Τα εξ'ων συνετέθη: Φόβος, Κρέας, Κόκαλα της Νατάσας Τριτάκη *

http://www.onestory.gr/post/26928334464

_ΤΑ ΕΞ ΩΝ ΣΥΝΕΤΕΘΗ: ΦΟΒΟΣ, ΚΡΕΑΣ, ΚΟΚΑΛΑ

της Νατάσας Τριτάκη *

.

Δεν πήρε το φάρμακό της. Έκανε ότι το πήρε. Το έβαλε κάτω απ’ τη γλώσσα, με τον κινηματογραφικό τρόπο που όλοι γνωρίζουμε, κι όταν έφυγε η νοσοκόμα απ’ το θάλαμο, το ’φτυσε. 

Τακτικά την επισκεπτόταν η Παναγία. Της μιλούσε και την άνοιγε στα δύο. Την έκανε να βλέπει αγγέλους γύρω της, και να θέλει με ακατάσχετη βιασύνη να πει, στους γύρω, σε όλους τους γύρω, πως οι άνθρωποι δεν είναι άνθρωποι, είναι άγγελοι, είναι άγιοι οι περισσότεροι, οι άνθρωποι που αγαπούσε κι αναγνώριζε, μα κι οι άνθρωποι που δεν αγαπούσε, απλώς τους αναγνώριζε απ’ τα φτερά. 

Το φαΐ του νοσοκομείου ήταν άθλιο. Και έπρεπε να το φάει όλο. Να το φάει όλο και να παίρνει τα φάρμακά της, αν ήθελε να βγει γρήγορα, αν ήθελε να επιστρέψει σπίτι της. Σπίτι της. Και το καταλάβαινε αυτό. Το καταλάβαινε πολύ καλά. Καταλάβαινε την προσπάθεια που έπρεπε να καταβάλει, να ήθελε να βγει από κει. Να παίρνει το φάρμακό της. Τα φάρμακά της. Τα αμέτρητα αυτά χαπάκια. Το πρόβλημα δεν ήταν τα χαπάκια. Το πρόβλημα ήταν η δειλία της, η τρομερή δειλία της για τη ζωή, και η υπεροψία της, η υπεροψία της ίδιας της Ζωής, που νόμιζε πως μπορεί να φέρει τα πράγματα στα μέτρα της. Στα δικά της τα μέτρα. Ονομάζοντας, χαρακτηρίζοντας, στοιχειοθετώντας, καταμετρώντας, καταλέγοντας, κατά της λογικής λέγοντας, κατά της λογικής λέγοντας, κατά της λογικής λέγοντας. Άμοιρη Ζωή. Την πάτησες. Τώρα πραγματικά την πάτησες. 

Σηκώθηκε. Ήταν εύκολο ν’ απομακρυνθεί. Ν’ αφήσει πίσω της τα ροχαλητά των άλλων, τα μάτια τους τα καρφωμένα στο ταβάνι, στο δάπεδο, στις τράκες, στη βαλίτσα, στ’ αποτσίγαρα, στα ρούχα∙ θα πάρει ένα ταξί να πάει σπίτι, θα πάρει ένα ταξί να πάει σπίτι.

Έτσι κι έκανε. Τόσο απλά, χωρίς ειδικά κινηματογραφικά εφέ, χωρίς σασπένς. Ποιός χέστηκε στο κάτω-κάτω; Η Ζωή το σκάει μ’ ένα νυχτικό απ’ το Δρομοκαΐτειο, να πάρει ένα ταξί να πάει σπίτι. Ποιός χέστηκε; 

Μόνο εγώ, μόνο εγώ που τη ξέρω κάπως, μπορώ να βεβαιώσω, μπορώ να το βεβαιώσω. Ένιωθε εντάξει. Ένιωθε καλά, ένιωθε πως κάνει το σωστό. Δε μπορώ, με σιγουριά να πω, αν ο ταξιτζής τής φάνηκε άγγελος. Αν ήταν ένας άγγελος κι αυτός. Μα θα ήταν. Θα ήταν γιατί την πήγε σπίτι. Χωρίς λεφτά. Την πήγε σπίτι της. Στο σπίτι. Εκεί όπου αναγνώριζε όλους τους αγγέλους γύρω της, δεν είχαν καν φτερά, την αγαπούσαν, και δεν ένιωθε εκεί καμιά ανάγκη να διαλυθεί, καμιά ανάγκη να διαλυθεί στα εξ’ ων συνετέθη: ούτε φόβος, ούτε κρέας, ούτε κόκαλα. 

.

Η Νατάσα Τριτάκη έχει ολοκληρώσει το τμήμα Θεατρικών Σπουδών και το τμήμα Ισπανικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως καθηγήτρια ισπανικών.

[ twitter ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω