της Ελένης Μπετεινάκη
 Όλοι μας συχνά αναρωτιόμαστε τι βιβλίο να διαβάσουμε  ή να πάρουμε για το παιδί μας. Οι επιλογές πολλές , αξίζουν όμως;   Κι αυτό είναι υποκειμενικό. Ο λόγος πάντα ανήκει στον αναγνώστη. Και τα παιδιά πάντα ήταν οι πιο απαιτητικοί αναγνώστες ή ακροατές .
Κάνοντας μια μικρή προσπάθεια θα δούμε αν πραγματικά τα παραμύθια του Σαββάτου είναι κατάλληλα .
Το δέντρο με τα ψέματα της Μαρίας Αγγελίδου , εικονογράφηση Ίρις Σαμαρτζή, εκδ. Παπαδόπουλος ( για παιδιά 5 – 8 χρόνων )
…τα ψέματα αυτά μοιάζουν με μήλα. Στην αρχή, όταν πρωτοβγαίνουν, είναι μικρούτσικα , σαν καρυδάκια. Μερικά μένουν έτσι μικρούτσικα για πάντα. Τα περισσότερα όμως , μεγαλώνουν γίνονται μήλα κανονικά κι ύστερα ακόμα πιο μεγάλα… Άμα μεγαλώσουν πολύ, πέφτουν κάτω και σκάνε…
Ένα παραμύθι που μας βάζει την έννοια της διαφορετικότητας του καθενός και του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα . Τις διαφορετικές απόψεις και οπτικές αλλά και την διείσδυση του παιδιού στον κόσμο του ψέματος και της αλήθειας. Μια πανέμορφη ιστορία που διδάσκει και λέει …αλήθειες .
Ο ραφτάκος των λέξεων  του Αντώνη Παπαθεοδούλου  με εικονογράφηση της Ίρις Σαμαρτζή των εκδ. Μεταίχμιο ( από την σειρά « Μικρές καληνύχτες »)
Σαν τα παλιά αγαπημένα παραμύθια της γιαγιάς τούτο το βιβλίο ,γεμάτο ζεστασιά ,εικόνες και μαγικές λέξεις .Λέξεις που έχουν την ιδιότητα να πλέκουν ρούχα, σκουφιά και κασκόλ τον χειμώνα και καπέλα, μαγιό ή πετσέτες  το καλοκαίρι. Τα φοβερά αυτά «υλικά» τάχει ένας και μοναδικός  ράφτης , ο ραφτάκος των λέξεων που η τέχνη του είναι μοναδική και δεν αντιγράφεται.
Κι όπως συμβαίνει πάντα στα παραμύθια αλλά και στη ζωή πολλές φορές, όταν οι άνθρωποι αποκτήσουν περισσότερες έννοιες ,υποχρεώσεις  και υλικά αγαθά γίνονται βιαστικοί, απόμακροι και ξεχασιάρηδες. Και τότε πολλά μπορούν να συμβούν. Ακόμα και να ξεχάσουν να πουν μια καλημέρα κι η βαρυχειμωνιά απλώνεται παντού. Ίσως  και μόνο τότε να ξαναθυμηθούν κρυμμένες συνταγές και μυστικά και φίλους .
Μια τρυφερή ιστορία γεμάτη συναισθήματα  που δείχνει  πως μπορεί κάποιες φορές να νομίζουμε πως τα εχουμε χάσει ή ξεχάσει , όμως δεν είναι  έτσι, στα δύσκολα πάντα έρχονται ξανά στην επιφάνεια και κυριαρχούν στη ζωή και στον τρόπο σκέψης μας . Έννοιες όπως η μοναξιά βρίσκονται σε πρώτο πλάνο , η κάθαρση όμως έρχεται πολύ γρήγορα και δίνει τη θέση της στην ελπίδα, την συντροφικότητα και πάνω απ όλα στην αγάπη.

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα !!!
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός