Ο Έλληνας είναι παντού...

Ο Αναξαγόρας είχε μελετήσει τον κομήτη του Χάλεϊ

Σύμφωνα με νέα μελέτη, ο Αναξαγόρας πιθανότατα τον γνώριζε, μάλιστα είχε υπολογίσει χρονικά τις εμφανίσεις του…

Μια παλαιότερη μελέτη αναφέρει ότι οι πρώτοι οι οποίοι εντόπισαν τον κομήτη του Χάλεϊ, καταφέρνοντας μάλιστα να υπολογίσουν τον περιοδικό κύκλο εμφάνισής του, ήταν οι αρχαίοι Ελληνες. Μέχρι σήμερα οι παλαιότερες γνωστές καταγραφές του κομήτη του Χάλεϊ ήταν από κινέζους αστρονόμους, με την πρώτη εξ αυτών να γίνεται το 240 π.Χ.

Σύμφωνα όμως με τη νέα μελέτη, οι αρχαίοι Ελληνες κατάφεραν να τον εντοπίσουν και να τον μελετήσουν ήδη από τον 5ο π.Χ. αιώνα. Ο φιλόσοφος Ντάνιελ Γκράχαμ και ο αστρονόμος του αμερικανικού Πανεπιστημίου Ρrovo Ερικ Γκράχαμ δημιούργησαν μοντέλα της πορείας που ακολουθεί ο κομήτης του Χάλεϊ και στη συνέχεια μελέτησαν καταγραφές για κομήτες από αρχαίους πολιτισμούς. 

Κάποια στιγμή ανάμεσα στο 466 και στο 468 π.Χ. σε μια άγνωστη σήμερα περιοχή της Βορείου Ελλάδος έπεσε ένας μετεωρίτης και μάλιστα το σημείο της πρόσκρουσης αποτέλεσε για περίπου πέντε αιώνες «τουριστική ατραξιόν».Ο Πλούταρχος μάλιστα αναφέρει ότι την πτώση τού μετεωρίτη είχε προβλέψει ο Αναξαγόρας, τον οποίο πολλοί θεωρούν κορυφαίο αστρονόμο του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Υπολογίζοντας την πορεία του κομήτη του Χάλεϊ εκείνη την εποχή, οι δύο ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο μετεωρίτης αποτελούσε μέρος του κομήτη και έπεσε στον πλανήτη επειδή στο συγκεκριμένο πέρασμά του πλησίασε τη Γη περισσότερο από άλλες φορές. 

Αυτό σημαίνει ότι οι αρχαίοι Ελληνες όχι μόνο είχαν εντοπίσει την ύπαρξη του κομήτη, αλλά είχαν διαπιστώσει ότι είναι τακτικός επισκέπτης μας και μάλιστα είχαν καταφέρει να υπολογίσουν χρονικά την εμφάνιση του.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Όταν ο Θεός κάνει σχέδια του The_Stranger *

http://www.onestory.gr/post/27082084283

_ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΝΕΙ ΣΧΕΔΙΑ

του The_Stranger *

.

«Αυτή η πόλη μάς καταπίνει όλους, ρουφάει τη ζωή από μέσα μας, μας διαλύει. Κι εμείς καθόμαστε και το απολαμβάνουμε, αντί να την παρατήσουμε και να πάμε κάπου καλύτερα. Τόσο χαζοί είμαστε.»

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του πατέρα μου πριν κλείσει πίσω του την πόρτα του σπιτιού και εξαφανιστεί. Ήμουν 25 χρονών, μόλις είχα χάσει τη μητέρα μου, και ξαφνικά έχανα και τον πατέρα μου. Δίπλα μου ο αδελφός μου, τον κοίταζε κι αυτός χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς τι συνέβαινε.

Και το ξέραμε ότι ο πατέρας μου τη σιχαινόταν αυτήν την πόλη, αλλά δεν το περιμέναμε ότι μια μέρα θα τα παρατούσε όλα και θα γύριζε στο χωριό του. Το έλεγε μερικές φορές στο οικογενειακό τραπέζι, και μετά γελούσε, έπινε δυο γουλιές κρασί και γύριζε την κουβέντα στο ποδόσφαιρο. Κι όμως, το εννοούσε στα σοβαρά.

Μας τηλεφώνησε μετά από τρεις μέρες. Τρεις μέρες που προσπαθούσαμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Μόνοι μας.

«Συγνώμη που σας άφησα έτσι. Με καταλαβαίνετε όμως, έτσι δεν είναι; Πες κι εσύ, που είσαι πιο μεγάλος. Δεν είναι απαίσια αυτή η πόλη; Δε σε δηλητηριάζει κάθε μέρα; Δε σου προξενεί αηδία; Δε σε φοβίζει; Τι να κάνει ένας άνθρωπος σαν εμένα σε αυτήν την πόλη;»

Δεν απαντούσα. Δεν ήξερα τι να πω.

«Αυτή η πόλη, αγόρι μου, μας στέρησε τη μάνα σου. Το ξέρεις, από αυτό πέθανε η μάνα σου. Από το νέφος, τα καυσαέρια, τα τοξικά, όλα αυτά τα δηλητήρια. Δε θέλω να πάω κι εγώ έτσι. Το θυμάσαι το χωριό πώς είν αι; Καθαρός αέρας, πράσινο, ησυχία… Άλλος πλανήτης είναι εδώ.»

Κοιτάζω γύρω μου. Άλλος πλανήτης, όντως. Δεν πήγα στη δουλειά σήμερα και βρήκα το χρόνο να περπατήσω λίγο στην πόλη. Είναι παράξενο: Έχω ζήσει όλη μου τη ζωή σε αυτήν την πόλη, κι ακόμα δεν την έχω εξερευνήσει ολόκληρη. Κάθε φορά που περπατάω ανακαλύπτω κι ένα καινούργιο στενό, ένα καινούργιο μαγαζί, ένα καινούργιο γκραφίτι σε κάποιον τοίχο – ποτέ δε βαριέσαι στην πόλη. Στον «πλανήτη» του πατέρα μου φαντάζομαι ότι κυριαρχεί το πράσινο. Εδώ κυριαρχεί το γκρίζο. Ε, και; Κακό είναι το γκρίζο;

«Ο κόσμος, αγόρι μου, δε φτιάχτηκε για να είναι γκρίζος. Πράσινος είναι ο κόσμος, εμείς τον μαυρίσαμε με τις βλακείες μας.»

Ο πατέρας μου δεν άντεχε καθόλου το γκρίζο. Αλλιώς είχε συνηθίσει. Μέχρι τα 18 του ζούσε στο χωριό, μετά αναγκάστηκε να έρθει στην πόλη να δουλέψει, γνώρισε τη μητέρα μου, έφτιαξαν τη ζωή τους εδώ. Στο γκρίζο της πόλης. Και να σκεφτείς ότι αν δεν ήταν αυτή η πόλη, που τόσο μισούσε, δε θα την είχε γνωρίσει ποτέ.

Κι όμως, έχει την ομορφιά της αυτή η πόλη. Προσπάθησα πολλές φορές να του το εξηγήσω, αλλά δε με καταλάβαινε.

«Τι της βρίσκεις μωρέ αυτής της κωλοπόλης; Δε σε καταλαβαίνω, αλήθεια. Πας και φωτογραφίζεις τις μπογιές στους τοίχους, περπατάς στους βρώμικους δρόμους, με ένα σωρό ξένους που κάνουν κι εγώ δεν ξέρω τι εκεί πέρα… Απάνθρωπη είναι αυτή η πόλη, να, δες εμάς: Τη γειτόνισσα που μένει στον τρίτο πώς τη λένε, ξέρεις; Πόσα παιδιά έχει; Τι δουλειά κάνει;Τι αμάξι οδηγεί;

Σιωπή στο ακουστικό. Δεν ήξερα καμία απάντηση.

«Αυτή η πόλη αποξενώνει τους ανθρώπους, τους κάνει άγρια θηρία και μετά τους κλείνει σε κλουβιά για να μην κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο. Ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του. Ζούγκλα.»

Διασχίζω αφηρημένος το δρόμο. Ένα αυτοκίνητο φρενάρει απότομα μπροστά μου και μου κορνάρει. Ζούγκλα, καλά το έλεγε ο πατέρας μου. Αλλά την έχω συνηθίσει αυτήν τη ζούγκλα. Την έχω αγαπήσει. Και μπορεί να μην ξέρω τι δουλειά κάνει η γειτόνισσα του τρίτου, αλλά ξέρω ένα σωρό ανθρώπους εδώ: Φίλους, συναδέλφους, ανθρώπους που γνώρισα στο Διαδίκτυο. Κυκλοφορούν όλοι εδώ γύρω. Και με ενδιαφέρει να ξέρω τι κάνουν. Μιλάω μαζί τους τακτικά. Θέλω να τους έχω εδώ, κοντά μου.

Χτυπάει το τηλέφωνό μου. Δεν είναι κάποιος από τους φίλους μου, αλλά ο αδελφός μου. Ακούγεται ανήσυχος. Με ρωτάει πού είμαι και μου φωνάζει να βιαστώ. Του λέω «εντάξει», κλείνω το τηλέφωνο και συνεχίζω να περπατάω με τον ίδιο ρυθμό. Τι ώρα έχει πάει;

«Δεν υπάρχει ποτέ χρόνος σε αυτήν την πόλη. Ξυπνάς το πρωί και βιάζεσαι να πας στη δουλειά. Πας στη δουλειά και βιάζεσαι να γυρίσεις στο σπίτι. Πας στο σπίτι και βιάζεσαι να κοιμηθείς γιατί έχεις δουλειά την άλλη μέρα. Σκέψου το: Ποτέ δεν έχεις ελεύθερο χρόνο. Αυτή η πόλη σου έχει κλέψει όλο τον χρόνο…»

Ποτέ δεν μπόρεσε ο πατέρας μου να συνηθίσει τους γρήγορους ρυθμούς της πόλης. Έλεγε ότι όλοι εδώ μοιάζουν λες και τους έχει πατήσει κάποιος το κουμπί fast-forward του βίντεο και τρέχουν αλλόφρονες. Τον θυμάμαι που οδηγούσε με 30 χιλιόμετρα ακόμα και όταν ο δρόμος μπροστά ήταν άδειος, και μας κόρναραν δαιμονισμένα από τα πίσω αυτοκίνητα. Κι αυτός γελούσε. Κι εγώ γελούσα.

Στο χωριό ξαναβρήκε τον εαυτό του. Πήγαινε με 30 χιλιόμετρα την ώρα και κανείς δεν του έλεγε τίποτα. Ήξερε τα πάντα για όλους τους συγχωριανούς του: Πού δουλεύουν, πόσα παιδιά έχουν, τι αυτοκίνητο οδηγούν. Βρήκε το πράσινο που τόσο του είχε λείψει. Έχασε εμάς, βέβαια, αλλά μάλλον το θεωρούσε απαραίτητο τίμημα για να βρει ξανά την ευτυχία του. «Μερικές φορές πρέπει να χάσεις κάτι για να βρεις κάτι άλλο», θυμάμαι που έλεγε όταν έχανα κάποιο αντικείμενο. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω τι πραγματικά εννοούσε.

Βρίσκομαι σε ένα από τα πιο παράξενα σημεία της πόλης. Κοιτάζω αριστερά. Φασαρία, μποτιλιάρισμα και θεόρατες γκρίζες πολυκατοικίες. Κοιτάζω δεξιά. Ησυχία, ψηλά δέντρα και ένας ψηλός φράχτης που τα προστατεύει από το κλασικό γκρίζο της πόλης. Εδώ με περιμένει ο αδελφός μου, μαζί με τους άλλους. Έφτασα στην ώρα μου.

«Δεν είναι αυτή πόλη να ζεις. Μόνο να πεθαίνεις μπορείς εκεί πέρα. Τα αυτοκίνητα είναι νεκροφόρες και μεταφέρουν πτώματα από το νεκροκρέβατο στο νεκροταφείο και πάλι πίσω, κάθε μέρα. Δεν το βλέπεις;»

Ο πατέρας μου δεν ήθελε με τίποτα να πεθάνει σε αυτήν την πόλη, όπως η μητέρα μου. Γι’αυτό έφυγε. Κι όμως, ήταν γραφτό του να ξαναγυρίσει κάποια στιγμή. Και να που αυτή η στιγμή είχε έρθει μόλις σήμερα, πέντε χρόνια μετά.

Περπατάω λίγο σαν χαμένος, μέχρι που βρίσκω τον αδελφό μου. Φοράει ένα ωραίο μαύρο κοστούμι – δεν τον έχω δει ποτέ να φοράει τέτοια ρούχα, ούτε καν ήξερα ότι είχε κοστούμι στο ντουλάπι του. Αγκαλιαζόμαστε. Γύρω του, διάφοροι φίλοι και συγγενείς. Δεν τους ξέρω όλους, αλλά τους χαιρετώ ευγενικά. Και ακριβώς από πίσω τους, ο πατέρας μου. Επιστρέφει στην πόλη που είχε παρατήσει πέντε χρόνια νωρίτερα. Και είναι όλοι εκεί για να τον υποδεχθούν.

Τον κοιτάζω καλά. Δε μοιάζει να έχει αλλάξει καθόλου όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ίδιος όπως στη φωτογραφία του στο σαλόνι, που είχε τραβηχτεί πριν από επτά χρόνια. Του χαϊδεύω τα μαλλιά.

«Τι έγινε ρε γέρο μου; Δεν άντεξες τόσο καθαρό αέρα και ξαναγύρισες;», του ψιθυρίζω στο αυτί και προσπαθώ να γελάσω, αλλά κλαίω.

- Πιστεύεις ότι θα μας συγχωρήσει ποτέ;

- Ποτέ. Θα μας καταριέται για όλη μας τη ζωή. Αφού το ξέρεις, δεν ήθελε να γυρίσει ποτέ ξανά. Ούτε νεκρός.

- Ναι, αλλά δε γινόταν αλλιώς. Μόνο έτσι θα τον είχαμε κοντά μας.

- Προσπάθησε να του το εξηγήσεις αυτό.

Προσπαθώ πάλι να γελάσω, αλλά κλαίω. Τα μαύρα γυαλιά μου δεν αφήνουν τα διαπεραστικά βλέμματα των άλλων να το δουν, αλλά το καταλαβαίνουν.

«Σε παρακαλώ αγόρι μου, ένα πράγμα μόνο να μου υποσχεθείς: Ότι άμα πεθάνω θα με θάψετε εδώ, στο νεκροταφείο του χωριού, πάνω στο λόφο, να κοιτάζω για πάντα αυτήν την ομορφιά. Μη με φέρετε στην πόλη, με το φαρμακιασμένο χώμα. Ευχή και κατάρα σου δίνω.»

Τον καθησύχασα. Τον άφησα να πιστεύει πως θα γίνει το δικό του. Του είπα ψέματα. Και τον έφερα για πάντα σε αυτήν την πόλη, την γκρίζα πόλη που τόσο μισούσε. Για πάντα.

«Ξέρεις αυτό που λένε, ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει; Ε, μπούρδες είναι. Το αντίθετο συμβαίνει: Όταν ο Θεός κάνει σχέδια, οι άνθρωποι γελάνε…»

.

Ο The_Stranger γεννήθηκε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1984. Έχει σπουδάσει Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ διατηρεί το blog “Ο Άνθρωπος του Μετρό” από το 2006. Φιλοδοξεί κάποτε να εκδώσει μία συλλογή διηγημάτων. Ή ένα φωτογραφικό λεύκωμα με συνθήματα σε τοίχους. Ή και τα δύο.

[ ιστολόγιο ] [ facebook ] [ twitter ] [ flickr ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ἡ ξεχωριστὴ σχέσις...

http://www.filonoi.gr/t-h-ksexwristh-sxesh-twn-ellhnwn-me-ton-skylo/

Ἡ ξεχωριστὴ σχέσις τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων μὲ τὸν σκύλο.

Το παρακάτω κείμενο που θα διαβάσετε, αφορά στην σχέση που είχαν αναπτύξει εξ’αρχής οι αρχαίοι ημών, με όλα τα πλάσματα της φύσης κι ιδιαιτέρως με τον σκύλο.
Μια σχέση σχεδόν ισότιμη του ανθρώπου.
Δυστυχώς σήμερα, η σχέση μας με την μητέρα-φύση βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, στο σημείο «αυτή ή εμείς», οπότε η διαταραγμένη αυτή σχέση αντανακλάται και στην σχέση μας ,με τους συγκατοίκους και συνοδοιπόρους μας στην ζωή και στον πλανήτη αυτό, τα ζωάκια.
Γιατί το ζωϊκό βασίλειο δημιουργήθηκε για να μας συντροφεύει στην ζωή, έχει τα ίδια δικαιώματα με εμάς…όχι για  να κυριαρχούμε πάνω του, ωσάν να είχαμε το δικαίωμα.

 

Μαρία Τριανταφύλλου

                                    

                                                                                                                            Διογένης (412-323 π.Χ). Πίνακας του Jean-Léon Gérôme, με τίτλο «Ο Σκύλος» – 1860, Walters Art Museum, USA           

Η φύση αποτέλεσε για του αρχαίους Έλληνες το πεδίο βάσης και εξέλιξης του ανθρώπου. Παρατήρησαν με ματιά και νου οξυδερκή, ότι μέσα σε αυτήν ο άνθρωπος πάλεψε με τα στοιχεία της φύσης, έπαθε πολλά, έμαθε από τα λάθη του και τέλος φιλοσόφησε την ίδια του την ύπαρξη, δίνοντας μεγάλη σημασία και ερμηνεύοντας τα θαυμαστά της δημιουργήματα που τον περιτριγυρίζουν. Έτσι, αναπτύχθηκε μια άλλη, ξεχωριστή σχέση με τα ζώα, που συμπληρώνουν, μαζί με τον άνθρωπο, τις φανερές μορφές έμψυχης εκδήλωσης της φύσης. Το ζώο που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των όντων,μετά τον άνθρωπο και έχει άμεση σχέση με την κοινωνική ζωή του ανθρώπου είναι ο σκύλος.

Υπάρχουν δύο μύθοι που εξηγούν το λόγο που ο σκύλος αποτελεί εδώ και χιλιάδες χρόνια τον πιο πιστό σύντροφο του ανθρώπου. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι λίγα είναι τα ζώα για τα οποία έχουν πλαστεί μύθοι από τους αρχαίους Έλληνες. Ο πρώτος μύθος, μας λέει πως ο κύν ήταν δημιούργημα του θεού Ήφαιστου. Για το λόγο αυτό, απολάμβανε μεγάλης εκτίμησης σε σημείο σχεδόν ισότητας με τους ανθρώπους, σε αντίθεση με τους αρχαίους Αιγυπτίους που είχαν μια πιο απόμακρη σχέση με τα ζώα (τα λάτρευαν μεν αλλά χωρίς να έχουν καθημερινή επαφή μαζί τους). Ο θεός Απόλλων εξημέρωσε το σκύλο και τον δώρισε στην αδελφή του θεά Αρτέμιδα, προκειμένου να τη συνοδεύει στο κυνήγι (κύναν άγω).

Επίσης, ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι ο σκύλος είναι αποτέλεσμα αναπαραγωγής του Κέρβερου (του σκύλου που φύλαγε τον Άδη), την οποία επέτυχε ο Μολοσσός, ο εγγονός του Αχιλλέα. Για την ιστορία, τον Κέρβερο τον αιχμαλώτισε ο Ηρακλής και τον πήγε στον Ευρυσθέα, από τον οποίο τον έκλεψε ο Μολοσσός.

Πέραν όμως, από τους μύθους, οι αρχαίοι Έλληνες ασχολήθηκαν με τα ζώα και στο επιστημονικό πεδίο. Ο πανεπιστήμονας και φιλόσοφος Αριστοτέλης, στο έργο του «περί ζώων ιστορία», κάνει μια λεπτομερή μελέτη γύρω από τα είδη και τη φύση των σκύλων δείχνοντας έτσι τη σημασία που έδιναν οι αρχαίοι στο ζώο αυτό. Συγκεκριμένα, κατατάσσει του Μολοττικούς κύνες και τους Ινδικούς κύνες στην κατηγορία βραχυκεφάλων κυνών. (Υπενθυμίζω εδώ ότι η λέξη Μολοσσός είναι η αρχαία ονομασία της Ηπείρου). Ακόμα και στην καθημερινή ζωή των μεγάλων ανδρών ο κύνας έπαιξε σημαντικό ρόλο. Ο Μέγας Αλέξανδρος ως μαθητής του Αριστοτέλη, ήταν κυνόφιλος.
Όσο ήταν στην Πέλλα είχε μια θηλυκή σκυλίτσα (Μολοττικός κύων) και αργότερα στην Περσία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του κατά του Πέρση Δαρείου, αγόρασε έναν αρσενικό σκύλο (Ινδικός κύων) και μάλιστα έναντι αδρής αμοιβής, ονόματι Περίττα. Αργότερα, έδωσε το όνομά του σε μια πόλη που ίδρυσε εκεί. 

(φώτο αριστερά: Ανάγλυφο που απεικονίζει την συνάντηση του Αλέξανδρου με τον Διογένη. Δεξιά απο το άλογο του Αλέξανδρου διακρίνεται ένας σκύλος, πιθανόν του ιδίου. -  Μουσείο Λούβρου)

Mία απο τις σημαντικότερες ενδείξεις για αυτήν την σχέση αγάπης και συντροφιάς μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων με τους σκύλους, που διαρκεί πάνω απο 3.000 χρόνια, μας την δίνει ο πατέρας της Ελληνικής ιστορίας Όμηρος στην Οδύσσεια (ραψωδία ρ΄300-309), όπου περιγράφει το γνωστό και συγκινητικό περιστατικό του θανάτου του σκύλου του Οδυσσέα (ονόματι Άργος) τη στιγμή που αναγνωρίζει τον αφέντη του ντυμένο ζητιάνο, που γύρισε μετά από 10 έτη απουσίας.

Σχέση μοναδική. Συντροφικότητα που προκαλεί συγκίνηση. Ένα άλογο ον, ο κατάκοιτος σκύλος Άργος, παρ’ όλα τα χρόνια απουσίας του αφέντη του, μπόρεσε να τον αναγνωρίσει αφήνοντας σε εμάς, όπως και στον Οδυσσέα το δάκρυ να κυλήσει και να αγγίξει την καρδιά μας. Αβίαστα ερωτήματα έρχονται στο νου μας: Τι δέσιμο είχαν ο αφέντης με το σκύλο του, κάνοντας τον πολυταξιδεμένο και σκληρό από τις κακουχίες Οδυσσέα να δακρύσει; Τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει ένα άλογο ον να δεθεί συγκινησιακά με ένα λογικό; Μήπως η επικοινωνία αυτή δηλώνει την ύπαρξη της ψυχής; Μήπως, ως άνθρωποι πρέπει να δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στη ψυχή μας και στην επικοινωνία με τη φύση, στην οποία άλλως τε είμαστε συγκάτοικοι με τα άλλα ζώα;

Οι αρχαίοι Έλληνες αντιλήφθηκαν από πολύ νωρίς τη διαφορετική σχέση που έχει ο σκύλος με τον άνθρωπο. Σχέση φιλική, σχέση συνεργασίας. Σχέση πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνης, όπως επίσης και φιλοσοφικής συντροφιάς. Πριν από τον μεγάλο φιλόσοφο Σωκράτη, που άλλαξε τα δεδομένα της σκέψης πάνω σε βαθειά και αιώνια προβλήματα τη ανθρωπότητας, υπήρχαν οι λεγόμενοι κυνικοί φιλόσοφοι. Αυτοί, γύριζαν στους δρόμους των πόλεων και μιμούνταν τη ζωή των σκύλων. Ζούσαν σε πιθάρια ή σε βράχους προκειμένου να ταπεινωθούν και να φιλοσοφήσουν. Άλλως τε, μη ξεχνάμε την εικόνα που μας έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό με τον μεγάλο αρχαίο φιλόσοφο Διογένη να περιφέρεται μέρα μεσημέρι στους δρόμους της Αθήνας κρατώντας φανάρι και έχοντας συντροφιά έναν σκύλο, αναζητώντας άνθρωπο, όπως έλεγε, υπονοώντας την ποιοτική έννοια της λέξης.

Ο σκύλος λοιπόν, τιμήθηκε από όλους τους Έλληνες της αρχαίας εποχής, τοποθετώντας τον ακόμα και στο σύμπαν (αστερισμός του κυνός), εκφράζοντας έτσι την υπέρτατη αγάπη τους για το ζώο. Το γεγονός αυτό αν μη τι άλλο, δείχνει ότι ο σκύλος αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας της ζωής τους. Η καθημερινότητα δεν άλλαξε στο πέρασμα των αιώνων και ο σκύλος παραμένει γύρω μας, δίπλα μας. Είναι ανάγκη να δούμε μέσα από την παρουσία του τη σταθερή κοινωνική σχέση του με τον άνθρωπο, καταδικάζοντας και αποτρέποντας την κακοποίησή τους από μερίδα συνανθρώπων μας.

Εξ’ άλλου, όσοι δεν το γνωρίζουν, ως και ο Μέγας Αλέξανδρος, που ενδιαφερόταν για μεγάλα και σημαντικά πράγματα, θέσπισε νόμο για την προστασία των ζώων. Κοιτάζοντας λοιπόν, στα μάτια ενός ποιμενικού ελληνικού Μολοττικού σκύλου (Hellenic Epir Molossus), μπορούμε να τρέξουμε πίσω στο χρόνο και να αισθανθούμε τη συντροφιά, όχι απλά ενός κύνα αλλά ενός αρχαίου «Έλληνα» φίλου και προστάτη της ζωής μας

Οι Έλληνες για να τιμωρήσουν την Εκάβη αποφάσισαν να τη λιθοβολήσουν. Ως προς τον θάνατό της υπάρχουν παραλλαγές, όλες όμως έχουν ως κοινό στοιχείο τη μεταμόρφωση σε σκύλο. Ο Ευριπίδης στην ομώνυμη τραγωδία του αναφέρει ότι η Εκάβη, αφού πρώτα είδε όλα τα παιδιά της νεκρά ή αρπαγμένα, μεταμορφώθηκε από τους θεούς, που τη λυπήθηκαν, σε σκυλί. Μία παραλλαγή λέει ότι η Εκάβη μεταμορφώθηκε σε σκύλο όταν την κατεδίωξαν για εκδίκηση οι σύντροφοι του Πολυμήστορα. Τρίτη εκδοχή είναι ότι η Εκάβη μεταμορφώθηκε σε σκύλο μέσα στο πλοίο που την οδηγούσε δούλη στην Ελλάδα. Τέλος, στην εκδοχή του λιθοβολισμού, η Εκάβη λιθοβολήθηκε πράγματι από τους Έλληνες, που όμως όταν πήγαν να την τραβήξουν κάτω από τις πέτρες βρήκαν, αντί για το πτώμα της, ένα σκυλί με πύρινα μάτια. Φαίνεται ότι η Εκάβη λατρεύθηκε σαν θεά με ιερό ζώο το σκυλί.

;Άλλος ένα Ελληνικός μύθος της αρχαιότητας έκανε αναφορά σε μηχανικούς σκύλους που είχαν σταλεί να προστατέψουν το παλάτι του Αλκίνοου. Οι Θεοί ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με τον βασιλιά Αλκίνοο και μέσω της τέχνης του Ήφαιστου, του χάρισαν χρυσούς και ασημένιους, αθάνατους και πανίσχυρους μηχανικούς σκύλους για την προστασία του παλατιού του.

Ο σκύλος που πέθανε από λύπη

Το συγκινητικό εύρημα ενός σκελετού στη νεκρόπολη της Ελεύθερνας στην Κρήτη έρχεται να μας θυμίσει μύθους και μαρτυρίες για τη σχέση φιλίας ανάμεσα στους αρχαίους Ελληνες και σε ζώα που τους συντρόφευαν

Από τους αρχαιολόγους που έχουν μελετήσει τα ταφικά έθιμα των αρχαίων Ελλήνων λίγοι έχουν ασχοληθεί με αυτή την ιδιαίτερη σχέση ανθρώπου και ζώου. Οπωσδήποτε όμως όσοι έτυχε να «πέσουν» επάνω σε ταφή ζώου, είτε μαζί είτε χώρια από το αφεντικό του, ανατρέχουν στις αρχαίες γραπτές μαρτυρίες και θυμούνται και τους σχετικούς μύθους. Αφορμή τώρα για αυτή την εισαγωγή και το σχετικό ρεπορτάζ υπήρξε ένα συγκινητικό εύρημα στη νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας στην Ελεύθερνα της Κρήτης όπου διεξάγεται η ανασκαφή του Πανεπιστημίου Κρήτης με τον καθηγητή Νίκο Σταμπολίδη. Πρόκειται για τον σκελετό ενός σκύλου που βρέθηκε δίπλα σε ένα πιθάρι που περιείχε τον σκελετό ενός αγοριού. Η γνωστή μας πια ανασκαφή της Ελεύθερνας είχε δημοσιευθεί για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια στο «Βήμα» με τον τίτλο «Δειροτομηθείς Σιδήρω» και ο αποκεφαλισμένος σκελετός που βρέθηκε στην πυρά είχε μεταφερθεί αργότερα στην έκθεση της Ελεύθερνας που διοργανώθηκε στο Κυκλαδικό Μουσείο. Αυτή τη φορά στην ίδια ανασκαφή ήρθε στο φως ένα άλλο ενδιαφέρον εύρημα.

Κοντά στον γνωστό και για το ανθρωπολογικό του υλικό τάφο Α1Κ1 όπου έχουν βρεθεί τα οστά πολλών αριστοκρατών πολεμιστών της Ελεύθερνας από το 900 ως το 680 π.Χ.,ο χώρος είχε μείνει ανέπαφος. Μιλάμε βέβαια για ένα πολύ μικρό κομμάτι γης όπου ήρθε τώρα στο φως μια πιθοταφή ανάμεσα σε τεφροδόχους και χάλκινες φιάλες.Το στόμιο αυτού του πίθου είναι στραμμένο προς Βορά και ακουμπάει σε μια μεγάλη όρθια πέτρα η οποία δεν αποτελούσε μόνο τη φραγή του πίθου,αλλά και το σήμα του.Οταν ανοίξαμετον πίθο διαπιστώσαμε ότι περιείχε έναν σκελετό,σε συνεσταλμένη στάση,του οποίου τα οστά πιθανότατα ήταν ενός αγοριού εφηβικής ηλικίας 15 ίσως ετών.Οταν όμως μετά θελήσαμε να διαμορφώσουμε τον χώρο,προκειμένου να παραμείνει το πιθάρι in situ για τους επισκέπτες της νεκρόπολης,αφαιρώντας τα χώματα ακριβώς δίπλα και στο ίδιο βάθος όπου “πατούσε” ο πίθος,βρήκαμε τον σκελετό του σκύλου.Ο σκελετός είναι ακέραιος χωρίς ίχνη βίαιου θανάτου.Δεν έχουμε δηλαδή δείγματα ότι τον θυσίασαν. Είναι απλώς ένας κρητικός ιχνηλάτης σκύλος.Ετσι η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι ίσως πέθανε από τη λύπη του,πράγμα που ανήκει βέβαια στον χώρο των υποθέσεων καθώς δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ανασκαφικά.

1,2. Η πιθοταφή του εφήβου και δίπλα ο σκύλος του όπως βρέθηκαν στη νεκρόπολη της Ελεύθερνας στην Κρήτη.Πρωτοαρχαϊκή περίοδος 3. Εξαιρετικά περιποιημένη η ταφή ενός σκύλου στην Αθήνα των ρωμαϊκών χρόνων. Βρέθηκαν το περιλαίμιό του και μυροδοχεία

Υπάρχουν όμως περιγραφές αυτού του είδους που έφθασαν στις μέρες μας από αρχαίους ιστορικούς» καταλήγει ο κ. Σταμπολίδης. Μια άλλη ταφή με σκελετούς σκύλων είχε βρει πριν από μερικά χρόνια στο Καβούσι της Ανατολικής Κρήτης η αρχαιολόγος Leslie Day και δημοσίευσε το εύρημά της στο Αmerican Journal of Αrchaeology, ενώ και η αρχαιολόγος κυρία Ελπίδα Σκέρλου εντόπισε πρόσφατα ταφή σκύλου στην Κω που ακόμη δεν δημοσιεύτηκε. Από την πλευρά των αρχαίων μαρτυριών τόσο ο Αιλιανός όσο και ο Πολυδεύκης στο Ονομαστικό του αναφέρουν παραδείγματα για ταφές σκύλων ή για σκύλους που ακολούθησαν το αφεντικό τους στον θάνατο αρνούμενοι τον αποχωρισμό. Μια άλλη μαρτυρία προέρχεται από τον Αιλιανό και αναφέρεται στον Εύπολη ο οποίος πέθανε στην Αίγινα και επάνω στον τάφο του πέθανε ο πιστός του σκύλος. Η θέση ονομάστηκε Κυνός Σήμα.

ΠΗΓΗ .ellinikoarxeio.com

...οἱ Φοίνικες τό ἀλφάβητο;;

http://www.filonoi.gr/t-telika-den-mas-edwsan-oi-foinikes/

Τελικά… δέν μᾶς ἔδωσαν οἱ Φοίνικες τό ἀλφάβητο;;

ἀρχαιολογία, Ἕλληνες, ἱστορία

από Μαρία Τριανταφύλλου

Ειλικρινά,πέφτω από τα σύννεφα!!
Δεν μπορώ να πιστέψω πως ενώ,ο Ελληνικός πολιτισμός,δημιουργήθηκε από άλλους λαούς (Βαβυλώνιους…Εβραίους…Αιγύπτιους.. Μογγόλους…Μάο Μάο…Ινδιάνους) που ζούσαν ανά την Ελληνική επικράτεια κι ενώ μάθαμε να γράφουμε και να διαβάζουμε,από τους  …. Φοίνικες,που μας έδωσαν και το αλφάβητο (γειά σου ρε Ραφαηλίδη με τα ωραία σου) βρέθηκε σε αρχαιολογική ανακάλυψη,Ελληνικό κείμενο και μάλιστα λογιστικών αρχείων 3500 χιλ.ετών, δηλαδή πολύ πριν τους Φοίνικες!

Να δεις, που ενώ περιμέναμε να ανακαλυφθεί το αλφάβητο,είπαμε στο μεταξύ,ας ξεκινήσουμε εμείς  με τα λογιστικά,να κρατάμε λογαριασμό εσόδων-εξόδων  και στην συνέχεια όοοταν σιγά σιγά ( ή γιαβάς γιαβάς ,για να με καταλαβαίνουν και οι σύγχρονοι νεοέλληνες), θα το ανακάλυπταν οι Φοίνικες,θα μας το έδιναν κι εμάς,ώστε να αρχίσουμε κι εμείς με το καλό να …κατεβαίνουμε από τα δέντρα!!
Ω ναι ναι…αυτό θα έγινε…είμαι σίγουρη!!

σσ.Το επόμενο που περιμένω να μας πουν, για να ξανατσακιστώ από τα σύννεφα, είναι να ..«ανακαλύψουν» πως τελικά οι Ελληνες ΔΕΝ είμαστε ούτε Ινδοευρωπαίοι ούτε υποσαχάρια φυλή.. (μαύροι δηλαδή) όπως είναι σίγουρο μέχρι τώρα..!!

……Εχει γούστο…

Μαρία Τριανταφύλλου

…………………………………………

 Το αρχαιότερο γραπτό κείμενο βρέθηκε στην Ελλάδα από τον καθηγητή αρχαιολογίας Μιχάλη Κοσμόπουλο.

Επιστρέφει στην Ελλάδα ο καθηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι-Σεντ Λούις (UMSL) Μιχάλης Κοσμόπουλος και η ομάδα του, για να συνεχίσει τις έρευνες πάνω στην πήλινη πινακίδα με πρώιμη γραμμική Β γραφή, ηλικίας 3.500 ετών (!) που αποκάλυψε πριν από 2 χρόνια στο χωριό Ίκλαινα της Μεσσηνίας.

Οπως ανέφερε το περιοδικό Archaeology και το ιστολόγιο του Πανεπιστημίου UMSL «Είναι το αρχαιότερο κείμενο της Ευρώπης και αλλάζει τα δεδομένα για την ιστορία της Παιδείας και της γραφειοκρατίας στον δυτικό κόσμο»!
Σημαντικό: Οι πινακίδες γραμμικής Β χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για τήρηση λογιστικών αρχείων στα μυκηναϊκά ανάκτορα, γι’ αυτό τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι αρκετά.
Η πινακίδα έχει ύψος 2,5 εκατοστά και πλάτος 4. Στη μια της όψη αναγράφεται κάτι σχετικό με μια κατασκευή, ενώ στη 2η υπάρχει κατάλογος ονομάτων και αριθμών. Οι «σημειώσεις» αυτές αποτελούν πρώιμη μορφή της γραφής που τελικά έγινε γνωστή ως Γραμμική Β’. Η γραφή αυτή αποτελείτο από 87 σημεία – συλλαβές. Χρησιμοποιείτο μάλλον μόνο για οικονομικά θέματα της ελίτ του Μυκηναϊκού πολιτισμού.

Σημείωση: ο Μυκηναϊκός πολιτισμός κυριάρχησε στον Ελλαδικό χώρο μεταξύ 1600 και 1100 π.Χ..
Η πινακίδα της Ικλαινας βρέθηκε μέσα σε αρχαίο αποθέτη και σώθηκε τυχαία όταν κάηκε από φωτιά που άναψε σε σωρό σκουπιδιών, καθώς την εποχή εκείνη τα δημόσια «έγγραφα», σαν αυτό που ανακαλύφθηκε στη Μεσσηνία, τα διατηρούσαν για μόνο 1 χρόνο, οπότε τα «κρατούσαν» σε πηλό άψητο.

Οπως δήλωσε ο ειδικός επί των Μυκηναϊκών πινακίδων στο πανεπιστήμιο του Οστιν στο Τέξας, Τομ Παλαϊμα:
«Από το συγκεκριμένο εύρημα μάλλον θα μάθουμε για τον τρόπο οργάνωσης και διοίκησης των αρχαίων ελληνικών βασιλείων. Ισως τελικά η γραφειοκρατία να ήταν πιο διαδεδομένη, απ’ ότι νομίζαμε. Η δε ικανότητα της ανάγνωσης και γραφής κατά τη Μυκηναϊκή περίοδο ήταν πολύ περιορισμένη, σε ορισμένες περιπτώσεις θεωρείτο έως και μαγική! Επρεπε να περάσουν περίπου 500 έτη μέχρι να εξαπλωθεί ο γραπτός λόγος στην αρχαία Ελλάδα, καθώς το αρχαίο ελληνικό αλφάβητο δεν υιοθέτησε ποτέ τη Γραμμική Β’, αλλά την εξέλιξε και τελικά την όρισε σε σε 26 γράμματα».

Το χωριό Ικλαινα
Ιστορικό χωριό του Δήμου Πύλου της επαρχίας Πυλίας του νομού Μεσσηνίας. Προσαρτήθηκε στην Ελλάδα στις 27/6/1832 με τη συνθήκη της Κων/λης. Τότε υπαγόταν στο Δήμο Πυλίων και είχε 140 κατοίκους. Με Β.Δ. στις 31-8-1912 ΦΕΚ 262/1912, τ. Α, αναγνωρίστηκε Κοινότητα.
Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 14 χλμ. Βορειοανατολικά της σημερινής πόλης της Πύλου και 5 χλμ. ανατολικά της εθνικής οδού Κυπαρισσίας-Πύλου. Έχει έκταση 5 τ. χλμ, μέσο σταθμικό υψόμετρο 190 μ., γεωγραφικό μήκος 21ο 43 9 Α, γεωγραφικό πλάτος 36ο 59 32 Β, ταχυδρομικό κώδικα 240 01, τηλεφωνικό κωδικό 27230 και ο πληθυσμός της το 2001 καταμετρήθηκε σε 361 κατοίκους.

Οπως ο καθ. Κοσμόπουλος αναφέρει:
«Η Ίκλαινα εμφανίζεται να είναι μία από τις σημαντικότερες πρωτεύουσες της περιοχής, την εποχή του χαλκού, και αναφέρεται ακόμη και στα βασιλικά αρχεία της Πύλου, τα οποία είναι γραμμένα σε γραμμική Β. Η περιοχή φαίνεται να ήταν ένα μεγάλο κέντρο εμπορίου, στο οποίο ήκμασε η επεξεργασία και το εμπόριο του χαλκού. Άλλες περίοδοι, από τις οποίες έχουν ανασκαφεί ευρήματα, είναι τα τέλη της Κλασικής εποχής και τα Βυζαντινά χρόνια».

Βίντεο-ξενάγηση στην σημαρινή Ικλαια από τον posilipos:
Μιχάλης Κοσμόπουλος, βιογραφικά στοιχεία:
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963. Απόφοιτος της Πρότυπης Σχολής Αναβρύτων, σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (B.A. «summa cum laude»), στο Πανεπιστήμιο Sorbonne-Paris IV (D.E.U.G., 1983) και στο Πανεπιστήμιο Washington του St.Louis (M.A. 1986, Ph.D.1989), ενώ έλαβε και δίπλωμα υποβρύχιας αρχαιολογίας από το Συμβούλιο της Ευρώπης (1984).
Αρχαιολογικό έργο

Έχει συμμετάσχει σε ανασκαφές διαφόρων αρχαιολογικών θέσεων στην Ελλάδα και στην Ουκρανία, μεταξύ των οποίων η Ελευσίνα, οι Μυκήνες, η Επίδαυρος, η Αρχαία Κόρινθος, η Νάξος, η Ιθάκη και ο Ωρωπός και η Ολβία (σημερινή Μπερεζάν) στη Μαύρη Θάλασσα. Από το 1999 διευθύνει, υπό την αιγίδα της «Αρχαιολογικής Εταιρείας» τις ανασκαφές της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας στην Ίκλαινα Μεσσηνίας (IK.A.P.: Iklaina Archaeological Project), κοντά στην Πύλο.
Ακαδημαϊκή σταδιοδρομία

Από το 1989 διετέλεσε Καθηγητής Κλασικών Σπουδών και Ανθρωπολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Manitoba, στη Winnipeg του Καναδά, όπου δίδαξε για μια ευρεία κατηγορία θεμάτων (ελληνική γλώσσα, ελληνική λογοτεχνία, αρχαία ελληνική θρησκεία κ.λπ.). Βραβεύτηκε 2 φορές, το 1991 και το 1999, για την ιδιαίτερη ικανότητά του στη διδασκαλία. Παράλληλα ήταν και Διευθυντής του Κέντρου για τον Ελληνικό Πολιτισμό («Manitoba Centre for Hellenic Civilization») (το οποίο ιδρύθηκε με δική του πρωτοβουλία και χάρη στις δικές του άοκνες προσπάθειες).
Από τον Αύγουστο του 2001 είναι Τακτικός Καθηγητής Αρχαιολογίας και κάτοχος της Διακεκριμένης Έδρας («Endowed Chair») Ελληνικών Σπουδών του Τμήματος Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι, στο St.Louis των Η.Π.Α..
Έχει οργανώσει πολλά εκπαιδευτικά – αρχαιολογικά προγράμματα στην Ελλάδα (Ωρωπός, Ελευσίνα, Ίκλαινα), όπου έχει εκπαιδεύσει πάνω από 500 φοιτητές στην ελληνική αρχαιολογία.

πηγη:athinapoli.gr

ΚΡΑΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΚΛΕΙΣΤΑ

                                                  

ΚΡΑΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΚΛΕΙΣΤΑ

Η Τζίλιαν Πέρι, ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο, παντρεύεται τον διάσημο ψυχίατρο Σκοτ Άστον. Μπροστά της ανοίγεται ένας ευτυχισμένος δρόμος όμως κατά τη διάρκεια της γαμήλιας δεξίωσης βρίσκεται άγρια δολοφονημένη. Τα στοιχεία οδηγούν σε αδιέξοδο. Είναι ώρα να αναλάβει δράση ο ντετέκτιβ Ντέιβ Γκάρνεϊ... Αν και έχουν περάσει μόνο λίγοι μήνες από την υπόθεση με τους Αριθμούς, ο Γκάρνεϊ αποφασίζει να θυσιάσει την ειδυλλιακή ηρεμία του αγροκτήματός του και να αποδυθεί σε έναν αγώνα για τον εντοπισμό του ψυχοπαθούς δολοφόνου. Με την αναλυτική μεθοδολογία του ανακαλύπτει πτυχές του μυστηρίου, αλλά ταυτόχρονα βάζει σε κίνδυνο κοντινά του πρόσωπα. Ένα αστυνομικό θρίλερ με συνεχείς ανατροπές, που προκαλούν δέος και καθιερώνουν τον Verdon ως μετρ του είδους. Όταν διαβάσετε τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου θα αργήσετε να κλείσετε τα μάτια σας. Το κακό παραμονεύει στις σκιές.

Το ολίσθημα του Τσόρτσιλ

http://www.biblionet.gr/book/115785

Το ολίσθημα του Τσόρτσιλ

Οι επιχειρήσεις στο Αιγαίο, Κως - Λέρος 1943

Anthony Rogers

μετάφραση: Μυρτώ Μπιρλιράκη

επιμέλεια: Κώστας Κοκκορόγιαννης, Δημήτριος Σταυρόπουλος

επιμέλεια σειράς: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης

Ιωλκός, 2007
496 σελ.
ISBN 978-960-426-434-6, [Κυκλοφορεί]
Τιμή € 28,00  

Συνεχίζοντας τη ροή εκδόσεων έργων στο πλαίσιο της επιτυχημένης σειράς "Πόλεμος & Στρατηγική", ο εκδοτικός οίκος ΙΩΛΚΟΣ παρουσιάζει στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό ένα βιβλίο μεγάλου ενδιαφέροντος, το οποίο καλύπτει τα γεγονότα μιας εξαιρετικά αποφασιστικής και κρίσιμης περιόδου στη νεότερη ελληνική ιστορία.

Πράγματι, το "Ολίσθημα του Τσόρτσιλ", υπότιτλος: "Οι Επιχειρήσεις στο Αιγαίο, Κως - Λέρος 1943", του Άντονι Ρότζερς, εξετάζει και αναλύει σε βάθος και με επιμονή στις λεπτομέρειες, όλα τα γεγονότα τα οποία πλαισίωσαν το συμμαχικό "φιάσκο" στα Δωδεκάνησα και τη Σάμο, το Φθινόπωρο του 1943. Το έργο του Ρότζερς είναι ο ώριμος καρπός μιας εξαίρετης ερευνητικής προσπάθειας στις βρετανικές, γερμανικές και ιταλικές πηγές, καθώς και απανωτών επισκέψεων και περιηγήσεων του ίδιου του συγγραφέα στους τόπους των σκληρών μαχών στα ελληνικά. νησιά. Αποτελεί την πλέον τεκμηριωμένη μέχρι σήμερα καταγραφή αυτών των γεγονότων και συμβάλλει στη γνώση του ελληνικού κοινού και στον εμπλουτισμό της βιβλιογραφίας της νεότερης ελληνικής ιστορίας κατά τρόπο ανεπανάληπτο.

Η ελληνική έκδοση, επιμελημένη ιδιαίτερα ιστορικά και στρατιωτικά, είναι εμπλουτισμένη με άφθονο υλικό φωτογραφιών (σε 32 σελίδες) που πάρθηκαν κατά τη διάρκεια των μαχών και αερομαχιών ή και λίγο μετά., καθώς και με πληρέστατο εκτενές ευρετήριο κύριων ονομάτων και στρατιωτικών μονάδων.

Στις σελίδες του έργου επισημαίνεται και τονίζεται από το συγγραφέα η συμβολή τού "ελληνικού παράγοντα" στην όλη συμμαχική προσπάθεια, τόσο των ελληνικών δυνάμεων που συνεπικουρούσα, τότε στους Βρετανούς (αεροπορικών, ναυτικών και χερσαίων), όσο και των κατοίκων των νησιών και ιδιαίτερα της Κω, της Λέρου και της Καλύμνου. Τα ηρωικά. κατορθώματα, όπως το μοναδικό στα παγκόσμια ναυτικά χρονικά επίτευγμα του ελληνικού αντιτορπιλικού "Αδριάς" και η συμβολή των Ελλήνων κατοίκων στη σωτηρία και φυγάδευση πάμπολλων Συμμάχων μαχητών, αποτελούν μέσα στις σελίδες του βιβλίου επιπλέον τρανταχτές αποδείξεις της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης και της συμβολής στον κοινό συμμαχικό αγώνα κατά του ολοκληρωτισμού.

'Ενα βιβλίο -σταθμός!

                          ---------------------------------------------- 

http://geopolitics-gr.blogspot.gr/2008/08/anthony-rogers-2007.html

Anthony Rogers, Το Ολίσθημα του Τσόρτσιλ. Εκδόσεις Ιωλκός 2007

Του Φοίβου Οικονομίδη / Ελευθεροτυπία 

Ο βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αναζητούσε τη χρυσή ευκαιρία για μια συμμαχική απόβαση και παρουσία στα Βαλκάνια που, όπως πίστευε, θα κατοχύρωνε τα βρετανικά συμφέροντα στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το φθινόπωρο του 1943, πρόσφερε την ευκαιρία στον Τσόρτσιλ να επιχειρήσει την απώθηση των Ιταλών από το Αιγαίο και ιδιαίτερα από τις δωδεκανησιακές κτήσεις τους. Αλλά ο βρετανός πρωθυπουργός είχε λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο, καθώς οι Γερμανοί ήταν αποφασισμένοι να υπερασπίσουν τα δικά τους συμφέροντα στον χώρο του Αιγαίου Πελάγους. Ο Άντονι Ρότζερς στο βιβλίο του παρακολουθεί επισταμένως, μέρα τη μέρα, τις βρετανικές πολεμικές επιχειρήσεις στο νοτιο-ανατολικό Αιγαίο για την κατάληψη συγκεκριμένων νησιών αλλά και τη γερμανική αντεπίθεση στην Κω, στη Λέρο, στη Σάμο, που οδήγησαν τελικά σε μια ήττα των Άγγλων.

Ο Τσόρτσιλ επιθυμούσε να στρέψει την προσοχή των συμμάχων του Ρούζβελτ και Στάλιν προς τα Βαλκάνια, αλλά εκείνοι είχαν άλλα σχέδια και προσέβλεπαν κυρίως στην επιχείρηση «Overlord», που άρχισε τον Ιούνιο του 1944 με την απόβαση στη Νορμανδία. Αλλά ο βρετανός πρωθυπουργός επέμενε κι έγραψε σχετικά στον Αμερικανό πρόεδρο Ρούζβελτ: «Πιστεύω ότι θα αποδειχθεί πως οι χερσόνησοι της Ιταλίας και των Βαλκανίων είναι στρατιωτικά και πολιτικά ενωμένες... Μπορεί μάλιστα να μην είναι δυνατό να διενεργηθεί επιτυχώς εκστρατεία στην Ιταλία παραβλέποντας τι συμβαίνει στο Αιγαίο. Αυτό που ζητώ είναι η κατάληψη της Ρόδου και των άλλων νησιών των Δωδεκανήσων» (σ.σ. 139-141).

Ο Τσόρτσιλ φαίνεται ότι είχε και βαθύτερα σχέδια για την προσέλκυση της Τουρκίας στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων και το δέλεαρ που τους πρότεινε ήταν κάποια νησιά από τα Δωδεκάνησα. Παρ' όλη τη συμμετοχή και κάποιων ελληνικών δυνάμεων στο πλευρό των Άγγλων κατά τις αποβατικές επιχειρήσεις σε νησιά του Αιγαίου, εκείνο το φθινόπωρο του 1943, η ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου έδειχνε αρχικά ενοχλημένη από τις αγγλικές αντιδράσεις. Ο Ρότζερς, αν και πολύ λίγα πράγματα λέει σχετικά με τον Τσόρτσιλ και την Τουρκία, μας προσφέρει μια λεπτομερή καταγραφή των στρατιωτικών επιχειρήσεων των Άγγλων και των Γερμανών εκείνο το φθινόπωρο του 1943 στο Αιγαίο, και ειδικότερα στη Λέρο, στην Κω και στη Σάμο.

Πρόκειται για μια καταγραφή του συγγραφέα, υψηλού στρατιωτικού ενδιαφέροντος, αποτέλεσμα της ερευνητικής του προσπάθειας σε βρετανικές, γερμανικές και ιταλικές πηγές, ενώ δεν λείπουν και αρκετές ελληνικές μαρτυρίες. Το βιβλίο του Ρότζερς συμβάλλει αποφασιστικά στην κατανόηση των στρατιωτικών εξελίξεων στο Αιγαίο εκείνης της περιόδου, που διημείφθησαν ουσιαστικά στον ελληνικό γεωγραφικό χώρο. Ο βρετανός Άντονι Ρότζερς, που προέρχεται και ο ίδιος από το στρατιωτικό σώμα, εργάστηκε και ως φωτορεπόρτερ καλύπτοντας, την περίοδο 1980-1990, μια σειρά πολεμικών συγκρούσεων σε διάφορα σημεία του κόσμου.

Η ελληνική έκδοση του βιβλίου του Ρότζερς, το οποίο κατατάσσεται αναμφίβολα στον χώρο της στρατιωτικής Ιστορίας, είναι εμπλουτισμένη με πλούσιο φωτογραφικό υλικό (55 φωτογραφίες) κατά τη διάρκεια των μαχών και των αερομαχιών στο Αιγαίο το φθινόπωρο του 1943, όπως επίσης και μ' ένα ευρετήριο κύριων ονομάτων αλλά κι ένα ευρετήριο στρατιωτικών μονάδων των αντιπάλων, Άγγλων και Γερμανών. Ο συγγραφέας δεν παραλείπει να τονίσει και τη συμβολή του ελληνικού στοιχείου στην όλη βρετανική-συμμαχική προσπάθεια, τόσο των στρατιωτικών όσο και των κατοίκων των νησιών, και ιδιαίτερα της Κω, της Λέρου και της Καλύμνου. Ανάμεσά τους και τα «ηρωικά κατορθώματα» του ελληνικού αντιτορπιλικού «Αδρίας».

«Το Ολίσθημα του Τσόρτιλ» είναι ένα βιβλίο που τουλάχιστον οι στρατιωτικοί θα πρέπει να το μελετήσουν και να το συμπεριλάβουν στη βιβλιοθήκη τους.

Τίτλος πρωτοτύπου: Churchill's Folly: Leros and the Aegean 1943. Weidenfeld Military, 2004

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot στις 12:40 π.μ.  

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

πηγή: εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 18-02-2007

ΦΙΛΙΠ ΒΙΝΤΕΛΙΕ

Εξαιρετικό μάθημα για τις επερχόμενες γενεές

Bulletin De I'ACAM

Τούρκικη νύχτα

Γενικές πληροφορίες

Eκδότης: Εκδόσεις Πατάκη

Σειρά: Ξένη Λογοτεχνία

Μορφή: Μαλακό εξώφυλλο

Έτος έκδοσης: 2006

Αριθμός σελίδων: 165

Κωδικός ISBN: 9601621415

Διαστάσεις: 21×14

Περιγραφή

Πίσω από τα τριπλά τείχη του ανακτόρου του Γιλντίζ, στην Κωνσταντινούπολη, την πύλη της Ευρώπης, ο Σουλτάνος εξυφαίνει σκοτεινές μηχανορραφίες. Το αίμα κυλά στον Κεράτιο. Το αίμα κυλά στην Ανατολία. Μυστικά κομιτάτα, οι πολιτικοί εξόριστοι στο Παρίσι, οι στρατιωτικοί στη Θεσσαλονίκη, οργανώνουν την επανάσταση. Αλλά η περιπέτεια παίρνει άσχημη τροπή: πόλεμος στα Βαλκάνια, στον Καύκασο, τρομοκρατία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
1915. Η διαταγή για την εξολόθρευση των Αρμενίων έχει δοθεί. Αυτό που έμοιαζε με παραμύθι, η ιστορία του Σουλτάνου και των τριών Πασάδων, θα εξελιχθεί σε τραγωδία.

                   --------------------------------------------------------

http://www.diavasame.gr/book.cfm?itemID=62

"Διπλωματία και πολιτική πριν τη σύγκρουση"
Ανθρώπινη αλαζονεία

Ο Φιλίπ Βιντελιέ είναι ιστορικός και ερευνητής στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (CNRS) στο Παρίσι. Το 2001 εκδόθηκε το βιβλίο του «ο κήπος του Μπακούνιν και άλλα διηγήματα της ιστορίας».
     
Χώρος : Τουρκία. Χρόνος : λίγο πριν το Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο σουλτάνος μηχανορραφεί. Συναντήσει με πρέσβεις ξένων χωρών, που πλέον μένουν αμέτοχοι στο γεγονός που επίκειται. Μυστικές οργανώσεις ενισχύουν πρακτικά και ηθικά την θέση του σουλτάνου και των τριών πασάδων του. Ο στρατός λαμβάνει διακριτικά σημαντικές θέσεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στον αέρα διαχέεται πλέον η οσμή του πολέμου. Αλλά τα γεγονότα δεν εξελίσσονται σύμφωνα με τις προσδοκίες. Πόλεμος στα Βαλκάνια και τον Καύκασο, τρομοκρατία στα ενδότερα της Τουρκίας. Όμως, η διαταγή για τη σφαγή των Αρμενίων εν έτει 1915 έχει ήδη δοθεί. Η ονειρική περιπέτεια του σουλτάνου και των τριών αξιωματούχων του θα μετατραπεί σε τραγωδία.
     
Ο Φιλίπ Βιντελιέ στέκει παρατηρητής των γεγονότων που οδήγησαν στη σφαγή των Αρμενίων. Με ώριμο και διακριτικά σαρκαστικό τρόπο παραθέτει τις κινητοποιήσεις του σουλτάνου και τη στάση που κράτησε η ευρωπαϊκή διπλωματία απέναντι στις προθέσεις του Τούρκου ηγεμόνα. Συνοπτικά, αλλά περιεκτικά παρουσιάζει την διάθεση για επέκταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και πώς, όπως κάθε κυρίαρχη δύναμη, στο τέλος βυθίζεται στο λάκκο των ίδιων της των επιθυμιών. Ο συγγραφέας εξιστορεί τα γεγονότα με εξαιρετικά απλοϊκό τρόπο, ώστε καθένας να βλέπει ενώπιόν του τους ήρωες, τις διαβουλεύσεις, την διπλωματική στάση, την κατάρρευση. Τέλος, δεν προσπαθεί να πάρει θέση επί του ζητήματος, αλλά μένει αφηγητής γεγονότων που τάραξαν τη σύγχρονη ιστορία.
  
Ένα μεστό και ουσιώδες ιστορικό αφήγημα με σαφή και περιεκτικό λόγο, ακόμα και για αναγνώστες χωρίς ιδιαίτερη ιστορική γνώση. Η μετάφραση της Έφης Κορομηλά διατηρεί ακέραια τα ιστορικά στοιχεία του κειμένου.

 Στέφανος Ξένος

ΟΙ “Μεν” και Οι “Δε” της Κλεοπάτρας Κομνηνού *

http://www.onestory.gr/post/27010096001

_ΟΙ “ΜΕΝ” ΚΑΙ Οι “ΔΕ”

της Κλεοπάτρας Κομνηνού *

.

Πέταξε σιωπηλά μέσα στην νύχτα. Μόνος θεατής τα αστέρια που φώτιζαν το δρόμο της με ασφάλεια. Προσγειώθηκε απαλά στο άλλοτε χωμάτινο δρόμο. Η άσφαλτος την απωθούσε ακόμα και τώρα, επειδή δεν μπορούσε να νιώσει την φύση στα πόδια της. 

Είχε διαλέξει ετούτη την ώρα, γιατί δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος στο δρόμο. Οι περισσότεροι ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους μπροστά σε αυτά τα κουτιά που τώρα ονόμαζαν τηλεόραση. Κάποιοι άλλοι ήταν μπροστά στο νέο λαμπερό παιχνίδι που τώρα ονόμαζαν ηλεκτρονικό υπολογιστή. 

Δεν την ενθουσίαζαν αυτά, μόνος της σύμμαχος ήταν πάντα το δόρυ της. Παρόλα αυτά ήξερε ότι ο κόσμος γύρω της είχε αλλάξει και εκείνη ήταν πλέον μια φιγούρα στο πάνθεον της ιστορίας. 

Φορώντας την μαύρη κάπα της περπατούσε αθόρυβα προστατεύοντας τον εαυτό της από τα αδιάκριτα μάτια. Όχι ότι αν την παρατηρούσε κάποιος θα έβλεπε κάτι. Ήταν αόρατη για τον περισσότερο κόσμο. Για αυτό είχε επιλέξει την σημερινή μέρα που το κρύο είχε κρύψει τους κατοίκους στα σπίτια τους. 

Περιπλανιόταν μόνη στα δρομάκια, ενώ έφερνε στο νου πως ήταν άλλοτε. Αναπολούσε τις εποχές εκείνες που μπορούσε να το κάνει καθημερινά χωρίς φόβο μην την ανακαλύψουν. Είχε ήδη παραβεί τις εντολές, αλλά αυτός ο τόπος την καλούσε μανιασμένα. 

Την προσοχή της τράβηξε μια παρέα που καθόταν σε ένα ταβερνάκι. Το μαγαζί αν και μικρό ήταν γεμάτο. Οι παρέες ήταν πολλές, μα όταν πλησίασε είδε ότι στην ουσία ήταν δυο. Κάθονταν ο ένας απέναντι στον άλλον σαν σε στρατιωτικό σχηματισμό. Στην μέση άδεια τραπέζια τους χώριζαν. Πλησίασε για να ακούσει τις φωνές καθαρότερα. 

«Εγώ ξέρω…!» έλεγε ένας από την μια ομάδα. 

«Όχι! Εγώ ξέρω…!» απαντούσε κάποιος άλλος από την άλλη ομάδα. 

Αυτή η εικόνα της μαύρισε την καρδιά. Προσπαθούσε να μπλοκάρει τις φωνές, αλλά παρέμειναν ψίθυροι που την ακολουθούσαν. 

«Τι κοιτάς;» την ρώτησε μια αντρική φωνή δίπλα της. Παρέμεινε σιωπηλή, συγκεντρωμένη χωρίς να δείξει σημάδι αδυναμίας. Μόνο οι σκέψεις της μαρτυρούσαν το ξάφνιασμα της. Μα πως με βρήκε; Της έπιασε το χέρι για να την καθησυχάσει. Ήξερε ότι αν δε το έκανε εκείνη θα ξεκινούσε μάχη, έτσι απλά. Ώστε ήταν μόνος του; Η ανακούφιση την κατέκλυσε. Αν πάλευαν τότε ο πατέρας της θα το μάθαινε σίγουρα. Είχε δώσει σε όλους σαφή εντολή να μην πλησιάζουν τους θνητούς. 

Θα μπορούσε να τον ρωτήσει πολλά πράγματα αλλά αρκέστηκε στο να παραμείνει σιωπηλή. Ήταν προφανές ότι δεν ήταν η μόνη που της έλειπε ο τόπος. Όσο περνούσαν τα χρόνια, έτσι όπως τα μετρούσαν οι άνθρωποι τουλάχιστον, τόσο ξεθωριασμένα τους θυμόντουσαν. Την δική τους σειρά είχε πάρει κάποιος Άλλος, όπως είχε γίνει πολλές φορές μέσα στα χιλιάδες χρόνια που υπήρχαν. Γύρισε το βλέμμα της, πάνω του και είδε ένα ίχνος λύπης στα καστανά του μάτια. 

«Τι κοιτάς;» ξαναρώτησε τόσο χαμηλά που αν ήταν άνθρωπος δίπλα της δε θα άκουγε τίποτε. Ξαναγύρισε προς το μαγαζάκι. «Τους μεν και τους δε…» αρκέστηκε να πει. «Κοίτα τους πως ρητορεύουν ο ένας ενάντια στον άλλον..» πρόσθεσε απογοητευμένη. 

Δεν έχει αλλάξει καθόλου. Έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμα τους συμπονά. Την έβλεπε να δαγκώνει το χείλος της ασυναίσθητα. Όταν έβαζε κάτι στο μυαλό της δεν την σταματούσε τίποτε, ήταν πεισματάρα αλλά μεθοδική. Ήξερε πότε έπρεπε να μιλήσει και πότε να πολεμήσει. «Τι σε κάνει τόσο λυπημένη;» του ξέφυγε. Είχε την προσοχή της και συνέχισε, «η μεταξύ τους έριδα; Νομίζω ότι ξέρεις αυτό τους το ιδίωμα. Είναι γνωστό ανά τους αιώνες, άλλωστε…»

Δίπλα τους η άσφαλτος ράγισε. Ο ήχος τον ξάφνιασε και δεν τελείωσε την φράση του. Εστίασε στο βαθούλωμα, κάπου στο βάθος ακουγόταν ένα ρυάκι να κυλάει. Την είχε θυμώσει άθελα του. Περίμενε το χτύπημα που ποτέ δεν ήρθε. 

«Ξέρεις ότι δεν ήταν πάντα έτσι!» Ήταν τόσο όμορφη όταν θύμωνε. Τα μάτια της γυάλιζαν και το λευκό της δέρμα δεν είχε τίποτε να ζηλέψει από την λαμπρότητα των άστρων. «Με θλίβει, που κανένας δεν κάνει πίσω. Πώς να δουν την λύση, όταν δεν συνειδητοποιούν ότι υπάρχει και η μέση οδός;»

Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, συνεχίζει να τους αγαπά. Όπως και εκείνος άλλωστε. Για αυτό κατέβαινε κάτω όταν μπορούσε. Για να τους βλέπει και να θυμάται το παρελθόν. Οι αναμνήσεις τους ήταν τόσο ζωντανές, όσο και την ημέρα που τις βίωναν για πρώτη φορά. Παρέμειναν όρθιοι ο ένας δίπλα στον άλλον. Εκείνη αμίλητη μετά το ξέσπασμα της. Το πρόσωπο της ήταν κρυμμένο από την κουκούλα που φορούσε, αλλά εκείνος είδε το ένα και μόνο δάκρυ που έχυσε για αυτούς. 

«Είδα αρκετά για σήμερα. Πάμε πριν μας ψάξουν οι άλλοι.» είπε μετά από ώρα ουδέτερα. 

Λίγο πριν χαθούν στον Αττικό ουρανό, πίσω τους ήταν ένας γέροντας που τους παρατηρούσε. Δεν τον είχαν καταλάβει. Στεκόταν πίσω τους, αόρατος σε θνητούς και αθάνατους. Κοίταξε το σημείο που είχε καταστρέψει από το θυμό της και χαμογέλασε. Μετά το βλέμμα τις έπεσε πάνω στους θαμώνες. «Κόρη μου, θα την βρουν την λύση. Θα το καταλάβουν λίγο πριν είναι αργά…» είπε και μετά εξαφανίστηκε. 

.

Η Κλεοπάτρα Κομνηνού κινείται καθημερινά μέσα στην πόλη. Κάθε πρωί ξεκινά την μέρα της με το να κοιτά τον ουρανό. Πιστεύει ότι η φύση μας “μιλάει”. Απλά επιλέξαμε ως κοινωνία να αγνοούμε τα σημάδια. Όταν η θάλασσα την καλεί, με την υπόκωφη μουσική της, εκείνη χάνεται στο υγρό στοιχείο ως μια άλλη νύμφη.

[ ιστολόγιο ] [ twitter ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το αγκάθι των "νέων χωρών"

πηγή: εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 18-2-2007

του ΑΛΚΗ ΚΟΥΡΚΟΥΛΑ

Τι χωρίζει τον Βαρθολομαίο και τον Χριστόδουλο,  σε ένα βιβλίο γραμμένο από τον διευθυντή του ιδιαίτερου γραφείου του Πατριάρχη

Μητροπολίτης Σεβαστείας  Δημήτριος Κ. Κομματάς

Η Πατριαρχική και Συνοδική Πράξις του 1928 παρακωλυομένη τοις όροις

Θεσσαλονίκη 2006 σελ. 852

Η σύγκρουση του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία εκδηλώνεται τον τελευταίο καιρό γύρω από την εφαρμογή της Πράξεως του 1928 και την διοίκηση των μητροπόλεων της βορείου Ελλάδος ,   είναι ένα κεντρικό θέμα του δημόσιου βίου μας.  Παρά την απέχθεια και την αποστροφή που δείχνουν κάποιοι νεοέλληνες προς κάθε τι εκκλησιαστικό, η ιστορία των σχέσεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την Εκκλησία της Ελλάδος, φωτίζει με μοναδικό τρόπο την ταυτότητά μας. Ομαδικές αγκυλώσεις απέναντι στις εκδηλώσεις του θρησκευτικού  φαινομένου μας εμποδίζουν συχνά να αξιοποιήσουμε την εκκλησιαστική ιστορία για την κατανόηση βασικών ιδιοτήτων της πολιτικής παιδείας μας. ΄Ενα νέο βιβλίο του Μητροπολίτη Σεβαστείας Δημητρίου Κομματά, τοποθετεί και πάλι στο κέντρο του προβληματισμού μας τη θέση που εκ των πραγμάτων κατέχει η Εκκλησία στον δημόσιο βίο μας.Το βιβλίο που προσφέρει την οριστική συλλογή των στοιχείων , τα οποία συνιστούν το ζήτημα της εφαρμογής της Πράξεως του 1928 , ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο Μητροπολίτης Σεβαστείας, διευθυντής σήμερα του ιδιαίτερου γραφείου του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, έχει προσωπικά ζήσει από πολύ κοντά τις περιπέτειες του ζητήματος τα τελευταία 30 χρόνια.

Η κατάργηση της ισομορφίας

Τα δυο αυτά στοιχεία βοηθούν στο να αναδειχτεί αβίαστα μέσα από το βιβλίο ένα πολύ απλό συμπέρασμα:  οι κρίσεις στις σχέσεις των δύο Εκκλησιών έχουν "οργανικό" χαρακτήρα. Ως την οριστική κατάργηση της ισομορφίας που συνοδεύει την εκκλησιαστική διοίκηση των "νέων χωρών" θα έχουμε μια φυσική ροπή σε τριβές και συγκρούσεις. Οι προσωπικότητες των πρωταγωνιστών, των Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών, και η γενικότερη συγκυρία δίνουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε κρίσης. Έτσι η προηγούμενη μεγάλη κρίση (1972) για το θέμα των "νέων χωρών" οδήγησε σε παραίτηση του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου. Ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος, ενισχυμένος και από την εμπειρία της διααχείρησης εκείνης της κρίσης που έζησε ως συνεργάτης του Ιερώνυμου, επέλεξε διαφορετική στάση. Αντί να παραιτηθεί όταν αποδοκιμάστηκαν οι απόψεις του και οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο , έκανε απλώς στροφή 180 μοιρών και υποστήριξε τις ακριβώς αντίθετες θέσεις! Η τύχη των μητροπόλεων του Πατριαρχείου, οι οποίες βρίσκονται στις περιοχές που περιήλθαν στην πολιτική δικαιοδοσία της Ελληνικής Πολιτείας μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τη Συνθήκη της Λωζάνης, δεν είναι δευτερεύον ζήτημα για το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Το Πατριαρχείο, ως αιωνόβιος θεσμός και εκκλησιαστική αρχή, ήταν το μεγαλύτερο θύμα (μαζί με την Οθωμανική Αυτοκρατορία) των αλλαγών που επέφερε η νεωτερικότητα στην περιοχή μας. Με τη Συνθήκη της Λωζάνης το Πατριαρχείο στερήθηκε το πλήρωμά του, τους ορθόδοξους Χριστιανούς της Μικράς Ασίας, οι οποίοι αντηλλάγησαν υποχρεωτικά με τους Μουσουλμάνους κατοίκους των περιοχών που περιήλθαν στο Βασίλειο της Ελλάδας. Η τραγική αυτή συγκυρία εμπόδισε το  Πατριαρχείο να δείξει την παραμικρή κατανόηση στις απόπειρες της Εκκλησίας της Ελλάδος να "εξομαλύνει" την κατάσταση και να απαλείψει κάθε διαχωρισμό μεταξύ των μητροπόλεων που αποτελούν κανονικό εκκλησιαστικό έδαφος της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος-που φτάνει ως τη Λάρισα- και των μητροπόλεων βορείως της Λάρισας που διοικούνται "επιτροπικώς" και  "άχρι καιρού" από την Εκκλησία της Ελλάδος και βάσει των συμφωνιών που έχουν υπογράψει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Εκκλησία της Ελλάδος και η Ελληνική Πολιτεία. Αυτή είναι η Πατριαρχική Πράξη του 1928. Η τριμερής αυτή σύμβαση που έχει πλέον ενσωματωθεί στο Σύνταγμα του 1975 δεν αφορά μόνο τις σχέσεις των δύο Εκκλησιών. Αφορά και την οργάνωση των σχέσεων της Εκκλησίας - Κράτους στην νέα Ελληνική Πολιτεία.

Τα δικαιώματα    
Η Πράξη του 1928 η οποία έχει πολλές φορές χρησιμοποιηθεί από την Ελληνική Πολιτεία ως μοχλός για τον έλεγχο των εκκλησιαστικών πραγμάτων, μετά τη μεταπολίτευση (επί Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ) χρησιμοποιήθηκε αντίστροφα, ως ασπίδα προστασίας της Εκκλησίας της Ελλάδος από απόπειρες ελέγχου στις οποίες προέβαινε τότε η πολιτεία (νόμος Τρίτση). Έτσι έχουμε σειρά κειμένων του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος και σημερινού Αρχιεπισκόπου κ. Χριστόδουλου Παρασκευαϊδη (αναπαράγονται στα παραρτήματα του βιβλίου του Μητροπολίτου Σεβαστείας) που τεκμηριώνουν τη θεμελιώδη σημασία της Πράξεως του 1928. 

Το Νοέμβριο του 2003 ο Αρχιεπίσκοπος εισηγήθηκε στη σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (και κατάφερε να συμπαρατάξει με την άποψή του τη μισή Ιεραρχία) να αγνοήσει τα δικαιώματα του Πατριαρχείου και να προχωρήσει στην εκλογή Μητροπολιτών στις "νέες χώρες" , χωρίς τη συμβολική συμμετοχή του Πατριαρχείου, όπως αυτή προβλέπεται από την Πράξη του 1928. Εν όψει της αντίστασης που εκδηλώθηκε στην Εκκλησία τη Ελλάδος, στις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες της Ελλάδος (Αλεξάνδρεια, Ιεροσόλυμα) και της αποφασιστικότητας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τον Μάιο του 2004 ο Αρχιεπίσκοπος επανήλθε στις παλαιότερες αντιλήψεις του και πρωταγωνίστησε στην υιοθέτηση από τη Σύνοδο της Ιεραρχίας, διακήρυξης ότι η Πράξη του 1928 ισχύει απολύτως και πρέπει να εφαρμόζεται στο ακέραιο. Η θεαματική αυτή μεταστροφή της στάσης του Αρχιεπισκόπου οφείλεται βεβαίως στην αλλαγή της συγκυρίας. Ο κ. Χριστόδουλος δεν "φοβάται" πλέον το κράτος, όπως το φοβόταν την πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης. Αντίθετα ο Αρχιεπίσκοπος εμφανίζεται πλέον ως υπέρμαχος του κράτους, των συμφερόντων του και της υπεροχής του ακόμη και απέναντι στους νόμους της Εκκλησίας! Ο δυσεξήγητος αυτός ελιγμός αποκαλύπτει τα μεγάλα ελλείμματα στην οργάνωση των σχέσεων της Εκκλησίας με το Κράτος.

Η οροθέτηση των σχέσεων αυτών, που πραγματοποιήθηκε από τη γερμανική αντιβασιλεία το 19ο αιώνα και διατηρήθηκε ανέπαφη ως το 1977 αντιστοιχεί στις αντιλήψεις που κυριαρχούσαν την περίοδο της εθνογένεσης και της στερέωσης του αναδυόμενου από την οθωμανική επικράτεια νέου εθνικού ελληνικού κράτους. Η αποδέσμευση της Εκκλησίας της Ελλάδος από την άμεση κρατική χειραγώγηση έγινε για πρώτη φορά στο πλαίσιο του Συντάγματος του 1975 (και του καταστατικού χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος του 1977.  Ο συντηρητικός πυρήνας της Εκκλησίας φοβούμενος την εκσυγχρονιστική και δημοκρατική δυναμική του μεταπολιτευτικού κράτους συγκατατέθηκε τότε στις αλλαγές αυτές και κατέφευγε στην προστασία του Πατριαρχείου και της Πράξεως του 1928 όταν αντιμετώπιζε προβλήματα. Όταν ο συντηρητικός πυρήνας της Εκκλησίας έγινε ο ίδιος εξουσία και αντιπαρατέθηκε στην πολιτική ηγεσία (ταυτότητες), πρώτη φορά μετά την αντιπολίτευση, άρχισε και πάλι να λακτίζει το Πατριαρχείο.
Άρχισε να αφήνει υπαινιγμούς για την "εθνική" ανάγκη καταπάτησης των συμφωνιών του 1928 και κατάργησης των δικαιοδοσιών του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην επικράτεια του ελληνικού κράτους.


Προς την πορεία του εκδημοκρατισμού και της ένταξης στην ευρωπαική οικογένεια, το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπισαν και άλλες μεγάλες ευρωπαικές κοινωνίες. Η Ισπανία και η Πολωνία, με ισχυρή παράδοση εθναρχούσης Εκκλησίας, Εκκλησίας δηλαδή που συνδέεται αναπόσπαστα με τη νέα εθνική τους ταυτότητα, επωφελήθηκαν από τη θετική συμβολή της Καθολικής Εκκλησίας και της Β' Συνόδου του Βατικανού και οδηγήθηκαν σε ένα νέο σχήμα οργάνωσης των σχέσεων κράτους - έθνους, ένα σχήμα που κατοχυρώνει τους απόλυτα διακριτούς ρόλους Εκκλησίας και Κράτους.