....είναι οι φτωχές λέξεις που είπαμε,...

Αργυρω Θεοφανιδου

....είναι οι φτωχές λέξεις που είπαμε,
κρατώντας μια κούπα καφέ
ανάμεσα στις πέτρες και στα δέντρα,
τα επώδυνα χρώματα στο μουσαμά του ακίνητου χρόνου...
φλόγες γαλαζωπές...
καπνός μεσ΄την κρύα βροχή των αιώνων...
σημάδια της ύπαρξης μιας εστίας εντός μας.

Κι όταν λείψουμε.αγάπη μου,
θα στάζουν αρώματα κυπαρισσιου στις παλάμες της μνήμης μας.
Αγγίξαμε...Αγγιχτήκαμε..
Ξέρουμε τώρα.....μαθαίνουμε...
Σε μιαν άλλη διάσταση τις ανάσες σου ακούω...
άνεμοι χαμηλόφωνοι
στα δάση μου μέσα να κράζουν
τους λυγμούς που δεν έρρευσαν
τους φόβους ομιχλες που δεν πρόλαβαν λέξεις να γίνουν...
Κι ό,τι αγάπησες πέρασε μέσα μου
Ίσως κι εγώ μέσα σ'εσένα.....
Θα ξυπνάω μαζί σου τις νύχτες
μέσ'τη σιωπή της μνήμης.
να χαϊδεύω απαλά τους καρπούς των χεριών σου....
μ'ένα νωπό μαντήλι προσευχής
-ότι πτωχός και πένης εγώ ειμί-
να σφουγγίζω τους κόμπους του ιδρώτα σου....
Ααα......να μπορούσα,αγάπη μου,
να γιόμιζα το στόμα μου με νεροφώς
και γέρνοντας πάνω σου
να σου δίνω να πιεις
δυο γουλιές της ελπίδας που ανθίζει σέ άγια απόγνωση....

Θα πονάει πολύ-αφόρητα ίσως-ο πάγος
όταν βγαίνει ο ήλιος...
Κι είναι θρήνοι οι τριγμοί του
καθώς λιώνει και γίνεται δάκρυα.....όλος δάκρυα....
ένας χείμμαρος γίνεται...μέσα μου....