Η Θεά του Κυνηγιού και πώς να κυνηγάμε μέσα μας...

Η Θεά του Κυνηγιού και πώς να κυνηγάμε μέσα μας…Don Miguel Ruiz

από Ταξίδι στο Φως, Παρασκευή, 17 Αυγούστου 2012 στις 3:58 μ.μ.

 ·

ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ μια ιστορία για την Αρτέμιδα, τη θεά του κυνηγιού. Η Άρτεμις ήταν η υπέρτατη κυνηγός, γιατί ο τρόπος με τον οποίο κυνηγούσε δεν απαιτούσε προσπάθεια. Κάλυπτε τις ανάγκες της με μεγάλη ευκολία και ζούσε σε τέλεια αρμονία με το δάσος. Τα πάντα στο δάσος αγαπούσαν την Αρτέμιδα και θεωρείτο τιμή για ένα ζώο να γίνει θήραμά της. Η Άρτεμις δεν φαινόταν ποτέ να κυνηγάει` οτιδήποτε χρειαζόταν ερχόταν σε αυτήν. Γι' αυτό το λόγο ήταν η καλύτερη κυνηγός, αλλά και το πιο δύσκολο θήραμα. Η μορφή που έπαιρνε ως ζώο ήταν αυτή ενός μαγικού ελαφιού, το οποίο ήταν σχεδόν αδύνατο να το κυνηγήσει κανείς.


Η Άρτεμις ζούσε σε τέλεια αρμονία στο δάσος, μέχρι που μια μέρα ένας βασιλιάς έδωσε μια εντολή στον Ηρακλή, τον γιο του Δία, ο οποίος προσπαθούσε να υπερβεί τα όριά του. Η εντολή ήταν να κυνηγήσει το μαγικό ελάφι της Αρτέμιδος. Ο Ηρακλής, όντας ο ανίκητος γιος του Δία, δεν αρνήθηκε` πήγε στο δάσος για να κυνηγήσει το ελάφι. Το ελάφι τον είδε, αλλά δεν φοβήθηκε. Τον άφησε να πλησιάσει, αλλά όταν εκείνος προσπάθησε να το αιχμαλωτίσει, του ξέφυγε. Δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρει ο Ηρακλής να το πιάσει, παρά μόνο αν γινόταν καλύτερος κυνηγός από την Αρτέμιδα.


Ο Ηρακλής ζήτησε από τον Ερμή, τον αγγελιαφόρο των Θεών, τον πιο γρήγορο από όλους, να του δανείσει τα φτερά του. Τώρα, ο Ηρακλής ήταν τόσο γρήγορος όσο και ο Ερμής, και σύντομα το πολύτιμο θήραμα βρισκόταν στα χέρια του. Μπορείτε να φανταστείτε την αντίδραση της Αρτέμιδος! Ο Ηρακλής την είχε κυνηγήσει και φυσικά ήθελε να τον εκδικηθεί. Ήθελε να τον κυνηγήσει και έβαλε τα δυνατά της να τον αιχμαλωτίσει, αλλά τώρα αυτός είχε γίνει το πιο δύσκολο θήραμα. Ο Ηρακλής ήταν ελεύθερος και όσο και αν προσπαθούσε η Άρτεμις, δεν κατάφερνε να τον αιχμαλωτίσει.


Η Άρτεμις δεν χρειαζόταν τον Ηρακλή. Ένιωθε μια έντονη ανάγκη να τον έχει, αλλά φυσικά ήταν μόνο μια ψευδαίσθηση. Πίστευε ότι ήταν ερωτευμένη με τον Ηρακλή και τον ήθελε για τον εαυτό της. Το μοναδικό πράγμα στον νου της ήταν να τον πιάσει και αυτό της έγινε έμμονη ιδέα μέχρι που έπαψε να είναι ευτυχισμένη. Άρχισε να αλλάζει. Δεν βρισκόταν πια σε αρμονία με το δάσος, γιατί τώρα κυνηγούσε μόνο για την ευχαρίστηση τού να πιάσει το θήραμα. Παρέβη τους δικούς της κανόνες και έγινε αρπακτικό. Τα ζώα φοβόντουσαν και το δάσος άρχισε να την απορρίπτει, αλλά δεν την ενδιέφερε. Δεν έβλεπε την αλήθεια` το μόνο που είχε στον νου της ήταν ο Ηρακλής.


Ο Ηρακλής είχε πολλά πράγματα να κάνει, αλλά μερικές φορές πήγαινε στο δάσος για να επισκεφτεί την Αρτέμιδα. Κάθε φορά, εκείνη έβαζε τα δυνατά της για να τον κυνηγήσει. Όταν ήταν κοντά του, αισθανόταν πολύ ευτυχισμένη, αλλά ήξερε ότι εκείνος σύντομα θα έφευγε, οπότε ζήλευε και γινόταν κτητική. Κάθε φορά που ο Ηρακλής έφευγε, εκείνη υπέφερε και έκλαιγε. Τον μισούσε και τον αγαπούσε ταυτόχρονα.


Ο Ηρακλής δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε μέσα στον νου της Αρτέμιδος` δεν παρατηρούσε ότι τον κυνηγούσε. Στον νου του, δεν ήταν ποτέ το θήραμα. Αγαπούσε και σεβόταν την Αρτέμιδα, αλλά εκείνη δεν ήθελε αυτό. Η Άρτεμις ήθελε να της ανήκει` ήθελε να τον κυνηγάει και να είναι εκείνη το αρπακτικό. Φυσικά, όλοι στο δάσος είχαν διαπιστώσει την αλλαγή της, εκτός από την ίδια. Στον νου της, ήταν ακόμα η θεά του κυνηγιού. Δεν είχε συνειδητοποιήσει την πτώση της. Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι το δάσος που ήταν παράδεισος είχε μετατραπεί σε κόλαση, γιατί στην πτώση της αυτή την ακολούθησαν και οι υπόλοιποι κυνηγοί` έγιναν όλοι αρπακτικά.


Μια μέρα, ο Ερμής πήρε τη μορφή ζώου και τη στιγμή που η Άρτεμις ήταν έτοιμη να τον καταστρέψει έγινε Θεός και εκείνη ανακάλυψε και πάλι τη σοφία που είχε χάσει. Της μίλησε για την πτώση της και, με την επίγνωση αυτή, η Άρτεμις πήγε να βρει τον Ηρακλή για να του ζητήσει συγχώρεση. Δεν ήταν παρά η προσωπική της υπεροψία που την είχε οδηγήσει στην πτώση της. Μιλώντας στον Ηρακλή, συνειδητοποίησε ότι ποτέ δεν τον είχε προσβάλει γιατί εκείνος δεν ήξερε τι συνέβαινε μέσα στον νου της. Τότε, κοίταξε γύρω της και είδε τι είχε κάνει στο δάσος. Ζήτησε συγγνώμη από κάθε λουλούδι και κάθε ζώο μέχρι που ξανακέρδισε την αγάπη τους. Η Άρτεμις έγινε και πάλι η θεά του κυνηγιού.


Σας αφηγήθηκα αυτή την ιστορία για να καταλάβετε ότι όλοι είμαστε κυνηγοί και όλοι είμαστε θηράματα. Τα πάντα μπορούν να είναι ταυτόχρονα και κυνηγοί και θηράματα. Τι είναι αυτό που κυνηγάμε; Κυνηγάμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Σας έχω μιλήσει για τις ανάγκες του σώματος σε αντίθεση με τις ανάγκες του νου. Όταν ο νους πιστεύει ότι είναι το σώμα, οι ανάγκες είναι απλώς ψευδαισθήσεις και δεν μπορούν να ικανοποιηθούν. Όταν κυνηγάμε αυτές τις ανάγκες που είναι πλασματικές και βρίσκονται στον νου μας, γινόμαστε αρπακτικά - κυνηγάμε αυτό που δεν χρειαζόμαστε.


Κυνηγάμε την αγάπη. Αισθανόμαστε ότι τη χρειαζόμαστε, επειδή πιστεύουμε ότι δεν έχουμε αγάπη, επειδή δεν αγαπάμε τον εαυτό μας. Την κυνηγάμε σε άλλους ανθρώπους σαν και εμάς, περιμένοντας να πάρουμε αγάπη από αυτούς, ενώ και αυτοί βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Ούτε αυτοί αγαπούν τον εαυτό τους, οπότε πόση αγάπη μπορούν να μας δώσουν; Δημιουργούμε απλώς μια μεγαλύτερη ανάγκη που δεν είναι πραγματική` εξακολουθούμε να κυνηγάμε, αλλά σε λάθος μέρος, γιατί οι άλλοι δεν έχουν την αγάπη που χρειαζόμαστε.


Όταν η Άρτεμις συνειδητοποίησε την πτώση της, στράφηκε στον εαυτό της, γιατί όλα όσα χρειαζόταν βρίσκονταν μέσα της. Το ίδιο ισχύει για όλους μας, επειδή όλοι μοιάζουμε με την Αρτέμιδα μετά την πτώση και πριν τη λύτρωση της. Κυνηγάμε την αγάπη. Κυνηγάμε τη δικαιοσύνη και την ευτυχία. Κυνηγάμε τον Θεό, αλλά ο Θεός βρίσκεται μέσα μας.


Το κυνήγι του μαγικού ελαφιού μας διδάσκει ότι πρέπει να κυνηγάμε μέσα μας. Αυτή την ιστορία θα πρέπει να την έχετε πάντα στον νου σας. Αν θυμάστε την ιστορία της Αρτέμιδος, θα ανακαλύπτετε πάντοτε την αγάπη μέσα σας. Όσοι κυνηγούν ο ένας τον άλλον για να βρουν αγάπη, δεν θα είναι ποτέ ικανοποιημένοι` δεν θα βρουν ποτέ την αγάπη που χρειάζονται σε άλλους ανθρώπους. Ο νους αισθάνεται την ανάγκη, αλλά δεν μπορούμε να την καλύψουμε γιατί δεν βρίσκεται εκεί. Ποτέ δεν βρίσκεται εκεί.


Η αγάπη που πρέπει να κυνηγήσουμε βρίσκεται μέσα μας, αλλά δεν είναι εύκολη λεία. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να κυνηγήσουμε μέσα μας, να αιχμαλωτίσουμε αυτή την αγάπη μέσα μας. Πρέπει να είμαστε πολύ γρήγοροι, τόσο γρήγοροι όσο ο Ερμής, γιατί οτιδήποτε μπορεί να μας αποσπάσει από τον στόχο μας. Κάθε τι που παγιδεύει την προσοχή μας μάς αποσπά από το να πετύχουμε τον στόχο μας, από το να φτάσουμε στο θήραμα που είναι η αγάπη μέσα μας. Αν καταφέρετε να αιχμαλωτίσετε το θήραμα, θα δείτε ότι η αγάπη μπορεί να γίνει όλο και πιο δυνατή και να καλύψει όλες σας τις ανάγκες. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την ευτυχία σας.


Συνήθως, οι άνθρωποι μπαίνουν σε μια σχέση ως κυνηγοί. Αναζητούν αυτό που νομίζουν ότι χρειάζονται, ελπίζοντας να το βρουν στο άλλο άτομο, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν ότι δεν είναι εκεί. Όταν μπαίνετε σε μια σχέση χωρίς αυτή την ανάγκη, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.


Πώς μπορείτε να κυνηγήσετε μέσα σας; Για να αιχμαλωτίσετε την αγάπη που βρίσκεται μέσα σας, πρέπει να παραδοθείτε στον εαυτό σας ως κυνηγός αλλά και ως θήραμα. Μέσα στον νου σας, υπάρχουν τόσο ο κυνηγός όσο και το θήραμα. Ποιος είναι ποιος; Στους κοινούς ανθρώπους, ο κυνηγός είναι το Παράσιτο. Το Παράσιτο γνωρίζει τα πάντα για σας και αυτό που επιθυμεί είναι τα συναισθήματα που πηγάζουν από τον φόβο. Το Παράσιτο τρέφεται από τα απορρίμματα. Αγαπάει τον φόβο και το δράμα, τον θυμό, τη ζήλια και τον φθόνο` αγαπάει κάθε συναίσθημα που σας κάνει να υποφέρετε. Το Παράσιτο θέλει να εκδικηθεί και να έχει τον έλεγχο.


Η αυτο-κακοποίηση (το Παράσιτο), μας κυνηγά είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο` βρίσκεται πάντα ένα βήμα πίσω μας. Γινόμαστε, λοιπόν, η λεία του Παρασίτου, και μάλιστα μια εξαιρετικά εύκολη λεία. Το Παράσιτο είναι αυτό που μας κακοποιεί. Είναι κάτι παραπάνω από κυνηγός` είναι αρπακτικό και μας τρώει ζωντανούς. Το θήραμα, το συναισθηματικό σώμα, είναι εκείνο το κομμάτι μας που συνεχώς υποφέρει` είναι εκείνο το κομμάτι μας που επιθυμεί να λυτρωθεί.


Στην ελληνική μυθολογία υπάρχει και η ιστορία του Προμηθέα ο οποίος είναι αλυσοδεμένος σε ένα βράχο. Στη διάρκεια της ημέρας ένας αετός έρχεται και τρώει τα σωθικά του` στη διάρκεια της νύχτας θεραπεύεται. Κάθε μέρα ο αετός έρχεται και τρώει τα σωθικά του ξανά. Τι σημαίνει αυτό; Όταν ο Προμηθέας είναι ξύπνιος, έχει ένα υλικό και ένα συναισθηματικό σώμα. Ο αετός είναι το Παράσιτο που τρώει τα σωθικά του. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, ο Προμηθέας δεν έχει συναισθηματικό σώμα και θεραπεύεται. Ξαναγεννιέται για να γίνει τροφή για τον αετό, μέχρι που έρχεται ο Ηρακλής και τον απελευθερώνει. Ο Ηρακλής μοιάζει με τον Χριστό, τον Βούδα ή τον Μωυσή που σπάνε τις αλυσίδες του πόνου και μας δίνουν πίσω την ελευθερία μας.


Για να κυνηγήσουμε μέσα μας, αρχίζουμε κυνηγώντας κάθε αντίδρασή μας. Θα αλλάζουμε μία συνήθεια κάθε φορά. Πρόκειται για έναν πόλεμο απελευθέρωσης από το Όνειρο που ελέγχει τη ζωή μας. Πρόκειται για έναν πόλεμο ανάμεσα σε εμάς και το αρπακτικό με την Αλήθεια στη μέση. Σε όλες τις Δυτικές παραδόσεις, από τον Καναδά μέχρι την Αργεντινή, αποκαλούμαστε πολεμιστές, γιατί πολεμιστής είναι ο κυνηγός που κυνηγά τον εαυτό του. Πρόκειται για έναν σημαντικό πόλεμο, γιατί είναι ένας πόλεμος ενάντια στο Παράσιτο. Το να είστε πολεμιστής δεν σημαίνει ότι θα κερδίσετε τον πόλεμο, αλλά τουλάχιστον επαναστατείτε και δεν δέχεστε πλέον να σας τρώει ζωντανούς το Παράσιτο.


Το πρώτο βήμα είναι να γίνετε κυνηγοί. Όταν ο Ηρακλής πήγε στο δάσος αναζητώντας την Αρτέμιδα, δεν υπήρχε περίπτωση να αιχμαλωτίσει το ελάφι. Έπειτα, πήγε στον Ερμή, τον υπέρτατο δάσκαλο, και έμαθε πώς να γίνει καλύτερος κυνηγός. Έπρεπε να γίνει καλύτερος από την Αρτέμιδα για να την κυνηγήσει. Για να κυνηγήσετε τον εαυτό σας πρέπει και εσείς να γίνετε καλύτεροι κυνηγοί από το Παράσιτο. Αν το Παράσιτο εργάζεται όλη μέρα και όλη νύχτα, το ίδιο πρέπει να κάνετε και εσείς. Το Παράσιτο βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση γιατί σας γνωρίζει πολύ καλά. Δεν μπορείτε να κρυφτείτε. Είναι, λοιπόν, το πιο δύσκολο θήραμα. Είναι εκείνο το κομμάτι σας που προσπαθεί να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά σας μπροστά στους άλλους, αλλά όταν είστε μόνοι γίνεται ο χειρότερος κριτής. Πάντοτε σας κρίνει, σας κατηγορεί και σας κάνει να αισθάνεστε ένοχοι.




Σε μια συνηθισμένη σχέση στην κόλαση, το Παράσιτο του συντρόφου σας συμμαχεί με το δικό σας εναντίον του πραγματικού σας εαυτού και ευθυγραμμίζονται για να σας κάνουν να υποφέρετε αιώνια. Αν το γνωρίζετε αυτό, μπορείτε να αλλάξετε την κατάσταση. Μπορείτε να δείξετε μεγαλύτερη συμπόνια για τον σύντροφο σας και να του επιτρέψετε να αντιμετωπίσει το δικό του Παράσιτο. Μπορείτε να νιώθετε ευτυχισμένοι κάθε φορά που ο σύντροφός σας κάνει ένα βήμα προς την ελευθερία. Μπορείτε να συνειδητοποιήσετε ότι όταν συγχύζεται, λυπάται ή ζηλεύει, δεν έχετε να αντιμετωπίσετε αυτόν που αγαπάτε. Είναι το Παράσιτο που τον έχει κυριεύσει.


Γνωρίζοντας ότι το Παράσιτο είναι εκεί και κατανοώντας τι συμβαίνει στον σύντροφό σας, μπορείτε να του δώσετε το χώρο που χρειάζεται για να το αντιμετωπίσει. Από τη στιγμή που είστε υπεύθυνοι μόνο για το δικό σας μισό της σχέσης, μπορείτε να του επιτρέψετε να αντιμετωπίσει το δικό του προσωπικό δράμα. Με αυτό τον τρόπο, θα είναι εύκολο να μην παίρνετε προσωπικά όσα κάνει ο σύντροφός σας. Αυτό θα βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό

τη σχέση σας, γιατί τίποτα από αυτά που κάνει δεν είναι προσωπικό. Αντιμετωπίζει απλώς τα δικά του απορρίμματα. Αν δεν το πάρετε προσωπικά, θα είναι πολύ εύκολο να έχετε μια υπέροχη σχέση με τον σύντροφο σας.

ΠΡΟΒΙΟΤΙΚΑ

http://proionta-tis-fisis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_6025.html

ΠΡΟΒΙΟΤΙΚΑ-Τα βακτηρίδια πού είναι υπερ της ζωής! (Βίντεο)

Τα προβιοτικά και κυρίως το κεφίρ και το ζωντανό γιαούρτι (όχι αυτό που πήζει με ζελατίνη αλλά με μικροοργανισμούς με την διαδικασία της ζύμωσης) είναι μια από τις καλύτερες τροφές και μάλιστα τις συμπεριλαμβάνει και ο γνωστός δερματολόγος Perricone ως μία από τις τροφές στην λίστα του με τις 10 σούπερ τροφές!

Τι είναι όμως τα προβιοτικά;

Τα προβιοτικά είναι τα φυσικά φιλικά βακτήρια που υπάρχουν στο έντερο μας και βοηθούν την πέψη, ενισχύουν την άμυνα του οργανισμού και τα επίπεδα ενέργειας.

Αυτοί οι ζωντανοί μικροοργανισμοί μπορούν και επιβιώνουν κατά το πέρασμα τους μέσα από τη γαστρεντερική οδό και αποφέρουν οφέλη στον ανθρώπινο οργανισμό.

Τα προβιοτικά βακτήρια βρίσκονται στο κέντρο του ενδιαφέροντος επιστημονικών μελετών εξαιτίας ενός μεγάλου αριθμού πιθανών ευεργετικών επιδράσεων στην υγεία του ανθρώπου.

Σε κείμενο του σε ενημερωτικό έντυπο ο φαρμοκοποιός Αναστάσιος Λυμπερόπουλος αναφέρει

«Στον ανθρώπινο γαστρεντερικό σωλήνα υπάρχει ένας τεράστιος πληθυσμός βακτηριδίων, που συνιστούν την λεγόμενη μικροβιακή χλωρίδα. Αυτή ακριβώς η χλωρίδα παίζει σημαντικό ρόλο στην διαδικασία της πέψης και χωρίς αυτή, η διαβίωση ενός οργανισμού θα ήταν από δύσκολη έως αδύνατη. Όσο παρέχουμε σε αυτά τα ευεργετικά βακτήρια σωστή διατροφή (και συνήθως αυτό που είναι για εμάς σωστή διατροφή είναι και για αυτά), και τα διατηρούμε σε καλή υγεία, αυτά με τη σειρά τους συμβάλλουν στη διατήρηση της δικής μας καλής υγείας.

Ο όρος προβιοτικά, αναφέρεται σε φιλικούς προς το έντερο μικροοργανισμούς που προμηθευόμαστε μέσω της διατροφής, Η υγεία των εντέρων μας εξαρτάται από την καλή ισορροπία των φιλικών και των κακών βακτηρίων.

Παρόλα αυτά, η ισορροπία αυτή είναι ευαίσθητη και μπορεί εύκολα να διαταραχθεί από παράγοντες όπως:

1. αντιβιοτικά,

2. αντισυλληπτικά χάπια,

3. ταξίδια στο εξωτερικό,

4. συντηρητικά και ποσότητες ζάχαρης στη διατροφή μας,

5. παρασιτοκτόνα που χρησιμοποιούνται στις καλλιέργειες,

6. γήρανση,

7. κακή διατροφή και ειδικότερα όταν αυτή βασίζεται σε λιπαρές τροφές,

8. αλκοόλ

9. πολύ λίγες φυτικές ίνες,

10. τροφικές δηλητηριάσεις από βακτηρίδια όπως σαλμονέλα που προκαλεί γαστρεντερίτιδα.

Tελικά ωφελούν τον οργανισμό;

Έρευνες για τα προβιοτικά γίνονται πολλές τα τελευταία χρόνια, χωρίς όμως να έχει προσδιοριστεί ακριβώς η δράση τους. Oι επιστήμονες είναι σίγουροι για την ωφελιμότητα των ζωντανών μικροβίων, αλλά δεν γνωρίζουν ποια προβιοτικά στελέχη συμβάλλουν στην αντιμετώπιση συγκεκριμένων παθήσεων και με ποια διαδικασία. Πιστεύεται, πάντως, ότι η λειτουργία των προβιοτικών γίνεται μέσω της βελτίωσης του ανοσοποιητικού συστήματος, γι’ αυτό και η κατανάλωσή τους θεωρείται ωφέλιμη. Eνεργούν κατά κύριο λόγο στο παχύ έντερο, ενώ έχουν ευεργετική δράση και σε άλλα σημεία του οργανισμού, πράγμα που σημαίνει ότι τα διάφορα στελέχη δρουν σε διαφορετικά σημεία. Tο είδος των στελεχών, αλλά και ο ακριβής τρόπος δράσης τους, δεν μένει παρά να ανακαλυφθεί μέσα στα επόμενα χρόνια.

Έρευνες και κλινικές μελέτες δείχνουν ότι:

Υπάρχουν διάφορα είδη φιλικών βακτηρίων που έχουν διαφορετικές ιδιότητες, δράσεις και οφέλη. Καταναλώνοντας συχνά προβιοτικά (δηλ προϊόντα που περιέχουν προβιοτικά βακτήρια) μπορεί να έχουμε μια σειρά από ευεργετικές δράσεις όπως:

1. ενίσχυση της άμυνας του οργανισμού με την αναστολή της ανάπτυξης παθογόνων μικροοργανισμών και με την καταστροφή τοξικών ουσιών

2. ενίσχυση του οργανισμού όσον αφορά την αντίσταση του στις μολύνσεις (π.χ. εμποδίζοντας τη διάρροια)

3. βελτίωση των συμπτωμάτων που σχετίζονται με τη δυσανεξία στη λακτόζη

4. βελτίωση στην ποιότητα ζωής, καταστολή της δράσης των νιτρωδών και νιτρικών αλάτων που προστίθενται στα προϊόντα κρέατος και τα οποία στον άνθρωπο μετατρέπονται σε νιτροζαμίνες, που είναι καρκινογόνες

5. αντιμετώπιση των επιπλοκών της θεραπείας με αντιβιοτικά φάρμακα

6. συμβολή στην σύνθεση και αφομοίωση των βιταμινών του συμπλέγματος Β και της βιταμίνης Κ καθώς και στην καλύτερη απορρόφηση του ασβεστίου

7. βοηθούν στην μείωση της χοληστερίνης, στην καταπολέμηση της δυσάρεστης αναπνοής καθώς και στη μείωση των αερίων του πεπτικού.

Παραδείγματα προβιοτικών τροφίμων είναι τα «ζωντανά» γιαούρτια, τοβκεφίρ, το τυρί, το ξυνόγαλο, και άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα που αποτελούν προϊόντα ζύμωσης, ή ακόμα και λαχανικά με ζύμωση όπως πίκλες και ποτά όπως το κρασί.

Πρέπει να πάρω προβιοτικά;

Τα προβιοτικά μπορούν να βοηθήσουν όσους παίρνουν αντιβίωση, όσους ταξιδεύουν στο εξωτερικό, όσους υποφέρουν από δυσκοιλιότητα, διάρροια, φούσκωμα, το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και μυκητιάσεις. Πλήθος κλινικών μελετών επισημαίνουν ότι τα προβιοτικά είναι 100% ασφαλή για κατανάλωση από ανθρώπους.»

Θέλω να τονίσω ιδιαίτερα το σημείο όπου αναφέρει την χρήση προβιοτικών σε όσους παίρνουν αντιβίωση. Η αντιβίωση μαζί με τα ανεπιθύμητα μικρόβια καταστρέφει ταυτόχρονα και τα ωφέλιμα δηλ την απαραίτητη χλωρίδα του γαστρεντερικού μας σωλήνα. Φροντίστε λοιπόν όταν παίρνετε εσείς ή δίνεται στα παιδιά σας αντιβίωση να καταναλώνετε και κάποιο γιαουρτάκι, εννοείται παραδοσιακό και όχι αυτά τύπου επιδόρπιου! 

Tι είναι τα πρεβιοτικά και τα συμβιωτικά;

Πρεβιοτικά (prebiotics) ονομάζονται τα συστατικά των τροφίμων (κυρίως ίνες) που προάγουν την ανάπτυξη των ωφέλιμων βακτηρίων στο έντερο. Aποτελούν, δηλαδή, την «τροφή», ώστε να αναπτυχθούν περισσότερο τα προβιοτικά στελέχη. Στην ελληνική αγορά έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια και συμβιωτικές τροφές, οι οποίες περιέχουν ένα συνδυασμό προβιοτικών στελεχών και πρεβιοτικών.

2 ερωτήσεις για τα προβιοτικά

1. Mπορώ να καταλάβω ποια είναι πράγματι προβιοτικά;

Σύμφωνα με τη νομοθεσία, για να ισχυριστεί μια εταιρεία ότι το προϊόν της είναι προβιοτικό, πρέπει να έχει συγκεκριμένη ποσότητα ζωντανών (μέχρι την ημερομηνία λήξεως) μικροβίων ανά γραμμάριο (ή ανά ml για το γάλα). Kι αυτό γιατί, προκειμένου να έχουν τα προβιοτικά προϊόντα ευεργετική δράση στον οργανισμό, πρέπει τα μικρόβια που προστίθενται να είναι ζωντανά. Συνήθως, όμως, δεν πραγματοποιούνται οι κατάλληλοι έλεγχοι, με αποτέλεσμα να υπάρχει η πιθανότητα ορισμένα προϊόντα να περιέχουν νεκρούς μικροοργανισμούς. Πάντως, στην περίπτωση που τα μικρόβια δεν είναι ζωντανά, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για τον οργανισμό, αλλά το άτομο δεν μπορεί να αποκομίσει τα οφέλη που υπόσχεται το προβιοτικό προϊόν. 

2. Eίναι κατάλληλα για όλους; 

Tα προβιοτικά με τη μορφή τροφίμων μπορούν να καταναλώνονται άφοβα από όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας και κατάστασης υγείας. 

Γαλακτοκομικά με στερόλες για τη μείωση της χοληστερίνης

Στη μείωση των επιπέδων χοληστερίνης στο αίμα θεωρείται ότι βοηθάει και η κατανάλωση μιας νέας κατηγορίας γαλακτοκομικών προϊόντων, εμπλουτισμένων με φυτικές στερόλες. Γάλατα και επιδόρπια γιαουρτιού με τις συγκεκριμένες ουσίες συμβάλλουν, σύμφωνα με έρευνες, στη μείωση της ολικής και της «κακής» χοληστερίνης.

Πηγές: fe-mail.gr και www.vita.gr

Κάρλο Πόντι - Σοφία Λόρεν.

Bigbook.gr

Ο Κάρλο Πόντι (Μιλάνο, 11 Δεκεμβρίου 1912- Γενεύη, 10 Ιανουαρίου 2007 (94 ετών) ) ήταν Ιταλός παραγωγός, ο οποίος έγινε διάσημος από τη συνεργασία του αλλά και από το γάμο του με τη Σοφία Λόρεν.

Αρχικά ασχολήθηκε με τη Νομική και εξάσκησε το δικηγορικό επάγγελμα. Σύντομα όμως τον κέρδισε η έβδομη τέχνη και αρχικά ήταν παραγωγός ανάλαφρων κωμωδιών. Το 1956 θεωρείται σταθμός στην πορεία του, καθώς τη χρονιά αυτή αναλαμβάνει τη συμπαραγωγή του "Λα Στράντα" του Φεντερίκο Φελίνι, από κοινού με τον Ντίνο ντε Λαουρέντις. Τα επόμενα χρόνια θα καθιερώσει τη σταρ σύζυγό του, Σοφία Λόρεν, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Μερικές ταινίες που έχουν τη σφραγίδα του είναι "Δόκτωρ Ζιβάγκο", "Η ατιμασμένη", "Ευρώπη '51" και "Οι νύχτες της Καβίρια". Μια σκοτεινή πλευρά στη ζωή του συνδέεται με τις περιπέτειες που είχε με το νόμο στα τέλη της δεκαετίας του '70, όταν του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για φοροδιαφυγή και παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος και έργων τέχνης, κατηγορίες από τις οποίες αργότερα απαλλάχθηκε. Πέθανε στη Γενεύη της Ελβετίας, σε ηλικία 94 ετών.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF_%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9

Τρομερό Cheesecake ελαφρύ, χωρίς ψήσιμο

Τρομερό Cheesecake ελαφρύ, χωρίς ψήσιμο

Bαθμολογία:

8 ψήφοι

Προστέθηκε από nikolte, 24.02.09

Περιγραφή

Πολύ γρήγορο cheesecake, για όσους το θέλουν ελαφρύ.

photo: xaroula

Τι χρειαζόμαστε:

• 1,5 πακέτο τυρί κρέμα
• 1 πακέτο μπισκότα τύπου digestive(μικρό)
• 1 κουτί ζαχαρούχο γάλα
• μισό πακέτο βούτυρο
• μαρμελάδα της αρεσκείας σας

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Cheesecake

Μέθοδος

Χωρίς μαγείρεμα

Διατροφή

Χορτοφαγική

Περιέχει

Γάλα

Τυριά

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Τρομερό Cheesecake ελαφρύ, χωρίς ψήσιμο 

http://www.sintagespareas.gr/sintages/tromero-cheesecake-elafri-xoris-psisimo.html#ixzz22boGI01K

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ιωάννης Βαρβάκης

Bigbook.gr

Ο Ιωάννης Βαρβάκης (1745 ή 1750-1825) ήταν Mέγας εθνικός ευεργέτης από τα Ψαρά. Ο Βαρβάκης γεννήθηκε στα Ψαρά στις 24 Ιουνίου 1745 ή 1750 και ήταν γιος του Ανδρέα Λεοντή (Λεοντίδη) και της Μαρώς Μόρου.

Πως ο Λεοντής έγινε Βαρβάκης

Στα Ψαρά υπήρχαν και υπάρχουν πολλά πουλιά τα οποία έχουν μεγάλα και αυστηρά μάτια και ανήκουν σε είδος γερακιού Ιέραξ ο οξύπτερος. Τα πουλιά αυτά οι Ψαριανοί τα ονόμαζαν και τα ονομάζουν Βαρβάκια. Οι συνομήλικοί του, βλέποντας τα μεγάλα και πολύ αυστηρά του μάτια, καθώς και την ορμητικότητα που τον χαρακτήριζε τον φώναζαν Βαρβάκι. Φαίνεται ότι η προσωνυμία του άρεσε και την διατήρησε ως επώνυμο. Έτσι πέρασε στην ιστορία με το όνομα Βαρβάκης και το επώνυμο του έγινε τίτλος ευγενείας στην τσαρική Ρωσία.

Τα πρώτα χρόνια

Ο πατέρας του ήταν σπουδαίος καραβοκύρης. Ο μικρός Γιάννης ήταν γύρω στα οκτώ όταν ο πατέρας του άρχισε να του μαθαίνει τα της ναυτιλίας και στα δέκα του ήξερε κιόλας να πυροβολεί με πιστόλι τουφέκι και να χρησιμοποιεί το κανόνι του καραβιού. Στα 15 τον έβαλε ο πατέρας του παρτσινέβελο δηλαδή μεριδιούχο στο πλοίο του και στα 18 του ναυπήγησε την πρώτη γαλιότα. Στράφηκε στην πειρατεία οπως το σύνολο των Ψαριανών.

Τα Ορλωφικά

Κατά το ρωσοτουρκικό πόλεμο πήρε μέρος σαν κυβερνήτης πυρπολικού, ενώ ήταν ήδη πλοίαρχος εμπορικού πλοίου. Κατά τα Ορλωφικά (1770), ήταν ένας από τους Έλληνες ορθοδόξους που συντάχθηκε με τα στρατεύματα της Αικατερίνης Β' ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Ψαριανός πλοιοκτήτης εκποίησε ολόκληρη την περιουσία του για να εξοπλίσει με κανόνια και να επανδρώσει με στρατιώτες ένα από τα πλοία του, που θα έπεφτε στη μάχη ενάντια στους Τούρκους. Εκείνος θα ήταν ο καπετάνιος. Όμως δεν πρόλαβε να αναλάβει δράση. Ο σουλτάνος υπέγραψε ειρήνη, παραχωρώντας στη Ρωσία τις βόρειες ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Ο Βαρβάκης, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες που πολέμησαν στο πλευρό των Ρώσων στο Αιγαίο, από το 1770 έως το 1774, έτσι κι αυτός... ξέμεινε, αναγκασμένος να τα βγάλει πέρα μόνος του με τους Οθωμανούς. Εκεί κατόρθωσε να πάρει μια μικρή αποζημίωση για ένα πυρπολικό του που καταστράφηκε στον Τσεσμέ.

Ευνοούμενος της Μεγάλης Αικατερίνης

Μετά τη λήξη του Τρίτου Ρωσσοτουρκικού πολέμου (1768-1774) και την υπογραφή της Συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή ο Βαρβάκης επέστρεψε στα Ψαρά,και συνέχισε την εμπορική και πειρατική του δραστηριότητα. Όντας επικηρυγμένος από τους Οθωμανούς έβαλε πλώρη για την Κωνσταντινούπολη, χωρίς να υπολογίζει το πόσο εχθρικό ήταν το περιβάλλον εκεί για αυτόν . Το πλοίο του κατασχέθηκε, ο ίδιος βρέθηκε μπλεγμένος με τις αρχές και εκδιώχθηκε. Χωρίς δραχμή στην τσέπη, αποφάσισε να ζητήσει ακρόαση από την Αικατερίνη - κάτω από δυσμενείς συνθήκες, αφού αυτό σήμαινε να περπατήσει απόσταση 5.000 χιλιόμετρων μέχρι την Αγία Πετρούπολη. Εκεί συνάντησε τον Ποτέμκιν, εραστή της Αικατερίνης, ο οποίος μεσολάβησε ώστε η Τσαρίνα να τον δεχθεί. Η Αικατερίνη αποδείχθηκε ιδιαίτερα γενναιόδωρη δίνοντάς του ένα πουγκί με 10.000 χρυσά ρούβλια και μια άδεια απεριόριστης και αφορολόγητης αλιείας στην Κασπία.

Από την Αγία Πετρούπολη κίνησε για το Αστραχάν, χωρίς την παραμικρή ιδέα για το πώς θα μπορούσε να αξιοποιήσει την άδεια αλιείας. Κι αντί να ασχοληθεί με το ψάρεμα αγόρασε ένα αποστακτήριο, με στόχο να φτιάχνει κρασί από τα γλυκά σταφύλια της στέπας. Τότε ήταν που γνωρίστηκε με έναν έμπορο από το Αστραχάν, τον Πιοτόρ Σεμιόνοβιτς Σαπόζνικοφ, ο οποίος τον προέτρεψε να ασχοληθεί με την αλιεία. Ικανός να κτίζει μεγάλα, αξιόπλοα και προηγμένα καράβια και να ξανοίγεται στη θάλασσα, ο Βαρβάκης ήταν εκτός συναγωνισμού απέναντι στους μικρομεσαίους παράκτιους Ρώσους ψαράδες. Στη βόρεια Κασπία η «επιχείρηση αλιεία» απέδωσε καρπούς. Τα πλοία του Βαρβάκη φορτώνονταν με οξύρρυγχους, λευκούς σολομούς, μεγάλους λούτσους κι άλλα πολύτιμα ψάρια.

Σε ένα από τα ταξίδια του δοκίμασε χαβιάρι που τον φίλεψαν Ρώσοι χωρικοί. Έχοντας στο μυαλό του το πάθος των Ελλήνων για το αυγοτάραχο, κατάλαβε αμέσως με ποιον τρόπο θα μπορούσε να βγάλει πολλά χρήματα από την άδεια της Αικατερίνης - εξάγοντας χαβιάρι. Όμως αντιμετώπιζε κι εκείνος το ίδιο πρόβλημα που φρέναρε τους Ιταλούς εμπόρους αρκετούς αιώνες νωρίτερα: αυτό το τόσο ευαίσθητο έδεσμα ήταν αδύνατον να ταξιδέψει για καιρό μέσα στα ξύλινα κασόνια της εποχής - όσο καλά παστωμένο κι αν ήταν.

Η λύση βρέθηκε. Ήταν κιβώτια από ξύλα φλαμουριάς τα οποία δεν προκαλούσαν αλλοιώσεις στα πολύτιμα αυγά, ήταν απόλυτα στεγανά κι έτσι διατηρούσαν σε πολύ καλή κατάσταση το φορτίο που πάνω σε καμήλες ή φορτωμένο σε ιστιοφόρα ταξίδευε τον Βόλγα για να φτάσει από το Αστραχάν στην Ελλάδα. Μέχρι το 1788 η επιχείρηση του Βαρβάκη έκανε χρυσές δουλειές και απασχολούσε περισσότερους από 3.000 εργάτες για την επεξεργασία και το πακετάρισμα των αυγών του οξύρρυγχου. Από το 1812 βρέθηκε στο Ταγκανρόγκ.Και από το 1815 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Ταϊγάνι, όπου μετέφερε όλη σχεδόν την κινητή περιουσία του,για να βρίσκεται κοντά στην Οδησσό κέντρο της Φιλικής Εταιρίας της οποίας υπήρξε ηγετικό μέλος και χρηματοδότης. Είναι ο μόνος που στα έγγραφά της αποκαλείται με το όνομά του. Είχε δώσει εν τω μεταξύ μέρος από την τεράστια περιουσία του για κοινωφελή έργα στη Ρωσία (νοσοκομεία, γέφυρες, διώρυγες) επίσης χρηματοδότησε την ανέγερση διδακτηρίου στη Σινασό, την παλιά Ναζιανζό, πατρίδα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και γι' αυτό παρασημοφορήθηκε από τον Τσάρο και του δόθηκε και τίτλος ευγένειας με το επίθετο Κομνηνός Βαρβάκης.

Η Ελληνική Επανάσταση

Ο Ιωάννης Βαρβάκης πρόσφερε πάρα πολλά στον Αγώνα πριν και κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης. Αρχικά βοήθησε με πάρα πολλούς τρόπους τις ελληνικές κοινότητες στη Ρωσία και ιδιαίτερα την κοινότητα της πόλης που έμενε. Από την τσαρική κυβέρνηση μαζί με το παράσημο είχε ανακηρυχτεί αρχηγός των ευγενών του Αστραχάν. Αυτός ο τίτλος, εκτός από την περιουσία του, συντέλεσε, ώστε να έχει μεγάλη επιρροή στους κύκλους των Ρώσων ευγενών.

Ο Βαρβάκης με έξοδα δικά του εξόπλισε τους ομογενείς που πολεμούσαν με τον Αλέξανδρου Υψηλάντη. Επίσης μέσω του Πατριαρχείου κατάφερε να εξαγοράσει πάρα πολλούς Έλληνες αιχμαλώτους. Ο Βαρβάκης πάνω απ' όλο βοήθησε τον αγώνα των Ψαριανών, των συμπατριωτών του. Έστειλε τρόφιμα και διάφορα άλλα εφόδια. Μετά την καταστροφή των Ψαρών, το 1824, ήρθε στην Ελλάδα, για να βοηθήσει με κάθε μέσο τους πρόσφυγες.

Θάνατος και διαθήκη

Βαρβάκειον Λύκειον (1867)[1]

Ενώ επέστρεφε το 1825 στη Ρωσία (μέσω Τεργέστης) πέθανε στο λοιμοκαθαρτήριο της Ζακύνθου.[2] Στη διαθήκη του άφησε 1.000.000 ρούβλια κληροδότημα για την ίδρυση του Βαρβακείου Λυκείου, και το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στο ελληνικό Δημόσιο για κοινωφελείς σκοπούς. Κατέθεσε τα χρήματα που χρειάστηκαν για την ανέγερσή του σε ρωσική τράπεζα και το 1857 άρχισε το κτίριο της Βαρβακείου Σχολής, με σχέδια και επίβλεψη του Παναγιώτη Κάλκου. Άρχισε να κτίζεται, για να ολοκληρωθεί το 1859. Με δική του δωρεά κατασκευάστηκε η κλειστή αγορά της Αθήνας (Βαρβάκειος Αγορά), ενώ επίσης χρηματοδότησε την ανέγερση διδακτηρίου στη Σινασό Καππαδοκίας, την παλιά Ναζιανζό, πατρίδα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Το Βαρβάκειο Λύκειο κτίστηκε κοντά στη σημερινή οδό Αθηνάς. Ιδρύθηκε το 1857 και από το 1886 και μετά λειτούργησε σαν Πρακτικό Λύκειο, αφιερωμένο σχεδόν αποκλειστικά στη σπουδή των θετικών επιστημών. Ήταν το μοναδικό Λύκειο του είδους του στη χώρα για πολλά χρόνια. Το παλιό κτίριο καταστράφηκε στα Δεκεμβριανά (1944). Σήμερα λειτουργεί γυμνάσιo και λύκειο με το όνομα «Βαρβάκειος Σχολή» σε νέο κτίριο στα όρια του Δήμου Αθηναίων και δήμου Παλαιού Ψυχικού

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

Ο Ποταμός

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη 

http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/oikologias/gramma-enos-indianou-arxhgou-o-potamos.html

Γράμμα ενός Ινδιάνου Αρχηγού - Ο Ποταμός

Ο Μεγάλος Αρχοντας της Ουάσιγκτον διατάζει να μας πουν ότι επιθυμεί να αγοράσει τη γη μας. O Μεγάλος Αρχηγός μας στέλνει επίσης λόγια φιλίας και καλής διάθεσης. Εκτιμούμε αυτή την ευγένεια γιατί ξέρουμε ότι χρειάζεται πολύ λίγο τη φιλία μας. Θα σκεφτούμε την προσφορά σας γιατί ξέρουμε ότι, αν δεν το κάνουμε, ο λευκός άνθρωπος θα έρθει με το πύρινα όπλα του και θα πάρει τη γη μας.

Ο Μεγάλος Αρχοντας της Ουάσιγκτον μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σ' αυτά που του λέει ο Αρχοντας Σήτλ με την ίδια βεβαιότητα που οι λευκοί αδελφοί μας μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στην αλλαγή των εποχών. Τα λόγια μου είναι αμετάβλητα όπως τ' αστέρια. Πώς μπορείτε ν' αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα ούτε του φέγγους του νερού. Πως λοιπόν θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Το λέμε εγκαίρως από την αρχή.

Πρέπει να ξέρετε ότι κάθε σωματίδιο της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερό φύλλο, κάθε αμμουδιά, κάθε ομίχλη στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε έντομο με το βούισμα του είναι ιερό στη μνήμη και στην εμπειρία του λαού μου. Ο χυμός που τρέχει μέσα στα δένδρα περιέχει τις μνήμες του ανθρώπου με το ερυθρό δέρμα. Οι πεθαμένοι του λευκού ανθρώπου λησμονούν τη γενέτειρά τους όταν πάνε να περπατήσουν στ' άστρα. Οι δικοί μας πεθαμένοι ποτέ δεν ξεχνούν αυτήν την όμορφη γη, γιατί η μητέρα του ανθρώπου έχει ερυθρό δέρμα.

Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας. Τα μυρωδάτα άνθη είναι αδέλφια μας. Το ελάφι, το άλογο και ο μεγαλοπρεπής αετός είναι αφέλφια μας. Οι βουνίσιες κορυφές, οι χυμοί των λιβαδιών, η ζεστασιά του σώματος του μικρού αλόγου και ο άνθρωπος - όλα αυτά - ανήκουν στην ίδια οικογένεια.

Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας, αυτά σβήνουν τη δίψα μας. Τα ποτάμια κουβαλούν τα κανώ μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε και να διδάσκετε στα παιδιά σας ότι τα ποτάμια είναι δικά μας αδέλφια και αδέλφια δικά σας. Θα πρέπει από κει και πέρα να φροντίζετε τα ποτάμια τόσο καλά όσο κι' έναν αδελφό σας.

Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει το δικό μας τρόπο ζωής. Το ίδιο του κάνει ένα κομμάτι γης ή ένα άλλο, γιατί αυτός είναι ένας ξένος που έρχεται τη νύχτα για να βγάλει από τη γη ό,τι χρειάζεται.

Η γη δεν είναι αδελφός του αλλά εχθρός του. Αφού την κατακτήσει, την εγκαταλείπει και συνεχίζει το δρόμο του. Αφήνει πίσω του τους τάφους των γονιών του χωρίς να τον πειράζει. Αρπάζει τη γη από τα παιδιά της χωρίς να τον πειράζει. Ξεχνάει τον τάφο του πατέρα του και τα δικαιώματα των παιδιών του. Μεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη, τον αδελφό του τον ουρανό, σαν να είναι πράγματα που μπορεί κανείς ν' αγοράσει, να ληστέψει και να πουλήσει, σαν να είναι πρόβατα και γυάλινες χάντρες.

Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ' αφήσει πίσω του μόνο έρημο. Δεν το καταλαβαίνω. Ο δικός μας τρόπος του Είναι, είναι διαφορετικός από τον δικό σας. Δεν υπάρχει καμμιά ήρεμη περιοχή στις πόλεις του λευκού ανθρώπου, κανένα μέρος που να μπορεί ν' ακουστεί η ανάπτυξη των φύλλων της άνοιξης ή το τρίψιμο των φτερών ενός εντόμου. Αλλά ίσως να είναι έτσι επειδή εγώ είμαι ένας αγριάνθρωπος και δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα.

Ο θόρυβος της πόλης φαίνεται ότι βρίζει τ' αυτιά. Και τι ζωή είναι αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν' ακούσει την μοναχική κραυγή του ερωδιού ή τη νυχτερινή συνομιλία των βατράχων γύρω από το πηγάδι;
Εμείς οι Ινδιάνοι προτιμάμε τον απαλό ήχο του ανέμου που χαϊδεύει την επιφάνεια της λίμνης και τη μυρουδιά του ανέμου που καθάρισε η βροχή του μεσημεριού ή αρωμάτισε το άρωμα των πεύκων.
Ο αέρας είναι κάτι το πολύτιμο για τον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα, γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια πνοή: το ζώο, το δέντρο και ο άνθρωπος.

Ο λευκός άνθρωπος μπορεί να μην αισθάνεται τον αέρα που αναπνέει. Οπως ο άνθρωπος που αγωνιά πολλές μέρες, γίνεται αναίσθητος στη δυσωδία. Αλλά αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε ότι ο αέρας είναι πολύτιμος για μας. Οτι ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του μ' όλη τη ζωή που συντηρεί. Κι' αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να την διατηρείτε αμόλυντη και ιερή σαν τόπο όπου ακόμα και ο λευκός άνθρωπος μπορεί να πάει για ν' απολαύσει τον γλυκαμένο από τα άνθη της πεδιάδας άνεμο.

Θα πρέπει να διδάσκετε στα παιδιά σας αυτά που εμείς έχουμε διδάξει στα δικά μας: ότι η γη είναι η μητέρα μας. Ολα όσα επηρεάζουν τη γη επηρεάζουν και τα παιδιά της γης. Οταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος το δίχτυ της ζωής: είναι μόνο μία κλωστή του. Ολα όσα θα κάνει κανείς στο δίχτυ θα τα κάνει στον εαυτό του. Ολα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους όπως το αίμα ενώνει μιά οικογένεια. Ακόμα και ο λευκός άνθρωπος, που ο Θεός του περπατάει και συζητάει μαζί του - σαν φίλος με φίλο - δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινή μοίρα. Ισως να είμαστε, παρόλα αυτά, αδέλφια.

Ξερουμε κάτι που ο λευκός άνθρωπος θα το ανακαλύψει κάποια μέρα: ότι ο Θεός μας είναι και Θεός του. Τώρα σκέπτεστε, ίσως, ότι είστε ιδιοκτήτες της γης μας, αλλά δεν μπορείτε να είστε. Αυτός είναι ο Θεός της ανθρωπότητας και το Ελεός του είναι ίδιο και για τον ερυθρόδερμο και για τον λευκό. Αυτή η γη είναι πολύτιμη γι' Αυτόν και το να την βλάψει κανείς σημαίνει ότι υποτιμά πολύ τον Δημιουργό της.
Οι λευκοί άνθρωποι θα περάσουν, ίσως και πριν από τις άλλες φυλές.
Αν μολύνετε το κρεββάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίματα. Αλλά ακόμα και την τελευταία ώρα θα φωτιστείτε με την ιδέα ότι ο Θεός σας έφερε σ' αυτή τη γη και σας έδωσε την κυριαρχία πάνω της και πάνω στον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα για κάποιο ειδικό σκοπό.

Τέτοιο πεπρωμένο είναι για μας μυστήριο, γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει όταν θα έχουν εξολοθρεφτεί όλοι οι βούβαλοι, όταν θα έχουν δαμαστεί όλα τα άγρια άλογα, όταν οι πιο μυστικές γωνιές των δασών θα μυρίζουν άνθρωπο και όταν η θέα προς τους πράσινους λόφους θα εμποδίζεται από ένα πλήθος από σύρματα που μιλάνε. Πού είναι το πυκνό δάσος; Εξαφανίστηκε. Πού είναι ο αετός; Εξαφανίστηκε!
Ετσι τελειώνει η ζωή και αρχίζει και αρχίζει η επιβίωση.

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

Μιά φορά κι' έναν καιρό ένας ποταμός, λέει η παλιά Ανατολική παράδοση, έτρεχε ήρεμα πάνω στην καλοβολεμένη από λάσπη κοίτη του. Τα νερά του ήταν θολά και μέσα τους ζούσαν βαριά και μολυβένια ψάρια, απ' αυτά που αναζητούν την τροφή τους στη λάσπη.

Επειδή ήταν αβαθύς, κανένας άνθρωπος δεν είχε την ιδέα να κάνει γέφυρα και έτσι αρκούνταν στο να ρίχνουν μέσα του μερικές μεγάλες πέτρες και να αυτοσχεδιάζουν δρόμους, που μόλις βρέχονταν από τα ήρεμα και αργά νερά.

Τα ζώα του δάσους τον περνούσαν στα μέρη που ήταν λιγότερα βαθιά, ανακατεύοντας τα σπλάχνα του με τα πόδια τους. Για να πιούν νερό πήγαιναν στη κοντινή λίμνη, γιατί τα νερά του ποταμού ήταν σκοτεινά και δύσοσμα.

Αλλά μιά μέρα ο Θεός Ιντρα, που όλα τα βλέπει, λυπήθηκε τον δαίμονα του ποταμού, γιατί χωρίς να είναι χαζός, ενεργούσε σαν τέτοιος, έτσι που ήταν παγιδευμένος, ναρκωμένος από την αδράνεια και το βόλεμα. Είχε συνηθίσει να πατούν το σώμα του, που ήταν υγρό και δύσοσμο και γλοιώδες σαν νεκρό φίδι.
Με το πέρασμα του χρόνου, ο ποταμός είχε βολευτεί με τους εύκολους δρόμους και απόφευγε τις απότομες κατηφόρες.

Είχε γίνει άσχημος, μουγγός και οι όμορφες νεράιδες και τα ξωτικά των ακτών δεν τον πλησίαζαν ούτε καν τις νύχτες με πανσέληνο, για να φτιάξουν τους μαγικούς καθρέφτες τους.

Ενας από τους υπηρέτες του Ιντρα στέγνωσε τη γη μπροστά του και την ανύψωσε με τέτοιο τρόπο που τον ανάγκασε να εκτραπεί.

Ο γερο-ποταμός στην αρχή φοβήθηκε, άρχισε ν' αναστενάζει, αλλά γρήγορα ανακάλυψε την ηδονή του να πηδάει πάνω από τους βράχους, και μ' ένα μουγγρητό άρχισε να ισοπεδώνει δέντρα και ν' ανοίγει δρόμους, πηδώντας πάνω από αβύσσους και ορμώντας ενάντια σε τρομερούς βράχους.

Το νερό του έγινε καθαρό, αφού φιλτραριζόταν μέσα από τις αμμουδιές και τις πέτρες. Η κοίτη του έγινε πέτρινη και μερικές φορές μεταλλική και έλαμπαν οι φλέβες μέσα του. Από τα σπλάχνα του, που πρώτα ήταν σκοτεινά και κατηφή, γεννήθηκε ο άσπρος αφρός, γιατί η ασπράδα δεν εμφανίζεται, αν δεν υπάρχει μάχη, αν δεν υπάρχει εξαγνισμός.

Το ποτάμι γέμισε τότε με χρωματιστά ψάρια, απ' αυτά που ανεβαίνουν στα βουνά και οι καθαρές λιμνούλες που άφηνε στα πλάγια του, στολισμένες με τρομερούς βράχους, έγιναν η απόλαυση των Στοιχείων των νερών. Με την ιριδένια ανταύγεια των άστρων έκαναν οι Νύμφες τα μαγικά τους χτένια και έβγαλαν τους μαγικούς καθρέφτες από το βυθό των λιμνών.

Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πιά να τον πατήσουν, αλλά ύψωσαν θριαμβευτικές αψίδες πάνω του, που τις ονόμασαν γέφυρες. Τα ζώα τον δέσχιζαν κολυμπώντας και καθαρά και λαμπερά σχολίαζαν ύστερα τη δύναμη του ποταμού. Στο τέλος όταν έφτασε στη μητέρα Γάγγα, τον υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα τα άλλα νερά, που αγκαλιαζόντουσαν με τα δικά του, φωνάζοντας από χαρά.

Και βλέποντας όλα αυτά και πολλά ακόμα, που δεν σας διηγούμαι, ο Ιντρα σκέπτεται τους πολλούς ανθρώπους που δεν χρησιμοποιούν τις δυνατότητές τους, τις ευκαιρίες τους και εξακολουθούν να είναι αργοί ποταμοί και λασπώδεις, χωρίς ανδρεία και χωρίς δόξα. Δυό δάκρυα κυλούν τότε από το πρόσωπό του το φλογερό και έτσι εμφανίζονται τα σύννεφα και τα πάντα στη Φύση γίνονται γκρίζα και τότε λυπάται για την ανθρώπινη ανοησία.

Joomla SEF URLs by Artio

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Κοκό Σανέλ

Η Κοκό Σανέλ (Coco Chanel, ψευδώνυμο της Γαλλίδας Γκαμπριέλ Σανέλ, γαλλ.Gabrielle Bonheur Chanel) ήταν μια από τις διασημότερες σχεδιάστριες μόδας του 20ού αιώνα (19 Αυγούστου 1883 - 10 Ιανουαρίου 1971). Το 1909 άνοιξε το πρώτο της κατάστημα στο Παρίσι, με γυναικεία καπέλα. Ίδρυσε ομώνυμο οίκο μόδας που παραμένει στην επικαιρότητα μέχρι σήμερα. Το 1923 δημιούργησε το άρωμα "Σανέλ № 5" και εφηύρε το μικρό μαύρο φόρεμα.

Μόνο το όνομά της είναι αρκετό για να οριστεί ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα ταγέρ, μία ατζέντα, ένα άρωμα, ένα κόσμημα, μία ολόκληρη εμφάνιση. Προσδίδει prestige, ποιότητα, άμεμπτο γούστο και αλάνθαστο στυλ. Είναι μια υπογραφή αρτιότητας. Η Coco Chanel είχε ελάχιστη υπομονή και πολύ ταλέντο. Δε θα μπορούσε να καταφέρει τίποτα λιγότερο. Η Gabrielle Bonheur "Coco" Chanel (19 Αυγούστου 1883 – 10 Ιανουαρίου 1971) ήταν πρωτοποριακή γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας, της οποίας η μοντέρνα και νεωτεριστική φιλοσοφία, οι εμπνευσμένες γυναικείες μόδες - από τις αντρικές - και η αναζήτηση της πολυτελούς απλότητας, την έκαναν αναμφισβήτητα τη σημαντικότερη φιγούρα στην ιστορία της μόδας του 20ου αιώνα. Η επιρροή της στην υψηλή ραπτική ήταν τόση, (μέχρι το θάνατό της, στα 87 της, η γαλλίδα σχεδιάστρια κατόρθωσε να εγκαθιδρύσει τον εαυτό της ως το σημαντικότερο και ίσως το μοναδικό ρυθμιστή της μόδας του 20ου αιώνα), που ήταν το μόνο πρόσωπο στον τομέα της που αναφερόταν στο περιοδικό TIME, ανάμεσα στους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επηροή στον 20ο αιώνα.

Μια γυναίκα μπροστά από την εποχη της, στην πραγματικότητα, ίσως η πρώτη γυναίκα στο κινημα απελευθέρωσης των γυναικών. Η φήμη της Chanel και το ύφος της, παρέμειναν περισσότερο από τη ζωή της. Η Chanel, βέβαια, δεν θα προσδιόριζε ποτέ τον εαυτό της ως φεμινιστρια, στην πραγματικότητα περισότερο μίλαγε για θυληκότητα παρά για φεμινισμό, παρόλα αυτά η δουλειά της είναι αδιαμφισβήτητα μέρος της απελευθέρωσης των γυναικών. Στάθηκε σωσήβια λέμβος για τις γυναίκες, όχι μία, αλλά δύο φορες, κατά τη διάρκεια δυο ξεκάθαρα διαφορετικών περιόδων, που χώριζαν πολλές δεκαετίες: τη δεκαετία του 1920 και τη δεκαετία του 1950. Όχι μόνο έκανε αποδεκτά νέα στυλ και υφάσματα, αλλά έκανε μόδα την ανάγκη και την απροκάλυπτη ανυπακοή. Επειδή δεν άντεχε οικονομικά τα μοδάτα ρούχα της περιόδου, τα απέρριψε και έφτιαξε δικά της, χρησιμοποιώντας σπορ jackets και γραβάτες, που μόνο οι άντρες φορούσαν στην καθημερινότητά τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι συσχετίστηκε με το μοντερνο κινημα συμπεριλαμβανομένων των Ντιάγκιλεφ, Πικάσο, Στραβίνσκι και Κοκτώ. Όπως αυτοί οι καλλιτέχνες, έτσι και η ίδια ήταν αποφασισμένη να σπάσει τους παλαιούς κώδικες και να βρει ένα τρόπο να εκφράσει τον εαυτό της. Ο Κοκτώ κάποτε είπε γι’ αυτήν ότι «ήταν κάτι σαν θαύμα, δούλεψε στον κόσμο της μόδας με κανόνες οι οποίοι είχαν αξία μόνο για τους ζωγράφους, τους ποιητές και τους μουσικούς».

Οι καινοτομίες της είναι βασικά κομμάτια της γκαρνταρόμπας πολλών γενεών γυναικών: τα jersey ταγέρ και φορέματα, τα ντραπέ τουρμπάνια, τα πουκάμισα, οι πλισέ φούστες, τα γυναικεία πουλόβερ, οι μπλούζες χωρίς γιακά, τα τουιντ (πλεχτά) ταγέρ, τα blazer, οι δίχρωμες (μπεζ με μαύρη μύτη) γόβες χωρίς φτέρνα, τα strapless φορέματα, οι καμπαρντίνες... Δημιουργησε, επίσης, το μικρο μαυρο φορεμα, τη ζωνη-αλυσιδα, το άρωμα № 5, το total look, τα κοσμηματα στα ρουχα, το κασμιρενιο καρντιγκαν, την καπιτονέ τσάντα με την αλυσίδα, τις γυναικείες πυτζάμες (τις οποίες κατόρθωσε να κάνει και κοινωνικά αποδεκτές), το unisex στυλ, το gypsy look και τα γυναικεία παντελονια, ενώ, επίσης, αυτή ήταν που καθιέρωσε το μαυρισμα και τα κοντα μαλλια στις γυναίκες.

Η σχεδιάστρια χρησιμοποίησε, επίσης, τα ζωηρά χρώματα και τα θηλυκά τυπωμένα σιφόν στα σχέδιά της που αφορούσαν στην πρωινή ενδυση. Τα βραδινά της σύνολα ακολούθησαν τη μακριά και λεπτή γραμμή για την οποία η σχεδιάστρια ήταν γνωστή, αλλά και το ενσωματωμένο τούλι, τη δαντέλλα, και τα διακοσμητικά στοιχεία που μαλακώνουν και κανουν ρομαμαντικότερο το ένδυμα.

Τα γεγονοντα της ζωής της Coco Chanel δείχνουν ότι αναγνώρισε από νωρίς, κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της, ότι η κοινωνία και η μόδα συνδέονται άμεσα και περίπλοκα μεταξύ τους. Τα παθιασμένα ενδιαφέροντα της σχεδιάστριας ενέπνευσαν τις μόδες της. Το διαμέρισμά της και ο ιματισμός της ακολουθούσαν την αγαπημένη της χρωματική παλέτα, σκιές του μπεζ, του μαύρου και του λευκού. Αντικείμενα από τη συλλογή τέχνης της και τα θεατρικά ενδιαφέροντά της, της παρείχαν την κατάλληλη έμπνευση για τα θέματα των collections της. Όταν η Chanel παρευρέθηκε σ’ ένα χορό μεταμφιεσμένων, ντύθηκε σαν μια φιγούρα από πίνακα του Βατώ (Watteau) και αργότερα ξαναδούλεψε αυτό το κοστούμι και το μετέτρεψε σε γυναικείο κοστούμι.

Η Chanel, επίσης, εμπνεόταν για τις δημιουργίες της από την καθημερινότητα και την προσωπική της ζωή. Κατά τη διάρκεια του δεσμού της με τον Etienne Balsan εμπνεύστηκε τα σύνολα ιππασίας, ενώ η συμβίωσή της με το δούκα του Γουέστμινστερ, την οδήγησε σε μια αγγλική περίοδο - που κατόρθωσε να την εισάγει στους κλειστούς υψηλους κύκλους της κοινωνίας. Η συνεχής ανάγκη για υψηλή ραπτικη και τα χρήματα για τη χρηματοδότησή της, βρισκονταν εκεί στις αίθουσες χορού και στα σαλόνια του Παρισιού. Και η αυξανόμενη φήμη της Chanel ως πρωτοποριακής σχεδιάστριας, ενδυνάμωσε την επιθυμία της υψηλής κοινωνίας να την συμπεριλάβει στους κύκλους της. Η κοινωνία, άλλωστε, πάντα αγαπά να βρίσκεται κοντά στην δημιουργικότητα.

«Δεν μπήκα στην κοινωνία αυτή επειδή έπρεπε να σχεδιάσω ρούχα. Σχεδίασα ρούχα, ακριβώς επειδή μπήκα στην κοινωνία αυτή. Επειδή ήμουν η πρώτη που έζησε τη ζωή αυτού του αιώνα» είχε πει η ίδια η Chanel.

Αργότερα, προσέλαβε ρώσσους μετανάστες από τον φιλικό της κύκλο, για να εργαστούν στο εργαστήριο κεντήματός της, δημιουργώντας, έτσι, σχέδια που μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της. Γνωστή για την ανηλεή τελειομανία της, είτε στο σχέδιο, είτε στην εφαρμογή, αλλά και για τις ισχυρές απόψεις της σε κάθε θέμα γούστου, η Chanel δημιούργησε τα ρούχα της έχοντας σαν αρχή την προσωπική της πεποίθηση.

Το κοφτερό μυαλό της φαίνεται σε κάθε δημιουργία της. Από τη χρήση των logos, μέχρι τη βαθιά κατανόηση της δύναμης της προσωπικότητας και των πακέτων συσκευασίας. Ακόμα, για τη Chanel ήταν πολύ σημαντικο το να αντιγραφεται.

Η Coco Chanel δεν ήταν απλά μπροστά από την εποχή της. Ήταν μπροστά από τον ίδιο της τον εαυτό. Εάν κάποιος κοιτάξει τις δουλειές των σύγχρονων σχεδιαστών μόδας, τόσο διαφορετικών μεταξύ τους, όπως οι Tom Ford, Helmut Lang, Miuccia Prada, Jil Sander και Donatella Versace, βλέπει ότι πολλές δημιουργίες τους αντανακλούν τις δικές της δημιουργίες. Αποδεικνύεται, δηλαδή, πως το γούστο της και η αίσθηση του στυλ που διέθετε, υπερπηδούν τη μόδα του σήμερα.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BB