βασιλιάς), 1840
Nabucco, 1842
I Lombardi alla prima crociata (Οι Λομβαρδοί στην Πρώτη Σταυροφορία), 1843
Ernani, 1844
I due Foscari (Οι δύο Φόσκαρι), 1844
Giovanna d'Arco (Ζαν ντ’ Αρκ), 1845
Alzira, 1845
Attila, 1846
Macbeth, 1847
I masnadieri, (Οι Ληστές),1847
Jérusalem (αναθεώρηση και απόδοση στα Γαλλικά των Λομβαρδών) 1847
Il corsaro, 1848
La battaglia di Legnano, (Η μάχη του Λενιάνο), 1849
Luisa Miller, 1849
Stiffelio, 1850
Rigoletto, 1851
Il trovatore (Τροβατόρε = «Ο τροβαδούρος»), 1853
La traviata (Τραβιάτα = «Η παραστρατημένη»), 1853
I vespri siciliani (Ο Σικελικός Εσπερινός), 1855
Simon Boccanegra, 1857
Aroldo (αναθεώρηση του Stiffelio), 1857
Un ballo in maschera (Χορός μεταμφιεσμένων), 1859
La forza del destino (Η δύναμη του πεπρωμένου), 1862
Don Carlos (Δον Κάρλος), 1867
Aida, 1871
Otello, 1887
Falstaff, 1893


http://el.wikipedia.org/wiki/Τζουζέπε_Βέρντι

Χάρολντ Πίντερ (Harold Pinter)

Bigbook.gr.

10 Οκτωβρίου

Ο Χάρολντ Πίντερ (Harold Pinter) γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1930 στο Χάκνεϊ του Ανατολικού Λονδίνου, στους κόλπους μιας εβραϊκής οικογένειας με ανατολικοευρωπαϊκές ρίζες. Ο πατέρας του Τζακ ήταν «ράφτης κυριών» και η μητέρα του Φράνσις «κρατούσε το σπίτι αμόλυντο και μαγείρευε υπέροχα».

Το 1948 ο νεαρός Χάρολντ γράφτηκε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών, αλλά άντεξε μόλις ένα χρόνο και το 1949 τα παράτησε. Την ίδια χρονιά κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, αλλά ως αντιρρησίας συνείδησης τη γλύτωσε με ένα πρόστιμο.

Άρχισε να δουλεύει ως ηθοποιός σε περιοδεύοντες θιάσους, ενώ άρχισε να γράφει και τα πρώτα του ποιήματα. Το 1956 γνώρισε την πρώτη του σύζυγο, την ηθοποιό Βίβιεν Μέρτσαντ, με την οποία έζησε έως το 1977, οπότε κατέθεσε αίτηση διαζυγίου. Το 1980 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά την ιστορικό Λαίδη Αντωνία Φρέιζερ. Η Μέρτσαντ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον χωρισμό της από τον Πίντερ και το έριξε στο ποτό. Πέθανε δύο χρόνια αργότερα, σε ηλικία 52 ετών, παρά την υλική και ηθική υποστήριξη του πρώην συζύγου της.

Το 1957 ο Πίντερ παρουσίασε το πρώτο του θεατρικό έργο με τίτλο Το Δωμάτιο στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ. Τέσσερα χρόνια αργότερα ανέβηκε στη χώρα μας από τον Δημήτρη Κολλάτο, στην πρώτη γνωριμία του Πίντερ με το ελληνικό θεατρόφιλο κοινό. Ακολούθησαν άλλα 28 θεατρικά έργα, που του χάρισαν μία επίζηλη θέση στους μεγάλους της δραματουργίας, με κορυφαία Πάρτι Γενεθλίων (1957), Ο Επιστάτης (1959) και Η Προδοσία (1978). Το λιτό ύφος του, γεμάτο σιωπές, καθιέρωσε το επίθετο «πιντερικός» (Pinteresque) στη θεατρική φρασεολογία. Το έργο του συμπληρώνουν 15 δραματικά σκετς, 26 σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ένα μυθιστόρημα και μία σειρά από πεζά, ποιήματα και δοκίμια.

Με έντονη παρουσία στα μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, ο Πίντερ έχει συχνά ενοχλήσει με τις απόψεις και τις πρωτοβουλίες του τους ισχυρούς της γης. Πολέμιος της Θάτσερ και του Ρίγκαν και σε διαρκή κόντρα με τον Τόνι Μπλερ, ύψωσε το ανάστημά του ενάντια στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ και τους βομβαρδισμούς στο Αφγανιστάν, μετά το χτύπημα της 11η Σεπτεμβρίου.

Το 1996 αρνήθηκε τον τίτλο του ιππότη που του πρόσφερε ο τότε βρετανός πρωθυπουργός, Τζον Μέιτζορ, λέγοντας: «Αδυνατώ να δεχτώ μία τέτοια τιμή από μία συντηρητική κυβέρνηση». Στις 13 Οκτωβρίου 2005 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για την ικανότητά του «να αποκαλύπτει το βάραθρο μέσα από τη μωρολογία της καθημερινότητας και να παραβιάζει τις πύλες για να εισέλθει στους κλειστούς θαλάμους» ή πιο ελεύθερα «να αποκαλύπτει σκοτεινά στοιχεία και δυνάμεις της καθημερινότητας και να φτάνει στα άδυτα της ψυχής».

Ο Χάρολντ Πίντερ επισκέφτηκε επανειλημμένα τη χώρα μας και αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Είναι πολύ γνωστός στους έλληνες θεατρόφιλους από τα διαρκή ανεβάσματα των έργων του και μία σταθερή επιλογή για τους θιασάρχες.

Πέθανε στις 24 Δεκεμβρίου 2008, καταβεβλημένος από τον καρκίνο, από τον οποίο έπασχε τα τελευταία χρόνια.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/biographies/392#ixzz2hIATW8ag

Αρχαίες Ελληνικές Ενδυμασίες...

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/10/arxaies-ellhnikes-endymasies.html

Αρχαίες Ελληνικές Ενδυμασίες...

Πέμπτη, Οκτωβρίου 10, 2013   

Τα ρούχα των αρχαίων Ελλήνων ράβονταν και φοριόνταν πολύ εύκολα. Συνήθως ήταν ένα τετράγωνο κομμάτι υφάσματος που δε χρειαζόταν ιδιαίτερη δουλειά για να φτιαχτεί.
Το πιο συνηθισμένο ένδυμα που φορούσαν τόσο οι γυναίκες, όσο και οι άνδρες έμοιαζε με μακριά πουκαμίσα και λεγόταν πέπλος ή χιτώνας. Πάνω απ’ αυτό φορούσαν ένα μανδύα που λεγόταν ιμάτιο.
Το ιμάτιο ήταν ένα τετράγωνο ύφασμα, συνήθως μάλλινο, το οποίο έφεραν οι άνδρες κατάσαρκα και ενίοτε πάνω από τον χιτώνα, οι δε γυναίκες πάντοτε σχεδόν... ως πανωφόρι, πάνω από τον χιτώνα ή τον πέπλο.
Εισαχθέν κατά τον Ζ’ π.χ. αιώνα από την Ιωνία, το ιμάτιο θεωρείται ανατολικής προέλευσης. Μέχρι τα μέσα του ΣΤ’ π.χ. αιώνα ρίπτονταν επί του αριστερού ώμου λοξά από μπροστά προς τα πίσω, κάλυπτε δε την ράχη, πλην του δεξιού ώμου, διέρχονταν κάτω από την δεξιά μασχάλη και η άκρη αυτού κρατιόταν με το αριστερό χέρι ή και αυτή έπεφτε πάνω στον αριστερό ώμο.
Ενίοτε όμως, ιδίως από τις γυναίκες, περνώντας το ιμάτιο κάτω από τη δεξιά μασχάλη ρίχνονταν πάνω από τον δεξί ώμο, αφήνοντας ακάλυπτο το μπροστινό μέρος του σώματος. Και στις δύο περιπτώσεις αυτός ο τρόπος ενδύσεως λέγονταν «επιδέξια αναβάλλεσθαι». Από δεξιά προς τα αριστερά έφεραν συνήθως το ιμάτιο οι βάρβαροι και οι δούλοι.
Από τα μέσα του Ε’ π.χ. αιώνα, το ιμάτιο καθίσταται από τις γυναίκες στενότερο, φοριόνταν κατά τον ίδιο τρόπο αλλά από τον αριστερό ώμο, ενώνονταν το μέσον αυτού με την πρώτη άκρη με πόρπες, το υπόλοιπο τυλίγονταν γύρω από τον βραχίονα και σχημάτιζε κομψότατες πτυχές. Στην αρχή ο τρόπος αυτός επικρατούσε στην ανατολική Ελλάδα (ευρήματα Δορυλαίου, Κλαζομενών, Δήλου κ.ά.).
Στην κυρίως Ελλάδα εισήχθη αργότερα, χωρίς να λάβει μεγάλη διάδοση και εξαφανίσθηκε πριν από τους Περσικούς. Παρεμφερής με το ιμάτιο ήταν ο πέπλος. Οι πτυχές και των δύο αυτών ενδυμάτων, κατ’ άλλους, σχηματίζονταν μέσω του σιδερώματος ή του ραψίματος, όπως οι σύγχρονοι πλισέδες.
Από τις αρχές του Δ’ αιώνα π.α.χ.χ. ιμάτιο φέρουν μερικές φορές και έφηβοι. Οι δε άνδρες, και από προηγούμενους χρόνους, συνηθίζουν να καλύπτουν και τους δύο ώμους με το ιμάτιο και κρατούν τις δύο άκρες με το αριστερό χέρι. Έτσι η δεξιά πλευρά, που πριν ήταν ελεύθερη, τώρα καλύπτεται και ο τρόπος αυτός καλούνταν «εντός την χείραν έχειν».
Σε μεταγενέστερες εποχές έχοντας επικρατήσει ποικίλοι τρόποι, ιδίως από τις γυναίκες, καλύπτονταν μερικές φορές το κεφάλι με το ιμάτιο, άλλοτε αυτό έφθανε μέχρι το έδαφος αρχίζοντας από το λαιμό ή τέλος φέρονταν υπό τις καθισμένες γυναίκες από τη μέση προς τα κάτω, αφήνοντας ελεύθερο το πάνω μέρος του σώματος.
Η διακόσμηση του ιματίου στην αρχή ήταν απλούστατη, μονόχρωμη με απλό κέντημα στις άκρες. Από την ελληνιστική όμως εποχή αυτό κατέστη πολυτελέστατο (πορφυρό, χρυσοποίκιλτο). Το ελληνικό ιμάτιο σε ευρύτερη κλίματα χρησιμοποιήθηκε στην Ετρουρία, στην Ρώμη που μόλις τον Α’ π..χ. αιώνα κατέστη ισότιμο με την Ρωμαϊκή αμφίεση.
Το ιμάτιο που είχε εισαχθεί στην Ρώμη από τον Γ’ αιώνα π.χ. περιφρονούνταν και οι πολίτες που έφεραν αυτό καλούνταν graeci palliati. Ο Σκηπίων ο Αφρικανός, ο Ραβίριος, ο Ουέρρης κ.ά. κατηγορήθηκαν δημόσια ότι έφεραν το ελληνικό ιμάτιο.
Πέπλος κατά τους αρχαίους χρόνους καλούνταν το περίβλημα ή επίβλημα, το οποίο διέφερε από τη χλαμύδα ως ευρύτερο και από το ιμάτιο ως μεγαλύτερο, ωραιότερο και πολυτελές. Κατά τους ομηρικούς χρόνους ήταν γυναικείο ένδυμα, ύφασμα πολύπτυχο, πολυτελές μάλλινο έγχρωμο, πλατύ, αχειρίδωτο, άφηνε τους βραχίονες γυμνούς, συγκρατούνταν από τους ώμους με πόρπες και έφθανε μπροστά μέχρι την βάση των ποδιών και το πίσω μέρος σέρνονταν στο έδαφος. Τέτοιον πέπλο έφεραν οι Τρωάδες «ελκεσίπεπλοι» (Ομ. Ιλ. Ζ 442) και η Ελένη «τανύπεπλος» (Ομ. Οδ. δ 305).
Κατά τον Όμηρο αναγράφεται ο πέπλος ως «ποικίλος» που ήταν κεντητός (Ιλ. Ε 735), «παμποίκιλος», ολοκέντητος (Ιλ. Ζ 289), αναφέρονται πολλά επίθετα όπως: «κυανόπελος», «κροκόπεπλος» κλπ. Από τα έργα τέχνης αλλά και από τις γραπτές πηγές αρχαίων ποιητών και συγγραφέων φαίνεται πως ο πέπλος φορεμένος συγκρατούνταν από πόρπες.
Φορούνταν όμως και άνευ πόρπων ή πόρπης από την ανοιχτή πλευρά, ο οποίος συγκρατούνταν με ζώνη απ’ τα πλευρά, από όπου και τα επίθετα του Ομήρου «βαθύζωνος» (Ιλ. Ι 594, Οδυσ. Γ 154 κ.ά.), «εύζωνος» (Ζ 467 κ.ά.) ενώ στο στήθος το ύφασμα προσέπεφτε διπλό ως «απόπτυγμα». Με τον πέπλο κάλυπταν πολλές φορές όχι μόνο το σώμα αλλά και το κεφάλι. Τέτοιον πέπλο έφεραν συνήθως κατά τις κηδείες.
Επίσης και κατά τους γάμους, όταν η νύφη ενδεδυμένη με λαμπρό πέπλο παραδίδονταν στον σύζυγο στην πόρτα του νυφικού θαλάμου. Με αυτό καλυμμένη περιγράφεται από τον Όμηρο η «κροκόπεπλος Ηώς» (Ιλ. Θ 1, Ψ 227) και από τον Ευριπίδη η «μελάμπεπλος Νυξ» (Ίων. 1150). Κατά τους ιστορικούς χρόνος ο πέπλος ήταν το κυρίως Ελληνικό ένδυμα, όχι μόνο των γυναικών αλλά και των ανδρών, είδος μανδύα, με τον οποίο ήταν δυνατό να καλυφθεί όλο το σώμα και το κεφάλι και το πρόσωπο και τα χέρια.
Στους πέπλους υφαίνονταν ποικίλες και θαυμαστές παραστάσεις αλλά η αρχή της τέχνης αυτής της υφάνσεως ήταν ανατολική (Ευριπ. Ίων. 1159). Οι άριστα βαμμένοι και κεντημένοι πέπλοι κομίζονταν από την Τύρο και τη Σιδώνα (Ιλιάδ. Ζ 289).
Πολλές περιγραφές πέπλων έχουμε από τους ποιητές όπως ο Ευριπίδης (π.χ. Ίων 1141) όπου περιγράφεται πέπλος έχοντας υφασμένα τον ήλιο, τη σελήνη, τους αστέρες. Μεταξύ διαφόρων άλλων περιέχονταν άγρια θηρία και άλλες ποικίλες παραστάσεις που ανήκαν στον εν Δελφοίς ναό του Απόλλωνος και χρησίμευε ως μεγαλοπρεπή σκηνή, στην οποία γίνονταν εστιάσεις.
Πέπλους δεν είχαν μόνον οι πλούσιοι ιδιώτες (Ομ. Οδυς. Σ. 104) αλλά και οι ναοί, τους οποίους προσέφεραν λατρευτές (Ιλ. Ζ 274). Τον πέπλο τον διατήρησαν οι Δωριείς μέχρι τον 5ο αιώνα, ο οποίος διατηρήθηκε και από τους Ρωμαίους, ενώ οι Ίωνες σιγά σιγά τον αντικατέστησαν με τον λινό χιτώνα.

istorikathemata