Φθινόπωρα καταμεσίς στης άνοιξης τα μάτια

Αργυρω Θεοφανιδου

 

Φθινόπωρα καταμεσίς στης άνοιξης τα μάτια
Τα κυπαρίσσια θυμούνται
καθώς αγναντεύουν το πέλαγος
κι οι άγριες ροδαριές
μπουμπουκιάζουν
στης μνήμης τα ολόγυμνα πέλματα
Κι οι πέτρες
τ'αντιφεγγίσματα κρατούν
του μικρού ταξιδιού μας
Των χεριών μας οι άναρθρες λέξεις
τα βρεγμένα μαλλιά μας
αχνίζουν
γιασεμιά κι αγιοκλήματα
μπλέκονται
Κέδροι κι αγράμπελη κι ιδρώτας
στα λινά μας φορέματα αρώματα
αιμορροούν
Χιόνι που ανθίζει υφάλμυρο εκρήξεις
νερά αναβλύζουν στο βράχο της ύπαρξης
Σε διαβάζω,άλωσή μου,στα τραίνα
στα πλοία που φεύγουν σ'ακούω

Στα κάστρα που έχτιζες άηχα
πέτρα πέτρα,στιγμή στη στιγμή
Οι ιαχές σου αντηχούν στα κυκλάμινα
στα πορφυρά τα πέταλα του υβίσκου
στης αύρας τα χάδια στους ώμους μου
στα κύματα σμαράγδια,λίγη ώχρα
στου φάρου τις άγριες ριπές
ξεσκλίδια στο έρεβος φως
Στης πόλης τα φώτα σε βλέπω
καταρράκτες
εγγράμματα
Στις σάρκες οι ρίζες σου
ψαλμοί και θρήνοι κι αίνοι
Ποιός μπορεί να σε κλέψει,άνεμέ μου;
Πόσο εύμορφο να γερνάς
με τόσα λουλούδια στις πλάτες!

αθ