Η Τζουτζούκα μου ... του Γιώργου Αναγνωστόπουλου

http://www.onestory.gr/post/26306090318

_Η ΤΖΟΥΤΖΟΥΚΑ ΜΟΥ…

του Γιώργου Αναγνωστόπουλου *

.

Άργησα να ξυπνήσω το πρωί. Ξενύχτησα δουλεύοντας μετά από μια βόλτα για τη γιορτή μου. Με ξύπνησε το τηλέφωνο.

«Ακόμα κοιμάσαι; Πού τις θέλεις τις καινούριες καρέκλες; Είναι το φορτηγό εδώ.» Απάντησα κάτι σε άπταιστα αγουροξυπνημέικα.

Ανοίγω τον υπολογιστή. Άπειρα μηνύματα με ευχές στα οποία πρέπει να απαντήσω. Θα το κάνω σήμερα, δεν υπάρχει περίπτωση. Και τα πρώτα πρωινά emails. Ευτυχώς δε χρειάζομαι καφέ για να λειτουργήσω το πρωί.

Στο καπάκι, ένα τηλέφωνημα με request από ένα πελάτη. Ανοίγω notepad και σημειώνω τις λεπτομέρειες. Μπορεί να λειτουργώ χωρίς καφέ, αλλά από μνήμη είμαι χρυσόψαρο.

Ήμουν κάπου στην 6η γραμμή των σημειώσεων και στο τέταρτο λεπτό του τηλεφωνήματος, όταν έσκασε το τηλεφώνημα από τη θεία μου, την αδερφή της μητέρας μου.

Δεν απάντώ γιατί μιλάω. Η δουλειά πρώτα. Επιμένει. Το ίδιο κι εγώ.

Ένα λεπτό μετά, εν μέσω του τηλεφωνήματος ακούγεται ο ήχος του μηνύματος στα ακουστικά μου. Πιάνω το κινητό και το διαβάζω: «Έφυγε η γιαγιά».

Στιγμιαία ήλπιζα ότι εννοούσε ότι έφυγε από το σπίτι να πάει κάπου. Συνέχισα το τηλεφώνημα κανονικά: «Και αυτό σε τι διαστάσεις το θέλουμε; Σίγουρα; Προδιαγραφές έχουμε;»

Με το πού έκλεισα κάλεσα τη θεία μου:

«Τώρα, πριν λίγο έγινε. Πολύ ξαφνικό. Πριν μισή ώρα ήταν καλά, μας μιλούσε. Θα έρθεις;»

Σε μισή ώρα ήμουν εκεί.

Πρώτος άνθρωπος που είδα, ο θείος Μιχάλης. Ήταν κάτω και περίμενε το γιατρό για να πιστοποιήσει το θάνατο: «Ζωή σε λόγου μας, Γιώργο μου.»

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο θάνατος της γιαγιάς απλά μια πληροφορία. Bits & bytes μέσα σε ένα σκληρό δίσκο.

Είχα κλειδιά, αλλά μου φάνηκε καλύτερο να χτυπήσω το κουδούνι της εξώπορτας. Μου ανοίξανε χωρίς να ρωτήσουν.

Ανέβαινα στον τέταρτο όροφο πάντα με τα σκαλιά. Ήταν γιατί συνήθως έβλεπα τη γιαγιά τα Σαββατοκύριακα που ήμουν πιο χαλαρός κι ανάλαφρος.

Έτσι και τώρα. Αλλά τώρα κάθε βήμα ήταν πιο βαρύ από το προηγούμενο. Κάθε σκαλοπάτι απείχε περισσότερο από το επόμενο. Με κάθε βήμα και μια σκέψη, ανάμνηση.

Σταμάτησα τον τρίτο. Βαθιές ανάσες. Άλλος ένας όροφος για να μπω σε μια άλλη πραγματικότητα, εκεί που η γιαγιά πλέον δεν υπάρχει.

Φτάνω στην πόρτα. Είναι λίγο ανοιχτή, αλλά δεν είναι κανείς εκεί. Μπήκα μέσα. Πλήρης ησυχία. Κανείς στο σαλόνι.

Ο παππούς είναι μόνος στην κουζίνα για να πιεί ένα ποτήρι νερό. Κάνει μηχανικές κινήσεις, κοιτώντας τον τοιχο. Με βλέπει.

Τον παίρνω αγκαλιά. «Η γιαγιά…» πρόλαβε να μου πει πριν χάσει τα λόγια του. Η γιαγιά ήταν ο μοναδικός του έρωτας. Εξήντα χρόνια μαζί φέτος.

Πηγαίνω στην κρεβατοκάμαρα. Η κρεβατοκάμαρα της γιαγιάς ήταν το παλιό μου δωμάτιο. Εκεί που έμεινα για χρόνια μέχρι να ορθοποδήσω.

Είναι εκεί, γαλήνια. Οι θείες μου είναι μαζί της και της κρατάνε παρέα. Με αγκάλιαζουν μία-μία.

Μιλάμε ψιθυριστά για να μη την ξυπνήσουμε. Φαίνεται πραγματικά σα να κοιμάται. Πάω κοντά της και γονατίζω δίπλα στο κρεβάτι.

Κοιτά λίγο το χώρο από τη δική της οπτική γωνία. Μεγάλος χώρος. Ένα κεράκι αναμμένο και μια αγιογραφία. Απέναντί της, δίπλα στην τηλεόραση ένα τεράστιο κολλάζ με φωτογραφίες μου. Μου είχε ζητήσει να το κρατήσει.

Την κοιτάω, τη φιλάω, κλείνω τα μάτια και μένω εκεί.

Εδώ και καιρό τη φοβόμουν αυτή τη στιγμή. Πότε θα είναι; Πώς θα είναι;

Και να που η στιγμή ήρθε!

Ο θάνατος είναι ένα τόσο μεγάλο ταμπού που είχα μεγάλο τρόμο για τις λεπτομέρειες αυτής ακριβώς της στιγμής. Εγώ και η γιαγιά μου μαζί, αλλα όχι ακριβώς.

Έμεινα δίπλα της. Κεφάλι σκυμμένο. Η στιγμή με συνεπαίρνει.

Μια στιγμή. Τόσο μου πήρε με κλειστά τα μάτια δίπλα της να θυμηθώ τα πάντα. Αυτά που είχα για δεδομένα, αυτά που μου προσέφερε σιωπηλά, διακριτικά.

Από τότε που γεννήθηκα και με κρατούσε για να δουλεύουν ή να βγαίνουν οι γονείς μου μέχρι τώρα που ήταν εκεί όποτε χρειαζόμουν το παραμικρό.

Κι εγώ; Ο πάντα πολυάσχολος εγγονός που είχε χρόνο μόνο κάποιες φορές τα Σαββατοκύριακα.

Θυμάμαι τα χρόνια που με μεγάλωσε όταν είχαν χωρίσει οι δικοί μου. Δε με καταλάβαινε. Τι ήθελα, τι έλεγα, πώς περνούσα το χρόνο μου. Χάσμα γενεών κομματάκι μεγαλύτερο από τα συνηθισμένα.

Εκείνη και ο παππούς δε βγαίνανε σχεδόν ποτέ από το σπίτι. Έχοντας περάσει πάρα πολύ δύσκολα χρόνια κατά τα οποία το να υπάρχει ένα πιάτο φαγητό στο σπίτι ήταν ευλογία, έκαναν τα πάντα για να μη λείψει τίποτα από τα παιδιά τους. Δεν πήραν ποτέ τίποτα για τον εαυτό τους, παρά μόνο για τα παιδιά τους.

Με τον καιρό, η γιαγιά φρόντιζε ολοένα και για περισσότερα. Σπίτι, φαγητό, εξτρά χαρτζηλίκι που μετά κόπων είχε βγάλει. Και όσο μεγάλωνα, τόσο η γιαγιά επένδυε στο μονάκριβο εγγόνι της για σπουδές, για έξοδα, για ζωή.

Όταν βρήκα την πρώτη μου δουλειά πλήρους απασχόλησης και πήρα για πρώτη φορά τα πάνω μου στα οικονομικά, της είπα ότι δε χρειάζεται άλλο να βοηθάει. Αλλά εκείνη ήξερε πως ο καιρός έχει γυρίσματα και έβαζε κάτι στην άκρη.

«Να υπάρχει κάτι για τις δύσκολες μέρες…» μου έλεγε.

Και έτσι, όταν ένα πρωί μας ανακοίνωσαν πως η εταιρεία στην οποία δουλεύαμε κλείνει και πως εκείνη θα ήταν η τελευταία μας μέρα, ενώ εγώ είχα δύο δάνεια που τρέχανε, η γιαγιά ήρθε και έσωσε τη μέρα.

Την έσωσε με οικονομίες που εκείνη είχε δουλέψει για να βάλει στην άκρη. Που εκείνη είχε μαζέψει μέσα από δικές της στερήσεις.

Και όταν γύρισα με σπασμένα τα φτερά στην Ελλάδα, εκείνη με περιμάζεψε. Με ξανασπίτωσε. Πόσο περίεργα ένιωθα στα 24 μου που θα έπρεπε να ξαναγυρίσω στο οικογενειακό σπίτι. Και πόσο καλό μου έκανε χωρίς να μπορώ τότε να το καταλάβω…

Και μετά, όταν ξεπλήρωσα τα δάνεια μου με τη βοήθεια της γιαγιάς και της είπα πως ήθελα να πάρω ένα σπίτι δικό μου, ποιά ήταν εκείνη που λυπόταν πως θα με έχανε από την καθημερινότητά της αλλά παρόλα αυτά με βοήθησε για να πάρω το σπίτι μου;

Ναι, ήταν εκείνη.

Όλα αυτά σκεφτόμουν και δεν ξέρω πόσα λεπτά περάσαν ενώ είχα τα μάτια κλειστά.

Δεν ξέρω γιατί φοβόμουν αυτή τη στιγμή. Ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι νόμιζα.

Εγώ είμαι πλημμυρισμένος από αγάπη. Αγάπη που έχω ακόμα να της δώσω. Τζουτζούκα, σ’ αγαπάω.

Αφανή μου ήρωα στο ταινιάκι της ζωής μου, σ’ευχαριστώ.

.

Ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος υπήρξε ανάμεσα στους πρώτους bloggers στην Ελλάδα από το 2004, κάτι που τον στιγμάτισε τόσο σφόδρα που τελικά ασχολήθηκε με τα social media επαγγελματικά. Λατρεύει να γράφει και έχει στραφεί πλέον στα bite-sized comments στο Facebook και στο Twitter. Ενίοτε γράφει και για κάποια ταξίδια (άλλα του σώματος και άλλα του πνεύματος) αλλά από αυτά δε δημοσίευει σχεδόν τίποτε. Περίεργος άνθρωπος… :)

[ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΣΤΟ ΠΟΔΙ ΤΗΣ

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=445194628848583&set=a.154135621287820.31448.108511895850193&type=1&theater 
                                                                                          
                                                                        Το αηδόνι στο πόδι της

 Ένας ταξιτζής, λίγο αλλιώτικος απ τους άλλους, είναι ο Θωμάς. Ένας ταξιτζής παραμυθάς, στη μέση του δικού του κόσμου. Απ το αυτοκίνητό του περνά όλο το τσίρκο της μικρής μας πόλης: υστερικά θηλυκά με ύποπτες προθέσεις, κακοποιοί με αβέβαιο προορισμό, παπάδες με ανεβασμένη λίμπιντο και ανέμελα ζευγάρια, οργανοπαίκτες απ τα Βαλκάνια κι ένας σκύλος που τον λένε Φάτσα, συνταξιδιώτες της μιας διαδρομής, που όλοι του δίνουν κάτι για να του πάρουν κάτι ακριβότερο. Γύρω του μια βεντάλια από γυναίκες. Η Κατερίνα της προηγούμενης ζωής του, η Γιώτα που έζησε χίλιες ζωές αλλά δεν γέρασε ποτέ, η Μαντόνα της γειτονιάς του, που είναι έτοιμη από καιρό για να πετάξει, και η Δαλιδά: η άγνωστη του τηλεφώνου, που αλλάζει ρόλους συνεχώς, απ’ τη Λολίτα έως τη Ναυσικά και από τη Λίτσα ως την Ιοκάστη. Ο Θωμάς μοιάζει να θέλει από κάποια κάτι, αλλά δεν ξέρει τι. Ένα ξημέρωμα με χιόνι, όμως, θα βρει αυτό που ψάχνει. Ένα παραμύθι στην άκρη της πόλης, που θ’ αλλάξει τη ζωή του για πάντα.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=209938#.T_p8SZGv_p0

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Τέχνη & Προπαγάνδα

http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/11/blog-post_01.html#.T_rx1ZEoHCM

Τέχνη & Προπαγάνδα: Τεχνικές προπαγάνδας & χειραγώγησης

Γεράσιμος Πολίτης 2011-11-01T18:04:00+02:00

• «Ο ψυχολογικός σκοπός της τρομοκρατίας είναι η δημιουργία ενός κλίματος της αβεβαιότητας και ανησυχίας στις μάζες, το οποίο θα αυξήσει την επιρροή μας σε αυτές και θα επιτρέψει, με την κατάλληλη χειραγώγηση τους, να μας αποδεχτούν σαν λύση» ... από ένα τρομοκρατικό εγχειρίδιο του Guerin-Serac.

• «Τα πιο επικίνδυνα ψέματα είναι ελαφρώς παραποιημένες αλήθειες» - Γκεοργκ Κρ. Λίχτενπμεργκ, Γερμανός επιστήμονας.

• «Αληθινή δύναμη δεν είναι η δύναμη πάνω στα πράγματα,αλλά πάνω στους ανθρώπους.Δύναμη είναι το να κομματιάζεις το ανθρώπινο μυαλό και να το ξανασυναρμολογείς δίνοντάς του το σχήμα που επιθυμείς». - Τζορτζ Όργουελ, 1984

• Στην εποχή μας μια χώρα ανήκει σε αυτόν που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης» Ουμπέρτο Έκο, ακαδημαϊκός και συγγραφέας.

• Μπορείς να κοροϊδέψεις όλους τους ανθρώπους για κάποιο διάστημα, κάποιους ανθρώπους για πάντα, αλλά όχι τους πάντες για πάντα». Αβραάμ Λίνκολν, Πρόεδρος των Η.Π.Α.

... αναδημοσίευση απο AgrionioArt . Το 2002 στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, το κλίμα ήταν τεταμένο. Διάχυτη ήταν η ανησυχία για τις επιλογές της αμερικανικής κυβέρνησης σχετικά με την μονομερή ανάληψη δράσης εναντίον του Ιράκ. Ο καπνός από τη καταστροφή των Δίδυμων Πύργων μύριζε ακόμη στα έγγραφα και λόγια των αμερικανών διπλωματών και πολιτικών. Η απόφαση είχε ληφθεί. Ο τότε Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ, ήταν έτοιμος να δώσει τη συνέντευξη με την οποία θα ανακοίνωνε στο κόσμο την απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών να εισβάλουν στο Ιράκ. Τα ΜΜΕ είχαν ήδη λάβει τις θέσεις τους και περίμεναν να προσέλθει ο αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών. Το βήμα του αργό, σταθερό και το πρόσωπο του καθρέφτιζε τη σιγουριά και αυτοπεποίθηση καθώς έφθανε στο βήμα. Κάποιος του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Ο Υπουργός κοντοστάθηκε. Ο προβληματισμός έκδηλος στο πρόσωπο του μετατράπηκε γρήγορα σε αμφιβολία η οποία έδωσε τη σειρά της στην αναποφασιστικότητα. Οι δημοσιογράφοι αντιλήφθηκαν επακριβώς του τι συνέβαινε. Πίσω ακριβώς από το βήμα στο οποίο θα έκανε την ανακοίνωση του ο Υπουργός Εξωτερικών βρισκόταν στις πραγματικές της διαστάσεις η Γκερνίκα του Πάμπλο Πικάσο. Το έργο σύμβολο ενάντια στο πόλεμο, την ανθρώπινη κτηνωδία και το φασισμό. Πως θα μπορούσε άραγε να εκφωνήσει το λόγο του για πόλεμο ενώ πίσω του οι μορφές των παιδιών της Γκερνίκα θα στοίχειωναν το χώρο και οι κραυγές των γυναικών θα διαπερνούσαν μέσω της εικόνας τις ψυχές όλου του κόσμου; Δεν το έκανε. Φανερά τρακαρισμένος, αμήχανος περίμενε στωικά για μια λύση. Ξαφνικά διπλωμάτες των Ηνωμένων Εθνών κάλυψαν το πίνακα με ένα πανί. Φίμωσαν το παρελθόν και ο Υπουργός Εξωτερικών ανακοίνωσε το πόλεμο. Τα διεθνή ΜΜΕ δεν εκφώνησαν ούτε σχολίασαν το συμβάν. Αυτή είναι η Δύναμη της Τέχνης. Αυτή είναι η Δύναμη της Προπαγάνδας.

Εισαγωγή στη Τεχνική της Προπαγάνδας

« Εξήντα χιλιάδες επαναλήψεις κάνουν την αλήθεια» Άλντους Χάξλει, 'Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος'.

Στο παρελθόν οι άνθρωποι αλληλοεξοντώνονταν, στο πολιτισμένο κόσμο αλληλοεξαπατώνται’. Τα λόγια του Σοπενάουερ σκιαγραφούν εν μέρει τη σημερινή μας πραγματικότητα. Οι τεχνικές χειραγώγησης και προπαγάνδας κατευθύνουν σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις. Θα αποφύγουμε οποιουδήποτε είδους συνωμοσιολογία και θα ταξιδέψουμε μαζί σε ένα κόσμο που φαντάζει πραγματικός αλλα δεν είναι. Σε ένα νοητό κόσμο που κατευθύνει τη πραγματικότητα μας περισσότερο από όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Σε ένα κόσμο όπου οι λέξεις πλάθονται σα πηλός, οι εκφράσεις του ανθρώπινου προσώπου γεννούν αποτελέσματα και οι χειρονομίες χαρίζουν δάκρυα στα μάτια ή γέλια στα χείλη.

Είναι δύσκολη η προσέγγιση και παρουσίαση ενός τέτοιου είδους θέματος καθότι εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε λαβύρινθους ιδεών και ο Μινώταυρος της προπαγάνδας παραμονεύει. Ωστόσο, ας αρχίσουμε με την εξής γενική παραδοχή: Οι πολίτες στις σύγχρονες τουλάχιστον κοινωνίες πρέπει να ενημερώνονται σωστά. Πρέπει όλοι να έχουν πρόσβαση στη ‘κοινωνία της πληροφορίας’, όλοι να έχουν το δικαίωμα έκφρασης, και πάνω απο όλα επιλογής. Έχω την αίσθηση πως ουδείς πολιτικός θα διαφωνίσει επ αυτού. Καθώς λοιπόν, ισχύουν όλα τα παραπάνω στη σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία, μπείτε στη θέση ενός πολιτικού.

Είστε υποψήφιος και βρίσκεται σε αναζήτηση ψηφοφόρων. Στη πραγματικότητα όμως, αυτό που θέλετε είναι να γίνετε αναγνωρίσιμος, να μάθουν οι πολίτες τις ιδέες και τα πιστεύω σας, να σας εμπιστευτούν, να πιστέψουν σε εσάς και ακολούθως να σας ψηφίσουν. Αρχίζει λοιπόν η αναζήτηση του Ιερού Δισκοπότηρου της πολιτικής: Η πειθώ. Χρειάζεται να πείσετε, είτε αξίζετε είτε όχι. Κάπου εδώ λοιπόν αρχίζει η ιστορία μας. Κάπου εδώ ο ‘χαρακτή ρας της φύσης’ του πολίτη και η παιδεία του δέχονται παν ίσχυρα πλήγματα και οι ‘πόρτες της αντ ίληψης’ (Ουίλιαμ Μπλέικ) αναπλάθονται. Καλώς ήρθατε στη Δημοκρατία του σήμερα. 

Ήδη ο Νόαμ Τσόμσκι στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 είχε χαρακτηρίσει τις σημερινές Δυτικές κοινωνίες ώς ‘χειραγωγημένες δημοκρατίες’, θέτωντας το κρίσιμο πρόβλημα της προσπάθειας επηρεασμού της κοινής γνώμης με τεχνικές ελέγχου και προπαγάνδας. Ο όρος προπαγάνδα (propagare που σημαίνει διαδίδω στα λατινικά) αντανακλά τη πολιτική, και όχι μόνο, χρήση των ΜΜΕ με σκοπό τον επηρεασμό της κοινής γνώμης προς τις επιταγές των κυβερνώντων. Άμεσος στόχος είναι η θετική ανάδειξη των πολιτικών επιλογών και η διαμόρφωση κλίματος συναίνεσης και κοινωνικής αποδοχής των εκάστοτε αλλαγών. Οι πρώτες κινήσεις μαζικού επηρεασμού της κοινής γνώμης εμφανίστηκαν με τα πατριωτικά συνθήματα της Γαλλικής Επανάστασης. Μετέπειτα, κατά τη διάρκεια του Ά Παγκοσμίου Πολέμου το βρετανικό Υπουργείο Προπαγάνδας χαρακτηρίστηκε απο πολλούς ως κινητήριος μοχλός των εξελίξεων και ο 'Β Παγκόσμιος Πόλεμος έβαλε τα θεμέλια για τη χρήση της προπαγάνδας σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Ο πολίτης μετατράπηκε εν μια νυκτί σε ‘στόχο’ προς χειραγώγηση. Ο Χίτλερ δήλωνε: ‘Χάρη στη προπαγάνδα πήραμε την εξουσία. Αυτή μας επέτρεψε να τη διατηρήσουμε. Και αυτή θα μας δώσει τη δυνατότητα να κατακτήσουμε το κόσμο.

Η προπαγάνδα είναι το τρομακτικότερο όπλο στα χέρια αυτού που ξέρει να τη χρησιμοποιεί’. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις του Δρ Γιόσεφ Γκαίμπελς, (Υπουργού Προπαγάνδας της χιτλερικής Γερμανίας): ‘Αν θέλουμε μια ιδέα να διεισδύσει στις μάζες, πρέπει να την επαναλαμβάνουμε συνεχώς και πάντα. Η προπαγάνδα δεν γνωρίζει περιορισμούς στην ικανότητα προσαρμογής της’.

Μετέπειτα οι τεχνικές προπαγάνδας γνώρισαν πρωτοφανή άνθηση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δημιούργησαν το φόβο της ‘κόκκινης απειλής’ στρώνοντας το χαλί για τα χρόνια του μακαρθισμού και τις μετέπειτα στρατιωτικές επιλογές της. Το μότο της προπαγάνδας είχε ήδη δημιουργηθεί: Η συναίνεση της κοινής γνώμης δεν κερδίζεται, απλά κατασκευάζεται. Η διαχείριση των ‘φόβων των μαζών’, της ανασφάλειας και των επιθυμιών των πολιτών αποτελούν το στόχο για προσεκτική ενστάλαξη ‘σωστών αξιών’ στο σύνολο της κοινωνίας.

Ο Χίτλερ κάνοντας εκτενή χρήση προπαγανδιστικών μηχανισμών και τεχνικών χρησιμοποιώντας το ραδιόφωνο, απέτυχε στην εκστρατεία του. Ο λόγος αποτυχίας για πολλούς ήταν ένας: Δεν είχε στα χέρια του τη τηλεόραση. Η εμφάνιση της τηλεόρασης, των ΜΜΕ και των εταιριών μάρκετινγκ που γρήγορα στελέχωσαν εταιρίες image making (σύμβουλοι συμπεριφοράς και δημοσίων σχέσεων που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί) δημιούργησαν ένα νέο Σύμπαν. Μια νέα πραγματικότητα που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον για τη κατεύθυνση της συμπεριφοράς και τη διαμόρφωση κλίματος συναίνεσης για όλους μας. Υπό αυτές τις συνθήκες μια εκτενής αναφορά στο θέμα της ‘προπαγάνδας και τεχνικών χειραγώγησης’ κρίνεται ενδιαφέρουσα αν όχι αναγκαία. Ελπίζουμε να σας φανεί χρήσιμο στη σημερινή ‘έρημο του πραγματικού’

Τεχνικές Προπαγάνδας

«Η μόνη ανεξάρτητη πράξη των μαζών θα είναι να εκλέγουν τον αφέντη τους και αμέσως μετά να ξαναγυρίζουν και πάλι στην κατάσταση της εξάρτησης τους» Alexis deTolqueville

‘Σκοπός της προπαγάνδας είναι να αλλάξει δραστικά τις απόψεις των άλλων αντί απλώς να μεταδώσει γεγονότα. Για παράδειγμα, η προπαγάνδα μπορεί να επιστρατευτεί προκειμένου να προϊδεάσει θετικά ή αρνητικά σε σχέση με κάποια ιδεολογική θέση, αντί να παρουσιάσει την ίδια την θέση. Η προπαγάνδα διαφοροποιείται από την «κανονική» επικοινωνία, επειδή επιδιώκει να διαμορφώσει απόψεις με έμμεσες και συχνά δόλιες μεθόδους. Για παράδειγμα, η προπαγάνδα συχνά μεταδίδεται με τέτοιον τρόπο ώστε να προκαλεί ισχυρά συναισθήματα και αυτό το κάνει κυρίως με το να υπονοεί παράλογες (μη ενορατικές) σχέσεις μεταξύ ιδεών.

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι ίσως η πιο απροκάλυπτη μέθοδος προπαγάνδας, αφού υπάρχουν πολλές άλλες μέθοδοι, λιγότερο φανερές και μάλιστα δόλιες. Γιαπαράδειγμα, η προπαγάνδαμπορεί να διαδίδεται έμμεσα. Μπορεί να μεταδίδεται ως εύλογη προκατάληψη εντός μιας φαινομενικά ισορροπημένης και δίκαιης δημόσιας συζήτησης ή επιχειρηματολογίας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί ακόμη καλύτερα σε συνδυασμό με την μέθοδο μετάδοσης ειδήσεων των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Ιδού ένα υποθετικό παράδειγμα όπου υποτίθεται ότι αντιπαρατίθενται αντίθετες απόψεις:

Το γεράκι λέει: «Πρέπει να παραμείνουμε στην πορεία μας»· και το περιστέρι απαντά: «Ο πόλεμος απέβη καταστροφικός και απέτυχε».

Τότε το γεράκι αποκρίνεται: «Στον πόλεμο τα πράγματα σπάνια πηγαίνουν ομαλά, και δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε ένα κώλυμα να μειώνει την αποφασιστικότητά μας».

Τότε το περιστέρι ανταπαντά: «Τα κωλύματα είναι κωλύματα και οι αποτυχίες είναι αποτυχίες».

Όπως φαίνεται από το παράδειγμα, πουθενά δεν εξετάζεται το αν ο πόλεμος είναι τελικά νόμιμος και θεμιτός. Λακωνικά, συνοπτικά και απλουστευτικά σχόλια ονομάζονται sound bites. Όταν σε έναν δημόσιο διάλογο (που να αφορά ένα ζήτημα υπό επιχειρηματολογία που πράγματι να χρήζει διαλόγου) οι συνδιαλεγόμενοι εκφέρουν επιχειρήματά που πηγάζουν από τις ίδιες βασικές προϋποθέσεις, αλλά δίνουν την εντύπωση ότι πρεσβεύουν αντίθετες απόψεις, τότε ο διάλογος εμμέσως κατηχεί αυτές τις προκαταλήψεις ως απρόσβλητες αλήθειες, καθιστώντας τις κοινώς αποδεκτά δεδομένα για το εν λόγω ζήτημα. Η μέθοδος της προπαγάνδας είναι επίσης βασική όσον αφορά και το τι θα σημαίνει «προπαγάνδα» σε κάθε περίπτωση. Ένα μήνυμα δεν πρέπει να είναι απαραιτήτως ψευδές για να αποτελεί προπαγάνδα. Στην πραγματικότητα, τα μηνύματα της σύγχρονης προπαγάνδας δεν είναι κραυγαλέα ψευδή. Ωστόσο, ακόμη και αν το μήνυμα μεταδίδει μόνον «αληθείς» πληροφορίες, αυτές δεν εκθέτουν το μήνυμα με πλήρη και ισορροπημένο τρόπο. Ένα επιπρόσθετο χαρακτηριστικό της προπαγάνδας είναι ό μεγάλος όγκος της. Δηλαδή, ένας προπαγανδιστής μπορεί να προσπαθήσει να επηρεάσει τις γνώμες με το να κάνει το μήνυμά του να ακουστεί σε όσο περισσότερα μέρη γίνεται και όσο πιο συχνά γίνεται. Σκοπός αυτής της προσέγγισης είναι (α) να ενισχύσει τις ιδέες του μέσω επανάληψης (β) να καταπνίξει όλες τις εναλλακτικές ιδέες.’2 Ιδού ορισμένες από τις Τεχνικές Προπαγάνδας που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τη πλειοψηφία των πολιτικών, διαφημιστών και ΜΜΕ.

‘Λαμπερές Γενικότητες’

Εάν σε ένα άτομο ζητηθεί να πράξει εις το ‘όνομα της δημοκρατίας’, αυξάνονται οι πιθανότητες να είναι ‘Στημένη Τράπουλα’ Η παραπάνω τεχνική είναι μια από τις 7 τεχνικές προπαγάνδας αναγνωρισμένη από το ‘Ινστιτούτο Προπαγάνδας’ το 1938. Η σημασία και η αποτελεσματικότητα της είναι καθοριστική και ευρέως διαδεδομένη σε πολιτικούς, διαφημιστικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους. Βασίζεται στη παρουσίαση μόνο πληροφοριών με θετικό περιεχόμενο προς αυτό που θέλουμε να επιτύχουμε. Αν και ο όγκος των πληροφοριών που παρουσιάζονται με αυτή τη τεχνική είναι αληθής, ωστόσο η απόκρυψη των ‘αρνητικών’ επιδράσεων που μπορεί να έχει, τη καθιστά μια πολύ επικίνδυνη τεχνική. Ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπίσει ο πολίτης το συνεχή βομβαρδισμό της συγκεκριμένης τεχνικής είναι η προσωπική αναζήτηση πληροφοριών από διαφορετικές πηγές.

‘Στημένη Τράπουλα’

Η παραπάνω τεχνική είναι μια από τις 7 τεχνικές προπαγάνδας αναγνωρισμένη από το ‘Ινστιτούτο Προπαγάνδας’ το 1938. Η σημασία και η αποτελεσματικότητα της είναι καθοριστική και ευρέως διαδεδομένη σε πολιτικούς, διαφημιστικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους. Βασίζεται στη παρουσίαση μόνο πληροφοριών με θετικό περιεχόμενο προς αυτό που θέλουμε να επιτύχουμε. Αν και ο όγκος των πληροφοριών που παρουσιάζονται με αυτή τη τεχνική είναι αληθής, ωστόσο η απόκρυψη των ‘αρνητικών’ επιδράσεων που μπορεί να έχει, τη καθιστά μια πολύ επικίνδυνη τεχνική. Ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπίσει ο πολίτης το συνεχή βομβαρδισμό της συγκεκριμένης τεχνικής είναι η προσωπική αναζήτηση πληροφοριών από διαφορετικές πηγές.

‘Άρμα Εξουσίας’

Αποτελεί μια από τις ποιο κοινές τεχνικές προπαγάνδας τόσο σε ειρηνικές όσο και σε εμπόλεμες συνθήκες. Είναι μια από τις εφτά κύριες τεχνικές αναγνωρισμένες από το Ινστιτούτο Προπαγάνδας και παίζει σημαντικό ρόλο στη σύγχρονη διαφήμιση. Στηρίζεται σε μια επαναλαμβανόμενη προτροπή προς το υποκείμενο να ακολουθήσει το πλήθος επειδή και οι άλλοι το πράττουν. Με άλλα λόγια κύριος σκοπός αυτής της τεχνικής είναι να ακολουθήσεις το πλήθος επειδή οι πολλοί είναι στη πλευρά του νικητή. Το υποκείμενο πρέπει να πειστεί ότι επειδή οι πολλοί βρίσκονται στη συγκεκριμένη πλευρά άρα η νίκη είναι αναπόφευκτη. Καθώς ο μέσος πολίτης θέλει, έχει ανάγκη, να είναι στη πλευρά που κερδίζει, σταδιακά προσχωρεί στο τρόπο ζωής, τα θέλω, τις πολιτικές πεποιθήσεις των πολλών. Στη σύγχρονη προπαγάνδα η συγκεκριμένη τεχνική εξελίχτηκε προς μια νέα κατεύθυνση. Συγκεκριμένα, το υποκείμενο πρέπει να πειστεί ότι εάν δεν ακολουθήσει θα μείνει ‘έξω’ από τις εξελίξεις, τον τρόπο ζωής κ.ο.κ, με αποτέλεσμα να απομονωθεί. Η συνεχής επανάληψη έχει ουσιαστικά αποτελέσματα. Ένας τρόπος αντιμετώπισης είναι, η ζύγιση των θετικών και αρνητικών και η προσχώρηση ή μη, ανεξαρτήτως του αριθμού των ατόμων που ήδη έχουν αποδεχτεί την ιδέα, φιλοσοφία, άποψη, τρόπο ζωής κ.τ.λ.

‘Η ελάχιστη αρνητική επίδραση’

Η συγκεκριμένη τεχνική, όταν τίθεται σε εφαρμογή προσπαθεί να μας πείσει για μια ιδέα ή πρόταση που έχει την ελάχιστη αρνητική επίδραση από όλες τις άλλες. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιείται κατά κόρον σε περιόδους κρίσεως για να πείσουν τους πολίτες ότι συγκεκριμένες θυσίες είναι απαραίτητες. Συνοδεύεται με λεκτικές επιθέσεις ενάντια σε άλλα κόμματα ή κράτη που έφεραν τη κατάσταση σε αυτό το σημείο. Για να αντιμετωπιστεί αυτή η τεχνική ο πολίτης οφείλει να ζυγίσει τα θετικά και τα αρνητικά της πρότασης χωρίς να τη φέρνει σε αντιδιαστολή με τις άλλες προτάσεις καθότι τέθηκαν απλά και μόνο για να ισχυροποιήσουν τη προτεινόμενη.

‘Απλός Πολίτης’

Ο προπαγανδιστής έχει σκοπό να πείσει σταδιακά το πλήθος, πως μιλάει εξ ονόματος του. Πως αποτελεί έναν από αυτούς και επιπλέον λειτουργεί προς το συμφέρον τους. Οι απόψεις του καθρεφτίζουν τις απόψεις του ‘μέσου πολίτη’ και συνήθως συνοδεύονται από τη χρήση λέξεων, φράσεων, τοπικών ιδιωματισμών καθώς και σαρκασμών και χιούμορ που χρησιμοποιούνται στη καθημερινή ζωή των πολιτών. Επιπλέον, σε δημόσιους λόγους του ο προπαγανδιστής (είτε είναι πολιτικός είτε οτιδήποτε άλλο) εσκεμμένα υποπίπτει σε σαρδάμ, και χρησιμοποιεί ‘φτωχό’ λεξιλόγιο για να αυξήσει τη ψευδαίσθηση της απλής και προσιτής καταγωγής του καθώς και να προβάλει την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό του. Με αυτό τον τρόπο, δημιουργείται σταδιακά ένα προφίλ με άμεση απήχηση στη κοινή γνώμη. Πολλές φόρες η συγκεκριμένη τεχνική συνδυάζεται άριστα με τη τεχνική της ‘Λαμπερής Γενικότητας’.

‘Χρήση Στερεοτύπων’

Χρησιμοποιείται κατά κόρον για να απλοποιήσει ‘σύνθετες’ καταστάσεις και να τις υποβαθμίσει σε ξεκάθαρη επιλογή μεταξύ καλού και κακού. Αυτή η τεχνική είναι αποτελεσματική όταν χρησιμοποιείται σε χαμηλού μορφωτικού επιπέδου κοινωνικά στρώματα.

‘Χρήση των ονομάτων’

Η συγκεκριμένη τεχνική αποτελεί μια από τις εφτά αναγνωρισμένες τεχνικές προπαγάνδας από το Ινστιτούτο Προπαγάνδας το 1938. Οι ‘Συστάσεις’ βασίζονται στη χρήση λέξεων, προτάσεων ή εκφράσεων των οποίων η χρήση στοχεύει να ταυτίσει ένα διάσημο ή σημαντικό άτομο με ένα προϊόν ή αντικείμενο. Χρησιμοποιείτε συχνά στη διαφήμιση καθώς και σε πολιτικές καμπάνιες.

‘Μεταφορά’

Η συγκεκριμένη τεχνική αποτελεί ακόμη μια από τις εφτά αναγνωρισμένες τεχνικές προπαγάνδας από το Ινστιτούτο Προπαγάνδας το 1938. Χρησιμοποιείται συχνά στη πολιτική και σκοπό έχει να ειδωθεί ένα στοιχείο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως θα ιδωθεί ένα άλλο στοιχείο. Να συνδεθούν με άλλα λόγια τα δυο αυτά στοιχεία, με τέτοιο τρόπο ώστε να προβάλλουν το ίδιο θετικό ή αρνητικό συναίσθημα. Με το να συνδέεις ένα στοιχείο με θετικό περιεχόμενο έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται θετικές σκέψεις και συναισθήματα στο υποκείμενο στο οποίο το προβάλεις.

‘Δαιμονοποίηση του Εχθρού’

Η χρήση χυδαίων στερεοτύπων εθνικού, φυλετικού ρατσισμού. Η υπερβολή των φυσικών χαρακτηριστικών ή της συμπεριφοράς, ανεξάρτητα από την ισχύ τέτοιων στερεοτύπων, χρησιμεύει να αντιπαραβάλει τους ήρωες ενάντια στους κακοποιούς. Οι εχθροί ζωοποιούνται συχνά ως αρπακτικά πλάσματα. Μπορούν να συνδεθούν με κακόφημους χαρακτήρες των οποίων οι πράξεις είναι συνδεδεμένες με επαίσχυντα ιστορικά γεγονότα.

Πηγή: Τέχνη και Προπαγάνδα
Τεχνικές προπαγάνδας και χειραγώγησης
AGRINIOART, Εκδόσεις AgrionioArt

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Η δύναμη της προπαγάνδας

http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/11/blog-post_02.html#.T_rsOZEoHCM

Ανθρώπινη Νευροφυσιολογία & Χειραγώγηση/Προπαγάνδα

Γεράσιμος Πολίτης 2011-11-02T00:03:00+02:00

...αναδημοσίευση από AgrionioArt. «Ο καλύτερος τρόπος να ελέγχεις τους ανθρώπους είναι να τους φοβίσεις» Νόαμ Τσομσκι, Αμερικανός γλωσσολόγος, συγγραφέας και ακτιβιστής.

‘Η προπαγάνδα αποτελεί σήμερα, στην εποχή της υποτιθέμενης ελεύθερης ροής της πληροφορίας και της πολυμέρειας της ενημέρωσης, έννοια με έντονα αρνητική σημασία. συνήθως συνδέεται με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ώστε φράσεις, όπως "κομμουνιστική", "φασιστική" ή "εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα" να ακούγονται αυτονόητες περιγραφές μιας πολιτικής πραγματικότητας, ενώ φράσεις "δημοκρατική προπαγάνδα" ή "προπαγάνδα ειρήνης" να ηχούν ως παράδοξες διατυπώσεις. ωστόσο, η προπαγάνδα, τεχνική γνωστή από την αρχαιότητα, συστηματοποιήθηκε για πρώτη φορά από τις δημοκρατίες, συγκεκριμένα τις ηνωμένες πολιτείες, τον 20ό αιώνα. ως μέθοδος αφορά την προβολή ορισμένων θεμελιωδών εννοιών, απαραιτήτων για την προώθηση των σκοπών ενός κράτους και την επικράτηση σε μια πολεμική αναμέτρηση.

Η προπαγάνδα αποτέλεσε για πρώτη φορά σε πεδίο συστηματοποιητικής μελέτης και εφαρμογής στις ηνωμένες πολιτείες, ώστε να δικαιολογηθεί η είσοδος μιας ανερχόμενης αμερικανικής υπερδύναμης στον α' παγκόσμιο πόλεμο. την ίδια περίοδο στη ρώσική αυτοκρατορία η επανάσταση των μπολσεβίκων σηματοδότη σε την έναρξητης περιόδου των ολοκληρωτικών καθεστώτων, που συμπληρώθηκε από τον ιταλικό φασισμό το 1922 και τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό το 1933. τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κατέστησαν την προπαγάνδα βασική παράμετρο της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής τους, αναδεικνύοντας την σε επιστημονικό μέγεθος και βασική ιδεολογική παράμετρο του συστήματός τους. οι αστικές δημοκρατίες αντέδρασαν επιτείνοντας εκ νέου την διαδικασία παραγωγής και ελέγχου πληροφοριών, όμως έως την είσοδό τους στον πόλεμο ουσιαστικά αμύνονταν απέναντι στα αναθεωρητικά ολοκληρωτικά συστήματα. με την έναρξη του πολέμου και τη διεύρυνσή του σε παγκόσμιο επίπεδο, το 1941, η προπαγάνδα των δημοκρατιών επιτάχθηκε, έχοντας εν τω μεταξύ συμμαχήσει με τον κομμουνισμό

Η τελική ήττα των δυνάμεων του άξονα οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στα επιτεύγματα της συμμαχικής προπαγάνδας, ενώ ακόμη πιο καθοριστική ήταν η συμβολή της τελευταίας στην εικόνα που διαμορφώθηκε μεταπολεμικά για τα γεγονότα της περιόδου 1939-45.

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι τόσο οι επιπτώσεις της έκβασης του β' παγκοσμίου πολέμου, όσο και η επιτυχία της συμμαχικής προπαγάνδας αντανακλώνται ακόμη και σήμερα στην ίδια τη χρήση της ορολογίας από ευρύ κοινό, αλλά και από την ιστοριογραφική κοινότητα. για παράδειγμα, γίνεται πάντοτε λόγος για "ναζισμό", ακόμη και για "γερμανικό φασισμό" αντί για τον ορθό ιστορικό όρο "εθνικοσοσιαλισμός". οι πρώτοι όροι μάς αποκαλύπτουν αρκετά για τον τρόπο και με τον οποίο αντιμετώπιζαν την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και τους πολίτες της οι αστικές δημοκρατικές χώρες και η κομμουνιστική ΕΣΣΔ, ελάχιστα όμως για την εικόνα των ίδιων των γερμανών για τους εαυτούς τους και τα κίνητρα δράσης τους. από αυτή την άποψη παρεμβάλουν ένα σύνολο λανθασμένων κατηγοριών, το οποίο λειτουργεί κατ' εξοχήν διαθλαστικά, ανάμεσα στα πραγματικά κίνητρα δράσης ενός κοινωνικού συνόλου και στις υποτιθέμενες επιδιώξεις του κράτους αυτού. μετά από την άκριτη αποδοχή τέτοιων κατασκευών, που προέρχονται από τα αντίπαλα προπαγανδιστικά επιτελεία, είναι φυσικό να απλοποιείται βολικά η διαδικασία της γένεσης του πολέμου σε πρόχειρα στερεότυπα, όπως "ο Χίτλερ ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο" ή "ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας προκάλεσε τον παγκόσμιο πόλεμο", διατυπώσεις τόσο χαρακτηριστικές για τη σύγχυση εννοιών και αποτελεσμάτων ή μεθόδων και σκοπών.

Συνεπώς, δεν υπάρχει "ναζισμός" αλλά "εθνικοσοσιαλισμός", δεν υπάρχει "εβραιομπολσεβικισμός" αλλά "κομμουνισμός" και "μπολσεβικισμός", δεν υπάρχουν "πλουτοκρατίες" αλλά "δημοκρατίες". οι όροι που εδώ απορρίπτονται ως διαστρεβλωτικοί και ακατάλληλοι για την ιστοριογραφία, χρησιμεύουν μόνο όταν εφαρμόζονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ή ως μέρος συγκεκριμένων αναφορών, όχι στην τυπική, ρέουσα αφήγηση. ανακτώντας ή μάλλον εφαρμόζοντας μία νηφάλια, ψυχρή τυπολογική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία θα χρησιμοποιούνται καθιερωμένοι όροι και ονομασίες και δεν θα εκφράζεται προτίμηση προς κάποια πλευρά των εμπολέμων, η ιστοριογραφία θα έχει την δυνατότητα να διαμορφώσει μια πληρέστερη εικόνα για τον σημαντικότερο πόλεμο της ανθρώπινης ιστορίας, χωρίς επιμέρους δαιμονοποιήσεις και κατασκευές’.

Αν η ψυχή μας αποτελεί το σύμπαν μέσα μας τότε ο εγκέφαλος είναι ο Θεός του. Ο ρόλος του εγκεφάλου και οι δυνατότητες του μας αφήνουν άναυδους. Αποτελεί το μεγαλύτερο τμήμα του κεντρικού νευρικού μας συστήματος και είναι δεκτικός στη χειραγώγηση όσο είναι και στη μάθηση. Μια αναφορά και μικρή παρουσίαση του ανθρώπινου εγκεφάλου κρίνεται επιτακτική για τη κατανόηση της προπαγάνδας. Σήμερα, οι τεχνικές προπαγάνδας έχουν αναχθεί σε επιστήμη που σκοπό έχουν τη παρατήρηση και επηρεασμό της νευροφυσιολογίας του ανθρώπινου εγκεφάλου και κατ επέκταση τη προσπάθεια χειραγώγησης των επιθυμιών μας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από δύο ημισφαίρια τα οποία χωρίζονται μεταξύ τους από την επιμήκη σχισμή. Το παλαιότερο και πιο πρωτόγονο μέρος του εγκεφάλου βρίσκεται στον ‘ερπετικό φλοιό’. Εδώ λοιπόν εδράζεται ο πυρήνας του ανθρώπινου συναισθηματικού κόσμου. Ο ερπετοειδής εγκέφαλος δεν είναι μια αοριστία. Είναι μια ανατομική πραγματικότητα. Βέβαια έχει καλυφθεί από τον εγκεφαλικό φλοιό, ωστόσο εδράζεται βαθιά μέσα στο προεγκέφαλο. Η σημασία του είναι καθοριστική και αυτή θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε εν τάχη στις παρακάτω σελίδες. Αν μπορούσαμε να επισημάνουμε τα κύρια χαρακτηριστικά του ερπετοειδή εγκεφάλου θα ήταν τα εξής:

• Εμμονή, ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές
• Προσωπικές καθημερινές προκαταλήψεις
• Δουλική υπαγόρευση σε παραδοσιακά μοντέλα ζωής
• Υπακοή σε παραδοσιακές νόρμες, νόμους, θρησκεία και πολιτισμό
• Εδρα κάθε είδους τρόπου εξαπάτησης

Στο σημείο αυτό παραθέτουμε το υπέροχο απόσπασμα από το βιβλίο ‘Το άρωμα του ονείρου’ του Τόμ Ρόμπινς: ‘Ο Παν, φυσικά αντιπροσωπεύει τη ζωώδη συνείδηση. Ο Παν ενσαρκώνει τη συνείδηση των θηλαστικών, μόλο που υπάρχουν και πτυχές ερπετοειδούς συνείδησης στην προσωπικότητά του. Η ερπετοειδής συνείδηση δεν εξαφανίστηκε όταν οι εγκέφαλοι μας εισήλθαν στη θηλαστική φάση. Η θηλαστική συνείδηση τοποθετήθηκε απλώς πάνω από την ερπετοειδή και σε πολλά αφώτιστα - αργόστροφα, υπανάπτυκτα - άτομα, το θηλαστικό επικάλυμμα ήταν λεπτό και πορώδες κι έτσι η ερπετοειδής ενέργεια εξακολουθούσε να το διαπερνάει. Όταν οι αρχέγονοι και πολύ απόμακροι πρόγονοί μας σύρθηκαν έξω από τη θάλασσα, είχαν αναμφίβολα μυαλό ψαριού. Ήταν βέβαια ριψοκίνδυνοι και περίεργοι από τους συντρόφους τους που παρέμειναν στο νερό, αλλά πάντως ψαρόμυαλοι. Ωστόσο, κατά την μακριά βαλτώδη διαδρομή μας ως τον αρχικό πρωτεύοντα σχηματισμό, αναπτύξαμε ένα μυαλό ερπετού. Άλλωστε, σ’ αυτές τις δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, η ερπετοειδής ενέργεια ήταν αυτή που δέσποζε στον πλανήτη φτάνοντας στο αποκορύφωμά της με τους δεινοσαύρους. Η ερπετοειδής συνείδηση είναι ψυχρή, επιθετική, θυμώδης, άπληστη και παρανοϊκή. Εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα να έχουμε έναν ερπετοειδή εγκέφαλο, άθικτο και ενεργό. Ο ερπετοειδής εγκέφαλος δεν είναι κάποια αφηρημένη έννοια, είναι μια ανατομική πραγματικότητα. Έχει καλυφθεί, βέβαια από τον εγκεφαλικό φλοιό, αλλά υπάρχει, βαθιά μέσα στον προεγκέφαλο και αποτελείται από την παρεγκεφαλίδα, τον υποθάλαμο, και , ίσως, από μερικά άλλα όργανα του διεγκέφαλου. Όταν νιώθουμε μια τυφλή οργή, κρύο ιδρώτα η μια αυτάρεσκη απάθεια, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι εκείνη τη στιγμή ο ερπετοειδής εγκέφαλος κουμαντάρει την συνείδησή μας.

Καθώς η Περίοδος των Ερπετών πλησίαζε στο τέλος της, εμφανίστηκαν τα πρώτα εμφανίστηκαν τα πρώτα άνθη και θηλαστικά. Πιστεύεται πως τα λουλούδια εξαφάνισαν, στην ουσία, τα μεγάλα ερπετά. Ωστόσο, μπορεί και τα θηλαστικά να συνεισέφεραν για τον αφανισμό τους επειδή, για πολλά θηλαστικά, δεν υπήρχε καλύτερο πρωινό από κάνα δυο αυγά δεινόσαυρου.

Όπως κι αν έχει το πράγμα, μέχρι τότε οι προγονοί μας είχαν αναπτύξει εγκεφάλους που διέθεταν τόσο θηλαστικά όσο και ανθώδη χαρακτηριστικά. Για δικούς της λόγους, η εξέλιξη επέτρεψε στη θηλαστική ενέργεια να κυριαρχήσει κι έτσι, ο πρόσφατα αναπτυγμένος ανθρώπινος μεσεγκέφαλος που κάλυψε τον παλιό διεγκέφαλο, μπορεί να επονομασθεί ως θηλαστικός εγκέφαλος. Τα χαρακτηριστικά της θηλαστικής συνείδησης είναι η ζεστασιά, η γενναιοδωρία, η αφοσίωση, η αγάπη (ρομαντική, πλατωνική και οικογενειακή), η χαρά, η λύπη, το χιούμορ, η περηφάνια, ο συναγωνισμός, η διανοητική περιέργεια και η εκτίμηση της τέχνης και της μουσικής. Στην όψιμη περίοδο των θηλαστικών, αναπτύχθηκε ένας τρίτος εγκέφαλος. Ήταν ο τηλεγκέφαλος, που το κύριο μέρος του ήταν ο εγκεφαλικός φλοιός, μια πυκνή μεμβράνη νευρικής δομής γύρω στα τέσσερα χιλιοστά πάχος που απλώθηκε πάνω από τον υπάρχοντα εγκέφαλο. Οι ερευνητές του εγκεφάλου δεν μπορούν να εξηγήσουν ποια ακριβώς είναι οι λειτουργία και τον λόγο για τον οποίο αναπτύχθηκε. Υπάρχει η άποψη ότι ο εγκεφαλικός φλοιός είναι μια διευρυμένη μνημονική παρακαταθήκη - και σίγουρα ο φλοιός έχει αυτή την ικανότητα. Πιστεύεται ότι κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με το φως. Αν ο ερπετοειδής εγκέφαλος ισοδυναμεί με την ψυχρότητα και ο θηλαστικός με την θερμότητα, τότε ο εγκεφαλικός φλοιός ισοδυναμεί με το φως. Η άποψη αυτή έχει κάποια βάσιμη λογική, επειδή ο τρίτος εγκέφαλος είναι ανθώδης εγκέφαλος, ακριβώς γιατί τα λουλούδια απορροφούν ενέργεια από το φως.

Ακόμα και πριν από τη μυστηριώδη εμφάνιση του εγκεφαλικού φλοιού, οι εγκέφαλοί μας είχαν έντονα ανθώδη χαρακτηριστικά. Η επιστήμη περιγράφει ολόκληρο τον εγκέφαλο σαν έναν βολβό. Οι νευρώνες που τον αποτελούν έχουν δενδρίτες, ρίζες, κλαδιά. Η παρεγκεφαλίδα αποτελείται από μια μεγάλη μάζα πυκνά συμπιεσμένων φυλλωμάτων. Δεν είναι μόνο οι νευρώνες που μοιάζουν πολύ με άνθη, αλλά κι ο ίδιος ο εγκέφαλος μοιάζει με κάποιο βοτανολογικό είδος. Έχει ένα μίσχο και - κατά την ανάπτυξη του εμβρύου - ένα μπουμπούκι που ξεδιπλώνεται όπως και τα πέταλα του ρόδου.

Στον καινούργιο εγκέφαλο - τον τηλεγκέφαλο - αυτή η ανθώδης ομοιότητα μεγαλώνει. Τα νευρικά του νημάτια υποδιαιρούνται συνεχώς όπως τα κλαδιά ενός δέντρου. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται εύστοχα διακλάδωση. Κατά τον πολλαπλασιασμό αυτών των νευροβλαστών, εκκρίνονται μικρές ποσότητες νευρομελανίνης σαν σπόροι. Αυτοί οι σπόροι της νευρομελανίνης είναι προφανώς τα κύρια οργανωτικά μόρια στον εγκέφαλο. Συνδέονται με τα γλυκοκύτταρα για να ρυθμίσουν στην νευροδότηση των νευρικών κυττάρων. Όταν σκεφτόμαστε, όταν μας έρχονται φαεινές και δημιουργικές ιδέες, τότε πραγματοποιείται μια κυριολεκτική άνθηση. Ένας εγκέφαλος που έχει ενοράσεις, είναι πολύ παρόμοιος, από φυσική άποψη, μ’ έναν ανθισμένο θάμνο γιασεμιού. Μόνο που είναι πιο μικρός και ταχύτερος, αυτό είναι όλο. Επιπλέον, η νευρομελανίνη απορροφά φως και έχει την ικανότητα να μετατρέπει το φως σε άλλες μορφές ενέργειας. Ο εγκεφαλικός φλοιός, τελικά είναι ευαίσθητός στο φως και μπορεί να φωτιστεί από ανώτερες μορφές διανοητικής δραστηριότητας, όπως ο διαλογισμός ή ο ψαλμός.

Οι αρχαίοι δεν μιλούσαν μεταφορικά όταν χρησιμοποιούσαν τη λέξη “επιφώτηση”.

Με την ανάπτυξη του εγκεφαλικού φλοιού, οι ανθώδεις ιδιότητες του εγκεφάλου, που για εκατομμύρια χρόνια περίμεναν τη σειρά τους, άρχισαν να κινούνται σταδιακά, με σκοπό την επικράτηση μιας ανθώδους συνείδησης - μιας συνείδησης λουλουδιού, ας πούμε. Όταν η ζωή ήταν ακόμα μια διαρκής μάχη μεταξύ αρπακτικών, ένας από λεπτό σε λεπτό αγώνας για επιβίωση, η ερπετοειδής συνείδηση ήταν απαραίτητη. Όταν είχαμε να διασχίσουμε θάλασσες, να εξερευνήσουμε άγριες ηπείρους, να εποικίσουμε τραχιές περιοχές, να οργανώσουμε τη γεωργία και να βάλουμε τα θεμέλια του πολιτισμού, τότε η θηλαστική συνείδηση ήταν απαραίτητη. Από κοινωνική και οικογενειακή σκοπιά, εξακολουθεί να είναι απαραίτητη, αλλά δεν χρειάζεται πια να κυριαρχεί.

Τα φυσικά και σωματικά σύνορα έχουν κατακτηθεί. Η βιομηχανική επανάσταση έχει ολοκληρώσει τον ατσάλινο κύκλο της. Στην εποχή μας, εποχή της υψηλής τεχνολογίας, οι τραχιές και σκληρές εκδηλώσεις της θηλαστικής λογικής δεν είναι πια βοηθήματα αλλά εμπόδια.

Και τα κατάλοιπα της ερπετοειδούς λογικής, με την έμφασή της στις εδαφικές διεκδικήσεις και την υπεράσπιση τους - είναι επικίνδυνα σε βαθμό παραφροσύνης. Τώρα χρειαζόμαστε έναν λιγότερο επιθετικό και λιγότερο τραχύ ανθρώπινο ον. Χρειαζόμαστε ένα πιο εύκαμπτο είδος ατόμου, πιο χαλαρωμένο, πιο ήρεμο, ευγενικό και σκεπτόμενο, γιατί μόνο αυτό μπορεί να επιβιώσει, και να επιταχύνει αυτό το πολύ καινούργιο σύστημα που βρίσκεται μπροστά μας. Μόνο αυτό το είδος ατόμου μπορεί να συμμετάσχει στην επόμενη εξελικτική φάση. Το δίχως άλλο, αυτή η ανθώδης συνείδηση έχει πνευματικές αποχρώσεις. Στις πιο έντονες πνευματικές εμπειρίες, το βασικό γνώρισμα είναι το σταμάτημα του χρόνου. Είναι η αίσθηση ότι βρίσκεσαι έξω από τον χρόνο, ότι είσαι αιώνιος - αυτή είναι η πηγή της έκστασης στο διαλογισμό, την ψαλμωδία, την ύπνωση και την εμπειρία των ψυχεδελικών φαρμάκων.

Μια παρόμοια κατάσταση αχρονικότητας (αν και κάπως συντομότερη και λιγότερο διαυγής), μια κατάσταση άρνησης του εγώ (το εγώ υπάρχει στο χρόνο, όχι στο χώρο), πραγματοποιείτε με τον σεξουαλικό οργασμό, γι’ αυτό και ο οργασμός είναι ένα τόσο επιθυμητό αίσθημα. Ακόμα και οι μπεκρήδες, με τον άξεστο και ανεπαρκή τρόπο τους, ψάχνουν γι’ αυτόν τον άχρονο χρόνο. Ο αλκοολισμός είναι μια ατελής πνευματική επιθυμία. Με χίλιους δυο τρόπους, έχουμε κυριαρχήσει την τέχνη του χώρου. Γνωρίζουμε αρκετά για τον χώρο. Αλλά οι γνώσεις μας για το χρόνο είναι αξιοθρήνητα λιγοστές. Φαίνεται ότι μόνο με τη “μυστικιστική” κατάσταση μπορούμε να κυριαρχήσουμε το χρόνο. Τα κλειδιά γι’ αυτή τη μυστικιστική κατάσταση είναι ο “οσφρητικό εγκέφαλος”

- η μνημονική περιοχή του εγκεφάλου που ενεργοποιείται από τα οσφρητικά νεύρα - και ο “φωτεινός εγκέφαλος” - ο εγκεφαλικός φλοιός.

Με αμεσότητα και ένταση, η οσμή ενεργοποιεί τη μνήμη, επιτρέποντάς μας να ταξιδέψουμε ελεύθερα στον χρόνο. Οι πιο βαθιές μυστικιστικές καταστάσεις είναι εκείνες όπου η συνηθισμένη διανοητική δραστηριότητα φαίνεται να αιωρείται στο φως. Και, στη μυστικιστική επιφώτιση, όπως και στην ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος πάει να υπάρχει.

Τα λουλούδια, μόλο που δεν βλέπουν, ούτε ακούν, ούτε διαθέτουν γεύση ή αφή, αντιδρούν στο φως με καθοριστικό τρόπο και ρυθμίζουν τη ζωή τους και το περιβάλλον τους με μια ενορχήστρωση αρωμάτων. Στην ανάπτυξη της λουλουδικής συνείδησης, τα ανθρώπινα όντα θ’ αρχίσουν να χρησιμοποιούν πληρέστερα τον «φωτεινό τους εγκέφαλο» και να κάνουν πιο εξευγενισμένη και ντελικάτη χρήση του «οσφρητικού εγκεφάλου» τους. Αυτοί οι δύο συνδέονται θαυμάσια. Στην ουσία, αλληλεπικαλύπτονται σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ενιαίοι και αδιαίρετοι.

Ζούμε σε μια τεχνολογία της πληροφορικής. Τα λουλούδια ζούσαν ανέκαθεν σε μια πληροφορική τεχνολογία. Τα λουλούδια συγκεντρώνουν διαρκώς πληροφορίες στο διάστημα της ημέρας. Τη νύχτα τις επεξεργάζονται. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται φωτοσύνθεση. Καθώς ο εγκεφαλικός φλοιός θα χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο, θ’ αρχίσουμε να κι εμείς να κάνουμε ένα είδος φωτοσύνθεσης. Στην ουσία, κάτι τέτοιο το κάνουμε και τώρα, αλλά σε σύγκριση με τα λουλούδια, η δική μας φωτοσύνθεση είναι πρωτογενή και περιορισμένη. Κι ο λόγος είναι πως, οι πληροφορίες που συγκεντρώνουμε από τις εφημερίδες, τα σίριαλ, τις σαπουνόπερες, τα εμπορικά συνέδρια και τις καφετζούδες, είναι κατώτερες από τις πληροφορίες που παίρνουμε από το ηλιακό φως. Εφ’ όσον όλη η ύλη είναι συμπυκνωμένο φως, το φως είναι η πηγή, η γενεσιουργός αιτία της ζωής. Συνεπώς, το φως είναι “θεϊκό”.

Ωστόσο, είτε επειδή τα πληροφοριακά στοιχεία μας είναι ανεπαρκή, είτε γιατί ο επεξεργαστικός πυρήνας μας δεν είναι άμεσα συνδεδεμένος με την επικοινωνιακή γραμμή, η νυχτερινή επεξεργασία είναι μια δουλειά έκτακτης απασχόλησης (part time). Οι πληροφορίες που προσλαμβάνει το συνειδητό τμήματου μυαλού μας στις ώρες τις εγρήγορσης, επεξεργάζονται από το ασυνείδητο μας στην διάρκεια του ύπνου που ονομάζεται «βαθύς ύπνος». Κάθε νύχτα, πέφτουμε σε βαθύ ύπνο μόνο δύο ή τρεις ώρες το πολύ. Τις υπόλοιπες ώρες της νυχτερινής μας βάρδιας, το ασυνείδητο τμήμα του μυαλού μας είναι εκτός υπηρεσίας. Βαριέται. Ζητάει επίμονα αναψυχή. Έτσι, παίζει με ό, τι υλικό υπάρχει πρόχειρο. Κατά κάποιο τρόπο, παίζει με τον εαυτό του. Ρίχνει πασιέντζες με τις μνήμες, ανακατεύει εικόνες, επινοεί τρομακτικές ή γαργαλιστικές ιστορίες - ονειρεύεται.

Ας ξαναγυρίσουμε στην πληροφορική αποτελεσματικότητα. Η επιστήμη έχει διαπιστώσει πρόσφατα ότι τα δέντρα επικοινωνούν μεταξύ τους. Για παράδειγμα, ένα δέντρο που δέχεται επίθεση εντόμων θα μεταβιβάσει την πληροφορία σε ένα άλλο δέντρο που βρίσκεται δεκάδες μέτρα μακρύτερα έτσι ώστε το δεύτερο να ξεκινήσει μια διαδικασία κατασκευής κάποιου χημικού που θα απωθήσει αυτό το συγκεκριμένο είδος εντόμων. Έτσι, τα δέντρα αλληλοπροστατεύονται. Η πληροφορία, πιθανότατα, μεταβιβάζεται με τη μορφή αρώματος. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι τα φυτά είναι σε θέση να προσλαμβάνουν οσμές όσο και να εκπέμπουν. Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι έχει αναπτυχθεί κάποιο είδος τηλεπάθειας ανάμεσα στα δέντρα. Υπάρχει επίσης η πιθανότητα πως αυτό που ονομάζουμε πνευματική τηλεπάθεια, να πραγματοποιείται με την όσφρηση. Ίσως να μην διαβάζουμε τη σκέψη κάποιου άλλου, την οσφραινόμαστε’.

Ο Αδόλφος Χίτλερ συνήθιζε να λέει σαρκαστικά: ‘Δεν είμαι τίποτε περισσότερο από ένας τυμπανιστής κι ένας σαλπιγκτής που συναθροίζει τις μάζες’. Η στόχευση στον ερπετοειδή εγκέφαλο αποτελεί μια πραγματικότητα καθώς εκεί δεν εδράζει η Λογική. Η ανατομική αυτή πραγματικότητα αποτέλεσε εργαλείο χειραγώγησης και προπαγάνδας με σκοπό την επιτυχή έκβαση πολιτικών και άλλων σκοπών. Ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους νευρο φυσιολόγους ο Ιβάν Παβλόφ (1849-1936) του οποίου το όνομα ο Στάλιν χάρισε το 1935 στο Ινστιτούτο Πειραματικής Ιατρικής της Ρωσίας, υποστήριζε πως οι άνθρωποι είναι απλά περίπλοκες ‘μηχανές αντανακλαστικών’. Κατά τον Παβλόφ υπάρχουν τρείς διακριτές καταστάσεις οριακού εξαναγκασμού: Η Ισοδύναμη, η Παράδοξη και η Υπερπαράδοξη. Για να επιτύχει η ‘πλύση εγκεφάλου’ πρέπει να χρησιμοποιηθούν και οι τρείς αυτές καταστάσεις (Conditioned Reflexes and Psychiatry). Οι πρακτικές του βασίστηκαν σε σκύλους οι οποίοι με το άκουσμα ενός συγκεκριμένου ήχου έβγαζαν , σάλια από το στόμα τους καθώς τον είχαν συνδέσει με φαγητό.

Η ύπαρξη του ερπετοειδούς εγκεφάλου αποτελεί μια βασική παράμετρο πάνω στη οποία βασίστηκε η μελέτη για τον έλεγχο, καθορισμό και επηρεασμό της κοινής γνώμης στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες. Το κατά πόσο κρίνετε επιτυχής αυτή η προσπάθεια είναι κάτι που χρίζει διεξοδικής ανάλυσης.

Πηγή: Ανθρώπινη Νευροφυσιολογία & Χειραγώγηση, AGRINIOART, Εκδόσεις AgrionioArt

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Το Μυστικό της Ζωής του Νίκου Σιδέρη *

http://www.onestory.gr/post/26719379345

_ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

του Νίκου Σιδέρη *

.

Σίγουρα, θα έχετε διαβάσει πολλές ιστορίες με μπουκάλια και μηνύματα, που ταξίδεψαν σε θάλασσες και σε ωκεανούς με άγνωστους προορισμούς και παραλήπτες. Και σε αυτήν την ιστορία το ίδιο συμβαίνει. Ναι… πρόκειται για μια ιστορία, που, ίσως να μη διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά θα προσπαθήσει να σας αποκαλύψει, ποιο είναι το μυστικό της ζωής! Σωστά, διαβάσατε! Ποιο είναι το μυστικό ζωής! Βέβαια, θα χρειαστεί να διανύσουμε 70 χρόνια και μερικές ηπείρους, ώστε να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας…

Πατέρας και γιος καθόντουσαν αμέριμνοι σε μια παραλία της Σίφνου ένα ανήσυχο πρωινό του 1941. Ο γιος ήταν δέκα ετών και ο πατέρας σαράντα. Ο πατέρας απολάμβανε μια ζεστή μπύρα και ο μικρός χάζευε τη θάλασσα. Φυσικά, θα σκεφθείτε, πως είναι δυνατόν να απολαμβάνει κανείς μια ζεστή μπύρα. Το 1941 ήταν…

Μετά από μερικά λεπτά σιωπής, ο πατέρας βγάζει ένα τσαλακωμένο χαρτάκι κι ένα μολύβι από την τσέπη του λερωμένου του πουκάμισου και κοιτάζει κατάματα το γιο του.
«Θέλω να γράψεις σε αυτό το χαρτάκι, ένα μήνυμα»
Το παιδί απόρησε.

«Τι μήνυμα πατέρα; Τι να γράψω;». «Θέλω να γράψεις ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα, που να συμβουλεύεις τους μεγάλους, πώς να ζουν. Ένα μήνυμα που…» και πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρότασή του, διακόπτεται από τη δεκάχρονη αθωότητα του γιου του. «Να γράψω ποιο είναι το μυστικό της ζωής;». «Ξέρεις το μυστικό της ζωής;» ρώτησε με έκπληξη ο πατέρας του. «Φυσικά το ξέρω! Να το γράψω;». «Εννοείται αγόρι μου! Να το γράψεις!»

Ο μικρός πήρε το χαρτί και το μολύβι και άρχισε να γράφει με μανία, λες και περίμενε πως και πώς να μοιραστεί το μυστικό του. Αφού τελείωσε, έδωσε το χαρτί στον πατέρα του. Εκείνος, χωρίς να το διαβάσει, το τύλιξε σαν να ήταν κάποιος μικρός πολύτιμος πάπυρος και αφού σκούπισε με το πουκάμισό του το μπουκάλι της μπύρας, το έριξε μέσα και έκλεισε πολύ σφιχτά το μπουκάλι.
«Δε θα το διαβάσεις πατέρα;» είπε με εμφανή ίχνη απογοήτευσης ο μικρός.
«Όχι. Θα ρίξω το μπουκάλι με το μήνυμά σου στη θάλασσα και ένας τυχερός, γιατί τυχερός θα είναι, θα το διαβάσει. Θα διαβάσει το μυστικό της ζωής!»
«Γιατί να μην το διαβάσεις εσύ και να είσαι εσύ ο τυχερός;» ρώτησε ο μικρός με μια αθώα έκπληξη δέκα χρόνων ζωής.
«Μα εγώ είμαι, ήδη, τυχερός, που σε έχω γιο» είπε και φίλησε το γιο του στο κεφάλι.

Έκλεισε το μπουκάλι και βάζοντας όλη του τη δύναμη, το πέταξε στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

«Καλό ταξίδι!» είπε ο πατέρας. «Καλό ταξίδι!» είπε και ο γιος.

18 Γενάρη του 2010 και το ηλικιωμένο ζευγάρι ξυπνούσε. Το καλοκαίρι στην Αυστραλία καλά κρατούσε. Δεν είχαν παιδιά και την αγάπη, που κάθε ψυχή φυλάει για να τη μοιράσει απλόχερα στους απογόνους, τελικά τη μοιράστηκαν μεταξύ τους. Έμεναν σε μια όμορφη επαρχιακή κατοικία λίγο έξω από τη Μελβούρνη.

«Θα πας για ψάρεμα σήμερα αγάπη μου;» ρώτησε η σύζυγος.

«Βέβαια! Σήμερα, έχω τη σιγουριά, ότι θα γυρίσω πίσω, τουλάχιστον, με μια ντουζίνα ψάρια!» είπε και ετοίμαζε τα καλάμια του.
Αυτή τη φράση την είχε ακούσει η γυναίκα του, περίπου όσες φορές είχε πάει για ψάρεμα. Και όσες φορές δεν την είχε ακούσει, ήταν επειδή ο άντρας της είχε ξυπνήσει πολύ νωρίτερα και δεν τον είχε προλάβει.

Η παραλία απείχε, περίπου, εκατό μέτρα από το σπίτι και αφού έφτασε στην προβλήτα, κάθισε στην άκρη της και ξεκίνησε αυτή τη σιωπηλή διαδικασία του ψαρέματος. Φυσικά, η ντουζίνα ψάρια απείχε πολύ από το καλάμι του και πολύ περισσότερο από τη φιλόδοξη δήλωσή του. Λίγο πριν ο ήλιος πάρει τη θέση του στην κορυφή του ουρανού και αναγκάσει το φιλόδοξο ψαρά μας να φορέσει το λευκό καπελάκι του, ένα μπουκάλι έκανε περίπατο ανάμεσα στα γυμνά γέρικα πόδια του, που άγγιζαν, δειλά, το παγωμένο νερό της θάλασσας. Με μια κίνηση, που του θύμισε, τα προβλήματα της μέσης του και μαζί τα ογδόντα έτη ζωής του, σήκωσε το μπουκάλι. Το κοίταξε με περιέργεια και πριν προλάβει να το πετάξει στη σακούλα με τα σκουπίδια του, πρόσεξε ένα χαρτάκι μέσα του. Με ιδιαίτερη δυσκολία το άνοιξε και έβγαλε από μέσα ένα τσαλακωμένο χαρτάκι.

«Το μυστικό της ζωής είναι να παίζεις!» Από τη λέξη «παίζεις» είχε ξεθωριάσει λίγο η πρώτη συλλαβή, οπότε γινόταν ένα περίεργο παιχνίδισμα μεταξύ του «παίζεις» και του «ζεις»…

Μπήκε λαχανιασμένος στο σπίτι του με χέρια τρεμάμενα και με δάκρυα στα κόκκινα μάτια του και ρωτάει τη σύζυγό του με μια φωνή, που πλημμυρισμένη από το συναίσθημα είχε γίνει σα δεκάχρονου παιδιού.

«Αγάπη μου, θέλεις να δεις τι είχα γράψει μικρός;»

.

Ο Νίκος Σιδέρης ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η σχέση του με τη λογοτεχνία ορίζεται, κυρίως, από την ανάγνωση βιβλίων και ίσως από κάποιες απόπειρες συγγραφής.  Ανάμεσα στις αγαπημένες δραστηριότητές του ξεχωρίζουν η φωτογραφία και η ενασχόλησή του με την τεχνολογία.

[ ιστολόγιο ] [ twitter ] [ flickr ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Στενεύουν τα περάσματα του demotion *

http://www.onestory.gr/post/26783662227

_ΣΤΕΝΕΥΟΥΝ ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

του demotion *

.

Νορμάλ τύπος. 125 friends, τέσσερα με πέντε wall posts την εβδομάδα και άλλα δύο τρία tweets. Το πρωί έκρυβε το παράθυρο με το blog του πίσω από τα υπόλοιπα της δουλειάς και έπαιζε με το alt-tab γράφοντας για την ομάδα του και απαντώντας στα comments του babis7 του chris13 και των διαφόρων anonymous@172.39.43.122, ενώ εκπονούσε την μελέτη για το επόμενο έργο του δημοσίου που ανέλαβε το αφεντικό του και από το οποίο εκείνος - ο αφεντικός - θα έβγαζε “κάνα μυριάκι” ενώ αυτός - ο από κάτω - σπυριά βλέποντάς τον.

Παντρεμένος εδώ και οκτώ χρόνια, δύο παιδιά, τέσσερις γονείς, δύο αδέρφια, τρία πρώτα ξαδέρφια, τέσσερα ανίψια, πέντε φιλικά ζευγάρια και δυο κολλητούς που όλα μαζί αντιστοιχούσαν σε minimum πέντε εβδομαδιαία calendar entries στο i-phone του (με τα σχετικά reminders). Σου-κου γεμάτα - καθημερινές… καθημερινές απλά δεν υπάρχουν.

Είχε διαβάσει μικρός ότι αν δεν “μοιράζεσαι δεν ζεις” και άρχισε να μοιράζεται δεξιά και αριστερά προσπαθώντας να γεμίσει τον ιστό του social networking του. Μόνο που όσο ο ιστός μεγάλωνε τόσο πιο πολλές απαιτήσεις είχε και επίσης παρατήρησε ότι τραβώντας μεγάλα videos της ζωής του, δυσκολευόταν να τα ανεβάσει στο youtube. Το ίδιο έπαθε με την καινούργια του DSLR camera με την εξαιρετική ανάλυση των δώδεκα megapixels. Οπότε το είδε αλλιώς. Μικρά βιντεάκια και φωτογραφίες χαμηλότερης ανάλυσης για να μην χάνει και πολύ χρόνο στο sharing. Problem solved.

Μετά αφού είδε ότι ολόκληρος δε χώραγε στη μέρα του, έσπασε το χρόνο του σε πολύ μικρότερα κομματάκια και τα activities του σε micro-tasks. Ένοιωσε πιο ευέλικτος και ανακουφίστηκε καθώς εξαφάνισε από το μυαλό του τα ευμεγέθη και τα αντικατέστησε με μικρά κομματάκια παζλ που κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί χαλούσε για να το ξαναφτιάξει το επόμενο πρωί.

Ένα από αυτά τα πρωινά, ενώ έβγαινε από το parking της πολυκατοικίας, είδε ξαφνικά τον εαυτό του στο καθρέφτη του σκούτερ του. Μέσα από το κράνος. Μέσα από τα γυαλιά του ηλίου. Και σταμάτησε. Και τον ξαναείδε. Έβγαλε τα γυαλιά. Ψηλάφισε με τις άκρες των δακτύλων του το μικρό τζαμάκι. Σάστισε όταν το είδε να κάνει δαχτυλίδια όπως το πετραδάκι στο νερό. Τράβηξε απότομα το χέρι του και έσβησε αμήχανα τη μηχανή. Συντονισμός θα ήταν … τι άλλο μπορούσε να είναι; Έκλεισε τα μάτια του, πήρε μια ανάσα και τα άνοιξε ξανά.

Έφτασε στο γραφείο χωρίς να ξανακοιτάξει καθρέπτες. Άλλαξε το wallpaper σε λευκό ώστε να μην κάνει είδωλα η οθόνη. Δε φόρεσε τα γυαλιά του, τα άφησε στην θήκη τους. Έφτιαξε φραπέ μη τυχόν και ξεφύγει το μάτι του και πέσει μέσα στον γαλικό και κάνει αντανάκλαση. Δε πήγε καθόλου τουαλέτα. Τα είχε όλα under control. Όπως πάντα. Όλα under … από κάτω … από το χαλί.

Χτύπησε το κινητό. Δε το άκουσε, το ένιωσε. Ασυναίσθητα γύρισε και το κοίταξε να κουνιέται ρυθμικά πάνω στο γραφείο του από τη δόνηση. Το πήρε στα χέρια του και είδε ένα αριθμό από τα παλιά. Από τους ελάχιστους που ήξερε από μνήμης. Στάθηκε πέντε δευτερόλεπτα και μετά ακούμπησε το δάχτυλό του στην οθόνη για να απαντήσει στην κλήση. Μα δε βρήκε πλαστικό. Καθόλου αντίσταση. Βυθίστηκε ο αντίχειράς του σαν σε μαύρη τρύπα. Τον είδε να λιώνει και να γίνεται μελάνι που χύνεται σε νερό. Είδε το μαύρο αυτό πέπλο να γεμίζει άτακτα την επιφάνεια εργασίας του κινητού και να αγκαλιάζει τα εικονίδια πνίγοντάς τα ένα-ένα και βυθίζοντάς τα… Δεν είχε δύναμη να αντιδράσει, … από φόβο ή περιέργεια … παρέλυσε.

Το κινητό συνέχιζε να χτυπάει. Και να δονείται. Και αυτός με το δάχτυλό του βυθισμένο μέσα στην οθόνη του. Και μετά σταμάτησε. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ένα φακελάκι αναδύθηκε μέσα από το μελανιασμένο μαύρο της οθόνης. Το ακούμπησε και αυτό άνοιξε. Μια λέξη “γιατί;” και … ένα δάκρυ. Δε μπορούσε να αρθρώσει φωνή, να κουνηθεί από την θέση του, να γυρίσει αλλού το βλέμμα του. Άγγιξε το δάκρυ και αυτό απλώθηκε πάνω στο δέρμα του και εισχώρησε μέσα του.

Πετάχτηκε πίσω πέφτοντας από την καρέκλα του. Όλος ο όροφος γύρισε και τον κοίταζε. Μάζεψε τα πράγματά του γρήγορα και έφυγε σαν κυνηγημένος. Μπήκε στο ασανσέρ παρακαλώντας το θεό να μην είναι κανένας μέσα. Και δεν ήταν. Πάτησε βιαστικά το “-2” και έγειρε πίσω. Τα μάτια του καρφωμένα στο πάτωμα. Στις μικρές λακκούβες εκεί και στις σταγόνες που πέφτανε από το ταβάνι… Στις ποιες;

Ανέβασε φοβισμένα το βλέμμα του σιγά σιγά προς τον καθρέπτη. Είδε να είναι μέσα σε αυτοκίνητο που έτρεχε μέσα στη βροχή και με τη φάτσα του κολλημένη στο παράθυρο. Είδε να περνάει από διαδρομή γνωστή. Είδε ανθρώπους που ήξερε αλλά είχε πολύ καιρό να συναντήσει. Είδε κάποιους που συναντούσε, αλλά δεν ήξερε πλέον. Είδε το τζάμι να θολώνει από το χνώτο του ενώ οι σταγόνες το διχοτομούσαν γλιστρώντας πάνω του φτιάχνοντας αλλόκοτα σχήματα. Είδε να θέλει να ανοίξει το παράθυρο. Και μετά σταμάτησε. Και είδε το είδωλό του. Και η μικρή κόκκινη οθόνη έγραφε “-2”.

Πέρασε από την κοντινότερη κάβα. Βρήκε μια γωνιά απόμερη δίπλα σε ένα κάδο, κάθισε στο πεζοδρόμιο και τράβηξε λίγες δυνατές τζούρες. Άναψε ένα τσιγάρο και προσπάθησε να ελέγξει τους χτύπους της καρδιάς του που χτυπούσε σαν τρελή. Ήταν τρελός; Τα είχε χάσει; Τι συνέβαινε; Του πήρε λίγα λεπτά να τα οργανώσει χρονικά στο μυαλό του: Ο καθρέπτης της μηχανής, το τηλέφωνο από το νούμερο που ήξερε αλλά δεν απάντησε, το “γιατί” κλεισμένο στο μήνυμα μαζί με το δάκρυ, το ταξίδι μέσα στη βροχή. Κανένα νόημα. Σαν την μέρα του που έτρεχε με χίλια στον αυτοκινητόδρομο της καθημερινότητας μα ποτέ δεν προλάβαινε να φτάσει πουθενά.

Κοίταξε μπροστά το δρόμο μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι του. Στένευε, μίκραινε μέχρι που στο τέλος του γινόταν μια κουκίδα. Κοίταξε και από την άλλη μεριά, το ίδιο σκηνικό, πλατύς στην αρχή μα όσο μεγάλωνε η απόσταση χανόταν στο σύννεφο που σηκωνόταν πάνω από την ζεστή άσφαλτο. Ένιωσε την αλήθεια στο μυαλό του να τον καίει.

Αν σταματήσω να τρέχω θα με προλάβεις. Θα πρέπει να σου πω γιατί έφυγα. Γιατί εκείνο το βράδυ πίστεψα ότι αν έκρυβα τους φόβους θα τους νικούσα. Γιατί μάζεψα ότι βρήκα πρόχειρο και δε βρήκα πρόχειρη την ελπίδα.

Έκρυψε το πρόσωπό του μέσα στα χέρια του. Ήθελε να κρυφτεί ολόκληρος μέσα στα χέρια του. Μαζί με τα σαράντα χρόνια του και τις θύμισες που ερχόταν επιθετικά πλέον να διαλύσουν τις άμυνες που ευλαβικά οργάνωνε. Μαζί με εκείνο το αμάξι που πήρε μέσα στη βροχή για να φύγει μακριά της. Μαζί με τις κλήσεις που δεν απαντούσε επί μήνες. Μαζί με τα μηνύματα που έσβησε χωρίς να ανοίξει. Μαζί με τα δάκρυα που ποτέ δεν άφησε να κυλήσουν. Μαζί με όλα εκτός από εκείνη.

Γύρισε σπίτι σε κακιά χάλια. Κοντοστάθηκε στην εξώπορτα, πήρε μια βαθειά ανάσα και έβαλε το κλειδί στην πόρτα. Φόρεσε το καλύτερο χαμόγελο και μπήκε μέσα με φόρα. Σε λίγα δευτερόλεπτα χυμήξανε πάνω του οι δυο κόρες του , τις πήρε αγκαλιά και τις δύο και πλησίασε τη γυναίκα του.

- Πώς πήγε σήμερα;

- Μια χαρά, είμαι λίγο κουρασμένος

- Δε μαγείρεψα, θα βγούμε με τους κουμπάρους. Αλλά θέλω να πας πρώτα την μικρή στο τζούντο και ένα μικρό σούπερ μάρκετ μέχρι να τελειώσει

Χαμογέλασε, μοίρασε από ένα φιλί στις γυναίκες του και άραξε στην πολυθρόνα του.

- Άντε μικρή περνάει ο χρόνος! 

- Καλά βρε μπαμπά , ποιος μας κυνηγάει;

Τι να της πεις τώρα;

.

Ο demotion δε ζει εκεί που μεγάλωσε και για ένα περίεργο λόγο ούτε και μεγαλώνει εκεί που ζει. Προσπαθεί να κοιτάει τον ουρανό δύο φορές την εβδομάδα αλλά να μην κάνει ευχές. Δούλευε μεγαλοστέλεχος στην Πάμπτωχοι Α.Ε. αλλά κλείσανε την εταιρία για να την ανοίξουν στην Βουλγαρία γιατί ήταν ακριβά τα κουλούρια εδώ. Το παίρνει μέρα μέρα, τα πίνει μέρα νύχτα , αλλά γράφει μόνο νύχτα.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Αρμονική Συνύπαρξη

http://anadasosi.blogspot.gr/

Ανθρωποι - Ζώα - Φύση

Ο άνθρωπος είναι ένα από τα εκατομμύρια είδη του ζωικού βασιλείου που ζουν σ’αυτόν τον πλανήτη. Όλα τα όντα είναι βιογενετικά δημιουργήματα και ακόμα κι αν διαφέρουν φαινομενικά μεταξύ τους, έχουν πολλά πράγματα που τα ενώνουν. Εκτός, από τον ήλιο, τη γη, τον αέρα και το νερό, μοιράζονται και τον ίδιο γενετικό κώδικα. Πάνω από όλα όμως, μοιράζονται το θαύμα της ζωής, που διαπερνά σα ρεύμα όλες αυτές τις εκατομμύρια διαφορετικές μορφές ύπαρξης.

Κάθε ζώο ή ζωή, είναι μια ύπαρξη πλήρης, αυτοτελής και αυτόνομη που εξελίχθηκε και ολοκληρώθηκε στο πέρασμα των αιώνων, μέσα από διαδικασίες και δυνάμεις άγνωστες και πολύπλοκες. Η δημιουργία αυτού του θαυμαστού κόσμου με όλη αυτή την πανδαισία των χρωμάτων και των σχημάτων, μόνο δέος μπορεί να προκαλέσει, ενώ παραμένει ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο για όλους μας.

Τα ζώα υπάρχουν στον πλανήτη εκατομμύρια χρόνια, πολύ πριν εμφανιστεί στη γη ο άνθρωπος. Έζησαν αρμονικά μέχρι τη μοιραία στιγμή της υποδούλωσής τους ή, κατ’ευφημισμό, εξημέρωσής τους, περίπου 10.000 χρόνια πριν, όπου ήταν και η απαρχή των δεινών τους. Έκτοτε ζουν μια ολοένα εντεινόμενη κακοποίηση και εκμετάλλευση, ενώ κατά την παρούσα χρονική περίοδο, η βαρβαρότητα που υφίστανται από τον άνθρωπο, έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Σήμερα πλέον, η πλειοψηφία των ζωικών οικογενειών βιώνει τεράστια ταλαιπωρία. Kάθε χρόνο δισεκατομμύρια ζώα θανατώνονται στο βωμό των ανθρώπινων συμφερόντων, αφού περάσουν τη σύντομη ζωή τους μέσα στην αιχμαλωσία, την εξαθλίωση και τη δυστυχία.

Η συμπεριφορά αυτή του ανθρώπου προς τα ζώα στηρίχθηκε στην αρχή της απαξίωσης της ύπαρξής τους, θεωρώντας ή ανακηρύσσοντας το είδος του ως το πιο εξελιγμένο...από τα εκατομμύρια άλλα είδη! Ορμώμενος από αυτές τις ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις, ο άνθρωπος ήταν πλέον ελεύθερος να χρησιμοποιήσει τα ζώα ως μέσα για την εξυπηρέτηση των σκοπών του. Έτσι τα ζώα, από ελεύθερα, ανεξάρτητα και αυτόβουλα, μετατράπηκαν σε μηχανές και αναλώσιμα υλικά, σε προϊόντα και αντικείμενα χρήσης στην υπηρεσία του ανθρώπινου οικονομικού ανταγωνισμού.

Όμως αυτή η χρησιμοποίηση και η εκμετάλλευση των ζώων από τον άνθρωπο, σηματοδότησε ταυτόχρονα και την αποτυχία του να κατανοήσει τη ζωή στο σύνολό της και να θαυμάσει τη μεγαλοπρέπειά της, διδασκόμενος από τη σοφία και τη συνειδητότητα όλων αυτών των ξεχωριστών μορφών ζωής. Πάνω απ’όλα όμως, σηματοδότησε την αποτυχία του να ταυτιστεί και να συναισθανθεί τον αγώνα τους για την επιβίωση μέσα στις δυσμενείς περιβαλλοντικές συνθήκες, που κι ο ίδιος ως βασικός υπαίτιος δημιούργησε.

Παράλληλα όμως με αυτή την απίστευτη σκληρότητα προς κάθε μορφή ζωής, ξεκίνησε και αναπτύσσεται, εδώ και μερικές δεκαετίες, ένα παγκόσμιο κίνημα από φιλόσοφους, διανοούμενους, ακτιβιστές και άλλους πολίτες, που αμφισβητεί σθεναρά τις μέχρι τώρα σχέσεις των ανθρώπων με τη φύση και τα ζώα και επιχειρεί να τις επαναδιευθετήσει, αναγνωρίζοντας πάνω απ’όλα την ανθρώπινη ευθύνη και συμμετοχή στα δεινά που επιφέραμε σ’αυτά. Όσο δε πιο αισθητός γίνεται ο αντίκτυπος αυτών των προβλημάτων, τόσο πιο πιεστικό παρουσιάζεται το καθήκον του προσανατολισμού των ανθρώπινων αξιών προς κατευθύνσεις συνεκτίμησης και συμπερίληψης της φύσης και της ζωής, ως αξίες απόλυτες. Πολλοί στοχαστές εισηγούνται τώρα ένα νέο ηθικό κώδικα, ο οποίος δεν θα διαχωρίζει πλέον τον άνθρωπο από το περιβάλλον του και τους άλλους οργανισμούς, αλλά θα τον τοποθετεί δίπλα τους. Οι διανοητές αυτοί αντιλαμβάνονται τον πλανήτη ως ένα σύνολο το οποίο έχει αφ’εαυτού απόλυτη αξία, ή αυταξία, είτε επειδή απλώς υφίσταται, είτε επειδή ακολουθεί μια εξελικτική διαδικασία. Η απόλυτη αξία ενός δάσους, για παράδειγμα, επιβάλλει τις αντίστοιχες ηθικές υποχρεώσεις και καθήκοντα του ανθρώπου για τη διαφύλαξη και διατήρησή του.

Η φιλοσοφία αυτού του κινήματος θεωρεί ότι και τα ζώα έχουν ανάγκες και συμφέροντα και, κατά συνέπεια, ορισμένα βασικά δικαιώματα (δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία, στην αβλάβεια, στη μη βία κλπ) τα οποία οι άνθρωποι πρέπει να σέβονται και να τιμούν, όπως ακριβώς σέβονται και τιμούν τα δικά τους. Σ’ένα άρθρο της, η διακήρυξη των δικαιωμάτων των ζώων ορίζει πως το κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο- γη, θάλασσα, αέρα- σύμφωνα με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του. Οι δε ηθικές μας υποχρεώσεις απέναντι στα ζώα απορρέουν από δύο θεμελιώδεις παραδοχές: πρώτον, δεν υπάρχει κανένα χαρακτηριστικό το οποίο να είναι εγγενές του ανθρώπινου είδους και να χαρακτηρίζει μόνο τα ανθρώπινα όντα και, δεύτερον, ακόμη και αν υποτεθεί πως υπήρχε ένα τέτοιο ποιοτικά διακριτικό γνώρισμα που θα ξεχώριζε τους ανθρώπους από τα ζώα, αυτό από μόνο του δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσει ή να συνηγορήσει υπέρ οποιασδήποτε κακομεταχείρισης ή σκληρότητας προς αυτά.

Ο απώτερος δε σκοπός του κινήματος είναι να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα των ζώων και με τις ανάλογες νομοθετικές και θεσμικές ρυθμίσεις, ώστε να σταματήσει οριστικά η εκμετάλλευση και η θανάτωσή τους για τα ανθρώπινα συμφέροντα.

Με το όραμα να συμβάλει στην εδραίωση της ιδέας των δικαιωμάτων της φύσης και των ζώων στον Ελλαδικό χώρο, διοργανώνεται και η ημερίδα: «Άνθρωποι-Ζώα-Φύση: από τον Ανθρωποκεντρισμό στον Οικοβιοκεντρισμό», επιχειρώντας τα εξής:

- να διευρύνει τη συνειδητότητά μας όσον αφορά τη δυστυχία που προκαλούμε στα ζώα και να βαθύνει την κατανόηση, την εκτίμηση και τη συμπόνια μας προς αυτά.

- να θέσει και να επιχειρήσει να απαντήσει σε μια σειρά ερωτημάτων όπως: «Μπορεί η έννοια των δικαιωμάτων να επεκταθεί σε όλη την κλίμακα των όντων;», «Πώς μπορούμε να περάσουμε από τον ανθρωποκεντρισμό στον οικοβιοκεντρισμό;», «Έχει η φύση χρηστική-εργαλειακή αξία για τον άνθρωπο ή έχει μια εγγενή αξία ανεξάρτητα από αυτή που της αποδίδουν οι άνθρωποι;» κ.α.

- να ανοίξει ένα διάλογο ο οποίος θα θέσει ευελπίστως τα θεμέλια για μια διαφορετική αντιμετώπιση όλων των έμβιων οργανισμών, συμπεριλαμβανομένης και της Γαίας, βασισμένη πάνω στις αρχές και τις αξίες του σεβασμού, της ειρηνικής συμβίωσης και της αρμονικής συνύπαρξης.

- να προωθήσει τις ιδέες της βαθιάς οικολογίας και του οικολογικού πολιτισμού, δίνοντας έμφαση στις ορθές σχέσεις του ανθρώπου τόσο με τον εαυτό του, όσο και με το περιβάλλον του και τις υπόλοιπες μορφές ζωής.

Είναι πια καιρός να αντιμετωπίσουμε τη ζωή με κατανόηση και στοργή και να της δώσουμε πίσω την ελευθερία που τόσο καιρό της στερήσαμε.

Είναι πια καιρός να ανοίξουμε το μυαλό μας στην ιδέα ότι σκοπός μας είναι να αγκαλιάσουμε τη Γαία και τη ζωή στο σύνολό της, ανακαλύπτοντας το μεγαλείο τους και υποκλινόμενοι στη μεγαλοπρέπειά τους.

Ήρθε η ώρα να υπάρξει στον πλανήτη μια παγκόσμια κινητοποίηση όλων των δυνάμεών μας, ώστε με αρμονική συνεργασία να δημιουργηθούν νέες δυνατότητες για το τι είναι εφικτό για τη Γαία και τη ζωή.

Το κλειδί είναι η αγάπη, η δικαιοσύνη και ο σεβασμός.

Πηγές:

Í Τοm Regan, The Case for Animal Rights, In Peter Singer (ed), In Defense of Animals

New York: Basil Blackwell, 1985, pp. 13-26, http://www.animal-rights-library.com/texts-m/regan03.htm

Í Ευάγγελος Πρωτοπαπαδάκης, Οικολογική Ηθική, Εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα – Κομοτηνή 2005

Í Αλέξανδρος Γεωργόπουλος, Αν. Καθηγητής, Τ.Ε.Π.Α.Ε., Α.Π.Θ., Περιβαλλοντική Ηθική, Έχουν οι άνθρωποι υποχρεώσεις προς τα μη ανθρώπινα όντα; http://users.kas.sch.gr/evagel /text/sinedrio/ IV_sin_ereynes/19.20-19.40_%20Georgopoulos.pdf

Í Διακήρυξη Δικαιωμάτων των Ζώων, Παρίσι 1978

Í Κείμενο πρότασης στην πρόσφατα επιχειρηθείσα αναθεώρηση του συντάγματος για την προσθήκη άρθρου σχετικού με τα δικαιώματα των ζώων, ΣΟΛΩΝ, 2006

Í www.AbolitionistApproach.com

Í http://en.wikipedia.org/wiki/Animal_rights

Í http://en.wikipedia.org/wiki/Tom_Regan

Í http://www.ecogreens.gr/ekloges/egfiles/AnimalRights.htm 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω