8η ατομική εκθεση''Συνάντηση''

Αργυρω Θεοφανιδου

6 ώρες πριν

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Παιδούλα όλη πείσμα,

χορεύει χορεύει
κυλιέται στήν ποδιά της άνοιξης,
σκαρφαλώνει στο μπλε απ'τη συκιά,
να δει από ψηλά όλης της γης τα περιβόλια
Κι ανθίζουν εκείνα εντός της
χωρίς συρματοπλέγματα.
Ονειρεύεται.
Στίς αύρες λικνίζεται πάνω σε σύννεφα
Στην τρυφερή αγκαλιά χαμομηλιών
μπρούμυτα πέφτει να μιλήσει στα μυρμήγκια
Κλεμμένη η ζάχαρη απ'τη μάνα της,
κι εκείνα γελάνε γελάνε και πάνε.
Το χέρι βάζει απόσκιο στα ματάκια της,
σηκώνει το κεφάλι στην φωληά
Καλημερίζει τα μωρά χελιδόνια
κι εκείνα γελάνε γελάνε,μην κλαις,
θα γυρίσουμε πάλι κι ας φύγουμε.
Τα γδαρμένα της γόνατα στα ρυάκια ξεπλένει
κοκκινίζουν εκείνα,κυλάνε,γελάνε γελάνε,
σέρνουν γκλιπ γκλουπ τα άδεια τενεκάκια
στα πέρα περιβόλια.
Να κι ήλιοι,γεμίσανε σπόρια,
Στις άκρες των ποδιών ισορροπεί
πατάει της γιαγιάς της τα μαρούλια
πωπω κακό,κρύβεται μες τις φασολιές
γελάνε ο βασιλικός και οι μελιτζάνες.

Τα δειλινά πιάνει κουβέντα με τους γρύλους
γρι γρι εκείνοι όλο γελούν
βγαίνει ν ακούσει το ταψί του φεγγαριού
κρατάει απ' εκεί ψηλά το ίσο
γελάει ,γελάνε
σιγομιλούν και σιγοτραγουδάνε
Τις νύχτες ξαπλώνει καταμεσίς στ'αλώνι
-μοσχομυρίζει η σταφίδα που στεγνώνει-
να κόψει τα άστρα ονειρεύεται,
μπουκέτα να τα φέρει στη γιαγιά
..μα πάλι μη ζηλέψουν,συλλογάται,τα παιδιά
μην τη ρωτήσουν πως τα έπιασε.

Που αφήνεις,ψυχή μου,της μνήμης σου τ'άρματα;
Στα μάγουλά σου μελανιές
Στο κορμάκι σου αίματα κι οι μπούκλες κομμένες
Στα πέλματά σου η σκόνη τόσων δρόμων
Τόση νύχτα στα μάτια τους κι εσύ επιμένεις στο φως!
Κλειστές όλες οι πόρτες.Καγκελόφραχτες.
Τόσες πληγές στα δάχτυλά σου,τόσο αίμα!

Με χέρια γυμνά σκάβεις στις πέτρες
στούς τάφους σκάβεις
να ξεθάψεις το σπόρο στον άνθρωπο
την σπίθα στις στάχτες ζητάς
να καείς για να ζήσεις.

Παυσίλυπο η προσευχή δεν είναι
κι η ελπίδα βάσανο
μα εσύ θυμάσαι ακόμα και γελάς


πίνακας Θανάσης Παναγιώτου
8η ατομική εκθεση''Συνάντηση''