Τα κάλαντα του "Μποστ"

Τα κάλαντα του "Μποστ"

Το εφεβρετικό πεδί

για μεγέθυνση πατείστε ροδάκι 

να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό 

Αναστασία η Φαρμακολύτρια

Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Η Αναστασία η Φαρμακολύτρια ήταν μάρτυρας της ορθόδοξης εκκλησίας.

Βιογραφικά στοιχεία

Πατέρας της ήταν ο Πρετέξτατος, ισχυρός προύχοντας την Ρωμαϊκή εποχή, αλλά και ειδωλολάτρης. Η μητέρα της Φλαβία ήταν χριστιανή.

Η Αναστασία βαφτίστηκε χριστιανή και ανατράφηκε από την μητέρα της. Όταν πέθανε η μητέρα της, την ανατροφή της Αναστασίας ανέλαβε ο Χρυσόγοος, επίσης ευσεβής χριστιανός. Όταν η Αναστασία έφτασε σε ώριμη ηλικία, ο πατέρας της την πίεζε να παντρευτεί τον Ρωμαίο εθνικό Ποπλίο. Η Αναστασία απέφυγε τον Ποπλίο σαρκικά, ενώ αυτός της κατέτρωγε την περιουσία σε ειδωλολατρικές και άσωτες εκδηλώσεις. Η Αναστασία υπέφερε πολύ, διότι δεν μπορούσε να εκπληρώσει ελεύθερα τις χριστιανικές της υποχρεώσεις. Ο Πόπλιος είδε ότι δεν μπορούσε να αλλαξοπιστήσει την γυναίκα του και την έκλεισε σε βαριά φυλακή. Τον δε Χρυσογόνο τον έκλεισε ο Διοκλητιανός σε φυλακή και τον βασάνιζε. Σώζεται αλληλογραφία μεταξύ της Αγίας Αναστασίας, τόν καιρό πού τήν είχε φυλακίσει ο άνδρας της, γιά νά εμποδίσει τήν φιλάνθρωπη δράση της, καί του Χρυσογόνου, πού τόν είχαν φυλακίσει, γιατί δίδασκε μέ παρρησία καί πολλή επιτυχία τό Χριστιανισμό. Τόν Χρυσόγονο ακολούθησε η Αναστασία στήν μαρτυρική του πορεία από τή Ρώμη στή Νικομήδεια, αφού εν τώ μεταξύ αποφυλακίσθηκε μετά τό θάνατο του συζύγου της (ο Πόπλιος πήγε πρέσβης στην Περσία όπου τον βρήκε αιφνίδιος θάνατος).Η Αναστασία αφότου αφέθηκε ελεύθερη χρησιμοποιούσε τις φαρμακευτικές της γνώσεις για να θεραπεύει τους φυλακισμένους.

Η μνήμη της τιμάται στις 22 Δεκεμβρίου.

 ---------------------------------------

http://vatopaidi.wordpress.com

Βίος της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας

1. Καταγωγή καί δράση της Αγίας Αναστασίας

Γεννήθηκε καί μεγάλωσε στή Ρώμη στό τέλος του 3ου μ.Χ αιώνος. Ήταν κόρη αρχοντικής καί πλούσιας οικογένειας. Παρά τήν σκληρή επαγρύπνηση του ειδωλολάτρη πατέρα της Πραιτεξτάτου, η Χριστιανή μητέρα της Φαύστα τήν οδήγησε στόν Χριστιανό διδάσκαλο Χρυσόγονο πού της δίδαξε τό Χριστιανισμό καί άναψε τόν έρωτα καί τήν αγάπη της πρός τόν Χριστό. Αποφασισμένη νά ζήσει μοναχική ζωή διά βίου, εν αγνεία καί παρθενία, υποχρεώθηκε εν τούτοις πιεζόμενη από τόν πατέρα της, νά παντρευτεί τόν ειδωλολάτρη αξιωματούχο του αυτοκράτορος Διοκλητιανού Πούπλιο, τήν πρός τόν οποίο όμως σαρκική συνάφεια απέφευγε, όπως λέγει τό συναξάριο, διά τήν απιστίαν αυτού, προφασιζόμενη ότι ήταν ασθενής· «νοσείν αεί προφασιζομένη». Ο αιφνίδιος καί θεόσταλτος θάνατος του συζύγου της ελευθέρωσε όλες τίς δυνατότητες της Αναστασίας, πού διέθεσε στό εξής, η περικαλλέστατη αυτή καί αρχοντική νεαρή γυναίκα, όλα της τά πλούτη, τό χρόνο, τή δράση καί τήν αγάπη της στό νά επισκέπτεται στίς φυλακές τούς φυλακισμένους Χριστιανούς, νά τούς ενισχύει καί νά τούς ενθαρρύνει, ώστε νά μήν δειλιάσουν μπροστά στό μαρτύριο. Έγινε «αλείπτρια», προπονήτρια πολλών μαρτύρων πού οφείλουν τό ένδοξο μαρτυρικό τους τέλος στήν ενθάρρυνση της Αναστασίας.

2. Ενισχύει στή Θεσσαλονίκη τίς αδελφές οσιομάρτυρες, Αγάπη, Χιονία καί Ειρήνη

Γιά τό έργο της αυτό δέν περιορίστηκε στή Ρώμη, αλλά άπλωσε τήν αγάπη της μέχρι τήν Ανατολή, μέχρι τή Νικομήδεια, αφού διέτρεξε τό Ιλλυρικό καί τή Μακεδονία, όπου έδρασε ιδιαίτερα στήν πόλη της Θεσσαλονίκης. Οι τρεις γνωστές αδελφές Αγάπη, Χιονία καί Ειρήνη πού μαρτύρησαν επί Διοκλητιανού στή Θεσσαλονίκη, πρίν από τό μαρτυρικό τους θάνατο γνώρισαν τήν φροντίδα καί τήν αγάπη της Αγίας Αναστασίας, η οποία γιά τό λόγο αυτό φυλακίσθηκε καί βασανίσθηκε σέ φυλακή της Θεσσαλονίκης. Είναι μάλιστα πολύ πιθανό ότι τό όρος στό οποίο τοξεύθηκε από στρατιώτη η τρίτη από τίς αδελφές, η αγία Ειρήνη, είναι τό όρος όπου σήμερα είναι η Μονή της Αγίας Αναστασίας, η οποία φρόντισε καί ενεταφίασε τά τίμια σώματα των τριών αδελφών παρθενομαρτύρων, των οποίων τή μνήμη η Εκκλησία γιορτάζει στίς 16 Απριλίου.

3. Χρυσόγονος καί Ζωΐλος

Δέν είναι όμως μόνον οι τρεις παρθενομάρτυρες της Θεσσαλονίκης μέ τίς οποίες συνδέθηκε η Αγία Αναστασία. Αναφερθήκαμε προηγουμένως στόν διδάσκαλό της Χρυσόγονο, ο οποίος υπέστη μαρτυρικό θάνατο στήν Νικομήδεια της Μικράς Ασίας κατά τόν συναξαριστή, κατ’ άλλους δέ στήν Ακυϊλία της Ιλλυρίας. Σώζεται αλληλογραφία μεταξύ της Αγίας Αναστασίας, τόν καιρό πού τήν είχε φυλακίσει ο άνδρας της, γιά νά εμποδίσει τήν φιλάνθρωπη δράση της, καί του Χρυσογόνου, πού τόν είχαν φυλακίσει, γιατί δίδασκε μέ παρρησία καί πολλή επιτυχία τό Χριστιανισμό. Τόν Χρυσόγονο ακολούθησε η Αναστασία στήν μαρτυρική του πορεία από τή Ρώμη στή Νικομήδεια, αφού εν τώ μεταξύ αποφυλακίσθηκε μετά τό θάνατο του συζύγου της. Του συμπαρεστάθη καί τον ενεδυνάμωσε, η τολμηρή αυτή μαθήτρια τόν πρεσβύτη δάσκαλο. Μετά τόν δι’ αποκεφαλισμού μαρτυρικό του θάνατο, ο Χρυσόγονος εμφανίσθηκε σέ όραμα στόν ιερέα Ζωΐλο, του υπέδειξε τόν τόπο πού βρισκόταν τό άγιό του λείψανο καί του απεκάλυψε ότι ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός έδωσε εντολή νά βασανιστούν οι τρεις αδελφές Αγάπη, Χιονία καί Ειρήνη, τίς οποίες όμως θά ερχόταν νά ενθαρρύνει η Αναστασία, όπως καί έγινε. Τό ίδιο όραμα είδε συγχρόνως καί η Αναστασία, πού ανέλαβε πράγματι νά συμπαρασταθεί στίς τρεις μέλλουσες μάρτυρες. Ο ιερεύς Ζωΐλος, πλησίον του οποίου έμεναν οι τρεις αδελφές, δέχτηκε σέ λίγες μέρες τήν προαναγγελθείσα επίσκεψη της Αναστασίας, η οποία προσκύνησε τό άγιο λείψανο του διδασκάλου της καί ανέλαβε τίς τρεις αδελφές, οι οποίες όπως είπαμε, μαρτύρησαν στή Θεσσαλονίκη. Ο Ζωΐλος εντός ολίγου απέθανεν εν Κυρίω, όπως του είχε προαναγγείλει ο Χρυσόγονος, μαζί μέ τόν οποίο εορτάζεται στίς 22 Δεκεμβρίου, ημέρα του μαρτυρίου καί της μνήμης της Αγίας Αναστασίας. Στόν συναξαριστή ο Ζωΐλος παρουσιάζεται ως μάρτυς. Χρυσόγονος, Ζωΐλος, Αγάπη, Χιονία, Ειρήνη αποτελούν τήν πρώτη ομάδα αγίων, μέ τήν οποία συνδέθηκε η Αγία μας, ακολουθούν όμως καί άλλες.

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η MEΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟΛΥΤΡΙΑ

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η MEΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟΛΥΤΡΙΑ

http://www.paratiritis-news.gr

Επίσκεψη στο Μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας

 

 
Το μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας, έχει εντυπωσιακή θέση και κτίρια ευρισκόμενο στις νότιες πλαγιές του Ομβριανού, παρακλαδιού του Χορτιάτη. Είναι αφιερωμένο στην Αγία Αναστασία την Φαρμακολύτρια που έζησε και μαρτύρησε στην Θεσσαλονίκη με κάψιμο στην πυρά κατά τους διωγμούς του Διοκλητιανού.
Καταθέτοντας τα ιστορικά στοιχεία ο κ. Σιδηράς ανέφερε ότι «το μοναστήρι χτίστηκε για πρώτη φορά το 888 μ.Χ. από την αυτοκράτειρα - Αυγούστα Θεοφανώ, γυναίκα του αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ’ του Σοφού, η οποία ευλαβούνταν ιδιαίτερα την Αγία Αναστασία Φαρμακολύτρια. Μετά το 888 η πρώτη μαρτυρία που έχουμε για αυτό είναι ότι το 1522, δηλαδή μετά από επτά αιώνες, ο μοναχός Θεωνάς, ο οποίος αργότερα έγινε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης και σήμερα είναι Άγιος της Εκκλησίας, που ολόκληρο το λείψανό του βρίσκεται μέσα στη μονή, ίδρυσε τη μονή πάλι επ’ ονόματι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας η οποία είναι προστάτιδα και πνευματική έφορος της μονής. Το 1821 η μονή καταστρέφεται από τους Τούρκους. Σήμερα σώζονται μόνο τα θεμέλια με τις καμάρες. Η μονή ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και διοικείται από αυτό, δεσπότης και κεφαλή είναι ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης. Ηγούμενος, όπως και σε όλα τα πατριαρχικά μοναστήρια ,δεν είναι αρχιμανδρίτης, αλλά μητροπολίτης του Πατριαρχείου. Στην μονή ηγούμενος είναι ο Μητροπολίτης Μιλήτου Απόστολος Τα μοναστήρια που υπάγονται στο Πατριαρχείο καλούνται Πατριαρχικά και Σταυροπηγιακά. Πατριαρχικά γιατί διοικούνται απ’ ευθείας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και Σταυροπηγιακά διότι τοποθετούσαν, έμπηγαν σταυρό στα θεμέλια της εκκλησιάς, Σταυροπήγιο – πήγνυμι σταυρόν – τοποθετώ σταυρό. Ο Σταυρός στέλνονταν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο αφού καθαγιάζονταν πρώτα εκεί και τοποθετούνταν στα θεμέλια του ναού για να είναι η ορατή απόδειξη ότι είναι έδαφος του Πατριαρχείου. Έχουμε σε όλη την Βόρειο Ελλάδα αυτό το Σταυροπήγιο, τον Άγιο Τίμιο Πρόδρομο Ιωάννη Σερρών που ένα κομμάτι του κάηκε το χειμώνα και στη Θεσσαλονίκη την Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Βλατάδων. Μέσα στη μονή σώζεται ολόκληρο το λείψανό του Αγίου Θεωνά του Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, η κάρα της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας και τμήμα του τιμίου ξύλου.
Στη μονή λειτούργησε (1922) και ιερατική σχολή που είχε και γυμνασιακό τμήμα όπου τα φτωχόπαιδα πήγαιναν γυμνάσιο εκεί. Η ιερατική σχολή έκλεισε το 1971. Πολλοί καθηγητές της Θεολογικής Σχολής αλλά και άλλων σχολών που ήταν φτωχοί ήρθαν εδώ φοίτησαν στο γυμνάσιο και ονομάζονται «Αγιαναστασίτες». Το κτίριο της Ιερατικής Σχολής σώζεται.».
Ιερομόναχος Χρυσόγονος, «Η Αγία Αναστασία χαρακτηρίζεται μεγαλομάρτυς λόγω των μεγάλων ταλαιπωριών και βασάνων που υπέστη και Φαμακολύτρια γιατί έχει την δύναμη να λύνει τις φαρμακείες, δηλαδή τα μάγια»
Κατά την υποδοχή των προσκυνητών του Συλλόγου παρέστη ο εκπρόσωπος του μητροπολίτου Μιλήτου Αποστόλου, ιερομόναχος Χρυσόγονος ο οποίος απευθυνόμενος προς τα μέλη και τους φίλους του Συλλόγου αναφέρθηκε στο βίο της Αγίας Αναστασίας αλλά και στο ιστορικό της μονής.
«Η προστάτης και πάτρων του μοναστηριού η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια συνέδεσε μεγάλο μέρος του έργου της αγάπης και της φιλανθρωπίας με τη Μακεδονία, με την πόλη της Θεσσαλονίκης, και όπως πιστεύουν πολλοί επιστήμονες ίσως και με τον τόπο που είναι χτισμένο το μοναστήρι. Η Αγία Αναστασία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ρώμη στο τέλος του 3ου μ.Χ. αιώνα. Διδάσκαλός της ήταν ο Άγιος Χρυσόγονος ο οποίος της δίδαξε τα χριστιανικά διδάγματα. Η Αγία Αναστασία επισκέπτονταν τους διωκόμενους χριστιανούς μέσα στις φυλακές προσφέροντάς τους συμπαράσταση υλική και πνευματική. Μαρτύρησε το έτος 303 -304 κατά το διωγμό του Διοκλητιανού. Χαρακτηρίζεται μεγαλομάρτυς λόγω των μεγάλων ταλαιπωριών και βασάνων που υπέστη για την υπομονή και επιμονή που έδειξε στο μαρτύριό της. Επίσης χαρακτηρίζεται και Φαρμακολύτρια γιατί έχει την δύναμη να θεραπεύει σωματικά και ψυχικά σε όσους με επιμονή επικαλούνται την βοήθειά της και διότι λύνει τις φαρμακείες, δηλαδή τα μάγια.
Οι Θεσσαλονικείς και οι κάτοικοι των περιχώρων για να τιμήσουν την Αγία Αναστασία έκτισαν εκτός από ένα ναό στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος δεν σώζεται σήμερα, και ένα μικρό μοναστήρι, το οποίο εμαγαλύνθη και είναι ένα από τα πιο περίλαμπρα και βασιλικά μοναστήρια, όταν η Αγία Θεοφανώ, βασίλισσα του Βυζαντίου, το ευεργετεί οικονομικώς το αίσιον έτος 888 και το καθιστά από απλό προσκύνημα μεγάλο βασιλικό μοναστήρι. Για αυτό και η Αγία Θεοφανώ τιμάται εδώ στο μοναστήρι ως η πρώτη κτήτωρ. Κτίζοντας το μοναστήρι έφερε από την Κωνσταντινούπολη τα λείψανα της Αγίας Αναστασίας που βρίσκονται αριστερά στο ναό σε ένα προσκυνητάρι, η τιμία κάρα και μέρος του δεξιού ποδιού της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας. Το ιερό λείψανο της Αγίας Θεοφανούς φυλάσσεται άφθαρτο στον Πατραρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στην Κωνσταντινούπολη. Επειδή το 1821 κάηκε το μοναστήρι από τους Οθωμανούς καταστράφηκαν τα πολύτιμα αρχεία, η πλούσια βιβλιοθήκη και θαυμαστά κειμήλια με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε επαρκή στοιχεία για την ιστορία του μοναστηριού από τον 9ο αιώνα που κτίσθηκε για πρώτη φορά το μοναστήρι έως τον 16ο αιώνα που ανακαινίζεται και ξανακτίζεται το μοναστήρι από τον Άγιο Θεωνά. Συγκεκριμένα το 1522 ο άγιος Θεωνάς βρίσκει το μοναστήρι σε ερειπιώδη κατάσταση και το μεταβάλλει πολύ γρήγορα σε μεγάλο επιβλητικό μοναστήρι. Στην εποχή του είχε την μεγαλύτερη ακμή και είχε φθάσει τους 150 μοναχούς. Επίσης είχε μοναχούς σε πολλά μετόχια στις περιοχές της Μακεδονίας και των Βαλκανίων οι μοναχοί είχαν φθάσει τους 500. Σήμερα όμως στο μοναστήρι έχει μικρό αριθμό μοναχών οι οποίοι καθημερινά προσεύχονται και εργάζονται εδώ. Ο Άγιος Θεωνάς ήταν ηγούμενος εδώ και συχνά ασκήτευε πάνω στο βουνό που τώρα υπάρχει εξωκκλήσι και αγίασμα επ’ ονόματί του. Μετέπειτα έγινε Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Το ιερό λείψανό του βρίσκεται μέσα στο ναό. Από το 1920 μέχρι το 1971 λειτουργούσε παράλληλα με το μοναστήρι και εκκλησιαστική σχολή. Το μοναστήρι υπάγεται πνευματικώς και διοικητικώς απ’ ευθείας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και γύρω από το μοναστήρι είναι κτισμένα δέκα μικρά εξωκκλήσια. Τέλος το μοναστήρι πανηγυρίζει και εορτάζει στις 22 Δεκεμβρίου της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας. Επίσης μια άλλη μεγάλη εορτή στο μοναστήρι μας είναι του Αγίου Θεωνά, τον οποίο εορτάζουμε πανηγυρικά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή και συγκεκριμένα την τέταρτη Κυριακή των Νηστειών τρεις Κυριακές πριν το Πάσχα».
Ακολούθως ο Ιερομόναχος Χρυσόγονος, τέλεσε δέηση υπέρ των μελών του ΔΣ και του Θρησκευτικού Συλλόγου, των προσκυνητών και των οικογενειών τους.

 ----------------------------------------------

http://anastasiag.pblogs.gr/tags/agia-anastasia-gr.html

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η MEΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟΛΥΤΡΙΑ

Kαλημέρα ! Σήμερα 22 Δεκεμβρίου γιορτάζει η Αγία Αναστασία η Μεγαλομάρτυς και Φαρμακολύτρια !

Αναδημοσιεύω την εγγραφή μου για τον βίο της αγίας που είναι η αγία μου,μιας και φέρω το όνομά της ! Για να θυμηθούν οι παλιοί φίλοι και να μαθαίνουν οι νέοι φίλοι.

Χρόνια πολλά σέ όσες γιορτάζουν !

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟΛΥΤΡΙΑ 

Η αγία μεγαλομάρτυς Αναστασία, η φαρμακολύτρια, ζούσε στη Ρώμη επί Διοκλητιανού και καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Η Αναστασία διακρινόταν για την ομορφιά του σώματος, τη μόρφωση, το άμεμπτο ήθος και τη  σωφροσύνη της. Ο πατέρας της ήταν ειδωλολάτρης ,Ρωμαίος πατρίκιος, Πραιτεξτάτος ονομαζόμενος και ή μητέρα της Φούστα.Τη χριστιανική πίστη διδάχτηκε από τη μητέρα της και το θεόπνευστο διδάσκαλό της, το Χρυσογόνο. Παρά τη θέλησή της παντρεύτηκε τον Πούπλιο, άντρα άσωτο και ασεβή.Αυτός ήταν φανατικός ειδωλολάτρης και μισούσε θανάσιμα τους χριστιανούς. Η Αναστασία, όμως, όχι.Γι' αυτό και δεν άργησε να δεχθεί το άγιο Βάπτισμα και να γίνει χριστιανή.

Μετά το βάπτισμά της περιερχόταν κρυφά τα σπίτια των φτωχών και παρείχε οικονομική ενίσχυση Εβαζε φτωχά ρούχα και πήγαινε στις φυλακές, οπού έδινε τροφές και  χρήματα στους φυλακισμένους χριστιανούς μάρτυρες. Φρόντιζε τις πληγές τους, τους ελευθέρωνε από τα δεσμά τους. «Εντεύθεν, κρυφίως περιερχομένη τας οικίας των πτωχών και τας φυλακάς των του Χριστού μαρτύρων και προσφέρουσα αυτοίς τα επιτήδια, σπογγίζουσα αυτών τας πληγάς, λύουσα αυτούς των δεσμών και τας οδύνας αυτών θεραπεύουσα, ενωμάσθη εκ τούτου «φαρμακολύτρια».

Ο δάσκαλος της Χρυσόγονος της έμαθε τον τρόπο. Μάζευε τα άνθη συγκεκριμένων φυτών, τα έβραζε, τοποθετούσε το απόσταγμα σε φιαλίδια, και με τις κατάλληλες αναλογίες κάθε φορά, κατάφερνε να γιατρεύει αρρώστους. Η πεποίθηση ότι πολλές αρρώστιες και προβλήματα έχουν την αιτία τους στη μαγεία, ξόρκια και μαγγανείες, της έδωσε το προσωνύμιο Φαρμακολύτρια. Αρχικά η λέξη φαρμακός σήμαινε μάγος και όχι φαρμακοποιός.

Ιδιαίτερη φροντίδα έδειχνε η Αναστασία στην ενίσχυση του φρονήματος των υποψηφίων μαρτύρων της πίστεως και στην περισυλλογή και ταφή των λειψάνων τους. Αξιώθηκε από το Θεό να εμψυχώσει και ετοιμάσει για το μαρτύριο τις αδελφές Αγάπη, Χιονία και Ειρήνη (μνήμη τους 16 Απριλίου) και τα λείψανά τους τα ενταφίασε με την πρέπουσα ευλάβεια ενώ ευχήθηκε να τις ακολουθήσει στο μαρτύριο

Όταν έμαθε αυτό ο σύζυγός της, εξοργισμένος της είπε ότι, αν δεν αλλάξει το χριστιανικό της φρόνημα, θα γίνει ο χειρότερος εχθρός της. Αρχικά προσπάθησε να την μεταπείσει με συμβουλές. όμως, η Αναστασία παρέμενε ακλόνητη στην πίστη της ακόμα και όταν την κακοποίησε.

Η Αναστασία, χωρίς να ταραχτεί, απάντησε στο σύζυγό της ότι αυτά που λέει δεν την εκπλήσσουν, ούτε τη φοβίζουν. Διότι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός ενημέρωσε τους αγωνιζόμενους πιστούς Του ότι: «Εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ. ι΄ 36). Δηλαδή, εχθροί του πιστού ανθρώπου θα είναι οι άνθρωποι του σπιτιού του, που δε θα δεχθούν το Ευαγγέλιο, το οποίο φέρνει την αληθινή και ουράνια ειρήνη.

Το μαρτύριό της πέρασε από πολλά στάδια: ανάκριση, υποσχέσεις, απειλές, αλλά η αγία τα αντιμετώπισε με παρρησία και καρτερία. Ο ιερέας των ειδώλων, που προσπάθησε να την αποσπάσει από την πίστη της, χτυπήθηκε από θεόσταλτη πληγή χάνοντας το φως του. 

Τότε ο Ποπλίων χωρίς δισταγμό την κατήγγειλε στο Διοκλητιανό. Αυτός τη φυλάκισε και κατόπιν την εξόρισε σε ένα νησί, όπου υπέστη μαρτυρικό θάνατο μέσα στη φωτιά το έτος 290. Το λείψανο της αγίας το πήρε μια γυναίκα αρχόντισσα που λεγόταν Απολλωνία,αφου χρηιμοποίησε τη γνωριμία της με τη σύζυγο του επάρχου.Ενεταφίασε το σώμα της στον κήπο της,όπου αργότερα έκτισε και ναό προς τιμή  της.

Στα χρόνια του βυζαντινού αυτοκράτορα Λέοντος Α' τα λείψανά της μετακομίστηκαν στην Κων/πολη, ενώ στη Ρώμη αφιερώθηκε στη μνήμη της ήδη από τον 4ο μ.Χ. αιώνα παλαιά βασιλική (ναός). Σημερα μέρη των ιερών λειψάνων   της αγίας,η κάρα της αγίας και μέρος απο το δεξιό της πόδι βρίσκονται στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας στην Χαλκιδική. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της στις 22 Δεκεμβρίου.

Αναστασία είναι ένα γυναικείο όνομα, που σημαίνει "αυτή που θα αναστηθεί".

Μονή Αγίας  Αναστασίας της Φαρμακολύτριας

Λίγα λόγια για το μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας που βρίσκεται στην Χαλκιδική .

Η Μονή Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας κατά την παράδοση ιδρύθηκε από την αυτοκράτειρα Θεοφανώ, σύζυγο του Λέοντα ΣΤ' Σοφού, το 888 μ.Χ. Ωστόσο, δεν υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες για την ύπαρξη μονής κατά τα βυζαντινά χρόνια. Στις αρχές του του 16ου αιώνα ,το 1522 ο Άγιος Θεωνάς, μετέπειτα μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, με τη συνοδεία του, προερχόμενοι από το Άγιον Όρος   επανίδρυσε το μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας, ανακαινίζοντας εκ βάθρων ένα παλαιότερο μονύδριο, το οποίο η παράδοση ανάγει στα τέλη του 8ου αιώνα. Το καθολικό της μονής ανήκει στον τύπο της τρίκλιτης βασιλικής με τρούλο και ανάγεται στα χρόνια μετά την ανακαίνιση του 1830. Η νότια και δυτική πτέρυγα αποτελούν μέρος των κτηριακών εγκαταστάσεων του 16ου αι. Το μοναστήρι, που βρισκόταν σε ακμή κατά τη διάρκεια του 16ου και του 17ου αιώνα, έχοντας πολλά μετόχια  και κτήματα στην Θεσσαλονίκη, Χαλκιδική, Βλαχία και Ρωσία  και μεγάλο αριθμό μοναχών, υπέστη πολλά δεινά στην Επανάσταση του 1821 και το κτιριακό συγκρότημά του πυρπολήθηκε απο τους Οθωμανούς. Στα χρόνια που ακολούθησαν ανοικοδομήθηκε σταδιακά, έτσι ώστε όλα τα σημερινά κτίσματά του χρονολογούνται στον 19ο αιώνα. Η ανακαίνισή της άρχισε, μαζί με αυτήν του καθολικού, γύρω στα 1830. Στη μονή ανήκει και το εξωκκλήσιο των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίττης, το οποίο ιστορήθηκε από Γαλατσιάνους ζωγράφους το 19ο αιώνα, και αποτελεί ένα από τα ελάχιστα σωζόμενα δείγματα μεταβυζαντινής ζωγραφικής στο χώρο της Χαλκιδικής.

 


Από το 1921 μέχρι το 1971 λειτούργησε στο μοναστήρι εκκλησιαστική σχολή, της οποίας το κτίριο δεσπόζει στον χώρο της μονής. Η μονή ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και είναι σταυροπηγιακή (από την στερέωση σταυρού σταλμένου από τον Πατριάρχη στα θεμέλια σαν ένδειξη της διακιοδοσίας του).

Από anastaciag @ Τετάρτη, 22 Δεκεμβρίου 2010 9:01 πμ

http://www.icookgreek.com/

Νηστίσιμο κέικ με μήλα

Υλικά συνταγής

• 6 μήλα καθαρισμένα και κομμένα σε φέτες
• 1 1/2 φλιτζάνι του τσαγιού ζάχαρη
• 3 φλιτζάνια του τσαγιού αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
• 1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
• 2 κουταλάκια του γλυκού κανελογαρύφαλα τριμμένα
• 1/2 φλιτζάνι του τσαγιού καρυδόψιχα κοπανισμένη
• 1 φλιτζάνι του τσαγιού σταφίδες ξανθές
• 1 φλιτζάνι του τσαγιού σπορέλαιο
• 1 βανίλια
• ροδέλες μήλου (προαιρετικά)

Εκτέλεση συνταγής

1. Βάζετε τα μήλα με τη ζάχαρη σε μεγάλη κατσαρόλα σε σιγανή φωτιά μέχρι να λιώσει λίγο η ζάχαρη. Τα μήλα δεν πρέπει να ψηθούν. Κατεβάζετε την κατσαρόλα από τη φωτιά.
2. Ανακατεύετε το αλεύρι, τα μυρωδικά, το αλάτι, ταν καρύδια και τις σταφίδες. Ρίχνετε το λάδι στο μείγμα των μήλων και στη συνέχεια το αλεύρι και ανακατεύετε μέχρι να ενωθούν καλά. Το μείγμα πρέπει να είναι πηχτό. 
3. Το αδειάζετε με κουτάλι σε ένα ταψί αλειμένο με λάδι, στολίζετε με τις ροδέλες του μήλου (προαιρετικά) και το ψήνετε σε μέτριο φούρνο για 40'-45'. 

Συμβουλή

Στα λαδερά κέικ είναι προτιμότερο να χρησιμοποιείτε σπορέλαιο γιατί γίνοντα ελαφρότερα. Συνήθως τα λαδερά κέικ ξεφορμάρονται δύσκολα, γι'αυτό είναι καλύτερα να ψήνονται σε ταψί και να σερνίρονται από εκεί.

O Nίκος Καζαντζάκης για το έθιμο...

O Nίκος Καζαντζάκης για το έθιμο με το σφάξιμο των χοίρων: "Οι κραυγές του χοίρου που σφάζεται είναι κάτι φρικιαστικό"

Τα χοιροσφάγια δεν είναι μόνο κρητικό έθιμο, όμως και στην Κρήτη έχει ταυτιστεί με την περίοδο των Χριστουγέννων. Για το έθιμο έχει γράψει και ο Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του “Αναφορά στον Γκρέκο” από όπου ακολουθεί και το παρακάτω απόσπασμα:
Την παραμονή των Χριστουγέννων στα χωριά της Κρήτης εσφάζανε τσι χοίρους (αρχαία χοιροσφάγια), αναθρεμμένους από τον κάθε νοικοκύρη κυρίως με βελάνια (βελανίδια) και χουμά (τον ορρό του γάλακτος που μένει από την τυροκόμηση, μέσα στο οποίο όμως ρίχνανε και λάδια που έμεναν στα τσικάλια κι έτσι ο χουμάς γινόταν ζουμί –ένα ιδιαίτερα θρεπτικό μίγμα για πόση). Από το χοιρινό κρέας παρασκευάζονταν οματές (ή στην ανατολική Κρήτη, ομαθιές), τσιλαδιά (με τη χοιροκεφαλή, η λεγόμενη πηχτή), απάκια (λουρίδες ψαχνού κρέατος καπνισμένες στο τζάκι, συχνά με φασκομηλιές και άλλα μυρωδικά βότανα), λουκάνικα, σύγλινα (κομμάτια κρέας μισοβρασμένα και αποθηκευμένα σε κουρούπι (κιούπι) μαζί με τη γλίνα (το λίπος) που τα βοηθούσε να διατηρηθούν πολλούς μήνες –μετά γίνονταν σφουγγάτο (ομελέτα) ή μαγειρεύονταν με πατάτες κ.λ.π.
Το χοιρινό ήταν εξαιρετικά σημαντικό, ιδίως γιατί μπορούσε να αποθηκευτεί εφοδιάζοντας την οικογένεια με κρέας για πολύν καιρό. Επίσης «έκανε δυο φαητά», αφού έβγαζε πολύ λάδι (από το λίπος που έλιωνε κατά το μαγείρεμα) με το οποίο μαγείρευαν έπειτα χόρτα ή πατάτες κάνοντάς τα νοστιμότερα.
Υπ’ όψιν ότι ο χοίρος είναι θεριό, άγριο, δυνατό και επικίνδυνο, και, συνεπώς, ήταν πολύ δύσκολο να σφαγεί, κυρίως αν ήταν μεγάλος –και έπρεπε να είναι αρκετά μεγάλος, για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω. Το σφάξιμό του ήταν δουλειά πολλών αντρών μαζί, που τον κρατούσαν και ένας, έμπειρος, του κάθιζε τη “μαχαιρέ” σε συγκεκριμένο σημείο στο λαιμό, για να πεθάνει ακαριαία –αλλιώς μπορεί και να έφευγε με το μαχαίρι καρφωμένο στο λαιμό του και αλίμονο σε όποιον του αντιστεκόταν!
Οι κραυγές του χοίρου που σφάζεται είναι κάτι φρικιαστικό. Ο οπλαρχηγός του 1866 Ιωάννης Αναγνώστης Κατσαντώνης από το χωριό Άνω Μέρος της επαρχίας Αμαρίου, γέρος πια (αρχές του εικοστού αιώνα), έφευγε από το χωριό όταν έσφαζαν τους χοίρους, γιατί οι σκληρές τωνε (οι κραυγές τους) του θύμιζαν, όπως έλεγε, τα ουρλιαχτά των χριστιανών όταν τους έσφαζαν οι Τούρκοι.
Σύμφωνα με δοξασία καταγεγραμμένη στο χωριό Αποδούλου του νομού Ρεθύμνης, την παραμονή της σφαγής του ο χοίρος θωρεί μέσα στο χουμά ντου ένα μαχαίρι (βλέπει ένα μαχαίρι μέσα στο ζουμί που θα πιεί) και καταλαβαίνει ότι πλησιάζει το τέλος του. Έτσι, περνάει την τελευταία νύχτα του λυπημένος και περιμένοντας το θάνατο από το αφεντικό του που τόσον καιρό τον τάιζε και τον μεγάλωνε (χαρακτηριστική αυτή η δοξασία για το σεβασμό του παλαιού ανθρώπου προς το ζώο, άσχετα αν από ανάγκη το έσφαζε και τρεφόταν μ’ αυτό).
Η σφαγή των γουρουνιών γίνονταν την ίδια ημέρα, την παραμονή Χριστουγέννων, απ’ όλους τους χωριανούς, κάτι που αποτελούσε πανηγύρι για τα μικρά παιδιά, τα οποία μάλιστα πολλές φορές μάλωναν μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει τη φούσκα (ουροδόχο κύστη) του χοίρου, για να την κάνει μπαλόνι.
Την δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, οι χωρικοί έκοβαν το κρέας του χοίρου και έφτιαχναν:
• λουκάνικα
• απάκια: καπνιστό κρέας
• πηχτή (τσιλαδιά): αφαιρείται κάθε ίχνος κρέατος από το κεφάλι του γουρουνιού και όλα μαζί βράζονται. Ο ζωμός με ειδική προετοιμασία μετατρέπεται σε πηχτό ζελέ που μέσα του βρίσκονται τα κομμάτια του κρέατος.
• σύγλινα, δηλαδή το κρέας του γουρουνιού κομμένο σε μικρά κομμάτια, που το έψηναν και το έβαζαν σε μεγάλα δοχεία και το κάλυπταν με το λιωμένο λίπος του ζώου. Το λίπος έπηζε μόλις έχανε τη θερμότητα του και το κρέας μπορούσε να διατηρηθεί έτσι για αρκετούς μήνες.
• ομαθιές, τα έντερα του χοίρου γεμισμένα με ρύζι, σταφίδες και κομματάκια συκώτι.
τσιγαρίδες, κομμάτια μαγειρεμένου λίπους με μπαχαρικά που το έτρωγαν με ζυμωτό ψωμί για κολατσιό στην εξοχή, όταν μάζευαν τις ελιές.

agonaskritis.gr

Μελομακάρονα από την Ιεράπετρα

Μελομακάρονα από την Ιεράπετρα 

Συνταγή δοκιμασμένη με σίγουρη επιτυχία! 

 Υλικά:

2 ποτήρια λάδι 

1 ποτήρι ζάχαρη 

1 ποτήρι με πορτοκαλόζουμο τα 3/4 και ρακί το 1/4 

 το ξύσμα απο το πορτοκάλι 

1 φακελάκι μπέικιν

1 κουταλάκι σόδα

1 κουταλάκι κανέλα γεμάτο 

1 κουταλάκι κοφτό γαρύφαλλο

 αλεύρι για όλες τις χρήσεις όσο σηκώσει (γύρω στο 1 κιλό) που το κοσκινίζουμε καθώς το προσθέτουμε σιγά-σιγά. 

Η ζύμη πρέπει να είναι μαλακή και να αφήνει το χέρι καθαρό. 

Για το μέλωμα 

1 ποτήρι μέλι , 

2/3 του ποτηριού ζάχαρη ,

2,5-3 ποτήρια νερό και 1 ξυλάκι κανέλλα 

για το πασπάλισμα 

1 ποτήρι καρυδόψιχα κοπανισμένη ελαφρά, 

2/3 ποτηριού σησάμι καβουρντισμένο, 

2 κουταλιές κανέλλα (κοφτές) 

 Καλή επιτυχία!

Αγία Ιουλιανή

http://www.saint.gr/2816/saint.aspx

Αγία Ιουλιανή

Τύπος εορτής:	Σταθερή. Εορτάζει στις 21 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγια Ιουλιανη

Ἰουλιανῆς ἀγλάϊσμα τὸ ξίφος, Ὡς προξενῆσαν ἀγλαὸν ταύτῃ στέφος. Ἔκτανον εἰκάδι πρώτῃ Ἰουλιανὴν ἐρατεινήν.

Βιογραφία Οι γονείς της Ιουλιανής ήταν ειδωλολάτρες και θέλησαν να τη μνηστεύσουν με κάποιο διακεκριμένο αξιωματούχο της Αντιόχειας, τον Ελεύσιο. Αλλά η Ιουλιανή αρνήθηκε σθεναρά. Η άρνησή της κατέπληξε τους γονείς της, διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τους είχε φέρει καμιά αντίρρηση και ήταν υπάκουη κόρη. Ο Ελεύσιος με πληγωμένο εγωισμό ζητούσε εκδίκηση. Αφού ερεύνησε και παρακολούθησε για πολύ καιρό την Ιουλιανή, έμαθε ότι εν αγνοία των γονέων της είχε γίνει χριστιανή. Έτσι ο Ελεύσιος την κατήγγειλε στον έπαρχο, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να φυλακισθεί. Μέσα στη φυλακή, συνεχίστηκαν οι προσπάθειες να γίνει σύζυγος του Ελευσίου και να αποφύγει τον κίνδυνο του θανάτου. Αλλά η Ιουλιανή προτιμούσε να πεθάνει, παρά να πάρει ειδωλολάτρη σύζυγο. Τότε ο Ελεύσιος με διαταγή του έπαρχου και πολύ μίσος την μαστίγωσε ανελέητα. Έπειτα, έκαψε το πρόσωπό της με πυρακτωμένο σίδερο, και της είπε: «Πήγαινε τώρα στον καθρέπτη να καμαρώσεις την ομορφιά σου». Η δε Ιουλιανή, με ένα ελαφρό μειδίαμα του απάντησε: «Στην ανάσταση των δικαίων, στα πρόσωπα δε θα υπάρχουν πληγές και εγκαύματα. Θα υπάρχουν μόνο οι πληγές των ψυχών από την αμαρτία. Γι' αυτό, Ελεύσιε προτιμώ τώρα τις πληγές του σώματος, που είναι προσωρινές, παρά τις πληγές της ψυχής, που βασανίζουν αιώνια». Μετά από λίγο, το ξίφος του δημίου έκοψε το νεανικό κεφάλι της Ιουλιανής. Αργότερα ο Ελεύσιος, όταν βρέθηκε ναυαγός σε κάποιο άγνωστο νησί, βρήκε τραγικό τέλος, όταν τον κατασπάραξε ένα άγριο λιοντάρι. Η σύναξή της τελείται στο μαρτύριο αυτής, πλησίον της μάρτυρος Ευφημίας στο Πέτριο.

--------------------------------------------

 http://el.wikipedia.org

Άγιος Θεμιστοκλής

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
 

Αυτό το λήμμα ή η ενότητα δεν αναφέρει τις πηγές του ή δεν περιέχει επαρκείς παραπομπές. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια προσθέτοντας κατάλληλες πηγές και παραπομπές που να υποστηρίζουν το λήμμα. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 15/06/2012.

Ο Άγιος Θεμιστοκλής είναι ένας από τους λιγότερο γνωστούς αγίους της Ορθόδοξης εκκλησίας. Έζησε κατά το 3^ο αιώνα μ.Χ. στη περιοχή Μύρα της Λυκίας, η οποία σήμερα ονομάζεται Καλέ και βρίσκεται στα νότια παράλια της Τουρκίας. Την εποχή εκείνη, η Λυκία αποτελούσε τμήμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο Θεμιστοκλής έζησε την εποχή κατά την οποία στον αυτοκρατορικό θρόνο βρισκόταν ο Διοκλητιανός. Αυτός ήταν υπεύθυνος για το ανατολικό μέρος της αυτοκρατορίας ενώ ο Μαξιμιανός για το δυτικό μέρος. Ο Διοκλητιανός κατά την περίοδο 284-303 μ.Χ. και αφού θεμελίωσε τη λεγόμενη Τετραρχία, κίνησε διωγμό κατά των χριστιανών. Ο Άγιος Θεμιστοκλής ήταν ένας από τους πολλούς μάρτυρες της περιόδου αυτής.

Κατά το διωγμό, ο Άγιος Διόσκουρος καταδιωκόταν από τον Ασκλήπιο, άρχοντα της Λυκίας. Βρήκε όμως για καταφύγιο τον Άγιο Θεμιστοκλή, βοσκό της περιοχής, ο οποίος τον έκρυψε και τον προστάτεψε. Όταν οι στρατιώτες βρήκαν τον Άγιο Θεμιστοκλή τον ρώτησαν εάν ήξερε οτιδήποτε για το Διόσκουρο. Τους είπε να τον αφήσουν και να μην τον πάρουν στο δικαστή διότι εκείνος θα τον θανάτωνε, και ότι ήταν και οι δυο χριστιανοί.

Τον συνέλαβαν λοιπόν και τον παρέδωσαν στον Ασκλήπιο ο οποίος διέταξε να τον βασανίσουν. Δέχθηκε φρικτά βασανιστήρια. Τέντωσαν τα άκρα του και τον μαστίγωσαν στην κοιλιά τόσο πολύ ώστε φάνηκαν τα εσωτερικά του όργανα. Έγδαραν το σώμα του με σιδερένιες χτένες αφού τον είχαν κρεμάσει πάνω σε ένα ξύλο. Στο σημείο αυτό δήλωσε στον Ασκλήπιο ότι και ο Χριστός έσωσε τον κόσμο από την αμαρτία πάνω σε ένα τέτοιο ξύλο. Ο Ασκλήπιος διέταξε τέλος την εκτέλεσή του. Σύρθηκε πάνω σε καρφιά τα οποία είχαν τοποθετήσει στο έδαφος και καθ’ αυτό τον τρόπο πέθανε. Η μνήμη του τιμάται στις 21 Δεκεμβρίου.