Η ένωση δύο πλεκτών

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε το βίντεο του χρήστη ‎عشاق الكروشيه والتريكو Crochet and Knitting lovers‎.

·

Αν θέλετε να ενώσετε δύο πλεκτά κομμάτια , αυτός είναι ένας τρόπος τέλειος και το αποτέλεσμα άψογο!!!

 

Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας

https://www.sansimera.gr/biographies/774


Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας
295 – 373

  

Εξέχουσα μορφή της Χριστιανικής Εκκλησίας, που διακρίθηκε για τους μακροχρόνιους και σκληρούς αγώνες του υπέρ της ορθής πίστης και εναντίον της αίρεσης του Αρειανισμού. Γι’ αυτό τον λόγο ονομάσθηκε από την εκκλησία Μέγας. Η μνήμη του εορτάζεται κάθε χρόνο στις 18 Ιανουαρίου από την Ορθόδοξη Εκκλησία και στις 2 Μαΐου από την Καθολική Εκκλησία. Την ημέρα αυτή η Ορθοδοξία τιμά την ανακομιδή των λειψάνων του. Στα καθ’ ημάς, είναι πολιούχος Άγιος του Διδυμοτείχου, της Ιστιαίας και της Αμφιλοχίας.
Ο Αθανάσιος γεννήθηκε το 295 στην Αλεξάνδρεια από γονείς χριστιανούς. Υπάρχει ένας θρύλος, σύμφωνα με τον οποίο, όταν ήταν ακόμα παιδί, βάφτιζε στην ακρογιαλιά παιδιά ειδωλολατρών, τηρώντας τους ιερούς κανόνες. Ο τοπικός επίσκοπος Αλέξανδρος, γεμάτος θαυμασμός γι' αυτό το αυθόρμητο έργο του νεαρού παιδιού, λέγεται ότι αναγνώρισε ως έγκυρες όλες της βαπτίσεις του. Στη συνέχεια τον πήρε υπό την προστασία του και ανέλαβε τις σπουδές και τη γενική μόρφωσή του. Με τον καιρό, ο Αθανάσιος έγινε γραμματέας του επισκόπου και σε ηλικία 24 ετών χειροτονήθηκε διάκονος.
Όταν άρχισε τη θρησκευτική του δράση, η Αλεξάνδρεια ήταν ανάστατη από τη διδασκαλία του τοπικού πρεσβυτέρου Άρειου, που δίδασκε ότι ο Χριστός δεν ήταν θεός, αλλά κτίσμα του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο, ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκάλεσε το 325 την Α' Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια της Βιθυνίας. Εκεί δόθηκε η μεγάλη μάχη της Ορθοδοξίας, με πρωταγωνιστή τον Αθανάσιο. Η ρητορική του δεινότητα και η απροσδόκητη μαχητικότητά του προκάλεσε τον θαυμασμό εχθρών και φίλων, με αποτέλεσμα η φήμη του να εξαπλωθεί σε Ανατολή και Δύση. Ο Αθανάσιος έγινε το σύμβολο για τους ορθοδόξους στον αγώνα τους κατά κακοδοξιών του Αρείου και σύμφωνα με τη διδασκαλία του συντάχθηκαν τα πρώτα επτά άρθρα του «Συμβόλου της Πίστεως» («Πιστεύω…»).
Μετά τρία χρόνια, ο επίσκοπος Αλέξανδρος πέθανε, αφού είχε υποδείξει τον Αλέξανδρο ως διάδοχό του. Κλήρος και λαός τον αναγόρευσαν Πατριάρχη Αλεξανδρείας το 328, σε ηλικία 33 ετών. Ο Αθανάσιος συνεχίζει τον αγώνα του κατά του Αρειανισμού, αλλά υψηλά ιστάμενοι οπαδοί του Αρείου κατορθώνουν να τον εξορίσουν. Το 337, μετά τον θάνατο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ανακλήθηκε από την εξορία του και γύρισε θριαμβευτής στην Αλεξάνδρεια.
Όμως, οι εχθροί του δεν είχαν πει την τελευταία λέξη τους. Κατορθώνουν να τον εξορίσουν και πάλι, αλλά το 346 ξαναγύρισε στον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας. Εξορίστηκε για τρίτη φορά και κατέφυγε στην έρημο, όπου έζησε με κινδύνους και μεγάλες ταλαιπωρίες έξι ολόκληρα χρόνια. Ο Ιουλιανός τον επανέφερε στην Αλεξάνδρεια, αλλά τον εξόρισε και πάλι, όταν βάφτισε γυναίκες ειδωλολατρών επισήμων. Για πέμπτη φορά εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα Ουάλη, αλλά ο ίδιος τον επανέφερε έπειτα από επίμονη απαίτηση του λαού της Αλεξάνδρειας.
Ο Μέγας Αθανάσιος διετέλεσε Πατριάρχης Αλεξανδρείας επί 46 έτη, 16 από τα οποία τα πέρασε στην εξορία, πότε στη Δύση (Ρώμη, Ακηλυία, Νύσσα κλπ) και πότε στην έρημο. Κοιμήθηκε στις 2 Μαΐου του 373, σε ηλικία 78 ετών. Συνέγραψε πολλά έργα, λόγους και επιστολές, για να αντικρούσει τους ειδωλολάτρες και τους αρειανούς. Έγραψε, επίσης, τη βιογραφία του δασκάλου και φίλου του Μεγάλου Αντωνίου. Τμήματα των λειψάνων του βρίσκονται στο ναό του Αγίου Ζαχαρία στη Βενετία και στον Κοπτικό ναό του Αγίου Μάρκου στο Κάιρο.
Απολυτίκιο
Στύλος γέγονας Ορθοδοξίας, θείοις δόγμασιν υποστηρίζων την Εκκλησίαν, ιεράρχα Αθανάσιε, τω γαρ Πατρί τον Υιών ομοιούσιον, ανακηρύξας κατήσχυνας Άρειον. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη IScreta.gr.

Η εκκλησούλα είναι καρφωμένη κάτω από τον βράχο και πριν από την είσοδο, στοιβαγμένες σε μια γωνιά βρίσκονται μερικές πατερίτσες και άλλα τάματα, μεταλλικές πλάκες που αναπαριστούν μέλη του ανθρώπινου σώματος, ένα μπράτσο, μια γάμπα, ένα κεφάλι.

Στο Φαράγγι της Πατσού ή Αγίου Αντωνίου στο Ρέθυμνο

Το φαράγγι της Πατσού είναι μια τέλεια διαδρομή, ικανή να ερεθίσει το νου, την καρδιά και το σώμα λόγω των αρχαιολογικών έλξεων που εντάσσονται σε ένα…

iscreta.gr

Home Κρήτη Βουνά Στο Φαράγγι της Πατσού ή Αγίου Αντωνίου στο Ρέθυμνο

Στο Φαράγγι της Πατσού ή Αγίου Αντωνίου στο Ρέθυμνο

Το φαράγγι της Πατσού είναι μια τέλεια διαδρομή, ικανή να ερεθίσει το νου, την καρδιά και το σώμα λόγω των αρχαιολογικών έλξεων που εντάσσονται σε ένα υπέροχο φυσικό φόντο, και λόγω της συνεχούς πρόκλησης που θέτει στον πεζοπόρο που θέλει να το κατακτήσει.

Από το Ρέθυμνο παίρνουμε το δρόμο που οδηγεί στο Σπήλι και ενώνει το βόρειο με το νότιο τμήμα του νησιού. Μετά από 26 χλμ. στα Μιξόρουμα, ακολουθούμε την ένδειξη για τις Καρίνες, προσπερνάμε τη Λαμπινή, που πριν από τον οικισμό σ’ ένα ύψωμα, επιδεικνύει το στρογγυλό σχήμα της θαυμάσιας βυζαντινής εκκλησίας αφιερωμένης στην Παναγία. Αμέσως μετά από αυτό το χωριουδάκι μια πινακίδα προαναγγέλλει το φαράγγι του Αγίου Αντωνίου στα δώδεκα χιλιόμετρα, ενώ ο δρόμος σκαρφαλώνει, προσφέροντας προς τα νότια μια απίθανη θέα της περιφέρειας του Αγίου Βασιλείου.

 

Φτάνοντας στο διάσελο περνάμε τα σύνορα του δήμου Αμαρίου, το πρώτο χωριό που συναντάμε είναι οι Καρίνες που προστατεύεται από το όρος Κέδρος. Σε επτά χιλιόμετρα βρίσκεται η Πατσός, μικρό χωριό που χαρακτηρίζεται από άσπρα σπιτάκια με τις αυλές τους ολοκληρωτικά κατειλημμένες από στοιβαγμένους χοντρούς κορμούς δέντρων. Η πηγή, κάτω από την άκρη του δρόμου, λειτουργεί ακόμη σαν τη βρύση του χωριού όπου οι γυναίκες πλένουν τα ρούχα.

 

Με το που μπαίνουμε στην Πατσό μια ένδειξη στα αριστερά του δρόμου προαναγγέλλει σε ένα χιλιόμετρο το “Φαράγγι του Αγίου Αντωνίου” και τα “Ερείπια του Αγίου Αντωνίου”. Παρκάρουμε σε ένα πλάτωμα κάτω από τη σκιά μιας βελανιδιάς. Μια ογκώδης ξύλινη κατασκευή αναγγέλλει την είσοδο στο φαράγγι, μια απλή καγκελόπορτα μας κατευθύνει σε ένα μονοπάτι που ανηφορίζει ελαφρά προστατευμένο από μια ξύλινη περίφραξη.

Η υποβλητικότητα του χώρου ανακαλεί ορισμένες ρομαντικές γκραβούρες γερμανών ζωγράφων του χίλια οκτακόσια: μια ανοικτή ευρύχωρη πλαγιά, κατάφυτη από έξοχα φυλλώδη πλατάνια που καταλήγει στα γαργαριστά νερά μιας ρεματιάς. Πρόσφατα δημιουργήθηκαν αναβαθμίδες με παγκάκια για να απολαμβάνουν όλοι οι επισκέπτες το πανόραμα, ενώ στις περιοχές για πικ-νικ, ξύλινα τραπέζια και ένα αυτοσχέδιο μπάρμπεκιου βρίσκονται κοντά σε μια παλιά πηγή δίπλα στο ρεύμα του ποταμού. Πιο ψηλά σκαμμένη κάτω από το γκρεμό, βρίσκεται μια τεράστια σπηλιά που φιλοξενεί την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου και δίπλα, σε μια βραχώδη προεξοχή, υπήρχε ο βωμός του παγανιστικού ιερού.

 

Σε αυτό το φυσικό βωμό χιλιάδες χρόνια πριν, λάμβαναν χώρα τελετές συνδεδεμένες με τη μινωϊκή λατρεία της φύσης που είχαν ως επίκεντρο το μυστήριο της αλλαγής των εποχών και την ανανέωση του κύκλου της βλάστησης. Η ιερότητα του χώρου παρέμεινε ανέγγιχτη από την μινωϊκή εποχή μέχρι τους πρώτους αιώνες της ρωμαϊκής κατάκτησης του νησιού. Αναθηματικά αντικείμενα ανακαλύφθηκαν στην περιοχή του βωμού, μικρές αιχμές δοράτων, ιερά κέρατα από άργιλο, ενώ σε μια επιγραφή του 1ου αι. π.Χ. γίνεται αναφορά στη λατρεία του Ερμή Κραναίου (δωρικός τύπος του “Κρηναίου” κρήνη, πηγή). Η ξεχωριστή προτίμηση για τον Ερμή που λατρευόταν σε όλο το νησί ως προστάτης των βοσκών και των δασών, επιβεβαιώνεται από την εύρεση ενός μπρούτζινου αγαλματιδίου, του 1ου-3ου αι. μ.Χ. που τον αναπαριστά με πτερωτά σανδάλια, μυτερό κράνος, φαρέτρα, και ένα τρόπαιο κυνηγιού στο δεξί του χέρι. Κατά τη ρωμαϊκή εποχή ήταν φυσικό στη λατρεία του Ερμή να προστεθεί εκείνη του Πάνα, θεού των δασών, ένα άγαλμα του οποίου ανακαλύφθηκε στα περίχωρα.
Μετέπειτα, με τη διάδοση του χριστιανισμού, μέσα από μια διαδικασία όσμωσης πολύ διαδεδομένης στην Κρήτη, ο παγανισμός μετενσαρκώθηκε στη σεβαστή φιγούρα του Αγίου Αντωνίου του Ερημίτη.

 

Η εκκλησούλα είναι καρφωμένη κάτω από τον βράχο και πριν από την είσοδο, στοιβαγμένες σε μια γωνιά βρίσκονται μερικές πατερίτσες και άλλα τάματα, μεταλλικές πλάκες που αναπαριστούν μέλη του ανθρώπινου σώματος, ένα μπράτσο, μια γάμπα, ένα κεφάλι. Στο εσωτερικό του, ένας και μοναδικός χώρος μαυρισμένος από τον καπνό των κεριών, δίπλα στις εικόνες του Αγίου, υπάρχουν απλά χαρτάκια, όπου όχι μόνο στα ελληνικά, είναι γραμμένες παρακλήσεις για να παρασχεθεί ή χάρη ή ευχαριστίες από εκείνους που την έλαβαν.
Αρχίζουμε πάλι να βαδίζουμε στα βόρεια του δάσους, μπροστά μας έχουμε μια επιλογή: ένα ξύλινο βέλος στα αριστερά και ένα στα δεξιά, με την ίδια φράση γραμμένη στα ελληνικά “Βόρεια έξοδος” μας δείχνει να κατέβουμε στο φαράγγι. Συνεχίζουμε κατά μήκος της ανατολικής πλαγιάς γιατί το “Σπήλαιο Φουρναρό” φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον. Μια σπηλιά σκαμμένη στο βραχώδες τοίχωμα, με κάθετες ανάγλυφες γραμμές, στο χρώμα της άμμου και ροζ που σε ένα σημείο γίνονται λείες, συγχέονται και μετατρέπονται σε κυματοειδείς σκούρες γκρίζες κηλίδες.

 

Καθώς το μονοπάτι κατηφορίζει, συναντάμε μεγάλα πεζούλια φτιαγμένα από κορμούς δένδρων τα οποία διευκολύνουν την κάθοδο. Μια άλλη πινακίδα με την επιγραφή “Σπηλιάρες” μας απομακρύνει, άλλες κοιλότητες ανοίγονται κάτω από πλάγια αφήνοντας να αιωρούνται προς τα κάτω περίεργα συγκρίμματα, ένα είδος σταλακτιτών, μακρείς πάνω από ένα μέτρο, με οδοντωτή νεύρωση. Σε όλη την περιοχή, για όποιον θέλει να απολαύσει τη φύση χωρίς ιδιαίτερη κούραση, έχουν δημιουργηθεί εύκολες διαδρομές για περίπατο, ενώ για όσους τους αρέσει η έντονη συγκίνηση μπορούν να ακολουθήσουν το δρομάκι που με κλειστές στροφές κατεβαίνει χαμηλά απόκρημνο και ελικοειδές. Στο βάθος της κοιλάδας τώρα φαίνονται συσσωρευμένοι γιγαντιαίοι ογκόλιθοι, ο ένας δίπλα στον άλλο ή ακόμη σφηνωμένοι ο ένας στον άλλο. Σύντομα το μονοπάτι τελειώνει, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε άλλο κατά μήκος της δεξιάς πλευράς και ένα γεφυράκι, με ξύλινα παραπέτα μας βοηθά, μεταφέροντάς μας στην αριστερή πλευρά και σηματοδοτεί την είσοδο στο καθεαυτό βάραθρο.

Από εδώ και πέρα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό, τα χέρια και τα πόδια για να ξεπεράσουμε βραχώδεις όγκους, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας υποτυπώδεις ξύλινες σκάλες στερεωμένες με αλυσίδες στα βράχια, περνώντας από το εσωτερικό οπών σκαμμένων στην πέτρα, με σκοπό να κατακτήσουμε άλλους μετακινημένους και σφηνωμένους μεταξύ τους βράχους, που μας οδηγούν πάντα πιο χαμηλά στη ρεματιά. Ένα πέρασμα σκαμμένο κάτω από ένα πέτρινο τόξο, με τη βοήθεια μιας μικρής σιδερένιας σκάλας, μας μεταφέρει στο κοίλωμα ενός φυσικού αμφιθεάτρου.
Περπατάμε πλέον στο χαλικόστρωτο της κοίτης του φαραγγιού, δεν υπάρχει σηματοδότηση του μονοπατιού, παρά μόνο οι μεγάλοι βράχοι που πρέπει να προσπεράσουμε. Οι ανεκτίμητες σκαλίτσες εξαφανίστηκαν, έτσι σε ένα σημείο κάνουμε τσουλήθρα πάνω σε ένα κοντάρι, μοναδικό σημείο στήριξης για να ξεπεράσουμε αυτό το εμπόδιο. Είμαστε αρκετά χαμηλά, δε φαίνεται ο ουρανός πλέον.

 

Μετά από μία ώρα πεζοπορίας εμφανίζονται ξανά οι πλάτανοι και στο υπόφορο τα βάτα. Μακριά διαφαίνεται η επιβλητική κατασκευή του φράγματος στο Ποτάμι. Στη συνέχεια παίρνουμε τον ίδιο δρόμο με αντίθετη φορά. Οι δυσκολίες που συναντήσαμε τώρα φαίνονται πολύ λιγότερες και αρκετά γρήγορα ξαναγυρίζουμε στην ξύλινη γέφυρα. Ανεβαίνουμε κατά μήκος της δυτικής βουνοπλαγιάς, που δεν έχουμε εξερευνήσει μέχρι τώρα, και αφού περάσουμε ένα μεγάλο πλάτανο, ανηφορίζουμε ένα δρόμο καλά σηματοδοτημένο, που πότε ανηφορίζει ομαλά και πότε εντελώς απότομα. Σε ένα τέταρτο της ώρας φτάνουμε στην αρχική διακλάδωση και στην εκκλησούλα του Αγίου Αντωνίου. Ο χώρος αναψυχής μας υποδέχεται εγκάρδια, για να αφεθούμε σε ένα ολοκληρωτικό ρηλάξ, ικανοποιημένοι που φέραμε εις πέρας το εγχείρημά μας.

– Σημείο αναχώρησης: Ερημητήριο του Αγίου Αντωνίου (Πατσός) – Σημείο άφιξης: Ποτάμι – Διάρκεια διαδρομής: 3 ώρες με επιστροφή – Διαδρομή πολύ δύσκολη – Διαδρομή ακατάλληλη για παιδιά – Κατάβαση – Προτεινόμενη περίοδος: Απρίλιος έως Νοέμβριος – Μονοπάτι ικανοποιητικά σηματοδοτημένο – Έχετε μαζί σας κανονική ποσότητα νερού

πηγή: crete-travelling.blogspot.gr,orthodoxcrete.com,.windmillstravel.com

Μέγας Αντώνιος

Μέγας Αντώνιος, «Σε όποιον ο νους υγιαίνει, σε αυτόν δεν είναι αναγκαία τα γράμματα»

Απόσπασμα από τον Βίο του αγίου Αντωνίου του Μεγάλου
που συνέγραψε ο Μέγας Αθανάσιος

 

«Κάποτε λοιπόν δύο φιλόσοφοι ήλθαν προς αυτόν, ειδωλολάτρες, που νόμιζαν ότι μπορούν να ελέγξουν τον Αντώνιο. Ήταν στο όρος το έξω. Ο Αντώνιος κατάλαβε ποιοί άνθρωποι είναι όταν τους είδε και εξήλθε προς αυτούς και είπε με διερμηνέα: “Γιατί τόσο πολύ κοπιάσατε να έλθετε, ω φιλόσοφοι, προς ανόητο άνθρωπο;” Όταν είπαν αυτοί ότι δεν είναι ανόητος, αλλά και πολύ φρόνιμος, είπε προς αυτούς: “Αν μεν προς ανόητο ήλθατε, περιττός ο κόπος σας. Αν όμως θεωρείτε ότι είμαι φρόνιμος, να γίνετε όπως είμαι εγώ. Επειδή πρέπει να μιμούμαστε τα καλά. Και αν μεν εγώ ερχόμουν προς εσάς, τότε θα εμιμόμουν εσάς. Αν όμως εσείς (ήλθατε) προς εμένα, να γίνετε όπως εγώ. Επειδή είμαι Χριστιανός. Αυτοί θαυμάζοντας ανεχώρησαν επειδή έβλεπαν και τους δαίμονες να φοβούνται τον Αντώνιο...

Όταν άλλοι από αυτούς τον συνάντησαν προς το όρος το έξω και νόμισαν ότι θα τον χλευάσουν επειδή δεν είχε μάθει γράμματα, είπε προς αυτούς ο Αντώνιος: “Εσείς τι λέτε; Ποιό είναι πρώτο, ο νους ή τα γράμματα; και ποιό είναι αίτιο ποίου, ο νους των γραμμάτων, ή τα γράμματα του νου;” Όταν αυτοί απάντησαν ότι πρώτος είναι ο νους και αυτός είναι ο εφευρέτης των γραμμάτων, τους είπε ο Αντώνιος: “Σε όποιον λοιπόν ο νους υγιαίνει, σε αυτόν δεν είναι αναγκαία τα γράμματα”. Με αυτό και τους παρόντες και αυτούς εξέπληξε. Απήλθαν λοιπόν θαυμάζοντας, επειδή τόση πολλή σύνεση έβλεπαν σε αγράματο άνθρωπο. Και επειδή δεν είχε άγριο το ήθος, λόγω του ότι ανατράφηκε στο όρος και εκεί εγέρασε, αλλά ήταν γεμάτος χάρη και κοινωνικός. Και τον λόγο τον είχε νοστιμίσει με το θείο αλάτι, έτσι ώστε κανείς δεν τον φθονούσε, αλλά να χαίρονται με αυτόν, όλοι όσοι έρχονταν προς αυτόν. 

Μετά από αυτά έτυχε να έλθουν πάλι μερικοί από αυτούς. Κι ήταν από αυτούς που οι ειδωλολάτρες θεωρούσαν σοφούς. Και απαιτούσαν λόγο από αυτόν λόγο περί της πίστης μας στον Χριστό. Και επεχείρησαν να μιλήσουν για το κήρυγμα του Θείου Σταυρού και ήθελαν να χλευάσουν.  Ο Αντώνιος λυπήθηκε την άγνοιά τους, έλεγε με διερμηνέα, που καλώς διερμήνευε: “Τι είναι καλύτερο; Να ομολογούμε τον Σταυρό ή μοιχείες και δολοφονίες παιδιών να προσάπτετε σε αυτούς που ονομάζετε θεούς; Επειδή το πρώτο που λέμε εμείς είναι απόδειξη ανδρείας και γνώρισμα καταφρονήσεως θανάτου, ενώ τα δικά σας είναι ασέλγειας πάθη. Έπειτα τι είναι καλύτερο να λέμε, ότι ο Λόγος του Θεού δεν μεταβλήθηκε, αλλά παραμένοντας ο Ίδιος, για την σωτηρία και την ευεργεσία των ανθρώπων, έλαβε σώμα ανθρώπινο, έτσι ώστε να κοινωνήσει την ανθρώπινη φύση και να κάνει τους ανθρώπους να κοινωνήσουν την θεία και νοερή φύση, ή να εξομοιώνετε τον Θεό με άλογα ζώα, και για αυτό να σέβεστε τετράποδα κι ερπετά και ομοιώματα από ανθρώπους; 
Επειδή αυτά είναι τα σεβάσματα σε εσάς τους σοφούς. Και πως τολμάτε να μας χλευάζετε εμάς επειδή λέμε ότι ο Χριστός φανερώθηκε σαν άνθρωπος, όταν εσείς λέτε ότι η ψυχή χωρίστηκε από τον ουρανό, και λέτε ότι πλανήθηκε η ψυχή και έπεσε από την αψίδα των ουρανών σε σώμα, και μακάρι σε ανθρώπινο, και όχι και σε τετράποδα και σε ερπετά να έρχεται και να πέφτει. Επειδή η δική μας πίστη λέει την παρουσία του Χριστού λόγω της της σωτηρίας των ανθρώπων. Εσείς όμως πλανάσθε όταν λέτε για ψυχή αγέννητη (αδημιούργητη). Και εμείς πιστεύουμε στο δυνατό και φιλάνθρωπο της Πρόνοιας, ότι και αυτό δεν ήταν αδύνατο στον Θεό, όμως εσείς, λέτε ότι η ψυχή είναι εικόνα του Νου, και της προσάπτετε πτώσεις και μυθολογείτε ότι είναι μεταβλητή. 
Και λοιπόν λόγω της ψυχής και τον νουν τον θεωρείτε τρεπτό. Επειδή όποια είναι… ’ρα λοιπόν είναι άξιος χλεύης τούτος (ο Σταυρός) ή μάλλον αυτά που καταργήθηκαν από αυτόν και αποδείχτηκαν αδύναμα; Επειδή και τούτο είναι αξιοθαύμαστο: ότι τα δικά σας ουδέποτε εδιώχθηκαν, αλλά σε κάθε πόλη τιμώνται από τους ανθρώπους, ενώ οι (πιστοί) του Χριστού διώκονται και περισσότερο τα δικά μας από τα δικά σας ανθούν και πληθαίνουν. Και τα δικά σας, αν και τιμώνται και προφυλάσσονται, καταστρέφονται, αλλά η πίστη και διδασκαλία του Χριστού, αν και χλευάζεται από εσάς και πολλές φορές εδιώχθηκε από τους βασιλείς, έχει γεμίσει την οικουμένη. Επειδή πότε (άλλοτε) εξέλαμψε έτσι η θεογνωσία; Και πότε φανερώθηκε έτσι η σωφροσύνη και η αρετή της παρθενίας; Και πότε περιφρονήθηκε έτσι ο θάνατος παρά τότε που πραγματοποιήθηκε ο Σταυρός του Χριστού; Για τούτο κανείς δεν αμφιβάλλει όταν βλέπει τους μάρτυρες για τον Χριστό να περιφρονούν τον θάνατο και όταν βλέπει τις παρθένες (μοναχές) της Εκκλησίας για τον Χριστό να φυλάνε καθαρά και αμόλυντα τα σώματα».

πηγή/αντιγραφή

 

https://proskynitis.blogspot.gr/2012/01/blog-post_17.html

το μεγαλείο της κομψότητας

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε το άλμπουμ του χρήστη ‎Eastern Crochet - كروشية شرقي‎.

+259

  






 




 
   



 

σχέδια με βελονάκι

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε το άλμπουμ του χρήστη Anna Crochet Hungari.

9 Δεκεμβρίου στις 12:50 π.μ. 
·

+437