Η έκρηξη της Θήρας το 1600 και η Σεκμέτ

https://www.facebook.com/notes/mahagas-utopia

Η έκρηξη της Θήρας το 1600 και η Σεκμέτ

Τον τελευταίο χρόνο της βασιλείας του ο Αμένωθις ανήγειρε κυριολεκτικά εκατοντάδες αγάλματα για να τιμήσει τη θεά Σεκμέτ. Στο Ασέρι, λίγο νοτιότερα της τότε αιγυπτιακής πρωτεύουσας των θηβών, ο Αμένωθις ετοιμάζονταν να ξανακτίσει ναό στην κυρίαρχη θεά Μούτ, όταν ξαφνικά τον καθαγίασε ξανά ως ναό της Σεκμέτ. 

Επιπλέον επιγραφές αποκαλύπτουν ότι ο Φαραώ διακήρυξε  πως η Σεκμέτ θα αντικαθιστούσε εφεξής τη Μουτ, ως βασική θεά. Διέταξε επίσης την ανέγερση κυριολεκτικά εκατοντάδων αγαλμάτων προς τιμήν της θεάς. Ο Αμένωθις ανήγειρε τόσα πολλά αγάλματα της Σεκμέτ εδώ κι εκεί που σχεδόν κάθε αιγυπτιολογική συλλογή στον κόσμο κατέχει τουλάχιστον από ένα. Το Βρετανικό Μουσείο κατέχει το μεγαλύτερο αριθμό, πάνω από τριάντα δείγματα σε ποικίλα στάδια διατήρησης. Εκατοντάδες παραμένουν ακόμα στην Αίγυπτο στο σημείο που ανεγέρθηκαν, με την πλειονότητα τους στο ναό του Λούξορ στην νότια Αίγυπτο. Εκτιμάται ότι μόνο εκεί, υπήρχαν αρχικά επτακόσια αγάλματα. Στην πραγματικότητα όπως υπέδειξε ο Αιγυπτιολόγος Σύριλ Ώλντρεντ το 1988, καμιά άλλη θεότητα στην Αρχαία Αίγυπτο δεν αναπαραστάθηκε με τόσο πολλά, μεγάλης κλίμακας αγάλματα, και σχεδόν όλα τους φιλοτεχνήθηκαν με εντολή του Αμένωθι. Αυτά τα αγάλματα της Σεκμέτ αποτελούν σαφή ένδειξη ότι, παρά την προφανή σταθερότητα και τον πλούτο της χώρας, κάτι πήγαινε στραβά. Διότι η Σεκμέτ ήταν η θεά της καταστροφής! Ποτέ δεν εξηγήθηκε ικανοποιητικά γιατί υπάρχουν αυτά τα μνημειακά αγάλματα της θεάς σε τέτοιους ασύγκριτους αριθμού. Το γεγονός ότι ο Αμένωθις δημιούργησε περισσότερα αγάλματα προς τιμή της εως τότε, απ΄όσο στο βασικό θεό Άμμωνα, υποδηλώνει ότι είχε συμβεί κάτι , το οποίο τους έκανε να αμφισβητήσουν τη δύναμη της βασικής θεότητας.  Η Σεκμέτ αναπαρίστατο σαν λέαινα ή γυναίκα με κεφάλι λιονταριού. Στην αιγυπτιακή μυθολογία ήταν κόρη του ηλιακού θεού Ρα και είχε κάποτε σχεδόν εξολοθρεύσει την ανθρωπότητα. Σύμφωνα με το μύθο, είχε κρύψει τον ήλιο και είχε προκαλέσει βροχές φωτιάς από τον ουρανό. Η ανθρωπότητα είχε σωθεί μόνο χάρη στην προσωπική παρέμβαση του Ρα. 
Graham Phillips Nαίτες και η μυστική δύναμη της Κιβωτού της Διαθήκης

Σύμφωνα με το θρύλο, η Κιβωτός της Διαθήκης ήταν ένα περίτεχνο χρυσό κιβώτιο που αποτελούσε μέσον επικοινωνίας με τον Θεό, αλλά και τρομερό όπλο εναντίον των εχθρών των αρχαίων Ισραηλιτών. Προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει, ο αρχιερέας έπρεπε να φορά ένα εγκόλπιο με δώδεκα ιερά πολύτιμα πετράδια γνωστά ως Πέτρες της Φωτιάς. Αυτά τα αντικείμενα φυλάσσονταν στο Μεγάλο Ναό της Ιερουσαλήμ, ώσπου εξαφανίστηκαν μετά τη βαβυλωνιακή εισβολή του 597 π.Χ. Στα αρχαία ερείπια της Πέτρας, στη Νότια Ιορδανία, ο Γκράχαμ Φίλιπς βρήκε στοιχεία που φανερώνουν ότι οι Ναΐτες Ιππότες του 13ου αιώνα είχαν ανακαλύψει την Κιβωτό και τις Πέτρες της Φωτιάς και ότι είχαν μεταφέρει αυτούς τους θησαυρούς στην Κεντρική Αγγλία, όταν γλίτωσαν από το διωγμό που εξαπέλυσε ο Γάλλος βασιλιάς Φίλιππος ο Ωραίος έναν αιώνα αργότερα. Ο συγγραφέας ακολούθησε κρυπτογραφημένα μηνύματα που είχαν αφήσει οι Ναΐτες σε εκκλησιαστικές εικόνες, επιγραφές και βιτρώ, και βρήκε τις Πέτρες της Φωτιάς. Όταν εξετάστηκαν από επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, τα πετράδια βρέθηκαν να κατέχουν περίεργες φυσικές ιδιότητες, οι οποίες προκαλούσαν παρεμβολές σε ηλεκτρονικούς εξοπλισμούς και δημιουργούσαν μια κινούμενη ιονισμένη φωτόσφαιρα, κάτι που έμοιαζε με σφαιρικό κεραυνό. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

για ζεστό χειμώνα

7 Σεπτεμβρίου 2013 ·

+483

 

Ο χρήστης Hamarat Ablam πρόσθεσε 486 νέες φωτογραφίες στο άλμπουμ: Bebek Battaniye Modelleri.

30 Απριλίου 2012

MODELLER NETTEN ALINTIDIR.

Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος

Terra papers.

Χθες

 

 

Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος «του απείρου και αέναου σύμπαντος»
"Οι πρώτοι φιλόσοφοι εμφανίστηκαν στις ελληνικές αποικίες της Ιωνίας και ειδικά στη Μίλητο, όπου δημιουργήθηκε και η ομώνυμη σχολή. Οι εκπρόσωποι της είναι οι Μιλήσιοι Θαλής, Αναξίμανδρος και Αναξιμένης. Ο Θαλής έζησε στη Μίλητο από το 624 ως το 564 π.κ.ε. Έκανε μεγάλα ταξίδια που τον έφεραν μεταξύ των άλλων και στην Αίγυπτο, όπου μέτρησε το ύψος των πυραμίδων από τις σκιές τους. Προείπε την έκλειψη του ηλίου και πίστευε ότι η αρχή των όντων ήταν το νερό. Ίδρυσε τη σχολή της Μιλήτου και θεωρείται ο πατέρας της ελληνικής και παγκόσμιας φιλοσοφίας.

Ο Αναξίμανδρος. (610-545 π.κ.ε.) ήταν νεότερος, μαθητής και διάδοχός του Θαλή στη σχολή της Μιλήτου. Υποστήριζε ότι η αρχή των όντων ήταν το άπειρο, δηλαδή η αιώνια και συνεχώς μεταβαλλόμενη ύλη, επινόησε το πρώτο ηλιακό ημερολόγιο, σχεδίασε τον πρώτο χάρτη της έως τότε γνωστής γης και ασχολήθηκε με βιολογικά, αστρονομικά και κοσμολογικά ζητήματα.

Ο Αναξιμένης. (585-528 π.κ.ε.) διαδέχτηκε τον Αναξίμανδρο στη σχολή. Πίστευε ότι η αρχή των όντων ήταν ο αέρας, που, με την κίνηση, αλλού γίνεται νερό και αλλού γίνεται αιθέρας και φωτιά. Κατάλαβε πρώτος ότι το φως του φεγγαριού προέρχεται από τον ήλιο και εξήγησε φυσικά τις εκλείψεις του ήλιου και του φεγγαριού................."
http://www.terrapapers.com/?p=4446

Εύκολα Σοκολατάκια

http://www.back-to-nature.gr/2013/02/blog-post_6229.html

Εύκολα Σοκολατάκια

Υλικά

• 1 βαζάκι μερέντα
• 125 γρ. κουβερτούρα σπασμένη σε κομμάτια
• 1 κούπα αμύγδαλα ή άλλους ξηρούς καρπούς της αρεσκείας σας
• 2-3 κουταλιές λικέρ ή κονιάκ
• 2/3 κούπας corn flakes

Εκτέλεση

Σε μπεν μαρί ζεσταίνουμε την μερέντα και ύστερα την αδειάζουμε σε μπολ. Ακολουθούμε την ίδια διαδικασία και για την κουβερτούρα και το κονιάκ μέχρι να λιώσουν. Τα ανακατεύουμε στο μπολ πολύ καλά. Προσθέτουμε τους ξηρούς καρπούς και τα δημητριακά και ανακατεύουμε μ' ένα κουτάλι. Αφήνουμε το μείγμα για λίγη ώρα στο ψυγείο μέχρι να πήξει. Ύστερα πλάθουμε τα σοκολατάκια και τα ρολάρουμε σε ψιλοκομμένο αμύγδαλο. Τα διατηρούμε στο ψυγείο!

Ηρώ Κωνσταντοπούλου,5 Σεπτ. 1944

Ανατροπη Τωρα blog.

6 Σεπτεμβρίου

 

Ηρώ Κωνσταντοπούλου,5 Σεπτ. 1944

Κρατούμενη και κατα τη διάρκεια βασανιστηρίων,στους γερμανοντυμένους ''έλληνες'' θύμιζε τα λόγια του Ρήγα Φεραίου:

«Χάνει τα δίκαια του πολίτου εκείνος οπού έγινεν εντόπιος εις ξένον βασίλειον και δε βοηθεί την πατρίδα του κι απ’ εκεί, με όποιον τρόπον ημπορεί, αλλ’ αδιαφορεί εις τας προσταγάς της. Ομοίως κι εκείνος όπου δέχεται οφίκιον ή δούλευσιν ή χαρίσματα από χέρι τυράννου. Ο τοιούτος δε λέγεται πλέον πολίτης, αλλά προδότης…».

...ο νοών νοείτω...

πλέξη ντάμπλ φάς !

Maria Dimitriou

6 Σεπτεμβρίου 2013 ·

 

 

 

+12

Ο χρήστης Hamarat Ablam πρόσθεσε 15 νέες φωτογραφίες στο άλμπουμ: Çift Taraflı Bebek Battaniyesi.

5 Σεπτεμβρίου 2013

MODEL VE RESİMLER NETTEN ALINTIDIR.

Ἀνυπόφορη ὀμορφιὰ

http://www.antifono.gr/portal

Ἀνυπόφορη ὀμορφιὰ

Πέμπτη, 05 Σεπτέμβριος 2013 08:00Γραπτός Λόγος

Μάρω Βαμβουνάκη

Τὸ ἔχω προσέξει καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις, χωρὶς νὰ μπορῶ νὰ προσδιορίσω ἀκριβῶς τὴν αἰτία του. Ὅταν δὲν εἶσαι καλὰ μὲ τὸν ἑαυτό σου, μὲ τὴν ἐσωτερική σου ζωή, τὸ νὰ βρεθεῖς σὲ περιβάλλον ὡραῖο, σὲ καταστάσεις εὐτυχισμένες, ἀκόμη καὶ σὲ ἐπιτυχίες δικές σου ποὺ δὲν αἰσθάνεσαι πὼς δίκαια ἐσὺ πέτυχες, πὼς ἄξια σοῦ ἀνήκουν, περισσότερο γκρεμίζεσαι ψυχολογικὰ παρὰ ἀνυψώνεσαι. Μιὰ χαμηλὴ φωνὴ ἐντός σου ὑποβάλλει τὴν ἐρώτηση: «Μὰ τί θέλω ἐγὼ ἐδῶ; Πῶς συνταιριάζομαι;»

Θυμᾶμαι ἕνα ταξίδι στὸ Ζάλσμπουρκ τῆς Αὐστρίας, στὸ τέλος κάποιου Μαΐου μαζὶ μὲ οἰκογένεια φίλων. Τὸ Ζάλσμπουρκ εἶναι πόλη γοητευτική, θαυμάσια καὶ παράξενα φορτισμένη. Κουβαλάει ἕναν περίπλοκο ψυχισμὸ στοὺς παραμυθένιους δρόμους του, στὰ σκιερὰ σοκάκια καὶ στὰ γραφικὰ ἀλπικὰ δάση ποὺ τὸ περιβάλλουν. Ἴσως μάλιστα παραεῖναι ὡραῖο γιὰ νὰ γίνεται ὑποφερτό· καὶ ἡ κόρη τῶν φίλων μου, ἡ Ρίνα, ποὺ εἶναι καὶ δική μου φίλη, ἀπ’ τὶς καλύτερες, ζοῦσε τὴν ἀνεμοδαρμένη ἐφηβεία της. Ἀφοῦ λοιπὸν περιπλανηθήκαμε παντοῦ, στὸ πατρικὸ τοῦ Μότσαρτ, στὸ δωμάτιο μὲ τὸ παιδικό του ροδόχρωμο βιολί, στὸ ποτάμι, στὰ γεφύρια, στὴν πλατεία κάτω ἀπ’ τὸ κάστρο, μπροστὰ ἀπ’ τὸν καθεδρικὸ μὲ τὴ γιγαντιαία σκακιέρα, στὸ μουσεῖο τῶν παιχνιδιῶν καὶ  τὰ καφὲ τῆς μικρῆς πολιτείας, εἴπαμε νὰ πᾶμε ἐκδρομὴ στὰ γύρω ὀρεινά, ὅπου γυρίστηκε ἡ ταινία Ἡ μελωδία τῆς εὐτυχίας, γιὰ τὴν οἰκογένεια-χορωδία τοῦ Βαρόνου Φὸν Τράπ, καὶ ποὺ ἡ Ρίνα, ὅταν ἦταν παιδί, εἶχε δεῖ πολλὲς φορὲς καὶ τὴ λάτρευε. Ἡ ρεσεψιὸν τοῦ ξενοδοχείου μᾶς ἔκλεισε δύο θέσεις γιὰ μιὰ ὀργανωμένη ἐκδρομὴ στὰ πέριξ καὶ μὲ τὴ μουσικὴ τῆς ταινίας νὰ ἀκούγεται ἀπ’ τὰ ἠχεῖα τοῦ ποῦλμαν ξεκινήσαμε τὴν ὀνειρικὴ περιήγηση. Οἱ γονεῖς της δὲν ἦρθαν μαζί μας, προτίμησαν νὰ ἀνεβοῦν στὸ Κάστρο, δὲν εἶχαν διάθεση γιὰ μιὰ παιδιάστικη ξενάγηση, τὴ θεωροῦσαν πολὺ φτιαχτὴ καὶ ἐμπορική, «πολὺ ἀμερικανική», ὅπως εἶπαν, καὶ μᾶς ἀποχαιρέτησαν πειράζοντάς μας γιὰ τὰ χολιγουντιανά μας γοῦστα.

Ἀνεβήκαμε στὸ μελωδικὸ λεωφορεῖο μας ἤδη μαγεμένες. Περάσαμε ἀπὸ τὸ μοναστήρι, ὅπου ἡ νεαρὴ δόκιμη Μαρία ἀσκήτευε, κι ἀπὸ τοὺς πράσινους λόφους μὲ τὶς κορυφὲς τῶν Ἄλπεων ἀκόμη χιονοσκέπαστες. Ἀπὸ τὸν πύργο τοῦ Βαρόνου Φὸν Τράπ, ἀπὸ τὴν μπαρὸκ ἐκκλησία ὅπου παντρεύτηκαν στὸ χωριό, ἀπὸ τὸ περίπτερο ὅπου τραγουδοῦσαν τὰ παιδιὰ τῆς χορωδίας, τὴ λίμνη ποὺ κωπηλατοῦσαν, ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη ποὺ στὴν ταινία νόμιζες πώς, δὲν μπορεῖ, ἦταν ζωγραφισμένα σκηνικά. Κι ὅμως, στὴν πραγματικότητα ἦταν ἀκόμη ὀμορφότερα. Λὲς καὶ εἴχαμε μπεῖ μὲ τὴ μελωδία τοῦ Ἐντελβάις σ’ ἕνα ἐπίγειο παράδεισο. Κατὰ τὸ δειλινὸ ἡ περιήγηση ὁλοκληρώθηκε. Ἐπιστρέψαμε στὸ Ζάλσμπουρκ καὶ κατεβήκαμε ἀπὸ τὸ λεωφορεῖο. Κι ἐκεῖ, ἔξω ἀπὸ τὸ παλάτι τοῦ παλιοῦ Ἐπισκόπου, τὸ Μίραμπελ, εἶδα τὴ Ρίνα, ποὺ εἶναι παιδὶ συγκρατημένο, μετρημένο καὶ ἥσυχο, νὰ κλαίει. Ἤδη, ἐδῶ καὶ κάμποση ὥρα, ἀπὸ τὰ μισὰ τῆς ἐκδρομῆς εἶχα προσέξει πὼς ἔγινε ξαφνικὰ ἐσωστρεφὴς καὶ πὼς συννέφιασε. Δὲν ἤθελα νὰ τὴ ζαλίσω μὲ ἐρωτήσεις· καλύτερα νὰ ὑποτιμοῦσα τὸ γεγονός, παριστάνοντας πὼς δὲν τὸ πρόσεξα, πὼς δὲν εἶναι κάτι ποὺ φαίνεται καὶ τὴν ἀποκαλύπτει. Ὅμως, ἔτσι μικρούλα καὶ λυπημένη, νὰ κλαίει τώρα ξαφνικὰ ἔξω ἀπὸ τὴ μεγαλόπρεπη, περίτεχνη καγκελόπορτα τοῦ Μίραμπελ, δὲν μποροῦσα ἄλλο νὰ συγκρατηθῶ. Ἔτρεξα καὶ τὴν πῆρα στὴν ἀγκαλιά μου

«Μὴ στενοχωριέσαι, Μάρω», μοῦ ἔλεγε μέσα ἀπ’ τοὺς λυγμούς της. «Δὲν εἶναι κάτι μὲ σένα. Σὲ παρακαλῶ, Μάρω, μὴ στενοχωριέσαι».

«Τὸ ξέρω, καρδούλα μου. Τὸ ξέρω...» τὴν καθησύχαζα ἐνῶ συνέχιζε νὰ κλαίει.

Δὲν εἴπαμε ποτὲ τὸ λόγο τοῦ θρήνου της. Κάτι μοῦ ἔλεγε πὼς οὔτε ἡ ἴδια ἦταν σὲ θέση νὰ τὸν ἐντοπίσει. Διαισθανόμουν πὼς τὸ βάρος τῆς ὀμορφιᾶς ὅπου περιπλανηθήκαμε τὴ βάρυνε πολύ, τῆς ἔπεσε ὑπερβολικό, γινόταν ἀβάσταχτο ὅσο περνοῦσε ἡ ὥρα καὶ ἡ διαδρομὴ προχωροῦσε στὰ πράσινα δάση. Σχεδὸν τὴν ἐκμηδένιζε καὶ τὴν ἔκανε νὰ συνειδητοποιεῖ τὴν γκρίζα μιζέρια ποὺ νιώθει κάθε ἐφηβεία γιὰ τὸν ἑαυτό της. Τούτη ἡ ἀπίστευτη, ἡ σχεδὸν βίαιη, ἀπὸ ὡραιότητα, ἐπιστροφὴ στὸν παράδεισο τῶν παιδικῶν της χρόνων τὴν ὤθησε νὰ συγκρίνει τὸ ἀγγελικό, ἀσφαλὲς «τότε» μὲ τὸ ἀνασφαλὲς «τώρα» μιᾶς ἡλικίας ἐπώδυνης. Ἡ ἐφηβεία εἶναι τὸ πιὸ εὔφλεκτο ὑλικό, γιατὶ εἶναι ἀσταθέστατη. Τέτοιες συγκρίσεις μᾶς πλημμυρίζουν πόνο. Μᾶς κάνουν νὰ αἰσθανόμαστε: Δὲν τὴν  ἀξίζω τούτη τὴν ὀμορφιά!... Δὲν μπορῶ τώρα πιὰ νὰ τὴν πιστέψω...

Ἡ Ρίνα ζοῦσε καὶ πάλευε μιὰ σκληρὴ διάβαση πρὸς τὸν τρομαχτικὸ καί − κυρίως − ἀπογοητευτικὸ κόσμο τῶν μεγάλων καὶ μιὰ ἀναβίωση τῆς μεταφυσικῆς γοητείας τοῦ παιδιοῦ ποὺ ὑπῆρξε καὶ ποὺ τῆς ἔγδερνε ἀπὸ νοσταλγία τὴν καρδιά. Κι ἀπ’ τὴν ἄλλη, μὴν μπορώντας ἀκόμη νὰ κατανοήσει τὸν ἐσωτερικὸ σεισμό, κατηγοροῦσε, ὅπως οἱ περισσότεροι ἔφηβοι, τὴ δική της ἀνικανότητα καὶ ἀναξιότητα. Τὸν ἀπογοητευτικὸ ἐνήλικο κόσμο ποὺ ἀνακάλυπτε, ἐκεῖνον ποὺ δὲν ἔχει σχέση μὲ τὰ τοπία τῆς ἐξιδανικευμένης Μελωδίας τῆς Εὐτυχίας, ποὺ κάποτε τῆς φάνταζε ὡς ζωή, τὸν βίωνε ὡς ἀπογοήτευση ἀπὸ τὸ πρόσωπό της. Ὅπως οἱ περισσότεροι ἔφηβοι ἐξάλλου. Ἡ ἐκδρομή μας στὰ βουνὰ τοῦ Ζάλσμπουρκ, μὲ τὴ μουσικὴ τοῦ φὶλμ στὰ ἠχεῖα τοῦ λεωφορείου, σκάλιζε μὲ νύχια πληγὲς ποὺ μόλις προσπαθοῦσε νὰ ἐπουλώσει. Τὴν ἔφερνε πίσω στὴν Ἐδὲμ τοῦ παιδιοῦ, ἀπ’ ὅπου ἐξορίστηκε. Ἡ ἀνθρώπινη μοίρα τὴν καλοῦσε νὰ δυναμώσει γιὰ νὰ ἐπιβιώσει ὡς ἐξόριστη· αὐτὸς εἶναι ὁ Νόμος.

Δὲν ἐκφράζονται εὔκολα τέτοιες ψυχικὲς ἀνεμοθύελλες, οὔτε ἐγὼ τώρα μπορῶ νὰ τὶς ἐκφράσω. Ἀγωνίζομαι μόνο νὰ τὸ κάνω κάπως κατανοητό, ἐπικαλούμενη βιώματα τοῦ ἀναγνώστη ἀπ’ τὴ βαθιά του ζωή. Δὲν ἔχω ἄλλο τρόπο καλύτερο, κι ἐκεῖ ὑπολογίζω στὰ περισσότερα ἀπ’ ὅσα προσπαθῶ νὰ πῶ.

πηγή: Aντίφωνο, Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Χορὸς μεταμφιεσμένων», ἐκδ. Ψυχογιός, Ἀθήνα 2009.

Τάρτα με λιαστή ντομάτα και φέτα

Maria Dimitriou

6 Σεπτεμβρίου 2013 ·

 

Sidagi.gr

5 Σεπτεμβρίου 2013 ·

Τάρτα με λιαστή ντομάτα και φέτα
http://www.sidagi.gr/…/con…/tarta-me-liasti-ntomata-kai-feta

Τό εὔκολο σχολεῖο εἶναι κοινωνικό ἔγκλημα*

http://www.antifono.gr/portal

Τό εὔκολο σχολεῖο εἶναι κοινωνικό ἔγκλημα*

Παρασκευή, 06 Σεπτέμβριος 2013 08:00Γραπτός Λόγος

inShare

Σχοινᾶς Φώτιος

Τό περασμένο Φεβρουάριο (σημ. Φεβρουάριο τοῦ 2005) οἱ μαθητές τῆς Γαλλίας ἔκαναν μαζικές διαδηλώσεις μέ ποῖο αἴτημα λέτε; 

 Ὅσο κι ἄν φαίνεται ἀπίστευτο καί πρωτάκουστο μέ τό ἑξῆς κύριο αἴτημα: νά μήν μειωθοῦν τά ἐξεταζόμενα μαθήματα, ὅπως προτίθεται νά κάνει ἡ κεντροδεξιά κυβέρνηση τῆς Γαλλίας, στό Μπακαλορεά. Καταχωρίζουμε τό σχετικό ἄρθρο τοῦ Μιχάλη Μητσοῦ ἀπό τά Νέα: «Οι μαθητές, λέει ο πρώην υπουργός Παιδείας της Γαλλίας, Λυκ Φερρύ, είναι σαν την οδοντόπαστα. Όταν βγει από το σωληνάριο, δεν μπορείς να την ξαναβάλεις μέσα. Και οι Γάλλοι μαθητές έχουν βγει για άλλη μια φορά από το σωληνάριο. Προχθές το βράδυ, εκατό χιλιάδες από αυτούς διαδήλωσαν σε όλη τη Γαλλία φωνάζοντας τα παραδοσιακά συνθήματα, με αλλαγμένο μονάχα το όνομα του υπουργού Παιδείας: “Φιγιόν, να ᾿ξερες, τη μεταρρύθμισή σου πού τη βάζουμε” ή “Φιγιόν, τελείωσες, η νεολαία είναι στους δρόμους”. Τα πανό που κρατούσαν ήταν πιο πολιτικά: “Φιλελεύθερα σχολεία σημαίνει άνισα σχολεία” ή “Το κράτος δε θα βγάλει λεφτά από τη παιδεία”.

Πολλοί από τους περαστικούς, ιδίως εκείνοι πού είχαν λάβει μέρος στις διαδηλώσεις του ᾿68, τους χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό. Άλλοι κουνούσαν το κεφάλι τους, μην μπορώντας να κατανοήσουν το βασικό αίτημα των μαθητών: να συνεχίσουν να δίνουν κάθε Ιούνιο όλες τις εξετάσεις που προβλέπει το Μπακαλορεά για την εισαγωγή στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Οι εξετάσεις αυτές, στις οποίες υποβάλλονται κάθε χρόνο κάπου 620.000 μαθητές, αφορούν από οκτώ έως δώδεκα μαθήματα. Και ο υπουργός Παιδείας Φρανσουά Φιγιόν θέλει να τις μειώσει, δίνοντας μεγαλύτερο βάρος στη συνεχή αξιολόγηση των μαθητών. Με άλλα λόγια, η κεντροδεξιά κυβέρνηση θέλει να ελαφρύνει ένα εκπαιδευτικό σύστημα ηλικίας δύο αιώνων και οι αριστεροί μαθητές και δάσκαλοι αντιδρούν, υποστηρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα οδηγήσει στην εμπορευματοποίηση  και την παγκοσμιοποίηση της κρατικής εκπαίδευσης.

Το βασικό επιχείρημα εκείνων που αντιδρούν στη μεταρρύθμιση είναι ότι η κατάργηση των εξετάσεων, ή έστω ορισμένων από αυτές, θα επιτρέψει στους εργοδότες να διαλέγουν αποφοίτους από Λύκεια των πλουσίων περιοχών. Με τον τρόπο αυτό θα ενθαρρυνθεί ο ελιτισμός και θα δημιουργηθεί ένα σχολικό σύστημα δύο ταχυτήτων. “Δεν δεχόμαστε να γίνουν οι μαθητές κρέας για τα αφεντικά”, λέει χαρακτηριστικά ο 17χρονος Μανουέλ από το Lyceé Sophie Germain του Παρισιού. Κι αν το λεξιλόγιο αυτό είναι κάπως ξεπερασμένο, το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση έχει θορυβηθεί. Οι περικοπές πόρων και μαθημάτων, αλλά και οι πρόσφατες επιχειρήσεις της αστυνομίας έξω από ορισμένα σχολικά συγκροτήματα, έχουν προκαλέσει την δυσαρέσκεια ολόκληρης της εκπαιδευτικής κοινότητας και πολλοί φοβούνται ότι οι αντιδράσεις της μπορεί να “μολύνουν” το δημοψήφισμα που θα πραγματοποιηθεί σε λίγους μήνες για το ευρωπαϊκό Σύνταγμα.

Ο υπουργός Παιδείας απαντά ότι δεν μπορεί να δεχθεί τα μεγάλα ποσοστά αποτυχίας που παρατηρούνται τελευταία στα γαλλικά σχολεία, για παράδειγμα στο μάθημα της Ορθογραφίας. Αλλά η Μοντ του συνιστά ψυχραιμία. Ακόμη και ο Προυστ και ο Φλωμπέρ έκαναν σωρεία ορθογραφικών λαθών σε νεαρή ηλικία, επισημαίνει η καλή εφημερίδα –δημοσιεύοντας για του λόγου το αληθές μερικά πρώιμα κείμενα των δύο συγγραφέων...». (Μιχάλη Μητσού, εφημερίδα Τα Νέα, 12/2/2005).

Οἱ Γάλλοι μαθητές συνειδητοποίησαν τοῦτο τό ἁπλό καί αὐτονόητο: τό “εὔκολο σχολεῖο” εὐνοεῖ τούς οἰκονομικά ἰσχυρούς καί αἴρει δραματικά ὑπέρ τῶν πλουσίων τό θεμελιῶδες αἴτημα κάθε δημοκρατικῆς κοινωνίας, τήν ἰσότητα τῶν εὐκαιριῶν. Ἐδῶ στήν Ἑλλάδα μέ προεξάρχουσες τίς “σοσιαλιστικές” κυβερνήσεις, συναινοῦντος καί τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, καθιερώθηκαν ἀπαράδεκτες καί ἐγκληματικές διευκολύνσεις στούς Ἕλληνες μαθητές (ἀλλά καί στούς φοιτητές, μεταπτυχιακούς καί ὑποψήφιους διδάκτορες) μέ ἀποτέλεσμα τό Ἑλληνικό σχολεῖο, ἀλλά καί τά Ἑλληνικά Πανεπιστήμια νά μοιράζουν – κυριολεκτικά – τά ἀπολυτήρια, πτυχία καί διδακτορικά. Ἄμεσο ἀποτέλεσμα εἶναι ὄχι μόνο, ὡς εἰκός καί αὐτονοήτως, ἡ ἀμάθεια, ἀλλ᾿ ἀκόμη τό Ἑλληνικό ἐκπαιδευτικό σύστημα νά παράγει ἀνέργους καί νά μή λειτουργεῖ πλέον ὡς παράγοντας ἀνοδικῆς κοινωνικῆς τροχιᾶς καί ἀναδιανομῆς τοῦ εἰσοδήματος. Ἀπόρροια τούτων εἶναι νά εὐνοοῦνται οἱ οἰκονομικά ἰσχυροί πού μποροῦν νά ἰδιοποιηθοῦν ἀπό ἀλλοῦ ἀνωτέρας ποιότητος παιδεία καί νά δυσχεραίνεται ἔτι περαιτέρω ἡ θέση τῶν οἰκονομικά μή προνομιούχων καί νά διαιωνίζεται τό χαμηλό κοινωνικό καί οἰκονομικό τους status.

Δυστυχῶς στήν Ἐλλάδα ἡ ἰσότητα τῶν εὐκαιριῶν θεωρήθηκε – καί προωθήθηκε θεσμοθετημένα – ὡς ἰσότητα ἐπιδόσεων μέ ἀποτέλεσμα τήν κάθετη πτώση τοῦ ἐπιπέδου τῶν παρεχομένων σπουδῶν, τήν ἰσοπεδωτική ἐξίσωση ἱκανῶν καί ἀνίκανων, ἐπιμελῶν καί ἀμελῶν, φιλοπόνων καί φυγοπόνων, ταλαντούχων καί ἀταλάντων, τήν ἀποσκοράκιση τῆς ἀξιοκρατίας καί τήν ἀνάδειξη τῆς κομματικοκρατίας ὡς τοῦ καθοριστικοῦ παράγοντα κοινωνικῆς ἀναδείξεως. Ἐν τέλει ἐν ὀνόματι τῆς ἰσότητος τῶν εὐκαιριῶν καταργήθηκε αὐτή ἡ ἰσότητα τῶν εὐκαιριῶν. Εἶναι ἆραγε τυχαῖο ὅτι στήν Ἐλλάδα ἔχουμε τήν μεγαλύτερη ψαλίδα μεταξύ πτωχῶν καί πλουσίων στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση;

Οἱ ὑπέρμαχοι τοῦ εὔκολου σχολείου δυστυχῶς λησμονοῦν τοῦτο τό ἁπλό, αὐτονόητο καί συνάμα δραματικά ἀναπόδραστο: ἄν δέν λειτουργήσει ἡ κοινωνική κρισάρα μέσα στό σχολεῖο μέ τούς ὅρους καί τά κριτήρια πού θέτει τό ἴδιο τό σχολεῖο, θά λειτουργήσει ἐξάπαντος ἔξω ἀπό τό σχολεῖο μέ ὅρους καί κριτήρια μή ἐλέγξιμους ἀπό τούς μαθητές καί ἐν  γένει τούς ἐμπλεκόμενους  στούς ἐκπαιδευτικούς θεσμούς. Τοῦτο λειτουργεῖ μοιραῖα εἰς βάρος τῶν ἐπιμελῶν καί ἱκανῶν, ἀλλά ταυτόχρονα καί εἰς βάρος τῶν κοινωνικά καί οἰκονομικά ἀσθενῶν.

Εἶναι παρήγορο ὅτι οἱ Γάλλοι μαθητές ἀφυπνίζονται καί ἀντιδροῦν στήν ὑποβάθμιση τῶν σπουδῶν τους, ἡ ὁποία δρομολογεῖται μέσω τῆς “διευκολύνσεώς” των. Ἡ σύγχρονη ἐκπαίδευση εἶναι, ὅπως χαρακτηριστικῶς ἔχει γραφεῖ καί τεκμηριωμένα ἀναλυθεῖ, «ἡ  ἐκπαίδευση τῆς ἀμάθειας» (Βλ. τό βιβλίο τοῦ Ζάν Κλώντ Μισεά, Ἡ  ἐκπαίδευση τῆς ἀμάθειας, μετάφραση Ἄγγελος Ἐλεφάντης, Βιβλιόραμα, Ἀθήνα 2002). Τό σύγχρονο, μαζικό, δημοκρατικό σχολεῖο εἶναι κυριολεκτικῶς εἰπεῖν τό σχολεῖο τῆς ἀμάθειας καί – ἐπίπλέον σημειωθήτω – τοῦ χαβαλέ! Ἀδυνατεῖ (ἴσως δέ δέν θέλει ἀκόμη, ἀφοῦ ἔτσι εἶναι σχεδιασμένο) νά μορφώσει ἐπαρκῶς τό σύγχρονο παιδί. Ἡ λειτουργία τῆς σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίας δέν χρειάζεται μορφωμένους πολῖτες. Ἕνα 2% τοῦ συχρόνου ἀνθρώπινου δυναμικοῦ, πού  κατέχει μία ὑψηλότατη στάθμη παιδείας, ἀρκεῖ γιά νά λειτουργήσει ἀποτελεσματικά τό παγκόσμιο σύστημα τῆς οἰκονομίας. Ἔτσι ὄντως ὑπάρχει μία μικρή ἐπιστημονική, τεχνική καί διαχειριστική ἐλίτ πού τῆς προσφέρεται tittytainment διά στόματος τοῦ  Ζ. Μπρεζίσκι – tittytainment σημαίνει διασκέδαση καί στήθη – tits εἶναι τά στήθη τῆς γυναίκας στήν ἀμερικάνικη ἀργκό - κάτι ἀνάλογο τοῦ «ἄρτος καί θεάματα», ἀλλά μέ σαφῆ σεξουαλικά ὑπονοούμενα (Ζάν Κλώντ Μισεά, ἔν. ἀν., σελ.36- 37).

Ἐάν θέλουμε παιδεία πού νά ἐξυπηρετεῖ τά συμφέροντα τῆς κοινωνίας στήν ὁλότητά της καί ὄχι μιᾶς μικρῆς, οἰκονομικά κυρίαρχης, μερίδας της πρέπει νά τήν καταστήσουμε ποιοτικότερη, ἀλλά καί ἀπαιτητικότερη. Ἡ ἀναβάθμισή της προϋποθέτει ἀπαραβάτως, ἄν μή τήν διαβόητη ἐντατικοποίηση, τοὐλάχιστον τήν λειτουργία ὁρισμένων κριτηρίων πού νά ἐγγυῶνται ἀντικειμενικά καί ἀδιαμφισβήτητα τήν ποιότητά καί τό ἐπίπεδό της.

Ἐπίσης θέλω νά σχολιάσω ἐν ἄκρᾳ συντομίᾳ καί ἕνα συναφές θέμα πού προκύπτει ἀπό τό ἀνωτέρω σημείωμα τοῦ κ. Μ. Μητσοῦ: ὁ ὑπουργός Παιδείας τῆς Γαλλίας, ἐπειδή παρατηροῦνται μεγάλα ποσοστά ἀποτυχίας στό μάθημα τῆς ὀρθογραφίας, γιά νά μή φανεῖ προφανῶς ἡ γύμνια τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος, καταργεῖ τίς ἐξετάσεις. Τό ἴδιο κάνουμε καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα· ἤ ἄν δέν καταργοῦμε τίς ἐξετάσεις, τίς ἁπλοποιοῦμε σέ βαθμό ἀπαξιώσεώς τους θέτοντας γελοῖα θέματα πρός ἐξέταση, ἀκριβῶς γιά νά μή φανεῖ παγκοίνως ἡ ἀποτυχία καί ἀναποτελεσματικότητα τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ μας ζητήματος. Δυστυχῶς τό ἴδιο κάνει καί μερίδα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως καί ὁρισμένη μερίδα τῆς θεολογικῆς διανοήσεως: ἐπειδή οἱ νέοι δέν κατανοοῦν τήν Ἐκκλησιαστική γλῶσσα τῶν ἱερῶν λειτουργικῶν κειμένων τήν ἁπλοποιοῦμε, ἀπονευρώνοντας, ὑποβαθμίζοντάς, ἀποϊεροποιώντας την καί – ἐνίοτε – διαστρεβλώνοντας τό νοηματικό περιεχόμενο τοῦ πρωτοτύπου της.  Ἡ τακτική αὐτή τῆς Πολιτείας καί (μερίδος εὐτυχῶς) τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὀλέθρια: ἀντί νά προσπαθήσουμε νά ἀνεβάσουμε τούς νέους σ᾿ ἕνα ὑψηλό παιδευτικό ἐπίπεδο προσαρμόζουμε αὐτό στά μέτρα τῶν νέων – καί αὐτό θεωρεῖται “προοδευτικότητα”  καί “δημοκρατικότητα” ὅσον ἀφορᾶ τήν Πολιτεία καί ὅσον ἀφορᾶ τήν Ἐκκλησία ἐπιβεβλημένη ποιμαντική οἰκονομία καί φιλάνθρωπη συγκατάβαση πρός τούς νέους! Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ὅταν εἴμαστε ἄρρωστοι καί ζητᾶ ὁ γιατρός νά κάνουμε ἐξετάσεις ἤ νά μήν κάνουμε καθόλου τίς ἀπαραίτητες ἐξετάσεις, γιά νά διαπιστωθεῖ ἡ κατάσταση τοῦ ὀργανισμοῦ μας εἴτε νά προσαρμόζουμε τίς φυσιολογικές τιμές στίς δικές μας νοσώδεις τιμές!

Θά κλείσω μέ ὁρισμένες ἀπόψεις τοῦ Ἰωάννη Συκουτρῆ πού, μολονότι ἐγράφησαν πρό ὀγδόντα περίπου χρόνων, καί ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνονται ἀντιδραστικές, ἐν τούτοις διατηροῦν τήν ἐπικαιρότητά καί τήν ἀφοπλιστική ἰσχύ τους: «Καί ὅμως, ἀποκρούων ὡς ἀναληθῆ τήν μομφήν ταύτην, θά ἐχαιρέτιζα μετά ἰδιαιτέρας χαρᾶς κάθε μέτρον – καί οἰκονομικόν ἔστω – πού θά ἔδιδεν εἰς τήν μέσην καί ἀνωτάτην μας ἐκπαίδευσιν χαρακτῆρα ἀριστοκρατικώτερον. Θ᾿ ἀπήλλατε τό γυμνάσιον καί τό Πανεπιστήμιον ἀπό τόν ἄχρηστον ὄχλον τῶν μετριοτήτων, τάς ὁποίας ἡ εὐκολία τῆς σπουδῆς ἡ οἰκονομική ἀποσπᾷ ἀπό τά ἐπαγγέλματα τῶν πατέρων των, εἰς τά ὁποῖα χρησιμώτεροι θά ἦσαν πρός τήν ἐθνικήν ὁλότητα. Ἀφ᾿ ἑτέρου δέ θά ἐδημιούργει ὑλικούς πόρους πρός πλουτισμόν καί τελειοτέραν διαρρύθμισιν τῶν διδακτηρίων καί τῶν διδακτικῶν μέσων καί πρός πληρεστέραν ὑλικήν ἐνίσχυσιν ἀληθινά ἰδιοφυῶν ἀπόρων σπουδαστῶν. Τά οἰκονομικά ταῦτα μέτρα – σιωπηρῶς ἐφαρμοσθέντα εἰς τά γυμνάσια τοῦ ὑποδούλου ἑλληνισμοῦ μέ ἄριστα ἀποτελέσματα –  δέ θά ἔθιγον βεβαίως ἀριθμόν τινα πλουσίων ἀνικανοτήτων. Ἀλλά κέρδος θά ἦτο νά περιορισθοῦν αὗται, ἔστω καί κατά τόν ἀριθμόν – τόν πολύ μεγαλύτερον – τῶν ἀπορωτέρων, τούς ὁποίους ἄλλωστε κατόπιν δέν θά συντηρῇ τοῦ πατρός τό βαλάντιον ἤ ἡ κληρονομία, ἀλλ᾿ ὁ ἀτυχής δημόσιος προϋπολογισμός. Διότι ἄλλο ἀπό θεσιθήρας καί δημοσίους ὑπαλλήλους δέν εἶναι ἱκανοί νά γίνουν».( Tadeuz Zielinski, Ἡμεῖς καί οἱ ἀρχαῖοι, μετάφραση καί ἐπιλεγόμενα Ἰωάννου Συκουτρῆ, ἐκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 217-218).

πηγή: Aντίφωνο, *δημοσιεύθηκε στήν ἐφημερίδα Χριστιανική τόν Μάϊο τοῦ 2005

Πεταλούδες

Maria Dimitriou

6 Σεπτεμβρίου 2013 ·

+7

 La Magia del Crochet

6 Σεπτεμβρίου 2013 ·

Πεταλούδες