ΕΡΩΤΕΣ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA του Παναγιώτη *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/28683746947/social-media

ΕΡΩΤΕΣ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA

του Παναγιώτη *

.

Ήταν μια συνηθισμένη Τετάρτη για έμενα. Όλη μέρα σε μία δουλεία που δεν αγαπώ καθόλου και το βράδυ χάζευα στο internet και μίλαγα με ανθρώπους που πιθανόν ποτέ δεν θα γνωρίσω.

Άνοιξα το Facebook και σε ένα άσχετο προφίλ, είδα ένα τυπάκο που μ’ άρεσε πολύ. Έψαξα γι’ αυτόν και ανακάλυψα ότι είναι καλλιτέχνης, αλλά όχι γνωστός.

Του έκανα friend request. Εκείνος αποκρίθηκε αμέσως. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα απλώς κάναμε poke. Πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα το νόημα του poke, αλλά το έβλεπα σαν ένα παιχνιδάκι. Κάποια μέρα μετά από αρκετό καιρό του

έστειλα μήνυμα εκφράζοντας τον θαυμασμό μου. Εκείνος ανταποκρίθηκε αλλά μετριοπαθέστατα.

Στεναχωρήθηκα αλλά δεν έδωσα σημασία. Για καιρό μιλούσαμε

περί ανέμων και υδάτων, πάντα σε φιλικό τόνο, και ποτέ χωρίς να φλερτάρουμε.

Σταδιακά εγώ όμως ένιωθα ότι τον ερωτευόμουνα. Πολύ μάλιστα. Κοιτούσα τις φωτογραφίες του και χαμογέλαγα σαν χαζοχαρούμενος έφηβος.

Αυνανιζόμουν και σκεφτόμουν το γυμνό του σώμα και ευχόμουν να είναι ακόμα καλύτερο από την εικόνα που έχτιζα σιγά - σιγά.

Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Σκέφτηκα μέσω υπολογιστή η χυλόπιτα θα τσούξει λιγότερο. ΛΑΘΟΣ.

Όταν έλαβα απάντηση τύπου, είσαι καλό παιδί αλλά δεν ψάχνομαι έσκασα από το κακό μου.

Αλλά δεν το έβαλα κάτω, επέμενα σε μία συνάντηση, σε ένα καφέ, ή ακόμα και σε μία τηλεφωνική επικοινωνία.

Πραγματικά ένιωθα σαν να μη ξέρω αυτό το ανθρωπάκι που είχα γίνει. Παρακαλούσα για την αγάπη ενός ανθρώπου του οποίου, ούτε τη φωνή δεν είχα ακούσει από κοντά. Γιατί σε

κάποια video στο YouTube την είχα ακούσει. Κάποια στιγμή με παρακάλεσε να μην του ξαναστείλω κάποιο ερωτικού περιεχομένου μήνυμα. Επομένως και εγώ σταμάτησα.

Ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι ήμουν σε ένα εστιατόριο με την παρέα μου. Έτσι όπως χάζευα τον δρόμο, είδα μια γνωστή φιγούρα να βαδίζει προς το ίδιο εστιατόριο αλλά σε άλλο τραπέζι ασφαλώς. Με είδε και τον είδα. Στιγμιαία ένιωσα ρίγη σε όλο μου το σώμα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και σχεδόν ερεθίστηκα. Επειδή ήταν αρκετά θερμή εκείνη η μέρα δεν μπορούσα να κατανοήσω αν ο ιδρώτας που με έλουσε ήταν από τη ζέστη, ή από το άγχος. Αλλά και εκείνος ταράχτηκε. Αλλά πιστεύω πιο πολύ γιατί μετά τον καταιγισμό από μηνύματα από πλευράς μου μάλλον με είχε περάσει για ψυχάκι.

Δεν μιλήσαμε. Φεύγοντας του έστειλα. Απάντησε. Σε ένα από τα δεκάδες μηνύματα, που ακολούθησαν τις επόμενες ώρες με είπε όμορφο. Το βράδυ πάλι χάζευα τις φωτογραφίες του.

Πέρασαν δύο εβδομάδες, όπου επικράτησε σιωπή και του έστειλα, προτείνοντας του να πιούμε καφέ. Έφαγα άκυρο. Ξανά. Εξήγησα ότι δεν ήθελα συνάντηση με σκοπό να γκομενίσουμε αλλά μια καθαρά φιλική επαφή, αλλά και πάλι δεν ήθελε. Δεν ήταν σε φάση. Έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει.

Είπα μέσα μου πότε ξανά φλερτ μέσω Facebook ή άλλου κοινωνικού δικτύου.

Νιώθεις ότι γνωρίζεις κάποιον μόλις με ελάχιστα μηνύματα, αρχίζεις να αποκτάς μια λαθεμένη οικειότητα, χωρίς να πρέπει και πολύ συχνά παρερμηνεύεις αυτά που λέτε και καταλήγεις μίζερος, νιώθεις παρανοϊκός και με σκατά αυτοπεποίθηση.

Έτσι που λες. Πότε ξανά. Τουλάχιστον μέχρι να μου στείλει ή να του στείλω, ξανά. Για να το πάρουμε πάλι από την αρχή.

Άλλωστε ακόμα κοιτάω τις φωτογραφίες του.

.

Ο Παναγιώτης γεννήθηκε στην Νέα Πέραμο Αττικής. Σπούδασε Λογιστική στην Πάτρα και εργάζεται σαν λογιστής. Στον ελεύθερο χρόνο του γράφει ιστοριούλες ή καταγράφει σκέψεις. Θέλει να ζήσει έστω και για ένα μήνα στην Ισλανδία.

[ blog ] [ tumblr ] [ twitter ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω