Ο ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ ΔΕ ΞΕΧΝΑ
Ο λογοτέχνης δεν είναι ένα άτυπο αντικείμενο , αλλά ένα υπαρξιακό ον που διαλογίζεται ,
στοχάζεται , φιλοσοφεί , μελετά, ζει ανάμεσα στους στίχους , τους πιστεύει , τους εξυμνεί, χωρίς να είναι ασταθής σε όσα γράφει και η γραφή για εκείνον καταλήγει πεπρωμένο και ο συμπαντικός του κόσμος ως αποδέκτης της επιρροής της έμπνευσης , δοσμένη ή χαρισμένη σαν από τις δυνάμεις τις συμπαντικές.
Μάχεται με το νόημα των γραπτών του ώστε ν΄ αποδώσει τι συμβαίνει στην καθημερινότητα του ανθρώπου , περιγράφει με το δικό του στίγμα όλες τις πτυχές των όψεων που ο άνθρωπος ζει και βιώνει. Αγγίζει με τη γραφή του την διαπιστώσεις , συμπεριφορές , αξίες , χωρίς να νοιάζεται να γίνει αρεστός , διότι είναι σαν να δανείζει τη ψυχή του και τη σκέψη του στη φιλαρέσκεια. Ποσώς νοιάζεται για την κρίση η οποία αν ακολουθήσει ως γνώμονα γραφής , θα βγει από το σύμπαν του και θα χάσει τη διεισδυτικότητα σε γεγονότα , καταστάσεις , προβληματισμούς , που ερμηνεύει , χωρίς να υποκύπτει στη θελκτικότητα των κριτών.
Είναι η απεικόνιση του δικού του κόσμου , ανάμεσα στο κόσμο των θνητών , ως θνητός ή ως εκπρόσωπος άλλων κόσμων , υπαρκτών ή ανύπαρκτων . Είναι επαναστάτης του δικού του κόσμου , που πρώτα ο ίδιος διακατέχεται από τη δική του εσωτερική , μονίμως ανησυχία. Δε δέχεται να τον εξουσιάζουν , δε δέχεται να τον διοικούν , δεν δέχεται να δανειστεί.
Αγαπά το χάος , την άβυσσο και στροβιλίζεται με ιλιγγιώδες ρυθμούς στην αμετάβλητη αποτελεσματική αξιοπιστία του δικού του εσωτερικού θεσμού που αρνείται να προδώσει και να υποκύψει σε όποιες απειλές κριτών ή επικριτών . Ο λογοτέχνης λοιπόν δε ξεχνά τι σημασιολογία και το νόημα της λέξης λογοτέχνης , πιστεύει σ΄ αυτό άρρητα και με όλη τη δύναμη της ψυχής του ή την αδύναμη ψυχή του .
Logotexniko Symposio
Ο λογοτέχνης δεν είναι ένα άτυπο αντικείμενο , αλλά ένα υπαρξιακό ον που διαλογίζεται ,
στοχάζεται , φιλοσοφεί , μελετά, ζει ανάμεσα στους στίχους , τους πιστεύει , τους εξυμνεί, χωρίς να είναι ασταθής σε όσα γράφει και η γραφή για εκείνον καταλήγει πεπρωμένο και ο συμπαντικός του κόσμος ως αποδέκτης της επιρροής της έμπνευσης , δοσμένη ή χαρισμένη σαν από τις δυνάμεις τις συμπαντικές.
Μάχεται με το νόημα των γραπτών του ώστε ν΄ αποδώσει τι συμβαίνει στην καθημερινότητα του ανθρώπου , περιγράφει με το δικό του στίγμα όλες τις πτυχές των όψεων που ο άνθρωπος ζει και βιώνει. Αγγίζει με τη γραφή του την διαπιστώσεις , συμπεριφορές , αξίες , χωρίς να νοιάζεται να γίνει αρεστός , διότι είναι σαν να δανείζει τη ψυχή του και τη σκέψη του στη φιλαρέσκεια. Ποσώς νοιάζεται για την κρίση η οποία αν ακολουθήσει ως γνώμονα γραφής , θα βγει από το σύμπαν του και θα χάσει τη διεισδυτικότητα σε γεγονότα , καταστάσεις , προβληματισμούς , που ερμηνεύει , χωρίς να υποκύπτει στη θελκτικότητα των κριτών.
Είναι η απεικόνιση του δικού του κόσμου , ανάμεσα στο κόσμο των θνητών , ως θνητός ή ως εκπρόσωπος άλλων κόσμων , υπαρκτών ή ανύπαρκτων . Είναι επαναστάτης του δικού του κόσμου , που πρώτα ο ίδιος διακατέχεται από τη δική του εσωτερική , μονίμως ανησυχία. Δε δέχεται να τον εξουσιάζουν , δε δέχεται να τον διοικούν , δεν δέχεται να δανειστεί.
Αγαπά το χάος , την άβυσσο και στροβιλίζεται με ιλιγγιώδες ρυθμούς στην αμετάβλητη αποτελεσματική αξιοπιστία του δικού του εσωτερικού θεσμού που αρνείται να προδώσει και να υποκύψει σε όποιες απειλές κριτών ή επικριτών . Ο λογοτέχνης λοιπόν δε ξεχνά τι σημασιολογία και το νόημα της λέξης λογοτέχνης , πιστεύει σ΄ αυτό άρρητα και με όλη τη δύναμη της ψυχής του ή την αδύναμη ψυχή του .
Logotexniko Symposio
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου