Η Θεά του Κυνηγιού και πώς να κυνηγάμε μέσα μας...

Η Θεά του Κυνηγιού και πώς να κυνηγάμε μέσα μας…Don Miguel Ruiz

από Ταξίδι στο Φως, Παρασκευή, 17 Αυγούστου 2012 στις 3:58 μ.μ.

 ·

ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ μια ιστορία για την Αρτέμιδα, τη θεά του κυνηγιού. Η Άρτεμις ήταν η υπέρτατη κυνηγός, γιατί ο τρόπος με τον οποίο κυνηγούσε δεν απαιτούσε προσπάθεια. Κάλυπτε τις ανάγκες της με μεγάλη ευκολία και ζούσε σε τέλεια αρμονία με το δάσος. Τα πάντα στο δάσος αγαπούσαν την Αρτέμιδα και θεωρείτο τιμή για ένα ζώο να γίνει θήραμά της. Η Άρτεμις δεν φαινόταν ποτέ να κυνηγάει` οτιδήποτε χρειαζόταν ερχόταν σε αυτήν. Γι' αυτό το λόγο ήταν η καλύτερη κυνηγός, αλλά και το πιο δύσκολο θήραμα. Η μορφή που έπαιρνε ως ζώο ήταν αυτή ενός μαγικού ελαφιού, το οποίο ήταν σχεδόν αδύνατο να το κυνηγήσει κανείς.


Η Άρτεμις ζούσε σε τέλεια αρμονία στο δάσος, μέχρι που μια μέρα ένας βασιλιάς έδωσε μια εντολή στον Ηρακλή, τον γιο του Δία, ο οποίος προσπαθούσε να υπερβεί τα όριά του. Η εντολή ήταν να κυνηγήσει το μαγικό ελάφι της Αρτέμιδος. Ο Ηρακλής, όντας ο ανίκητος γιος του Δία, δεν αρνήθηκε` πήγε στο δάσος για να κυνηγήσει το ελάφι. Το ελάφι τον είδε, αλλά δεν φοβήθηκε. Τον άφησε να πλησιάσει, αλλά όταν εκείνος προσπάθησε να το αιχμαλωτίσει, του ξέφυγε. Δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρει ο Ηρακλής να το πιάσει, παρά μόνο αν γινόταν καλύτερος κυνηγός από την Αρτέμιδα.


Ο Ηρακλής ζήτησε από τον Ερμή, τον αγγελιαφόρο των Θεών, τον πιο γρήγορο από όλους, να του δανείσει τα φτερά του. Τώρα, ο Ηρακλής ήταν τόσο γρήγορος όσο και ο Ερμής, και σύντομα το πολύτιμο θήραμα βρισκόταν στα χέρια του. Μπορείτε να φανταστείτε την αντίδραση της Αρτέμιδος! Ο Ηρακλής την είχε κυνηγήσει και φυσικά ήθελε να τον εκδικηθεί. Ήθελε να τον κυνηγήσει και έβαλε τα δυνατά της να τον αιχμαλωτίσει, αλλά τώρα αυτός είχε γίνει το πιο δύσκολο θήραμα. Ο Ηρακλής ήταν ελεύθερος και όσο και αν προσπαθούσε η Άρτεμις, δεν κατάφερνε να τον αιχμαλωτίσει.


Η Άρτεμις δεν χρειαζόταν τον Ηρακλή. Ένιωθε μια έντονη ανάγκη να τον έχει, αλλά φυσικά ήταν μόνο μια ψευδαίσθηση. Πίστευε ότι ήταν ερωτευμένη με τον Ηρακλή και τον ήθελε για τον εαυτό της. Το μοναδικό πράγμα στον νου της ήταν να τον πιάσει και αυτό της έγινε έμμονη ιδέα μέχρι που έπαψε να είναι ευτυχισμένη. Άρχισε να αλλάζει. Δεν βρισκόταν πια σε αρμονία με το δάσος, γιατί τώρα κυνηγούσε μόνο για την ευχαρίστηση τού να πιάσει το θήραμα. Παρέβη τους δικούς της κανόνες και έγινε αρπακτικό. Τα ζώα φοβόντουσαν και το δάσος άρχισε να την απορρίπτει, αλλά δεν την ενδιέφερε. Δεν έβλεπε την αλήθεια` το μόνο που είχε στον νου της ήταν ο Ηρακλής.


Ο Ηρακλής είχε πολλά πράγματα να κάνει, αλλά μερικές φορές πήγαινε στο δάσος για να επισκεφτεί την Αρτέμιδα. Κάθε φορά, εκείνη έβαζε τα δυνατά της για να τον κυνηγήσει. Όταν ήταν κοντά του, αισθανόταν πολύ ευτυχισμένη, αλλά ήξερε ότι εκείνος σύντομα θα έφευγε, οπότε ζήλευε και γινόταν κτητική. Κάθε φορά που ο Ηρακλής έφευγε, εκείνη υπέφερε και έκλαιγε. Τον μισούσε και τον αγαπούσε ταυτόχρονα.


Ο Ηρακλής δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε μέσα στον νου της Αρτέμιδος` δεν παρατηρούσε ότι τον κυνηγούσε. Στον νου του, δεν ήταν ποτέ το θήραμα. Αγαπούσε και σεβόταν την Αρτέμιδα, αλλά εκείνη δεν ήθελε αυτό. Η Άρτεμις ήθελε να της ανήκει` ήθελε να τον κυνηγάει και να είναι εκείνη το αρπακτικό. Φυσικά, όλοι στο δάσος είχαν διαπιστώσει την αλλαγή της, εκτός από την ίδια. Στον νου της, ήταν ακόμα η θεά του κυνηγιού. Δεν είχε συνειδητοποιήσει την πτώση της. Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι το δάσος που ήταν παράδεισος είχε μετατραπεί σε κόλαση, γιατί στην πτώση της αυτή την ακολούθησαν και οι υπόλοιποι κυνηγοί` έγιναν όλοι αρπακτικά.


Μια μέρα, ο Ερμής πήρε τη μορφή ζώου και τη στιγμή που η Άρτεμις ήταν έτοιμη να τον καταστρέψει έγινε Θεός και εκείνη ανακάλυψε και πάλι τη σοφία που είχε χάσει. Της μίλησε για την πτώση της και, με την επίγνωση αυτή, η Άρτεμις πήγε να βρει τον Ηρακλή για να του ζητήσει συγχώρεση. Δεν ήταν παρά η προσωπική της υπεροψία που την είχε οδηγήσει στην πτώση της. Μιλώντας στον Ηρακλή, συνειδητοποίησε ότι ποτέ δεν τον είχε προσβάλει γιατί εκείνος δεν ήξερε τι συνέβαινε μέσα στον νου της. Τότε, κοίταξε γύρω της και είδε τι είχε κάνει στο δάσος. Ζήτησε συγγνώμη από κάθε λουλούδι και κάθε ζώο μέχρι που ξανακέρδισε την αγάπη τους. Η Άρτεμις έγινε και πάλι η θεά του κυνηγιού.


Σας αφηγήθηκα αυτή την ιστορία για να καταλάβετε ότι όλοι είμαστε κυνηγοί και όλοι είμαστε θηράματα. Τα πάντα μπορούν να είναι ταυτόχρονα και κυνηγοί και θηράματα. Τι είναι αυτό που κυνηγάμε; Κυνηγάμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Σας έχω μιλήσει για τις ανάγκες του σώματος σε αντίθεση με τις ανάγκες του νου. Όταν ο νους πιστεύει ότι είναι το σώμα, οι ανάγκες είναι απλώς ψευδαισθήσεις και δεν μπορούν να ικανοποιηθούν. Όταν κυνηγάμε αυτές τις ανάγκες που είναι πλασματικές και βρίσκονται στον νου μας, γινόμαστε αρπακτικά - κυνηγάμε αυτό που δεν χρειαζόμαστε.


Κυνηγάμε την αγάπη. Αισθανόμαστε ότι τη χρειαζόμαστε, επειδή πιστεύουμε ότι δεν έχουμε αγάπη, επειδή δεν αγαπάμε τον εαυτό μας. Την κυνηγάμε σε άλλους ανθρώπους σαν και εμάς, περιμένοντας να πάρουμε αγάπη από αυτούς, ενώ και αυτοί βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Ούτε αυτοί αγαπούν τον εαυτό τους, οπότε πόση αγάπη μπορούν να μας δώσουν; Δημιουργούμε απλώς μια μεγαλύτερη ανάγκη που δεν είναι πραγματική` εξακολουθούμε να κυνηγάμε, αλλά σε λάθος μέρος, γιατί οι άλλοι δεν έχουν την αγάπη που χρειαζόμαστε.


Όταν η Άρτεμις συνειδητοποίησε την πτώση της, στράφηκε στον εαυτό της, γιατί όλα όσα χρειαζόταν βρίσκονταν μέσα της. Το ίδιο ισχύει για όλους μας, επειδή όλοι μοιάζουμε με την Αρτέμιδα μετά την πτώση και πριν τη λύτρωση της. Κυνηγάμε την αγάπη. Κυνηγάμε τη δικαιοσύνη και την ευτυχία. Κυνηγάμε τον Θεό, αλλά ο Θεός βρίσκεται μέσα μας.


Το κυνήγι του μαγικού ελαφιού μας διδάσκει ότι πρέπει να κυνηγάμε μέσα μας. Αυτή την ιστορία θα πρέπει να την έχετε πάντα στον νου σας. Αν θυμάστε την ιστορία της Αρτέμιδος, θα ανακαλύπτετε πάντοτε την αγάπη μέσα σας. Όσοι κυνηγούν ο ένας τον άλλον για να βρουν αγάπη, δεν θα είναι ποτέ ικανοποιημένοι` δεν θα βρουν ποτέ την αγάπη που χρειάζονται σε άλλους ανθρώπους. Ο νους αισθάνεται την ανάγκη, αλλά δεν μπορούμε να την καλύψουμε γιατί δεν βρίσκεται εκεί. Ποτέ δεν βρίσκεται εκεί.


Η αγάπη που πρέπει να κυνηγήσουμε βρίσκεται μέσα μας, αλλά δεν είναι εύκολη λεία. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να κυνηγήσουμε μέσα μας, να αιχμαλωτίσουμε αυτή την αγάπη μέσα μας. Πρέπει να είμαστε πολύ γρήγοροι, τόσο γρήγοροι όσο ο Ερμής, γιατί οτιδήποτε μπορεί να μας αποσπάσει από τον στόχο μας. Κάθε τι που παγιδεύει την προσοχή μας μάς αποσπά από το να πετύχουμε τον στόχο μας, από το να φτάσουμε στο θήραμα που είναι η αγάπη μέσα μας. Αν καταφέρετε να αιχμαλωτίσετε το θήραμα, θα δείτε ότι η αγάπη μπορεί να γίνει όλο και πιο δυνατή και να καλύψει όλες σας τις ανάγκες. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την ευτυχία σας.


Συνήθως, οι άνθρωποι μπαίνουν σε μια σχέση ως κυνηγοί. Αναζητούν αυτό που νομίζουν ότι χρειάζονται, ελπίζοντας να το βρουν στο άλλο άτομο, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν ότι δεν είναι εκεί. Όταν μπαίνετε σε μια σχέση χωρίς αυτή την ανάγκη, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.


Πώς μπορείτε να κυνηγήσετε μέσα σας; Για να αιχμαλωτίσετε την αγάπη που βρίσκεται μέσα σας, πρέπει να παραδοθείτε στον εαυτό σας ως κυνηγός αλλά και ως θήραμα. Μέσα στον νου σας, υπάρχουν τόσο ο κυνηγός όσο και το θήραμα. Ποιος είναι ποιος; Στους κοινούς ανθρώπους, ο κυνηγός είναι το Παράσιτο. Το Παράσιτο γνωρίζει τα πάντα για σας και αυτό που επιθυμεί είναι τα συναισθήματα που πηγάζουν από τον φόβο. Το Παράσιτο τρέφεται από τα απορρίμματα. Αγαπάει τον φόβο και το δράμα, τον θυμό, τη ζήλια και τον φθόνο` αγαπάει κάθε συναίσθημα που σας κάνει να υποφέρετε. Το Παράσιτο θέλει να εκδικηθεί και να έχει τον έλεγχο.


Η αυτο-κακοποίηση (το Παράσιτο), μας κυνηγά είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο` βρίσκεται πάντα ένα βήμα πίσω μας. Γινόμαστε, λοιπόν, η λεία του Παρασίτου, και μάλιστα μια εξαιρετικά εύκολη λεία. Το Παράσιτο είναι αυτό που μας κακοποιεί. Είναι κάτι παραπάνω από κυνηγός` είναι αρπακτικό και μας τρώει ζωντανούς. Το θήραμα, το συναισθηματικό σώμα, είναι εκείνο το κομμάτι μας που συνεχώς υποφέρει` είναι εκείνο το κομμάτι μας που επιθυμεί να λυτρωθεί.


Στην ελληνική μυθολογία υπάρχει και η ιστορία του Προμηθέα ο οποίος είναι αλυσοδεμένος σε ένα βράχο. Στη διάρκεια της ημέρας ένας αετός έρχεται και τρώει τα σωθικά του` στη διάρκεια της νύχτας θεραπεύεται. Κάθε μέρα ο αετός έρχεται και τρώει τα σωθικά του ξανά. Τι σημαίνει αυτό; Όταν ο Προμηθέας είναι ξύπνιος, έχει ένα υλικό και ένα συναισθηματικό σώμα. Ο αετός είναι το Παράσιτο που τρώει τα σωθικά του. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, ο Προμηθέας δεν έχει συναισθηματικό σώμα και θεραπεύεται. Ξαναγεννιέται για να γίνει τροφή για τον αετό, μέχρι που έρχεται ο Ηρακλής και τον απελευθερώνει. Ο Ηρακλής μοιάζει με τον Χριστό, τον Βούδα ή τον Μωυσή που σπάνε τις αλυσίδες του πόνου και μας δίνουν πίσω την ελευθερία μας.


Για να κυνηγήσουμε μέσα μας, αρχίζουμε κυνηγώντας κάθε αντίδρασή μας. Θα αλλάζουμε μία συνήθεια κάθε φορά. Πρόκειται για έναν πόλεμο απελευθέρωσης από το Όνειρο που ελέγχει τη ζωή μας. Πρόκειται για έναν πόλεμο ανάμεσα σε εμάς και το αρπακτικό με την Αλήθεια στη μέση. Σε όλες τις Δυτικές παραδόσεις, από τον Καναδά μέχρι την Αργεντινή, αποκαλούμαστε πολεμιστές, γιατί πολεμιστής είναι ο κυνηγός που κυνηγά τον εαυτό του. Πρόκειται για έναν σημαντικό πόλεμο, γιατί είναι ένας πόλεμος ενάντια στο Παράσιτο. Το να είστε πολεμιστής δεν σημαίνει ότι θα κερδίσετε τον πόλεμο, αλλά τουλάχιστον επαναστατείτε και δεν δέχεστε πλέον να σας τρώει ζωντανούς το Παράσιτο.


Το πρώτο βήμα είναι να γίνετε κυνηγοί. Όταν ο Ηρακλής πήγε στο δάσος αναζητώντας την Αρτέμιδα, δεν υπήρχε περίπτωση να αιχμαλωτίσει το ελάφι. Έπειτα, πήγε στον Ερμή, τον υπέρτατο δάσκαλο, και έμαθε πώς να γίνει καλύτερος κυνηγός. Έπρεπε να γίνει καλύτερος από την Αρτέμιδα για να την κυνηγήσει. Για να κυνηγήσετε τον εαυτό σας πρέπει και εσείς να γίνετε καλύτεροι κυνηγοί από το Παράσιτο. Αν το Παράσιτο εργάζεται όλη μέρα και όλη νύχτα, το ίδιο πρέπει να κάνετε και εσείς. Το Παράσιτο βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση γιατί σας γνωρίζει πολύ καλά. Δεν μπορείτε να κρυφτείτε. Είναι, λοιπόν, το πιο δύσκολο θήραμα. Είναι εκείνο το κομμάτι σας που προσπαθεί να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά σας μπροστά στους άλλους, αλλά όταν είστε μόνοι γίνεται ο χειρότερος κριτής. Πάντοτε σας κρίνει, σας κατηγορεί και σας κάνει να αισθάνεστε ένοχοι.




Σε μια συνηθισμένη σχέση στην κόλαση, το Παράσιτο του συντρόφου σας συμμαχεί με το δικό σας εναντίον του πραγματικού σας εαυτού και ευθυγραμμίζονται για να σας κάνουν να υποφέρετε αιώνια. Αν το γνωρίζετε αυτό, μπορείτε να αλλάξετε την κατάσταση. Μπορείτε να δείξετε μεγαλύτερη συμπόνια για τον σύντροφο σας και να του επιτρέψετε να αντιμετωπίσει το δικό του Παράσιτο. Μπορείτε να νιώθετε ευτυχισμένοι κάθε φορά που ο σύντροφός σας κάνει ένα βήμα προς την ελευθερία. Μπορείτε να συνειδητοποιήσετε ότι όταν συγχύζεται, λυπάται ή ζηλεύει, δεν έχετε να αντιμετωπίσετε αυτόν που αγαπάτε. Είναι το Παράσιτο που τον έχει κυριεύσει.


Γνωρίζοντας ότι το Παράσιτο είναι εκεί και κατανοώντας τι συμβαίνει στον σύντροφό σας, μπορείτε να του δώσετε το χώρο που χρειάζεται για να το αντιμετωπίσει. Από τη στιγμή που είστε υπεύθυνοι μόνο για το δικό σας μισό της σχέσης, μπορείτε να του επιτρέψετε να αντιμετωπίσει το δικό του προσωπικό δράμα. Με αυτό τον τρόπο, θα είναι εύκολο να μην παίρνετε προσωπικά όσα κάνει ο σύντροφός σας. Αυτό θα βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό

τη σχέση σας, γιατί τίποτα από αυτά που κάνει δεν είναι προσωπικό. Αντιμετωπίζει απλώς τα δικά του απορρίμματα. Αν δεν το πάρετε προσωπικά, θα είναι πολύ εύκολο να έχετε μια υπέροχη σχέση με τον σύντροφο σας.