"Το τέρας" Μία αληθινή ιστορία
Μάϊος του 1962 ‘Εποχή που τα παιδιά πίστευαν σε ιστορίες με δράκους και νεράιδες Και το ξύλο ήταν βασικό μέσο διαπαιδαγώγησης των μαθητών’
Σχολείο πρωί - απόγευμα και το Σάββατο.
Δεκάχρονος τότε μαθητής της τετάρτης δημοτικού.
Ένα πρωινό είχα αργήσει να ξυπνήσω με συνέπεια να καθυστερούσα να πάω σχολείο
(Έμενα δυο χιλιόμετρα μακριά από το χωριό σε ένα απόμερο αγροτόσπιτο)
Έπρεπε κάτι να σκεφτώ να γλιτώσω το ξύλο από τον κυρ Αντώνη το δάσκαλο.
Ξεκίνησα σιγά σιγά με το πάσο μου για το σχολειό, σκεφτόμενος στο δρόμο τί να κάνω
Αφού πρώτα έκανα μια μικρή παράκαμψη όπως σχεδόν κάθε μέρα προς το διπλανό ποτάμι.Για να πετάξω πετραδάκια στο νερό να γράψω γράμματα στην νεράιδα-
τα οποία τα έκανα καραβάκια στη συνέχεια, βάζοντάς τα στο νερό περιμένοντας να τα πάρει
Μου ήρθε μια ιδέα στο μυαλό στο τί να κάνω:
Στο δρόμο υπήρχε ένας υπόνομος για να περνάνε τα νερά της βροχής από την μια πλευρά του δρόμου στην άλλη, ήταν αρκετά μεγάλος σε ύψος, μάζεψα αρκετά ξερά χορτάρια και τα έστρωσα με τέτοιο τρόπο σε μια άκρη του υπόνομου που αν τα έβλεπες να νόμιζες ότι έχει κοιμηθεί άνθρωπος εκεί στη συνέχεια έκανα τα χέρια μου σε σχήμα γροθιάς και άφησα κάτω αποτυπώματα έμοιαζαν σαν από μεγάλο ζώο.
Αφού κυλίστηκα με τα ρούχα κάτω πάνω στα χορτάρια και πέρασα μέσα από κάτι αγριόβατα που ήταν εκεί γεμίζοντας γρατσουνιές και αίματα έτρεξα στο σχολείο κλαίγοντας τρομαγμένος
-Δάσκαλος: τι έπαθες παιδί μου, εγώ κλάματα
-σε ρωτώ πες μου τι έχεις
- κύριε στο δρόμο μου επιτέθηκε ένα τέρας
- σιώπα κάνα σκυλί θα είδες και φοβήθηκες άλλα βλέποντάς με μέσα στα αίματα και στα κλάματα ανησύχησε
-πάμε να μου δείξεις πού σου επιτέθηκε το τέρας είπε και γέλασε.
Τον πήγα, βλέποντας όλο το σκηνικό που είχα δημιουργήσει δεν είπε τίποτα έκανε τον σταυρό του και με έπιασε από το χέρι για να φύγουμε
Εγώ έτρεμα. Πήγαμε ξανά στο σχολειό
- Δάσκαλος προς τους μαθητές δεν θα φύγει κανείς θα έλθουν να σας πάρουν οι γονείς σας είπε και έφυγε αφήνοντας την κυρία Μάρθα την δασκάλα να προσέχει
Μετά από ώρα επέστρεψε μαζί με τον παπά Ηλία, τον πρόεδρο του χωριού, και τον αγροφύλακα
-Παπαλιάς: τί έγινε παιδί μου τι είδες,
-εγώ κλαίγοντας παππούλη ένα τέρας
-Παπαλιάς: για πες μου με τι έμοιαζε,
- παππούλη σαν ένα μικρό μοσχαράκι αλλά το κεφάλι του ήταν στρογγυλό σαν άνθρωπος είχε τέσσερα αφτιά στο κεφάλι
-Δάσκαλος: δεν πάμε παπά εκεί να δεις και εσύ
Και φύγαμε για τον υπόνομο δάσκαλος, παπάς, εγώ και οι υπόλοιποι.
-Παπαλιάς μόλις βλέπει τα αποτυπώματα:, _ΘΕΕ ΜΟΥ ΕΛΕΗΣΕ ΜΑΣ και άρχισε να κάνει τον σταυρό του λέγοντας το πατήρ ημών
Και λέγει προς τον δάσκαλο και τον πρόεδρο είναι φως φανάρι ο τρικάταρτος ήταν, όλοι στην εκκλησία για παράκληση
Φύγαμε ξανά για το χωριό
Ο Παπαλιάς άρχισε να κτύπα την καμπάνα ο πρόεδρος με τον αγροφύλακα προσπαθούσαν να πιάσουν γραμμή με το καβουρντιστήρι που ήταν τηλέφωνο
να μιλήσουν με την διοίκηση για οδηγίες. Το χωριό ήταν ανάστατο είχαν μάθει οι κάτοικοι τι συμβαίνει,
Και οι πιο γενναίοι σχημάτισαν ομάδες για να βγουν να κυνηγήσουν το τέρας.
Όλη αυτή η ιστορία με το τέρας κράτησε αρκετούς μήνες είχε πέσει φόβος σε όλη την περιοχή πολλοί είπαν ότι το είδαν άλλοι ότι τους έφαγε τα ζώα άλλοι ότι την ώρα που το σημάδευαν με το δίκαννο χάθηκε από μπροστά τους
.......
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε εγώ είχα φύγει από το χωριό και είχα χάσει κάθε επαφή με τους συμμαθητές μου
Μια μέρα σαρανταπεντάρης πια θέλησα να νοικιάσω μια βιντεοκασέτα πηγαίνω στο βιντεοκλάμπ που είχε ανοίξει πρόσφατα στη πόλη
Εκεί βλέπω τον φίλο μου και συμμαθητή τον Θανάση είχα να τον δω από τότε, ήταν ιδιοκτήτης του βιντεοκλάμπ
Ύστερα από την πρώτη έκπληξη και των δύο και τις επακόλουθες αγκαλιές κάθισα με να τα πούμε
-Θανάσης: όσο σκέφτομαι την ιστορία με το τέρας πάω να τρελαθώ ευτυχώς που το πυροβόλησαν και έπεσε σε μια χαράδρα σαν γλίτωσες!!!
-Εγώ: Θανάση δεν υπήρχε τέρας εγώ δημιούργησα όλη την ιστορία για να μη φάω ξύλο από τον δάσκαλο που είχα αργήσει και του εξηγώ τι είχα κάνει
-Θανάσης: τι λες βρε ψεύτη του πατέρα μου του είχε κάνει τραύμα στο πόδι όταν πάλεψε μαζί του…..
Από άλλες της ιστορίες και τα παραμύθια για νεράιδες δράκους κλπ. δεν πίστευα την ιστορία με τον άγιο Βασίλη και τα δώρα
Ίσως γιατί δεν είχα ποτέ τζάκι με καμινάδα στο σπίτι.
Πάνος Καραμπάτος
Μάϊος του 1962 ‘Εποχή που τα παιδιά πίστευαν σε ιστορίες με δράκους και νεράιδες Και το ξύλο ήταν βασικό μέσο διαπαιδαγώγησης των μαθητών’
Σχολείο πρωί - απόγευμα και το Σάββατο.
Δεκάχρονος τότε μαθητής της τετάρτης δημοτικού.
Ένα πρωινό είχα αργήσει να ξυπνήσω με συνέπεια να καθυστερούσα να πάω σχολείο
(Έμενα δυο χιλιόμετρα μακριά από το χωριό σε ένα απόμερο αγροτόσπιτο)
Έπρεπε κάτι να σκεφτώ να γλιτώσω το ξύλο από τον κυρ Αντώνη το δάσκαλο.
Ξεκίνησα σιγά σιγά με το πάσο μου για το σχολειό, σκεφτόμενος στο δρόμο τί να κάνω
Αφού πρώτα έκανα μια μικρή παράκαμψη όπως σχεδόν κάθε μέρα προς το διπλανό ποτάμι.Για να πετάξω πετραδάκια στο νερό να γράψω γράμματα στην νεράιδα-
τα οποία τα έκανα καραβάκια στη συνέχεια, βάζοντάς τα στο νερό περιμένοντας να τα πάρει
Μου ήρθε μια ιδέα στο μυαλό στο τί να κάνω:
Στο δρόμο υπήρχε ένας υπόνομος για να περνάνε τα νερά της βροχής από την μια πλευρά του δρόμου στην άλλη, ήταν αρκετά μεγάλος σε ύψος, μάζεψα αρκετά ξερά χορτάρια και τα έστρωσα με τέτοιο τρόπο σε μια άκρη του υπόνομου που αν τα έβλεπες να νόμιζες ότι έχει κοιμηθεί άνθρωπος εκεί στη συνέχεια έκανα τα χέρια μου σε σχήμα γροθιάς και άφησα κάτω αποτυπώματα έμοιαζαν σαν από μεγάλο ζώο.
Αφού κυλίστηκα με τα ρούχα κάτω πάνω στα χορτάρια και πέρασα μέσα από κάτι αγριόβατα που ήταν εκεί γεμίζοντας γρατσουνιές και αίματα έτρεξα στο σχολείο κλαίγοντας τρομαγμένος
-Δάσκαλος: τι έπαθες παιδί μου, εγώ κλάματα
-σε ρωτώ πες μου τι έχεις
- κύριε στο δρόμο μου επιτέθηκε ένα τέρας
- σιώπα κάνα σκυλί θα είδες και φοβήθηκες άλλα βλέποντάς με μέσα στα αίματα και στα κλάματα ανησύχησε
-πάμε να μου δείξεις πού σου επιτέθηκε το τέρας είπε και γέλασε.
Τον πήγα, βλέποντας όλο το σκηνικό που είχα δημιουργήσει δεν είπε τίποτα έκανε τον σταυρό του και με έπιασε από το χέρι για να φύγουμε
Εγώ έτρεμα. Πήγαμε ξανά στο σχολειό
- Δάσκαλος προς τους μαθητές δεν θα φύγει κανείς θα έλθουν να σας πάρουν οι γονείς σας είπε και έφυγε αφήνοντας την κυρία Μάρθα την δασκάλα να προσέχει
Μετά από ώρα επέστρεψε μαζί με τον παπά Ηλία, τον πρόεδρο του χωριού, και τον αγροφύλακα
-Παπαλιάς: τί έγινε παιδί μου τι είδες,
-εγώ κλαίγοντας παππούλη ένα τέρας
-Παπαλιάς: για πες μου με τι έμοιαζε,
- παππούλη σαν ένα μικρό μοσχαράκι αλλά το κεφάλι του ήταν στρογγυλό σαν άνθρωπος είχε τέσσερα αφτιά στο κεφάλι
-Δάσκαλος: δεν πάμε παπά εκεί να δεις και εσύ
Και φύγαμε για τον υπόνομο δάσκαλος, παπάς, εγώ και οι υπόλοιποι.
-Παπαλιάς μόλις βλέπει τα αποτυπώματα:, _ΘΕΕ ΜΟΥ ΕΛΕΗΣΕ ΜΑΣ και άρχισε να κάνει τον σταυρό του λέγοντας το πατήρ ημών
Και λέγει προς τον δάσκαλο και τον πρόεδρο είναι φως φανάρι ο τρικάταρτος ήταν, όλοι στην εκκλησία για παράκληση
Φύγαμε ξανά για το χωριό
Ο Παπαλιάς άρχισε να κτύπα την καμπάνα ο πρόεδρος με τον αγροφύλακα προσπαθούσαν να πιάσουν γραμμή με το καβουρντιστήρι που ήταν τηλέφωνο
να μιλήσουν με την διοίκηση για οδηγίες. Το χωριό ήταν ανάστατο είχαν μάθει οι κάτοικοι τι συμβαίνει,
Και οι πιο γενναίοι σχημάτισαν ομάδες για να βγουν να κυνηγήσουν το τέρας.
Όλη αυτή η ιστορία με το τέρας κράτησε αρκετούς μήνες είχε πέσει φόβος σε όλη την περιοχή πολλοί είπαν ότι το είδαν άλλοι ότι τους έφαγε τα ζώα άλλοι ότι την ώρα που το σημάδευαν με το δίκαννο χάθηκε από μπροστά τους
.......
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε εγώ είχα φύγει από το χωριό και είχα χάσει κάθε επαφή με τους συμμαθητές μου
Μια μέρα σαρανταπεντάρης πια θέλησα να νοικιάσω μια βιντεοκασέτα πηγαίνω στο βιντεοκλάμπ που είχε ανοίξει πρόσφατα στη πόλη
Εκεί βλέπω τον φίλο μου και συμμαθητή τον Θανάση είχα να τον δω από τότε, ήταν ιδιοκτήτης του βιντεοκλάμπ
Ύστερα από την πρώτη έκπληξη και των δύο και τις επακόλουθες αγκαλιές κάθισα με να τα πούμε
-Θανάσης: όσο σκέφτομαι την ιστορία με το τέρας πάω να τρελαθώ ευτυχώς που το πυροβόλησαν και έπεσε σε μια χαράδρα σαν γλίτωσες!!!
-Εγώ: Θανάση δεν υπήρχε τέρας εγώ δημιούργησα όλη την ιστορία για να μη φάω ξύλο από τον δάσκαλο που είχα αργήσει και του εξηγώ τι είχα κάνει
-Θανάσης: τι λες βρε ψεύτη του πατέρα μου του είχε κάνει τραύμα στο πόδι όταν πάλεψε μαζί του…..
Από άλλες της ιστορίες και τα παραμύθια για νεράιδες δράκους κλπ. δεν πίστευα την ιστορία με τον άγιο Βασίλη και τα δώρα
Ίσως γιατί δεν είχα ποτέ τζάκι με καμινάδα στο σπίτι.
Πάνος Καραμπάτος
