Το παρόν του χθές και το παρελθόν του αύριο

Γειά σας φίλοι επισκέπτες

Όπως είχα γράψει στην αρχή, τότε που δημιούργησα αυτό το ιστολόγιο, ο κύριος λόγος της δημιουργίας του είναι να καταγράψω υλικό παλιών εφημερίδων και περιοδικών για να μπορέσω να απαλλαγώ από ένα τεράστιο χαρτομάνι. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα , συχνά να παρουσιάζω θέματα που τότε αποτελούσαν το "παρόν" και σήμερα είναι πλέον παρελθόν. Αυτό δεν συμβαίνει σε όλες τις αναρτήσεις, διότι είναι εξ ίσου πολλά και τα τρέχοντα επίκαιρα σημερινά θέματα. Έτσι παρατηρείται ένα πλέγμα πολλών εναλλαγών είδους , ύφους και χρόνου στα θέματά μου. Αν μή τι άλλο δεν θα πλήξετε. Σε κάθε περίπτωση είμαι ανοιχτή στα σχόλιά σας.

Γεώργιος Σουρής

http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/11/blog-post_08.html#.T_33EJE7dqE

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα; Γεώργιος Σουρής

Γεράσιμος Πολίτης 2011-11-08T09:50:00+02:00

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Γεώργιος Σουρής.

Διαβάστε παρακάτω το ποίημα του Σουρή, που γράφτηκε τον περασμένο αιώνα και μη μου πείτε ότι δεν είναι επίκαιρο, ή ότι η κακοδαιμονία της πολιτικής ζωής της Ελλάδας μας συνεχίζεται μέχρι σήμερα...

Ποιος είδε κράτος λιγοστό

σ' όλη τη γη μοναδικό,

εκατό να εξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,

νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα;

Νά 'χει κλητήρες για φρουρά

και να σε κλέβουν φανερά,

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν

ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν

δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,

κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

Κι από προσπάππου κι από παππού

συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-

να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει

στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,

ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.

Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,

λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ

το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς

σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

Γεννήθηκε το 1853 στην Ερμούπολη της Σύρου. Η οικογένειά του ήταν εύπορη και ο πατέρας του ήθελε να τον κάνει παπά. Όταν η οικογένειά του χρεοκόπησε, ο πατέρας του τον έστειλε υπάλληλο στο κατάστημα ενός θείου του σιτέμπορου στη Ρουμανία. Ο Σουρής βέβαια, που μόνο για έμπορος δεν έκανε, έγραφε κρυφά τους στίχους του στα κατάστιχα και μετά δύο μήνες αποχώρησε. Όταν ήλθε στην Αθήνα γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δεν κατόρθωσε ωστόσο να πάρει πτυχίο μετά την απόρριψή του από τον καθηγητή του Σιμτέλο στο μάθημα της μετρικής, κατ΄ άλλους στα λατινικά, γεγονός που του στοίχισε πολύ όπως διαπιστώνεται στους εκδικητικούς του στίχους. Για να βγάλει τον επιούσιο παρέδιδε μαθήματα και δημοσιογραφούσε.

Όπως σημείωνε τότε ο Σπύρος Μελάς, ο Γ. Σουρής είχε πλούσια πνευματικά προσόντα και πλούτο γνώσεων με συνέπεια να καταστεί εξαίρετος δημοσιογράφος της έμμετρης σάτιρας των γεγονότων της εποχής. Οι πρώτοι σατιρικοί του στίχοι δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά Ασμοδαίος", "Μή χάνεσαι" του Βλ. Γαβριηλίδη και Ραμπαγάς.

Στις 2 Απριλίου 1883, σε ηλικία 30 ετών έβγαλε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας του που ο Γεώργιος Δροσίνης τη βάφτισε «Ρωμηός», που ήταν μια έμμετρη εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα. Τον Αύγουστο έδωσε εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, αλλά κόπηκε «μετά πολλών επαίνων», όπως σατιρίζει, στη μετρική. Ο «Ρωμηός» κυκλοφόρησε ως τις 17 Νοεμβρίου 1918, (τελευταίο φύλλο), λίγο πριν το θάνατο του Σουρή, για 36 χρόνια και 8 μήνες, σε 1.444 συνολικά τεύχη και 2 παραρτήματα. Το 1900, στο Δημοτικό Θέατρο των Αθηνών, παρουσιάστηκαν με επιτυχία οι «Νεφέλες» του Αριστοφάνους, σε έμμετρη απόδοσή του. Έγραψε και αρκετές έμμετρες κωμωδίες οι οποίες καυτηρίαζαν τα κακώς κείμενα της εποχής.

Το έργο του χαρακτηριζόταν από την ποιητική του γονιμότητα και την πληθώρα των στίχων του. Έγραφε πάντα καλοπροαίρετα σχολιάζοντας το λαό, τους άρχοντες, τους Βασιλείς, χωρίς ωστόσο να βρίζει. Συχνά αυτοσαρκαζόταν και έξοχο δείγμα αυτοσαρκασμού είναι το ποίημα «Η Ζωγραφιά μου». Η γλώσσα του είναι μικτή. Χρησιμοποιεί πολύ τη δημοτική, αλλά συχνά στα ποιήματά του υπάρχουν αρκετές λόγιες λέξεις και φράσεις, για λόγους είτε μετρικούς είτε σατιρικούς. Είχε άλλωστε συγκρουστεί εντονότατα με τον Ψυχάρη και τους μαχητικούς δημοτικιστές των αρχών του 20ού αιώνα. Βεβαίως, κάποιοι τον είπαν στιχοπλόκο και κατηγόρησαν το έργο του υποστηρίζοντας πως στερείται ποιητικής αξίας ή ότι είναι εντελώς επιφανειακό.

Πηγές: logioshermes.blogspot.com, el.wikipedia.org

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης

58Share

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο Αριστοτέλης και η Αρχαία Ελληνική τεχνολογία

http://afipnisoy.blogspot.com/2012/06/blog-post_3680.html

Ο Αριστοτέλης και η Αρχαία Ελληνική τεχνολογία

Μια προσεκτική ματιά στα επιτεύγματα του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, θα μπορούσε να μας πείσει ότι ο πολιτισμός αυτός βασίστηκε σε μία πολύ καλά κρυμμένη, αλλά οπωσδήποτε υπαρκτή ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ την οποία σήμερα σπανίως πέφτει στην αντίληψή μας.
Σαφείς ενδείξεις για το θέμα αυτό, θα μπορούσαμε να βρούμε μέσα στο βιβλίο του Αριστοτέλη ΜΗΧΑΝΙΚΑ, η ύπαρξη του οποίου ακόμα και μέχρι τις μέρες μας παραμένει στους περισσότερους άγνωστη.
Ας εξετάσουμε όμως τον πρόλογο του βιβλίου ΜΗΧΑΝΙΚΑ, το οποίο ξεκινάει με μία εξαιρετικά σημαντική πληροφορία.

[847a.11] Θαυμάζεται τῶν μὲν κατὰ φύσιν συμβαινόντων,

Αφ’ ενός μεν προκαλούν τον θαυμασμό μας όσα συμβαίνουν ως αποτέλεσμα της λειτουργίας των Συμπαντικών νόμων,

ὅσων ἀγνοεῖται τὸ αἴτιον,

και πιο συγκεκριμένα όλων αυτών για τα οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει τον λόγο για τον οποίο συμβαίνουν.

(αυτά είναι τα κατά φύσιν)

τῶν δὲ παρὰ φύσιν, ὅσα γίνεται διὰ τέχνην,

Και αφ’ ετέρου προκαλούν επίσης τον θαυμασμό μας, όσα δεν συμβαίνουν αυτομάτως μέσα στην φύση, αλλά δημιουργούνται με τεχνητό τρόπο και είναι αποτελέσματα της ανθρώπινης νοημοσύνης,

(αυτά είναι τα παρά φύσιν)

πρὸς τὸ συμφέρον τοῖς ἀνθρώποις.

έχοντας σαν σκοπό το συμφέρον της ανθρωπότητας.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο Αριστοτέλης μάς προσδιορίζει από την πρώτη κιόλας γραμμή του αρχαίου κειμένου, ότι μέσα στο Σύμπαν υπάρχουν δύο θεμελιώδεις και ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ μεταξύ τους καταστάσεις:

Η «ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ» και η «ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ».

Προκύπτει επομένως το συμπέρασμα ότι η κατάσταση «ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ» αναφέρεται στον ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ο οποίος έχει σαν κύριο σκοπό και στόχο του να ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ!

Αυτή η προσέγγιση του Αριστοτέλη θα πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαιτέρως και να μας βάλει στην διαδικασία να ερευνήσουμε κάτω από ένα νέο πρίσμα, τις απόψεις και τις αντιλήψεις μας, για τα τεχνολογικά επιτεύγματα που συνοδεύουν τον σύγχρονο τρόπο ζωής μας.

Διότι, σύμφωνα με αυτόν τον διαχωρισμό του Αριστοτέλη είναι πολύ εύκολο να κατανοήσουμε ότι ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ μας, για τον οποίο είμαστε τόσο περήφανοι δεν έχει καμμία σχέση με τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ή με τον Πολιτισμό που παρήγαγε η Αρχαία Ελλάδα.

Διότι ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ αφορά μόνο στην ΗΘΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ του Ανθρώπου και το γεγονός αυτό αποτελεί και τον λόγο για τον οποίο ο πολιτισμός αυτός πρέπει να υφίσταται.

Όπως είναι γνωστό, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η εξελικτική πορεία του Ανθρώπου περνάει από 3 στάδια.

Κάθε Άνθρωπος, στο πρώτο στάδιο της Ψυχικής του εξέλιξης, ξεκινάει σαν ΔΙΠΟΔΟ ή ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΕΣ.

Στην συνέχεια, όταν περάσει στο δεύτερο εξελικτικό στάδιο και μόνο τότε, θεωρείται ΑΝΘΡΩΠΟΣ, με απώτερο σκοπό να καταλήξει,

στο τρίτο και τελικό στάδιο του ΑΥΤΟΑΝΘΡΩΠΟΥ, το οποίο ταυτίζεται μάλιστα με την Θέωση.

Ο Αριστοτέλης λοιπόν, αμφισβητεί την άποψη που εν πολλοίς επικρατεί σήμερα, ότι δηλαδή η ανάπτυξη της τεχνολογίας θα μπορούσε να επιφέρει και την Ψυχική εξέλιξη του Ανθρώπου!

Το γεγονός αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαιτέρως, διότι η άποψη που ισχύει σήμερα και την έχουμε υιοθετήσει όλοι, είναι ότι το καλύτερο μέλλον, θα επέλθει μέσα από την συνεχόμενη εξέλιξη της τεχνολογίας.

Είναι λοιπόν προφανές ότι το καλύτερο μέλλον δεν θα έρθει μέσα από την τεχνολογική εξέλιξη, αλλά από τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ μέσω της ΗΘΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΝΕΛΙΞΗΣ.

Ας συνεχίσουμε όμως την ανάγνωση του αρχαίου κειμένου των ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ.

ἐν πολλοῖς γὰρ ἡ φύσις ὑπεναντίον πρὸς τὸ χρήσιμον ἡμῖν ποιεῖ·

Αυτό οφείλεται στο ότι σε πολλές περιπτώσεις οι φυσικές διεργασίες λειτουργούν αντίθετα προς το συμφέρον των ανθρώπων.

(Ένα παράδειγμα φυσικών διεργασιών θα μπορούσαν να αποτελούν οι σεισμοί, οι λιμοί οι καταποντισμοί κτλ.)

ἡ μὲν γὰρ φύσις ἀεὶ τὸν αὐτὸν ἔχει τρόπον καὶ ἁπλῶς,

Διότι οι φυσικές διεργασίες ακολουθούν πάντοτε τους ίδιους κανόνες οι οποίοι είναι και πολύ απλοί στην κατανόησή τους.

τὸ δὲ χρήσιμον μεταβάλλει πολλαχῶς.

Ενώ το αποτέλεσμα αυτών των φυσικών διεργασιών άλλοτε είναι χρήσιμο για την ανθρώπινη κοινωνία, ενώ σε άλλες περιπτώσεις προκαλεί βλάβες.

ὅταν οὖν δέῃ τι παρὰ φύσιν πρᾶξαι,

Όταν λοιπόν πρέπει να επέμβει η ανθρώπινη νοημοσύνη για να δημιουργήσει κάτι που δεν απαντάται μέσα στη φύση,

διὰ τὸ χαλεπὸν ἀπορίαν παρέχει καὶ δεῖται τέχνης.

με σκοπό να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος αντίξοα φυσικά φαινόμενα, μας προβληματίζει το γεγονός ότι περισσότερες τεχνολογικές κατασκευές δεν συνάδουν με την εφαρμογή των καλών τεχνών.

Δηλαδή αυτό που υποστηρίζει ο Αριστοτέλης είναι ότι η εφαρμογή των τεχνολογιών αντιβαίνει στην εφαρμογή της λειτουργίας της αρμονίας των Μουσών!

Το συμπέρασμα αυτό συνάδει απολύτως με το γεγονός ότι όλες οι αρχαίες κατασκευές ακολουθούν τους ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ, όπως τις γνωρίζουμε σήμερα μέσω ων μαθηματικών αριθμών φ και φ2.

Οι ΑΡΧΑΙΟΙ ΝΑΟΙ μολονότι είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι αποτελούν «ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ» κατασκευές, διότι είναι χτισμένοι βάσει της αρμονίας φ και επομένως ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ, έτσι ώστε να βοηθούν στην βελτίωση του επιπέδου του πολιτιστικού επιπέδου του ανθρώπου!

Αυτό σημαίνει με άλλα λόγια, ότι ΕΝΑ ΜΗ ΑΡΜΟΝΙΚΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΑΣ ΒΛΑΨΕΙ καταρχήν και μόνο με την οπτική του εικόνα διότι μας εισάγει, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ σε μία ΜΟΝΙΜΗ ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΑ η οποία μας υποχρεώνει να χάνουμε σταδιακά την αίσθηση του κάλους, γεγονός που δεν μπορεί παρά να ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΜΑΣ.

Πολύ περισσότερο το γεγονός αυτό μπορεί να συμβεί, όταν ζούμε για μία ζωή ολόκληρη μέσα σε ένα τέτοιο δυσαρμονικό οικοδόμημα, όπως συμβαίνει με τα σύγχρονα κτήρια στα οποία κατοικούμε!

Σαν γενικό συμπέρασμα θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι αν η τεχνολογία λάμβανε υπόψη της και ακολουθούσε τους ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ, τότε θα μπορούσε σε αυτήν την περίπτωση να συμβαδίζει με την πραγματική εξελικτική πορεία του ανθρώπου!

Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει με κανέναν τρόπο με την σημερινή εφαρμογή της τεχνολογίας η οποία αντί να εκφράζεται μέσω αρμονικών κατασκευών που πρέπει να ακολουθούν τον χρυσό αριθμό φ, εκφράζεται με …εξαμβλώματα.

Ένας Άνθρωπος για να λειτουργεί «ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ» θα πρέπει υποχρεωτικά όχι μόνο όλες του οι δραστηριότητες να συνάδουν με τους κανόνες της αρμονίας,

αλλά και ο γενικότερος τρόπος ζωής του θα πρέπει να ορίζεται από αρμονικές προεκτάσεις!

Το γεγονός αυτό επιτυγχάνεται όταν «βιώνουμε τις Μούσες» σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να υποστηρίξουμε την θεωρία ότι οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν αναπτύξει μεν υψηλή τεχνολογία, όμως γνωρίζοντας τις αρνητικές της συνέπειες στην καθημερινή τους ζωή, προτιμούσαν να διαβιώνουν μέσα σε έναν απλό και απέριττο τρόπο ζωής!

Δηλαδή γνώριζαν πολύ καλά ότι ελλόχευε ανά πάσα στιγμή ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ να καταστρέψουν την ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΨΥΧΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥΣ αν δεν ακολουθούσαν πιστά τους αρμονικούς κανόνες των Μουσών με μοιραίο αποτέλεσμα τον ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟ.

Ένα τέτοιο αποτέλεσμα, θα μπορούσε ίσως να αποτελεί η περίφημη καταστροφή της Ατλαντίδος, αυτό όμως θα αποτελέσει το περιεχόμενο ενός επόμενου άρθρου. 

 astrology logioshermes

ΠΗΓΗ: http://afipnisoy.blogspot.com/2012/06/blog-post_3680.html#ixzz20LqrQCYK

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

''Μεταξωτοί'' άνθρωποι

http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/11/blog-post_05.html#.T_3rHJE7dqE

''Μεταξωτοί'' άνθρωποι

Γεράσιμος Πολίτης 2011-11-05T00:10:00+02:00

''Μεταξωτοί'' άνθρωποι.

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: ''Μεταξωτοί άνθρωποι''. Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι...

Μού ’μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας.

Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς». Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι’ αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων...

Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό... Φερ’ ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και – τό ’χω παρατηρήσει – έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία...

Κάποτε βρέθηκα σ’ ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ο,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα. Κι από τότε, ό,τι κι αν λένε για τον Γιώργο Νταλάρα – αυτός ήταν ο «επώνυμος» – εγώ τ’ ακούω βερεσέ...

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως – η κυρίως – στο σαβουάρ βίβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν – στη σειρά μιας καντίνας η στην ιεραρχία – χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι.

Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου – και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...

Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται... Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων…

Πηγή: Γιάννης Τριάντης στο περιοδικό «Επίκαιρα» 25/11/2010, antifono.gr

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Τα εξ'ων συνετέθη: Φόβος, Κρέας, Κόκαλα της Νατάσας Τριτάκη *

http://www.onestory.gr/post/26928334464

_ΤΑ ΕΞ ΩΝ ΣΥΝΕΤΕΘΗ: ΦΟΒΟΣ, ΚΡΕΑΣ, ΚΟΚΑΛΑ

της Νατάσας Τριτάκη *

.

Δεν πήρε το φάρμακό της. Έκανε ότι το πήρε. Το έβαλε κάτω απ’ τη γλώσσα, με τον κινηματογραφικό τρόπο που όλοι γνωρίζουμε, κι όταν έφυγε η νοσοκόμα απ’ το θάλαμο, το ’φτυσε. 

Τακτικά την επισκεπτόταν η Παναγία. Της μιλούσε και την άνοιγε στα δύο. Την έκανε να βλέπει αγγέλους γύρω της, και να θέλει με ακατάσχετη βιασύνη να πει, στους γύρω, σε όλους τους γύρω, πως οι άνθρωποι δεν είναι άνθρωποι, είναι άγγελοι, είναι άγιοι οι περισσότεροι, οι άνθρωποι που αγαπούσε κι αναγνώριζε, μα κι οι άνθρωποι που δεν αγαπούσε, απλώς τους αναγνώριζε απ’ τα φτερά. 

Το φαΐ του νοσοκομείου ήταν άθλιο. Και έπρεπε να το φάει όλο. Να το φάει όλο και να παίρνει τα φάρμακά της, αν ήθελε να βγει γρήγορα, αν ήθελε να επιστρέψει σπίτι της. Σπίτι της. Και το καταλάβαινε αυτό. Το καταλάβαινε πολύ καλά. Καταλάβαινε την προσπάθεια που έπρεπε να καταβάλει, να ήθελε να βγει από κει. Να παίρνει το φάρμακό της. Τα φάρμακά της. Τα αμέτρητα αυτά χαπάκια. Το πρόβλημα δεν ήταν τα χαπάκια. Το πρόβλημα ήταν η δειλία της, η τρομερή δειλία της για τη ζωή, και η υπεροψία της, η υπεροψία της ίδιας της Ζωής, που νόμιζε πως μπορεί να φέρει τα πράγματα στα μέτρα της. Στα δικά της τα μέτρα. Ονομάζοντας, χαρακτηρίζοντας, στοιχειοθετώντας, καταμετρώντας, καταλέγοντας, κατά της λογικής λέγοντας, κατά της λογικής λέγοντας, κατά της λογικής λέγοντας. Άμοιρη Ζωή. Την πάτησες. Τώρα πραγματικά την πάτησες. 

Σηκώθηκε. Ήταν εύκολο ν’ απομακρυνθεί. Ν’ αφήσει πίσω της τα ροχαλητά των άλλων, τα μάτια τους τα καρφωμένα στο ταβάνι, στο δάπεδο, στις τράκες, στη βαλίτσα, στ’ αποτσίγαρα, στα ρούχα∙ θα πάρει ένα ταξί να πάει σπίτι, θα πάρει ένα ταξί να πάει σπίτι.

Έτσι κι έκανε. Τόσο απλά, χωρίς ειδικά κινηματογραφικά εφέ, χωρίς σασπένς. Ποιός χέστηκε στο κάτω-κάτω; Η Ζωή το σκάει μ’ ένα νυχτικό απ’ το Δρομοκαΐτειο, να πάρει ένα ταξί να πάει σπίτι. Ποιός χέστηκε; 

Μόνο εγώ, μόνο εγώ που τη ξέρω κάπως, μπορώ να βεβαιώσω, μπορώ να το βεβαιώσω. Ένιωθε εντάξει. Ένιωθε καλά, ένιωθε πως κάνει το σωστό. Δε μπορώ, με σιγουριά να πω, αν ο ταξιτζής τής φάνηκε άγγελος. Αν ήταν ένας άγγελος κι αυτός. Μα θα ήταν. Θα ήταν γιατί την πήγε σπίτι. Χωρίς λεφτά. Την πήγε σπίτι της. Στο σπίτι. Εκεί όπου αναγνώριζε όλους τους αγγέλους γύρω της, δεν είχαν καν φτερά, την αγαπούσαν, και δεν ένιωθε εκεί καμιά ανάγκη να διαλυθεί, καμιά ανάγκη να διαλυθεί στα εξ’ ων συνετέθη: ούτε φόβος, ούτε κρέας, ούτε κόκαλα. 

.

Η Νατάσα Τριτάκη έχει ολοκληρώσει το τμήμα Θεατρικών Σπουδών και το τμήμα Ισπανικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως καθηγήτρια ισπανικών.

[ twitter ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Έψιλον...

http://elnewsgr.blogspot.gr/2012/07/h_10.html

H σημασία του Δελφικού Έψιλον...!!

ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ – ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ – ΕΓΓΥΑ ΠΑΡΑ ΔΑΤΑ - Αυτές ήταν οι περισπούδαστες εντολές του Θεού του φωτός Απόλλωνα, προς όλους τους ικέτες - επισκέπτες προκειμένου να γίνουν δεκτοί από τους Μύστες θεράποντες του.

Το Ε : Ήταν στην κορυφή του Αετώματος του Ναού και ακριβώς απέναντι από την κεντρική Πύλη του ιερού χώρου. ΔΗΛΟΣ – ΔΕΛΦΟΙ - ΔΩΔΩΝΗ : Δύναμη κατερχομένου Φωτός. Είναι μήπως τυχαίο, ότι αυτές οι τρεις σεπτές τοποθεσίες που έχουν άμεση σχέση με τον Απόλλωνα αρχίζουν με το ιερό γράμμα Δ ; Ασφαλώς όχι. Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε και να ερμηνεύσουμε το περίφημο Δελφικό Ε ή και ΕΙ.

Ε : = Μυστηριώδες σύμβολο το πέμπτο γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου, το οποίο ήταν χαραγμένο στην είσοδο του Δωρικού Ναού του Θεού, μόνον οι Μυημένοι στα αρχαία Μυστήρια μπορούσαν να κατανοήσουν την εσώτερη συμβολική, μυσταγωγική και ψυχουργική του σημασία. Γραμματολογικά το Ε είναι το πέμπτο γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου, αλλά μαζί με το Ι αποτελούν το ΕΙ που είναι το δεύτερο πρόσωπο του βασικού ρήματος ΕΙΜΙ. Για τους πολλούς δήλωνε την αποδοχή της υπάρξεως του Θεού: ΝΑΙ ΕΙΣΑΙ, ΥΠΑΡΧΕΙΣ Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ (κατά τον Αμμώνιο διδάσκαλο του Πλουτάρχου).

Ο Πλούταρχος αν και διακόνησε τον Πύθιο Απόλλωνα στο ιερό του πάνω από 20 χρόνια και σαν Αρχιερέας του όταν επέστρεψε στην γενέτειρα του την Χαιρώνεια, μας δίνει λίγες και συγκαλυμμένες πληροφορίες επ’ αυτού, στο έργο του " Περί του εν Δελφοίς Ε". Μεταξύ των άλλων αναφέρει, ότι οι σοφοί ήταν 5 και όχι 7, που αριθμητικά σήμαινε και σημαίνει το Ε τον αριθμό 5. Ο αριθμός 5 έχει ειδική σημασία τόσο στα Μαθηματικά, την φυσιολογία, την φιλοσοφία, την Μουσική, την Μυητική και την Μυσταγωγία.

Το Ε : είναι το δεύτερο στην σειρά των φωνηέντων και συμβόλιζε τον Ήλιο, ο οποίος κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των πλανητών του Ηλιακού μας συστήματος. Ο δε Απόλλων ταυτιζόταν με τον Ήλιο και δήλωνε τον έναν και μοναδικό θεό. Το Ε : Σαν ημισέληνος συμβόλιζε με το ημικύκλιο του την Μητέρα Γη – την Μήτρα, που στην γόνιμο κοιλότητα της ο Πατήρ Ήλιος ή γονιμοποιός ουράνια δύναμη ρίχνει την ακτίνα του, η οποία παριστάνεται με την κεραία του (μεσαία γραμμή του Ε. Όπως με αυτήν και από αυτήν καρποφορήσει. Είναι ακόμη η Ύλη - Γή και το Φώς – Πνεύμα, οι δύο πρωταρχικές ουσίες που δόμησαν και εποίησαν τα πάντα. Είναι η Μονάς και η Δυάς των Μυστών της Ελευσίνας και των Πυθαγορείων.

Ο Ζευς και η Σεμέλη που από την ένωση τους γεννήθηκε ο Διό-νυσος σύμβολο της ανθρωπίνης ψυχής. Τέλος όσοι ασχολούνται με τον αποκρυφισμό, διαβλέπουν στο μυστηριώδες αυτό σύμβολο του Δελφικού Άντρου συμβολισμούς και αλληγορίες που είναι σύμφωνες, με όσα η αναλλοίωτη εσωτερική φιλοσοφία δίδαξε και διδάσκει ανά τους αιώνας στους μύστες όλων των μυστηρίων. ΕΙ : Σαν Ερωτηματικό σημαίνει ΕΑΝ το οποίο χρησιμοποιούσαν όσοι υπέβαλλαν ερωτήσεις προς τον Μαντείο. ΕΙ : Σαν υποθετικό περιελάμβανε τις περισσότερες της μιας απαντήσεις που έδιναν οι αδαείς στους χρησμούς των ερωτήσεων τους.

Κλείνω αυτό το μικρό εισαγωγικό πόνημα μου με τα λεχθέντα από τον σκοτεινό, αλλά Λαμπρό Ηράκλειτο : Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ… Υπό Ελευθερίου Διαμαντάρα Συγγραφέα Ερευνητή- Μελετητή Ιστορίας – Φιλοσοφίας diamantarasel.blogspot.gr

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο Σταυραετός της Κρήτης

http://elnewsgr.blogspot.gr/2012/07/blog-post_8033.html

Καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης: Ο Σταυραετός της Κρήτης που... Τσάκισε τα Άρματα του Αττίλα!!!

Ο Καταδρομέας που έγραψε τη δική του ιστορία και δεν παραπονέθηκε ποτέ ! Αυτοί είναι οι Ήρωες ! Πατριώτες ...Αυτοί ειναι οι Σταυραετοί...

Η άγνωστη ιστορία του, από τότε που δημοσιεύτηκε κυρίως στο διαδίκτυο, κάνει τους Έλληνες που νοιάζονται να ριγούν από συγκίνηση, μα και να σφίγγουν τα δόντια από αγανάκτηση! Όμως ένα είναι βέβαιο. Καθένας που θα διαβάσει για τούτο το παλικάρι, θα νιώσει πως δίκαια του αξίζει μια θέση δίπλα στους μεγαλύτερους Ήρωες του Ελληνισμού! Και καθένας θα θελήσει να γίνει «Μπικάκης» σαν έρθει η ώρα να ξοφλήσει η Ελλάδα τους λογαριασμούς της με τους παρανοϊκούς Στρατηγούς της Τουρκίας, που κρατώντας σε στρατιωτική κατοχή τη μισή σχεδόν Κύπρο για 35 ολόκληρα χρόνια και παραβιάζοντας σχεδόν καθημερινά την Ελλάδα, παραβιάζουν την Ειρήνη, αλλά και την υπομονή του Θεού, που θα αποδώσει κάποτε Δικαιοσύνη…

ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ

ο Έλληνας «Ράμπο»

«...Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Αττίλας προχωρά και οι Καταδρομείς βρίσκονται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών, του Δασκαλογιάννη, του Γιαμπουδάκη, ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά, στα σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων, καταδρομέας Μπικάκης, μια ηρωική μορφή των μαχών, ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄ Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων.

Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό, μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ. Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ως ανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας.

Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε. Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τούρκων, ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων, δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του. Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του, νομίζοντας ότι σκοτώθηκε. Δεν παίρνει απάντηση, αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Τούρκων!

Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος, δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας τις εντολές που είχε. Μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές.

Τοποθετεί το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα. Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό Τάγμα Πεζικού!

Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα, αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν!

Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς!

Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα, ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί, αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό!!!

Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε! Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη, αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό! Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή! Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Άνθρωπος…

Οι Τούρκοι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου. Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου! Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τούρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ…

Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο, που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη!.

Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο! Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσούν Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των "ΗΓΕΤΩΝ". Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…

Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή - όπως κι άλλοι μαχητές Καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας - με την πίκρα της μη αναγνώρισης…

Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον - εν ζωή τότε - Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…

Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι.

Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του…»

Εμμανουήλ Μπικάκης, ένας μεγάλος, σύγχρονος εθνικός Ήρωας Πολέμου, που κρύψανε οι άνανδροι, για να μην φαίνεται τόσο ανυπόφορη η ανανδρία τους…

trikalagr

------------------------------------------------------------------------

Ο Κρητικός που κατάφερε να σταματήσει τον Αττίλα. Ένα άρθρο του Νίκου Ψιλάκη

22.07.2014 - 13:20

^-A A ⁺A

Η ιστορία του στρατιώτη Μπικάκη από τα Αστερούσια​: Ο άνθρωπος που κατέστρεψε έναν Ουλαμό Αρμάτων Μάχης και διέλυσε ένα Τάγμα Τουρκικού Πεζικού !!!
Ένα άρθρο του Νίκου Ψιλάκη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΥΠΕΡ - Χ το Φθινόπωρο του 2010

---

Συγκλονίστηκα με την ιστορία του Μανώλη Μπικάκη, ενός Κρητικού από τον Αμύγδαλο Αστερουσίων, που δεν είναι πια στη ζωή. Δεν τον ήξερα, δεν ήξερα τίποτα για τη ζωή και τη δράση του. Κάποιος φίλος μου έστειλε ένα κείμενο από το διαδίκτυο, όπου περιγράφεται η δράση του. Έτσι άρχισε μια μικρή έρευνα γύρω από μια εντυπωσιακή μορφή της κυπριακής τραγωδίας. Επειδή στο αρχικό κείμενο αναφερόταν ότι καταγόταν από την Ασί Γωνιά, αναζήτησα εκεί τους συγγενείς του. Τελικά τους βρήκα στον κάμπο της Μεσαράς, όπου έχουν μετοικήσει οι κάτοικοι των έρημων σήμερα ποιμενικών οικισμών των Αστερουσίων.
Ποιος ήταν, λοιπόν, ο Μπικάκης; Ένας απλός Έλληνας στρατιώτης που τα έβαλε με ολόκληρο στρατό και ξεκλήρισε έναν ουλαμό αρμάτων μάχης και ένα τμήμα του τουρκικού πεζικού. Βρέθηκε με ελάχιστα πολεμοφόδια μέσα σε έναν απίστευτο καταιγισμό πυρών. Ήξερε καλά πως κανένα βλήμα δεν έπρεπε να πάει χαμένο. Δεν είχε δικαίωμα να αστοχήσει. Και τα κατάφερε! Κατέστρεψε εχθρικά τανκς, γκρέμισε, πυρπόλησε. Ήταν οι μέρες που η Χούντα της Αθήνας είχε προδώσει την Κύπρο μέσα σε ένα απίστευτο μίγμα ανοησίας και έπαρσης.
Μετά από μια ραδιοφωνική εκπομπή άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, σαν ταινία κινηματογραφική, η ζωή ενός ανθρώπου που κατάφερε να γλιτώσει μέσα από τα δόντια του Αττίλα, αλλά τον κατάπιε το θηρίο που λέγεται άσφαλτος μια θλιβερή ημέρα του 1994, όταν ο Μανώλης ήταν μόλις 40 χρονών! Με τη βοήθεια των συγγενών του μίλησα με την αγαπημένη του σύντροφο, τη Νίκη (όχι Ελένη όπως γράφεται στο διαδίκτυο). Είναι μια ευγενέστατη Κυρία με πλατύ χαμόγελο, είναι το μικρό κορίτσι που σκεφτόταν ο ήρωας της Κύπρου εκείνες τις δύσκολες ημέρες του 1974.
Ο Μανώλης Μπικάκης είναι το παλικαρόπουλο που 20 χρονών τα έβαλε μόνος του με ολόκληρο τον Αττίλα! Διέλυσε έξι τανκς μέσα σε λίγα λεπτά, σε μια κρίσιμη στιγμή της κυπριακής ιστορίας, λίγο πριν την ανακωχή.

η συνέχεια ...

http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC/%CE%BF-%CE%BA%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CF%84%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%88%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7#sthash.6sN3xM0B.dpbs

Χαρίλαος Τρικούπης

                                  Χαρίλαος Τρικούπης

                        

             .... με την ιστορική φράση του "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" ...

O Χαρίλαος Τρικούπης (11 Ιουλίου 1832- 30 Μαρτίου 1896) ήταν Έλληνας διπλωμάτης, πολιτικός και Πρωθυπουργός. Ο Τρικούπης κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας 19 χρονια από το 1875 έως το 1894, παίρνοντας τη θέση του πρωθυπουργού επτά συνολικά φορές και κυβέρνησε τη χώρα για σχεδόν 10 χρόνια από τα 20 αυτής της περιόδου. Στην τελευταία του κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στις οικονομικές υποχρεώσεις που είχε δημιουργήσει έναντι των ξένων δανειστών με συνέπεια να επέλθει η πτώχευση της Ελλάδας με την ιστορική φράση του "δυστυχώς επτωχεύσαμεν".

Γεννήθηκε στο Ναύπλιο και καταγόταν από την ιστορική οικογένεια Τρικούπη του Μεσολογγίου και την οικογένεια Καρατζά της Κωνσταντινούπολης. Ήταν γιος του Σπυρίδωνα Τρικούπη πολιτικού, ιστορικού και επίσης πρωθυπουργού της Ελλάδας και της Αικατερίνης το γένος Μαυροκορδάτου[1]. Ανάδοχός του ήταν ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης[2]. Μετά τη φοίτησή του σε γυμνάσιο της Αθήνας, όπου γυμνασιάρχης του ήταν ο Γεώργιος Γεννάδιος, σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου μετά τριετή φοίτηση συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι. Με το τέλος των σπουδών του χρημάτισε ιδιαίτερος γραμματέας του πατέρα του Σπυρίδωνα, που τότε ήταν πρέσβης στο Λονδίνο και ακολούθως το 1856 διορίσθηκε επίσημος γραμματέας της πρεσβείας στο Λονδίνο ακολουθώντας το διπλωματικό σώμα. Το 1862 εκλέχτηκε πληρεξούσιος της Β΄ Εθνικής Συνέλευσης της ελληνικής παροικίας του Λονδίνου και αποσυρθέντος του πατέρα του ανέλαβε ως επιτετραμμένος της πρεσβείας. Αν και η διπλωματική σταδιοδρομία του υπήρξε βραχεία, εν τούτοις διακρίθηκε για την απαράμιλλη δεξιοτεχνία του, το 1863, κατά τις διαπραγματεύσεις με την αγγλική κυβέρνηση, ως πληρεξούσιος της ελληνικής κυβέρνησης, στη σχετική συνθήκη της παραχώρησης των Ιονίων νήσων από τη Μεγάλη Βρετανία στο Βασίλειο της Ελλάδος, που ήταν ο κυρίαρχος όρος αποδοχής του στέμματος του Βασιλείου από τον πρίγκιπα και μετέπειτα Βασιλέα των Ελλήνων Γεώργιο τον Α΄. Σημειώνεται ότι το θέμα της παραχώρησης, στην πραγματικότητα εκχώρησης, των νήσων αυτών δεν ήταν τόσο απλό μετά την αντίδραση της Βασιλικής Αυλής της Δανίας, όπου η σχετική συνθήκη είχε συνομολογηθεί ερήμην της ελληνικής κυβέρνησης, συνέπεια της οποίας ήταν να ακολουθήσει δεύτερη σχετική συνθήκη με το διπλωματικό όρο "ενσωμάτωση". Επί της 2ης αυτής συνθήκης ήταν πληρεξούσιος ο Χ. Τρικούπης, του οποίου η διπλωματική καριέρα κράτησε 8 έτη (1856-1864).

Το 1864 παραιτήθηκε από τη διπλωματική υπηρεσία για να συμμετάσχει στις εκλογές. Το 1865 εκλέχτηκε βουλευτής Μεσολογγίου και το 1866 ανέλαβε τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών στην 3η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, αλλά στους επόμενους μήνες ήρθε σε διάσταση απόψεων με τον Κουμουνδούρο και απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση. Για τέσσερα χρόνια πολιτεύτηκε (1868-1872) ανεξάρτητα από τα κόμματα που υπήρχαν.

Το 1872 ίδρυσε το «Πέμπτο κόμμα», στο οποίο συγκεντρώθηκαν οι πιο φιλελεύθερες και προοδευτικές προσωπικότητες της εποχής. Το 1874, μέσα σε κλίμα πολιτικής αυθαιρεσίας της τότε κυβέρνησης του Δ. Βούλγαρη, με τα περίφημα Στηλιτικά, έγραψε στην εφημερίδα "Καιροί" ένα σαρκαστικό άρθρο με τον τίτλο «Τις πταίει», που δημοσιεύτηκε στις 29 Ιουνίου του 1874, στο οποίο κατήγγειλε το πολιτικό σύστημα της εποχής, αλλά ουσιαστικά κατηγορούσε το Βασιλέα, επειδή μετά την πτώση του Δεληγιώργη, εξ αιτίας των Λαυρεωτικών, είχε χρίσει κυβέρνηση εκείνη του Βούλγαρη που ήταν μειοψηφίας. Την εποχή εκείνη με το υφιστάμενο Σύνταγμα κανένα κόμμα δεν μπορούσε να πλειοψηφήσει από μόνο του. Έτσι όλοι οι τότε κυβερνητικοί σχηματισμοί ήταν κυβερνήσεις μειοψηφίας. Ο δε Βασιλεύς, προκειμένου ν' αποφύγει κατάσταση ακυβερνησίας με συνεχείς επαναλαμβανόμενες εκλογές, αναγκαζόταν κάθε φορά να χρίζει κυβέρνηση το κόμμα εκείνο με τη λιγότερη μειοψηφία.

Ο Χ. Τρικούπης μετά το πρώτο του εκείνο άρθρο δημοσίευσε και δεύτερο στις 9 Ιουλίου του 1874 με τον τίτλο "Παρελθόν και Ενεστώς", με το οποίο έθετε ως δόγμα της Βουλής τη "δεδηλωμένη" (εμπιστοσύνη) της Βουλής, που αργότερα και καθιερώθηκε ως "αρχή της δεδηλωμένης". Για το τόλμημα όμως των άρθρων του αυτών, αν και το πρώτο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ακαδημαϊκή διάλεξη, στρεφόμενη όμως κατά του «ανεύθυνου» κατά το Σύνταγμα Βασιλέως συνελήφθη ο εκδότης της εφημερίδας Π. Κανελλίδης θεωρούμενος ως ο συντάκτης. Κατά την ανάκριση απροσδόκητα αποκαλύφθηκε ότι πραγματικός συντάκτης ήταν ο Χ. Τρικούπης που παρουσιάστηκε αυθόρμητα και ανέλαβε την ευθύνη των ανυπόγραφων άρθρων του. Έτσι, αναγκάστηκε η Δικαιοσύνη να προφυλακίσει τον Τρικούπη με μόνο τέσσερις ημέρες φυλάκιση, πλην όμως αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και τελικά αθωώθηκε με βούλευμα.
Παρά ταύτα λίγους μήνες μετά, τον Απρίλιο του 1875, πήρε εντολή από το Βασιλέα να σχηματίσει κυβέρνηση, την Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1875, διαλύοντας τη Βουλή και τη διενέργεια στη συνέχεια εκλογών. Παρέμεινε έτσι στην εξουσία για 5,5 περίπου μήνες, μέχρι τις 15 Οκτώβριο του ίδιου έτους, όπου κατά τις εκλογές που διεξάχθηκαν, διατηρώντας και αυτός μειοψηφία αναγκάσθηκε σε παραίτηση υπέρ του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, που είχε πλειοψηφήσει.
Ιδού πως περιγράφει τα τότε γεγονότα με τους ανεπανάληπτους σατιρικούς του στίχους ο "σύγχρονος Αριστοφάνης" Γεώργιος Σουρής:

"Και ήτο για το Σύνταγμα παντού συνομιλία,
και ο Τρικούπης έγραψε πως πταί η βασιλεία,
Και είδε ο Γεώργιος πως του ΄γιναν κουνούπι
και δυό βεντούζες έβαλε στο Σύνταγμα κοφτές,
κι εκάθησε στο θρόνο του και είπε στον Τρικούπη
«έλα λοιπόν να κυβερνάς εσύ οπού δεν φταίς!»
...........................................................
Κι εβγήκε ο Χαρίλαος από τη φυλακή
κι εφύτρωσε Πρωθυπουργός με κόκκινο βρακί,
...........................................................
Και πάταγος ηκούετο και οχλοβοή μεγάλη,
και ο Τρικούπης έπεσε βαρύς στα χαμηλά,
και ήλθαν τρίτοι, δεύτεροι, και τέταρτοι και άλλοι,
και κάθε τόσο κόμματα εγένοντο πολλά.
Ο δε Μεγαλειότατος δεν έλεγε μια λέξη
και μόνος του εψιθύριζε «ας βρέξει ότι τρέξει»

Το 1877 ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών στην οικουμενική κυβέρνηση Κανάρη.
Όταν έπεσε η κυβέρνηση Κουμουνδούρου, που αντικατέστησε την Κυβέρνηση Κανάρη, ο Τρικούπης έφτιαξε μια κυβέρνηση, την Κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη 1878 (που την αποκάλεσαν Υπουργείον Τρικούπη-Ζαΐμη), η οποία δεν μπόρεσε να βρει υποστήριξη στη Βουλή και έπεσε πέντε ημέρες μετά το σχηματισμό της.
Το 1879 κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του 1879, το Μάρτιο σχημάτισε την Κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη 1880, αλλά τον Οκτώβριο του ίδιου έτους η κυβέρνηση παραιτήθηκε.
Tον Μάρτιο του 1882 επανήλθε στην πρωθυπουργία με την Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1882, η οποία παρέμεινε μέχρι το 1885.
Επανήλθε το 1886 με την Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1886. Ένα χρόνο αργότερα κέρδισε τις εκλογές του 1887, αλλά έχασε εκείνες του 1890, οπότε και έπεσε η κυβέρνησή του.
Ανέλαβε πάλι την πρωθυπουργία στην Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1892. Στην τελευταία περίοδο της πρωθυπουργίας του (Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1893-1895) η Ελλάδα πτώχευσε και σταμάτησε μονομερώς να αποπληρώνει δάνεια που είχε λάβει από το εξωτερικό.

Στον Τρικούπη αποδίδεται η φράση "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" ενώπιον της Βουλής, την οποία, όμως ουδέποτε διετύπωσε, όπως αποδεικνύεται από την ανάγνωση των πρακτικών της Βουλής. [3] Πέραν αυτού, από μελέτη των στοιχείων εκτιμάται ότι η πτώχευση θα είχε αποφευχθεί, αν ο βασιλιάς Γεώργιος Α' αποδεχόταν τους χειρισμούς του Χαρίλαου Τρικούπη για τη σύναψη νέου δανείου για την αντιμετώπιση του χρέους. Ο Γεώργιος δεν δέχτηκε την πρόταση του Τρικούπη να κυρωθεί η σύμβαση του δανείου - όπως προέβλεπε σχετικός Νόμος - και τη σύσταση «Ταμείου Δανείου» με βασιλικό διάταγμα και αντιπρότεινε να δώσει η Βουλή ειδική εξουσιοδότηση. Πιεζόμενος από τον Τρικούπη ζήτησε προθεσμία 48 ωρών "για να σκεφτεί". Στο διάστημα αυτό με κρυπτογραφικό τηλεγράφημα που εστάλη στο Λονδίνο από τα Ανάκτορα δινόταν η εντολή να πουλήσουν στο χρηματιστήριο πολλών εκατομμυρίων ομολογίες ελληνικών δανείων, που οι τιμές τους ανέβαιναν καθημερινά εν όψει του νέου δανείου. Το ανακτορικό παιχνίδι οδήγησε αμέσως τον Τρικούπη σε παραίτηση και τη χώρα, ύστερα από λίγο, στην πτώχευση.[4] Στις εκλογές του 1895 απέτυχε[5] να εκλεγεί βουλευτής με αποτέλεσμα να αυτοεξοριστεί στις Κάννες της Γαλλίας. Το 1896, λίγο πριν πεθάνει, τέθηκε χωρίς την θέλησή του υποψήφιος στις αναπληρωματικές εκλογές στην επαρχία Βάλτου και εκλέχτηκε πανηγυρικά. Απεβίωσε σε ηλικία 64 ετών στις Κάννες και ενταφιάστηκε στην Αθήνα.
ον Οκτώβριο του 1867 ως υπουργός Εξωτερικών υπέγραψε σύμφωνο αμυντικής συνεργασίας με τον ηγεμόνα Μιχαήλ της Σερβίας.

Το Μάρτιο του 1880 με πρότασή του καταργήθηκε ο φόρος της δεκάτης στα δημητριακά προϊόντα και αντικαταστάθηκε με το φόρο επί των αροτριώντων κτηνών. Επίσης μείωσε τη στρατιωτική θητεία σε ένα έτος αντί τριών που ήταν μέχρι τότε.

Με την κυβέρνηση που συγκρότησε το Μάρτιο του 1882 αναδιοργάνωσε την αστυνομία, την αγροφυλακή και τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Θέσπισε νόμους για προσόντα, μονιμότητα και προαγωγή δημοσίων υπαλλήλων. Αποφάσισε την αποξήρανση της λίμνης Κωπαΐδας και τη δημιουργία σιδηροδρομικού δικτύου. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1882 υπήρχαν σε λειτουργία μόνο 9 περίπου χιλιόμετρα σιδηροδρομικής γραμμής που συνέδεαν την Αθήνα (Θησείο) με το επίνειό της, τον Πειραιά, το 1893 λειτουργούσαν 914 χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών και άλλα 490 ήταν υπό κατασκευή. Για τη χρηματοδότηση των έργων πήρε δύο μεγάλα δάνεια και επέβαλε φορολογία στον καπνό και το κρασί. Η διάνοιξη της Διώρυγας της Κορίνθου επετεύχθη χάρη στον Τρικούπη, ο οποίος και την εγκαινίασε το 1893. Επίσης έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην ανάπτυξη της παιδείας.

Στην επόμενη διακυβέρνησή του (1886-1890) μείωσε τον αριθμό των βουλευτών από 240 σε 150 (το κατώτατο όριο που προέβλεπε τότε το Σύνταγμα) και επίσης ενίσχυσε το Βασιλικό Ναυτικό με παραγγελία τριών μεγάλων πλοίων, των θωρηκτών Ύδρα, Σπέτσαι και Ψαρά, για τη χρηματοδότηση των οποίων αναγκάστηκε να πάρει και άλλο ένα δάνειο. Επέβαλε και φόρο επί των οικοδομών.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης επιδίωξε έναν ιδιαίτερα αισιόδοξο εκσυχρονισμό, ο οποίος παρουσίασε πάντως προβλήματα, καθώς οι αλλαγές δε βρήκαν πρόσφορο έδαφος λόγω της προβληματικής ελληνικής οικονομίας και του συντηρητικού πνεύματος της εποχής. Χαρακτηριστικός πολιτικάντης αντίπαλος στην εποχή του ήταν ο Τσελεπίτσαρης που διοργάνωνε πορείες με εναντίον του Τρικούπη συνθήματα.

Χαρακτηριστικό της προοδευτικότητάς του είναι το παράτολμο, για την εποχή του, όραμά του για τη ζεύξη του στενού Ρίου-Αντιρρίου, ιδέα που υλοποιήθηκε πάνω από έναν αιώνα αργότερα, το 2004, με την κατασκευή της Γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου, στην οποία δόθηκε το όνομά του στις 25 Μαΐου 2007.

Γενικότερα, η δράση του Χαρίλαου Τρικούπη στην Ελλάδα, θεωρείται ως μία από τις πιο καθοριστικές για τη μετάβαση της χώρας στον 20ό αιώνα. Το έργο του προκάλεσε πολλές φορές διχογνωμίες και αντιδράσεις την εποχή εκείνη, όμως τα αποτελέσματά του σε πολλές περιπτώσεις είναι ορατά ακόμα και στη σύγχρονη και μεταγενέστερη Ελλάδα.

Συνοψίζοντας, ο Χαρίλαος Τρικούπης υλοποίησε πολλά έργα στη χώρα με στόχο τον εκσυγχρονισμό της και γι' αυτό αποτελεί αναμφίβολα έναν από τους μεγαλύτερους πολιτικούς που πέρασαν από αυτήν.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B7%CF%82

Φιλμ νουάρ

                                                          

                                                              Φιλμ νουάρ

Στο Παρίσι του 1939 ο νεαρός Γάλλος δημοσιογράφος Φιλίπ Τεμπό αναζητά στοιχεία για το παράνομο ειδύλλιο μιας Ισπανίδας δούκισσας και ενός Έλληνα εμπόρου όπλων. Η ζωή του τελευταίου γεννά πολλά ερωτηματικά για την καταγωγή του, τη δράση και την πολιτική επιρροή του. Ποιος ήταν εντέλει ο άνθρωπος που μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο θεωρήθηκε ο πλουσιότερος στον πλανήτη; Την απάντηση δίνει ο παλιός αναρχικός Μιγκέλ Θαραμπόν. Μέσα από τις διηγήσεις του αναδεικνύεται ένας κόσμος συνωμοσίας, παρασκηνιακής πολιτικής και άνομου κέρδους. Μια κοινωνία σκιών γράφει Ιστορία ερήμην των απλών ανθρώπων, και γεγονότα που σημάδεψαν τον εικοστό αιώνα, όπως η Μικρασιατική Καταστροφή, φαντάζουν εμπνεύσεις ενός αμείλικτου πρωταγωνιστή. Ο μυστηριώδης Έλληνας δίνει το "παρών" σε κάθε μεγάλη στιγμή: νέα όπλα, αποικιακοί πόλεμοι, πολιτικά σκάνδαλα, μυστικές υπηρεσίες, αγώνας για την αναγέννηση της Ελλάδας. Η σκοτεινή του διαδρομή στις μητροπόλεις του κόσμου φωτίζεται μονάχα από έναν ανεξήγητο πατριωτισμό και το πάθος του για μια γυναίκα... Μια μυθιστορηματική αναδρομή στα χρόνια που προανήγγειλαν την εποχή μας, όπου ο έρωτας και η Ιστορία, η πολιτική και η κατασκοπεία, ο ρομαντισμός και ο κυνισμός διεκδικούν το δικό τους μερίδιο.

Επικούρεια φιλοσοφία και Οικονομική κρίση

http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/11/blog-post_07.html#.T_3XY5E7dqE

Η παρηγοριά της Επικούρειας φιλοσοφίας στην 'Οικονομική κρίση'

Γεράσιμος Πολίτης 2011-11-07T20:41:00+02:00

...του Γιώργου Μπακογιάννη. Η Επικούρεια φιλοσοφία, δεν είναι μία φιλοσοφία αγάπης, δεν είναι μία φιλοσοφία κοινωνικού ανθρωπισμού ή μία φιλοσοφία οργάνωσης της κοινωνίας σε ένα πιο ανθρώπινο επίπεδο. Είναι μία «εγωιστική» φιλοσοφία. Είναι μία φιλοσοφία ενός ιδιότυπου «εγωισμού». Έχει αποκλειστικά μόνο ένα ενδιαφέρον: τον άνθρωπο.

Ο Επίκουρος ενδιαφέρεται μόνο για την ατομική αυτοσυνειδησία, για την ατομική πορεία του ανθρώπου προς την καταστηματική ηδονή. Κάθε φορά που απειλείται η βασική αρχή της Επικούρειας φιλοσοφίας (η αφηρημένη ατομική αυτοσυνειδησία), τότε αυτή ξεπροβαίνει από την κρυψώνα της και ελευθερωμένη από την υλική της μεταμφίεση επιδιώκει την εκμηδένιση κάθε αυτοτελούς οργάνωσης και επιτίθεται λυσσαλέα εναντίον της πραγματικότητας της αυτοτελούς φύσης. Όπως πχ στα μετέωρα, στην επιστολή προς Πυθοκλέα, ο σοφός είναι εναντίον οποιασδήποτε δημιουργίας κοινωνικής αυτοτελούς οργάνωσης, με τον ίδιο τρόπο νοιώθει ανατριχίλα όταν ακούει συνθήματα του τύπου: εμπρός για το καλό του Έθνους, της Αυτοκρατορίας, της Ενωμένης Ευρώπης.

Γνωρίζει πολύ καλά ότι, όταν η αφηρημένη γενική αυτοσυνειδησία αγορευτεί σε γενική αρχή, είτε σε επίπεδο φυσικό (πχ η αυτοτέλεια των ουρανίων σωμάτων), είτε σε επίπεδο κοινωνικό, τότε, στην πρώτη περίπτωση, έχει ανοίξει ο δρόμος του ανελεύθερου μυστικισμού (Στωική φιλοσοφία), ενώ στην δεύτερη, έχει ανοίξει ο δρόμος για την ανθρώπινη δυστυχία. Διότι, όταν η αφηρημένη γενική αυτοσυνειδησία (όπως στην περίπτωση των μετεώρων, ή σε κοινωνικές οντότητες, όπως έθνος, αυτοκρατορία, οικογένεια), αναγορευθεί σε γενική αρχή, τότε έχει εντός της την ορμή να ζητά την επιβεβαίωσή της στα ίδια τα άτομα, τα οποία, βέβαια, την παρέχουν μόνο όταν χάσουν την δικιά τους ατομική αυτοσυνειδησία. Η παρηγορία λοιπόν της Επικούρειας φιλοσοφίας παρέχεται απλόχερα εκεί πού μπορεί να προσφερθεί: στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.

Σε επίπεδο πληροφορίας του λέει ξεκάθαρα που να αναζητήσει την αλήθεια? τον εφοδιάζει με τα κριτήρια αλήθειας? του ξεκαθαρίζει με τον καλύτερο τρόπο ότι, για να οργανώσει τον διανοητικό του κόσμο, πρέπει να εμπιστευθεί τις αισθήσεις του και την συσσωρευμένη εμπειρία του και ότι, για να καθορίσει τις πράξεις του, πρέπει να αφου γκρασθεί τα πάθη του, ώστε να οδηγηθεί στο λιμάνι της καταστηματικής ηδονής. Ο Επίκουρος λέει ξεκάθαρα ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να κοιτάξει με προσοχή και εντός του και εκτός αυτού για να αντιμετωπίσει με φρόνηση κάθε απειλή.

Η θωράκιση που παρέχει η Επικούρεια φιλοσοφία προστατεύει τον άνθρωπο από κάθε προσπάθεια εμβολισμού της σκέψης του, τον προστατεύει να μην μετατραπεί σε άνθρωπο των πεποιθήσεων και ειδικά των οικονομικών πεποιθήσεων οι οποίες απλώνονται σαν θανατηφόρα πανώλη πάνω από τον πλανήτη. Οι άνθρωποι των πεποιθήσεων δεν ασχολούνται καθόλου με τον εαυτό τους? δεν έχουν κανένα κριτήριο αλήθειας. Ο «πιστός» δεν ανήκει στον εαυτό του, είναι μόνο μέσο, που πρέπει να χρησιμοποιείται.

Κάθε είδος πίστης, σε οικονομικές παγκόσμιες «αλήθειες», είναι ένα είδος αυτοαποξένωσης. Ο άνθρωπος των πεποιθήσεων δεν είναι ελεύθερος να έχει κάποια επίγνωση του ζητήματος «αληθές» και «αναληθές». Η εντιμότητά του σε αυτό το σημείο θα σήμαινε αυτόματα την καταστροφή του.

Η Επικούρεια φιλοσοφία προστατεύει τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά από τον ολέθριο κίνδυνο των παγκόσμιων κατηγορικών προσταγών. Στις μέρες μας παρατηρούμε ότι εμφανίστηκαν και επικρατούν οι λεγόμενες παγκόσμιες οικονομικές «αρετές», όπως η ανεξέλεγκτη κερδοφορία, η παραγωγικότητα με οποιοδήποτε θυσία, η ανταγωνιστική αποτελεσματικότητα με το χαμηλότερο δυνατό κόστος. «Αρετές», που απλώς ξεκινούν από ένα αίσθημα σεβασμού για την απόλυτη έννοια «αρετή», είναι επιζήμιες.

Η «αρετή», το «καθήκον», το «καλό καθ’εαυτό», το καλό που κατασκευάσθηκε να είναι απρόσωπο και καθολικά έγκυρο, είναι χίμαιρες στις οποίες εκφράζεται ξεκάθαρα η κατάπτωση και η έσχατη αποδυνάμωση της ζωής. Τι καταστρέφει πιο βαθιά, πιο εσωτερικά, από αυτό το «απρόσωπο» οικονομικό καθήκον, από αυτή τη θυσία στις παγκόσμιες οικονομικές αξίες; Τι καταστρέφει πιο γρήγορα από το να δουλεύουμε, να σκεφτόμαστε και να αισθανόμαστε δίχως εσωτερική αναγκαιότητα, δίχως μια δική μας ελεύθερη βαθιά επιλογή, δίχως ηδονή, σαν αυτόματα του «καθήκοντος»; Εδώ βρίσκεται η συνταγή της παρακμής και ίσως της παγκόσμιας ηλιθιότητας.

Ο Επίκουρος βρίσκεται ακριβώς απέναντι από αυτή την δουλεία. Με παρρησία διδάσκει ότι η αρετή είναι δικό μας κτήμα, δικιά μας επινόηση, δικιά μας προσωπική άμυνα και ανάγκη. Με κάθε άλλη έννοια είναι απλώς κίνδυνος. Ξεκάθαρα μας διδάσκει ότι κάθε αρετή αποτιμάται ανάλογα με την ηδονή που αποφέρει. Οι άνθρωποι των πεποιθήσεων και των παγκόσμιων κατηγορικών προσταγών και αρετών δεν βλέπουν πολλά πράγματα. Γι’ αυτούς είναι αναγκαίος ένας εξωτερικός κανονισμός που να τους δεσμεύει και να τους σταθεροποιεί. Γι’ αυτούς ο καταναγκασμός και η δουλεία είναι η πρώτη και η τελευταία συνθήκη για να ευδοκιμήσουν.

Η Επικούρεια φιλοσοφία μας βοήθησε επίσης να ελέγξουμε τις επιθυμίες μας. Έτσι στην οικονομική λαίλαπα που ήλθε, πολλοί από μας, με τη βοήθεια της φιλοσοφίας, πετάξαμε πολλά περιττά βάρη. Ξαναείδαμε τις επιθυμίες μας με νηφάλιο βλέμμα και διαπιστώσαμε, ότι ο αρχικός μας σχεδιασμός δεν ήταν επιτυχής. Η «καπιταλισμένη» σκέψη μας, είχε εξισώσει την ευτυχία με την πραγμάτωση μεγάλων οικονομικών σχεδίων και την δυστυχία με το φτωχικό εισόδημα. Η σκέψη του σοφού εκμηδένιζε την απίστευτη ανοησία μας όταν διαβάζαμε: «Μία σκέτη σούπα σου δίνει ίση ευχαρίστηση με ένα πολυτελές γεύμα όταν έχει φύγει όλο το δυσάρεστο αίσθημα από την έλλειψη».

Ο Επίκουρος είναι ο φιλόσοφος του «δι’Εαυτόν Είναι». Οραματίζεται τον ατάραχο άνθρωπο με αυτοτέλεια και ήρεμη ηδονή. Μας πείθει πως αυτό είναι εφικτό κόντρα σε κάθε επιδρομή δυστυχίας. Μας διδάσκει ότι, αν δεν φοβάσαι τον Θεό και έχεις απαλλαγεί από την επιθυμία της αθανασίας, τότε οι αναγκαίες επιθυμίες σου εύκολα παρέχονται από τη φύση και κάθε πόνος εύκολα υπομένεται. Το καράβι σου εύκολα μπορεί να προσαράξει στο λιμάνι της καταστηματικής ηδονής έχοντας οδηγό την φρόνηση; αέρα στα πανιά του την ελεύθερη βούληση; και συνεπιβάτες φίλους, πολλούς φίλους. 

Πηγή  Γιώργος Μπακογιάννης

Φίλοι Επικούρειας Φιλοσοφίας

4η Πανελλήνια Συνάντηση Φίλων Επικούρειας Φιλοσοφίας

2 Ιουλίου 2011 - Όλυμπος

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω